رمان اگه گفتی من کیم به قلم خیر ندیده

ژانر: #عاشقانه #طنز

خلاصه رمان:

بهار راد ۲۱ساله لیسانه معماری بر حسب عمل انجام شده مجبور به ازدواج زوری(البته زوریه زوری هم نه) با نوه ی دوست پدر بزرگش می شه اما چون پسره پول داره تصمیم کبری می گیره که اول خوب پسره(پرهام) بچاپه و بعد…پایان خوش

بهار راد بیست و یک ساله، لیسانس معماری، تنها فرزند آرمین راد هستم. برعکس کسایی که می گن تک فرزندا البته بلانسبتا لوسن، تنها خصوصیتی که ندارم همینه. یه روز جدیم یه روز شوخم، یه روز آرومم یه روز سگم، گلم، خانومم، خلاصه خودمم نمی دونم واقعاً کی هستم. تا دلتون بخواد دوست و رفیق دارم ولی با هیچ کس صمیمی نیستم.

هشت ساله ورزشکارِ رزمیم در حد تیم ملی.

کسی جرات نداره نگاه چپ بهم کنه. جالب این جاست که پدر و مادرم خبر ندارن رزمی کارم. همیشه به بهونه ی کلاسای شنا یه پام تو کلاسای تکواندو، کاراته، کنگ فو و هر چی دلتون بخواد، بود. عاشق رقصیدنم. همه جورشم بلدم از جوادی بگیر تا هیپ هاپ.

صدای آهنگ که بیاد از خود بی خودم.

قیافم هم ابروهای هشتی خیلی مشکی، چشمای قهوه ای روشن که دم به دقیقه رنگش عوض میشه، بینی هم خدادادی عملیه و لبای متوسط.

همه از قیافم تعریف می کنن. به نظر خودم که معمولیم.

از قشر متوسط رو به بالای جامعه هستیم و یه جورایی دستمون به دهنمون می رسه.

خونمون ولنجکه و یه خونه ی دوبلکس سیصد متری که به گرد پای عموها و داییم نمی رسه.

دو تا عموی با حال دارم به اسم فرشاد و مهرشاد که دوقلو هستن و سی و دو سالشونه و متاهلن. عمو فرشاد یه دختر دو ساله به اسم پارمیس داره، مهرشادم یه ساله ازدواج کرده، بچه می خواد چی کار.

یه دایی بیست و هشت ساله هم دارم، میثم. بچم تازه داماده، سه ماهه که مزدوج شده.

همیشه میگن هر که از هر چیز بدش آید سرش آید، نُقلِ منه!

دوست ندارم ازدواج کنم. نه به خاطر این که بگم می خوام مستقل باشم، ازدواج زندگی رو از آدم می گیره یا خیلی دلیلای الکی دیگه. دوست ندارم ازدواج کنم چون:

یک - به خاطر آشپزی؛ بلدم ولی اصلا اعصابش رو ندارم.

دو - کارای خونه؛ متنفرم ازش.

سه - نصف بیشتر روزم تو باشگاهم؛ دیگه شوهر، منو کی ببینه؟ کی بریم بیرون؟ خرید، سیتی صفا.

پس ازدواج برام معنی نمی ده. کسی هم مغز خر نخورده بیاد منو بگیره.

نمی دونم چرا این بابا بزرگ پدریم، گیر داده ما رو زود شوهر بده.

انگار می خواد تلافی دخترِ نداشتش رو سر من در بیاره. دو روز پیش زنگ زده واسه خودش سر خود، خیلی شیک میگه جمعه جایی قرار نذارین، خانواده ی دوستم برانوش می خوان بیان خواستگاری بهار.

این وسط منم که سیرابی! آدمم حساب نکردن.

فردام قرار که تشریف بیارن. یه بلایی سرش بیارم!

ساعت هشت و نیم شب اومدم خونه. بابامم هنوز نیومده بود.

خونه هم ماشالاش باشه از تمیزی برق می زد. بله دیگه ناسلامتی شوورم داره می یاد.

پاتوق اصلی مامانم پای تلفنه. از در که وارد شدم دیدم بلــــــــــــــــه، خانوم کجاست؟

-سلام عشقم! تلفن سوخت، یه ذره نفس بکش هوا کم نیاری؟

مامان - عزیزم گوشی دستت.

دستشو گذاشت رو دهنه ی گوشی. یه نگاه خبیثانه بهم کرد:

- سلام و درد. صداتو بیار پایین. مهناز _دوست مامانم_ می شنوه. صدا که نیست انگار سیستم ماشین رو حنجره اش بستن.

- خو تن صدام بالاس، مگه دسته منه؟

سریع رفتم تو اتاقم. لباسام رو عوض کردم. اومدم تو حال رو کاناپه دراز کشیدم. کنترل تی وی رو برداشتم و شروع کردم به زیر و رو کردن ماهواره.

بعد نیم ساعت مامان رضایت داد و تلفن رو قطع کرد.

- خب چه خبرا؟ مهنازی خوب بود؟

مامان - ده دفعه گفتم نگو مهنازی. مگه هم سنته که این جوری صداش می کنی؟

- اون خودش حرفی نمی زنه، شما جاش ناراحت می شی؟ حالا مگه چی گفتم؟

مامان - یه خاله مهنازی، مهناز جونی، جهنم و ضرر مهناز خانومی! والا کشمشم دم داره.

- باشه بابا دیگه نمی گم. گاهی یه گیرای بنی اسراییلی می دی که شک می کنم واقعا فقط نوزده سال ازم بزرگ تری. این افکار بزرگونت منو کشته.

مابین کل کلای ما، یک آهنگ شاد قر دار پخش شد. منم بی جنبه!

مامان داشت می رفت WC.

طبق عادت خودم و از رو کاناپه انداختم زمین و یه جیغ زدم.

- مـــــــــــامـــــــــان.

طفلی چنان از جاش پرید که دلم براش سوخت.

مامان - وای خدا مرگم نــــــــــده، چی شد؟

- هـــــــــان؟ هیچی، خواستم بگم تو دست بزن و من برقصم.

قیافم رو مظلوم کردم و سرمو انداختم پایین.

مامان - ای درد نگیری بچه، منو کشتی تو.

سریع اومد سمتم. گفتم الانه که بکوبه تو گوشم. به فاصله ی یه قدمیم وایساد و شروع کرد به رقصیدن.

