رمان رابطه به قلم نیلوفر قائمی فر

ژانر : #اجتماعی #عاشقانه #طنز #هیجان انگیز

خلاصه :

گلابتون زن ساده ای که به تازگی از همسرش جدا شده و همسرش با یکی از اقوام نزدیک گلابتون بهش خیانت کرده و اونو از خونه بیرون انداخته،

گلابتون به خاطر شخصیت ضعیف و وابسته که داره بعد از طلاق افسرده میشه و خودشو میبازه.

اما در این بین با سهیل دوست صمیمی شوهر سابقش آشنا میشه که اونو….

صدای بوق ماشین میومد، اول تک تک بعد دوتایی و بعد دستشو روی بوق گذاشته بود. یکی از اون ور خیابون داد زد:

-اووووووو

به سمت ماشین برگشتم، یه مزدا سه مشکی بود، سریع یه اسم توی ذهنم اومد. “سهیل”؟! دستشو از شیشه ماشین به نشونه ی عذرخواهی بیرون آورد و گفت:

-ببخشید حاجی.

«و بعد با اشاره به من ادامه داد:» گوشاش مشکل داره.

منظورش من بودم!!!! فهمیدم صد در صد سهیلِ. با تعجب به پرروییش نگاه میکردم. شهاب همیشه میگفت سهیل خیلی دهن پاره است راست میگفت. تو روی من داره به اون مرده میگه گوشای من مشکل داره.

«سهیل لبخند پهنی زد و گفت:» سلام.

سرجام ایستاده بودم و با قیافه ی درهم گفتم:

-سلام.

«یعنی پر روتر از سهیل خودشه، شاکی گفت:»

-چرا بوق میزنم نگاه نمیکنی؟ شاید آشنام، فامیلم نه اصلا داداشتم.

-داداش من میدونه من کَرَم بوق نمیزنه.

باز لبخند پهنی زد:

-ناراحت شدی؟ خب نگاه کن که من مجبور نشم برای توجیه خودم انگ بچسبونم.

-شما برای توجیه کاراتون هرکاری میکنید.

«خیلی راحت و صریح گفت:» آره.

-واقعا که.

سهیل-چرا؟ کی از خود آدم مهمتر؟!

-شهاب راست میگفت....

«خیلی سریع و تند و شاکی گفت:» اون که غلط کرد ولی چی میگفت؟

یکه خورده نگاش کردم:

-آقا سهیل حالتون خوبه؟

«با همون قیافه ی شاکی گفت:» نه آخه شهاب زر یعنی حرف مفت زیاد میزنه، چی میگفت؟

با تردید و تعجب بهش نگاه کردم و سهیل منتظر کمی به سرش زاویه داد و گوششو متمایل به روی من کرد.

-حالا بگذریم!

از فرم چهره ی شاکیش خارج شد و عادی و راحت گفت:

-بیا بالا برسونمت.

-نه ممنون.

سهیل-تعارف نکن بیا، نترس شهاب که نمیتونه تا این حد زر....یعنی حرف مفت بزنه که چرا زن منو سوار کرد.

با چشمای پر اشک بهش نگاه کردم، انگار قلبمو از بالا یه بام روی زمین انداخت.سهیل بدون اینکه نگاه از چشمم برداره تند تند قرنیه چشمش تو چشمام رژه میرفت. بدون حتی ذره ای مراعات گفت:

-چیه؟ چرا اینطوری شدی؟ گربه شاخت زده؟ هووم؟

من و سهیل خیلی باهم برخود داشتیم ولی من هیچ وقت باهاش صمیمی نشدم اما سهیل یه شخصیت خاصه که حتی با مادر منم یه جوری برخود میکنه که انگار صدو چهل ساله باهم دوست گرمابه و گلستانند. اصلا معنی رودروایسی رو نمیدونه. با بغض گفتم: -شما که اهل ادا درآور......ببخشید....

رومو ازش برگردوندم و خواستم برم دوباره یه بوق زد. به سمتش برگشتم.

سهیل-کجا؟ داریم حرف میزنیما، میزاری میری، بیا بالا ببینم چیشده.

-نه مرسی.

سهیل-اَه بابا، مگه میخوام بلندت کنم خب بیا سوارشو دیگه.

با اون دل پر و گریه و بغض با اون حرفش چشمام چهارتا شد، گوشه ی لبمو گزیدم. یعنی دریغ از یکم حیا، پسره ی دریده. سهیل با خنده گفت:

-میای یا بیام؟

برای اینکه بدتر نگه و خجالت زده ام نکنه به سمت ماشینش رفتم و درو باز کردم و نشستم. سرم به زیر بود و معذب بودم. دوست شوهرم بود.... شوهر؟! نفسی مثل آه کشیدم. سهیل با خنده گفت:

-آه! نبینم غمتو رفیق.

رفـــــــــیق؟!!!!! نباید سوار میشدی! مگه نمیشناسیش؟ پیاده میشد باز سوار میکرد. این که عار و حیا نداره.

سهیل-این طرفا چه میکردی؟

-استانداری اومده بودم.

«با خنده گفت:» با بالایی ها چیکار داری؟

-برای یارانه ام اومده بودم.

سهیل-مگه یارانه هنوز میدن؟

-بله.

سهیل-شهاب که قمپز میومد نیاز ندارم به 45 تومن چندرغاز، ببینم مگه یارانه رو به سرپرست نمیدن؟

«خندید و ادامه داد:» سرپرستی شهابو گرفتی؟

بی استارت یهو زدم زیر گریه و گفتم:

-آقا سهیل....

جا خورده و یکه خورده نگام کرد و با همون حال گفتم:

-شما که میدونی چرا هی حرف میندازی.

سهیل-ترسیدم بابا چرا اونطوری میکنی؟ گفتم قلب ملبت گرفت.

یه دستمال کاغذی از توی کیفم برداشتم و اشکامو پاک کردم.

سهیل-حالا من چیو میدونم؟

برگشتم مشکوک نگاش کردم، به آینه ی بغل نگاه کرد و زیرلب گفت:

-بزنم بترکه ها، فکر کرده پیست رالی چلغوز شِتِره.

«یه ماشین بغلش اومد و شیشه رو پایین داد. قشنگ عین چاله میدون شروع کرد به فحش دادن. یکی یارو میگفت سه تا سهیل. من هاج و واج سهیلُ نگاه میکردم، میدونستم بی حیاست، رُک! زیادی با همه صمیمیِ دیگه نمیدونستم به وقتش لات هم میشه. یه لحظه سرم برگشت و به روبرو نگاه کردم. صاف داشتیم میرفتیم توی مینی بوس جلوییه. یه جیغ از سر ترس کشیدم و گفتم: -له شدیم، مردیم.

چشمامو سفت بستم و منتظر بودم ببینم درد از کجام شروع میشه که سهیل مینی بوسو رد کرد. دوباره از آینه بغل منتظر نگاه کرد و گفت:

-هان چیه؟ گرخیدی؟ لش مرگتُ بیار جوابتو بدم دیگه...

