رمان سفید برفی به قلم شاداب حسنی

ژانر : #عاشقانه #ازدواج اجباری

خلاصه :

دانلود رمان سفیدبرفی:دختری به اسم گلیا نه زشت و نه زیبا تو این دنیا زندگی میکنه .با مشکلات دست و پنجه نرم کرده ولی هنوز یکی دیگه از مشکلاتش مونده .توهان راد پسری با تیپ و قیافه ی نبستا خوب یه دفعه از راه میرسه .یا خدا این دیگه چه غولیه…

پایانشم خوشه کسایی که از رمان همخونه ای خوششون میاد بخونن..

- نرگس، نرگس!

همین طور توی راه پله ها می دویدم و نرگس رو صدا می زدم.

نرگس:

- چته دیوونه؟ چرا داد می زنی؟ وایستا ببینم چرا این قدر قرمزی؟ نکنه تب داری؟

- نرگس باورت می شه؟ باورت می شه نرگس؟

- چی رو باورم می شه؟ د بگو ببینم چه مرگته!

- کار پیدا کردم نرگس، کار...

وسط حرفم پرید و گفت: راست می گی گلیا؟ کار پیدا کردی؟ آخ جــــون!

هم دیگه رو بغل کرده بودیم و مثل دیوونه ها بلند بلند می خندیدیم. سریع به حالت دو رفتم توی اتاقم دفتر خاطراتم رو باز کردم و شروع به نوشتن کردم:

«شکرت خدا، شکرت! بالاخره یه کار پیدا کردم، یه کار عالی.»

سرم رو بالا آوردم و به گذشته ام فکر کردم، به گذشته ای که توش هیچ نقطه ی روشنی پیدا نمی شد. سه سالم بود که مامانم مرد. از دست کارهای بابام سکته کرد. بابام یه معتاد الکلی بود که هیچی جز عشق و حال براش مهم نبود. بیچاره مامانم چهارده سالش که بود به زور می شینه پای سفره ی عقد و یه سال بعد از ازدواجش هم خشایار به دنیا میاد. هفت سال بعد از خشایار هم نوبت منه. وقتی مامان رفت، پدرم گم و گور شد. هیچ وقت نفهمیدم چه بلایی سرش اومد. بعد از مرگ مامان، خشایار همه کسم و مثل کوه پشت سرم بود. هم برام مادر بود و هم پدر. وقتی بابا ناپدید شد، خشایار شروع کرد به کار کردن. روزها کار می کرد و شب ها درس می خوند. بهش التماس می کردم که خودش رو خسته نکنه، اما همیشه در جواب خواهش من می گفت که الهی من فدات بشم خواهر کوچولو، تو تاج سرمی و روی تخم چشمم جا داری. برای تو کار نکنم، برای کی بکنم؟ نرگس، زن داداشم بود. دختر خیلی خوب و مهربونی بود؛ ولی هر چی نباشه من اون جا یک مزاحم بودم. اون جا خونه ی خشایار بود و مسلما نرگس دلش می خواست توی اون خونه تک و تنها خانمی کنه. یه شب که برای آب خوردن از اتاقم اومده بودم بیرون، صدای نرگس رو شنیدم که به خشایار می گفت گلیا تا کی می خواد این جا بمونه؟ نکنه می خواد تا ابد ور دل ما بشینه؟ آروم برگشتم توی اتاقم و مثل وقتی که بچه بودم، بدون این که صدایی تولید کنم شروع به گریه کردم.

از اتاقم اومدم بیرون و رفتم توی آشپزخونه.

نرگس اون جا بود. هوس کردم یه کوچولو اذیتش کنم. پشتش ایستادم و بلند داد زدم:

- پــــــــــخ!

بنده ی خدا فکر کنم سکته کرد. رنگش شده بود عین گچ و داد زد:

- گلیا! آخه مگه خلی دختر؟ سکته کردم روانی، خشایار راست می گه الحق که دیوونه ای!

همین طور که می خندیدم گفتم:

- فدای زن داداش گلم بشم!

آروم هلم داد عقب و گفت:

- بسه، بسه! برو اون ور خود شیرین!

صدام رو مثل بچه ها کردم و گفتم: نگس «نرگس» جونم می شه لطا «لطفا» به من توبونه «صبحانه» بدی؟

خندید و گفت:

- بشین پشت میز تا برات بیارم.

لبخندی زدم و گفتم:

- مرسی عزیزم.

داشتم صبحانه می خوردم که نرگس پرسید:

- راستی، کجا کار پیدا کردی؟

- تو یه شرکت.

- چه کار می کنی؟

- توالت شوری! خوب معلومه دیگه منشیم.

خندید و گفت:

- یه وقت از زبون کم نیاری ها!

