رمان چرخ گردون به قلم helga1980

ژانر : #عاشقانه #طنز

خلاصه:

پرنیان میاد تهران، جشن عقدش رو بهم می زنه سر سفره جلوی همه می گه نه، طرد می شه ولی کوتاه نمیاد و ...

پرنيان: الو! الو!

...:بفرمايين؟

پرنيان: منزل اسحاقي؟

...: بله.بفرمايين!

پرنيان: با حاج خانوم کار داشتم

…:…

پرنيان: خانم چرا گريه مي کنين؟ اين صداي قرآن چيه؟

پرنيان: تو رو خدا جواب بدين. حاج خانوم کجان؟

...: به رحمت خدا رفتند، سه روز پيش

پرنيان:نه، نه، تو رو خدا شوخي نکنين، چطور ممکنه، من خودم چند شب پيش باهاشون حرف زدم، خوب بودن

...: ديگه نيستند، ديگه خوب نيستند

صدايي ديگه از اون طرف خط نمي اومد، پرنيان هم همونطور ، لال موني گرفته بود، قطره قطره اشکهاش رو با پشت دست پاک مي کرد

***

خدا يا چه خاکي به سرم بريزم، خدا جون قربونتم، آبروم، آبروم، خدايا اين پير زن که چيزيش نبود، چرا منو نبردي، چه غلطي بکنم من آخه؟!

***

تنها چيزي که به ذهنش رسيد زنگ زدن به مينا بود، هر چي نباشه نصف اين خرابکاري شاهکار اون ديونه هم بود، سريع شماره مينا رو گرفت

مينا: سلام، عشقم چطوره؟

پرنيان: درد و عشق، کوفت و عشق

مينا:چته تو چرا باز قاطي کردي؟

پرنيان: مينا بدبخت شدم، مينا آبروم، مينا آيندم، همه به باد رفت

مينا:ديگه چه گندي زدي؟ ديگه بي هماهنگي چيکار کردي که عاقبت بخير شدي

پرنيان:حاج خانوم مرده

مينا:کدوم حاج خانوم، ماشالا چيزي که زياده حاج خانوم

پرنيان: حاج خانوم اسحاقي

مينا:واي خاک بر سر شدي

پرنيان: ديدي، ديدي چي شد، مينا حالا من شناسنامه ام رو چي کار کنم، واي مينا دلم مي خواد بميرم

مينا:منم دلم مي خواد تو با اين اقبال خرابت بميري

پرنيان: مينا يه فکري بکن! مينااااااااا

مينا:خوب که فکر مي کنم منم بايد بميرم، اين گند و نمي شه جمع کرد

پرنيان: تو رو خدا تو دلم رو خالي نکن، خودم از اضطراب دارم غش مي کنم

مينا: خيلي خوب ، بزار فکر کنم، آهان ،ببين بلند شو برو يه سر و گوشي آب بده، بعدم تو يه فرصت مناسب شماره تلفن آقاتون رو مي گيري تا بريم باهاش حرف بزنيم

پرنيان: مينا تو رو خدا فکر نکن تو فقط آروم بمون تا من خودم فکر کنم،

مينا:پس چرا وقت منو گرفتي

پرنيان: تو پشت خطي من يکم ارامش مي گيرم، ولي حرف مي زني دل و رودم بهم مي ريزه

مينا:خيلي خوب بفر ما فکر کن

پرنيان: ببين من ، يعني الان، يعني خوب مي دوني، من الان چند تا مشکل دارم، بزار يکي يکي بگم، بعد اولويت بندي کنيم، بعد واسه هر کدوم چند تا راه حل ميديم بعد ببينيم تا کي مهلت داريم . واسه هر کدوم

مينا:ببين، اينجا دانشگاه نيست، اينم درس کنترل پروژه نيست ها،زندگي سراسر نکبت توئه، بخدا از بس زندگيت طوفانه منم نمي تونم ازدواج کنم، مي ترسم در اثر همنشيني با تو منم بد بخت شم

مينا:پري ميگما

مينا:پر پري؟ کوشي؟ چي شدي؟ چرا جواب نميدي

مينا: داري گريه مي کني؟

پرنيان: چيکار کنم؟کار ديگه اي از دستم بر نمي اد!

مينا: بابا من غلط کردم، بگو، بگو ببينيم چه مشکلاتي هست؟

پرنيان: خوب....

مينا:اينقدر فين فين نکن زير گوش من، درست حرف بزن

پرنيان: اول اينکه، حاج خانوم مرده،

پرنيان دوباره زد به گريه

مينا: خدا بيامرزدش، بعدي رو بگو،

پرنيان: مينا دلم سوخت، شب آخري بهم گفت برم پيشش گرفتار بودم پيچوندمش، خدا منو لعنت کنه

مينا: درد بگيري با اين دعا کردنت، خدا لعنتت کرده که دنيات شده اخرت يزيد، نمي دوني مرغ آمين يه ريز رو سرت رژه ميره، زبونت همش به نحسي مي چرخه ها، بعدي رو بگو

پرنيان: سه هفته ديگه موعد تمديد قرار داد خونمه، چه خاکي تو سرم کنم؟

مينا: خوب، هنوز که بي شوهر نشدي، ميري تمديد مي کني، بعدي

پرنيان: اسم تو شناسنامه رو چي کار کنم؟ چه چوري صاف و صوف کنم؟ اگه دستم بهش نرسه چي؟

مينا: ببين تو همين يه مشکل رو داري ، اون قبلي ها مهم نيستند، تمرکز کن ببين چطور مي توني مهر خوشکله رو بزني تو شناسنامت؟

پرنيان: واي تو رو خدا يه فکري کن

مينا: بزار يه چند دقيقه فکر کنم ، بهت زنگ مي زنم

سه ربعي از قطع تماسش با مينا مي گذشت ولي هر بار زنگ مي زد مي ديد تلفنش مشغوله، کلافه و نگران رفت سراغ کمدش،نمي دونست بايد چيکار کنه، مي دونست رسولي وکيل حاج خانوم دو ماهي هست فوت کرده،اگه در خونه حاج خانوم مهر و موم مي شد و کس و کارش هر کدوم دوباره پر و پخش مي شدند، دسترسي بهشون خيلي سخت بود ، از طرفي سه هفته ديگه تاريخ تمديد قرارداش بود اون رو چيکار مي کرد، عقدي که بايد باطل مي شد، شناسنامه اش،بي شناسنامه که نمي تونست غلطي بکنه،المثني گرفتنم که منوط به برگشتش به ثبت احوال شهر خودشون بود، و کار يه روز و دو روز هم نبود، از اون گذشته مي دونست نقطه ضعف بده دست خونواده اين بار ديگه معلوم نيست از کولش پايين بيان، اين همه مصيبت و سختي نکشيده بود که اين سال آخر وا بده،از فکر اينکه بخت بدش خبر ازدواجش رو بزاره کف دست پدر و مادر و شازده برادراش عرق سردي رو تيره پشتش نشست.

به خودش که اومد ديد چارچنگولي تو دهنه در کمد غرق افکارش شده، سريع سر چرخوند، از اون ته توهاي کمد چاد رمشکلي گيپور و شال گيپور مشکيش رو پيدا کرد، يه بوکله مشکي هم داشت اونم کشيد بيرون، يه حسي مي گفت بايد بره تو ماجرا، و گرنه شب بشه دستش به جايي بند نيست، بايد مي رفت خونه حاج خانوم بايد يه سر و گوشي آب مي داد سريع آماده شد،يه نگاه تو آينه به رنگ و روش انداخت، تعريفي نبود، به خصوص با گندي که تابستون به پوستش زده بود، يه هفته مينا خود ش رو رسونده بود تهرون، و تو اون يه هفته روزي 5 ساعت دو تا يي خودشون رو گذاشته بودند، استخر رو باز و تا تونسته بودند زغالي کرده بودند، برگشت سمت آينه، مسلما با اين قيافه دلش راضي نمي شد از خونه بيرون بزنه، آرايشم که خوب به احترام حاج خانم و زنده ها خوبيت نداشت، مداد و برداشت و سريع پايين و بالا چشم و سياه کرد،يه نگاه تو اينه انداخت، تو تا مو هم زير ابروهاش سر زده بود، سريع افتاد به جونشون، دوباره نگاه کرد، زد زير خنده: خوب، حالا ديگه حسابي شب شدم، برم تا صبح نشده.

