رمان ابریشم و عشق به قلم فاطمه ایمانی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

بهراد پسر استاد همایون صدر نائینی برای برآورده کردن آخرین خواسته ی پدرش که بافتن فرش ابریشم از طرحیه که پیش از مرگش کشیده مجبور میشه به کاشان بره تا با بافنده ای که مورد نظر پدرشه قرار داد ببنده.استاد رحیمی یکی از بافندگان مشهور فرش در کاشان بوده که به علت بیماریه آرتروز دو سالی میشه دست از کار کردن کشیده وبا خانواده ش زندگیه سختی رو میگذرونه.بهراد اونو پیدا کرده وبا دادن پیشنهاد دستمزد بالا سعی میکنه استاد رحیمی رو راضی کنه.اما استاد به دلیل بیماری قادر به انجام چنین کاری نیست.ولی چون مبلغ پیشنهادی قرار داد بالاست گلاره دختر استاد،با جسارت پا جلو میذاره ومی خواد که اون فرش رو ببافه…

نه اندوهی در چشمانم

و نه ملالی در سرانگشتانم

که نامت را می نویسم

چشم هایم

در پیله ای از ابریشم و عشق

خواب تو را می بینند

شاید نخستین دیدارمان

امروز باشد

با سلامی در سکوت....

****

فصل اول

بهراد

نگاهم و از نقشه ی لوله شده ای که روی صندلی جلو کنار کیف لپ تاپم گذاشته بودم گرفتم و به جاده خیره شدم. مدت ها می شد که واسه یه مسافت طولانی رانندگی نکرده بودم. به حدی ذهنم درگیر ماجراهای این چند وقت اخیر بود که نمی تونستم رو جاده و طبیعتش تمرکز کنم. کجا داشتم می رفتم و قرار بود با چه چیزی رو به رو بشم، چندان مهم نبود؛ چیزی که واسم اهمیت داشت برآورده کردن آخرین خواسته ی بابا بود.

قبل از پروازم از بخارست به ایران، مامان باهام تماس گرفت. مثل این که حال بابا این دفعه خیلی بد شده بود و دکترها علنا جوابش کرده بودن. دیگه شیمی درمانی هم بی فایده بود. فکر اینکه امکان داره به زودی بابا رو از دست بدم باعث شد یک آن به خودم بیام و ببینم واقعا کجای این دنیا وایستادم و چقدر از داشته های با ارزشم تو زندگی دورم. بابا برام بدون شک با ارزش ترین چیزی بود که داشتم. منم مثل هر پسر دیگه ای مهم ترین سرمایه و پشتوانه ام حضور پدرم بود. اما برام در کنار همه ی اینا یه افتخار عمیق قلبی وجود داشت. اینکه پسر استاد همایون صدر نائینی طراح بزرگ فرش ابریشم بودم. بابا واسم بیشتر از هرکسی تو زندگی قابل احترام و ستایش بود. نه به خاطر فقط هنرش. اون یه جورایی برام الگو بود.

با این که حدود دو سالی می شد به خاطر دخالت های مامان واسه خودم یه خونه ی مجردی تهیه کرده و م*س*تقل شده بودم، اما هنوز خودم و به خونواده ام به خصوص بابا وابسته می دونستم.

این زندگیِ مجردی هم یه بهونه بود واسه لاپوشونی کارهایی که هر مرد جوونی با استفاده از امکاناتی که در اختیارش هست می تونه انجام بده. البته من هرگز پام و از گلیمم درازتر نمی کردم، اما خب اون خونه واسه گاهی لب تر کردن با رفقا و داشتن آزادی بیشتر جای خوبی بود. از گیر دادن های مامان هم دیگه خبری نبود. لااقل واسه من که پا به بیست و هشت سالگی گذاشته بودم و تو دنیای کار حرفه ایم واسه خودم کسی بودم، دیگه دوره ی این سخت گیری های مادرانه گذشته بود.

حدود سه سالی می شد که به عنوان کارشناس در بخش تحقیقات هواشناسی موسسه ی ژئوفیزیک دانشگاه تهران مشغول به کار بودم و زندگیم خلاصه شده بود تو سفرهایی که به مراکز و ایستگاه های هواشناسی کشور داشتم و به عنوان مدرس در طرح پودمانی آموزش کارورز وکارآموز این رشته خدمت می کردم. البته گه گداری هم سفرهایی به خارج از کشور برای شرکت در جلسات و کنفرانس های بین المللی به پستم می خورد که سفر اخیرم به بخارست یکی از همونا بود.

وقتی از اون جا برگشتم یک راست به خونه ی پدریم سری زدم و مامان مثل همیشه با کلی غرغر ازم استقبال کرد.

بهناز خواهر بزرگترمم اون جا بود و طبق معمول داشت با دو تا وروجکش درسا و دنیا سر و کله می زد. بعضی اخلاقاش درست عین مامان بود و این من و واسه آینده ی اون دو تا نگران می کرد.

داریوش شوهر خواهرم و برخلاف انتظارم اون جا ندیدم و از ندیدنش هم ناراحت نشدم. زیاد باهاش راحت نبودم. اختلاف سنی ده ساله و طرز فکر متفاوتمون باعث این فاصله بود.

بابا مثل همیشه پشت میز کارش ایستاده و از زوایای مختلف به نقشه ای که کشیده بود نگاه می کرد.خیلی لاغر شده بود و پوست صورتش به خاکستری می زد. با دیدنم لبخند نیمه جونی روی لبش اومد

ـ بالاخره اومدی پسر.

بغض ناخودآگاه به گلوم نشست و صدام و دورگه و خشن کرد.

ـ سلام بابا.

دستاش و باز کرد و من دوباره همون بهراد پنج ،شش ساله شدم و به آغوشش پناه بردم. با این تفاوت که این بار بدن نحیف و چهره ی شکسته ی اون بین دستا و آغوش من پنهون شد. سرش و بالا گرفت و با لذت بهم نگاه کرد.

ـ منتظر برگشتنت بودم. باید واسم یه کار کنی.

آب دهانم و قورت دادم تا این بغض لعنتی دست از سرم برداره

ـ چه کاری؟

من و به طرف میز کارش کشوند

ـ این نقشه رو می بینی؟ دیگه تقریبا تموم شده. باید این و به دست یه استاد فرش باف تو کاشان برسونی. دوست دارم آخرین طرحم رو، استاد رحیمی ببافه. این فرش رو واسه نمایشگاهی می خوام که قراره سازمان میراث فرهنگی به افتخار آثارم تو این سی ساله ی اخیر، برگزار کنه. دلم می خواد تا زنده ام، این نمایشگاه و ببینم و خودم توش حضور داشته باشم. این اثر هم میشه آخرین کارم و یه جورایی امضای پای این تلاش سی ساله ام.