- تو نگران زبون من نباش، هیچ وقت کم نمیاد. وای نرگس باورم نمی شه با حقوقی ماهی چهارصد هزار تومن. فکر کن تا حالا منشی دیدی که ماهی چهارصد بگیره؟

- نه خیلی عالیه، پس... گلیا؟

- بله؟

- می گم، گلیا...

- د جون بکن دیگه!

- یه خواستگار خوب برات پیدا شده.

لقمه پرید گلوم و به شدت سرفه می کردم. یه قلپ چای خوردم و با صدایی شبیه فریاد گفتم:

-چـــــی؟!

- گلیا یه کم بهش فکر کن. این آقاهه با بقیه ی خواستگارات فرق داره.

- حالا کی هستن؟

- یکی از دوستای خشایار. خشایار می گفت به حدی پولدارن که صدهزار تومن براشون پول خورده.

- دوست خشایار من رو از کجا دیده؟

- نمی دونم!

به نرگس نگاه کردم و با صدای آرومی گفتم:

- ممنون به خاطر صبحانه.

راه افتادم سمت اتاقم. گوشه ی اتاقم کز کردم و شروع کردم به فکر کردن.

دوست خشایار، نرگس، پولدار، راحتی...

به خودم توی آینه نگاه کردم و با صدایی شبیه به زمزمه گفتم:

«تا کی می خوای سربار خشایار باشی؟ تا کی می خوای دستت رو پیش داداشت دراز کنی؟»

از اتاق اومدم بیرون و رفتم پیش نرگس، بهش گفتم:

-نرگس شب که خشایار اومد، بهش بگو به این دوستش بگه بیاد.

تو چشمای نرگس برق خوشحالی رو دیدیم. می دونستم هم از این که سر و سامون می گیرم خوشحاله، هم از این که از این جا می رم. به افکار خودم خندیدم و با خودم گفتم:

«اوه نه به داره، نه به بار!»

شب که خشایار اومد، نرگس صدام زد و گفت:

- خشایار باهات کار داره.

با خوشحالی رفتم پیش خشایار.

- سلام داداشی جونم.

- سلام وروجک، بیا این جا بشین ببینم.

کنارش نشستم.

- بفرمایید؟

لبخندی زد و گفت:

- می دونستی خیلی بزرگ شدی؟ دلم نمی خواست این قدر زود بزرگ بشی.

خندیدم و گفتم:

- اوا داداشی، من از همون اول...

وسط حرفم پرید و گفت:

- باشه، باشه قبول، هر چی تو بگی! اگه بخوای حرف بزنی می دونم که مخ بنده رو سرویس می کنی.

بعد جدی شد و گفت:

- گلیا مطمئنی که می خوای این دوستم بیاد خواستگاریت؟ گلیا من جلوی این ها آبرو دارما!

- تو نگران آبروت نباش، من مطمئن مطمئنم.

- خیلی پسر گلیه، من که عاشقشم، فقط...

- فقط چی؟

- یه مشکلی هست.

- خب بگو دیگه!

- راستش، راستش این دوستم قبلا یک بار ازدواج کرده!

یه دفعه کپ کردم! یعنی، یعنی یه مرد مطلقه خواستگار من بود؟

به خودم توپیدم:

«مطلقه است که مطلقه است، به تو چه؟ تو به گذشته اش چه کار داری؟»

پس با اطمینان گفتم:

- مهم نیست.

خشایار با تعجب نگاه کرد و برای این که بحث رو عوض کنم گفتم:

- چند سالشه؟

- دو سال از من بزرگ تره.

- یعنی سی و دو سالشه دیگه؟

- آره.

- اسمش چیه؟

- توهان.

با تعجب به خشایار نگاه کردم و پرسیدم:

- معنی اسمش چیه؟

- نمی دونم!

داشتم به اسمش فکر می کردم، چه اسم باحالی داشت.

- پس من بگم فردا شب بیان؟

- باشه، بگو بیان.

آروم از جام بلند شدم و رفتم توی اتاقم.

خدایا اگه اون از من خوشش نیاد چی؟ غلط کرده، مگه من چمه؟! بلند شدم جلوی آینه ایستادم.

صورت گرد، با چشم های درشت سبز که هر وقت خشایار می خواست اذیتم کنه بهم می گفت وزغ کوچولو؛ دماغ معمولی با نوک صاف، نه سر بالا و نه سر پایین و لب های نازک ولی کوچولو. ابروهای نازک هشتی شکل و موهای لخت قهوه ای رنگ. ولی زیباترین قسمت صورتم پوستم بود. پوست سفیدی که به برف می گفت، برو کنار من هستم. برعکس پوست خشایار که تیره بود، پوست من به حدی سفید بود که دوستام و آشناهامون سفیدبرفی صدام می کردن. به هیکلم نگاه کردم، قد بلندی داشتم، حدودا صد و هفتاد و سه و کمر باریک با پاهایی کشیده. بد هم نبودما! تا به حال این طوری به خودم نگاه نکرده بودم، تقریبا می شه گفت متوسط رو به بالام!

