رمان بچه مثبت به قلم ستاره الف (ریما)

ژانر : #عاشقانه #طنز

طراحی و صفحه آرایی: رمان فوریو

خلاصه :

داستان در مورد دختری به اسم ملیساست که توی دانشگاهشون سر یه بچه مثبت بااعتقادات دینی محکم با دوستاش شرط میبنده. در واقع داستان تقابل افرادی از یک نسل ولی با اصول اعتقادی متفاوت و در اصل از دو دنیای متفاوت است و در این بین...

- هوی!

-کوفت بی ادب، چته؟

- طرف اومد. بدو مِلی، اومدش.

-ایول، من که حاضرم، بشین و تماشا کن.

موهای وحشیم رو با فشار زیر مقنعم فرستادم ولی از اون جا که یه عالمه ژل و تافت روشون خالی کرده بودم به هیچ صراطی مستقیم نبودن و از جاشون جم نمی خوردن، بنابرین بی خیال حجاب و این حرفا شدم و به سمت اون که حالا تو یک قدمیم بود، برگشتم.

صدام رو کمی کلفت تر از حد معمول کردم و گفتم:

- سلام علیکم برادر.

جا خورد و فقط یک ثانیه نه بیشتر نگاهش رو به چشمام دوخت و من تونستم چشمای خیلی مشکیش رو ببینم. طبق معمول همیشه نگاهش رو به کفش هاش دوخت و جواب سلامم رو داد و خیلی مودب گفت:

- فرمایشی داشتید؟

با صدایی که از زور خنده کمی بلندتر از لحن اولم بود گفتم:

- بله، می خواستم بدونم شباهت من و کفشاتون چیه که تا منو می بینید یه اونا نگاه می کنید؟

صدای خنده ی دوستام بلند شد. بدون این که نگاهشون کنم دستم رو به نشونه ی سکوت بالا بردم و با دست دیگم که تو مسیر نگاه برادرمون قرار داده بودم، شروع به زدن بشکن کردم و گفتم:

- ببین با حرکت دستم سعی کن نگاهت رو بالا بیاری تا بهت نشون بدم دقیقا کجام.

زیر لب "استغفر ا..." گفت. سرش رو بالا آورد البته نه با حرکت دست من که دقیقا جلوی صورتم قرار داشت، بلکه جهت نگاهش به سمتی بود که می تونم قسم بخورم حتی یه مگس مونث هم از اون جا رد نمی شد.

پوفی کشیدم و گفتم:

- نه داداش من، این طوری نمیشه. حتما پیش یه متخصص بینایی و یکیم شنوایی برو چون این بار با صوتم نتونستی پیدام کنی.

و بشکن دیگه ای زدم.

- فرمایشتون رو نگفتید.

در حالی که از این همه متانت و صبرش پوزم در آستانه ی کش اومدن بود، گفتم:

- همین دیگه، می خواستم تستتون کنم ببینم بعد از این دو سالی که با هم همکلاسی بودیم بیناییتون بهبود پیدا کرده که دیدم انگار خدا هنوز شفاتون نداده.

باز هم بدون این که نگاهم کنه گفت:

- خب اگه تستتون تموم شد، با اجازه.

کیفش رو روی شونش مرتب کرد و از کنارم گذشت. با حرص پام رو روی زمین کوبیدم و به این فکر کردم که تو این دو سال که چندین بار سعی در اُسکل کردن طرف داشتم، به هیچ نتیجه ی مثبتی نرسیدم.

یکی محکم زد پس سرم.

- درد بگیری کوروش، دستت قلم شه!

کوروش با لبخند گفت:

- خوردی هان؟ هستش رو تف کن.

براش پشت چشمی نازک کردم و گفتم:

- جوجه رو آخر پاییز می شمارن کوری جونم.

قبل از این که جوابم رو بده، نازنین با صدای جیغ جیغوش گفت:

- وای بمیری ملی، کشتیمون از خنده.

- وای راست می گی؟ اگه می دونستم تو با خندیدن می میری و دست از سر ما برمی داری هر روز برادرمون رو تست می کردیم.

بهروز اومد بزنه پس کله ام که جا خالی دادم و اون با عصبانیت ساختگی گفت:

- هوی، با ناناز من درست صحبت کن.

حالت عق زدن به خودم گرفتم و گفتم:

- نانازش، عـق!

- کوفت.

شقایق وسط پرید و گفت:

- بریم کافی شاپ مهمون من.

یلدا که یه نمه فاز مثبت بودنش فعال بود گفت:

- وای نه بچه ها، پنج دقیقه دیگه کلاسمون با سهرابی شروع میشه، این بار اگه نریم پدرمون رو درمیاره.

کوروش گفت:

- نترس بابا، این دیگه دست ملیسا رو می ب*و*سه که باز واسه سهرابی فیلم بازی کنه و خرش کنه.

هر شش نفرمون به سمت کافی شاپ حرکت کردیم. بچه های دانشگاه به ما اکیپ شش تایی ها می گفتن. کافی شاپ نزدیک دانشگاه مثل همیشه شلوغ بود و به زور جایی واسه نشستن پیدا کردیم و حسابی شقایق رو تیغ زدیم.

- ملیسا؟

- هوم؟

- نکنه متین برات دردسر درست کنه.

- متین دیگه کدوم خریه کوری جونم؟

- صد بار گفتم کوری نه و کوروش خان، متینم همین برادرمونه دیگه.

یلدا با دهن پر گفت:

- گ*ن*ا*ه داره، دیگه اذیتش نکن.

- اَه اَه، هنوز نفهمیدی با دهن پر نباید حرف بزنی؟

و رو به کوروش ادامه دادم:

- نترس بابا، برادرمون اهل لو دادن و اینا نیست. اگه بناش به دردسر درست کردن بود، دو سال پیش تا حالا این کار رو می کرد.