-آقا....آقا سهیل....

«برگشت یه نیم نگاه به من کرد:»

-چرا انقدر جیغ و هوار میزنی؟

-داشتیم میرفتیم توی مینی بوس.

سهیل-حواسم بود بابا، با شهاب که ننشستی! سهیل پشت فرمونه.

«زد زیر خنده:»

-حالا ناراحت نشی ها ولی شوهرت بدجور پلشته، شِتِره یه گاز میده یه دنده عوض میکنه، یه گاز یه دنده، خب لامصب مادر....یعنی....

«به من نگاه کرد و با لبخند پهن گفت:» ببخشید من اصطلاحات تو سرم کمه، از دهنم میپره، پدر ماشینو درآوردی؛ نه اینطوری نیست؟

«با بغض نگاش کردم و سری به معنی “چیه؟” تکون داد. به بیرون نگاه کردم و بغضمو قورت دادم.»

سهیل-گلاب؟

نگاش کردم، خندید و گفت:

-بابا وا بده دیگه.

«صداشو زمخت کرد و گفت:» گلاب نه گلابتون خانوم.

مکثی کرد و دوباره ادامه داد:»

خودمونیم ولی شهاب خیلی زر میزنه، اخه من تا بیام بگم گلابِ، تون، خا، نوم که بقیه حرفام یادم میره، تو ناراحت میشی من بگم گلاب؟ هان؟ نه جون سهیل ناراحت میشی؟ ناراحت میشی بگم گلاب جون؟

خندید، نگاه ازش گرفتم و به بیرون زل زدم. نفسی مثل آه کشیدم.

سهیل-ای بابا، چرا هی آه میکشی شهاب مرده؟

از گوشه ی چشم نگاش کردم، سرشو خاروند و با خنده گفت:

-هی آه میکشی، میگم چرا انقدر چاق شدی؟

وااااااای وااااای قد به قد آب شدم، آخه به توچه؟ لبمو به دندون گرفته بودم و به داشبورد زل زده بودم، سهیل هم ول نمیکرد:

-اول دیدم فکر کردم لابد حامله ای هان؟ حامله ای؟ مگه میدن؟

«خودش خندید و گفت:» نه یعنی طلاق میدن اگه حامله باشی هان؟

زدم زیر گریه و سهیل گفت:

-ای بــــابــــا، خب چرا گریه میکنی؟ مرده شور ریخت شهابو ببرن اون گریه داره؟ من همیشه فکر میکردم تو چطوری راضی شدی زن اون بشی، من به عنوان یه مرد ریختشو میبینم اذیتم میکنه تو چطوری تحمل میکردی؟

«با گریه گفتم:» آقا سهیل میشه بس کنی؟

سخیل-نه! چی رو بس کنم؟ یعنی هنوز مهمه، یارو زنش هم حامله است تو هنوز روش قفل کردی؛ ول کن دیگه، ازش چی میخوای؟

«با گریه و هق هق گفتم:» هیـ.....هیچـ....هیچی....

سهیل-البته خیلی کارِ....کارِ.... لامصب کلمات من اصلا به درد معاشرت با خانم هایی مثل تو نمیخوره، کار بد.... آره بیخود و مزخرف....این چه کاری بود که حق و حقوقتو بخشیدی بعد افتادی دنبال یارانه؟!

دستمال کاغذی برداشتم و سهیل گفت:

-من زن بودم پدر مردا رو در می آوردم، بی همه کس رفته تخم دو زرده کرده طلاقت داده حقتم نداده مرتیکه ی دیـ.... نچ.... بیشعــــور.

-من خودم نخواستم.

«درجا گفت:» بیخود.

یکه خورده همونطوری که دستمال روی دماغم بود نگاش کردم، وای! یهو کلماتو توی صورت آدم میزنه!

سهیل-بهت خیانت کرده بود.

-نه خیانت نکرد؛ طلاق داد بعد با سمیرا ازدواج کرد.

سهیل-طرف اونی؟!!! بهت نارو زده بدبخت، طرف اونی چرا؟ من طرف توام تو طرف اونی، کجای کاری؟ این مگه خواهر زن داداشت نیست؟

هق هقمو از سر گرفتم، همه جریانم میدونه.

سهیل-اَی بابا، گلاب آروم تر گریه کن صدام به گوش خودمم نمیرسه، ببین.

«با خنده ادامه داد:» من با دست خالی نمیتونم آرومت کنما، فقط بلدم بغل کنم.

«با همون گریه برگشتم یه نیم نگاه با خجالت بهش کردم و توی جام جا به جا شدم و در چسبیدم.

سهیل-نه نه خیالت راحت عده اتو رد نکردی بغلت نمیکنم.

خودش از خنده غش کرد، منم از خجالت آب شدم. مرتیکه ی دهن پاره خب یکم حیا کن. همه چیو میگه! از همه چی هم خبر داره، یه چیزو از قلم ننداخته، بله دوست صمیمی شهابِ معلومه که شهاب همه چیو بهش میگه. چه دوستی! پشت شهاب همه چی گفت.

سهیل-ببین گلاب من آدم درستی نیستم اما یه چیزایی برام خیلی مهمه، اذیتم میکنه، شهاب رفیقمه ها ولی ناتوئه، صدبار توی روش هم گفتم خودتم شنیدی میگم شهاب خیلی نامردی؛ شنیدی یانه؟

«سرمو به معنی تایید تکون دادم و گفت:»

-من رکم حرفمو میزنم چون خـــ ...

«با سکوت به روبرو نگاه کرد، منتظر نگاش کردم و ادامه داد:»

-کلاس زبان فارسی سراغ نداری؟!!

-زبان فارسی؟!!!

«با خنده گفت:» کلمات صحیح از ذهنم پاک شده فقط دری وری توی ذهنم میاد، این که هی هندونه میزارن زیر بغل یک نفر چی میگن؟

-چاپلوس.

سهیل-آهان، من چاپلوسی بلد نیستم برای همینم دوست و رفیق کم دارم چون حرفمو توی صورتشون میزنم، هرکی ها حتی بابام ولی پشتش حرف نمیزنم؛ شهاب نامرده به خودشم گفتم فکر نکن الان طلاق گرفتی دارم پشتش حرف میزنم. رفت واسه این دختره وکیل جور کرد از شوهر شارلاتانش طلاق بگیره، آدرس وکیلم من بهش دادم، میگیری چی میگم؟ دختره سر خونه زندگیش بود، اصلا شوهرش گُه...

«با چشمای گرد بهش نگاه کردم، خندید و گفت:»

-نه اینو میخواستم عمق فاجعه رو بفهمی، خب؟ بگو شهاب لعنتی به توچه که وکیل میگیری میگی سمیرا طلاق بگیر؟ این دختره داشت با مرده زندگی میکرد این دیـ....این.....این بی همه چیز زیر پاش نشست.