اوه حالا انگار اون چه تحفه ای بود که من باید شکل حوری های بهشتی می بودم!

یعنی ممکنه من شوهر کنم؟ شوهر، ازدواج، عشق، عجب کلمات عجیبی!

اگه بچه دار شدم اسم بچه ام رو چی بذارم؟ فرزان، نه فرهاد. خنده ام گرفته بود. من هنوز یارو رو ندیدم، اون وقت اسم بچه دارم انتخاب می کنم.

یهو بلند بلند زدم زیر خنده. نرگس سراسیمه اومد تو اتاقم و گفت: چته؟

- هیچی، فقط دارم می خندم!

کنار در نشست و به حالت گریه گفت:

- خدایا، خداوندا مگه به این بشر عقل ندادی؟ چرا این قدر خله؟ آخر من از دست این خواهر و برادر دیوونه می شم!

همین طور که می خندیدم گفتم:

- نرگسی؟ امشب میای پیشم بخوابی؟

یه نگاه بهم کرد و گفت:

- باشه.

- مرسی عزیزم.

- ولی گلیا، به مرگ خشایار اگه لگد بندازی چنان می زنمت که خواب یادت بره!

- وا، من که بالای تختم چه جوری می خوام لگد بندازم؟

- خودتی عزیزم. اون دفعه هم که این جا خوابیدم همین رو گفتی. صبحش که از خواب بیدار شدم، یه جای سالم توی بدنم نمونده بود.

- چشم، چشم لگد نمی اندازم.

نرگس پاشد و یه بالشت و پتو از توی کمد برداشت و روی زمین دراز کشید. یه دفعه خشایار در رو باز کرد و اومد تو:

- شما دوتا چه غلطی می کنین؟

- به تو چه؟ مگه فضولی؟

- زن منو چرا آوردی تو اتاق خودت؟

- خشی جون باز هم به تو چه؟ زن داداش خودمه!

- من بدون زنم خوابم نمی بره.

- اِ خر گیر آوردی؟ اگه خوابت نمی بره، پس چرا وقتی باهم دعوا می کنین و قهرین تو روی کاناپه مثل خرس قطبی می خوابی؟

نرگس بلند بلند خندید.

- زهرمار!

- چیزی گفتی عزیزم؟

- من غلط بکنم چیزی بگم. اصلا من کی باشم بخوام حرف بزنم؟

- حالا برو بگیر بخواب، بذار من و نرگسم لالا کنیم.

- چشم.

- آفرین پسمل خوب.

وقتی خشایار رفت رو به نرگس کردم و گفتم:

- نرگس؟

- بله؟

- من دارم می میرم.

خندید و گفت:

- منم وقتی خشایار اومد خواستگاریم از ترس داشتم خودم رو خیس می کردم.

اون شب با نرگس تا صبح حرف زدم و درد و دل کردم، ولی حتی یه سر سوزن هم از استرسم کم نشد.

***

- آخیش. چه خواب خوبی بود.

برگشتم و نرگس رو دیدم که با اخم نگاهم می کرد.

- معلومه که خواب خوبی بود. منم تا ساعت دوازده می خوابیدم همین رو می گفتم.

آروم خندیدم. بلند شدم و گونه اش رو بوسیدم و زیر گوشش گفتم:

- صبح بخیر عزیزم.

- بهتره بگی ظهر بخیر، نه؟

- اه گیر نده دیگه نرگسی.

- دختر مگه تو کار پیدا نکردی؟

- چرا پیدا کردم، ولی تو کدوم آدم ابلهی رو دیدی که جمعه ها بره سر کار؟

- داداشت!

بلند بلند خندیدم.

- داداش من توی بیمارستان کار می کنه، من توی شرکت.

- راست می گی ها، حواسم نبود. می گم گلیا بدو برو حاضر شو که بریم خرید.

- خرید؟

- آره دیگه، مثلا شب خواستگار می خواد بیاد ها!

یاد شب افتادم و دوباره دلم آشوب شد. قلبم بدجوری می زد، انگار... اه گلیا بی خیال شو دیگه. یه خواستگاره دیگه همین!

- ببین گلیا، می دونم داری سکته می کنی ولی الکی نگرانی.

- سکته؟ نگران؟ مگه اصلا نگرانی داره؟ برای چی باید نگران باشم؟

- برو بچه ما رو سیاه نکن. ما خودمون ذغال فروشیم!

- ای داد بیداد یعنی تو ذغال فروشی؟ وای نه، بیچاره داداشم چه کلاه گشادی سرش رفته.

