رمان آرامش حضور تو به قلم مطهره علیزاده

ژانر : #عاشقانه #طنز

خلاصه :

آرزو و امید قصد ازدواج دارند ولی این وسط جواب یک آزمایش همه چیز را بهم می زند . امید با دخترخاله ی خودش نامزد می کند و آرزو می ماند و دنیایی از تنهایی .

با ورود شخصیت غریبی به اسم امیرعلی به زندگی آرزو همه چیز تغییر می کند و باید دید امیرعلی چطور آرزوی ناامید را به زندگی برمی گرداند . آیا این دو می توانند در کنار هم زوج خوشبختی باشند در صورتی که آرزو هنوز هم به امید فکر می کند ؟؟ ...

مقدمه:

دل به هر چه بستم از دستم رفت... تقدیر دنیا تا بحال برای من اینگونه بوده است که با تنهایی سر کنم و دم نزنم! نمی دانم...شاید یک اتفاق غیرمنتظره برگ زندگی من را برگرداند! یک آشنایی کاملا رسمی! من تو را ببینم و تو در نگاه اول ،محبت نثارم کنی و من دلم بلرزد و مصمم شوم برای گرفتن تصمیمی سرنوشت ساز... به راستی زندگی من و تو چگونه ادامه پیدا خواهد کرد بدون وجود عشق؟ عشقی که من مدت ها پیش نثار کس دیگری کرده بودم و حالا او در کنار دیگری خوشبخت است!

هیچ چیز این دنیا قابل پیش بینی نیست ولی مطمئنم و می دانم که اگر 'او' چیزی را بگیرد، بهترین را جانشینش می کند... من پس از اینهمه تنهایی و دلهره به آرامش نیاز دارم... آرامشی که با آن رها شوم از روزهای سخت دلتنگی... شاید این آرامش از جانب تو باشد!

" آرامش حضور تو"!

"به نام آنکه یادش آرامش بخش قلبهاست"

نگاهم خیره به برگه ای بود که امیدمان را نا امید کرد! به راستی چرا روزگار با ما اینگونه تا میکرد؟ خسته نشد از بس چوب لای چرخمان گذاشت؟ بغض نهفته در گلویم عجیب اعلام حضور میکرد! نگاهم پر اشکم را به امید دوختم که مانند اسفند روی آتیش بالا و پایین میپرید و آرام و قرار نداشت:

-آروم باش امید...

با یک حرکت کتش را از تن کند و روی صندلی نشست:

-نمیتونم آرزو... نمیتونم! میفهمی بچه دار نشدن یعنی چی؟ یعنی یه عمر باید تنها زندگی کنیم...

یک سمت لبم کش آمد! امید بزرگترین مشکلمان را فراموش کرده بود! بچه دار نشدن که کوچکترینش بود!:

-فارغ از بچه دار نشدن... مامانتو چیکار کنیم؟ فکر میکنی بزاره با این وجود ازدواج کنیم؟ بهترین بهانه دنیا دستش اومده تا نزاره بهم برسیم... امروز بهترین روز دنیا میشه واسه مامانت!

چهره ی امید با ناامیدی به سمتم برگشت، چند لحظه با نگرانی نگاهم کرد و سپس سرش را به عقب متمایل کرد و چشمانش را بست:

-خدای من... خدای من! مامانو یادم نبود! اونو کجای دلم بزارم؟

-فقط بدون باید به فکر عقدت با...ندا... باشی! از امروز آرزو دیگه مرد... تمام امیدم نا امید شد...

کلمات با درد و همراه با قطرات اشک از دهانم خارج میشد. خدا میداند چه کشیدم تا نام ندا را بر زبان بیاورم... امید دستم را در دستش گرفت :

-آرزو چی داری میگی؟ ندا رو میخوام چیکار؟ من خودم با مامانم صحبت میکنم. راضیش میکنم!

سرم را به طرفین تکان دادم:

-نه... مامانت راضی نمیشه... اینو میدونم! جدای از اون تو عاشق بچه هایی مگه میتونی بدون بچه تا آخر عمرت با من زندگی کنی؟ مگه میتونی از چشیدن طعم پدر شدن بخاطر من بگذری؟

این نسبت فامیلی لعنتی بالاخره کار دستمون داد!

نگاهش رنگ غم گرفت:

-آرزو....

حرف هایش را از چشم هایش خواندم. میدانستم مردد است! ولی خدا را گواه میگیرم که من ترسم فقط از بابت زنعمو بود، کسی که به هیچ عنوان راضی به ازدواج ما نبود و با اصرار های مکرر امید به اکراه قبول کرده بود تا به خواستگاری بیاید. من با امید بی بچه هم سر میکردم... ولی این خودخواهی بود تا نظرم را به او از این بابت تحمیل کنم. امید حق انتخاب داشت...

از روی صندلی بلند شد و چند دقیقه ای در سکوت جلوی چشمان من از اینطرف به آن طرف رفت. آخر جلوی پاهای من زانو زد و نگاهش را به چشمان پر از سوالم دوخت:

-آرزو... من با مامانم صحبت میکنم... همه ی تلاشمو میکنم تا راضیش کنم... ولی... اینو بدون... من همیشه دوستت داشتم و دارم... بدون هر اتفاقی واسه آیندمون افتاد تصمیم من نبود! تو راست میگی من بچه دوست دارم ولی تو رو بیشتر میخوام... راه های زیادی واسه حل این مشکل هست... مشکل اصلی ما مامانمه اونو حل کنیم همه چیز تمومه! تو فقط منتظر باش تا من ببینم چیکار میکنم؟ تو این مدت ممکنه کمتر همو ببینیم... مواظب خودت باش...

***

درست یک هفته از آن روز لعنتی میگذشت و من بدون آنکه در این مدت حتی مکالمه ای با امید داشته باشم در بی خبری سر میکردم. درب اتاقم با چند تقه ای که به آن خورد به آرامی باز شد. برادر بزرگم در حالی که پاکتی به دست داشت قدمی به سمتم جلو آمد، در چشمانش نگرانی و اضطراب موج میزد. آب دهانم را قورت دادم و با صدایی خود نیز به سختی می شنیدمش پرسیدم:

-چیزی شده؟

آرمان پاکت طلایی رنگ را به سمتم دراز کرد:

-بخونی متوجه میشی!