اشکم مثل گوله های آتیش روی گونم سر میخورد و پایین میومد. قلبم پر خار شده بود، انگار با هر هجا و کلمه و حروفی که سهیل میگفت یه سوزن توی قلبم فرو میکردن. وکیل گرفته؟ حس میکردم سرمو توی آب یخ فرو کردن. نفسم بالا نمیاد، دلم شکسته بود اما دیگه خرد و خاکشیر شد. تموم امید و انگیزه امو از دست دادم، انقدر نامرده؟ با همون حال گفتم: -نُه سال زندگی منو به چی فروخت؟ به اینکه بچه دار نمیشم؟ من بچه دار میشدم، درمان میشدم، شهاب پیگیری نمیکرد. شهاب دنبال درمان منو نمیگرفت. مگه اون سری که به اصرار من و هزار تا واسطه گری آزمایشگاه رفتیم من حامله نشدم؟ حتی شما توی جریانید، یادتونه من سه ماه باردار بودم که با شهاب تو جاده ساوه تصادف کردیم و بچه سقط شد؟ دکتر گفته بود من باید نُه ماه استراحت مطلق باشم، شهاب اصرار کرد، قهر کرد، درو به تخته تخته رو به در کوبید و گفت الا و لله باید تو مراسم سوگواری که مادربزرگم برای بابام گرفته شرکت کنی. مگه چی میشد بگه زن من استراحت مطلقه نمیتونه بیاد؟ چی میشد بگه این همه دوا و درمون آزمایش و اسیری و عبیری کشیده نباید زحمتا به باد بره! شهاب مقصر بود و من هیچ وقت....آقا سهیل هیچ وقت به روش نیاوردم. دکتر گفته بود یه سال بعد دوباره میشه درمانو از سر بگیریم اما شهاب بازم دست دست کرد. بازم قهر کرد و بهونه آورد که من بچه زورکی نمیخوام. اوندفعه زورکی بود که مرد..... زورکی بود که مرد؟ من میتونستم بگم تو کشتی، تو بودی که با اون رانندگی مزخرفت همه امونو داشتی به کشتن میدادی، پای مادرم شکست، شونه ی بابام دررفت، منم که لِه و لَورده شده بودم.

سهیل-اینارو الان نباید بگی باید اون موقع میگفتی.

-من...من میخواستم زندگی کنم، حرفارو توی دلم ریختم که زندگی کنم.

سهیل-تو میخواستی زندگی کنی، شهاب که نمیخواست.

«هاج و واج بهش نگاه کردم و سهیل نیم نگاهی بهم کرد و گفت:»

-هوووم؟ میخواست؟ اگر میخواست که درمانو پیگیری میکرد؛ میخواست؟

«اشکم با منت از چشمام فروریختن و با صدای لرزون گفتم:» نه.

سهیل-پس حرفتو میزدی، دیدی خودتو همیشه گول میزدی؟ برای کی؟ برای چی؟! به خاطر مردی که برای سرپا نگه داشتن زندگیش تلاش نمیکنه؟! اینو یه بچه هم میفهمه، چرا خودتو گول زدی که حالا ضجه بزنی؟ که شهاب بگه زن من بی زبونه پس زن خوبیه هان؟

-نه.

سهیل-پس چی؟ پس چرا حرف نزدی؟ که بگه گاگولِ نمیفهمه من زن بازم؟ تو مچ شهابو هیچ وقت نگرفتی. صدبار من جلوی تو سوتی شهابو گرفتم تو خودتو به کوچه ی علی چپ زدی، چرا؟ خب چرا؟

«با گریه گفتم:» میخواستم زندگی کنم.

سهیل-این اسمش زندگی نیست ذلته؛ تو از ذلت لذت میبردی.

های های من به قدری بلند بود که حتی گوشای خودمم آزرده میشد، اما سهیل اعتراضی نمیکرد. فکر میکردم هر آن میگه “اَه بسه دیگه، مگه خوشیتو با من تقسیم کردی که حالا گریه اتو با من شریکی؟” اما حرفی نمیزد! یه گوشه نگه داشت و به سمت سوپر مارکت رفت. چرا واقعا؟! از خودم چراهای سهیلُ میپرسیدم و خجالت میکشیدم. من شبیه مادرمم ولی شهاب شبیه بابام نبود. بابای من مظلوم مثل مامانم برای همین خوشبختن اما شهاب مظلوم نبود.

سهیل میگه زن باز بود. تو سرم هزار تا صحنه ردیف شد که من با توجیهاتم ازش میگذشتم. از مسیج های مشکوک، از هدیه های بی مناسبتی که خونه می آورد و میگفت دوستاش براش آوردن. از تولد یا ولنتاین هایی که هیچ وقت خونه نبود و وقت نداشت، از سفر های مشکوک....

مگه میشه یه زن نفهمه؟ میفهمه ولی خودشو به نفهمی میزنه؛ میفهمه و توجیه الکی میکنه. سهیل جلوی سوپر ایستاده بود و درحالی که با خم به زمین زل زده بود سیگار میکشید. انگار درد مشترک با من داره. حتما اونم شکست عشقی خورده. من شکست عشقی خوردم؟ خوردم؟!!!

من چشممو باز کردم شهابُ دیدم، فکر کردم اسم شهاب عشقه! هرچی که در وجودم به پاش ریختم مثل یه عاشق بود ولی شاید شهاب فقط تحصیل و خانواده و فامیل بود! چون شهاب نوه ی عمم بود و از نظر مامان و بابا، فامیل قابل اعتماده و زیر چشم خودمون بزرگ شده و منو باید به فامیل بدن. کاش منم مثل آتیه خواهرم به غریبه داده بودن و حالا مجبور نبودم باز هم شهابُ ببینم اونم با زنش!

سهیل با یه بطری آب توی دستش سوار ماشین شد. آبو به سمتم گرفت و گفت:

-میدونی گلاب تو شبیه مادر منی، مادر من وقتی فوت کرد پنجاه و دو سالش بود الان شش ساله فوت کرده؛ تو شبیه اونی شبیه یه زن پنجاه و دو ساله شش سال قبل؛ همیشه از اینکه بابام باهاش سرد بود از اینکه توی کارا باهاش مشورت نمیکرد و نظرشو نمیخواست و باهاش حال نمیکرد حرص میخوردم. به حدی که وقتی نوجوون بودم از بابام بدم میومد. میگفتم زن ستیزه، فکر میکردم قدیمیه بلد نیست، دلم برای مادرم و محبت هاش میسوخت، همیشه پدرمو مقصر میدونستم.....

«بطری آبُ گرفتم، سهیل نفسی گرفت و ادامه داد:»

-وقتی مادرم فورت کرد از پدرم بیزار شدم چون بعد چهار ماه با یه دختر بیست و نُه ساله ازدواج کرد. بعد به مرور فهمیدم که پدرم مقصر نبوده. شیدا زن پدرم واقعا با پدرم همراهه. وقتی پدرم میخواد یه کاری بکنه شیدا اطلاعاتش بیشتر از پدرمه، حواسش از پدرم جمع تره، نظر میده، حرف میزنه، الکی نمیگه چشم، مستقله! به خاطر پدرم از درس و کارش نگذشته، با اینکه حقوقشم بالا نیست اما استقلال داره، امروزیه، به خودش میرسه، به این فکر نمیکنه که من دیگه متاهلم لازم نیست انقدر به خودم برسم. به خاطر پدرم از خودش نمیگذره با اینکه بابام جای باباشه بهش وفا داره ولی به خودش وفادار تره چون خودشو دوست داره. پدرم عاشقشه، میفهمی چی میگم؟ تو انقدر شهابُ میخواستی که حالش از خواستن تو بهم خورد.

