رمان بی خوابی های دوست داشتنی من به قلم مهسا نجف زاده

ژانر : #عاشقانه #معمایی‎

خلاصه :

داستان درباره یه دختره . دختری که یه مشکلی داره.پریسا از بیخوابی رنج میبره و راه حل خوبی برای این مشکلش پیدا کرده…عشق رو تجربه میکنه و...

در را باز كرد و گفت:

- ده دقيقه اس که منتظرم زنگ بزنی. بيا داخل.

از مقابل در كنار رفت. هنوز ايستاده بودم و واقعا نمی دانستم بايد چه كار كنم. من حتی در مورد درست بودن كارم و آمدن به خانه ی او، مطمئن نبودم. اخم كرد. بازویم را گرفت و مرا به داخل خانه كشيد. او خيلی صبور نبود. اين را خوب می دانستم.

- خستم كردی، فكر می كردم تغيير كردی، ولی متاسفانه اشتباه می كردم.

بازویم را رها كرد و در را بست. با دست مبل را نشانم داد و ادامه داد:

- لجباز و خودخواه.

اولين بار بود كه به خانه اش می آمدم. خيلی ساكت و خلوت به نظر می رسيد. خانه اش بوی چای و عطر سرد و مردانه اش را می داد. كفش هایم را در آوردم. نگاهش كردم، امروز خيلی جدی به نظر می رسيد. آن لبخند مهربان هميشگی، روی صورتش ديده نمی شد.

- مهرداد ده دقيقه قبل زنگ زد و گفت چه اتفاقی افتاده. تو با اين كارها، همه رو نگران خودت می كنی و منو بيشتر از همه ناراحت. كاش می دونستم تا كی قراره به اين بچه بازی ها ادامه بِدی.

خسته بودم و تنها چيزی كه مي خواستم، اين بود كه برای چند دقيقه بخوابم، همين. به تخت بزرگ ميان هال خيره شدم. باورم نمی شد چيزی كه مهرداد در موردش گفته بود، حقيقت داشته باشد.

- بيا اين جا. بايد چند دقيقه استراحت كنی.

او تخت را ميان هال، نزديك پنجره گذاشته بود. نگاهش كردم. دستش را به طرفم دراز كرده بود و لبخند می زد. همان لبخند مهربان هميشگی. من عاشق اين لبخندش بودم. قدمی جلو گذاشت. دستم را گرفت و به دنبال خود كشيد. كنار تخت ايستاد و گفت:

- چند ساعت خواب، حالتو بهتر می کنه.

- نه، چند دقيقه خوابم، حالمو بهتر می كنه.

بی صدا خنديد. لبه ی تخت نشست و دستم را پايين كشيد. كنارش نشستم. هر وقت جدی می شد، لبخند نمی زد و م*س*تقيم در چشمانم خيره می شد.

- تو چه احساسی در مورد كيوان داری؟ چرا تكليف خودت و اون بيچاره رو معلوم نمی كنی؟

- نمی تونم تحملش كنم، ديوونه ام می كنه، ازش متنفرم.

- وقتی همه با ازدواج شما دو تا مخالف بودن، تو می خواستی با اون ازدواج كنی و حالا، وقتی همه راضی به اين وصلت شدن، تو داری مخالفت می كنی. چرا؟

به چشمانش خيره شدم و گفتم:

- من هميشه فكر می كردم چشمای تو سياهه.

نگاهش را پايين انداخت و گفت:

- برای اين حرف ها وقت داريم، الان تنها چيزی كه نياز داری، خوابه؛ پس آروم باش.

سرش را نزديك تر آورد و آهسته، چيزی زير گوشم زمزمه كرد. چشمانم را بستم. همان عطر سرد هميشگی را زده بود. حركت آرام دستش را روی موهایم حس می كردم. سرم سنگين بود. چشمانم را به زحمت باز كردم.

- چرا اين قدر مقاومت می كنی؟ من اين جام، مواظب تو. خودتو رها كن و همه چيز و به من بسپار.

سرم روی شانه اش افتاد. حس فوق العاده ای بود. احساس سبكی می كردم. چشمانم را بستم و گفتم:

- فقط برای چند دقيقه، كار دارم، بايد برم.

- حتی فكرشم نكن، تو خيلی خسته ای، تا زمانی كه صدات نكردم، می خوابی.

چشمانم را باز كردم. روی تخت دراز كشيده بودم و او دكمه های مانتوم را باز می كرد. لبخند بر لب داشت. همان لبخند هميشگی. چشمانم را بستم.

****

چشمانم را باز كردم و اولين چيزی كه ديدم، لبخندش بود.

- اگه همين طور به خوابيدن ادامه می دادی، نگرانت می شدم؟ چای می خوای؟

با چشمان بسته نشستم. بيش از هر چيزی، گرسنه بودم.

- چای؟ بيسكويت يا كيك داری؟

بوی چای تازه دم می آمد.

- يه چيز بهتر دارم. شنيدم كلوچه دوست داری؟

چشمانم را باز كردم. لبه ی تخت نشست و فنجان چای را به دستم داد. هنوز بشقاب كلوچه دستش بود. يكی برداشت و به دستم داد.

- با مهرداد حرف زدم و... با كيوان.

فنجان را پايين آوردم و نگاهش كردم. با مكث كوتاهی ادامه داد:

- اين بهترين كاری بود كه می تونستم برات انجام بِدم. در مورد خيلی چيزها، باهاشون حرف زدم.

- نگو كه يكی از اين خيلی چيزها، گفتن احساس تنفر من، نسبت به اون بوده؟

ابرو بالا داد و گفت:

- و تو هم نگو كه از اين موضوع ناراحت شدی. کیوان بايد می فهميد كه تو از سر لجبازی با مادرت و پریا، می خواستی با اون نامزد شی.

فنجان را به دستش دادم و از تخت پايين آمدم. دلم می خواست با مشت به صورتش بكوبم و موهایش را بكشم. او حقی برای دخالت در زندگی خصوصی من نداشت. مانتو پوشيدم. روسری ام را داخل آينه مرتب كردم. گوشه ای به ديوار تكيه داده بود و فقط نگاهم می كرد. اگر حتی يك كلمه ی دیگر حرف می زد، نمی دانستم بايد چه كار كنم. در را باز كردم. او فقط نگاهم می كرد. نه خداحافظی كردم و نه تشكر. فقط رفتم.

