رمان آخرین شعله شمع به قلم پ.غفاری

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

ترلان یک دختر جوونه که همراه خواهرش سالها تحت سرپرستی دایی و زندایی زندگی کردند. به خاطر برخی مشکلات تصمیم به جدایی می گیرد و با اقدامی تمام زندگی خود را تحت الشعاع قرار می دهد و ناخواسته درگیربازی مرد جوانی می شود که با هدفی خاص مدتهاست او را تحت نظر دارد . بستر زمانی و مکانی داستان حال و جامعه امروزیست. اما گذشته دختر جوون داستان، بر حال و آینده اش تاثیری ژرف خواهد گذاشت…

تنهایی،عشق و ایثار کلمات کلیدی این رمان است.

فصل اول

راهی ام کن

-مرخصی شما....بلند شو دیگه....انگار دلت نمیاد بری!

-مرخص؟؟

پرده اتاق را کنار زد و نور با تمام حجم بی وزنش، توی اتاق کوچک اما شیک و خصوصی ام چنبره زد.

چشمهامو کمی باز و بسته کردم هنوز تاب این روشنایی ناگهانی رو نداشت...باید عادت می کرد ..کم کم

و نرم نرم...درست مثل خودم که باید عادت می کردم نرم نرم و کم کم...

-فکر می کردم باید چند روز تحت نظر باشم

طور خاصی نگاهم کرد.

سر جایم نیم خیز شدم. نگاهش هنوز با همون نامهربونی روی تنم می چرخید.

-درد دارم یه کم..

حس کردم پوزخندی روی چشمهاش نشست اما هنوز به لبش نرسیده بود که ویبره پیجرش حواسشو پرت کرد و چند ثانیه نگاه سردشو ازم دور کرد.

-بلند شو..بلند شو کم ناز کن...دردت طبیعیه...ناسلامتی یه عمل سخت داشتی ولی نترس خوب میشی..چشمت هم دنبال مسکن نباشه که هیچ خوب نیست بهش عادت کنی.

عادت! چه کلمه آشنایی! ولی باید عادت می کردم...

-میشه کمکم کنید بلند شم؟

با بی میلی به سمتم اومد...نگاهم زوم اون تیله های نامهربون توی صورتش بود...انگار دنبال حرفهایی می گشتم که خودمو مستحقش می دونستم..پیش پیش ، پیِ سرزنش اطرافیان بودم. شاید به همین خاطر همه حرکاتش به نظرم ملامت بود و شماتت..حتی رنگ روشن چشمهاش هم انگار از آتش نفرت درونش تلولو گرفته بود!

دستشو زیر بازوم انداخت و گفت:( کارهای ترخیصتو همون وکیله برات انجام داده...یه ماشینم پایین منتظرته که برسونتت خونه ت...)

اشتباه نمی کردم ...لحن سرد و یخی اش تنم رو می لرزوند. دستم رو کنار کشیدم و روی دمپایی های آبی اتاقم سرِ پا شدم.

-خودم می تونم

-چه عجب!

به سمت در خروجی رفت...

-معطل نکن..باید اتاقو خالی کنی

زیر لب غرید:( حیف ..حیف آدمایی که سلامتیشون معطل پول پرستایی مثل اینند!!)

با من بود !! شنیدم!! درو نبست ، کوبید!!

زحمت کلمه کمی بود برای تلاش نفس گیرم ، وقتی خودمو به وسایل داخل کمد رسوندم و لباسمو عوض

کردم.وقتی اون صورتی روشن بدن نما رو از تنم کندم و اون بافت دونه درشت قهوه ای رو به تنم کردم.به تنم زار می زد...یعنی در عرض دو روز اینقدر کم حجم شده بودم یا فقط یه توهم بیمار گونه بود. یه توهم آبی از یه قهوه ای تیره که دلش غنج می رفت برای ناز کردن و ...آه....ولی یه پای قضیه توهم آبی می لنگید؛ نازکشی نبود!! بی حوصله از بی حاصلی توهمم، به آبی شالم قناعت کردم و روی سرم انداختم...

-زنده ای تو؟ خوبی میگم؟

از حضور ناگهانی و لحن تند مهمان ناخوانده اتاقم ، دستم افتاد و شالم نقش زمین شد...ریتم نفسم که طبیعی شد

پوزخندی رو لبم نشست ؛ از اینکه شال آبی هم روی سرم ننشست چه برسه به اون رویای آبی!!

-گفتم حالت خوبه؟

-بلد نیستید محترمانه تر صحبت کنید، هیچ! بلدم نیستید در بزنید حداقل؟؟؟

-یه ساعته پایین منتظرتم

-کف دستمو بو نکردم که کسی منتظرمه

خواستم خم بشم تا اون آبی پخش و پلا روی زمینو بردارم و به سرم بکشم اما زخم تازه ام مانع میشد.

-بذار خودم بهت بدم..

-لازم نیست میتونم خودَ...

اما می دونست که حرف مفت زده ام. به سمتم اومد و شال رو برداشت و بی حوصله و بی توجه به دستهایم که معطل گرفتنش بودند ، روی سرم انداخت.

-بریم تو ماشین، بر می گردم باقی وسایلتو میارم.

-وسیله ای ندارم

-چه بهتر!...هر چی خرت و پرته بذار همین جا بمونه می ندازن سطل آشغال...

با قدمهای آهسته به سمت در رفتم.

-پرستاره نگفت منتظرمید..می گفت یه ماشین منتظرته که...

حرفمو قطع کرد.

-از بس عنق بود نمی گذاشت آدم حرفشو کامل بزنه! خودم می رسونمت ..سر راه هم باید یه سری دارو و خرت و پرت برات بگیرم که زودتر سرپا شی ....

-لازم نیست ..هر چی لازم باشه خودم می گیرم...

-کاش سفارش می کردم تو اتاق عمل ، یه دو سانت هم از زبونت بر می داشتن!

نگاه تندی بهش انداختم. حس کرد اما به روی خودش نیاورد.

**********

-خدا ذلیل کنه این پسرو ...ببین چه به روزمون آورده!

انگار داشتم کوه می کندم.به نفس نفس افتاده بودم تا خودم رو تو رختخواب بی رنگ و روی این سالهایم جابجا کنم.

-نفرین نکنید زندایی جون...تقصیر اون چیه...

-خدا ذلیلش کنه...برم برات یه کم آب میوه بیارم...به خدا نمی دونستم امروز مرخص میشی...هاله می گفت تا چند روزبستری هستی...و گرنه خودم میومدم دنبالت نه اینکه این مردک دراز زیر بازوتو بگیره بیاره...خدا رحم کرد حامد خونهنبود و گرنه واسه همینم کلی دادار دودور داشتیم...

