رمان ارثیه پر دردسر به قلم New Age

ژانر: #عاشقانه #سنتی

خلاصه:

داستان اینه که یه سری دختر و پسر واسه یه ارثیه چشم گیر باید برن پیشه یه عمه خانم زندگی کنن اما این وسط یه مدعی واسه امواله عمه خانم پیدا میشه.....

- چقدر تاريکه، آخ آخ آخ پام درد گرفت، اين چي بود!

- خفه، مهتاب دو دقيقه اون دهنتو ببند!

- اصلا بياين بريم بالا به بهداد بگيم باهامون بياد پايين.

- اون وقت اون داداش شما چه غلطي بيشتر از ما مي تونه بکنه؟!!

- پرستو، نگاش کن، ببين چي ميگه!

- وااي تورو خدا ساکت بشين، سحر چرا روشن نمي کني؟

- ببخشيـــــد!! با کجام بايد براتون روشن کنم؟

- مگه اون چراغو نياوردي؟

- نه! مهتاب گفت من ميارم.

- مهتاب بميري چرا روشنش نمي کني؟

-واا، من قرار نبود برش دارم که تو به مهتاب گفتي اونم به من گفت...

- تو هم حتما به عمه ات گفتي برش داره، خاک برسرِ من که با کيا اومدم فضولي کردن، اي خدا من چه گناهي کردم که بايد تا آخر عمرم اينارو تحمل کنم؟!!

مهتاب - بابا من آوردمش، بيا بگير انقدرم حرف اضافه نزن، سحر انقدر خودتو اينجوري به من نچسبون.

روشنک - چه جوري؟

مهتاب - اينجوري!

روشنک - اه چندشم شد، سحر چقدر چندشي به خدا، پرستو بيا بريم بالا من ديگه از خيرش گذشتم، با اين ديوونه ها که نبايد مي اومديم اين پايين، دهن تورو بايد سيمان گرفت تا ديگه جلو اينا حرف نزني، اين دفعه هم از دستمون در رفت ببينيم تو اين زير زمين چيا قايم شده.

پرستو - به من چه؟ از بس که گير دادي بريم حياط بريم حياط که اينام زيگيل شدن!

سحر - هوو، زيگيل خودتي، من فقط يکم سيريشم.

مهتاب - بريم بالا، دستشوييم ريخت به خدا!

روشنک - گندت بزنن مهتاب، هوي! سحر از همين راهي که اومديم برگرد، تا اينجا آبياريمون نکرده!

مهتاب - خيلي بي شعوري، سحر...جون بکن ديگه، داره مي ريزه ها!

سحر - هي سحر سحر مي کنه، تاريکه ها، جلو پامو نمي تونم ببينم، امان بدين شماها، وااي اين چي بود؟! بميري مهتاب الهي که راحت بشم از دستت، پرستو بيا دسته منو بگير، تا اين خرس منو له نکرده!

روشنک - بچه ها نمي دونين واسه چي همه امشب اينجا جمع شدن؟!

مهتاب-آخ جوون، من دارم نورو مي بينم.

سحر - اي نور آخرت باشه که امشب منو له کردي، چرا هول مي دي؟!

پرستو - سحر زبون به دهن بگير، خب دستشويي داره، شما نمي دونين اين از تاريکي مي ترسه؟ تا ده سالگي شبا جاشو خيس مي کرد واسه اينکه اگه چشم باز مي کرد مي ديد دورو برش تاريکه ، مي ترسيدو...، روشنک مرض داشتي اومدي اين پايين!!

روشنک - من فضولم، شماها چرا اومدين؟

سحر - خب اومديم فضوليِ تو ديگه، از شوخي گذشته چرا اومدي پايين؟

روشنک - بعدِ ده سال عمه خانم دوباره درِ اين خونه رو به روي فاميل باز کرده، نمي خواستم اين فرصتو از دست بدم.

پرستو - خب ديگه رسيديم، سحر خوبه دختري، اه خيلي چندشي!

سحر - آخ!!

روشنک - بميري که سکتم دادي، صداي چي بود!؟!

سحر - خوردم زمين!

پرستو - ديگه چرا؟ اينجا که روشنه!

سحر - آخه من عينکمو در آورده بودم.

روشنک - عينکتو در آوردي؟! تو که بدون اون منو مامان بزرگتو از هم تشخيص نميدي!

سحر - گم شو، ديوونه، خب اون پايين تاريک بود در کل چيزيو نميشد ديد، اگه عينک به چشمم بود که الان اون بولدوزر دسته هاشو کرده بود تو گوشم، آخه تو که زيرش نمونده بودي.

روشنک - خفه پرستو، انقدر نخند، پاشو ديگه سحر الان صداي بابات در مياد ها!

سحر - صداي بابامم در نياد يه بنده خدايي الاناست که بياد دنيالمون!!!

روشنک - وايــي نگو تورو خدا اين پسره چرا اينجوريه؟! ميگن فاميلِ شوهرِ عمه است، آره؟

پرستو - همچين پريد به من که مواظب اون گلدون باش انگار با يه بچه طرفه!

سحر - آره بابا منم ناراحت شدم بهت اين جوري گفت، ديگه اون قدرها هم بي دستو پا نيستي!

پرستو - درد! تو چرا مي خندي روشنک خانم؟ بدتر از چيزي که به تو گفت نبود ها!

سحر - خداييش راست مي گه همچين با يه نگاه بدي ازت پرسيد چند سالته که خدا مي دونه! آخه خونه مردم اومدي رو سنگاشون سرسره بازي کني؟!

روشنک - اي بميره، انقدر خجالت کشيدم، نه به خاطر حرف اون، به خاطر نگاه دايي، بنده خدا امشب آبروش رفت!

- مي شه بپرسم خانما اينجا چيکار مي کنن؟!

پرستو - نکبت، چرا داد ميزنه؟ خوبه خونه مال اين نيست، اوه اوه بچه ها جمع کنين که صاحبش اومد.

سحر - کي اومد؟ چي شده؟!

روشنک - خب اون کوفتيو بزن به چشات تا ببيني!

سحر - هان، باشه، باشه، به به ببين کي اومده! خسته نباشين آقاي دکتر، جلسه بالا تموم شد؟ شما چرا اومدين؟ مي گفتين ما مي اومديم خدمتتون!

- پرسيدم اينجا چکار مي کنين؟

پرستو - والا داخل که روي مبل عمه اجازه نداشتيم بشينيم، تو حياطم که گفتن سمت گل ها نريم، ديديم اينجا از همه جا بهتره.