- عاشقه این آهنگم. یالا دست بزن برا مادرت، دارم می رقصم.

خندم گرفته بود. منم کم نیاوردم و پا به پاش رقصیدم.

- هه! فکر کردی وایمیستم و نگات می کنم؟

از شانس ما سه تا آهنگ شاد، پشت سر هم پخش شد. آهنگ آخرم رفتیم تو کار جوادی. مامانم کلیپس موهاش رو باز کرد:

مامان - به قول خردادیان باید از موهات استفاده کنی. موهات باید وحشی باشه.

هی موهاش رو تکون می داد و جوادی می اومد. حالا نه من ول کن بودم نه مامان. اون قدر تو حال خودمون بودیم که صدای در اتاق رو نشنیدیم و یه دفعه صدای شلیک خنده رفت هوا. برگشتیم و دیدیم بابا و دایی میثم دارن هر هر به ریش ما می خندن.

بابا - ماشاا... عزیزم رو نمی کردی، حالا چرا انقدر مهوش پریوش می رقصیدی؟

منظورش از مهوش پریوش، همون جوادی خودمونه.

مامان - اِ شما کی اومدین؟ همون بهتر که اومدین! این بهار ذلیل نشده دست منو به زور گرفته، می گه باید بیای باهام برقصی. خب بـــــــــــــــچمه می تونم دلشو بشکنم؟

یه تای ابرومو دادم بالا.

- آره خب، من بودم مو باید وحشی باشه و اینا؟

مامان آروم جوری که فقط خودم بشنوم:

- تو خفه لطفا!

خیر سرمون یکی یه دونه هستیم؛ عوض این که قربون صدقم برن، اساسی قهویم می کنن.

میثم - بهاری تو استخون تو بدنت نیست؟ چه جوری همه جا رو با هم تکون می دی؟ ما تو خانواده رقاص نداشتیمـــــــا.

- وقتی آدمو جو بگیره، دیگه گرفته، کاریش هم نمی شه کرد.

مامان - حالا چرا وایسادین؟ بیاین بشینین.

میثم - نه باید برم. اومدم یه سری مدارک از آرمین بگیرم. سیما -خانومش- منتظره.

راستی بابام و میثم با هم شریکن؛ مهندسی هستن واسه خودشون!

مامان - خب برو دنبالش شام بیاین این جا.

میثم - قربونت، تعارف که نداریم.

- راست میگه، سر و ته این بچه رو بزنی این جاست.

میثم - من می یام که دلت زیاد برام تنگ نشه، بــــــــــد می کنم به فکرتم؟

- نه عزیزم قدمت رو چشم.

میثم - چشـــــت در آد!

- جــــــــــــــــان؟

میثم - هــــــــــان! منظورم این که خدا چشمتو نگه داره.

بعد رفتن داییم تا شامو زدیم و یکمم من چرت و پرت بلغور کردم و مامان و بابا کل کل کردن، وقتو گذروندیم و شب به خیر گفتم و مسواک و لالا.

سه صبح با صدای زنگ گوشیم که صدای جیغ زدن بود، از جا پریدم. بدون این که شماره رو نگاه کنم:

- هــــــــــــــان؟

میثم - هان چیه؟ سلام بلد نیستی؟

یه دفعه هول کردم و از تخت پرت شدم پایین.

- چی شده؟ سلام، سیما طوریش شده؟

میثم - نه بابا، زنگ زدم حالتو بپرسم. خوب چه خبر؟ چی کارا می کنی؟

- یعنی خدایی دیگه وقت نبود؟ زَهرم ریخت پسر. کم مونده بود سکته رو بزنم.

میثم - حالا که سالمی، خب تعریف کن.

- از کجا؟

میثم - حالا هر جا، حرف بزن بیکار نباشی.

- حوصله داریا، منو این موقع بیدار کردی حرف بزنیم؟

میثم - اِ خواب بودی؟ یعنی الان خواب از سرت پریده؟

- ای بگی نگی، حالا چی کار داشتی؟

میثم - هیچی عزیزم. زنگ زدم حالتو بگیرم، اِ یعنی حالتو بپرسم که می بینم زنده ای. خب برو بخواب و وقتمو نگیر، کاری نداری؟

- واقعا دلم به حال اون سیمای بیچاره می سوزه؛ چه جوری تحملت می کنه؟

میثم - سیما که مشکلی نداره. بیچاره اون شوهرته. هر چند می دونم کسی مغز خر نخورده بیاد تو رو بگیره.

- اِ میثـــــــــــم!

میثم - میثم و درد! مگه دروغ میگم؟ این خواستگار رو رد نکنیا. طرف خرمایه س. خوراک خودته.

- خب می یام تو رو می گیرم، چرا برم سمت غریبه؟

میثم - چی؟ یعنی من خرم!؟

- هـــــــــــــان؟! نه دایی جون من کی این حرفو زدم؟

میثم - آره دیگه، دو روز ولت کردم، ادب از یادت رفته.

- اشتباه نمی کنی؟ چند ساعت پیش این جا بودیا؟ توجه کردی من و تو همه چیمون به هم می خوره اِلا دایی و خواهر زاده.

میثم - خیلی دلتم بخواد دایی به این جیگری داشته باشی. از سرتم زیادم، ولی چه می شه کرد؟

- تو که راست میگی. زنگ زدی با من کل کل کنی؟ اصلا سیما کجاست؟

میثم - رفته خونه ی باباش.

- اِ چرا؟

میثم - داییت رو دست کم نگیر. یکم ادبش کردم بعد فرستادمش خونه ی باباش.

- حالا مطمئنی؟ می خوای بهش زنگ بزنم؟

میثم - اِ بچه شوخی سرت نمی شه؟ زنگ نزنیا، مادر زنم حالش بد بود. امشبو اون جا موند.

- آهان، حالا شد. می دونم از این جراتا نداری.

میثم - کمتر حرف بزن، برو بخواب.

- باشه، فعلا سحر بخیر!

میثم - زرشک! خداحافظ.

گوشی رو قطع کردم. خیلی تشنم بود. پا شدم برم آب بخورم. مابین اتاق مامانم اینا بودم که برقا رفت. چشمم که نمی دید، پایین هم نمی شد برم، ناخودآگاه دستمو بردم رو در اتاق خواب مامان اینا. در رو که باز کردم، جیغ مامانم رفت هوا.