به نقشه ی فرش نگاهی انداختم. خودم تا حدودی از اون سر در می آوردم. زمینه و حاشیه بر اساس نقشه ی مرسوم فرش کاشان بود. ترنج مرکزی با نقش هندسی لوزی شکل متمایل به بیضی از تعداد زیادی ترنج متحد المرکز درست شده بود و اسلیمی های گل دار در تمام سطح زمینه وجود داشت. حاشیه ی اصلی هم به عادت همیشه شامل نقش های درشتی بود.

ـ تار وپودش هم قراره از ابریشم باشه؟

ـ آره هم پرز، هم تار و پود. رنگ نخش هم از رنگای طبیعیه. با آقای شریفی که از دوستای قدیمی و یکی از کارکنان خانه ی فرش توکاشانه صحبت کردم. قراره واسه تهیه ی مواد اولیه کمکت کنه. یه فرش نه متریه. ببینم بهراد می تونی برام این کار و بکنی؟

نگاه غمگینی به چشماش انداختم و با خودم گفتم: « می تونم نکنم بابا؟ این آخرین خواستته. »

به سختی سرم و تکان دادم و اون به حرفش ادامه داد:

ـ مزاحمت زیادی برات ندارم. فقط میری کاشان و با استاد رحیمی قرارداد می بندی. قرار شده آقا شریفی همه چی رو آماده کنه. موقع بستن قرار داد هرجور که استاد خواست باهاش راه بیا، اما تاکید کن فرصتمون کمه. گره اول رو که زدن تو برگرد. من خودم تلفنی از شریفی می خوام دنبال کار بافت فرش باشه.

خیلی بی مقدمه گفتم:

ـ شما نگران نباش. من خودم رو کار نظارت می کنم.

بابا با نگرانی پرسید:

ـ پس ماموریت های کاریت چی میشه؟

ـ یه جوری حلش می کنم. شاید با استاد علی اکبری حرف زدم و ازش خواستم ماموریت های این دو سه ماهه ی اول سال رو برام نزدیک تر و کوتاه تر انتخاب کنه تا بتونم برسم هفته ای یه بار به کاشان سر بزنم.

زیر لب با خشنودی زمزمه کرد:

ـ خیلی خوبه .خیالم و راحت کردی. فقط بهراد جان هر طور می تونی راضیش کن مهلت تحویل کارش رو کمتر کنه. من فرصت چندانی ندارم.

ـ بابا!

اعتراض خودخواهانه ام لبخند غمگینی رو به لبش آورد.

ـ می تونم از این حقیقت فرار کنم یا حتی نادیده اش بگیرم؟

برای این که این بحث نا امید کننده رو عوض کنم ناشیانه پرسیدم:

ـ حالا چرا استاد رحیمی؟

با کمی مکث گفت:

ـ این و بهش بدهکارم. قول داده بودم آخرین طرحم و اون ببافه.

نقس عمیقی کشید و از کنارم گذاشت تا روی تختش بشینه. من همون طور مات پشت میز ایستادم و متفکرانه به نقشه خیره شدم. نمی خواستم باور کنم این آخرین طرح اونه.

زانتیای نقره ای رنگی ازم سبقت گرفت و بدجوری جلوی ماشینم پیچید. باعث شد فرمون رو بی اختیار کج کنم و ماشین کمی انحراف به راست پیدا کنه.

ـ ای بر پدرت....

صدای زنگ تلفن همراهم ادامه ی فحشم و تو دلم نگه داشت.

ـ الو بگو؟

صدای هرهر خنده ی کوروش بی اختیار لبخند به لبم آورد.

ـ من کشته مرده ی این آداب معاشرتتم. قدیما یه سلام احوالپرسی رسم بود به گمونم.

ـ ببین آقا پسر خوب و مودب، من الآن تو جاده ام. زود حرفت و بزن چون نمی تونم حواسم و به رانندگیم جمع کنم.

ـ توجاده؟! کجا داری می ری؟

از یه پراید مشکی سبقت گرفتم و واسه راه دادنش به نشانه ی تشکر بوق زدم

ـ تو راه کاشانم.

ـ ماموریت داری می ری؟

ـ آره... اما یه ماموریت شخصی.

با نگرانی پرسید:

ـ اتفاقی افتاده بهراد؟

این نگرانی و جدی شدن اصلا به کوروش نمی اومد. اون صمیمی ترین دوستم و البته همکارم بود.

ـ چیز خاصی نیست. دارم می رم با یه استاد بافنده ی فرش تو کاشان قرار داد ببندم. پدرم ازم خواسته.

ـ ای بابا.... پس چرا اینقدر بی خبر؟ می گفتی ماهم در رکابت می بودیم.

ـ دلت خوشه ها کوروش. تو این مهدوی رو نمی شناسی؟ واسه جور شدن مرخصی خودم کلی بالا پایین زدم. حالا یه کاره می اومدی تو هم درخواست می دادی دیگه عمرا واسه منم راضی می شد. در ضمن من کارم مشخص نیست چند روزی طول بکشه. اگه می اومدی از کار و زندگی می افتادی. راستی ماموریتی چیزی به پستت نخورده؟

ـ فعلا که نه. البته یه دوره ی دو روزه تو زنجان بود که تا پیشنهاد شد آقای چای شیرین رو هوا زدش.

باحرص نفسم و فوت کردم:

ـ خوبه دیگه. هرچی ماموریت نزدیک و کوتاه مدته این نوری باید بره.

کوروش با لحن بامزه ای گفت:

ـ آخ گفتی. نمی دونی واسه جورشدنش چطور جلو اساتید پاچه خواری می کرد. حقا که لقب چایی شیرین برازنده اشه.

از آینه جلو متوجه ی حرکت یه سمند سفید که به نظرم گشت نامحسوس اومد، شدم.

ـ ببین من نمی تونم دیگه صحبت کنم. رسیدم بهت زنگ می زنم.

ـ باشه خداحافظ.

گوشی رو سریع رو صندلی کناری پرت کردم. سمند اومد و ازم سبقت گرفت. ظاهرا اشتباه کرده بودم.

حوالی یازده صبح بود که وارد کاشان شدم. قبلا یه چند باری این جا اومده بودم و کمی هم خیابون ها رو می شناختم.

پرسان پرسان با آدرسی که از آقای شریفی داشتم خونه شون رو پیدا کردم. یه خونه ی ویلایی قدیمی بود. زنگ رو زدم و بدون اینکه کسی جوابی بده منتظر موندم. چند لحظه بعد پسر بچه ی هشت، نه ساله ای اومد در و باز کرد.

ـ بله بفرمایین.