بهروز گفت:

- آره بابا، من شنیدم خرش تو حراست خیلی می ره.

شقایق که قصد داشت بلند شه گفت:

- خدایی خیلی پسر آقاییه.

رو به شقایق با حرص گفتم:

- چیه؟ نکنه پسندیدیش؟

- اولالا، تصور کن شقایق و متین، فتبارک ا... احسن الخالقین.

- شقی بپا بیرون که می رین رو کفشت ضربدر بزنی تا تو رو با دخترایی که کفشاشون شبیه کفشتن اشتباه نگیره. احتمالا از خونه هم بیرون نمیای مبادا یه مورچه نر نگات کنه.

شقایق با بی خیالی همیشگیش گفت:

- کم زر بزن. پاشو ببینم چطور می خوای استاد رو امروز راضی کنی؟

رو به شقایق گفتم:

- خودت زر می زنی. می دونی چیه؟ تو حسودیت میشه متین جونت فقط به کفشای من نگاه می کنه نه تو.

شقایق گفت:

- فعلا که داره ما تحت تو رو می سوزونه.

- بی ادب! اصلا می دونی چیه؟ همین جا اعلام می کنم این بچه مثبت رو هم به کلکسیون دوست پسرام اضافه می کنم.

- نمی تونی ملی، من باهات شرط می بندم.

- می تونم، خوبم می تونم. اگه من اون رو خر کردم، پسرا باید موهای خوشگلشون رو از ته بزنن و دخترا هم یک هفته با چادر بیان دانشگاه.

شقایق با سرخوشی گفت:

- اگه تو باختی چی جیگر؟

- من، من ...

کوروش گفت:

- هر کاری ما گفتیم به مدت یه هفته بکنی.

- تو دوباره پررو شدی؟

- تو ذهنت منحرفه به من چه؟

یلدا گفت:

- نه، اون طوری حال نمی ده. ملیسا باید جلوی تمام بچه های کلاس به متین ابراز عشق کنه.

همگی با هم گفتن:

- قبوله.

و من به این فکر کردم که چرا دوباره جوگیر شدم و شرط بستم؟ وای، اگه می باختم آبروم می رفت.

کوروش که دید من جدیم باز ساز مخالف زد و گفت:

- ملیسا تو رو خدا بی خیال شو. متین با بقیه فرق داره، بفهم این رو.

- جوش نزن کوری جونم، به جون تو نه، به جون این یلدا، نه به جون دوتاییتون، کاری می کنم که آقا متین تو روی همه جلوم رو بگیره بگه ملیسا من عاشقت شدم و به جای کفشام تو جفت چشام زل بزنه.

یلدا با فریاد گفت:

- خفه شو، از جون خودت مایه بذار.

بی خیال جواب دادن به یلدا شدم و مانتوم رو از قسمت آستین جر دادم و کیف قرمز خوشگلم رو روی زمین مالیدم و بعد انداختم رو شونم و چندتا سیلی کوچولو هم زدم تو لپای سفیدم که کمی قرمز بشه.

نازنین گفت:

- وا؟ دیوونه شدی؟ خدا شفات بده.

- خفه، همتون دنبالم بیاید.

شقایق گفت:

- آهان، این باز می خواد استاد رو رنگ کنه.

- آهان، آفرین به عقل این بچه.

شقایق با حرص گفت:

- خاک تو سرت، من از تو یه سال بزرگ ترم.

- می دونم گلم، تو فقط از نظر هیکلی و سنی بزرگ تری عقل که حتی در حد این بهزادم نداری.

تا بهزاد و شقایق اومدن جواب بدن، یلدا گفت:

- وای ملی این مانتو که الان آستینش رو پاره کردی، همونی نیست که دیروز خریدی و به خاطرش چهار ساعت من بدبخت رو تو پاساژ تاب دادی؟

- آره همونه آبجی.

شقایق رو به بچه ها گفت:

- پولداریه و بی دردیه و بی عقلی!

به پشت در کلاس رسیدیم، وگرنه جوابش رو می دادم. از پنجره کوچیک روی در نگاهی به داخل کلاس انداختم، استاد مشغول درس دادن بود.

در زدم و منتظر شدم. سهرابی با اون صدای کلفتش گفت:

- بفرمایید.

در حالی که پوستم هنوز از سیلی ها سرخ بود، در رو باز کردم و گفتم:

- اجازه هست استاد؟

استاد در حالی که در ماژیک وایت بردش رو محکم می بست، با عصبانیت رو به من گفت:

- خانم احمدی شما و دوستاتون باز دیر رسیدید. حتما توقع دارید که با این همه تاخیر باز راهتون بدم؟

در حالی که تصنعی گریه می کردم گفتم:

- استاد به جون همین دوستام که برام خیلی عزیزن، من داشتم سر موقع می اومدم دانشگاه که یه پسره ی عوضی مزاحمم شد و بعد به آستینم اشاره کردم و و کیفم رو جلوم گرفتم و چند بار به اون ضربه زدم که باعث بلند شدن گرد و خاک شد و شقایق بیچاره که کنارم ایستاده بود به سرفه افتاد. بی خیال اون، رو به استاد گفتم:

- باز خدا رو شکر من فنون کاراته رو بلد بودم.

استاد که تحت تاثیر اشک هام قرار گرفته بود گفت:

- خیلی خب دلیل شما موجه، دوستاتون چی؟

در حالی که به چهره خندون بهروز نگاه می کردم گفتم:

- طبق معمول یا کافی شاپ بودن یا پارکی یا ...

استاد محکم گفت:

- بقیه بیرون، خانم احمدی بشینن، از درس دادن انداختیم.

شقایق بشگونی از بازوم گرفت و در گوشم گفت:

- خیلی نامردی.

در حالی که در کلاس رو به روشون می بستم زمزمه کردم:

- گم شین همتون، من مانتوی نازنینم رو جر دادم که شما بیاید سر کلاس؟ می خواستید یه کم ابتکار عمل داشته باشید.

