رمان خوابگاه به قلم محدثه رجبی سیف آبادی

ژانر : #عاشقانه #کل‌کلی #هم‌خونه‌ای #طنز #دانشجویی

خلاصه :

در زندگی انسان ها اتفاقات زیادی می افتد، می شود نام این اتفاقات را سرنوشت گذاشت یا…

این رمان روایتگر اتفاقات عاشقانه، دانشجویی، طنز و… است.

افرادی که قرار است زیر یک سقف در یک خوابگاه باهم زندگی کنند…

" یاسمین "

با اعصاب خوردی در خونه رو با کلیدم باز کردم و رفتم تو. مامان به محض دیدنم سریع از آشپزخونه بیرون اومد...

جوری بغلم کرد که یه لحظه هاج و واج موندم. انگار که بیست ساله رفته باشم خارج و و تازه برگشتم.

- چرا اینقدر دیر اومدی ؟؟ تعجب کردم...

- واااا !!!

از خودم جداش کردم و گفتم:

- مادرِ من، من که نیم ساعتم طول نکشید تا رفتم و اومدم!

همون طور که میرفت سمت آشپزخونه گفت:

- یاسمین تو هنوز مادر نشدی که بفهمی وقتی بچه ادم دیر میاد خونه ادم چه حالی پیدا میکنه

منم راهمو کج کردم سمت اتاقم و گفتم:

- مامان یه جور میگی دیر کردی انگار گفته بودم نیم ساعته میرم و سه ساعت کارم طول کشید. نیم ساعت رفتم تا سری کوچه و اومدم این که دیگه اینقدر دل نگرونی نداره!

و پریدم تو اتاق و درو بستم...

همیشه کارش همین بود.

اگه از اون موقعی که مشخص کردی یه دقیقه دیرتر برمیگشتی خونه کلی بیمارستانا و کلانتری ها و پزشک قانونی ها رو زیر و رو میکرد...

از همینش زیاد راضی نبودم، انگار نه انگار که من یه دختر 18- 19 ساله ام. امشب میخوام جواب کنکورمو بگیرم هنوز مادرم نگرانه که من چرا به جای نیم ساعت 35 دقیقه بیرون بودم بی حوصله مانتومو از تنم بیرون آوردم و در کمدمو باز کردم و یه پیراهن سفید و صورتی دراوردم و پوشیدم.

شلوار لی مو هم درآوردم و یه شلوارک مشکی جاش پوشیدم...

موهای بلندمو از حصار اون کش موی سبز رنگ آزاد کردم و شونه کشیدم توشون. عاشقشون بودم. بابامم عاشقشون بود. بیشتر از همه نازنین بود که به موهای لختم حسادت میکرد...

عادت نداشتم توی خونه رژ بزنمولی امروز بد وسوسه شده بودم. بد نبود هر از گاهی یه کوچولو به خودم برسم...

بعد از زدن رژ رفتم سمت گوشیم و زنگ زدم به مرضیه...

استرس اون روز خیلی بد بود روزای اخر شهریور بود و استرس کذاییش...

مرضیه جواب داد...

- الووو...

الو و زهر ماااااار

- دیوونه ی زنجیری تو هنوز آدم نشدی ؟؟

- هر وقت تو آدم شدی منم میشم

- خفه شو یاسی

خنده ام گرفت. حتی تو این موقعیت هم نمیتونستم اذیتش نکنم...

- اوکی بابا

- حالا چیکار داشتی زنگ زدی ؟؟

- تو الان باید بلند شی بندری برقصی دیوونه.

- چرا ؟؟

- چون چ چسبیده به را...

جیغ زد:

- آشـــغاللللللل. ادم باش دیگه. بنال ببینم چی شده؟

- شب پاشو بیا اینجا بریم نتایجو ببینیم...

- تا ببینم

- چطور ؟؟

- قراره هستی بیاد پیشم

- خو دیوونه هستی رو هم بیار

- باشه پس میایم

- پس منتظرتونم

- ساعت شیش درِ خونه تونم

- اوکی بای

- برو پی کارت خندیدم

- احمق

- خودتی

- خفه شو بااااای

- بای بای

خندیدم و قطع کردم. از همینش خوشم میاد، توی سه سوت قبول میکنه. پایه اس در حدِ تیم ملی.

از جام بلند شدم و رفتم سمت اشپزخونه.

بابا نشسته بود روی صندلی و داشت با مامان درمورد برادرش حرف میزد. نشستم جفت بابا و گفتم:

- سلااااام بابایی با لبخند سرمو ب.و*سید.

- سلام عزیز دل بابا خندیدم و گفتم:

- بابااااا امشب نتایج میان ها یه قلپ از چاییشو خورد و گفت:

- میدونم دیشب اخبار گفت دیگه

- اوهوم

با استرس انگشتامو توی هم قفل کردم و گفتم:

- بابا ؟

- جان ؟

- به نظرت من کدوم دانشگاه درمیام ؟

- ایشالا که چمران درمیای

- خوب شاید من اهواز قبول نشدم

- ایشالله که قبول میشی

- اگه من یه شهر دیگه قبول شدم چی ؟؟!!

- اون موقع یه فکری میکنیم دخترم.

مامان زیرِ غذاشو خاموش کردو گفت:

- غذا بکشم ؟؟

- نه بذار تا نازی هم بیاد

- باشــــه...