- احيانا، داشتين خاک بازي مي کردين؟

روشنک - کي؟ من؟ نه؟

- شما نه، ايشون، آخه اول شب لباسشون مشکي بود اما الان...

پرستو - اي بميري سحر با اين کارات!

سحر -اِ خب به من چه!!

روشنک - شنيده بودم دکتري خيلي دقيقی اما فکر نمي کردم تا اين اندازه! بياين بريم بچه ها

- منظور؟

خيلي آروم از کنارش رد شدم و گفتم: فقط جاهايي از لباس سحرو ديدين که درست نيست بهشون دقت کنين آقاي دکتر!

قدم هامو سريع کردم، ديگه نمي خواستم اونجا وايستم.

من روشنک کياني، تنها بازمانده از خانواده 4 نفره سينا کياني هستم. سينا پدرم و مهناز مادرم بود. يه برادر داشتم که از من 2 سال کوچيکتر بود. پنج سالم بود که بابا اينا تصادف کردن، من اون شب خونه خاله مهتاج که مامان مهتابه بودم. الان 20 سال از اون شب گذشته. من يه جورايي بين سه تا خانواده تقسيم شدم. تا دبستانم تموم بشه خونه خاله مهتاج بودم، راهنمايي و دبيرستانو خونه دايي مسعود، دانشگاهو سرکارم که خونه عمو سعيد، مهتاب و بهداد بچه هاي خاله مهتاج اند، سحر دختر داييمه، پرستو و پويا هم بچه هاي عمو سعيدم اند، البته پويا يه ده سالي هستش که رفته آمريکا، البته قراره که برگرده واسه همين من دوباره برگشتم خونه دايي.

تازگي ها رفتم سرِ کار. نه اينکه نياز مالي داشته باشما، خداروشکر بابا وضعش خوب بود، بعدِ فوتشم عمو پولامو سرمايه گذاري کرد، واسه اينکه دستم تو جيب خودم باشه و از ليسانسه يه استفاده اي بکنم رفتم سره کار، يه کارخونه تو کرج. رشتم طوريه که به دردِ کارخونه ها مي خوره، آخر اين ماه بیست و پنج سالم تموم ميشه، بگذريم، نمي دونم اين عمه طوبي واسه چي بعد ده سال همه رو اينجا دعوت کرده!!! الان تقريبا هفتاد و پنج سالشه، هر چند وقت يک بار يه دختر از دختراي فاميلو مي آورده پيش خودش و نگه ميداشته، کلا وضعش توپه توپه، بعدِ يه مدتم اگه طرف ازدواج مي کرد يا ديگه نمي خواست اونجا وايسته يه زمين يا خونه يا يه پوله قلمبه به طرف مي داد و مي رفت. اما دقيقا ده سال پيش يه دختري از فاميلاي دور شوهرش و مياره پيش خودش و يه شب دختره خودشو مي کشه، تنها چيزي که ما مي دونيم همينه، البته همه مي گند که دختره تعادل روحي نداشته، امروز که داشتيم ميومديم اينجا دايي به زن دايي داشت مي گفت که: بنده خدا عمه بعد مرگ اون دختره خيلي افسرده شده بود فقط تو مراسم هاي ختم مي شد ببينيش، شاديو به خودش حروم کرده.

- آره به خدا، يادته وقتي اون دختررو ديدم به عمه گفتم دوباره برش گردونين آسايشگاه، اين رفتاراش عادي نيست؟

- آره، يادمه، بيچاره فکر نمي کرد اينجوري بشه، اما من واقعا دليل مهموني امشبو نمي دونم

- مسعود ول کن ديگه مي ريم مي فهميم چريان چي بوده!

سحر - کجايي تو؟ پيش ما بيا! دوباره رفتي تو فکر؟!

مهتاب - بچه ها بياين تو، دايي کارتون داره.

سحر - بابا کارمون داره؟ يعني چي؟ ساعتو ديدين چنده؟ ده! من دارم از گشنگي مي میرما!

- به شامم مي رسيم، به فرمايین بالا!

پرستو - وايـــي اين عين جن مي مونه، از کجا پيداش شد يه دفعه؟

با بچه ها وارد سالن شديم. سالني که اندازه کل خونه دايي مسعوده، قيافه همه گرفته بود. غير زن عمو...

پرستو - اينا چرا اينجورين، قبل رفتن ما که شنگول بودن، نه؟

سحر - آره، بهداد چرا کبود شده؟

مهتاب - آره، روشنک؟

- هان؟ ساکت بشينين، وگرنه شام نميدنا، اوه اوه مبصر اومد همه با هم برپا!

دايي - چرا بلند شدي؟

سحر - آخه احترام بزرگتر واجبه. دکترم که مردي هستن بعني خيلي بزرگتر از ماها هستن.

زن دايي - سحر ميکشمت، روشنک با تو هم کار دارم.

پرستو - بچه ها اوضاع خيته، برجا برجا.

عمه - بدون مقدمه حرفمو مي زنم، به بزرگتراتون گفتم به شماها هم مي گم، مي دونيد که من خيلي پول دارم، اما ديگه فکر نکنم زياد زنده بمونم، دکترها که اينجوري مي گن، بچه ام ندارم که ميراث خوري داشته باشم، تنها اقوام نزديکمم شماها هستين، ميخوام اموالمو بين شماها تقسيم کنم،

مهتاب - آخ جون ماهم رفتيم جز خرپولا.

- بزن قدش!

عمو - روشنک!

اي بابا چرا همه به من گير ميدن اين وسط!

- چشم عمو جان، آروم مي گيرم.

عمه - بذارين شرطم هم بگم، من مي خوام که همه شماها با من تو اين خونه زندگي کنين.

پرستو - اينجا؟ واسه چي؟

- عمه ميخوان که دورشون خالي نباشه.

سحر - دکتر، خب دورشو پر کنين، ما چرا بايد بياييم؟ البته يه چيزيم هستا، مهتابو بذاريم اينجا کلا دور و بال او پايين و با هم پر ميکنه.

با اين حرفش همه زدن زيره خنده، حتي اون دکتره هميشه اخمو!

پرستو - پس قضيه حله، مهتاب جان يه عمر ما واسه امتحانا خونديمو تو نمره گرفتي البته با تقلب، يه دفعه هم شما اذيت شو!

عمه در حالي که هنوزم صداش خندون بود، گفت: عزيزم شرط من اينه که همه شما پنج نفر بايد يه همراه سه نفر ديگه اينجا بمونين.