ـ سلام عمو جون... این جا خونه ی آقای شریفیه؟

با لبخند سر تکان داد و منتظر به چشام خیره شد.

ـ خودشون هستن؟

ـ نه... رفته سر کار.

زن مسنی با چادر گل دار جلوی در اومد.

ـ بفرمایین آقا، کاری داشتین؟

ـ راستش من امروز با آقای شریفی قرار داشتم اما هرچی به گوشیشون تماس می گیرم جواب نمی دن.

ـ با کدوم شریفی؟ پسرم یا پدرش؟ آخه احسان صبح ها دادگاه داره، گوشیش معمولا خاموشه.

به حالت نفی سر تکان دادم

ـ نه منظورم آقای شریفی بزرگ هستن.

ـ متوجه شدم. راستش صبح گفت یه جلسه ای تو خانه ی فرش دارن که طول می کشه. فکر نمی کنم بتونین تا قبل از ظهر موفق به دیدنش بشین. شما آقای؟

با ناراحتی سرم رو پایین انداختم:

ـ صدر هستم. پسر یکی از دوستای آقای شریفی.

ـ واقعا شرمنده ام. مثل این که پیش شما بدقول شد.

ـ خواهش می کنم این چه حرفیه؟ اگه ایرادی نداره من همین جا تو ماشینم منتظرشون می مونم.

تعارف زد:

ـ تشریف بیارین داخل.

به طرف ماشین رفتم.

ـ نه مرسی مزاحمتون نمی شم.

سوارشدم و صندلیم و خوابوندم. احتیاج شدیدی به یه چرت کوچیک داشتم.

صدای برخورد دستی به شیشه ی ماشین باعث شد چشمام و باز کنم. مرد مسنی همراه اون پسر بچه داشت با لبخند نگاهم می کرد. چشمام و مالیدم. با کوفتگی مختصری که تو بدنم احساس می کردم در و باز کردم.

ـ سلام آقای شریفی.

ـ سلام پسرم، خوش اومدی. از حاج خانوم شنیدم کلی اینجا منتظر موندین. پیشتون خجالت زده شدم.

با لبخند نگاهش کردم. ریش یک دست سفید و صورت مهربونی داشت.

ـ این چه حرفیه؟ اتفاقا این منم که شرمنده ام. براتون مزاحمت ایجاد کردیم.

دستش رو پشتم قرار داد و من و به طرف در خونه راهنمایی کرد.

ـ تا باشه از این زحمتا. استاد به گردن ما بیشتر از این حق دارن. بفرمایین داخل در خدمتتون باشیم.

ـ نه مرسی من دیگه تو نمی یام. فقط اگه میشه آدرس استاد رحیمی رو بدین رفع زحمت کنم.

لبخند پدرانه ای زد و گفت:

ـ عجله نکن جوون...حاج خانوم تدارک ناهار دیدن. یه لقمه غذا با هم می خوریم و بعدش می ریم سراغ آقای رحیمی.

ـ آخه این جوری که....

حرفم و با مهربونی قطع کرد:

ـ نترس نمک گیرت نمی کنه.

سرم و با خجالت پایین انداختم و یاا... گویان وارد شدم. همسر آقای شریفی جلو اومد و دوباره سلام و احوالپرسی کرد.

نگاهی به اون خونه ی قشنگ و حیاط بزرگش که پر از گل محمدی بود انداختم. عطر غنچه های باز شده هوش از سرم می برد. باز هم اردیبهشت و مثل همیشه فصل گلاب گیری بود.

با راهنمایی آقای شریفی از پله ها بالا رفتم و وارد خونه شدم. مرد تقریبا جوونی جلو آمد و باهام دست داد. به نظرم اومد ازم چندسالی بزرگتر باشه. آقای شریفی ما رو به هم معرفی کرد.

ـ پسرم احسان.... ایشونم آقای صدر، پسر استاد صدر بزرگ.

با اون دوباره دست دادم و صمیمانه گفتم:

ـ بهرادم.

خیلی رسمی گفت:

ـ از آشنایی باهاتون خوشبختم.

به نظرم زیادی اتو کشیده اومد. شایدم تصورش این بود که ازم خیلی بزرگتره، که البته بعد از چیزی که آقای شریفی گفت متوجه شدم تصورش پربیراه هم نبوده.

ـ این آقا پسر مهربونم که می بینین کیان، نوه ی من و پسرِ احسانه.

چشمام از تعجب گرد شد. اصلا به پسر آقای شریفی نمی اومد بچه ای به این سن داشته باشه.

سعی نکردم مثل احمق ها بهشون زل بزنم. خیلی عادی سرتکون دادم و دست نوازشی روی موهای کیان کشیدم.

بعد از خوردن ناهار خوشمزه ای که حاج خانوم تدارک دیده بود، یه استراحت کوتاه کردیم و بالاخره راهی خونه ی استاد رحیمی شدیم.

ماشین رو سر یه کوچه ی تنگ و پر رفت وآمد پارک کردم. به نظرم اومد این منطقه زیادی شلوغه.

آقای شریفی بی مقدمه گفت:

ـ اسم این محل لَتحره. خود مردمش می گن لتر. دلم نمی خواد حرف نا مربوطی در موردشون بزنم، اما درگیری و نزاع خیابونی تو این محل زیاده، ولی آدمای با مرامی هستن. لااقل ما درب جوشقانی ها باهاشون مشکلی نداریم.

لبخند عجولانه ای زدم و بدون اینکه در مورد حرفاش قضاوتی داشته باشم، همراهش شدم. انتهای کوچه جلوی یه در کرم رنگ ایستاد و زنگ زد.

صدای کشیده شدن دمپایی رو سنگ فرش حیاط و بعد صدای ناپخته ای که پرسید:

ـ کیه؟

ـ بی زحمت در و باز کنید.

یه پسر نوجوون چهارده، پونزده ساله که تازه پشت لبش سبز شده بود در و باز کرد و با تردید نگاهمون کرد.

ـ با کی کار دارین؟!

آقای شریفی تسبیح دانه یاقوتیش و داخل جیبش گذاشت و گفت:

ـ با بابات کار داریم. بگو اسدالله شریفی، خودش می شناسه.

پسرک سری تکان داد و برگشت.

با نگرانی پرسیدم:

ـ در این مورد باهاشون از قبل هماهنگی نکردین؟

ـ نه.... آخه از آقای رحیمی مدت ها میشه بی خبر بودم. به خود استاد هم گفتم فکر نمی کنم دیگه سفارشی قبول کنه. از رفقا شنیدم خودش و بازنشسته کرده.

ـ بفرمایین داخل.

صدای پسرک باعث شد نگاه متعجبم و از آقای شریفی بگیرم و به درخونه بدوزم.

مرد میانسالی هم همراهش بود.

