رمان دختری از جنس خورشید به قلم مهرنوش عطائی

ژانر: #عاشقانه #طنز #اجتماعی

خلاصه:

جسم بیمار درمان می‌شود؛ اما درمان روح بیمار دشوار است. دختری از جنس خورشید، داستانی‌ برگرفته از مشکلات عاطفی‌ست که با رفتار ناشایست خنجری را در قلب برخی از انسان‌ها فرو برده است؛ این حوادث در قالب یک رمان با توصیفات و اتفاقات عاشقانه و احساسی و… با هدف یادآوری نتیجه بعضی رفتارهای ناپسند گردآوری شده است.

دختری از جنس خورشید در برگیرنده افرادی‌ست که به خاطر مشکلات بزرگی که دارند، خود واقعی‌شان را از دست داده‌اند و در طول این داستان سعی در دست و پنجه نرم کردن با گذشته خود دارند.

مقدمه‌ای کوتاه از گذشته من

مهرناز دختر شیرین بیست و پنج ساله‌ای است پر از شیطنت و البته خیلی لج‌باز، که قلبی پر از درد دارد. مهرناز تصمیم می‌گیرد با وجود همه‌ی دردها و غصه‌هایش بعد از دوازده سال زندگی در آلمان، برای دیدن خانواده‌اش به ایران سفر کند. غافل از این‌که در این سفر؛ سرنوشتش با پسری سی ساله به نام مهرشاد که خیلی مغرور و با جذبه است رغم می‌خورد؛ اما گاهی اوقات بخت با آدم یار است و گاهی اوقات هم خیر!

در این رمان من سعی کردم تفاوت‌های بین آدم‌ها رو به نحوی به قلم بکشم؛ پس لطفا با بعد دیگه‌ای به این رمان نگاه کنید. هدف من از نوشتن این رمان، نوعی آگاهی برای خانوم‌هاست.

همه ما هر روز شاهد اتفاق‌هایی هستیم که در سر‌اسر این دنیای بی‌تفاوتی رخ می‌دهد؛ اتفاق‌هایی که تنها معصوم‌ترین و بی‌گناه‌ترین موجودات رو قربانی می‌کند و باعث می‌شود تا ما دست از رویاهایمان برداریم. با آرزوی موفقیت و پیشرفت‌های بیش‌تر برای تـک به تـک بانوان سرزمینم. امیدوارم روزی برسد که همه‌ی خانم‌ها دربرابر سختی‌ها بایستند و برای رسیدن به اهدافشان، سخت بجنگند.

به نام خالق زیبایی‌ها

خداوند زن را آفرید تا معنای حقیقی شجاعت را به همه ثابت کند...

زن بودن راحت نیست!

زن بودن حس عجیبی است...

زن بودن هنر است...

زن بودن یعنی از خودگذشتگی کردن!

به معنای واقعی کنار گذاشتن رویاهای خود...

فقط یک زن می‌تواند معنای واقعی آواره شدن دیواره‌ی رویاها را درک کند. رویایی که بسیاری از اطرافیان روزی سدی برای رسیدن به آنها بوده‌اند!

رویایی که سالیان سال با خود مرورشان می‌کردیم‌ و ما خیلی راحت از کنارشان گذشت کردیم‌!

آری گذشت کردیم؛ اما شکسته شدیم...

از خودگذشتگی کردن یعنی مادر بودن

زن قلبی از جنس شیشه دارد

آری زن زیــباست!

اگـر آن را بفـهمی!

***

با حس این‌که یکی داره من رو تکون میده، چشم‌هام رو با حالت خماری باز کردم و از لای پلک‌هام، نگاهی کوتاه کردم؛ تا فهمیدم همون خانوم مسنی که در هواپیما کنار دست من نشسته بود، سعی داره من رو بیدار کنه. با لبخندی سرشار از محبت بهم گفت:

- دخترم، بالاخره رسیدیم؛ بلند شو مادرجان.

من هم همراه با لبخند و نگاه قدرشناسی ازش تشکر کردم. به بدنم کش و قوسی دادم و تو دلم گفتم:

- آخه یکی نیست بگه مادرجان، این چه وضعه بیدار کردنه؟ به خدا یک لحظه فکر کردم هواپیما رو دست انداز افتاده... .

آخ‌آخ، گردنم گرفت! آی‌آی، چلاق شدم! اَه، حیف این همه پولی که بهتون دادم؛ ایـــش! نگاه تو رو خدا، شدم عین چوب خشک؛ روی زمین می‌خوابیدم سنگین‌تر بودم. سریع شال سفید قشنگم رو که تا الان روی دوشم افتاده بود، سر کردم. اصلا حوصله‌ی سخت‌گیری‌های گشت ارشاد رو نداشتم. از صندلیم بلند شدم و به سمت پله‌ها رفتم. از استرسم که نگم براتون، دقیقا سه شب پشت سر هم نتونستم بخوابم و الان دارم از بی‌خوابی می‌میرم. دست خودم نیست، این عادت همیشگی من بوده و هست؛ همیشه چند شب از استرس زیاد خوابم نمی‌بره. بلافاصله بعد از این‌که از هواپیما پیاده شدم، به سمت سرویس بهداشتی (همون توالت خودمون) دوییدم. نگاه کوتاهی به خودم توی آینه انداختم؛ ووی این من بودم؟چرا شبیه زامبی‌ها شدم؟ بلا نسبت زامبی! خدا رو شکر لوازم آرایشی توی کیف دستیم داشتم؛ دوست ندارم بگن چه دختر ژولیده پولیده‌ای هستم، پس باید جون اساسی به صورتم بدم. یکم کانسیلر به زیر چشمم زدم؛ با ریمیل به مژه‌های نه چندان کوتاه و نه بلندم کمی حالت دادم، رژ گونه برنزم رو به گونه‌هام زدم و در آخر کمی رژ صورتی دخترونه هم روی ل**ب‌هام زدم. موهام هم که قبل از پرواز به صورت مکزیکی بافته بودم و نیازی به درست کردن نداشت؛ خدا رو شکر!

***

اجازه بدید قبل از هر چیزی خودم رو معرفی کنم. من مهرناز سعادت، دختر بیست و پنج ساله‌ای هستم که دوازده سالیست که در آلمان زندگی می‌کنم. طی چند سال گذشته، شاهد بسیاری از اتفاقات تلخی بودم؛ اما تا حدودی باهاشون کنار اومدم؛ البته باز هم از خودم مطمئن نیستم!

از علایق‌هام کمی براتون بگم. من از سن یازده سالگی شروع به کشیدن نقاشی‌های رنگ روغن کرده‌ام؛ و تابلوهای زیادی از طبیعت و آدم‌ها کشیده‌ام؛ بعد از روزهای تلخم، یکی از علایق‌هام رفتن به طبیعت و عکس گرفتن شده و در حال حاضر طرح‌های تبلیغاتی زیادی رو انجام میدم. حالا از این‌ها بگذریم؛ جونم بگه براتون از ظاهرم که نه خیلی چاق و نه لاغر هستم، چشم‌های قهوه‌ای رنگی که زیر نور خوشید به روشنی می‌زنه، البته این رو هرکسی متوجه نشده؛ ابروهای کمانی شکل، بینی متناسب صورتم و موهای بلند قهوه‌ای رنگی که عاشقشون هستم، دارم. کلا از بچگیم پدرم اجازه نمی‌داد موهام رو کوتاه کنم؛ ولی یک‌بار این‌کار رو انجام دادم که مربوط به گذشته‌ی تلخم می‌شد. همه بهم میگن چشم‌های قشنگی دارم و من از این تعریف خوشم میاد. ام، حالا شدم مثل پنجه‌ی آفتاب. خوشگل کی بودم من؟ ببخشید که یکم خودشیفته تشریف دارم؛ ولی خوب آدم باید به خودش اعتماد به نفس بده، درست نمی‌گم؟

یه ب*و*س برای خودم تو آینه فرستادم و از سرویس بیرون زدم.