«بهم اشاره کرد و گفت:»

-این چه سر و وضعیه که برای خودت درست کردی؟ که هرجا دیدت بگه”خوبه طلاقش دادم!”

تنم از حرفش یخ کرد! چقدر تلخ و کوبنده حرف میزنه!

سهیل-موهات هفت رنگه، شبیه سیم ظرفشویی شده. انقدر پوستت خشکه که صورتت پوسته پوسته شده. خودتو ول کردی چاق شدی که چی؟ که چی بگی؟ که شهاب بعد رفتنش تورو کشت، دیگه امید نداری؟

یه چیز توی گلوم تیر کشید، با صدای لرزون گفتم:

-کشت!

«با حرص و عصبانیت گفت:»

-یارو خوشی دنیا رو پاره میکنه میفهمی؟ حتی یه لحظه نمیگه “گلابتون”. بهش میگم نامرد گناه داره زن بدبخت حداقل ساپورتش میکردی میگه برو بابا اون اشکول تر از این حرفاست ساپورتش کنم خیال برش میداره.

دهنم از دردی که قلبم میکشید باز مونده بود، دستمو روی قلبم گذاشتم و سهیل گفت:

-میفهمی؟ یارو حتی ککشم نگزیده، نُه سال زندگی؟! دلم میخواست این حرفا روبه مادرم بگم، به اینکه سرشو زمین گذاشت بابام بالا قبرش فقط ناراحت بود و به چهلش نرسیده دوست دختر گرفت و سر چهار ماه عقدش کرد و عروسی براش گرفت. عروسی که برای مادرم همیشه یه آرزو بود. با اینکه همیشه توان مالیشو داشت براش نگرفت، آخرم از غصه ی بی محبتی بابام مرد. میفهمی؟ میخوای شبیه نرگس بشی؟

مادرشو گفت؟!!! نفسی کشید و ماشینو روشن کرد. من گریه میکردم و قفل اون حرف شهاب بودم. مطمئن هستم سهیل اهل بلوف نیست.

-آقا سهیل...حالم بده میشه نگه دارید؟

«جدی گفت:» نه.

-میگم حالم بده.

سهیل-آدم حالش بده نباید تنها باشه.

-من میخوام تنها باشـ.....

به آینه بغل نگاه کرد و سرعت ماشین بالا رفت، یه جوری لایی میکشید که دو دستی به دستگیره بالا شیشه چسبیده بودم. انگار حال سهیل از من بدتر بود! خیلی از ماشین ها بوق ممتد میزدن، پشت یه ماشین بدون بوق یا چراغ میرفت و بهش میچسبید. راننده جلویی اگه ترمز میکرد ما مرده بودیم. تا کنار میکشید سهیل گاز میداد و میرفت سراغ ماشین بعدی.

بهش نگاه کردم، یه اخمی روی صورتش بود که ترسیدم بگم “من دارم سکته میکنم آروم تر برو” همینطوری اتوبانو سیر میکردیم و من از ترس غصه امو یادم رفته بود. رفتیم فشم و جلوی یه رستوران نگه داشت.

-مامانم اینجارو خیلی دوست داشت، بریم ناهار بخوریم خیرش به مادرم برسه.

-من....نمیتونم پیاده بشم.

«یکه خورده نگام کرد:» چرا؟!!!!

«خندید و ادامه داد:» خیس کردی؟

با چشمای گرد نگاش کردم:

-آقا سهیل!!!!! پام گرفته....

«باز با شیطنت و خنده گفت:» بمالم؟

سریع درو باز کردم و سهیل قهقهه زد. پسره ی دریده، اصلا شرم و حیا نداره.

از ماشین پیاده شد، گوشیش زنگ خورد، به گوشیش نگاه کرد و بعد به من علامت داد وایستم و از خیابون رد نشم. تماس گوشیشو باز کرد:

سهیل-الو؟...سلام بابا...نه من بیرونم... نه بابا از صبح سرکار بودم رفتم سند موبایل ها دست من بود تحویل بدم. دیگه این زن سابق شهاب بود....آره....

یعین سیر تا پیازو داشت برای باباش میگفت، منم خجالت کشیده بودم و سرم به زیر بود. الان باباش میگه زنه طلاق گرفته افتاده تو خیابون با دوست شوهرش؟! تا خواستم به سهیل بگم خودش گفت:

-بابا سلام میرسونه.

«سرمو باز به زیر انداختم و سهیل ادامه داد:»

-ما اومدیم رستورانی که مامان دوست داشت.... آره میخوایید شما و شیدا هم بیایید؟

«خندید و گفت:» ای کلک نگفته بودی ها، شب میام کَن پس....نه بابا تنها میام.... چیزی میخواستید بهم بگید بگیرم بیارم.... باشه خداحافظ....چی؟ نه حواسم هست بابا، خداحافظ.

گوشیشو قطع کرد و با خنده و شیطنت گفت:

-بابام میگه شوخی بیجا با گلابتون نکن؛ چه دیدی به من داره خدا میدونه.

-میگم، کاش نمیگفتید من اینجام.

«به جاده نگاه کرد و گفت:» چرا مگه به بابام قرض داری؟

-چی؟!!!!

سهیل-به بابای من چه مربوط که تو با کی هستی و چرا هستی؟

-ماشاالله، میگم خیلی شما روشن فکر هستید.

«با خنده گفت:» آره پروژکتوره.

بدون آمادگی آرنجمو گرفت. یکه خورده به آرنجم که توی دستش بود نگاه کردم که منو دنبال خودش کشید. کلا راحته و اصلا به ناراحتی و تعذب هیچکس فکر نمیکنه! قبلا انگار پیش شهاب مراعات میکرد ولی الان راحته. بهم نیم نگاهی انداخت و صورتش یه مدلی شد انگار حرفی داشت که از نارضایتیم بود. سرمو به معنی چیه تکون دادم و گفت: -تورو جدت فردا برو آرایشگاه.

از تعجب تو جام ایستادم، ترور میکنه در حدی که خشک میشی. دو قدم از من جلوتر رفت و ایستاد و گفت:

-بیا دیگه، ببین ناراحت میشی بگو نگما.

«خب نگو! من باید بگمت که نگی؟ من با این حالم چطوری برم آرایشگاه به خودم برسم؟ با خجالت گفتم:»

-نه...

سهیل-من نمیتونم پشتت حرف بزنم اما تو روت میگم، خب شهاب نکیر و منکر نمیخواسته کهف این چه وضعشه؟ تو چند سالته؟

-بیست و هفت.