نشست روی صندلی و گفت:

- آره دخترم ایشالله که همینجا قبول میشی. دستاشو برد بالا و گفت:

- ای خدا کمک یاسمینم بکن

سرمو انداختم زیر و هیچی نگفتم آخه خدا رو چه دیدی ؟؟؟ شاید من اهواز قبول نشدم.

کی چی میدونه ؟ فقط خدا میدونه فقط ترسم از یه چیزی هاینکه اهواز قبول نشم و مجبور بشم برم جای دیگه. البته من هیچ ترسی ندارم. من فقط نگرانیم بابت بابامه اونه که نمیتونه دل از دخترش بکنه. همون دختری که مادرشه از همه چی مثله مادرشه. اون نمیتونه دخترشو تک و تنها بفرسته توی یه شهر غریب. ای خدا تورو خدا خودت همه چیو درست کن. کاش بهشون میگفتم که اولین اولیتم چمران اهواز نیست. کاش میگفتم که نمیخوام اهواز باشم. واقعا کاش جرئت چنین کاریو داشتم...

" هانی "

چنگ زدم و حوله رو از روی کمد برداشتم و انداختم روی موهام...

تند تند روی سرم تکون دادم. صدای تلوزیون بالا بود و چند نفر در حال ورزش صبحگاهی...

توی آشپزخونه و یخچال خالی خونه نگاهی انداختم...

تعجبی هم نداشت اگر به زودی تار عنکبوت ببنده...

یه تیکه نون و پنیر گذاشتم توی دهنم. مزه ی بدش اول صبحی حالمو بهم زد. تند لیوان آبی پشتش فرستادم.

جلوی آینه ی روشویی فکستنی دستشویی ایستادم و مسواکمو برداشتم و خمیر دندون زدم روش...

بدون اینکه درش رو ببندم گذاشتمش جفت شیر آب و مشغول مسواک زدن شدم...

اول صبح بود و بی حوصلگی های همیشه...

صدای آهنگ حنا اومد. همون جور که مسواکم گوشه ی دهنم بود از دستشویی بیرون رفتم و گوشیو برداشتم...

نزدیک ترین آهنگی که برای شماره ی هانا میتونستم انتخاب کنم همین بود...

جوابشو دادم:

- سلامت کو...

- دِ مگه تو گذاشتی اصن حرف بزنم...

صدای خنده اش که اومد. گوشیو روی اسپیکر گذاشتم و برگشتم تو دستشویی و دهنمو شستم بلند گفتم:

- صبحت بخیر...

- صبح زیبای توام بخیر. کی میای پس؟ دهنمو با همون حوله خشک کردم

- تا عصر...

- خوب عالیه. پس هنوز تهرانی...

- با اجازه ات. ازاهل خونه چه خبر در چه حالن.

- همه خوب منتظرتیم...

یهو صداش تغییر کرد...

- داداش، داداش جونمممم هانی مهربونـــم...

حوله رو روی شونه ام گذاشتم و گوشیو گذاشتم در گوشم - باز چی میخوای...

خندید...

- دیشب نیوشا میگفت چند تا رمان جدید اومده. اگه برام بخریشون که عالیه...

- باشه اسماشونو برام بفرست سر راه تا نرفتم ترمینال بخرم...

سریع گفتم:

- اگر پیدا کردم نیام اونجا یقه ام رو بگیری.

بلند خندید...

- خب باشه برات اس میکنم. میرم بخوابم دیگه فقط خواستم ببینم کجایی...

- باشه برو خرس کوچولو...

خداحافظی کردیم تماسو قطع کردم...

بعد از کمی گشت توی کانال های تلوزیون خاموشش کردم...

خونه رو که به لطف پژمان کلی بهم ریخته شده بود رو کمی مرتب کردم تا چند روزی که نیستم خونه کثیف نباشه...

لباسامو پوشیدم و کوله کوچیکی که لباسهامو توش گذاشته بودم رو برداشتم و روی شونه ام انداختم...

عادت به گرفتن تاکسی نداشتم تا سر خیابون پیاده رفتم و از کتابفروشی لیستی که هانا برام ردیف کرده بود رو خریدم و رفتم سمت ترمینال...

روی صندلی های انتظار سالن نشسته بودیم تا مسافران شمال رو صدا بزنن.

یکی از کتابها رو از توی پلاستیک دراوردم تا ببینم چه کتابیه که هانا اینقدر براشون جلز و ولز میکنه...

چند صفحه ی اولو که خوندم بستمش. داستان عاشقانه ای داشت که روحیه ی هانا پسندی داشت و به گروه خونی من یکی اصلا نمیخورد...

مسافرا رو صدا کردن و بلند شدیم. یکی یکی وارد اتوب.و*س شدیم روی صندلیم نشستم و دوباره هندزفریام رو توی گوشم گذاشتم. اتوب.و*س حرکت کرد و راننده فیلم مسخره ای گذاشت. اهنگ قطع شد و پژمان سر خطم زنگ زد... جوابشو دادم.

- سلام...

- به سلام داش هانی کم پیدا شدی کجایی.

نگاهی به تابلو های توی جاده انداختم و پرده ی اتوب.و*س رو انداختم...

- تو جاده دارم میرم شمال.

- عه خوش بگذره...

- امیدوارم.

- خواستم شب بریم بگردیم...

- چند روزی شمالم حالا برگشتم خبرت میکنم...

- اوکی پس فعلا.

