رمان بادیگارد اجباری به قلم فائزه بهشتی راد

تعداد صفحات : 324

ژانر : پلیسی , عاشقانه , کلکلی

خلاصه رمان :

رمان من درمورد یه آقای پلیس مغرور و یه خانم نویسنده شیطونه

که این آقای پلیس ما بنا به دلایلی مجبور میشه بادیگارد این خانم نویسنده بشه

و این خانم نویسنده ناخواسته این آقای پلیسو مجبور به کارایی میکنه که واسه آقای پلیس تصورشم وحشتناکه...

ادامه رمان:

تمامی حقوق این کتاب نزد رمان فوریو محفوظ است

اه لعنتی دلم نمی خواد این ماموریت و برم، آخه خیر سرم سرگردم حالا برم بشم محافظ شخصی یه جوجه نویسنده جون کاراش خیلی خوبه و شهرت جهانی پیدا کرده اه نمیخوام!

صدای در بلند شد!

- بفرمایید!

سروان رضوی اومد تو اتاق و احترام گذاشت!

با سر بهش اشاره کردم که چکار داری؟

سروان رضوی - جناب سرگرد جناب سرهنگ تو اتاق شون منتظرتون هستن!

عصبی نگاش کردم که ترسید و دستپاچه گفت:

- اجازه ی مرخصی میدید قربان؟

حرصی گفتم:

- مرخصی!

رضوی احترام گذاشت و رفت منم از اتاق اومدم بیرون و رفتم اتاق جناب سرهنگ و در زدم!

سرهنگ سمیعی - بیاتو!

درو باز کردم و رفتم تو اتاق و احترام نظامی گذاشتم.

سرهنگ سمیعی - رستاخیز چرا اینجوری اومدی؟ مگه قرار نبود امروز واسه محافظت از خانم بزرگمهر بری؟

- جناب سرهنگ تو سه تا ویلا اون همه بازیگر خواننده هست واسه همه شون ده تا محافظ گذاشتید اونوقت این جوجه نویسنده باید محافظ شخصی داشته باشه! آخه چرا؟

سرهنگ سمیعی اخم وحشتناکی کرد و عصبی گفت:

سرهنگ سمیعی - یعنی تو نمیدونی چرا باید ازش محافظت کنی؟ چون اون بیشتر از بقیه در خطره چون هم معروف تره هم محبوب تر، زود برو خونه و وسایل تو جمع کن و بیا، یک ماه تا برنامه مونده به اندازه ی یک ماه لباس بردار!

دارم میرم خونه ی خودم دیگه چرا لباس بردارم؟

بعد به ساعتش نگاه کرد و گفت:

سرهنگ سمیعی - الان ساعت هشته ده اینجا باش!

- ولی جناب سرهنگ...

سرهنگ سمیعی نزاشت بقیه حرف مو بزنم و عصبی بهم توپید:

سرهنگ سمیعی - رستاخیز مگه نشنیدی چی گفتم؟ زود برو وسایل تو جمع کن و بیا!

با لحن ناراحتی گفتم:

- وسایلم تو اتاقمه!

سرهنگ سمیعی لبخند زد و گفت:

سرهنگ سمیعی - خوبه پس خودت با راننده ون میری دنبال خانم بزرگمهر.

خواستم چیزی بگم که ادامه داد:

سرهنگ سمیعی - دم در ون منتظرته همون ون میبرتت فرودگاه و وقتی هواپیما خانم بزرگمهر فرود اومد ماموریتت شروع میشه و کارت و شروع می کنی، تاکید میکنم چیزی به خانم بزرگمهر نمیگی که باعث رنجشش بشه، تو الان فقط بادیگارد ایشونی نه یه سرگرد نیرو انتظامی مفهوم شد؟

یه آشی واسش بپزم روش یه وجب روغن باشه.

- بله قربان!

سرهنگ سمیعی - مرخصی!

احترام گذاشتم و از اتاق جناب سرهنگ اومدم بیرون، خیلی عصبی ام، این همه ماموریت چرا باید برم محافظ شخصی یه جوجه نویسنده ی بیست ساله بشم؟ اه... رفتم تو اتاقم و ساک مو برداشتم و از آگاهی خارج شدم یه ون مشکی حدود بیست متر اونور تر پارک شده بود رفتم سوار شدم و رو یه صندلی نشستم!

- حرکت کن!

بی حرف راه افتاد.

بعد از نیم ساعت رسیدیم فرودگاه، از ماشین پیاده شدم و رفتم داخل و تو سالن انتظار منتظر موندم، بعد از نیم ساعت هواپیمای جوجه خانم فرود اومد، آخه دختره ی... لااله الی الله چرا عکس تو پخش نکردی؟ من الان بین این همه آدم از کجا بفهمم تو کدوم یکی هستی؟ همینطور داشتم به مسافرا نگاه میکردم که ببینم میتونم تشخیص بدم این جوجه کدوم یکیه یا نه؟(خخخ به یه نویسنده ی معروف اونم با شهرت جهانی میگه جوجه)

+ آقای رستاخیز؟

برگشتم ببینم کیه که یه دختر بچه هفده هجده ساله با پوست سفید و چشمای قهوه ای و دماغ متناسب و لبای قلوه ای صورتی بود، اخمامو کشیدم تو هم و گفتم:

- بله خودم هستم امرتون؟

دختره لبخندی زد و گفت:

دختره - من بزرگمهر هستم!