ـ سلام شریفی جان خوش اومدی. بفرما.

همراه آقای شریفی وارد شدم و استاد با گرمی از ما استقبال کرد.

چهره ی تقریبا ظریف و ریز نقشی داشت. موهای جلوی سرش کم پشت بود و یه خط اخم عمیق بین دو ابروش وجود داشت. به نظرم در کل مسن تر از سنش دیده می شد.

آقای شریفی با دست من و نشون داد وگفت:

ـ ایشون آقا بهراد، پسرِ استاد صدر هستن... استاد رو که می شناسی؟

استاد رحیمی تکان خفیفی خورد.

ـ مگه میشه نشناسمش؟ حالشون چطوره؟خوبن؟

با ناراحتی سرم و پایین انداختم.

ـ وا... چه عرض کنم؟

ـ آقا یوسف مهمونات و چرا تو حیاط نگه داشتی؟

سر بلند کردم و به زنی که تو چارچوب در ورودی قرار گرفته بود، خیره شدم. به نظرم اومد همسرش باشه. استاد رو به ما کرد وگفت:

ـ شرمنده ام. بفرمایین تو.

وارد یه راهروی باریک شدیم و بعدش اتاق کم نوری که با یه دست مبل راحتی، یه جفت فرش دست بافت شش متری و تلویزیون کوچیکی پر شده بود.

با تعارف مجدد استاد نشستیم و اعضای خانواده اش که تا اون لحظه فقط شامل پسر نوجوون وهمسرش می شد به ما ملحق شدند.

استاد رحیمی با بی قراری پرسید.

ـ نگفتی پسرم، حال پدرتون چطوره؟

با کمی مکث گفتم:

ـ فعلا خوبه اما....

آقای شریفی حرفم رو قطع کرد.

ـ راستش رحیمی جان ما رو استاد فرستاده و می خواد یه کاری براش انجام بدی.

خط اخم بین دو ابروی استاد کمی محو شد و با تعجب نگاهمون کرد.

ـ چه خدمتی ازم بر می یاد؟!

این بار من رشته ی صحبت رو به دست گرفتم:

ـ قراره یه نمایشگاه به خاطر کارهای بابا برگزار بشه که یه جورایی از خدماتی که تو این سال ها به این رشته و هنر داشته قدردانی بشه. بابا هم مایل بود به عنوان حسن ختام کارش آخرین نقشه ای رو که کشیده بافته بشه، اونم فقط به دست شما.

آ اما من... آخه چرا من؟!

از سر ندانستن سر تکان دادم.

ـ نمی دونم. فقط بهم گفت این و به شما مدیونه و قول داده بوده آخرین طرحش رو شما ببافین.

قبل از این که استاد جوابی بده صدای سلام گفتن ضعیفی و بعد ورود دختر جوون و باریک اندامی که سینی چای رو تو دستاش گرفته بود باعث شد ناخوآگاه سرم و بالا بگیرم و بهش زل بزنم.

یه چادر گل دار سفید سرش بود که به زیبایی صورت سبزه و ریز نقشش رو قاب گرفته بود. قد بلند به نظر می رسید و خیلی آروم و با اطمینان قدم برمی داشت. چای را اول جلوی آقای شریفی گرفت و بعد از اینکه به استاد تعارف کرد به طرف من چرخید. لبخند محوی روی لباش بود و نگاهش انگار با من هزار سال آشنا. آروم سر تکان داد و سینی را جلوم پایین آورد. بی اختیار دست پیش بردم و فنجانی چای برداشتم وتا به خودم بیام اون مثل یه نسیم خنک بهاره از کنارم گذشت و به طرف مادرش رفت.

باورم نمی شد از دیدنش این همه تحت تاثیر قرار بگیرم. اون نه زیبایی خاصی داشت، نه اونقدر جالب توجه بود که بخواد از بهرادی که به قول کوروش سر و گوشش حسابی می جنبید دلبری کنه. واقعیتش این بود که اصلا دلم رو هم نبرده بود، فقط نمی دونم چرا برام اینقدر آشنا می اومد.... کجا دیده بودمش؟!

هیچی به ذهنم نمی رسید. با ناامیدی سرتکان دادم و زیر چشمی اون و که کنار مادرش نشست تحت نظر گرفتم.

صدای استاد باعث شد به طرفش برگردم.

ـ اما پسرم من نمی تونم این کار و بکنم.

بی اختیار پرسیدم:

ـ آخه چرا؟! من هر مقدار دستمزدی که بخواین پرداخت می کنم.

دست هاش و جلو آورد و زیر و رو کرد:

ـ ای کاش می تونستم اما اینا دیگه توانایی ندارن حتی یه گره بزنن. جفت مچ دست هام آرتروز دارن. دو سالی می شه دیگه کار نمی کنم.

اون جمله ی آخری رو با ناراحتی گفت و سرش و پایین انداخت.

ـ اما بابا خیلی به این قضیه امیدوار....

بقیه ی جمله ام و با دلخوری خوردم اما نمی تونستم به همین آسونی سکوت کنم. نفس عمیقی کشیدم و ادامه دادم:

ـ راستش استاد برای من گفتن این موضوع خیلی سخته، اما.... بابا داره روزای آخر زندگیش و می گذرونه و دیدن این فرش هم آخرین خواسته ی اونه.

بغض به گلوم فشار آورد و باعث شد دوباره سکوت کنم.

ـ خیلی دلم می خواست.... اما من از خودم مطمئنم دیگه توانایی بافتن ندارم.

آقای شریفی گفت:

ـ این همش تقصیر کم کاریه منه. باید از قبل با آقای رحیمی هماهنگی می کردم تا شما این همه راه و....

ـ من اون فرش رو می بافم.

آقای شریفی ناخودآگاه سکوت کرد. همگی مون با تعجب به طرف اون دختر چرخیدیم.

ـ گلاره!

لحن توبیخ گر و پر از سرزنش آقای رحیمی باعث شد کمی جابخورم اما گلاره حتی یه ذره هم از جاش تکان نخورد. هنوزم اون لبخند مطمئن وحالا به نظرم یه جورایی مهربون رو لبش بود.

ـ بابا من اون فرش و می بافم.

ـ تو تجربه شو نداری.

ـ ولی نقشه خونیم حرف نداره. این و خود شما گفتین.

آقای رحیمی با نا امیدی سر تکان داد.

ـ استاد قبول نمی کنه.

ـ اگه این استاد بفهمه من از پدرم خیلی بهتر می بافم چی؟

واقعا از این همه جسارت و اعتماد به نفس دهنم باز مونده بود. آقای شریفی دخالت کرد:

ـ فکر نمی کنم استاد صدر همچین ریسکی کنه.