میونه همین گیر و دار پنچر شدن لاستیک هم دردسر جدیدی بود... صدای همه در اومده بود و راننده و شاگردش سریع رفتن پایین. نگاهم که دست فروشای بین راهی افتاد... کیفمو برداشتم و سریع رفتم پایین و از بین وسیله های روی زمین خرس کوچیکی رو برای هانا خریدم و سریع برگشتم بالا...

" یاسمین "

به اتاق رفتم و حوله ام رو برداشتم. تا اومدن مرضیه و هستی وقت زیادی داشتم. میتونستم حمامم رو بکنم و حتی یکم بخوابم

همینکارو هم کردم زیر دوش هم مدام فکر کردم به اولویت هامبه تمام اولویت های پزشکیم.

فقط هم تهران...

با درسایی که خونده بودم و رتبه ای که اورده بودم و همینجور سهمیه ای که از جبهه ی بابا داشتم و مشاوری که پیشش رفته بودم خیلی امید داشتم که پزشکی تهران قبول شم...

تنها چیزی بود که از خدا میخواستم...

پزشکی دانشگاه تهران سال قبل توی کنکور رتبه ی اون دانشگاه رو نیاوردم و نرفتم و امسال آخرین شانسم بود فقط الان میتونستم به پزشکی امید داشته باشم وگرنه دیگه بابا نمیذاشت پشت کنکوری بمونم...

حوله رو از موهام جدا کردم و سشوار رو به برق زدم. نمیتونستم بی سشوار زندگی کنم موهام توی هم گره میخورد و از خیس بودن موهام متنفر بودم...

بعد از خشک کردن موهام دراز کشیدم روی تخت و چشمامو بستم هنوز خیلی وقت بود تا شب. باید کمی میخوابیدم، اینجور راحت تر میشد وقت رو گذروند...

*******

روی تخت نشسته بودم و تند تند انگشتام رو میشکوندم...

حتی سر و صدای انگشتام هم روی مخم بود...

لپ تاپ جلوم روشن بود و اینترنت هم وصل فقط منتظر بودم تا سایت کمی خلوت شه

حتی مرضیه و هستی هم حرفاشون تموم شده بود و افتاده بودن به جون ناخناشون...

صدا از هیچ کدوممون درنمیومد...

از شدت استرس تند تند پاهامو میزدم زمین و لبمو به دندون گرفته بودم...

توی افکار خودم و عکس العمل بابا بودم که یهو هستی جفتم جیغ زد:

- واااای نگار میگه رفته تو سایت بیا بزنیم دیگه... حتما خلوته...

اینو که گفت یه هو دستام یخ کرد... دحتی خودمم حس کردم رنگم پرید. چشمام رو بستم و صلواتی فرستادم دستی خورد تو بازوم

- آهای یاسی...

سریع چشامو وا کردم و به مرضیه نگاه کردم. متعجب به هستی نگاهی انداخت و گفت:

- تو چقد استرس داری دختر!!!!

هستی ادامه حرفشو گرفت...

- مطمئن باش بابات به خاطر یه شهر آینده تو خراب نمیکنه دیوونه...

نفسمو فوت کردم بیرون...

مرضیه ادامه داد:

- تازه تو که پارسالم اصلا روزانه انتخاب نکردی وگرنه مطمئن بودم من که پرستاری و اینا رو شاخشه که قبول شی...

هستی سریع جوابشو داد...

- خو دیوونه اگه روزانه قبول میشد و نمیرفت، امسالم محروم بود همون بهتر که انتخاب رشته نکرد.

رو کرد سمت من و یکی اروم زد تو صورتم... با همون ضربه از عالم هپروت بیرون اومدم...

- اهای یاسی حالا منو ببین... امسال دیگه هرچی دراومدی میری منتظر پزشکی هم نشین...

مرضیه لپ تاپ رو کشید جلوی خودش...

- اه بده من اینو گرفتیم به حرف من خودم دارم از استرس میمیرم یکی نیست خودمو آروم کنه...

هردو نگاهش کردیم تند تند اطلاعاتشو زد و وارد سایت شد اونم میترسید و زیر لب داشت دعا میکرد که یهو از خوشحالی جیغ بلندی زد و محکم گردنم رو گرفت...

- وای یاسمین. باورم نمیشه وااای...

از ذوقش تند تند منو میب.و*سید...

- چی قبول شدی ؟؟؟

چند تا نفس عمیق کشید. نمیتونست حرف بزنه... به صفحه لپ تاپ نگاه کردم... ژنتیک دانشگاه چمران رو قبول شده بود. برای چند لحظه استرس خودمو یادم رفت و با خوشی صورتشو غرق ب.و*سه کردم بعد از اون هستی وارد سایت شد و اون هم مهندسی عمران دراومده بود. خوشحال بودم براشون... موفقیت اونا مثل موفقیت خودم بود.

لپ تاپو کشیدم جلوم و با کلی سلام و صلوات و نذر و دعا اطلاعاتمو با دستایی که مداممیلرزیدن وارد کردم و اینتر زدم و چشمامو محکم بستم. بعد چند لحظه مرضیه بود که کنار گوشم داد زد...

- باز کن چشاتووو پزشکی تهران قبوووول شدی...

سریع چشامو باز کردم بی مکث. دستامو جلوی صورتم گرفتم و اشکام با سرعت از صورتم ریختن بیرون... خدایااا... خدایا شکرت...