و در رو بستم.

با بسته شدن در کلاس به سمت بچه ها برگشتم. اولالا، یه جای خالی درست کنار متین جونم بود. با لبخند شیطانی که روی لبم نشست به سمتش حرکت کردم. کیفش رو از روی صندلی برداشت و من تقریبا روی صندلی ولو شدم و با لبخند پهنی گفتم:

- سلام.

جوابم رو زیر لبی داد و به استاد خیره شد که یعنی خفه شم و درس رو گوش کنم.

بچه مثبت برای یاد داشت مطالبی که استاد روی وایت برد نوشته بود جزوش رو باز کرد و مثل آدم های مرتب و حال به هم زن، شروع به جزوه برداری نکته به نکته کرد و بدتر از همه این بود که چهار رنگ خودکار توی دستاش بود و از هر کدوم برای منظور خاصی استفاده می کرد، مثلا قرمز واسه تیتر نوشتن.

توی عمرم فقط یه بار از چهار رنگ خودکار استفاده کردم، اونم زمانی بود که امتحان میان ترم داشتیم و چهار گزینه ای بود. ما شش تا رفیق کنار هم نشستیم و قرار شد من که از همشون درسم بهتر بود، به بقیه تقلب بدم. چهار رنگ خودکار برداشتم قرار گذاشتیم که بلند کردن خودکار آبی یعنی گزینه اول صحیحه، گزینه دو خودکار سبز، گزینه سه خودکار قرمز و چهار خودکار مشکی و به این ترتیب یه امتحان توپ دادیم و نمره ی هممون هفده شد.

تموم مدت کلاس به جزوه ی متین خیره بودم و کاملا مشخص بود که متین معذب شده، هم از حضورم کنارش و هم از این که مثل بز زل زده بودم به جزوش. استاد گفت: "خسته نباشید" و بالاخره من نگاهم رو به استاد دوختم و اون هم شروع به حضور و غیاب کرد. با خروج استاد از کلاس چند نفر از دانشجوها برای رفع اشکال مثل جوجه اردک دنبال استاد راه افتادن.

اگه کوروش الان این جا بود، می گفت: "اینا باز جل شدن."

رو به متین که برای پسر بغل دستیش که البته دوست صمیمیش بود و به دلیل چهره بی نمکش بچه ها به اون شیربرنج می گفتن، مسئله ای رو حل می کرد گفتم:

- متین جون؟

یه لحظه چنان جا خورد که گفتم الان با صندلی می افته رو زمین. خاک تو سرم، انگار خیلی زیاده روی کرده بودم. آب دهنم رو قورت دادم و گفتم:

- آقای محمدی میشه من امروز جزوتون رو ببرم خونه؟

دفتر رو بست و بدون این که نگاهم کنه به سمتم گرفت و گفت:

- بفرمایید.

سریع از جا بلند شد و رو به شیربرنج گفت:

- بریم؟

هادی شیربرنج که انگار هنوز تو کف متین جان گفتن من بود، نگاه مشکوکش رو بین من و متین مثل پاندول ساعت گردوند و گفت:

- بریم.

و از جاش بلند شد.

هنوز متین و دوستش از کلاس خارج نشده بودن که شقایق و پشت سرش بقیه ی بچه ها به کلاس حمله ور شدن. شقایق رو به من و بی توجه به حضور بقیه گفت:

- می کشمت ملی، اشهدت رو بخون. دختره ی پررو، حالا ما پی خوشگذرونیمون بودیم و تو در حال مبارزه با مزاحم خیالیت؟

به سمتم دوید. جیغ کشیدم و سریع روی صندلیم ایستادم و گفتم:

- یکی این رو بگیره، من پارچه ی قرمز ندارم. اوه، صبر کن.

کیف قرمزم رو برداشتم و مثل گاوبازهای اسپانیایی کنارم تکون دادم و شقایق هم عین گاو وحشی ها به سمتم حمله ور شد و به جون موهام افتاد و محکم کشیدشون. در این گیر و دار یه آن نگام به متین افتاد که دم در کلاس ایستاده بود و با تعجب و تمسخر نگاهم می کرد. تا نگاه منو دید سریع نگاهش رو دزدید و رو به هادی که با دهان باز نگاهمون می کرد، محکم و جدی گفت:

- بریم.

تمسخر نگاهش از هزار تا فحش برام بدتر بود. رو به شقایق با لحنی جدی گفتم:

- اَه، بسه دیگه.

دفتر متین رو توی کیفم انداختم و بی توجه به بقیه با بغضی که تو گلوم گیر کرده بود از کلاس خارج شدم.

شقایق دنبالم اومد و گفت:

- هی ملی چت شد؟ تو که سوسول نبودی. ملیسا با توام، ملیسا؟

بی توجه به قربتی بازیای شقایق از دانشکده بیرون زدم و به سمت پارکینگ رفتم. به سمت مگان مشکی رنگم رفتم و سوار شدم. هنوز از پارک کامل بیرون نیومده بودم که فورد سفید رنگ کوروش راهم رو سد کرد.

- کوروش برو کنار، امروز اصلا حوصله ندارم.

- اوه، مگه چی شده؟

- هر چی، خدایی بی خیالم شو من برم خونه حالم که بهتر شد بهت زنگ می زنم.

بدون جواب دادن به من سریع گازش رو گرفت و رفت.

و من پشت سرش داد زدم:

- گند دماغ!

وارد خونه که شدم طبق معمول فقط خدمتکارها بودن. می خواستم به اتاقم پناه ببرم که سوسن خانم که بیشتر امور مربوط به منو بر عهده می گرفت، صدام کرد.

- ملیسا جان؟

- بله چشم عسلی؟

لبخندی زد و گفت:

- غذاتون.