- سه نفر ديگه کين؟

عمه - سياوش و سهراب و...

سحر - لابد افراسياب!! اي بابا مگه قراره با فردوسي يه جا باشيم.

عمه - نه عزيزم، با دلارام، اون دوتا برادرن، پسراي برادر شوهرم هستن، دلارامم از اقوام اون خدا بيامرزه!

دايي - اما عمه جان ما نمي تونيم بچه هارو تنها بذاريم.

عمه - چرا؟

عمو - چون هنوز بچه اند. چون نمي شه اينارو باهم تنها گذاشت، يه مملکتو خراب ميکنن.

زن عمو - بالاخره که چي؟ بايد بزرگ شن، به نظره من که خوبه.

خاله - من که نمي ذارم اينا بيان اينجا، اينا جوونن و شيطون.

عمه - اگه مشکل اينه که اونو من حل مي کنم.

خاله - چجوري؟

- اينجوري اينجوري.

عمو - روشنک، آبرو برامون نذاشتي به خدا، بفرمايين عمه خانم اون وقت شما توقع دارين که ما اينارو با هم يه جا تنها بذاريم؟! همينجوري ار هم دورن يه مملکتي رو بهم ريختن، چه برسه که پيش هم باشن!

دايي - ببخشيد سعيد جان، من از اولي که عمه خانم اين پيشنهاد و داد نظرمو گفتم، من نمي ذارم سحر بياد اينجا، عمه از دستم ناراحتم بشه مهم نيست، من نميذارم.

خاله - با حرفت موافقم، عمه طوبي منم نمي ذارم.

عمه - شما تا آخر اين هفته فکراتونو بکنيد، حالا هم بريم شام بخوريم که فکر کنم بچه ها خيلي گشنشون شده.

سحر - آي گل گفتي عمه، به خدا من از صبح تا حالا چيزي نخوردم.

مهتاب - آخه مي دونيد چيه عمه؟ سحر رژيمه، مي خواد استخوناشو آب کنه.

پرستو - آخه ديديم تو رژيم چاق شدن گرفتي، گفتيم ما اينجوري رژيم بگيريم.

- بهداد جان تو چرا رفتي اونجا نشستي؟! بيا بريم شـــــام!

بهداد - من نمي خورم، شما بريد بخورين.

دکتر - چرا آقاي کياني؟ تشريف بيارين، عمه کلي تدارک ديدن.

بهداد - قبلا صرف شده، شما تو پذيرايي سنگ تموم گذاشتين.

دکتر با يه نگاه که توش تمسخر موج مي زد به بهداد نگاه ميکرد، ميخوايين بگم آب خنک بيارن!!

عمه - بچه ها بياين ديگه، بهداد جان شما نمياي عمه؟!

و خود عمه سالن رو ترک کرد، پرستو دستمو کشيد و گفت: – روشن تو مي گي جريان چيه؟! اين چه پيشنهادِ مسخره ايه؟!

- اگه تو فهميدي منم فهميدم، ولي خيلي بي معنيه که ما ها بيايم اينجا!! واسه خاطر پول!!

سحر - خره، بده که ما بريم تو دسته اين بچه پولدارا؟

مهتاب - سحر تو چي مي خوري برات بکشم؟

سحر - کوفت!

مهتاب - نداريم عزيزم، بذار از عمه بپرسم داره واست بياره ، عمه جان کوفت دارين؟!

دايي - مهتـــــاب؟!

مهتاب - به من چه سحر مي خواد بخوره، دارين عمه؟!

عمه که داشت ميخنديد، گفت: مهتاب جان عزيزم انقدر اذيتش نکن!

پرستو - بهداد نمي خوري؟!

بهداد - يکم سالاد بريز برام، بيار تو سالن.

خاله - زشته، بيا اينجا بخور!

بهداد - زشت کار ايناست، فکر کردن ما محتاجيم که يه همچين شرط مسخره اي رو گذاشتن!! زود بخورين بريم، ديگه سر درد گرفتم، دايي مسعود، اميدوارم کوتاه نياين.

زن عمو - فعلا حرفي نزنين، بعد شام مي ريم خونه ما حرفامونو مي زنيم.

دکتر - بهداد خان مي تونم چند لحظه وقتتونو بگيرم؟

سحر - آخ جون الان که دعوا بشه، دکتر و بهداد معلومه باهم مشکل دارن، بهدادم که بي اعصاب، الانه که بپره به دکتر!

مهتاب - مگه داداش من سگه که به مردم بپره؟! خيلي پررو شديا!

- بچه ها نگاه کنين، شماره بهدادو گرفت، يعني واسه چي؟!

پرستو - من فهميدم.

مهتاب - چيو؟

پرستو - آقا از دخترا خوشش نمياد، چشمش بهدادو گرفته!

- گم شو پرستو، دوباره شروع کرديا!

پرستو - به مرگِ تو، نگاه کن ببين چه جوري داره نگاهش مي کنه، با نگاهش داره مي خورتش!

مهتاب - بدبخت شدم ديدي داداشم زودتر از من شوهر کرد؟

سحر - بدسليقه، من چيم از بهداد کمتره که از اون خوشش اومده؟

- عقلت عزيزم!

مهتاب - اونو که همه ما کم داريم!

هر چهار تا باهم زديم زير خنده، عمه برگشت سمت ما و گفت: ميدونيد شما بچه ها خيلي خوش خنده اين، مخصوصا تو سحر جان!

سحر - واي توروخدا جلو مامانم چيزي نگينا، انقدر سفارشم کرد که جلف بازي در نيارم، عمه اين آقا دکتر چند سالشه؟

- سی و دو سال ، در ضمن مجردم هست.

با اين حرفش يه چشمک به سحر زد.

سحر - من که وضعيت تاهلشو نپرسيدم.

عمه - من گفتم که جاي سوالي برات نمونه عزيزم.

با خنده از کنارمون رد شدو رفت سمتِ دکتر و بهداد.

- چرا اسمشو نگفت؟! پاشین بچه ها، عمو داره کتشو می پوشه، پرستو بریم مانتوهامونو بپوشیم.

سحر - مال منم بیارین، مهتاب انقدر نخور، ده کیلو اضافه وزن تا الان بست نیست، سکته می کنیا، نخور، پر واستا این با روشن بره، وگرنه خودشو خفه می کنه!

- پاشو بیا مهتاب، ترکیدی، ای بمیره اون امیر که با تو بهم زد و تو دوباره تیریپ افسردگی برداشتی.