" هانی "

با پنچری اتوب.و*س و چرت زدن های راننده و اظهار خوش صدایی شاگردش که مثل شرکت کننده های آکادمی میخوند و سه نفر هم با ژست مخصوص بابک سعیدی و گوگوش و هومن خلعتبری که داشتن هنرش رو نقد میکردن بالاخره رسیدم شمال!! وقتی پیاده شدم کش و قوسی به تنم دادم و بعدش رفتم به طرف درب خروجی تا سوار ماشین شم و به طرف ویلا برم هانا از بس بهم زنگ زد وسط راه شارژ گوشیم تموم شد و شانس آورده بودم که لپ تاپ داشتم وگرنه از بیکاری دق میکردم.

وقتی به جلوی در ترمینال رسیدم یه موتوری جلوی پام وایساد و با گفتن دربست توجهم رو جلب کرد. مسیر رو گفتم و اونم با لهجه ترکیش باهام حسابی چونه زد تا گوشم رو ببره دیگه آفتاب داشت داغ میشد و منم حوصله الافی نداشتم و واسه همین قبول کردم و کوله ام رو انداختم پشتم و نشستم ترک موتوروش و اونم گازش رو گرفت. از لایی کشیدناش خوشم اومده بود، تسلط خوبی داشت و همینش باعث میشد نترسم!! بالاخره رسیدیم و حساب کردم و زنگرو زدم. صدای جیغ جیغ هانا از توی باغچه میومد. در با صدای تیکی باز شد و بعد از اظهار وجود جسیکا سگ پاکوتاه و مامانی هانا سر و کله خودش هم پیدا شد و پرید تو بغلم دلم براش تنگ شده بود، لوس خودم بود...

لبخندی بهش زدم...

- چطوری آتیش پاره

- خوبم

- عهد و عیال کجان؟

- تو، منتظر تو...

سرمو تکون دادم و پشت سر هانا که مثل یویو تکون میخورد راه افتادم مامان توی چهارچوب در منتظرم بود و با دیدنم بغلم کرد و یه دل سیر غر زد که چرا پیششون نیستم بابا هم اندرخم پله های منتهی به سالن بود و داشت میومد تا مثلا از پسرش استقبال کنه...

هانا مثل فنر بالا پایین میپرید تا کتابش رو بهش بدم و منم به روی خودم نمیاوردم تا یه ذره آتیشش تندتر بشه

- هانی بعدا تعریف کن اول کتاب منو بده

بابا چشم غره ای بهش رفت ولی هانا بود... از رو نمیرفت که بدون اینکه نگاهش کنم گفتم:

- بپر یه لیوان شربتی چیزی بیار برم ته کیفم رو ببینم...

با سرعت نور به طرف آشپزخونه رفت و تو تایم خیلی کمی که ازش بعید بود با یه لیوان شربت آلبالو برگشت سمتم. از خنکی لیوان مورمور شد. کنارم نشست و خواست کوله ام رو برداره که با تشرم دستش رو کشید... با حرکت مظلومانه اش همه خندیدن. خیلی ریلکس جرعه جرعهشربتم رو خوردم و سوالات مامان بابا رو با حوصله جواب میدادم و زیر چشمی هانا رو دید میزدم که کلا داشت ناامید میشد. دیدم قهر کرد و رفت گوشه سالن نشست و تلویزیون رو روشن کرد و مثلا خودش رو درگیر دیدن یه سریال کرد، که حاضر بودم شرط ببندم هیچی از سریال رو حالیش نمیشه. به مامان اینا اشاره کردم و از تو کیفم کتابش رو با همون خرسی که بین راه خریده بودم رو دراوردم و به طرفش رفتم و گذاشتم روی میز و گفتم:

- حالا واسه من ناز میکنی

- باهات قهرم.

- باشه پس منم اینا رو میدم نیوشا...

با شنیدن اسم نیوشا دختر داییم که میدونستم بهش آلرژی داره از جاش پرید و بغلم کرد - واسه اونم خرید کردی؟

- نه فقط واسه تو خرید میکنم. شانس آوردم برخلاف میل مامان هیچ حسی به نیوشا نداشتم وگرنه با وجود هانا بیچاره میشد...

" یاسمین "

همه باخوشحالی همو بغل کردیم. هرسه خیلی خوشحال بودیم. به همون چیزی که میخواستیم رسیده بودیم و هیچی بالاتر از اون برام وجود نداشت. بابا مامان و نازنین خواهرم به همراه شوهرش توی پذیرایی بودن انگار از صدای جیغمون بود که اومدن تو اتاق...

با خوشحالی پریدم سمتشون و بغلشون کردم. مامان کمی صورتش رفت توهم...

نگاهم کرد و گفت:

- اخه من چطوری یاسیو بفرستم شهر غربت تک و تنها؟!

نازنین که همیشه طرف من بود سریع گفت:

- چیزی نیست که مامان اصلا اونجا عمو اینا هم هستن... تنها نیست...

مرضیه و هستی خداحافظی کردن و برگشتن خونه هاشون با نازنین و مامان حرف زدیم و هرجور بود باشه ای روی زبون مامان آوردیم. از این همه نگرانی اصلا خوشم نمیومد. من رو واقعا لوس کرده بودن...

جای سخت ماجرا رسیده بود...

راضی کردن بابا...

مامان زودتر رفت بیرون و نازنین هم دست نیکی رو گرفت و با مهزیار به خونه شون برگشتن.

بابا صدام میکرد...

اونم میخواست بفهمه چه خبر شده... من کجا قبول شدم که اون جور جیغمو از شادی دراورد...

نفس عمیقی کشیدم و از جا بلند شدم و از اتاق رفتم بیرون...