از سرویس بهداشتی بیرون اومدم و یک نگاه به مغازه روبه‌رویی کردم و به سمتش رفتم. خودم رو توی شیشه‌اش که شبیه به آینه قدی بود، برانداز کردم. شلوار جین روشن کاغذی گشاد که هر دو طرف خط سفید داشتند، یک تی‌شرت نه خیلی کوتاه و نه بلند صورتی مخملی پررنگ، مانتوی صورتی گشاد خوشگلی که آستین‌هاش رو یه کوچولو به بالا تا داده بودم. وای که به چه سختی تونستم همین رو پیدا کنم. قرار شد وقتی رسیدم ایران، بلافاصله چند دست مانتو و شال بخرم. ای وای چقدر کفش آدیداس اسپرت سفیدم که تازه خریده بودم به تیپم می‌اومد. قربون خودم بشم که تو ُمد تکم! خـخ، روی موهام هم با یک شال سفید سعی کردم بپوشونم (نمی‌پوشیدم بهتر بود).

راستش خیلی سخته برای کسی که سال‌ها شال سرش نکرده یک‌ دفعه بخواد حجاب بگیره؛ اما از نظر من هر جایی حرمتی داره، به همین دلیل هیچ اعتراضی نداشتم و به این عقیده خودم احترام می‌ذاشتم. حالا بگذریم از این‌که خیلی‌ها من رو به‌خاطر این عقیده‌ام دست می‌انداختند. نه که خودشون خوبند؛ ایـش! دقیقا پنج دقیقه گذشت و من تازه یادم اومد که باید به سراغ چمدون‌هام برم.

بله، وقتی غرق خودت بشی همین میشه. یک لبخند کم‌رنگ به خودم زدم و با سرعت به سمت چمدون‌هام رفتم. فکر این‌که کی می‌خواد اون‌ها رو بلند کنه، مثل موریانه افتاده بود به جونم؛ چون‌که خیلی پرشون کرده بودم؛ اما، خب چکار کنم، ماشالا خانواده‌ی بزرگی دارم و باید بعد این همه سال سوغاتی می‌آوردم؛ گرچه نمی‌آوردم هم کسی اعتراضی نمی‌کرد؛ اما درست نبود اگه دست خالی می‌ومدم، شعور خودم رو نشون می‌دادم. خب، چمدون‌های صورتی گوگولی من هم که رسیدن؛ به‌به! کف دست‌هام رو به هم مالیدم و رفتم جلوی ریل چمدون‌ها. آقا! چشمتون روز بد نبینه؛ تا خم شدم چمدون بزرگه رو بردارم، یکی از ناخون‌های نازنینم شکست؛ اونم ناخونی که چندین ماه مراقب بودم تا خوب رشد کنه. این حس الان من رو فقط اون‌هایی درک می‌کنند که ناخن‌هاشون قرن به قرن رشد می‌کنه؛ البته الان خیلی بهتر شدند. دوباره اومدم خم بشم، تا چمدون‌هام رو بردارم که این‌بار یک نرغولی به کتفم زد و من مثل کتلت وا رفته روی زمین ولو شدم. وای! داشتم هم از خجالت آب می‌شدم و هم از حرص می‌ترکیدم؛ ملت کورن بلانصبت! بقیه هم که به جای کمک کردن، زل زده بودند به من؛ ایـش، سریع از جام بلند شدم و به روبه‌روم نگاه کردم که چشمم خورد به یک عدد آقای نسبتا محترم و فهمیدم ایشون من رو پهن زمین کردند. سریع لباس‌هام رو تکون دادم و شالم رو صاف کردم؛ اما در همین حین هم یکم هیز بازی در آوردم تا ببینم این آقای محترم، چه شکلی بودند؛ (البته از روی کنجکاوی) و دیدم که به‌به.

کفش‌های براق مردانه، شلوار کتان سرمه‌ای که بیشتر به مشکی می‌خورد، البته من یه کوچولو کور رنگی دارم؛ خـخ، پلیور مردونه که از یقه‌اش معلوم بود از زیر پیراهن مردونه پوشیده بود و در آخر یک اورکت شتری رنگ. یعنی من می‌میرم واسه این سبک تیپ‌های مردونه. خدایی هم خوشگل بود و هم جذاب؛ این رو به چشم هر کسی می‌گم به‌جز حس خواهری. بینی قلمی، ابروهای تقریبا پرپشت قهوه‌ای روشن، چشم‌های عسلی، ل**ب‌های نه گوشتی و نه نازک با موهایی به رنگ قهوه‌ای کم‌رنگ؛ البته بیشتر می‌خورد که بلوندی باشه تا قهوه‌ای روشن، چقدر هم خوش‌تیپ. دمت گرم خدا!

- چیزی گفتین؟

یعنی باز بلند فکر کردنم شروع شده؟ آی مهرناز، خاک رس تو سر کچلت؛ آخر سر این فکرهات یه کاری دستت میدن، ببین کی گفتم! یکی از اون لبخندهای شیرینم تحویلش دادم و گفتم:

- منظور؟

- ببینم خود درگیری داری؟

حق به جانب گفتم:

- وا! نه، چطور؟

- الان دقیقا نیم ساعته عین این‌ها که اومدن موزه، زل زدی به من.

بعد انگشت شستش رو کنار لبش کشید و با یک لبخند دختر کش گفت:

- حالا پسندیدی؟

دست به کمر زده، گفتم:

- اَه، خودپسند... اولا آنالیز کردن من یک دقیقه هم طول نکشید.

با دست راستم از نوک پا تا موهاش رو نشون دادم و ادامه دادم:

- می‌خواستم ببینم این گاوی که من رو پخش زمین کرده، چه شکلی هست!

بعد همراه با یک لبخند شیطانی گفتم:

- در ضمن! موزه که نه؛ بهتره بگیم کسی که اومده باغ وحش و از دیدن میمون‌ها لذت می‌بره؛ خخ...

پسره‌ی میمون غول‌نما... .

انگشت اشاره دست چپش رو به سمت من آورد و شروع به تکون دادنش کرد؛ می‌خواست یک چیزی بگه که احساس کردم حرفی برای زدن نداره؛ من هم از فرصت استفاده کردم و با پوزخند گفتم:

- اوخی... حاجی زیاد به مغزت فشار نیار؛ جوونی... هنوز بهش احتیاج داری.

بعد دسته چمدون‌هام رو گرفتم و ازش کمی فاصله گرفتم. وسط راه برگشتم و دیدم مثل خنگ‌ها زل زده به من، دهنش هم مثل تونل باز بود؛ خــخ.

من هم دست راستم رو بالا آوردم و با یه چشمک به سمتش گفتم:

- بای بای!

اگه بخوام رو راست باشم، تو دلم عروسی بود که تونستم ضایع‌اش کنم؛ اوخی طفلی دلم براش سوخت؛ اما به من میگن مهرناز، من همون دختری هستم که هیچ‌کسی حریف زبونش نمی‌شد. حالا بماند که با اومدن بعضی‌ها، تغییر کردم؛ اما الان همون مهرنازم، کسی نمی‌تونه حریف زبون من بشه. با همین افکار، رفتم بیرون و دیدم همه خانواده‌ام از ریز بگیر تا بزرگ منتظر من وایستادن؛ ماشالا چقدر نوه. چمدون‌هام رو همون‌جا ول کردم و به سمتشون دوییدم. اول از همه مادرم رو به آغوش گرفتم؛ آخ که چقدر دلتنگش بودم. بعدش تک به تک از کوچیک تا بزرگ رو به آغوشم گرفتم و با هم روبوسی کردیم.

بعد از این‌که روبوسی‌ها تموم شدند، دایی کوچیکم، سعید چمدون‌ها رو برداشت و همگی به سمت درب خروجی حرکت کردیم. همه از درب خروجی به سمت پارکینگ رفتند و منتظر ماشین ایستادند. من هم همون‌جوری جلوی در ایستاده بودم و داشتم با هستی که عمه کوچیکم میشه، صحبت می‌کردم؛ انقدر گرم حرف زدن شده بودم که اصلا با خودم فکر نکردم شاید یکی بخواد بیاد داخل یا بره بیرون و من باید این هیکل خوشگلم رو تکون بدم.

- فکر کنم عادته که همش جلوی راه وایستی؛ نه؟

برگشتم به سمت صدا؛ آی، قشنگ صدای قضروف‌ها رو شنیدم؛ این که غول بیابونی خودمـونه!

- به تو هم سلام، غول بیابونی جون.

با یک لبخند شیرین ادامه دادم:

- در ضمن، جنابعالی خیلی گنده تشریف دارین، وگرنه این در رو به اندازه آدم‌های طبیعی درست کردند. تو هم یه خورده بیش‌تر غذا بخور!