- نترس بابا منم.

مامان با ترس - دخترم نیا تو؛ این جا به هم ریخته س. می خوری زمین.

جـــــــــــــــــــــان، دخترم؟ معلوم نیست چی کار می کردن که...

داشتم منفجر می شدم از خنده. خودمو کنترل کردم.

- منظورت از دخترم همون دخ خرمه؟ ببخشید بد موقع مزاحم شدم، راحت باشین.

در رو بستم و آروم آروم اومدم تو اتاقم و خودمو تخلیه کردم از خنده. ساعت چنده؟ اینام بیکارن ها. بی خیال آب شدم و خوابیدم.

اما چه خوابیدنی؛ ساعت نه صبح با زور کتک و لگد پرونی دو تا عموهام از خواب بیدار شدم.

- من واقعا موندم حیرون؛ بابا عموهای گلم کم تحویل بگیرین! همین برخوردای فیزیکی رو دارین که آدم شوهر گیرش نمی یاد.

مهرشاد - عروس خانم پاشو که عین خرس خوابیدی، دیگه بسه.

- جـــــــــــــــــــان؟

مهرشاد - پاشو جوجه، اگه زیادی بخوابی صورتت پف می کنه، طرف راه اومده رو برگشته با این قیافت.

- بـــــــــــــــــه همگی شاد با فرشاد _ آرمین نصرتی پروداکشن؛ از کی تا حالا تغییر جنسیت دادین مثل خانوما سراغ پوست و مو و مامانم اینا؟ شما همین جوریم جیگرین.

فرشاد - آره راست می گی؛ من زود حیف شدم. حالا اگه تو دوستات چند تا داف آس داری، معرفی کن تا ببینیم خدا چی می خواد.

_ Ok، با هم فکری فریبا _زنش_ یه آســـــــــــــش رو می خــــــــــــــــــرم برات!

مهرشاد - نه گلم، این هنوز نزده می رقصه. این رو وللش ما رو دریاب.

- من که دارم شوهر می کنم سرم شلوغ می شه، آبی هم ازم گرم نمیشه. اما ماموریتم رو می سپارم به زناتون.

مهرشاد - نه دیگه، اونا دورا دورم لطفشون شامل حال ما هست بیشتر از این تو زحمتشون ننداز.

- آره خب معلومه، حالا اجازه هست برم یه دوش بگیرم؟ شدم عینهو اقدس هَپَل.

فرشاد - اینو که راست گفتی، از وجناتت پیداس.

- اِ عمو! اصلا شما این جا چی کار می کنین؟

فرشاد - مامور شدیم نذاریم مثل سری های قبل بپیچونی.

- باشه بهش می گم. حالا تا جیغم در نیومده با زبون خوش برین بیرون.

هیچ راه فراری نداشتم. از طرفی هم این بابا بزرگم سه پیچ شده، حالا هر چی! به من میگن بهار البته گاهی هم سگ پاچه گیر، خیلی هم ارادت داشته باشن دلقک.

ظهر مامان ناهار لوبیا پلو درست کرده بود. دور از چشم بقیه خودمو با سیر ترشی خفه کردم. دور و بَرِ مسواک و آدامسم که عمرا. سمت هیچ کس هم آفتابی نشدم. تا لحظه ی آخر تو اتاقم بودم. جز سه بار که مهرشاد همش در اتاقمو زد و هی می گفت داری چه غلطی می کنی و منم همش می پیچوندمش.

- لباس تنم نیست.

- دارم مو اتو می کنم.

-اِ دارم آرایش می کنم.

تیپم خدای خز بازی! یه سارافون لی که روش دو تا جیب می خورد. البته یه وَرش پاره بود. زیرشم با بلیز آستین دار گل گلی مامان دوز و شلوار گشاد سرخابی؛ آبیِ خفنا و یه روسری گل دار زرد جیغ که بدتر از همه بود. انگار سیصد دفعه شستیش؛ همون فسیل.

آرایشمم رژ کالباسی. لپامم دایره ای قرمز کردم. یه عینک ته استکانی ذره بینی برا موارد اضطراری خریده بودم که امشبم به کارم می یاد. کفش پاشنه ده سانتی مشکی سرخابی دوستم آرزو که ازش قرض کردم رو پوشیدم، تازه یکمم گشاده. منو چه به این غلطا؟ با سه سانتم می لنگم چه برسه به ده سانتی!

طرفای ساعت هفت و نیم، زنگ خونه به صدا در اومد. از پنجره دیدم یه ایل آدم دارن می یان. جانِ خودم بالای ده تا بودن. آخه برا دفعه اول این همه آدم؟ باز صدا در اتاقم اومد.

مامان - بهار چرا در رو بستی؟ بیا اومدن، باز کن در رو.

- اومدم مامان، فقط موندم کت شلوار قهوه ای رو بپوشم یا کت دامن سفید مشکیه؟

آره ارواح عمه ی نداشتم.

مامان - کت و دامن رو بپوش. اون خیلی بهت می یاد.

- سگ در صد.

مامان - چـــــی میگی؟ بلندتر بگو.

- میگم برو، اومدم.

مثل بچه ی آدم رفتم پایین. انگار شاخ شمشاد هنوز تو نیومده بود. اوف، خانواده ی خودمم که همه هستن. بدون این که کسی منو ببینه، بی سر و صدا رفتم جلوی در تا پسره از تیپم فیض ببره. اما تا در رو باز کردم چشمام شش تا شد. جفتمون زل زده بودیم به هم، حتی پلک هم نمی زدیم. چند دقیقه گذشت که مهرشاد اومد دم در. پشتم بهش بود، قیافه ی پسره هم تو دید نبود.

مهرشاد - اِ شما این جایین؟ چرا نمی یاین تو؟

سریع به خودم اومدم و رفتم کنار. تا مهرشاد ما رو دید چشماش داشت از کاسه در می اومد. خندم گرفته بود. خیلی ریلکس:

- بفرمایین داخل، خیلی خوش اومدین.

پسره - سلام، حال شما؟ شرمنده مزاحم شدم.

- اختیار دارین! بفرمایین خواهش می کنم. اِ عمو جان برو کنار ایشون می خوان رد شن.