****

ده دقيقه به دوازده نیمه شب بود. پشت در ايستاده بودم. می دانستم می تواند مرا احساس كند. نمی دانستم چطور اين كار را می كند. پذیرفتن وجود این حس در او سخت بود، ولی حالا باورش داشتم. نمی خواستم در بزنم، اما وقتی ده دقيقه ديگر همان جا ايستادم و به در بسته خيره شدم، ناامیدانه دستم را برای زنگ زدن بالا آوردم.

- وقتی احساست كردم، خيلی سريع اومدم خونه. تصادف شده بود، به خاطر همين دير رسيدم.

پشت سرم ايستاده بود. آن قدر آهسته آمده بود كه متوجه حضورش نشده بودم. در را باز كرد و قبل از من وارد شد. خانه اش بوی گل می داد. رو به روم ايستاد. به پیراهنش خیره شدم و آن لک قرمزِ روی یقه اش. قبل از اين كه چيزی بگويد، گفتم:

- دكمه های پيرهنتو اشتباه بستی.

صورتش آرام آرام رنگ گرفت. روی مبل نشستم. كنارم نشست. در حالی كه دكمه های پيراهنش را باز می كرد، گفت:

- فكر می كردم زودتر بيايی. امروز خيلی خسته تر به نظر می رسی.

صدایش آرام بود و يک نواخت. چشمانم را بستم و سرم را رو شانه اش گذاشتم. خیلی غیر ارادی این کار را کرده بودم.

- يه ساعت ديگه بايد برم.

- نه، اجازه نمی دم. خودم بيدارت می كنم، آروم بخواب.

****

قبل از اين كه دستگيره ی در را بگيرم، صدایم كرد. ميان هال ايستاده بود.نیم نگاهی به ساعت دیواری انداخت و گفت:

- ساعت سه بعد از نصفِ شبه، كجا می ری؟

در را باز كردم. جلو آمد و بازویم را گرفت و عقب كشيد. در را بست و گفت:

- تو فقط دو ساعت و نيم خوابيدی، اين برای جبران چهار روز بی خوابی، خيلی خيلی كم به نظر می رسه.

- می دونی که من به این بی خوابیا عادت دارم.

سرش را به صورتم نزديك کرد و گفت:

- بخواب، صبح می رسونمت خونه.

حركت دستش را به روی موهایم احساس می كردم. سرم را روی سينه اش گذاشتم و چشمانم را بستم.

- حالا بهتر شد. آروم باش و بخواب.

مرا از روی زمين بلند كرد. دستانم را به دور گردنش حلقه كردم.

****

قبل از اين كه درهای آسانسور بسته شوند، دستش را ميان در گذاشت و درها دوباره باز شدند.

- صبح بخير.

فقط نگاهش كردم. ظاهری آشفته داشت. تمام شب را رو مبل، كنارِ تخت، به حالتِ نشسته، خوابيده بود. پيراهن مردانه اش چروك شده و موهای سیاهش، آشفته روی صورتش ريخته بودند. گفت:

- فردا شب هم بيا، قول میدم فقط برای دو ساعت باشه. نمی خواستم ناراحتت كنم، اگه بخوای، می تونم دوباره با كيوان حرف بزنم.

دوباره دكمه ی آسانسور را فشار دادم. خود را عقب كشيد.

- لازم نيست با کسی حرف بزنی. ديگه نمی یام، هيچ وقت.

درهای آسانسور بسته شد. او با اخم نگاهم می كرد.

****

پنج شنبه بود. ديگر تحمل نداشتم. بايد می خوابيدم. میان انتخاب او و بیمارستان، انتخاب میان بد و بدتر، برگشتن به آن خانه، گزینه ی بد، اما درست تر بود. از آسانسور كه پياده شدم، در خانه اش باز بود. میان چارچوب ایستاده بود و با لبخند نگاهم می کرد. دو قدم به جلو برداشتم. خود را كنار كشيد. نگاهش نمی كردم. از خانه بوی عطر گرم و ملايمی می آمد. بوی عطر زنانه. ايستادم. آن لکه ی قرمزِ روی یقه ی لباسش را به یاد آوردم.

- می تونم بعد بیام، شاید یه روز دیگه.

عقب رفتم. جلو آمد. دستم را گرفت و با صدای بلند و محکمی گفت:

- مريم خانم، ممكنه برای پریسا خانم چای بريزی؟

با فشار دستش، وارد خانه شدم. در با صدای بلندی، پشت سرم بسته شد. زن لاغر اندامی از آشپزخانه بيرون آمد و با لبخند سلام كرد. وقتی زن دوباره به آشپزخانه برگشت، با لبخند، نیم نگاهی به سمتم کرد و گفت:

- مريم خانم هفته ای يه بار برای تميز كردن خونه می یاد. فكر می كردم زودتر می یای. مهرداد می گفت دكتر جديدی پيدا كردی.

روی مبل نشست و با دست، به نشستن دعوتم كرد. دورترین مبل را برای نشستن انتخاب کردم.

- يكی از دوستای پریا معرفیش كرده، روانپزشكه.

با اخم ادامه دادم:

- تو از مهرداد در مورد من پرس و جو می كنی؟

- البته كه نه. امروز صبح زنگ زدم تا حال ويدا را بپرسم، گفت چند هفته ایه كه بهتر به نظر می رسی و ديگه مجبور نيستی، هر چند روز يک بار، بری بيمارستان. تو به كسی گفتی اين جا می یای؟

- ويدا.

با صدا خنديد. مريم سينی چای را روی ميز گذاشت و با لبخند دور شد. امیر گفت:

- نياز داری ياد آوری كنم كه ويدا فقط دو سالشه؟

فنجان را برداشتم و گفتم:

- دو سال و سه ماه و دوازده روز.

- خدای من، تو معلوم هست داری چی كار می كنی؟ مريم خانم ما چای نمی خوریم، ممنون.

فنجان را از دستم گرفت و روی ميز گذاشت. با اخم نگاهش کردم. من یک فنجان چای می خواستم. دستم را گرفت و مجبورم كرد بلند شوم. به مريم خانم خيره شدم. ميان چارچوبِ در آشپزخانه ايستاده بود و نگاهم می كرد. زنی ميان سال با موهای قهوه ای روشن كه از زير روسری سياهش بيرون زده بود و چهره ای رنگ پریده داشت.