استاد رحیمی نگاه گذرایی به گلاره انداخت و رو به من گفت:

ـ تجربه ی اون در حد بافتن قالیچه و سجاده است اما من بهش اعتماد دارم. اون درست میگه، کارش از من خیلی بهتره.

ـ بابا!

این بار لحن گلاره با سرزنش همراه بود. رو به من کرد و خیلی جدی گفت:

ـ مطمئن باشین می تونم اون فرش رو ببافم.

با تردید نگاهش کردم:

ـ آخه مسئله اصلا این نیست. راستش پدرم می خواست اقای رحیمی اون فرش رو ببافه.

ـ این که مشکلی نیست. با پدرتون تماس بگیرین و ازش بپرسین شرایط جدید رو قبول می کنه یا نه.

به نظرم اومد خیلی مسائل رو ساده می گیره. ابرویی بالا انداختم و با تمسخر نگاهش کردم.

ـ به فرض که پدرم با این موضوع کنار بیادو قبول کنه کس دیگه ای اون فرش و ببافه، به نظرتون شانس انتخاب شما بین این همه استاد بافنده ی فرش تو این شهر چقدره؟

بازهم همون لبخند پر از اطمینان وصمیمی، ونگاهی که انگار داشت بهم القا می کرد، تو اشتباه می کنی....

ـ خیلی زیاد.... من تو کمترین زمان سفارش رو تحویل می دم.

آقای شریفی گفت:

ـ صحبت از یه فرش ابریشم نه متریه دخترم.

ـ باشه اما من به مهارتم ایمان دارم. اگه اون فرش رو تو کمتر از دو ماه تحویل دادم چی؟

استاد رحیمی اعتراض کرد.

ـ گلاره رویایی فکر نکن. حساب کردی تو هر روزش باید چند هزارتا گره بزنی؟

ـ من می تونم بابا... نگران نباش. بذار آخرین خواسته ی استاد برآورده شه.

مادرش با تردید سربلند کرد و گفت:

ـ منم کمکش می کنم.

دیگه کسی چیزی نگفت و من نگاه بی طاقتم رو از چند جفت چشمی که منتظر به دهنم خیره بودند گرفتم و با خودم فکر کردم باید با بابا تماس بگیرم.

وقتی موضوع رو فردای اون روز باهاش درمیون گذاشتم بیشتر از هرچیزی انتظار داشتم از شنیدنش ناراحت بشه، اما اون برخلاف تصورم پشت گوشی خندید و همون خنده ی ریز و شادش لبخند رو به لبم آورد.

ـ به چی می خندین بابا؟

ـ به دور تکرار این زندگی.

با کنجکاوی پرسیدم:

ـ نمی خواین بیشتر توضیح بدین؟

ـ همه چی برمی گرده به یه خاطره ی خیلی دور. حدود بیست و پنج سال قبل... اون روز هم یه جوونی مثل همین دختر خانومی که تو ازش حرف زدی با جسارت پا جلو گذاشت و خواست طرحی رو که برای کشیدنش کلی وقت و انرژی گذاشته بودم ببافه. چون استادش نمی تونست و وقت نداشت.خب اگه من مثل الآن از هرچی شهرت و محبوبیت تو این هنر سیر بودم، بی برو برگرد به نگاه مطمئن اون جوون اعتماد می کردم و فرش رو می دادم تا ببافه؛ اما در نهایت نه غرورم اجازه داد نه کسی که قرار بود فرش براش بافته بشه گذاشت اون پسر جوون این کار و بکنه. نقشه رو به یکی دیگه دادیم و اون این قدر امروز و فردا کرد که نه تنها کارش خیلی دیر تموم شد بلکه وقتی فرش رو دیدیم کاملا از دور داد می زد دو دست بافته شده و براش زحمت زیادی نگذاشتن. نتیجه ی کار رو که دیدم بی چک و چونه رفتم سراغ اون جوون و ازش عذر خواهی کردم و قول دادم بهترین کارم و هم بدم اون ببافه اما اون جوون که همین استاد رحیمی ما باشه گفت بهترین کار رو نمی خواد...آخرین کار و می خواد و منم قبول کردم. البته بعداز اون ما خیلی با هم کار کردیم و اون فرش های زیادی رو با نقشه هایی که من کشیدم بافته، اما وقتی از اصفهان مهاجرت کردیم و ساکن تهران شدیم خود به خود ارتباطمونم قطع شد، بدون اینکه قولی که بهش دادم از یادم بره.

نفس بلندی کشید وادامه داد:

ـ حالام که به اینجا رسیدیم، من آخرین نقشه ی زندگیم و کشیدم اما اون نمی تونه ببافه و دخترش....

دوباره خندید و برای چند لحظه سکوت کرد. به خودم جراتی دادم و پرسیدم:

ـ نگفتین بالاخره من چیکار کنم؟

بابا انگار داشت واسه خودش زیر لب زمزمه می کرد:

ـ دلم می خواد فرشی که با دستای اون دختر جسور بافته می شه رو ببینم و لمس کنم.

پس راضی بود. یا لااقل از حرفاش این طور برداشت کردم که می خواد اون نقشه رو گلاره ببافه.

هه... گلاره... چه زود هم با اسمش صمیمی شده بودم. هنوزم حرفای جسورانه ش و اون لبخند مهربونش تو ذهنم مدام تکرار می شد.

خب باید قبول می کردم یه جورایی خاص بود، اما اینکه از لحاظ احساسی بخواد درگیرم کنه... نه. دخترهایی به مراتب زیباتر از اون تو زندگیم می اومدن و می رفتن و من هیچ وقت دلبسته شون نمی شدم. اگه گوش شیطون کر کسی هم به دلم بند می شد، بلافاصله یه سوال مسخره می اومد تو ذهنم که « بهراد سهم تو از رندگی اینه؟ » و واقعا چقدر زیاده خواه و مغرور بودم که بلافاصله جواب نه می دادم.

گاهی احساس می کردم دارم از دیگرون سوءاستفاده می کنم. فرقی هم نداشت طرف مرد باشه یا زن، مهم این بود منافع من به خطر نیفته و به قول کوروش خیلی از خود متشکر بودم که اگه شکستی هم تو یه رابطه داشتم خودم و هرگز مقصر ندونم. واقعا شخصیت مزخرفی داشتم.

ذهنم دوباره به طرف گلاره پرکشید و طرح اون لبخندهای لعنتی که دست از سرم بر نمی داشت. باید تصمیم بابا رو با خونواده ی رحیمی درمیون می گذاشتم.