مهرشاد عین آدمای مات زده خودش رو کشید کنار و فقط به یه بفرمایید اکتفا کرد. آخه قیافه ی پسره خیلی داغون بود. اونم یه عینک عین من زده بود، دندوناشم سیاه که با لبخندش تو چشم بود. جای عطرم بو حشره کش می داد. تا وارد اتاق شد، چنان بوی جورابش همه جا رو گرفت که داشتم بالا می آوردم. برای این که از طرف مهرشاد مواخذه نشم، سریع دنبال پسره راه افتادم. تا وارد شدیم، خانواده ها با دیدنمون عین برق از جاشون بلند شدن. حتما با خودشون می گن خدا در و تخته رو خوب با هم جور کرده؛ چی می خواستیم، چی شد. صدا از کسی در نمی اومد. آخر خودم دست به کار شدم.

- سلام، خواهش می کنم بفرمایید. چرا ایستادین؟ دیگه بیشتر از این شرمندمون نکنین.

بعد سلام و احوال پرسی، اگه به همشون کارد می زدی خونشون در نمی اومد. حتما توقع داشتن دختر شاه پریون عروسشون شه. دو تا پدر بزرگا، فقط تو این جمع عین خیالشون نبود. یعنی خدایی من هم سطح اینم؟ آقا جون واقعا چه فکری با خودش کرده. کم کم همگی شروع کردن با هم دیگه حرف زدن. بعد کلی بخور بخور و تعارف تیکه پاره کردن، بحث رسید به ما دو تا. علی آقا، پدر بزرگ پسر:

- اگه اجازه بدین این دو تا برن با هم اول حرف بزنن تا ببینیم خدا چی می خواد.

همه تایید کردن.

فرشاد - بله بالاخره این دو تا می خوان یه عمر با هم زیر یه سقف زندگی کنن. پا شو عمو جون، پا شو با هم برین زِراتون رو بزنین.

جمع ساکت بود. داشتم منفجر می شدم از خنده. اول میثم بعدش مهرشاد شروع کردن قهقه خندیدن. کم کم بقیه. عجب سوتی با حالی، زر زر؟ بیچاره فرشاد از خجالت سرخ شده بود.

بابا - پاشو دخترم.

یاد دیشب مامانم افتادم.

- پرهام جان رو راهنمایی کن اتاقت.

اِ پس اسمش پرهامه.

از جام بلند شدم. پرهام هم اومد دنبالم. هنوز شش قدم نرفته بودم که پام گیر کرد لبه ی فرش و نزدیک بود با مخ بخورم زمین. ولی سریع خودمو کوبیدم تو دیوار نزدیکم و یه لنگه کفشمم پرت شد بغل فرشاد. یاد یه جکی افتادم. یه بنده خدایی داشته تو خیابون راه می رفته، چند تا دختر می بینه و حواسش پرت می شه. پاش گیر می کنه لب جوب و می خوره زمین. برای این که ضایع نشه یه دست و یه پاشو می گیره بالا و می گه حـــــــــــرکتو داشتین؟

منم ناخودآگاه رو به همه گفتم:

- هـــــــــــــــــه، حرکتو داشتین؟

همه لبشون رو می جوییدن که نخندن. مامانمم از عصبانیت بنفش شده بود. خب پام گیر کرد. کفش هم گشاد بود، تقصیره منه؟ این پسره ی ایکبیری هم نیشش تا بناگوش باز بود. سرشو انداخته بود پایین و به ریش نداشته ی من می خندید. دارم برات سیرابی! کفشمو برداشتم پوشیدم و با هم رفتیم سمت اتاقم. تا در رو باز کردم، گرخــــــــــــــیدم. لباس زیرمو پهن کرده بودم رو شوفاژ خشک شه. ولی یادم رفته بود بردارم. بدون این که برگردم به پرهام نگاه کنم، سریع رفتم برشون داشتم و پشت دستم قایم کردم.

پرهام - چیزی پشت سرتون قایم کردین؟

بازم این نیشش باز بود. عوضی حتما دیده.

- نه اصلا، بشینین دیگه.

پرهام - چرا قایم کردی، دستتو ببینم؟

عجب پررویی بودا.

- به شما چه ربطی داره؟ اگه می خواستم، نشون می دادم دیگه.

داشت می اومد جلو و من می رفتم عقب.

پرهام - حتما باید به زور ببینم چی دستته؟

رسیده بودم دم پنجره ی اتاقم که خوشبختانه درش نیمه باز بود. به سرعت نور چیزای ناموسیمو پرت کردم بیرون و درم سریع بستم.

- اینم دستم، چیزی واسه دیدن نیست. بهتر نیست بشینیم صحبت کنیم؟

یه پوزخند مسخره زد که می خواستم چشماشو در بیارم.

پرهام - حرف؟ مگه حرف زدنم بلدی کوچولو؟

شیطونه می گه براش سک و صورت نذارما. آخه بدبخت اگه یه فوتت کنم که مُردی. داشت می رفت سمتِ میز لب تابم. سریع رفتم نشستم رو صندلی. مجبور شد بره سمت تختم. دولا شد بشینه که در به ضرب باز شد و میثم پرید تو و جفتمون از جا پریدیم.

میثم - این جــــــــــــا چه خبره؟

- چی شده دایی؟ چرا این جوری می کنی؟

به جفتمون نگاه کرد.

میثم - پس اون که از پنجره ...

وای نه، بدبختی از این بیشتر؟ دیگه آبرویی برام نمونده بود.

- دایی یه دقیقه بیا بیرون.

با هم اومدیم بیرون. مجبوری توضیح دادم چی شده. فقط نگفتم طرف گیر داده چی دستته و می خوام ببینم. وقتی خیالش راحت شد گفت:

- رفتم حیاط با تل حرفم بزنم، دیدم یه چی پرت شد رو کلم.

خندید:

- که دیدم بله دیگه ...

کلی هم مسخرم کرد. اومد تو اتاق و از پرهام عذرخواهی کرد که مزاحم شده.

میثم - پرهام جان بشین، راحت باش من رفتم.

همین که دایی اومد پاشو از در بذاره بیرون، پرهام نشست و یه صدای کاملا بی تربیتی تو فضا پیچید. میثم برگشت و دهنش باز مونده بود. پرهامم رنگ به رو نداشت. منم هی می خندیدم و کلم رو با تاسف تکون می دادم. پرهام هم هل شد:

پرهام - به جون خودم من نبــــــــــودم.