سعی می كردم چشمانم را باز نگه دارم، اما وقتی امیر موهایم را نوازش می كرد و آهسته زير گوشم زمزمه می كرد، اين كار خيلی سخت می شد. باید از او می پرسیدم، چطور این کار را می کند؟

****

با لبخند در را باز كرد و با فرياد گفت:

- خدای من، ويدا. بيا بغلم عزيزم.

خم شد و ويدا را در آغوش گرفت. بلندش كرد و در حالی كه صورتش را می بوسيد، به من پشت كرد و رفت. همان جا میان چارچوب در ايستادم. لحظه ای شك كردم كه آيا اصلا متوجه حضورم شده است يا نه؟

- غريبه ای؟ بايد حتما تعارف كنم تا بيايی داخل. امروز چهار تا قرار كاری مهمو كنسل كردم، چون می خواستم وقتی می یای، خونه باشم. من امروز فقط منتظر تو بودم.

رو به ويدا كرد و با لحن بچگانه ای ادامه داد:

- اين خاله ی تو، منو ديوونه كرده.

دستم را گرفت و با خود كشيد و با حرص گفت:

- مهرداد و پریا رفتند عروسی و طبق معمول هميشه، شما مسئول نگهداری از ويدا هستيد.

روی مبل نشستم و به ويدا لبخند زدم. برخلاف انتظارم، در آغوش امیر اصلا غريبگی نمی كرد و بهانه نمی گرفت.

- چرا اجازه نمی دی که مهرداد و پریا ياد بگيرن چطور بايد بچه داری كنن. تو هنوز وقت برای ياد گرفتن اين چيزها داری، اما اونا هنوز نمی دونن چطور بايد پدر و مادر باشن.

ويدا را روی زمين گذاشت و با لبخند و هیجان گفت:

- من يه چيز خوشمزه توی آشپزخونه دارم.

ويدا به سمت آشپزخانه دويد. بی اختیار به دنبالش، از جا بلند شدم.

- بشين، هيچ چيز خطرناكی اون جا نيست.

با تردید دوباره نشستم و گفتم:

- من بايد مواظبش باشم، ویدا دست من امانته.

- چند نفر تا به حال بهت گفتن، چه بچه ی زيبايی داری و چند نفر به پریا و مهرداد گفتن شما كی نامزد كردين و چقدر به هم میاین؟

به در آشپزخانه خيره شده بودم. نگران ویدا بودم. دیدمش که از جا بلند شد. بارها و بارها شنیده بودم که چه بچه ی زیبا و شیرینی دارم و زندگی عاشقانه ی مهرداد و پریا، نظر همه را به خود جلب می کرد. كنارم نشست و ادامه داد:

- پریسا، تو فقط خاله ی ويدایی.

- من ویدا رو عاشقانه دوست دارم، ویدا تمام زندگی منه. تو نمی تونی متوجه بشی که من چه حسی بهش دارم.

- هيچ كس فراموش نكرده كه تو مادرِ ويدا نيستی، به جز خودت.

حرف هایش ناراحتم می کرد. این ها حقیقت بودند، می دانستم، ولی شنیدن این حقایق از زبان امیر، خیلی سخت بود.

- اصلا قضاوت عادلانه ای نيست.

- عادلانه؟! حرف های خنده دار می زنی. توی اين دو سال، ويدا چند روز با پدر و مادرش بوده؟ چرا تمومش نمی كنی؟ كار تو اصلا درست نيست، اما كار مهرداد و پریا از تو هم اشتباه تره.

او حق دخالت در زندگی خصوصی مرا نداشت. چطور به خودش اجازه می داد در مورد چیزی که نمی داند، این طور راحت قضاوت کند. او نمی توانست احساسم را درک کند. عصبانی بودم. با صدای بلند، سرش فرياد زدم.

- من هر طور كه بخوام زندگی می كنم و به تو هم هيچ....

به چشمانم خيره شده بود. چرا این طور نگاهم می کرد؟ ساكت شدم. با پرخاش گفت:

- چرا ادامه نمی دی؟ چرا نمی گی اين موضوع به من هيچ ارتباطی نداره؟

او نمی فهمید. او نمی توانست درک کند. از جا بلند شدم. می خواستم به آشپزخانه بروم. می خواستم ويدا را بغل كنم. امیر بازویم را گرفت و به سمت خود كشيد. با برخورد به سینه اش، متوقف شدم. به چشمانم خيره شد و آرام گفت:

- تو مادر ويدا نيستی، پس فقط....

ميان حرفش پريدم و با صدای بلند گفتم:

- خستم امیر، ولم كن. ويدا.

يك دستش را به دور كمرم حلقه كرد و مرا به خود فشرد. با دست ديگرش، شروع کرد به نوازش کردن موهایم. بیرون آمدن از آغوشش کار سختی بود. سرش را خم کرد. در گوشم چيزی را زمزمه می كرد. تمام وجودم پُر شد از آرامش.

- تو اين جا اومدی تا بخوابی، پس آروم باش، چرا مقاومت می كنی؟

سعی داشتم چشمانم را باز نگه دارم، ولی بی فایده بود. مقاومت کردن در مقابل کسی چون امیر، بی فایده بود. بارها این موضوع را تجربه کرده بودم. در گوشم آهسته گفت:

- من و ويدا می ريم گردش، تو هم با خيال راحت بخواب.

خم شد و مرا روی دستش بلند كرد. امیر آن قدر قابل اعتماد بود که با خیال راحت ویدا را به دستش بسپارم. چند نفس عمیق کشیدم. بوی عطرش آخرین چیزی بود که به یاد دارم.

****

چشمانم را كه باز كردم، نگاهم به ساعت ديواری مقابل تخت افتاد. بيست دقيقه به دوازده شب بود. خميازه كشيدم و روی تخت نیم خیز نشستم. ويدا كنارم خوابيده بود. لبخند می زد و مرتب و آرام نفس می كشيد. دیدنش چقدر خوب و آرامش بخش بود. خانه آن قدر ساكت بود كه به راحتی می توانستم صدای نفس های آرام و منظم ويدا را بشنوم. صدای نفس های امیر را هم می شنيدم. او، طرف ديگر ويدا، روی تخت، با دهانی نیمه باز خوابيده بود.