- نمی خوام، با بچه ها بیرون یه چیزی خوردم.

- مامانتون فرمودن که واسه ساعت هفت آماده باشید مهمونی دوره ای ...

- اَه، دوباره شروع شد. بهشون بفرمایید من نمیام. آ راستی، مگه قرار نبود یه هفته کیش باشه؟

- نمیشه، خودتونم می دونید اصرار فایده نداره و فقط اعصاب خودتون به هم می ریزه. مامانتون الان برگشتن و تو راه خونن.

- اوکی اوکی، حالا مهمونی کجا هست؟

- خونه ی مهلقا خانوم.

ادای عق زدن رو درآوردم و گفتم:

- آدم قحط بود؟

- ملیسا؟

- اوه سلام مادر عزیزتر از جانم. از این طرفا؟ راه گم کردید؟ منزل این حقیر را منور کردید.

- منظور؟

- منظوری ندارم، گفتم شاید هنوز سفر کیشتون با دوستای عزیزتون تموم نشده.

- آره، به خاطر مهمونی مهلقا اومدم.

با حرص گفتم:

- حدس می زدم.

در حالی که سوهان ناخن هاش رو تو کیفش می انداخت گفت:

- واسه عصر آماده شو.

- لباس ندارم، نمیام.

- از کیش واست خریدم، خیلی نازن.

- حتما لباس مجلسی که یه عالمه سنگ دوزی هم داره.

- البته، خیلیم ماهه.

- من این لباسا رو نمی پوشم. ب*و*س، بای.

- کجا؟ دارم باهات صحبت می کنم.

- به قدر کافی مستفیض شدم.

- ملیسا رو اعصابم راه نرو. باید ساعت هفت آماده باشی و دم در منتظرم. شیر فهم شد یا جور دیگه ای حالیت کنم؟ تو که نمی خوای با عباس آقا بری دانشگاه؟

عباس آقا رانندمون بود و شوهر سوسن خانم ابرو کمون خودم.

- باشه، هفت آمادم. حالا اجازه می فرمایید برم استراحت؟

با دست اشاره کرد برم و منم با عصبانیت به اتاقم رفتم و تمام حرصم رو سر در اتاق خالی کردم.

ساعت حدود شش بود که سوسن با یک ساندویچ کره ی بادوم زمینی و عسل به اتاقم اومد. عصرانه مورد علاقم رو خوردم و یه دوش سریع گرفتم.

لباسم روی تخت آماده بود و مامان در حالی که روی مبل راحتی های کنار تختم لم داده بود و با اون سوهان کذایی باز ناخن هاش رو مانیکور می کرد، نیم نگاهی به من انداخت و گفت:

- ببین از این لباس خوشت میاد؟

بی توجه به لباس به سمت آینه رفتم و موهام رو با سشوار خشک کردم. از درون آینه نگاهش کردم، حالا دست به سینه نشسته بود و تمام حرکات منو زیر نظر داشت.

- چیه مامان؟ خوشگل ندیدی؟

شونه هاش رو بالا انداخت و از جا بلند شد و دریا رو صدا زد.

دریا آرایشگر مخصوص مامان بود که ماهی چندبار مامانم رو تیغ می زد، ولی کارش عالی بود و حرف نداشت.

با حرص گفتم:

- من به دریا خانوم احتیاج ندارم.

- اونش رو من تعیین می کنم.

- مامان مگه امشب چه خبره؟ اینم یه مهمونیه مثل بقیه.

- اگه مثل بقیه بود من از مسافرت می گذشتم تا بهش برسم؟

- نخیر، همین واسم شده بود جای سوال.

- خب بپرس.

- چی رو؟

- سوالت رو؟

پوفی کشیدم و قبل از حرف زدن دریا خانم با زدن تقه ای وارد اتاق شد. مامان با دیدنش به سمت لباس رفت و اون رو بلند کرد .

لباس طلایی رنگ با سنگ دوزی فراوون چنان جلوه ای داشت که تو ذهنت فرشته ای رو توش تصور می کردی.

- نظرت چیه؟

- عالیه الینا جون، ملیسا تو اون مجلس بی رقیب میشه.

با تعریف دریا تازه یاد مهمونی افتادم و گفتم:

- وای، مامان من این رو نمی پوشم.

مامان بی توجه به حرف من رو به دریا گفت:

- یه تیکه از موهاش رو با اسپری طلایی رنگ، راستی اصلا آوردیش؟

- آره.

- خوبه، سریع شروع کن ببینم چه می کنی.

خودش هم بالای سرم ایستاد که مبادا کاری خلاف خواستش انجام بشه. بعد از یک ساعت لباس رو پوشیدم و به دختر درون آینه نگاه کردم. بیشتر شبیه عروسکا شدم تا یک آدم. دریا موهای مشکیم رو با نظم خاصی مش موقت کرده بود و با این کار جلوه ی لباس صد برابر شد. شنل طلایی رنگم رو پوشیدم و با اون صندل ها به زور از پله ها پایین رفتم. بابا پایین آماده ایستاده بود.

- سلام.

- سلام خانم، چه عجب! زود باشید دیر شد.

روابطم با پدر و مادرم در همین حد خلاصه می شد. هیچ وقت با هم صمیمی نبودیم و با هم رسمی برخورد می کردیم شاید تعداد روزهایی که جمع سه نفره داشتیم و من به یاد دارم از انگشتان دست هم ت*ج*ا*و*ز نکنه. بابا که همیشه سفرهای تجاری خودش رو داشت و مامان هم یا مسافرت بود یا مهمانی. داخل ماشین نشستم و سرم رو به شیشه چسبوندم.

***

- ملیسا خوب گوشات رو باز کن، امشب تمام شیطنتات رو کنار می ذاری و سنگین و متین رفتار می کنی.