بعد هم من و هم هستی زدیم زیر خنده.

- حالت خوبه؟ سرت به جایی خورده؟ چرا هذیون میگی؟

- وا، لیاقت محبت کردن هم نداری؛ ایــــش.

هستی: مهرناز جون، معرفی نمی‌کنی؟

- عزیزم... .

به پسره اشاره کردم و ادامه دادم:

- آقای غول بیابونی.

- غول بیابونی جون... .

اشاره کردم به هستی و گفتم:

ایشون هم عشقم، جونم و عمرم هستن.

- واقعا یه تخته‌ات کمه؛ به من چی این کیه یا تو کی هستی. برو اونور ببینم جوجه کوچولو!

- می‌دونم؛ جوجه هم خودتی بی ادب!

بعد پشت چشمی نثارش کردم که خودم هم تو کفش موندم، چه برسه به اون.

- امیدوارم دیگه هیچ‌وقت با هم روبه‌رو نشیم که دفعه بعد باهات انقدر نرم برخورد نمی‌کنم!

- الان این برخورد نرمت بود مثلا؟ برو بذار باد بیاد؛ بابا تا همین الانش هم ندیدمت.

یعنی انقدر برام بی‌اهمیت هستی که ندیدمت.

- به امید این‌که دیگه نبینمت!

- خوش آمدی!

بعد به سمت ماشین مازراتی گرن کابریو مشکی رنگی که خیلی جیگر بود، رفت. فکر کنم مال خودش بود، چون به تیپش می‌خورد، مایه‌دارباشه. خدا پول رو به کی میده! حالا هرچی به درک. اون هم رفت و یک آقایی سویچ ماشین رو بهش داد؛ بعد هم چمدونش رو توی صندوق عقب گذاشت و با صدای کشیده شدن لاستیک‌ها متوجه رفتنش شدم. عقده‌ای.

هستی: مهرناز این کی بود دیگه؟ ماشین رو دیدی؟ واو، کفم برید دختر؛ حالا ماشین به کنار، خودش چه جیگری بود. دیدی؟

- هیز بدبخت! برو بابا خسته‌ام هستی، خوابم میاد؛ ندیدی چه عقده‌ای بود. پسره الدنگ... ولی خدایی خوب بود ها... خــخ.

هستی: از کجا می‌شناسیش؟

- بعدا برات تعریف می‌کنم؛ الان خیلی خسته‌ام به خدا!

مامانم:

- مهرناز، بیا ماشین اومد.

رو به هستی:

- فردا پس فردا میام سمت شما؛ یه برنامه بچینیم بریم بیرون، من باید مانتو و شال بخرم؛ دوست دارم تو هم کنارم باشی و نظر بدی. حالا گرچه نظر تو هم خیلی مهم نیست... خــخ!

- مرگ!

- ب*و*س ب*و*س... مواظب خودت باش.

- ب*و*س به کله‌ات... باشه بای.

بذارید براتون یکم از هستی بگم؛ من و هستی از بچگی مثل دو تا دوست و خواهر بودیم و با هم کلی شیطنت بازی در می‌آوردیم. همیشه به حجاب من گیر می‌داد و من هم طبق معمول می‌گفتم مگه قراره تو رو تو قبر من بذارند؟! یادش به‌خیر! هر روز می‌شستیم پای تلویزیون و همراه مجری برنامه کودک، کاردستی درست می‌کردیم؛ یادمه یک بار بادبادک درست کردیم که وقتی تو آسمون بود، بارون زد و خیس آب شد. هر دوتامون همیشه دوست داشتیم مجری برنامه کودک بشیم؛ (شتر در خواب بیند پنبه دانه!). یکی از سرگرمی‌های ما دو تا این بود که برای عمو پورنگ نقاشی می‌کشیدیم و با یک متن کوتاه به دست بابای من می‌دادیم تا برامون پست کنه. ما دو تا هم هر روز مثل این خنگ‌ها چند ثانیه قبل ازشروع برنامه به هم دیگه زنگ می‌زدیم و پای تلفن صبر می‌کردیم تا ببینیم کی عمو پورنگ نقاشی‌های ما رو نشون میده که هیچ‌وقت اون روز نرسید. انقدر انتظار اون روز رو کشیدیم که به کل فراموشش کردیم؛ تا این‌که چند سال بعد، بابام اعتراف کرد که هیچ‌کدوم از اون‌ها رو پست نکرده بود؛ بسیار شیک! (واقعا جا داره یه خسته نباشید از این‌جا به بابام بگم؛ خخ، فدایی داری).

هستی مثل خودم شیطون و زبون درازه؛ تنها فرقمون هم توی پوششمون هست. من خیلی آزاد می‌گردم و اون پوشیده‌تر؛ البته روزهایی که ایران بودم؛ آخه آقاجونم خیلی رو این چیزها تعصب داره. تازه چند بار هم به من گیر داده بود، برات چادر می‌گیرم؛ ولی کو گوش شنوا! من باز کار خودم رو می‌کردم. البته این هم بگم من حد و مرز خودم رو توی پوشش می‌دونم و روی رفتارهام کنترل دارم. هستی از من دو سال بزرگ‌تر هستش و حساب‌داری خونده. کلا از وقتی یادم میاد خرخون بود؛ برعکس من که باید زور بالا سرم می‌بود، البته توی حفظیات کسی به پای من نمی‌رسید. تازش هم یه بار تو منطقه نفر اول شدم. همیشه با وجود حجاب کاملش، شیک و باکلاس می‌گشته و می‌گرده؛ به برادرزاده‌اش که من باشم، کشیده!

چشم‌های ریز مشکی، بینی متناسب با صورتش و ل**ب‌های نه نازک و نه پهنی داره؛ برعکس من هیکل تو پری داره؛ ابروهاش هم قهوه‌ای روشن کرده.

توی مسیر خونه انقدر این مامانم هم من رو تو بغلش چلوند که شبیه کوفته وا رفته شده بودم؛ همه‌اش هم قربون صدقه‌ام می‌رفت؛ اوخی، دلش برام تنگ شده بود. از وقتی که کوچیک بودم قشنگ یادمه، هممون می‌دونستیم که ایران موندنی نیستیم؛ چون کار پدر من تجارت بود و ما همیشه در حال سفر بودیم.

هر کسی رفت سمت خانه خودش و قرار گذاشتیم که ما فردا خونه مادربزرگم (مامان جونم) بریم و خاله‌هام هم اون‌جا بیاند. بعد از گذشت یک ساعت، ماشین جلوی آپارتمانی نگه داشت که خیلی زیبا بود؛ چون تو آلمان کم از این ساختمون‌ها وجود داره. چمدون‌ها رو برداشتیم و به سمت ساختمان رفتیم. بعد از این‌که مامانم چراغ رو روشن کرد، چشم‌هام از تعجب گرد شدند. درسته که سلیقه‌ی مادرم همیشه تو کل فامیل تک بوده؛ اما الان خیلی زیباتر شده!

- می‌گم مامان... .

اشاره به پذیرایی کردم و گفتم:

- نبود من خوب بهت ساخته‌ ها... خــخ!ِ

- برو... برو تو خونه... کم زبون بریز برای من؛ تو بزرگ نمی‌شی!

- وا، مامان این چه حرفیه.

وقتی داخل خونه شدیم، خواهرهام عین مرغ هی بالا و پایین می‌پریدند که کادوهای ما رو بده. و از جایی که اینجانب اصلا حوصله نداشتم و کم خوابی داشتم، زانو زدم و دست‌های کوچولوشون رو گرفتم.

- بچه‌ها، قول می‌دم فردا صبح که از خواب پا شدید، اسباب بازی‌هاتون بغلتون باشند. الان خیلی خسته‌ام قربون دست‌های کوچولوتون بشم.

خدا رو شکر اون‌ها هم دیدن من خیلی خسته‌ام، زیاد پیله نکردند. من هم بدون این‌که لباس‌هام رو عوض کنم، روی تخت خواب یک نفره‌ای که توی اتاق مهمان بود، دراز کشیدم و به ثانیه نکشیده خوابم برد.

