رمان آخرین گلوله (نسخه آفلاین) به قلم نیلوفر سامانی

ژانر : #مافیایی #پلیسی #درام #رازآلود #عاشقانه

خلاصه :

میدانی دوراهی یعنی چه؟

دوراهی یعنی تقدیری که من گرفتارش شدم! منی که از مرگ بیزارم و محکوم به یک انتخاب بی‌رحمانه‌‌ام.انتخابی که با تنها گلوله باقی‌مانده شکل میگیرد و منتهی می‌شود به نجات جان یک نفر.آری! دوراهی یعنی؛

با آخرین گلوله خشابت انتخاب کنی که جان چه کسی را نجات بدهی.جان کسی که قلب مرده‌‌ات را با عشق زنده کرد؟ یا جان کسی که پس از سال‌ها آمد و تورا از بند نجات داد؟

بردیا محمدی سرگرد جوانی است که خواهرش توسط یکی از اعضای باند مافیایی ربوده می‌شود‌.طی این حادثه،پرده از رازی بزرگ کنار زده می‌شود.رازی به قدمت سی‌سال! رازی که زندگی‌شان را دستخوش اتفاقات تلخ و شیرینی می‌کند و درنهایت،منجر به رقم زدن سرنوشتی می‌شود ‌که فراسوی انتظار است!

به‌نام‌او که خلق‌کرد‌عشق‌را

تاجان‌بدهد دل‌مرده‌ام را

ساعت از نیمه‌شب گذشته بود.آسمان که کتی سیاه برتن کرده بود، با رعشه رعد و برق ابهت خود را نشان داد و با شلاقی از جنس باران بر نخل ها می‌نواخت.

بردیا با هرپکی که بر سیگار می‌زد سگرمه‌هایش در هم فرو می‌رفت.این بار دیگر نمی‌توانست شکست را بپذیرد.هرطور که شده بود باید امیرسام را دستگیر می‌کرد و مانع انتقال دخترهای ربوده شده به دبی می‌شد.

با آمدن سرگرد یوسفی از سیگار کشیدن دست کشید.

_بردیا همه چیز آماده است!باید به سمت اسکله حرکت کنیم !

بردیا سرش را به نشانه تایید تکان داد.

هنگام سوار شدن به ماشین ،چشم‌هایش را به سرهنگ محمدی دوخت.سرهنگ او را از پشت پنجره نظاره می‌کرد.ادای احترام کرد و سوار ماشین شد.

باید موفق می‌شد تا خود را به سرهنگ اثبات کند.سرهنگی که در محل کار مافوق او بود و در خانه نقش پدر اش را داشت.تیم پشتیبانی پشت ماشین سرگرد شروع به حرکت کرد.

شرایط جوی به گونه ای نبود که کشتی بتواند حرکت بکند ولی امیرسام هم کسی نبود که به خاطر طوفان کنار بکشد.دیوانه‌تر از هرکسی بود! به اسکله که رسیدند ،آسمان و دریا یکی شده بودند و جزء سیاهی چیزی برای دیدن نبود.باران همچنان می‌تاخت و دریا به عصیان کردن ادامه می‌داد.چراغ‌های اسکله در آن تاریکی کورسویی از نور را ایجاد کردند.

هر‌ یک از تیم‌های پلیس در جایگاه خود مستقر شدند.یک تیم به عنوان پشتیبان ماند و بقیه به فرماندهی بردیا در حالت آماده باش قرار گرفتند.

با غرش آسمان یکیاز دکل های برق صدمه دید و همین امر سبب شد تا کل منطقه در تاریکی مطلق فرو برود.در اسکله پیش از ده کشتی لنگر گرفته بودند که هرکدام‌شان می‌توانستند هدف مورد نظر باشند.سرگرد درحالی که فشنگ‌اش را پر می‌کرد روبه بچه‌های تیم کرد و گفت

_باید دنبال کشتی پلنگ سیاه بگردید.دخترها رو پیدا کنید اما با امیرسام کاری نداشته باشید.اون مال منه !

بعد به سرگرد یوسفی نگاه کرد و گفت ((حسین تو با من بیا !))

حسین درحالی که کلت‌اش در دست بود با دستی دیگر چراغ‌قوه‌اش را روشن کرد و به همراه بردیا به دنبال پلنگ‌سیاه گشت که ناگهان صدای فریاد دختری توجه‌شان را جلب کرد.

سرگرد محمدی روبه حسین کرد و گفت:

-باید از هم جدا بشیم!اگه کسی رو دیدی خبر بده!

حسین به نشانه تایید سرش را تکان داد.بردیا مسیرش را از او جدا کرد.دلشوره بدی به جانش افتاده بود و حس خوبی نداشت! همانطور که در منطقه پرسه میزد،صدایش را در گلویش انداخت و فریاد زد:

_کسی اینجاست؟اگه صدای منو میشنوی جواب بده!

هیچ پاسخی دریافت نکرد!

سرگرد در بندر پرسه میزد و به دنبال نشانه‌ای می‌گشت.نه از دختر خبری بود و نه از کشتی موردِ نظر! با چراغ قوه اطراف را تحت نظر گرفته بود که ناگهان در چند متریش متوجه یک سوله قدیمی شد.تصمیم گرفت سوی سوله برود و چرخی هم در آنجا بزند.به قول معروف:《کار از محکم کاری عیب نمیکنه!》

هنوز به سوله نرسیده بود که مجدد صدایِ دختر در گوشش پیچید!

_کمک!کمک!لطفا کمک ام کنید!

حال دگر مطمئن شده بود که باید به آن مکان سر بزند.گویا منبع صدا از سوله بود!

_دقیقا کجایی؟ من دارم میام سمت سوله.

پژواک صدایش به گوش خودش رسید.دخترک باز هم جوابی نداد! درِ سوله را به عقب هل داد و وارد شد.باران به سقفش برخورد میکرد و صدایی همچون صدای سقوط سنگریزه ها ایجاد کرده بود! بردیا نور چراغ قوه را به اطراف چرخاند تا سرنخی دستگیرش شود.مکان به نسبت بزرگی بود و اجناس زیادی را در خود جا داده بود! سرگرد شروع به قدم زدن در میان اجناس و محموله ها کرد.به یکباره جعبه ای روی زمین افتاد.بردیا کلت را از غلاف بیرون آورد و به پشت سرش چرخید.چشم‌هایش رد نورِ چراغ قوه را دنبال کرد و به دختری رسید.نور درست صورتش را هدف گرفته بود.ترس را به وضوح در چشم‌های آبی رنگش احساس کرد.از موهای طلایی رنگش آب چکه می‌کرد و سر تا پاهایش خیس خالی شده بود.بردیا چند قدم نزدیکش شد و آرام پرسید؟

_تو بودی که کمک میخواستی؟

به ثانیه نکشید که دختر بغضش را رها کرد.

_توروخدا کمک ام کن.من به سختی ازشون فرار کردم.

سرگرد تفنگ را با احتیاط پائین آورد.

_باشه آروم باش.من پلیس ام! از دست کی فرار می‌کردی؟

با کف دست‌ اشک‌هایش را پاک کرد .لب‌های سرخ و لرزانش را تکان داد و بریده بریده گفت:

_از دستِ اونا...ما رو...مارو..به زور سوار کشتی گرفتن...نمیدونم کجا میخواستن ما رو ببرن...من..من خیلی میترسم...فک کنم..اسم رئیسشون امی..امیرسام بود.

دختر دوباره مسیر گریه را در پیش گرفت.بردیا چند قدمی به او نزدیک شد و گفت:

_نگران نباش.من الان می‌برمت یه جای امن.فقط میتونی بگی کشتی کجاست؟

-کشتی حرکت کرد!

با شنیدن آن جمله اخم غلیظی بر پیشانی سرگرد نقش بست.انگشت هایش را در کف دستش جمع کرد و محکم به جعبه فلزی کوباند.دخترک با دیدن آن صحنه به خود لرزید که سرگرد سعی کرد آرامشش را حفظ کند.بی سیم را از جیبش بیرون آورد و به حسین اطلاع داد.

_من دختره رو پیدا کردم.سمت ماشین برمی‌گردم.

_دریافت شد.

به خودرو که رسیدند،سرتا پای هر دویشان خیس شده بود! دست کمی از موش آب کشیده شده نداشتند! بردیا از صندوق عقب سوییشرت مشکیش را بیرون آورد و سوی دختر گرفت.

_اینو بپوش!