هنوز چادر و سر نکشيده بود که صداي زنگ گوشيش بلند شد.مينا بود.

پرنيان: الو، مينا؛

مينا: جونم، سلام

پرنيان: رفتي خير سرت فکر کني؟ هر چي زنگ زدم اشغال بودي

مينا: والله اين مشکل اينقدر مشکل بودا ، تنهايي مغزم کار نمي کرد، داشتم با بر و بچ مشورت مي کردم

پرنيان: خدا مرگم، بچه ها کين؟

مينا: نترس، فردا انتخاب واحد دارم، گفتم اول مشکل خودم رو حل کنم تا مغز آزاد شه، فکر تو رو بکنم

پرنيان: نمي خواد واسه من فکر کني، دارم مي رم خونه حاج خانم يه سرو گوشي آب بدم،

مينا: اِ ، منم همين فکر و داشتم واست، ديگه چي؟

پرنيان: بخدا شرمندم کردي، شک دارم يه اپسيلون به من بخت برگشته فکر کرده باشي،

مينا: گفتي اپسيلون، ياد اپيلاسيون افتادم، اين آرايشگر کوفتيت 30 تومن گرون با مون حساب کرده ها، اينجا تو ولايت خودمون تمام مواد 80 دادم

پرنيان: بميري تو، کي دست از اين لودگي بر ميداري؟

مينا: خوب بگو بري چي بگي

پرنيان: برم سراغ مراسم بگيرم، بعدم يکي رو پيدا کنم ببينم کارها حقوقي خانوم بزرگ دست کيه، برم اين شناسنامه کوفتي رو بگيرم

مينا: تو که اين راه رو ميري، بجا وکيل يکي رو پيدا کن بگو آقاتون رو نشون بده، برو قال قضيه رو بکن و تموم

پرنيان: مينا، من ميرم، تو هم اين چرنديات رو نگه دار واسه خودت،

مينا: به خودت برسي ها، تو قوم شوهر خوبيت نداره

پرنيان: مينا،بِرسم يهو مي چيننم پر پر مي شم، بزار همين جور سياه و کال برم

مينا: واي خاک بر سرت هنوز رنگ و روت زغال؟ گفتم روغن زيتون خرج خودت کنا، هي خساست کردي، حالا مثل اين سيا برزنگي ها پا مي شي مي ري، گرچه بدم نيست، آقا يه نظر ببينه پشت سر هم سه بار واست صيغه طلاق و جار ي مي کنه، طلقت، طلقتُ، طلقتُ خلاص

مينا: الو پري؟ پري؟

مينا: بميري که خدافظي تو دهنت نيست

سريع از خونه بيرون زد، ساعت 3 ظهر بود، نيم ساعتي طول کشيد تا رسيد، به محض پيچيدن تو کوچه با ديدن جلوي در خونه و کلي تاج گل و پارچه نوشته تسليت همه فکر و نقشه هايي که تو راه واسه خودش کشيده بود از سرش پريد، نمي دونست اين همه اشک چه جوري از کجا اومدند،

چادرش رو کمي مرتب کرد در خونه نيمه باز بود هنوز قدمي تو نرفته بود که چيزي تو سرش زنگ زد، راه رفته رو کمي برگشت، پارچه نوشته بزرگ سر در خونه رو يه بار ديگه نگاه کرد، احساس کرد قلبش به بندي وصل بوده که ديگه نه، دستش رو گذاشت رو سينه اش، فکر مي کرد اينجوري ميتونه کمي نگه اش داره، ولي چادر از سرش ليز خورد، دولا شد چادر و از روز زمين برداره که باز زنگ بي موقع گوشيش همونجا جلوي در نشست، نمي دونست چي رو جمع کنه، گوشي رو جواب بده يا ضربان قلب و چادرش رو جمع کنه. هنوز تصميمي نگرفته بود که صداي جيغ جيغ کردن کبري خانوم تميز کار حاج خانوم تو سرش پيچيد: واي چي شدي خانم جان، بميرم، بي خبر بودي؟ چي شدي آب مي خواي؟ يه چيزي بگو

طول کشيد تا تونست خودش رو کمي کنترل کنه و از پس اشک و بهت جوابي بده: خوبم

کبري خانم دست انداخت زير بازوش وبلندش کرد، چادر و کيف و موبايلش رو هم سريع گلوله پيچ کرد تو هم: بيا بريم تو، بزار حالت جا بياد، فشارت افتاده،

پرنيان دو سه قدمي با زور و فشار دست کبري جلو رفت که به خودش اومد: نه ، مي خوام برم، نميام تو

کبري: کجا بري؟ با اين حال؟ ولت کنم افتادي!

پرنيان: تو رو خدا ولم کن مي خوام برم

کبري: کجا بري ؟ يهو حالت تو راه بد شه، بيا بريم تو، يه شربت بريزم حلقت، يه کم گريه کن، اروم شي

پرنيان زورش به کبري نمي رسيد فقط التماس مي کرد: تو رو خدا بزار برم، نمي تونم بيام تو ،ولم کن

تو کش و قوس با کبري خانوم چند قدم ديگه اي هم به جلو برده شد که در ايوون باز شد، يه خانم نسبتا مسن اومد تو ايوان،

پرنيان شناخت خواهر حاج خانوم بود: چي شده کبري خانم؟

کبري: شمسي خانم جون، پريناز خانم اومدند، حالشون خوب نيست مي خوان برگردند،شمسي سريع اومد تو حياط به محض چشم تو چشم شدن با پرنيان زد زير گريه و پرنيان رو ب*غ*ل کرد: دير اومدي عزيزم، رفت، خواهر عزيزم رفت

پرنيان هنوز خودش رو جمع و جور نکرده بود؛ ترجيح داد ترس و استرسي که به جونش افتاده بود رو همراه با غم مرگ حاج خانم يه جا گريه کنه،شمسي هم به روال کبري چند قدمي پرنيان رو جلو برد

پرنيان: شمسي جون بزارين برم، مي خوام برم

شمسي زير لب چيزي زمزمه کرد ولي دست پرنيان رو رها نکرد: ديگه اومدي

شمسي: بيا بريم تو، با اين حال کجا بزارم بري آخه،

کبري: پريناز خانم، بياين يکم استراحت کنيد.