بی صدا از تخت پايين آمدم. بايد با مهرداد تماس می گرفتم و می گفتم کجا هستیم. نمی خواستم نگرانشان کنم.

برگه ی تا خورده رو موبایلم را برداشتم. خط امیر را می شناختم. نامه برای من بود.

"با مهرداد تماس گرفتم. شب دير وقت برمی گردن. امشب تو و ويدا مهمون من هستين. در رو قفل كردم، پس نرو. برای شام ساندويچ خريدم. دو تا فيلم و يه كتاب رو ميز گذاشتم. تا بيدار شدن ما، سرگرمت می كنه. اگر احساس می كنی هنوز نياز به خواب داری، فقط صدام كن."

****

دستش را كه روی شانه ام گذاشت، از جا پريدم. نگاهم به كتاب بود اما تنها كاری كه نمی كردم، كتاب خواندن بود. با لبخند سرش را پایین آورد و گفت:

- صبح بخير، ترسوندمت؟ نيم ساعته بالا سرت ايستادم. به چی فكر می كردی؟

مبل را دور زد و به آرامی كنارم نشست. كتاب را روی ميز گذاشتم و گفتم:

- متوجه نشدم بيدار شدی. چيز خاصی نبود.

به ويدا فكر می كردم و به حرف های ديشب امیر. حقیقتی که می دیدم و نمی خواستم باور کنم. دستم را گرفت و گفت:

- اگه دوست نداری، نگو. ممنون از اين كه چای درست كردی. ديشب با ويدا حسابی خوش گذرونديم، جای تو خالی بود.

دستم را از دستش بیرون کشیدم و بلند شدم.

- كليد و بده، می خوام برم.

دوباره دستم را گرفت. چرا این قدر داغ بود. بلند شد.

- كليد رو دره. من فقط مثل هر شب درو قفل كردم. ویدا ديشب خيلی خسته بود، بهتره تا وقتی بيدار بشه، تحملم كنی.

نگاهش كردم. نگاهم نمی كرد. مرا با خود به سمت آشپزخانه كشيد.

- بيا با هم صبحانه بخوريم و حرف بزنيم. می تونيم در مورد ويدا صحبت كنيم. ما ديشب رفتيم شهربازی و كلی خنديديم. این دختر چقدر شیطونه.

دستم را رها كرد و با دست، اشاره ای كوچك به صندلی كرد. در يخچال را باز كرد و خیلی جدی ادامه داد:

- چرا از من فرار می كنی؟

- نه، من چنين كاری نمی كنم.

در يخچال را بست و بشقاب كيك را رو ميز گذاشت.

- پس چرا هيچ وقت به من فرصتی برای حرف زدن نمی دی؟

- درباره ی چی می خوای حرف بزنيم؟ ما دو تا حتی هيچ موضوع مشتركی برای صحبت كردن نداريم.

از جا بلند شد و در حالی كه چای می ريخت، گفت:

- باشه، پس بيا در مورد تو حرف بزنيم. با وجود علاقه ی شديدی كه برای دونستن در مورد تو و كيوان داشتم، هيچ سوالی از مهرداد يا پریا نپرسيدم. به من بگو با كيوان چی كار كردی؟ هنوزم می خوای باهاش ازدواج كنی؟

فنجان چای را مقابلم گذاشت و دو تا چنگال از داخل كشو بيرون كشيد. مقابلم نشست و به چشمانم خيره شد. دوست نداشتم در موردش حرف بزنم اما امیر را خوب می شناختم. او دست از سرم برنمی داشت. او فقط جواب می خواست. نفسم را با صدا بیرون دادم و گفتم:

- با كيوان صحبت كردم و گفتم که نمی خوام باهاش ازدواج كنم، نامزدیمونو به هم زدیم و .... همين.

- دوستش داشتی؟

فقط نگاهش كردم. نمی خواستم به اين سوالش جواب بدهم. از جا پريدم. ويدا صدايم می زد.

****

پشت در ايستادم. ساعت شش و نيم صبح بود. خوب می دانستم زودتر از ساعت هشت از خانه بيرون نمی رود و این را هم می دانستم که سحرخیز است. از بی خوابی احساس تهوع می كردم. چند ضربه ی آهسته به در زدم. نمی خواستم اگر خواب است، بيدارش كنم. چشمانم را بستم. در باز شد.

- بله؟ بفرماييد.

چشم باز کردم و با دقت نگاهش كردم. او مسلما امیر نبود. به شماره ی آپارتمان نگاه كردم. اشتباه نيامده بودم. چشمانم سياهی می رفت. بوی عطر تندش حالم را بدتر می كرد. آرايش ملايمی داشت و روبدوشامبر سفيدی پوشیده بود. زیبا بود و ملیح. لطافت موهای بلندش را می توانستم از همان فاصله احساس کنم.

- ببخشيد، فكر كنم اشتباه اومدم.

عقب رفتم. لبخند می زد. وارد آسانسور شدم. چیزی روی قلبم سنگینی می کرد. احتمالا به خاطر بی خوابی بود. قبل از بسته شدن در آسانسور، دستی آن را متوقف كرد. در دوباره باز شد. خودش بود؛ امیر. حوله ی سفيدی به تن داشت و از موهایش آب می چكيد. اخم كرده بود.

- پریسا، چی كار می كنی؟ كجا می خوای بری؟

به زحمت خود را سر پا نگه داشته بودم. تنها چیزی که می خواستم، چند دقیقه خواب بود، چند دقیقه خواب در آرامش مطلق. چیزی که در این چند سال، تنها آن جا، در خانه ی امیر تجربه کرده بودم. نبايد مزاحم می شدم، بايد می رفتم. زندگی خصوصی او به من ارتباطی نداشت.

- نباید مزاحم می شدم، ببخشید. من باید برم.

قبل از اين كه كف آسانسور بيفتم، دستش را به دور کمرم حلقه کرد و مرا بالا کشید. چشمانم را بستم. نمی توانستم چيزی احساس كنم.

- متاسفم، خيلی متاسفم. لطفا چشماتو باز كن.

به زحمت چشمانم را باز کردم و گفتم:

- من بايد برم.

- حتی تصور نكن اجازه ی چنين كاری رو بهت بدم.