میثم فهمید کار منه، اونم دسته کمی از من نداشت. خندش رو نگه داشت و سریع رفت بیرون که خودشو راحت کنه و پرهام پتو رو بالا زد و فهمید که چه بلایی سرش آوردم. با چند قدم بلند خودشو رسوند به من. چنان از جام پریدم که صندلی پرت شد زمین. تا اومدم به خودم بجنبم دستامو گرفت و کوبیدم به دیوار؛ وحشیه دیگه!

- هــــــــــــوی چـــــــــــــته؟

صورتشو آورد نزدیک صورتم و با حرص:

پرهام - دختره ی زبون نفهم، انگار خیلی دوست داری با اعصاب من بازی کنی؟ اما با دم شیر بازی نکن چون برات گرون تموم میشه.

عینکمو از چشمام برداشت و یکم عینکشو کشید پایین و زل زده بود تو چشمام. عجب چشمای طوسی جیگری داشتا. ایـــــــــول هیکل. تابلو بود ورزشکاره. اما قیافش با عینک خیلی ضایعه. عیب نداره می گم چشمشو عمل کنه و لنز بذاره. دندوناشم درست می کنیم.

اَه چی دارم می گم. اوه اوه، اوضاع داره ناموسی میشه. چشاش داره هی می یاد پایین. دیــــــــــــــگه چی؟

دهنمو باز کردم و تو صورتش ها کردم.

-بلــــــــــــــــــــه هر چـــــــــی شما بگـــــــــــین. ها ها ها ها.

بسشه، یعنی خفه شد؟

سریع ازم فاصله گرفت. با تعجب نگام کرد و یه خنده ی موزماری هم کرد.

پرهام - انگار نمی خوایم حرف بزنیم. پس بهتره بریم پایین وقتِ دیگرانم نگیریم.

زیر لبی گفتم:

- گمشو نکبت، شَرِت هم کم.

پرهام یه تای ابروش رو داد بالا:

- چیزی گفتی؟

- نه، گفتم بریم.

بازم یه پوزخند مسخره زد:

- که این طور!؟

با هم به جمع پیوستیم. من بغل میثم نشستم و پرهامم بغل باباش.

پدر بزرگم، احمد:

- خب پسرم چی شد؟

پرهام صداش صاف کرد:

- راستش من باهاشون صحبت کردم. گفتم که سه الی چهار سال باید خارج از کشور زندگی کنیم و بعد می تونیم برگردیم ایران. رشتمم که می دونین مهندسی عمران و معماریه، دلیل این سه چهار سال خارج رفتنم هم خب یه موقعیت شغلی عالی تو لاس وگاس بهم پیشنهاد شده. اینه که نمی خوام این موقعیت رو از دست بدم. البته چون سه سال اون جا زندگی کردم، یه جورایی جا افتادم. من شرایطم رو بهشون گفتم. ایشون هم شرایط من رو پذیرفتن. سعی کردم همیشه روی پای خودم بایستم و از پس زندگیمم بر می یام. با وجود بیست و هشت سال سن، خوب تونستم خودم رو بالا بکشم و با قاطعیت می گم که می تونم آینده ی خوبی برای دخترتون فراهم کنم. دیگه هر چی شما امر بفرمایین.

دهنم پنج متر باز مونده بود. من کی به این بله دادم؟ اصلا کی باهاش حرف زدم؟ از عصبانیت سرخ شدم. چسبیده بودم به مبل و سعی کردم خودم و کنترل کنم. اگه بلند می شدم دیگه چیزی حالیم نبود. تو ذهنم داشتم پرهامو به قصد کشت می زدم که بابا بزرگم پا برهنه پرید تو ذهنم.

- خب دخترم پس تو هم جوابت مثبته؟

فکر کنم از کلم بخار بلند می شد. سرمو انداختم پایین و یه نفس عمیق کشیدم و اومدم بگم نه که بابا بزرگ پرهام، علی:

- خب این سرخ شدن و سکوت علامت رضاست! به سلامتی مبارک باشه.

و شروع کرد به دست زدن. خانواده ی خودمم با تعجب نگام می کردن و دست می زدن. یه نگاه به پرهام کردم. پاش رو انداخته بود روی اون یکی پاش و ریز ریز می خندید. دایی آروم در گوشم:

میثم - خاک تو سرت! آبرومون رو بردی؛ آخه این قیافه داره؟ می تونی یه عمر با این آدم سر کنی؟ نکنه شوخی منو جدی گرفتی؟ بگم می خوای فکر کنی؟ هنوز نه به داره نه به بارها.

خیلی بی تفاوت زل زدم تو صورتش:

- علف باید به دهن بزی شیرین بیاد. منم ازش خوشم می یاد. آره قیافش به دل من می شینه؛ مشکل حل شد؟

رومو کردم اون ور که قیافه ی بهت زده ی میثم رو نبینم. به چشمای پرهام زل زدم. داشت با خنده نگام می کرد. یه چشمکم برام زد. هه، فکر کرده. منم رفتم رو دنده ی پررو بازی و یه لبخنده گل و گشاد بهش زدم. جواب چشمکش هم دادم و یه بوسم براش فرستادم. قیافش واقعا دیدنی بود. تو دلم گفتم دارم برات آقا پرهام.

تا به خودم بیام، همه ی قول و قرارا گذاشته شد. چون آقا باید ماه دیگه می رفتن اون ور آب، باید همه ی برنامه ها تو این یه ماه تموم می شد. جلوی جمع گفتم تحت هیچ شرایطی جشن نمی خوام که همه هم مخالف صد در صد بودن. اما من حرف خودمو می زدم و این که آخرم من موفق شدم.

بعد از رفتن اونا، خانوادم شروع کردن به دعوا کردن. خونه شده بود میدون جنگ. مخ منم رفته بود تو قوطی. آخرم بابا احمد به دادم رسید.

بابا احمد - بس کنین بچه ها، این تصمیمی که بهار گرفته پس بهش احترام بذارین.

بابام - ولی بابا ...

بابا احمد - تمومش کن آرمین.

دیگه صدا از کسی در نیومد.