-بشینید زندایی من الان چیزی میل ندارم

بی حال و اخمو نشست.

-حالا می خوای چیکار کنی عزیزم؟

-فعلا که دراز به دراز خدمت شما هستیم.

به زحمت لبخندی گوشه لبش نشست.

-خدای من شاهده که همیشه خواستم خدمتگزار خوبی برای شما باشم...از پوست و خونم نیستید ولی جگر گوشمید..هم تو، هم توکا...ولی انگار موفق نبودم....

تیله های قهوه ای چشمهاش برق گرفت و سریع سرشو پایین انداخت. به زحمت سر جام نشستم و دستاشو گرفتم...

-زندایی توروخدا نگید...چندساله زحمت من و توکا رو دوش شماست...شما هم می تونستی مثل بقیه قبولمون نکنید یا جدامون کنید ولی نکردید با تمام مشغله هایی که داشتید ما رو روی تخم چشمتون نگه داشتید...دیگه وقتش بود ما هم کم کمزحمتو کم کنیم...زندایی به من نگاه کنید بیست و ششو رد کردم ...خرس گنده ای شدم واسه خودم...توکا هم همینطور...اونم سال بعد کنکور داره ...هاله و حامد هم بزرگ شدند ..می بینید بچه های دیروز دیگه بچه نیستند...دیگه وقتشه روی پای خودمون بایستیم...شما هر کاری باید می کردید ، کردید اونم به بهترین نحو...

حرفهام فایده نکرد. قطره اشک مهربونیش چکید.

-من به حضور شما عادت کردم ...دلم طاقت دوری نداره....

-زندایی حالا که ما هم دور نشدیم...بعدشم دور نمیشیم......بیخ ریش خودتیم!

-بلند شم...بلندشم برم تا اینجارو سیل برنداشته..

-راستی زندایی جون، هاله و توکا کجان؟ امروز که مدرسه ها تعطیله..پنجشنبه ستا...

-رفتند بهشت زهرا...می دونیکه عادت دارند هر پنجشنبه برن سر خاک داییت...دو ساله گذشته اما هنوز دل نکندن این دخترا....

به سمت آشپزخونه می رفت که آه کشید...

-دختر، پدریه دیگه....

دلم گرفت. تو این هفت هشت سال، دایی پدری رودر حق من و توکا تموم کرده بود....

صدامو بلندتر کردم که زندایی بتونه صدامو بشنوه....

-حامد کی بر می گرده؟چیزی بهش نگفتید که؟

طول کشید تا جوابشو بشنوم. با یه لیوان آب پرتقال به سمتم اومد. کنارم نشست و بی رمق گفت:( نه نگفتم...نمی تونم بگم .نه به اون نه حتی به این دو تا....مگه میشه اصلا به کسی گفت...)

دلم نمی خواست بحث های قدیمی دوباره سر باز کنه.

-نگفتید حامد کی برمی گرده؟

-دیروز تماس گرفت ، گفت تا سه روز دیگه کارش تموم میشه...می گفت جنسهای صاحب کارش تو گمرگ بندر گیر کرده...پیِ اوناست...

اخمهاش تو هم گره خورده بود...حرفی روی دلش بود که هی تا سر زبونش میومد اما دوباره عقب می نشست...

-زندایی چیزی شده؟

-نه مادر..چی بشه آخه؟

-راجع به توکاست؟ هاله ؟ یا حامد؟

-نه عزیزم چی می خواد بشه آخه استراحت کن....داروهاتو خوردی؟

-زندایی خواهش می کنم ...یه چیزی می خواین بگید ولی نمی گید ...جریان چیه؟

کمی دست دست کرد و بعد گفت:(می دونی که به بچه ها گفتم رفتی آپاندیستو عمل کنی ..یعنی به حامد هم همینو گفتم....اما...اما موندم جریان اون همه پولو چه جوری می خوایم توجیه کنیم ....)

نفس نگرانمو رها کردم و با لبخندی کنج لبم گفتم:( همین زندایی؟؟)

-کمه به نظر تو.؟؟؟...آخه دختر، من یه معلم باز نشسته ام با چندرغاز حقوق....دایی ت هم خدابیامرز یه کارگاه خیاطیداشت که به یمن شیرین کاری های حامد فروخت و شازده به اسم سرمایه گذاری ،دو روزه همشو تو این شرکتهای هرمی دود کرد و رفت...داییت موند و خونه نشینی و دو سه تا سکته ناقص و بالاخره یه سکته کامل...

نفسی تازه کرد و ادامه داد:( مردم نمی گن این دختر جوون از کجا اینهمه پول آورده؟؟ نمی گن اون که تا دیروز با پولتدریس خصوصی داشت اموراتشو به زور می گردوند چی شد یه دفعه از این رو به اون رو شد؟)

-زندایی جون! کدوم پول؟ از این رو به اون رو شدن نداره که...تو این زمونه مگه 40 -50 تومن پول زیادیه؟؟

-واسه امثال ما که حقوق یه سالمون به زور به هفت هشت میلیون می رسه، زیاده!

-مطمئن باشید کسی قرار نیست چیزی بفهمه...

-غریبه ها نفهمن...حامدو چیکار کنم که بدتر از اون عموی خیر ندیده ش شکاک بار اومده...تره به تخمش می ره حسنیبه باباش! اونوقت این شازده راست راست پا گذاشته جای عموی خدا بیامرزش که تا بود خون زنشو تو شیشه کرده بود.حالا هم ، تیر و ترکه ش شده بلای جون من و شماها...فردا هم بلای جون زنش!..تا نفهمه چه خبره ول نمی کنه...

-میگم وام گرفتیم

-از کجا...آخه کجا اینقدر وام میده...

- میگم از خونواده پدریمون بهمون ارث رسیده...

-اینکه بدتره...نمی گه تا حالا کجا بودن...نمی گه اونا که بی خیالتون شده بودن از کجا سرو کله شون پیدا شده...

-اصلا بیخود کرده بخواد اینقدر پرس و جو کنه...مهم اینه که این دو اتاق بالا رو براش خالی می کنیم تا اونم با خیال راحت دست زنشو بگیره بیاره...دیگه چی می خواد از جون ما....

-فدات بشم....فدای هر دوتون بشم که به خاطر این خیر ندیده شرمنده تون شدم

-زن دااااییی!! ما همیشه زیر دین شماییم ...چه حرفیه آخه...