-شبیه زنای شصت ساله میگردی، تازه من یه مشتری دارم به خدا مادرِ دوستم نبود مخشو میزدم.

«با تعجب نگاش کردم و گفت:»

-چیه؟ آدم اصلا حظ میکنه زنه رو میبینه. پنجاه شصت سالشه ها، موها همیشه مرتب، رنگ شده، یه آرایش تمیز روی صورتش، یه لباس مرتب، ناخناش همیشه مرتب و لاک زده است.

«به ناخن های دستم نگاه کرد، انگشتامو جمع کردم و گفت:»

-آخه این چیه؟ شبیه برنج کارای ژاپنیِ که درگیر بمب هیروشیما هم بودن دیگه ناخون هاشون رشد نمیکنه، ناخن میجویی؟

لبمو به دندون گرفته بودم، تنم از حرفاش خیس عرق شده بود.

سهیل-بیا برو ناخن بکار خب، این چیه؟ کاش شهاب مرده بود که توجیه داشتی.

«با تعجب نگاش کردم:» خدا نکنه.

سهیل-خوبی؟! پرتی به ولله.

خواست بره که گفتم:

-آخه من نماز میخونم نمیتونم ناخن بکارم.

سهیل-خب نجو، بزار شبیه دست یه خانم بشه.

«چقدر راحت حرف میزنه!!! شبی هیچکس نیست، قبلا اینطوری نبود! خیلی قبلا و الان خیلی فرق داشت! از پله ها پایین رفت. به ناخن های جوییده شده ی کوتاهم نگاه کردم.

سهیل-بیا دیگه.

دنبالش رفتم.

سهیل-مادر من هم ناخن می جویید.، به ناخن هاش یه چیزی میزد که تلخ بشه تو دهنش نکنه، بابام هروقت دست مادرمو می دیدی توی صورتش یه اخمی میومد که ازش متنفر بودم، اما الان دستای شیدا رو می بوسه.

«باز به ناخن هام نگاه کردم، چقدر کوتاهی و ریز بودنش توی ذوق میزنه، خب که چی؟ شهاب که دیگه نیست برای چی درست کنم؟ که چی بشه؟ که کی خوشش بیاد؟ کی دستمو ببوسه؟ باید اون موقع این حرفا رو بهم میزدن. کی؟ مامان؟ اونم مثل منه، آتیه؟ آتیه میگفت ولی من نمی شنیدم. بهروز مطیع آتیه است، شاید چون آتیه همیشه خیلی به خودش میرسه و به خودش اهمیت میده. چون هیچی وقت به خاطر بهروز خودسانسوری نکرده. کاری که من همیشه برای شهاب کردم!»

سهیل میزی که دقیقا نزدیک رودخونه بودو انتخاب کرد.با خیرگی به آب نگاه میکرد، هنوز اوایل پاییزه اما فشم خنکه و رودخونه اش پر آبِ...

روبروش نشستم که گوشیش زنگ خورد. با چشمای ریز شده به گوشیش نگاه کرد و زیر لب گفت:

-خب اسم سیو کن که گیر نکنی....

«تماسو باز کرد:»

-به به سلام....ای جان ای جان....چرا اینطوری حرف میزنی؟....عه؟ دوست داشتم؟

«با خنده ادامه داد:» دیگه دوست ندارم مثل آدم حرف بزن.

منم خنده ام گرفت، سهیل به من نگاه کرد و یه چشمک زد و گفت:

-چه خبر؟....نه بابا؟ حالا قبول شدی؟

«با تعجب گفت:» مگه دانشگاه نمیری؟....خاک بر سر من....مدرسه میری؟ ولی درشتی ها من فکر میکردم دانشجویی.... عه گفته بودی؟ کی؟....نه دقیقا کی گفته بودی؟ میخوام ببینم توی مهمونی نبوده؟.....عه تو مهمونی نبودی؟..... ببین میخوای کات کنیم؟

«سهیل عجیب ترین پسری بود که تا به حال دیده بودم. انگار چیزی از وضعیت کنونی براش مهم نیست، با خنده گفت:»

-آخه عزیزم با این حساب اگر تو هفده سالت باشه من الان جای باباتم، میترسم نتونم باهات رابطه برقرار کنم.

«منظورش از رابطه چیه؟ دوستی؟! یا فراتر از این؟! مگه با بچه مدرسه ای حرف نمیزنه؟!»

سهیل-خب عزیزم کدوم پدری با دخترش رابطه داره، خاک برسر که نیستم.... الهی منم از تو خوشم میاد ولی دیر به دنیا اومدی دیگه.... تو به دنیا اومدی من داشتم دخترا رو زیر و رو میکردم.... آره آره من خیلی دختر بازم همینو میخواستم بگم، تو هم اول راهی بهتره با پدرسوخته ها نباشی آره....نه من نمیتونم فقط دوست باشم من به همه نظر دارم.

«در حالی که نگام به رودخونه بود چشمام گرد شد. خاک بر سرم چی میگه؟! سهیل با خنده گفت:»

-عزیزم چقدر سه پیچی؟ ول کن دیگه....آره ول کن، باشه؟ خداحافظ خداحافظ.

تماسُ قطع کرد و گفت:

-خیلی پیگیرن، من اینو کجا دیده بودم.... بزار توی تلگرام ریختشو ببینم....

سرگرم گوشیش شد و چه نظراتی در مورد دختره نمیداد، با خنده گفت:

-پشیمون شدم چه خوشگل بوده ببینش.

عکس دختره رو نشون داد، موهای بلوند بلند، پوست برنزه و چشمای رنگی که احتمالا لنز بود. به رودخونه نگاه کردم و یاد حرفای یک دوساعت قبل سهیل افتادم، قلبم....بیچاره قلب ساده ام. سهیل زیر لب حرف میزد و میخندید ولی من گیج و منگ زندگی داغونم بودم.

غذارو آوردن، یاد حرف سهیل افتادم که گفت چقدر چاق شدی، دلم میخواست زهر هلاهل بخورم که اینطوری در موردم نظر میده؛ اصلا میخوام چاق باشم به تو چه؟ قیافه ی کبابه چقدر خوبه! اصلا از وقتی از شهاب جدا شدم فقط میل به خوردن دارم، تنها چیزیه که آرومم میکنه.

سهیل-گلاب، میگم....

-میشه گلاب صدام نکنید؟

خندید:

-جنیفر دوست داری؟

لبمو به دندون گرفتم و به اطراف نگاه کردم و سهیل با خنده گفت:

-ببخشید خب، چی بگم؟

-گلابتون.

سهیل-بابا و مامان توهم جمله انتخاب کردن! گُلا،بِ،تو،ن؟! اسم اینطوری خوبه هما، سما، رعنا....کم باشه راحت صدا کنی، چیه این اسم ها؟

«خندید و ادامه داد:» اسم بچه ی دوستم سیرانوشه، من تنها چیزی که یادم میمونه سیرابیِ؛ زنشم ناراحت میشه، خب این چه اسمیه؟گلاب من بچه دار بشم اسم بچه امو یه چیز تو مایه های هُوَ هُما میزارم که راحت باشه.