با این حرف مامان یاد متین افتادم؛ اما سریع افکارم رو پس زدم و گفتم:

- واسه چی؟

- یعنی چی واسه چی؟ ناسلامتی سه ماه دیگه بیست سالت میشه. ملیسا رفتارت مثل بچه هاست.

- مامان قضیه چیه؟ این همه رسیدگی به سر و وضعم و ...

- باشه، باشه. پسرخواهر مهلقا رو یادته؟ آرشام رو می گم.

- خب آره، یه چیزایی یادمه. همونی که مهلقا همش میگه خاله قربونش بره و فقط ازش تعریف می کنه که اله و بله!

- بیست و پنج سالشه، دکترای بیو تکنولوژی داره، یه هفته ای هست که از کانادا اومده.

- خب به من چه؟ خیرش رو خالش ببینه.

- مودب باش دختر. مهلقا پیشنهاد داد تو رو باهاش آشنا کنم، یه دو سه ماهی میشه.

- که چی بشه؟

- اونش دیگه به زرنگی تو بستگی داره!

- وای مامان تو رو خدا! من تازه بیست سالمه. اصلا اگه می دونستم هدفتون از آوردنم به این مهمونی پیدا کردن شوهر واسم بود، صد سال باهاتون نمی اومدم.

-باشه، آرشامم مفت چنگ افسانه و آتوساش باشه!

با شنیدن اسم آتوسا اخمام در هم رفت و با تنفر گفتم:

- آتوسا این وسط چی کاره س؟

- آرشام لقمه چرب و نرمیه!

- اوه نه بابا؟ یه وقت تو گلوش گیر نکنه، بوفالو!

بابا در حالی که نگاهش به بیرون بود و هنوز رانندگی می کرد گفت:

- ملیسا هر چی تو کلت می گذره به زبون نیار.

بیا، اینم دو کلوم از پدر عروس!

-چشم بابا.

ساکت شدم اما تمام افکارم پیرامون آتوسا، دختر افسانه، دخترخاله ی مامانم می گشت. دختری که اندازه ی تمام دنیا ازش بیزار بودم و حتی یک بار هم نشده بود که بدون بار کردن حرف کلفت به هم، همدیگه رو ببینیم. این مامان هم خوب نقطه ضعفم رو فهمیده بود. همون لحظه تصمیم گرفتم حال آتوسا رو تو این مورد هم بگیرم.

مامان تا خود خونه ی مهلقا از آرشام و تیپ و قیافش و موقعیت مالیش گفت و گفت، غافل از این که من از تمام افراد و اشیایی که مورد پسند مامان باشه بیزارم، چون از تمام علایقش بیزار بودم. تمام فکرم در اون لحظه پیچوندن این آقا آرشام بود تا طرف اون بوفالو نره. البته این کار بیشتر به نفع خود آرشام بود و برای جلوگیری از رویا پردازی بوفالو لازم بود. داخل ساختمان که رفتیم، بابا جلوتر از ما رفت و ما به اتاقای تعویض لباس رفتیم. مامان اول یه دستی به موهای مدل مصری و هایلایتش که تا روی شونش می رسید کشید. ماکسی سبز رنگش که با پرهای طاووس تزیین شده بود، واقعا برازنده ی هیکل مانکنش بود و باعث شد بی اختیار در دلم اعتراف کنم که مامانم هنوز هم فوق العاده س. من شنل طلاییم رو درآوردم و برای آخرین بار به سفارش های مامان مبنی بر سنگین بودن و متانت گوش کردم و بی حوصله وارد سالن شدم.

- وای الینا جان!

با صدای فریاد مهلقا که بیشتر شبیه قارقار کلاغ بود، به سمتش برگشتم و مامان هم در آغوشش جای گرفت. واقعا که حتی دنیای دوستیای من و مامان متفاوت بود. برای مامان شرط اول دوستی اصالت و پول بود و برای من مرام و صفا. با این فکر پوزخندی زدم و به مهلقا خیره شدم. در اون لباس پر از پولک و رنگارنگش یاد داستان کلاغی در لباس طاووس افتادم و پوزخندم عمیق تر شد، مهلقا منو هم در آغوشش فشرد و در گوشم زمزمه کرد:

- چقدر ناز شدی.

-ممنون، شما هم ...

حرفم رو ادامه ندادم. مقصودم این بود که بگم شما هم مثل بوقلمون شدید، ولی بیچاره این طور برداشت کرد که شما هم ناز شدید و لبخندی دندون نما زد.

مامان تا میزی که بابا نشسته بود صد بار ایستاد و با شونصد نفر سلام و احوالپرسی کرد و من بی خیال دنبالش راه افتاده بودم و عین لک لک سرم رو بالا پایین می کردم و زبونم رو آکبند نگه می داشتم. بالاخره آتوسا جونم رو دیدم، کنار یه پسر خوشتیپ نشسته بود و همین که دیدمش یاد هنرپیشه های ایتالیایی افتادم. پسره هم به سمتم برگشت و با دیدنم از جاش بلند شد و کنارمون اومد، انگار نه انگار که آتوسای بیچاره با اون لباس دکلته ی کوتاهش داشت دو ساعت براش فک می زد. مامان با دیدنش گفت:

- وای آرشام جان، خوبی خاله؟

اُ اُ، پس آرشام اینه؟ استثنائا مامان یه بار در مورد تیپ و قیافه سلیقش با من یکی شد. مامان با خوشحالی اون رو تحویل می گرفت و من مشغول دید زدن آتوسا بودم که داشت از حرص منفجر می شد. پوزخندی به روش زدم و رو به مامان گفتم:

- مامان من رفتم پیش بابا، تنهاست.

مامان عین ماست وا رفت و رو به من از اون اخم عمیقا کرد که معنیش این بود: "خونه که رسیدیم پوستت رو می کنم و فردا هم با عباس آقا می ری دانشگاه." آ آ، این رو اشتباه اومد. فردا که پنجشنبه س و کلاس ندارم. با این فکر نیشم باز شد که آتیش مامان شعله ورتر شد و با حرص گفت:

- ملیسا جان، ایشون آقا آرشامه پسرخواهر ...