وقتی به آقای شریفی همه چی رو گفتم خیلی خوشحال شد و خواست هرچه زودتر این خبر و بهشون بدیم، اما من با شیطنت مانع شدم و ته دلم گفتم: « بذار یکم دیگه صبر کنه و مزه انتظار رو بچشه. نباید خیال کنه راحت تونسته به خواسته اش برسه. »

با آقای شریفی از کارگاه فرش بافیش و دار فرشی که برای اون دختر به پا کرده بود، دیدن کردم و همون جا هم رنگ وجنس نخ ها رو که از ابریشم بود بررسی کردم. بنا به نقشه، زمینه ی فرش سفید عاجی بود و رنگ نخ ها هم عموما از خاکستری، قهوه ای، توتونی، عاجی و سیاه تشکیل می شد. همه چیز در ظاهر عالی بود اما دو ایراد اساسی داشت. اول این که، کارگاه محل پر رفت وآمدی بود و عموما هم مردها بیشتر از زن ها بودند و این کار رو برای گلاره ی جوون سخت می کرد. شاید هم من خیال می کردم براش سخت به نظر می یاد.

دوست نداشتم این فرش زیر نگاه این همه آدم بافته شه. به خودم تشر زدم: « دروغ نگو بهراد. تو دوست نداری اون زیر نگاه این همه مرد فرش ببافه. خب چرا؟ مگه نمی گی بهش احساسی نداری؟ »

نه من واقعا بهش هیچ حسی نداشتم. فقط کمی غیرتی با این موضوع داشتم برخورد می کردم. شاید چون برام آشنا می زد، به حساب همون نمی خواستم این جا کار کنه.

و اون دلیل دوم، که قانع کننده تر بود « مسافت راه. »

فکر نمی کردم استاد رحیمی اجازه بده گلاره هرشب ساعت هشت این مسیر رو تنها تا خونه بره.

آقای شریفی پرسید:

ـ خب نظرتون چیه؟ راضی هستین؟

خیلی رک گفتم:

ـ هم آره.... هم نه.

جا خورد و با بهت نگاهم کرد.

ـ آخه چرا؟!

این چرا برای اون « نه » بود که خیلی قاطعانه به زبون آورده بودم.

ـ خب کارگاه شما محیط خوبیه اما من دنبال یه جای آروم تر و کم رفت و آمدتر می گردم.

آقای شریفی سعی کرد قانعم کنه.

ـ اما اکثر کارگاه ها همین قدر پر رفت و آمدن.

منظورش این بود که جای خلوت تر نمی تونه پیدا کنه.

ـ خب شاید بهتره به جای کارگاه دنبال یه خونه باشیم.

ـ اما این هزینه برداره.

ـ کیفیت کار بیشتر از هزینه برام اهمیت داره.

جوابم کمی مغرورانه بود. حالا انگار امکانات مالیم چقدر بود که بخوام اینقدر راحت، مثل ریگ پول خرج کنم. خودم رو با این دلیل که هدفم برآورده کردن آخرین خواسته ی بابا به بهترین وجهه، راضی کردم.

آقای شریفی با ناراحتی پرسید:

ـ دنبال چه جور جایی هستین؟

مطمئن بودم به خاطر حاضر جوابیم و این که تعارف گونه با مسئله برخورد نکردم ازم دلخوره. خب باید احترام ریش سفیدش رو نگه می داشتم. کمی نرمش تو لحنم به خرج دادم وگفتم:

ـ یه خونه ی ویلایی تقریبا نزدیک همون محل که توش زندگی می کنن. دنبال بزرگ و جادار بودنش نیستم. فقط نورگیر باشه و فضای مناسبی برای گذاشتن دار قالی. من و ببخشید آقای شریفی، واقعا براتون جز دردسر چیزی نداشتم. انشاا... بتونم از خجالتتون دربیام.

چیزی نگفت. شاید اون هم تصمیم گرفته بود که بی تعارف برخورد کنه.

قرار شد بعد از گرفتن خونه خبر رو به خانواده ی رحیمی بدیم. فکر نمی کردم لااقل تا دو روز آینده چنین اتفاقی بیفته.

به هتلم برگشتم و مثل روز قبل منتظر تماس آقای شریفی شدم. شب حوالی ساعت ده بود که تماس گرفت و گفت خونه ی مورد نظرم و پیدا کرده. دروغ نبود اگه بگم حسابی جا خوردم. خب انتظار داشتم بیشتر از این ها طول بکشه. قرار شد صبح از خونه دیدن کنیم و اگه من راضی بودم برای اجاره اش قول نامه بنویسیم.

از اون خونه چیزی تو ذهنم تصور نکرده بودم اما وقتی آقای شریفی در کوچیک سبز رنگش رو با یه کلید وا کرد و وارد شدیم دهنم از تعجب باز موند و همون حس آشنا باعث شد از ترس تکان بخورم. به خدا قسم من این خونه رو قبلا دیده بودم... اما چطوری؟!

نگاهم به در چوبی و اون شیشه های کوچیک رنگی خیره شد. حوض لوزی شکل وسط حیاط و فواره ای که به نظر سرش شکسته بود. با اون گلدان های شمعدانی هفت رنگ دورش، جلو چشام بودن و باغچه های دو طرف حیاط پر از گل محمدی و جالب این جا بود که عطرش برام به طرز دردآوری آشنا بود.

احساس می کردم باید کنج دیوار یه دوچرخه ی کوچیک قرمز رنگ که روی جفت فرمون هاش نوارهای رنگی آویزونه افتاده باشه اما اون دوچرخه اون جا نبود.

نگاهم و با حیرت دور حیاط چرخوندم و بی اعتنا به آقای شریفی از پله ها بالا رفتم. در ورودی قفل بود. تا اون به خودش بجنبه دستم و دو طرف گیجگاهم حایل کردم و با کنجکاوی به شیشه ی قرمز رنگی چسبیدم.

ـ بذارین در و براتون باز کنم.

به سختی خودم و کنار کشیدم و اون سریع در و باز کرد. اولین چیزی که به مشامم خورد بوی ماندگی و گرد و خاک بود. بی اختیار عطسه کردم و با خودم گفتم: « باید بدم یکی تمیزش کنه. »

یه هال تقریبا بیست متری بود که با دو پنجره ی بزرگی که داشت نورگیر به نظر می رسید. درِ آشپزخانه درست روبروی در ورودی بود و کنارش دو تا در کوچیک که به نظرم اومد سرویس بهداشتی و حموم باشه. دو تا اتاق خواب هم سمت چپ قرار داشت که فکر کردم اولی باید بزرگ تر و روشن تر باشه.

آقای شریفی درها رو یکی یکی باز می کرد و هربار نظرم و در موردشون جویا می شد.

درنهایت پرسید:

ـ بالاخره پسندیدین؟

هنوزم شوکه بودم.

ـ آره... همین جا رو می خوام.

