رمان گیسو کمند به قلم نگین حبیبی

ژانر : #عاشقانه #هیجانی‎

خلاصه :

کمند دختری از باند عتیقه کالفرنیا ماموریت میگیره وارد باند عتیقه تهران بشه و توجه و علاقه رییس باند”دان”رو جذب کنه..اما این فرد بویی از احساس نبرده و برای کمند که اولین ماموریته کار خیلی سختیه…در این بین هم مشکلاتی پیش میاد و ماجراهای جالبی براش اتفاق میوفته.

مقدمه:

من یه دخترم..

یه دختر ساده...دست و پاچلفتی و خدای سوتی!

هیچ چیز جذابی ندارم..

نه چشم رنگی..نه موهای بلوند و نه لحن صحبت خوب!

دو جفت چشم مشکی و موهای قهوه ای و تموم!

حالا من باید وارد یه بازی بشم...

یه بازیه سخت!

یه بازی عذاب آور و طاقت فرسا...

که معلوم نیست آخرش به سر منه بیچاره چی میاد!

ژانر:اکشن...طنز..عشقولی...

من ناز نمیکشم دلت خواست برو ، کج کج نکنم نگاه و" یکراست" برو... هرجور که مایلی بزن قید مرا ، هرچند دلم یکه و تنهاست، برو... دیگر نکشم منت" مهتابت" را ، "تاریکی" از این به بعد زیباست، برو...! خودخواهی و در فکر خودت هستی و بس، پس خواهش و التماس، بیجاست، برو... روراست بگویم نه من آن "مجنونم" نه در سر تو هوای "لیلا"ست، برو... یک لحظه نگاه هم نکن، پشت سرت در، روی تو و خاطره ها "واست" برو... از اول کار، اشتباه از من بود ؛ آری همه" از ماست که بر ماست" برو... بی معرفتی ولی ندارم گله ای؛ این رسم همیشه های دنیاست، برو... یک روز که دلتنگ شدی میفهمی ؛ حسرت "تو"ی هرگز نشد "ما"ست، برو..!!!

در صندوقو بالا زدن...نگاهی به مجسمه های عتیقه انداختم...طبق آموزش هایی که مادام داده بود باید اصل باشه...کلاه کَپَمو جابه جا کردمو لبخند بدجنسی زدمو گفتم:

-OK.

نگاهی به دستیار بغل دستم انداختم و عقب رفتم...دَنیِل چمدون هارو به کمک بقیه افراد از توی ماشین های خودمون گذاشت و به سمتم اومد:

-پولارو بدم؟

سرمو تکون دادم و به سمت ماشین رفتم...یکی از همون بادیگاردا درو برام باز کرد و من پامو روی بدنه شاستی بلند گذاشتمو و روی صندلی نشستم...درو بست...تی شرتمو مرتب کردم که دنیل کنارم نشست و علامت حرکت داد...به ساختمون اصلی رسیدیم و خیلی مخفیانه وارد پارکینگ شدیم...دوباره درو برام باز کردن...واقعا از هیکلشون با کت و شلوار مشکی و اون سرهای تراشیده و عینک آفتابیشون می ترسیدم!سعی کردم ظاهرمو حفظ کنم و وارد ساختمون شدم...آخیش...چه هوای خنکی...به سمت اتاقم رفتم که دنیل گفت:

-اگه مادام سراغتو گرفت؟

-صدام کن.

درو باز کردمو وارد شدم...کلاه و جلیقه مو برداشتم و روی تخت مشکی و قرمزم انداختم...وارد بالکن شدم...دست به سینه به سواحل کالیفرنیا و زن و مردایی که با اون حالت باهم والیبال بازی میکردن یا کارای دیگه!نگاه کردم...دیگه برام عادی بود...پوفی کشیدمو وارد اتاق شدم...در اتاق تقه ای خورد...

-بیا تو.

دنیل اومد...برگشتم و به تیپ تابستونیش خیره شدم...موهای بور و چشمهای آبی...یکی از همین اروپاییا که وارد باند مادام شده بود...البته قبل از من اینجا بود..

دنیل-مادام...

-الان میام.

سر تکون دادو رفت...یه تاپ قرمز پوشیدم با شلوار جین مدل پاره پاره و موهامو دم اسبی بالا سرم بستم...با این حال تا کمرم میومد...باید کوتاهشون میکردم و مادام نمیذاشت!در حالی که با ریتم آهنگ بدنمو تکون میدادم صندلامو پوشیدمو به سوی اتاق کارش رفتم...تقه ای زدم...

-بیاتو.

