رمان عملیات با چاشنی شیطنت به قلم طناز.پ

ژانر : #پلیسی #طنز #کلکلی

خلاصه :

آرشیدا یکتاهستم ملقب به آشی دختر سپهر یکتا یه برادر وخواهر بزرگ تر از خودمم دارم آرام خواهریم مزدوجه و برادرمم تو فرانسه درس میخونه منم خیر سرم پلیس شدم یه پسر عمو دارم اسمش آرمانه یا به قول خود‌م چغندر بی خواصیت کاملا باهاش لجم حتی از لج اون پلیس شدم وبا کلی زور وپارتی یه شبه سروان شدم حالا تو این وضع دایی جان یه عملیات میذاره که ...

بایه بسم الله وارد اداره شدم.

عاشق کارم هستم و وقتی که به اداره میام حس غریبی دارم. اداره مثل همیشه شلوغ بود. و متقاضی برای شکایت زیاد بود. یکی با سرشکسته آه و ناله می کرد یکی به دست و پا افتاده بود برای رضایت گرفتند و سرباز هایی که مشغول آروم کردن این افراد بودند. داشتم از پله ها بالا می رفتم و فکر می کردم که خب الان حتما به اتاق دایی باید برم که یه سرباز، جف پا وسط افکارم پرید.

سرباز: آهای خانوم این جامگه کاروان سراست که سرت رو انداختی مثل...استغفر الله

-ببخشیدا من سروان آرشیدا یکتا هستم خواهر زاده ی سرهنگ نادری

سرباز که لکنت گرفته بود گفت :بـ بفرمایید

بدون کوچک ترین توجه ای بهش از کنارش رد شدم وخودم رو به اتاق دایی رسوندم.

مثل همیشه بدون این که در بزنم به اتاق دایی رفتم.

-سلام، دایی جون من چطوره؟

دایی:باز تو مزه پروندی، برو برو خونتون ساکات رو جمع کن که یه عملیات توی فرانسه افتادی

-جــــــــــانم

دایی:بروخونه من امشب میام خونتون برات توضیح می دم.

-اطاعت قربان

سریع از اتاق دایی بیرون اومدم و سوار لکسوس سفیده ی جیگرم شدم و پیش به سوی خونه...

وارد حیاط ویلامون شدم وماشینم رو پارک کردم و به سمت خونه رفتم. تو این ساعت از روز کسی خونه نبود. هم مامان هم بابا هر دو شاغل هستند. مامان که پزشکِ و الان در بیمارستان شیفتش هست.

وبابا هم تو شرکتی که با عمو سپهر راه انداختند؛ سرش گرم هست.

برای همون پر سرو صدا وارد ویلا شدم.

-من از راه اومدم بایه گاو اومدم حالا بگو کجارفتی با این الاغ کجا رفتی...

مامان:چـرا انـــــــقدر زود اومدی؟

-هـه ترسیدم مامان یه اِهمی یه اوهومی

مامان: انقدر حرف نزن سرم رفت جواب من و بده

-اصلا تو چرا الان خونه ای؟

مامان:به تو چه اخه دختر

به نظر شما این مادره ماداریم؟

-وای مامان من گشـــنمه

مامان:ای کارد بخوره به اون شکمت اول بزار برسی بعد حرف غذا رو بزن...

بعد از خورد‌ن نهار به زور از ‌دست مامان ‌در رفتم تا ظرفارو نشورم، به اتاقم رفتم که دیدم گوشیم داره زنگ می خوره به صفحش نگاه کردم. کمند‌(‌دوستم) پشت خط بود. حوصلش رو نداشتم ولی اگرجواب نمی دادم می خواست تا صبح زنگ بزنه

_بنال

کمند:بی تربیت یه سلامی یه علیکی

_کمند اصلا حوصلت رو ندارم.

کمند:چته تو؟

_هیچی

کمند:باشه بابا نمی خواد من وبخوری من و هلن وهلنا می خوایم بریم پاتوق میای؟

_حالا ببینم چی می شه!

کمند:کوفت و ببینم چی می شه! اگه نیای باهات حرف نمی زنم.

شــــــپــــــلـــــق تلفن و قطع کرد. عوضی‌ همون موقع یه پیام از طرف کمند اومد که نوشته بود ساعت هفت تو پاتوق منتظرتیم. کلافه شده بودم.

گوشیم و پرت کردم رو میز عسلی و روی تخت نشستم. وبه فکر فرو رفتم و به اطرافم نگاه می کردم.

اتاقم نسبت به اتاقی که قبلا برای آرام بود واتاق آراد بزرگ تره،کاغذدیواری هایی با زمینه ی یاسی وگل های بنفش تخت سلطنتی که تاجش از جنس مخمل بودو تر کیبی از رنگ یاسی-بنفش کنار تختم وسط اتاق بود. طرف راست تخت یه پنجره ی سرتاسری بود که به یه تراس بزرگ باز می شد وروش یه پرده ی سفید ساده ویک والان بنفش می خورد یه لوستر خیلی ناز از سقف آویزون بود‌ روبروی تخت ،دوتا صندلی بنفش رو به رو ی هم بو‌د، وسطشون یه میز میز آرایش وکمدمم سفید بنفش بود ویه فرش برجسته به رنگ یاسی-بنفش وسط اتاق پهن بود. همان طور که به اتاقم و وسایل ها نگاه می کردم.چشمام سنگین شد و نفهمیدم که چطوری خوابم برد...