پرستو - من نمی دونم کدوم آدمی تو افسردگی چیزی از گلوش پایین می ره که تو انقدر می خوری؟

دایی - بچه ها حاضر شدین؟! عمه جان با اجازه، اگه امشب حرف نامعقولی زدیم، ازتون واقعا عذر می خوام.

عمو - مسعود راست می گه، ببخشید اگه ناراحتتون کردم.

عمه - من شمارو خیلی شکه کردم، پس عکس العمل هاتون از نظر من طبیعی بود، اما رو حرفام فکر کنید.

رو کرد به ماها که هنوز درگیر بودیم و داشتیم باهم سروکله می زدیم و گفت: از کنار شما بودن واقعا لذت بردم، بچه های شادی هستین، روشنک جان عزیزم تو منو یاده پدرت انداختی، خیلی شبیه اونی اما با خنده های مادرت، خدا رحمتشون کنه.

- ممنون از تعریفتون عمه، خوشحال شدم دیدمتون!

عمه با بقیه هم خداحافظی کرد، همه راه افتادیم، من با عمو اینا اومدم، داشتن تو ماشین حرف می زدن، اما من مثل عادت همیشه، تا پام رسید تو ماشین، خوابم برد.

- پاشو دیگه روشن، رسیدیم.

خواب آلود رفتم تو خونه، خاله و دایی هم تازه رسیدن اما بهداد گفت که می خواد بره خونه خودشون.

مهتاب - بهداد خونه نرفتا، یکی بهش زنگ زد، اونم رفت سرِ قرار!

- من خوابم میادا، می رم بخوابم.

سحر - اما من می خوام بمونم ببینم آخر این دعوا به کجا ختم میشه.

پرستو - منم می رم بخوابم، مهتابی تو نمیای؟

مهتاب - نه!! منم پیش سحر می مونم.

دیگه نفهمیدم چی شد، فقط با تکون دادن یکی از خواب پریدم.

- چیه؟! کله سحر، مرض داری؟!

سحر - پاشو ببین چی شده؟

- مهتاب دوباره جاشو خیس کرده؟!

مهتاب - درد بگیری تو، من کی این کارو میکنم؟؟!! تبریک می گم بهتون، بالاخره پولدار شدیم.

- چرا؟

سحر - بهداد دیروقت بود که برگشت، یه دفعه عنوان کرد که شرط عمه رو می خواد قبول کنه، بعدش دایی و عمو رو برد تو اتاق پرستو، یه ساعتی اونجا بودن، وقتی اومدن بیرون گفتن که قبول کردن، خاله هم قهر کرد رفت، مامان منم باهاش رفت.

- جون من؟!! چه جوری قبول کردن! بهداد که خیلی شاکی بود، پرستو کوش؟

سحر - پیشِ بهداده!

- پس شماها چرا اینجایین؟ بریم پایین ببینیم چی شده؟

مهتاب - همه خوابیدن، قراره صبح برن دنباله مامان اینا، اما بابا گفت که قبول کردن و دو روز دیگه می خوان برن پیشه عمه واسه اینکه سنگاشونو وا بکنن.

داشتیم حرف میزدیم که پرستو اومد داخل اتاق و گفت: بهداد می گفت دیشب دکی بهش زنگ زده، رفتن بیرون، مثل اینکه عمه مریضی سنگینی داره، گفتن یه چند وقت دیگه ای بیشتر زنده نیست، دکتر گفته اگه محیط اطرافش شاد باشه، راحت تر این دوران و می گذرونه، از ما خواسته که فکر کنیم یه چند مدتی رفتیم یه جا مسافرت، یا مستاجری، اون گفته که عمه در هر صورت اموالشو به ما می بخشه، ظاهرا اونم با کار عمه مخالف بوده اما وقتی دیده اون از قبل وصیت نامه اش رو تنظیم کرده بوده، حتی قبل اینکه به کسی چیزی بگه اسم ماها رو توش آورده نظرشو عوض کرده و خواسته هر جوری هست به عمه کمک کنه، از بهداد خواهش کرده تا بیشتر فکر کنه، بهدادم فکراشو کرده و اومده به بابا اینا گفته، بهشون گفته می خواد این کارو واسه عمه انجام بده، دیگه نمی دونم چی گفته که اما دکتر زنگ زده و با بابا و دایی حرف زده، ظاهرا راضی شدن، اما خاله و زن دایی قهر کردن، این وسط مامان من خوشحاله...

- یعنی چی شده که عمو راضی شده؟!

سحر - چیکار به این کارا دارین شماها؟! فکر کنین یه مدت رفتین یه خوابگاهِ توپ، من که از الان دلمو صابون زدم واسه پولایی که قراره بگیرم!

- بمیری که فقط فکر پولی!

مهتاب - بچه ها من دلم نمی خواد برم اونجا، ما که نمی دونیم اونجا قراره چی بشه!! تو اون خونه یه نفر خودشو کشته، می دونین این یعنی چی؟

پرستو - یعنی یه روحِ سرگردان که می خواد مهتابو بکشه!

مهتاب - من شوخی نکردما!

سحر - خوبه فیزیک خوندی و انقدر دچار توهم می شی، حالا پرستو رو بگی یه چیزی!

پرستو - مگه من چجوریم؟!

- عزیزم بین ماها فقط تو هستی که استعداد نوشتن داری، اینام حسودیشون می شه، مهم اون بنده خداست که عاشق این چرت و پرتایی که تو می نویسی!

پرستو - بمیری که تعریف کردنت از فحش دادن بدتره!

مهتاب - آره دیگه اون داداش خنگ من نمی دونم از چی این خوشش اومده؟!

- دلشم بخواد، دختر به این قشنگی، به این خوش هیکلی!

پرستو - بسه دیگه، بگیرین بخوابین که فردا باید دعواهای این خانما رو تحمل کنیم.

سحر بالشت ذو پرت کرد تو صورت مهتاب و از اتاق پرید بیرون، اصلا حس فکر کردن نداشتم، اما ما باید می رفتیم تو اون خونه!!

سه روز از اون شب گذشته، خاله و زن دایی بالاخره راضی شدن، امروز عمو و دایی و بهداد رفتن خونه عمه، وقتی برگشتن یه جلسه سری گذاشتن که ماها رو توش راه ندادن، فقط فهمیدیم که آخر هفته خونه عمه می ریم تا با اون سه نفرم آشنا بشیم....