وارد شدم...طبق معمول پشت میزش نشسته بود...پوست سفیدش و چشم های سبز و موهایی که مدل مصری کوتاه کرده بود بامزه اش کرده بود...اونم مثل من ایرانی بود...البته دو رگه...ایرانی-آمریکایی...من و اون تنها ایرانی های این باند بودیم...البته که مادام رییس بودو همیشه اینو به من گوشزد میکرد که دست از پا خطا نکنم...وقتی از اون خونه وحشت فرار کردم...وقتی 16سالم بودو به خیابونای تاریک تهران که برای هر دختری توی اون موقع شب خطرناک بود پناه آورده بودم...وقتی از سرما یه گوشه کنار پله های هتل کز کرده بودم...کار خدا بود که مادام از هتل بیرون اومدو منو دید...فرشته نجاتم توی اون روزا بود...وقتی از زندگیم براش گفتم تصمیم گرفت کمکم کنه و منو با خودش ببره خارج... لبخند به لبم اومد و گفتم:

-کاری داشتین؟

اشاره کرد برم جلوتر...روی میز بزرگش چندتا از همون عتیقه ها بود...سوالی نگاهش کردم...

-مشکلی پیش اومده؟

مثل همیشه به صندلی تکیه دادو داد زد:

-کمند!

تکونی خوردمو چشمامو بستم...باز چه گندی زدم؟لب گزیدم و گفتم:

-توروخدا غرغر نکن...چی شده؟

پایه ی یکی از مجسمه هارو برگردوند و گفت:

-تو مارکی می بینی؟

دقت کردم..آخ آخ بازم یادم رفته بود...پوفی کردو مجسمه رو به دیوار کوبید که هزار تیکه شد...با تعجب نگاهش کردم که گفت:

-بازم بهت انداختن!تو کی باید یاد بگیری ها؟

"ها"رو داد زد که چند قدم عقب رفتم...ادامه داد:

-اینهمه سال تعلیمت دادم...چرا یاد نمیگیری پس؟منو پیر کردی کمند...

میدونستم بحث ادامه داره...بخاطر همین سریع گفتم:

-تکلیف چیه؟

مادام دستی به ابروش کشید و گفت:

-نمیدونم...

سریع انگشت اشاره شو به نشونه تهدید به سمتم گرفتو گفت:

-ولی تکلیف تو یکی رو تا فردا مشخص میکنم...دیگه بخشش بسه!

شونه ای بالا انداختمو گفتم:

-منتظرم.

ولی خیلی سریع از حرفم پشیمون شدم...از مجازاتهای مادام می ترسیدم...یه گنگستر واقعی بود!لبمو با زبونم تر کردمو گفتم:

-با اجازه...

و بدو از اتاقش زدم بیرون...داشتم به سمت اتاق خودم میرفتم که با صدای دنیل سرجام موندم...وایساد روبرومو گفت:

-توبیخ شدی؟

و پوزخندی زد با حرص گفتم:

-از عمد نگفتی بهم آره؟الان داری به خودت میبالی نه؟

به سمت اتاقم رفتم...زیرلب به فارسی گفتم:

-یالغوز..

اخم هاش رفت تو همو گفت:

-چی گفتی؟!

بهم نزدیک شدو گفت:

-مگه نمیدونی زبونی غیر از زبون انگلیسی اینجا ممنوعه؟

با حرص نگاهش کردم...خواست حرف دیگه ای بزنه که مادام در اتاقشو باز کردو رو به دنیل گفت:

-بیا کارت دارم.

مطمئنا از دوربین راهرو رو دیده بود...دنیل از کنارم رد شدو وارد اتاق مادام شد...پوفی کشیدمو وارد اتاق خودم شدم...دستمو به کمر زدمو شروع کردم با خودم حرف زدن:

-خاک تو سرت کمند...از پس یه معامله برنمیای...یعنی خاک!

خودمو روی تخت پرت کردم و به سقف خیره شدم...پوزخندی زدم...وقتی 16سالم بود و حرف از خارج رفتن برای تحصیلات میشد من از این موضوعا بدم میومد...ولی حالا؟از وضعیتم راضی ام...از اینکه از اون خونه ی وحشت بیرون اومدم راضی ام...از اینکه از دست عمه و شوهر عمه ی بد ذاتم خلاص شدم راضی ام...طولی نکشید در تقه ای صدا خورد و پشت بندش صدای خدمتکار که میگفت برم واسه شام...بلند شدمو بیرون رفتم...من سختی های زیادی رو متحمل شده بودم که به اینجا رسیده بودم...ولی هنوز همون دختر دست و پا چلفتی 6سال پیشم...دیگه دارم روانی میشم...به میز رسیدم...یه میز بزرگ و طولانی که راسش مادام نشسته بود...در اصل اسمش آناهیتاست!اصلا نگاهم نمیکرد...میدونم گند زده بودم...کنارش نشستم و مشغول خوردن شدم...مادام همش تو فکر بود...گاهی نگاهم میکرد و دوباره مشغول میشد...مشکوک میزد...خدایا چه فکری داره؟دنیل هم که مدام پوزخند میزد...دوست داشتم چشمای آبیشو از کاسه دربیارم...

روی شنای ساحل دراز کشیده بودمو برنزه میکردم...یه کلاهم روی صورتم بود...پوست صورتمو دوست داشتم...دوست نداشتم سیاه تر از این بشه!سفید نبود ولی خب...گندمی بود...توی رویاهای آینده ام غرق بودم که لگدی به پام خورد...کلاهو از روی صورتم برداشتم ولی آفتاب خورد توی چشممو باعث شد چشمام بسته شن...ولی صدای یکی از همون غول تشنارو شنیدم:

-برو پیش مادام.