دختر درحالی که مثل بید می‌لرزید،دستش را سوی لباس دراز کرد و در همین حین،نگاهش را به سرگرد دوخت.چشمان آبی رنگش باوجود ترس، آرامش عجیبی داشت و مانند دریا هرکس را در خود غرق می‌کرد! آرام زمزمه کرد:

_ممنون سرگرد.

_اسمت چیه؟

_دلآرا .دلآرا مهری.

_خانواده ای داری؟کسی هست که بهش خبر بدم؟

دلارا با ناراحتی سری تکان داد و مغموم گفت:

_نه!من هیچکسی رو ندارم!

_متوجه شدم.باید برای یه سری گزارش بری کلانتری!

دختر خواست حرفی بزند که حسین همراه با بقیه تیم سوی آن دو آمدند.حسین با کلافگی دستی به صورتش کشید و گفت:

_هیچ اثری از پلنگ سیاه نبود!

بردیا از دختر روی برگرداند و سوی حسین چرخید.

_میدونم.پلنگ سیاه حرکت کرده.یه کشتی آماده کن.

نگاهِ خسته حسین،رنگ تعجب به خود گرفت.

_دیوونه شدی؟تو این هوا میخوای بزنی به دریا؟تازه خودت خوب میدونی که از این جا به بعدش دیگه به ما مربوط نیست!

بردیا با عصبانیت یقه خیس حسین را میان انگشتانش گرفت و او را سوی خود کشید.

_فرمانده این تیم منم و منم که تصمیم میگیرم چیکار کنیم.به جای نصیحت، به من بگو چرا ارسلان نگفت زودتر حرکت میکنن؟

حسین با دلخوری به چشمان سرخ او خیره شد.

_نمیدونم.شاید موقعیتش رو نداشته! ولی الان به دریا رفتن حماقته!

کفر سرگرد بالا آمد.او را به ماشین کوباند و صدایش را بالا برد.

_به ولله قسم اگه یه بار دیگه رو حرفم حرف بزنی ،من میدونم با تو! کاری هم ندارم رفیقمی! شیرفهم شد؟

پیرهن مچاله شده اش را از بین انگشتانش رها کردم.حسین لباس اش را صاف کرد و نگاهش را از او دزدید.بدون هیچ سخنی آنجا را ترک کرد تا درخواست او را انجام بدهد!

_همین الان برو یه کشتی آماده کن.

دلآرا حسابی ماتش برده بود.سرگرد پاک فداموش کرده بود که او نیز در آنجا حضور دارد.یکی از افرادش را صدا زد تا دختر را به کلانتری ببرد تا اظهاراتش را ثبت کند.

رمان آخرین گلوله........به قلم نیلوفرسامانی

سرگرد بر روی عرشه کشتی ایستاده بود.کشتی سفید و کوچکی که یشتر حکم کشتی تفریحی داشت، تا وسیله‌ای که بخواهد آنها را به نبرد ببرد.رک بخواهم بگویم در مقابل پلنگ‌سیاه،بزغاله‌ای بیش نبود! باد با بی رحمی بر صورتش سیلی می‌زد. موج‌های دریا هرازگاهی خود را بدون دعوت مهمان کشتی می‌کردند و باز به خانه خود برمی‌گشتند.بردیا چشم هایش به دریا دوخته بود تا بتواند ردی از امیرسام پیدا کند؛ اما هیچ خبری از او نبود! انگار آب او را بلعیده بود !سرگرد در فکر فرو رفته بود که حضور شخصی را در پشتِ سرش احساس کرد.به عقب چرخید و با حسین مواجه شد.پتویی که در دست داشت را به سوی او دراز کرد.

_هوا سرد شده!بارون هم حسابی خیس‌ت کرده.این پتو رو بگیر!

بردیا خواست سوییشرتش را بردارد که ناگهان به‌یاد آورد لباس را به دختر داده است!

در دلش او را تحسین می‌کرد.چرا که توانسته بود از دست آن پسر‌ شیاد فرار کند.

حسین پتو را مقابل چشمانش تکان داد که سرگرد لب گزید:

_نیازی نیست.بارون های اینجا موقتیه و کم کم قطع میشه!

حسین که متوجه شد قصد گرفتن پتو را ندارد خودش دست به‌کار شد و بر روی شانه هایش انداخت.سرگرد خواست پتو را پس بزند که حسین گفت:

_دلیل این همه خشم‌ت نسبت به امیرسام قطعا به خاطر خلاف‌کار بودنش نیست!

یک تای ابروی بردیا بالا پرید.

_منظورت چیه؟

_خودت خوب میدونی!به خاطر اتفاق چند ساله پیشه،مگه نه ؟

بردیا سکوت کرد.از آن ماجرا چندسالی گذشته بود و دگر برایش اهمیتی نداشت! خودش که اینجوری فکر میکرد.حسین زبانش را روی لبش کشید و ادامه داد:

_رفیق سگرمه‌هات درهم رفت.نیازی نیست جواب بدی!خودم جواب ام رو گرفتم.

سرگرد پتو را در دست‌هایش قرار داد.

_نه!اونجوری که فک میکنی نیست!

به او مهلت حرف زدن نداد و عرشه را ترک کردنزد ناخدا رفت و در گوشه‌ای نشست.حرف‌هایِ حسین مانند پتکی‌ فولادی بر سینه‌اش سنگینی میکرد.چراکه خاطرات تلخ گذشته باری دیگر برایش تداعی شد.

باران بند آمده بود و آسمان می‌توانست ستاره‌هایش را به رخ‌ بکشد.دریا نیز مانند گهواره ای آرام طفل‌اش را در آغوش گرفته بود.تنها کسی که آرام نبود،سرگرد محمدی بود!

به لطف حسین زخم‌ گذشته‌اش سر باز کرده بود اما آن‌قدر برای دستگیری امیرسام مصر بود که ترجیح میداد درد‌اش را انکار بکند. به جزء بردیا و حسین هشت نفر دیگر از تیم پلیس سوار کشتی شده بودند و دیگر افراد در اسکله اسکان کرده بودند.سرگرد محمدی در کابین ناخدا نشسته بود. با انگشت میانی و اشاره شقیقه اش را ماساژ می‌داد.هر زمان که خون‌اش به جوش می‌آمد ،سردردهایش شروع می‌شد و با یک دمنوش بابونه حال‌اش جا می‌آمد اما در بین آب‌های خلیج فارس خبری از بابونه نبود! با صدای ناخدا ماساژ سرش را متوقف کرد.

_سرگرد فکر می‌کنم به کشتی مورد نظر رسیدیم.

از جای‌اش بلند شد و با دیدن پلنگ سیاه چشم‌های یشمی‌ رنگ‌اش درخشید.

_خودشه!همون کشتی که می‌خواستم.

بردیا از کابین بیرون آمد و به افراد دستور آماده باش داد.بر روی عرشه ایستاده بود و لحظه ای چشم از پلنگ سیاه بر نمی‌داشت.فقط یک موضوع ذهن‌اش را بدجور به بازی گرفته بود.حسین در کنار اش ایستاد و گفت

_تو هم فکرت درگیره؟

_آره.کشتی حرکت نمی‌کنه!درست وسط آب ایستاده.

حسین نفس‌اش را کلافه بیرون داد

_به نظرت تله است؟از ارسلان هم که به عنوان جاسوس فرستادیم‌ هیچ خبری نیست.

بردیا دست‌اش را بر روی شانه حسین گذاشت و گفت

_مشخص میشه.پلنگ سیاه بی دلیل متوقف نشده.

سمت ناخدا رفت تا به او بگوید که چراغ های کشتی را خاموش کند .نمی‌خواست هیچ اثری از خود به جا بگذارد.

طناب‌ها را به‌بالا انداختند تا بتوانند از بدنه‌ مشکی‌رنگ کشتی بالا بروند.به دستور سرگرد محمدی همه در عرشه پخش شدند تا هرکسی را که دیدند دستگیر کنند.

حسین روبه بردیا کرد و گفت

_اینجا خیلی خلوته!مطمعنی پلنگ سیاهه؟

سرگرد به بدنه داخلی کشتی که عکس یک پلنگ بود اشاره کرد

_آره مطمعن‌ام !قبلا هم این کشتی رو دیده بودم.

_پس بیا از اینجا خارج بشیم.این تله‌ است!

_تا جلو‌تر از این نریم ،نمیتونیم بفهمیم چی در انتظارمونه.اگه ترسیدی برگرد.

حسین نیشخندی زد و گفت

_چی میگی پسر؟من خودِ ترس ام !

یکی از افراد تیم به سراغ‌شان امد و گفت

_قربان روی عرشه اصلی هیچکس نبود!حتی ناخدا هم تو کابین نبود

بردیا و حسین حال دیگر مطمعن شده بودند که زیر کاسه نیم کاسه ای است.