سحر - روشن این چیه پوشیدی؟

- چیه؟ به این قشنگی!

سحر - قشنگ که هست اما به نظرم خیلی آشنا میاد، احیانا مال من نیست؟

- چرا، اما رنگش به تو نمیاد، واسه همین دیگه مال من شده.

سحر - ای آدم بپیچونه بد ذات!

- خودتی عزیزم، بوس بوس!

مهتاب - آبرو داری کنین، امشب باید ببینیم اینا کین که ما باید باهاشون یه جا وایستیم، راستی این دیواره چی بود که وسطه خونه عمه کشیدن؟!!

پرستو - بهداد می گفت که عمه خونشو به دوقسمت تقسیم کرده البته نه همه جاشو، درِ بیشتر اتاقا رو قفل کرده، قسمت شرقی عمارتشو کاملا از اینور جدا کرده ظاهرا دخترا باید برن اون طرف، البته خودشم پیش ماها قراره بمونه.

- سلام خانما!! واقعا سورپرایزم کردین!!

سحر - بــــــه!! دکتر مملکت، اون که تخصص منه، ولی در چه مورد؟!

دکتر - بدون سر و صدا اومدین، اصلا باورم نشد، تصویر بدی از خودتون تو ذهنم به جا گذاشتین.

مهتاب - آخی، طفلی دکتر، حالا واسه اینکه تصویرامون دچار خدشه نشده، روشن دستتو بده ببینم.

- آخ جون، دور دور بازی!

دستای مهتابو گرفتیم و شروع کردیم با جیغ و داد دور چرخیدن،انقدر چرخیدیم که سر من گیج رفت و دستش و ول کردم، مهتابم که ماشاا... در حد غول می مونه، از قصد آنچنان خودشو کوبوند به دکتر که بدبخت با اون هیکل گندش خورد به دیوار!

سحر در حالی که داشت می خندید، گفت: آخی دکتر فکر کنم جای تصویر، پشتتون خدشه دار شد!

پرستو - تا شما باشین که با دخترای کیانی در نیفتین، بر بکس بریم پیش مهمونا!

همه با هم راه افتادیم سمت سالن، خاله و زن دایی برای اینکه مخالفتشون و اعلام کنن همراه ما نیومدن، دیدم زن عمو داره با یه دختر ناز حرف می زنه.

سحر - بیچاره شدیم رفت پی کارش!

مهتاب - چرا؟!!

سحر - طرف خیلی خوشگله، نصفه ارثو از الان گرفته!

- مگه اینجا برنامه Miss Worldـه؟ ملاک قشنگی نیست احمق!

سحر - ملاک چیه احمق؟؟!! چشمای درشت من یا هیکل ظریف مهتاب؟

مهتاب - هـــــو دوباره شروع کردیا!

سحر - عزیزم داشتم مثال می زدم، دم دست بودی!

مهتاب - آهان، اگه از اون نظر بود عیبی نداره، بچه ها اون پسره کیه؟؟!! مگه قرار نبود دو تا باشن اینا که چهارتان!

زن عمو - دخترا بیاین اینجا، این خوشگل خانم اسمشون دلارامه، دختر مهری خانمه خدا بیامرزه، من با مامانش هم کلاسی بودم، دلارام جان اینام به ترتیب سن: پرستو - مهتاب - سحر - روشنک هستن!

- من روشنکم.

سحر - منم سحرم البته منو روشنک هم سن هستیما!

مهتاب - منم مهتابم اینم که می بینی پرستوئه البته زن برادره منم هست.

دلارام - خوشبختم، خوشحالم که می بینم اینجا تنها نیستم.

مهتاب - دلی جان، ای وای ببخشید که می گم دلی.

دلارام - عیبی نداره!

پرستو - حالا که عیبی نداره می شه یه سری سوال بپرسم ازت؟! این آقاها کی هستن؟! اونیکه بچه بغلشه کیه؟!!! اون غول بیایونیه کیه؟! اِاِ ببین مهتاب اون غوله خیلی به تو میخوره ها!

دلارام - اونی که بچه بغلشه؟! تا الان که فقط فهمیدم وکیل عمه جانه، اسمش بهروز ریاحی هستش، اونم پسرشه که بغلشه، اون آقا غوله هم داداش منه، اسمشم دانا هستش!

- ای وای ببخشید دلارام جان، فکر نمی کردیم برادرت باشه، ناراحت نشی توروخدا این پرستو یکم قاطی داره!

سحر - راست می گه یکم خل وضعه، اسمش داناست؟!!

دلارام - بله عزیزم، چطور مگه؟!

سحر - آخه ما فکر کردیم شاید از مهتاب خوشش بیاد، اما اگه داناست که سمتِ مهتاب نمی ره!

دلارام زد زیر خنده و گفت: شما خیلی بامزه این!

عمه - خانم خوشگلا بیاین اینجا ببینمتون!

همه باهم رفتیم سمتش، من و دلارام کنار هم نشستیم، منظره روبروب ما در ورودی بود اما بقیه پشت به در نشسته بودن.

عمه - همون طور که قرار گذاشته بودیم به شرط زندگی درکنار من اموال من بینه شماها تقسیم می شه، بهتره که با همدیگه آشنا بشین بهتره که از دخترا شروع بشه پرستو جان میخوای شما اول شروع کن!

پرستو - چشم عمه جان، پرستو کیانی هستم، نویسندگی خوندم، برای یه مجله که مخصوص کودکانه می نویسم.

مهتاب - مهتاب کیانی هستم، دبیرِ فیزیک هستم.

سحر - با اجازه بابام، سحر کیانی هستم، پرستاری تو یه بیمارستان مشغولم.

روشنک - روشنک کیانی هستم، فعلا به صورت کار آموز تو یه کارخانه کار میکنم.

دلارام - دلارام کیانی هستم، مترجم زبان فرانسه!

دکتر - عمه جان نوبتی هم باشه نوبته ماهاست، سیاوش بزرگمهر، چشم پزشک هستم.

- سهراب بزرگمهر هستم و یه شرکت ساختمانی کوچولو دارم.

- بهداد کیانی هستم دفترِ وکالت دارم.

دیگه حواسم پرت شده بود به پسری که دم در ورودی داشت ماها رو نگاه می کرد، اما نگاهش روی صورت عمه ثابت موند، نمی دونم از کی اونجا بوده اما یه دفعه از در بیرون رفت.

دلارام - او پسر رو دیدی؟!

- آره توام دیدی؟! از کی اونجا بود؟!