مرا در آغوش گرفته بود و به سمت تخت می برد. با آرنج به سينه اش زدم و فرياد كشيدم.

- نه، ولم كن. من بايد برم.

رهايم كرد. سرم گیج می رفت و نمی توانستم تعادلم را درست حفظ کنم. رو مبل نشستم.

- نمی تونم رانندگی كنم. میشه آژانس خبر كنی؟

به دختر جوانی كه مقابلم، دست به سينه ايستاده بود، خيره شدم. موهای خرمايی رنگ داشت. هیکل بی نقصش از زیر روبدوشامبر، به خوبی پیدا بود.

امیر موهایم را نوازش می كرد. متوجه نشده بودم، چه وقت روسری ام را در آورده است. سرش را خم کرده بود و چيزی زير گوشم زمزمه می كرد. با دست او را پس زدم و گفتم:

- نمی خوام بخوابم، فقط می خوام برم.

نمی توانستم چشمانم را باز نگه دارم.

- ديوونه شدی؟ فقط چند ساعت بخواب. نمی خوام اين وقت صبح ببرمت بيمارستان، پس فقط آروم باش. چشماتو ببند و با خیال راحت بخواب.

صورتم را نوازش می كرد. عطر هميشگی را زده بود. دستانش خيس بودند. جای انگشتانش روی صورتم می سوخت.

****

چشمانم را باز کردم. صدایش را می شنيدم. داخل اتاق بود و با كسی حرف می زد. به سختی از روی مبل بلند شدم. چقدر دلم می خواست باز هم بخوابم. دنبال روسری ام می گشتم كه صدایش را شنيدم.

- بهتر بود بازم استراحت می كردی، تو فقط چهار ساعت خوابيدی. بيا بشين تا كمی با هم صحبت كنيم.

هنوز به دنبال روسری ام می گشتم. دیدمش که روی مبل نشست و ادامه داد:

- از ديروز صبح نمی تونستم احساست كنم. به پریا زنگ زدم، گفت هيچ خبری از تو نداره. گفت حتی برای ديدن ويدا هم نرفته بودی. كجا بودی؟

بیهوده دور خودم می گشتم. چرا نمی توانستم روسری ام را پیدا کنم. می خواستم هر چه زودتر از آن خانه بیرون بروم. حس خیلی بدی داشتم. با حالتی عصبی گفتم:

- من عجله دارم، بايد برم. روسری من كجاس؟

دلم نمی خواست نگاهش كنم.

- متاسفم، خيلی سريع اتفاق افتاد. نبايد اين جا می اومديم.

با گوشه ی چشم نگاهش كردم. خيره شده بود به من. روسری ام در دستش بود. جلو رفتم و روسری را از دستش بيرون كشيدم و گفتم:

- اين موضوع هيچ ارتباطی به من نداره ولی خيلی خوشگل بود. خب، الان كجاس؟ نمی بینمش.

- رفت.

- اسمش چيه؟

نمی توانستم از پرسيدن اين سوال بگذرم. فقط می خواستم در موردش بدانم. با مكثی طولانی جواب داد:

- نيلوفر.

فقط نگاهش كردم. او دروغگوی خوبی نبود. خودش هم این موضوع را خوب می دانست. سرش را پايين انداخت و ادامه داد:

- راستش، نمی دونم.

حالم داشت به هم می خورد. از خانه اش بيرون آمدم. صدايم می كرد.

****

در آسانسور باز شد. حتی توان ايستادن نداشتم. می خواستم صدایش كنم ولی می ترسيدم. در بسته شد. كف آسانسور نشستم و چشمانم را بستم. می خواستم بروم.

- به من نگاه كن.

زنگ آرام صدایش در گوشم پيچيد.

- خستم، خيلی زياد.

- فقط به من بگو حالت خوبه، همين.

- نه، خوب نيستم.

چشمانم را باز كردم. لبخند زد. رنگ پریده به نظر می رسید یا من این طور احساس می کردم؟ یکی از دستانش را پشت زانو و دیگری را پشت کمرم انداخت. دستانم را به دور گردنش حلقه زدم و سرم را روی سينه اش گذاشتم. روی دست بلندم كرد. چشمانم را بستم. چقدر بوی خوبی می داد. پيشانی ام را بوسيد و گفت:

- همه چی تموم شد. آروم باش. بخواب و تا وقتی خودم بيدارت نكردم، حق بيدار شدن نداری.

چيزی در گوشم زمزمه می كرد. آرام بودم، خيلی آرام.

****

- دوست دارم صداتو بشنوم كه می گی حالم خوبه. پس لطفا بيدار شو و چشماتو باز كن.

- اجازه بده بخوابم، خستم.

حس می کردم که با انگشتان داغش، صورتم را نوازش می کند.

- چهارده ساعته كه خوابيدی، بس نيست؟

چشمانم را باز كردم. لبخند می زد. كنارم روی تخت نشسته بود. بی اختيار لبخند زدم و نيم خيز شدم. دستم را گرفت و گفت:

- برای عصرونه خوردن خيلی ديره، ولی می تونيم یه شام زود هنگام بخوريم.

- تو نبايد الان سر كارت باشی؟

- چرا ولی كمی زود اومدم. می خواستم وقتی بيدار می شی، اين جا باشم. دو ماهِ تموم، هر روز منتظرت بودم.

می خواستم از تخت پايين بيايم كه دستم را گرفت. با مکثی طولانی گفت:

- بايد در مورد بعضی چيزا با هم صحبت كنيم. اون روز صبح كه اومدی اين جا من ....

دستم را از دستش بيرون كشيدم. می دانستم در مورد کدام روز حرف می زند؛ آن صبح و آن زن. با دست مانع ادامه ی کلامش شدم و گفتم:

- صبر كن، روابط تو به من هيچ ارتباطی نداره. اين كه با کی، چه نوع رابطه ای داری، به من مربوط نيست.

- چرا، بايد بدونی. خيلی اتفاقی پيش اومد، هيچ وقت كسیو اين جا نياورده بودم. ما فقط با هم يک رابطه ی ....

سکوت کرد و بعد از چند دقیقه، با مكث كوتاهی ادامه داد:

- لطفا كمی هم منو درک كن. من بيست و نه سالمه و چيزايی وجود داره كه ....