و بعدم عین خر سرشو انداخت و رفت!ایشی گفتم و بلند شدم... درحالی که کلاهو روی موهام میذاشتم رفتم سمت مادام که زیر چتر دراز کشیده بود و مشغول نوووش جان!کردن آبمیوه اش بود و دمر خوابیده بود...ویلیام نامزد 46!سالشم داشت کرم برنزه براش میزد...اییییی...چندشم میشد یکی بهم اونجوری دست میزد!مادامو نگاه...چه لبخندای مکش مرگ ما میزنه...نشستم کنارش...یکی از چشماشو باز کردو گفت:

-اومدی؟

-نه تو راهم.

تک خنده ای کردو گفت:

-بامزه!

منو مادام میتونستیم باهم فارسی صحبت کنیم...بعضی وقتام خوب میشد یه جور رمزی حرف زدن بود...دست ویلیام رو پس زد و روی پهلو خوابید و بهم زل زد...نوچ نوچی کردو زیرلب گفت:

-حتی نمیتونی کسیو جذب خودت کنی...

نگاهی به سرتاپام انداختو گفت:

-چجوری بفرستمت آخه؟

پوفی کشیدمو گفتم:

-انقدر گیر نده!من مهارت اغوا کننده ندارم!جایی منو نفرستیا...

مادام یه تای ابروشو بالا داد و گفت:

-ولی باید بری.

-کجا؟

بلند شد و گفت:

-به موقعش میگم...

و همراه ویلیام و بادیگارداش رفت!ایشی گفتم و زیر چتر دراز کشیدم و چشمامو بستم...مدتی نگذشته بود که با نوازش های دستی روی بازوم با وحشت کلاهو پس زدمو با دیدن دنیل جیغی کشیدمو گفتم:

-برو گمشو!

خندید...بیشعوری زیرلب نثارش کردمو بلند شدم...چند قدمی ازش دور نشده بودم که گفت:

-اینجوری پیش بری نمیتونی ماموریتتو به آخر برسونی کمند..

برگشتم سمتش...حرفهاش بودار بود...حالا نه اینکه من خیلی مخ پلیسی دارم!!!

-منظورت چیه؟

نگاهی به سرپام انداختو گفت:

-هرچند قیافه و هیکل خوب داشته باشی.یکم ناز و عشوه نیای تاثیری نداره.

دستمو تو هوا تکون دادمو گفتم:

-برو بابا!

و به سمت ویلا رفتم...حرفهاش بد مشکوک میزدا.وارد اتاقم شدمو یه حموم نیم ساعته گرفتم...همین که لباسامو پوشیدم در اتاق به صدا در اومد...

-بیا تو.

دنیل اومد...صورتمو از دیدن قیافه اش جمع کردمو گفتم:

-چی میخوای؟

خندید و گفت:

-تو کلا با من مشکل داری؟

-دقیقا.

شونه ای بالا انداختو گفت:

-ولی مجبوری به تحمل کردن.برو پیش مادام.

و در اتاقو بست...این حرفش درست بود...تا وقتی اینجا بودم باید قیافه ی نکبتشو تحمل میکردم...حداقل تا وقتی اینجا بودم!نمیدونم مادام چرا منو تعلیم داده ولی دنبال یه راهیم که م*س*تقل بشم...زیاد تو نخ قاچاق و خلاف نیستم...رفتم سمت اتاق مادام...سعی کردم اینبار خونسرد باشمو جیکمم درنیاد!وارد اتاق مادام شدم...با دیدنم اشاره کرد روی مبل بشینم...بعد از نشستن بلافاصله گفت:

-تو برای ماموریت میری.

سرمو گرفتم بالا...نه!ماموریت؟...سریع گفتم:

-از پسش برنمیام!

مادام عصبی گفت:

-شش سال تعلیمت دادم...نباید برام فایده ای داشته باشی؟هوم؟

از حرفش ترسیدم...ممکن بود منو بکشه!ازش برمیومد...سرمو تکون دادم...ادامه داد:

-باید وارد باندی در تهران بشی.یعنی بزرگ ترین باند قاچاق عتیقه در تهران!البته در بخشی از اصفهان و شیراز هم نفوذ دارن.

-خب؟درباره ی چی هست؟باید چیکار کنم؟

مادام-درباره ی محموله ایه که اون باند از ما دزدیده...باید بری و یه جوری برشون گردونی!

-اونهمه محموله رو؟مگه نخود کشمشه؟

از حرفم ریز خندید و گفت:

-اونم راه حل داره...

و لبخند بدجنسی زد...ابروهام بالا پرید...موضوع جالبی بود..

به سمت مادام برگشتم...با اینکه بعضی اوقات بد اخلاقی داشت ولی دوستش داشتمو دوریش برام سخت بود...لبخندی زد و گفت:

-کمند جان...همه چی دست توئه...من بهت اطمینان دارم...مطمئنم بعد اینهمه مدت یه چیزایی تو خودت داری...