برای این که کمی از گندی رو که زده بودم ماست مالی کنم، وسط حرف مامان پریدم و گفتم:

- وای شما آقا آرشامید؟ پسرخواهر مهلقا جان؟ واقعا که تعریفتون رو خیلی شنیدم.

نفس عمیق مامان نشان داد که از خیر کندن پوستم گذشته. با لبخند گفت:

- من می رم پیش بابات. با اجازتون آرشام خان.

رو به من چشمک نامحسوسی زد و رفت. رو به آرشام که به من خیره شده بود گفتم:

- لطفا چند دقیقه منو تحمل کنید تا این مامانم بی خیال من بشه و بعد ...

- متوجه منظورتون نمی شم.

لبخند نازی زدم و گفتم:

- بریم اون جا بشینیم تا کامل توضیح بدم.

و به میز دو نفره ی گوشه سالن اشاره کردم. همراهم اومد و از جلوی چشم های پر خشم آتوسا گذشتیم و به میز مورد نظر رسیدیم. صندلی رو برام جلو کشید. اصلا از این سوسول بازی ها خوشم نمی اومد، برای همین میز رو دور زدم و روی صندلی مقابلش نشستم. در حالی که با تعجب نگاهم می کرد، خودش روی صندلی نشست. سریع اون چه رو در مغز فندقیم می گذشت به زبون آوردم.

- ببین آرشام، می دونم پیش خودت فکر می کنی دیوونم، ولی من کلا از این شعارهای فرست لیدی و صندلی عقب کشیدن و در ماشین رو باز کردن و چه می دونم هر کاری که احساس کنم بین دخترا و پسرا فرق می ذاره خوشم نمیاد، اوکی؟

منتظر جوابش نشدم و ادامه دادم:

- و اما برای این بهت گفتم بیای این جا تا راحت حرفام رو بهت بزنم. مثل این که مامان من و خاله مهلقات واسه ما دوتا نقشه های فراوون در سر دارن، نمی خوام امشب دل کوچولوشون بشکنه. می فهمی که؟ من اهل ازدواج و این حرفا نیستم و به قول بچه ها، منظورم دوستامن، دهنم هنوز بوی شیر می ده، شما هم که سنی نداری، فعلا باید از زندگی مجردیت استفاده کنی.

مثل این که خیلی تند رفتم. بیچاره با دهن باز نگاهم می کرد، چشماشم مثل دوتا گردو شده بود. انگار زبونشم موش خورده بود، چون فقط نگاهم می کرد و حرفی نمی زد. نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

- من دیوونه نیستم این طوری نگاهم می کنی، فقط یه کم رکم.

از بهت دراومد و لبخندی زد و گفت:

- فقط یه کم؟ جالبه!

و بلند زد زیر خنده. انقدر خندید که اکثر مهمونا سرشون صد و هشتاد درجه چرخید و به ما خیره شدند. با حرص گفتم:

- زهر مار! مگه واست جوک گفتم؟

از بس خندیده بود اشک قطره قطره از چشماش می چکید. بریده بریده گفت:

- وای خدا ... مردم از خنده ... دختر تو فوق العاده ای!

انقدر خندید تا آخر مهلقا هم کنارمون اومد و در حالی که به خنده های آرشام که به خاطر بد و بیراهای من کمی ولومش کم شده بود نگاه می کرد، گفت:

- خاله جان پا شید با ملیسا یه خودی نشون بدید.

و به پیست ر*ق*ص اشاره کرد.

آخ قربون دهنت یه دفعه تو عمرش یه پیشنهاد درست و حسابی داد. اولا من خیلی عاشق ر*ق*ص بودم و دوما این جوجه فوکولی که داشت با دستمال اشکاش رو پاک می کرد خندش قطع می شد. هم زمان با هم از جا بلند شدیم و به سمت پیست رفتیم. زیر گوشش گفتم:

- واقعا الکی خوشیا.

اونم گفت:

- بیا بریم تا دل کوچولوشون نشکسته!

و دوباره هرهر کرد. با حرص گفتم:

- سرخوش! رو آب بخندی!

شانس خوبم همین که رسیدیم وسط آهنگ لاو یوی مهرزاد رو پخش کرد.

"امشب تو مهمونی رو به رومی تو فاز ر*ق*صم

دلم می خواد بیام ماچت کنم ازت می ترسم"

آره! حالا یکی بیاد منو کنترل کنه، به قول کوروش جمم کنه! کلاس ر*ق*صای متعددی که مامان واسه کلاس گذاشتن فرستاده بودم خیلی خوب بود، به طوری که الان من یه ر*ق*صنده حرفه ای بودم. آرشامم کم نمی آورد و منو همراهی می کرد. ر*ق*صمون که تموم شد، مهلقا خودش رو انداخت وسطمون و گفت:

- وای خدا عالی بود. انگار ماه ها با هم تمرین داشتید.

بعد من و آرشام رو تف مالی کرد و رفت. زیر لب گفتم:

- خدا خانوادگی شفاتون بده.

- آمین!

به چهره ی خندان آرشام نگاه کردم و گفتم:

- خب آقای دکتر، من دیگه می رم پیش مامانم. امیدوارم دفعه ی اول و آخری باشه که زیارتتون می کنم.

باز خندید و گفت:

- می بینمتون.

- خدا نکنه! بای هانی.