باصدای زنگ گوشیم از خواب بیدار شدم. هنوز گیج خواب بودم و

بدون این که حتی به صفحه ی گوشیم نگاهی بندازم باهمون صدای خواب آلودم جواب دادم.

من:الو

کمند:زهرمار و الو من به خانوم می گم بیا پاتوق خانوم خوابیده!

من:مگه ساعت چنده؟

کمند: شیش و نیمِ ها... اگه نیای نابودت می کنم.

من:اوه ترسیدم.

کمند:همین که گفتم.

شــــــــــپـــــلــــــق...

بازم این خر تلفن رو، روم قطع کرد.

از جام بلند شدم و به سمت سرویس بهداشتیِ توی اتاقم رفتم. صورتم و شستم وبا حولم خشک کردم. از سرویس بهداشتی بیرون اومدم و روی صندلی میز آرایشم نشستم. به صورتم نگاه کردم... موهای طلایی و بور، چشمای آبی فیروزه ای که تیله ای بود و رگه های سبز وطوسی داشت که هر وقت لباس طوسی می پوشیدم طوسی می شد وهر وقت لباسای سبز می پوشیدم سبز می شد‌. پوستی سفید، لبایی که رنگشون قرمز بود واز بچگی حالت غنچه داشت. انگشتای دستم کشیده بود.

هم لاغر بودم هم قد بلند.

یه رژ نارنجی به لبم زدم با یه رژگونه ی آجری رنگ یه مانتو، شلوار، شال، کیف و کتونی ال استار طوسی رنگی پوشیدم که باعث شد چشمام طوسی بشه.

(می دونم تعجب کردین ولی یه همچین چشمایی وجود داره تحقیق کردم) سویچ ماشینم و برداشتم و از ویلا بیرون اومدم وسوار ماشینم شدم.

گاز دادم به سمت پاتوق که یه رستوران و کافی شاپ شیک بود...

ماشین و پارک کردم و وارد کافی شاپ شدم. با ورودم به کافی شاپ با چشم به دنبال بچه ها گشتم. این جا بهم آرامش می داد. مثل همیشه شلوغ بود و اکثرا دخترها و پسرها بودند.

از دور کمند و دیدم و به سمت میز همیشگی رفتم و پشتش نشستم.

-سلام

کمند:زهرمار و سلام

تااومدم حرف بزنم که صدای هلن اومد.

هلن:سلام سلام. توروخدا دوباره عین سگ و گربه به جون هم نیوفتید.

-به به هلن خانوم بی معرفت.

هلن:به به آرشیدا خانوم بامعرفت.

-هلنا کو؟

کمند:پشت کوه

-چقدر تو نمکدونی!

کمند:په چی؟

هلنا:سلام رفیق رفقا

-سلام خانوم دندون پزشک

همون موقع صدای دادی از اون طرف رستوران بلند شد

-انگاری دعواشده

از سر میز بلند شدم وخودم و رسوندم سمت کسایی که داشتن دعوامی کردند.

-تمومش کنید.

مرده:شما کی باشی؟

-فکر کن یه پلیس که می خواد نظم و برقرار کنه.

مرده یه پوزخند زد وگفت:

مرده: منم باور کردم

کارت شناساییم رونشونش دادم که گرخید وفلنگ و بست ماهم برگشتیم سر میزمون...

-خب... خوش گذشت پاشین کاسه کوزتون و جمع کنید بریم خونه

کمند:خونه ی شما!

-مگه خو‌دتون خونه ندارید؟

کمند:بی ذوق

-همینی که هست

همگی بلند شدیم واز رستوران خارج شدیم. هرکی سوار ماشینش شد وپیش به سوی خونه...

در ویلا رو با ریموت باز کردم.

بعد از این که ماشین رو پارک کردم؛ به سمت در ورودی رفتم و بازش کردم که، فکم خورد به پارکتای خونه"دهنت رو ببند الان مگس می ره توش"سلام وجدان جون گرام

فقط این رو بگم که خوانواده ی داییم (همون دایی سرهنگم)با آیدین (پسر عمو سپهرداد که شوهر خواهرمه)اونجا بودند.

-سلـــــــــــــام بر اهل فامیل

مامان:کجاموندی تو؟

-اومدم دیگه

دایی:آرشیدا بیا اینجا

سریع رفتم کناردایی نشستم.

-بله دایی جون؟

دایی:می خواستم درباره ی عملیات باهات حرف بزنم تو با آرمان قراره به این عملیات برید.

-کدوم آرمان؟

دایی:پسر عموت دیگه

(آرمان و آیدین برادرن ویه خواهر به اسم ارغوان دارن)

-دروغ می گی!

دایی: نه راست می گم تازه این عملیات چون تو فرانسه ست. تو و آرمان اونجا تنها هستید، باید حتما عقد موقت کنید.

-نه دایی جون، تازه مامان اینا محاله بزارن

دایی:اجازت و هم واسه عملیات هم واسه عقد موقت گرفتم.

نــه

آخـه

چــرا

من!؟

کل شب داشتم فکر می کردم که چیکار کنم با این چغندر بی خاصیت، بعد از بدرقه ی دایی اینا به اتاقم رفتم تا بخوابم...