خيلي دلش مي خواست بتوپه بهش، هزار بار بهش گفته بود من پرنيان هستم نه پريناز ،صد حيف که وقتش نبود.سرش بد سنگين بود، دلش مي خواست زودتر از اون خونه بره بيرون تا فکرش کار بيفته، ولي زير فشار دستهاي دو زن تسليم شد،

از درو ديوار خونه بوي غم مي اومد، چند تا قاب عکس تو طاقچه ها، بوي شمع، صداي نوار قران که از اتاق حاج خانم مي اومد، و بد تر از همه بوي حلوا، خيلي دلش خواست، بي هوا کبري خانم رو صدا زد:کبري

کبري: جانم خانم

پرنيان: ميشه يکم واسم ، چيزه واسم آهان آب بياري

کبري: بله خانم، شما بشين

تازه ياد ريخت و قيافش افتاد، ياد اوضاعي که مثل آب خوردن مي تونست وخيم شه به قول مينا به طرفه العيني بوي گندش نصف جهان رو برداره، سريع چادر رو از جلو پا قاپيد و کشيد سرش،

شمسي خانم کنار پرنيان نشست: بهتري؟

پرنيان: شمسي خانم چي شد؟ حاج خانم حالش بد نبود، چند شب پيش خودم باهاش حرف زدم، چيزيشون نبود، آخه يهويي

شمسي: چي بگم؛ عجل که بياد خوب و بد نميشناسه،

پرنيان: دو شنبه شب باهاشون حرف زدم، گفتند بيا، نتونستم

شمسي: کار خدا رو ببين، همون شب رضا مياد اينجا، شب مونده پيشش، واسه نماز صبح رضا رو صدا زده، بعد نماز به رضا مي گه سر دلم مي سوزه، تا رضا ميره آب بياره قرصهاش رو بده بخوره تموم مي کنه

اول تو دلش خدا رو شکر کرد حرف خانم بزرگ رو زمين گذاشته، يه کاره مي اومد اينجا هم حضرت آقاشون رو مي ديد هم دم صبح حضرت عزائيل رو : واي شمسي خانم چقدر دلم سوخت، هيچوقت هيچي از من نخواست، کاش اومده بودم،

شمسي اشکش رو پاک کرد: قسمت نبوده، حکمتي بوده حتما، اينقدر بي تابي نکن مي دوني خدا بيامرز خيلي دوست داشت

تو اون هاگير واگير داشت زبون با زمي کرد بگه دور از حالا ولي خدا رو شکر وسط راه زبون به دهن گرفت

کبري ليوان آب رو گذاشت تو دستاش: رنگ ميت شدين

شمسي چشم زهره اي حواله کبري کرد: پا شو برو يکم حلوا بيار قندو گلاب داره خوبه واسش

کبري نيم خيز شد: چشم ولي قند داره ها، پريناز خانم تو رژيمن،

پرنيان چشماش گرد شده بود، دلش مي خواست يه نشگوني از پر و پاي کبري بگيره که خوب البته باز هم متاسفانه جاش نبود: نه بيار بدنم از توداره مي لرزه – يه لحظه با حرف مامانش افتاد که مي گفت خدا حاجت شکمي رو زود بر آورده مي کنه ولي سريع سرش رو تکون داد

شمسي: چي شدي؟ سرت درد مي کنه؟

پرنيان: نه خوبم، مي شه آدرس مزار رو بدين، مي خوام تا شب نشده برم سر خاک

شمسي: تا بري شب شده، بعدم مي دوني که رسم نيست تا قبل هفته برن سر خاک، مرده آرامشش بهم مي خوره،

پرنيان: آخه تا هفته خيلي مونده، مي خوام زود تر برم،

شمسي: واسه آرامشش ياسين و الرحمن بخون، مي دوني که خيلي دوست داشت

پرنيان: چشم، مراسم هفت کي مي شه؟

شمسي : دو شنبه

پرنيان نيم خيز شد: با اجازه، من برم، خدارحمتشون کنه به شما هم صبر بده

شمسي: کجا؟ بمون، بچه ها هم همگي اينجان، دارن استراحت مي کنن بالا، کم کم بيدار مي شن

پرنيان: مي بينين تا مادر پدر مي رن، عزيز مي شن، ماهي يه بار بزور سر مي زدن اينجا

شمسي ابرويي بالا انداخت: گرفتارن، مگه خودت نيستي عزيزم، مطمئنم سالي دو سه بار بيشتر به مادرت سر ميزني؟

پرنيان آب گلوش رو به زور قورت داد: بله حق با شماست، منظورم همه بچه ها بود، همگيمون غافليم

با صداي زنگ دوباره تلفنش از جا جست، نفهميد چطوري گوشي رو خاموش کرد و انداخت تو کيف؛مطمئن بود ميناست، ميناست و بي خبر ، اگه مي فهميد رو سر در خونه رو پارچه نوشته اسم کيو ديده، مطمئن بود اونم اونور خط پس مي افته،

سريع از جا بلند شد، مسلما فعلا عجله اي واسه حل اين معما نداشت

پرنيان: من مي رم شمسي جون، واسه هفته زنگ مي زنم

شمسي صداش رو اورد پايين: کجا بري، تو ام عروس اين خونواده اي، مي خواستم زودتر خبرت کنم شماره ات رو نداشتم

اينبار ديگه واقعا احساس کرد داره قالب تهي مي کنه: واي شما از کجا مي دونين؟ قرار نبود کسي بفهمه

شمسي: من کسي ام؟

پرنيان: نه به خدا، منظورم اين نبود، حتما شنيدين که، بخدا صوري بوده،

شمسي: مي دونم صوري بوده، ولي مي دوني که وصيت نامه باز شه همه مي فهمن رضا زن داره، اصلا تو اين فاميل رسم اينه، پسر تا عذب باشه ارثي دستش رو نمي گيره

پرنيان: قربونتون برم، بخدا اين صوري بوده، قرار نبوده جايي عنوان شه، به روح اقا بزرگم من اصلا يه بارم آقا رضا رو نديدم،

شمسي: قسم نخور،ببين، من مي دونم واسه چي خواهرم باني اين قضيه شده، مي دونم تو ام واسه اجاره نامه خونت لازم داشتي، رضا واسه منم عزيزه، هر چند از گوشت و پوست خواهرم نبود

دهنش باز بود و باز موند: نبود؟ يعني چي نبود؟ حاج خانوم گفتند بود

شمسي: اينا بماند، ببين حالا چه اشکالي داره، بزار رضا هم به ارثش برسه،

پرنيان: پس رضا اگه نبود، کي بود، اگه نبود ! ارثش چي بود

شمسي: شعر نو مي گي تو اين حال؟ خواهرم زن اول باباي رضاست، ولي رضا مثل بچه نداشته خواهرم تو اين خونه بزرگ شده، خواهر برادرشم همينطور ، خواهرم هم که وارثي نداره، اموال حاجي و پدر خدا بيامرزم که به اسمش هست رو خواسته بده به بچه هاي حاجي

پرنيان دو دستي سرش رو چسبيده بود: خوب بدن، فقط بزارين من برم، شناسنامه ها دست رسولي بوده، حالام نمي دونم دست کيه؟ تو رو خدا فقط بگين جايي اسمي از من نبرن، ارثشون رو گرفتند وکيلشون بياد اين کار رو يه سره کنه خلاص شيم، باور کنين من خواب راحت ندارم

از سرش گذشت که البته شبهايي که پيتزا مي خودم چون خيلي سنگين مي شم ولي زود خودش رو جمع کرد ببينه شمسي خانم چي مي گه

شمسي: خدا رسولي رو هم بيامرزه، بعد اون خدا بيامرز پسرش قرار بود مهر دفتر رو باز کنه فکر کنم 10 روز پيش بود خواهرم گفت همه مدارک و اسناد رو تحويل وکيل جديد داده

پرنيان يهو گل از گلش شکفت: واي راست مي گين، تو رو خدا آدرسش رو بدين،

شمسي: تو اتاق اون خدا بيامرزه،

پرنيان: تنهاس؟

شمسي:آره، فکر کنم داره استراحت مي کنه

پرنيان ديگه امون نداد شمسي دهن باز کنه انگار دنبالشن، سريع رفت سمت اتاق، تقه بلندي به در زد و تمام قوا دسته در و کشيد پايين و خودش و انداخت تو اتاق، اصلا نميخواست وقت رو تلف کنه، بخصوص که اسم فاميل روي پارچه دم در مثل وزنه از يه ور مغزش اويزون بود،