-بلند شم برم....تو هم بخواب یه کم...می رم پایین ..دو سه ساعت بخواب...بیدار شدی یه تک زنگ بزن نهارتو بیارم بالا...تا اون موقع اون ووروجکها هم اومدن دیگه....یه فکری هم می کنیم بعدا...بخواب عزیزم....

-باشه چشم...ممنون....

کیسه داروهامو زیر و رو کردم....منتظر داروهای عجیب غریب بودم اما فقط آنتی بیوتیک و مسکن بود...یکی از مسکنها را بالا انداختم( لاتی شده بودم واسه خودما!! بالا انداختم!!).

ساعدمو روی چشمهام گذاشتم و فشار دادم.عادت داشتم .انگار اینطوری روی دغدغه های ذهنم خطی به حجم ساعدم می انداختم و می تونستم بخوابم.

-الهی من فدات بشم ..چه زود برگشتی؟ بچه ت کو که الهی خاله فداش بشه..

..

-نمیری توکا که تازه می خواست چشمم گرم شه

از زیر ساعدم نگاهش کردم که تند و تند، بندهای کتونیشو باز می کرد تا خودشو به من برسونه.

-فدات بشم ....

اینبار ساعدمو برداشتم و نیم خیز شدم. هاله زودتر از توکا خودشو به من رسوند.

-پس دخترتو کجا گذاشتی؟ زردی گرفته بود موند بیمارستان؟

آروم و با احتیاط بغلم کرد و گونه شو ب*و*سیدم.

-بلا تو این چیزا رو از کجا می دونی؟ چندتا شکم زاییدی اینقدر حرفه ای شدی؟

توکا از شر بندهای چند متری کفشش خلاص شد و در حالیکه همدیگرو در آغوش می کشیدیم ، به جای هاله گفت:(از بس سرش تو کار خاله خان باجیا و شمسی خانوم و قمر خانومه! نمی دونی با چه ولعی فصل اسمشو نیار زیستمونو قورت می ده!)

-بمیر ببند اون قنادی رو!

-خودت می گی قنادی، بذار یه کم دیگه نقل و نبات بریزم برای یه دونه خواهرم

-آدم فروش ندید بدید! تا دیروز سر امتحان ادبیات ، منم برات مثل ترلان بودم هر چی نوشته بودم کپی کردی ! چی شد یه دفعه اون شد یگانه خواهرت! ...وای به حالت شوهر کنی و شوهرت به من نگه نون زیر کباب! نامردم اگه بذارم کباب از گلوش بره پایین!

-وای بسه ...ترلان تازه مرخص شده ها..باید استراحت کنه

سرم به سمت زندایی چرخید..

-اوه مامان ..مگه عمل قلب کرده.یه زائده کوچولو داشته برداشته..از دندون کشیدنم راحت تره والا

به زحمت کامل نشستم.

-خانوم دکتر بعد از این ! بی زحمت از کوه کاه نسازید! دندون کشیدن!!

-توکا جان مادر ، تلفن طبقه بالا را قطع کردی؟

-آخ آره ...دیروز سیمشو کشیدم..موبایلم هم خاموش کردم که درس بخونم و این مایع نرم کننده حوله و لباس هی مزاحمم نشه

جیغ هاله رفت بالا:

-با منی توکا؟؟ بازم به من گفتی مایع نرم کننده ؟؟؟نگفتم به من از این دری وری ها نبند!! یکی بشنوه می مونه روم و تا قیام قیامت منو همینجوری صدا می کنن

توکا چشمهاشو ریز کرد و با شیطنت گفت:( اونوقت دقیقا کی قراره صدای مارو بشنوه؟ ) رو کرد به زندایی و ادامه داد:(

طبق محاسبات من تنها کسایی که می تونن صدای مارو بشنون افرادی هستند که ممکنه در حین مکالمه ما به حیاط همسایه بغلی رفت و امد داشته باشند..بازم طبق تحقیقات محلی ِ من غیر از دکتر خرسند که موقتا تا پایان درسش خونه مامان بزرگ مرحومش اتراق کرده ، کسی تو اون حیاط رفت و امد نداره...منظورت اون جوون خوش تی....)

-لال شی توکا!!

-چرا جوش میاری هاله جون؟..نگران نباش پنجره اتاق ما بسته ست ..آقای دکتر هم امروز تا شب بیمارستانن...

-تو اینارو از کجا می دونی بلاچه؟ جلوی حامد دهنو باز نکنی یه وقتا؟

-نه زندایی جون خیالتون راحت ! من اسرار محرمان پیش نامحرمان فاش ننمایم!

هاله به سمتش خیز برداشت و گفت:( اسرار؟؟؟! )

توکا با فرزی خودشو انداخت توی دستشویی و درو قفل کرد.

-اینجا مَواله ها!!یه نفره ست ...اگه خوش نداری به خرسند سفارش کنم بعد اینکه رفتید زیر یه سقف یه دونفره دبش براتون بسازه...

هاله با حرص محکم به در دستشویی کوبید.

-لال شی که جز چرت و پرت هیچ مزخرفی بلد نیستی!

به سمت من و زندایی که محو تماشاشون بودیم و می خندیدیم برگشت و کنارم نشست.

-مامان حرفاشو جدی نگیریدا...بین من و افشین هیچی نیست

چشمهای زندایی گرد شد.

-افشین؟؟افشین کیه دیگه؟

-همین دکتر خرسند دیگه...بنده خدا اومده تخصصشو بگیره و برگرده شهرشون

زندایی به زحمت لبخندشو جمع کرد و گفت:( خودش گفته؟ )

-پس مادربزرگ مرحومش گفته!!

-اونوقت دقیقا چی گفته؟

-گفت خانوما بی زحمت آرومتر ورجه وورجه کنید و اون صدای موزیکتون هم کم کنید اومدم دو ساعت کپه مرگمو بذارم و برگردم بیمارستان...شب شیفتم....کی بشه این تخصص تموم بشه برگردم شهرم از دست شماها راحت شم

زندایی محکم روی دستش کوبید و به چهره خونسرد و حق به جانب هاله خیره شد.

-هاله؟؟ به اسم درس خوندن میاید بالا آتیش می سوزنید؟ چقدر گفتم وقت و بی وقت صدای اون کوفتیو بلند نکنید؟ چقدر گفتم اینقدر هر و کر نکنید!

-مامان به ما چه که پنجره ها دو جداره نیستند و دیوارا هم از پرده نازکتره!!

توکا که تازه برگشته بود با لحن خاصی گفت:(صحبت پرده بود انگار، دقیقا کدوم پرده اونوقت؟؟یعنی پرده کجا دقیقا هاله جون؟؟؟)

لحن توکا و تیکه مثبت هجده اش ، لبخند زندایی رو به شلیک خنده تبدیل کرد.

هاله با اخمهای گره خورده تصنعی ش گفت:(لال شدن هم یکی از راهکارای مبارزه با اَدهان چرت و پرت گوئه ها !! بد نیست امتحان کنی!)

با تعجب پرسیدم:( ادهان؟؟؟) توکا سری به افسوس تکون داد :

-جمع مکسر دهنه!!! نه ادبیاتش قویه ، هر چَپَندری رو به دایره لغات مملکت اضافه می کنه.هر چی از ذهنش تراوش کنه فردا تو لغت نامه ش چاپ می کنه این بشر!

-از چپندرهای تو که بهتره توکا خانوم!!

زندایی از خنده فارغ شد و گفت:( تک زنگ زدم دیدم جواب ندادی اومدم بالا...اون گوشیو بزن تو پریزش....نیم ساعت دیگه هم نهار حاضره...اگه پایین نمیاید بیاید کمک بند و بساطو بیاریم بالا ..همینجا کنار ترلان نهار بخوریم....دست بجنبیدا!!هر و کر بسه دیگه...ترلانم گرسنه ست...)

-آره زندایی جونم...الان میام کمک

و همزمان یه ب*و*س صدار از گونه زندایی گرفت و همراه هاله و زندایی که داشت قربون صدقه ش می رفت ، رفتند پایین.

خندیدن باعث شده بود به زخمم فشار بیاد. نگران شدم مبادا خونریزی داشته باشه...به زحمت گردنمو کج و راست کردم و

یه دیدی انداختم..نه مشکلی نبود....یعنی وقتی به اون 50 تومان فکر می کردم همه مشکلات آسون می شد...از دو روز

پیش حساب چند هزار تومنی ام به حساب 50 میلیونی ارتقا پیدا کرده بود ..تو زمونه ما پول زیادی نبود اما برای من و

توکا یه جزیره گنج بود....

ویبره گوشیم که صداش به تنهایی دو سه تا موزیک قاشق چنگالی را حریف بود ، تکونم داد.

شماره غریب بود . با تعلل دکمه کال را زدم.

-بله؟

-سلام خانوم تهامی

-سلام....شُ..

-کامروا هستم...خاطرتون هست؟

-اِ...اوم...

-پدر سهیل...شاگردتون...

-آ..بله.شناختم ..ببخشید...خوبید شما؟ سهیل جان خوبند؟

-بله...راستش غرض از مزاحمت....می خواستم یه چند جلسه دیگه با سهیل کار کنید...امتحاناتش شروع شده و ....

-باشه چشم...فقط باید با موسسه هماهنگ کنید خودشون ....

-بله...ولی واقعا لازمه ؟آخه چرا باید یه درصدی از حق التدریستونو به اونا بدید وقتی میشه اینکارو نکرد...

-بهرحال این قانونه...درست نیست که...

-سخت نگیرید..حالا یه این بارو روی منو زمین نندازید...

چنان درد بدی توی پهلوم پیچید که ناخود اگاه آهم بالا رفت...

-چیزی شد؟ حالتون خوبه؟

-بله...

-چی شد؟

این درد تازه یادم انداخت که من دارم دوران نقاهت می گذرونم و بهتره وعده وعیدی به کامروا ندم.

-راستش دکتر کامروا من کسالت دارم...تازه از بیمارستان مرخص شدم...یه عمل جراحی مختصر داشتم...یهو درد گرفت...شرمنده ..فکر کنم بهتره با موسسه هماهنگ کنید یه نفر دیگه رو بفرستند چون من حداقل تا سه روز دیگه نمی تونم سرپا شم....

-خیلی متاسف شدم...یه نفر دیگه که اصلا حرفشو نزنید...حالا مشکل چی بود ؟

عجب گیری بودا!.

-چیز خاصی نبود...حالا سهیل جان کی امتحان ریاضی دارند؟

-هفته آینده....سه شنبه...فکر می کنید بتونید تا اون موقع سلامتیتون را ...

-بله..بله...

-بسیار خب...پس فکر کنم بتونید حداقل یکشنبه و دوشنبه را برای سهیل وقت بذارید

-بله حتما...با کمال میل..

-بسیار خب من یکشنبه صبح آقای رحیمی راننده مون را می فرستم دنبالتون...امری نیست؟

-باشه ممنون...نه...به سهیل جون سلام برسونید

-چشم...شما هم خوب استراحت کنید ...

و گوشی را قطع کرد .مثل همیشه بدون اینکه خداحافظی کنه...پارسال بود که برای اولین بار از طریق موسسه به آدرس خونه دکتر کامروا فرستاده شدم....یک آپارتمان چند صدمتری تو یکی از بهترین نقاط شهر توی یک برج مسکونی توپ...یک خونه مجلل اما سرد و یخ...یک پسر یازده دوازده ساله که کلاس ششم بود...ساکت..گوشه گیر و خجالتی ! و خاتون، آشپز لاغر و دو تا خانوم جوون خدمتکار که هر هفته نوبتی و شیفتی کار میکردند...خاتون، یک جورایی مثل مادربزرگ سهیل بود و یکی از اتاقهای اون آپارتمان چند صد متری محل زندگیش بود .اما خدمتکارا صبح زود میومدند و عصر قبل از اومدن دکتر می رفتند...خود دکتر هم از اون تیپ هایی بود که وقتی می فهمیدی متاهله ، آه از نهاد هر دختر دم بختی بلند میکرد... مرد متشخصی بود اما بی اندازه رک و جسور به نظر میومد.گاهی موقع مکالمه های اجباری مربوط به درس سهیل ، طوری دقیق و موشکافانه نگاه و براندازم می کرد که می ترسیدم ناشناخته های وجودم را هم کشف کنه. ولی از نگاهش هیچ حس بدی به آدم القا نمی شد...ذاتا دقیق بود انگار! وقتی برای اولین بار به خونه شون پا گذاشتم ریز ریز مشخصات منو از موسسه درآورده بود و برای اطمینان با خودم چک کرد. از این همه وسواس خنده ام گرفته بود اما همین بود...کنجکاو و نگران و همیشه هم تنها دغدغه اش را آرامش پسرش عنوان می کرد..

-اوووو کجایی؟ تو فکری؟

-هیچی توکا جون...دکتر کامروا زنگ زده بود برای یکشنبه میرم خونشون ..پسرش امتحان داره

برقی از شیطنت توی چشمهاش درخشید و با لحن خاص و کشداری گفت:( خانوم مهندس! اونوقت خودشون میان دنبالتون یا راننده شون؟ اونوقت شما بعد از یک سال و خورده ای که از آشناییتون می گذره و با توجه به تیپ فوق العاده و هیکل یک و زندگی یک تر! نمی خواین یه کم به خودتون برسید و با این موهای یکی درمیون تیره روشن نرید به استحضارشون؟؟؟)

-شروع کردی توکا؟؟ می دونی چقدر با این آقای جذاب جنتلمن تفاوت سنی دارم که هی تو می بری و می دوزی!

-حداقل دوازده سیزده سال...زیاد نیست که...

-بعد اونوقت پسرشو کجای دلم بذارم؟

-اونو که قراره بفرسته بره اونور آب پیش مامانش...مگه نگفته یه ساله دنبال کاراشه...بچه افسردگی گرفته از دوری مادرش...چند وقته جدا شدند راستی؟

-نمی دونم تو آمارشو بهتر و دقیق تر داری

-سه ساله؟..آره سه ساله..

-سفره رو بنداز اینقدر چونه نلرزون!

-ازما گفتن ..بیا موهاتو رنگ کنم برات

-همون یه بارم گول تورو خوردم که موهای خوشرنگمو سپردم دستت...منتظرم کامل دربیاد رنگیارو کوتاه کنم

-اَه..آخه چقدر تو نوستالژیکی هستی!!..موهای خودم!! یه کم به روز باش یه کم متنوع باش..رنگ به رنگ شو....می ترشی آخرا....

-در این مورد ترشیدن باهات موافقم توکا جون...

صدای هاله بود ، نخود آش! به سمتش برگشتم که با اون قیافه حق به جانب داشت ظرف و ظروفو وسط سفره می گذاشت.

-تو این دوره زمونه هر چی رنگارنگ تر باشی ، هر چی مصنوعی تر و لوکس تر به نظر بیای خاطرخواهت

بیشتره...مگه ندیدی خود پسرا هم دنبال قرتی بازی های دخترونه اند..ابرو بردارند و اپیلاسیون کنند ..اینا تازه شروع قرتی بازیشونه...

-همون بهتر بترشیم...

-نشد یه بار فک شما دخترا تکون بخوره اما صحبت ازدواج و خاک بر سری و پسرا نباشه...

هاله به سمت زندایی برگشت.

-اِ.مامان...خب مگه تو خلقت ما دخترا غیر از عشق و عاشقی و تولید مثل چیز دیگه ای هم مد نظر بوده ؟ نکنه بوده ما بی خبریم؟

توکا با دلخوری گفت:( راست میگه زندایی...وقتی یاد دردهای ماهیانه م می افتم که هر بار فقط و فقط به خاطر چرخه تولید نسل مجبورم تحمل کنم ، بیشتر به حرف هاله ایمان میارم...)

-شما جوجه های تازه زبون باز کرده چه می فهمید زن بودن و زن موندن و مادر شدن یعنی چی؟

-یعنی چی مامان؟

چشم غره ای به هاله رفت و رو به من گفت:( می تونی بیای جلوتر یا غذاتو بذارم تو سینی برات؟)

-نه نه اومدم...دستتون درد نکنه خیلی زحمت کشیدید...

-نوش جون...

هنوز لقمه اول را قورت نداده بودم که صدای ویبره گوشیم بلند شد.اینبار منو از جا نپروند اما بقیه را سکته داد.

-اَه..ترلان این ویبره رو خاموش کن .بذار همون آهنگشو بزنه بدبخت! قلبم اومد تو دهنم با این صدای ناجور!

سری تکون دادم و بی توجه به اعتراض هاله، گوشیو برداشتم...شماره را شناختم .نمی خواستم جواب بدم اما نگاه های کنجکاو هاله و توکا مجبورم کرد دکمه کال را بزنم

-بله؟

-علیک سلام

-سلام

-حالت چطوره ؟ درد نداری که؟

-نه .. ممنون...

-می خوام ببینمت...

می خواستم بگم تو که همین چند ساعت پیش منو دیدی اما نمی تونستم.باید وانمود می کردم یکی از دوستانمه.

-خیلی هم خوبه...باشه..

لحن تصنعی ام چندان باور پذیر نبود اما بهتر از هیچی بود...چشمهای توکا روی لبهام قفل بود و کوچکترین بی احتیاطی همه چیز رو بهم می ریخت..

-فردا عصر میام دیدنت

و گوشیو قطع کرد.

-کی بود؟

نگاهم رو صورت کنجکاو توکا نشست.

-یکی از همکارای موسسه بود ..می گفت فردا عصر میاد ملاقاتم...

و همزمان نگاهم با نگاه زندایی گره خورد و خیلی زود مطلبو گرفت.

-وای چه حیف شد...

-چطور زندایی جون؟

-با خودم قرار گذاشتم فردا عصر برم یه کم لباس برای خودم بخرم...چله زمستون داره میاد و من لباس گرم آبرو مند ندارم....

رو کرد به توکا و هاله و ادامه داد:( بدون توکا و سلیقه ش که اصلا نمی تونم خرید کنم...تو چی هاله تو هم باهامون میای؟)

ایول زندایی!! توکا را تو عمل انجام شده گذاشت.

-آخه مامان اصلا جمعه بعدازظهر جایی بازه؟بعدم پول مول از کجا آوردی؟

-می خوام گوشواره فیروزه ای که یادگار مادرمه بفروشم...بعدم آره بازه....اینجا تهرانه ها...تعطیلی غیر تعطیلی نداره...

-حیف اون گوشواره نیست یادگاریه ها

-حیف منم..حیف تویی ...بیا می خوام واسه شما دوتا هم دوتا پالتوی مناسب بگیرم..

توکا با احتیاط گفت:( اما زندایی ترلان تنها می مونه ..همکارشم که می خواد بیاد..یکی باید باشه از همکارش پذیرایی کنه؟)

با عجله گفتم:( اتفاقا زندایی جون منم یه کم پس انداز دارم ...برای منم یه چیزی بگیرید..توکا هم سایز منه

دیگه....) رو به توکا ادامه دادم:( غریبه نیست که...خانم مددیه دیگه..خودش از خودش پذیرایی می کنه ..تازه منم تا فردا سرپا شدم...)

-باشه..ولی...

-ولی و اما و اگر نیار دیگه توکا....

-باشه آبجی...

نفس راحتی کشیدم.و نگاه قدردانم روی چهره خندان اما نگران زندایی نشست

*******

چک رو روبروم گذاشت و بی تعارف گفت:( شانس بهت رو کرده....اینم چک دوم...)

بلند شد و لبه پنجره اتاقم نشست و با دقت حیاط همسایه را کاوید.

نفس سنگینم رو بیرون دادم و چک رو برداشتم. دستهایم نبض گرفته بودند. چک دوم نشونه طبع طماع و عقل ناقصم بود...بی منطق تر و چرب و چیلی تر از چک اول....

-چرا چشمات دیگه اون جسارت روزهای اولو نداره؟ چرا رنگت پریده؟ تو که خیلی مطمئن بودی؟تو که خیلی برای آینده خواهرت نگران بودی!

نگاه تیزش از پوستم گذشت ...از کالبد روحم گذشت.

-از قضاوت اطرافیانت واهمه داری یا درگیر باید نبایدهای خودتی؟

چرا ساکت نمی شد؟ چرا من ساکت شده بودم؟ چرا حرفی نداشتم؟

-زنداییت از چک دوم خبر داره؟

....

-نداره...حدسم درست بود!!..نگران اونی؟بفهمه هم که مشکلی نیست..کار خلاف نیست که...یه جور کاره اما یه کوچولو متفاوت تر!

-نگران نیستم

-پس بالاخره زبونت باز شد...پس این قیافه رو به خودت نگیر...کم کم به شرایط جدید عادت می کنی و کم کم هم یاد میگیری مسیر خودت را بری و به های و هوی اطرافت توجه نکنی...

آره باید عادت می کردم....باید به کرده هایم عادت می کردم..با اینکه عقلم نهیب میزد که هیچ جای کارهام غلط

نیست اما این دل وامونده مرتب نیشتری بر روحم می کشید و سرزنش پشت سرزنش حواله قلبم می کرد.

-فقط .....

نگاهم که قفل جای سوختگی اتو روی موکت بدرنگ قهوه ای اتاقم بود ،به زحمت بالا کشیده شد .سرم سنگین بود یا بار دلم که طول کشید تا کت و شلوار خوش دوخت و مارکدار سورمه ایش رو رد کنه و به یقه و زیر گلوبرسه. دل نگاهم پیِ مکث و تعلل روی اون لبهای به هم فشرده و خوش فرم بود اما گذشت؛ گذشت از هرچی دختروته و دل بازی بود و به مردمکهای خندونش آویزون شد.

-فقط یادت باشه اون مرد خیلی محترم و خاصه...

-درست بر عکس خودت

ناخوداگاهم بود که دل بازی هایم را انکار می کرد و روی رویاهای دخترانه ام چنگ می کشید.

-شاید اینجوری به نظر بیاد..دلیلی نمی بینم که بخوام نظرتو در مورد خودم عوض کنم....

لبخند توی چشمهاش به لبش هم سرایت کرد.

-دنیا دوروزه ! آسون بگیر بذار بگذره..

و خواست از اتاق خارج بشه که برگشت و با همون لبخند خراش دهنده ش ، گفت:( راستی....تا آخر ماه خونه رو خالی کن..نمی تونم هر دفعه اینهمه راه بکوبم و بیام اینور شهر....اون گنجشگ کوچولو ؛ خواهرت ! اونم زودتر تو جریان بذار...)

و از اتاقم خارج شد .اما عطر یخ و تندش هنوز زیر مشامم بود.هنوز بود ...هنوز نگاهش با من بود...

هنوز اون صدای گرم و اون لحن نابود کننده سردش با من بود....یعنی تا وقتی این زخم چندسانتی روی بدنم بود ، او هم با من بود....

******

-به من نگاه کن ترلان؟

روبروی آینه ایستاده بودم و رژلب کالباسی رو با حرص روی لبهای نازکم می کشیدم.صدای حامد توی گوشم بود اما تمام حواسم را داده بودم به لبی که هر بار موقع آرایش به نازک بودنش غر می زدم...نیم میلی کلفت تر و حجیم بودن به کجا بر می خورد آخه؟ و هر بار صدای مادرم توی گوشم می نشست که :هر گلی رنگ و بوی خودشو داره و به خلقت خدا ایراد نگیر...

بعدم می خندید و می گفت:( تازه پونزده شونزده سالته اینقدر پی قر و فر و چشم و ابروتی!! بذار بزرگتر بشی کلی قیافه ت عوض میشه...بعدم هر علفی بزی خودشو پیدا می کنه !)

-با توام ترلان!! کجا شال و کلاه کردی؟

با اخم نشسته بین ابروهام به سمتش بر می گردم

-چیه صداتو انداختی رو سرت! دارم می رم سر کارم

-با این حالت؟

-با کدوم حال؟یه آپاندیس عمل کردیم و تموم شد...چهار روز گذشته ها !

-زنگ بزن قرارتو کنسل کن

-مردم مگه مسخره من و تواَن!! بچه مردم امتحان داره باید برسونمش...

-مهم نیست...پس حداقل چند ساعت دیر تر برو

زل زدم تو چشمهای میشی رنگش که حالا به نظرم تیره و سیاه میومد؛ که حالا هیچ برقی از محبت نداشت.

-پس کارم داری؟حرفتو بزن زودتر..من عجله دارم..قراره راننده شون بیاد دنبالم...

-داری یه کارایی می کنی که من ازش بی خبرم...از وقتی برگشتم دارم یه برقی تو چشمات می بینم که قبلا نبود...جریان چیه؟

شالمو روی سرم انداختم و بی حوصله گفتم:( همین؟)

با دو قدم بلند خودشو بهم رسوند و سرش را خم کرد و زل زد به نگاه فراری ام که می ترسید دست صاحبش را رو کنه.

-همین!! مگه کمه؟..جریان چیه؟...با من روراست باش

سرمو بالا گرفتم و نگاه رسوامو کنار زدم و با اعتماد به نفس گفتم:(طلب رو راستی داشتن ، شجاعت می خواد و منطق ! که من هیچکدومشو توی تو نمی بینم) و خواستم کنار برم که بازویم کشیده شد.

-اتفاقا تو آدم شناس ناشی و کارنابلدی هستی!

-دستمو ول کن....