دلارام - از همون اولی که پرستو شروع کرد به حرف زدن. احساس کردم داشت صداهامونو ضبط می کرد.

- روشنک جان؟! درسته؟!

- هان؟! چی؟! ببخشید عمه جان حواسم نبود.

عمه - گفتم قرار بر تقسیم ارث بود، فکر کنم حالا که شما تا اینجا اومدین بهتره منم قدم اول و بردارم، به همه شما مبلغ 20 میلیون برای خرید ماشین می دم، می دونم که اینجا از تهران دوره و اکثرِ شماها باید به اونجا برین و بیاین، پس لطفا شماره حساباتون و بدین به آقای ریاحی تا کارای قانونیش رو طی کنه.

- عمه جان اگه نخوایم ماشین بخریم چی؟!

عمه - پولِ خودتونه می تونین هر کاری باهاش بکنین، آقای بهروز ریاحی وکیل من هستن و البته نوه یکی از بهترین دوستای من، آقای دانا کیانی هم برادر دلارام جانم هستن، البته دانا جان قرار نیست تو این جریان باشن، اونم به دلایلی که خودشون اگه لازم باشه بهتون میگه، حالاهم اگه اجازه بدین برین برای شام که خانواده هاتون مجبور نشن خواب آلود برگردن تهران.

با گفتن این حرف خودش بلند شد.

دلارام - رسما همه رو بیرون کرد.

سحر - بچه ها می خوام برم تو کار دکتر.

دلارام - داداشش بهتره ها، خوش تیپ تره.

سحر - بد فکریم نیستا، حالا تا آخر شب نظر قطعیم رو بهتون می گم.

زن عمو - بچه ها بهتره فکر ماشین خریدن و از سرتون بیرون کنین مخصوصا تو سحر!

سحر - اِ خاله، به من چیکار داری؟!

زن عمو - با اون دست فرمون تو من یکی که نمی ذارم تو این جاده برونی!

سحر - مامان نیست شما گیر می دی؟!

زن عمو - گفته باشم، پرستو باید تورو ببره و بیاره، روشنک که محل کارش به اینجا خیلی نزدیکه، مهتابم باید با بهداد بره، چون هم مسیرن!

عمه - بذار بچه ها شامشون و بخورن! طبقِ قرارمون از امشب بچه ها اینجا می مونن، دخترا با من تو قسمت شرقی ساختمون و پسرا تو قسمت غربی، البته از همین الان بگم که شماها هم هر وقت دلتون خواست می تونین اینجا بیاین و همینجا بمونین!

زن عمو - امیدوارم این قسمت از قرارمون که بچه ها باید یه شب در هفته خونه خودشون باشن و فراموش نکرده باشین!!!

عمه - تمام اینجا جزء قراردادیه که صفایی تنظیم کرده و بهداد تایید کرده، شماهام که امضاش کردین!

سحر - نمی دونم چرا بابا و عمو چیزی نمی گن؟؟! سنگین شدن دوتایی!

پرستو - تو که می دونی بابای تو جایی نمی خوابه که زیرش آب بره، بچه ها من فقط لباس واسه همین هفته آوردما، شماها چی؟

- منم همینطور، سحرم که فقط لوازم آرایشاشو آورده و عینکاش!

سحر - چیکار کنم خیلی خوشگلم باید با این چیزا یکی رو تور کنم.

دلارام - ببخشید بچه ها که دارم به حرفاتون گوش میدم، اما من فکر کنم سحر یکی رو تور کرده!!

مهتاب - خدای من پرستو کم توهم می زد یکی دیگه ام بهش اضافه شد، چی می گی تو؟؟!!! سحر تنها کسی رو که تونسته تور کنه، آقا رحیم صاحب کله پزیه دمه خونه ماست.

پرستو زد زیرِ خنده.

سیاوش - خانما به چی می خندین؟ بگین ماهم فیض ببریم، با برادرم آشنا بشین...

- خوشبختم، من سهرابم، به نظر میاد اینجا بهتون خوش گذشته که انقدر خوشحالین.

رو به دلارام کرد و گفت: شما هم مثل اینکه خوب با خانمای کیانی جور شدین.

دلارام - باید متذکر بشl منم یه کیانی هستما!

-اِاِ...راست میگیا خواستم همون موقع بپرسم یادم رفت، تو مگه با ما فامیلی؟!!

دلارام - آره، من از اقوام عمه هستم، البته خانواده ما زیاد اهل رفت و آمد نیستن.

سحر - بچه ها بیاین همین الان یه دعایی بکنیم، من دعا می کنم شما بگین، آمین، باشه؟!!

دکتر - ببخشید سحر خانم اما شما مگه آرزویی هم دارین؟

سحر - بله؟! منظور؟!

دکتر - انقدر که شما بی غم هستین من فکر نکنم تا به حال کسی رو مثله شما دیده باشم.

سحر - خدایا همه ی دخترا و پسرای توی این جمع رو عاقبت به خیر کن غیر دکتر، اجاق هیچ کدوممون رو هم کور نکن تا مثل این عمه دوره نیفتیم پول زحمت کشیدمون رو به دیگران ببخشیم، اما نسل این دکتر و نذار ادامه پیدا کنه!

همه ما ها با هم گفتیم الهی آمین.

دکتر - سهراب توام منو فروختی؟! بی معرفت!

عمه - دخترا بیاین خانوادهاتون دارن میرن، من فقط شنیدم که سهراب گفت: من که می دونم تا حالا چندتا از رفیقات خواستن بچه هاتو به دنیا بیارن جناب عالی نذاشتی، بعدشم مگه بده بی غمن؟ می خوای مثل من اول جوونی از هر چی زندگیه پشیمون بشن!!؟؟

دیگه نشنیدم چی شد!! بعد از خداحافظی با عمو و دایی و زن عمو، همه رفتیم توی سالن پیش عمه خانم.

عمه - از قوانین این خونه یکیش اینه که وعده های غذایی رو باهم و اینجا می خوریم، تهیه غذا هم با دختراست، پسرا و دخترا باید خودشون اتاقاشونو نظافت کنن، تهیه مایحتاج خونه با پسراست، اما برای بقیه کارا سه روز در هفته چند نفر میان تا اینجارو تمیز کنن.

دکتر - عمه شما که می دونی من نمی رسم کارامو بکنم، تمام هفته درگیرم.

سحر - والا ما همه درگیریم منم تمام هفته سر کارم.

دکتر - کار من فرق داره، من نمی رسم.