با تردید پاکت را از دستش کشیدم و نگاهی گذرا به جلدش انداختم، کارت دعوتی بود. اما برای کجا؟ کاغذ را از پاکت بیرون کشیدم و بازش کردم، دو اسم نوشته شده روی کاغذ نگاهم را میخ کوب کرد! " امید و ندا" جشن عقد... روز... ساعت...به صرف.... باغ پذیرایی...

شوک زده بی حرکت ایستاده بودم. با تکان هایی که به بدنم وارد شد نگاه از کاغذ گرفتم، آرمان در حالی که با ترس نگاهم میکرد پرسید:

-خوبی؟

خوب؟؟؟ چه قدر با این واژه غریبه شده بودم! مگر میشد پیمان ازدواج عشقت را با دیگری ببینی و خوب باشی؟؟ مگر قرار نبود امید با مادرش صحبت کند؟ چرا سر از عقد با دیگری در آورد؟ من تمام این هفته منتظر یک خبر بودم، خوب یا بدش فرقی نمیکرد فقط یک خبر! ولی حالا خوب و بد که هیچ من بدترین خبر دنیا را شنیدم! شنیدم نه! دیدم! من بدترین خبر دنیا را دیدم! با همین چشمان خودم نام امید را در کنار نام دختر دیگری دیدم...

آرمان کاغذ را از دستم کشید و چهار تکه اش کرد! :

-آرزو حرف بزن ببینم... تو داری منو نگران میکنی!

لبانم از هم باز شد:

-زنده ام هنوز!

نفسش را از دهان بیرون داد:

-اصلا تقصیر منه! چرا این کارت رو آوردم به تو نشون دادم؟ باید همون جلو در جلو چشمای خودش ریز ریزش میکردم! معلوم نیست با چه رویی کارت عقدشو واسه ما آورده پسره ی احمق!

بی توجه به حرف های آرمان پرسیدم:

-امید اینجا بود؟ اون کارت رو آورده بود؟

-آره خود خرش با دوشیزه محترمش که تو ماشین تمرگیده بود!

سپس دست داخل جیب شلوارش برد و کاغذ تا شده ای را بیرون کشید

و آنرا به سمتم پرت کرد:

-بگیر... زر زر های آقاست! به ولای علی اگه به روح مامان قسمم نداده بود میکوبیدم تو صورتش تا واست نامه خداحافظ نفرسته! آرزو میخونی و ریز ریزش میکنی... بعدا لای وسایل هات ببینمش دیگه هر کاری کردم پای خودته!

این ها را گفت و از اتاق خارج شد و در را محکم کوبید!

دست های لرزانم به سمت کاغذ روی زمین افتاده پیش رفت، با اشک و آه بازش کردم، خط امید کلمات را بر سرم میکوبید:

"

آرزوی من... به راستی که آرزوی من ماندی و به حقیقت نپیوستی... روزگار همیشه طوری رقم میخورد که انتظارش را نداریم! آرزو... اگر ناله ها و نفرین های مادرم ترس بر دلم نینداخته بود تصمیمم را عملی میکردم! تصمیم داشتم از خانه ببرم تا همیشه با هم باشیم... ولی ترسیدم... ترسیدم از آن روزی که تو را نیز به لجنی بکشم که در آینده ای نه چندان دور هدیه ای از طرف مادرم به من بود! نخواستم بودنم در کنارت تباهی رویاهایت باشد... زندگی ما با هم هیچگاه آن طور که میخواستیم نمیشد... میدانم دلگیر و آزرده خاطری از من! ولی بدان این کار به صلاح هر دویمان بود... دست تقدیر ما را تبدیل به دو خط موازی کرد که هرگز به هم نمیرسند... کاش خویشاوندی مان به واسطه ی یک آشنایی بود تا مجبور به دعوتتان نمیشدم... آرزو... در این جشن که برای هر دو مان پر درد است شرکت نکن... نیا... نیا تا بتوانم حضور ندا را در کنارم به جای تو تحمل کنم... نیا آرزو... مرگ امید نیا... اجازه بده این شب لعنتی هم تمام شود تا ببینیم روزگار باز چگونه لحظات را به کاممان زهر میکند؟

فقط بدان برایت آرزو میکنم که در کنار همسر آینده ات هر که هست خوشبخت شوی... نمی گویم فراموشم کن ولی اجازه بده در ذهنت کمرنگ شوم... اینگونه برای هردومان بهتر است...

'خداحافظت' "

کاغذ را در دستم مچاله کردم. چه راحت حرف از فراموشی میزد... سرم را روی بالشت گذاشتم قطرات اشک راهشان را باز کردند و در لابه لای موهایم گم شدند... اندیشه درباره ی آینده ای بدون حضور امید برایم غیر قابل درک بود...

***

بدترین روز عمرم فرا رسید. بعد از صبحانه پدر با من صحبت کرد و آمدن و یا نیامدن به این مجلس را به اختیار خودم گذاشت. مردد بودم برای رفتن... نمیتوانستم درست انتخاب کنم. روی تخت نشستم و سرم را با دو دستم گرفتم، همچنان با خود چه کنم چه کنم؟ میکردم که ناگهان درب اتاقم باز شد و به دنبال آن آوا دختر خاله ام خود را به داخل اتاق پرت کرد! از همان بدو ورودش مانند معنای اسمش سروصدا ایجاد میکرد!:

-نکبت من چطوره؟

با بی حالی سرم را بالا گرفتم:

-فکر میکنی چطور باشم؟؟

در لحظه تغییر موضع داد و با نگرانی به سمتم آمد و دستش را دور گردنم حلقه کرد:

-بمیرم برات آرزو... غصه نخوری ها! اصلا بره گمشه... لیاقتتو نداشت!

نمیدانم حالا که امید دیگر برای من نبود چرا برای دفاع از او جبهه گرفتم:

-آوا ببند دهنتو! فقط زنعمو باعث و بانی این عقده... و گرنه امید هنوزم چشمش دنباله منه... مثل من!

دستم را به زیر بالشتم بردم و نامه ی تا شده ی امید را بیرون کشیدم:

-بگیر بخون ببین چه خونی به دلمونه!

آوا با کنجکاوی نامه را گرفت و در سکوت شروع به خواندن کرد. پس از چند لحظه در حالی که سرش را به تاسف تکان میداد، نگاهم کرد:

-امشب رو چیکار میکنی؟؟

-یه جوری میگذرونمش مثل همه ی شب ها...

