رمان آسمان مشکی به قلم eli

ژانر : #عاشقانه #همخونه_ای

خلاصه:

آوا دختری شیطون و پرانرژی است که در شرکتی مشغول به کار میشود و آنجا با پسری به نام سپهر آشنا می شود...پایان خوش

سرم رو به دستم تکیه دادم و با پا شروع به ضربه زدن به صندلی کردم. ای خدا! من اگه نخوام با این اسکلت پوسیده صالحی کلاس داشته باشم باید کی رو ببینم؟ هــان؟ یهو مهناز با آرنج استخونیش یکی کوبوند تو پهلوم، اومدم چند تا بارش کنم که با ابروش اشاره داد. تازه گاگولیم افتاد. همه ی کلاس ساکت بودن و استاد هم منتظر بهم نگاه می کرد. دِ بیا! اینم اولین سوتی روز اول ترم جدید. صدام رو صاف کردم:

-ببخشید استاد متوجه نشدم.

عینکش رو روی بینی کج و کوله اش جا به جا کرد.

-معلومه که متوجه نمی شید با مشغله ی زیادتون که تا کلاس هم کشیده.

همه خندیدن. صالحی از بالا عینک به کلاس نگاه کرد و نیشخندی زد. من نمی دونم این چه پدر کشتگی ای با من داره .

صالحی- بحثمون در مورد شاهنامه بود؟

ای اون شاهنامه تو فرق سرت! من چه می دونم شاهنامه چی هس فردوسی کی هس حافظ کی هس! بالاخره به هر جون کندنی که بود خزعبلاتی سر هم کردم و تحویلش دادم کلاس تموم شد.

مهناز- بیاین بریم بوفه یه چیزی کوفت کنیم هلاک شدم به خدا!

یه نیشگون از بازوش گرفتم:

- نپوکی تو! از اول صبح تا حالا کلی روونه ی اون شکمپاره ی انباریت کردی.

سارا- بذار انقد کوفت کنه تا خیکی شه، مهناز خانوم از من گفتن تو این بی شوهری کسی نمیاد بگیرت ها! حالا بلنبون همین طور!

مهناز- گم شین دوتاتون!

بعد زودتر از ما رفت سمت بوفه؛ ولی خداییش هیکلش حرف نداشت، من که نگاش می کردم آب دهنم راه می افتاد دیگه پسرا رو خدا دردشون رو می دونه! بعد از اتمام کلاسا رفتم سمت ماشینم و راه افتادم. دم در دانشگاه مسعود رو دیدم که پیاده داشت می رفت، رفتم پشتش یه بوق زدم پرید هوا برگشت:

- دیوونه سکته ناقص رو زدم!

خندیدم:- گل پسر بپر بالا برسونمت بیمارستان تا خونت نیفتاده گردنم!

خندید و سوار شد.

- ببینم پس پیکان جوانانت کو؟

- دادم به مهران، با دوستاش رفتن شمال.

مسعود بیست و هشت سالش بود و امسال فارق التحصیل می شد و یه دو سالی با هم دوس بودیم، البته یه دوستی ساده اونم به خاطر این که ازش خوشم می اومد و مثل پسرای ژیگول دانشگاه نبود. مسعود رو رسوندم شرکتش بعدش رفتم خونه. در رو که باز کردم نیما (برادر خل و چلم) توی حیاط داشت با موبایلش حرف می زد که با شرف یابی من قطع کرد.ُ

- به به جناب نیما خـــــان! جی اف گرام خوبن؟ سلام برسونید خدمتشون دورادور جویای احوالشون هستیم.

- هه هه بامزه تا حالا کجا بودی؟ بعد به ساعتش نگاه کرد:

- یه ساعت تاخیر، من فک کردم اگه خدا بخواد رفتی زیر تریلی هیجده چرخ از دستت راحت شدیم!

- خوش حال نباش من تا حلوات رو نخورم از این دنیا دل نمی کنم چی فک کردی؟

در خونه رو باز کردم یه سلام بلند دادم و رفتم بالا تا لباسام رو عوض کنم.

از نرده ها سر خوردم اومدم پایین. مامانم همیشه با این کارم کفری می شد، مامانم توی آشپزخونه بود. نادیا (خواهرم) رسیده نرسیده از مدرسه داشت با تلش حرف می زد:

- نادی جون یه التفاتیم به ما بکن بدمون نمیادا!

محل نذاشت؛ منم تلش رو از دستش قاپیدم. حالا من بدو این بدو . ماشالا اینجام خونه نبود دشت بود! دنبال هم می دویدیم و سر و صدا می کردیم که مامانم با چاقو اومد بیرون با چاقو به من اشاره کرد:

- ببین نیومده باز شروع کردیا!

- خب خب! تسلیم! یه دونه دختر خوب بیشتر تو این خونه ندارین می خواین پاره پاره اش کنید؟

اخماش رو باز کرد:

- نه عزیزم ما تو رو نداشته باشیم چه کنیم؟

صدای نیما از پشت اومد:

- هیچی برین خدا رو شکر کنید که یه نون خور کم شده.

- بامزه. هشت تومن پول خرد.

بابام طرفای عصر اومد خونه بابام دندونپزشک بود و مامانم دکتر زیبایی همیشه هم دوس داشتن ما دکتر شیم ولی هیچ کدوممون علاقه ای نداشتیم؛ نیما که مهندس کامپیوتر بود و یه شرکت داشت نادیا هم رشته اش ریاضی بود و امسال کنکور داشت، منم که گل سرسبد واسه دکترای معماری می خوندم.