بابا و مامان توی آشپزخونه نشسته بودن و مامان پشت سر بابا مشغوله چایی ریختن بود...

نشستم کنارشون و با استرس به مامان نگاه کردم و با چش و ابرو ازش خواستم اون زودتر یه چیزی بگه...

اونم کلافه بود اینقد ابرو براش تکون دادم تا بالاخره چایی رو جلوی بابا گذاشت و گفت:

- یاسمین میخواد یه چیزی بهت بگه...

بابا نگاهم کرد و گفت:

- بگو عزیزم... انشالله که خبر خوبیه.

اب دهنمو قورت دادم و گفتم:

- خبر خوبیه بابا...

- خووب؟؟

- نتایج کنکور اومده بودن دیگه... شما که اینقدر اخبار نگاه میکنین باید بهتر از من بدونید.

میدونید چی قبول شدم ؟؟با خوشحالی گفت:

- چی؟؟!

انگشتامو توی هم گره کردم و گفتم:

- پزشکی دانشگاه تهران.

به قدری سریع این جمله رو گفتم که خودمم دهنم وا مونده بود نمیتونستم به بابا نگاه کنم ثانیه ها کندتر از همیشه میگذشتن... نفس تو سینه ام حبس شده بود...

- عالیه

با شنیدن این حرف از دهن بابا با تعجب سرمو بالا آوردم - خیلی عالیه دخترم

- ب... بابا ؟؟یعنی شما میذاری برم ؟

- خیلی عالیه ولی... تو چطوری میخوای تک و تنها توی یه شهر غریب این همه سال درس بخونی ؟؟

با خوشحالی نشستم کنارش و گفتم:

- بابا خودتم داری میگی تک و تنها توی شهر غریب این همه سال درس میخونم و میشم یهخانم دکتِرِ خوووب...

مامان دستشو روی شونه ام گذاشت و گفت:

- رحم، یاسمین دو سال برای این رشته زحمت کشیده. اون نمیتونه به این راحتی از این دانشگاه و موقعیتی که براش به وجود اومده بگذره با التماس زل زدم بهش...

- بابا

- آخه تو تنها هستی یاسمین

خوشحال بودم... تا راضی شدن بابا چند قدم بیشتر نمونده بود.

- من بزرگ شدم بابا... باور کنینمن فقط میخوام اونجا درس بخونم

- آخه من چطوری دورِیِ تورو تحمل کنم ؟؟

- باباااانشستم جلوش و دستشو گرفتم تو دستم ب.و*سیدم و گفتم:

- من خیلی دوستتون دارم. خیلی زیاد دوستم ندارم ازتون جدا بشم ولی این دانشگاه هم برام خیلی مهمه. من نمیتونم به همین راحتی از این دانشگاه بگذرم... بابا باور کن.

سرمو ب.و*سید و گفت:

- منم نمیخوام از دستش بدی... به شرط اینکه قول بدی مواظب خودت باشی و هر شب هم زنگ بزنی و آماِرِ روزانه بدی...

بعدشم خندید. فهمیدم که از شوخی اینا رو گفته. از خوشحالی نمیدونستم چیکار کنم... همونجا از خوشحالی شروع کردم به گریه کردن. واقعا فکر نمیکردم راضی کردن بابا اینقدر راحت انجام بگیره. اون بابایی که میگفت الا و بلاً اهواز... از خوشحالی چند بار دور خودمچرخیدم. بابا و مامانو ب.و*سیدم و دوییدم تو اتاقم تا به مرضیه و هستی زنگ بزنم.

" هانی "

با حس لزج خیس شدن چشمم رو باز کردم و با دیدن جسیکا که رو صورتم نشسته بود یه نعره بلند زدم از دادم ترسید و از روم پرید پایین و رفت زیر تخت. از اون طرف هم هانا و مامان پریدن تو اتاقم...

- هانی چی شده قیافه ترسیده اشون خنده دار بود

- این سگت رو جمع کن کله صبحی گند زد به سر و صورتم

- اینجاست مگه؟

مامان وقتی فهمید چی شده یه سر تاسفی به حال من و هانا تکون داد و از اتاق رفت بیرون - زیر تخته... یه بار دیگه بیاد تو اتاقم من میدونم و تو

- ااا هانـــی

- هانی و استغفرالله میبریش یا ببرم سرش رو لب باغچه ببرم

هانا جسیکا رو زد زیر بغلش رو ظرف چند ثانیه از جلوی چشمم محو شد. از یادآوری اینکه صورتم رو جسی لیس زده بدم اومد، با همون شلوارکی که باهاش خوابیده بودم رفتم تو حموم و شیرآب یخ رو باز کردم. یه دوش گرفتم و صورتم رو هم اصلاح کردم، حس میکردم ته ریشم بو سگ میده...

حوله رو به کمرم بستم و از حموم اومدم بیرون. صورتم رو با افترشیو منور کردم و وقتی حسابیبه خودم رسیدم تی شرت سفید یقه گردم رو با یه جین کثیف که مخصوص خونه بود پوشیدم، صندل های لا انگشتی هم از زیر تخت یافتم و پام کردم و خوشحال و سرخوش پله ها رو دوتا یکی کردم برم پایین...

هانا گوشه حال با جسی سنگر گرفته بود و جم نمیخورد و مامان هم مثل همیشه چسبیده بود به تلفن. واسه بانوی اعظم سر تعظیمی فرود آوردم و چپیدم تو آشپزخونه و شکم سرا !!