من حواسم پیش شهاب و بچه ی توی راهش بود و با غذام بازی میکردم،سهیل سوت ملودی وار میزد. نگاش کردم، تار میدیدمش، ته گلوم درگیر فشار بود. سهیل با سکوت نگام کرد و گفتم:

-مهمونی گرفت؛ خبر دارید که؟ منم دعوت کرده بود که عذاب ببینم؟ که به رخم بکشه بچه دار نشدنمو؟ اینکه چقدر سمیرا ازم سره؟ از من جوون تره؟ لاغرتره؟ خوشگل تره؟ چقدر سرتاپاشو طلا گرفته؟

با لبخند نگام کرد:

-با اون النگوهاش جیرینگ جیرینگ هم میکرد خواهر دیدیش؟.... ول کن بابا، گور بابای شهاب و سمیرا، تو خودتو دریاب، تو کجای ماجرایی؟

-من برگ سوخته ام.

سهیل-هیچکس تورو نسوزونده جز خودت، تویی که میخوای شکننده باشی، اگر به خودت نیای از این هم بدتر میشی، تا جایی که سمیرا بهت میرسه و تو روت حرف میزنه، تو چشمت نگاه میکنه و میگه عرضه نداشتی شوهرتو نگه داری قاپش زدم.

«خندید و گفت:» گرچه شهاب نفرین خداست مرده شور ریخته اشو ببرن که شما زن ها دوره اش کردین مرتیکه لمپن.

سهیل باز مشغول خوردن شد و من غرق افکار خودم بودم. بعد ناهار گوشیم زنگ خورد. سریع از تو کیفم درآوردم دیدم مامانِ. تماسُ باز کردم و مامان نگران گفت:

-گلابتون؟ مادر کجایی؟

-مامان نگران نشو، یادم رفت زنگ بزنم، توی راه یکی از دوستامودیدم دیگه اومدیم خونه ی اون داریم ناهار می‌خوریم.

مامان-عه! خب باشه مادر نگران شدم، کی میای؟!

-تا عصر میام.

مامان-باشه، مراقب خودت باش.

تلفنُ که قطع کردم سهیل با خنده گفت:

-زمینه اشو داری ها.

-نه آخه نگران میشه...

«با شیطنت حرفمو قطع کرد:»

-عه! خب آره خوب کردی.

«بازخندید و ادامه داد:» چرا نمیخوری الان رژیم گرفتی؟

بهش نگاه کردم.

سهیل-ولی جدی برو باشگاه، به خودت برس توی روحیه خیلی تاثیر داره. هی بشینی توی خونه از اینم بدتر میشی ها، دیگه از در تو نمیای.

-وای خاک بر سرم.

«روسریمو درست کردم و سهیل گفت:» ناراحت میشی بگو نگم.

-نه....نه....

«به اطراف نگاه کردم و سهیل گفت:» افسردگی گرفتی، افسردگی یا با چاقی یا لاغری، تو الان فقط با خوردن آروم میشی، من میدونم دیگه.

لبمو جوییدم، وای این استرس و حالت حرفاش یه طوریه که باید ناخن جوییده بشه، به لب نمیشه اکتفا کرد، تا دستم به سمت دهنم رفت محکم گفت:

-نکن.

«شونه هام از تحکمش پرید و گفت:» دستتو صد تا جا زدی داری توی دهنت میکنی؟

«با وحشت نگاش کردم و آروم تر گفت:» دستتو توی دهنت نکن بابا، عه! مگه بچه ای؟

دستامو آروم پایین آوردم. مشتامو محکم بستم روی سر زانو هام نگه داشتم. چشمام روی سهیل قفل شده بود. سهیل چشمک آرومی زد و گفت:

-بخور دیگه.

-من.....من الان نمیتونم بخورم.

«خیلی راحت گفت:» عه! خب میگم ظرف بیارن با خودت ببری.

گارسونُ صدا کرد و سه ظرف یه بار مصرف گرفت و بهم داد. داشتم غذامو توی ظرف میریختم که سهیل گفت:

-شهاب از این کار بدش میومد یادته؟ از آدم هایی که ادای لارژ هارو درمیارن متنفر بود.

«انگار دکمه استوپ منو زده بودن، غرق قدیم شدم، هزار تا خاطره و صحنه از ذهنم عبور کردن، سهیل با خنده گفت:»

-یه بار رفتیم رستوران، اونم اینجا اونجا نه ها، طرف فرشته... دیده بودیش که به خودشم میگم ادای گنده هارو درمیاری؟ رفتیم غذا خوردیم اونم مهمون داشت.

«سهیل یهو سکوت کرد، نگام به طرفش چرخید و گفتم:» مشتری؟

«با لحن متحرص و تمسخر آمیز گفت:» آره میخواد ماشین بفروشه مشتری هارو میبره خیابون فرشته شیشلیک میده.

هاج و واج بهش نگاه کردم و سرمو به معنی “چی؟” تکون دادم.

سهیل-بگذریم حالا....اینو گوش بده، یارو غذاش مونده بود من گارسونُ صدا کردم ظرف بیاره، فکر کن نفر صد و پنجاه پول هر غذا بود، بعد شهاب....

«سینه صاف کرد، حرفشو خورد و مجدد ادامه داد:» بعد شهاب به قباش برخورد که چرا ظرف گرفتی آبروی منو بردی؟

«همینطوری به سهیل زل زده بودم، مهمونش کی بود؟!!! زن بود؟ همیشه سهیل همراهشون بوده؟ چرا قبلا چیزی نمیگفت؟!»

سهیل-الو؟ اینجایی؟

-چرا قبلا حرفی نمیزدید؟

«بال خنده گفت:» در مورد اخلاقای زپرتی شهاب؟

-در مورد مهمون هاش.

تکیه داد و از جیب کتش پاکت سیگارشو درآورد. یه نخ از توش بیرون کشید.

-اذیت میشی؟

سرمو به معنی “نه” تکون دادم.

-آقا سهیل؟

سهیل-من هم فکر تورو میکردم، میگفتم زندگیش بهم بریزه خودمو نمیتونم ببخشم، مگه دو بهم زنم که بگم؟ هیچ وقت این کارو نمی کردم اما چون وجدانم قبول نمیکرد غیر مستقیم بهت اعلام میکردم که شهاب کج میره تا جلوشو بگیری که ماشاالله تو نه تو باغی نه تو حالی فقط دیوار رو دوست داری.

خودش خندید، با غصه به رودخونه نگاه کردم.

سهیل-زن ها می فهمند، میدونم که توهم میفهمیدی ولی حتما از رو کردن جریان میترسیدی.

«به نگاه کردم:» ترس؟!

سهیل-مثلا روت برچسب طلاق نخوره.

«سیگارشو روشن کرد و :» دیگه خیلی عادی شده!

-واسه من نه.

نیم نگاهی بهم انداخت که بی معنی نبود و پک عمیقی به سیگارش زد.

-من باید برگردم.