کلا انگار همه یه جورایی باهام قهر بودن. فرشاد و مهرشاد و میثم خونمون نمی اومدن یا اگر هم می اومدن، یه ساعتایی می اومدن که من خونه نبودم.

حتی مامان و بابام هم باهام سر سنگین بودن. آخه یکی نیست بهشون بگه مگه شماها بچه این که این کارا رو می کنین؟

یه هفته به همین روال گذشت. طاقت نداشتم باهام این جوری قهر باشن. چون پاسپورتم حاضر بود، فقط می موند یه اقامت که اونم با پارتی بازی دو سوته حل بود. منم که بیکار، یواشکی وسایلم رو جمع کردم و با سه تا از بچه های باشگاه تکواندو قرار گذاشتم یه مدتی بریم شمال. اونام از خدا خواسته با کله قبول کردن. کلید ویلامون رو برداشتم و یه نامه ی مختصرم برای مامان و بابام:

طاقت ندارم باهام سر سنگین باشین. یه مدت می رم شمال. شاید این طوری برای هممون بهتر باشه. هر جوری هم که باشین خاطرتون همیشه عزیزه. خواهشا بهم زنگ نزنین. این جوری بهتره. تا بعد.

بهـــــــــــــــار

صبح بچه ها اومدن دنبالم. خیلی خاکین. حال می کنی باهاشون جایی بری. مریم و مهسا خواهرن بیست و پنج ساله از نوع دوقلوش ولی اصلا شبیه نیستن. آرزو بیست و سه سالشه، فنچشونم که ...

چاکریم، شرمندم نکنین!

انقدر تو راه گفتیم و خندیدم و رقصیدیم که نفهمیدیم کی رسیدیم.

آرزو - عجب ویلای با حالی دارینا، نزدیک دریا یعنی برو حالش رو ببر.

- قابل نداره، بردار ببر. تازه پشتشم جنگله.

آرزو - تعارف هاتم خرکیه بچه؛ بیا بریم تو.

ویلامون دوبلکسه، چهارصد متری می شه. طبقه ی اول هال و پذیرایی که به وسیله ی چهار تا پله از هم جدا میشه. آشپزخونه ی اُپن و سرویس بهداشتی و سه تا اتاق خواب که به نوبه ی خودش یه سوییت به حساب می یاد؛ آخه تجهیزات کامله. طبقه ی دوم هم چهار خوابه و یه سرویس بهداشتی مشترک. اتاق منم بزرگ ترین اتاق این خونه است. همه چی هم داره، فقط آشپزخونش کمه اونم ما راضییم. رو و داری؟

من اصل کاری رو گفتم. دیگه حوصله ی تعریف مبل داریم، میز داریم، این رنگیه، این جوریه رو ندارم. خودتون تو ذهنتون این خونه رو تزیین و دکور کنین. فقط هنگام جا به جایی مواظب وسیله ها باشین به جایی نخوره. چینی هاشم نشکنه، جهیزیه ی ننمه! با تشکر.

- خب بچه ها بریم وسایلمون رو بذاریم تو اتاق خوابا و بعد به فکر صبحونه باشیم.

مهسا - من حوصله ی این همه پله رو ندارما. یکی از اتاقای پایین رو بر می دارم.

مریم - آره راست می گه، منم پایین می مونم.

آرزو - خب همه پایین می مونیم!

- اِ لوس نشین دیگه، اتاق من بالاست. تنهایی که حوصلم سر می ره؟ خیر سرتون ورزشکارای این مملکتین.

مریم - ما همش سه ساله می یایم باشگاه، نه مثل تو که چند ساله این باشگاه و اون باشگاه ولویی. جای این حرفا پایین بمون. یعنی خیلی واضح دارم می گم خفه شو!

- من که رفتم بالا، شمام خود دانید و خدای خود.

آرزو - نترس، یه شبم که بالا باشی از ترس سکته رو زدی. اون وقته که مثل بچه ی آدم می یای ور دله خودمون.

- گوگولی النگوهات نشکنه، ترس از چی؟

آرزو - حالا هر چی.

- می خوای شرط بندی کنیم؟

آرزو - من مشکلی ندارم.

- خب سر چی؟

آرزو - هر چی.

- سر یه ساعت مارک دار.

آرزو - گذاشتم برات، دیگه چی؟

- دیدی جا زدی؟

آرزو - جا نزدم، قبول!

- خب امروز که خسته ایم، فردا شب ساعت یک هر کدوم باید تنهایی، یه ساعت بریم جنگل و بمونیم. بعد هر کی تو این تایم دووم آورد، اون برنده است.

آرزو - تو جنگل؟ خره گم می شیم.

- نشونی می ذاریم. می دونم تو جیگرِ این کار رو نداری.

آرزو - قبوله!

رو به مریم و مهسا:

- شمام هستین؟

مهسا - قربونت، ما چیزِ اضافی خورده باشیم که از این غلطا کنیم. شمام بی خیال شین. بابا اومدیم چند روز خوش بگذرونیما.

مریم - ولشون کن، جفتشون دارن واسه هم لاف می زنن.

- بشین و تماشا کن.

مهسا - حالا تا اون موقع، من می گم دو ساعت دیگه ناهاره؛ تا دوش بگیریم و یه استراحت کنیم، خب می ریم بیرون ناهار می زنیم.

سرمو خاروندم:

- بایدم همین کار رو کنیم. چون هیچی تو خونه نداریم؛ دریغ از یه تیکه نون خشک.

مریم - پس به فکر صبحونه باشیم یعنی نخود سیاه؟

- عوضش یه ناهار توپ می خوریم.

همه رضایت خودشون رو اعلام کردن. بچه ها بعد از دوش گرفتن و کلی سوراخ سنبه ی ویلا رو گشتن، آماده شدن. رفتیم رستوران و از خجالت شکمامون در اومدیم و بعدشم رفتیم خرید. از شیر مرغ گرفتیم تا جون آدمیزاد. خودشون که پول نمی دن، بیچاره بابام. عصرم اومدیم خونه. وسایل رو جا به جا کردیم و از زور خستگی هر کی یه وری افتاد.

ساعت هشت و نیم بالاخره هیکل مبارکو از جا تکون دادیم و پا شدیم. مریمم خدا خیرش بده غذا درست کرد؛ البته وظیفشه! ما هم زدیم به بدن.