یه لیوان شیر برای خودم ریختم و با بیسکوییت هایی که روی اپن بود مشغول شدم. حداقل خیالم راحت بود جسی پاشو اینجا نمیذاره و با نفسش این محوطه رو منور نمیکنه...

مامان گوشی رو که دیگه شارژش تموم شده بود رو روی دستگاه گذاشت و به آشپزخونه اومد و با گفتن مهمون داریم سعی کرد طبیعی اش کنه...

- چی؟ مهمون؟ کی هست؟

- کی میخوای باشه؟ نیوشا جوونت...

حرف هانا رو نشنیده گرفتم و به مامان چشم دوختم

- راست میگه خب بچه ام. خانواده داییت

اصلا حوصله اون نیوشای دماغو رو نداشتم مخصوصا که با صدای تو دماغیش میخواست سوالات فیزیک و شیمی اش رو هم جواب بدم.

سر تاسفی به حال خودم تکون دادم صدای پارس جسی هانا رو به اون سمت سالن کشوند، فرصت خوبی بود تا با مامان حرف بزنم - میشه من نباشم؟

کفگیر به دست به طرفم برگشت و با حالت تهاجمی گفت:

- هی هرچی من نمیگم، میگم بذار خودش بفهمه انگار بدتر میشی نه؟

- چطور؟

- زشته نباشی واسه دیدن تو میان

هانا درحالیکه جسی تو بغلش بود به طرفمون اومد و نگاه التماسیش رو بهم دوخت که میخواست... یه طوری این مهمونی رو بهم بزنم...

کاری از دستم برنمیومد. سرم رو چرخوندم و سعی کردم یه نقشه درست بکشم تا با این دختره روبرو نشم...

" یاسمین "

توی خواب و بیداری بودم... چشمام روی هم بود و هر از گاهی خواب هم میدیدم...

یه هو ضربه ی بدی به شکمم خورد... از خواب پریدم و یه لحظه نفسم ایستاد...

دقیقا احساس کردم یه جسم 20 کیلویی افتاد روی شکمم. جیغم رفت تا آسمون هفتم سریع نشستم روی تخت و نیکی رو دیدم که دراز شده روی شکمم و پاهاش از اونور تخت آویزونه. با دیدن نیکی انرژی گرفتم. با ذوق بغلش کردم و گفتم:

- تو کی میخوای بزرگ شی ؟ بچه گونه خندید و گفت:

- فلدا .

خندیدم و سفت به خودم فشارش دادم و گفتم:

- اولا فلدا نه و فردا صد بار گفتم درست بگو... دوما تو که دیروز بود گفتی فردا

- اِِه؟؟ شوخی کردم...

لپشو محکم کشیدم...

- شیطوووون

از تخت پرید پایین... دست کرد توی کیف باربی شکل صورتی رنگش و یه دفتر دارا و سارا از توش دراورد و گفت:

- خاله یادی اینو ببین...

با اخم نگاهش کردم و گفتم:

- خاله کی؟؟ اخم کرد و گفت:

- اوومم... خاله خاله... یا... یادی

- یاسی...

پاشو کوبوند روی زمین و من بلند خندیدم. به خاطر اینکه چند روز پیش موقع دوچرخه سواریش افتاده بود روی زمین و یکی از دندوناش افتاه بود. کلمات و رو نمیتونه درست بگه. با لبخند دفترو ازش گرفتم و بازش کردم. دو خط به انگلیسی اسم خودشو نوشته بود.

- اوووووم نیکی... خیلی قشنگه گلم... افریـــن با شوق دستاشو بهم کوبید و گفت:

- میدوندتم خوب شدن

- میدونستم...

بدون توجه به حرف من گفت:

- بابام برام یه جایزه گلفت

- گرفت

این دفعه جیغ زد و سریع از اتاق دویید بیرون. عادت داشتم اذیت کنم... اینم به خاطر علاقه ی شدیدم بهش بود. با همون سر و وضع از اتاق رفتم بیرون.

رفتم توی پذیرایی مهزیار شوهِرِ نازنین نشسته بود جلوی تلوزیون و داشت فیلم نگاه میکرد رفتم جلو و گفتم:

- سلام... نگام کرد و گفت:

- به به خاله یادی...

دستامو زدم به کمرم و گفتم:

- مهزیار خواهشا تو دیگه شروع نکن بلند بلند خندید و گفت:

- چیکار کنم خیلی خوشم میاد خوب.

- خوشت بیاد خوب

چرخیدم و رفتم سمت آشپزخونه. نازنین نشسته بود روی کابینت و داشت با مامان حرف میزد داد زدم:

- آهای آهای خانوم خوشگله؟ اونی که روش نشستی کابینته. نزنی بشکنیش... با صد کیلو وزن نشسته رو کابینت...

- تو نیومده شروع کردی ؟؟

- فقط با تو اینطوریمااااا... حالا اگه بابک اینو گفته بود پرید وسط حرفم

- میزنی توی دهنش

ابرو بالا انداختم براش و گفتم:

- دقیقا از کابینت پرید پایین و گفت:

- خیلی پررویی یاسمین رفتم طرف یخچال و گفتم:

- این بچه تم یکمی ادم کنی بد نیست... تازه ثوابم داره

- واااا بمیری یاسی چشه بچه ام ؟؟

- چش نیست ؟ نمیفهمه من خوابم عینِ یوزپلنگ میپره روی شکمم...