***

صبح با شنیدن سر و صدای بچه‌ها، از خواب بلند شدم؛ وضعیتم خیلی بامزه بود. پای راست و دست راستم از تخت آویزون بودند؛ جای شکرش بود که زمین نیفتاده بودم. یه نگاه به گوشیم انداختم؛ چشم‌هام قد گردو شدن؛ اوه، اوه ساعت یک ظهره؛ من چرا انقدر خوابیدم؟! نمیری مهرناز، الان ننگ بوفالو می‌چسبونند بهت. به افکار خودم خندیدم و زود از جام بلند شدم و بیرون رفتم.

- سلام مامان، صبح به‌خیر.

- سلام به روی ماهت، خانوم بیشتر می‌خوابیدی؛ ساعت یک ظهره.

- خب، مقصر خودتی که من رو بیدار نکردی.

- برو... برو... که این زبونت هیچ‌وقت کوتاه نمی‌شه.

- حالا بیخی، حموم کجاست برم یه دوش بگیرم؟

- نگاه تو رو خدا، نیومده عین کوچه بازاری‌ها حرف می‌زنه.

- ای بابا، مامان... بگو حمومتون کجاست؟

- توی اتاقت؛ برو زود دوش بگیر و بیا ناهار آماده است تا تو بیای من هم میز رو می‌چینم.

بچه‌ها:

- آبجی مهرناز، اسباب بازی‌هامون رو میدی؟

خم شدم تا قدم بهشون برسه؛ آخه نه که دو متر قد دارم؛ دست‌هاشون رو گرفتم تو دستم:

- باشه پرنسس‌های من... برم یه دوش کوتاه بگیرم، ناهار بخوریم؛ بعد اسباب بازی‌هاتون رو می‌دم. قول خواهرانه!

بچه‌ها:

- هـــــورا!

یه لبخند بهشون زدم و به سمت حمام رفتم؛ یک دوش ده دقیقه‌ای گرفتم و بیرون اومدم؛ از چمدون کوچیکم، یک ساپورت مشکی با شومیز ساده که هیچ طرح خاصی نداشت، برداشتم و پوشیدم. دستی به موهام کشیدم؛ بعد از اتاق بیرون زدم.

- مامان میز رو چیدی؟

- آره، بیا؛ منتظر توایم!

- واو، ببین مامان خانوم چه کرده، مهرناز رو دیوونه کرده.

همه ‌زدیم زیر خنده.

- قربون خنده‌هاتون بشم گوگولی‌های من.

- خب!

- خب؟

-تعریف کن ببینم!

- چی رو؟

- وا... دختر خنگی یا خودت رو می‌زنی به اونور؟!

- تو رو خدا پای گذشته رو وسط نکشیم.

- اوم... باشه.

***

بعد از این‌که ناهار خوردیم، ظرف‌ها رو مرتب توی ماشین ظرفشویی چیدم و بعد از آشپزخونه بیرون اومدم.

- بچه‌ها، بدویید بیایید کادوهاتون رو بگیرید؛ هرکی دیرتر بیاد، کادوش رو به اون یکی میدم!

بچه‌ها: هــورا، اسباب بازی!

همگی به سمت چمدون بزرگه رفتیم و من سوغاتی‌هایی که براشون آورده بودم رو بهشون دادم؛ کادوهای خاله‌ها، دایی‌هام، نوه‌ها و مادربزرگ و پدربزرگم رو هم توی ساک بزرگ گذاشتم تا امروز که به اون‌جا می‌ریم، بهشون بدم.

من عاشق هدیه خریدن برای دیگران هستم؛ به قدری که خودم رو فراموش می‌کنم. البته گذشته به من یاد داد که هرکسی لایق این همه خوبی نیست.

- مهرناز، مامان پاشو کم‌کم حاضر شو؛ من هم دخترها رو آماده کنم؛ بعد خودم هم آماده بشم، به آژانس زنگ بزنم تا یک ماشین برامون بفرستند.

- باشه!

مادر و پدر من وقتی سن پایین بودم، از هم طلاق گرفتند. خدا رو شکر هر کدوم تشکیل خانواده دادند؛ حالا بماند که جداییشون چه ضربه‌ی روحی برای من و خواهرم بود. البته ثمره شیرین زندگی مشترک مادر و پدرم، هم من و خواهرم هستیم؛ مهرناز و مهرانا! خواهرم چهار سال از من کوچیک‌تر هستش و جدیدا تشکیل خانواده داده. می‌دونم الان پیش خودتون می‌گید چرا من تشکیل خانواده ندادم؛ ولی دست روی دلم نذارید که خونه. بخت همیشه با آدم یار نیست. مادرم از زندگی دومش دو تا دختر به اسم‌های باران و بهار داره؛ بهار ُنه سالشه و مثل خودم عاشق نقاشی کردن هستش. باران هم پنج سالشه و بر عکس بهار، خیلی بچه‌ی شیطونی هست؛ هر دوتاشون رو دوست دارم.

خدا رو صد هزار مرتبه شکر که مادرم الان با مرد خوبی ازدواج کرده و مثل یک کوه پشت بچه‌هاش ایستاده و نمی‌ذاره آب تو دلشون تکون بخوره.

البته یک موقع فکر نکنید خدای نکرده پدر من این وسط مجرد مونده باشه‌ ها؛ نه‌خیر، اون هم ازدواج کرده و ثمره‌ی زندگیشون دو تا پسر به اسم‌های آدرین، هفت ساله و آروین دو ساله هست؛ یک برادر هم دارم به اسم آرشام که از ازدواج اول زن دوم پدرم با شوهر قبلیش هست. هر سه رو به یک اندازه دوست دارم؛ این مساله برای من اصلا فرقی نداره و به یک اندازه عزیز هستند. پدر من خیلی برام عزیز هستش؛ سال‌ها ازش دور بودم و اون سال‌ها برای من قدر قرن گذشتند؛ هر آدمی خوبی داره و هم بدی، تو بخت من نوشته که فقط باید با بدی‌های آدم‌ها آشنا بشم. به جای فکر کردن باید بلند شم و لباس‌هام رو عوض کنم؛ ام، خب چی بپوشم؟ مانتو که ندارم؛ چی کار کنم آخه؟ در چمدونم رو باز گذاشتم و یکم فکر کردم.

در چمدونم رو باز گذاشتم و یکم فکر کردم؛

به نظرم کاپشن می‌تونه جایگزین خوبی برای مانتو باشه، آره، آره. امروز این رو می‌پوشم؛ بعد فردا که میرم سمت خونه آقاجونم، با هستی و بچه‌ها می‌ریم خرید. خوب اول از همه یکم به صورتم باید جون بدم. وای وای! نگاه تو رو خدا، شبیه هر چیزی هستم جز انسان! خـخ؛ اهل کرم پودر نیستم؛ برای همین یکم به زیر چشم‌هام کانسیلر زدم، به مژه‌هام هم با ریمیل حالت دادم و از جایی که خیلی توی کشیدن خط چشم ماهر نیستم، توی چشمم رو با مداد سیاه کردم. اِم، خب یکم هم رژگونه که به صورتم رنگ بده؛ حالا باید یک رژ خوش‌رنگ انتخاب کنم، به نظرم رنگ کالباسی با تیپی که می‌خوام بزنم می‌خوره. موهام هم باز گذاشتم؛ حالا نوبتی هم باشه نوبت انتخاب لباس هستش. شلوار جین دودی با یک بلوز مشکی آستین‌دار برداشتم؛ چون هوا کمی سرد شده و باید خودم رو گرم نگه دارم.

- مامان شال مشکی داری به من قرض بدی؟

- آره، بیا بگیر.

رفتم سمت اتاق مامانم که داشت دخترها رو آماده می‌کرد.

- کو؟

- وا! این چه طرز تیپ زدنه؟ مگه داری میری عزاداری؟ برو عوضش کن؛ زود!

- مادر من، نه مانتو دارم نه شال؛ قراره فردا با هستی و بچه‌ها بریم تا بخرم!

- خیلی خب؛ ولی فردا حتما خرید بکنی‌ ها؛ اصلا دوست ندارم این تیپی بگردی! تو جوونی باید رنگ‌های روشن بپوشی!

- ای مادر جان؛ دست رو دلم نذار که آتیشه... .

- برو خودت رو فیلم کن؛ تو هم که همه‌‌اش دلت آتیشه... آژانس تا نیم ساعت دیگه می‌رسه ها.