ـ فردا به بچه ها می گم بیان یه دستی به سر و روش بکشن و دارقالی رو برپا کنن.

حرفی نزدم. اونقدر فکرم مشغول بود که ترجیح می دادم سکوت کنم. من این خونه رو می خواستم.

عصر همون روز به دیدن خونواده ی استاد رحیمی رفتیم و این بار اون ها برخلاف دفعه ی قبل آمادگی روبرو شدن با ما رو داشتن. وقتی گلاره با لبخند در و باز کرد بی اختیار اخم کردم. نمی دونم چرا می خواستم نذارم به همین آسونی از قضیه سر در بیاره. وقتی با تعارف خانوم رحیمی روی اون مبل های راحتی جا خوش کردیم استاد پرسید:

ـ خب با بابا حرف زدین؟

ـ بله.

کمی مکث کردم. همه شون منتظر به چشام خیره بودن. استاد با ناراحتی، خانوم رحیمی با نگرانی، پسر نوجوونش با التماس و گلاره مطمئن با همون لبخند همیشگی.

خدای من اصلا واسه این بشر چیزی به عنوان ترس و دلشوره وجود نداشت. نگاهم و به سختی ازش گرفتم و به طرف استاد برگشتم.

ـ اون قبول کرد.

صدای نفس بلندی که خانوم رحیمی و پسرش همزمان از سر راحتی خیال کشیدن لبخند رو به لبم آورد. مطمئن بودم اونا به این کار نیاز داشتن و حالا از داشتنش احساس آرامش می کردند. به خودم قول دادم نصف مبلغ قرار داد رو قبل از شروع کار بدم.

نگام بی اختیار به طرف گلاره چرخید که حتی به اندازه ی یه اینچ هم تو صورتش تغییر به وجود نیومده بود. خیلی رک پرسیدم:

ـ شما خوشحال نشدین؟!

ابرویی بالا انداخت و با خنده سرتکون داد:

ـ چرا خیلی...

به زبونم نیومد بپرسم: « پس واسه چی این قدر آرومی وخوشحالیت و نشون نمی دی؟ »

فقط عین احمق ها بهش زل زدم و اون که سوال نپرسیده ام رو از چشمام می خوند گفت:

ـ مطمئن بودم قبول می کنن.

نفسم و با حرص فوت کردم و نگاهم و به زمین دوختم. این اعتماد به نفس زیادی عجیب بود. کمتر دختری رو تو زندگیم می شناختم که اینقدر محکم و با اطمینان برخورد کنه. حتی اون چند تایی که به داشته هایی مثل زیبایی و ثروت و تحصیلات مغرور بودن هم اعتماد به نفس این و نداشتن. شخصیت این دختر برام شده بود عینِ یه معما که تا حلش نمی کردم آروم نمی گرفتم.

وقتی آقای شریفی از وضعیت خونه حرف زد گلاره و مادرش با ذوق و شوق مسئولیت تمیز کردن اون جا رو به عهده گرفتن و استاد از این که مکان مناسبی رو برای بافت فرش درنظر گرفته بودم کلی قدردانی کرد.

از فردا صبح همراه اون ها دنبال کارهای خونه افتادم. دارقالی که به پا شد با آقای شریفی حساب کتاب کردم و بعد از عوض کردن قفل های خونه یه کلید برای خودم برداشتم و بقیه رو به گلاره سپردم.

دیگه فرصت چندانی برای موندن نبود. باید به تهران برمی گشتم و ماموریتی که برام در نظر گرفته بودن رو می رفتم.

شب حوالی ساعت نه ،نه و نیم به خونه رسیدم. با اینکه خستگی و خواب حسابی بهم فشار می آورد یه دوش ده دقیقه ای گرفتم و خودم و رو تختم پرت کردم. دلم برای اینجا حسابی تنگ شده بود. نگاهم و از وسایل مورد علاقه ام گرفتم و به طرف در برگشتم.

ـ یا خدا....

دستم و با ترس روی قلبم گذاشتم. کوروش مثل اجل معلق جلو روم تو چارچوب در وایساده بود.

ـ اینجا چه غلطی می کنی عزراییل؟

دستش و به کمرش زد و با عشوه گفت:

ـ ایـــــش.... خو معلومه دیگه، اومدم جونت و بگیرم

سرجام نیم خیز شدم.

ـ از کی اینجایی؟ یعنی منظورم اینه که چطوری اومدی تو؟

ـ وا خب با کلید دیگه.

خیلی تلاش کردم جلوی خنده ام و بگیرم.

ـ کوروش به خدا می کشمت. کلید رو چه جوری جور کردی؟

باخنده جلو اومد و خودش و کنارم روی تخت انداخت. یکی از شلوارهای راحتیم تنش بود.

ـ حالا یه جوری جور کردم نمیشه بی خیال شی؟ مهم اینه دلم برات خیلی تنگ شده بود.

نوک بینی ش و به موهام نزدیک کرد و یه نفس عمیق کشید.

ـ به چه خوش بوئه. شامپوت چیه؟

هنوزم ازجوابش قانع نشده بودم و داشتم چپ چپ نگاش می کردم.

ـ بِلنداکس مشکی.

چشم هاش و ریز کرد وگفت:

ـ پس چرا من اینو تو حمومت ندیدم نامرد؟

هلش دادم اون ور و با خنده گفتم:

ـ داری پررو میشی هــــا.

ـ برو بابا خسیس!

از جاش بلند شد. این بشر یه دقیقه آروم و قرار نداشت. به گمونم بچگی بیش فعالی داشته و کسی تشخیص نداده، این طفلی هم بی دوا درمون بزرگ شده.

ـ نگفتی این جا چه غلطی می کنی؟

مثل بچه ها لب ولوچه اش آویزون بود.

ـ به تو چه؟

به طرفش خیز برداشتم وصدام و به شوخی بالا بردم:

ـ دیگه داری اون روی سگ من و بالا می یاری هــــا. نذار کلاهمون تو هم بره. بد می بینی.

خودش و کنار کشید وبا تشر گفت:

ـ خب بابا جوش نیار می گم. با جمیله دعوام شد از خونه زدم بیرون.

جمیله مادرش بود که فقط چهارده سالی ازش بزرگتر بود. یه زن زیبا و مهربون و به قول کوروش « جای خواهر ». زیباییش واقعا بی حد واندازه بود.

ـ باز چه غلطی کردی حیف نون؟ می میری یه روز تن اون خدایبامرز و تو قبرش نلرزونی؟

پدر کوروش ده سالی می شد فوت کرده بود.

ـ تو بمیری این دفعه دیگه تقصیر اون بود.

ـ خودت بمیری. مگه چی شده؟

ابروهاش تو هم گره خورد و با دلخوری گفت:

ـ واسه اش خواستگار اومده.