نیکی که تازه دوییده بود تو اشپزخونه از پشت سرم گفت:

- کی یوز پلنگش شکم داله ؟؟ با خنده برگشتم سمتش و گفتم:

- کسی یوز پلنگش شکم نداله فضول خانم...

- خودت همین الان گفتی .

- تو اشتباه شنیدی... میخوای بریم گوشیمو بدم بازی کنی ؟؟ سرشو به علامت نه تکون داد و از اشپزخونه دویید بیرون...

خندیدم و نگاهش کردمیه دختر 4 ساله با موهای فِرِ مشکی. چشای درشت مشکی پوست سفید و نرم کلا هلویی بود برای خودش.

نازنین خواهرم بیست و چهار ساله بود و بیست سالگیش ازدواج کرد... به قول خودش کاملا ناخواسته بچه دار شده بودن و نیکی رو نمیخواست وقتی یادم میوفته که برای از بین بردن این بچه چه کارا که نکرد واقعا به عقل داشتنش شک میکنم...

" هانی "

هرچقدر فکر کردم دیدم هیچ راهی برای فرار ندارم و مجبورم همینجا بمونم و شبی رو درکنار خانواده داییم بگذرونم...

با خود دایی و زن دایی هیچ مشکلی نداشتم اگر فقط نیوشا نبود از بودن کنارشون خیلی هم لذت میبردم...

هانا با جسیکا توی باغچه مشغول بودن... به طرفشون رفتم و گفتم:

- چیکار میکنی...

انگار از حضورم ترسید که سریع نگاهم کرد... یه هو نفس راحتی کشید و گفت:

- تویی؟؟ فک کردم یکی دیگه اس...

- نه منم... چیکار میکنی تو.

خندید...

- هیچی میخوام خودمو جسی رو برای پذیرایی از نیوشا خانم آماده کنم...

نیمچه لبخندی نشست گوشه لبم...

- تو فکرت چی میگذره؟!...

- عطری که نیوشا تو اتاقت جا گذاشته بود هنوز اونجاس؟

ابرویی برام بالا داد و باز هم خندید... به جسی نگاه کردم... تا تهش رو گرفتم. گاهی واقعا از بعضی فکراش خوشم میومد. الحق که خواهر خودم بود...

- اره تو اتاقمه بهش بده ببرش...

صدای ماشین دایی از بیرون اومد و سریع رفتم تا در رو براشون باز کنم هانا هم زد به جسیکا و دویید توی خونه...

ماشین دایی از جلوم رد شد و از روی احترام دستی براشون تکون دادم...

در رو بستم و رفتم پیششون... دایی ظاهرا شدیدا دلتنگم بود و محکم بغلم کرده بود زن دایی هم سلام علیکی کرد و در اخر نیوشا خانم از ماشین پیاده شدن...

سلام کردم و با کلی ناز و عشوه جوابمو داد...

دعوتشون کردم داخل مامان و بابا هم به استقبال دایی و خانواده اش اومدن و همه کنار هم روی مبل های پذیرایی نشستیم...

دایی نگاهم کرد و گفت:

- خب پسر چه عجب... چشم ما به جمالتون روشن شد کجا بودی چقدر دیر میای.

سری تکون دادم و مصلحتی خنده ای کردم...

- والا زیر سایتونیم درسای دانشگاه خیلی سنگینن...

نیوشا نگاهم کرد و گفت:

- منم اولویت هامو زدم دانشگاه تهران... خوبه اگر دربیام هم تو اونجا هستی باهام...

ابرویی بالا دادم و خیلی رک گفتم:

- یعنی اینقدر مطمئن هستی که دانشگاه ما درمیای؟ پذیرشش زیاد بالا نیستا.

صاف نشست اروم گفت:

- حالا نشدم سال بعد.

لبخندی زدم.

- بله فعلا وقت هست...

زن دایی گردن دراز کرد و بلند گفت:

- پس هانا کجاس هانا خانمم... نمیای پیش ما؟

صدای هانا از بالا اومد و همه نگاهش کردیم پیراهنش رو عوض کرده بود و جسی هم توی بغلش بود...

سلام کرد و کنارم نشست... همه مشغول شربت خوردن بودن و این وسط جسی آروم و قرار نداشت تا بره توی بغل نیوشا و هانا به زور گرفته بودش دایی با خنده گفت:

- امروز چش شده این...

هانا همونجور که جسیکا رو محکم بین دستاش گرفته بود گفت:

- انگار میخواد بره پیش نیوشا...

نیوشا لیوانش رو پایین گذاشت و دستاشو سمت هانا دراز کرد.

- ای جان خب بدش بهم.

هانا سریع جسی رو ول کرد و اونم با سرعت پرید روی پای نیوشا و اون هم با اون دستاش اروم مشغول ناز و نوازش جسی شد...

هانا سرش رو زیر انداخته بود و ریز ریز میخندید، با ارنج زدم بش تا فقط تابلو بازی درنیاره...

هنوز ده دقیقه نگذشته بود که نیوشا جسی رو پایین گذاشت و با دستاش افتاد به جون خودش محکم پشت دستش رو میخاروند که دایی گفت: چت شده نیوشا جان...

- نمیدونم خارش گرفته دستم... خوب بودم تا الان...

نیوشا نمیتونست بشینه و مدام به خودش میپیچید...

دایی بلند شد تا نیوشا رو ببره دکتر. مامان اصرار کرد حداقل بعده دکتر دوباره برگردن که دایی قبول نکرد و گفت بهتره دخترش استراحت بکنه. در خونه که بسته شد مامان به ما نگاه کرد و هردو در کمترین زمان به سمت اتاقامون دوییدیم...