باز هم سکوت کرد. سرش را پايين انداخت و نفسش را با صدا بيرون داد. درک كردنش خيلی هم سخت نبود. دستم را به روی دستش گذاشتم و گفتم:

- خودتو ناراحت نكن، می فهمم. مهم نيست. هر كسی ممكنه چنين رابطه هایی داشته باشه.

با اخم نگاهم كرد.

- منظورت اينه كه ممکنه تو هم چنين رابطه ای داشته باشی؟

فقط نگاهش كردم. هنوز هم اخم كرده بود. در مورد چی حرف می زد؟ من؟ امیر در مورد من چه فکری می کرد؟

- تو با كسی رابطه داری؟ يه دوست پسر؟ یا شاید کیوان باشه.

با مكث، محکم و قاطع جوابش را دادم:

- نه.

- نه؟! فقط همينو داری كه بگی؟ خیلی خوب می دونی که می تونی به من اعتماد کنی.

خیلی سریع از تخت پايين آمدم و گفتم:

- چيزی برای دونستن وجود نداره. من فقط خودم هستم و خودم.

- اجازه می دی بغلت كنم؟

قدمی عقب گذاشتم. می خواستم بروم. با اخم نگاهش کردم. روی مبل نشست و گفت:

- نمی خوام چيزی بين ما عوض بشه. حرفمو پس می گيرم.

****

- چه اتفاقی بين تو و خاله مينو افتاده؟

ايستادم و چشمانم را بستم. ادامه داد:

- يه ساعت قبل، با مهرداد حرف می زدم، گفت با هم دعوا كردين.

- دوست ندارم در موردم از مهرداد چيزی بپرسی.

- من چيزی نپرسيدم، خودش گفت. چند دقيقه بشين، شايد لازم باشه با هم حرف بزنيم. من اين جام تا گوش کنم.

به سمتش چرخيدم. نشسته بود و خيره نگاهم می كرد.

- چيزی برای گفتن وجود نداره. من و مامان مينو هيچ وقت نتونستيم با هم كنار بيايم. هميشه یه چیزایی وجود داره كه در موردش بحث كنيم.

فقط نگاهم می كرد. مقابلش نشستم.

- اول گفت ازدواج كن، بعد گفت با كيوان ازدواج نكن و بعد چرا با كيوان ازدواج نكردی؟ و حالا بهانه ی جديدی پيدا كرده؛ تمام زمانی كه با هم هستيم، می خواد از زير زبونم بيرون بكشه كه با کی رابطه دارم.

- چرا نمی گی تا دست از سرت برداره؟

امیر هم مثل دیگران فکر می کرد، مثل مهرداد و پریا و مامان. او هم فکر می کرد من با کسی رابطه دارم؟ وقتی این طور در موردم پیش داوری می کرد، ناراحت می شدم. او هم مرا نمی شناخت.

- چی بايد بگم؟ تو هم فكر می كنی من با كسی رابطه دارم؟ خدای من، حتی مهرداد و پریا هم فكر می كنن من عوض شدم و تمام اين تغييرات، به خاطر يک مرد جديده. چرا فکر می کنین من دوست پسر دارم؟

با مكث كوتاهی گفت:

- اونا حق دارن. تو عوض شدی.

- من از وقتی بابا مُرد، عوض شدم. پس چرا الان، بعد از دو سال، تازه متوجه اين موضوع شدن؟ نه، موضوع چيز ديگه ایه. اونا فقط بهانه ای می خوان تا منو تحت فشار بذارن.

بلند شدم و ادامه دادم:

- هميشه یه چيزی هست. رابطه ی خوبم با بابا، از نظر اونا گ*ن*ا*ه منه كه دارم برای اون تقاص پس می دم. من بايد برم.

او هم از جا برخاست.

- گوش كن، من فكر نمی كنم اين طور باشه، بهتر نيست در مورد تفكراتت تجديد نظر كنی؟

محکم و قاطع گفتم:

- نه.

****

نشستم. در خانه ی امیر و روی تخت او خوابيده بودم. نمی توانستم چيزی را به ياد بياورم.

- چقدر لاغر و سبک شدی. چرا؟

نگاهش كردم. كنار تخت، روی صندلی نشسته بود و با لبخند نگاهم می كرد.

- فكر كنم به خاطرِ قرص هايیه كه می خورم. من كی اين جا اومدم؟ چیزی یادم نمی یاد.

كمی جا به جا شد و گفت:

- با آژانس اومدی. حالت خيلی خوب نبود، اما حالا بهتر به نظر می رسی. چه قرصی می خوری؟

شانه بالا انداختم و گفتم:

- نمی دونم، دكتر متين برام تجويز كرده، اوايل چند ساعتی راحت می خوابيدم، ولی الان فقط منو بی حال می كنه. بی فايده است، اونم نمی تونه برام كاری انجام بده.

- بی خوابی تو چيزی نيست كه با چند جلسه مشاوره و چند تا قرص حل بشه.

با بی تفاوتی گفتم:

- مهم نيست. تا وقتی اين جا می یام حالم خوبه.

- و اگر يک روز من نباشم؟

نگاهش كردم. اتفاقی افتاده بود. این را با تمام وجودم حس می کردم. او امیر هميشگی نبود. بی اختیار یاد دیالوگ یک فیلم افتادم. "همیشه پای یک زن در میان است." او نمی خواست من این جا باشم.

- اگه یه روز خواستی منو از اين جا بيرون كنی و نبينی اون وقت ....، واقعا نمی دونم چی كار می كنم، شايد كس ديگه ای رو مث تو پيدا كنم.

از جا بلند شد و گفت:

- به همين راحتی؟

روی تخت كنارم نشست و دستم را گرفت. دستانش داغ بود. گفتم:

- چيزی شده؟

دستم را فشار داد و گفت:

- همين امروز برو پيش دكتر. اون حتما می تونه یه راه ديگه ای رو پيشنهاد کنه، نمی دونم، قرص جدید یا یه روش جدید که خوب بشی.

به سمتش چرخيدم و با اخم گفتم:

- واقعا چی می خواد بگه، اصلا چی می تونه بگه، حتما هم مثل بقيه می گه بايد عمل كنم. می دونی چقدر ريسک اين عمل زياده؟ امیر من نمی خوام بميرم.

- کی گفته، تو قراره با یه عمل ساده بمیری؟

دستش را با تمام قدرت فشار دادم و گفتم:

- امیر اونا می خوان مغز منو بردارن. من نمی خوام بميرم.

دستم را بوسيد و گفت:

- بايد كسیو پيدا كنم كه بتونه تو رو با ....

دستش را به سمت خود كشيدم. وقتی به چشمانم خيره شد، گفتم:

- تو نمی خوای منو ببينی، درسته؟ تو نمی خوای من این جا بیام.

فقط خيره نگاهم می كرد. حدسم درست بود. دستش را رها كردم و قبل از پايين آمدن از تخت، متوقفم كرد. دستانش را به دورم حلقه کرد و مرا به سمت خود کشید. آرام در گوشم گفت:

- نمی خوام هيچ وقت از اين حرفا بشنوم. اگر اجازه داشتم تو رو برای هميشه اين جا ....

ساكت شد. گوشم را بوسيد و ادامه داد:

- بايد برم سفر.

چيزی در وجودم فرو ريخت. چشمانم را بستم. سفر؟ نه. در این موقعیت، تنها چیزی که نمی خواستم، دور بودن از او بود. چرا داشت رهایم می کرد؟ حضورش خیلی بیشتر از چیزی که حتی به خودم اعتراف می کردم، برایم اهمیت داشت.

- چند روز قبل از اين كه برای اولين بار اين جا بيای، پيشنهاد يه پروژه ی فوق العاده رو تو آلمان گرفتم و قبول كردم. نياز به يه سفر طولانی داشتم و بايد خانوادمو هم می ديدم.

- امیر اين كارو با من نكن.

- عزيزم، من چهار ساعت ديگه پرواز دارم.

سرم را به سرش تكيه دادم. نه. دلم می خواست گریه کنم.

- فقط سه هفته می رم. تو مواظب تخت من هستی؟

عصبانی داد زدم:

- چرا زودتر به من نگفتی؟ مهرداد خبر داشت، درسته؟ اونم چيزی نگفت. خيلی بدی امیر، خيلی.

گونه ام را بوسيد. جای بوسه اش روی صورتم می سوخت. موهایم را نوازش كرد. چشمانم را بستم و گفتم:

- چطور اين كارو می كنی؟ ولم کن، من نمی خوام بخوابم.

- فقط تا وقتی من برم، بخواب.

- چرا؟

در گوشم زمزمه می كرد. با حركت آرام دستش، روی تخت دراز كشيدم. چشمانم را باز كردم. لبخند زد. خم شد و گوشه ی لبم را بوسيد. تمام وجودم آتش گرفت. کاش می دانست چه حسی دارم و این طور، با این بوسه ها و نوازش ها آزارم نمی داد.

- عزيزم می خوام كنارت باشم، اين كار بايد خيلی لذت بخش باشه.

چشمانم را بستم. صدایش كردم.

****

بيدار شدم. صدایش كردم. رفته بود. غلت زدم. روی ميزِ كنار تخت، يك كليد بود و يك نامه برای من"زود بر می گردم"

همين. لباس هایم بوی عطر امیر را می داد.

****

انگار جای خالی اش در آن خانه، هر روز بیشتر به چشم می خورد. گاهی آرزو می کردم بتوانم گرمای دستانش را، از پشت سرمای شیشه های قاب عکس های بالای شومینه، حس کنم. همه چیز آن خانه، بوی امیر را می داد. ملافه های همیشه خنک روی تخت، لیوانی که در آن چای می نوشیدم، دیوارهای خالی از قاب، مبل های راحتی، پنجره های بی پرده، آن گلدان های کاکتوس و کتابخانه ی کوچک و دوست داشتنی اش. چرا برنمی گشت؟ دوست داشتنی ترین چیز خانه، آن تختخواب میان هال بود. ساعت ها میان ملافه های خنکش غلت می زدم. بالشش را در آغوش می گرفتم و بو می کردم. چرا برنمی گشت؟

****

از استخر بيرون آمدم. چهار هفته از رفتن امیر می گذشت و من حتی برای يک شب، خانه نرفته بودم. حوله پوشيدم و روی صندلی نشستم. خانه اش را دوست داشتم. آرامم می كرد. حالم خوب نبود. هر شب به خانه ی خودش زنگ می زد و برایم پيغام می گذاشت. می گفت بخوابم و باز همان كلمات نامفهوم را زمزمه می كرد، اما برای خواب، من نوازش دستانش را کم داشتم. رو صندلی دراز كشيدم. آن قدر به او، به دستانش، به زمزمه ی آرام صدایش فكر كرده بودم كه می توانستم حركت آرام دستش را به روی موهایم احساس كنم. صدایش در گوشم می پيچيد و چشمانم سنگين شد. آرزوی خواب داشتم. خوابی آرام.

****

- دلم برای ديدن چشمات تنگ شده. فقط چند دقيقه بيدار شو.

چشمانم را باز كردم. لبخند می زد. همان لبخندی كه من عاشقش بودم. خود را عقب كشيد. صاف نشستم. نگاهش می كردم، اما باورم نمی شد. من داشتم خواب می ديدم. صورتم را نوازش كرد.

- سلام عزيزم.

با انگشت اشاره، صورتش را لمس كردم. وقتی مطمئن شدم چيزی كه می بينم خواب يا توهم نيست، دستانم را به دور گردنش حلقه كردم. سرم را روی شانه اش گذاشتم و چشمانم را بستم. چقدر دلتنگش بودم. دستانش را احساس کردم که به دور کمرم حلقه شد.

- چه بوی خوبی می دی.

او را از خودم دور كردم و با صدای بلند گفتم:

- تو اين جا چی كار می كنی؟

لبخند زد و گفت:

- اگر ناراحتت می كنم، می تونم برگردم آلمان.

ناراحت؟ نمی توانستم بیشتر از این خوشحال باشم. برگشته بود. امیر برگشته بود.

- نه، نرو، خواهش می كنم.

با صدا خنديد و گفت:

- دلم برات تنگ شده بود.

با مشت به بازویش زدم و گفتم:

- تو خيلی خيلی بدی. چرا رفتی؟

دستم را گرفت و به آن خيره شد.