با تعجب نگاش کردم فکر میکردم با یه دختر با یه پوشش افتضاح مواجه بشم ولی این پوشش بد نیست.... صدای گوشیم رشته افکارمو پاره کرد بدون نگاه جواب دادم:

سرهنگ سمیعی - رستاخیز پس چرا همینطوری موندی داری بر و بر به خانم بزرگمهر نگاه می کنی؟ خطرناکه راهنماییش کن سمت ون!

تو صورتم احساس گرمای زیادی می کردم خداروشکر پوسته م سبزه ست وگرنه سرخ میشدم و این امیر دستم مینداخت که مثل دخترا خجالت کشیدی!

- چشم!

بوق بوق بوق با دوربینای فرودگاه چک مون می کردن؟!!

گوشی رو گذاشتم تو جیبم و پراخم رو به بزرگمهر گفتم:

- دنبالم بیا!

و راه افتادم چند قدمی رفتم که بزرگمهر صدام زد:

بزرگمهر - آقای رستاخیز!

برگشتم دیدم همونجا وایساده، راه اومده رو برگشتم و عصبی گفتم:

- پس چرا نمیاید؟

بزرگمهر با لحن لوسی گفت:

بز گمهر - پس چمدونم و کی بیاره؟

داغ کردم و عصبی گفتم:

- خب معلومه خودت!

بزرگمهر رفت نشست رو صندلی و گفت:

بزرگمهر - به من چه، تو پول میگیری مراقب من باشی حالا هم چمدون مو بردار و واسم بیار اگه چمدون مو نمیاری منم همینجا نشستم واز جام تکون نمیخورم!

بعدم روشو برگردوند حرصی گفتم:

- باشه!

و رفتم چمدون شو برداشتم و راه افتادم سمت خروجی فرودگاه اونم جلوتر از من راه میرفت وقتی نزدیکای ون بودیم اشاره کردم که بره اونجا!

بزرگمهر - چی؟

اه جوجه ی خنگول!

- برو سوار اون ون شو!

بزرگمهر - باشه!

چمدونو گذاشتم تو ماشین و خودمم سوار شدم!

- حرکت کن!

و راه افتادیم، یه ده دقیقه گذشت که بزرگمهر گفت:

بزرگمهر - ببخشید می تونم یه سوال بپرسم؟

بی تفاوت گفتم:

- نه!

بزرگمهر متعجب نگام کرد و گفت:

بزرگمهر - چرا؟

پراخم نگاش کردم و حرصی گفتم:

- چون چ چسبیده به را!

بزرگمهر پشت چشمی نازک کرد و گفت:

بزرگمهر - درجه شما چیه؟

به توچه آخه! چیزی نگفتم.

بزرگمهر - من چرا باید تحت حفاظت پلیس باشم؟

خودمم جواب این سوال و نمیدونم پس چیزی نگفتم!

بزرگمهر حرصی گفت:

بزرگمهر - جناب سروان میشه جواب سوالامو بدی؟

دوست ندارم جواب سوالاتو بدم، بازم هیچی نگفتم، بزرگمهر ساکت شد.

بعد از چند دقیقه...

بزرگمهر با صدای جیغ جیغویی گفت:

بزرگمهر - نگهدار! نگهدار شما میخواید منو ببرید زندان، آخه مگه من چیکار کردم؟ من فقط چند تا رمان نوشتم!

خدایا! خدایا من با این جوجه چیکار کنم؟ اخمامو کشیدم توهم و گفتم:

- کی گفته می خوایم ببریمت زندان؟

بزرگمهر سرشو اورد بالا و نگام کرد چشماش پر اشک بود، با صدای گرفته ای گفت:

- خب معلومه میخواید منو ببرید زندان، آخه کدوم محافظی با اونی که ازش محافظت می کنه، اینجوری رفتار میکنه؟ شما می خوای منو ببرید زندان، بگو این ماشین و نگه داره من میخوام پیاده شم!

- مگه من چطوری رفتار کردم؟

بزرگمهر با صدای بغضدار و گرفته ای گفت:

- طوری رفتار می کنی که آدم احساس می کنه قاتله!

و اشکاش رو گونه ش جاری شد، با ناراحتی نگاش کردم آخه چرا من تو رفتارم حد تعادل ندارم؟ واقعا خیلی بد باهاش رفتار کردم، باید ازش معذرت خواهی کنم؟ نه لازم نیست، بی تفاوت گفتم:

- زندان نمیبریمت، میبریمت جایی که امنیت جانی داشته باشی!

بزرگمهر با صدای لرزونی گفت:

بزرگمهر - واقعا؟

بی تفاوت تر از دفعه ی قبل گفتم:

- اوهوم!

بزرگمهر اشکاشو پاک کرد و لبخندی زد و گفت:

بزرگمهر - جناب سروان کاغذ قلم خدمت تون هست؟

- نه!