(یک هفته بعد)

مامان:آرشـــــیــــدا! زود باش

با حرص تو آینه به خودم نگاه کردم تا ببینم وضعیتم چطوره یه کت و دامن شیری پوشیدم باجوراب شلواری هم رنگش یه شال حریررو سرم انداختم وصندلای سفیدم رو پام کردم،چمدونم رو برداشتم. به طبقه پایین رفتم. که دیدم آرام وشوهر گرامش هم اونجابودند. بابا اومد چمدونم رو ازم گرفت وتو صندوق عقب گذاشت و پشت فرمان نشست. مامان کنارش من و آرام و آیدین هم صندلی عقب نشستیم. بعد از رسیدن ما عمو اینا هم رسیدن همگی با هم بالا رفتیم.

آرمان:سلام ما واسه عقد وقت گرفته بودیم

مرده:اسم وفامیل؟

آرمان:آرمان یکتا ،آرشیدا یکتا

مرده:بله بفرمایید رفتیم تو سالن برای عقد موقت...

دوشیزه ی مکرمه آرشیدا یکتاآیا وکیلم شمارو به عقد موقت آرمان یکتا در بیاورم؟

-بــــــــــلـــــــه

همه دست زدن وتبریک گفتن حالا انگار واقعا عروسیمون بودا ! شیطونه می گه"شیطونه خیلی غلط می کنه"بله شما درست می فرمایید...

همه از محضر اومدیم بیرون من با کلی غرغر سوار بی ام و آرمان شدم.

آرمانم بعد از گذاشتن چمدونم توی صندوق ماشینش، اومد نشست وهمگی رفتیم طرف فرودگاه.

آرمان:بفرمایید پایین مادمازل

از ماشین پیاده شدم وداخل فرودگاه شدم که با دیدن قوم دایی (کارمندای اداره)دهنم مثل اسب آبی باز موند.

دایی:سلام بر خواهر زاده ی عزیزم، هواپیماتون آمادس

-مگه هواپیما خصوصیه؟

دایی:آره، یعنی ضایع شدن تا چه حد!

از مامان وبابا خدافظی کردم از عمو هم خدافظی کردم که رسید به زن عمو.

-خدافظ زن عمو جون

زن عمو ساحل: خدا کنه سرتون به سنگ بخوره وتو واقعا عروس من بشی.

-شاید آرمان سرش به سنگ بخوره سر من به سنگ نمی خوره!

زن عمو :از دست تو نیم وجبی،

بعد از خدافظی از ننه بابای شوهرم رسیدم به آرامی

-خدافظ گلم

آرام:خدافط خلم

-لیاقت نداری که، یهو یکی پرید تو بغلم و شروع کرد بوس کردنم

-اهه ارغوان آبیاریم نکن که

ارغوان:دارم خو‌د شیرینی می کنم، که برادرم و سالم بهم تحویل بدی

-برو بابا

آرمان:بیا دیگه آرشیدا

-اومدم.

با آرمان سوار هواپیما شخصی شدیم، من همون اول کل راه رو خوابیدم.

آرمان : آرشیدا بلند شو دیگه

-جون عمت بزار بخوابم، خوا بم میاد

آرمان:وا پاشو ببینم دختره ی سرتق

-انقدر کنار گوش من مثل مگش وزوز نکن.

آرمان:باشه وزوز نمی کنم ولی رسیدیما

-کجارسیدیم؟

آرمان:یعنی واقعا خاک تو سرت دختر رسیدیم فرانسه،

همین که گفت فرانسه مثل فنر از جام پریدم.

-خدایی رسیدیم؟

آرمان:نه دروغ گفتم بخندیم رسیدیم دیگه.

باآرمان از هواپیما بیرون اومدیم، آرمان رفت چمدوناروتحویل بگیره منم رفتم سالن انتظار آقابیان

آرمان:بریم

-بـــــــــریـم(باذوق گفتما)

از فرو‌گاه اومدیم بیرون؛ آرمان به سمت یه ون مشکی رفت منم دنبالش در ون که باز شد از تعجب چشمام داشت از کاسه می زد بیرون چهارتا صندلی داشت که روبه روی هم بود ویه زن و مرد توش نشسته بود، من و آرمان هم سوارشدیم وماشین حرکت کرد آرمان که نگاه کنجکاوم و روی اون خانومه ومرده دیدگفت

آرمان:ایشون(به زنه اشاره کرد)ستاره خانوم هستن ومثل تو سروانن واین اقاهم شوهر ستاره خانوم سرگرد هستن؛ وقتی رسیدیم خونه برات درباره ی عملیات بیشتر توضیح می دم.

آرمان:رسیدیم پیاده شید.

از ماشین پیاده شدیم، که با دیدن برج مغزم سوت کشید

-آرمانی اینجا چند طبقس مگه؟

آرمان:بیست و پنج طبقه

-وماطبقه چند‌میم؟

آرمان:طبقه ی بیست

-جــــــــــــــــانم!

آرمان:چی شد؟

-هـ هیچی

وای دد حالا چیکار کنم، چطوری برم تو اون اتاقک آهنی(آسانسور) این مرض لعنتی پدر من و در آورده ها

آرمان:آرشیدا چی شده چرا وایسادی؟مگه سوار نمی شی؟

-چرا، چرا الان سوار می شم.

با ترس ولرز رفتم تو آسانسور وچسبیدم به دیواره ی سرد اون اتاقک لعنتی وچشمام و بستم؛ تند تند نفس می کشیدم بعد از چند ثانیه که یه قرن گذشت آسانسور ایستاد از آسانسور پیاده شدم.

ویه نفس راحت کشیدم آرمان در واحدمون رو بازکرد واول خودش رفت تو مثلا خانومامقدم ترن مــــثلا!