سهیل-بریم، بریم.

تمام طول مسیر پر از گذشته و از دست داده هام بودم و سهیل هم سکوت کرده بود. حتی ضبطم روشن نبود، تنها چیز ملودی وار بینمون سکوت بود....

سهیل سر کوچه امون پیاده ام کرد، خودم نخواستم جلوتر بره، ازش تشکر کردم و لبخند کوتاه زد و گفت:

-گلابتون، میگم شماره منو داری؟

-شماره ی شما؟ نه!!!

سهیل-کار داشتی، کمک خواستی رو من حساب کن، شماره امو بزن.

-نه نمیتونم میترسم الان یکی ببینتم.

سهیل-دیگه سر کوچه اتون هرکی خواست هم خواست ببینه دیگه؛ اشکال نداره به من بگو شماره اتو من بزنم.

-0935…...

سهیل-ایرانسلی؟ خاک...

«با خنده ادامه داد:» تو سر شهاب، ادعاش خرو دو تیکه میکنه یه خط ثابت برای تو نخریده بود؟

-حالا چیز مهمی نیست، من ده ساله این خطو دارم.

-یعنی از تو خونه ی بابات؟ بیشتر خاک تو سرش پس، بزار ببینمش دهنش صافه نکبت چلمنگ.

شماره امو به سهیل دادم، به خودم نهیب زدم آخه به اون چرا شماره میدی؟ روم نمیشد بگم شماره امو برای چی میخوای! بعد برمیگرده یه چیزی میگه من آب میشم میرم تو زمین. چیکار میخواد بکنه؟ خداحافظی کردم و به سمت خونه رفتم.کلید انداختم و وارد شدم. مامان توی حیاط بود و تا منو دید گفت: -گلابتون؟ ای وای کجایی مادر ساعت پنجِ.

آتیه از روی ایوان گفت:

-ای وای مامان! ساعت پنجِ که پنجِ! بچه است مگه؟ مگه خونه ی شوهرش بود تو آمار رفت و آمد میگرفتی؟

مامان-خب الان فرق داره مادر...

آتیه-چه فرقی؟ یه نره خر سایه اش از سرش کم شده الهی شکر، خوبی خواهر؟

-سلام.

آتیه یه چشم غره به مامان رفت و گفت:

-تا میتونی بگرد، خیلی خوشحال شدم که رفتی بیرون، چیه این مدت چپیدی تو خونه که چی بشه؟

مامان-من که نمیگم بیرون نره میگم هر جایی میره قبل غروب بیاد.

آتیه-هنوز ساعت به غروب نرسیده.

«مامان به آسمون نگاه کرد:» تاریکه دیگه.

«آتیه با چشمای گرد گفت:» وا بده مامان، وا بده.

مامان سری تکون داد و آتیه پسر کوچولوشو که یک سال بیشتر نداشت، از توی روروئک که توی حیاط بود درآورد و گفت:

-من برم به پویان شیر بدم.

مامان در حالی که باغچه رو آب میداد سری تکون داد و شلنگُ جا به جا کرد و گفت:

-مادر چای دم کردم برو یه چای برای خودت بریز.

-دستت درد نکنه.

دنبال آتیه رفتم، آتیه برگشت یه نگاه به مامان کرد و گفت:

-کجا بودی؟

-سهیلُ دیدم.

آتیه-دوست شهاب؟

«سری تکون دادم و آتیه با هیجان گفت:» خب خب...

-آتیه خسته....

«با اعتراض و لحن شاکی گفت:» عه! چیکار کردی؟ بیل زدی؟ تعریف کن ببینم....

وارد خونه شدیم و آتیه روبروی آشپزخونه نشست و گفت:

-برای منم چای بریز بیا تعریف کن تا مامان نیومده.

لباسامو درآوردم روی مبل گذاشتمو دوتا چای ریختم و جریانُ تعریف کردم. آتیه با چشمای گرد و هیجان و شور نگام میکرد و من گاهی بغض میکردم. گاهی چشمام پر اشک میشد و ریزش میکرد ولی آتیه چشم از دهنم برنمیداشت.

پویان توی بغلش خوابیده بود. از جام بلند شدم و یه دستمال برداشتم.

آتیه-کرمتو برم خدا، دِ راست میگه، این چه وضعیه؟ تو این شکلی بودی؟

-ولم کن تروخدا.

آتیه-برای چی ولت کنیم؟ تو عزیز مایی، چرا باید اینطوری باشی؟ به خاطر کی؟

«با بغض و صدای لرزون گفتم:» برا چی باید برم باشگاه؟ خوش هیکلی چه به دردم میخوره؟

آتیه-یعنی شهاب بود به دردت میخورد؟

مامان وارد خونه شد و با هول گفت:

-چیه مادر؟ چیشده؟ آتیه؟

آتیه-میگم پاشو برو باشگاه، رژیم بگیر، به خودت برس، میگه با چه دل خوشی!

«مامان با حال زاری گفت:» مادرت بمیره، راست میگه.

آتیه شاکی و غضب آلود گفت:» چیو راست میگه مامان؟ باز تو جای دلداری دادن داری جلوتر از گلابتون استارت گریه میزنی؟ ما باید به این دختر امید بدیم، نه اینکه بدتر تضعیف روحیه اش کنیم، منو ببین گلابتون. باید بری باشگاه، باید به خودت برسی، هی توی خونه چنبره زدی که چی بشه؟! فکر کردی اینطوری مثلا شهاب میاد میگه “آخی گلابتون گناه داره دوباره برم سراغش؟”

-آتیه ولم کن تروخدا.

لباسامو جمع کردم و توی اتاقم رفتیم. انگار با چوب زده بودنم. روی تخت دراز کشیده بودم. دلم چه ضعفی میرفت...دلم میخواد یه گاو قورت بدم، در کشوی بغل تختمو باز کردم و یه شکلات برداشتم و با ولع خوردم. تنها چیزی که منو آروم میکنه خوردنه، اینم از خودم بگیرم؟ آتیه یه ضرب درو باز کردف شکلات توی گلوم پرید. آتیه جلو اومد و دوسه تا توی پشتم زد و گفت: -اومدی داری میخوری؟ گلابتون تو باید به خودت بیای، سهیل راست میگه تو باید یه جوری به خودت برسی که شهاب دیدت بگه چه غلطی کردم اینو از دست دادم! ما فامیلیم باهم رو در رو میشیم نباید تورو اینطوری بدبخت و افسرده ببینه. گور پدرش، تو با این رویه داری تموم شانس هاتو از دست میدی، این چه سر و وضعه که داری؟ فردا میریم باشگاه.

-من الان آمادگیشو ندارم.

آتیه-مگه میخوای بری سربازی که آمادگی نداری؟ باید بری باشگاه.

آتیه از اونا بود که اگر گیر میداد ول نمیکرد، تسلیم شده پوفی کردم.

آتیه-من نمیزارم هدر بری؛ تو همش بیست و هفت سالته....