شال رو از مامانم گرفتم؛ روی سرم مرتب کردم و کفش هم همون دیروزی‌ها رو برداشتم؛ این‌جوری خوبه، کیفم هم ست میشه. برای بار آخر خودم رو تو آینه برانداز کردم تا ببینم به دل می‌شینم یا نه. عینک دودیم هم برداشتم روی سرم گذاشتم؛

فدای خودم بشم. آخ که چقدر دلم برای ایران تنگ شده بود؛ باید تا جایی که می‌تونم از این روزهام لذت ببرم. کاپشنم هم به تنم کرده و به سمت در رفتم تا کفش‌هام رو پام کنم.

- مامان من میرم پایین؛ ماشین اومد، زنگ می‌زنم که بیایید پایین!

- باشه، برو.

حالا کی حوصله داره پنج طبقه رو بره پایین!؟ اه، این‌جا چرا آسانسور نداره؟ این هم خونه بود که خریدند!؟ چقدر غر می‌زنم؛ خـخ. آروم، آروم پله‌ها رو پایین اومدم. داشتم در رو می‌بستم که دیدم همون پسره که توی فرودگاه دیده بودمش، داره از صندوق عقب ماشینش چند تا پلاستیک خرید برمی‌داره و به سمت ساختمون ما میاد؛ چشم‌هام از تعجب اندازه گردو شده بودند؛ این، این‌جا چی‌کار می‌کرد؟

عینکم رو تا وسط بینی پایین آوردم که مطمئن بشم خودش هستش یا نه!؟ که دیدم بلی خودشه! جلوی در وایستادم و در رو نیمه باز گذاشتم. تا دیدم داره به سمت در میاد، عینکم رو صاف کردم و روی چشم‌هام گذاشتم که من رو نشناسه.

- در رو نبند؛ می‌خوام بیام داخل ساختمون.

اوه، چه پررو! خوبه کلمه لطفا و خواهش می‌کنم رو برای این موقع‌ها ساختند. من هم منتظر ایستادم تا نزدیک‌تر بشه، تا دم در رسید من هم از قصد در رو محکم بستم.

- اوپس... باد زد.

بعد ریز خندیدم و هم‌زمان با انگشت اشاره و شصت دست راستم، عینکم رو پایین آوردم.

- باز هم تو؟ مگه نگفتم در رو باز بذار؟

- من هم نشنیدم خواهش کنی.

- دیگه دارم کم‌کم مطمئن میشم که از من خوشت اومده.

هم‌زمان پلاستیک‌ها رو جلوی در گذاشت و کلیدهاش رو از جیبش درآورد تا در رو باز کنه.

- اگه فکر می‌کنی دلت با ا‌ین حرف‌ها خوش میشه، من اصراری ندارم.

بعد بلند بلند خندیدم . انگاری هیچ دردی نداشتم؛ البته می‌دونم دختر نباید تو خیابون بلند بخنده؛ ولی قیافه‌اش خیلی دیدنی بود. خم شدم و یک دونه سیب از توی یکی از پلاستیک‌ها درآوردم، با آستینم تمیز کردم و گاز کوچیکی ازش زدم. اون هم هاج و واج درحالی‌که در خونه رو باز کرده بود، گفت:

- بیا تو یک لحظه، کارت دارم.

- نچ‌نچ! مامانم گفته با غریبه‌ها حرف نزنم.

- مامانت دیگه چی‌ها بهت یاد داده؟ فقط یک سوال ازت دارم؛ نترس نمی‌خورمت!

- باشه، بپرس؛ ولی اگه دلم خواست جواب میدم.

اشاره به ساختمون کرد و گفت:

- این‌جا زندگی می‌کنی؟ منظورم این ساختمونه!

- ام... یه مدتی این‌جا می‌مونم.

- آها، از کجا اومدی؟

- ببین گفتی یک سوال! بیش‌تر از کوپنت سوال نکن.

- ببین خانوم کوچولو... این‌جوری که من متوجه شدم، تا وقتی که جنابعالی این‌جا هستین، احتمالش بالاست با هم گه‌گاهی روبه‌رو بشیم؛ پس پا روی دم من نذار. گرچه این‌جا خونه مادر بزرگم هستش... پس زیادی دلت رو خوش نکن جوجو کوچولو!

و بعد پوزخند زد. دست‌هام رو به کمرم زدم و گردنم هم مثل زرافه دراز کردم؛ بعد گفتم:

-کو؟

-چی کو؟

- دمت دیگه! الان همه این حرف‌ها رو زدی که به من بگی خونه‌ات یه جای دیگه است؟ خوب عزیزم آدرست رو هم می‌دادی یک‌دفعه و خلاص می‌کردی خودت رو. در ضمن، شاید برات سنگین بیاد؛ اما من علاقه‌ای به پسرهای غول‌نما ندارم.

این رو الکی گفتم که دور بر نداره؛ وگرنه نقاشی بود که کلمه‌ای برای توصیفش پیدا نمی‌کردم.

یک پیراهن مردونه مشکی با شلوار کتان مشکی پوشیده بود؛ کفش‌هاش هم کالج مشکی بود. وای، موهاش هم به یک طرف حالت داده بود و چند تیکه روی پیشونیش ریخته بود؛ با اون ته ریش هم که اصلا یه چیزی شده بود. کلا ته‌ریش خیلی مرد رو جذاب می‌کنه؛ البته از نظر من! تو کجا بودی تا حالا؟

با صدای بوق ماشین، هر دو به سمت صدا برگشتیم.

- بله؟

راننده ماشین: خانوم،شما ماشین می‌خواستین؟

- بله... بله... الان میایم!

برگشتم سمت پسره تا ازش خداحافظی کنم که دیدم نیست. وا، نکنه توهم زدم؟ این‌که تا الان این‌جا بود؛ حالا هر چی. آیفون رو زدم.

- کیه؟

- مامان زود بیاید پایین؛ ماشین اومده.

- باشه.

من هم دیگه حوصله نداشتم سر پا وایستم؛ برای همین توی ماشین منتظر موندم.

- آقا، کمی صبر کنید؛ الان مادرم هم میاد.

- چشم خانوم.

نه بابا چه با ادب؛ خــخ! بهم گفته بودند تاکسی‌های ایران اعصاب ندارند. بعد از یک ساعت و چهل و پنج دقیقه، به خونه مادربزرگم رسیدیم. وقتی نهار رو خوردیم، کادوی هر کسی رو بهش دادم. خیلی خوابم می‌اومد؛ رو به مامان گفتم:

- مامان، اگه ایرادی نداره من برم چرت کوتاهی بزنم!

- نه، برو دخترم؛ فقط یک ساعت دیگه باید راه بیفتیم.

- حله، نیم ساعت دیگه بیدارم کن.

- باشه.

رو به همه ببخشیدی گفتم و به خواب رفتم. تو خواب عمیقی بودم که یک لحظه احساس کردم چیزی داره روی صورتم راه میره؛ من هم ترسو! زود از خواب پریدم و شروع کردم به جیغ کشیدن که البته بیشتر شبیه به عربده بود و دیدم همه دور من جمع شدند و هرهر به ریش نداشته‌ام می‌خندند. نگاهی انداختم دیدم دایی کوچکم، جوراب بو گندوش رو تمام مدت روی صورت من می‌کشید؛ ایــش! من چرا متوجه بوی گندش نشدم!؟

- ایشالا دو هفته اسهال بگیری!

- دلت میاد؟

- برو اونور ببینم.

- پررو... .

- خودتی؛ در ضمن، وقت کردی اون جوراب‌هات رو هم هر از گاهی بشور؛ راه دوری که نمیره هیچ، ثواب هم می‌کنی!

- مهرناز مادر، پاشو باید راه بیفتیم؛ دایی سعید ما رو می‌رسونه.

- باشه.

***

بعد از خداحافظی از همه و کلی روبوسی کردن، سوار ماشین داییم که یک پرادوی مشکی رنگ بود، شدیم و راه افتادیم.

- دایی، یک آهنگ بذار کیف کنیم.

- چشم، خانوم کوچولو!

- مرسی بابابزرگ!

***

《همه اون روزایی که بی تو گذشت، کنار تو بودم.

و غصه‌ی رفتن تو، یه روزی گرفت تموم وجودم رو، نمی‌دونم کجایی. چه تلخه که من، یه خاطره بودم و بس! نمی‌تونم از عشق تو دل بکنم.