به محض باز کردن در، خيلي دلش مي خواست حرکاتش مثل کامپيوتر دکمه undo مي داشت، سريع مي زد روش ،بر مي گشت تو سالن ،سالن ب*غ*ل شمسي جون، ولي با اين جفت چشمي که معلوم بود با صداي در از خواب پريده و با بهت و همچين بفهمي نفهمي غضب تو چشمهاش زوم شده بود بعيد به نظر مي رسيد بشه کاري کرد، يعني خودش هم نمي تونست از اين چشمها چشم برداره، هم آشنا بود هم نبود، يعني چشما بودا، سر وهيکل اوني نبود که فکر مي کرد بايد مي بود،

آب دهنش رو نمي تونست قورت بده، حس کرده خشکيده، ولي بالاخره به خودش اومد: ببخشيد مزاحم شدم، اشتباه شده، به جاي حسرت دکمه undo سعي کرد با پاهاش اقدام کنه، يه قدم عقب رفت ،هنوز کامل نچرخيده بود که از در بره بيرون که دستي از بالاي سرش در رو بفهمي نفهمي کوبيد بهم: کجا؟ هستم خدمتتون

رضا: بفرمايين مي شنوم

پرنيان هنوز تو شوک بود، به تته پته افتاده بود: من ، من با ، با وکيل ، وکيل حاج خانم کار داشتم ولي انگاري اشتباه اومدم

رضا: نه اشتباه نيومدي، خودم هستم، امرتون

رضا رفت سمت پنجره، پرنيان يه نگاهي به در انداخت نمي دونست الان دقيقا کاري که بايد بکنه چيه، بهترين کاري که مي تونست انجام بده شايد اين بود که خودش رو به خودش بسپره ، تصميم داشت کمي غش و ضعف کنه بلکه پاي کبري و شمسي خانم هم به اتاق باز شه، ولي ظاهرن اين شوک خودش موثر بود نيازي به نقش بازي کردن نبود، چشمهاش رو بست، وقتي به زور بازشون کرد احساس غريبي نکرد، اتاقي بود که چند روز اقامت پارسالش خونه حاج خانم توش مونده بود، اتاق نسبتا تاريک بود، بدون اينکه سرش رو بچرخونه مي تونست تاريکي هوا رو از پشت پنجره تشخيص بده، اباژور کنار تخت روشن بود، خواست تکوني به خودش بده که از پس سرش درد بدي پيچيد: آخ،

به حالت قبليش برگشت، خواست با دستش پشت سرش رو دست بکشه که صداي رضا باعث شد سريع سر بچرخونه سمت چپش

رضا: نترس چيزيت نشده

پرنيان: آخ، چرا درد دارم

رضا: چيزي نيست افتادي، سرت خورد رو زمين

پرنيان: واي، نشکسته باشه

رضا: نترسين،

پرنيان: مي خوام برم

رضا: سئوالي نداري؟

پرنيان: نه، مي خوام برم

رضا گوشي رو گرفت سمتش: مينا کيه؟

پرنيان: جان!؟؟؟

رضا: 28 تا ميس کال و 30 تا اس ام اس داده تا حالا،نگرانت شده حتما

پرنيان: بردن جهنم

رضا از رو صندلي : چي؟

کمي جا خورد، فهميد يکم واسه زبون درازي زوده: کبري خانم نيست؟

رضا: خير، بعداز شام رفت

پرنيان: من، يعني خالتون، خالتون هم که نه انگار، شمسي خانم گفتند شما وکالت حاج خانوم رو دارين، درسته؟

رضا : بله، چطور؟

پرنيان: خوب، من شناسنامه ام رو مي خوام

رضا: مي خواي چيکار؟

پرنيان: خوب من آخه، مي خوام، واسه تمديد قرارداد خونه، سه هفته ديگه، بعدم خوب مي خواستم يعني بعد از تمديد خونه ديگه يعني مي تونم واسه طلاق و اينها ديگه من امسال سال آخر درسمه

رضا:نيازي به تمديد قرار داد نيست

صداي پرنيان رفت بالا: يعني چي نيازي نيست؟

رضا: يعني نيست،

پرنيان: فکر نکنم شما قرار باشه واسه من تشخيص بدين

رضا: قرار بوده و هست

پرنيان سريع از تو از تخت پايين رفت يه نگاهي دور اتاق انداخت، با چشم دنبال کيف و وسائلش گشت، ولي نور کافي نبود،

رضا: وسائلت توکمده

پرنيان: مي خوام برم

رضا: ساعت 11؟

پرنيان: با تاکسي ميرم

رضا: مي برمت، بزار بقيه بخوابن، الان همه تو سالن جمعند

پرنيان عرق رو پيشونيش رو گرفت: محمد رضا هم هست؟

رضا: کي؟

پرنيان: محمد رضا، برادرتون، مگه شما برادر محمد رضا پسر حاج زرکوب صدري نيستين، خودم ديدم سر در خونه پارچه نوشته به اسم فاميل زرکوب صدري بود،بخدا من نمي دونستم شما داداش اوني

رضا خنده اش گرفته بود: من خودشم يعني نفهميدي

پريناز يه قدم عقب پريد: واي نه، دروغ مي گي

رضا: چه دروغي دارم بگم

پريناز: خوب شوخي مي کني

رضا: يه نگاه به لباس تنم بندازين مي بينين وقت شوخي نيست تو اين حال

ديگه رسما هنگ کرده بود، کلي سئوال بي جواب، کلي پيچ و واپيچ،

مي خواست ولي از آناليز موقعيت عاجز بود، خودش رو ولو کرد لب تخت يهو يه چيزي يادش افتادبلند شد با غيض و غضب رفت سمت رضا: دروغ مي گي، محمد رضا اين ريختي نبود، يه پسر سياه سوخته، لاغر مردني کچل ،قد... خوب نه قدش کوتاه نبود

رضا يه قدم اومد جلو: تو واقعا آي کيوت کمه يا به خودت زحمت استفاده نمي دي

پرنيا: مواظب حرف زدنت باش، يادت نره من کي ام

رضا: يادم نمي ره، زن خودم بودي، حالام که هستي، چيز خاص ديگه اي توت نمي بينيم، جز اين که جزغاله شدي

پرنيان: صدات رو بيار پايين، نه بودم نه هستم، اون بار به زور بود، اين بار به مصلحت، بعدم من هنوز حرفات رو باور ندارم،

رضا : باور تو خيلي هم مهم نيست، واقعيت مهمه، هنوزم بچه اي، اگه منم مثل تو بودم آلان بايد مي گفتم تو ديبا قاضي نيستي، چرا چون به جا ديبا اسمت شده پريناز

پرنيان: پريناز نه، پرنيان،

رضا: هر چي! به جا اون دختر باريک و سفيد، شدي گرد و سياه

پرنيان: اين به خودم مربوطه

رضا: نه چندان ، ولي به هر حال 4 سال گذشته،خوب مي بيني که ديگه نمي رم کويت،3 سالي مي شه، رنگ و روم باز شده

پرنيان: دروغ مي گي، چشمهاتون شبيه ولي خودش نيستي بعدم زد زير گريه

رضا دست کرد جيبش گواهي نامه اش رو درآورد: بيا اين عکسم يه کم قديمي تره شايد به جا بياري

پرنيان: الکي ميگي، حاج خانم مي گفت اسم پسرش رضاست، گفت فاميلش صدريه، نگفت محمد رضا زرکوب صدري

رضا ديگه جوابي نداد رفت کنار پنجره بي هدف به بيرون نگاهي انداخت

چندان واضح نبود ولي خيلي هم پيچيده نبود، يعني بود ولي اصل قصه در اومده بود، بازي خورده بود، سريع رفت سمت کمد، چنگ زدبه وسائلش، چرخيد سمت رضا : بازيم دادين؟ آره؟ همتون دست به يکي کردين؟ حاج خانوم هم با شما بود؟ ...آره معلومه که بود، اون پيشنهاد داد، اون منو راضي کرد،

کلي بد و بيراه بلد بود واسه خرج کردن به هيکل اين خونواده ، ولي بيشتر از همه چيز تنهايي ميخواست، کلي چيز بود که نياز به تجزيه تحليل داشت، رودست خورده بود نه از يکي از چند نفر باهم. بي حرف ديگه اي رفت سمت در،

رضا دستش رو روي در گذاشت: کجا؟

پرنيان: مي خوام برم

رضا: گفتم صبر کن همه بخوابن، مي برمت

پرنيان: اينم بازيه جديد؟ نگو که کل فاميلت خبر ندارن؟!!!

رضا: کل فاميل که نه و لي خوب يه چند نفري مي دونن، مهناز خواهرم، امير رضا برادرم که خوب همين امروز فهميدند وقتي مجبور شديم بياريمت اين اتاق، خدا بيامرز حاج خانم، خاله شمسي هم خوب قبلا فهميده بود، يه چند نفر ديگه اي هم هستند

پرنيان با چشمهاي بارووني که بزور جلو ريزششون رو گرفته بود زل زد تو چشمهاي رضا: برو کنار، برو خواجه حافظم خبر کن دلگير نشه ازت

رضا: من مي تونم برم کنار، ولي بري بيرون، مادرم، دختر شمسي خانم، شوهر خواهرم، خانم برادرم، و يه چند تاي ديگه هم مي فهمن، بعدم به دقيقه نرسيده کل فاميلت مي فهمن

پرنيان دست گذاشتو رو قلبش:نه، تو رو خدا نه، اونا نه، اونا ديگه نه

رضا: پس آروم ميشيني تا برن واسه خواب خودم مي رسونمت خونه، تا همين جا هم مطمئن باش با کمک خاله شمسي و مهناز کسي نفهميده، حالا خواستي يه دو تا داد ديگه بزن، واسه من مهم نيست، من فقط جواب مامانم رو بايد بدم ولي تو، بايد به همه کس وکارت جواب پس بدي

کيف و وسائلش رو ول کرد رو زمين، برگشت سمت تخت: حالا تا کي من بايد اينجا بمونم؟ زير لب هم زمزمه کرد:گشنه و تشنه

رضا: نمي دونم، من مي رم بيرون، خيلي وقته اينجام، هر وقت همه خوابيدند، ميام

جوابي به رضا نداد، از زمين و زمون عصباني بود،

رفت سر گوشيش، نميدونست تا کي بايد علاف بمونه

يه دوري تو اتاق زد، نگاهش افتاد تو آينه، زير چشمش سياه بود، خواست تميزش کنه ولي دل و دماغي نداشت، با پشت دستش دوباري کشيد زير چشماش و بي خيال شد،

صداي اس ام اس گوشيش بلندشد، مينا بود، حوصله نداشت ولي مي دونست مينا کنه تر از اين حرفهاست که ول کن باشه، بدون خوندن سيل اس ام اس هايي که داده بود، شماره اش رو گرفت

مينا: ور پريده کجا سرت بنده که جواب نمي دي؟

پرنيان: سلام

مينا: سلام و درد، معلومه کدوم گوري هستي، نمي گي من فردا انتخاب واحد دارم، خودم اِند استرسم، بايد زيادش کني

پرنيان: بسه بابا، کشتي ما رو با اين انتخاب واحد، تو غصه ديگه اي جز انتخاب واحد نداري تو زندگيت؟

مينا: نه ندارم، تو ام اگه ترمي خدا تومن شهريه مي دادي و به جا 8 ترم 10 ترمه شده بودي،تا خود صبح خوابت نمي برد

پرنيان: خيلي خوب، حالا فردا بعد از انتخاب واحت زنگ مي زنم، کاري نداري؟

مينا: چرا اينقدر پکري؟ اصلا کجايي؟ رفتي خونه حاج خانوم؟

پرنيان:آره، الانم اونجام، فکر کنم شب بمونم

مينا: وا ، نمون ديونه، نمي دوني روح روزهاي اول خونه رو ترک نمي کنه، همش مياد چرخ مي زنه، تو رو هم که دوست مي داشت، واي يهو نخوادببردت

پرنيان: تو روخدا مينا ول کنه، مي دوني من مي ترسم، هي حرف ترسناک بزنا

مينا: خوب، چي شد، شناسنامه چي شد؟ وکيل چي شد؟

پرنيان: مينا ولم کن، حوصله ندارم، بزار بعدا

مينا: چيزي شده؟ يعني چيزي که نبايد مي شده شده؟

پرنيان زد زير گريه: بازيم دادن، بازي خوردم،

مينا: چي مي گي تو؟ کي؟

پرنيان: الان نمي تونم،باشه فردا

مينا: هول انداختي تو دلم، بگو ببنيم چه خبره؟

پرنيان: خاک بر سرم شده، مي دوني کي اينجا بود؟ رضا، نه رضا صدر ي ها ، محمد رضا زرکوب صدري، فکر مي کردم اسم رضا صدري خورده تو شناسنامه ام ، پسر حاج خانم، کاشف عمل اومد شدم زن محمد رضا زرکوب صدري ، پسر حاج زرکوب، پسر خونده حاج خانم، شوهر شناسنامه اي سابق، حالا مي فهمم چرا حاج خانوم شناسنامم رو نداد، چرارسولي رو واسه قرارداد خونم فرستاد

مينا: خوب؟ تعريف کن ببينم چيا گفتين؟

پرنيان: تعجب نکردي؟

مينا: واي چرا، چجوري ممکنه آخه؟

پرنيان داد مي زد: مينااااااا نگو که تو ام مي دونستي، نگو که تو ام خبر داشتي، نمي بخشمت

هنوز کلام بعدي از دهنش در نيومده بود که در با صدا باز شد، رضا تو دهنه در بود، دستش رو دماغش بود و سعي داشت به پرنيان حالي کنه که صداش رو پايين بياره، ولي کمي دير شده بود،يه کم بيشتر از يه کم دير شده بود،پشت سر رضا شمسي و چند نفر ديگه وارد شدند، رسما هنگ کرده بود، مادر و خواهر محمد رضا رو تشخيص داد؛ دلش غش کردن مي خواست ولي وقتش نبود،

خاله شمسي پريد وسط: چي شدي عزيزم، خوبي؟

مهين مادر رضا ،رضا رو پس زد اومد جلو: چي شده؟

شمسي: هيچي مهين جون، بريم، پرنيان يه کم بهم ريخته،

مهين: خوب از کي آوردينش اينجا، تک و تنها، مي زاشتين تو جمع مي اومد، زودتر آروم مي شد

مهناز مادرش رو به سمت در برد، از پشت سر هم اخمي حواله پرنيان و رضا کرد

ولي مهين رو هم رفته دو قدم هم نرفته بود که دست مهناز رو که داشت به بيرون هدايتش مي کرد رو پس زد، بي هوا برگشت سمت پرنيان، يه نگاه حواله رضا که تقريبا تو يه قدمي پرنيان بود انداخت، نگاه بعدي حواله شمسي شد که دستاي پرنيان و تو دستش گرفته بود

دو قدم رفته رو برگشت ، زل زده تو صورت پرنيان

ديگه واقعا از خداش بود غش کنه، هنوز باديدن مهناز و مهين خاطرات بد گذشته که از جلوي چشمش رژه مي رفتند رو کامل مرور نکرده بود همونها کافي بودند واسه دوباره از پا انداختنش ولي عجب که تو اين لحظه که غش لازم بود، سفت سر جاش وايساده بود