- يه ساعت قبل رسيدم. رفتم بالا، لباسات رو تخت بود، اما نمی دونستم كجايی. نيم ساعت منتظرت شدم، وقتی نيومدی، نگرانت شدم. از سرايدار سراغتو گرفتم، گفت اين جايی. چرا درو قفل نكرده بودی؟ بيست دقيقه است اين جا ايستادم و نگات می كنم، اما اون قدر تو فكر بودی كه متوجه من نشدی.

بازویم را گرفت و به سمت خود كشيد. به چشمانم خيره شد و پرسيد:

- به چی فكر می كردی؟

از دستش عصبانی بودم. او هم کمی عصبانی به نظر می رسید. با صدای بلند گفتم:

- به تو، به اين كه گفته بودی زود برمی گردی، اما چهار هفته ی تمامه که تنهام گذاشتی.

او را از خود دور كردم و بلند شدم. گفت:

- دلت برام تنگ شده بود؟

با قدم های بلند از او دور شدم. وارد حمام شدم. شير را باز كرده و با حوله زير آب نشستم و گريه كردم. ناراحت يا غمگين نبودم، فقط دوست داشتم گريه كنم. چقدر خوب بود که این جا حضور داشت. چقدر خوب بود که برگشته بود.

****

كيفم را از روی ميز برداشتم. نگاهش کردم. روی صندلی آشپزخانه نشسته بود. دستش را زیر چانه زده بود و نگاهم می كرد. كليد خانه اش را روی اُپن گذاشتم و گفتم:

- متاسفم كه اين جا رو به هم ريختم، من مثل تو، آدم مرتبی نيستم.

چرخیدم. کاش چیزی می گفت تا بمانم. دلتنگش بودم و این چند دقیقه، برای رفع این دلتنگی کافی نبود. هنوز به در خروجی نرسيده بودم كه گفت:

- چرا كليدا رو پيش خودت نگه نمی داری؟ من يكی ديگه دارم.

با تامل چرخيدم. مقابلم ايستاده بود. خيلی نزديک. قدمی عقب گذاشتم.

- نه، ممنون. من كليد خونه ی تو رو لازم ندارم.

مچ دستم را گرفت و به انگشتانم خيره شد.

- آروم به نظر می رسی، اما هنوز كمبود خواب داری، از چشات پیداست، آخرین بار چند ساعت خوابيدی؟

انگشتانم را بی اختيار باز كردم.

- نمی دونم، ولی خيلی نبوده.

- چرا نمی مونی اين جا تا كمی بخوابی يا با هم حرف بزنيم؟

- نه. خيلی خوبم. من خوبم. بايد برم.

دستم را رها كرد و به چشمانم خيره شد.

- هر وقت خواستی بيا اين جا. مهم نيست من باشم يا نه، می دونم اين جا احساس آرامش می كنی، پس فقط ....

چشمانش را بست و ادامه داد:

- فردا برای ديدن مهرداد و پریا می یام، اميدوارم اون جا باشی.

چرخيد و رفت. كليد را داخل كيفم گذاشتم و بيرون رفتم. کاش می ماندم.

****

مقاومت كردن در برابر رفتن به خانه ی امیر، غير ممكن بود يا حداقل من اين طور فكر می كردم. از آسانسور پياده شدم. گفت:

- چقدر خوبه كه می تونم احساست كنم.

دست به سينه، بازویش را به چارچوب در تكيه داده بود. خیره نگاهم می کرد.

- نمی خواستم مزاحم باشم.

لبخند زد و گفت:

- هيچ وقت احساس نكردم از ديدنت خوشحال نمی شم. بيا داخل.

پشت سرش وارد شدم. در را بست. آن جا آرام بودم. پنج روز تمام، حتی يک لحظه نخوابيده بودم. صداها آزارم می داد.

- من امروز زمان بيشتری برای خودم داشتم. حالا كه اين جايی، می تونيم با هم باشيم، آشپزی كنيم و فيلم ببينيم. در مورد پياده روی چه نظری ....

جلو رفتم و با دست جلوی دهانش را گرفتم.

- امیر خواهش می كنم. من حالم اون طور كه به نظر می رسه، خوب نيست.

دستانش را به دور کمرم حلقه زد و مرا محكم گرفت.

- می خواستم خوشحالت كنم.

- نمی خوام خوشحال باشم. مدت زيادیه كه ديگه چيزی منو خوشحال نمی كنه.

پاهایم قدرت ايستادن نداشتند. خود را در آغوشش رها كردم.

- پریسا، با من حرف بزن. من فقط می تونم حضورتو احساس كنم، نمی تونم فكرتو بخونم. پس به من بگو به چی فكر می كنی؟

- خواب.

چشمانم را بستم. او همان طور بی حركت ايستاده بود. خود را بالا كشيدم. چشمانم را باز كردم و دستانم را به دور گردنش حلقه كردم. نگاهش پُر از شگفتی و تعجب بود یا من این طور احساس می کردم؟

- امیر، خواهش می كنم. من می خوام بخوابم اما نمی تونم. چرا نوازشم نمی كنی؟ چرا تو گوشم زمزمه نمی كنی؟

پيشانی ام را بوسيد و گفت:

- چشماتو ببند و بخواب، همين.

لبانش داغ بود و جای بوسه اش روی پیشانی ام می سوخت. من تنها چشمانم را بستم.

از خواب كه بيدار شدم، رفته بود.

****

در بی صدا باز شد. وارد شدم. همه جا تاريک بود و تنها نور ماهِ كامل از پنجره ی بدون پرده، خانه را روشن می كرد. امیر روی تخت خوابيده بود. در را آهسته بستم. بی صدا جلو رفتم. کنار تخت ایستادم و خيره نگاهش كردم. آرام و با همان لبخند هميشگی خوابيده بود. نمی خواستم بيدارش كنم. ملافه را از روی زمين برداشتم و به روی نیم تنه ی ل*خ*تش کشیدم. كيفم را روی صندلی گذاشتم و شالم را كنارش انداختم.

- ساعت چنده؟

نگاهش كردم. هنوز در همان حالت بود. احساس كردم که اشتباه شنيدم.

- پرسيدم ساعت چنده؟

به ساعت ديواری مقابل تخت نگاهی انداختم.

- يه ربع به سه.

- و تو هميشه اين وقت شب خونه می ری؟

چشمانش را باز كرد و با اخم خيره شد به من.

- نه، امشب يه ساعت داشتم دنبال كليدم می گشتم.