رفتم سمت بابام. کت و وسایلش رو ازش گرفتم و یه ماچش کردم:

- بابا جونم خسته نباشی.

- ممنون گلم .

نشست روی مبل. مامان واسش یه چایی آورد. نشستم کنارش:

- بابا چی شد؟

- دوستم مهندس صبوری واسه ات جورش کرد فقط باید بری شرکت واسه استخدام و اینکارا البته اگه خوشت اومد .

- مرسی بابایی!

چند روزی بود که دنبال کار می گشتم . بیشتر شرکتا محیط درستی نداشتن مثل شرکتی که قبلا کار می کردم و به خاطر محیط بدش استعفا دادم، یا بیشتر شرکتا مهندس خانوم قبول نمی کردن. اصلا لیاقت نداشتن که! انقد لجم می گرفت وقتی می گفتن ما کار خانوما رو قبول نداریم. اَه اَه یه مشت بساز بفروش آشغال سبزی!

رفتم توی اتاقم تا بخوابم چون جدا داشتم هلاک می شدم.

با صدای نادیا از خواب بیدار شدم:

- خرس قطبی بیدار شو بیدار شو! دیلینگ دیلـــــــینگ!

- زهرمـــار! نادیا ببند اون گاله رو خواب از سرم رفت.

- چرا خانوم پنج ساعت کپیدن پس بیدار نمی شن؟

- برو بیرون خوابم میاد!

- هوی پاشو خرِ! وقتِ نونه گشنمونه!

- مگه ساعت چنده؟

- با اجازتون ده.

پریدم بالا:

- چـــــــــــــند؟

- کوفت! زود بیا پایین می خوایم شام بخوریم.

گیج و ویج آبی به سر و صورتم زدم و رفتم تو آشپزخونه. نیما دوباره شروع کرد:

- خانوم بالاخره از خواب نازشون بیدار شدن، می گفتی گاوی گوسفندی قربونی کنیم!

- نه گاو نه گوسفند چه قد خرج خرج خرج؟ خودت رو گردن بزنیم کافیه!

- دست شما درد نکنه! لطف داری واقعا!

- دستم که نه ولی اگه کمرم رو ماساژ بدی ممنون می شم.

- امری دیگه؟

-نه فعلا همینا رو انجام بده.

- آخـــــــــــــی چه کم توقع!

- چه کنیم دیگه.

بعد شام فیلمی که نادیا خریده بود رو دیدیم. همه رفتن لالا کیش کیش منم که خوابم نمی اومد رمان خوندم تا وقتی خوابم ببره.

ظهر مثل همیشه یه تیشرت و شلوار جین پوشیدم و موهای خرمایی ل*خ*تم رو هم دم اسبی کردم و رفتیم خونه مامان جونم. کلا جمعه ها جمع می شدیم اون جا. وقتی رسیدیم امید، پسرِ دایی شهرام پرید جلوم:

- سلــام بند انگشتــــــــــی.

-سلام غول بیابونی.

بوی کله پاچه خورد تو بینیم. امید رو زدم کنار و رفتم تو هال و ماچ و ب*و*سه و... اول از همه رفتم طرف مامان جانم دست انداختم دور گردنش و ب*و*سیدمش اونم دوتا ماچ آبدار نشوند روی گونه هام:

- مادرجون چرا انقد دیر کردین؟

- مامان جون تقصیر این نیماییه، هی به خودش ور می رفت دیگه آخرش به زور از آینه کشیدمش کنار.

نیما از اون طرف گفت:

- بس که یه تیکه ماهم هی دلم می خواد خودم رو نگا کنم.

- آره اونم یه تیکه ماه ! همون قسمت که دچار ماه گرفتگی شده!

- این چشای تو که دچار برق گرفتگی شدن.

- نچ نچ داری اشتباه می کنی .

فامیل پدرم کم جمعیت بودن. بابام دوتا خواهر داشت که یکیشون فوت کرده بود و تنها یه عمه داشتم که یه دختر و یه پسر داشت شادی و شهاب. شهاب هم سن خودم بود و با هم خواهر برادر شیری بودیم. فامیل مامانم پرجمعیت بودن، مامانم سه تا خواهر داشت و دو تا برادر. بزرگترینشون خاله سیمین بود که شوهرش مسعود بود و مهرداد و مهرشاد دوقلوی افسانه ای که با هم کپ نمی زدن و بیست و هفت سالشون بود، بعدش دایی شهرام و خانمش فیروزه جون و امید و مبینا رو داشتن و من با اونا خیلی جور بودم؛ مبینا هم سن من بود، یعنی بیست و پنج. امیدم دو سال بزرگتر بود و همیشه به من می گفت بند انگشتی که کفرم رو در می آورد. البته حق داشت چون مامان جان بابا جان کرد بودن و همه قد بلند و درشت بودن جز من که ریزه میزه بودم؛ قدم به زور به یک متر و شصت سانتی متر می رسید وزنمم که چهل و چهار این طورا بود. بعدش مامانم بود و بعدشم خاله نازنین و شوهرش مهران (که با آقا مسعود برادر بودن) آرزو و بهروز هم بچه هاشون . بعد خاله شیرین و آقا فرهاد و شبنم هم که بیست و دو سالش بود دخترشون بود و آخریم دایی بهرام عزیزم که بیست و نه سالش بود و نامزد کرده بود با دختری به نام بیتا که مثل خودش پایه و شوخ بود. حالا دیگه نتیجه و نبیره و آفتاب لب بوم نداشتیم که واستون بگم خدا رو شکر.

رفتم توی آشپزخونه:

- عجب بویی به به !

مهرداد و مهرشاد توی آشپزخونه نشسته بودن، رفتم سمت گاز تا به غذای محبوبم سر بزنم .

مهرداد- دختر خاله ی گرام چطورن؟

قبل از جواب دادن در قابلمه ها رو باز کردم.

مهرشاد- مهرداد دیدی ضایع شدیم؟ بُزی رو تحویل می گیره بعد ما اینجا چغندریم.

-اِاِ! مهری جون! اِ مَشی جون توام که اینجایی! گرمتون نشه تو قابلمه یه وقت !

امید و مبینا که پشت سرم اومده بودن زدن زیر خنده. مهرشاد:

- جوجه ما تو رو با یه فوت می فرستیم اون تو مواظب باش.

زبونی واسه اش در آوردم و رفتم تو هال نشستم ور دل بهرام.

- خــــــــب چه می کنی خانوم؟

-هی! هنوز نفس می کشیم!

- خسته نشی یه وقت، بیام کمکت؟

- نه بهرام جون تو خودت رو خسته نکن.

بعد از ناهار جوونا دور هم جمع شدیم و با هم کل کل می کردیم ولی وقتی بهروز باهام کل می انداخت اعصابم خرد می شد. منم هی تیکه می انداختم اونم خودش رو به نفهمی می زد آخرش دید حریفش قدره به نیما گفت:

- ای بابا نیما این خواهرت رو جمع کن سرمون رو خورد از بس حرف زد.

آخ که اون موقع دلم می خواست چَک و پُک رو بارش کنم که دیگه نتونه از جاش بلند شه . نیما که انگار از حرف بهروز خوشش نیومده بود گفت:

- خوب داره حرف حق رو می زنه کم آوردی چرا این رو می گی؟

منم گفتم: - بله بهروز خان حرف حق برا بعضیا تلخه، شرمنده.

مبینا بهم چشمک زد یعنی موضوع چیه، منم سرم رو بالا انداختم. مامان مانتو روسری پوشیده اومد سمتم.

- جایی داری می ری؟

- آره پاشو بپوش بریم مهمون داریم.

- خب شما برین من می مونم.

- نمی شه مهمونمون ویژه هست.

مبینا با شیطنت گفت:

- اوه اوه پاشو برو تو این بی شوهری می پره خواستگارها!

-گم شو مگه من مثل تو هولم؟

رو کردم به مامان:

- مامان برو زنگ بزن کنسلش کن.

-نمی شه زشته. خواستگارت مهندس بهمنیه می دونی که باهاشون رو در بایستی داریم.

اه اه از تصورش حالم به هم می خوره! این هر دفعه که من رو می بینه ازم خواستگاری می کنه این دفعه هم با خانواده اومده. ایندفعه دیگه بهش می گم بابا من از این قیافه چلغوزت بدم میاد و السلام نامه تمام!

دلخور صورتم رو برگردوندم. همه هر هر می خندیدن، بهروزم که سرخ شده بود و می دونستم چرا. مهرداد و مهرشاد دلقک که بادا بادا می خوندن و بشکن می زدن یه نگاه از اون حرفیا کردم که ساکت شدن. مهرداد صداش رو بچگونه کرد:

- خاله مهرشاد من از این خاله بد اخلاق می ترسم .

مهرشاد بغلش رو باز کرد:

- جون بپر بغل خاله!

پا شدم با غرغر لباسام رو پوشیدم و از همه خداحافظی کردیم. تو ماشین نیما هی مسخره بازی در می آورد:

- دختر جون تا وقتی صدات نکردیم از آشپزخونه نمیای بیرون! اون چادر گل گلی رو هم سرت می کنی و می گیری جلو صورتت و سرتم می اندازی پایین.

همین طور واسه خودش حرف می زد که دستش رو تو هوا قاپیدم و محکم گاز گرفتم.

- آخ دیوونه ول کن دستم رو!

با هزار زحمت دستش رو کشید بیرون:

- بیچاره آقا دوماد اصلا وقتی اومد خودم جا گازت رو نشونش می دم که بدونه با چه دیوونه ی خلی طرفه!

- لطف می کنی. اگه نکنی خودم این کار رو می کنم.

- غلط کردی! عروسم عروسا قدیم تا اسم دوماد می اومد سرخ می شدن.

- مرض نیما انقدر عروس و دوماد نکن!

- چشــــــــــــــــــــم!

رسیدیم خونه. چشم غره ای بهش رفتم و از ماشین پیاده شدم رفتم توی اتاقم سر وقت موبایلم. یه اس ام اس داشتم از مهناز:

- میای دیگه؟

- کجا؟!

- سر قبر من.

- اِ! به سلامتی مردی؟ چرا مردی؟ حالا آدرس قبرت رو بده بیام واسه ات حمد و سوره بخونم گ*ن*ا*ه داری .

- خفه شو خرِ مشنگ .

- خب تو مثل آدم بگو کجا؟

- یکم به اون مغز مشنگیت فشار بیار یادت میاد قرار بود کجا بریم.

- آهــان، نه بابا نمی تونم بیام!

- چرا مشنگ جون؟

- این مرتیکه بهمنی بودا داره میاد مراسم کفن و دفنم.

بلند بلند خندید:

- اِ! به سلامتـــــی کی هس ایشاا... ؟

- امشب ساعت هفت این طورا .

- نه بابا! پس آدرس بده بیام یه حمد و سوره فاتحه ای بخونم روحت شاد شه. حالا از همه گذشته چی می خوای بپوشی ؟

- راستش گفتم اون کت شلوار مشکی رو بپوشم .

- نه بابا مثل این که هنوز حاذق نشدی .

- خب خوبه دیگه پس می گی چه بپوشم؟

- یه لباسی که دار و ندارت رو بندازه بیرون، تو هم که خوش هیکلی در نتیجه آقا دوماد هول می شه تو هم از ترشیدگی در میای.

- مرگ . فک کردی من مثل توام .

- نه عزیزم شما تکی، من سگ کی باشم .

- سگ عمه ات! کاری نداری؟

- نه گلم نصیحتم یادت نره، بای .

- کم فَک بزن. بای .

حالا کی حوصله داره قیافه این رو تحمل کنه؟ ایشالا حلوات رو دو لپی بخورم بهمنی. آخه خدا نه این که از راز درونم آگاه بود و می دونست من عاشقشم به خاطر همین یه کاری کرده بود که من هر روز باید ریخت نحسش رو ببینم . آدم حسابی هم بودا ولی یه خرده هیز بود بنده خدا. تقصیر بچه ام نبود که خدا کلا مردا رو اینجوری آفریده بود. بگذریم حالا. همون کت شلوار رو پوشیدم با یه کفش پاشنه تخم مرغی تا یکم بیاد رو قدم بعدشم یه آرایش ملایم کردم. خدا رو شکر بعد کنکورم مامانم اجازه داده بود از شر ابروهای پاچه بزیم خلاص شم، موهامم که دیگه به کمرم رسیده بود و پیجوندمشون و گوجه ایشون کردم. به به ماشالا به خودم یه اسفند برا خودم باید دود کنم یه وقت چش نخورم! مامان صدام کرد:

- آوا عزیزم اگه کارات رو کردی بیا پایین.

رفتم پایین . نیما وایساده بود جلوی نرده ها:

- می خواستی وقتی میان بیای پایین، شرمنده که خواستگاری منه شما دارین زحمت می کشین!

- وظیفه اته کلفت جان! بعدشم یه خواهر که بیشتر نداری.

نادیا- منم چغندر.

- دقیقا!

- گوسفند.

مامان- وایسادی اون جا به کل کل؟ بیا کمک.

- باشه مامان این گوسفند که نمی ذاره.

کمک مامانم می کردم که اومدن رفتم دم در مثل این مشنگا استقبالشون. اول مامی و ددی بعدشم خودش اومد تو با یه سبد گل. ای وای چرا زحمت کشیدین من خودم گلم اونم چه گلی !

بدونه این که بهش نگاه کنم سبد رو ازش گرفتم. نزدیک بود با کله چپه شم سبد گلشم عین خودش چُله وای کمرم پوکید چن تُنه این؟

دسته گل رو گذاشتم روی میز کنار راهرو و نشستم کنار نیما. آرش (بهمنی رو می گم) نشست روبروم و به صورتم خیره شد. همون که گفتم حقته. بعد از کمی صحبت از این در و اون در آقای بهمنی رفت سر اصل مطلب منم که انگار نه انگار خواستگاریمه، به یه نقطه ی نامعلوم خیره شده بودم و هر از گاهیم به نیما نگاه می کردم که با اخم به آرش نگاه می کرد. خانم بهمنی از مامان بابام اجازه خواست که با آرش برم تو اتاق با هم حرف بزنیم. مامان با ترس نگام کرد و منم خودم رو زدم به بی خبری. سکوت برقرار شد. بابام اهمی کرد و سر حرف رو باز کرد، اون وسط مامان بیچارم با التماس بهم نگاه می کرد . چه کار کنم دیگه باید افتخار بدم. بابام بعد چند لحظه با نگاه معنی داری تو چشام زل زد:

- خب فکر کنم بهتره برن با هم حرفاشون رو بزنن.

با بی میلی بلند شدم و به آرش از بالا یه نگاه کردم اونم عین میمون بلند شد با هم رفتیم توی کتابخونه ی طبقه ی پایین. آرش روی مبل سه نفره ی کتابخونه لم داد و مثل یه جغد به من خیره شد، منم روبروش روی مبل یه نفره دست به سینه نشستم تا خودش شروع کنه. صداش رو صاف کرد:

- خب آوا خانوم شما تقریبا یه چیزایی در مورد من می دونید، یا بلاخره در مورد من کنجکاوی کردین.

گوسفند رو باش چه خودش رو دست بالا می گیره! می خواستم بگم نه من با گوسفندا کاری ندارم ولی دیگه به بزرگواری خودم نگفتم.

-ببین من خونه دارم، ماشین دارم، پولم به اندازه ای هست برای زندگی مشترک و...

و هزاران شر و ور دیگر . یواشکی به صورتی که نشنوه یه صدای عُق براش در آوردم اینم که همین طور عر عر می کرد، آخرش دیدم نه، دیگه نمی تونم صدای انکر الاصواتش رو بشنوم حرفش رو قطع کردم:

- خب آقای بهمنی برای چی اومدید خواستگاری من؟

چشاش تا اون حدی که می شد گشاد کرد:

- چی گفتی؟!

همین که شنیدی بلدم نیستی جه جوری حرف بزنی آخه.

- آقای بهمنی من که از همون اول جوابتون رو داده بودم پس چرا...

نذاشت حرفم رو تموم کنم، یه خنده که بی شباهت به صدای گوریل نبود کرد:

- مطمئنم نظرت درمورد من عوض می شه. کافیه فقط یکم تو در موردم فکر کنی.

اسمم رو می ذارم بوزینه اگه در مورد تو یکی فک کنم. منم واسه خودم باغ وحشی راه انداختم.

- اولا تو نه و شما؛ دوماً منظورم کدوم خصوصیات من رو شما پسندیدید؟ چون هر چی فکر می کنم هیچ خصوصیت مشترکی با هم نداریم.

- راستش اول زیباییتون من رو جذب کرد و اخلاقیاتتون ولی بعد متوجه حجب و حیاتون و نجابتتون شدم .

جــان؟! حجب و حیا؟! تو اصلا می دونی حیا رو با کدوم "ح" می نویسن؟ مرتیکه کم زر زر کن . حیف که نمی شه وگرنه با یکی از همون فحشای ک دار ( که که ،کثافت و...) ازت پذیرایی می کردم. هی خدا!

با قاطعیت گفتم:

- آقای بهمنی شما مرد ایده آلی هستید ولی نه برای من و جوابم منفیه .

روی مبل صاف نشست :

- حرف آخرتونه؟

- حرف اولمم بود.

- بسیار خوب .

و بلند شد و از اتاق رفت بیرون.

به سلامت! رفتی از کنار برو ماشین بهت نزنه.

دو سه تا فحش آبدار نصیبش کردم . آخیش خدا پدر اونکه فحش رو به وجود آورد بیامرزه . و همچنین رفتگانش رو.

پشت سرش از اتاق اومدم بیرون.

چند دقیقه بعد رفتن. نیما:

- خیلی خوب کردی که جوابشون کردی مرتیکه داشت قورتت می داد! اگه جاش بود لت و پارش می کردم .

بابا و مامانم هم همین نظر رو داشتن.

***

وارد کلاس که شدم سارا مثل همیشه روی صندلیش نشسته بود و کتاب تو دستش. رفتم از پشت زدم زیر کتاب ، کتاب خورد تو صورتش .

- ها ها چه طوری خر خون؟

- بیشعور خرش خودتی ولی باقیش رو هستم .

- بیخی کتاب رو!

- خب دیروز چه شد؟

- آبش رو کشیدن چلو شد.

-اِ! چه خُنُک شدی عزیــــــــــــــــزم.

- چاکر شوما!

- خب؟

- خب به جمالتون گلم.

مهناز از پشتم گفت:

- بنال دیگه بابا جونت در آد!

- نمی گم تا تو خماریش بمونید.

اومدن چک و لگدم کنن که گفتم:

- ای بابا هیچی! فقط گفت آوا جون دیوونتم.

- خب بعدش؟

منم گفتم ما بیشتر و یکم ابراز احساس و ماچ و ب*و*سه.

مهناز زد تو سرم:

- خاک تو تنت آوا ما رو مچل خودت کردی!

مسعود از صندلیش پا شد اومد سمت من:

- به به خانوم سیامکی ، حالتون خوبه؟ یه سلامی، علیکی بالاخره ! با آرنج زدم به بازوش:

- جون مَسی از بس که ریزی ندیدمت! حالا خوفی؟

- نه به خوبی شما .

مهناز- اِ راستی آوا برا امتحان خوندی؟

سرم رو خاروندم:

- مگه امتحان داریم؟

- حسابان دیگه، نخوندی؟

- باهوشیا! می گم نمی دونستم امتحان داریم بعد تو می گی نخوندی؟ خداشی.

- مسعودی حالا چه کنم؟

- غصه نخور می رسونم .

- آ قربون آدم چیز فهم.

مهناز: - کاشکی یکیم برای ما پیدا می شد دیشب خواستگار بازیشون رو کردن حالا تقلب هم بهشون می دن ای خدایا شکرت .

مسعود با تعجب: - خواستگار؟!

آخ آخ حیف شد مهناز که تو دانشگاهیم وگرنه الان اون دنیا بودی دهن لق.

- آره بابا همین پسره، آرش بهمنی.

مسعود با اخم پرسید:

-خب، جواب؟

به تو چه فوضول !

- معلومه منفی! فکر کرده خیلی ازش خوشم میاد پا شده اومده خواستگاری .

مسعود سرش رو تکون داد و اخماش رو باز کرد .

نشستم روی صندلی که کنار صندلی مسعود:

- مَسی مرده و قولش.

سرش رو تکون داد. برگه ها رو پخش کردن چهار تا سوال بود سه تای اولش رو بلد بودم که اگه درست حلشون می کردم پونزده نمره می گرفتم البته اگه درست می بودن.

پیس پیس ! سرش رو بلند کرد و چشمکی زد یعنی کدوم؟ با دستم چهار رو نشون دادم سرش رو تکون داد؛ یه کاغذ از جیبش برداشت و جوابا رو روش نوشت. وقتی نوشت یه نگاه به استاد مبینی کرد و تظاهر به ور رفتن به برگه اش کرد به سمت استاد نگاه کردم مرتیکه ی هیز آنچنان به من زل زده بود که دلم می خواست بزنم ناکارش کنم. یه نگاه از اون حرفه ای ها بهش کردم که سریع روش رو برگردوند مسعود که اخم کرده بود سریع کاغذ رو گرفت سمتم، منم مثل میمون اون رو قاپیدمش با پر رویی به برگم انتقال دادم بعد یه چشمک به معنی پیروزی زدم و اونم لبخند زذ و با هم برگه امون رو تحویل دادیم .

عاشقتم شاید نمره ی کامل رو بگیرم .

- وظیفه ام بود بانو.

-بله پس جی معلومه که وظیفه ات بود .

- رو رو برم من !

***

برای آخرین بار توی آینه نگاه کردم. یه تیپ رسمی زده بودم؛ یه پالتوی جیر مشکی که کوتاهیش تا بالای رونم می رسید با یه شلوار جین مشکی و چکمه ی جیر مشکی پاشنه هفت سانتی. جلوی موهام رو زده بودم بالا و پوشش داده بودم. موهام رو بالای سرم جمع کرده بودم و یه خط چشم مشکی توی چشای عسلیم کشیده بودم و جلوه اش بیشتر شده بود. با ریمل مژه هام رو حالت دادم و یه رژ لبم به لبام؛ تیپم رو با شال مشکی و کیف خز مشکی کامل کردم .

به شرکت رسیدم. یه برج بیست طبقه که شرکت مورد نظرم طبقه دوازده بود.

وارد ساختمون شدم، جلوی آسانسور منتظر ایستادم. یا علـــــــــی! آسانسور طبقه ی هفده بود! اینجا صندلی نیمکتی نیست یه چرتی بزنم تا بیاد؟

آسانسور که اومد می خواستم داخل شم که یه مرد هیکلی و قد بلند همزمان داخل شد . هـــوی مگه هولی؟ چته مردک!

چشم غره ای رفتم:

- چه خبرته آقا مگه نمی بینی من رو؟

ابروهاش رو انداخت بالا:

- به من حق بده که تو رو نبینم خانوم کوچولو. ولی تو چرا من رو ندیدی؟

مردک پر رو خوبه فقط هیکل داره ها!

- اولا که خانم کوچولو عمته اتونه، ثانیا امروز صبح عجله داشتم یادم رفت چشمای پشت سرم رو تنظیم کنم، ثالثا من فکر نمی کردم شما با این هیکلتون فکر کنید تو این آسانسور جا می شین، رابعا شما...

دستاش رو گرفت جلوم:

- بسه خانوم. چوب بدم؟

- نخیر شما زحمت نکشین .

کنارش داشتم له می شدم، نه من می کشیدم عقب نه اون. چه حق به جانب نگاهم می کرد! فکر کرده صاحاب این جاست:

- مال کدوم ساختمونی؟ تا حالا ندیده بودمت؟

ابروهام رو انداختم بالا:

- مگه شما مفتش این شرکتین؟

خندید- نخیر.

- خب پس به کارتون برسین.

بعد با آرنجم یه ضربه زدم به سینه ی ستبرش و خودم رو هل دادم تو آسانسور، اونم وارد شد. دستم رو بردم تا دکمه ی دوازده رو بزنم که اونم دستش رو دراز کرد. با حرص زودتر دکمه رو فشار دادم اونم دستش تو هوا معلق موند بعدش دکمه ی دوازده رو که من زده بودم دوباره فشار داد.

نچ نچی کردم و زیر لب طوری که بشنوه گفتم:

- ضایع عقده ای.

از آسانسور به بیرون نگاه کردم شهر زیر پام بود، یه نگاه به تیپش انداختم؛ جل الخالق! خدایا دمت گرم.. اِاِ چیزه یعنی خیلی به درگاهت شاکریم عجب تیکه ای آفریدی! یه پلیور خاکستری با شلوار مشکی و یه پالتوی بلند مشکی و شال گردن دو رنگ خاکستری و مشکی لامصب لالیکم زده بود که داشت م*س*تم می کرد. صورتش رو نگاه کردم، رنگ پوستش فوق العاده بود. یه رنگی بین گندمی و سفید . چشاش رو که دیگه نگو مشکی و نافذ بود با لب و بینی که با صورتش متناسب بود. در کل قیافه ی جذابی داشت و هیکلش که ... آب دهنم راه افتاد. دختر پر رو خودت رو جمع کن پسر مردم رو قورت دادی .

بالاخره آسانسور وایساد. دوباره مردک رَم کرد. ای بابا این جا که رنگ قرمز نیس پَ چرا این همین طور رم می کنه؟ یه لنگ کوشولو واسش گرفتم که نزدیک بود کله پا شه! یه نگاه عصبانی بم انداخت منم یه لبخند ژکوند تحویلش دادم گه چاله گونم پیدا شد.

رفت توی شرکتی منم با کمی نگاه به در اون سه تا شرکت، شرکت افق رو پیدا کردم ... اَه این که همونیه که اون مردِ رفت توش! بیخیال... رفتم تو شرکت.

به دور و ور نگاه کردم یه سالن گرد که یه میز منشی و چند تا مبل قهوه ای که با دیوارهای نسکافه ایش ست بود.

یه مرد با یه قیافه ی کریه با سینی چای وسط سالن ایستاده بود و با چشای هیزش بهم زل زده، شیطونِ می گه بزنم زیر سینی هر چی چای بریزه تو صورتش تا قیافه ی سه در چارش از اینی که هست بدتر شه!

به طرف میز منشی رفتم .

منشی- بفرمایید؟

- سلام برای استخدام اومدم.

کمی فکر کرد و گوشی رو برداشت:

- آقای مهندس یه خانومی برای استخدام اومدن. بسیار خوب.

رو کرد به من:

- چند دقیقه منتطر بمونید.

روی مبل نشستم . پنج دقیقه... ده دقیقه... سی دقیقه... و بالاخره، منشی:

- خواهش می کنم همراه من بیاین. مثل جوجه ها پشتش راه افتادم.

به سمت اتاقی که روش نوشته بود مدیریت رفتیم، منشی در زد. با صدای بفرمایید وارد شدیم .

یه اتاق که همه اش پنجره بود کنار اتاق هم یه میز نقشه کشی بود. از کی تا حالا بساز بفروشیا میز نقشه کشی دارن ؟رییس رو! ژستت رو عشقه ! یه دستش رو به دیوار تکیه داده بود و داشت از پنجره ی بزرگ که یه تیکه از شهر کاملا پیدا بود نگاه می کرد بعد از چند ثانیه برگشت. فکم افتاد پایین، این که همون مرده اس!

خدا جون مگه من چمه که این عمله بنا باید رئیسم بشه؟

پس به خاطر همینه که یه ساعت من رو معطل کرد؟

با حرص نشستم رو مبل.

ابروهاش رو با حالت زیبایی انداخت بالا:

- من به شما گفتم بشینید؟

- نخیر خودم.

- آهان.

آهان نه اوهون.

- شما هم اگه دلتون می خواد بشینید.

دهنش وا مونده بود که من چه پررو ام.

- چایی یا قهوه میل دارین؟

- خیر ممنون.

تلفن رو برداشت:

- خانوم مبینی به اکبر آقا بگید یه قهوه بیاره.

کری؟ من که قهوه نخواستم! چند لحظه بعد اکبر آقا اومد و فنجون رو گذاشت جلوم.

مهندس- اکبر آقا اون قهوه واسه منه.

خاک تو سرت چه قد بی تربیتی! اَی بدم اومد ازت.

اکبر در حالی که با چشای هیزش بهم زل زده بود قهوه رو از جلوم برداشت. چشم غره ای بهش رفتم .

مهندس که بهم خیره شده بود گفت:

- برای استخدام اومدید؟

نه ننه ات فدات شه اومدم چهره ی نورانی تو رو ببینم خجسته شم! خب معلومه خنگ خدا:

- بله ظاهراً که این طوره.

به پر روییم عادت کرده بود :

خب خانومِ...؟

-سیامکی هستم.

سرش رو تکون داد:

- چندسالتونه؟ به نظر کم تجربه میاید!

- بیست و چهار سالمِ و...

- می دونید که ما اینجا زیر لیسانس قبول نمی کنیم و به نظر میاد که...

حرفش رو قطع کردم:

- خیر من فوق لیسانس دارم و برای دکترام می خونم.

با تعجب پرسید:

- مگه نمی گید بیست و پنج سالتونه؟

- بله ولی چند بار جهش دادم.

سرش رو تکون داد. چند تا از بهترین نمونه کارام رو گذاشتم روی میزش، برشون داشت. می تونستم بفهمم از نمونه هام خوشش اومده ولی از اون جایی که از اول با هم دشمن خونی بودیم گفت:

- نمونه کاراتون در حد یه دانشجو خوبه.

ای کوفت! بساز بفروش بدبخت .

- والا این نقشه هایی که اینجان همه مورد تایید بهترین استادای دانشگاهمون هستن اگه شما خوشتون نمیاد حتما این استادای دانشگاه هستن که سوادشون به سواد شما نمی رسه!

روی کلمه ی سواد خیلی تایید کردم. چند ثانیه تو چشام خیره شد:

- من توی این شرکت بهترین مهندسا رو استخدام کردم اینجا کسی زیر لیسانس نداریم و...

این وسط فهمیدم خودشم دکترا داره اونم از چه دانشگاهی! مخم سوت کشید .

- فعلا چند روز می تونید توی این شرکت کار کنید تا من کارای شما رو ارزیابی کنم که برای انتظارات من و این شرکت مناسب هستید یا خیر.

سرم رو گرفتم بالا:

- اینجوری خیلی بهتره، منم باید محل کارم رو بهتر بشناسم و با لحن معنی داری اضافه کردم:

-راستش شخصیت کسایی که باهاشون کار می کنم خیلی مهمه.

- بله منم شخصیت کارمندام واسم خیلی مهمه.

اِ چه جالب باریــــــــــک.

تلفن رو برداشت:

- خانوم مبینی لطفا فرم استخدام رو به خانوم بدین.

بعدش به من نگاه کرد انگار که من خرمگسم و می خواد من رو بیرون کنه:

- می تونید تشریف ببرید.

حیف که از اینجا خوشم اومده وگرنه می دونستم با یه غوزمیت باید چه جوری رفتار کنم.

بدون خداحافظی به سمت در رفتم. صدای یواشش رو شنیدم :

- همچین اون زبون صد متریت رو کوتاه کنم من.

برگشتم - چیزی فرمودید؟

با تعجب سرتاپام رو نگاه کرد:

- خیر. گفتم چه خوب می شد اگه بیشتر از این خانوم مبینی رو منتظر نمی ذاشتین.

- آهان یعنی گوشای من ایراد داره؟

- بله می تونید تشریف ببرید.

- مثل این که شما خیلی عجله دارید من تو شرکتتون استخدام شم.

بعدم سریع در رو بستم. صدای خنده اش رو شنیدم. فرم رو از منشی گرفتم و نگاه کردم . ساعت کار از نه بود تا پنج عصر روز های فرد. حقوقشم خیلی خوب بود همه ی شرایط بر وفق مرادم بود، امضا کردم و تخویل منشی دادم. منشی که دختر خوشگلی بود لبخندی زد:

- آقای بهراد گفتن شما رو با قسمتای شرکت آشنا کنم.

شرکت شیکی بود و بخش های زیادی داشت احساس خوبی نسبت بهش داشتم به آدم انرژی مثبت می داد .

با رضایت از شرکت اومدم بیرون و شاد و شنگول به سمت خونه حرکت کردم.

اول رفتم قنادی و کیک شکلاتیای مورد علاقم رو گرفتم. زنگ خونه رو با آهنگ عروسی زدم، صدای نیما از آیفون اومد:

- خانوم مجلس عروسی دو کوچه اون طرف تره.

- یعنی شما آقای دوماد نیستین؟

- نخیر.

- درد! در رو باز کن .

- بی ادب! کی با داداشش اینجوری حرف می زنه؟

- من، حالا وا کن این در رو جلو پام علف سبز شده، بیا پایین یه چرایی بکن.

- بشین پشت در وقتی یه صفحه نوشتی من خرم، خر منم در رو واست باز می کنم.

- خب نکن خودم باز می کنم. خر.

بعد کلید رو با اعتماد به نفس کاذب در آوردم و کردم توی در. وا این چرا باز نمی شه. چند بار سعی کردم ولی در باز نشد. نیما هم هر هر می خندید.

- رو آب بخندی! در رو باز کن .

- نــــــــچ !

حالت گریه کردن رو در آوردم:

- نیما!

- ای بابا!

در رو باز کرد. از حیاط رد شدم و از کنار نیما که رد شدم غرولند کنان گفت:

- صد بار گفتم جلوی من خودت رو مظلوم نکن. در ضمن کلیدا هم عوض شدن.

خنده ی شیطونی کردم:

- اِ نیمول پس اهل بیت کجان؟

- نوک کوه! از بس که این شرکتا استخدامت نکردن آسیب روحی دیدی فراموشی گرفتی، اشکال نداره تو شرکتم آبدارچی ندارم.

- یه درصد فک کن من پام رو تو شرکت درپیتت بذارم! حالا بی شوخی کجان؟

- خنگ خدا خب مامان اینا که مطبن.

حرفش رو قطع کردم:

- آهان آره حواسم نبود.

- کی هست؟

- خب معلومه وقتایی که سوگل جون (جی افش) زنگ می زنن.

- سرت تو کار خودت باشه بچه.

- اِ راستی نیمولــــــــــــی استخدام شدم!

- مرگ و نیمول. خودم فهمیدم .

بعد به جعبه ی شیرینی اشاره کرد:

- دوباره اگه کیک شکلاتی گرفته باشیا از خونه پرتت می کنم بیرون.

- اتفاقا برای کوری چشم توی شکم گنده ی کچل شکلاتی گرفتم.

- من شکم گنده و کچلم آره ؟

- خب منم همین رو گفتم.

- نه تو گفتی شکم گنده و کچل.

- خب چه فرقی داره؟

- فرقش تو تفاوتشه داداشِ من.

سرش رو کج کرد و بهم خیره شد. بیچاره اصلا هم اینجوری نبود، موهای قهوه ای تیره و پر پشتی داشت و چشمای عسلی که درست همرنگ چشای خودم بود. کلا من و نیما شکل هم بودیم. اون همون بینی قلمی و لبای قلوه ای و گونه های برجسته ای رو داشت که من داشتم البته مردونه و تنها فرقمون پوست برنزه ی اون و پوست سفید من و هیکل مردونه و قد بلند اون و جثه ی ریز من بود. یهو دلم براش ضعف رفت، لپاش رو کشیدم:

- گوگولــــــی هیچ کدومش نیستی (هی وای من عجب خواهر لوسی)

- قربون خواهر بند انگشتیم برم ! حالا که من رو این قدر دوس داری برو برام کیک خامه ای بخر .

- بابا مرسی سو استفاده . و از بغلش اومدم بیرون .

موبایلش زنگ زد، خواستم موبایلش رو بردارم که بهش بدم ولی اون زودتر قاپیدش ریجکتش کرد و موبایل رو گذاشت روی میز و رفت توی آشپزخونه . توی آشپزخونه که بود موبایلش دوباره زنگ زد، به صفحه ی موبایلش نگاه کردم. سوگله . نیما زود از آشپزخونه اومد بیرون :

- نیمولی سُگی جون!

چشم غره ای به من رفت و جواب داد:

- جانم؟

- جونت بی بلا! فدات شم!

چشم غره ی دیگه ای رفت و رفت بالا. شونه هام رو انداختم بالا. به من چه اصلا سرم تو کار خودم باشه! یکی از اون کیک شکلاتیا که چشمک می زدن رو برداشتم و رفتم بال. وقتی از کنار اتاق نیما رد بشم صداش رو شنیدم:

- نه عزیزم. باشه. ساعت هفت...همون جا... باشه گلم مواظب خودت باش. خداحافظ.

زود به طرف اتاق خودم رفتم. خونمون دوبلکس بود که توی طبقه ی اول هال و پذیرایی و آشپزخونه و اتاق خواب مامان بابام و یه کتاب خونه ی بزرگ بود و پله ها به صورت مارپیچی بودن و طبقه ی دوم اتاق من و نیما و نادیا بود و یه هال کوچولو سرویس بهداشتی. خوش به حال سوگل، مطمئن بودم که نیما دوستش داره چون اولین بار بود که می دیدم نیما اینجوری با یه دختر حرف می زد و زیاد اهل دختر و... نبود.

مامان اینا اومده بودن . نیما هم از اون تیپای دختر کش زده بود و داشت می رفت بیرون. من که بغل بابا نشسته بودم رو به نیما گفتم :

- کجا عزیزم؟ تشریف داشتیم خدمتتون!

نیما چشم غره ای به من رفت و گفت:

- مامان با دوستام واسه شام قرار دارم نمیام منتظرم نباشید.