خندیدمو گفتم:

-تمام سعیمو میکنم...خودمو نشون میدم!

به شونه ام زدو گفت:

-امیدوارم!

دنیل جلو اومدو گفت:

-آخی...دلم برات تنگ میشه جوجو...

-دلم میخواد صدسال سیاه تنگ نشه آقا خروسه...

و ازشون دور شدم...کمی بعد برگشتم و براشون دست تکون دادم...مدت ماموریتم نزدیک به یکسال میشد...اما من هرکاری میکردم که زودتر برگردم اینجا...وارد هواپیما شدمو نشستم...از پنجره به آسفالت روی باند فرود خیره شدم...با اشاره ی مهماندار کمربندارو بستیم...مطمئنم راه سختی رو در پیش داشتم...

انباری تاریک...جیغ های ممتد من...سرکوفت های عمه...دعواها و کتکای شوهرعمه و با وحشت چشمامو باز کردم...خواب بود...آره...کاب*و*سای شبونه ام..مردی که بغل دستم بود به زبون آمریکایی گفت:

-are you ok?"-حالت خوبه؟"

سرمو به معنای آره تکون دادمو زیرلب گفتم:

-ok...

از نگاهاش خوشم نمی اومد...رومو کردم اونور...با دستمالی که دستم بود عرق روی پیشونیمو پاک کردم...نمیدونم...به جز دوتا چشم مشکی و پوست گندمی چی داشتم که نگاهم میکردن؟همه چیزم معمولی بود...اول باید میرفتم ترکیه...از اونور ایران...سعی کردم ذهنمو روی نقشه های مادام متمرکز کنم...قطعا به راحتی منو وارد باند نمیکردن...با صدای مهماندار کمربند هامو باز کردمو تک تک از هواپیما بیرون رفتیم...چمدونمو گرفتم و از فرودگاه بیرون زدم...منتظر کسی که مادام میگفت موندم...چیزی نگذشت که کسی زمزمه وار گفت:

-گیسو کمند؟

به سمتش برگشتم...یه جورایی لقبم بود...معلوم نمیشد اسمم چیه...سرمو تکون دادم...یه مرد و زن بودند...سنشون به 30و اینا میخورد...توی حدس سن دیگه ماهر بودم!اشاره به ماشینی کرد...به سمتش رفتیم و سوار شدیم...ماشین حرکت کرد که زن گفت:

-من مریلام...سفر خوبی بود؟

-خوشبختم.بدک نبود.

مرد گفت:

-میرین هتل برای استراحت...برای 8شب براتون بلیط گرفتم.

سرمو تکون دادم...تاحالا ترکیه نیومده بودم...اما برخلاف اینکه نیومده بودم دوست نداشتم گشتی بزنم...فقط دوست داشتم سریعتر به ماموریت برسمو برگردم...و چقدر من عجله داشتم!تا وارد شدن به باند و جلب اعتماد و دیدن رییس باند که مادام میگفت کمتر کسی می بینتش...اوف!حتما طول میکشید...وارد اتاق هتل شدم و مریلا گفت ساعت 7میان دنبالم...ساعت2بود...گشنم نبود...فقط کمی خسته بودم...چمدونمو کناری انداختمو کفشامو در آوردم...از پنجره و بالکن منظره ی خاصی معلوم نبود...فقط شهر و خیابون عین کالیفرنیا!با این تفاوت که اونجا شلوغ تر بود و چقدر از سر و صداش بدم میومد...خودمو روی تخت انداختم...الان دلم میخواست بخوابم...به هیچی فکر نکنم...به اعتمادی که باید به دست میاوردمو خ*ی*ا*ن*ت میکردم...اما باید خودمو نشون میدادم!باید نشون میدادم در عین دست و پاچلفتی گری استعدادم دارم...

****

بالاخره وارد ایران شدم...کشورم...کشوری که انقدر توش عذاب کشیدم...دروغ نگم دلم برای دیدن چهره های شرقی تنگ شده بود...غرب زده شده بودم...سری به نشانه تاسف برای خودم تکون دادم که صدای زنی رو پشت سرم شنیدم:

-کمند جان؟

برگشتم سمتش...زنی تقریبا25-30ساله بود...حرفی نزدم...اصولا با غریبه ها راحت نبودمو کم حرف میشدم...نزدیک اومدو دستشو سمتم دراز کرد:

-زیبا هستم.مسئول آموزشت.

عین منگا نگاهش میکردم صداشو آهسته کردو گفت:

-مادام...

یهویی گفتم:

-آها!

که بیچاره یه متر پرید هوا!خنده ام گرفت...با خنده گفتم:

-ببخشید.فکر کنم منو میشناسی دیگه.

نفسی آسوده کشیدو گفت:

-آره.بیا بریم.

باهم به سمت پراید سفیدی رفتیم...سوار شدیم و اون شروع کرد به صحبت:

-مطمئنا ورود به باندش کار راحتی نیست.باند دان هر سال...

حرفشو قطع کردمو گفتم:

-باند چی؟!