تو این خاطره نمی‌دونم به چشم کی زل بزنم. نگات رو یادم بره. هنوزم عشق و خاطره‌هات تو دل کسی که دوست داره هست. همه گوشم رو پر می‌کنند که دیگه گریه واسه تو بسه؛ دست‌هایی که جدا بودن، این همه سال محاله به هم برسه؛ اونی که همه چیزت رو دادی بهش، واسه یکی دیگه دلواپسه؛ همه می‌دونند عمریه رفتی و من، همین‌جوری دوست دارمت؛ نمی‌آیی و می‌میرم.

کاش خبرش برسه روزی بهت.

رضا صادقی (همه اون روزها)》

***

فلش_ بک_ سه_ سال_ پیش

«آلمان»

- ببین مهرناز، من تو رو مثل روزهای قبل دوست ندارم. ما دو تا آدم هستیم از دو تا دنیای متفاوت با فرهنگ‌های مختلف. تو نه درست رو ادامه دادی، نه جایی کار می‌کنی؛ هر جا هم که برای کار میری، بعد از یک هفته بیرون میای. از خانواده‌ات هم که نگم، دوست ندارم ببینمشون؛ ازشون بدم میاد. خواهرم هم دوست نداره ریختت رو ببینه... در کل هیچی نیستی!

در کل هیچی نیستم؟ تنفر؟ از من؟ مسخرست؛ حیف اون همه خوبی و محبتی که کردم. اون می‌گفت و من صدای شکسته شدن قلبم رو می‌شنیدم؛ دهنم قفل شده بود. واقعا هیچی نیستم؟ در این حد متنفر بودند از من؟ آخه لعنتی، تو که دوستم نداری، چرا من رو خرد می‌کنی؟ عذاب نده! دروغ چرا!؟ اگر می‌تونستم، همون‌جا گریه می‌کردم و تک به تک کمبودهاش رو، به‌ روش می‌آوردم؛ اما من مثل اون نیستم؛ دلیلی هم وجود نداره جلوی چنین آدمی گریه کنم.

خیلی راحت شخصیت دختری که روزی عاشقش بود رو خراب کرد. هه! می‌خواستم بگم خودت چی؟ روز اول چی داشتی؟ الان چی؟ به اوج رسیدی؟ عاشق شدی؟ غرور من آن‌قدر بی‌ارزش بود؟ هنگ بودم! اون با لبخند پررنگش ادامه می‌داد و من شکسته‌تر از قبل می‌شدم؛ جوابم در یک لبخند مصنوعی خلاصه شده بود؛ اما تو دلم غوغا بود. هوای اون‌جا سنگین شده بود؛ با یادآوری جمله‌هایی که روزی ازش می‌شنیدم، متنفرتر می‌شدم. دنیا رو، روی سر من خراب کرد.

- امیدوارم با مردی ازدواج بکنی که برات به راحتی خرج بکنه؛ با هم به سفر برید! به کاشتن ناخن‌هات گیر نده و... .

یکی نیست بگه عزیزم، من همه‌ی این‌کارها رو برای تو می‌کردم، نه شخص دیگه‌ای؛ بفهم!

چطور می‌تونست به این راحتی من رو کنار مرد دیگه‌ای تصور کنه؟ تقصیر خودم بود که انقدر سادگی می‌کردم ‌تا همه آویزونم بشن؛ اما من دوستش داشتم و اون برعکسش رو به من تلقین می‌کرد تا احساساتم رو پنهان کنم. درسته، انکار نمی‌کنم؛ چون یک‌بار قلبش رو با یک جمله شکسته‌ام؛ اما به ثانیه نکشیده شده خودم رو نفرین کردم؛ احساس گناه کردم. من احساس تنهایی می‌کردم؛ اما روزی میاد که هرکسی جواب بدی‌هاش رو بگیره؛ من بهش اعتماد داشتم. همیشه دوست داشتم شوهرم غم‌خوار من باشه، کمکم کنه تا خلصت‌های بدم رو درست کنم. یک دختر تنها که هیچ نصیحتی درباره‌ی زندگی مشترک نشنیده بود و تجربه‌ای نداشت، به کمک احتیاج داشتم؛ اما کسی نبود. انگاری ته چاه عمیقی بودم که کسی به برای نجات دادنش هم قدمی برنمی‌داشت. خواهرش رو دوست داشتم، پدرش رو، مادرش رو و برادر شیطون کوچیکش رو؛ اما گاهی‌ اوقات زندگی بر خلاف تصوراتمون پیش میره؛ توقعی هم نداشتم. قشنگ معلوم بود که از اول این یک عشق یک‌طرفه بوده. فقط دلم می‌خواست داد بزنم و بلند بگم، من، مهرنازی هستم که از خونه پدرش بدون لباس عروسی بیرون زد و حاضر شد وارد خونه‌ای بشه که هیچی نداشت؛ تنها دلیلش فقط تو بودی! چون دوست نداشتم عذاب بکشی؛ بماند که کسی تو این مسیر همراهم نبود؛ اما هر دفعه این رو به زبون می‌آوردم، فکر می‌کرد منت سرش می‌ذاشتم و من رو پشیمون می‌کرد؛ اما حقیقت همین بود. اما همیشه نمی‌شه آدم‌ها رو قانع کرد؛ اون هم من که هیچ‌وقت چنین عرضه‌ای رو نداشتم. خب من هم خیلی جاها رفتارهام بچه‌گانه بود و اشتباه؛ اما دلیلش چی بود؟ هه! برای عمری که صرفش کردم متاسفم؛ برای هر یک قطره اشکی که براش ریختم از خودم متنفر شدم. برای قلبی که یک روزی بهش هدیه دادم و اون الان داره ذره ذره خوردش می‌کنه، تاسف می‌خورم. اشتباه کردم؛ کاش مثل یک پدر، یا برادر بزرگ نداشته‌ام حمایتم می‌کرد، راه و چاه رو یادم می‌داد، تا بدی‌هام رو درست کنم؛ اما اون جا زد، مثل خیلی‌های دیگه. آره، درست میگه، درس نخوندم؛ چون افسرده شده بودم؛ تمام روز کارم گریه و زاری شده بود. بعد از خارج شدنش از خونه، ساعت‌ها اشک می‌ریختم و خودم رو به‌خاطر تنهایی‌هام لعنت می‌کردم. سال آخر، کل روزهایی که تو مدرسه بودم، تمام وقتم رو با مشاور صحبت می‌کردم تا بلکه کمکم می‌شدند.

کار نکردم، چون نمی‌تونستم؛ و اون این رو درک نکرد! من رو نفهمید، نادیده گرفت و خیلی چیزهای دیگه؛ ما از اولش هم مال هم ساخته نشده بودیم؛ حق با اون بود. همون‌طور که پشت سرش گفته بودم، الان هم میگم که لیاقت داشتن بهترین زن رو داره؛ خوشبختی‌اش آرزوی قلبیم بوده، هست و خواهد بود.

***

- دایی، کجایی!؟ نیم ساعته داریم صدات می‌کنیم.

از افکار خودم بیرون اومدم و قطرات اشکی که از گوشه چشمم روی گونه‌هام سر خورده بودند رو پاک کردم. با لبخندی گفتم:

- اه، این چیه گوش میدی؟ دلم پوسید.

- باشه غر نزن؛ حالا حواست کجا بود شیطون؟

- بیخی، کاملا شخصی بود.

- پیاده شو مامان جان!

- بای بابابزرگ جون! خــخ!

-بای جوجه!

بعد از این‌که وارد خونه شدیم، از جایی که این خاطرات لعنتی دوباره یادآوری شده بودن و حالم خراب شده بود، رو به مادرم گفتم:

- مامان من خوابم میاد؛ برای شام هم صدام نکن لطفا!

- دخترم همه چیز رو به‌ راهه؟

- آره مادر عزیزم، غصه نخور؛ من خوبم.

- پس شب به‌خیر!

- شبت خوش.

یه ب*و*س براش فرستادم و خودم رو توی اتاق حبس کردم. بلافاصله لباس‌هام رو با یک دست تاپ و شلوار خواب عوض کردم و خوابیدم.

***

صبح با صدای قشنگ مادرم، از خواب بلند شدم؛ آخ، چرا سرم درد می‌کنه؟!