-بگو چه خبره....دیشب دیدم داری با مامانم پچ پچ می کنید..صحبت خونه بود...یه همچین چیزایی

دستمو به شدت از میون انگشتهاش بیرون کشیدم و با حرص گفتم:( آره صحبت خونه بود..دارم دنبال خونه می گردم که از اینجا بریم...) احساس کردم روی سرش یک سطل آب یخ ریختم...مات شد و با من و من گفت:( برید؟؟ ..یعنی..یعنی..یعنی چی؟)

زل زدم توی تاریکی چشمهای بی محبتش و با غیظ گفتم:( مگه نخواستی اینجا رو خالی کنیم که دست زنتو بگیری بیاری اینجا..مگه نگفتی مفت خوری بسه...مگه صداتو ننداختی روی سرت که یا توکا رو بدید به من یا خونه رو خالی کنید که من دست یه زن دیگه رو بگیرم و بیارم زندگیمو بکنم....مگه هوار نکردی مگه درو به تخته نکوبیدی که حق نون و نمکی که تو دامنمون ریختید اینه که نمکدون نشکنیم..مگه نگفتی بی دعوا و هوارهوار رامونو بکشیم و بریم دنبال زندگی خودمون..مگه نگفتی اگه صحبت توکارو انداختی وسط فقط برای حفظ آبروتون بوده که مردم نگن یه پسر عزب تو خونه ست و یه دختر جوون تنگ دلش...نگفتی از سر لطف حاضری از خواسته های دلت بگذری و منت رو سرمون بذاری و خواهر جوونمو عقد کنی...مگه نگفتی اگه قبول نداریم زودتر کوله بارمونو ببندیم و باعث آبرو نشیم....) نفس تازه کردم و با صدایی که خشدار شده بود با تمام توانم داد زدم:( خب ما هم داریم میریم زندگیمونو کنیم بدون آقا بالاسرهایی مثل تو ...تو که دلت تیره و چرکینه....)

انگار مسخ شده بود بی حرکت و با دهان باز زل زده بود به من.چشمهای میشی رنگش تنها گواه هم خون بودن ما بود؛ درست همرنگ چشمهای من به همان سردی و به همان بلاتکلیفی! پلک نمی زد.انتظار این همه ناگفتۀ تلنبار شده را نداشت.قامت بلندش بدون ذره ای حرکت روبرویم بود. به عمد به اون سینه های فراخ و ستبر که مدیون ارث بی منت پدری اش بود ، تنه زدم و کیفمو برداشتم و از اتاق زدم بیرون..زندایی از صدای جروبحث ما روی راه پله ها جمع و گرفته نشسته بود.

نفسی تازه کردم و به زور لبخندی زدم.

-زندایی جون...فدات شم غصه نخوریا...بی خیال...منم برم الانه که آقای رحیمی برسه...راستی توکا زنگ زد گفت بعد مدرسه میرن کتابخونه تا شش هم نمیان...منتظرشون نباش...فعلا

و از کنارش گذشتم.درد بدی توی پهلوم پیچیده بود...می ترسیدم دچار عوارض بعد جراحی بشم...با اینکه خیالمو راحت کرده بودند ولی بازم می ترسیدم..

******

-اوضاع چطوره؟

از حضور ناگهانی کامروا جا و تکون خوردم.

-ترسوندمتون؟

اگه توکا بود جواب میداد : پَ نَ پَ یه تیکه از ر*ق*صم مونده بود آخرشو اومدم!!

-بله...کمتر پیش اومده این موقع روز خونه باشید...

دستی به سر سهیل کشید و جواب سلامش رو با لبخند مردونه و شیکش داد و لبه تخت سهیل نشست.

-خانم مهندس راضی هستید از اوضاع سهیل یا نه؟

-بله البته....داریم خوب پیش می ریم

-خوبه....وقت استراحتتون کیه؟

-نیم ساعت دیگه کلا تمومش می کنیم...برای امروز کافیه .بیشتر مباحث سختو با هم کار کردیم..بقیه بمونه برای فردا....

-چه خوب...پس میشه لطفا قبل از رفتن یه سری به من بزنید

-بله

-تو کتابخونه منتظرتون هستم

با تردید لبخندی زدم . او هم متقابلا لبخندی زد و از اتاق بیرون رفت.

نمی دونم حرفهای صد من یه غاز توکا بود یا درخواست نامتعارف امیر کامروا ، که باعث شد نیم ساعت باقی مونده را ده دقیقه ای جمع کنم و از اتاق سهیل بزنم بیرون. تمام فکرم مشغول حضور ناگهانی و کتابخونه خلوت و کوچیک دکتر بود.در تمام یه سالی که متناوبا به خونه ش رفت و امد می کردم حتی یکبار هم از من برای صحبت در جای خلوت و دنجی مثل کتابخونه ش ، دعوت نکرده بود.

-تشریف می برید خانوم مهندس؟

به سمت خاتون برگشتم.

-آقا رفتند یه دوش بگیرند گفتند اگه زودتر کارتون تموم شد تو کتابخونه منتظرشون بشینید...اینم یه قهوه دبش برای شما....

چرا حس کردم چشمهای خاتونم یه جوریه..غمگین بود یا امیدوار؟ حتی اینم نمی تونستم تشخیص بدم...اصولا گاهی قوای عقل ناقصم بیشتر از حس های دخترونه ام می شد...دلم می خواست حاشیه ها را بگذارم کنار و به نتایج تفننی این جور درخواستها برسم .یعنی اگر حاشیه را می گذاشتم کنار ، به این نتیجه می رسیدم که مثل همه دخترهای دم بخت و رویایی، اولین احتمال، احتمال یک پیشنهاد محترمانه ازدواجه!! اما سریع این فکر را پس زدم..یعنی بعد از سی ثانیه! نهایت سرعتم همین بود دیگه!....اصلا دلیلی برای این فکر وجود نداشت!! از خیالات خودم شرمنده شدم و اخمهامو توی هم

کردم و گفتم:( اگه اشکالی نداره همینجا منتظرشون می مونم)

مبل راحتی ارغوانی رنگ روبروی پنجره قدی هال رو نشونم داد و گفت: (پس بفرمایید بشینید و این قهوه رو نوش جان کنید تا آقا تشریف بیارند)

سری تکون دادم و نشستم. جای خوبی بود حداقل بهتر از اون کتابخونه کوچک بود. یک مبل ارغوانی راحتی هم درست روبرویم و یک میز گرد، بین مبل های کنار پنجره بود. قهوه را روی میز گذاشتم و به منظره بیرون نگاه کردم. یک بالکونی کوچک و سبز...پر از گلدون ...چه طبع لطیفی!

-خسته نباشید

برای بار دوم از حضور ناگهانی ش یکه خوردم.

-معذرت می خوام

خودم خجالت کشیدم.

-مهم نیست...

-میشه ازتون بخوام همراه هم بریم کتابخونه؟

بدون تردید اما با دلشوره عجیبی جواب مثبت دادم.