بعدش ستاره بعدش سامیار ودر آخرم من رفتم تو هنوزم دستو پاهام از ترس سست شده بودن. ولی با دیدن دکوراسیون خونه، آسانسورو ترسو فراموش کردم چیدمان آشپز خونه وپذیرایی سفید-طلایی بود.

سریع رفتم توی یه اتاق که با دیدنش دهنم چسبید به پارکتای اتاق، کل چیدمان سفید مشکی بود در کل خیـلی اتاق خوشگلی بود.

چمدونم و گزاشتم تو اتاق و اومدم بیرون که خوردم به یه چیز گرم و نرم سرم و آوردم بالاو... نه بابا خوردم به ............ خوردم به ستاره، کرم دارم دیگه خواستم یه کم جو بدم.

ستاره : وای ببخشاید ببخشید آشی جون ندیدمت

-اخشال(اشکال)نداره عخشم(عشقم)

دست ستاره روکشیدم وباهم رفتیم روی مبل ال سفید-طلایی جلویtv داد زدم:

-آهای عمو ها، مگه نمی خواین درباره ی عملیات یه توضیح به ما بدین

سامیار:چرا که نه، نشست بغل ستاره آرمان هم اومد کنار من نشست بی ادب شاید من نخوام پیشم بشینی آخه چغندر

آرمان:خوب این عملیات خیلی مهم و حیاطیه؛ ستاره وآرمان از قبل وارد گروه خلافکار ها شدن ماهم به عنوان بزرگ ترین سهام دار های ترکیه با اون ها مــثــلا شریک می شیم اسم من مرت واسم تو هم الیف، اینم کارت شناسایی تقلبیت منم یکی مثل همین و دارم سامیار هم اسمش کرمه ستاره هم اجه فقط خواهش می کنم سوتی نده شما کار خاصی انجام نمی دین آها داشت یادم می رفت، برای اطمینان بیشتر یه دونه تفنگ به هر کدومتون می دیم تادر مواقع ضروری ازش استفاده کنید دیگه مشکلی نیست؟

-نه ممنون، ستی (مخفف ستاره)پاشو بریم شام درست کنیم که این آقایون از گشنگی نمیرن ستاره تک خنده ای کرد وگفت

ستاره:باشه بریم

با ستاره رفتیم تو آشپز خونه وشروع به درست کردن غذاکردیم.

پختن غذاتموم شد چه غذاییم شد بوش کل خونه رو گرفته بود.

_آهای آقایون بفرمایید سر میز غذاتون و بخورید، انقدر تو اینیستا ول نگردین

سامیار:حالا از کجا می دونی اینیستاس شاید تلگرامه یه فیس بوک

_تورو مطمئن نیستم ولی آرمان رو مطمئنم

آرمان:از کجا می دونی؟

-دیگه دیگه ماهم یه ترفند هایی داریم واسه خودمون

ستاره:اهههه بسه دیگه خیلی حرف می زنین بیاید غذاتون روبخورید.

نشستیم سر میز وشروع کردیم به غذاخوردن، وسطای غذابود که آرمان گفت:آرشیدامی شه نمکدون و برام بیاری؟

_باشه

ازجام بلند شدم و نمکدون و آوردم و دوباره نشستم ویه قاشق از برنجم خوردم، که احساس کردم تمام محتویات معدم داره میاد بالا سریع دویدم سمت سرویس بهداشتی وهرچی خورده بودم و بالا آوردم فکر کنم تاپیتزای هفته ی پیشم و هم بالا آوردم توری که دیگه فقط اوق می زدم وهیچی بالا نمی آوردم؛ حالم که بهتر شد از سرویس بهداشتی اومدم بیرون ستاره با نگرانی گفت :حالت خوبه آرشیدا؟نکنه مس...نه مبارکه الهی زیر سایه ی پدر مادرش بزرگ شه

جانم این الان چیچی گفت؟

می کشمت آرمان، باچشم براش خط نشون کشیدم تا بعدا حالیش کنم وایسا ببینم مگه اینا نمیدونن من و آرمان صوری ازدواج کردیم؟ ای تو روحت آرمان!

-من حالم خوبه ستی جان اون چیزیم که تو بهش فکر می کنی بهش فکر نکن چون نیست

غذا که کوفتم شد، رفتم توی اتاقم که با دیدن چمدون آرمان توی اتاقم داشتم از تعجب شاخ در می آوردم چمدون این اینجا چیکار می کنه؟

آرمان:شاخات نزنه بیرون، منو تو مجبوریم توی یه اتاق بخوابیم چون ستاره وسامیار نمیدونن که ما ازدواجمون صوریه پس سوتی نده

-اونوخت چرا بهشون نگفتی؟

آرمان:چون دایی جون گفتن بهشون نگیم اکی؟

ولی گفته باشما من رو تخت می خوابم

آرمان:اونوقت من کجا بخوابم؟

-کاناپرو برای یه هم چین مواقعی می زارن، تو اتاق دیگه

آرمان:جهنمو ضرر باشه من روی کاناپه می خوابم

-آفرین پسره خوب

یهو گوشیم زنگ خورد و قطع شد حتما کار اون کمنده بی کاره

آرمان:گوشیت و عوض کردی؟

-په فکر کردی هنوز اون هواوی سفیدرو دارم نه خیرم

آرمان:به پای گوشی منـکه نمی رسه گوشی من اپله گوشی تو ال جی.