بعد از تو

شدم تنها ترین آدم شهر

شدم با خودم غریبه

با همه قهر

دیوونه میشم من آخرسر

قلب من

بگو واسه تو چی کم گذاشتم

تهش واسه دل من چی داشت

نری بگی دوستم نداشت

رفتی و ندیدی بعد تو من چمه

گفتی برات دوری لازمه

دیگه میترسم من از همه

این حال منه

(فریال_شهر خاموش)

اون شب تا صبح درگیر بودم، درگیر حرفای سهیل که در مورد شهاب گفته بود، روح سرگردان یعنی من، یعنی کسی که بعد بعد از نُه سال زندگی میفهمه همیشه زاپاس شوهرش بوده، من حالا چی دارم؟ هیچی؟ از خودم هیچی نداشتم! همه رو پای شهاب ریختم چون فکر میکردم وظیفه امه. به دستام نگاه میکردم، حتی یه روز هم وقت نکردم یه لاک برای خودم بزنم، همیشه دنبال رسیدگی به شهاب بودم بعد سهیل میگه” برو ناخن بکار”. پوزخند زدم...

این درس هم از کل کل آتیه با شهاب دارم که اصرار کرد من باید برم درس بخونم چون استعدادشو دارم؛ چون به شهاب میگفت تو حتی نمیتونی تو این قضیه هم ساپورتش کنی. خوبه حداقل درسمو خوندم.

کم کم نزدیک اذان صبح میشد، صدای اذان از دور میومد. وضو گرفتم و نمازمو خوندم. سر سجاده کلی باز به حال خودم پیش خدا ضجه زدم. انگار خدا فقط سر سجاده است که بغضم اونجا باز میشد...

صبح از اینکه بخوام برم باشگاه پشیمون بودم. بی خوابی و حال دیشبم با باشگاه رفتن سازگار نبود ولی آتیه ول کن ماجرا نبود، به زور به معنی واقعی منو باشگاه فرستاد، تا حدی که خودش هم باهام اومد.

اومد و خودش ثبت نامم کرد، اون لحظه آرزو کردم کاش شوهرش بهروز زودتر از ماموریت بیاد که آتیه سرخونه و زندگی خودش بگرده که من مجبور نباشم باشگاه برم. آتیه تند تند برای مربیم تعریف میکرد که یه مشکل عاطفی برای خواهرم پیش اومد و یهو اضافه وزن گرفت. خوردنم عصبیِ و همیشه هیکلم روی فرم بوده.

مربی-برو رو ترازو.

بی حوصله روی ترازو رفتم و مربی گفت:

-زیاد نیست، پونزده کیلوئه اگر مرتب بیای و رژیم داشته باشی لاغر میشی فقط باید خوب رعایت کنی.

آتیه-من حواسم هست.

مربی-شما که نباید حواست باشه خودش باید بخواد.

-راستش من الان به اصرار خواهرم اومدم و اصلا انگیزه و علاقه ندارم.

مربی-وقتی موقع ورزش حواست به ورزش و عضلاتت نباشه یا وقتی انگیزه برای لاغر شدن نداشته باشی هیچی تغییر نمیکنه، سی درصد ورزشِ و هفتاد درصد رژیم. اگر میخوای نتیجه بگیری باید جفتشو رعایت کنی.

آتیه بهم سقلمه زد و گفت:

-رعایت میکنه.

مربی یه سری ورزش بهم داد و یه برنامه ی غذایی که اصلا نمیدونم چی بود. وقتی جلوی آینه ایستادم به خودم نگاه کردم. شبیه هیچکدوم از گلابتون های زندگیم نبودم. رنگ پریده، موهای هفت رنگ وز کرده، یه تیشرت چسب که شکمم بیرون افتاده بود با یه لگ پلنگی که بدتر چاق نشونم میداد....

به هم دوره هام نگاه میکردم که چه با انگیزه کار میکنند، قشنگ ارایش کردن، لباسای ورزشی خوب پوشیدن، حس میکردم یه آدم فلجم که غبطه هر حرکتی توی زندگی رو میخورم. چقدر راحت یه آدم میتونه یکی دیگه رو بکشه بدون اینکه بهش بگیم قاتل، بدون اینکه زندانی بشه و اعدام بشه... من مُردم، چطوری یه مرده با یه ریتم تند آهنگ روی استپ بالا و پایین بپره؟! آتیه رفته بود، وسط ورزش روی استپ نشستم و به زمین زل زده بودم. مربیم بالا سرم اومد و گفت: -حالت خوبه؟

-نه.

-میخوای بری یکم بشینی؟

-من نمیتونم ورزش کنم.

-میتونی! همه چی به خودت بستگی داره.

برعکس همیشه بدون اینکه خجالت بکشم زدم زیر گریه و گفتم:

-برای چی باید ورزش کنم؟ برای چی؟ برای کی؟ برای چی باید اضافه وزنمو کم کنم؟ برای اینکه بفهمم در هر صورت نزدیک ترین آدم زندگیم میتونه منو نابود کنه؟منو بکشه؟ من مثل شماها نیستم، من زندگیمو از دست دادم.

مربیم و هم دوره ای هام بالاسرم ایستاده بودن، یکیشون پوزخندی زد و رفت و یکی دیگه اشون گفت:

-چی میگی بابا؟ ما از سر خوشی نیومدیم.

و اونم رفت، یکی دیگه اشون با خنده گفت:

-دستای منو....

به دستاش نگاه کردم، جای زخم و خط های عمیق بود، ادامه داد:»

-از من بدتری؟ پاشو جمع کن خودتو زن!

اونم رفت، مربیم سری تکون داد و گفت:

-تو با این کارات فقط داری اوضاعتو بدتر میکنی، نه برای کسی نه برای چیزی به زندیگیت ادامه نده! برای خودت باش اونوقت زندگی بهت نشون میده که حالا ارزش زندگی داری.

همه برگشتن سر تمرینشون و من همونطور روی استپم نشسته بودم؛ اونا منو درک نمی کنند. درد من تازه است! چطوری بعد هشتاد و سه روز همه چیزو فراموش کنم؟ نُه سال زندگی رو چطوری فراموش کنم؟

از جام بلند شدم و رفتم لباسامو عوض کردم و راهی خونه شدم، نمیتونستم اونجا بمونم. تموم راه تا خونه پیاده رفتم و بازم دختر قدیمی زندگیمو ورق میزدم. دنبال اشتباهاتم بودم ولی به جای اینکه زیرشون خط بکشم و اشتباهمو بفهمم، حسرت میخوردم! دلم میخواست جای سمیرا باشم، دلم میخواست خونه ی خودم برم، امن ترین جای دنیا خونه ام بود که الان سمیرا اونجا ساکنه.

وقتی به خودم اومدم دیدم جلوی در خونه امم، همون خونه ی چهارطبقه با نمای مرمری سفید رنگ که از اون ور کوچه طبقه سوم مشخص بود. پرده های منو کنده بود و جاش یه پرده ی دیگه زده بود. گلدونام هم برداشته شده بود، چیکارشون کرده؟ تراس بدون هیچ گل و گلدونیه...