مهين يه قدم ديگه هم برداشت ، دهن باز کرد، انگشت سبابه اش رو برد طرف چشم پرنيان: تو، تو، من تو رو مي شناسم، تو همون دختر گيس بريده حاج محمد قاضي هستي، همون گيس بريد? چشم سفيد، همون نحس قدمي که شوهرم رو فرستاد سينه قبرستون، محاله فراموشت کنم

پرنيان چند سانتي خودش رو کشيد عقب، قصد کور شدن نداشت، قصد حرف زدن هم

رضا سعي کرد حائل بشه و قدمي سمت مادرش برداشت: مامان ،آروم باشين تو رو خدا،

مهين دست رضا رو پس زد: اين اينجا چيکار ميکنه، تو اين خونه، اصلا رضا تو خودت اينجا چه غلطتي مي کني، از سر شب غيبت زده، نکنه اينجا بودي، ور دل اين خانم،

مهين: رضا،فقط زودتر بگو اين اينجا چيکار مي کنه

شمسي پريدوسط: مهين جون، پرنيان اينجا دانشجوئه، يه مدتي نتونست از خوابگاه استفاده کنه، پيش اون خدا بيامرز بود، بعدم که خونه گرفت رفت، حالام خوب يعني امروز خبر فوت فخرالملوک رو شنيده، اومد اينجا ، يکم بهم ريخته بود

مهين امون نداد شمسي خانم حرفش رو تکميل کنه: اين پرنيان نيست عزيزم، اسمش ديباست، ديبا خانم قاضي،

پرنيان يکم به خودش مسلط شد: من همونم که فکر مي کنين، ولي

مهين: حرف نزن، مطمئنم پا قدم تو باعث رفتن فخرالملوک شد

رضا: مامان بس کنين، بس نبود 4 سال پيش هر چي کردين و گفتين

مهين:رضا حرف اون موقع رو نزن، که هنوز داغم، هنوز آتيش مي گيرم وقتي يادم مياد چطور يه علف بچه با آبروي خونواده ما بازي کرد، نحسي قدمش که داغ جداييه

پرنيان: دلتون تخت، تلافي کرده و نکرده رو شما و قوم قبيله تون درآوردين، از طرد کردن من گرفته تا سکته دادن آقاجونم،

مهناز تقريبا همه رو از اتاق بيرون فرستاده بود، برگشت تو اتاق: بسه تو رو خدا، آخه چه فايده داره اين حرفها، خوبيت نداره، هر کي ندونه فکر مي کنه الان اين سر و صدا مال چي هست،بچه هام بيدار ميشن ، شمسي جون شما بگين به احترام اون مرحوم آرو م باشن

ديگه طاقت موندن نداشت، چنگ زد به کيفش و رفت سمت در،

رضا: کجا مي ري؟

بي اينکه برگرده جوابي زير لب زمزمه کرد: قبرستون

رضا: اين ريختي مي خواي بري؟ بي چادر، اين وقت شب؟ چند دقيقه صبر کن مامان آروم شه خودم مي رسونمت

مهين چشمهاش گرد شده بود: به تو چه ربطي داره رضا،

شمسي: مهين جون آخه اين وقت شب که نمي شه تنهايي بره، خدا رو خوش نمياد

مهين رفت سمت پرنيان مچ دستش رو گرفت: نمي زارم بري، تا نفهمم چه خبره هيچ جا نميري

پرينان با بغض رو کرد به رضا: بگو دستم رو ول کنن، از همتون شکايت مي کنم، منو بازي دادين،

رضا رفت جلو: مامان ولش کنين

مهين پرنيان رو کشوند داخل و درو بست: بگين، مي شنومم

رضا: مامان بزار بره، بعد صحبت مي کنيم

مهناز: راست مي گه مامان؛ بزار اروم شين، حرف مي زنيم، منم امروز فهميدم

هر کي يه طرفي ولو شده بود، سرش داشت منفجر مي شد ولي بد تر از اون دلش بود، خودش که صداش رو مي شنيد نمي دونست اينها چرا اينقدر بي فکرن، نمي گن اين بچه ضعف کرده، يه چيزي بديم بخوره، يه دست به آبي بره عصر تا حالا، رفت سمت در

شمسي: کجا مي ري؟

پرنيان: دستشويي، آشپرخونه،... فعلا همينا

بعدم بي حرف از در رفت بيرون، با بيرون اومدن از دستشويي تو دهنه ورودي سالن سه نفري ايستاده بودند پچ پچ مي کردند، امير رضا و زنش رو تشخيص داد، نمي دونست الان بايد چيزي هم بگه يا بااخم از کنارشون رد شه، ولي يهو بي هوا دهنش باز شد: شام چي خوردين؟ من گشنمه،

سهيلا زن امير رضا چشمهاش گشاد شده بود ولي زود تر از شوهرش جواب داد: قيمه خورديم، اگه کبري اضافه هاش رو نبرده باشه هنوز هست

پرنيان تشکري کرد و رفت سمت آشپزخونه، عادت بدي بود و لي کاريش نمي شد کرد، هميشه تو اوج ناراحتي و فشار بايد خودش رو مشغول خوردن مي کرد، بهش آرامش مي داد، اگه گشنه مي موند واکنش هاي بدتري نشون مي داد،يه بار سر همين گشنگي آنچنان دادي سر کلاس جلوي استاد سر يکي از پسرها زده بود که پاش رفته بود روي سيم رابط برق و سيستم خاموش شده بود که استاد تا آستانه اخراج از دانشگاه فرستاده بودش،

رفت سر قابلمه، برنج تو ديگ بود، قيمه ها هم تو يخچال، بدون اينکه گرم کنه ريخت رو برنجش و با يه ظرف ماست مشغول شد، وسط کار يه سر ديگه هم به يخچال زد، ظرف حلوا هم بد جوري فکرش رو درگير کرده بود، نمي دونست چقدر گذشته ولي وقتي غذاش تموم شد، سر بلند کرد، نتونست بشمره چند جفت چشم بهش زل زدند ولي مي شد گفت زياد

مهنا ز قدمي جلو گذاشت: امشب بمون

بي کلام نگاهي به مهناز انداخت

خاله شمسي: پرنيان جان، امشب رو بمون

پرنيان: مي مونم ، بايد بفهمم چه بلايي سرم اومده

مهناز: بلاي خاصي سرت نيومده، با اين همه غذايي که خوردي نهايتا يه دل درد ساده بگيري

پرنيان: الان من دقيقا با کي طرفم، کي مي خواد به من توضيح بده

مهناز دستي زد سر شونه رضا: ايشون خودشون بايد توضيح بدن، ولي بزارين واسه فردا،بعدم مامان مهين هم مي خوان قبل رفتن فردا باهات صحبت کنن

محلي نگذاشت زير لب شب بخيري گفت و رفت سمت اتاقش، حالش کمي بهتر بود، فقط کمي

بزور چشمهاش رو باز کرد، يه نگاهي به ساعت انداخت، از 12 ردشده بود، سريع از جا جست: واي حالا جلو اين قوم يعجوع معجوج زشت نباشه اينهمه خوابيدم، يه نگاه به خودش تو آينه انداخت: البته اين سر و روي پريشون زشت تره به نظرم، بعدم شکلکي حواله همشون کرد: the hell, who cares!

