رمان فیاض به قلم فاطمه ابوالفتحی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

‎داستان راجب مردی است که غرور بی جا ندارد، عطر تلخ نمی زند و چهره ی افسانه ای ندارد. اما، مردیست که می شود به او تکیه کرد و تا آخر دنیا عاشقش بود.

مقدمه:

تمام آرزوهای منی بانو همه چیزی که از دنیا طلب دارم

نمی شه از جهانی که تو رو داره برای لحظه ای هم دست بردارم

تمام آرزوهای منی بانو آهای بانوی نور و عطر و ابریشم

تو گرما گرم این دنیای عاشق باش یه لحظه سایه برداری تلف می شم

یه لحظه سر بچرخونی تلف می شم یه لحظه رو بگیری پاک نابودم

منی که تو نگاه مردم دنیا همیشه مرد روزای سیاه بودم

یه لحظه سر بچرخونی تلف می شم یه لحظه رو بگیری پاک نابودم

منی که تو نگاه مردم دنیا همیشه مرد روزای سیاه بودم

تو اقیانوس تنهایی گرفتارم بریدم آب رفتم درد و دل دارم

بزن باد موافق راهمو وا کن یه عالم قایق مونده به گل دارم

یه لحظه سر بچرخونی تلف می شم یه لحظه رو بگیری پاک نابودم

منی که تو نگاه مردم دنیا همیشه مرد روزای سیاه بودم

«علیرضا آذر»

٭٭٭٭

«الهی رخصت»

نگاهم رو از شمعدونی های ردیف شده ی پشت پنجره می گیرم و به نگاه بی رحم دخترک رو به رو می دوزم.

باورش برام سخته اما مجبورم و باید باور کنم.

دست هام مشت می شه و بغض تو گلوم بی داد می کنه. کاش یکی باورش بشه اون فیاض مغرور حالا اینطور با این حال منتظر جواب دخترک داستان مونده.

- حرف آخرته؟

می گم ولی تو دلم دعا دعا می کنم که نباشه، که شاهزاده خانم قصه هام همه ی این حرف ها رو به شوخی گفته باشه؛ اما شاهزاده خانم دیگه مریم سابق نیست.

به چشم هام نگاه می کنه و می گه:

- حرف آخرمه!

حرفش می چرخه و می چرخه و پتک می شه تو سر این فیاض خسته، نابود و زیادی عاشق! نگاهم به آسمون می افته و از پشت این شیشه های سرد به خدا می گم:

"دیدی خدایا؟ می گه حرف آخرمه یادت که می مونه؟"

دستم مشت می شه و تموم عزمم رو جذب می کنم و می گم:

- مبارکت باشه.

می گذرم از میون تموم خاطر خواهی های بچگی تا به حال. از حیاط خونه خانم جون

می گذرم تا کسی نفهمه این خاطره هاست که تلخم کرده، که بال و پرم رو شکسته که غصه دارن این دردا.

گذشت...

مجنون که شدم

لیلی من مُرد

یوسُف که شدم

گرگ مرا خورد

من تیشه زدم

خسرویِ نامَرد

با وسوسه

شیرین مرا برد.

شاید یه وقت هایی گذشتن ها حالت رو بهتراز موندن ها کنه.

گذشتن هایی که تلخه و سخته و تو هر قدر که بخوای به روی خودت نیاری نمی شه. دستم به سمت ضبط می ره.

یه هفته ست که دل داغونم هنوز نتونسته خودش رو جمع و جور کنه و مجبورم به دروغ برای اونی که از دنیام رفته آرزوی خوشبختی کنم.

چطور می شه که اون تو این دنیا باشه جلوی چشم هام باشه و من تظاهر به بی خیالی کنم؟ چطور باید هروقت دست اون رو توی دستش می بینم نشکنم و مرد باشم و فرو نریزم؟ چطور خدا؟

از این ور اون ور شنیدم داری عروس می شی گلم

مبارکت باشه ولی

آتیش گرفته این دلم

خیال می کردم با منی

عشق منی مال منی...

فکر نمی کردم یه روزی

راحت ازم دل بکنی.

باور نمی کردم بخوای

راس راسی تنهام بذاری

آخه یه عمر همش بهم، گفته بودی دوستم داری.

گفته بودی عاشقمی به پای عشقم می مونی

می گفتی هرجا که باشی خودت رو با من می بینی

دستم به سمت چشم هایی می ره که اشک ماتش کرده. من زیاد عاشق بودم و خود کرده را تدبیر نیست!