به سمت میز مامان و بابا رفتم. مامان که مشغول صحبت با یه خانم تپل بود و بابا هم طبق معمول با شوهر مهلقا خانم مشغول به لاف زدن از تجارتاشون بود. سلامی کردم که یعنی من اومدم، یکی بلند شه من جاش رو صندلی بشینم؛ اما انگار نه انگار. منم رفتم یه صندلی بیارم. از دوستای مامانم تا حد مرگ متنفر بودم. یک مشت آدم تجملگرای افاده ای و در عوض مامان هم از دوستای من به جز کوروش که به قول مامان سرش به تنش می ارزید و مال یه خونواده ی پولدار بود و از قضا مامانش با مامانم دوست بود، متنفر بود. اگه با دوستام می دیدم خر بیار و باقالی بار کن، تا دو روز زندگی به کامم زهر می شد، اما من عاشق دوستام بودم و مامانم هم ایضا. در همین فکرا بودم که سروش طبق معمول خودش رو نخود هر آشی کرد و کنارم اومد و گفت:

- نبینم تنها نشستی خوشگله، مگه سروشت مرده؟

یهو با هیجان گفتم:

- واقعا!

- چی؟

-همین که سروش مرده.

اخماش رو تو هم کشید و گفت:

- هنوز این زبونت مثل نیش ماره؟

- آره هانی، می خوای دوباره نیشت بزنم؟

- می دونی، گاهی وقتا آرزو می کنم که لال بشی. اون وقت با این چهره خواستنی تری.

- خوبه خوبه. آرزو بر جوانان عیب نیست.

سروش با حرص از من جدا شد و رفت.

- کنه!

- باز چی شده؟

- وای کوروش جونم تو این جا چه می کنی؟ کی اومدی من ندیدمت؟

- اوه پیاده شو با هم بریم. اول این که من الان رسیدم. دوم این که مگه میشه مامانت یه مهمونی بره که مامان من نباشه؟ سوم این که چی شده شدم کوروش جونت؟

- آ، قربون دهنت! همون کوری بهتره. هم من راحت تر تلفظش می کنم، هم تو باهاش آشنایی داری و گوشت ...

- خیلی خب بابا. اون وقت تعجب کردم گفتم یه ملیسای دیگه ای، حالا مطمئن شدم خود بی لیاقتتی.

-جوش نزن عزیزم، پوستت جوش می زنه.

-بی خیال. نگفتی چرا امشب این همه خوشگل کردی؟ می خوای کار دست دل پسرای مردم بدی؟

-برو بابا دلت خوشه. مامانم گیر سه پیچ داد.

-بی خیال، بیا بریم با هم بترکونیم.

همراهش دوباره به سمت پیست رفتم و با هم شروع به ر*ق*صیدن کردیم. توی ر*ق*ص وقتی با آهنگ یه چرخ خوردم، آتوسا رو دیدم که با آرشام مشغول ر*ق*ص بود و جوری آرشام رو تو بغل گرفته بود که انگار دزد گرفته. انگار آرشامم تازه منو دیده بود. با اخم نگاهم کرد و باز دل آتوسا رو شکوند و به سمتم اومد. به من که رسید گفت:

- ملیسا جان معرفی نمی کنی؟

و با سر به کوروش اشاره کرد.

گفتم:

- ایشون کورش جان هم کلاس و دوست بنده هستند. کوروش ایشونم آقا آرشام پسرخواهر مهلقا خانم هستند.

کورش دستش رو دوستانه فشار داد و گفت:

- از آشناییتون خوشبختم.

آتوسا بدون این که به من نگاه کنه، خودش رو انداخت وسط ما و گفت:

- آرشام، عزیزم این جا جای ر*ق*صه بیا بریم به ...

آرشام بدون توجه به بقیه حرفاش گفت:

- میاید بریم بشینیم؟

برای ضایع شدن بیشتر آتوسا گفتم:

- البته.

و هر سه به سمت میزهای ته سالن رفتیم. در کمال تعجبم آتوسا از رو نرفت و همراه ما اومد.

کوروش آدمی بود که سریع با همه صمیمی می شد، دقیق بر عکس من. سریع با آرشام رفیق شد و همون موقع یه پیامک براش اومد که باز یه موضوع جدید برای معرکه گیری دستش داد. پیامش رو سریع خوند و گفت:

- وای آرشام گوش کن. "مزیت مذکر بودن. یک، دختر نیستید. دو، همیشه خودتون هستید "صد مدل آرایش نمی کنید." سه، فقط شما می تونید رییس جمهور بشید. چهار، فقط شما می تونید برید ورزشگاه آزادی و فوتبال ببینید. پنج، برای دعوا کردن به بابا یا داداش بزرگ تر احتیاج ندارید. شیش، توی اتوب*و*س جای بیشتری نسبت به دخترا دارید. هفت، در کمتر از ده دقیقه می تونید دوش بگیرید. هشت، هر جور که حال کنید لباس می پوشید. نه، در کمتر از دو دقیقه لباس می پوشید و آماده می شید. ده، مهم تر از همه این که شما هیچ وقت نمی ترشید."

- هر هر! زهر مار، اصلا جالب نبود. می دونی چیه، شما پسرا خیلیم دلتون بخواد مثل ماها باشید. دخترا خودشون رو خوشگل می کند، چون خوب فهمیدن که چشم پسرا تکامل یافته تر از مغز اوناست!

- اوه اوه، زیر دیپلم حرف بزن بفهمم!

- مهم نیست، تو همیشه نفهم بودی.

- مرسی؛ ولی از تو عاقل ترم.

- کوری جون، پسرم تو دوباره جوش آوردی؟ جوش می زنیا!

آرشام به حرفای ما می خندید. هر دو به سمتش برگشتیم و گفتیم:

- چته؟ مگه داریم جوک می گیم؟

- نه، ولی ملیسا تو خیلی باحالی.

کوروش با حرص گفت:

- زهر مار! من جوک براش خوندم و با این ورپریده دهن به دهن گذاشتم، اون وقت ملیسا باحال شد.

آتوسا که تا اون موقع خیلی جلوی خودش رو گرفته بود حرفی نزنه، از جاش بلند شد و گفت:

- آرشام جان من برم کنار مامانم، تنهاست.