از ویلای ما تا دریا پیاده، پنج مین راه بیشتر نیست. ساعت ده هم یه کم خرت و پرت برداشتیم و رفتیم لب دریا. آتیش روشن کردیم و نشستیم دورش. آرزو گیتارشو برداشت و شروع کرد به زدن.

خیلی خلوت بود. این آرزوی ور پریده هم که آهنگ آروم می زد، آدم خوابش می گرفت.

- بابا یه آهنگ شاد بزن، این چیه؟ دستمال نیاوردم اشکامو پاک کنما.

آرزو - ناراحتی بیا خودت بزن.

می دونست بلد نیستم.

- بده تا نشونت بدم آهنگ یعنی چی، فقط بچه ها همراهی کنین.

گیتار رو گرفتم. برش گردوندم و شروع کردم روش ضرب زدن. حداقل این رو بلدم.

رفتم پشت بوم قالی بتکونم

قالی خاک نداشت خودم و تکوندم

پسر همسایه ابروم و دیده

رفته برا من مو چین خریده

همه - وای ور پریده وای ورپریده

رفتم پشت بوم قالی بتکونم

قالی خاک نداشت خودم و تکوندم

پسر همسایه مژم و دیده

رفته برا من ریمل خریده

همه - وای ور پریده وای ور پریده

رفتم پشت بوم قالی بتکونم

قالی خاک نداشت خودم و تکوندم

پسر همسایه لب هام و دیده

رفته برا من یه رژ خریده

همه - وای ور پریده وای ور پریده

رفتم پشت بوم قالی بتکونم

قالی خاک نداشت خودم و تکوندم

پسر همسایه موهام و دیده

رفته برا من روسری خریده

همه - وای ور پریده وای ور پریده

رفتم پشت بوم قالی بتکونم

قالی خاک نداشت خودم و تکوندم

پسر همسایه پاهام و دیده

رفته برا من دامن خریده

همه - غلط کرده خریده غلط کرده خریده

برگشتم و دیدم ده دوازده تا زن و مردِ حدود سی به بالا، پشت سر ما وایسادن دارن دست می زنن. خدایی ملت رو با این چرت و پرتام اُسگل کردم. خوب شد به بقیه جاهای ناموسی شعرم نرسید. کانال آهنگم رو عوض کردم:

رفتم لبه دالون

تو اون نم نم بارون

برام می زد ویالون

آخ برم یه در و ببندم

لگد نخوره به دندم به دندم

حالا دست دست شله

عمو سبزی فروش

من می زدم و می خوندم، بقیه هم دست می زدن و می رقصیدن. خلاصه واسه خودمون الکی خوشحال بودیم. دیگه بعد کلی هنر نمایی ساعت دوازده اومدیم خونه.

مریم - امروز خیلی خوش گذشت.

مهسا - آره دیگه، منم آمار بازی کنم خوش می گذره.

آرزو - داره تفریح می کنه، چی کارش داری؟

مریم - راستی شما دو تا امشب می رین جنگل؟

آرزو - بهار میگم امروز خسته ایم فردا بریم، خوبه؟

- آره منم خستم، باشه فردا.

فردا تا بعد از ناهارم بیرون نرفتیم. ساعت چهار بازم کارامون رو کردیم و رفتیم لب دریا. تو این ساعت پرنده هم پر نمی زد. این سری آرزو غافلگیرمون کرد و همش با گیتارش آهنگای شاد می زد. ما هم زده بودیم رو دنده ی دلقک بازی. قر، جوادی و سایر اعضا.

تو حال خودمون بودیم و از دور و برمون بی خبر.

آرزو - بچه ها اون جا رو؛ پسره داره ازمون فیلم می گیره پس فردا می شیم سوژه ی ملت.

مهسا - غلط کرده! بریم بگیم پاکش کنه.

چهار تایی رفتیم سمت پسره.

مریم - جناب شما از ما فیلم می گرفتی؟

پسر - نه، من از دریا فیلم می گرفتم.

آرزو - اِ جدا؟ میشه گوشیتون رو ببینم؟

پسرِ ابرویی بالا انداخت:

- نُچ نمی شه!

آرزو - احیانا نمی خوای که گوشیت خرد شه؟ پس با زبون خوش جلوی خودمون پاکش کن.

پسره یه خنده ی خرکی کرد و به پشت سرمون نگاه کرد.

- جدی خیلی ترسیدم.

برگشتیم پشت سرمون. دو تا نره غول رو دیدیم. اوف عجب هیکلایی!تابلوئه از این آمپولیان که هی این و اون ورشون و قلمبه می کنن. منظورم بازو و سر شونس. سینه هم می دن جلو. خدا شاهده؛ اگه فکر بد کرده باشین! یکی از اون دو پسر:

- شهاب چیزی شده؟

شهاب - نه، خانوما اومدن پیشنهاد دادن یه نصف روز رو در جوارِ هم باشیم.

مهسا - برو در جوارِ ننت باش؛ یا همین الان اون کلیپ رو پاک می کنی یا اون گوشی رو تو سرت خراب می کنم.

شهاب - چـــــــــــــــــــــه غلطا؟ برو ردِ کارت.

مهسا - پاک نمی کنی دیگه؟ ok خود دانی!

مهسا یه نگاه به مریم و بعد آرزو و در آخر هر سه به من. سرم رو به چپ و راست تکون دادم و شونم رو انداختم بالا. حوصله ی دعوا و نعش کشی نداشتم. اونام بهم چشم غره رفتن و برگشتن سمت پسره. اون دو تای دیگه هم نیششون باز بود. انگار دارن فیلم سینمایی می بینن.

مریم اینا دویدن سمته پسره و شروع کردن به زدن.دوستاشم تا دیدن رفیقشون داره کتک می خوره، اومدن کمک دوستشون. حالا بزن کی بزن. این سه تا هم که آبروی من و بردن. اگه دو تا می زدن، چهار تا می خوردن. خب حق می دم، زور پسرا زیاد بود. دیدم این جوری نمی شه. شالم رو محکم بستم پشت سرم، آستینای مانتوم رو دادم بالا، سه تا دکمه ی پایین مانتوم رو باز کردم که وسط دعوا جر نخوره و منم بالاخره وارد میدون شدم.

خیلی راحت از پس سه تاشون بر اومدم. آرزو اینام که عقب گرد کرده بودن. تا می خوردن زدمشون. هر سه تا پسرا ولو شدن رو زمین. رفتم سمت پسره و گوشیش و چنان از جیبش کشیدم بیرون که جیبش جر خورد. گوشیش رمز می خواست. داد زدم:

- رمـــــــــــــــــــز؟

جواب نداد. دولا شدم و یقش رو گرفتم.

-انگار بازم می خوای کتک بخوری؟ آدم نشدی، نه؟ باشه حرفی نیست.

دستمو مشت کردم و بردم بالا. سریع گفت:

- 4412.

یقش رو ول کردم و رمز رو زدم. رفتم تو کلیپ گوشیش. بـــــــه بــــــــه! چه فیلم با حالی هم ازمون گرفته. آخر خنده بازار. اول برای خودم بلوتوث کردم و بعد پاک کردم. پسرا کم کم نیم خیز شدن و داشتن نگام می کردن. بدون هیچ حرفی رفتم سمت بچه ها.

ده قدم دور نشده بودم که آرزو با داد:

- بهار پشت سرت.

تا برگشتم یه سوزش خیلی بدی پایین زانوم حس کردم. چنان دردم گرفت که افتادم زمین. سرمو بلند کردم. دیدم پسرا دارن فرار می کنن. نامردا با سنگ کوبیدن تو ساق پام.

بچه ها دویدن سمتم.

مهسا - چت شد؟ دیدم عوضی سنگ برداشتا، شلوارت رو بزن بالا.

مریم - چی چی رو بزن بالا؟ پاش خیک باده. شلوار بالا نمی ره، مهسا بدو برو ماشین رو بیار تا ببریمش درمونگاه.

به قدری حالم خراب بود که اصلا حرف نمی زدم. فقط بی صدا از زورِ درد اشک می ریختم. سنگ خیلی بزرگی بود. باز جای شکرش باقیه تو کلم نزدن. با کمک بچه ها رفتیم درمونگاه. تا پام رو دید پاچه شلوارِ خوشگلم رو پاره کرد. وای ددم بی خیـــــــــــال! پام قد یه طالبی اومده بود بالا و سیاه و کبود شده بود. دکی گفت ضرب دیده و خدا رو شکر نشکسته.یه هفته باید بسته باشه و زیاد راه نرم و این چرت و پرتا. عجب خاطرات خفنی این آخر مجردی. همیشه از بس کتک خوردم و خودمو درب و داغون کردم، بدنم فولاد شده.

هــــــه! یاد مهرشاد افتادم. همیشه بهم می گفت تو چی کار می کنی که عین خر زخم می مونی؟

بچه ها تا نه شب معطل من بودن.

شام هم سر راه گرفتیم و اومدیم خونه.

مهسا - انگار قسمته تو پایین بخوابی. چلاقم شدی نمی تونی بالا بری.

شام رو تو سکوت خوردیم. غذام که تموم شد آروم بلند شدم. داروهام رو برداشتم و رفتم سمتِ پله ها.

آرزو - کجا کجا؟ نکنه با این پا می خوای بری بالا؟

- تریلی که از روم رد نشده!؟ تو اتاق خودم راحت ترم.

مهسا - بچه این قدر لجبازی نکن؛ همین پایین بکپ دیگه. بذار ما هم آرامش داشته باشیم.

- آرامشت تو حلقم، گفتم که این جوری راحت ترم. شب همگیتون زیبا. کابوسای رنگی ببینین.

ای بابا خوب یه ذره دیگه اصرار می کردین. چه کاریه؟ من با این پا از این همه پله برم بالا؟ چه کنم که دیگه راه برگشتی نیست؛ خودم کردم که دور از جونم لعنت بر خودم باد!

لنگون لنگون از پله ها اومدم بالا. یه لیوان آب برداشتم که نصف شبی خِر کِش کنون نرم دنبال آب. داروهامم خوردم و عین شاخ شمشاد دراز کشیدم.

گوشیم و نگاه کردم. به به، این قدر تحویلم گرفتن ذوق مرگ شدم.

حداقل یه زنگی، زونگی، لنگه کفشی چیزی برام حواله می کردین؛ بفهمیم ما هم آدمیم.

به مامانینا گفتم زنگ نزنن، به میثم و اون دو تا عموهای خجسته هم گفتم؟ عیبی نداره، منم خدایی دارم.

هممون تا یازده عینهو خرس خوابیدیم. این سری مهسا صبحونه رو آماده کرد؛ چه کار سختی! نا سلامتی من میزبانم.

هر چند چشمشون کور، خودشون از خودشون پذیرایی کنن.

مهسا - امروز کجا بریم؟

آرزو - ناهار درست کنیم بریم جنگل؟

- نه بابا، خودت تنهایی فکر کردی؟ من چه جوری پا شم بیام؟

آرزو - زیاد دور نمی شیم.

- حداقل بذارین دو روز بگذره بی انصافا. به خدا پام خیلی درد می کنه.

مریم - لوس نشو دیگه، خودمون کمکت می کنیم

بحث کردن فایده نداشت. ساعت یک با پای چلاقِ من رفتیم سمت جنگل.

چون پام درد می کرد بچه ها هیچ وسیله ای رو نذاشتن بیارم. یه ربع به کوب راه رفتیم. درد امونم و بریده بود. با داد:

- بسه دیگه، مردم. فکر برگشتم کنید، دیگه نمی تونم بیام.

مریم - غر نزن. اون جا رو ببین، به درخته تاب وصله. حداقل بریم اون سمت بتمرگیم.

بازم سه مین پیاده روی. تا زیر انداز و پهن کردن، خودمو ولو کردم روش و چشمامو بستم.

مهسا - آخی، نازی! از بس وسیله سنگین با خودش آورده، طفلی خسته شده.

- بذار پام بهتر شه، یه بلایی سرت بیارم روزی هزار بار به غلط کردن بیفتی.

آرزو - جمع کن بابا، انجام وظیفه کردی. حالا خوبه تو کلیپ بیشتر خودت داشتی دلقک بازی در می آوردی.

- من خواستم شما رو شاد کنم، وگرنه مظلوم تر از من کسی دیدین؟

جوری چپ چپ نگام کردن که:

-اِا خب حتما دیدین دیگه!

مهسا - عصر بریم لب دریا؟

- جــــــــان؟