-به نظر من ال جی از اپلم بهتره، هالا دهنت و ببند خوابم میاد می خوام بکپم

بفرمایید بانو، رفتم روی تخت دراز کشیدم وبه سه نرسیده خوابم برد.

با تابش نور شدید خورشید به صورتم چشمام و باز کردم.

وبه سقف خیره شدم؛ اوف یعنی امروز قراره عملیات شروع بشه از جام بلند شدم که چشمم خورد به آرمان روی کاناپه مچاله شده بود. دروغ نگم یه ذره دلم براش سوخت، فقط یه ذره ها گفته باشم.

پتو رو هم پس داده بود رفتم جلوش و پتو شو انداختم روش و نشستم رو زمین جلو ی صورتش وبهش زل زدم تو خواب شبیه پسر بچه‌های مظلوم می شه ولی وقتی بیداره تخس و لجباز و مغروره، مثل من برای همین همیشه مثل تام و جری به جون‌هم میفتیم اززمین بلند شدم و از اتاق اومدم بیرون ساعت هشت بود ودر تعجبم که چطوری صبح به این زودی بیدار شدم، رفتم توی آشپز خونه وچای سازو روشن کردم میزو چیدم چایی که دم کشید واسه همه یه لیوان چایی ریختم و رفتم توی اتاق آرمان از خواب بیدار بود وداشت گردنش و ماساژمی داد و اه و ناله می کرد

-چرا آه و ناله می کنی؟

آرمان:به نظرت برای چی آه و ناله می کنم؟

وقتی کل شب روی کاناپه بخوابی همین می شه دیگه

-خوب چیکار کنم، من که نمی تونم رو کاناپه بخوابم حالا هم انقدر نمی خواد غرغر کنی بیا صبحانه آمادس بیا بخوریم.

که قراره از امروز بریم سراغ اون خلاف کارا، با آرمان از اتاق اومدم بیرون که همون موقع ستاره و سامیارم از اتاقشون اومدن بیرون چهار نفری نشستیم سر میز و شروع کردیم به صبحانه خوردن.

ستاره:خوب بریم آماده شیم، که از امروز کارمون‌شروع می شه

سریع رفتم توی اتاق و لباسم و بایه زیر سارافنی آستین سه ربعی مشکی وسارافن سفید مشکی و یه جوراب شلواری مشکی عوض کردم.

موهای لختمم تیغ ماهی بافتم آوردم روی شونه ی راستم و رهاش کردم، از اتاق رفتم بیرون تا آرمان هم لباسش و بپوشه یه سندل سفیدم پام‌کردم؛ چند دقیقه بعد آرمان وسامیار و ستاره هم اومدن ماشالا آرمان چه‌تیپی هم زده یه کت وشلوار سورمه ای پوشیده بود وزیرشم یه لباس مردونه ی سفید وکروات هم رنگ کت و شلوارش. چهار تایی از خونه اومدیم بیرون. که با دیدن آسانسور، نفسم تو سینه حبس شد حالا چیکار کنم ای خدا اینم خونه بود، که برامون اجاره کردن با قدم هایی لرزون وارد آسانسور شدم آرمان هم اومد کنارم وایساد بعد از این که ستاره و سامیار هم سوار شدن در آسانسور که بسته شد

سریع دست آرمان رو گرفتم و فشار دادم حالم اصلا خوب نبود وچشمام داشت سیاهی می رفت و نفسم جا نمی اومد کم کم پلکام افتاد رو هم ودیگه هیچی نفهمیدم...

"آرمان"

وارد آسانسور شدیم من نمی دونم چرا این دختر تا آسانسورو می بینه رنگش مثل گچ دیوار می شه، حتما از آسانسور می ترسه دیگه اول رفتم وکنارش وایسادم که یهو یکی دست مو سفت گرفت وفشار آورد دست آرشیدا بود، انگاریه تیکه یخ تو دستم بود تو همین موقع یهو دیدم آرشیدا داره میفته زمین سریع گرفتمش.

ستاره:ای وای خدا مرگم بده چیشد؟

-نمیدونم

سامیار:بیاید ببریمش درمونگاه

آسانسورایستاد از آسانسور اومدم بیرون ودویدم طرف ماشینی که در اختیارم قرار داده بودن، ستاره نشست عقب منم آرشیدارو خوابوندم صندلی عقب وسرشو گذاشتم رو پای ستاره سامیارم نشست صندلی شاگرد منم سریع نشستمو گازدادم طرف درمانگاه...

دکتر:نگران بیمار نباشید حالش خوبه شوک عصبی بهش وارد شده سرمش که تموم شه میتونید ببریدش.

-ممنون دکتر زحمت کشیدین.

دکتر:وظیفه بود.

"آرشیدا"

چشمام و که باز کردم، نور شدیدی چشمام و زد سریع دوباره چشمام و بستم همون موقع صدای در اومد وبعدصدای قدم های یکی چشمام و که تازه به نور عادت کرده بودرو باز کردم.

آرمان:حالت خوبه؟

-آ آره

آرمان:چت شد برای چی حالت بد شد؟

همینم مونده به این چغندر بگم، که فوبیا از فضای بسته دارم من حتی به مامان بابامم نگفتم چه برسه به این چغندر

ـ هـ هیچی برای عملیات استرس داشتم الان حالم خوبه

آرمان:مطمئنی؟

ـ آره

آرمان:استرس نداره که دختر، آرمان اومد گردنش و یکم کج کنه که نالش در اومد.