- مهرناز، بیا هستی زنگ زده؛ میگه کارت داره.

- چرا به خودم زنگ نزد؟

محکم با دست راستم به پیشونیم کوبیدم و گفتم:

- آخ، تو اولین فرصت حتما باید یه سیم کارت بگیرم.

هستی: سلام خانوم خوش‌خواب؛ میگم به خرس گفتی برو من جات پست میدم... .

- زنگ زدی اول صبحی چرت و پرت تحویلم بدی، دیوونه؟

- بی اعصاب، ساعت شش، آماده شو بیا سمت میدون ونک که برات خرید کنیم.

- ونک؟ باشه! زنگ می‌زنم ببینم بچه‌ها هم میان یا نه؛ از نظر تو که ایرادی نداره؟

- نه!

- اگر بود هم باز من کار خودم رو می‌کردم؛ خــخ!

- بچه پررو... .

- پس بای.

- بای!

***

- چی‌کارت داشت؟

- هیچی؛ برای امروز بعد از ظهر برنامه چیدیم بریم بیرون؛ من هم یکم خرید کنم.

- باشه عزیزم؛ برو لذت ببر؛ فکر به هیچی هم نکن.

- اوهوم، باشه مامی جون!

سریع دوش کوتاهی گرفتم و شروع کردم به آماده شدن؛ شاید اگر بود، الان با هم به ایران می‌اومدیم!

سرم رو به طرفین تکون دادم تا فراموشش کنم؛

شلوار سفیدی با تاپ مشکی پوشیدم و شروع کردم به آرایش کردن، موهام رو هم باز گذاشتم تا خودش خشک بشه. بعد از آرایش، کت سفیدی که بلندیش تا روی زانوم بود رو پوشیدم و با یک شال طرح سفید و مشکی که هدیه خاله کوچیکم به من بود، موهام رو پوشوندم. از جایی که قرار بود امروز خیلی پیاده‌روی بکنیم، کتونی‌های مشکی رنگم رو پام کردم تا خسته نشم و دم در خونه منتظر ایستادم تا بچه‌ها بیان.

- وا! تو چرا موهات رو خشک نکردی؟

- خودش خشک میشه!

- لج‌باز! سرما می‌خوری.

- می‌دونم.

- می‌دونی و کار خودت رو می‌کنی.

- بلی!

بعد از گذشت نیم ساعت، مهرداد به واتس‌آپم پیام داد که تا ده دقیقه دیگه پایین باشم!

- مامان، من رفتم؛ بای!

- خداحافظ دخترم.

این خیابونه یا اتوبان؟ بلند داد زدم:

- تو که زحمت کشیدی، حداقل اینور پارک می‌کردی.

-بیا؛ کم غر بزن.

من نمی‌دونم چرا این‌جا چراغ نداره!؟ خیلی آروم از روی جوی آب پریدم که با شنیدن صدای ترمز ماشینی، تعادلم رو از دست دادم و پخش زمین شدم. اوم، انگار به من شادی کردن نیومده؛ اه! بلند شدم لباس‌هام رو تکون دادم تا گرد و خاکش از بین بره؛ از سوزش زیاد هر دو کف دستم، متوجه شدم که خراش برداشتند. به قدری عصبانی بودم که دلم می‌خواست اون راننده رو خفه کنم؛

منگول کور. سرم رو بالا گرفتم تا ببینم کی این بلا رو سر من و لباس‌های قشنگم در آورده، که نور زیاد چراغ‌های ماشین اذیتم کردند و من مجبور شدم عینکم رو به چشم‌هام بزنم تا کم‌تر اذیت بشم. حیف این چشم‌ها نیست که زیر عینک قایم بشن؟ خــخ! سریع به سمت ماشین رفتم و جفت دست‌هام رو، روی کاپوت داغ ماشین گذاشتم؛ آی، چه داغه.

- هوی یابو، مگه کوری؟ نمی‌بینی دارم از خیابون رد می‌شم؟

همین‌طوری که من داد و هوار راه انداخته بودم، دیدم عده‌ای پشت سر من جمع شدند و دارند پچ‌پچ می‌کنند. البته اگر غیر این می‌شد، باید تعجب کرد.

مهرداد: ول کن مهرناز، بیا بریم؛ نیومده شر درست نکن!

- چی میگی تو؟ چه شری؟ اگه حواسم نبود الان باید من رو با کاردک از وسط خیابون جمع می‌کردید.

دیدم نه‌خیر، بابا این راننده محترم که معلوم نیست آقا هستند یا خانم، همچنان توی ماشین نشسته. من هم پرروتر از این حرف‌ها به سمت در سمت راننده رفتم و به محض باز کردن، دیدم که بله، سرنوشت باز من رو با این آقای نسبتا محترم روبه‌رو کرده. از ماشین پیاده شد و گفت:

- چته؟ چرا سلیطه بازی در میاری؟

- چمه؟ زدی من رو با خاک یکسان کردی بعد مثل طلبکارها می‌پرسی چته؟

- خب حالا، انگاری چی شده... الان چه کاری از دست من برمیاد؟ بگو همون‌کار رو بکنم.

خودم رو زدم به حالت متفکرانه که مثلا دارم فکر می‌کنم؛ بعد یه بشگن رو هوا زدم و گفتم:

- فهمیدم!

- خب؟

- به قول معروفی، الان باید از من معذرت خواهی کنی.

بعد با لبخند گفتم:

- منتظرم!

شروع کرد به بلند خندیدن و بعد با یک قدم بلند خودش رو به من رسوند.

- گفتی چی‌کار کنم؟

- عذرخواهی کن!

- پیش خودت چی فکر کردی؟ اگه عین آدم از خیابون رد می‌شدی، نه وقت من رو می‌گرفتی، نه تو شکل جوجه له شده می‌شدی!

همیشه تو زندگیم سکوت می‌کردم و همین باعث می‌شد از حق خودم دفاع نکنم؛ اما اون روزها گذشت و من به دختری از جنس سنگ تبدیل شدم. دوست داشتم بمیرم؛ ولی اون حرف‌ها رو جلوی مردم نشنونم. مهرداد و بچه ها بازوم رو کشیدند که مثلا من رو با خودشون ببرند؛ زهی خیال باطل!

- صبر کنید یه لحظه.

با انگشت بهش اشاره کردم و گفتم:

- تا این از من عذرخواهی نکنه، من از جام تکون نمی‌خورم.

- اولا، من درختم نیستم و اسم دارم؛ اسمم هم مهرشادِ، دوما، ان‌قدر صبر کن تا موهاتم مثل دندونات سفید بشند.

- مونگول... پس همه این حرف‌ها رو زدی تا اسمت رو به من بگی؟

یک‌دفعه همه زدند زیر خنده؛ خودم هم خنده‌ام گرفته بود. آخ که دلم برای مهرناز قبلی تنگ شده بود. انگشت شصتش رو کنار لبش کشید و گفت:

- خیلی رو مخی!

- می‌دونم... می‌دونم؛ خــخ... .

در ماشین باز شد و یک دختر با کلی ناز وعشوه که واقعا هم صداش ناز بود، دروغ چرا؛ گفت:

- مهرشاد جان، این‌جا چه خبره؟ اتفاقی افتاده؟ بیا دیگه دیرمون شد.

- هیچی عشقم، شما بشین تو ماشین تا مشکلم رو با مگس کوچولو روبه‌روم حل کنم؛ بعد میام!

ریزخندید و مردم هم هرهر پشت سرش می‌خندیدند. عشقم؟ چرا هیچ‌وقت من این کلمه رو از زبونش نشنیدم؟ آیا لایق شنیدن این کلمه نبودم؟

- خیلی بی فرهنگی؛ خر مگس ایکبیری!

از جایی که دختره متوجه شد، طرف حساب عشق جانش، دختر هست، زود کنارش ایستاد و بازوش رو گرفت.

- نیلا، خانومم چرا پیاده شدی؟

خانومم؟ دلم برای خودم سوخت؛ لعنتی! درسته که همیشه از این طرز صحبت کردن بدم می‌اومد، اما شنیدن این حرف‌ها باعث دلخوشی زن می‌شه! وای، نکنه عقده‌ای شدم؟

- معذرت خواهی می‌کنی یا بزنم شیشه خوشگل ماشینت رو با خاک یکسان کنم؟

- جراتش و نداری؟

- جراتش رو که دارم؛ ولی از جایی که خیلی مهربون هستم، یک شانس دیگه بهت میدم. حالا عذرخواهی می‌کنی یا نه؟

مثل بچه سرتق‌ها ابروهاش رو بالا داد و گفت:

- نوچ.

