رمان دیده ی دل به قلم samira

ژانر: #تخیلی #عاشقانه

خلاصه:

هوتن کیانمهر بعد از بیست سال، تو یه اتفاق غیر منتظره عمه اش رو پیدا می‌کنه؛ در حالی که با مرگ دست به گریبانه! و دختر عمه ای که تنهای تنهاست و حاضر به کمک گرفتن از فامیل تازه پیدا شده نیست؛ ولی هوتن که یه فرد غیرمعمولی، با توانایی ماوراالطبیعه است، کارها جبران ناپذیری رو برای بدست آوردن اعتماد دختر عمش انجام می‌ده و…

به نام او

با یاری و کمک خداوند شروع میکنم

مقدمه :

جدال بین خیر و شر هیچگاه پایان نمی‌پذیرد و درون هر خیری شری و درون هر شری خیری هست.

پس از هر سیاهی، سفیدی خود رو نمایان می‌سازد

و پس از هر جدالی, عشق خدایی به وجود میاد که از هر آلودگی پاک و مبراست.

و همین عشق، عشق زمینی را بوجود می‌آورد که تحسین زمین و آسمانیان را بر می‌انگیزد!

- تو رو خدا اقا...خواهش می‌کنم ..هرکاری بگید می‎کنم... تو رو به هر چی می پرستید... کمکم کنید... ای خدا...

با صدای که از بیرون میومد، سر از پرونده روی میز برداشتم و عمیقا به فکر فرو رفتم.

از پشت میز بلند شدم، به طرف در اتاق قدم برداشتم.

با هر قدمی که برمی‌داشتم ذهنم اشفته تر می‌شد، منشی نیم ساعتی می‌شد که رفته بود و در واحد بسته بود، ولی صداها اینقدر بلند بود که تا اتاقم می اومد.

در رو باز کردم، جز دختری با شانه های افتاده که به طرف آسانسور میرفت؛ کسی داخل راهرو نبود.

احتمالا موضوع باز کمک گرفتن بیماران از دکتر واحد روبرویی بود.

دکتری که مهارتی ستودنی در جراحی مغز و اعصاب داشت، ولی متاسفانه پول براش مهمتر از جون آدمها بود.

دختر سوار آسانسور شد، ولی در لحظه آخر چشمم به چشمانی افتاد که در ذهنم رخنه کرد. خاطراتی از گذشته برام زنده شد...این دختر کی بود؟

- سلام آقای دکتر!

با صدای منشی اقای دکتر مغز، به خودم اومدم، به طرفش برگشتم.

- سلام خانم.

لبخندی بهم زد و گفت:

- خوبید؟ اتفاقی افتاده اینجا وایسادید؟

بهترین فرصت بود، تا اطلاعاتی راجع به این اتفاق ازش بگیرم.

- نخیر، به خاطر سر و صدایی که توی راهرو بود بیرون اومدم.

- آهان بله متاسفانه یکم وضع متشنج شد.

- چرا؟ موضوع چی بود ؟

با نگاهی نافذ بهش چشم دوختم.

-همراه یکی از بیماران دکتر بود، پول عمل جراحیشون زیاد می‌شه، سراغ دکتر اومده بود بلکه تخفیف بگیره؛ ولی شما که می‌دونید ... متاسفانه نتونستند کاری از پیش ببرند.

با ناراحتی سرش رو تکون داد.

_دلم براش می‌سوزه، بیچاره هیچ کس رو نداره! فقط همین یه مادر کور، اونم با یه تومور توی سرش داره.

کمی تحت تاثیر قرار گرفتم، با خونسردی و نگاه نافذ گفتم:

- لطف کنید اسم و آدرس دختر و بیمارستان رو بهم بدید.

کمی با شک نگاهم کرد، ولی سرش رو تکون داد و گفت:

- ببخشید ولی من نمی‌تونم، کار درستی نیست آدرس رو بهتون بدم، ممکنه بعدا شاکی بشن که چرا آدرس رو دادم.

چند لحظه ای به چشمانش نگاه کردم، با صدای بمی گفت:

- آدرس اون خانم رو بدید، قصدم کمک کردن به ایشونه، مطمئن باشید هیچ کس از شما شاکی نمی‌شه.

دختر چند لحظه ای نگاهم کرد و درهمون حالت گفت:« باشه.»

دوباره در مطب رو باز کرد و رفت داخل.

چند دقیقه بعد با یه کاغذ توی دستش بیرون اومد و کاغذ رو به طرفم گرفت و گفت:

- اگه می تونید کمکشون کنید، دختر خیلی خوبیه، خیلی وقته این مشکل رو دارند، کسی رو ندارند که کمکشون کنه.

سری تکون دادم کاغذ رو گرفتم، با حالت عادی گفتم:

- اگه کاری از دستم بر بیاد براشون انجام می‌دم ... لطف کردید آدرس رو دادید ...

- خدا نگهدارتون...

خداحافظی آرومی کرد و رفت.

به سمت واحد خودم برگشتم و در همون حال، کاغذ رو هم می خوندم.

نام بیمار:" مهربانو کیانمهر".

مهر بانو، چند بار اسم رو تکرار کردم، یعنی خودش بود؟!

اگه خودش باشه، چطور به بقیه خبر بدم اونم با وضعی که داره.

چند لحظه ای چشمام رو بستم و سعی کردم تمرکز کنم.

ولی زود بازشون کردم، اتفاقات خوبی تو راه نبود.