بزرگمهر دست کرد تو کیفش و یه دفتر و خودکار در آورد وشروع کرد به نوشتن بچه پررو! حرصی رومو برگردوندم سمت پنجره و بیرون و نگاه کردم که بعد از بیست دقیقه گفت:

بزرگمهر - جناب سروان اینو ببین!

و دفترشو بهم داد و خودشم ریز خندید، دفترو گرفتم که با دیدن چیزی که تو کاغذ بود عصبی شدم، این جوجه نویسنده به چه حقی کاریکاتور منو کشیده و بعدم بالای صفحه نوشته جناب سروان بداخلاق!

بزرگمهر - خیلی شبیه تونه نه؟

پرغیض نگاش کروم که با صدای بلند خندید و گفت:

بزرگمهر - دیگه باید با این موضوع کنار بیاید من هرکسی که بداخلاق باشه رو خیلی اذیت می کنم!

بعدم یه لبخند ژکوند تحویلم داد و با صدایی که خنده توش موج میزد گفت:

بزرگمهر - ببخشید!

و ریز خندید! حرصم گرفت ولی چیزی نگفتم، جوجه یه درجه آوردتم پایین، کاریکاتورمم می کشه! خیلی پرروئه به خدا! بعد از ده دقیقه رسیدیم، از ماشین پیاده شدیم چمدون جوجه کوچولو و آوردم و پشت سرش راه افتادم و بهش گفتم:

- برو سمت اون در کرمی!

اونم رفت، کلیدو از تو جیبم درآوردم و درو باز کردم و جوجه تشریف برد تو ویلا منم پشت سرش رفتم!

بزرگمهر - چقد قشنگه اینجا!

لبخندی زدم ویلای خودمه بایدم قشنگ باشه!

بزرگمهر - چه عجب ما لبخند شمارو هم دیدیم خخخخ!

سریع اخمامو کشیدم تو هم و گفتم:

- جز شما چهارتا خانم بازیگر هم تو این خونه هستن، هر چیزی لازم داشتید به من بگید براتون بیارم، هرجا هم برید من همراه تون میام، حتی اگه بخواید از توی ویلا بیاید تو حیاط من باید همراه تون بیام!

بزرگمهر متعجب نگام کرد و گفت:

بزرگمهر - هر جایی که من برم شما هم میاید؟

- بله!

بزرگمهر پرترس گفت:

بزرگمهر - حتی دستشویی؟

هجوم آوردن خون به صورت مو احساس کردم آخه دخترم اینقد... بی خیال، چیزی نگفتم!

بزرگمهر - نه نمیشه که شما بیای، بی خیال من می خوام برم خونه مون!

و راه افتاد سمت در که رفتم جلوشو گرفتم و گفتم:

- برید داخل، وقتی... چطور بگم؟ وقتی میخواید برید دستشویی من دم در منتظر می مونم!

نفس مو نامحسوس فوت کردم، چقد گفتنش سخت بود!

بزرگمهر - آهان، خو زودتر میگفتی!

و راه افتاد و رفت تو ویلا منم پشت سرش رفتم، وقتی خانم سمیعی و رستمی و علی نژاد و سهیلی رو دید، پر ذوق بهشون نگاه کرد و با لحن پرذوقی گفت:

بزرگمهر - سلام!

هر چهار تاشون به زور جواب بزرگمهرو دادن به وضوح دیدم که لبخند رو لب بزرگمهر ماسید، واسش ناراحت شدم، آخه میمردین عین آدم جواب شو بدین؟ آروم گفتم:

- خانم بزرگمهر بیاید تا اتاق تونو بهتون نشون بدم!

بزرگمهر - بهار!

- چی؟

بزرگمهر - اسمم بهاره!

- می دونم خانم بزرگمهر!

بزرگمهر - آی کیو منظورم اینکه بهم بگو بهار، بزرگمهرو دوست ندارم!

خب دوست ندارم اه! گفتم:

- باشه بهارخانم!

بهار بدجنس نگام کرد و گفت:

بهار - اونوقت اسم شما چیه؟

اخم کردم و گفتم:

- رستاخیز!

بهار ریز خندید و گفت:

بهار - منظورم اسم کوچیک تون بود واقعا آی کیویی!

حرصم گرفت همینم مونده یه بچه واسم لقب بزاره، حرصی گفتم:

- اسمم علیه، توهم خیلی جوجه ای!

بهار شیطون خندید و گفت:

بهار - جوجه خوبه دوسش دارم ترجیح میدم جوجه باشم تا...

بعد به من اشاره کرد و گفت:

بهار - یه آدم بداخلاق!

فکم منقبض شد حیف که دختری و دختر زدن نداره وگرنه فکتو میاوردم پایین، دستام مشت شد و حرصی گفتم:

- نمیخوای بری اتاق تو ببینی؟

بهار لبخند پهنی زد و گفت:

بهار - حالا حرص نخور پوستت چروک میشه!

بعدم با صدای بلند خندید و گفت:

بهار - اتاق من کجاست؟

عصبی نگاش کردم و گفتم:

- دنبالم بیا!

و راه افتادم سمت پله ها و از پله ها بالا رفتم و در اتاق عزیزمو باز کردم و حرصی گفتم:

- این اتاقته!