ـ چی شد؟

آرمان:اثرات خوابیدن رو کاناپس

ـ اها

آرمان:آرشیدا بزار منم رو تخت بخوابم دیگه به خدا نمی تونم رو کاناپه بخوابم نمی خورمت که

ـ نه نمی شه حرفشم نزن

آرمان:خیلی بدی

ـ می دونم، نیاز به تکرار نبود که گلم.

سرمم تموم شد، از جام بلند شدم هنوزم سرم گیج می رفت برای همین آرمان زیر بغلم و گرفت.

ـ نیازی به کمک ندارم

آرمان:لجبازی نکن، با کمک آرمان سوار ماشین شدم

آرمان:خوب چون حال آرشیدا خوب نیست می ریم خونه.

از ماشین اومدم بیرون و وارد لابی شدم چشمم روی در آسانسور خشک شد، ای خدا چیکار کنم من با این آسانسور تو همین فکرا بودم که یکی دستم و گرفت.

"آرمان"

ترسو تو چشمای آرشیدا دیدم و حدسم به یقین تبدیل شد که از آسانسور می ترسه، رفتم جلو ودستش و گرفتم با تعجب به من نگاه می کرد

-نترس من پیشتم.

دستشو گرفتم و بردم توآسانسور سامیار وستاره سوار شده بودن با بسته شدن در آسانسور چشمای آرشیدا هم بسته شدو دستش و که تو دستم بودو فشار داد دم گوشش گفتم:نترس الان می رسیم نفسای عمیق بکش

بعد از چند دقیقه در آسانسور باز شدسریع از آسانسور اومدیم بیرون. در واحدو باز کردم وبه آرشیدا کمک کردم، وبردمش توی اتاقمون دراز کشیدرو تخت وچشماش و بست وخوابید.

"آرشیدا"

بااحساس بدن درد از خواب بیدار شدم.

نشستم رو تخت، هواتاریک شده بود وچراغ اتاق خاموش بود الان یه حمام باآب داغ می چسبید. حولم و برداشتم ورفتم تو حموم داخل اتاق، یه حموم یک ساعته حالم و بهتر کرد حولم و که یه تن پوش بود رو تنم کردم واز حموم اومدم بیرون.

-اوف چقدرکیف داد

آرمان:عافیت باشه

-سلامت باشـ...ببینم تو اینجا چیکار داری بـــــــرو بـــــیــرون ببینم زود،

یه لبخند شیطنت آمیز زد وگفت:نه من راحتم.

-من ناراحتم

آرمان:به من چه؟

دویدم طرفش و هلش دادم طرف در اتاق، ولی دریغ از یک میلی متر هرچی تقلاکردم اصلا تکون نخورد با یه تصمیم آنی یه قدمه فاصله ی بینمون و پرکردم، فاصله ی صورتم به صورتش یه وجب بیشتر نبود. ونفسای داغش می خورد تو صورتم

-گفتم برو بیرون چغندر

آرمان:الان چغندرو نشونت می دم وایسافقط

‌باگفتن مگه مغز خر خوردم، فرار کردم اونم دنبالم دوید یهو نمیدونم چی شدکه پام گیر کرد به پایین تخت ومن افتادم رو تخت آرمانم که پشتم بود افتاد روم.

یه چند دقیقه به هم نگاه می کردیم که من به خودم اومدم.

-جات راحته دیگه کم و کسری نداری؟

آرمان:‌نه راحت راحتم، تو همین موقع بود که صدای ستاره از پشت در اومد.

ستاره:آرمان تو قرار بود به آرشیدا بگی آماده شه بریم رستوران خودتم موندگار شدی!

آرمان:الان میایم.

ستاره:اوکی

آرمان از اتاق رفت بیرون، منم لباسم و با یه تاپ سفید که یه کت لی خواکستری آستین سه ربعی می خورد ویه شلوار لی خاکستری و یه کتونی آل استار سفید-خاکستری عوض کردم ومو های طلاییم و آزادانه ریختم دورم.

وگوشیم و گذاشتم تو جیب شلوارم و از اتاق اومدم بیرون

-من آمادم بریم

آرمان:بریم

بعد از چک کردن گاز، اومدم از در واحد بیرون که با دیدن آسانسور نفسم حبس شد سریع بادستای سردم دست آرمان و گرفتم

آرمان:حالت خوبه آرشیدا چرا تو هروقت آسانسورو می بینی رنگت مثل کچ می شه؟از آسانسور می ترسی؟

فقط تونستم بگم: نـ نه نه خـ خوبم

آرمان:نترس اصلا ترس نداره، من پیشتم.

باقدم های لرزون وارد آسانسور شدم بازوی آرمان رو محکم گرفتم وچشمام و بستم بعد از چند دقیقه در آسانسور باز شد خودم و پرت کردم بیرون ویه نفس راحت کشیدم.

"آرمان"

دختره ی سرتق معلوم نیست چه مرگشه که تاآسانسور

و می بینه سفید می شه

آرشیدا:خوب حالا کجا می ریم؟

سامیار:اول بریم رستوران شام بخوریم

ستاره:یعنی سرو ته شما مردارو بزنن، بازم شکم پرستین.

سامیار:اختیار دارین ستاره خانم

سه تایی سوار ماشین شدیم.

خوب خانومارسیدیم بفرمایید،

همگی از ماشین پیاده شدم و وارد رستوران شدیم.

یه میز چهار نفره انتخاب کردیم و وستاره وسامیار کنار هم من و هم کنار هم گارسون اومد وسفارشاتمون و گرفت؛ همه جوجه سفارش دادیم و منتظر شدیم تا غذامون و بیارن.

ستاره:آرشیدا چند سالته؟

آرشیدا: بیست و سه

ستاره:اها من یک سال ازت بزرگ ترم بیست و چهار سالمه

آرشیدا:واقعا؟

ستاره:آره

غذارو که آوردن تو سکوت خوردیم و بعد دوباره سوارماشین شدیم.

-خوب کجابریم؟

آرشیدا و ستاره همزمان گفتن:شهربازی

-مگه بچه اید اخه

آرشیدا:از بچه هم بچه تر

-نچ نچ نچ نچ، ببین ما با کیا شدیم هشتاد میلیون جمعیت

آرشیدا:آرمان جون نزار جوری بزنمت، که بشی دلیل پروتز دخترا

آرمان:‌آرشیدا جان احساس می کنم شکرخوردم

ماشین و روشن کردم و رفتیم سمت شهر بازی.

"آرشیدا‌"

وقتی رسیدیم شهر بازی عین هو بچه های هفت ساله شده بودم، فکر کنم نصف بازی هارو سوارشدیم که دست بردار شدیم وبرگشتیم باید به آرمان بگم خونه رو عوض کنه نمی تونم، ماشین و نگه داشت سریع پیاده شدم وبه طرف آسانسور دویدم من باید بتونم به ابن بیماری غلبه کنم چهارتایی سوارآسانسور شدیم وبعد ازچند دقیقه در آسانسور باز شد.

حالم دوباره بد شده بود، آرمان درخونه رو بار کرد سریع به طرف اتاق رفتم ولباسم و با یه دست لباس خواب بلند که آستین کوتاه بود، عوض کردم ورفتم روتخت آرمان هم لباس راحتیاش و برداشت وتو حموم عوض کرد خواست بره رو کاناپه که با صدای خواب آلودگی گفتم:بیا رو تخت بخواب، ولی از اونور تخت نیای تو ناحیه یه من.

فقط فهمیدم که آرمان اومد روتخت من وبعدش دیگه نفهمیدم چی شد.

با احساس این که تو بغل کسیم.

چشمام و باز کردم که ای دل غافل آرمان من و مثل عروسکش بغلش گرفته بود، اومدم از بغلش در بیام که محکم تر گرفتم حرصم گرفته بود به زور از بغلش اومدم بیرون. پسره ی الدنگ حتما باید کارش و تلافی کنم، حالا چیکار کنم اوم اها فهمیدم با دو رفتم طرف آشپز خونه، دره یخچال وباز کردم واون چیزی روکه می خواستم برداشتم یه پارچ بزرگ از آب یخ،چه شود به طرف اتاق رفتم وبالا سر آرمان ایستادم

وکل آب پارچ و خالی کردم روسر آرمان بیچاره فکر کنم سنکوب کرد. مثل فنر از جاش پرید و نعره زد"نعره چیه بیتربیت"توروخدا بیخیال وجدان جان

نعره زد'می کشمت دختره ی سرتق، دو روز بهت خندیدم پررو شدی سریع فلنگ و بستم ودر رفتم اونم پشت سرم دویدم.

طرف آشپز خونه ودر یخچال و باز کردم، یه برش کیک خامه ای تو یخچال بود اون و پرت کردم طرف آرمان که جری تر شد. وگفت:نابودت می کنم آرشیدا

-البته اگه دستت بهم برسه

همین جور داشتم می دویدم که پام به فرش گیرکرد، وافتادم زمین سرم خوردبه میز عسلی بدجوری دردداشتم همینجوری روزمین دراز کشیده بودم و ناله می کردم که آرمان گفت:

دختره ی تخس این کارارو می کنی اینجوری می شی دیگه

-به جای این که بیای کمکم کنی هی ورور می کنی از رو زمین بلند شدم اون چغندر مثل مجسمه همونجا وایساده بود یعنی خاک توسرش، بااین احساس وطن دوستیش ای هم وطن تودیگه مثل آرمان نباش به هم وطنت کمک کن

-یه ذره کمک نکنی ها دستت چلاق می شه

آرمان:ببند بابا حالاکه من و کله ی سحر بیدار کردی باید بریم واسه صبحانه خرید کنیم.

با به یاد آوردن آسانسور چشمام و بستم ویه نفس عمیق کشیدم

-مـ من نمیام خـ خودت برو

آرمان:بخاطر آسانسوره؟

-نـ نه

آرمان:من که می دونم بخاطر آسانسوره، تواز آسانسور می ترسی؟

-نه، نه، نه، نه

آرمان:تامن ندونم مشکلت با آسانسور چیه تو اتاق زندونی می شی وبعد بازوم و گرفت وبرد طرف اتاق من و انداخت توی اتاق ودرو روم قفل کرد سریع به طرف در حجوم بردمو وبامشتام محکم به درکوبیدم

-آ آرمان جون مـ من د دروباز کن حالـ لم خـ خوب نیست دیگه کم کم چشام سیاهی می رفت ونفسم بند می اومدافتادم روزمین، نفس نفس می زدم که آرمان در اتاق وباز کرد وبادیدن وضعیت من دوید طرف ومن وتو بغلش گرفت باسرعت به طرف در رفت وبعد از اون سراغ آسانسور

-آ آسانسور نـ نه

وبعد پلکام افتاد رو هم وهیچی نفهمیدم.