-ولی باید به این عقد بری... میفهمی؟

-هیچ معلومه چی داری میگی؟ فقط دو دقیقه خودتو جای من بزار میتونی تو مراسم عقد عشقت شرکت کنی؟؟

آوا از روی تخت بلند شد و به سمت کمد لباس هایم رفت، یک کت و دامن دخترانه از آن بیرون کشید و روی تخت پرت کرد، سپس به سمت کشوی شال و روسری هایم رفت و همرنگ کت و دامنم شالی انتخاب کرد، در مقابل نگاه خیره من که نمیدانستم چه میکند روی تخت نشست و دستانم را در دست گرفت:

-ببین آرزو... بالاخره که چی؟ امید امشب عقد میکنه و تمام! دیگه ماله تو نیست! باید به عقدش بری تا به زنعموت نشون بدی که نشکستی، تا به خودت بقبولونی که زندگی پستی بلندی زیاد داره... میفهمی؟

-تظاهر به دروغ کنم؟ من شکستم آوا... این از چهرم به راحتی مشخصه...

آوا صورتم را با دستانش قاب گرفت:

-اصلا این دلایل رو ول کن... مگه امید ازت نخواسته تا نیایی تو این جشن؟ هان؟

سرم را به تایید تکان دادم، چشمانم لبالب از اشک بود.

-خوب ازت هم خواسته که تو ذهنت نقشش رو کمرنگ کنی... ببین اولین قدم واسه فراموش کردن همین بی توجهیه... بی توجهی به حرف هاش... به خواسته هاش...

بهش بی توجهش باش تا کم کم خودش هم برات بشه یه آدم معمولی مثل همه ی آدم ها...

قطره اشکی روی گونه ام بارید:

-نمیتونم آوا... نمیتونم... من دوسش دارم!

آوا گونه ی مرطوبم را بوسید و سرم را در آغوش گرفت:

-میدونم سخته آرزو... ولی باید بتونی... میدونم خیلی سخته... ولی همین که واسه اولین بار استارت بزنی دیگه راه میفتی... فقط یکم عذاب کشیدن داره... بعدش به یه جایی میرسی میبینی چقدر برات بی اهمیت شده... طوری که وقتی گذشته ات رو مرور میکنی باورت نمیشه این آدم چه نقشی تو زندگیت داشته... و حالا کجای زندگیته....

آوا گفت و گفت تا مرا مجاب به رفتن کرد. خود نیز بی دعوت تصمیم گرفت همراه من باشد تا کمتر با خودم تنها شوم... سخت بود خیلی سخت... ولی به قول آوا باید استارت کار را یکروز یک جایی میزدم... و من چه شب سختی را برای فراموش کردن خاطراتمان انتخاب کردم...!

***

همبن که پایم را در آن باغ لعنتی گذاشتم مثل سگ از آمدنم پشیمان شدم! مگر میتوانستم ببینم و بی تفاوت باشم؟ مگر میتوانستم مثل سنگ باشم؟ اصلا مگر میتوانستم فراموش کنم؟

دست آوا را که در کنارم با خونسردی قدم میزد گرفتم و بیش از حد معمول فشردم:

-بیا برگردیم آوا!!

اخم هایش را درهم کشید و چشم غره ای نثارم کرد:

-درد بی درمون! بزار پات برسه بعد شروع کن!

لحنم حالت التماس به خود گرفت:

-خواهش میکنم آوا... من تحملشو ندارم!

آوا گویا که برای شنیدن جمله های من گوشش کر شده بود دستم را کشید و وادار به حرکتم کرد:

-زنعموت دیدمون! داره میاد! آرزو گند بزنی همینجا لهت میکنم! اون ادعات الان به درد میخوره... پپه بازی در نمیاری! یه تبریک خشک و خالی همراه با طعنه و کنایه بسشه! فهمیدی؟

دیر بود برای جواب دادن چون زنعمو به نزدیکی مان رسید. آنقدر خوشحال بود از وصلت با خانواده ی خواهرش که حوصله ی بد عنقی با من را نداشت!

بر خلاف آنچه انتظار داشتم دستم را صمیمانه فشرد و صورتم را بوسید! :

-خوش اومدین دخترا! واسه عروسیتون جشن بگیریم!

چیزی نمانده بود که دهان باز آوا به سنگ فرش باغ برسد! نمیدانم آن لحظه زبان پر نیش و کنایه اش را موش خورده بود یا آن را جا گذاشته بود که به گفتن 'ممنونی' اکتفا کرد!

زنعمو ما را به میزی که پدرم و آرمان آن را تصاحب کرده بودند راهنمایی کرد. اصلا آن دو چه هنگام از ما جدا شدند؟

از شانس خوش من میزی که در اختیارمان بود دید کاملی به جایگاه عروس و داماد نداشت و همین سبب شد تا حداقل راحت بنشینم! نگاه های خیره و نگران آرمان اذیتم میکرد! برادرم نگرانم بود و همین اضطراب را در دلم ریشه دار میکرد... امید و ندا که در جایگاه خود جای گرفتند عاقد نیز با دفتر و دستکش در جایگاهش مستقر شد. گویا سلام و احوالپرسی عروس و داماد با میهمانان به بعد از عقد موکول شده بود.

عاقد میخواند و میخواند و من حالم بدتر میشد. عاقد وکالت میخواست و هر کس چیزی میگفت. نوبت به زیر لفظی که رسید از جایم بلند شدم و دست آوا را نیز کشیدم. پدرم و آرمان با تعجب به ما نگاه کردند،:

-چیزه بابا... من میخوام برم دستشویی... بیا آوا!

منتظر جواب پدر نماندم و همراه آوا از میزمان دور شدم. میدانستم تحملش را ندارم و در جلوی چشم نبودن بهترین گزینه بود! آوا که میدانست دردم از چیست چیزی نگفت، با فاصله کمی از عروس و داماد و اطرافیان پشت درختی بهمراه آوا قایم شدم. نگاهم به امید بود که دستبندی را به دور دست ندا بست! رنج آور بود... خیلی زیاد...

ندا با آن صدای نازک و ظریفش بله را که داد یک قطره اشک با درد روی گونه ام نشست!

تمام شد... تا این لحظه باور نداشتم ولی انگار واقعا تمام شد! صدای دست و سوت کر کننده بود. نوبت به امید که رسید چنان بدون تامل بله را گفت که گویا کسی به اسم آرزو وجود نداشته!