نیم نگاهی نثارم کردو گفت:

-باند دان.عجیبه؟

-دان دیگه چه صیغه ایه؟

زیبا-اسم رییسه بانده.

-جان من؟چه اسمی داره!

زیبا-خودشم مثل اسمش عجیبه.

-دیدیش؟

زیبا-نه بابا!ولی درباره اش زیاد شنیدم.امیدوارم بتونی توجهشو جلب کنی وگرنه...

دستشو زیر گلوش گذاشتو گفت:

-پخ پخ!

با ترس دستمو روی گلوم گذاشتمو گفتم:

-وای نه!

قهقه ای سر داد و گفت:

-وای دختر!تو با این روحیه چطور میخوای عضوی از اونا بشی؟از همون اول بندو آب دادی.

معلوم بود که از زنای پایین شهره.لحن و تیپش لاتی بود.منم عین خودش پایین شهری بودم...ولی وقتی رفتم کالیفرنیا نازک نارنجی تر شدم!!!تک سرفه ای کردمو گفتم:

-خوبه حالا!

لپمو کشید و گفت:

-بانمکی.امیدوارم دان از تو خوشش بیاد.

سریع برگشتمو گفتم:

-یعنی چی؟!چرا باید از من خوشش بیاد؟

چشمکی زد و گفت:

-به اون جاهاشم میرسیم.

عین منگا بهش زل زده بودم...رومو برگردوندم به سمت شیشه...به خیابونا و آدمایی که شش سال ترکشون کرده بودم خیره شدم...

پوفی کشیدمو به روبرو خیره شدم...علاقه ای به زنده کردن خاطراتم نداشتم...صدای زیبا رو شنیدم که گفت:

-میتونم یه سوال بپرسم؟

بدون اینکه نگاهش کردم گفتم:

-بگو.

-چجوری با مادام آشنا شدی؟راستش...برام جالبی.

-دوست ندارم گذشتمو به یاد بیارم.

سریع سرشو تکون دادو گفت:

-اوکی.درک میکنم.

سرمو به پشتی صندلی تکیه دادم...ازش ممنون بودم که موضوع رو کش نداد...بالاخره یه جایی توقف کرد...چشمامو باز کردمو به اطراف خیره شدم...حدسم درست بود...زیر پوست شهر!پیاده شد و اطرافو با چشماش کاوید و با صدای هشدار دهنده ای گفت:

-کلاه سویی شرتتو بکش رو سرت.

کاری که گفتو کردم...ادامه داد:

-وایسا.هروقت اشاره کردم پیاده شو.

سرمو تکون دادم.اینهمه موش و گربه بازی برای چی بود؟رفت سمت در کوچیک خونه ای و با سر اشاره ی نامحسوسی کرد...سریع کولمو برداشتم و پیاده شدم و رفتم سمتش...رسیدم بهشو گفتم:

-چمدونم؟

هولم داد داخل حیاط و گفت:

-شب شد میارمش.برو تو.

پشت سرم درو بست...چند قدم بیشتر نرفته بودم که یخ کردم!هینی کشیدمو عقب رفتم که به زیبا خوردم...نزدیک بود هردو بیوفتیم که نگهم داشت...به لباسای خیس از آبم نگاه کردم...حرصی به بچه هایی که لب حوض نشسته بودن نگاه کردم...زیبا زودتر گفت:

-آخه من به شماها چی بگم ها؟مگه چشم ندارین؟

منکه حوصله نداشتم گفتم:

-بیخیال زیبا.

زیبا هم که منتظر رضایت من بود دستشو پشت کمرم قرار داد و راهنمایی ایم کرد سمت یکی از خونه ها...از پله ها بالا رفتیم...درشو با کلید باز کرد و وارد شدیم...بر خلاف بیرونش اینجا شیک تر بود...درو که باز میکردی وارد سالنش میشدی...کمی جلوتر سمت راست دری بود و کنارش دریچه ای که نشون میداد آشپزخونه ست...روبروم و آخر سالن هم دری بود...زیبا به سمت کلید برقا رفتو روشنش کرد...رفت سمت آشپزخونه و گفت:

-کولتو بزار توی اتاق.بعدش بیا باهم صحبت کنیم.

در حالی که خونه ی نقلیشو از زیر نظر میگذروندم رفتم سمت اتاقش که ته سالن بودو درشو باز کردم..داخل نرفتم همون اول کوله رو پرت کردم گوشه اتاق و بیرون اومدم...روی یکی از کاناپه های رنگ و رو رفته نشستم..زیبا با یه سینی چایی اومد و نشست روبروم..در حالی که فنجونی رو روبروم میذاشت نگاهی بهم انداختو گفت:

-عجب شانسی داری.

-منظورت چیه؟

زیبا-منظورمو میفهمی.حالا چاییتو بخور.

قلوپی از چاییمو خوردمو گفتم:

-مادام بهم گفت فقط وارد باند دان...

زیبا با ترس حرفمو قطع کردو گفت:

-اسمشو نبر!

-وا.چرا؟

زیبا- ممکنه توی همین خونه هم آدم داشته باشن.

ابروهام بالا پرید و گفتم:

-واسه چی؟!