سحر - چه فرقی؟!

دکتر - همون فرقی که باعث شده من دکتر باشم و شما یه پرستار!

دلارام - ظاهرا این فرقتون اینجا به دردتون نمی خوره آقای دکتر، اینجا یه خونه است که قراره چند نفر آدم، تاکید می کنم آدم در کنار هم با آرامش زندگی کنن.

بهداد - من که بعید می دونم اینا بتونن با هم کنار بیان، اینجوری نگاشون نکنین همیشه در حال دعوان.

سهراب - من و سیاوش به زندگی مجردی عادت داریم، اما خانما فکر نکنم.

- ببخشید آقای بزرگمهر باید بگم که بین ماها فقط بهداد خان بودن که تهران درس خوندن، ما همه زندگی دانشجویی رو تجربه کردیم، از پس کارای خودمون بر میایم.

مهتاب - البته فکر کنم تو این یه مورد اشتباه کردی روشنک جان، ما تا به الان قانون بقا رو تجربه نکردیم.

بهداد - منظور؟!!

مهتاب - آخه هیچی نشده همه دارن دندون و پنجه هاشونو به هم نشون میدن.

عمه که تا اون موقع فقط داشت نگاه می کرد با خنده گفت: مهتاب راست میگه ازالان افتادین جون هم، راستی یادم رفت یکی دیگه از قانونای این خونه رو بگم از ساعت نه شب به بعد، خودتون باید کاراتونو بکنین.

بهداد - مثلا؟!

عمه - مثلا! مثل همین الان که باید این ریخت و پاشا رو جمع و جور کنین، راستی باید بگم که ریاحی هم اینجا می مونه.

- چرا؟

عمه - چون خیلی ساله که اینجا زندگی می کنه البته تو اون خونه که گوشه باغه، یکم مراعاتشو بکنین تازه زنشو از دست داده، تو یه تصادف مرد و این بچه رو برای ریاحی بیچاره گذاشته، تازه اینم بگم که اون خونه و حصاری که دورش کشیده شده متعلق به خود بهروزه، اونجا رو از من خریده پس هیچ حقی ندارین که در مورد اون خونه فکر کنین،الانم پاشین اینجا رو تمیز کنین، پاشین تنبلا!

دکتر - بذارین کمکتون کنم عمه، باید ببینم وضعیتتون چه طوریه!

عمه - نمی خواد، من که می دونم می خوای از زیر کار دربری، برو کمک کن، وظیفه شستن ظرفا با تو و بهداده ها تا من فردا یه برنامه براتون تنظیم کنم.

سحر - می بینم که حالتو گرفتش...برو حالشو ببر!

سحر یه لبخند گنده تقدیم دکتر بیچاره کرد...بچه ها همچنان داشتن تو سرو کله هم میزدن. اما ذهن من سمت اون غریبه ای که دیده بودم چرخ می زد، تو همین فکرا بودم که صدای دکتر بلند شد: نکن دیگه بهروز، اه توام با این شوخیات!

سحر - ظاهرا ریاحی هم اومده، برم ببینم چه خبره تو آشپزخونه!

پرستو - روشنک تو برو بخواب فردا باید بری سر کار، ماها همه فردا بیکاریم.

مهتاب - منم فردا مدرسه ندارم اما صبح تو موسسه شاگرد دارم، منم میام بریم بخوابیم.

با صدای تقریبا بلندی داد زد: شب همگی خوش، ما فردا باید بریم سر کار.

همون موقع سهراب اومد بیرون و گفت: مهتاب خانم بیاین شماره منو بگیرین، فردا صبح من میبرمتون!

مهتاب - من گوشیم تو کیفمه، شمارمو می گم شما زنگ بزنین، روشنک فردا باید زود بره البته چون محل کارش نزدیک شده زیاد نمی خواد از خوابتون بزنین!

سهراب - من هر روز صبح ساعته پنج و نیم بیدار میشم برای ورزش کردن، پس مشکلی نیست.

- شب بخیر، بریم مهتاب تازه باید اتاق خواب پیدا کنیم.

مهتاب - من تو اتاق تنها نمی خوابما!! گفته باشم.

- تا اومدم جوابشو بدم صدای حرف زدن عمه رو شنیدیم، مثل اینکه با تلفن حرف میزد: من که بهت گفته بودم فکر این خونه رو از مغزت بیرون کن، هر چی که مربوط به اون بود و بهت دادم اما این خونه مال منه، مال من، به هر کدوم از اینا که بخوام می دمش.

- داره با کی حرف میزنه؟

مهتاب - نمی دونم، اه قطع کرد، کی دنبال این خونست؟؟!! من که از اینجا خوشم نمیاد.

- چرا خره؟! اینجا که خیلی باحاله.

مهتاب - واسه تو آره که همیشه عاشق خونه های قدیمی و بزرگی، من از تنها بودن تو این خونه می ترسم.

عمه - شماها اینجا کاری دارین دخترا؟!

- نه...داشتیم دنبال اتاقامون می گشتیم.

مهتاب - اناق دو تخته ندارین؟

عمه - دو تخته؟! چطور مگه؟!

- مهتاب می ترسه تنها بخوابه.

عمه - عزیزم ترس نداره اینجا خیلی امنه، اما اگه واقعا می ترسی فقط یه اتاق که دوتا تخت داره، اگه می خوایین برین تو اون اتاق.

- ممنون عمه.

عمه - من می خوام از این به بعد اینجارم خونه خودتون بدونین...پس راحت باشین.

من و مهتاب بالاخره اون اتاق و پیدا کردیم، اتاق قشنگی بود با یه دکوراسیون آبی، تختی که انتخاب کردم کنار پنجره بود و روبه یه در کوچیک.

- این دره که تو جیاطه درست روبروی اتاق ماستا.

مهتاب - آره!! اما فکر کنم به سمت خیابون باز نمیشه...یه سوال ما الان رو به کدوم ضلع ساختمونیم؟!

- نمی دونم اما تمام چراغای این طرف خاموشه ها، حالا بگیر بخواب که فردا کلی کار دارم.

سرم به بالشت نرسیده خوابم برد.

با تکونای مهتاب بیدار شدم.

- پاشو دیگه دیرت میشه ها...سهراب زنگ زد که نیم ساعت دیگه حاضر باشیم...

- باشه...فقط یکم دیگه...

پنجره اتاق باز بود هوا فوق العاده خنک شده بود سرمو چرخوندم تا بیرونو نگاه کنم، یه دفعه حس کردم کسی از جلوی اتاقمون رد شد.