نرگس همین طور که به سمت اتاق هولم می داد گفت: برو دیگه بچه پررو!

رفتم تو اتاق و لباس هام رو هول هولکی عوض کردم. یه نگاه تو آینه کردم. بد نبودم و از اتاق اومدم بیرون؛ نرگس رو صدا کردم:

- نرگس، نرگس بیا دیگه من ده دقیقه است که آماده ام.

- اومدم بابا، اومدم چه خبرته؟

- بیا بریم دیگه.

- خب بابا بریم.

تا عصر تو خیابون بودیم و برای شب خرید می کردیم. وقتی رسیدیم خونه ساعت هفت بود.

- ای وای خاک تو سرت گلیا این قدر لفتش دادی که...

- خب بابا ببخشید، الان به جای این که سر من داد بزنی برو آماده شو.

- راست می گی. گلیا تو هم برو زود حاضر شو!

- چشم.

سریع رفتم سمت اتاقم که یه چیزی یادم افتاد و از همون جا داد زدم:

- نرگس؟ نرگس من شال رو سرم بندازم یا نه؟

- آخه عزیز من تو که اخلاق خشایار رو می شناسی دیگه چرا می پرسی؟ معلومه که باید بندازی. حالا چرا بر و بر من رو نگاه می کنی، خب برو دیگه!

- باشه، باشه رفتم.

رفتم تو اتاقم و کنار کمدم ایستادم.

هیچ لباسی نظرم رو جلب نمی کرد، تا آخر یه مانتوی تنگ کرم رنگ با شلوار لی مشکی و یه شال کرم انتخاب کردم.

لباس هام رو عوض کردم و رفتم جلوی آینه. زیاد بلد نبودم آرایش کنم، به خاطر همین به یه برق لب ساده رضایت دادم. ساده بودم، و یه خانم جذاب، شیک و خوشگل شده بودم. پقی زدم زیر خنده، چه از خودم تعریف می کردم!

رفتم توی آشپزخونه و رو به نرگس گفتم:

- نرگس به نظرت قیافه ام خوبه؟ تیپم چه طوره؟

- ایول دختر چه کار کردی. یارو باید خل باشه که تو رو ببینه و عاشقت نشه. ولی بین خودمون بمونه ها، عجب جیگری شدی!

- اولا جیگر بودم، دوما ما اینیم دیگه.

نرگس با مشت آروم زد تو بازوم و پرسید:

- گلیا تو با ازدواج قبلی این آقا مشکلی نداری؟

- نه. چه مشکلی می خوام داشته باشم؟ من به گذشته اش چه کار دارم؟

- بابا روشن فکر!

تا خواستم جواب نرگس رو بدم زنگ در به صدا در اومد.

یا خدا اومدن! داشتم سکته می کردم، انگار یکی توی دلم رخت می شست.

- گلیا تو همین جا بمون. خشایار هم با اون هاست. خودش گفت با اون ها میاد.

هر وقت صدات کردم سینی چای رو بیار.

- باشه، باشه.

- گلیا استرس نداشته باش و آروم باش!

چشمکی بهش زدم و گفتم:

- مرسی نرگسی جون.

نرگس رفت. خدایا چرا قلبم این طوری می زنه؟ احساس می کنم می خواد از حلقم بیاد بیرون. صدای احوال پرسی رو شنیدم، کنار در آشپزخونه ایستادم تا بتونم ببینمشون.

اول یه آقای فوق العاده شیک با موهای جوگندمی وارد شد که مشخص بود آقای راد بزرگ وارد پذیرایی شد.

بعد یه خانم نسبتا جوون و خوشگل وارد پذیرایی شد که حدس می زدم خانم راد باشه و بعد از خانم راد، یه دختر واقعا زیبا داخل شد.

وایی عجب عروسکی بود! چشم های درشت عسلی و لب و دهن کوچولو با موهای طلایی که مشخص بود رنگ موهای خودشه.

ای خدا پس چرا خود پسره نمی اومد؟

سرم رو انداخته بودم پایین و فکر می کردم که چرا پسره نمی اومد که یهو یه صدای مردونه ی قشنگ رو شنیدم، سریع سرم رو آوردم بالا. یا ابولفضل! این دیگه کی بود؟

چشم های طوسی براق، دماغ صاف و کشیده و لب های معمولی، با موهای بور به هم ریخته. شکل اروپایی ها بود! چشم هاش بدجوری خودنمایی می کرد.

هیکلش هم خوب بود، معلوم بود که بدنسازی کار می کنه. صورتش معمولی بود اما هیکلش جدی جدی به قول نرگس، خدا بود!

دوباره برگشتم روی صورتش. داشت می خندید، دوتا چال قشنگ روی گونه هاش به وجود اومد. دلم لرزید!