زیبا-واسه کاراشون.

صداشو آهسته کردو گفت:

-قاچاق و اینا.

-انقدر ترسناکن؟

پوزخندی زد و گفت:

-از ترسم گذشته...وحشتناک!یه بارم یکی از آدماش خفتمو گرفت...چون داشتم توی کاراشون فضولی میکردم...

دستی زیر گلوش کشید و جای زخمی رو نشون داد و گفت:

-دیگه نزدیک بود شاه رگمو ببُره!

تک خنده ای کردمو گفتم:

-پس باید جالب باشه!

سری به نشانه تاسف تکون دادو گفت:

-تو همه چی رو داری به شوخی میگیری دختر.

-من موندم چیه اون محموله مهمه!

زیبا قلوپی از چاییش خوردو گفت:

-اونش به منو تو مربوط نیست.

-اون طور که تو میگی آدمای...همون یارو نکبته...

زیبا وسط حرفم خندید و گفت:

-نکبت!!!

لبخند مسخره ای زدمو گفتم:

-ببند نیشتو.

-خیله خب بابا!

-اگه آدماش اینجا باشن چجوری میخوای بهم بگی چیکارا بکنم؟

-تو که قرار نیس کاری بکنی.همونجور که گفتم آدماش همه جای شهر می پلکن.

-خب؟

-باند همون نکبتی که میگی...

به اینجا که رسید تک خنده ای کردو ادامه داد:

-هرساله داره گسترش پیدا میکنه.بخاطر همین به نیروی بیشتری نیاز دارن.

منتظر نگاهش کردم که ادامه بده...ولی سینی رو برداشت و رفت توی آشپزخونه در همون حال گفت:

-هرساله یه آزمونی دارن که نیروی جدید استخدام کنن.البته مخفیانه!همون آدمایی که توی همه جای تهران دارن...یه رابط هایی دارن...میتونیم با یکی از رابط ها ارتباط برقرار کنیم که تورو توی آزمون راه بده.

به سمت آشپزخونه رفتمو در همون حال گفتم:

-دختر هم استخدام میکنن؟

در حال شستن فنجون ها بود:

-آره.فرقی براشون نمیکنه.فقط پیش رفتن کار براشون اهمیت داره.اگه هم خوب پیش نرفت...

-میکشنش؟!

-غیر این انتظار داری؟فکر میکنی چجوری اینهمه سال دووم آوردن؟

-باندشون چندسالست؟

دست از شستن کشید و در حالی که به پنجره روبروش خیره شده بود گفت:

-قبل این باند...یه باند دیگه سر دور بود...تقریبا...9سال پیش...یهویی اون باند متاشی شد...مدتی خبری نبود که باند نکبت روی دور افتاد...

-اووو...خب...ادامه نقشه؟

دوباره مشغول شستن شد:

زیبا-باید وارد هسته اصلی بشی.

-هسته اصلی؟

زیبا-آره.باید به رییس باند نزدیک بشی.

-همون نکبت.

زیبا-زدی به هدف!

با ناله گفتم:

-ولی آخه چجوری؟

زیبا-باید جذب خودت بکنیش.

-کی؟من؟برو بابا!

و به سمت سالن رفتم...زیبا با صدای بلند گفت:

-آره!حق داری!

نشستم روی کاناپه توی چارچوب در آشپزخونه قرار گرفت و گفت:

-مادام بد ماموریتی بهت داده.رییس باند هیچ جوره رام نمیشه.

-خب بد به حالم دیگه!

زیبا-اونش دیگه به من ربطی نداره.وظیفه من فقط اینه که تورو وارد باند کنم...نزدیک شدن به هسته اصلی کار خودته.

دوباره رفت توی آشپزخونه...لپ تابمو در آوردمو و روی پام گذاشتم...از طریق اسکایپ با مادام ارتباط برقرار کردم:

-سلام مادام خودم!

مادام-لوس نشو کمند.زیبا بهت همه چی رو گفت؟

-ایش.آره تقریبا.

مادام-وارد باند که بشی ارتباطت با من سخت تر میشه.پس من نمیتونم کمک زیادی بهت بکنم.خواهشا از تعلیماتت استفاده کن.

چشمامو توی حدقه چرخوندمو گفتم:

-اوکی.

صدای دنیل اومد:

-از اون مغز فندقیت کار بکش.

-چلغوز.

صدای اعتراضش اومد:

-مادام؟!دیدی بازم فارسی حرف زد؟

مادام زد زیر خنده و گفت:

-کاری نداری گیسو کمند؟

لبخند بدجنسی زدمو گفتم:

-نه مادام جونم.

سریع ارتباطتو قطع کردم...زیبا نشست کنارمو گفت:

-علاوه بر باند نکبت...باید حواست به پلیسا باشه که مشکوک نشن.

سری تکون دادمو گفتم:

-حالا این آزمون چی هست؟

زیبا موهای مش کرده شو به عقب فرستادو گفت:

-اولش که سابقتو درمیارن.

-اِ...اینجوری که نمیشه.