به طبقه پایین کشتی رفتند.با سالنی که در آن شش اتاقک بود مواجه شدند.در اتاق اول و دوم هیچ چیزی نبود .بردیا با خشم در اتاق سوم را باز کرد که با چهره ترسان چهار دختر روبه رو شد.نفسی از سر آسودگی بیرون داد.دست و پاهای‌شان را بسته بودند و با چسب لب‌هایشان را بهم دوخته بودند.

حسین همراه با یک نفر دیگر شروع به باز کردن دست وپای دختر‌ها کرد.بردیا خواست به سمت اتاق چهارم برود که با صدای حسین ایستاد.

_بیا اینجا رو ببین.

با دیدن کیسه‌های شفاف ، دست اش مشت شد.یکی از کیسه‌ها را باز کرد و در مقابل بینی اش قرار داد

_کراک کوکائینه !

کیسه را در میان انگشتان‌اش له کرد و دست دیگر اش را با مشت به زمین کوبید.

حسین که حال دست کمی از او نداشت به دست و پای دختر‌ها اشاره کرد

_مواد رو با طناب به دست و پاشون بسته.پسره عوضی خیلی هار شده !

بردیا روبه آن‌ها کرد

_نگران نباشید.الان شما رو به یه کشتی امن منتقل می‌کنیم تا به ساحل برگردید.فقط همین چهار نفر بودید ؟

یکی از دختر ها با صدایی که از چاه در می‌آمد گفت

_نه دوازده نفر بودیم .

_از بقیه خبر دارید؟

_ما رو قبل از اینکه سوار کشتی کنند بی هوش کردند .از هیچکس خبر نداریم.

سرگرد به نشانه تایید سر اش را تکان داد که ناگهان یاد دل‌آرا افتاد‌.علامت سوالی در ذهن‌اش نقش بست.پس دل‌آرا چطور فرار کرد؟هضم اتفاق های افتاده برایش آسان نبود.حتی فکر اینکه امیرسام در انتقال مواد مخدر هم نقش داشته از ذهن‌اش خطور نمی‌کرد.افراد اش دختر‌ها را به کشتی انتقال دادند و او نیز به امید اینکه بتواند بقیه را نجات بدهد سمت اتاقک‌ها رفت.حسین سمت اتاقکی که در انتهای راهرو بود رفت و چندین جعبه که حاوی پسته بود پیدا کرد.گویا در بین پسته‌ها نیز مواد جاساز شده بود‌.بردیا را چند باری صدا زد اما پاسخی دریافت نکرد.به سمت اتاقک چهارم رفت که دید رفیق‌اش مانند یک درخت خشک‌اش زده است.وارد آنجا شد و با دیدن فرد مقابل اش روح از تن‌اش جدا شد.ارسلان را درحالی که خون از پیشانی اش می‌چکید بر روی صندلی بسته بودند.زیر چشم‌هایش کبود شده بود و انگار چند مشت نثار‌اش کرده بودند.اما بدترین قسمت ماجرا این بود که سه عدد بمب به بدن بی‌جان اش متصل کرده بودند.ارسلان چشم های نیمه باز اش را باز کرد و با دیدن بردیا و حسین اشک از گونه اش سرازیر شد.بی رمق گفت

_فکر کردم قراره بدون اینکه کسی بفهمه بمیرم!

بردیا که رنگی بر رخسار اش نمانده بود ،خود را جمع و جور کرد و نزدیک ارسلان رفت.

_چی میگی پسر؟مگه من میذارم تو بمیری؟

خواست طناب دور اش را باز کند که ارسلان گفت

_بی فایده است .زیر صندلی هم یه بمب هست که با مکانیسم وزن کار می‌کنه.

حسین سر اش را پایین آورد و با دیدن بمب چهارم ،چشم‌هایش را بهم فشرد.با عصبانیت لگدی به جعبه‌های کنار دیوار زد که سبب فرو ریختن آنها شد.بردیا با دیدن نور قرمز رنگ سمت جعبه‌ها رفت تا آن‌ها را کنار بزند.همان طور که انتظار می رفت آنجا نیز بمب بکار رفته بود.بردیا به حسین نگاه کرد

_یکی دیگه هم اینجاست.احتمال میدم کل کشتی رو بمب گذاری کرده باشه اما خبر بدتر، این یکی تا سه دقیقه دیگه منفجر میشه.

بردیا :

با دیدن دقیقه‌شمار ،ضربان‌ قلب‌ام اوج گرفت. فقط صدای تیک تیک بمب و تپش‌های پی‌در‌پی قلب‌ام را می‌شنیدم که ناگهان دقیقه شمار بمب‌های روی بدن ارسلان هم فعال شد.دست‌هایش را با طناب بسته بودند اما بمب‌ها را با زنجیر به بدن‌اش قفل کرده بودند و کلید قفل هم در دسترس نبود.سه دقیقه دیگر برایم معادل صد و هشتاد ثانیه نبود!بلکه معادل جان پسری بود که ماد‌ر ‌اش او را به دست من سپرده است.معادل پسری بود که با هزاران امید و آرزو پا به این مسیر گذاشته بود.نفسی را که در سینه حبس شده بود بیرون دادم.به سمت ارسلان چرخیدم.

_پسر من نجات‌ت میدم!

_داداش بی‌فایده‌ است!خودت هم خوب میدونی.

بی‌راه هم نمی‌گفت.در سه دقیقه نهایت می‌توانستیم دو تا از بمب ‌ها را خنثی کنیم.اما من چطور تنهایش می‌گذاشتم؟چطور می‌توانستم بگذارم ترکش‌های این بمب لعنتی تا مغز استخوان‌اش نفوذ کند؟ارسلان جلوی چشم‌هایم داشت پر پر می‌شد و من هیچ کاری از دستم بر‌نمی‌آمد.هر ثانیه که می‌گذشت برایم حکم ناقوس مرگ را داشت.کاش می‌توانستم زمان را متوقف کنم تا جان‌‌اش را نجات بدهم.کاش می‌توانستم او را سالم به مادر‌اش تحویل بدهم!اما جزء نگریستن هیچ کاری از ما برنمی‌آمد.

حسین دست‌اش را روی شانه ام قرار داد و با نگاهی مات‌ام زده ،ناامیدی را به روح‌ام تزریق کرد.او نیز مانند من عاجز شده بود.به آهستگی طناب دور دست‌های ارسلان را باز کرد.ارسلان که از همان ابتدا امیدی برای نجات نداشت،انگشتره نقره اش را از دست بیرون آورد.

_بعد از مرگ بابام ،این انگشتر به من رسید.داداش لطفا بعد از من اینو به مامانم بده.

چشم‌هایم را از درد بهم فشرده‌ام که اشک‌هایم سرازیر شد.با دستی لرزان انگشتر را از دست‌اش گرفتم که ادامه داد

_ببخشید که نتونستم مانع امیرسام بشم.

حسین بغض‌اش را به سختی قورت داد و گفت

_تو ببخش که نتونستیم کاری کنیم .

_امیرسام پشت‌اش به ثامر ولی‌زاده گرمه!اطلاعات لازم رو توی فلش ثبت کردم.توی قایق سفید رنگ کنار اسکله است.

با احتیاط سر ارسلان را گرفتم و پیشانی‌ام را به پیشانی اش چسباندم که بغض هر دو‌یمان شکست.ارسلان نفسی عمیق کشید و در حالی که سعی می‌کرد اشک‌هایش را کنترل کند گفت

_مراقب مادرم باش !

_مثل مادر خودم مراقب‌اش هستم .

به بمب نگاه کردم.یک دقیقه و سی ثانیه مانده بود. حسین برای آخرین بار به ارسلان نگاه کرد

_به شرف‌ام قسم نمیذارم خون‌ت پایمال بشه!

زمان حکم کرد که باید آنجا را ترک کنیم. حسین که دید رمقی برای حرکت ندارم ،دست مرا گرفت و به دنبال خود کشاند.ارسلان نیز برای آخرین بار ادای احترام کردم.جلوی چشم‌هایم فقط آن دو چشم مظلوم ارسلان بود.نگاهی که دیگر هیچ وقت قرار نبود ببینم.انقدر این غم برایم سنگین بود که متوجه نشده‌ام چطور از کشتی به دریا پرت شدم.به زیر آب فرو رفتم و هیچ تقلایی برای بالا آمدن نمی‌کردم.دنیای آن زیر مانند دنیای من سیاه و تاریک بود.حسین مرا به روی آب آورد و سمت کشتی خودمان برد.ناخدا با سرعت کشتی را حرکت داد که صدای منفجر شدن در گوش‌هایم پیچید.پلنگ‌سیاه در آتش داشت می‌سوخت و قطره‌ای از خلیج فارس برای خاموش کردن اش کافی نبود.چه پارادوکس عجیبی ! با دیدن شعله‌های آتش چشم‌هایم را بستم.قطرات اشک بر روی صورت‌ام سرازیر شد ولی آن‌ها دیگر اشک نبودند.خونی بودند که جلوی چشم‌هایم را گرفته بود.

نم‌نم‌های صبح بود که به کلانتری رسیدیم.راه اتاق‌ام را پیش گرفتم و گزارش دادن به پدر ام را به بعد موکول کردم.خود را روی صندلی پرت کردم و به انگشتر ارسلان خیره شدم.دلم می‌خواست تمام دنیا را وجب به وجب بگردم تا امیرسام را پیدا کنم.مرگ را برایش کم می‌دانستم و در ذهن‌ام او را به بدترین مجازات‌ها محکوم می‌کردم.با صدای باز شدن در ، رشته افکارم گسسته شد.سرهنگ محمدی بود.از جایم بلند شدم و ادای احترام کردم.

نزدیک ام آمد و آغوش پدرانه‌اش را برایم باز کرد‌.

_پسرم تسلیت میگم.

در آن لحظه سعی کردم مانند خودش استوار و محکم باشم بنابراین به اشک‌هایم اجازه جاری شدن ندادم.وقتی سکوت مرا دید ادامه داد

_ظهر به سمت تهران برمی‌گردیم.از این جا به بعد دیگه با ما نیست.

_منظورت چیه؟

_پرونده امیرسام انتقال داده شد.حسین فلش ارسلان رو به بچه‌ها تحویل داد.

کلافی دستی به موهای آشفته‌ام کشیدم

_یعنی منو از پرونده کنار زدی؟

سکوت کرد و از سکوت‌اش می‌توانستم همه چیز را متوجه بشوم.سوییشرتی که در دست‌اش بود را بهم داد.

_سوئیشرتت رو خانم مهری داد.

سرم را به نشانه تشکر تکان دادم که از اتاق خارج شد.سوییشرت را بر تن کردم که عطر گرمی بینی‌ام را لمس کرد.مشخصا عطر من نبود پس این رایحه متعلق به دل‌آرا بود.

دست ام را در جیب‌ام فرو بردم که متوجه تکه کاغذی شدم.کاغذ مچاله شده را بیرون کشیدم .رویش نوشته بود:

بابت لباس ممنون.

امیدوارم موفق شده باشی امیرسام رو دستگیر کنی.

از طرف دل‌آرا

پوزخندی تلخی بر لب‌هایم نشست.از اتاق بیرون رفتم.گوشی موبایل ام را برداشتم و شماره حسین را گرفتم.با بوق اول جواب داد

_بله؟

_هر چی داخل فلش بود برای منم بیار

_ولی...

قبل از اینکه ادامه بدهد،قطع کردم.

راوی:

آسمان با طلوع خورشید جانی دوباره گرفته بود.مرغ‌ های دریایی مهاجر که توسط مردم بومی شهر شالو نامیده می‌شدند ،برفراز آب های بی‌کران خلیج فارس پرواز می‌کردند. امیرسام که توانسته بود در مقابل نیروهای پلیس کمر خم نکند ، نگاه رضایت‌مند‌اش را به کشتی P530 دوخته بود.P530 درحال دور شدن از ساحل بود.اگر دیر‌تر از این متوجه جاسوس می‌شد الان نه جنسی برای تحویل بود و نه دختری ! احتمالا خودش هم در راه زندان بود.خوشبختانه کشتی ثامر در بندر بود و به کمک او توانست اجناس رو به کشتی دیگری منتقل کند‌.با صدای تق‌تق پاشنه کفشی به عقب چرخید.با دیدن فرد مقابل‌اش خنده بر لب هایش نقش بست.

_گل‌ام خوش اومدی!کلانتری خوش گذشت ؟

دل‌آرا نزدیک اش آمد و مشتی مهمان سینه‌اش کرد که امیرسام آخ خفیفی گفت.

_من به‌خاطرت پام به کلانتری هم باز شد.فکر نمیکنم ثامر از این ماجرا استقبال کنه.

امیرسام موهای دل‌آرا را پشت گوش اش انداخت

_فک میکنم بتونی این راز رو بین خودمون نگه‌داری !

دل‌آرا گوش چشمی نازک کرد

_قطعا برات خرج داره جناب محترم !

امیرسام پوزخندی زد و گفت

_کافیه لب تر کنی.اگه تو نبودی ،نمیتونستم سرگرد رو راهی دریا کنم و الان پشت میله‌ها بودم.شرط می‌بندم که تو هم از دلتنگی دیوونه می‌شدی.

دل‌آرا لب‌هایش را گزید و با شیطنت تمام گفت

_مطمعن باش اگه می‌گرفتت من کل شهر رو شام میدادم.

امیرسام دست‌هایش را در جیب اش فرو برد و متفکرانه به دختری که تا شانه‌هایش بود نگاه کرد

_حیف شد . مردم شهر قراره گشنه بخوابن!

سپس چشمکی نثار اش کرد و به سمت ماشین‌اش حرکت کرد.دل‌آرا نیز به سمت ماشین حرکت کرد و عکسی که در کیف‌اش بود را بیرون آورد

_ولی خودمونیم این بردیا خیلی جذابه!

امیرسام در حالی که دست‌اش به در ماشین بود ،یک تای ابرویش را بالا داد

_یک ساعت هم طرف رو ندیدی .چطور به این نتیجه رسیدی؟

_برای من یک دقیقه هم کافیه تا تشخیص بدم.

دخترک خواست سوار ماشین بشود که امیرسام محکم در را کوبید .

_دیگه دوست ندارم همچین حرفی ازت بشنوم.هرچند این اولین و آخرین باری بود که می‌دیدیش.

دلآرا که متوجه حسادت بی دلیل امیر شده بود خنده ای کرد و گفت

_اطاعت پسرِ بدِ جذاب !قطعا هیچ‌کسی جذاب تر از شما نیست.

امیرسام گره‌اخم هایش را باز کرد و بدون هیچ حرفی سوار ماشین شد.دل‌آرا نیز در صندلی کمک راننده نشست .خواست عکس را از پنجره به بیرون پرت کند که امیر مانع‌اش شد.

_عکس سرگرد رو برای چی گرفتی؟

_عکس تو جیب سوئیشرت‌اش بود.کنجکاو شدم ببینم دختر کنارش کیه؟

امیرسام به دختر کنار بردیا نگاه کرد.

_به زودی میفهمیم.

یک هفته‌ بعد :

اواسط پائیز بود و به‌حکم آبان،دومین پسر پائیز خیابان‌های تهران را برگ‌ریزان کرده‌بودند.عطر نارنگی ،پرتقال و خرما‌لو در بازار تجریش هر‌کس را مست خود می‌کرد.اگر مسیر‌ت به انقلاب ختم می‌شد ، رایحه قهوه از میان کتاب‌های خوش آب و رنگ عبور می‌کرد تا قلب‌ات را تسخیر کند و هنگامی که در گنج ‌دلت غرق خواندن کتاب هستی ،گوارای وجودت ‌می شد.هر‌کس که از هفت‌خان عشق عبور می‌کرد با دلدار اش راهی جمشیدیه می‌شدند.پارکی که به واسطه‌ی صدای خش‌خش برگ‌ها ،نجمه بوسه‌های عشاق را در خود پنهان کرده است. اما مقصد ما نه تجریش است و نه انقلاب و جمشیدیه!مقصد ما به یکی از محلات لواسانات ختم می‌شود.به عمارت ثامر ولی زاده ! عمارتی که توسط سنگ مرمر سفید جلا پیدا کرده بود و در وسط باغی بزرگ پنهان شده بود.بادیگارد‌ها ،ندیمه ها و آدم‌های ثامر در کنار فواره سنگی مقابل عمارت صف کشیده بودند.دل‌آرا در تراس ویلا ایستاده بود و نسیم پائیز مو‌های طلائی رنگ‌اش را نوازش می‌کرد.نگاه‌اش را به درب سیاه‌رنگ عمارت دوخته‌بود.به محض باز شدن درب و دیدن مرسدس بنز مشکی رنگ خنده بر لب‌هایش خوش نشست.خود را به اتاق امیرسام رساند و با دست‌های نحیف‌اش بر در کوبید اما جوابی دریافت نکرد.دستگیره در را پائین داد و وارد اتاق شد.بوی تند الکل که در فضا پیچیده بود ،خم به ابروی دخترک آورد.به سمت پنجره رفت و پرد‌های مشکی رنگ را کنار زد تا نور خورشید اجازه ورود به اتاق را پیدا کند.پنجره را گشود و هوای تازه را به فضای داخل دعوت کرد.برخلاف بیرون عمارت ،اتاق امیرسام با سنگ مرمر مشکی ساخته‌شده بود و تابلو هایی با عکس موتور و ماشین‌های اسپرت توجه هر کس را جلب می‌کرد. نور خورشید مسیر اش را به سمت چشم‌های بسته امیرسام پیدا کرد.امیرسام یک چشم‌اش را باز کرد و دست اش را در مقابل نور قرار داد

_دختر پرده رو چرا کشیدی اخه؟

دل‌آرا نزدیک تخت‌اش شد و پتو را از رویش کنار کرد

_نزدیک ظهر شده ولی تو هنوز خوابی!مثل اینکه دیشب خیلی بهت خوش گذشته!

امیرسام ریز خندید و سپس پتو را روی خود کشید تا به آغوش خواب برگردد.

دل‌آرا بار دیگر پتو را از رویش کنار زد و لیوان آبی که در کنار تخت بود را بر رویش خالی کرد.

_بلند شو.آقا برگشته !

امیرسام در‌حالی که خیس شده بود،بر روی تخت نشست.قطرات آب از روی صورت‌اش می‌چکید.چشم‌های خمار اش را به دل‌آرا که با پیرهنی گل‌به‌ای مقابل‌اش ایستاده بود پیوند داد.دخترک موهایش را که تا کمر می‌رسید رها کرده بود و پیرهن گل‌به‌ای بر روی تن سفید‌اش خودنمایی می‌کرد.

_اگه میدیدم امروز چه خوشگل شدی،زود تر از خواب بلند می‌شدم.

دل‌آرا که امیرسام را جدی ندید ،باقی مانده آب هم بر رویش ریخت.

_زود تر بیا بیرون پسرِآقام !

سپس چشمکی نثار اش کرد و از اتاق خارج شد.از پله‌های عمارت پائین آمد تا درب داخلی ساختمان را باز کند‌.از کنار مجسمه‌ الهه آتنا که نماد خدایی جنگجو است عبور کرد و در مقابل فواره قرار گرفت.راننده در ماشین را برای ثامر باز کرد.با وجود چین و چروک روی صورت‌اش و موهای جو گندمی‌اش هنوز در مقابل عصا کمر خم نکرده بود و بر پا‌های خودش تکیه کرده بود.کت و شلوار طوسی رنگی بر تن داشت و استوار سمت عمارت‌اش قدم بر می‌داشت.آدم های زیردست‌اش برای ادای احترام تا زانو خم شدند و به او خوش‌آمد گفتند.به جلوی فواره که رسید دل‌آرا دست‌‌اش را بوسید و لب‌های پیرمرد نیز پیشانی دخترش را لمس کرد.

_خوش اومدی پدر!

ثامر دستی بر موهای دل‌آرا کشید

_پس امیر کجاست؟

قبل از اینکه دخترک حرفی بزند،امیرسام خود را رساند و دست ثامر را بوس کرد.

_آقام اومده‌.مگه میشه نیام به استقبالت؟

دل‌آرا با به یادآوردن اتفاقات چند دقیقه پیش خنده ای کرد و گفت

_آره امیرسام از صبح برای دیدنت لحظه شماری می‌کرد.

امیرسام انگشت‌اش را به نشانه تهدید مقابل دل‌آرا تکان داد و با چشم‌هایش برایش خط و نشان کشید.

ثامر به سمت ویلا حرکت کرد

_این سرگرد محمدی حسابی برامون دردسر درست کرده.

سپس به سمت امیرسام برگشت

_خودت میدونی باید چیکار کنی.حال پسر رو جا بیار.

در حوالی خیابان‌های ولیعصر ،بردیا در ماشین‌اش نشسته بود‌.هنوز داغ مرگ ارسلان بر سینه‌اش سنگینی می‌کرد‌.این را از لباس سیاه بر تن‌و چشم‌های آغشته به خون‌اش نیز می‌شد فهمید.در سمت کمک راننده باز شد و حسین با برگه‌های در دست‌اش نشست.

_درست حدس زدی.بالاخره کار انتقال پول‌ها رو شروع کردن.

بردیا برگه‌هایی که حسین آورده بود را برسی کرد

_خب پول به حساب کی واریز شد؟

حسین نفس‌اش را بیرون داد

_دل‌آرا مهری.

بردیا دست‌اش را به فرمان فشرد که برجستگی رگ‌های دست‌اش نمایان شد.

حسین ادامه داد

_تو فلش ارسلان اطلاعات همه‌ی دخترای دزدیده شده بود.دل‌آرا تنها کسی که اسمی ازش نبود!

_فقط برای اینکه ما رو از کشتی اصلی دور کنه به بندر اومده بود!

با گفتن این جمله دست‌اش را محکم به فرمان کوبید.انتظار نداشت که یک دختر بتواند سرش را شیره بمالد و او را راهی دریا بکند.البته خودش نیز گناهکار بود.بدون هیچ پرس و جویی و فقط از روی حرف دل‌آرا به دریا رفت.حسین که از عصبانیت بردیا آگاه بود ،برای جلوگیری از فوران خشم‌اش گفت

_ولی برات خبر خوبی دارم!امروز رد دل‌آرا رو وقتی از بانک خارج‌می‌شد زدیم.

بردیا با شنیدن این جمله،جانی به جان‌هایش اضافه شد.دستی بر شانه رفیق‌اش کشید و یک دمت‌گرم تقدیم‌اش کرد‌.سپس پایش را بر روی پدال گاز گذاشت و به سمت مکان دختر حرکت‌ کرد.

دل‌آرا از پنجره‌ی کافه خیابان را نظارت می‌کرد که قطرات کوچک باران بر روی شیشه نشست.

دو قلپ اخر قهوه‌اش را یک نفس سر کشید و پس از حساب کردن هزینه‌اش از کافه بیرون زد.راننده‌اش خواست در ماشین را برایش باز کند که گفت

_فعلا همین‌جا بمون.میخوام قدم بزنم.

ریه‌هایش را از عطر باران و خاک نم زده پر کرد.هر زمان که باران می‌بارید ،باید خود را به زیر آسمان می‌رساند و تا باران پوست اش را لمس نمی‌کرد آسوده خاطر نمی‌شد.آرامش مهمان قلب‌اش شده بود که ناگهان با یک جسم محکم برخورد کرد

_چرا جلوی.....

با دیدن فرد مقابل ،کلمات در دهان‌اش ماسید و از ادامه جمله بازماند.

بردیا که دید رنگ از رخسار دل‌آرا پریده گفت

_به خانم مهری ! اینجا چیکار میکنی؟

دل‌آرا آب دهان‌اش را به سختی قورت داد و یک قدم به عقب رفت

_سرگرد تو اینجا چیکار میکنی؟

سرگرد جوان قدمی به سمت‌اش برداشت و بازو دختر را در دست گرفت.سرش را نزدیک دل‌آرا برد و زیر گوشه‌اش زمزمه کرد

_نباید تنها تو خیابون بگردی.ممکنه باز طعمه امیرسام بشی !

قبل از اینکه بگذارد حرف دیگری رد و بدل بشود ،دل‌آرا را به دنبال خود کشاند تا به یک کوچه خلوت بروند.دل‌‌آرا را به ماشین‌اش تکیه داد و خود در سه سانتی‌متری‌‌ش ایستاد.باران از صورت بردیا به رگ‌های برجسته‌ گردن‌اش سرازیر شد. به امید اینکه سردی باران ،کمی از آتش خشم پسر را خاموش کند!نفس‌های گرم بردیا به صورت ماتم‌زده دل‌آرا اصابت می‌کرد و این دخترک را معذب می‌کرد

_سرگرد نگران نباش.اتفاقی برای من نمی‌یوفته.

بردیا که متوجه بازی دلآرا شده بود، رده‌های باران را از پیشانی اش دنبال کرد .از شبنم‌های مژه اش که حاصل باران بود عبور کرد و به چشم‌های دختر رسید.آنگاه نگاه غضب آلوده خود را روانه دلآرا کرد.

_من میدونم با دلاوری همدستی.منو بازی نده!

دل‌ارا با شنیدن این جمله فک‌اش منقبض شد.در دل‌اش خدا خدا می‌کرد تا کسی بیاید و او را از دست سرگرد نجات بدهد.اما با به یاد آوردن اینکه بردیا خودش پلیس هست ،دیوار‌های امیدش فرو ریخت.قطرات باران بر مژه‌هایش سنگینی می‌کردند که چشم‌هایش را بست .دست‌هایش را بالا آورد تا بردیا با دست‌بند آن‌ها را حبس کند.

سرگرد محمدی که بوی ترس به مشام‌اش رسیده بود،دست‌هایش را مانند حصار در دو طرف دل‌آرا قرار داد و ردیاب کوچکی که در بین انگشت‌هایش پنهان شده بود را داخل کیف نیمه‌باز دختر انداخت.چند قدمی به عقب رفت و به دست‌های معلق دل‌آرا ریزخندید.دل‌آرا که دیگر گرمی تنفس بردیا را حس نمی‌کرد ،چشم‌هایش را گشود و او را در مقابل خود دید.قفسه سینه‌اش به خاطر استرس وارد شده بالا و پایین می‌شد که گفت

_پس چرا دستبند نزدی؟

بردیا با دو قدم بلند خود را به او رساند و زهره دختر را دوباره ریخت.دست‌‌بند را از جیب کت‌اش بیرون آورد و در مقابل دل‌آرا تکان می‌داد.دل دخترک مانند سیر و سرکه به جوش آمده بود که بردیا دست‌اش را به سمت دستگیره در دراز کرد تا در ماشین را باز کند‌.دل‌آرا که به در تکیه داده بود ،با حرکت سرگرد به جلو پرت شد.به سمت بردیا چرخید که حسین را در صندلی کمک راننده دید.حسین هم با دیدن او ،دستی برایش تکان داد.بردیا پشت فرمان نشست و ماشین را استارت زد.

_خانوم کوچولو اگه ازت مدرک داشتم،تا الان دستگیرت کرده بودم.اما زهرچشم امروز رو از من داشته باش.

بدون‌اینکه منتظر واکنشی از جانب او باشد ،در ماشین را بست و مانند یک جرقه از کوچه محو شد.دل‌آرا دست‌‌اش را بر روی قلب‌اش قرار داد و نفسی از سوی آسودگی سر داد.زیر لب فحشی نثار بردیا کرد ولیکن چون بدون هیچ مقاومتی جرم‌اش را پذیرفته بود،به خود نیز ناسزا می‌گفت.بردیا و حسین که حال از آن مکان دور شده بودند ،از طریق صفحه نمایشگر موقعیت دل‌ارا را رصد می‌کردند.آن‌ها به خوبی می‌دانستند که با دستگیری دل‌ارا ،ماهی به قلاب نمی‌افتد.دختری که خود را در بندر طعمه کرده بود به هیچ وجه تن به فروختن دلاوری نمی‌داد.بردیا در کمین شکار‌ اش نشسته بود و از ذهن‌اش هم خطور نمی‌کرد که امیرسام نیز در گوشه‌ای دگر چنگال‌اش را برای جگرگوشه سرگرد تیز کرده است.

امیرسام در مجاور کافه‌قنادی رز پارک کرده بود.سقز نعناعی را می‌جوید و نقشه را در ذهن‌اش مرور می‌کرد.به واسطه عکسی که دل‌آرا آورده بود،به خواهر بردیا رسید.بهار بر خلاف پدر و برادر‌‌‌ش اهل تفنگ و خشونت نبود و در دنیای خود کیک و شرینی می‌پخت.امیرسام عطر بولگاری فالکار را از داشبورد بیرون آورد و گردن‌اش را به آن آغشته کرد.در کسری از ثانیه بوی سقز نعناع با رایحه مشک و عود مخلوط شد.این عطر تلخ را فقط در زمانی که قصد شکار داشت استفاده می‌کرد‌.رایحه این عطر ،قدرت‌اش را از سنگ برزیلی چشم عقاب می‌گیرد که نماد قدرت ،تیزبینی و آزادی است.دستی به موهای خرمایی‌رنگ‌اش کشید .یقه ‌کت‌ مشکی‌اش را صاف کرد و از ماشین بیرون زد.به محض اینکه در چهارچوب در قنادی قرار گرفت ،توجه تمامی پرسنل را به خود معطوف کرد.او یوسف زمانه‌اش بود و با این حیله خیلی‌ از افراد را به دام می‌کشید.چشم‌هایش را به دنبال بهار تیز کرد که او را در قسمت ثبت سفارش دید.در حالی که به سمت‌اش گام بر‌می‌داشت ،دوربین‌های امنیتی هم نیز نظاره می‌کرد.در چند‌قدمی بهار بود که یکی از پرسنل دختر در مقابل‌اش ایستاد.در حالی که لب‌هایش تا بنا گوش باز بود گفت

_خوش اومدید قربان.در خدمت‌ام.

امیرسام چشم‌هایش را به بهار دوخت و با انگشت اشاره او را نشانه گرفت

_من میخوام سفارش ام رو خانمی که اونجا هست ثبت کنه.

آب پاکی را که روی دست دختر ریخت ،به سمت بهار مسیر اش را کج کرد و خود را به آن رساند.

_سلام.به کافه‌قنادی رز خوش اومدید.چی میل دارید؟

امیرسام دختر را برانداز کرد.موهای لخت پر کلاغی ،چشم‌هایی به رنگ شب، پوستی همانند گندم و مانتویی آبی که بر اندام نحیف‌اش خوش نشسته بود.

بدون اینکه نگاه‌اش را از او بگیرد گفت

_پیشنهاد شما چیه ؟

_با توجه به عطر تلخی که زدید،فکر می‌کنم تلخ پسند هستید.

ثانیه‌ای مکث کرد

_پیشنهاد من برای شما دو‌شات اسپرسو به همراه اسلایسی از کیک موکا‌ هست.

امیرسام که از زیرکی دختر به وجه آمده بود ،خنده‌ای تحویل‌اش داد.

_قطعا از پیشنهاد خانمی به کمالات شما،استقبال می‌کنم.

بهار سفارش اش را ثبت کرد و امیرسام به سمت میز چوبی‌ که می‌توانست موقعیت دختر را ببیند رفت.بر روی میز یک گلدان با رز آبی قرار داده بودند.بر‌خلاف انتظار‌اش نمی‌توانست دختر را به راحتی تحت تاثیر قرار بدهد زیرا او حتی یک لبخند خشک و خالی هم تحویل امیرسام نداد.

روز‌های دیگر نیز به کافه قنادی می‌رفت و همان همیشگی را سفارش ‌می‌داد.مجدد روبه‌روی بهار می‌نشست و زیر چشمی نگاه‌اش می‌کرد.در یکی از عصر‌های پائیزی ،وقتی پسر بچه گل فروش وارد آنجا شد او را صدا کرد و با چند اسکانس صد هزا تومانی تمام دسته گل‌هایش را که شامل رز،مریم و آفتاب گردان بود خرید.روبه گل‌فروش کرد و گفت

_این گل‌ها رو به خانمی که اونجا هست بده.

پسربچه گل‌ها را به بهار داد و دختر متعجب به امیرسام که لبخندی بر لب داشت نگاه کرد.

آخرین تکه از کیک را در دهان گذاشت که بهار را بالا سر خود دید.

_جناب محترم این گل‌ها برای چیه؟

امیرسام به صندلی چوبی تکیه زد

_برای سلیقه خوب‌تون بابت اسپرسو و موکا است.خواستم ازتون قدر دانی کنم.

بهار گل‌ها رو روی میز ‌اش گذاشت

_نیازی به قدر دانی نیست‌.شما بابت سفارش‌تون پول می‌دید.

امیرسام از سرکشی فرد مقابل‌اش به ستوه آمده بود.قبل از اینکه بهار میز را ترک کند ،از جای‌اش بلند شد و دست بهار را گرفت.این امر سبب شد تا بهار به جوش بیاید و دست خود را از امیر جدا کرد.

_فکر کردی داری چیکار می‌کنی؟

_بابت حرکت چند ثانیه پیش ام عذر میخوام.ولی این هم درست نیست که شما هدیه رو پس بدید.

بهار نفس عمیقی کشید که امیرسام ادامه داد

_خواهش می‌کنم گل‌ها رو بردارید .این برازنده بانویی به با شخصیتی شما نیست.

بهار خواست حرفی بزند که یکی از پرسنل که شاهد ماحرا بود پیش قدم شد.

_جناب بابت گل‌های زیباتون خیلی ممنون.دوستم بهار حتما قبول می‌کنه.