یه کت اسپرت مشکی پوشیده بود با بلوز طوسی تنگ و شلوار لی طوسی. عجب تیپی داشت! کدوم خری حاضر شده از این آدم جدا بشه؟ واقعا که زنش خیلی احمق بوده!

ولی... ولی یه مشکلی وجود داشت! توی چشم های قشنگش چنان غروری بود که هر آدمی رو می ترسوند. کاملا معلوم بود که غرور توی وجودش بیداد می کنه. البته این قیافه، این تیپ، معلومه که باید مغرور باشه!

روی مبل ها نشسته بودن و حرف می زدن که نرگس بلند صدام کرد:

- گلیا جان چایی رو بیار!

قلبم یه دقیقه از کار افتاد. داشتم از ترس قالب تهی می کردم. سینی رو برداشتم و به سمت پذیرایی رفتم.

خانم راد سرش رو آورد بالا و با دیدن من گفت:

- ماشالله، هزار ماشالله چه خانمی!

با این حرف خانم راد همه ی سرها به طرف من برگشت.

آروم سلام کردم و سینی چایی رو بردم به سمت آقای راد.

نگاه پدرانه ای بهم کرد و گفت:

- دستت درد نکنه دخترم!

به سمت خانم راد رفتم که اون هم درست مثل شوهرش با مهربونی نگاهم کرد و گفت:

- به به، این چایی خوردن داره!

لبخند آرومی زدم و سینی رو بردم جلوی اون دختر خوشگله، که اون هم با مهربونی بهم لبخند زد و آروم گفت:

- ممنون عزیزم!

خوشحال شدم، همشون مهربون بودن! خدا کنه پسره هم مثل خانوادش باشه.

سینی رو بردم طرف خشایار و نرگس. نرگس طوری که فقط خودم و خشایار بشنویم گفت:

- گلیا دلش شوهر می خواد، گلیا دلش شوهر می خواد، شوهر اون رو نمی خواد شوهر اون رو نمی خواد.

به زور جلوی خودم رو گرفتم که نخندم. خشایار که سرش رو بین دست هاش قایم کرده بود و می خندید. از لرزش شونه هاش معلوم بود که داره غش می کنه.

سینی رو سریع بردم طرف آقای راد کوچیک. جلوش ایستادم و گفتم:

- بفرمایید!

سرش رو آورد بالا و توی چشم هام خیره شد. کپ کرده بودم! چشم هاش مثل نقره بود، بدجوری می درخشید.

همین طور بهش خیره شده بودم که یه پوزخندی زد و به آرومی گفت:

- ممنون!

چرا این قدر لحنش سرد بود؟ یعنی از من خوشش نیامده؟

رفتم پیش نرگس نشستم. بهش نگاه کردم که بدونم نظر اون چیه، منظورم رو فهمید! یه چشمک بهم زد که فهمیدم اون هم خیلی از این خانواده خوشش اومده.

خشایار و آقای راد بزرگ داشتن باهم حرف می زدن که خانم راد پرید وسط حرفشون و با لحن بامزه ای گفت:

- بسه دیگه! فکر کنم ما اومدیم خواستگاری، نیامدیم که شما به خشایار بگی میگرن مریضت خوب شده یا نه! ای بابا!

آقای راد بلند خندید گفت:

- بله خانم حق با شماست، بفرمایید.

خانم راد گفت:

- معلومه که حق با منه!

بعد رو به خشایار کرد و گفت:

- خوب خشایار جان، شما که من رو می شناسی نمی تونم زیاد حاشیه برم! آقا اصلا یک کلام، گل پسر اومدیم این خواهر گل تر از خودت رو بر داریم و ببریم!

خشایار خندید و گفت:

- نمی دم خانم راد، نمی دمش مال خودمه!

همه خندیدن به جز اون پسرِ مغرور که به یه لبخند آروم اکتفا کرد.

خانم راد بلند گفت:

- خُب بابا قول می دم خوب ازش مواظبت کنم.

کمی که جو آروم شد نرگس گفت:

- پاشو گلیا جان، پاشو با آقای راد برین توی اتاق یه کم باهم حرف بزنین.

همه حرفش رو تایید کردن. بلند شدم و به آقای راد که ایستاده بود گفتم:

- بفرمایید از این طرف.

توی همون دو یا سه ثانیه ی راه پذیرایی تا اتاقم گر گرفته بودم. اگه به خاطر آبروم نبود همون جا غش می کردم! حس می کردم یکی داره خفه ام می کنه.

داخل اتاق شدیم. بدون هیچ خجالتی صندلی میز کامپیوترم رو بیرون کشید و روش نشست، منم روی تختم نشستم.

تا خواستم حرفی بزنم گفت:

- می شه اول من صحبت کنم؟

- خواهش می کنم، بفرمایید!

- ببینید خانوم امیدی، نمی دونم چه جوری باید براتون توضیح بدم، ولی باید بهتون بگم من نمی خوام ازدواج کنم و به میل خودم هم این جا نیستم! مادر من خیلی اصرار داره دوباره ازدواج کنم، ولی من این رو نمی خوام. وقتی علاقه ی شما رو به درس خوندن از خشایار شنیدم، تصمیم گرفتم این کار رو انجام بدم. من اومدم خواستگاری شما که اگه قبول کنید ما با هم یه ازدواج صوری کنیم. یعنی درست مثل دو تا دوست که توی یه خونه زندگی می کنن، ولی توی دو تا اتاق جدا!

سرم رو آوردم بالا، صورتم از عصبانیت داغ شده بود، خیلی به خودم فشار آوردم که داد نزنم، با صدای آروم و عصبانی گفتم:

- آخی چه قدر شما دلسور تشریف دارید!

خندید و گفت:

- من به خاطر خودم هم این کار رو می کنم! من اگه با شما ازدواج کنم از گیر دادن های مامانم خلاص می شم! قبلا هم بهتون گفتم، اون می خواد برام زن بگیره و من نمی خوام، ولی اگه من و شما باهم ازدواج کنیم به نفع هر دومونه!

- می شه بفرمایید چه نفعی برای من داره؟

- تا اون جایی که من می دونم شما به درس خوندن علاقه ی شدیدی دارید. به نظر من خیلی هم دوست دارید در یکی از کالج های خارجی ادامه ی تحصیل بدید! با کمک من می تونین در یکی از بهترین کالج های دنیا درس بخونین. در ضمن من برای مهریه ی شما هزار سکه در نظر گرفتم. بعد از جدایی من و شما با این هزار سکه می تونید زندگی راحت تری نسبت به قبل داشته باشید. به نفع منم هست چون که از زن گرفتن خلاص می شم!

- اون وقت چند سال باید به این بازی مسخره ادامه بدیم؟

- دو سال. در ضمن توی این دو سال همه باید فکر کنن من و شما درست مثل یه زوج خوشبختیم. بهانه ی طلاقمون هم برای اختلاف...

- بسه، بسه! من هنوز جواب بله رو ندادم، شما برای طلاقمون هم برنامه ریزی کردین؟!

- در هر صورت بله گفتن شما، به نفع هردومونه.

- فکر کنم خیلی وقته توی اتاقیم، دیگه بهتره بریم بیرون.

عصبی بودم، خیلی خیلی عصبی بودم! حالم داشت از این پسر بهم می خورد. باهم رفتیم توی پذیرایی.

خانم راد بلند شد و گفت:

- خُب دخترم، نظرت چیه؟

سرم رو انداختم پایین و گفتم:

- لطفا بذارید فکر کنم.

خودم می دونستم جوابم چیه، من حاضر نبودم به خاطر پول ازدواج کنم! فقط برای این که خانم راد رو ناراحت نکنم این رو گفتم.

- البته دخترم، معلومه که باید فکر کنی!

یک ساعتی حرف های معمولی زدیم که آقای راد بلند شد و رو به خشایار گفت:

- خُب دیگه ما زحمت رو کم می کنیم!

خشایار و نرگس از جاشون بلند شدن و خشایار گفت:

- کجا؟ زوده حالا، لطفا بشینید آقای راد!

- مرسی خشایار جان، ولی خودت که بهتر می دونی، من و توهان صبح زود باید یه سر به شرکت بزنیم، بعدش هم بریم بیمارستان. آذر هم که باید بره مطب. تارا هم که تو خودت بیشتر از ما اطلاع داری باید بره دانشگاه! پس دیگه باید رفع زحمت کنیم.

- خوشحال می شدم بازم می موندین.

- ممنون نرگس جان، انشالله برای دفعات بعد.

هر چهارتاشون بلند شدن و تک تک با ما دست دادن.

وقتی می خواستم با توهان دست بدم آروم زیرگوشم گفت:

- باور کنید به نفعتونه!

به آرومی باهاش دست دادم. بالاخره رفتن.

نرگس سریع اومد کنارم و گفت:

- خُب؟ چی شد؟ چی گفتین؟ ازش خوشت اومد؟

- نرگس جان ببخشید، سرم خیلی درد می کنه می خوام برم بخوابم. شب بخیر.

نرگس ساکت شد. می دونست هر وقت این طوری حرف می زنم یعنی این که نمی خوام چیزی بگم!

رفتم توی اتاقم و خودم رو روی تختم پرت کردم. خدایا چی فکر می کردم چی شد! این پسره چی می گفت؟ ازدواج صوری؟ طلاق بعد از دو سال؟ هزار سکه مهریه؟ تحصیل توی بهترین دانشگاه ها؟

گلیا بهش فکر کن! این پیشنهاد عالیه! مگه همیشه نمی خواستی درست رو توی یکی از بهترین دانشگاه ها ادامه بدی؟ مگه نمی خواستی سربارِ خشایار و نرگس نباشی؟ مگه این ها آرزوهات نبود؟ بعد دو سال می تونی برای خودت مستقل زندگی کنی، بدون این که به حمایت...

اهه سرم داره می ترکه! به جای فکر کردن به این خزعبلات بهتره بگیرم بخوابم.

داد زدم:

- نرگس فردا صبح منو ساعت شش بیدار کن باید برم سرکار. روزِ اولی یه وقت دیر نکنما! باشه؟

- باشه بخواب. بیدارت می کنم.

سرم رو گذاشتم روی بالشت، به ثانیه نکشید که خوابم برد.

***

- گلیا؟ گلیا بلند شو دیگه! خودش مثل چی می خوابه، بعد به خشایار می گه خرس قطبی!

با صدای خواب آلودی گفتم:

- سلام!

خمیازه ای کشیدم و ادامه دادم:

- صبح بخیر.

- صبح بخیر. پاشو دیگه! مگه نباید بری سرکار؟ پاشو صبحونه بخور!

- چشم، پاشدم.

بلند شدم و دست و روم رو شستم و راه افتادم سمت آشپزخونه. دور آشپزخونه راه می رفتم و داد می زدم:

- من گشنمه! من گشنمه! من گشنمه!

نرگس با صدایی که معلوم بود سعی می کنه نخنده گفت:

- کارد بخوره به اون شکم واموندت!

- دستت درد نکنه دیگه!

- بشین بابا، بشین صبحونت رو بخور!

- ای به چشم قربان!

نشستم و شروع کردم به خوردن. خیلی گرسنه بودم، دیشبم این قدر مشغول فکر کردن بودم که یادم رفت چیزی بخورم.

- چته؟ آروم بخور. دیگه گودزیلا هم این طوری وحشیانه غذا نمی خوده!

خندیدم و گفتم:

- خفه!

- شو!

- نرگس خیلی بدی.

- به من چه؟ تو می گی خفه، منم می گم شو! خوب مثل آدم بگو خفه شو تا نتونم چیزی بگم!

- دیوونـه!

نرگس خندید و گفت:

- راستی گلیا نگفتی، دیشب چی شد؟

سریع از جام بلند شدم و گفتم:

- بی خیال نرگسی جون. من دیگه دیرم شده، ممنون به خاطر صبحانه. خداحافظ.

- آخه گلیا...

- خداحافظ.

سریع از خونه زدم بیرون. نمی خواستم جواب سوالای نرگس رو بدم! خوم هنوز گیج بودم، نمی دونستم می خوام چه کار کنم.

سوار تاکسی شدم و رفتم به سمت شرکت. قرار بود امروز رییس شرکت رو ببینم. خداکنه از اون بدعنق ها نباشه که حال و حوصله ی این یه قلم رو اصلا ندارم!

رسیدم دم شرکت. کرایه ی ماشین رو حساب کردم و رفتم داخل شرکت. شرکت خیلی شیکی بود! وقتی آدم توش راه می رفت فکر می کرد هتله!

منشی که قبلا دیده بودمش پشت میز نشسته بود. بلند گفتم:

- سلام خانم صابری!

- به به، خانم امیدی عزیز! خوش اومدین، بفرمایید بشینید. آقای رییس تا ده دقیقه ی دیگه میان.

آروم نشستم و رو به خانم صابری گفتم:

- ممنون خانم صابری. می گم خانم صابری، این آقای رییس چه جور آدمیه؟

- یه آدم عجیب غریب! همیشه جدی، ولی گاهی جدی و مهربون و گاهی جدی و ببخشیدا، سگ اخلاق! ولی به چشم برادری یه تیکه ایه که نگو! همین دخترای شرکت روی هوا می زننش. منشی قبلیش رو به خاطر همین اخراج کرد! دختره بهش نخ می داد. من تنها خانمی ام که این جا متاهلم، به خاطر همین منو منشی خودش کرد.

- اِ؟ پس من این جا چه کار می کنم؟

- راستش کارهای من خیلی زیاده، رییس هم قبول کردن یه خانم دیگه رو استخدام کنیم. ولی زیر نظره من انتخابش کنیم که آدم خوبی باشه! منم به نظرم تو دختر خوبی هستی، به خاطر همین تو رو انتخاب کردم.

- آهان!

- رییس خیلی از این جور دخترا بدش میاد. همون منشی اش که بهت گفتم، اگه به خاطر پدرش نبود ممکن بود یه فصل کتکش هم بزنه!

- اومــم! پس آدم جالبیه!

صدای گرم و مردونه ی آشنایی از پست سرم گفت:

- بله آدم جالبی هستم!

یهو برگشتم به سمت عقب. یا خدا! این این جا چه کار می کنه؟ توهان راد... توهان راد این جا چه کار می کنه؟

- سلام عرض شد خانم امیدی!

- شما... شما این جا... این جا چه کار می کنین؟

- رییس شرکت هستم!

- آخه... آخه مگه شما دکتر نیستین؟

- چرا هستم، این جا هم یه شرکت صادرات و واردات تجهیزات پزشکیه. این به شغل من مربوطه. فکر کردم خشایار بهتون گفته این جا شرکت منه! نگفته؟

همین طور خیره شده بودم بهش. واقعا نمی دونستم چی بگم یا چه کار کنم!

آخه خدا شرکت قحط بود که منو از دم آوردی این جا؟

با صدای خانم صابری به خودم اومدم:

- خانم امیدی؟ خانم امیدی حالتون خوبه؟

- چی؟

- حالتون خوبه؟

- بله، بله خوبم!

دوباره به توهان که با لبخند کجی بهم خیره شده بود نگاه کردم. بعد از چند ثانیه سکوت با صدای آرومی بهم گفت:

- خانم امیدی نمی خواین با همکارا و محل کارتون آشنا بشین؟

- نه، یعنی آره!

حس کردم خنده اش گرفته. با صدایی که معلوم بود داره کنترلش می کنه گفت:

- پس دنبال من بیاین.

رفتیم توی اتاق کناری اتاق خانم صابری.

- این جا محل کار شماست. کارتون هم اینه که تلفن ها رو جواب بدین. قرارها رو تنظیم کنید. پرونده ها رو مرتب کنید و... فهمیدین؟

مردک پررو! انگار داشت با بچه حرف می زد. متوجه شدید؟ اه اه اه اه! حالم بهم خورد. عــــــق!

- خانم امیدی؟

- بله متوجه شدم!

- خوبه؛ بفرمایید از این طرف.

رفتیم توی اتاقی که روبروی اتاق من بود.

دو تا آقا و دو تا خانم پشت میز نشسته بودن و داشتن روی یه پرونده بحث می کردن. توهان بلند گفت:

- سلام!

همه برگشتن به سمت ما و سریع بلند شدن.

- بفرمایید خواهش می کنم. اومدم همکار جدیدتون رو بهتون معرفی کنم. خانم گلیا امیدی!

با سر بهشون سلام کردم.

توهان رو به یکی از دخترا کرد و گفت:

- خانم کریمی می شه بقیه ی بچه ها رو با خانم امیدی آشنا کنین؟

- البته آقای راد!

توهان بعد از تشکر کوتاهی رفت.

خانم کریمی گفت:

- سلام عزیزم به این شرکت خوش اومدی! من بهاره کریمی ام، بیست و سه سالمه، دو 2 ساله این جا مشغول به کار هستم!

دختر کناریش سریع گفت:

- سلام! منم فرناز سعادتی هستم، بیست و شش سالمه، چهار ساله این جا کار می کنم.

بهاره گفت:

- البته این جا یه خانم دیگه هم کار می کنه که امروز رفته مرخصی.

بعد یه چشمک به فرناز زد که هردوتاشون ریز خندیدن.

یکی از مردها آروم گفت:

- خجالت بکشین!

بهاره چشم غره ای بهش رفت و گفت:

- برای چی؟ خودت می دونی همه چیزایی که درباره اش می گیم راسته و حقیقت داره!

بعد رو به من کرد و با لحن شوخی ادامه داد:

- این آقای مثلا محترم هم آقای زند هستن. اهورا زند یا بهتر بگم، بهترین دوست آقای راد!

با سر بهم سلام کرد، منم آروم جوابش رو دادم.

بهاره دوباره گفت:

- و ایشون هم آقای راد هستن.

با تعجب به بهاره نگاه کردم و گفتم:

- چی؟

خود اون پسره ادامه داد:

- راد هستم، شهریار راد. پسرعموی توهان.

دستش رو آورد جلو و گفت:

- خوشبختم.

نمی دونم چرا ازش خوشم اومد. یه نگاه مرموزی داشت. آدم رو می ترسوند و در عین حال جالب بود! دستم رو بردم جلو و باهاش دست دادم.

یک دفعه صدای توهان رو شنیدم:

- خانم امیدی!

برگشتم و بهش نگاه کردم. یا خدا! این که تا همین دو دقیقه پیش حالش خوب بود، چرا یهو عین میرغضب شد؟ یه اخمی بهم کرده بود که انگار آدم کشتم!

با صدای ناراحتی گفت:

- خانم امیدی دنبال من بیاین.