زیبا-مادام کارشو بلده.سابقتو تا وقتی که از خونه عمه ات فرار کردی گذاشته.از اون به بعدو کات کرده.

یه تای ابروم رفت بالا و گفتم:

-تو که گفتی نمیدونی من چجوری با مادام آشنا شدم.

چشمکی زدو گفت:

-میخواستم امتحانت کنم ببینم در چه حد آلو و دهنت خیس میخوره!

با کوسن کاناپه به سرش زدمو گفتم:

-بیشعور!

موهایی که جلوی صورتش افتاده بودو کنار زدو با خنده گفت:

-دیگه دیگه.خب...داشتم میگفتم...

منتظر نگاهش کردم...چشمش به موهام افتاد...دستی روشون کشید و کش موهامو باز کرد که موهام افتاد روی شونه هام...

-اِ...چیکار میکنی؟

زیبا دستی روشون کشید و گفت:

-چقدر نرمن...مثله ابریشم.

-که چی؟

زیبا چشمکی زدو گفت:

-موهاتو جلوی رییس باند باز بزار.

ایشی گفتم و کش موهامو از دستش گرفتمو گفتم:

-ادامه؟

زیبا درست نشست و گفت:

-خب دیگه.بعدشم میبرنت یه جایی و ازت آزمون میگیرن...

-چه آزمونی؟

زیبا-یه مسابقه رزمی...مادام جوری نشون داده که وقتی پیش بابات بودی یه دوره تکواندو رفتی و چندتا حکم داری...کسای دیگه ایم که امتحان میدن باید رزمی بلد باشن...همشون که بدبخت بیچاره نیستن...بعدشم یه تست هوش! پقی زدم زیر خنده و گفتم:

-هوش رو خوب اومدی!

زیبا-چطور؟

-مادام از شاهکارام نگفته؟

زیبا-آره گفته.تو دستپاچلفتی هستی ولی اگه بخوای از هوشت استفاده کنی موفق میشی!

از رک بودنش ابروهام پرید بالا و گفتم:

-آها.

زیبا-پس حله!

-اوه.کی زمان آزمونه؟

زیبا-پس فردا.من باید فردا بگردم دنبال رابط.

به مبل تکیه دادمو دوباره گفتم:

-آها.

-بالاخره تونستم!!!

با جیغ زیبا دو متر پریدم هوا و دوباره روی کاناپه افتادم...

-وا!چته؟

با خوشحالی نشست روی کاناپه کناریمو گفت:

-رابطو پیدا کردم...آخیش...مسئولیتم تموم شد!فردا صبح یه مرده میاد دنبالت.

-که چی بشه؟

زیبا-که ببرتت سر آزمون فردا.

-وای زیبا!من میترسم...

بغلم کردو گفت:

-الهی.خنگول...این تازه اولشه...نگران نباش.

جدا شدمو گفتم:

-از روبرو شدن با هسته اصلی میترسم.

خندید و گفت:

-حق داری.تاحالا کسی وارد هسته اصلی نشده.

-حالا میشه درباره شون بهم بگی؟

زیبا شالشو درآورد و گفت:

-بریم تو اتاق.

سرمو تکون دادمو باهم رفتیم توی اتاق...نشستیم روی تخت که گفت:

-صداهای سالن بعضی وقتا میره تو حیاط.میشنون.

سرمو تکون دادمو با کنجکاوی گفتم:

-بگو.

زیبا-خب...من زیاد درباره شون نمیدونم...فقط میدونم سه نفرن...که آدمای اصلی گروهن...یکی رییس...یکی دست راستش..یکی دست چپش...

-خب؟

زیبا-خب وایسا میگم دیگه.اسم رییسش که..

صداشو آهسته کردو گفت:

-دانه.

*****

داشتم مانتومو می پوشیدم که در اتاق باز شدو زیبا اومد داخل...یه مانتو و شلوارم دستش بود...نگاهی بهم کردو گفت:

-دربیار اینارو بابا!

-واسه چی؟!

مانتو و شلواری که دستش بودو نشونم داد و با بامزگی گفت:

-دیگه باید با لباسای مارک دارت خداحافظی کنی...تورو به عنوان یه دختر از همین محله معرفی کردم...بعد میخوای با این لباسای اتو کشیده بری؟

پوزخندی زدمو گفتم:

-اشکالی نداره.من به این مدل لباس پوشیدنا هم عادت دارم...

نزدیکم شدو سرشو کج کردو گفت:

-خیلی برام عجیبی...یه بار عین منگولا رفتار میکنی...یه بار اینجوری...

مانتو و شلوارو از دستش گرفتم...زیبا رفت بیرون...یه مانتو مدل ارتشی کهنه بود با شلوار رنگ لجنی...پوشیدمش و شالمو شل و ول گذاشتم...زیبا بعد چند دقیقه گفت:

-بیا...