يهويي ياد امتحان پايان ترم زبانش افتاد، برگشت نشست سر جاش ديشب هر چي مي خواست به اين اوضاع فکر کنه هي ذهنش رفته بود سراغ امتحان زبان، قول داده بود پوز يکي از پسرهاي کلاس رو بزنه،هر مصيبتيش رو مي خواست مرور کنه هي فکرش مي رفت پي معادل انگليسيش: خوب، الان کدوم جمله شرطي رو بايد بکار ببرم؟ 1يا 2

واي خدا نيوفتم اين ترمو

If they give me the cold shoulder, I'll wring their necks

يا

If they gave me a cold shoulder, I would wring their necks

يادم باشه قبل امتحان يه بار ديگه بخونم،اه ولش کن

سريع شالش رو سر کرد، و از در سرک کشيد بيرون، صدايي نمي اومد سريع رفت دستشويي

به محض بيرون اومدن با رضا چشم تو چشم شد

رضا: ساعت خواب، صبحانه ميل مي کنين يا ناهار

پرنيان: هيچکدوم، مي خوام برم

رضا: بايد صحبت کنيم

پرنيان: من با شما الان حرفي ندارم، بايد برم خونه،سرم درد مي کنه، ديشب بد خوابيدم

رضا: حق داري، تا صبح سه بار بهت سر زدم، ماشالله يه ريز تا صبح داشتي تو خواب حرف مي زدي، يه چند ساعتيش رو هم فکر کنم زبان تمرين مي کردي

What to do , what not to do!

The worst dilemma ever!

Whom should I talk to!

What if they tell my family!

هميشه اينقدر تو خواب حرف ميزني؟

پرنيان: نمي دونم، مهمه؟

رضا:آره خوب، اگه هميشه اينقدر حرف ميزني، خوب خوابيدن پيشت سخته،

پرنيان چشمهاش رو ريز کرد-دنبال يه جواب دندان شکن مي گشت که سريع جور شد: شماره ات رو بزار بعدا از شوهرم مي پرسم بهت مي گم

منتظر عکس العمل رضا نشد؛ رفت سمت اتاق، وسائلش رو برداشت و راه افتاد

تو سالن شمسي و مهناز رو ديد، مهين خانم هم قران بدست مشغول دعا بود، همه رو خطاب کرد: سلام و البته خدافظ

مهين نيم خيز شد: کجا ديبا؟ حرف دارم باهات

پرنيان: الان نمي تونم، باشه بعدا،

مهين: بعدا ممکنه دير باشه، مي دوني که حاج محمد خيلي صبور نيست

پرنيان هيني کرد و برگشت، داشت يادش مي رفت که يه سر اين قصه خونواده اش قرار دارند، رفت سمت مهين خانم: من ديگه چيزي واسه از دست دادن ندارم، اگه همون سالي يه بار اجازه ديدن خونواده ام رو هم مي خواين ازم بگيرين، بگيرين، ولي ازتون نمي گذرم، تا دنيا دنياست نمي گذرم

مهين: مي دوني آقاجونت دو بار سکته کرده؟

پرنيان زد زير گريه: بله، يه بار به لطف شما بود، بار دوم هم پايين اومدن سکه بود

مهين: پس نزار بار سوم پيش بياد

پرنيان: ميشه با هم حرف بزنيم؟

مهين: از اولم قرار همين بود، تو مي خواستي بزاري بري

پرنيان: يعني فقط من و شما

مهين: بله، من و شما

پنج دقيقه اي بود که مهين و پرنيان روبروي هم نشسته بودند بي حرف تا بالاخره مهين سکوت رو شکست: خوب

پرنيان: خوب

مهين: مي شنوم

پرنيان: خوب، من، يعني به خدا من دانشگاه قبول شدم امير کبير (خيلي دلش مي خواست رنکينگ دانشگاهم بگه ولي خوب ديگه) بعد هفته اول که مي خواستم بيام، کسي باهام نيومد، باورتون مي شه؟

هيچکس، راننده آقاجون منو رسوند فرودگاه، تا ظهر تو دانشگاه بودم، قرار بود کاراخوابگاهم رو انجام بدم 5 عصر برگردم، بعد سر ظهرمادرم زنگ زد، مي دونست 3 روز بعد کلاسام شروع مي شه، گفت همسفري مکه زن عموم تهرانه، يه پيرزن تنهاست، گفت بهش زنگ زدن که من تا خوابگاه بگيرم برم پيششون، آدرسو بهم دادن، بعدم آقاجونم گوشي رو گرفت ، گفت فقط روز اول عيد رو اجازه دارم تا درسم تموم نشده برم خونه،منم اومدم پيش حاج خانم، يه هفته اي موندم، تا خوابگاهم درست شد، بعدم که رفتم سر درس و دانشگاه، ولي خوب خوابگاه ما از اين استيجاريا بود، تو عيد که تعطيل بود چون مسئول نداشت، ولي تابستون،هي مي گفتند با دانشگاه مشکل دارن مي خوان ببندند، تعمير کنند، خلاصه خيلي اذيت کردند، تصميم گرفتم خونه بگيرم، به خصوص که سال اول بقيه تعطيلات عيد رو از خونه آقاجونم رفتم خونه پسر عموم، ولي سال دوم عموم فهميد و آقاجونم فهميد و پسر عموم و زنش مجبور شدند کلي تيکه نوش جون کنند،به حاج خانم معمولا هفته اي ،دو هفته اي يه بار سر مي زدم، بهشون گفتم چه تصميمي دارم، اولش راستش انتظار داشتم بهم بگه بيا اينجا، ولي خوب نگفت، ولي خوب به دختر تنها سخت خونه مي دادند، البته خيلي ها هم مي دادند ولي خوب وقتي با بنگاهي مي رفتم، خوب مي ترسيدم راستش ، اينکه مي دونستند من تنهام خيلي ترسناک بود.

بعد حاج خانم يه حاج آقايي رو پيدا کرد که با خانمش يه سوييت کوچيک داشتند واسه اجاره، هم جاش خوب بود، هم خودشون تو اون آپارتمان بودند، هم خوب حاج خانم معرفي کرده بود، خيالم راحت بود، ولي تا رفتيم پاي قرار داد، زن حاجي گفت به دختر مجرد نمي ده، حاج خانم هم گفت مجرد نيست، متاهله فقط شوهرش خارج از کشور، زن حاجي هم راضي شد،آدرس محضر خونه رو داد واسه قرارداد، من که هنوز تو شوک بودم، از خير خونه گذشتم به حاج خانم گفتم بگن منصرف شدم ولي حاج خانم گفت تو نگران نباش، گفت زنگ مي زنه پسر کوچيکش، گفت پسرش قصد ازدواج نداره، مي ريم محضر يه عقد صوري مي کنيم ، بعد مي ريم قرار داد و مي بنديم، بعدم که جدا شيم من با برگه پزشک قانوني مي تونم دوباره برم شناسنامه جديد بگيرم، کسي هم نمي فهمه، من وکالت دادم به رسولي واسه عقد و به هر حال کار خونم درست شد، بعد حاج خانم گفت امسالم صبر کنيم تا قرارداد سال آخر رو هم ببندم بعد واسه طلاق اقدام کنيم، همين بود به خدا، من اصلا فکر مي کردم اسم رضا صدري خورده تو شناسنامه ام، اصلا من تا ديشب پسر شما رو نديده بودم

مهين: اينها رو که رضاخودش ديشب گفت، من مي خوام بدونم چهار سال پيش چرا با آبروي ما بازي کردي؟

پرنيان آب گلوش رو به زور قورت داد، اصلا دلش نمي خواست راجع به اون موقع حرف بزنه، کلي با خوش کلنجار رفته بود ديشب که به گذشته فکر نکنه،

پرنيان: ميشه راجع به گذشته ها حرف نزنيم

مهين صداش رو برد بالا: معلومه که نمي شه اگه دستم بهت رسيده بود خيلي زود تر از اينها مي اومدم سراغت، من نبايد بدونم چرا زن عقدي پسرم يدفعه تو سالن جلو چشم 500 تا مهمون ما رو سنگ رو يخ کرد، چرا نه گفت سر سفره، در حالي که تو محضر هفته قبلش بله رو داده بود

هنوز حرف مهين تموم نشده بود که رضا درو باز کرد اومد تو: مامان چرا داد مي زني

مهين: دارم سئوالي که عرضه نداشتي از زنت پرسي رو مي پرسم، مي خوام بدونم واسه چي با آبرو و حيثيت ما بازي کرد، تو نميخواي بدوني؟ يا نکنه مي دونستي ملاحظه خانوم روکردي به ما نگفتي؟

رضا: نه مي دونم، نه مي خوام که بدونم، دونستنش واسم هيچ ارزشي نداره درست مثل خودش

پرنيان هنگ کرده بود فقط شنونده بود، کم پيش مي اومد تو زندگي از زبون کم بياره ولي اين بار از اون دفعاتي بود که زبونش چسبيده بود ته حلقش و قصد تکون خوردن نداشت

مهين: واسه همين رفتي بدو بدو بدون مشورت من دوباره عقدش کردي

رضا: من به خواست حاج خانم اينکار رو کردم، تو اين 4 سالم دفعه اوله مي بينمش، همون 4 سال پيش واسه من مرد

پرنيان: وا، تو دعوا به من چيکار داري؟

رضا چشم غره اي رفت و ادامه داد: حالام يکم سعي کنيد عروس و مادر شوهر آروم اختلات کنين، فاميلاي حاج خانم اومدند، زشته صداتون مياد بيرون بعدم رفت و در بست

پرنيان: مهين جون اعصاب نداره اين پسرتا

مهين : هر چي اون اعصاب نداره ماشالله تو رو و اعتماد به نفس داري،

پرنيان جوابي نداد

مهين: منتظرم

پرنيان:چي؟

مهين: منتظر جوابم، خيلي تو اين چهار سال خون خونم رو خورد، هر بار اين پسر رو مي بينم که از دنيا بريده داغم تازه ميشه، آقا جونت هم که هر بار مارو ديد هي گفت، شرمندم، شرمندم، گفت خودم تنبيه اش کردم، هر چي گفتم خودم بايد ببينمت نگذاشت

پرنيان فقط ساکت بود، سعي داشت نگذاره اشکي که پشت چشمش اومده سرازير بشه

پرنيان: نميخوام راجع به اون روزها فکر کنم

مهين: فکر نکن، ولي بايد به من بگي، اينبار دست از سرت بر نمي دارم

پرنيان: من رضا رو نمي خواستم، من اصلا نميخواستم شوهر کنم،من 18 سالم بود، اصلا به اين چيزها فکر نمي کردم، مي خواستم برم دانشگاه برم سر کار، قبل از اومدنتون گفتن نه، بعد از اومدنتون گفتم نه، قبل ديدن رضا، بعد ديدن رضا،ولي کسي به حرف من گوش نکرد، آقاجونم گفت منو حاج زرکوب حرفامون رو زديم،روزي که محمد رضا اومد، من اصلا نگاش نکردم، وقتي هم رفتيم تو حياط که حرف بزنيم، من بهش گفتم قصد ازدواج ندارم، گفتم آقاجونم داره مجبورم مي کنه، گفتم بگه نه، ولي اونم به حرفم گوش نکرد، گفت اونم زوري اومده، نمي خواد با يه بچه عروسي کنه ولي نمي تونه به آقاجونش بگه نه،

گفتم نمي خوام برم کويت، گفت اونم نمي خواسته ولي وقتي رفته ديده خيلي هم خوبه؛

گفتم از اسم محمد رضا خوشم نمي اد بخصوص که همه ممدرضا ميگن، گفت تو بگو رضا، گفتم از آدم سيا خوشم نمياد، گفت منم از ادم سفيد خوشم نمياد، اصلا حرفهاي منو جدي نگرفت، فکر مي کرد دارم سر به سرش مي زارم، همش مي گفت شنيده بودم خيلي شوخي باورم نميشد، هر چي گفتم، پا زمين کوبيدم گوش نکرد،آقاجونم گفت نه بگم بايد از اون خونه برم، فکر مي کردم شوخي مي کنه، من سوگلي بابام بودم، هميشه برادارم به من حسودي مي کردند، هر چي من مي خواستم همون بود، هر جا من مي خواستم، ولي از سال دوم دبيرستانم ورق برگشت،آقاجونم ديگه با من مثل قبل نبود، من خوب خيلي سر به هوا و شيطون بودم،

مهين: اونوقت تلافي کار آقاجونت رو سر آبروي ما در آوردي، شوهرم رو فرستادي سينه قبرستون

پرنيان: نه بخدا،مگه من عزائيلم

مهين اشکش رو پاک کرد: پا قدم تو بود

پرنيان: نه به خدا، شوهرتون سرطان داشت

مهين چشماش گرد شد: چي؟

پرنيان:حاجي زرکوب سرطان روده داشت، دکتر گفته بود 2 ماه بيشتر زنده نيست، آقاجونم مي گفت، واسه همين زود مراسم رو مي خواستند انجام بدن، والله يه هفته هم از دو ماه بيشتر شد،شما متوجه نمي شدين هر روز زردتر و بي قوت تر مي شدن

مهين: ديبا اينم يه مسخره بازي ديگه اس؟

پرنيان: نه ممد رضا هم مي دونست، ديگه احساس کرد نمي خواد ادامه بده

مهين نيم خيز شد

پرنيان: کجا؟

مهين: برم ببينم چي مي گن؟ چرابه من نگفتند؟

پرنيان: چون حاج زرکوب دلش نمي خواست شما بدونين غصه بخورين

مهين زد زير گريه: حاج خانم مي دونست؟

پرنيان: من نمي دونم، من تا ديشب نمي دونستم حاج خانم زن اول حاجي بوده

مهين: خدا هر دو تاشون رو رحمت کنه

پرنيان: من برم ديگه؟

مهين: کجا؟

پرنيان: خونه ديگه

مهين: هنوز جواب منو ندادي، چرا با آبروي ما بازي کردي

پرنيان: نمي خواستم، ولي نتونستم

مهين: نتونستي، بايد حتما ابروي ما رو مي بردي؟ اصلا چرا تو محضر نه نگفتي؟

پرنيان چند بار دهن باز کرد چيزي بگه هي پشيمون شد رفت سمت در که مهين دستش رو گرفت: کجا؟ من منتظرم

پرنيان دلش رو يه دل کرد: چون پسرتون زن و بچه داشت،

مهين دادي زد که پرنيان احساس کرد پرده گوشش پاره شد:رضاااااااااااااااااااا

10 ثانيه نشد که رضا، مهناز، امير رضا، شوهر مهناز، يه دو تا بچه، و شمسي ريختند تو اتاق

رضا: چي شدي مامان؟

پرنيان شونه اي بالا انداخت: هيچي، چندتا خبر دست اول شنيد بنده خدا،هنوز نتونسته باهاشون کنار بياد

مهين يه چشمي چرخوند رو همه و رو رضا زوم کرد: همه بيرون لطفا، من با آقا رضا کار دارم

مهناز:چي شده مامان؟ تو رو خدا اينقدر به خودت فشار نيار، اينقدر هم داد نزنين بابا مهمون داريم، زشته به خدا

مهين: خيلي خوب بفرمايين تا من به خدمت ايشون برسم

شمسي با چشم ابرو داشت از پرنيان مي پرسيد چه خبره، ولي پرنيان فقط شونه بالا مي انداخت،با بيرون رفتن همه، مهين بلند شد مچ دست رضا رو گرفت نشوند کنار خودش: خوب

رضا: چي شده مامان؟

مهين: ديبا چي مي گه؟ آقاجونت سرطان داشت؟

رضا چپي نگاه ديبا کرد: نمي شد زبونت رو نگه داري؟