می تونستم طوفانی که توی راهه رو حس کنم ، ولی مجبور بودم به وظایفم عمل کنم.

پس کتم رو برداشتم، بعد از خاموش کردن چراغ ها از مطب بیرون اومدم، باید به بیمارستان سر می‌زدم.

راه بیمارستان دور بود، مطمئنا با ترافیک آخر شب یک ساعتی رو باید بیرون می‌گذروندم.

***

دکمه خاموش سیستم رو زدم، نیاز به آرامش داشتم، نمی‌خواستم هیچ صدایی دور و برم باشه. حتی شیشه های ماشین رو هم باز نکردم.

اگه همه چیز حقیقت داشته باشه، چطور باید به پدر خبر می‌دادم، همین کلافه ام کرده بود.

کاش همه این حس هایی رو که داشتم ،اشتباه باشه.

ولی متاسفانه توی این 31 سال زندگیم همشون به حقیقت پیوستند.

بالاخره درست بعد از یک ساعت به بیمارستان رسیدم. به سختی جای پارک پیدا کردم. به وسیله کارت شناسایی که داشتم، راحت از نگهبانی رد شدم و به طرف اطلاعات رفتم تا بتونم اتاق و بخش مورد نظرم رو پیدا کنم.

_اتاق 314 طبقه سوم بخش جراحی زنان

به طرف آسانسور رفتم ،خوشبختانه این موقع شب اروم بود، راحت تا طبقه سوم رفتم و اتاق 314 پیداش کردم .

ولی هرچه جلوتر می‌رفتم، هاله های تاریکی بیشتری می‌دیدم، حس های که برام آشنا تر می‌شد.

یه اتاق چهار تخته که سه تا از تخت ها پر بود؛ یکی از تخت ها که برای من خیلی آزار دهنده بود...

چند قدم جلوتر رفتم، زنی رو دیدم که چشماش بسته بود، ولی چهره اش نشان از یه اشنایی دور بود، به سختی نفس می کشید و درد کشیدنش کاملا معلوم بود.

مونده بودم چی‌کار کنم، اصلا حرفی بزنم یا نه؟

- کاری داشتید؟

با صدای اروم دختری برگشتم، همون دختر توی ساختمون بود، چشمان قرمز و پف آلودش، نشون از گریه کردنش بود.

- آقا با شمام چرا این‌جوری نگاه می‌کنید؟ کاری داشتید این‌جا اومدید؟

با صداش، مادرش هم بیدار شد.

- نازگل اومدی مامان جان؟

از کنارم گذشت، نزدیک تخت مادرش شد.

- سلام، اره قربونت برم تازه رسیدم.

بعد هم دستش رو گرفت، به نرمی بوسید.

- دخترم چرا این‌قدر دیر کردی نگرانت شدم .

- مامان جان نگران نشو خیابون‌ها شلوغ بود، تا با اتوبوس بیام طول کشید. خوبی قربونت بشم؟

- آره عزیزم خوبم ... هی! کی می‌شه راحت بشم، توام از این عذاب خلاص بشی؟! چند ساله پاسوز منی، تو اصلا جوونی نکردی ...نازگل من نگرانتم، تو این شهر بزرگ چطور می‌خوای زندگی کنی؟

جمع شدن اشک رو تو چشمای دختر دیدم، ولی اجازه نداد که بریزه.

- اِ مامان باز شروع نکن دیگه ... تو هم خیلی زود حالت خوب می‌شه، دکتر به این عمل خیلی امیدواره دوباره چشمات می‌بینه، حالت خوب خوب می‌شه.

- می‌دونم که نمی‌شه ولی ... ناز گل کسی این‌جاست؟

نازگل به طرفم برگشت، انگار تازه یادش اومد منم این‌جام .

- اره مامان جون یه اقا هستند!

- آقا !؟با ما کار داره؟

- نازگل دوباره به طرفم برگشت و سوالی نگاهم کرد.

یه قدم به جلو برداشتم.

- سلام...

زن چند لحظه سکوت کرد، به فکر فرو رفت انگار اونم چیزی آشنا حس کرد.

- جلوتر بیا می‌خوام بهتر صدات رو بشنوم ،تو کی هستی؟

دوباره یه قدم دیگه جلو رفتم.

- هوتن هستم.

***

با دقت نگاهش کردم، می‌خواستم عکس العملش رو از شنیدن این اسم ببینم.

خودم به عمد فامیلیم رو نگفتم، چون مطمئنا من رو می‌شناخت.

چند بار اسمم رو زیر لب تکرار کرد، نم اشک رو توی چشماش دیدم و فهمیدم که من رو شناخت.

با صدای ضعیف و لرزانی پرسید:

- با من و دخترم کاری داشتید؟

خب پس نمی‌خواست دخترش من رو بشناسه.

- بله ولی... نگاهی به نازگل کردم، راستش باید با خودتون حرف بزنم.

تغییر چهره نازگل رو دیدم، یکم از خشم قرمز شد و با حرص گفت:

- نمی‌شه حال مادرم خوب نیست نیاز به استراحت دارند.

- نازگل عزیزم لطفا یکم ما رو تنها بذار.

- ولی مامان جون ...

- دخترم من حالم خوبه، میخوام ببینم این آقا با من چی‌کار داره.

نازگل روش رو به طرف من گرفت، بازم هم با همون حرص ولی صدای خیلی آرومی که مادرش نشنوه گفت:

- حالش زیاد خوب نیست، نباید ناراحت و هیجان زده بشه خواهش می‌کنم رعایت کنید.

جمله آخر رو با بغض گفت.

- خانم مطمئن باشید، ناراحتشون نمی‌کنم.

با رفتن نازگل از اتاق به تخت نزدیک شدم، درست کنارش ایستادم .

خوشبختانه دوتا بیمار دیگه خواب بودند و همراهاشون با گوشیهاشون مشغول بودند.

به صورت مهربانو نگاه کردم، نمی دونم چه حسی باید بهش داشته باشم، حس یه غریبه یا حس یه فامیل نزدیک!

- هوتن ... خودتی مگه نه؟ هوتن کیانهمر نوه ارشد خاندان کیانهمر و پسر محمد ارسلان ...درسته نه؟

همه حرفاش بوی ناراحتی و دلخوری می‌داد، فقط تونستم سکوت کنم، به احترام این زن زخم دیده که سرنوشت باهاش بد بازی کرده بود.

- چرا اومدی؟ اصلا چطور پیدامون کردی؟

سعی کردم خون سردیم رو حفظ کنم، نباید کاری می کردم اونم احساساتی بشه.

- خیلی اتفاقی پیش یکی از اشناها اسمتون رو دیدم و اون اسم من رو تا این‌جا رسوند .

نمی خواستم اشاره به دخترش و التماسش به دکتر بکنم، بهتر بود این موضوع همیشه برای من بمونه.

- پدر خیلی دنبالتون گشت، ولی متاسفانه نتونست پیداتون کنه.

- پدرم و پدرت خیلی عذابم دادن نمی‌دونم می‌تونم ببخشمشون یا نه ؟

- تو همه این سال ها خوشبخت بودین؟

کمی سکوت کرد، ولی لبخندی روی لب داشت که من جواب سوالم رو گرفتم.

- اره خیلی مگه می‌شه ادم با داشتن کسی مثل کیوان بد باشه.

- پس به پاس همین خوشبختی، ببخشید کسایی رو باهاتون بد کردند.

بازهم سکوت کرد، معلوم بود که بخشیده ولی نمی خواست بروز بده.

- هوتن؟ ...

شنیدن اسمم، اونم از طرف مهربانو دلم رو لرزوند.

می دونستم اتفاقات خوبی در انتظارمون نیست.

دوباره اسمم رو با بغض گفت.

- هوتن؟

- بله ؟

دستش رو حرکت داد، انگار دنبال چیزی می‌گشت.

_دستت رو به من بده.

دستم رو جلو بردم، دستهای سردش رو گرفتم.

_هوتن من خیلی می ترسم... می‌دونم مرگم نزدیکه ولی...

نفسش تنگ شد، دستش رو نوازش کردم.

_آروم باشید، یه موقع دیگه حرف می‌زنیم یکم استراحت کنید.

بریده بریده گفت:

_نه معلوم نیست تا کی زنده ام، نمی‌خوام حالا که یه آشنا پیدا کردم، از دستش بدم.

خیلی متاثر شدم.

کاش می‌تونستم کمکش کنم؛ ولی متاسفانه با خواست خدا، هیچ نیروی نمی‌تونست مقابله کنه.

_من در خدمتم.

_هوتن ... تو رو خدا صداقانه جواب بده....میشه به پدرت اعتماد کرد؟

سرجام خشک شدم، انتظار این حرف رو نداشتم، منظورش از این حرف چی بود؟

پدرم، نمی دونم می تونستم بگم قابل اعتماده یا نه من زیاد نمی‌شناختمش. شناخت من از اون محدود به چند سال قبل بود.

_نتونستی بگی نه؟

_واقعا نمی دونم من خیلی باهاش در ارتباط نبودم .

اشک از چشماش سرازیر شد.

_اون و پدرم خیلی اذیتمون کردند، چطور انتظار داری ببخشمشون، وقتی خودت حتی نمی‌تونی بگی که قابل اعتماده!

نفس زدنش بیشتر شد، صورتش سیاه شد و شروع به سرفه کردن، کرد.

هم‌زمان نازگل داخل اومد، با دیدن مادرش خودش رو به سرعت به تخت رسوند.

با عصبانیت به من نگاه کرد.

_چی‌کارش کردی؟ مگه نگفتم بهت مریضه؟

مامان تو رو خدا آروم باش.

دکمه بالای تخت رو زد، بعد چند دقیقه یه پرستار اومد، خیلی آروم فقط اکسیژن بهش وصل کرد.

درحالی که مهربانو هنوز هم سرفه می‌کرد، از خونسردی پرستار ناراحت شدم، بیمار داشت از سرفه خفه می‌شد و اونو دست به جیب فقط ماسک اکسیژن رو وصل کرد، کنارش زدم و خودم رو به مهربانو رسوندم .

همین‌طور که دستش رو می‌گرفتم. سرم رو نزدیک بردم و خیلی آروم براش حرف زدم.

بعد چند ثانیه سرفه اش آروم شد، تونست راحت نفس بکشه.

سرم رو یکم فاصله دادم.

درسته اون من رو نمی‌دید، ولی به چشماش زل زدم و گفتم:

- شما استراحت کنید من فردا بازم میام باهم حرف بزنیم باشه؟

باشه رو تاکیدی گفتم، که بهتر اثر کنه.

کمی سرش و تکون داد و به سختی گفت:

- منتظرت می‌مونم.

عقب اومدم و در برابر چشمان متعجب پرستار و نازگل خداحافظی ارومی گفتم ،از اتاق خارج شدم.

داشتم به طرف درخروجی بیمارستان می‌رفتم که کسی صدام کردم .

- آقا...آقا؟!

متعجب به عقب برگشتم؛ نازگل بود که صدام می‌کردم، نفس زنان خودش رو به من رسوند.

منتظرم موندم تنفسش رو عادی کنه وسوالی بهش نگاه کردم؟ ولی اون عکس العملی نشون نداد.

ابروم رو بالا دادم، این‌بار پرسیدم :

- خانم با من کاری داشتید؟

- بله؟ ... شما کی هستید ؟ ... با مادرم چی‌کار داشتید؟ ... چی بهش گفتید که حالش بد شد؟

همون‌طور داشت پشت سر هم حرف می‌زد؛ کمی منتظر موندم تا حرفاش تموم بشه.

بعد با خون‌سردی گفتم:

- اگه مادرتون صلاح بدونه، خودش بهتون می‌گه.

چهرش قرمز شد، با عصبانیت گفت :

- یعنی چی؟ من میگم حال مادرم خوب نیست، رعایت حالش رو بکنید، بعد شما چیزی بهش می‌گید که حالش بدتر می‌شه؛ از منم انتظار دارید هیچی بهتون نگم...

- من از شما هیچ انتظاری ندارم.

چهرش بهت زده شد، دهنش رو باز کرد چیزی بگه ولی همین‌طوری فقط نگاه کرد .

بعد هم خیلی عادی برگشت، به طرف ساختمون بیمارستان رفت.

از این حرکتش جا خوردم، انتظار داشتم بازم داد بکشه ولی بدون هیچی حرفی رفت.

- ببخشید خانم؟ دختر خانم؟

اصلا به صدا زدن‌ هام توجی نمی‌کرد، مجبور شدم اسمش رو بگم:

- خانم نازگل

ایستاد ولی برنگشت.

خودم رو بهش رسوندم، روبروش ایستادم.

- در مورد وضعیت مادرتون یکم توضیح بدید، چه اتفاقی براشون افتاده ؟ پدرتون کجاست ؟

با تعجب بهم نگاه کرد ،ولی در کمال خون‌سردی گفت:

- فکر نکنم به شما ربطی داشته باشید.

و از کنارم گذشت.

از این حرکتش باز هم متعجب شدم، ولی منم در کمال خون‌سردی مثل خودش مجبور شدم از نقطه ضعفش استفاده کنم.

- فکر کنم برای درمان مادرتون نیاز به کمک دارید.

و همزمان ابروم رو بالا دادم؛ نمی‌خواستم از این حرف استفاده کنم، ولی تنها راهی که می‌تونستم ازش حرف بکشم همین بود .

به طرفم برگشت، چشماش از نم اشک خیس بود.

- درسته ما به کمک احتیاج داریم، ولی مطمئن باشید من برای زنده موندن مادرم از نامردها کمک نمی‌گیرم.

اشکی از چشمش پایین اومد، اصلا انتظار همچین چیزی رو نداشتم .

یه قدم بهش نزدیک شدم، در حالی که سعی می کردم لحنم پر از آرامش و اعتماد باشه.

- من نامرد نیستم، قصدم فقط کمک کردنه، بهم اعتماد کنید، من خیلی آشناتر از اونی هستم که فکر می کنید.

ازم نپرسید چون باید مادرتون بهتون بگه!

ولی منم هر کاری از دستم بر بیاد، براتون انجام می‌دم.

- در ازای این کمک چی می‌خواید.

- هیچی، مطمئن باشید.

- یعنی شما حاضرید چهل میلیون بدید، هیچی هم از من نخواید!

چند ثانیه به چشماش نگاه کردم، می‌دونستم این حرفش از کجا نشات می‌گیره؛ حق هم داشت. متاسفانه دنیا خیلی بی رحم شده بود.

- بله حاضرم بدم، هیچی چیزی هم از شما نمی‌خوام .

بازهم به چشماش نگاه کردم، تا حرفم رو باور کنه.

این بار از هردو چشمش اشک اومد، روی نیکمتی نشست اجازه دادم کمی با خودش خلوت کنه.

چند دقیقه ای گذشت من هم به طرفش رفتم، با فاصله ازش روی نیکمت نشستم.

با لحن خیلی ارومی گفتم:

- برای من تعریف کنید برای مادرتون چه اتفاقی افتاده ؟

کمی سکوت کرد ،به درخت روبروش زل زد، انگار می خواست همه چیز رو به خاطرش بیاره

_همه چیز از پنج سال پیش شروع شد ...

*******

- روز پنج شنبه قرار بود، برای عروسی دختر دوست بابا بریم، همگیمون حاضر شده بودیم که لحظه آخر دوستم زنگ زد، کتابش رو گم کرده بود و داشت می‌ اومد ازم امانت بگیره، اخه شنبه امتحان میان ترم داشتیم.

دیگه نزدیک خرداد بود، ماهم سال نهایی، بهترین دوستم بود، نتونستم بهش بگم داریم میریم بیرون، گفتم بیاد ازم بگیره.

خونشون از ما دور بود، تا برسه یه نیم ساعتی طول می‌کشید، مامان اینا هم عجله داشتند برای همین اونا رفتند، من خونه موندم.

ساناز که اومد دیگه نذاشتم بره، قرار شد باهم درس بخونیم!

تا عصر درس خوندیم، بعد رفتن ساناز برای خودم شامی تدارک دیدم، خانوادم بعد از شام قرار بود بیان

ولی هر چی منتظر شدم، نیومدند.

به اینجای حرفش که رسید سکوت کرد. بغضش رو قورت داد، دوباره شروع به حرف زدن کرد:

- ازنگرانی همش به ساعت نگاه می‌کردم، زیرلب هی "امن یجیب" می خوندم.

تا ساعت یک شب هر چقدر بهشون زنگ می‌زدم بر نمی‌داشتن، دیگه مطمئن شده بودم. اتفاقی افتاده، چون سابقه نداشت هم‌زمان هیچ کدومشون به تلفن جواب ندن.

تا اینکه ساعت 1:30 نصف شب تلفن خونه زنگ خورد،

یه آقایی اسمو فامیلمون رو پرسید و گفت:

-اگه بزرگتری تو خونه هست بهش بدم.

پورخندی رو لبش شکل گرفت.

- بیچاره نمی‌دونست ما کسی رو تو این دنیا نداریم چه برسه به بزرگتر! دیگه هر اتفاقی که افتاده بود، باید محکم می‌موندم، بنابراین بهش گفتم هر اتفاقی افتاده به خودم بگید.

اونم آدرس یه بیمارستان رو بهم داد، با آژانش خودم رو به بیمارستان رسوندم.

از اطلاعات که پرسیدم من رو به طرف آی سی یو راهنمایی کرد.

دیگه داشت گریه می‌کرد و حرفاش رو با هق هق می‌گفت:

- -تو آی سی یو چند دقیقه ای سرگردون از این طرف به اون طرف می‌رفتم، نمی‌دونستم چی‌کار کنم، هیچی جایی رو هم بلد نبودم.

بالاخره یه نفر از آی سی یو بیرون اومد؛ بهش گفتم:"به من زنگ زدن که خانوادم اینجان من حالا چیکار کنم؟"

با ناراحتی به من نگاه کرد، گفت چند لحظه منتظر بمونم، دوباره به آی سی یو برگشت، ولی یه دقیقه بعدش با دکتر بیرون اومد.

دکتر به طرفم اومد و ازم پرسید چه نسبتی باهاشون دارم. گفتم:" همه زندگیم و همه کس کارم هستند."

شدت گریش بیشتر شد، دستاشو رو صورتش گذاشت.

- آروم باشید، یکم منتظر بمونید برم براتون آب بیارم.

نازگل سکوت کرد، از بوفه بیمارستان بطری آبی خریدم، دوباره پیشش برگشتم. بطری رو باز کردم و بهش گفتم کمی بخوره.

یه جرعه از آب رو خورد، همون‌طور تو دستش نگه داشت.

با گریه ادامه داد:

_دکتر گفت خانواده ام یه تصادف سخت کردند، به حدی که پدرم و برادرم همون‌جا تموم کردند و مادرم بشدت حالش بده، امیدی به زنده موندش نیست.

به اینجای داستان غم انگیزش که رسید، با صدای بلند گریه کرد.

چند لحظه تنهاش گذاشتم، تا خودش رو اروم کنه احتمالا تا حالا نتونسته بود به این راحتی گریه کنه.

بعد چند دقیقه اشکاش رو پاک کرد، دوباره کمی آب خورد:

- ببخشید من باید به مامان سر بزنم .

هم‌زمان از روی نیمکت بلند شد، من هم بلند شدم روبروش ایستادم .

- از این که با من حرف زدید ممنونم. می‌دونم خسته اید استراحت کنید. من فردا ساعت 11 دوباره برمی‌گردم ،که باهم حرف بزنیم .

یکم این پا و اون پا کرد ،انگار می خواست چیزی بگه.

- اگه حرفی دارید راحت باشید!

- خب شما تو حرفی که گفتین، اووم یعنی در مورد حرفی که می‌خواستید.... ببخشید!

سرش رو پایین انداخت.

- اگه منظورتون راجع به کمک کردن به مادرتونه مطمئن باشید، هر کاری از دستم بربیاد می کنم.

فردا میام و دقیق تر دربارش حرف می‌زنیم باشه؟

به چشماش نگاه کردم.

- باشه، ازتون ممنونم.

- خواهش می‌کنم خدانگهدارتون .

- خداحافظ.

به طرف درخروجی به راه افتادم.

فکرم درگیر سختی های دختر 16 ساله ای بود که تحملشون کرده بود، مطمئنا کسی نمی‌تونست درکش کنه.

موضوع مهمتر این بود، که قرار بود بازهم سختی بکشه ...

**

****

ماشین رو جلوی عمارت نگه داشتم و پیاده شدم.

اول خواستم به طرف ساختمون خودم برم، ولی پشیمون شدم بهتر بود از حال پدر با خبر می‌شدم.

از پنج پله کوتاه جلوی ساختمون بالا رفتم، زنگ در ورودی رو زدم.

نرگس خاتون در رو با خوش رویی برام باز کرد، احترام زیادی براش قائل بودم، از وقتی یادمه همیشه کنار خانواده ما بود، به اندازه مادرم زحمت کشیده بود.

- سلام پسرم خوش آمدی، خسته نباشی مادر جون.

- سلام خاتون ممنون، شما خوبید؟ درد کمرتون بهتر شده؟

- آره مادر بعد از دکتری که من رو بردی خیلی بهتر شدم، خدا عمر با عزت بده بهت مادر جون.

لبخندی به روش زدم.

- مادر و پدر تو سالن هستند؟

- بله پسرم

از سالن بزرگ خونه گذشتم، به سمت راست که اتاق نشیمن کوچک بود، رفتم. این‌جا رو فقط برای مواقعی که خانواده تنها بودن و مهمون غریبه نداشتیم استفاده می‌کردیم.

درست کنار این اتاق نشیمن یه سالن بزرگ بود، میز غذاخوری مهمونی هم اون‌جا بود، در سال حدود سه چهار بار ازش استفاده می‌شد.

خانواده برای صرف غذا از میز کوچیکی که کنار اشپزخونه بود، استفاده می کرد.

وارد اطاق نشیمن شدم، دو دست مبل راحتی با بالشهای بزرگی که روی زمین حکم تزیین رو داشت، توی نگاه اول جلب نظر می‌کرد.

هر دوشون روی مبل نشسته بودن و به سریالی که از تلویزیون پخش می‌شد نگاه می‌کردن.

با صدای آرومی سلام کردم.

مادر:«سلام پسرم خسته نباشی، امروز دیر کردی؟»

پدر هم جواب سلامم رو به آرومی داد.

- کاری برام پیش اومد ،چند ساعتی بیشتر موندم .

مادر:«شام که نخوردی؟ بزار بگم برات آماده کنند!»

هم‌زمان با حرفش به طرف آشپزخونه رفت، روی مبل روبرویی پدر نشستم، به چهره اش دقت کردم .

موهای کنار شقیقه اش بیشتر سفید بود، ریش پروفسوری سفیدش، بعضی جاها با مشکی هم قاطی شده بود، ولی همچنان چشمای قهوه ای رنگش درخشندگیش رو حفظ کرده بود.

اما دیگه از اون خودخواهی و تکبر گذشته خبری نبود. بر خلاف گذشته که همه کارهاش رو با زور و قدرت پیش می‌برد، الان با حرف زدن و منطق مشکلات رو حل می کرد.

یاد حرف مهربانو در مورد اعتماد نسبت به پدر افتادم، شاید اگه ده سال پیش این سوال رو ازم می پرسید، میگفتم قابل اعتماد نیست.

ولی به این مرد پیر میشه اعتماد کرد، با این فکر لبخند خیلی کمرنگی روی لبم نشست، هم‌زمان با برگشتن پدر به سمت من شد.

_چه خبر پسر جان، کارها خوب پیش میره؟

_بله خدا رو شکر، همه چیز روبه راهه.

سرش رو تکون داد، باز توجهش رو به برنامه تلوزیون داد، ولی معلوم بود فکرش رو یه چیزی مشغول کرده!

کمی توی چهرش دقیق شدم، دلیل ذهن مشوشش رو فهمیدم، ولی کمی صبر کردم خودش به زبون بیاره.

_هوتن ... دیشب باز خواب مهربانو رو دیدم، فکر می‌کنم اتفاقی براشون افتاده، این مدت فقط خوابش رو می بینم .

الان بهترین موقعیت بود، تا تکلیف یه سری مسائل معلوم بشه!

بنابراین با لحن جدی پرسیدم:

_پدر؛ از کاری که با مهربانو کردید پشیمونید ؟

سرش به طرفم برگشت، دو ثانیه به چشمام نگاه کرد، ولی مسیر نگاهش رو سمت دیگه برد. می‌دونستم نمی‌تونه به چشمام خیره بشه!

سکوت دو دقیقه ای سالن رو فرا گرفت.

مادر پا به سالن گذاشت.

_هوتن جان غذات آماده است!

از جام بلند شدم ،به طرف خروجی نشیمن رفتم ،ولی صداش رو شنیدم :

_آره پشیمونم !

لبخندی روی لبم اومد، به قیافه متعجب مادر نگاه کردم، بهش گفتم همراه من بیاد.

سر میز نشستم، شروع به غذا خوردن کردم مادر هم همراهم بود، می دونست تا آخر غذا حرفی نمی‌زنم پس اون هم ساکت و منتظر نشسته بود.

بعد از تموم شدن غذا همون‌جا نشستم، به چهره مهربون مادرم نگاه کردم، اخلاقش درست بر عکس پدر بود؛ یه زن مهربون و خانواده دوست.

چهره بسیار دلنشینی داشت رنگ چشماش سبز کمرنگ بود، با بینی و لبهای کوچیک ولی کسی از خانواده رنگ چشماش رو به ارث نبرده بود.

- مادر می‌خواستم یه چیزی بهتون بگم، ولی باید قول بدید آرامش خودتون رو حفظ کنید!

مادر ابروهاش رو از نگرانی درهم کرد :

- وای اتفاقی برای کسی افتاده، هدا و هومن حالشون خوبه ؟

- بله نگران نباشید، حال اونا خوبه موضوع یه چیزه دیگه است ... راستش من امروز کسی رو دیدم!

تو سکوت کمی به دستهاش که با نگرانی درهم گره میزد نگاه کردم، خبر داشتم چقدر مهربانو رو دوست داره، همیشه از نبودنش ناراحت بود .

_من امروز مهربانو رو دیدم.

....

چند ثانیه مبهوت به من نگاه کرد، انگار حرف اشتباهی شنیده باشه.

- کی رو؟ مهربانو ... مهربانوی خودمون؟

اشک هاش از چشمهاش سرازیر شد، مادرم با قلب مهربانش زود تحت تاثیرقرار می‌گرفت.

کمی خودش رو به جلو خم کرد، دستام رو محکم گرفت و گفت:

- مطمئنی خودش بود؟ اصلا باهاش حرف زدی؟ حالش چطور بود؟ خوب بود؟

دستش رو با مهربانی نوازش کردم.

- مادرجون اروم باشید، تا بهتون بگم.

اشکاش رو پاک کرد:

- ارومم عزیزم تو بگو.

به چشماش نگاه کردم، سعی کردم طوری بگم که هول نکنه.

- راستش یکم تو وضعیت خوبی نبود، سلامتیش یکم مشکل داره و تو بیمارستانه!

- چی مریضه؟ وای خدای من؟ چه مریضی داره... کدوم بیمارستانه؟

چهره ام از ناراحتی درهم رفت، نمی‌دونستم چطور براش اون همه مشکلی رو که داشت،توضیح بدم. با ناراحتی صداش کردم.

- مادر؟!

مادر با چشمای اشکی بهم نگاه کرد، انگار خودش حدس زد بیماری مهربانو سخته، دوباره اشکاش از گوشه چشاش جاری شد، با صدای ارومی در حد زمزمه گفت:

- زنده است؟

- بله.

با کلافگی از جاش بلند شد.

- پاشو بریم دیدنش!

دستش رو گرفتم، سعی کردم با کلماتم ارومش کنم .

- مادر جون بشینید من تازه از پیششون اومدم، نیاز به استراحت دارن فردا می‌برمتون.

با صدای پدر هر دومون به پشت سر چرخیدیم، با دیدن چهره ی نگرانش فهمیدم همه حرفامون رو شنیده.

باصدای لرزونی گفت:

- چه اتفاقی براش افتاده؟

نفس حبس شدم رو بیرون فرستادم، انگار باید همه چیز رو توضیح می‌دادم.

- بهتره بشینیم و حرف بزنیم .

پدر هم به طرف ما اومد، روی صندلی کنار مادر نشست.

هر دوشون مضطرب بودند، این رو از دستهای گره شده پدر و دستهای مادر که دامن رو تو مشتش گرفته، نشون می‌داد.

با لحن ارومی شروع به تعریف داستان کردم:

- امروز تو ساختمون مطب به طور اتفاقی دختری رو دیدم، که به نظرم اشنا اومد، برای بیماری مادرش از یکی از دکترها درخواست کمک داشت.

از منشی دکتر ادرسش رو پیدا کردم، وقتی فهمیدم اسم مادرش مهربانو کیانمهره، کنجکاو شدم ببینمش

به بیمارستان رفتم ... خود مهربانو بود.

مادر به ارومی گریه می‌کرد، پدر به دستهاش خیره شده بود.

پدر:«مشکلش چیه؟»

کمی سکوت کردم.

به چهره مادر نگاه کردم، که با چشمای نگرانی بهم نگاه می‌کرد.

- تومور مغزی داره و ...

صدای گریه مادر بلند شد، پدر دستش رو به طرف صورتش برد و ...

مادر:« و چی مادر، مگه بازم ادامه داره؟»

با مهربونی به چهرش نگاه کردم، چی باید بهشون می گفتم که امیدی به زنده موندنش نیست!

این بار به صورت پر چروک پدر خیره شدم:

- پنج سال پیش تو تصادفی پسر وشوهرش فوت کردند، خودش متاسفانه بینایی چشماش رو از دست داده.

با صدای داد مادر چشم از پدر گرفتم.

- وای خدای من، محمد دیدی چه به روزش اومده؟! پنج ساله خواهرت عزادار و تنهاست، ما ازش بی خبریم!

شدت گریش زیاد شد، یه لیوان اب ریختم، سعی کردم کمی بخوره ولی طوری هق هق می کرد که نتونست بخوره!

خاتون با دیدن مادرتو اون وضعیت سریع به طرفمون اومد:

- خاتون :«خدامرگم بده چی شده؟»

- خاتون به مادرم کمک کنید بره تو اتاقش، منم چند دقیقه دیگه میام.

خاتون زیر بازوی مادر رو گرفت و به طرف اتاق خوابشون تو طبقه دوم رفتند.

به سمت پدر چرخیدم، چشماش از فشار عصبی قرمز شده و دستش روی قلبش بود. دستم رو روی شونش گذاشتم:

_دیدی چی شد؟ بیست سال خواهرم رو ندیدم حالا که پیداش کردم تو اون وضعیته و من دارم با خوشی زندگی می‌کنم.

پنج ساله سخت مریضه، منِ بی غیرت ازش بی خبرم! من با خانوادم، پاره تنم، چی‌کار کردم؟!

شونه هاش از شدت غصه لرزید، اولین بار بود گریش رو می‌دیم، کمی ازش فاصله گرفتم تا راحت‌تر بارغصش رو کم کنه!

به طرف پنجره سراسری و شیشه ای سالن رفتم، که باغ به خوبی ازش دیده می‌شد.

در فکرهای خودم غرق بودم که حضور پدر رو کنار خودم حس کردم، اونم هم مثل من به منظره روبرو خیره شد.

- مهربانو سوگلی خونه بود، همه از کوچک و بزرگ دوستش داشتن.

خیلی به خوندن و نوشتن علاقه داشت، همین باعث شد که از ما جدا بشه.

نظراتش رفتارش مثل اصیل زاده ها نبود، ما خاندانمون خیلی بزرگ بود و حساس روی بعضی اصول،

علاقه ای که به درس خوندن داشت، باعث شد پدر رو راضی کنم که براش معلم سرخونه بگیره تا به چیزی که می‌خواد برسه، دوست داشت معلم بشه.

بعد از چندی، گشتیم که فرد مورد اعتمادی پیدا کنیم، بالاخره کیوان رو پیدا کردیم، یه جوون روستایی که تونسته بود خودش رو بالا بکشه و معلم سرخونه بشه!

هفته ای سه روز خونه می‌ اومد تا به مهربانو درس بده.

جوون خوب و سربه زیری بود، هیچ حرکت بدی ازش ندیده بودیم، حد خودش رو می‌دونست.

همون موقع ها هم مهربانو زیاد خواستگار داشت، چهرش هم زیبا و خواستنی بود، موهای بلند و چشمهای سیاهش همه رو جذب خودش می‌کرد.

رفتار و اخلاقشم با همه خوب بود، انگار اون دختر بلد نبود عصبی و ناراحت بشه.

آقاجونم اصرار داشت زودتر ازدواج کنه، ولی مهربانو زیر بار نمی‌رفت، چون منم طرف‌دار مهربانو بودم، آقاجون نمی تونست کاری بکنه. من و مهربانو رابطه خیلی خوبی داشتیم، همیشه حامی اون بودم. تا وقتی که ....

امین نوه خان عمو از مهربانو خواستگاری کرد، تازه از خارج برگشته بود و خواستگار مهربانو بود.

آقاجون و پدر بزرگ و خان عمو هم اصرار داشتند، زودتر این ازدواج سربگیره، حتی منم موافق این وصلت بودم.

پسر خوب و تحصیلکرده ای بود، حتی قبول کرد مهربانو به تحصیلش ادامه بده.

ولی مهربانو به شدت مخالفش بود، به هیچ عنوان زیر بار ازدواج نمی‌رفت.

تا اینکه یه روز سراغش رفتم، ازش دلیل مخالفتش رو پرسیدم، اونم گفت هنوز نمی‌خواد ازدواج کنه و از خونه به این زودی بره!

ولی من حرفش رو باور نکردم، اصرار کردم دلیل واقعیش رو بگه.

مهربانو با خجالت زیاد گفت که کیوان رو دوست داره!

وقتی این حرف رو شنیدم، سیلی محکمی به صورتش زدم، بهش گفتم:«این فکر رو از سرت بیرون و خودت رو برای عروسی با امین حاضر کن!»

کیوان اصلا در حد و اندازه خاندان ما نبود، اگه این وصلت سر می‌گرفت همه آبرو خاندان به باد می‌رفت!

ولی مهربانو گوش نکرد، فرداش کیوان نمی‌دونم با چه جراتی خواستگاری اومد.

آقاجون وقتی ماجرا رو شنید، با عصبانیت داد زد از خونه من بیرون برو، من حتی جنازه دخترم رو دوش تو نمی‌ذارم ! تو یه پاپتی به چه جراتی اومدی خواستگاری دختری که گل سرسبد یه خاندان بزرگه!

ولی کیوان حرکتی نکرد، بازهم روی حرفش اصرار کرد، گفت با تمام قلب و جونش عاشق مهربانو است!

منم نتوستنم عصبانیتم رو کنترل کنم، شروع به کتک زدنش کردم، ولی اون هیچ دفاعی از خودش نکرد، تا این‌که مهربانو خودش رو انداخت جلو تا سپر بلای کیوان بشه! ولی من مهربانو رو هم کتک زدم.

اخر سر اصلان عموت اومد، مهربانو رو از زیر دستم نجات داد.

اصلان فرد خنثی خونه بود ،اصلا خودش رو قاطی این چیزها نمی‌کرد، همیشه بیننده ماجراها بود.

عزیز هم تنها کاری که از دستش بر می‌ اومد گریه کردن بود، زنها حق اظهار نظر تو هیچ کاری رو نداشتن.

ولی ماهرخ مادرت طرف‌دار سرسخت مهربانو بود، حتی سر این موضوع یه ماه تموم با من حرف نزد.

بعد اینکه کیوان رو از خونه بیرون انداختند، آقاجون گفت مقدمات عروسی مهربانو با امین رو آماده کنید.

ولی باید منتظر می‌موندیم، تا زخمای کتکی که بهش زدم، کمی بهتربشه.

چند روزی ازاون ماجرا گذشت، مهربانو از اتاقش بیرون نمی‌اومد، حق رفتن به بیرون خونه رو هم نداشت.

از کیوان هم خبری نبود، تا اینکه یه روز صبح ماهرخ نامه ای بهم داد، که از اتاق مهربانو پیدا کرده بود.

تو اون نامه مهربانو نوشته بود، هیچ وقت من و آقاجون رو بخاطر کاری که باهاش کردیم نمی‌بخشه، و برای همیشه از خونه رفته بود.

بعدها، بعد از فوت آقاجونم فهمیدم، ماهرخ به مهربانو کمک کرده، تا از خونه فرار کنه.

چون نمی‌تونست ببینه مهربانو کسی رو دوست داره و ما به زور مجبورش می کنیم با یکی دیگه ازدواج کنه.