بی اختیار زدم زیر خنده و اون با این کار حسابی عصبانی شد.

ـ زهرمار. خنده داره؟

ـ نه.... اما این ناراحتی تو آدم و به خنده می ندازه. خب مرد نا حسابی می خواستی خواستگار نیاد؟ جمیله خانوم فقط چهل و دوسالشه. یعنی حق زندگی نداره؟ بی انصاف نباش کوروش، از سی و دو سالگی بیوه بوده.

با لجبازی نگاهش و ازم گرفت.

ـ خب همون اوایل ازدواج می کرد. چرا حالا که وقت زن گرفتن منه؟

دیگه خداییش این یکی جوک بود و نتونستم جلو خنده ام و بگیرم.

ـ نه بابا، تازه یادت افتاده؟ چطور تا دیروز که با هزار نفر می پریدی و مادرت حرص می خورد و اصرار داشت ازدواج کنی زیر بار نمی رفتی؟ درضمن اون روز که بابات به رحمت خدا رفت جنابعالی هیجده سالت بود. خداییش اون موقع راضی می شدی با کسی ازدواج کنه؟

ـ من الآن هم مخالف ازدواجش نیستم. فقط همه ی حرفم اینه که زمانش مناسب نیست.

تو جام نشستم و بهش تشر زدم.

ـ دیگه داری دیوونه ام می کنی هــــا. اون بنده خدا رو تو یه خونه ی خالی تنها رها کردی اومدی اینجا که چی؟ غیرتی شدی کوچولو؟

دستش و تو موهای قهوه ایش فرو برد و متفکرانه بهم زل زد. عاشق این تضاد قشنگ موهای روشن و چشم های مشکیش بودم. یه جورایی خاص بود.

ـ برو خونه تون کوروش و سعی کن بزرگی شی. به مامانتم بگو از این مکمل های غذایی کودک برات بخره، بخوری و زودتر عقل رس شی عمو جون.

شوخیم جواب داد و اخماش کم کم واشد و با خنده گفت:

ـ گم شو عوضی ،واسه خودت نسخه بپیچ. در ضمن جمیله تنها نیست. خاله ام اومده پیشش.

هلم داد اونور و بازم روی تخت افتاد. منم که دوباره داغ دلم تازه شده بود گفتم:

ـ هوی وحشی نگفتی کلیدا رو از کجا آوردی؟

خودش و به خواب زد وبا بی حالی گفت:

ـ از یکی از دوست دخترات گرفتم.

یه مشت درست و درمون حواله ی کمرش کردم.

ـ زر مفت نزن کوروش. من دوست دخترام و اینجا نمی یارم. تو که می دونی من هر چقدرم عوضی باشم اهل اینجور کثافت کاری ها نیستم، چه برسه به این که کلید بدم دستشون.

یهو از تخت پایین پرید و در حالیکه کمرش و می مالید مثل احمق ها نگام کرد.

ـ ای بابا.... پس اونی که من هفته ی پیش اینجا دیدم و قیافه اش خفن آشنا می زد، دوست دختر خودم بود؟!

آروم آروم خودم و جلو کشیدم و با تهدید نگاش کردم.

ـ حالا دیگه دختر می یاری این جا؟

به طرف در خیز برداشت.

ـ وایسا کوروش که کشتنت برام حلال شد.

یه جیغ زنونه ی بنفش کشید و از اتاق بیرون دوید.

ـ به جون خودت شوخی کردم.

دم در اشپزخونه بهش رسیدم و یقه اشو گرفتم.

ـ راستش و بگو کوروش از کجا آوردی؟

ـ آذر جون ازم خواست کلیدهات و یه جوری گیر بیارم تا بتونه گهگداری این جا یه سر بزنه. منم ازت کش رفتم اما بهش ندادم.

دستم رو یقه اش شل شد. با ناباوری نگاش کردم. نمی تونستم قبول کنم مامان تا این حد بخواد تو زندگی خصوصیم دخالت کنه.

ـ باورکن بهراد اون نیت بدی نداشت، فقط نگرانت بود.

با دلخوری خودم و کنار کشیدم. مچ دستم و با التماس گرفت:

ـ به مرگ خودم بهش ندادم.

سرم و با ناراحتی تکون دادم و حرفاشو باور کردم. چون کوروش محال بود به دروغ مرگ خودش و قسم بخوره. بدون این که چیزی بگم به طرف اتاق خوابم به راه افتادم.

ـ یه چیزی بیارم بخوریم از این حال و هوا بیایم بیرون؟!

برگشتم و نگاش کردم.

- نه من نمی خورم می ترسم خوابم سنگین بشه. تو اگه خواستی بخور. جاش و که می دونی؟

ـ آره اما تنهایی مزه نمی ده. بریم بخوابیم که صبح باید با قیافه ی نحس مهدوی و چایی شیرین رو به رو بشیم. اوه اوه طراوتی رو یادم رفت بگم. این دختره ی جز جیگر گرفته تو این چند روز غیبتت مخم و تیلیت کرد تا سر دربیاره تو کجایی.

یه لبخند غمگین رو لبم نشست.

ـ خب بهش حقیقت و می گفتی.

ـ حرفا می فرماییدهــــا... خداییش دیدن قیافه ی فضول و نگرانش که عین ذرت بو داده بالا و پایین می پرید موهبتیه که هر سی هزار سال خورشیدی یه بار نصیب آدم میشه. بس که این آدم از خود متشکره.

بازم چیزی نگفتم و اون که چونه اش واسه حرف زدن گرم شده بود پرسید:

ـ راستی چه خبر از کاشان؟ خوش گذشت؟ قرارداد بستی؟

رو تخت دراز کشیدم.

ـ چه خوش گذشتنی؟ آره بستم اونم با یه دختره هفده، هیجده ساله.

ـ واقعا؟! یعنی استاد این همه راه تو رو فرستاده که با یه الف بچه قرار داد ببندی؟

ـ چی بگم وا...؟ پیش اومد.

کوروش کنارم دراز کشید. چپ چپ نگاش کردم. بی خود نبود که این همه تلاش کرد واسه اتاقم تخت دو نفره بخرم. نامرد فکر این روزها رو می کرد.

ـ حالا دختره خوشگله؟

بی اختیار فکم منقبض شد.

ـ واسه خوشگلیش باهاش قرارداد نبستم.

سریع گارد گرفت:

ـ خب چرا ترش می کنی داداش؟ یه چیزی پرسیدمــــا.

با دلخوری بهش خیره شدم.

ـ کوروش آدم شو.

ـ آخه چه نیت بدی باید پشت سوالم باشه؟ خودتم که گفتی کوچیکه. واسه خاطر کنجکاوی پرسیدم دیوونه.