بهار رفت تو اتاق و مثل پسرا سوتی زد و گفت:

بهار - چه اتاق شیکی!

لبخندی زدم، اینم از حسن سلیقه ی صاحب اتاقه که منم!

بهار - علی!

متعجب نگاش کردم و گفتم:

- بله!

بهار- چرا وقتی من از این ویلا تعریف میکنم تو لبخند ژکوند میزنی؟

اخمامو کشیدم تو هم و گفتم:

- فضولیاش به تو نیومده!

بهار لبخندی زد و گفت:

بهار - بی تربیت!

کاری نکن این بی تربیت ادبت کنه جوجه! گفتم:

- من بیرون اتاق منتظرتم!

بهار - واسه چی نمیمونی تو اتاق مگه بادیگاردم نیستی؟

آی حرصم میگیره، حرصم میگیره وقتی با این دختره حرف میزنم تا قبل که با محافظ شخصی گفتنش رو مخم راه میرفت الانم که ترفیع درجه بهم داده میگه بادیگارد!

- من بیرون منتظرم تو هم لباساتو عوض کن و بیا!

بهار - یه سوال!

پراخم نگاش کردم و هیچی نگفتم و منتظر نگاش کردم!

بهار - تو اتاقم که دوربین نداره؟

خخخ این زیادی فیلم پلیسی میبینه، ولی فکر کنم دوربین تو اتاق باشه!

- آره دوربین تو اتاق هست!

بهار - اونوقت من جلو دوربینا لباسامو عوض کنم؟

ناخودآگاه اخمام رفت توهم و گفتم:

- معلومه که نه!

بهار - پس کجا لباس عوض کنم؟

- تو حموم!

و به در حموم تو اتاق اشاره کردم، بهار خندید و گفت:

بهار - اونوقت شما تو اتاق باشی یا بیرون از اتاق باهم فرقی داره؟

و بعد با صدای بلند خندید و چمدون شو ازم گرفت و لباساشو درآورد و رفت تو حموم، این جوجه هم به چه چیزایی که دقت نمیکنه، تا حالا هیچ دختری به اندازه ی این جوجه رو اعصابم راه نرفته بود!

بعد از پنج دقیقه جوجه از تو حموم اومد بیرون، متعجب نگاش کردم زیادی لباساش پوشیده بود!!!

یه سرافون قرمر که زیرش یه زیر سرافونی مشکی پوشیده بود با یه ساپورت مشکی و یه شال قرمز مشکی سرش کرده بود،

این دختره شبیه بقیه ی آدمای معروف نیست...

صدای بهار رشته افکارمو پاره کرد:

بهار - دید زدن من تموم شد؟

اخم کردم و گفتم:

- حرف مفت نزن!

بعدم پوزخندی زدم و رو یه صندلی نشستم، بهار خندید و رفت درو باز کرد و از اتاق رفت بیرون، منم بلند شدم و پشت سر خانم راه افتادم از پله ها رفتیم پایین و موشکافانه نشیمن و دید زد، چند دقیقه گذشت که ناراحت و ناامید گفت:

بهار - پس دستگاه پخش کجاست؟ میخوام آهنگ گوش بدم اونم با صدای بلند!

چی؟ دو ساعته داره دنبال دستگاه پخش میگرده؟!!

البته تو دید نیست حق داره!

- بزار واست روشنش کنم!

بهار دست کرد و تو جیبش و یه فلش بهم داد!

بهار - میخوام آهنگای این فلش و گوش بدم!

فلش و ازش گرفتم و فلش و وصل کردم و دستگاه پخش و روشن کردم که بهار از پشت سرم گفت:

بهار - میشه کنترل شو بهم بدی؟

بی تفاوت گفتم:

- خودت بردار!

بهار پشت چشمی نازک کرد و کنترل و برداشت و آهنگارو پلی کرد و صداشو زد تا ته خودشم با صدای بلند با آهنگا می خوند، نمیدونم کی به این گفته صداش خوبه؟ اه سرم رفت، سمیعی اومد کنترل و ازش گرفت و دستگاه پخش و خاموش کرد بهارم کنترل و از اون گرفت و دوباره روشنش کرد، سمیعی عصبی نگاش کرد و رفت پخش و خاموش کرد و حرصی گفت:

سمیعی - سرم رفت!

بهار - به من چه!

سمیعی به من نگاه کرد و گفت:

سمیعی - بهش بگو صدای آهنگ شو اینقد زیاد نکنه اگه ادامه بده من تو این خراب شده نمیمونم!

خب نمون مگه مهمه؟ اصلا به من چه! چیزی نگفتم که بهار گفت:

بهار - ضایع شدی حالا برو!

و بعد به من اشاره کرد و گفت:

بهار - این آقا بادیگارد منه!

سمیعی پشت چشمی نازک کرد و رفت، حرصی به بهار نگاه کردم که اونم نگام کرد و گفت:

بهار - آفرین همیشه مثل الانت باش کارت خوب بود!