*******

نفهمیدم چه جوری از اون کتابخونه و از اون خونه زدم بیرون...تمام بدنم می لرزید....تو اون سرما قطره های درشت عرق از تیره پشتم می لغزیدند و پایین می رفتند. موهای لخت کنار شقیقه م نامرتب روی گونه ها وپیشونیم چسبیده بود....چطور چنین چیزی ممکن بود؟ باورم نمی شد. با قدمهایی که یکی درمیان می لرزیدند بههر جون کندنی بود خودم را به سر خیابون اصلی رسوندم.می خواستم نفس تازه کنم اما انگار مجال این کار رو هم نداشتم.باید دور می شدم تا اونجاییکه امکان داشت دور می شدم. از کجا؟ از خونه غریبه ترین مرد زندگیام که به طرز بی رحمانه ای پوسته تلخ ترین حقیقت روزگار تنهایی ام رو برایم شکافته بود یا از خود حقیقتی که با تمام وجود انکارش می کردم...واقعیت نداشت..دروغ خنده داری بود که به جای سیزده به در امروز شنیده بودم!

قفسه سینه م به طرز محسوسی بالا پایین می رفت. توی سرم طبل می کوبیدند. انگشتهای لرزونم رو برای اولین ماشینی که نور چراغش چشمهای خیسم رو نشونه گرفته بود ، دراز کردم.

-مُس...مستقیم

حتی نفهمیدم ماشین چی هست و راننده کی هست. خواستم سوار بشم که دستهای تنومندی منو به عقب کشید.

-برو آقا..برو...

ذهنم یاری نمی کرد...این صدا چقدر آشنا بود...راننده چیزی گفت و رفت.حتی نمی فهمیدم دری وری گفته یا قربون صدقه رفته.

-بیا بریم ببینم...

همراه اون کشیده شدم...همون کت و شلوار مارکدار سورمه ای بود...همون بود..همون عطر تلخ و سرد...

-کوری نمی بینی طرف مورد داره ! داری سوار ماشینش میشی!

نمی دونم با اراده خودم سوار ماشینش شدم یا به زور سوارم کرد. پالتوش رو از صندلی پشت برداشت و روی شونه هام انداخت.

-الان بخاری هم زیاد می کنم....

-سردم نیست

-پس عمه ناصرالدین شاهه داره می لرزه

سرم به کندی به سمتش چرخید. با همون چشمهای نافذ و نامهربونش به صورتم زل زده بود. ابروهای پر و منظمش در هم نشسته بود و با جدیت براندازم می کرد.

-میشه منو برسونی یه ...یه....

-یه چی؟؟

-خونه....نه...نه....یه مسافرخونه ..یه مسجد...یه...

-یه جای دنج و آروم.؟...

نمی تونستم با این حالم برم خونه....نمی تونستم....نمی شد...

-آروم باش....بهتر میشی...آروم...هیش..چشمهاتو ببند و به هیچ چی فکر نکن...

و راه افتاد.

حس می کردم یک کاغذ مچاله شده ام که از لای پرونده های قدیمی بایگانی شده ، گوشه ماشین کیان افتادم...جمع و مچاله و لرزون....با اینکه درونم می سوخت اما هنوز آتش نگرفته بودم. چرا تموم نمی شد؟چرا این لرزش لعنتی تمومی نداشت...هوای اطرافم داغ بود ...پر از گدازه ..داغ و سوزان...برای بلعیدن یک جرعه هوای تازه و خنک ، با دستپاچگی شیشه ماشین را پایین کشیدم.

-چیکار می کنی ترلان؟؟

-هوا..هوا می خوام...

-باشه..باشه...بذار بخاریو کم کنم....

چند جرعه چند لیتری نفس کشیدم...

-هنوز داری می لرزی بذار شیشه را بدم بالا...

حرفی نزدم همون مولکول های راه یافته به ریه م کافی بود.

-سردم نیست

-می دونم...می فهمم...عصبیه...

لعنت..لعنت...لعنت به جنسیتم!!..حالا...درست همین حالا باید اتفاق بیفته...یک هفته مونده به موعد مقرر!!..حسش می کردم...خروج مایع داغ از بدنم....با وحشت گفتم:( پیاده میشم)

نگاه متعجبش چشمهامو نشونه گرفت.

-چی شده؟

-باید پیاده شم....

-تموم بدنت داره میلرزه ...حتی نمی تونی بدون لرزش حرف بزنی اونوقت کجا می خوای بری؟!!

می ترسیدم رسوا شم...می ترسیدم رسواتر شم..می ترسیدم این مایع رنگیِ مایه خجالت ، روکش یکدست کرم ماشین وکیل نابغه این روزهایم رالکه دار کند...سعی کردم کمی بچرخم تا سنگینی بدنم روی نیمه تنم بیفتد شاید فرجی بشه و رسوایی دخترونه ای بار نیاد.

-چی شده؟ خوبی؟

-خواهش می کنم نگه دار..باید پیاده شم....همین الان...همین جا...

سریع نگه داشت و قفل مرکزی را زد.

-پس چرا درو قفل کر...

-آروم..

به سمتم چرخید و نگاه موشکافانه ش را روی تک تک عضلات و اعصاب صورتم چرخوند.

-بذار حدس بزنم...دوره ماهانه ت ناغافل شروع شده آره؟

تمام صورتم گر گرفت. لعنت به تو ! اینقدر تیر به هدف زدن دیگه نوبر بود!!!

-جلوتر یه داروخونه ست...

از شدت شرم نمی تونستم حتی نگاهم را بچرخونم.

پاش را روی گاز گذاشت.

-لطفا همین الان نگه دارید...

درخواستم بیشتر شبیه ناله بود.

-روز داغونی را پشت سر گذاشتم ..لطفا داغون ترش نکن...

اینبار عاجزانه نالیدم:(لطفا)

از گوشه چشم نگاهم کرد و با غیظ گفت:(دو دقیقه تحمل کن می رسونمت جایی که بتونی.....) حرفش را نیمه تموم رهاکرد. پوف کلافه ای کرد و ادامه داد:( راحت بشین لطفا..به درک که ....) باز هم حرفشو خورد.

بر خلاف حرفش ، خودم را کاملا از رویه صندلی جدا کرده بودم و فقط قسمتی از رانم روی صندلی بود و تقریبا زیر داشبورد فرو رفته بودم.

-ترلان راحت بشین..این چه وضعشه آخه؟

-تورو خدا اصرار نکنید...داروخونه نمی خوام فقط منو برسونید خونه...

نیم نگاهی به من انداخت و با حرص لبشو به دندون گرفت. اینقدر حالم از این وضعیت مفتضح بد بود که کم کم گرمی اشک را روی گونه هام حس کردم...باید هق هق می کردم اما یک کم پوست کلفت تر از این حرفها بودم.

-نگاش کن تورو خدا!..

نمی دونم چند دقیقه گذشته بود که ماشین را نگه داشت.

-بیا پایین...