- باشه؛ خودت خواستی!

به سمت ماشینش رفتم و سوییچ رو برداشتم تا فرار نکنه.

- سوییچ رو چرا برداشتی؟

- الو با توام؟

ابروهام رو بالا انداختم و یک لبخند شیطنت‌آمیز زدم؛ بعدش سرم رو برگردوندم به سمت تاکسی‌هایی که اون‌جا پارک کرده بودند. از میون جمعیت که همین‌جوری به ما زل زده بودند، به سمت یکی از تاکسی‌ها رفتم و گفتم:

- ببخشید آقا، شما قفل فرمون دارین؟

راننده تاکسی: بله، چطور؟

- میشه یک لحظه به من قرض بدین؟ زود براتون میارم.

راننده تاکسی: بفرمایید.

با حالت شکاکی قفل فرمونش رو به من داد و خودش هم پشت سرم راه افتاد؛ انگار طلا داده. ایــش! من هم با یه حالت پیروزمندانه‌ای قفل فرمون رو دور دستم می‌چرخوندم؛ عجب لاتی بودم و خودم خبر نداشتم؛ خـخ! جمعیت رو کنار زدم و به سمتشون رفتم.

- معذرت خواهی می‌کنی یا نه؟

اَه، مرد هم انقدر یک‌دنده؟ ولی من از این بازی لذت می‌بردم؛ ابروهاش رو بالا انداخت و دست به سینه با لبخندی گفت:

- نوچ.

- باشه؛ خودت خواستی!

بعد به سمت شیشه ماشینش رفتم و بلند داد زدم:

- شیشه جون، به بابایی بگو بای بای.

و بلافاصله بدون هیچ مکثی، ضربه‌ای به شیشه ماشینش زدم؛ خــخ!

- دیوونه؛ چی‌کار کردی؟

- دیدی جراتش رو دارم؟ حالا عذرخواهی کن!

- عمرا!

بی‌شعور! ضربه دوم هم زدم؛ تا اومدم ضربه سوم رو بزنم، ماشین گشت پلیس رو دیدم که به سمت ما می‌اومد. ای وای، این رو دیگه کجای دلم بذارم؟! مهرشاد لبخندی زد که از صد تا فحش بدتر بود. سریع قفل فرمون رو به راننده تاکسی پس دادم و بعد به سمت مهرداد و بچه‌ها دویدم.

- بچه‌ها! پلیس اومد؛ جوری وانمود می‌کنید که مثلا من فارسی بلد نیستم و فقط برای تفریح به ایران اومدم.

مهرداد: بابا شر می‌شه.

- نه، نمی‌شه.

بعد هم یک چشمک زدم و به سمت مهرشاد نگاهی انداختم که دیدم داره با آقای پلیس که هنوز نمی‌دونم اسمش چی هست، صحبت می‌کنه و من رو با انگشت اشاره دست راستش نشون میده. من هم با یک لبخند تظاهری به سمتشان راه افتادم.

آقای پلیس: خانوم محترم، این درست هستش که شما با قفل فرمون به شیشه ماشین این آقا زدید و شکوندیدنش؟

حالا نوبت نقشه‌ام بود.

- (چی؟) ?Was

یهو همه چشم‌هاشون گرد شد و من هم سعی کردم خنده‌ام رو قورت بدم که خدا رو شکر موفق شدم؛ آخه من نمی‌تونم خنده‌ام رو کنترل کنم!

- عجب مارمولکی هستی بچه! تو نبودی الان با اون زبون درازت من رو قورت می‌دادی؟

- (من متوجه نمی‌شم شما چی می‌گید؟) Ich verstehe euch nicht, was sagt ihr?

- بابا سرگرد، داره فیلم بازی می‌کنه!

بعد با دست راستش به جمعیتی که هنوز ما رو تماشا می‌کردند و می‌خندیدند اشاره‌ای کرد و گفت:

- این‌ها همه شاهد ماجرا هستند؛ ببینم این... .

به من اشاره کرد؛ پسره‌ی بی ادب، انگار من درختم! ادامه داد:

- تا الان مگه فارسی بلغور نمی‌کرد؟

مردم: آقای محترم، ما رو دخالت ندید لطفا!

ایول؛ خــخ!

و باز همه شروع به پچ پچ کردن، شدند. انگاری اومدن سینما و از دیدن این فیلم لذت می‌برند؛ من هم که غرق نقشم شده بودم.

سرگرد: آقای عباسی، خانوم و آقا رو راهنمایی کن؛ می‌ریم اداره آگاهی!

- من رو دیگه چرا می‌برید؟ این آتیش پاره‌ی مارموز رو باید ببرید.

وای! داستان داشت بیخ پیدا می‌کرد.

عباسی: بفرمایید سوار شید آقا.

- من کنار این آتیش‌پاره نمی‌شینم... بعید نیست بزنه من رو بکشه!

یعنی داشتم می‌ترکیدم از خنده؛ خــخ! کاش همه از من می‌ترسیدند.

عباسی: آقا، بشینید تا دست‌بند نزدم!

سرگرد: بفرمایید همه چیز تو آگاهی مشخص می‌شه؛ فعلا باید همراه ما بیایید.

مهرداد: اگه مشکلی نیست، ما هم پشت سرتون بیاییم!

سرگرد: شما نسبتتون با این خانوم چیه؟

- خب معلومه، یکی لنگه همین آتیش پارست؛ وقتی خودش اینه، قطعا دوست‌هاش بدترند.

مهرداد: آقای محترم، احترام خودتون رو نگه دارین!

سرگرد: بسه دیگه؛ درست صحبت کنید. راه بیفت ببینم. آقا پسر شما هم اگر دوست دارید، می‌تونید با ماشین خودتون دنبال ما راه بیفتید.

مهرشاد با چشم و ابروش مدام برام خط و نشون می‌کشید؛ خــخ! بعد آروم جوری که خودمون دو تا بشنویم، گفت:

- مهرشاد نیستم اگه آدمت نکنم؛ بشین و تماشا کن!

من هم چشم‌هام رو ریز کردم و با حرکت سر بهش فهموندم که یعنی برو بابا! تقصیر خودش بود؛ اگه معذرت می‌خواست، الان این‌جوری نمی‌شد.

بعد از تقریبا بیست دقیقه، رسیدیم به آگاهی و آقای عباسی گفت:

- شما این‌جا صبر کنید تا صداتون کنم.

پنج دقیقه بعد، ما رو صدا زدن و هر دو داخل اتاق شدیم.

سرگرد: بفرمایید بشینید.

من رفتم روی نزدیک‌ترین صندلی به میزش نشستم و مهرشاد هم درست روبه‌روی من نشست.

سرگرد: مدارکتون رو لطفا بدین.

مهرشاد بلافاصله شناسنامه و کارت ملی‌اش رو به سرگرد داد؛ من موندم چرا این‌ها با شناسنامه توی خیابون راه میرن؟! خخ! و بعد هر دو به من خیره شدند. هم‌زمان مهرداد، نیلا و بچه‌ها از راه رسیدند؛ نیلا عین کنه چسبیده بود به بازوی مهرشاد و انگار نه انگار که این‌جا آگاهی بود. سرگرد رو به مهرداد گفت:

- آقا، شما زبان این دوستتون رو متوجه می‌شید؟

مهرداد: بله!

سرگرد: لطف کنید بهشون بگین که مدارک شناساییشون رو تحویل من بدن.

مهرداد: جناب، ایشون فقط پاسپورت و کارت شناسایی همراهشون دارند.

سرگرد: همین هم خوبه.

مهرداد رو به من، به آلمانی گفت:

- مهرناز جان، پاسپورت و کارت شناساییت رو لطفا بده.

مهرداد همیشه به آلمان رفت و آمد داره، به همین دلیل قشنگ زبان آلمانی صحبت می‌کنه. خدا رو شکر که هر دوتاشون رو همراهم داشتم؛ بعد از این‌که به سرگرد دادم، با یه حالت خنده‌داری گفت: