رمان قفل به قلم shaghayegh- h96

ژانر: #عاشقانه #تراژدی #اجتماعی

زاویه‌ی دید: اول شخص

خلاصه:

زندگی جدیدی که همراه برگ ریزان خزان شروع می‌شود، زندگی که مانند پاییز سراسر از غم‌ است.

طراوت، دختری که تصمیم جدیدی برای زندگی‌اش می‌گیرید تصمیمی که بهار زندگی‌اش را به پاییز تبدیل می‌کند و هر اشتباهی تاوانی دارد! طراوت تاوان اشتباهش را پرداخت کرد، حال طراوت باید...

مقدمه قفل:

از کدام غم بسوزم؟

از بی‌وفايی عزيزم؟

از بی‌اعتنای‌های او..؟

از دل سنگش؟

از اين که فراموش کرده يه زمانی می‌گفت: نفسش هستم؟!

عسلش هستم!

عشقش هستم؟

يا...از قفل دستان او با ديگری؟!

يا...از موهاي سپيد شده از فراق او؟!

ازخستگی پاهايم؟

يا بی‌آبرويی نزد سنگ فرش‌های کوچه و پس کوچه‌های خسته‌ی شهر؟ ازقدم‌هايم...

يا از خورشيدی که از صبح تا شب به آرامی به من و نتيجه بی‌حاصلم با نگرانی می‌نگريست؟

يا از چشمان هميشه خيسم؟

يا از نگاه تمسخرآميز مردم؟

همان بهتر که همه بگويند طفلی ديوانه‌ست.

دست خودش نيست!

خدا شفايش بده...

آری! چه خوب شد خدا ديوانگي را آفريد!

و الِّا با اين همه رسوايی چه مي کردم؟

ولي راستی

مگر نمی‌گویند خوش به حال ديوانه؟

ولی چرا من حالم خوش نيست؟!

***

پاهام رو عصبی تکون می‌دادم، کف دستم رو روی دهنم فشار دادم و سعی کردم ربع ساعت باقیمونده‌ی کلاس رو تحمل کنم. اصلا متوجه‌ حرف‌های خانم ربیعی نبودم! یعنی اصلا فکرم این جا نبود!

آروم کف دستم رو گاز گرفتم، پس چرا زمان نمی‌گذشت؟ نفس عمیقی کشیدم... و بالاخره زنگ خورد و من راحت شدم.

تند تند مشغول جمع کردن وسایلم بودم که صدای المیرا رو کنار گوشم شنیدم.

- انگار خیلی عجله داری؟

به عقب برگشتم و نگاهش کردم. پوزخند مسخره‌ای روی لب‌های باریکش بود که استرسم رو بیشتر کرد. بی‌توجه به نگاه‌های خیره‌اش کتابم رو توی کیفم گذاشتم و از کلاس بیرون اومدم.

صداش از پشت سرم اومد.

- نه واقعا انگار یه ریگی تو کفشته!

ایستادم، نفس عمیقی کشیدم. امروز اصلا حوصله‌ی المیرا و مزخرفاتش رو نداشتم!

رو‌به‌روم ایستاد.

- میبینم که زبونت رو موش خورده!

- پاتو از گلیم من، بکش بیرون!

دوباره پوزخند زد و نگاهش رو توی صورتم که مطمئن بودم رنگش پریده، چرخوند.

با حالت تحقیرآمیزی گفت: تو اصلا گلیم داری که من پام رو ازش بیرون بکشم؟

بی توجه به طعنه‌ی کلامش دوباره راه افتادم، نزدیک راه پله بازوم رو گرفت.

- نترس! حتما بیرون منتظرته، می‌خوای خبر خوش بهش بدی؟

گیج از سوال المیرا به اطرافم نگاه کردم، تقریبا همه‌ی بچه‌های کلاس‌مون داشتن به ما نگاه می‌کردن. می‌دونستم باز هم نقشه‌ی المیراست، می‌خواد من رو خراب کنه. از بازی با من لذت می‌برد!

به صورت سفید و گردش نگاه کردم، به چشم‌های درشت مشکیش تابی داد و گفت: چیه زل زدی به من؟

با اخم گفتم: چی می‌خوای از من؟

دستش رو از بازوم جدا کرد و با حالت متفکری گفت: می‌خوام روی واقعی‌ات رو به همه نشون بدم!

دورم چرخید و با دستش بهم اشاره کرد.

- می‌خوام به همه نشون بدم که دختر زرنگ کلاس‌مون با چشم‌های دلبرش چه کار‌ها که نکرده!

واقعا داشت اعصابم به هم می‌ریخت، به اندازه‌ی کافی امروز حالم بد بود دیگه حوصله‌ی این معرکه رو نداشتم. رو‌به‌روم ایستاد.

- مثل این که حرفی برای گفتن نداری؟

کار همیشگیش بود، این که من رو اذیت کنه و دوست‌هاش رو بخندونه! اما امروز بی‌اعصاب‌تر از همیشه بودم تا در برابر حرف‌های مزخرفش سکوت کنم.

- می‌خوام ببینم دیگه چه مزخرفی می‌خوای بگی.

- مزخرف؟

موهای مواجش که همیشه از مقنعه‌اش بیرون زده بود رو با حالت نمایشی عقب فرستاد ودستش رو تو جیب مانتوش کرد، یه شی کوچیک سفید رو بیرون آورد.

- تو به این میگی مزخرف؟

با چشم‌های گرد شده به اون شی نگاه می‌کردم، دست المیرا چی‌کار می‌کرد؟

توی دستش گرفته بود و به همه‌ی بچه‌ها نشون می‌داد.

- ببینید این رو تو کیف این خانوم پیدا کردم، به نظرتون مال کیه؟

به سمت من برگشت، چینی به بیرون کوتاهش داد و گفت: بذار همه بدونن چقدر هـ ـرزه‌ای!

دیگه کاسه‌ی صبرم لبریز شده بود و المیرا دقیقا دستش رو روی نقطه ضعف من گذاشته بود. با عصبانیت و دست‌های که می‌لرزید به طرف المیرا رفتم و بیبی تست رو از دستش بیرون کشیدم، با جیغ گفتم: خفه شو!

اون هم مثل من جیغ کشید.

- تو خفه شو دختره‌ی هر جایی، بیچاره داداش من که عاشق توی بی همه چیز شده بود! از کی حامله‌ای؟ از همون که هر روز میاد دنبالت؟ همون پیرِ پولدار؟ اصلا چطور پدر سرایدارت می‌تونه خرج مدرسه غیر انتفاعی تو رو بده؟

صورتم از عصبانیت گر گرفته بود و قلبم روی هزار می‌زد، بیبی تست رو توی دست مشت شده‌ام فشردم. تحمل حرف‌های المیرا از هر چیزی سخت‌تر بود. همیشه از این که یکی بدون اطلاع حرفی بزنه متنفر بودم، کنترل خودم رو از دست دادم، امروز به حد کافی تحمل کرده بودم. به سمتش حمله کردم، سیلی محکمی به صورتش زدم که صورتش به چپ مایل شد، اون هم ساکت ننشست و من رو به عقب هل داد و این شروع دعوامون بود!

حرف‌های‌های بی‌ربط المیرا من رو عصبانی‌تر می‌کرد؛ اما اون هیکلی سنگین‌تر از من داشت برای همین من بیشتر کتک می‌خوردم! ولی نمی‌تونستم عقب بکشم دیگه تهمت بس بود. بی‌اختیار دعوامون به سمت پله‌ها کشیده شده بود، المیرا مقنعه‌ی من رو از سرم بیرون کشید ومن با همه‌ی قدرتم به عقب هلش دادم.

خم شدم و دستم رو روی دهنم گذاشتم. موهای لـ ـختـ مشکیم توی صورتم ریخته بود و به خاطر مشتی که المیرا به شکمم زده بود، حالت تهوع داشتم. صدای جیغ المیرا باعث شد سرم رو بلند کنم و موهام رو از توی صورتم کنار بزنم.

المیرا داشت از پله‌ها به پایین پرت می‌شد! ...و فقط چند ثانیه طول کشید تا المیرا غرق خون روی زمین بیفته.

نفسم توی سینه حبس شد. همه‌ی بچه‌ها داشتن به المیرا نگاه می‌کردن؛ ولی هیچ کس از جاش تکون نمی‌خورد. انگار همه مات شده بودن، دقیقا مثل من! چشم‌هام از ترس و اضطراب از حدقه بیرون زده بود و حس می‌کردم همه‌ی تنم یخ بسته.

با پاهایی سست از پله‌ها پایین رفتم و کنار المیرای بی‌هوش نشستم. نگاهم روی تن بی‌حسش دو دو می‌زد و نفسم‌هام به سختی بالا می‌اومد. بینی و دهنش خون می‌اومد و موهای مواج مشکیش روی زمین پخش شده بود. نگاهم به زیر موهاش افتاد که باریکه‌ی خون روان شده بود و چند ثانیه بعد چند باریکه‌ی دیگه از زیر موهاش بیرون زد.

آروم و با صدایی که می‌لرزید گفتم: المیرا؟

دست یخ کرده‌ام رو جلو بردم و شونه‌ی المیرا رو تکون دادم.

- المیرا؟ المیرا؟

***

هشت سال بعد

روی تخت خواب نشستم و دستی به صورت عرق کرده‌ام کشیدم. دوباره تنم یخ کرده بود. دوباره حالم بد بود. دوباره کابوس بود. دوباره من بودم.

لاله از بالای تخت به سمت من آویزون شد و با صدای نگرانی گفت: طراوت خوبی؟ باز کابوس دیدی؟

چشم‌هام رو به هم فشردم.

- خوبم!

صدای پایین اومدنش از تخت رو شنیدم و چند لحظه بعد لیوان آبی به سمتم گرفت.

- یه کم آب بخور.

لیوان رو از دستش گرفتم و کمی خوردم.

لاله نگران کنارم نشست. سرم رو پایین انداختم و به لیوان آبی که تو دستم بود نگاه کردم.

- خواب پدرم رو دیدم، داشت می‌رفت! من هم دنبالش می‌رفتم و گریه می‌کردم، یک دفعه غیب شد و من خودم رو تو یه اتاق دیدم که درش قفل بود.

لاله دستش رو روی شونه‌ام گذاشت. حرفی نداشت که بزنه! نمی‌تونست من رو دلداری بده و بگه که همه چیز یک روز درست میشه! نمی‌تونست بگه پدرت برمی گرده و تو رو می‌بخشه! نه، نمی‌تونست بگه.

- طراوت؟

- هوم؟

- این قدر خودت رو عذاب نده.

به چشم‌های به رنگ شبش نگاه کردم. توی نگاهش غم عمیقی وجود داشت که شاید هر کسی نمی‌تونست ببینه.

با صدای که می‌لرزید گفتم: کاش حکمم اعدام بود!

اعتراض گونه گفت: طراوت!

با ناامیدی گفتم: امید ندارم که همه چیز یک روز درست بشه، پس بهتره تموم بشه.

مچ دستم رو گرفت و بالا آورد.

- اگه خدا می‌خواست تو بمیری با این می‌مردی.

به زخم عمیق روی مچم نگاه کردم، جای تیغ بود!

- یه جوری حرف می‌زنی انگار خودت خودکشی نکردی!

- آره من هم خودکشی کردم؛ ولی می‌بینی که حالا زنده‌ام.

جالب بود، هر دومون محکوم به حبس ابد بودیم، هر دومون خودکشی کرده بودیم ولی؛ زنده مونده بودیم! جالب بود، نه؟

سرم رو تکون دادم و گفتم: تو فقط یک نفر رو کشتی، اون هم کسی که می‌خواسته بی‌آبروت کنه؛ ولی من به جز المیرا، مسبب مرگ پدر و مادرم هم هستم.

دستم رو گرفت و بلندم کرد.

- هشت ساله که داری این حرف‌ها رو می‌زنی، بیا بریم صبحانه بخوریم.

سکوت کردم، حق با لاله بود هشت سال بود که داشتم این حرف‌ها رو می‌زدم؛ اما محال بود که بتونم فراموش کنم.

با هم رفتیم و مثلا صبحانه خوردم، هشت سال بود که فقط چند لقمه می‌خوردم. اون هم در حد این که ضعف نکنم. روزهای اول که همین چند لقمه رو هم نمی‌خوردم و هر روز زیر سرم بودم. حالا فقط سعی می‌کردم که سر پا بایستم تا تموم بشه.

چند روز دیگه هم بی‌هدف گذشت، هر روزی که مثل هم بود؛ اما هر روز درد من بیشتر و بیشتر می‌شد. چند سالی بود که کسی به دیدنم نیومده بود! چند سالی بود که همه‌ی وجودم مرده بود!

اما امروز که نمی‌دونم چندم از چه سالی بود، مسئول زندان خواسته بود که ملاقاتم کنه. به اتاقش رفتم، باور چیزی که می‌شنیدم برام سخت بود. پدر و مادر المیرا رضایت داده بودن! اصلا نمی‌تونستم درک کنم که چرا رضایت دادن! اون هم کسانی که می‌خواستن حکم من اعدام باشه و من اعدام بشم! مسئول زندان گفت که تا دو روز آینده آزاد میشم و من هنوز باور نمی‌کردم!

اصلا چطور من رو بخشیده بودن؟ اون هم بعد از گذشت هشت سال؟

روی تخت نشستم و لاله کنارم نشست.

با حالت ناباوری گفت: داری راست میگی؟

سرم رو تکون دادم.

- یعنی واقعا آزاد میشی؟

- فکر کنم!

- وای! این که خیلی خوبه.

به صورت خندون و سبزه‌ی لاله نگاه کردم، کسی که تو این چند سال برام مثل خواهر بود. کسی که براش مثل خواهر بودم.

با نگاه خیره‌ی من خنده‌اش جمع شد و در کسری از ثانیه اشک تو چشم‌هاش حلقه زد.

- دلم برات تنگ میشه!

خودش رو تو بغلم پرت کرد و دستش رو دور شونه‌ام حلقه کرد، من هم تو آغوشم گرفتمش. دل من هم برای تنها همدم این سال‌هام تنگ می‌شد.

- قول میدم هر کاری برای آزادیت بکنم.

بی توجه به حرف من گفت: اون بیرون خوش بگذرون.

ازش جدا شدم. لاله تنها کسی بود، که از همه‌ی زندگی من باخبر بود. صورت لاغرش رو با سر انگشت‌هام نوازش کردم.

- اون بیرون هیچ کس منتظرم نیست!

با این که خودش هم زیاد مطمئن نبود؛ اما با لحن اطمینان بخشی گفت: ناامید نباش! دنبال برادرت بگرد و یه زندگی جدید رو شروع کن.

پوزخندی زدم؛ اما ته دلم سوخت، از این که این قدر برای برادرم نحس شده بودم که حتی نمی‌خواست من رو ببینه!

- طاها گم نشده، فقط نمی‌خواد من رو ببینه! حق هم داره! شاید اگر من هم جای اون بودم همین کار رو می‌کردم.

- تو باید گذشته رو جبران کنی.

چه حرف مسخره‌ای! چطور می‌تونستم گذشته رو جبران کنم؟ زندگی نابود شده‌ی خودم! مرگ المیرا! فوت پدر و بعد مادرم! آوارگی طاها! و بچه‌ای که حتی یک روز هم براش مادری نکردم!

چشم‌هام رو بستم، قلبم درد می‌کرد! یادگار این سال‌ها و اتفاقاتش بود. بیشتر از همه قلبم برای طفل معصومم می‌سوخت که این قدر ناکام بود! از خودم متنفر بودم، من با یه اشتباه زندگی همه رو به باد داده بودم، اما ایا واقعا من مقصر بودم؟

دو روز هم گذشت و زمان آزادی من رسید. چیزی که محال و غیر قابل باور بود! جدا شدن از لاله سخت بود؛ اما سخت‌تر این بود که هیچ کس منتظر آزادی من نبود!

از زندان با یه مانتوی مشکی و شال و شلوار همرنگش بیرون اومدم. حالم از این دنیای رنگی به هم می‌خورد!

به آسمون آلوده‌ی تهران نگاه کردم و نفس عمیقی کشیدم. حالا آزاد بودم؛ ولی همه‌ی در‌های رو‌به‌روم قفل بود! کلید‌های که نمی‌دونستم کجاست! وحتی نمی‌دونستم از کجا باید شروع کنم! اصلا فرصتی برای شروع باقیمونده بود؟

کمی پیاده راه رفتم. چقدر تهران تغییر کرده بود، احساس غریبی می‌کردم! در واقع تو این شهر من غریب بودم، یه غریب تنها! کسی که هیچ کس رو نداشت.

یه تاکسی گرفتم و به بهشت زهرا رفتم. حداقل می‌دونستم مزار پدر و مادرم کجاست!

به سنگ قبر‌ها نگاه کردم و بغض گلوم رو گرفت، من مسبب مرگ هر دوشون بودم! هیچ وقت خودم رو نمی‌بخشیدم، دلم می‌خواست بمیرم اما حتی اون دنیا هم نمی‌تونستم تو چشم‌هاشون نگاه کنم!

کنار سنگ قبر‌ها زانو زدم، کف دستم رو روی اسم تراشیده شدی پدرم رو سنگ کشیدم. مگه می‌تونستم فراموش کنم که پدرم جلوی چشم‌های من سکته کرد! چیزی که هر شب خوابش رو می‌دیدم و تقریبا کابوس هر شبم شده بود.

- سلام بابا.

یکی به قلب و روحم چنگ می‌زد، بغضم سنگین‌تر شد جوری که راه نفسم رو می‌گرفت. چی باید به پدرم می‌گفتم؟ اشک گونه‌ام رو خیس کرد.

- معذرت می‌خوام!

این تنها جمله‌ای بود که به ذهنم رسید!

به قبر مادرم نگاه کردم. چقدر برای آزادی من به پدر و مادر المیرا التماس کرد! اما اون‌ها رضایت ندادن.

- سلام مامان.

سنگ قبر‌ها تمیز بود. معلوم بود که یکی اون‌ها رو شسته، شاید یکی مثل طاها!

تا تاریک شدن هوا تو سکوت اون جا نشستم. آخه چه حرفی داشتم که بزنم؟ حس می‌کردم پدر و مادرم دارن من رو می‌بینن و من ازشون خجالت می‌کشیدم. سخت بود که طلب بخشش کنم! اصلا چطور باید من رو می‌بخشیدن؟ مگه من راهی برای بخشش گذاشته بودم؟

از روی زمین بلند شدم و نگاه آخرم رو به سنگ قبر‌ها کردم.

با بغضی سنگینی گفتم: خداحافظ!

سرم رو پایین انداختم، از بهشت زهرا بیرون اومدم.

هوا تاریک شده بود و نسیم خنک پاییزی می‌وزید. آروم کنار خیابون راه می‌رفتم، به این فکر می‌کردم که "حالا چی‌کار کنم؟"

اول باید طاها رو پیدا می‌کردم، می‌دونستم که دلخوشی از من نداره؛ ولی اون تنها کسی بود که من تو این دنیا داشتم. شاید من رو نمی‌بخشید ولی باز هم نمی‌تونستم رهاش کنم.

ماشینی کنار پام ایستاد، سرم رو چرخوندم و به ماشین نگاه کردم. راننده‌اش یه مرد حدودا سی و دو یا سی و سه ساله بود که نگاهش به جلو بود و چهره‌اش توی تاریکی ماشین به وضوح دیده نمی‌شد.

با صدای گرم مردونه‌اش گفت: سوار شو!

نیم نگاهی به من انداخت. نگاهم رو به چشم‌های مشکیش دوختم؛ ولی خیلی زود مسیر نگاهش رو تغییر داد. نگاهی به ماشین گرون قیمتش انداختم، حتما وضع مالی خوبی داشت! در ماشین رو باز کردم و سوار شدم.

با خودم فکر کردم "از این بدتر هم مگه میشه؟"

بوی عطر ملایمی توی ماشین پیچیده بود که به مشمامم آشنا می‌اومد، ماشین حرکت کرد و من نگاهم رو از پنجره به بیرون دوختم. کمی از مسیر رفته بودیم که صداش به گوشم رسید.

- ساکتی؟

نفس عمیقی کشیدم، و سعی کردم خودم رو به دست تقدیر بسپارم.

با صدای بی‌تفاوتی گفتم: حرفی برای گفتن ندارم!

- بار اولته؟

بار اولم بود، که تصمیم اشتباه می‌گرفتم؟ نه!

- آره!

با صدای که پر از تمسخر بود، گفت: پس قیمتت بالاست!

پوزخندی زدم، و ناخون‌های کوتاهم رو کف دستم فشار دادم.

- نه، قبلا ازدواج کردم!

نگاه اون به رو‌به‌روش بود. نگاه من هم از پنجره به بیرون. دیگه حرفی نزد تا این که ماشین رو جلوی در بزرگ طلایی رنگی متوقف کرد. در رو با ریموت باز کرد و ماشین رو داخل برد.

حدود ۳۰۰ متر یا شاید بیشتر جلو رفتیم و ماشین ایستاد.

صدای پارس چند تا سگ به گوش می‌رسید. کمربندش رو باز کرد و رو به من گفت:

- پیاده شو.

پیاده شدم و به اطرافم نگاه کردم. دو طرف جاده پر از درخت بود و رو‌به‌رومون یه عمارت بزرگ با نمای مشکی رنگ قرار داشت.

به سمت عمارت راه افتاد، به خودم پوزخندی زدم و دنبالش رفتم. در عمارت رو باز کرد و داخل شد بعد هم من داخل رفتم.

همین که وارد شدیم،گرمای مطبوعی به صورتم خورد که حالم رو بهتر کرد. کت زرشکی رنگش رو از تنش بیرون آورد و روی مبل‌های راحتی قرمز گوشه‌ی سالن که نزدیکِ در بود پرت کرد.

نگاهم رو توی خونه‌ی پر از زرق و برقش چرخوندم. از در که داخل می‌شدی یه سالن بزرگ با پنجره‌های بلند رو‌به‌روت بود که ست مبل‌های قرمز و فرشی که مطمئن بودم دست بافه، بینشون پهن شده بود، گوشه‌های سالن گلدون‌های بزرگ گل و روی دیوار‌ها، قاب عکس‌های با طرح‌های مختلف قرار داشت. گوشه‌ی سمت راست سالن راه پله مارپیچی قرار داشت، که به طبقه دوم وصل می‌شد.

چند تا پله دیگه هم وسط سالن بود که پایین می‌رفت و به یه سالن دایره شکل متصل می‌شد.

نگاهی به کتش که روی راحتی‌ها بود انداخت، به سمت سالن دایره شکل رفت و همون طور که پشتش به من بود گفت: چی می‌خوری؟

- حسرت!

یک لحظه ایستاد ولی برنگشت! به راهش ادامه داد ورفت.

کمی شال مشکیم رو جلوتر کشیدم و به سمت چپ سالن نگاه کردم که یه میز مثلث شکل کنار دیوار قرار داشت و روش قاب عکس‌های چیده شده بود. نزدیک‌تر رفتم و به عکس‌ها نگاه کردم، توی تمام عکس‌ها یه زن زیبا که چهره‌ای دوست داشتنی داشت، رو به دوربین می‌خندید و توی چند تا عکس هم یه پسر پنج یا شش ساله بود، که چهره‌ی معصومش دل آدم رو می‌برد. و تنها یک عکس زن و پسر بچه کنار اون مرد ایستاده و هر سه با لباس‌های یک رنگی که پوشیده بودن، به دوربین لبخند می‌زدن.

صدای پاهاش که پشت سرم، شاید تو فاصله‌ی یک متری از من رو شنیدم.

بغضی که توی گلوم داشتم نفس گیر شده بود جوری که صدام رو خش‌دار کرده بود.

- زن و بچه داری؟

بوی سیگارش به مشامم رسید.

- دارم!

- با وجود همچین زن زیبایی؛ باز هم دنبال زن‌های دیگه هستی؟

به سمتش چرخیدم و به چهره‌اش نگاه کردم. قدی بلند و هیکلی ورزیده داشت. با دست چپش چند تار مویی که روی پیشونیش ریخته بود رو بالا داد.

- نیستم!

نگاه مشکیش رو توی صورتم چرخوند و دود سیگارش رو به بیرون فوت کرد.

یه تای ابروم رو بالا دادم و نگاهم رو توی صورتش چرخوندم، چند تار موی کنار شقیقه‌اش سفید شده بود.

- پس چرا من این جا هستم؟

خواست حرفی بزنه که دستم رو به نشونه‌ی سکوت بالا گرفتم و اون سکوت کرد. به سمتش رفتم. با این که دود سیگار اذیتم می‌کرد؛ ولی نزدیکش ایستادم. به چشم‌های مشکیش که شباهت زیادی به چشم‌های المیرا داشت نگاه کردم.

- هشت سال که خوبه، اگه هشتاد سال هم بگذره. باز هم می‌تونم بین یک میلیون آدم تشخیصت بدم!

اون هم، یه تای ابروش رو بالا داد... و با حالت مسخره‌ای گفت: اون وقت چرا؟

- آدم هیچ وقت بزرگ‌ترین اشتباه زندگیش رو فراموش نمی‌کنه!

پوزخندی زد و پُک دیگه‌ای به سیگارش زد. دودش رو توی صورتم فوت کرد و گفت: دست پیش می‌گیری؟

- اگه دست پیش گرفته بودم که الان این جا نبودم!

به اطرافم اشاره کردم.

- من رو آوردی این جا که خونه و زندگی میزونت رو نشونم بدی؟ بگی که خوش‌بختی؟ من بخیل نیستم جناب تمدن!

با این که سعی می‌کردم آروم و خونسرد باشم؛ اما حرص عجیبی توی صدام بود.

- بازی با کلمات رو تو زندان یاد گرفتی؟

- چیز‌های دیگه‌ای هم تو زندان یاد گرفتم!

شونه‌اش رو بالا انداخت و به سمت مبل‌ها رفت، روشون لم داد و مشغول کشیدن بقیه‌ی سیگارش شد.

با بی‌خیالی که من رو بیشتر عصبانی می‌کرد، گفت: این جا زندان جدیدته!

دستم رو مشت کردم، می‌دونستم!

- اگه قرار بر زندانی شدنم بود، پس چرا رضایت دادید؟

نیم نگاهی بهم انداخت و گفت: من رضایت ندادم، پدر و مادرم دادن.

- تو هم نمی‌تونی من رو زندانی کنی!

- فکر کنم به عنوان شوهرت وظیفه دارم دیگران رو از گزند تو حفظ کنم!

این بار با تعجب گفتم: شوهرم؟ تو مگه من رو طلاق ندادی؟

- نه! مگه برگه‌ای مبنی بر طلاق به دستت رسید؟

- نه.

- پس چی؟

با صدای آرومی گفتم: فکر می‌کردم اون قدر از من متنفر باشی که نخوای اسم من کنار اسمت باشه!

سیگارش رو توی جا سیگاری شیشه‌ای که روی میز بود خاموش کرد.

- ازت متنفرم اما طلاقت ندادم؛ چون نمی‌خواستم سر بقیه رو هم مثل من شیره بمالی!