"آرمان"

سرش افتاد روی سینم وچشماش وبست، عذاب وجدان داشتم که انداختمش توی اتاق سریع سوار آسانسور شدم و بعد از ایستادن آسانسور ازش دویدم بیرون. آرشیدارو گذاشتم صندلی عقب و خودم هم نشستم وگاز دادم سمت بیمارستان، بعد از رسیدن پیاده شدم ودوباره آرشیدارو بغلم گرفتم وبردم داخل.

"آرشیدا"

چشمام و که باز کردم، داخل یه اتاق سفید رنگ بودم ویک پرستار هم داشت آمپولی به سرومم تزریق می کرد

-مـ من چم شده بود؟

پرستار:فشار عصبی بهتون وارد شده بود مراقب خودتون باشید.

بعد از گفتن این حرف رفت بیرون، به ثانیه نکشید که آرمان اومد تو

آرمان:توچت شد موش کوچولو

یاد بچگیامون افتادم من از بچگی به ارمان می گفتم چغندر بی خاصیت اونم بهم می گفت موش کوچولو

-خـ خوبم

آرمان:خوبه، راستی تو برای چی حالت بد بود؟

-هـ هیچی

آرمان:چرا می خوای لجبازی کنی یه کلام بگو، چه مرگته دیگه

-هیچی

آرمان:خیلی لجبازی.

-آره آخه به تو کشیدم.

آرمان:زبونتم نیش داره!

-په بپا نیش نخوری.

آرمان:درازم که هست ماشالا

-آره بابا ده متره.

آرمان با شیطنت گفت:من می دونم، چطوری کوتاهش کنم موش کوچولو.

بعد این که سرومم تموم شد با آرمان از بیمارستان اومدیم بیرون نمیدونم تا کی میخوام با وحشت سواروآسانسورشم، من حتی به مادرو پدر خودم نگفتم این مرض و دارم.

بیام به آرمان بگم، عمرا

کلی پیش روان پزشک رفتم کلی دارو مصرف کردم ولی خوب بشونیستم تازه بد ترم شدم. سرچشمه ی فوبیایی که دارم از هفت سالگیه اون موقع یکی از دشمنای تجاری پدرم من و دزدید و یک ماه کامل من و توی یه اتاق زندانی کرد؛ از اون روز این مرض لعنتی افتاد توجونم وتا الان که بیست و سه سالمه هم راحتم نذاشته

آرمان:بریم خونه لباسات و عوض کن، چون ساعت یک بعد از ظهربا اون خلافکارا قرار داریم.

یه نگاه به تیپم انداختم یه شلوار جین مشکی یه تاپ سفید که روش یه کت آستین سه ربعی کوتاه می خورد که مضکی بود وجنسش لی بود

-من تیپم خوبه نمی خواد بریم خونه

آرمان:باشه پس مشکلی نیست،

با آرمان سوارماشین شدیم.

آرمان ماشین و روشن کرد وراه افتاد

آرمان:از همین الان به بعد من مرتم، وتو هم الیف همسر من فهمیدی؟ سوتی ندیا

-می دونم

آرمان:آفرین.

ــــــــــــــــــــــــــــــــ

بعد از این که آرمان ماشین و پارک کرد با هم از ماشین پیاده شدیم.

آرمان:تفنگت و بیار لازم می شه اونا خطرناکن.

-باشه

با آرمان وارد رستوران شدیم، آرمان به سمت یه میز ده نفره رفت ومنم دنبالش

(از الان به بعد تمام گفتگوها به زبان فرانسویه)

آرمان:سلام جناب ایلماز

مرده که حالا فهمیدم فامیلیش ایلمازه گفت:سلام آقای یوروکهان(یکی از فامیلی های ترکیه ای) سلام بانوی زیبا.

ایش مردک چندش هیز چطوری هم نگاه می کنه، شیطونه می گه با ناخونام چشاتو از کاسه دربیارما!

-سلام آقای ایلماز

ایلماز:جان.

وات با من بود؟باقیافه ای که مثل خنگولا شده بود، نگاهش می کردم فکر کنم فهمید که گفت:بهم بگید جان با اسمم راحت ترم.

این الان چه زود پسر خاله شد بی تربیت.

دوتایی با آرمان کنار هم نشستیم.

حوصلم سر رفته بود، در حدتیم ملی.

آرمان با اونادرباره ی شرکت خیالی ما صحبت می کرد منم هیچی از حرفاشون نمی فهمیدم.

گه گاهی برای اینکه نگن این زنه چقدر خنگه، سرم و تکون می دادم.

چون می دونستم زبونم وابشه دیگه بسته نمی شه وکلی هم سوتی می دم

آروم جوری که فقط آرمان بشنوه به فارسی

گفتم:پس ستاره وسامیار کجاموندن؟

آرمان:چمیدونم، شاید مشکلی براشون پیش اومده.

-ارمان جون عمت که می شه عمم بیا بریم حوصلم بد سررفته

آرمان:خوب من چیکارکنم؟

-بریم خــــــــــونــه

آرمان:الان کارمون تموم می شه

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

یه کم دیگه هم اونجا موندیم، ولی من دریغ از یه کلمه که فهمیده باشم ارمان ساز رفتن زد بالاخره

با ارمان سوار ماشین شدم وبه سمت خونه به راه افتادیم.

ارمانن:آرشیدا تو چرا از آسانسور می ترسی؟

-هـ هیچی

آرمان:منم گوشام درازه