" یاسمین "

هندزفری هامو مثل همیشه تا ته چپونده بودم تو گوشم و مسیر همیشگی تا خونه خاله ام رو طی میکردیم. کلا اونجا برامون حکم مسافرخونه رو داشت. اگر بهمون اجازه میدادن حاضر بودیم خونه خودمونو ول کنیم کلا بریم اونجا زندگی کنیم. چشمامو بستم و سرمو به شیشه تکیه دادم به لطف هوای فوق العاده بد و شرجی اهواز کولر ماشین کار میکرد و شیشه ها یخ شده بودن... صدای شیرین گوگوش توی گوشم داشت برام میخوند و توی یه حال و هوای عجیبی بودم که ماشین ایستاد و چشمام باز شد. سرمو که بلند کردم دیدم مامان زل زده بهم با یه اخم عجیب...

- اخه دختر تو چرا نمیفهمی چندین بار گفتم بهت اینا رو نذار تو گوشت هزار تا مرضمیگیرتت خدایی نکرده عزیزم...

اهنگو استپ کردم و هندزفری رو از توی گوشم بیرون کشیدم. همه پیاده شدیم و وارد حیاط خوشگل خونه ی خاله شدیم. معلوم بود امشب هم از اون شباس که جمع همه جمعه. شخصیت عجیبی داشتم که فقط خودم ازش راضی بودم ادم گوشه گیر و تنهایی نبودم اما از نشستن توی جمع شلوغ خوشم نمیومد. از فامیل زیاد و از مهمونی رفتن بیش از حد که کار همیشه ی فامیل بود بدم میومد و سخت میتونستم با کسی گرم بگیرم. برای همین دختر عموهام زیاد باهام جور نبودن و من هم خیلی دنبالشون نبودم. دوری رو به دوستی باهاشون ترجیح میدادم... دخترایی نبودن که من یکی بتونم باهاشون بسازم...

وارد خونه شدیم همه به استقبالمون اومدن تک تک از اول سالن سلام علیک کردیم و رفتیم تا ته خاله شربت برامون اورد و کنار شوهرش نشست. بابک که انگار تازه از حموم اومده بود و موهای خیسش اینو داد میزدن توی پذیرایی ظاهر شد و سلام کرد. رومو ازش گرفتم و نمایشی عق زدم جوری که کسی نفهمه درسته که با چشمای آبیش جذابیت زیادی بهم زده بود اما برای همین پشیزی ارزش نداشت. یه پسر عقده ای لوس و بی شخصیت که فکر میکرد با برداشتن ابرو و دماغ عمل کرده اش میتونه خودشو جذاب و شاخ جلوه بده.

ساده بهش سلام کردم و سعی کردم از میمیک صورتم بفهمه چقدر از دیدنش خوشحالم همه قبولیمو تبریک میگفتن. خبر قبولیم توی اون دانشگاه و اون رشته مثل بمب تو فامیل ترکیده بود و پسردایی ام فرید تنها کسی بود که از این رشته ناراضی یود و قطعا حسودیش میشد. یکی دیگه از حسن های این فامیل داشتن دختر و پسرای جوون و زیاد بود که در همه حال به فکراین بودن که از دیگری جلوتر بزنن...

صدای زنگ اومد و مهمونای جدید اومدن تو. با دیدن نازی و نیکی و مهزیار صدای همه بالا رفت و همه از نیکی میخواست بدوئه توی بغلشون و نیکی من رو که بین همه ی اونها ساکت ترین فرد بودم رو انتخاب کرد و با سرعت پرید تو بغلم...

ب.و*سیدمش...

- سلام هلوی من چطوری؟ نمیگی دیر میای دل من برات تنگ میشه؟ با این حرفم سریع به مهزیار نگاه کرد...

- خو هی به بابا میگم منو ببره هی میگه زوده زوده هی ژل میزنه به موهاش... لفتش میده...

همه زدیم زیر خنده و مهزیار اخمی به نیکی کرد...

- زشته نیکی...

بابا با خنده گفت:

- چیکاره بچه داری بذار بگه...

داییم که خودش منبع شادی تو جمع بود گفت:

- خب بگو ببینم بابات چرا لفتش داد؟ نیکی چرخید سمتشون

- یک ساعتم داشت لباس انتخاب میکرد... هی میگفت این خوبه... اون خوبه...

این بار خودم اول از همه خندیدم...

جمع با اومدن نیکی از خشکی قبل دراومد با اومدن فرنوش دختر داییم نیکی کلا منو یادشرفت و پرید سمت اون...

طبق معمول گوشی فرنوش تو دستش بود و سراغ انگری بردز رو که انگار فرنوش از گوشیش پاک کرده بود رو میگرفت...

فرنوش کلافه نیکی رو روی پاش نشونده بود و موفق نمیشد گوشیشو از نیکی بگیره. یکی از بدی های نیکی هم همین بود...

وقتی به چیزی گیر میداد دیگه ول نمیکرد...

مهمونی اون شب جذاب بود و بهم خوش گذشت. اخر شب نیکی از من جدا نشد و به قدری گریه کرد که مامان و بابا به زور نازی رو راضی کردن تا نیکی رو بفرسته پیش ما و فردا بیاد دنبالش...

توی راه برگشت از خونه خاله بودیم که نیکی پیشه من روی صندلی عقب خوابش برد...

*********

با مامان سوار هواپیما شدیم و کمربندم رو بستم...