- مهتاب؟!

مهتاب - هان؟! لباساتو اتو کردم...لقمتم گرفتم، دیگه چه مرگته؟!

یه لحظه ترسیدم، من مطمئن بودم یکی از جلو اتاق رد شده...اما می دونستم نباید به این خانم شجاع چیزی بگم، وگرنه پس میفته.

- هان!! هیچی...دلم برا صدات تنگ شده بود.

مهتاب - اه اینم عجب گیریه ها...بابا گفتی نیم ساعت دیگه، هنوز ده دقیقه ام نشده، دِ پاشو توام.

با داد مهتاب فکر کنم کل بچه ها الان از خواب بیدار شدن. از ترسم پریدم تو دستشویی، خوبی این اتاق این بود که حمام و دستشویی داخل اتاق بود. وقتی اومدم بیرون دیدم حاضره. از ترسم سریع لباسامو پوشیدم داشتم کیفمو مرتب می کردم که گفت: بیا یه گاز به این لقمه یزن الان غش نکنی.

- مرسی خرس مهربون من.

مهتاب - بی ادب بی تربیت، بله؟....شما فرمودین نیم ساعت...تا ده دقیقه دیگه...نه خیر...بدو که این منو کشت.

اصولا عادت به آرایش نداشتم، خوشگل نبودم اما انقدر اعتماد به نفس داشتم که قیافمو همینجوری بیشتر ترجیح میدادم، البته اینم بگما محل کار که جای آرایشو قر و فر نیست، اونم جایی که من کار می کنم محیط کاملا مردونه.

سهراب - جالبه.

مهتاب - چی؟

سهراب - اینکه شما دو تا انقدر ساده دارین میرین سره کار.

مهتاب - ببخشید که من معلم هستم و الگویه دخترای مردم، ایشونم محیط کارشون کاملا مردونست.

سهراب - شما همیشه با این لحن با بچه های مردم حرف می زنین؟ خوبه سکته نمی کنن.

مهتاب - نه اتفاقا سکته رو همون دفعه اول که منو می بینن میزنن.

دوباره از اون خنده های احمقانش رو زده بود که هر کسی می دیدش ناخودآگاه می خندید، سهراب هم از این قاعده مستثنی نبود...با خنده گفت: چطور مگه؟

مهتاب - نا حالا ندیدم کسی منو با این هیبت ببینه وپس نیفته.

سهراب دیگه غش غش می خندید ، منم که بدجور خنده ام گرفته بود.

مهتاب - از الان بگم بهتون که این سحر یه بلایی سر برادرتون میاره.

سهراب - می دونم، بدجور به پرو پای هم می پیچن.

- آقا سهراب ممنون که منو رسوندین.

مهتاب - برگشتنی زنگ بزن پر بیاد دنبالت، خودت راه نیفتی بیایا! فهمیدی؟!

سهراب - جالبه شما همتون نگران هم هستین، خیلی باهم خوبین!

- همه همینو میگن، فعلا.

امروز باهر بدبختی و خستگی بود تموم شد، به سحر جریان امروز و که فکر می کردم کسی از جلوی اتاقمون رد شده رو گفتم، می گفت احتمالش هست باغبون عمه بوده باشه، چون جلوب اتاق ما تراس خیلی بزرگی بود که پر از گلدون و گل بود، حرفش منطقی بود، ظاهرا دیشب دکتر بد زده بود تو پره سحر، بعد سحر با پرستو حرف زدم، اون که از دست بهداد شاکی بود که با بقیه دست به یکی کرده بوده و سحرو اذیت می کرده، اما می گفت دلارام خوب از پسشون بر اومده، تو فکر بودم که یه ماشین جلو پام ترمز زد...

- بپر بالا دختر...

- چرا همه اومدین؟

مهتاب - خواستیم یه هوایی عوض کنیم و یکم خرید کنیم.

- خرید؟! پولتون زیادی کرده.

دلارام - یه بار که داداشم باهام نیست می خوام تا می تونم خرید کنم.

پرستو - خبر نداری عمه تو حسابامون پول ریخته، امروز بهمون گفت، پسرا دو سه ساعتی هست که رفتن بیرون، لیست خریدا رو بهشون دادیم.

سحر - مطمئنین تنهایی می تونن خرید کنن؟؟!!

- ولشون کن بابا، به ما چه؟

دلارام - من هنوزم منظور عمه رو درک نکردم، چرا داره پولاشو دور میریزه!!!

- مهتاب جریان دیشب و گفتی براشون؟

مهتاب - آره اما نتونستیم حدس بزنیم جریان چی بوده، اما عمه خیلی مشکوک می زنه، تازه دلی جریان اون پسره رو گفت که تو و اون دیدین، یعنی کی بوده؟!

سحر - پخشو بزن بابا حالا ما می خواییم پول خرج کنیم شما هی داستان تعریف کنین.

دیگه موضوع صحبتامون عوض شده بود، خیلی بهمون خوش گذشت، سحر که خودشو خفه کرد انقدر که لباس خرید، اگه مهتاب سرش داد نمی زد می خواست هشتمین کفشش رو هم بخره، جالبی اینکه ما کفشامون به هم می خوره و اون انقدر لوس بازی در میاره. نزدیک نه بود که خونه رسیدیم.

دکتر - به به خانما، کجا بودین!؟

مهتاب - خرید. چطور؟!

سهراب - غذا درست کردن با شماهاست، اون وقت تا نه بیرون موندین؟

دلارام - ما غذا درست کردین.

بهداد - من که بویی احساس نمی کنم.

پرستو - ظهر درست کردیم، تو یخچاله.

دکتر - من نمی تونم غذای مونده بخورم.

سهراب - سیاوش شروع نکن...

دکتر - از الان باید تکلیف معلوم بشه.

سحر - تکلیف معلومه، غذا همینه که هست.

بهداد - حالا این یه دفعه بی خیال از دفعات بعد.

پرستو رفته بود تو آشپزخانه، بچه ها بیاین میز و بچینین، تا منم برنج رو گرم کنم، خداییش بچه ها سنگه تموم گذاشته بودن، سه رنگ غذا، خیلی جالب بود، پسرا مثل قحطی زده ها داشتن برای خودشون غذا می کشیدن که یه دفعه...

- چرا منتظر من نشدین آقایون؟؟!!!

سهراب - وای زن عمو ببخشید تورو خدا اصلا حواسمون نبود.