فکم منقبض شد ولی هیچی نگفتم بهارم دوباره پخش و روشن کرد و دوباره جیغ جیغاش شروع شد، اه سرم رفت، خانمای بازیگرم پشت چشمی نازک کردن و تشریف بردن اتاقاشون، ده دقیقه که از رفتن شون گذشت بهار پخش و خاموش کرد و غش غش خندید، خدایا من هیچی ازت نمی خوام فقط اینو شفا بده!

بهار - مادر زاده نشده کسی که جواب سلام من و بد بده!

و دوباره خندید، خنده م گرفت، پس قضیه تلافی بود!

بهار - حال کردی؟

خندیدم و چیزی نگفتم، این دختره زیادی بچه ست! کتابخونم نیستم بدونم این بچه چی می نویسه که این همه طرفدار داره!

بهار داشت نگام می کرد نگامو معطوف جای دیگه کردم ولی سنگینی نگاهش و احساس میکردم، بعد از چند دقیقه از سنگینی نگاش کلافه شدم و عصبی برگشتم نگاش کردم که لبخند زد و گفت:

بهار - درسته خیلی بداخلاقی ولی از حق نگذریم خوشتیپ و خوشگلی!

خدایا این دختر چقد پرروئه متعجب نگاش کردم که سرشو انداخت پایین و گفت:

بهار - ببخشید!

اخمامو کشیدم تو هم و چیزی نگفتم، بعد از چند دقیقه بهار گفت:

بهار - من گشنمه!

- خو برو آشپزخونه واسه خودت یه چیزی آماده کن!

بهار سرشو انداخت پایین و گفت:

بهار - ولی من حتی بلد نیستم یه تخم مرغ سرخ کنم!

متعجب نگاش نگاش کردم که گفت:

بهار - خب قبلنا که مامانم غذا می پخت الانم که نامادریم غذا می پزه!

و سرشو انداخت پایین، یه چند لحظه ای به سکوت گذشت که بهار گفت:

بهار - من گشنمه!

خو به من چه! حرصی نگاش کردم که گفت:

بهار - میشه واسم غذا بپزی؟

بی تفاوت گفتم:

- نه!

بهار چند دقیقه نگام کرد وقتی دید که من هیچ کاری نمی کنم، رفت تو آشپزخونه منم پشت سرش رفتم، یه ماهیتابه برداشت و گذاشت رو گازو توش و پر روغن کرد و گاز و روشن کرد، متعجب نگاش کردم که رفت و بعد از یه دقیقه نگاه کردن از تو یخچال دوتا تخم مرغ درآورد،روغن حسابی داغ شده بود، دست شو با فاصله ی زیاد از ماهیتابه گرفت و یکی از تخم مرغارو شکست که باعث شد کلی روغن از ماهیتابه بریزه بیرون، به ثانیه نکشید که جیغ کشید متعجب نگاش کردم، آخ روغن ریخته بود رو دستش و دستش سوخته بود، دست شو گرفتم و بردم یه پنج دقیقه زیر آب سرد نگه داشتم تا تاول نزنه و بعد نشوندمش رو صندلی که سریع پاشد رفت دست شو زیر آب گرفت، دوباره آوردم نشوندمش رو صندلی و گفتم:

- یه دقیقه سرجات وایسا!

و رفتم جعبه کمک های اولیه رو آوردم و رو صندلی کناریش نشستم و دست شو گرفتم و نگاش کردم خیلی بد سوخته بود طوری که اگه به پوستش یکم فشار میاوردی پوستش کنده میشد، از تو جعبه کمک های اولیه پماد سوختگی رو درآوردم و روش کمی مالیدم که دست شو عقب کشید و گفت:

بهار - درد داره نکن!

اخم کردم و دست شو با دست چپم محکم گرفتم و با دست دیگه م بقیه پمادو رو دستش مالیدم و بعدم دست شو باندپیچی کردم سرمو آوردم بالا که بگم تموم شد ولی با دیدن صورت سرخش از شدت گریه ساکت شدم، داشت گریه می کرد یعنی اینقدر دردش اومده؟ به من چه دردش بیاد!

یه بویی میومد بو سوختگی بود سریع از جام بلند شدم و رفتم سمت گاز تخم مرغ جزغاله شده بود گازو خاموش کردم!

این بچه گشنشه خودمم گشنمه، رفتم از فریزر یه بسته فیله سوخاری نیم آماده درآوردم واسه خودمو بهار چندتا فیله سرخ کردم و بعدم میزو چیدم و فیله سوخاری هارو گذاشتم رومیز و نوشابه مشکی رو هم از یخجال درآوردم و نشستم و تو ده دقیقه یه ته بندی کردم و سرمو آوردم که نگام به بشقاب بهار که تمیز بود افتاد و نگاه مو آوردم بالا و به بهار نگاه کردم که لب برچیده بود و داشت نگام می کرد، متعجب نگاش کردم و با لحن متعجبی گفتم:

- پس چرا چیزی نخوردی؟

بهار بغ کرده دست شو آورد بالا و گفت:

بهار - دستم درد میکنه با یه دستم که نمیشه فیله سوخاری بخورم!

- خب نمیخواد با کارد و چنگال بخوری بگیر دستت بخور!

بهار به حالتی که انگار چندشش شده باشه نگام کرد و گفت:

بهار - نه دستم کثیف میشه!