کولمو برداشتم و سعی کردم رفتار های زیبا رو کپی کنم روی خودم...میگفت نباید شک کنن...هیچگونه رفتار شاهزاده گونه نباید داشته باشم...وارد سالن شدم...زیبا یه مانتو روی دوشش گذاشته بودو جلوی در سالن با یکی صحبت میکرد...وسط سالن وایستادم...زیبا برگشت طرفم...چیزی به مردی که جلوی در بود گفتو اومد سمتم...دستاشو گذاشت روی شونه هام و اومد نزدیک گوشمو تذکر دهنده گفت:

-خوب حواستو جمع کن...تو یه دختری که قبلا خدمتکار یه خونه بودی که بهت سخت میگرفتن...فرار کردی منم پیدات کردم..

سرمو تکون دادم و بدون حرف به سمت بیرون رفتم...درو که باز کردم مرد تقریبا 40-45روبروم بود...نگاهی به سرتاپام انداختو رو به زیبا گفت:

-اینه؟

زیبا سرشو تکون داد و گفت:

-حامد...مراقبش باش...

حامد سرشو تکون دادو خلالی که لای دندونش بودو باهاش ور میرفتو انداخت روی زمین و رفت سمت در...منم برگشتم سمت زیبا...

-ممنون.

زیبا لبخندی زد و گفت:

-برو.

رفتم سمت در...وارد کوچه که شدم...وواااو...چقدر شلوغ بود!گرد و خاک میزد بالا...پراید قراضه ای جلوی پام ترمز کرد و گفت:

-سوار شو.

در جلورو باز کردمو سوار شدم...کمی که گذشت نیم نگاهی بهم انداختو گفت:

-چندسالته؟

منکه از استرس صدامم می لرزید آروم گفتم:

-22...

سری تکون دادو گفت:

-خیلی ترگل ورگلی...

تند نگاهش کردم که دهنش بسته شد...مرتیکه ی غاز!فکر کرده ماهم بله!رسیدیم به یه میدون...چون از 10سالگی توی خونه عمه ام زندانی بودم و بیرون نرفته بودم جز مدرسه زیاد جایی رو بلد نبودم...آدرس خونه ی زیبارو هم به هزار زحمت حفظ کردم!اگه میشد بعضی وقتا برای کمک میرفتم پیشش... البته اگه آدمای دان بزارن!با تعریفایی که زیبا از گروهشون کرده از بردن اسمش تنم به لرزه میوفته...چشمم به بیمارستان قدیمی خورد...چقدر آشنا بود...ذهنم سفر کرد به گذشته..

"فلش بک به 10سالگی کمند"

بابا بستنی رو سمتم گرفتو گفت:

-بخور.

از نگاهاش ناراحت میشدم...چرا منو مقصر میدونست؟مگه من کف دستمو بو کرده بودم به دنیا میام مادرم میمیره؟تا به امروز یه روی خوش از بابا ندیدم...خیلی پیر شده بود...توی این سن کم...با اخم نگاهم کردو گفت:

-اه!لباستو کثیف نکن دیگه!

هُل شدمو به لباسم نگاه کردم...نه خداروشکر چیزی نشده بود...بستنی رو خورده نخورده دستمو کشید دنبال خودش...مثلا امروز آورده بود منو گردش!همین جور که از این مغازه و اون مغازه ی دور میدون خرید میکرد یهو وایساد...منم از همه جا بی خبر داشتم بستنیمو میخوردم...بی اختیار نگاهم کشیده شد سمتش...کجارو نگاه میکرد؟نگاهشو دنبال کردم که به بیمارستان رسیدم...دوباره بابا رو نگاه کردم چشماشو بسته بودو اشک گونه هاشو خیس کرده بود...گیج نگاهش میکردم...چرا گریه؟گریه..بیمارستان؟آها..ب یمارستانی که من به دنیا اومدمو مامان مُرد...بغضم گرفت...دستم که توی دست بابا بود فشرده شد...تا حالا اینکارو نکرده بود...نگاهش کردم که دیدم خم شده...نه...از روی محبت نبوده که دستمو فشرده..نگرانش شدم...آروم گفتم:

-با...

هنوز به "با"دوم نرسیده بودم که پخش زمین شد!!!با وحشت سرجام خشک شدم...چی شد؟مردم جمع شدن...بی اختیار اشکام روی گونه هاش تپلم می ریخت...نشستم و صداش زدم...جوابی نداد...چشماش باز بودو حرفی نمیزد...آخه چی شده بود؟تا دو دقیقه پیش که خوب بود!سریع آمبولانس اومدو همراهش رفتیم بیمارستان...هرچقدر که ازم سوال می پرسیدن فقط گریه میکردم...من بابامو میخواستم...بیمارستانو با گریه هام گذاشته بودم روی سرم...پرستاری رفت سمت پذیرش و گفت:

-موبایلشو پیدا کردیم...بیا به یکی زنگ بزن.

بعدشم برگشت طرف من...زانو زد جلومو لبخند مهربونی زد و گفت:

-گریه نکن عزیزم...بابا خوب میشه...

اما کارم باز گریه بود...پرستار لبخند تلخی زد و دستمو گرفت و بُرد توی حیاط بیمارستان...روی یه نیمکت نشوندم و گفت:

-گریه نکن تُپُلی....

نگاهش کردمو با گریه گفتم:

-بابام؟