* کی توی قلبت

جای من اومد

اسممو از تو خاطر تو برد

کی بوده اینقدر

اینقده راحت

باعثش بود که خاطراتمون مرد

چی شده حالا

که از این دنیااا

زندگی رو بدون من میخوای

چجوری میشه

چجوری میتونی

میتونی با خودت کنار بیایی....

اختیار دست خودم نبود به پهنای صورت اشک میریختم و برای عشق از دست رفته ام غصه میخوردم...

یک لحظه نگاه امید به چشمانم افتاد نگاهش را بی توجه گرفت ، اما لحظه ای نگذشت که سریعا برگشت و نگاه متعجبش روی صورتم ثابت ماند! لعنتی نباید میدید!

2 سال لحظه لحظه هامان را با هم زندگی کرده بودیم، با اخلاق هم آشنا بودیم، شک نداشتم که امید از همین فاصله فهمید که گریه میکنم چرا که در هنگام گریه لب پایینم را به لب بالایی ام میفشردم و ابروانم را بهم نزدیک میکردم!

و من نیز فهمیدم که امید بغض کرد! چرا که همیشه وقتی بغض به گلویش چنگ میزد سرش را بالا میگرفت و به اطراف نگاه میکرد و با دهانش نفس میکشید...! شرایط برای او سخت تر بود... همه ی نگاه ها به سمت عروس و داماد بود...

با صدای آوا به سمتش برگشتم:

-آبغورت تموم شد؟

اشک هایم را پس زدم و سرم را تکان دادم، آوا قدمی از درخت دور شد:

-بریم برای عرض تبریک!

-آوا یه جوری میکوبونم تو دهنت که بری با برف سال دیگه پایین بیایی! تبریک و زهر مار، تبریک و درد، تبریک و...

-خیلی خوب خیلی خوب، بیا برگردیم سر میز، اسهال هم گرفته بودی تا الان باید کارت تموم میشد!

با یادآوری پدرم و آرمان سرم را تکان دادم :

-بریم...

-صبر کن اون آرایش مسخرت که رو صورتت سفره پهن کرده رو تمیز کنم! همه باید بفهمن جنابعالی زر زر کردی؟ بیا بریم دستشویی زود باش!

***

گذشت... اما به سختی! در مقابل نگاه نگران و خیره پدر و برادرم معذب بودم. آوا هم هرازگاهی سقلمه ای از زیر میز به پهلویم وارد میکرد تا اشک جمع شده در چشمانم را فرو خورم!

تمام هوش و حواسم را جمع کرده بودم تا نگاهم به نگاه امید نیفتد... نمیخواستم امشب را برایش زهر کنم. او نیز مثل من بی تقصیر بود! نشد... روزگار نخواست که با هم باشیم... و ما چاره ای جز تسلیم شدن نداشتیم!

با ضربه ای که به بازویم وارد شد سرم را به سمت آوا برگرداندم:

-چیه؟

آوا به صورت کاملا تصنعی لبانش را تا پشت گوش هایش کش داد و لیوان شربتی به سمتم گرفت:

-بیا شربت بخور! گلوت خشک شد!

خواستم ممانعت کنم اما با نیشگونی که از پایم گرفت با تشکر کوتاهی لیوان را از دستش گرفتم!

این دختر هم امروز قوز بالا غوزی بود برای من!

به اجبار یک قلوپ از شربت خوردم ، برای منی که در بدترین شرایط روحی به سر میبردم شیرینی این شربت تلخ تر از زهر بود!

به هر زحمتی بود ثانیه ها سپری شدند و ساعت ها گذشتند تا به خانه برگردیم، آوا را به اجبار به خانه شان رساندیم، این دختر امشب هم دست بردار نبود و همچنان نمی خواست که من با خودم خلوت کنم!

سعی میکردم خودم را بی خیال نشان دهم ولی پدر و آرمان که بچه ی 2 ساله نبودند! حالم را میفهمیدند. بخصوص آرمان که تمام حواسش پیش من بود.

به خانه که رسیدیم لباس هایم را عوض کردم... یک بلوز و شلوار گشاد خانگی پوشیدم و از همان در اتاق سرم را بیرون کشیدم و شب بخیری گفتم! چه خوب بود که درکم کردند و چیزی نگفتند، این اجازه را به من دادند تا کمی هم با خودم تنها باشم!

امشب فشار زیادی کشیده بودم و باید یک جایی تخلیه میشدم، چه جایی بهتر از اتاق خوابم؟!

همدم تنهایی های من در هر حالی...

بغض نشسته در گلویم حتی این فرصت را به من نداد تا در اتاق را ببندم!

.سرم را سمت در و دیوار چرخاندم و زدم زیر گریه...دیگر تحمل این بغض لعنتی را نداشتم...قدمی به جلو برداشتم و در را بستم ...و به هق هق افتادم...اشک هایم کل صورتم را خیس کرده بودند...قدم به قدم جلو رفتم..."

خودم را به تختم رساندم... سرم را در بالشتم فرو کردم و هق هق گریه ام بلند شد... نباید کسی از شکسته شدنم خبر داشته باشد... نمی گزارم متوجه قلب شکسته ام بشوند... میخواهم خود را قوی نشان دهم...

هجوم خاطرات و لحظه لحظه های زندگی ام با امید دست از سرم برنمیداشتند... خاطره ای نه چندان دور...

" آرزو این کارت عروسیه چه خوشگله!

-وای امید معرکه اس!

-خوب پس پسندیدی بزار تاریخ رو معلوم کنیم از همین سفارش میدیم!

-امید؟

-جانم؟

-مامانت چرا با من بده؟ چرا دوستم نداره؟ گاهی وقت ها فکر میکنم به همین خاطر شاید هیچ وقت نشه که با هم باشیم....

انگشت اشاره اش را به علامت سکوت نزدیک لبانم قرار داد:

- هیسسس... نزن این حرفو... هیچ کس نمیتونه باعث نرسیدن امید و آرزو بهم دیگه بشه... اصلا این دو اسم همیشه کنار هم بودن و کنار هم قشنگن... هر وقت این دو اسم کنار هم نبودن بدون دنیا بی ارزش ترین چیزه....

رو بالشتی ام را چنگ زدم. راست گفت... در این حال و هوا بی ارزش ترین چیز برای من همین دنیا بود... ولی برای او هم بود؟

اصلا حالا کجاست؟ چه میکند؟

یعنی الان در کنار همسرش به من فکر میکند؟

به این که امید و آرزو بهم نرسیدند و دنیا بی ارزش است؟

سرم را به طرفین تکان دادم:

-نه آرزو... نه.... دیگه حق نداری به امید فکر کنی... اون یه مرد زن داره... تو داری با این افکار خودتو تو گناه میندازی... باید هر اتفاقی افتاده رو فراموش کنی... باید یادت بره که عاشقش بودی...

سخت ترین مرحله بود همین شروع! از کجا باید فراموشی را آغاز میکردم؟؟

***

-وای آوا مغزمو خوردی! ولم کن! مگه دیونه شدم که برم پیش روانشناس؟ من دردمو میدونم!

به صورت نمایشی علامت "خاک بر سرت" نشانم داد!:

-الاغ! مگه فقط دیوونه ها میرن پیشه روانشناس؟ هان؟ در ضمن تو دردتو میدونی ولی درمانت رو نه!

-آوا ولم کن بمیرم هم پیش روانشناس نمیرم! بهم برمیخوره!

-واه واه! تو این هیر و ویر که روزی دو کیلو داری از دست میدی هم فکر کلاستی؟ در هرصورت به من ربطی نداره اگه با زبون نرم نفهمی با زبون کتک و زور میفهمونمت!

دیگر داشتم از دست این دختر دیوانه میشدم! :

-فرض محال من قبول کردم! تو روانشناس میشناسی؟ بابات دیوونه بوده یا مامانت که روانشناس خوب بشناسی؟ ؟ !!

چنان اخمی کرد که با وجود جثه ی ریزی که داشت از جذبه اش ترسیدم!:

-اول اینکه فرض محال و درد! دوم اینکه دیوونه تویی! سوم اینکه خیلی خری که به خاله ی خودت هم میگی دیوونه! چهارم اینکه من مثل تو الاغ نیستم بی گدار به آب بزنم! برات وقت گرفتم آدرسشم بت میدم!

چشمهایم به قدری گرد شد که فکر کنم تا نیمه های پیشانی ام کش آمد!:

-آوا تو یه احمقی! من نمیام!

آوا از روی میز پایین آمد و کارتی را به سمتم شوت کرد :

-فردا ساعت 4. یادت نره! فقط پول ویزیت یادت نره! در ضمن نری از وسط دو نیمه ات میکنم، نصفتو میزارم فریزر نصف دیگتو واسه ناهار قیمه و قورمه میکنم! میدونی که این کار رو میکنم!

از اتاق که خارج شد موهایم را از دو طرف گرفتم و کشیدم! آوا یک دنده و زور گو بود وقتی کاری را میگفت و انجام نمیدادم عواقبش پای خودم بود. حکم خواهر نداشته ام را داشت... همیشه در سختی ها کنارم بود... هیچگاه یادم نمیرود پس از مرگ مادرم که حال روحی خوبی نداشتم تا 40 روز آوا پرستاری ام را کرد!

شاید همین روانشناس بتواند تا حدودی راهنمایی ام کند ، رفتن که ضرر ندارد، برای امتحان هم بد نیست!

***

هوای باران خورده آرامش خاصی را به من القا میکرد. مطب مسیر سر راستی را داشت و همین سبب شد تا خیلی راحت پیدایش کنم!

"دکتر کبیری دکترای روانشناسی بالینی"

نفسم را از دهان بیرون دادم و وارد آسانسور شدم.

با خود دائم کلنجار میرفتم که از کدام دری سخن بگویم؟ اصلا چه بگویم؟

با صدای زنی که رسیدن به "طبقه چهارم" را اطلاع داد از آسانسور خارج شدم .

با وارد شدن به داخل مطب اولین چیزی که نگاه مرا به سمت خود کشاند میز منشی بود. دختر جوانی که با حجابی معمولی و آرایشی ملایم پشت میزی نشسته بود و مشغول تلفن صحبت کردن بود. به سمت میزش قدم برداشتم با دیدن من مکالمه اش را کوتاه کرد و پس از قطع تلفن از من پرسید:

-بفرمایید؟

-سلام! من شایگان هستم برای ساعت 4 وقت داشتم!

کمی دفترش را بالا و پایین کرد و سپس گفت:

-بله، منتظر بمونید نفر بعدی شمایید.

تشکری کردم و به سمت صندلی های انتظار رفتم. فرصت خوبی بود تا کمی روی حرف هایی که قرار بود بزنم فکر کنم. همچنان فکرم درگیر بود که نگاهم به درب اتاق دکتر کشیده بود با دیدن تابلوی کوچکی که در کنار در نصب بود چشم هایم گرد شد:

"دکتر کوروش کبیری "

همین را کم داشتم! من باید برای یک مرد حرف میزدم؟؟ من اصلا نمی توانستم با جنس مخالف ارتباط برقرار کنم امید هم جزو غیر ممکن ها بود! حالا من برای یک مرد که نمیدانم میانسال است یا یک مرد کچل خپل از عشق و عاشقی بگویم؟

مسخره ام نکند؟ به او بگویم چگونه باید فراموشش کنم لابد میگفت کار خاصی نداره که خودتو بزن به بیخیالی!

لب پایینم را هی گاز میگرفتم، استرسم بیشتر شده بود!

در اتاق باز شد و به دنبال آن مردی بیرون آمد. منشی رو به سمت من کرد:

-بفرمایید.

با اکراه از جا بلند شدم و به سمت در رفتم، قبل از در زدن چند نفس عمیق کشیدم و پس از چند تقه ضربه به در دستگیره را پایین کشیدم.

اتاق بزرگی به همراه نوری زیاد بود. با دیدن شخصی که پشت میز نشسته بود نفسم را کلافه بیرون دادم!

آوا دعا کند دستم به او نرسد! اینبار من او را از وسط دو نیم میکنم!

با صدای پسر جوان یا همان دکتر به خودم آمدم:

-دم در بده! چرا نمیاین داخل؟

در را بستم و قدمی به سمت جلو برداشتم! زیر لب سلامی کردم که خودم هم نشنیدم! با دست اشاره کرد که بنشینم! نشستم و دسته کیفم را در دست فشردم، اعصابم بیش از حد خورد بود به قولی سیم هایم قاطی کرده بود!

-خب، میتونم اسمتونو بپرسم؟

-شایگان هستم!

-منظورم اسم کوچیکتون بود!

چه اصراری در برقراری رابطه ای صمیمانه داشت!:

-آرزو...

-خوب خانم آرزو من اینجا هستم تا مشکلتون رو بشنوم و راهنمایی تون کنم!

سخت ترین مرحله فرا رسید! حالا چه کنم؟ وقتی دید همچنان ساکتم از جا بلند شد ، قد و هیکل خوبی داشت، چهره اش هم زیبا بود ولی من نمیتوانستم احساس راحتی کنم، شاید روی هم رفته 30-32 سال سن داشت!

روی صندلی مقابل من نشست، آرنج هایش را روی پاهایش گذاشت و سرش را به سمت جلو متمایل کرد:

-فکر کن منم دوست صمیمیت، شما دخترا حتما حداقل یه دوست صمیمی دارین! الان فک کن من همونم! حالا شروع کن!

از دهانم پرید:

-الان یعنی شما رو آوا فرض کنم؟

لبخند زد. شاید به سادگی من!:

-آوا دوست صمیمیته؟

-دختر خالمه! حکم خواهر نداشته ام رو برام داره. ولی الان میخوام سر به تنش نباشه!

پر تعجب پرسید:

-چرا؟

من نیز صادقانه پاسخ دادم:

-اون بود که بهم پیشنهاد داد بیام پیش روانشناس برم و برام از اینجا وقت گرفت!

-خوب مگه این بده؟

-نه فقط فکر نمیکردم دکتر شما باشین، آوا میدونه من نمیتونم با جنس مخالف خوب ارتباط برقرار کنم!

به پشتی صندلی تکیه داد:

-منم یه آدم مثل همه ی آدم ها مطمئن باش فقط میخوام کمکت کنم. حالا از هر جایی راحتی شروع کن.

نچ ! مثل اینکه بی خیال نمیشد! ناچار به گفتن شدم! از مرگ مادرم و تنهایی ام شروع کردم و به قضیه امید رسیدم، این که بعد از مرگ مادرم امید با محبت هایش مرا وابسته به خود کرد... گفتم و گفتم.... از همه جا... از اتفاقی که افتاد... از شب عقدش...

***

-آوا من ترو میبینم دیگه!

غش غش میخندید:

-خوب مسخره! دکتر که زن و مرد نداره توام با این کارات! ببینم لپ گلی هم شده بودی؟ دوستام میگفتن خیلی خوشگله راست میگفتن؟

-مسخره! مبارک صاحابش!

-اوه! ببخشید که به مال مردم دست درازی کردیم! خوب حالا چی گفت؟

-گفت تو مرحله اول سعی کن اون قدر فکرتو مشغول کنی که کمتر بهش فکر کنی، گفت کم با خودت خلوت کن... کم خاطراتتونو یاد آور شو... بهم گفت کلاس برم! منم گفتم کلاس های دانشگاه خودش یه پروژس! فعلا که اینا رو تجویز کرد!

-جلسه ی بعد هم بهت وقت داد؟

-گفت هر وقت تونستی ذهنت رو اونقدر مشغول کنی که کمتر بهش فکر کنی، دوباره بیا! ولی من نمیرم!

-چرا دیوونه؟

-درسته باهاش حرف زدم سبک شدم، ولی دیگه راهی واسه جلسه بعد نمیمونه! همین کاری که گفت رو انجام بدم حله!

-خل وضعی دیگه!

-خوب دیگه زیاد ور نزن شارژم داره تموم میشه! کاری نداری؟

-گدا گشنه ی بدبخت! خداحافظ!

***

کلافه در اتاقم قدم میزدم، ذهنم قفل کرده بود... نمی دانستم دقیقا از کجا و چگونه شروع کنم؟ چطور میتوانم خاطرات 2 ساله ام با امید که لحظه لحظه هایش در ذهنم حک شده بود را به باد فراموشی بسپارم؟ کاش میشد از جای دیگری شروع کرد! ولی هر طور فکر میکردم و از هر که میپرسیدم همین جواب را میداد! ' کمتر فکر کردن!'

این شرایط عجیب عذابم میداد.

با فکری که در ذهنم جرقه زد از ناراحتی صورتم را مچاله کردم! ولی بهترین راه بود... چاره ای نبود...

***

نگاهم به روی کاغذ هایی بود که در شعله های رقصان آتش میسوختند... سخت بود... خیلی سخت بود که بسوزانمش... دفتری که امید برایم خریده بود و از خاطراتمان نوشته بودم... بی نظیر ترین لحظاتمان در همین دفتر ثبت شده بود... ولی چاره ی دیگری هم بود؟؟

حالا همین دفتر در جلوی چشمان نویسنده اش میسوخت... کاش میتوانستم خاطراتم را بسوزانم... به قول آوا کاش میشد این مغز را گاهی اوقات "ری استارت " کرد... در تمام 21 سال عمرم تا بحال این چنین ضربه ندیده بودم! حس نابودی و فنا داشتم... دیگر حتی هدف خود را برای زندگی نمیدانستم... از زمانی که دنیا را درک کردم تمام هوش و حواسم پیش امید بود و وقتی از جانب او نیز مطمئن شدم عشق و محبتم به او ریشه دار شد... قدرت تحلیل و درک آن را نداشتم که منبعد دیگر نباید به امید فکر کنم... هیچگاه فکر نمیکردم روزی باید آرزوی با او بودن و نفس کشیدن در کنارش را با خود به گور ببرم....

خاکستر شد! تمام لحظات و خاطراتم... بوی کاغذ های سوخته بر خلاف همیشه اینبار آزارم میداد... این کاغذ ها سند عاشق بودن من بود... سند را سوزاندم! برای شروع خوب بود. ولی کاش میتوانستم تک تک سلول هایی که خاطراتم با امید را به ثبت رسانده بود نیز بسوزانم! کاش میشد... کاش بتوانم...

***

با صدای زنگ آیفون به سمتش رفتم، آرمان و آوا در قاب آیفون تصویری خود را جا کرده بودند و آوا برایم شکلک های مسخره در میاورد! :

-جمع کن زبونتو! کسی نمیگیردت ها!

-ور ور نکن درو باز کن یخ زدم!

دکمه باز کردن در را فشردم و زیر لب نچ نچی کردم.

-وای عشقمممممم کدوم گوری هستی ؟

ای خدا... باز این آوا بلند گو قورت داد!:

-اینجام چه خبرته؟

یک آن همانند کوالا به من چسبید و سر و صورتم را با تف زینت داد! با حالت چندش از او جدا شدم:

-گمشو... اه... حالمو خراب کردی!

آوا بی آنکه ناراحت شود مجددا از گردنم آویزان شد:

-قربونت برم تو خوبی؟

مشکوک نگاهش کردم:

-چیزی شده آوا؟؟

آرمان سلامی کرد و پس از دست دادن با من به طبقه بالا رفت تا لباس عوض کند.

بعد از رفتن او آوا کمی خودش را جمع و جور کرد!:

-امممم میگم...تو چقدر حواس پرتی!

-چرا؟

-خوب امروز چندمه؟

-خوب امروووووز بیست و ششمه...

یک آن با به یاد آوری مناسبت امروز ساکت شدم!:

-آوا تولد آرمانه!

-خسته نباشی!

-اصلا ببینم تو چطوری با آرمان اومدی؟

-زنگ زدم گفتم از شرکت که داره میاد خونه بیاد دنبال من ، منم بیاره! تا کمکت کنم براش تولد بگیری!

ابروهایم بالا پرید:

-اونوقت به تو چه مربوط؟

-بیارشون پایین بابا! خوب پسرخاله امه ها!

نخواستم بیشتر از این اذیتش کنم. آوا و آرمان همدیگر را دوست داشتند و این از نگاه ها و رفتارشان مشخص بود!

آرمان عاشق شیطنت های آوا بود و آوا هم خیلی ضایع همه ی حواسش جمع برادر من بود!

-خوب الان چیکار کنیم؟

-من کیک سفارش دادم! فقط باید بریم کادو بخریم!

این دختر فکر کیک را هم کرده بود؟؟

-ببین آرزو من به رامین گفتم زنگ بزنه به آرمان چند ساعتی سرشو گرم کنه تا ما وسایل رو آماده کنیم!

-مگه خاله فریبا هم امشب میاد؟

-آره . مامان من و خانواده خاله فریبا هم هستن! دایی فرهاد رو هم که میشناسی بوی کیک به دماغش بخوره خودش خودشو دعوت میکنه!

دستی به پیشانی ام کشیدم:

-فکر خوبیه! حالا رامین کی زنگ میزنه؟

- قرار شده تا نیم ساعت دیگه بزنگه!

در همین حین آرمان از اتاقش بیرون آمد در حالی که پله ها را دو تا یکی میکرد کت اسپرتش را به تن کرد :

-آرزو رامین زنگ زده جایی باید بریم! چیزی از بیرون نمیخوای؟

-نه نه به سلامت!

-خب پس خداحافظ . آوا خداحافظ!

پس از آنکه آرمان رفت آوا کمی از من فاصله گرفت و قری به کمرش داد:

-قر تو کمر فراوونه! رامین خوب موقعی زنگ زده.

-خب حالا توام! حالا چیکار کنیم؟ بابام هم تا دو ساعت دیگه میاد.

آوا کمی فکر کرد و سپس گفت:

-ببین آرزو من میرم آت و آشغال تولد رو بخرم توام شام رو ردیف کن! خواستی به بابات هم یادآوری کن کادو بخره!

-آت و آشغال چی میخری ؟

-ریسمان و بادکنک و فشفشه و شمع گل و شمع 26 و بمب کاغذ رنگی جهت زهر ترک کردن و ....!

-خیلی خوب فهمیدم! من شام چی درست کنم؟

-آرمان قیمه دوست داره قیمه بزار!

عاقل اندرسفیه نگاهش کردم:

-آواااا!

برای اولین بار در عمرش خجالت کشید و سرش را به زیر انداخت:

-خب من برم خرید! هر چی دوست داشتی بزار! فعلا!

و به سرعت نور محو شد.من نیز به آشپزخانه رفتم تا مشغول شوم...

***

ظرف دو ساعت تمام مهمان ها آمدند، خاله افرا مادر آوا ، خاله فریبا به همراه پسرش رهام و همسرش. که البته رامین هم پسر همین خاله ام بود که فعلا وظیفه سرگرم کردن آرمان را به عهده داشت! پدر آوا وقتی که آوا خیلی بچه بود طی یک تصادف از دنیا رفت و خاله افرا به جهت علاقه ای که به همسرش داشت با وجود آنکه بسیار جوان و زیبا بود دیگر ازدواج نکرد! دایی فرهاد هم بود. دایی فرهاد 28 ساله بود و مجرد! آنقدر شوخ بود که هر کس از فامیل مراسمی میگرفت او را دعوت میکردند برای مجلس گرمی!

خاله فریبا به آشپزخانه آمد و مجددا مرا بوسید :

-بمیرم برات خاله!زحمت افتادی،فرزانه نیست ببینه دخترش چه خانومی شده!

با شنیدن نام مادرم چشم هایم پر از اشک شد. من به مادرم خیلی وابسته بودم خیلی... مرگ او بدترین اتفاق عمرم بود... خاله فریبا با دیدن چشمان اشکی من با ناراحتی مرا در آغوش گرفت:

-ببخش منو آرزو نمیخواستم ناراحتت کنم.

خودم را از خاله جدا کردم:

-این چه حرفیه خاله؟ یه دقیقه دلم واسه مامانم تنگ شد!

آوا خود را به آشپزخانه رساند:

-آرمان و رامین تا دو دقیقه دیگه میرسن!

کمی با دقت به چشمانم نگاه کرد و با تردید پرسید:

- آرزو تو گریه کردی؟

سریع چشمهایم را پاک کردم:

-چیزی نیست آوا! بریم.

وارد پذیرایی که شدم رهام و دایی فرهاد را دیدم که هر کدام بمب کاغذ رنگی به دست گرفته اند و نزدیک در ورودی ایستاده اند! عمو رسول شوهر خاله فریبا لبخندی به لب داشت.

بابا انگار که چیزی یادش آمده باشد یکدفعه گفت:

-فرهاد، رهام! اون بمب ها رو نترکونید رو سر آرمان!

آوا با ناراحتی پرسید:

-چرا عمو حسین؟

-آرمان تو بچگی موقع ترس تنگی نفس میگرفت!

دایی فرهاد گفت:

-اون مال 5 سالگیش بود تموم شد رفت آقا حسین! بزار خوش باشیم...

بابا گویا که قانع شده باشد چیزی نگفت!

زنگ در که به صدا در آمد من به سمت آیفون رفتم و در را باز کردم. به آرمان خبر داده بودم که امشب خاله ها و دایی مهمان ما هستند.

فرهاد و رهام یکبار دیگر به حالت آماده باش قرار گرفتند. آوا نیز با لبخند در کنار من ایستاد تا حاصل زحماتش را ببیند! خاله ها و عمو رسول و بابا نیز روی مبل ها نشسته بودند و آماده کف زدن بودند!

در ورودی باز بود و آرمان با زدن چند تقه به آن به همراه رامین وارد شد، از همان بدو ورودش دایی فرهاد و رهام بمب ها را روی سرش ترکاندند! من و آوا به همراه بزرگتر ها نیز دست زدیم و یکصدا گفتیم:

-تولدت مبارک!

آرمان یک لحظه سرجایش میخکوب شد و رنگ از رخش پرید! سپس روی زمین زانو زد و دستش یقه اش را چنگ زد!

با نگرانی همگی به سمتش رفتیم. رهام که به تازگی تخصصش را در زمینه قلب گرفته بود آرمان را روی زمین خواباند و دو دکمه ی اول لباسش را باز کرد و دستش را روی قلب آرمان گذاشت:

-آرمان سعی کن نفس بکشی خوب؟ شروع کن...

آرمان با درد پایش را روی زمین میکشید و سعی داشت راه نفسش را باز کند، من از ترس گریه میکردم آخر این هم تولد بود ما گرفتیم؟ !

رهام به سمت من برگشت:

-آرزو گریه نکن برو یه لیوان آب خنک بیار زود...

آوا که حال خراب مرا دید خود به سمت آشپزخانه رفت و آب آورد، آنقدر هول بود که از در آشپزخانه تا در ورودی نصف آب را روی زمین ریخت، نگرانی و اضطراب از سر و صورتش میریخت!

رهام کمی آب روی صورت آرمان ریخت و کمی هم داخل دهانش. بالاخره بعد از آنکه همگی زهره ترک شدیم و رهام تصمیم داشت نفس مصنوعی بدهد آرمان به سختی شروع به نفس کشیدن کرد!

خاله افرا با بادبزنش بالای سر آرمان نشسته بود و مانند کولر عمل میکرد!

آوا با نگرانی نگاهم کرد و گفت:

-همش تقصیر منه!

بابا نفس راحتی کشید و زیر لب گفت:

-الهی شکر!

رنگ که به رخ آرمان برگشت از روی زمین بلند شد و نشست. رهام دست روی شانه اش گذاشت:

-خوبی؟

آرمان نگاهی به او و سپس نگاهی به دایی فرهاد انداخت و طوری که فقط آن دو بشنوند گفت:

-دهنتون سرویس!

و سپس بلند تر اضافه کرد:

-روزای بهتری هم واسه کشتن من هست ها! چیزی نمیشه ما دو تا تاریخ رو به خودمون اختصاص بدیم!

دایی فرهاد دستش را کشید تا از روی زمین بلند شود :

-کم قوقولي قوقو کن! کولی! پاشو بیا بریم ادامه مراسم!

رهام و دایی و رامین ، آرمان را کشان کشان به سمت میز عسلی بردند که کیک را روی آن گذاشته بودیم.

یکی از عکس های آرمان را که آوا از اتاق من کش رفته بود روی کیک انداخته بودند!

شمع های 26 سالگی آرمان را که روشن کردیم، آوا گفت:

-قبل از اینکه فوت کنی یه آرزو کن!

آرمان دستم را کشید و من تقریبا روی مبل پرت شدم و خودم را جمع و جور کردم،

-بفرما اینم آرزو! دیگه چی؟

دایی یکی از پس کله ی آرمان زد:

-خنگولی دیگه! نگفت آرزو رو بیار پیشت بنشون که! گفت یه آرزو بکن!

آرمان نیز برای بار اول با بی پروایی گفت:

-آرزو میکنم سال دیگه نامزد داشته باشم یه کادو بیشتر از امسال نصیبم...

هنوز حرفش تمام نشده بود که شمع ها خاموش شد، همه با تعجب به دایی فرهاد نگاه میکردیم که شمع ها را فوت کرده بود و مانند عقب مانده ها تند تند دست میزد و میگفت:

-مبارکـــــــــه!

آوا به سمتش رفت و بازویش را نیشگونی گرفت:

-میکشمت دایی!

رهام مجددا شمع ها را روشن کرد و گفت :

-آرمان اون آرزوی بی تربیتتو کردی حالا یه آرزوی پسر پاستوریزه ای بکن!

آرمان نگاهی به من و بابا انداخت و نگاهی گذرا به آوا !:

-ان شاء الله همیشه همینطور جمعمون جمع بمونه و کنار هم باشیم، تازه بیشترم بشیم!

و سپس شمع هایش را فوت کرد.همگی دست زدیم و رامین گفت:

-بیشول از هر دری وارد میشه حرف از تشکیل خونواده میزنه!

آرمان کیک را برشی داد و تقسیم را عهده ی خاله افرا گذاشت.دایی فرهاد گفت:

-چشماشو من میخوام افرا!

رهام: خاله موهاشم ماله من!

رامین ادای دختر های لوس را درآورد:

-دستش ماله خودمه تا همیشه دستمو بگیره!

همه ریز ریز خندیدند! نگاهم به آوا افتاد که در فکر بود و یک دفعه بی حواس بلند گفت:

-قلبشم ماله من!!!

یکدفعه جمع ساکت شد و آوا از خجالت سرخ سرخ! آرمان زیر چشمی نگاهش به آوا بود و لبخند محوی روی لبانش!

فرهاد با دستش محکم از کمر آرمان زد:

-فک کنم داری به آرزوت میرسی!

با اهم اوهوم خاله فریبا حواسمان را به کادو ها جمع کردیم.خاله فریبا تصادفی کادویی را برداشت:

- این ماله کیه؟

دایی فرهاد دستش را بالا آورد:

-ماله منه آبجی!

خاله فریبا شروع به خواندن کرد:

-باز شود دیده شود بلکه پسندیده شود!

کادوی دایی فرهاد یک ست گرمکن ورزشی بود.

دایی روی دسته مبل نشست و روی شکمش ضرب گرفت:

-باز شد دیده شد، حتما پسندیده شد! غلط کرده نپسندیده شه!

آرمان صورت دایی فرهاد را بوسید:

-دستت درد نکنه دایی...

دایی ابروهایش را بالا برد و لب گزید:

-جلل الخالق! الله اکبر و لله الحمد! بچه چند ساعته داره حرف میزنه!