بی تفاوت گفتم:

- هرطور میلته!

یه دو سه دقیقه ای به سکوت گذشت که بهار گفت:

بهار - میشه تو واسم تیکه تیکه کنی؟ من خودم با چنگال می خورمش!

عصبی برگشتم نگاش کردم که سریع سرشو انداخت پایین و گفت:

بهار - ببخشید نباید اینو میگفتم!

هیچی نگفتم، یه پنج دقیقه ای گذشت، این بچه گشنشه، اه خاک تو سرمن با این دلرحم بودنم، کارد چنگالش و برداشتم و فیله رو واسش تیکه تیکه کردم، زیرچشمی هم به بهار نگاه کردم که پرذوق داشت نگام میکرد، لبخندی زدم کارم که تموم شد بشقاب و گذاشتم جلو دستش و چنگال و بهش دادم و گفتم:

- بیا واست تیکه تیکه شون کردم فقط لطف کن و بخورشون!

بهار پرذوق گفت:

بهار - مرسی!

چیزی نگفتم و بهار شروع کرد به خوردن بعد از یه ربع گفت:

بهار - مرسی خیلی خوشمزه بود!

- نوش جان!

بعدم میزو جمع کردم و ظرفارو شستم و پشت سر بهار از آشپزخونه اومدم بیرون، بهار رو یه مبل دو نفره نشست منم پیشش نشستم و یکم باهم حرف زدیم البته بیشتر اون حرف میزد و من گوش میدادم، فکش درد نمیگیره اینقد حرف میزنه؟!

بعد از یه ربع صدای اف اف بلند شد سرهنگ سمیعی بود درو زدم و بعد از دو سه دقیقه جناب سرهنگ اومد داخل و من واسش احترام گذاشتم بهارم یه نگاه به من انداخت و وقتی دید احترام گذاشتم اونم به احترامش از جاش بلند شد، بعد از سلام و احوالپرسی جناب سرهنگ رو یه مبل تک نفره نزدیک بهار نشست که بهار سریع رو کرد سمت جناب سرهنگ و گفت:

بهار - جناب سروان چرا من و آوردید اینجا؟ چرا به خانواده م گفتید جونم در خطره؟ چرا...

خخخخ به جناب سرهنگ گفت جناب سروان! سرهنگ نزاشت بقیه ی حرف سو بزنه و گفت:

سرهنگ - یه لحظه صبر کن الان میگم!

کمی مکث کرد و گفت:

سرهنگ - در جریان هستی که تو یه نویسنده با شهرت جهانی هستی؟

بهار یه لحظه شوک زده نگاش کرد و بعد پوزخندی زد و با لحن پرتمسخری گفت:

بهار - هه بله در جریانم!

بی تربیت! سرهنگ چند ثانیه بدون حرف نگاش کرد و ادامه داد:

سرهنگ - دو ماه دیگه قراره یه جشنواره برگزار بشه که توی اون جشنواره باید یه فیلم درحال ساخت درمورد دفاع مقدس معرفی بشه که...

کمی مکث کرد و ادامه داد:

سرهنگ - شما فیلمنامه ی این فیلم و می نویسید.

بهار - کی گفته که من فیلمنامه می نویسم؟

سرهنگ نفس شو کلافه بیرون داد و گفت:

سرهنگ - اگه اجازه بدید براتون توضیح میدم!

بهار بی خیال گفت:

بهار - می شنوم!

سرهنگ - ببینید واسه کشورما این فیلم خیلی مهمه و ما نیاز به یه نویسنده ی ماهر داشتیم توی بحث ما درمورد انتخاب نویسنده یکی از دوستان شمارو معرفی کردن اولش مخالفت کردیم ولی بعدش که درمورد شما و سطح محبوبیت تون تحقیق کردیم قرار بر این شد که اگه شما قبول کردید این فیلنامه رو شما بنویسید اگرم نه که یه نویسنده ی دیگه مینویسه ولی متاسفانه ما تو بخش مون یه عامل نفوذی دلشتیم که گزارش داده بود شما میخواید فیلنامه رو بنویسید و اینم بدونید که اگه شما این فیلنامه رو بنویسید این فیلم پخش جهانی میشه و به نفع خیلی از کشورها از جمله آمریکا نیست و اونا الان ممکنه برای جلوگیری از به خطر افتادن اهداف شون شمارو بکشن!

بهار رنگ پریده داشت به سرهنگ نگاه می کرد وقتی نگاه سرهنگ و متوجه خودش دید سریع گفت:

بهار - اگه من نخوام این فیلنامه رو بنویسم چی میشه؟

سرهنگ بی تفاوت گفت:

سرهنگ - هر طور میل تونه ولی در هر صورت کشورای دیگه فکر می کنن که شما نویسنده ی این فیلنامه هستید و هرطور شده پیداتون می کنن و میان سراغ شما، اگه شما نوشتن این فیلنامه رو قبول کنید که ما از شما محافظت می کنیم اگرم نه که دیگه از اینجا به بعدش به ما مربوط نمیشه!

بهار ترسیده داشت به جناب سرهنگ نگاه می کرد، دیگه اینجوریا هم که جناب سرهنگ گفت نبود حتی اگه قبول نمی کرد دورادور هواشو داشتیم! رو کرد سمت من و با صدای تحلیل رفته ای گفت:

بهار - علی بپر یه آب قند بیار فشارم افتاده!

متعجب نگاش کردم که جناب سرهنگ با صدای بلند خندید و گفت:

سرهنگ - رستاخیز برو واسه خانم بزرگمهر آب قند بیار!

حرصی به بهار نگاه کردم و لبامو بهم فشار دادم و رفتم تو آشپزخونه و یه لیوان برداشتم و آب ریختم توش و چندتا قند انداختم تو آب و شروع به هم زدن کردم، کوفت بخوری آخه به من چه اه!

رفتم تو نشیمن و دوباره سرجام نشستم و آب قندو دادم به بهارو چشم غره ای بهش رفتم، بهار آب قندو یه تفس سرکشید و چندتا نفس عمیق کشید که سرهنگ گفت:

سرهنگ - خب حالا خانم بزرگمهر قبول می کنید یا نه؟

بهار با ناراحتی گفت:

بهار - مگه چاره ی دیگه ای هم دارم؟

جناب سرهنگ چیزی نگفت که بهار ادامه داد:

بهار - باشه ولی من هیچ تجربه و اطلاعات خاصی درمورد دفاع مقدس ندارم!

جناب سرهنگ لبخندی زد و گفت:

سرهنگ - نگران اون نباشید چندتا کتاب مرتبط براتون میارم و چند نفرم تو این کار کمک تون می کنن!

بهار عصبی به سرهنگ نگاه کرد و گفت:

بهار - من گروهی نمی نویسم فقط خودم می نویسم!

سرهنگ متعجب نگاش کرد و گفت:

سرهنگ - هر طور میل تونه پس چند نفر که تو جنگ بودن و جنگ و با چشمای خودشون دیدن میفرستم تا سوالاتتونو ازشون بپرسید!

بهار - اوکی!

سرهنگ یکم دیگه هم باهاش حرف زد و خداحافظی کرد و رفت، بهارم بدون حرف خیره شده بود به میز! یه دو ساعتی گذشت که بهار چیزی نگفت که نگران شدم و با لحنی که نگرانی مو نشون میداد گفتم:

- بزرگمهر!

بهار عصبی نگام کرد و با لحن عصبی تری گفت:

بهار - بهار!

و مثل میرغضبا داشت نگام می کرد دستامو به نشونه ی تسلیم آوردم بالا و گفتم:

- باشه بهار! خوبه؟

بهار بی تفاوت گفت:

بهار - خوبه!

کمی مکث کرد و ادامه داد:

بهار - یه دفتر و یه خودکار بهم بده!

رفتم از تو کتابخونه به دفتر و یه خودکار برداشتم و اومدم پیش بهار نشستم و گذاشتم شون رو میز!

بهار بی حرف دفتر و خودکارو برداشت و شروع به نوشتن کرد، یه سه ساعتی گذشت و اون بیست یا شایدم سی صفحه ای نوشت و یه بار خوندش و یه جاهایی رو خط زد و بعضی جاهاهم یه چیزی اضافه کرد و لبخندی زد و دادش به من و گفت:

بهار - بخون و نظر بده!

- میشه نخونمش؟

بهار متعجب نگام کرد و گفت:

بهار - چرا؟

بی تفاوت گفتم:

- با کتاب رابطه ی خوبی ندارم!

بهار اخم کرد و با لحن دستوری گفت:

بهار - بگیر بخونش!

- نمی خوام!

بهار بدجنس نگام کرد و گفت:

بهار - باشه نخون ولی منم به مافوقت میگم نخوندیش!

خب بگو! من وظیفه م چیز دیگه ست!

بهار ادامه داد:

بهار - اگرم گفنن چرا کارت ضعیفه؟ میگم همیشه یه نفر رمان مو می خونه و ایراداشو از دید خودش میگه و من اون ایرادارو رفع میکنم ولی وقتی به مامور شما گفتم رمان مو بخونه گفت نمیخونم!

متعجب نگاش کردم که بدجنس نگام کرد و ادامه داد:

- واسه خودت بد میشه بهت میگن حاصل زحمات مونو به باد دادی و غیره و غیره!

حرصی نگاش کردم و دفترو ازش گرفتم و شروع به خوندن کردم و هر لحظه بیشتر از قبل تعجب می کردم اینارو جوجه نوشته؟!! داستان درمورد یه پسر تهرانی بود که بالاخره بعد از چندسال جواب بله رو از عمه ش میگیره و قراره بره خرمشهر برای جشن نامزدی شون ولی تو بمبارون خرمشهر خانواده ش و عشقش میمیرن و هنوز ازدواج نکرده باید عروس شو خاک کنه! (دوستان به احتمال قوی یکی از رمانام موضوعش این باشه سخنی از نویسنده) تا اینجا نوشته بود خیلی خوشم اومد، پرتحسین نگاش کردم و گفتم:

- خیلی خوبه، آفرین!

بهار لبخندی زد و گفت:

بهار - مرسی نظر لطفته!

- حقیقته!