متعجب، عصبانی، پریشون و نگران بودم. قرار بود، چه اتفاقی بیفته؟

با حرصی آشکار گفتم: من سر تو رو شیره مالیدم؟ تو نبودی که افتاده بودی دنبال من و می‌گفتی" یا تو یا مرگ؟"

از روی مبل بلند شد و به سمتم اومد، تو چند سانتیم ایستاد و به چشم‌هام خیره شد.

- اون موقع احمق و ساده بودم! اما حالا دیگه نیستم، تو باید تاوان تموم کارهات رو پس بدی!

سکوت کردم. چی باید می‌گفتم؟ همیشه مقصر من می‌شدم، دفاع بی‌نتیجه بود!

نگاهم رو از چشم‌هاش گرفتم و به سمت در سالن رفتم. دستگیره‌اش رو گرفتم و به پایین کشیدم اما در باز نشد!

- کجا؟

- بازش کن!

- فقط جنازه‌ات از این در بیرون میره!

با جیغ گفتم: همین حالا هم جنازه‌ام! دیگه هیچی ازم باقی نمونده! بازش کن.

این رفتار سرد و بی‌خیالش من رو تا مرز جنون می‌برد، چقدر تغییر کرده بود!

- بی‌خودی خودت رو خسته نکن!

پام رو به زمین کوبیدم و گفتم: تو حق همچین کاری نداری.

توی چشم‌هام اشک جمع شده بود. بی توجه به من، به سمت پله‌های مارپیچی گوشه‌ی سالن رفت.

با تحکم و صدای که می‌لرزید تقریبا فریاد کشیدم: احتشام! من به اندازه‌ی کافی دارم عذاب می‌کشم، بذار برم.

ایستاد و به سمت من برگشت.

- اون بیرون کی منتظرته؟

چقدر گفتن این حقیقت تلخ بود!

- هیچ کس! ولی من باید طاها رو پیدا کنم.

- طاها؟ تو توی زندگی الان اون جایی نداری!

از در فاصله گرفتم و به احتشام نزدیک شدم. با چشم‌هام همه‌ی صورتش رو از نظر گذروندم و به لب‌هاش خیره شدم تا شاید نشونی از طاها داشته باشه و بهم بده.

- تو ازش خبر داری؟

- دارم!

انگار که نور امیدی به دلم تابید.

- کجاست؟ چی‌کار می‌کنه؟

- زندگیش خوبه، بدون تو!

سرم رو پایین انداختم. نمی‌دونم شاید هم احتشام داشت، راستش رو می‌گفت. اما... ته قلبم می‌سوخت.

- من باید ببینمش.

- اگر می‌خواست تو رو ببینه به دیدنت می‌اومد!

دستم رو روی قلبم گذاشتم. باز هم تند می‌تپید! خودم می‌دونستم که طاها دلخوشی از من نداره؛ ولی این که یکی این رو بهم بگه، بی‌نهایت سخت بود. احتشام رو‌به‌روم ایستاد.

- من نمی‌ذارم بری! به هیچ قیمتی! پس یه دختر حرف گوش کن شو، اون وقت شاید بهت گفتم که طاها کجاست.

سرم رو بالا آوردم و به چشم‌های مشکیش نگاه کردم. مهم نبود که چه نقشه‌ای برای نابودی من کشیده بود! اگر چه نمی‌دونست از این من دیگه چیزی باقی نمونده!

- چی کار کنم؟

- میشی کلفت خونه‌ی من!

بی رحم نبود؟ نمی‌دونم شاید هم حقم بود!

- حالش خوبه؟

گیج پرسید: کی؟

- طاها.

- وقتی می‌گم زندگی خوبی داره، یعنی حالش هم خوبه!

دیگه پاهام جون نداشت. از صبح هیچی نخورده بودم و به خاطر استرس حالت تهوع گرفته بودم، روی زمین نشستم.

- چطور میشه که حالش خوب باشه؟ وقتی پدر و مادرش مردن! وقتی تنها خواهرش قاتله؟ اصلا مگه میشه خوب بود؟!

احتشام، دست‌هاش رو توی جیب شلوارش فرو کرد و با همون بی‌خیالی اولیه‌اش گفت: وقتی تو رو فراموش کنه، حالش خوب میشه!

دیگه نمی‌خواستم ادامه بده! معلوم نبود اگر بیشتر ادامه بده چی‌کار می‌کنم.

- به خانواده‌ات چی میگی؟

باز هم گیج پرسید: در مورد چی؟

- در مورد من و حضورم توی خونه‌ات.

- شیرین که تو رو نمی‌شناسه،

پس اسم همسرش شیرین بود! شیرین، چه اسم قشنگی!

- تو هم حق نداری چیزی بهش بگی! پدر و مادرم هم وقتی به این جا اومدن، تو جلوشون ظاهر نمیشی، فهمیدی؟

سرم رو تکون دادم و احتشام به سمت چند پله‌ی بین سالن رفت، من هم به دنبالش رفتم. از پشت بهش نگاه کردم، هنوز هم با اراده و محکم قدم بر می‌داشت.

- از ساعت هفت صبح تا دوازده شب باید در دسترس باشی و همه‌ی کار‌های خونه رو انجام بدی.

از پله‌ها پایین رفتیم، سالن دایره شکل پایین با پنجره‌های گرد، مبل‌های سلطنتی طلایی رنگ و پرده‌های هم‌رنگش فوق العاده زیبا بود. سمت راست یه آشپز خونه مجهز اپن قرار داشت. کنار آشپزخونه یه راهرو بود که دو تا در سمت راست و یه در سمت چپ و انتهایی راهرو هم دری بود که فکر می‌کنم به حیاط وصل می‌شد.

احتشام به سمت در اول سمت راست رفت و بازش کرد.

- از این به بعد این جا می‌مونی.

به در دوم سمت راست اشاره کرد.

- اون جا هم سرویس بهداشتی است.

احتشام کمی عقب رفت و من سرکی به داخل اتاق کشیدم. یه اتاق سه در چهار که یه موکت خاکستری کفش پهن شده بود.گوشه‌ی اتاق یه دست رخت‌خواب قرار داشت و این‌ها تنها چیز‌های بود که توی اتاق وجود داشت!

هنوز داشتم داخل اتاق رو نگاه می‌کردم که صدای احتشام به گوشم رسید.

- چیه؟ نکنه توقع داشتی واسه قاتل خواهرم یه ...

اجازه ندادم احتشام حرفش رو ادامه بده.

- نه! من همچین توقعی ندارم و نخواهم داشت! حالا هم اگه اجازه بدی می‌خوام یه کم بخوابم، لطفا!

وارد اتاق شدم و در رو بدون توجه به احتشام بستم. به اندازه‌ی کافی امروز استرس و نگرانی کشیده بودم دیگه واقعا نمی‌کشیدم!

فکر می‌کردم حتما احتشام در رو باز می‌کنه و کلی لیچار* بارم می‌کنه! ولی این طور نشد !

دوباره نگاهی به اتاق انداختم شاید اگر کمی بیشتر اصرار می‌کردم احتشام اجازه می‌داد که من برم؛ ولی من که بیرون جای برای رفتن نداشتم و نه حتی پولی برای خرج کردن! پس این جا امن‌تر از هر جای دیگه‌ای بود. با این که مطمئن بودم روز‌های سختی رو در پیش دارم؛ ولی این‌جا رو به گرگ‌های بیرون از این خونه که منتظر یک فرصت هستن تا بدرن ترجیح می‌دادم.

نفس عمیقی کشیدم، بغض داشتم ولی اشک نمی‌ریختم کنار دیوار نشستم و به در و دیوار اتاقی که احتشام بهم داده بود نگاه کردم .

حق من از این زندگی چی بود؟

احساس گرما می‌کردم شالم رو از سرم برداشتم، من می‌خواستم که دوباره شروع کنم اما چطور؟

سوالی که جوابش برام سخت بود و سخت‌تر این بود که حالا در بند کسی بودم که یک روز دم از عشق می‌زد!

*لیچار: سخنان بیهوده و نامربوط

از کنار دیوار بلند شدم و مانتوم رو از تنم بیرون آوردم. رخت خواب‌ها رو پهن کردم و روشون دراز کشیدم. دیشب این موقع تو زندان بودم؛ ولی حالا این جا توی خونه‌ی احتشام هستم! فکر می‌کردم دیگه هیچ وقت نمی‌بینمش! چقدر رفتارهاش با آخرین باری که دیده بودمش فرق داشت، چقدر متنفرانه نگاه می‌کرد. این طرز نگاهش ناراحتم می‌کرد.

چشم‌هام رو روی هم گذاشتم و سعی کردم بخوابم. شاید هم بودنم این جا بد نبود، می‌تونستم تا پیدا کردن طاها این جا بمونم و بعد برم.اگرچه نمی‌دونستم طاها قبولم می‌کنه یا نه؟

با صدای اذان صبح چشم‌هام رو باز کردم. موهام رو مرتب و شالم رو سر کردم. از جام بلند شدم و بیرون رفتم، وضو گرفتم و به اتاق برگشتم.

از توی کوله پشتیم چادر نماز گل پسته‌ای سفیدم رو به همراه جانماز کوچیک جیبیم برداشتم و شروع به نماز خوندن کردم. تنها چیزی که تو این سال‌ها باعث آرامشم شده بود! تنها چیزی که قلبم رو آروم می‌کردم و بهم یادآور می‌شد که خدایی دارم مهربان‌تر از مادر!

تو این سال‌ها که امید برای ازادی نداشتم فقط برای سلامتی طاها و موفقیتش دعا می‌کردم ولی حالا از خدا می‌خواستم که کمکم کنه تا طاها رو پیدا کنم.

نمازم که تموم شد دیگه میلی به خوابیدن نداشتم. چادر و جانمازم رو برداشتم و تو کوله پشتی‌ام گذاشتم. از اتاق بیرون و به سمت آشپزخونه رفتم. نگاهی به وسایل موجود در آشپزخونه کردم، بعضی از وسیله‌ها رو اصلا نمی‌شناختم و نمی‌دونستم چطور باید باهاشون کار کنم! ولی حداقلش این بود که آشپزیم خوبه و تقریبا می‌تونستم اکثر غذاهای ایرانی رو درست کنم.

از دیروز صبح چیزی نخورده بودم عجیب بود که هنوز سر پا هستم! اما خب عادتم شده بود، چندین سال بود که خیلی کم غذا می‌خوردم؛ ولی حالا کمی سرگیجه داشتم و حس می‌کردم شاید تا چند لحظه دیگه از هوش برم!

به طرف یخچال نقره‌ای رنگ رفتم که با اکثر وسایل آشپزخونه ست بود.در یخچال رو که باز کردم چیز‌های دیدم که هیچ وقت نخورده بودم ولی میلی هم به خوردنشون نداشتم!

پنیر رو به همراه نون برداشتم و در یخچال رو بستم. پشت میز شیشه‌ای ناهارخوریِ توی آشپزخونه نشستم و چند لقمه نون و پنیر خوردم. نگاهم به عکس خودم روی میز شیشه‌ای افتاد که بی‌شباهت به آینه نبود! صورت تقریبا گرد با موهای لـ ـختـ مشکی، گونه و لب‌های برجسته، چشم‌های مشکی درشت با مژه‌های بلند، چهره‌ی من رو تشکیل می‌داد. چهره‌ای که همه معتقد بودن زیباست و شاید همین زیبایی کار دستم داد! حس کردم کسی وارد آشپزخونه شد، سرم رو بالا آوردم و به احتشام نگاه کردم. شلوار و پیراهن کرم رنگی تنش بود که هیکل ورزیده‌اش رو به خوبی نشون می‌داد. از روی صندلی بلند شدم و ایستادم.

- سلام، صبح بخیر.

دستی به صورت ته‌ریش‌دارش کشید و به گفتن سلام زیر لبی اکتفا کرد. به سمت کابینت‌های آشپزخونه رفت، قوری رو برداشت و گفت:

- چای دم نکردی؟

آروم گفتم: نه.

با صدای کمی بلند‌تر گفت: نه؟

قبل از این که من حرفی بزنم با صدای که پر از حرص و عصبانیت بود، دوباره گفت: مگه نمی‌دونی عادت دارم قبل از صبحانه چای بخورم؟

عصبانی شده بود این رو می‌شد از رگ متورم شده‌ی گردنش فهمید. نمی‌دونم به خاطر دم نکردن چای بود یا این که فراموش کردم که اون چه عادت‌های داره!

آروم گفتم: الان دم می‌کنم.

از همین اول صبح حوصله‌ی دعوا رو نداشتم! ترجیح می‌دادم کمی تو آرامش باشم. اگرچه به نظرم احتشام دلش می‌خواست که من رو خرد و زیر پاهاش له کنه!

به طرف کابینت رفتم که گفت: من که می‌دونم مشکلت چیه! این ادا‌ها رو واسه یکی در بیار که نشناستت!

از کنارم رد شد، بوی عطر ملایمش به مشامم خورد، به سمت در آشپز خونه رفت.

صدام پر از بغض و کینه بود، این که هر لحظه به خاطر هر حرف بغض کنم دست خودم نبود. این زندگی جوری با من تا کرده بود که دیگه تحمل نداشتم. حداقل نه برای مقابله با احتشام!

- اگه من رو می‌شناختی می‌دونستی که تو این چند سال اون قدر فکر و خیال داشتم که عادت‌ها و علایق خودم رو هم فراموش کردم، چه برسه به تو!

کتری رو برداشتم و توش آب کردم، روی اجاق گاز گذاشتم و روشن کردم.

احتشام از آشپز خونه بیرون رفت. به سمت میز ناهارخوری رفتم، همون یک ذره اشتهایی که داشتم از بین رفته بود. پنیر و باقیموندی نونم رو برداشتم توی یخچال گذاشتم. چای دم کردم و میز صبحانه‌ی کاملی برای احتشام آماده کردم.

تمام مدت ذهنم توی گذشته‌های دور پرسه می‌زد و تا اولین صبحانه‌ای که برای احتشام چیده بودم، رفته بود.

از آشپزخونه بیرون اومدم. احتشام کنار پنجره دایره شکل ایستاده بود به استخر توی حیاط نگاه می‌کرد و سیگار می‌کشید.

چند قدم به طرفش رفتم و گفتم: صبحانه حاضره.

بدون این که به سمتم برگرده گفت: صبحانه رو روی میز ناهارخوری بیرون از آشپزخونه بچین.

سکوت کردم و به آشپزخونه برگشتم. مرد سی و سه چهار ساله شبیه بچه‌ها بهانه می‌گرفت! شاید هم داشت جایگاهم رو تو این خونه یادآور می‌شد!

صبحانه رو روی میز ۲۴ نفری توی سالن چیدم، احتشام بالا ی میز نشست و گفت: از این به بعد صبحانه، ناهار و شام رو این جا می‌چینی.

فقط آروم سرم رو تکون دادم و گفتم: برای ناهار چی درست کنم؟

- تا یک ساعت دیگه شیرین میاد ازش بپرس.

سرش رو بالا آورد و بهم نگاه کرد.

- مراقب رفتارت جلوش باش، اون خانم این خونه‌ست پس هر چی گفت میگی "چشم"، فهمیدی؟

من هم به چشم‌های مشکیش که یه روزی پر از مهربونی بود نگاه کردم وگفتم: باشه

- برو

- احتشام کی...

نذاشت جمله‌ام رو کامل کنم، بین حرفم پرید و با صدای نسبتا بلندی گفت: بار آخرت باشه من رو به اسم صدا می‌کنی!

لب‌هام رو به هم فشار دادم، نمی‌دونم چرا مثل احمق‌ها ایستاده بودم تا تحقیرم کنه! اصلا نمی‌دونم احتشام با این رفتار به کجا می‌خواست برسه!

- چیه بهت بر خورد؟ این که شغل خانوادگی‌تونه!

دست راستم رو مشت کردم.

- شغل خانوادگی شما چیه؟ تحقیر و توهین؟ فکر نکن اگه این جا هستم چون تو خواستی! نه! اگه این جا هستم خودم خواستم.

از پشت میز با عصبانیت بلند شد. با فریادی توی صورتم گفت: خب برو، ببینم می‌تونی!

با این که از صدای فریادش ترسیده بودم و حس می‌کردم که دست‌هام یخ کرده؛ اما محکم سر جام ایستادم و گفتم: بگو طاها کجاست؟

- من نمی‌دونم برو پیداش کن!

آروم پلک زدم و گفتم: با این رفتارت چی رو می‌خوای ثابت کنی؟

پشت میز نشست و شروع به لقمه گرفتن کرد.

- برو منتظر چی هستی؟

- احتشام تو...

دوباره با عصبانیت و صدای بلند‌تری گفت: من رو به اسم صدا نکن!

چقدر بی‌رحم شده بود! چقدر زمانه آدم‌ها رو تغییر می‌داد! یک روز بهم التماس می‌کرد تا به اسم صداش کنم، می‌گفت به دلم مونده که اسمم رو از زبون تو بشنوم و اگه اون لحظه بمیرم هم مهم نیست. حالا...

بی‌حرف به سمت اتاقی که احتشام بهم داده بود و وسایلم رو توش گذاشته بودم رفتم، کوله پشتیم رو برداشتم و بیرون اومدم. بی‌توجه به احتشام که هنوز داشت صبحانه می‌خورد به سمت پله‌ها رفتم که صداش میخکوبم کرد.

- مطمئن باش پات رو از این خونه بذاری بیرون محاله که پیداش کنی.

عصبانی بودم، دلم می‌خواست از ته دلم جیغ بکشم و هر چی بد و بیراه بلد هستم بار احتشام کنم. با دست پس میزد و با پا پیش می‌کشید. با این رفتار ضد و نقیضش چی‌کار باید می‌کردم؟

به طرفش برگشتم و با صدای که دیگه آروم نبود گفتم: تو...

صدای خنده‌های یک زن توی خونه پیچید که گفت: عزیزم کجایی؟ من و آقا پسرت اومدیم.

احتشام لقمه‌ای که توی دستش بود رو روی میز گذاشت و بلند شد. من هم به سمت در سالن برگشتم زن یا بهتره بگم شیرین رو دیدم که متعجب من رو نگاه می‌کرد.

- سلام بابایی.

پسر بچه پنج، شش ساله با خنده‌ی سرخوشش به سمت احتشام دوید و توی آغوشش پرید. احتشام دستش رو روی موهای قهوه‌ای پسرش کشید. با لبخند و صورتی که هیچ آثاری از اخم چند دقیقه پیش روش نبود گفت: سلام عزیزم، خوبی؟

به شیرین نگاه کردم. دختر لاغر و قد بلندی که بی‌شباهت به مدل‌های ایتالیایی نبود، موهای رنگ شده‌ی زیتونیش حسابی از شال سبزش بیرون زده بود و لب‌های برجسته‌اش که با رژ بنفش حسابی پر رنگ کرده بود، توی چشم می‌زد.

به ما نزدیک‌تر شد و با صدای باریک پر از نازش گفت: آها، تو همون خدمتکاری هستی که دیشب احتشام گفت به این جا اومده!

صدای احتشام به گوشم رسید که گفت: سفر خوش گذشت عزیزم؟

نمی‌دونم چرا وقتی احتشام این قدر آروم شیرین رو عزیزم صدا کرد ته دلم خالی شد!

شیرین با عشوه خندید، تابی به چشم‌های عسلی تیره‌اش داد و گفت: مگه بدون تو خوش می‌گذره عشقم؟

رو به من کرد و گفت: تو سلام بلد نیستی؟ نکنه لال هستی؟

نگاهم رو از چشم‌های عسلیش گرفتم و آروم گفتم: سلام.

- بابایی بیا بریم ببین چی خریدم.

احتشام: بریم عزیزم.

وقتی خواست از کنارم رد بشه گفت: برای ناهار زرشک پلو درست کن!

از کنار من رد شد و به طرف شیرین رفت. شیرین دستش رو دور بازوی احتشام حلقه کرد و همون طور که به سمت پله‌های مارپیچی می‌رفتن، گفت: وای احتشام نمی‌دونی چقدر...

به حرف‌های پر از عشوه‌اش گوش ندادم و سرم رو برگردوندم.

روی پله نشستم. من دیگه طراوت ۱۸ساله‌ی هشت سال پیش نبودم. حالا یه زن ۲۶ساله‌ی پراز مشکل هستم که مجبورم برای حل مشکلاتم روی همه چیزم خط بکشم. نمی‌تونستم برم؛ چون حس می‌کردم به راحتی نمی‌تونم طاها رو پیدا کنم، نمی‌دونستم بیرون از این خونه بدون جای امنی برای موندن چه چیز‌هایی در انتظارمه! نمی‌دونم شاید با موندنم این جا باز هم داشتم اشتباه می‌کردم؛ اما باید جای من بود تا مثل من رفتار کرد!

چند روز این جا می‌مونم، اگه احتشام برای پیدا کردن طاها کمکم نکرد دیگه نمی‌مونم و به هر قیمتی شده میرم. با این تصمیم از جا بلند شدم و به اتاق برگشتم، کوله پشتیم رو داخل اتاق گذاشتم و بیرون اومدم.

میز صبحانه رو جمع و شروع به درست کردن زرشک پلو کردم. بعد از این که برنج رو دم زدم به حمام رفتم و دوش کوتاهی گرفتم. همیشه دوش گرفتن باعث آرامش می‌شد و حالا که پر از تشویش بودم عجیب بهش نیاز داشتم. دوباره به آشپزخونه برگشتم. همه چیز رو روی میز ناهارخوری توی سالن چیدم. با خودم فکر می‌کردم که خونه‌ی به این بزرگی یعنی خدمتکار دیگه‌ای نداره؟

شیرین: به به چه بویی راه انداختی.

سرم رو بالا آوردم و به احتشام، شیرین و پسرشون نگاه کردم. شیرین لباس‌هاش رو عوض کرده بود، تاپ و دامن مشکی رنگی پوشیده بود که به پوست برنزه‌اش می‌اومد و زیباترش کرده بود، موهاش که تا روی شونه‌اش می‌رسید رو بالای سرش بسته بود و از آرایش غلیظ صبحش خبری نبود و فقط یه کرم نرم کننده‌ی خوشبو استفاده کرده بود که باعث می‌شد چهره‌اش مهربون‌تر و ملایم‌تر نشون داده بشه.

هر سه روی صندلی‌هایی نشستن و من آروم گفتم: نوش جان

به آشپزخونه برگشتم، روی صندلی نشستم تا ناهارشون تموم بشه. وقتی حس کردم که شاید ناهارشون تموم شده باشه بیرون رفتم. شیرین در حال بلند شدن بود من رو که دید لبخندی زد و گفت: خیلی خوشمزه بود.

لبخند کمرنگی زدم و گفتم: ممنون

شیرین رو به احتشام کرد و گفت: عزیزم من میرم کمی بخوابم.

احتشام: باشه، کمی کار عقب افتاده دارم انجام بدم میام.

شیرین سری تکون داد و دست پسر بچه که هنوز نمی‌دونستم اسمش چیه رو گرفت و با هم رفتن. پسرشون بیشتر شبیه شیرین شده بود، مخصوصا حالت و رنگ چشم‌های عسلی تیره‌اش.

شروع به جمع کردن میز کردم که احتشام از پشت میز بلند شد و آروم گفت: عصر که شیرین بیرون رفت آماده شو با هم بیرون بریم.

سرم رو بالا گرفتم و به چشم‌هاش نگاه کردم.

- کجا؟

- جای که بتونی طاها رو پیدا کنی.

ناخوداگاه لبخندی کمرنگ روی لبم نشست. احتشام از کنارم رد شد و رفت. میز رو جمع کردم و به آشپزخونه بردم، وقتی همه چیز رو مرتب کردم به اتاق رفتم. بعد از خوندن نماز ظهر خوابیدم، اگرچه خوابم نمی‌برد. همه‌اش فکر می‌کردم باید چطور با طاها رو‌به‌رو بشم، چه رفتاری با من می‌کنه؟ و هزار جور سوال بی‌جواب دیگه که باعث می‌شد خواب از سرم بپره.

وقتی متوجه شدم که شیرین از خونه بیرون رفت، آماده شدم و از اتاق بیرون رفتم. همون لحظه احتشام هم داشت وارد راهرو می‌شد، من رو که دید گفت: آماده‌ای؟

سرم رو تکون دادم.

برگشت و من دنبالش رفتم، شلوار کتان قهوه‌ای تیره با پیراهن آبی کاربی پوشیده بود که باعث می‌شد سنش رو کمتر از اون چیزی که هست نشون بده.

با هم سوار ماشینش شدیم و اون راه افتاد. تو سکوت از پنجره به بیرون نگاه می‌کردم، چقدر تهران تغییر کرده بود! احتشام ایستاد، به اطراف نگاه کردم انگار که فکر می‌کردم طاها همین جا‌ها است! اما چون توی فکر بودم متوجه گذر زمان نشده بودم.

- اون خونه رو می‌بینی؟

با حرکت دستش که به خونه‌ی رو به اشاره می‌کرد نگاه کردم.

- اون جا خونه‌ی یکی از دوست‌های صمیمی طاهاست، مطمئنم اون می‌دونه که طاها کجا زندگی می‌کنه.

با لحنی که کمی تند و متعجب بود گفتم: مگه تو نگفتی که می‌دونی طاها کجاست؟

با آرامش گفت: الان هم دارم همین رو بهت میگم، باید از دوستش بپرسی.

متعجب‌تر از قبل در حالی که به احتشام خیره نگاه می‌کردم گفتم: من؟

به چشم‌هام نگاه کرد و گفت: نه پس من!

با سوءظن پرسیدم: یعنی تو واقعا نمی‌دونی طاها کجاست؟

- نه، چرا باید بدونم؟! این پسره اسمش حسین طاهریه، حتما ازش خبر داره.

سرم رو تکون دادم و به خونه‌ی یک طبقه‌ی رو‌به‌روم نگاه کردم، کمی استرس گرفته بودم و نگران بودم. در ماشین رو باز کردم.

- من میرم، خودت تا ساعت هفت برگرد خونه.

در حالی که نگاهم هنوز به خونه بود، گفتم: باشه

پای راستم رو از ماشین بیرون گذاشتم که احتشام دوباره گفت: طراوت

بهش نگاه کردم. توی نگاهش چیزی نبود؛ یعنی من چیزی حس نمی‌کردم، با لحنی آروم گفت: حتما برگرد!

- می‌دونم طاها به این زودی قبولم نمی‌کنه، جای امن‌تر از خونه‌ی تو سراغ ندارم!

پیاده شدم و در ماشین رو بستم، به سمت خونه رفتم که احتشام رفت.

زنگ خونه رو فشار دادم.

صدای زنی توی اف اف پیچید.

- بله؟

- آقا حسین خونه هستن؟

مکثی کرد و گفت: شما؟

- میشه لطفا بهش بگید بیاد جلوی در؟

- چند لحظه صبر کنید.

چند دقیقه بعد در باز شد و پسری که قد کوتاه و موهای فری داشت از در بیرون اومد.

- سلام

نگاهی به سر تا پای من کرد و گفت: بفرما

- آقا حسین؟

با لحن کوچه بازاری گفت: امریه؟