صدای بوق ممتد ماشین های پشت سرم به گوش می رسه، چراغ سبز شده و من قصد رفتن ندارم. زیرلب همراه با آهنگ در حال پخش زمزمه می کنم:

تاج عروسیت و برات

خودم هدیه می خرم

غصه نخور حرفات و من پیش کسی نمی برم

هرکی بپرسه بهش می گم

خودم ازش خواستم بره

می گم برای هردومون اینطوری خیلی بهتره

دوباره، سه باره، چهارباره مرور می کنم این تراژدی غمگین رو.

بارون میاد... نمی دونم آسمون هم پای من گریه می کنه یا من همپای اون.

صدای کوبیده شدن دستی به شیشه از هپروت این امواج تلخ من رو بیرون می کشه.

مرد خشن رو به روم با فریاد می گه:

- مردک نشئه چرا نمی ری؟ چی زدی؟

مردک نشئه صفت خیلی خوبیه برام.

چی زدم؟

چیز زیادی نبود دو نخ دوست داشتن و دو پک عشق صادقانه به این روز انداخت من رو.

مرد تلخ تر از قبل می گه:

- د چرا وایسادی منو نگاه می کنی؟ برو دیگه.

نمی فهمم پام چطور روی پدال گاز قرار می گیره و ماشین از زمین کنده می شه؛ ولی چیزی تغیر نمی کنه.

من گریه می کنم، آسمون گریه می کنه، آهنگ هنوز پخش می شه و کمر من خم تر.

صدای خواننده وقتی که می گه: "تاج عروسی" مدام توی سرم اکو می شه.

از همه می برم، از بی عرضگی خودم و اون عشق ...

حقی نیست که بخوام به خاطر از دست دادنش گریه کنم، ماتم بگیرم و سوگواری کنم...

من خودم باعثش بودم .

دستم به سمت ضبط می ره و صداش رو بیشتر می کنم. خسته می شم از این ملودی آروم که سوز دلم رو بیشتر می کنه.

مثل دیوونه ها باصدای بلند تکرارش می کنم.

می خوام فراموشم بشه، می خوام افکار ریز و درشتی که پی تاج عروسیه خطم بشه به آهنگ و مکان از یادم بره .

که یادم بره امشب تو چه وضعی باید غرق بشم.

که یادم بره امشب...

صدای جیغ لاستیک و برخورد کاپوت ماشین با جسمی از همه ی اون فرارکردن ها بیرونم می کشه و پرتم می کنه به همین جا... با همین جسمی که باهاش برخورد کردم.

می ترسم که ازماشین پیاده شم. لرزش دست هام رو به خوبی حس می کنم.

عرق شرشر از پیشونیم پایین می ریزه و تو بهت کارم می مونم.

با دست های لرزونم در رو باز می کنم و از ماشین پیاده می شم اما مواظبم.

مواظبم که منِ زمین خورده دوباره زمین نخورم. آروم آروم به سمت جلوی ماشین قدم برمی دارم و بازم می ترسم. بالای سرش که می رسم نفس عمیقی می کشم و مات و مبهوت از خدا می خوام که طوریش نشده باشه.

آی آی گفتنش لبخندی به لبم میاره که هنوز زنده ست.

اخمی روی صورتش می شینه و با صدای ضعیفی می گه:

- مرتیکه زدی آش و لاشم کردی...

پاش رو با دست ماساژ می ده و به زور کلمات رو ادا می کنه:

- بعد بالای سرم ایستادی لبخند ژکوند می زنی؟

آخ بلند تری می گه و لبش رو به دندون می گیره نزدیکش که می شم می خواد بازهم حرفی بزنه که بیهوش می شه.

می ترسم! دست هام یخ می زنه، نفس عمیقی می کشم تا بفهمم الان باید چیکار کنم

نبضش رو می گیرم. خیلی ضعیفه باید ببرمش بیمارستان. به آسمون نگاه می کنم

- خدایا می بینی که چاره ای ندارم

ب*غ*لش می کنم و روی صندلی عقب می ذارمش. کف دستم از استرس عرق کرده، استارت می زنم. برای باراول روشن نمی شه و بار دوم...

با سرعت به سمت بیمارستان حرکت می کنم. گهگداری عقب رو نگاه می کنم، بازم بیهوشه!

بلاخره با هرجون کندنیه به بیمارستان می رسم و فوری یه ویلچر پیدا می کنم و به اورژانس می برمش.