بهار لبخندش پهن شد و چیزی نگفت دفترو گرفت و دوبارا شروع به نوشتن کرد دو سه ساعتی پشت سرهم نوشت و دوباره از اول خوندش و ویرایشش کرد، منتظر بودم بده بخونمش که دفترو بست و گفت:

بهار - گشنمه!

لب و لوچه م آویزون شد و گفتم:

- نمیدی بخونمش؟

بهار بدجنس نگام کرد و گفت:

بهار - نوچ!

- چرا؟

بهار بی تفاوت گفت:

بهار - چون گشنمه!

- خب تو گشنته چه ربطی به من داره؟

بهار یه لبخند ژکوند تحویلم داد و گفت:

بهار - خب به شرط میزارم فیلمنامه رو بخونی!

سریع بدون فکر گفتم:

- هر شرطی باشه قبوله!

بهار ریز خندید و گفت:

بهار - واقعا؟

- آره واقعا!

بهار لبخند پهنی زد و گفت:

بهار - برو واسم غذا درست کن!

چییییی؟ عمرا!

- عمرا!

بهار بدجنس خندید و گفت:

بهار - پس فیلنامه رو بهت نمیدم بخونی!

با لب و لوچه ی آویزون نگاش کردم ولی واسش غذا درست نمیکنم!

چند دقیقه گذشت که بهار دوباره شروع به نوشتن کرد خانمای بازیگرم غذا سفارش داده بودن و غذاشونو خوردن رفتن تو اتاقاشون یه دو ساعتی گذشت که بزرگمهر دفترشو بست و برداشتش و رفت تو آشپزخونه و از تو یخچال قالب پنیرو برداشت و دوتا نونم درآورد و نشست رو میز و نون پنیر خورد، کاملا معلوم بود دست چپش هنوزم دردش میکنه، عذاب وجدان گرفتم ای کاش واسش یه چیزی درست میکردم که بخوره! اه به من چه، اصلا می خواست یاد بگیره غذا درست کنه والا!

اینقد تو فکر بودم که بهار میزو جمع کرده بود و داشت می رفت طبقه ی بالا خودمو بهش رسوندم و پشت سرش راه افتادم رفت تو اتاق و بی توجه به حضور من خودشو پرت کرد رو تخت و چشماشو بست منم نشستم رو یه صندلی یه دو ساعتی گذشت...

بهار خواب بود که صدای شکستن چیزی اومد بعدم که یه نفر پشت سر هم به پنجره سنگ میزد، هه چقد زود دست به کار شدن آروم از جام بلند شدم و کلت مو در آوردم و ماشه رو کشیدم و سریع پرده رو کشیدم که با چیزی که دیدم یه لحظه احساس کردم یه پارچ آب یخ رو سرم ریختن.

سروان حسینی رو با یه طناب پشت پنجره دارش زده بودن ولی هنوز تکون می خورد یعنی زنده ست سریع پنجره رو باز کردم و از چهارچوب پنجره رفتم بالا و طناب و بریدم و با هر سختی که بود آوردمش تو اتاق که البته اینقد سر و صدا کردم که بهار بیدار شد و جیغ خفیفی کشید.

حسینی مرتب سرفه میکرد و گردنش و ماساژ می داد یه لیوان آب به خوردش دادم رو تخت خوابوندمش،

یه دو سه دقیقه ای گذشت که متوجه شدم بهار نیست در اتاقم باز بود، پرترس اطراف و نگاه کردم از طبقه ی پایین صدای شلیک گلوله اومد سریع از اتاق اومدم بیرون و از پله ها رفتم پایین، یه نفر بهارو گروگان گرفته بود و رو به بچه ها گفت:

گروگانگیر - جلو نیاید وگرنه میکشمش!

پشتش به من بود چقد صداش آشناست، کسی حواسش به من نبود آروم و بی صدا دستبندو درآوردم و تو یه حرکت سریع اسلحه شو ازش گرفتم و با یه ضربه اسلحه شو از دستش گرفتم و بدون اینکه بهش اجازه بدم کاری بکنه بهش دستبد زدم و رو به ستوان رستمی عصبی گفتم:

- وقتی اینا اومدن تو خونه شما کجا بودید؟ هان؟

رستمی سرشو انداخت پایین و گفت:

رستمی - به خدا هیچ چیز مشکوکی ندیدیم...

چشم غره ی وحشتناکی بهش رفتم که ساکت شد، نقاب گروگانگیرو در آوردم، متعجب و ناباور به شخصی که میدیدم نگاه کردم ای... اینکه... اینکه سهیله!

پردرد چشمامو بستم و باز کردم که پوزخندی زد و گفت:

سهیل - جا خوردی عزیز دل مامان و بابام!

همونطور که ناباور داشتم نگاش میکردم به سختی گفتم:

- چرا؟!!

سهیل غمزده نگام کرد و گفت:

سهیل - چون میخواستم به قولم عمل کنم من همیشه مخالف تو هستم و خواهم بود آقای دزد محبت پدر و مادرم!

شوک بدی بهم وارد شده بود یعنی اون می خواست بهارو بکشه؟

نه امکان نداره اون هرچی که باشه آدمکش نیست ولی...