سپس گل ها را برداشت و بهار را به دنبال خود کشاند.امیرسام زیر لب گفت

_مثل داداشش یه دنده و سرکشه !چند روز مهمونم بشه خودم درستش می‌کنم.

از کافه بیرون زد و در حالی که از نقشه خود مایوس شده بود ،به فرد زیر دست اش زنگ زد.

_فردا وقت اجرا نقشه‌ است.آماده باش !

تلفن‌اش را که قطع کرد در طرف دیگر خیابان بردیا را دید.قبل از اینکه بردیا او را ببیند سوار ماشین شد.بهار از کافه قنادی بیرون آمد و به سمت برادر اش رفت .قبل از اینکه آن‌ها متوجه حضورش بشوند،محل را ترک کرد.

فردا شب‌اش با موتور سیکلت‌ای که نماد پلنگ‌سیاه را داشت به کافه‌قنادی رفت.در نقطه‌ای کور ایستاده بود.اطراف را نگاه کرد تا از نبود سرگرد محمدی اطمینان خاطر پیدا کند‌.به محض خروج بهار ،به موتور سواری که در طرف دیگر خیابان ایستاده بود ،نور بالا داد.

فرد ناشناس با یک گاز خود را به بهار رساند و کیف او را ربود.اما بهار کیف‌اش را رها نکرد و درحالی که موتور حرکت می‌کرد به کیف آویزان شده بود.دخترک بر روی آسفالت خیابان کشیده شد و فریاد کمک سر داد.امیرسام که نقشه‌اش عملی شده بود،موتور را روشن کرد و به سمت بهار گاز داد.بهار که با کشیده شدن بر روی آسفالت تمام دست‌اش زخمی شده بود در اثر سوزش پوست‌اش کیف را رها کرد.امیرسام به موتور مورد نظر رسید و پای‌اش را به بدنه موتور مجاور‌ کوبید و که سبب افتادن موتور و راننده شد.از موتور خود پیاده شد و کلاه‌کاست اش را در آورد.فرد ناشناس را از روی زمین بلند کرد و بر صورت و بدن اش مشت می‌زد.بهار با دیدن امیرسام لبخندی بر لب‌هایش نشست.اشک گونه‌هایش را پاک کرد و سمت آن‌ها رفت تا مانع امیرسام بشود.

امیرسام پسر را بر روی زمین هول داد و کیف بهار را برداشت.

_حالت خوبه؟

بهار سر تا پا‌‌یش خاکی بود . آستین‌هایش پاره شدند و از آرنج‌اش خون جاری شده بود.اشک امان‌اش را بریده بود و مانند بید می‌‌لرزید.امیرسام خواست او را به آغوش بگیرید که بهار یک قدم به عقب رفت.با صدایی که از ته چاه بیرون می‌آمد گفت

_ممنون بابت کمک‌ت!

قبل از اینکه مردم ازدحام کنند ،پسر موتور سوار آن‌جا را ترک کرد.امیرسام دستمال را از جیب‌اش در آورد.از آنجایی که می‌دانست بهار اجازه نمی‌دهد او بهش دست بزند،دستمال را به طرف دخترک گرفت تا خود را تمیز کند.

بهار با دست لرزان دستمال را گرفت و بر محل زخم فشرد که دستمال از خون پر شد .امیرسام با دیدن وضعیت گفت

_اینجوری نمیشه.باید بریم بیمارستان.

سپس به تاکسی که در طرف دیگر خیابان بود اشاره کرد و بهار در ماشین نشست.سپس به سمت قنادی رفت و پاکت مشکی رنگ را بین در انداخت.به دوربین امنیتی نگاهی کرد و یک چشمک همراه با پوزخند زد.به سمت تاکسی رفت تا بهار را راهی بیمارستان کند.بهار که با سوزش دست‌هایش به خود ضعف می‌کرد،با دیدن بیمارستان رنگی به رخسار‌ش نشست‌.اما برخلاف انتظارش تاکسی در مقابل بیمارستان متوقف نشد.روبه امیرسام کرد و گفت

_مگه بیمارستان نمیریم؟چرا رد‌ کردید؟

امیرسام در حالی که پارچه‌ را به مواد بی‌هوشی آغشته می‌کرد گفت

_نه نمیریم.

بهار هنوز از شوک حادثه خارج نشده بود

_پس کجا می‌ریم؟

امیرسام که در صندلی کمک راننده نشسته بود به سمت عقب برگشت.با یک حرکت از پشت گردن بهار را گرفت و با دست دیگر اش پارچه را بر روی دهان‌اش قرار داد.بهار به تقلا کردن افتاده بود و با دست‌های زخمی اش بر دست امیرسام چنگی کشید تا از او خلاص بشود اما بی فایده بود و زور اش به او نمی‌رسید.بهار کم کم در میان تلاش‌هایش بی جان و در میان بازوان امیر هوشیاری اش را از دست داد.امیرسام دختر را بر روی صندلی خواباند و موهایش را از صورت اش کنار زد.

_خودت خواستی اینجوری بشه.

سپس روبه راننده که از آدم‌های خودش بود کرد

_برو سمت عمارت .

خانواده محمدی برای صرف شام منتظر بهار بودند.بردیا بر روی کاناپه قهوه‌ای رنگ نشسته بود و کانال‌های تلویزیون را بالا و پایین می‌کرد که نگاه‌اش به ساعت خورد.روبه محبوبه‌خانم که در حال چیدن بشقاب‌های سفید‌رنگ بر میز شیشه ای بود کرد و گفت

_مامان خانم پس این دخترت کجاست ؟

محبوبه به محمد که در حال جمع کردن جانماز بود نگاه کرد.

_حاجی به بهار زنگ بزن.دل منم بی‌تابی میکنه!

سرهنگ محمدی جانماز را بر روی طاقچه قرار داد .قرآن را بوسید و به پیشانی اش زد.

_نگران نباش حاج خانم.الان بهش زنگ می‌زنم.

شماره دخترش را گرفت که صدای ((مشترک مورد نظر در دسترس نیست )) در گوش‌اش پیچید.

_مثل اینکه خاموشه !

بردیا با اخم ،خطوط پیشانی اش را در هم فرو برد.تلفن‌ خود را برداشت و شماره خواهرش را گرفت اما او نیز جوابی دریافت نکرد.به قنادی هم زنگ زد ولی کسی پاسخ‌گو نبود.سوئیشرت و کلید ماشین اش را برداشت که پدرش گفت

_تا نیم‌ساعت دیگه صبر کن.

_میرم قنادی .شاید تو راه دیدم‌اش.

سپس از خانه بیرون زد و سمت قنادی حرکت کرد.در بین راه چند باری به بهار زنگ زد.خیابان‌ها را نگاه می‌کرد اما هیچ اثری از بهار نبود.یک ربع مانده بود به ده که به قنادی رسید.در آنجا نیز خواهرش را نیافت بنابراین به سراغ صندوق‌دار رفت.

_سلام.من برادر خانم محمدی هستم.هنوز اینجان؟

مرد که خستگی از چشم‌هایش می‌بارید ،دستی به موهای ژولیده‌اش کشید

_ایشون دو ساعتی میشه که از اینجا رفته.

چهره بردیا مچاله شد.تا به حال پیش نیامده بود که از بهار بی خبر باشد.مرد که سکوت بردیا را دید ادامه داد

_البته بعد رفتش یه نفر کیف‌اش رو دزدید و خانم محمدی زخمی شد .همراه با پسر جوونی به بیمارستان رفت.

بردیا با شنید این حرف رنگی به رخسارش نماند.بدون هیچ حرفی از قنادی خارج شد و به کلانتری زنگ زد.

_سلام سرگرد محمدی هستم.تمام بیمارستان ها رو دنبال فردی به نام بهار محمدی بگردید.هر چه سریع تر خبرش رو بده.

سپس پدرش را نیز از این ماجرا آگاه کرد.در حالی که ترس به وجودش چنگ می‌زد پاکت سیاهی را در بین شیار‌های در وردی قنادی دید.پاکت را باز کرد و با دیدن عکس پلنگ‌سیاه روح از تن‌اش خارج شد.بدون لحظه‌ای تردید به سمت صندوق رفت و درخواست چک دوربین‌های امنیتی را داد.با مشاهده امیرسام ،روبه صندوق دار کرد

_با این پسر رفت ؟

مرد دستی به ریش‌هایش کشیدو بعد از کمی تعلل گفت

_آره خودش بود.جزوء مشتری های اینجاست.

بردیا انگشت‌هایش را جمع کرد و با به یاد آوردن مرگ ارسلان ،رعب و وحشت را در دل خود احساس کرد.سفیدی پوست ‌اش به قرمزی نشست و رگ‌های گردن‌اش از شدت خشم برجسته شد.شقیقه‌اش تیر کشید و به خاطر سیاهی رفتن چشم‌هایش تعادل خود را از دست گرفت.او قرار بود انتقام مرگ ارسلان را بگیرد نه اینکه پاره‌تنه‌اش هم به چنگال امیرسام بیوفتد.فکر اینکه جان بهار در خطر است او را تا مرز جنون می‌برد.با به یادآوردن ردیاب داخل کیف دل‌آرا از روی زمین بلند شد.به حسین زنگ زد تا موقعیت دل‌آرا را برایش ارسال کند و یک تیم پشتیبانی هم خبر کرد.طبق نقشه‌شان دو ردیاب قرار داده بودند تا اگر ردیاب اولی که در کیف بود پیدا بشود،ردیاب دیگری نیز داشته باشند‌.ردیاب دوم در جیب بارانی دل آرا قرار داده شده بود.بردیا در دلش خدا خدا می‌کرد که از وجود دومین ردیاب با خبر نشده باشد.حسین موقعیت دل‌آرا را فرستاد اما دو مکان متفاوت بود و این نشان می‌داد که جای یکی از ردیاب‌ها را پیدا کردند.در همان لحظه سرهنگ محمدی از راه رسید.با دیدن حال آشفته بردیا،دلهره اش چند برابر شد.بردیا تصاویر دوربین امنیتی را نشان او داد.سرهنگ چهره اش در هم فرو رفت و مشت محکمی بر روی میز زد.به دلیل وجود دو مکان متفاوت ،دو تیم شدند.بردیا به همراه پدرش و یک تیم‌پشتیبانی به محله ای در لواسانات و تیم دیگر به سمت روستای افجه که موقعیت جی‌پی‌اس دیگر بود، رفتند.

یکی از جی‌پی‌اس ها به عمارت ثامر ختم‌میشد.سرهنگ محمدی از ماشین پیاده و زنگ آیفون را فشرد.صدای زن میانسالی به گوش رسید

_بفرمایید

_سرهنگ محمدی هستم و برای بازرسی خونه اومدم.

زن هیچ جوابی نداد که محمد دوباره زنگ زد.بردیا قصد ورود به خانه را داشت که پدر اش مانع شد.چند ثانیه بعد ثامر در را باز کرد و با دیدن محمد جا خورد.محمد نیز انتظار نداشت او را ببیند.ثامر روبه سرهنگ کرد

_چی باعث شده که به اینجا بیاین ؟

بردیا جلو رفت و گفت

_دنبال امیرسام دلاوری هستیم.خواهرم پیششه.

ثامر که روح‌هم از نقشه دلاوری خبر دار نبود گفت

_به مقصد اشتباهی اومدید.ما کسی به این اسم نداریم.

سرگرد که کاسه صبر اش سر آمده بود ،یقه ثامر را در دست گرفت و گفت

_من مطمعنم که درست اومدم.

ثامر دست بردیا را از یقه‌اش جدا کرد.پیراهن‌اش را صاف کرد و به سمت داخل عمارت اشاره کرد

_اگر حکم بازرسی دارید، بفرمایید این شما و این عمارت ما.

بردیا خنده ای تمسخرآمیز زد و حکم بازرسی را از جیب اش در آورد .سپس همراه تیم وارد عمارت شد.سرهنگ محمدی و ثامر در مقابل هم قرار گرفتند که ثامر گفت

_خیلی وقته ندیدمت.

محمد دست اش را بر شانه ثامر قرار داد و گفت

_امیدوارم تو این ماجرا دست نداشته باشی و اگرنه روزگارت رو سیاه می‌کنم.

ثامر دست محمد را از شانه اش کنار زد

_هیچ وقت نمیتونی منو پشت اون میله ها ببینی.

سرهنگ خواست حرفی بزند که محبوبه خانم به او زنگ زد.از ثامر فاصله گرفت تا تلفن را جواب بدهد.

_نگران نباش!دخترت رو سالم برات میارم اما یه چیزی هست که باید بدونی.بهار رو یکی از آدم‌های ثامر ولی زاده گرفته.

بردیا همراه با تیم پلیس وارد عمارت شدند.هر یک از افراد نقاط مختلف خانه را بازرسی کردند.بردیا از پله‌ها بالا رفت که با دل‌آرا که مواجه شد.سرگرد پله‌ها را دو تا یکی رفت تا در مقابل دل‌آرا قرار بگیرد.

بدون هیچ اضافه‌گویی گفت :

_بهار کجاست؟

دل‌آرا که تابه‌حال این اسم به صماخ گوش‌اش هم نرسیده بود گفت

_بهار کیه ؟اینجا چیکار دارید؟

بردیا دست‌اش را به نرده‌پله فشرد و بر روی پله‌ای که دل‌آرا ایستاده بود ،ایستاد.نگاه‌ غضبناک‌اش را سمت دختر هدف گرفت.

_کی میخوای این بازی رو تموم کنی؟دارم ازت می‌پرسم خواهر من کجاست ؟

دل‌آرا از حرف‌های سرگرد چیزی عاید‌ش نشد که ناگهان یاد عکس دختر کنار بردیا افتاد.امیدوار بود که منشاء این داستان از امیرسام نباشد.بدون اینکه آتو‌ به دست سرگرد بدهد پاسخ داد

_زیر تخت خواب رو بگرد.شاید اونجا قایم شده باشه.هر کسی باشه با دیدن تو دست به فرار میذاره.

سرگرد مانند یک بمب در حال انفجار بود.فیتیله‌ از خشم و ترس در کل وجود‌ش ریشه دوانده بود.دل‌آرا بی‌توجه به او از پله‌ها پائین آمد که بردیا از پشت دست‌اش را گرفت.

او به عقب برگشت و نگاه محزون بردیا کورسویی از وجدان را در دختر ایجاد کرد.

بردیا نفس‌ش را بیرون داد

_ببین تو هم یه دختری و مفهوم ترس رو خیلی خوب میفهمی.

لب‌هایش را گزید و ادامه داد

_بهار الان خیلی ترسیده.خواهش میکنم کاری باهاش نداشته باشید.اگر میخواین تسویه حساب کنید من اینجام.

دل‌آرا با دیدن فرد مقابل‌اش حیران شد.تا چند ثانیه قبل می‌توانست دنیا را به آتش بکشد و حال برای خواهرش تمنا می‌کند.گویا نقطه ضعف‌اش خانواده‌اش هستند.ثامر و محمد وارد عمارت شدند و با صدای ثامر دل‌آرا دست‌اش را از بردیا جدا کرد.

_دخترم اتفاقی افتاده؟

دل‌آرا نگاه‌اش را به ثامر سوق داد.

_نه مشکلی نیست.الان میام.

دل‌آرا نزد ثامر رفت .یکی از افراد نزد سرهنگ یوسفی آمد

_قربان همه جا رو گشتیم.کسی اینجا نیست.

بردیا از پله‌ها پایین آمد.

_مطمعنی ؟

_بله.داخل انباری انتهای باغ هم کسی نبود.

ثامر حق به جانب روبه سرهنگ قرار گرفت.

_من که گفتم مقصدتون اشتباهه!مرحمت عالی متعالی.

سرهنگ به همراه تیم از عمارت خارج شدند.بردیا از کنار دل‌آرا رد شد و گفت

_به حرفام فکر کن.

سپس از عمارت خارج شد و در را محکم کوبید.

ثامر روبه دل‌ارا کرد.

_اطمینان پیدا کن که امیرسام تو این موضوع نقش نداشته باشه.

_خیالت راحت.

ثامر به سمت اتاق‌کارش رفت و دختر نفسی از سر آسودگی سر داد.دل‌‌آرا ار عمارت خارج شد و به سمت انباری انتهای باغ رفت.کمد قدیمی را به سختی از جلوی دیوار کنار زد که راهرو تاریکی نمایان شد.در انتهای راهرو چراغ زردی چشمک می‌زد.طول مسیر را طی کرد و خود را به لامپ نیم‌جان رساند.صدایی مخوف توجه‌اش را جلب کرد که ناگهان امیرسام در مقابل‌اش ظاهر شد.دل‌آرا جیغ خفیفی زد و دست‌اش را بر روی قفسه‌سینه‌اش قرار داد.

_اخه تو اینجا چیکار میکنی؟

امیرسام پیپ‌طلایی رنگ‌ش را که بر رویش پلنگ‌سیاه حکاکی شده بود از جیب در آورد.

_از مهمون‌مون پذیرایی میکنم‌.