چند ساعته که پشت در اتاق عملم و فقط دعا می کنم. اگه طوریش بشه جواب پدرو مادرش رو چی بدم؟ کلافه تو راهرو قدم می زنم، باید بهشون خبر بدم. از کیف دستی کوچیکش تلفن همراهش رو بیرون میارم و مخاطبینش رو چک می کنم. کسی نیست به جز پنج نفر.

به اسم کیوان می رسم، حتما باید نامزد یا شوهرش باشه.

بعد از سه تا بوق تلفن رو برمی داره و با صدای خواب آلودی جوابم رو می ده:

- هوم؟

- الو سلام

فکر می کنم یکه خورده که بدون هیچ حرفی مبهوت مونده

- تلفن خانم من دست شما چیکار می کنه؟

- ببینید آقا

حرفم رو قطع می کنه. می فهمم از اون دسته آدمای زبون نفهمه.

- مرتیکه می گم گوشی زن من دست تو چیکار می کنه.

عصبی ترم می کنه، نفسم رو باحرص فوت می کنم و سعی می کنم آروم باشم

- آقای محترم من...

وسط حرفم میاد و داغ می کنم. فقط می خوام آروم باشم و چیزی نگم که به ضررم تموم بشه.

- خودش کدوم گوریه؟ الان پیشته؟ نگفتی گوشیش پیش تو چیکار می کنه؟

کنترل زبونم از دستم خارج می شه و بدون توجه به اینکه الان کجامو اینجا بیمارستانه فریاد می کشم:

- د مردک اول گوش کن ببین چی می گم بعد رگباری اراجیف بگو.

صدای نفس های تندش به گوشم می رسه و می دونم که اونم همچنین چیزی رو می شنوه.

صداش آروم می شه، لحن پر از تمسخرش تو سرم می پیچه:

- داشتی می گفتی.

فکر می کنم که اگه الان دم دستم بود دندون هاش رو توی دهنش خورد می کردم.

حیف که مقصرم و مجبورم ساکت و آروم رفتار کنم.

- تصادف کردیم.

صدای پربهتش رو می شنوم:

- چی؟

لعنتی به خودم می فرستم که شماره کس دیگه ای رو از مخاطبینش نگرفتم.

بازم لحنم از خنگ بودنش تند می شه و باعصبانیت می گم:

- آرپیچی... تصادف کردیم.

- چطوری؟ با چی؟

پوفی می کشم. رو اعصابم شدیدا یورتمه می ره.

- با خر، گاو، شتر، موتور، کوفت و درد بی درمون چه فرقی می کنه؟

- یعنی چی؟ درست حرف بزن زدی زنمو داغون کردی طلب کارم هستی؟

صلوات می فرستم فقط برای اینکه قاطی نکنم.

- ببین آقا من با ماشین زدم به خانم شما ...

حرفم رو باصدای داد زدنش قطع می کنه:

- خیلی غلط زیادی کردی.

تو پوسته ی آرومم فرو می رم. این همه اعصبانیت به من نمیاد.

نگاهم می چرخه به پشت سرم، سمت در اتاق عمل.

دکتر از اتاق بیرون میاد و حرف های آخر رو به این مردک زبون نفهم می زنم:

- ببین یارو خیلی نگران زنتی جای شاخ بازی پاشو بیا بیمارستان( _ )

قطع می کنم و باعجله به سمت دکتر می رم

- آقای دکتر چی شد؟

نگاهی پر از تاسف بهم می ندازه و سرش رو تکون می ده و می ره.

نگرانی توی خونم می جوشه.

دکتر بعدی از اتاق خارج می شه. با قدمایی که نگرانی توشون بیداد می کنه به طرفش می رم.

نگاهش تاسف نداره ولی خشم چرا.

- چیشده اقای دکتر؟ تو رو خدا جواب بدید.

- ضربه بدی به نخاعش وارد شده.

صداش پتک می شه توسرم

این... یعنی چی؟ چه معنی داره؟ یکی حالیم کنه.

دکتر با نگاه شماتت بارش چشم هاش رو بهم می دوزه:

- عمل بعدی دوساعت دیگه ست. دعاکن !

دستی به صورتم می کشم و کلافه نفسم رو فوت می کنم. احساس می کنم احتیاج به هوای آزاد دارم. خدایا من بازندگیش چیکار کردم؟

تلفن همراهم به صدا در میاد.

خونه ست، مجبورم جواب بدم:

- بله؟

- داداش هیچ معلوم هست کجایی؟

- بیرونم

- نمیای؟

- نه

- ولی خان عمو گفته...

- خان عمو واسه خودش گفته. می گم نمیام یعنی تموم و کشش نده.

- وای از دست تو

صدای نگران عزیز تو گوشم می پیچه:

- فیاض جان پسرم معلومه کجایی؟

- بیرونم مامان

- پسرم خان عموت داره خون خودشو می خوره تو رو خدا بیا مادر.

اصرار مادر اعصابم رو بهم می ریزه

- مامان رفیقم تصادف کرده الان تو اتاق عمله انتظار نداری اینجا ولش کنم خودم بیام اونجا

- آخه فیاض..

- آخه ماخه نداره یه کلام نمیام ...

نمی دونن چرا نمی رم؟ نمی دونن دنبال یه بهونه ای ام که دور باشم از اون مکان؟ از اون شب ازدواج؟ از اون تاج عروسی؟

نمه اشکی توی چشم هام می شینه و بابغض همراه می شه. این تصادف هم حکمتی داره !

خدا می دونه طاقتش رو ندارم، نمی تونم ببینمو دم نزنم.

با "باشه" گفتنی تلفن رو قطع می کنه.

بازم تو ابهامات این نمایشنامه... تراژدی غمگینی که شخصیت ها رو گنگ توصیف می کنه گاهی خوب

گاهی بد

گاهی عاشق

گاهی از عشق فارغ و هزار گاه و بیگاه که عقده های ناگواری می شن...

عقده هایی که کارشون خنجر زدن به این عضو تپنده ست، کاری ندارن که تاب و توان داری یا نه؛ فقط می رن جلو خط به خط و تار و پود به تارو پود. سرم رو بالا میارم و به آسمونش چشم می دوزم و بی رحمانه می گم: هیچ وقت باهام یار نبودی.

می دونم که دروغ می گم، می دونم که فقط می خوام خودم رو گول بزنم، می دونم که فقط دنبال یه نفرم که هرچی میگم جوابم رو نده؛ فقط بذاره بگم تا آروم شم.

با صدای جیغ لاستیکی از حصار محوطه بیرون رو نگاه می کنم

مرد و زنی از ماشین پیاده می شن و به سرعت به سمت ساختمان اصلی می دون.

بیمارستان یعنی دغدغه و نگرانی و برای من یعنی مرگ. این بیمارستان برای من یعنی بوی مرگ پدرم. دستی پشت گردنم می کشم و وارد ساختمون می شم.

صداها می چرخه توی سرم، صدای پیج کردن دکتر ها، صدای شیون، صدای همهمه و هزار تا صدای دیگه که روی اعصابم بالا و پایین می شه .

به ساعت مچی توی دستم نگاهی می ندازم. هنوز یک ساعت تا عمل بعدی مونده. آروم آروم خودم رو پشت در اتاقش می رسونم و امیدوارم که اتفاق خاصی نیوفته؛ چون اون موقع من می مونم و یه شوهر زبون نفهم.

زن و مردی که توی حیاط دیدم پشت در ایستادن

جلو می رم و از دختر می پرسم:

- شما بامریض این اتاق نسبتی دارین ؟

نگاهم می کنه و اونقدر ابله نیستم که نفهمم گریه کردنش نشون از آشنا بودنش می ده.

سرش رو با گریه تکون می ده و دوباره ریزش اشک هاش امونی برای حرف زدن بهش نمی ده.

مرد جوون تو جاش جابه جا می شه و میگه:

- به تو چه؟ تو چیکاره ای؟

از وجنات این مردک بی اعصاب مشخصه که همون آقای زبون نفهمه

چنگی تو موهام میزنمو می گم:

- فکر کنم من باهاتون تماس گرفته بودم.

خیره می شه تو صورتمو نگاهش برزخی می شه

یقم رو توی دستش می گیره و می چسبونتم به دیوار

می دونم که همین حالا می تونم بزنمش ولی نمی زنم و اجازه می دم خالی بشه؛ شاید اگه من به جای اون بودم الان حال بدتری داشتم.

یقم رو ول نمی کنه و محکم تکونم می ده و داد می زنه، تو خلسه ای فرو رفتم که چاشنی اون خلسه توی صورتم تنها یک نگاه عمیقه و سکوت مطلق

تکونم می ده و جواب می خواد و من ساکتم، باید جواب بدم.

دلیل بیارم اما قانع کننده!

نگاهم پایینه چند تا از نگهبان ها میان و از من جداش می کنن و می برنش بیرون.

یقه ی کتم رو صاف می کنم و چنگی توی موهام می زنم

نگاهم به دخترک می افته که با بهت نگاهم می کنه

دهنش نیمه باز مونده و انگاری شوکه ست

رنگ نگاهش عوض می شه و تیز می شه تو صورتم با پشت دست اشک هاش رو پاک می کنه و می گه:

- تو زدی بهش؟

چشم هام رو روی هم می ذارم و باز می کنم به نشونه ی جواب مثبت.

جلوتر میاد و می گه:

- تو خیلی بیخود کردی. می دونی چقد خودش مشکل داره؟ می دونی خروار خروار بار اوردی روی مشکلاتش؟

با تعجب نگاهش می کنم طرف حساب این حرف ها من بودم؟

- چیه چرا اونطوری نگاه می کنی؟ با توام چرا جواب نمی دی؟

با کف دست روی پیشونیش می کوبه و میگه:

- بدبختش کردی... بدبخت

و دوباره شروع به گریه می کنه.

من من می کنم نمی دونم باید چی بگم.

- من... من...

بازم تیز می شه تو صورتم:

- بروکنار فعلا قیافتو نبینیم

انگشت اشاره اش رو تهدید وار توی صورتم می گیره و می گه:

- وای به حالت اگر بلایی سرش بیاد اونوقت حسابت با کرام الکاتبینه مفهومه؟

دست هام رو توی جیبم فرو می برم و بانگاه شرمنده ای که پهن شده روی زمین ساختمون رو ترک می کنم و تو محوطه قدم می ذارم.

نفس عمیقی می کشم و لعنتی به خودم و افکارم می فرستم که باعث تموم این مشکلات شدن.

هوا تاریک شده و الان حتما عروس رو باید از آرایشگاه به تالار برده باشن.

این یعنی الان وقتی لبخند روی لب هاشه من کنارش نیستم ...

جای من الان کنارش خالیه؟

نه ! جایگزینم حسابی مناسبه.

فقط دلیل این برکناری رو نمی دونم. اینجا دارایی حاکم نبود و مقام حاکم بود...

دخترک وکیلی که روزگاری عشق من بود دلش رو به یه جوون قاضی باخت و رفت. من الان باید افسوس بخورم؟ بازم باید اون اهنگ لعنتی رو برای هزارمین بار گوش بدم؟

نه! الان باید همین جا افکارم رو ثابت نگه دارم و از خدا بخوام که اتفاق ناگواری براش پیش نیاد؛ چون اون وقته که شرمنده ی خودم و خدام می شم.

دستی روی شونه ام می شینه. بر می گردم و بهت زده نگاهش می کنم

مغموم می گه:

- بشین کاریت ندارم.

وکنارم می شینه وبا لحن تلخی می گه:

- هفته ی دیگه عروسیمون بود.

لعنت می کنم هرچیزی رو که مربوط به عروسیه و داغ روی دلم می ذاره.

چرا همه جا حرف از عروسیه؟ چرا هرکس بایه روش بحثش و پیش می کشه و دیوونم می کنه.

به سختی لب هام و تکون می دم و می گم:

- عمدی نبود.

زیرلب زمزمه می کنه:

- خیلی نامردی.

نامرد بودنم اکو می شه توی سرم که من نامردم! من نا...م..ر..دم ؟

کجای قانون نوشته حواس پرتی، زیادی عاشق بودن، یهو شکست خوردن، نقش زمین شدن جزاش نامردیه؟

پوزخند می زنه و کلافه دستی توی موهاش می کشه و با لحن مسخره کننده ای تکرار میکنه حرفم رو :

- عمدی نبود! می دونی چه گندی زدی؟ چیزی تا جشن عروسیمون نمونده بود.

از هرچی عروسی بیزارم، دلم داره میترکه...

چرا نمی دونن اسم عروس که میاد مریم رو توی لباس عروس کنار کس دیگه ای تصور می کنم و چه دردی می کشم.

درمونده نگاهش می کنم، حس می کنم اونقدر خسته ام که نای صحبت کردن ندارم و بازم به زور سعی می کنم پازل کلمات رو کنار هم بچینم.

- شرمنده م

پوزخند پررنگ تری می زنه و بعدش تبدیل به خنده ی هستیریک عصبی می شه و با صدای بلند فریاد می زنه:

- باشرمندگی چیزی حل می شه؟

معلومه که نه

حل نمی شه، همش می گن درست می شه ولی نمی شه.

همش می گن مشکلات حل می شن ولی نمی شن. مشکلات می مونن و از پا درت می آرن و خروار خروار بهشون اضافه می شه

- با توام! لالمونی جواب نمی شه حرف بزن، شرمندگی می شه سلامتی واسش؟ می شه مراسم عروسیش؟

دوباره این مردک زبون نفهم از کوره در رفته

از جا بلند می شم و بدون اونکه جوابش رو بدم گام بر می دارم

دستم از پشت کشیده می شه و سیلی محکمی توی صورتم فرود میاد

نمی خوتم دعوا کنم، گردن کلفتی کنم اما باید جوابش رو بدم.

تکنیکی از مهارتی که دارم رو روش پیاده می کنم، دلش رو با دو دست می گیره و ناله می کنه

بی توجه به ناله کردن هاش وارد ساختمون می شم و بازهم کلافه تر از پیش قدم برمی دارم به سمت اتاق.

آرامشی که پر کشیده بود رو دوباره به دست میارم و تکیه به دیوار دست به سینه نگاهم رو به دخترک می دوزم و فکر می کنم کجای قصه ی این دختری که بختش مثل من شومه می تونه باشه؟

سرش رو که بالا میاره با اخم به چشم هام نگاه می کنه و زیر لب چیزی می گه

با دیدن دکتر هایی که از سمت مقابل میان با چشم غره ای نگاهش رو ازم جدا می کنه

دکتر ها کنارمون می زنن و دخترک شوم بخت رو به اتاق عمل می برن .

دختر ناشناس حال با زاری دنبالشون می ره و می پرسه:

- آقای دکتر حالش خوب می شه؟

مثل همیشه دکترا با یه دنیا از ابهام سردر گممون می ذارن و می رن و از سمت دیگه همون مردک بی اعصاب که اسمش کیوانه در حالی که کمی خم شده و دست به کمر به سمتمون میاد و با اخم زیرگوشم می گه:

- نشونت می دم یه من ماست چقد کره داره

آخه خدا چربی من بالا رفت از بس همه کره هاشون رو نشونم دادند؛ ولی با این حال بازم باکی نیست، بذار بچرخن و بچرخن.

روی صندلی می شینم و صدای زنگ گوشیم بلند می شه

با دیدن اسم مخاطب رد تماس می دم؛ اما ولکن معامله نیست و بازم زنگ می زنه

بی حوصله جواب می دم:

- تو هنوز آدم نشدی؟ وقتی یکی جواب نمی ده حتما دوست نداره یا نمی تونه جواب بده بیشعور ؟

- کارم واجب بود جناب ادب خان

- حوصله ندارم فقط زود بگو امید

- دست حسام شکسته

با کف دست روی پیشونیم می کوبم و با صدایی که از روی گلایه و عصبانیته می گم:

- چرا مواظب نیستی تو ؟

- جون فیاض مواظب بودم یه تمرین دادم رفتم اونور برگشتم دیدم بچه ها دورش جمعن سریع اوردیمش بیمارستان. تو کجایی صدای ساز و دهل که نمیاد مگه عروسی نیستی؟

کلافه تر از قبل و درحال انفجار سعی می کنم به خودم مسلط باشم:

- نه بیمارستانم

- چی؟ بیمارستان چرا؟

- تصادف کردم

- مُرد؟

- کی؟

_بابای من! همون که تصادف کردی باهاش دیگه

- ببند دهنتو سقه سیاه خدا نکنه

- کدوم بیمارستانی؟

- بیمارستان( _ )

- عه منم همونجام که

_بترکی امید نابود بشی ...

تلفن رو قطع می کنم و می دونم که حوصله سرو کله زدن با این یکی رو دیگه ندارم.

اونقدر درگیر امروز و قصه های پیرامونشم که شکستن دست حسام سمنیِ که تو یاسمن هام گُمه.

نگاه پر از خستگیم رو به انتهای راهرو می دوزدم و انتظار می کشم .

هرقدر که یاسمن ها زیاد باشن، هرقدر که درگیر باشم، هرچقدر که به پیچ و تاب زندگی گره بخورم اون تاج لعنتی از خاطرم نمی ره.

فراموشم نمی شه که امشب عروسیشه و تو این ساعت ازشب عروس و داماد باید شام عروسیشون رو بخورن.

من ؟

امشب زهرمار از هر شامی برام خوشمزه تره

گلایه ای نیست. یه وقت هایی بود و نبود ها باعث این مشکلات می شه .

نبود من تو جایگاه ایده عال مریم، بودنم رو تو این نقطه حکایت می کنه و من باید نقش اول توی این حکایت و تراژدی غمگین باشم و مدام دیالوگ دوستش داشتم رو توی ذهنم مرور کنم.

فایده ای نداره، مجبورم تا آخرش روی پا بمونم.

مجبورم امشب و اتفاقاتش رو فقط امشب درد بکشم و از فردا یه فیاض جدید بسازم .

یه فیاض که شکسته ولی بریدن نمی دونه.

یه فیاض که پر درده ولی درد دادن تو کتش نمی ره .

یه فیاض که مثل پسر بچه ها مواظبه که دلش رو به کسی الا بختکی نبازه که حکایت آخرش بشه یه شاهنامه ی تلخ و یه قصه که آخرش خوش نیست.

آنقدر دور شدی که باید آمدنت را خواب ببینم!

خیالی نیست

دلتنگی قصه هر شب من است

بدون آن خوابم نمی برد

راستی

یادت هست کجا مرا جا گذاشتی؟

من هم همه چیزم را همانجا جا گذاشتم

صدای قدم های تند میاد، سرم رو بالا میارم، دخترک شوم بخت روی تخته و به اتاق می برنش.

اتاقی که اسمش از عمق واقعیتش تلخ تره و حالا باید منتظر بود که دخترک به هوش بیاد .

دکتر مسنی بایه قد میانه به سمتمون میاد و تو عمق آبی نگاهش یه تلخی هایی هست

هرسه به طرفش می ریم .

نگاهش رو توی نگاهمون می چرخونه ومی پرسه:

- همسرش یا یکی از بستگان نزدیک .

دختر هول می شه دستش رو بلند می کنه و میگه:

- م...من دخترعموشم

دکتر:

- پدر یا مادرش؟

انگشت هاش رو به بازی می گیره و میگه:

- فوت کردن با من زندگی می کنه .

دکتر بسیار خبی میگه و نگاهش رو به دختر می دوزه و میگه:

- آروم باش و همراهم بیا .

دختر دست پاچه سرش رو تکون می ده و دنبال دکتر می ره

من و کیوان در دنیایی پراز نگرانی فرو می ریم و امیدواریم که اتفاق جدی براش نیوفتادن باشه؛ اما نمی تونم بی تفاوت باشم نسبت به این دلشوره ای که داره خفم می کنه.

می ترسم از اون بلا که سرش بیاد و نتونم جواب بدم.

سرم رو بین دو دستم می گیرم و دوباره روی صندلی منتظر می شینم.

کیوان کلافه قدم می زنه .

میفهمم عمق بیقراریش رو، نگرانیش رو درک می کنم و بازم صدای همهمه ی رفت و آمدا مته روی خشخاش اعصابم می ذاره.

با کف پا روی پارکت ها ضرب می گیرم و منتظر دخترم.

بعد از یه مدت که هر ثانیه اش برام خودِ ترس و دلهره ست از اتاق بیرون میاد و دوون دوون خودشو می رسونه به سمتم .

نگاهش تیز می شه توی صورتم با صدایی که از دردِ گریه کردن زیاد اینطور خش دار شده فریاد می زنه:

- خیالت راحت شد؟ کار خودتو کردی مرتیکه

هجوم میاره سمتم که کیوان دستشو می کشه عقب و می گه:

- چیشده؟

دختر انگار که تو یه دنیای دیگه باشه فقط زبونش روی نفرین دادن من می چرخه.

هرچی می گه بازم قلبش آروم نمی شه .

نگرانم! نگران یه اتفاق جبران ناپذیر که عینِ شکست و انهدامِ من باشه.

زیرلب آروم می پرسم:

چیشده؟

دوباره فریادش توی گوشم زنگ می زنه:

- تازه می پرسی چیشده؟ زدی داغونش کردی. مردنش بهتر از زنده بودنشه، می فهمی؟

کیوان شونه هاشو تو دست می گیره و تکونش می ده

- چیشده گلاره حرف بزن .

سست روی زمین می شینه و سرش رو بادست می گیره

با صدای بلند تکرار می کنه:

-بدبخت شد.

کنارش زانو می زنم و می گم:

- چه اتفاقی افتاده؟

توی صورتش می زنه و با داد و فریاد می گه:

- بدبخت شد! ویلچر نشین شد.

بازم فریاد می زنه. پرستار ها دورش جمع می شن و سعی می کنن آرومش کنن ولی می فهمم آرامشی وجود نداره.

یکه می خورم! ویلچرنشین؟ یعنی قطع نخاع؟ یعنی چی خدای من؟

تو بهت فرو می رم و حس می کنم دیوونه تر از همیشه ی وقت هامم.

کیوان هم دست کمی از من نداره. اونم تعجب کرده و با چشم های پرسشگرانه، دختری که اسمش گلاره ست رو تماشا می کنه.

مقصر منم!

هر قدر که بخوام بهونه بیارم نمی شه. همه ی انگشت های اتهام به سمت منه.

کیوان یه گام به سمتم بر می داره ومطمئنم بازم از کوره در رفته.

اینبار رو حق داره، اینبار باید کوره ها داغ بشن و کاسه کوزه ها سرم شکسته بشن.

اینبار باید تا آخر عمر جواب پس بدم.

هنوزم گنگِ این ماجرای چند ساعته ای ام که زندگیم رو به یک باره زیر و رو کرد.

گام دوم رو بر می داره چشم هاش پر از تعجبِ و اشک

نگاهم پایین می افته. الان حس خیلی بدی دارم مثل یه مادر که باید سعی کنه بچه ی مریضش رو آروم کنه و من مجبورم دل پر اضطرابم رو آروم کنم.

گام سوم رو که بر می داره یقه ی پیرهنم رو توی دستش می گیره ولی خسته تر از اونیه که دلش دعوا بخواد یا بتونه کتک کاری کنه.

یقه ام توی دستشه اما کاری نمی کنه و همین خیره شدنش توی چشم هام از هر کاری برام شکنجه آور تره.

دستش مشت می شه و قطره اشکی از پای چشمش سر می خوره و تیشه به ریشه ی غرورش می زنه.

درک می کنم چه حس و حالی داره اما گُمم و کاری از دستم بر نمیاد. چند ضربه تخت سینه ام می خوره ضربه های بی جون از شکستن یه مرد، یه مرد که دلش پُره و چشم هاش راه گریه رو داره پیدا می کنه، یه مرد که باور این مسئله براش اونقدر سخت هست که تکلم نداره، یه مرد که...

به دیوار کوبیده می شم ظاهرا تازه به خودش اومده. رنگ نگاهش بوی نفرت گرفته. دستش بالا می ره و مشت محکمی پای چشمم فرود میاد.

شرمنده ام و این شرمندگی بهم اجازه ی دفاع نمی ده.

مشت دوم...

مشت سوم ...

یه فریاد عمیق و پر از درد، یه مرد که جلوم به زانو افتاده و سرش توی دست هاشه، شکسته و درد تو نقطه نقطه ی دلش جا خوش کرده.

خون از روی بینیم روی پیرهنم چیکه می کنه، درد داره ولی تمرین های رزمی که داشتم این امر رو برام عادی کرده.

هرچند، هرچقدر درد داشته باشه به عمیق بودن درد قلب این مرد شکست خورده نیست.

نمیدونم! واقعا گنگم

حسی که دارم شرمندگیه، عذابه و داغِ روی دلم.

"شرمنده ام اگر قدمهای استوارت را سد کردم

اگر که مهر خاموشی به روی گام هایت پاشیدم

اگر که هزاران آرزوی م*س*تمر را از پاهایت گرفتم

شرمنده ام اگرغرورت را جریحه دار کردم

شرمنده ام اگرقدم های عشقت برای همراهی را پوچ کردم

شرمنده ام"

گریه می کنه، براش مهم نیست تو چه حالتیه و الان کجاست، مهم اینه که اونی که دوسش داره یه مشکل داره.

نیم ساعته که گریه می کنه و به خودش نمیاد شاید هم نمی خواد که بیاد؛ اما فقط من می دونم اشک یه مرد چه معنی تلخی داره

سوختنی که دلم رو آتیش زده باعثِ درک این حالت شده:

"بی تو تنهایی مرا بدجور تنها کرده است

عاشقی دیوانه ومجنون وشیدا کرده است

در نبود تو زمان هم با دلم لج می کند

هر شب من را شبیه شام یلدا کرده است

خواستم تا دردهایم راز باشد در دلم