آرشام سری تکان داد و آتوسا با نگاهی خفن به من دور شد.

- آره برو خاله قربون قدت. حوصلت رو من یکی ندارم.

آرشام گفت:

- واقعا که خیلی رکی.

کوروش با خنده گفت:

- تازه کجاش رو دیدی! ملی در نوع خود بی نظیره، مثل یه گورخری که راه راه نباشه.

- خفه عزیزم. تو هم مثل یه الاغی که صدای کلاغ می ده هستی. اصلا شعر معروف "کوری کلاغه با ملاقه زد تو سر خود الاغش" در وصف تو بود بی نظیرم!

آرشام رو به کوروش که قصد جواب دادن به مرا داشت گفت:

- بسه تو رو خدا، تا صبحم این جا بشینیم شما با هم کل کل می کنید.

کوروش گفت:

- امروز ملی حالمون رو گرفته، باید یه جوری حالش رو بگیرم.

و قضیه ی کلاس امروز و دور زدن استاد رو برایش تعریف کرد. آرشام در تمام مدت فقط قهقهه زد، به قدری که من از دستش حرصی شدم و پیش مامان رفتم.

***

تا ساعت دو ظهر خواب بودم. سوسن جون با تهدید منو بیدار کرد. همین که بیدار شدم، ناهار و صبحونم رو یه جا لازانیا خوردم و بعد اون به اتاقم برگشتم. خیر سرم می خواستم فقط برای یه بارم که شده به درس و دانشگاهم برسم. همین که کیفم رو باز کردم، دفتر متین رو دیدم و بازش کردم. تو صفخه اول بزرگ نوشته بود: "به نام او" و زیرش با خط ریز نوشته بود: "خدایا این ترمم مثل ترم های پیش کمکم کن، من محتاج کمکتم." اوه اوه پس بگو چرا هر ترم شاگرد اول میشه. خب خدا جون از این کمکا به ما هم بکن. صفحات بعدی همه جزوه بود و خیلی تمیز و مرتب نوشته شده بود. سریع همه جزوش رو کپی گرفتم و دوباره داخل کیفم گذاشتم تا فراموشش نکنم. حالا وقت کشیدن یه نقشه درست و حسابی برای این آقا پسر بود.

مامان بدون در زدن وارد اتاقم شد و رو به من ایستاد.

- جونم مامانم؟

- مهلقا الان زنگ زد.

- خب بزنه، به من چه؟

- ملیسا مودب باش. گفت آرشام از تو خیلی خوشش اومده و خواسته بیشتر باهات آشنا بشه.

- مامان من دلت خوشه ها. پسره افسردگی داره، فکر کرده من دلقکم و فقط می تونم بخندونمش.

- بسه چرت نگو. اون برای بحث ازدواج می خواد باهات بیشتر آشنا بشه.

- اینا فیلمشه.

مامان که از این طرز جواب دادن من حسابی کفری شد داد زد:

- اَه، بسه. هر چی من می گم تو یه چیز دیگه می گی.

- عجب جمله ای گفتی، چیز!

- ملیسا به خدا اگه بخوای با آبروی من جلوی آرشام بازی کنی، من می دونم و تو.

- اوه، باشه بابا، چرا انقدر سرخ شدی؟ حالا انگار کی هست این آرشام خان. اصلا من به آبروی شما چی کار دارم؟

- همین که گفتم.

از اتاقم بیرون رفت و در رو محکم بست.

***

دم در کلاس منتظرش ایستادم. هنوز با شقایق کمی سر و سنگین بودم؛ اما به هر حال از امروز باید عملیات تور کردن بچه مثبت رو انجام می دادم. این رو خوب می دونستم که متین با همه پسرای دور و برم فرق داره. نمی شد با دادن یه شماره موبایل یا یه نخ دیگه منتظر واکنش ازش باشم.

- سلام.

متین بدون این که سرش را بالا بیاره جوابم رو داد.

- آقا متین من چند جای جزوتون مشکل داشتم، میشه راهنماییم کنید؟

نگاهی به ساعتش کرد و گفت:

- بعد از کلاس بعدی ربع ساعت وقت اضافه دارم.

دلم می خواست خفش کنم. واسه من زمان تعیین می کنه. من، منی که پسرا واسه دادن یه لحظه قرار ملاقات باهاشون خودشون رو می کشن. نفس عمیقی کشیدم تا خشمم را کنترل کنم.

- خیلی خب بعد از کلاس می بینمتون.

داخل کلاس رفتم و کنار یلدا نشستم. کلاس شروع شد و استاد شروع کرد به ور ور کردن و من فقط به دهانش چشم دوخته بودم و گاهی هم دو سه خط یادداشت برمی داشتم، اونم واسه این که استاد شک نکنه. استاد با گفتن خسته نباشید از کلاس خارج شد و من بدون توجه به حرفای یلدا از جا بلند شدم و با جزوه زیراکسی متین که دیشب برای نقشه امروز قشنگ مطالعش کرده بودم و به قول سوسن خانم از عجایب هفتگانه بود که من تو اتاقم مشغول درس خوندن باشم، به سمت متین رفتم. فقط یه لحظه سرش رو بالا آورد و من تونستم رنگ جذاب چشماش رو ببینم.

- بفرمایید این جا بشینید.

به صندلی کناریش اشاره کرد. کنارش نشستم و زیر نگاه سنگین همکلاسی هام که گاهی با تعجب و گاهی با شیطنت بود، جزوه رو باز کردم و یک به یک اشکالاتم رو پرسیدم. متین با طمانینه همه رو توضیح داد و من کاملا تموم اون قسمتا رو متوجه می شدم. توضیحاتش چه بسا کامل تر از استاد هم بود و اون تاکید می کرد این رو از فلان کتاب خوندم. به ساعتش نگاهی انداخت و گفت: