رمان در پس تاریکی شب به قلم شبنم اعتمادی

ژانر : #عاشقانه #انتقامی

خلاصه :

نریمان یه پسر 28 ساله که زندگیش پر شده از غم..زندگیش با یه اشتباه و قضاوت غلط نابود شده..

و شاید خودش مقصر اصلیشه توی به وجود اومدنش.. به جبران همه اینا میخواد انتقام بگیره…

انتقامی که بیشتر از همه تاوان اونو یه بی گناه میده و …

فصل اول

قسمت اول

آروم ساکمو از روی زمین برداشتمو به آدمای اطرافم که با خوشحالی نگام میکردن خیره شدم..یه حسرت توی چشمای همشون هست..حقم دارن..اینجا موندن برای هیچکس خوشایند نیست..ولی برای من..

برای این که از فکر در بیام سرمو به شدت تکون دادمو رفتم سمتشون..با همشون دست دادمو روبروی حامد وایستادم.ساکمو گذاشتم روی زمینو بهش نگاه کردم.

حامد-نری بیرون منویادت بره ها.

لبخندی زدمو بغلش کردمو گفتم

-هر کی رو فراموش کنم تورو با کارات نمیتونم فراموش کنم.

از بغلم اومد بیرونو با همون شیطنت گفت

حامد-شما جرئت داری مارو فراموش کن آقا نریمان.

-حتما بهت سر میزنم.

دهنشو باز کردو تا خواست حرف بزنه سریع گفتم

-میدونم..میدونم میخوای بگی وظیفمه.

خندیدو دوباره بغلم کرد.

سرباز-آذرنگ.

به سمتش برگشتمو منتظر نگاش کردم.

سرباز-هر چی حرف زدی بسه..وقتو تلف نکن بیا برو.

اخمام ناخواسته توی هم رفت..از لحن آدمای اینجا متنفر بودم چون منو یاد...

حامد-برو دیگه نریمان.

به سمتش برگشتمو نگاش کردم..اگه حامد نبود نمیدونم چه جوری باید پشت این میله ها دووم میاوردم. با اطمینان و لبخند چشاشو روی هم گذاشتو به در اشاره کرد.

حامد-وقت رهایی..برو..بیشتر از این نمون اینجا.

ساکمو برداشتمو بدون این که چیزی بگم یا حتی نگاش کنم همراه سرباز که داشت با اخم نگام میکرد به طرف در رفتم.

همه وقتی از اینجا میرن خوشحالن..لبخند میزنن..تو ذهنشون هزار تا نقشه برای آیندشون میکشن..ولی من..اینجا برام با اون بیرون فرقی نمیکنه..فقط اون بیرون بیشتر عذابم میده چون خاطراتو بیشتر جلوی چشمم زنده میکنه..بلاخره بعد از پشت سر گذاشتن کلی در مختلف به در بزرگ و آهنی آخری رسیدم.

سرباز-مجوز خروج.

متوجه نشدم چی گفت برای همین گنگ نگاش کردم که دوباره گفت

سرباز-مجوز خروجتو باید ببینم.

کاغذ توی دستمو به سمتش گرفتمو منتظر نگاش کردم.با دقت نگاهی به کاغذ کردو سرشو تکون دادو به دربان جلوی در گفت

سرباز-باز کن درو..مشکلی نداره.

نگاهمو ازش گرفتمو به دری که هر لحظه داشت بازتر میشد و فضای بیشتری از خیابون روبرومو نشون میداد زل زدم...نمیدونم چرا ولی یه لحظه حس کردم پاهام سست شد اما با این وجود آروم قدم برداشتمو به سمت در رفتم..همین که اومدم بیرون در پشت سرم با شدت بسته شد.برگشتمو بهش نگاه کردم..یعنی دیگه به اینجا برنمیگردم؟پوزخندی زدمو برگشتم سمت خیابون..آدمایی که از کنارم رد میشدن یه جور خاص نگاه میکردم..بعضیا با تاسف..بعضیا با ترحم..بعضیام با نفرت..آخه برای چی؟مگه اونا از چی توی زندگی من خبر دارن که در موردم قضاوت میکنن و به هر دیدی که دلشون میخواد منو نگاه میکنن..اگه اونا بدونن که من به خاطر همین قضاوت های بی جا به این نقطه از زندگیم رسیدم چی؟بازم این کارو ادامه میدن؟آهی کشیدمو رفتم کنار خیابون تا تاکسی بگیرم..فکر به این چیزا وقتی نفس نیست چیزی رو حل نمیکنه..فقط بیشتر منو از این زندگی بیزار میکنه. دستمو برای یه ماشین تکون دادم که جلوی پام ایستاد.در ماشینو باز کردمو نشستم.

-دربست بهشت زهرا.

راننده هیچی نگفتو دنده رو عوض کردو راه افتاد..خیره شدم به خیابونا..خیابونایی که دقیقا 8 سال بود ندیده بودمشون ولی اصلا دلتنگشون نبودم..همشون منو یاد نفس میندازن..ازشون متنفرم چون همینجا بود که خردش کردم..شکستمش..خودم با همین دستام کشتمش..به دست راستم نگاه کردم..با همین زدم توی گوشش..دستمو مشت کردمو دوباره به خیابون خیره شدم و توی خاطراتش مثل همیشه غرق شدم و زمان و مکان و فراموش کردم..دوباره صدای خنده های شادش توی گوشم زنگ خورد..لبخند بی اراده ای زدمو آروم آروم مشتم باز شد...همیشه صدای خنده هاش توی هر شرایطی که بودم بهم آرامش میداد.

راننده-آقا رسیدیم.

گنگ به اطرافم نگاه کردم..انقد سرگرم مرور کردن خاطراتش بودم که که اصلا نفهمیدم کی رسیدیم.کیف پولمو از توی جیبم درآوردمو یه ده تومنی بهش دادمو سریع از ماشین پیاده شدم و به اطرافم نگاه کردم.

راننده-آقا بقیه ی پولت.

بدون اینکه برگردم گفتم

-مال خودت.

دیگه هیچ صدایی نیومدو بعد از چند لحظه دور زدو برگشت..با آرامش به فضای اطرافم نگاه کردم.تنها جایی که واقعا بهم آرامش میداد همینجا بود..چون میتونستم باهاش حرف بزنم..لبخندی زدمو آروم قدم برداشتم.بعد از 8 سال دوباره تونستم بیام پیشش..نمیدونم حرفای تلمبار شده ی 8 سالو چه جوری باید براش بازگو کنم! چه جوری دلتنگی این همه سالو باید جبران کنم؟اصلا نفسم دلتنگ من شده؟با اون بلاهایی که سرش آوردم بازم دلتنگ من شده؟آره نریمان..شده..حتی بیشتر از خودت برات دلتنگه..تو مگه نفستو نمیشناسی؟یادت رفته چقدر مهربونه؟ آره نامرد؟بازم نامردی کردی؟نفستو فراموش کردی؟ سرجام وایستادم..دقیقا روبروی سنگ مشکی که روش باسفید اسمشو حک کرده بودن..زیر لب زمزمه کردم...

-نفس آذرنگ..تاریخ تولد 25/10/1365..تاریخ فوت

چشامو بستمو اون روز به یاد آوردمو تاریخ اون روز بلند گفتم

-28/12/1385

چشامو باز کردمو ساکمو گذاشتم روی زمینو جلوش زانو زدم..تنها جایی که منو وادار میکرد زانو بزنم اینجا بود..آروم دستمو روی سنگ سردو یخ کشیدم..از سردیش یه لحظه حس کردم تمام تنم یخ بست..سردیش بیشتر حقیقت تلخ مرگ نفسمو یادآوری میکرد..بعد از 8 سال هنوزم برام سخته باورش...

-سلام خواهری..

صداش توی گوشم زنگ خورد..همیشه وقتی اینجوری صداش میکردم جوابش یه چیز بود..(سلام داداشی گل خودم..احوالات؟)لبخند تلخی زدمو گفتم

-خوب نیستم نفس..8 ساله که دیگه معنی خوب بودنو نمیفهم..نمیتونم درک کنم..نمیخوام حسش کنم..وقتی تو نباشی دیگه هیچی مهم نیست..خیلی بی معرفتم نه؟8سال نیومدم پیشت..ولی به خدا قسم که هر لحظه به یادت بودم..دلم میخواست پیشت باشم ولی نمیشد..اونا منو به خاطر اون عوضی گرفته بودن..به خاطر این که زخمیش کرده بودم..ولی نمیخواستم زخمیش کنم..میخواستم بکشمش..میخواستم بمیره تا شاید یه ذره از اون عذابی رو که بهت داده بچشه..مهم نبود که من چه بلایی سرم میاد فقط میخواستم وجود یه عوضی نجستو از روی زمین پاک کنم..ولی نشد..نیوشا نزاشت..

چشمامو بستم تا اشک مزاحمی که دیدمو تار کرده بود روی گونه هام بریزه..انگار با چکیدن اولین قطره اشکای بعدی هم راه خودشونو روی گونم پیدا کردن..سرمو گذاشتم روی قبر..شاید بیشتر حسش کنم.

-هنوزم ازت گله دارم نفس..هم از تو هم از خدا که تورو ازم گرفت..برای چی باهام غریبگی کردی؟چرا بهم نگفتی نفس که اون عوضی چقد داره عذابت میده؟چرا به داداشت نگفتی فداتشم؟میخواستی بعدا که حقیقتو میفهمم عذاب بکشم؟آره؟میخواستی عذابم بدی نفس؟چرا؟به کدوم گناه منو محکوم به این مجازات سخت کردی که هیچ وقت تموم نمیشه؟

دستمو نوازش گونه روی سنگ قبرش کشیدم..انگار که دارم مثل گذشته موهای قشنگشو نوازش میکنم.

-میبینی؟هنوزم خیلی پرروام..چرا الان نیستی که مثل همیشه بگی نه تو داداش گل خودمی؟کجایی نفس؟انقد برای بهشت رفتن عجله داشتی؟آره گله من؟پس چرا به خودم نگفتی؟خودم برات دنیا رو بهشت میکردم..چرا هیچی بهم نگفتی...باید میگفتی نفس..باید میگفتی تا الان به جای تو اون عوضی زیر این خاک باشه..

آروم سرمو از روی سنگ قبر برداشتمو زل زدم به اسمش..نفس آذرنگ..

-نفس کاش میدونستی که چقد عزیز بودی..کاش نمیرفتی نفس..

باد سردی اومد..صورتم خیس بود ولی نمیخواستم پاکش کنم..بزار همه ببینن که چقد دلتنگشم..بزار همه بفهمن من گناهکارم نه نفسم..اون پاک بود..مثل یه گل..گلی که خودم با دستای خودم پرپرش کردم..

نفس عمیقی کشیدمو اشکامو پاک کردم.لبامو با زبون تر کردم که صدای یه آشنا اومد..میشناختمش.

محمد-فکر نمیکردم انقد زود بیای.

خواستم از جام بلند شم که دستشو گذاشت روی شونمو واجازه نداد و خودشم کنارم نشست.

محمد-8 سال انقد زود گذشت؟

پوزخندی زدمو زل زدم به روبروم.

-آره..منم گذر زمانو حس نکردم.

آهی کشیدو مثل من خیره شد به اسم نفس..بهش نگاه کردم..صورتی گردی که نفس عاشقش بود حالا کشیده و لاغر شده بود..موهای مشکی سرش بیشتر به سفیدی میزد..اونقد لاغر شده بود که واقعا با اون محمد 8 سال پیش فرق داشت.

محمد-خیلی تغییر کردم..نه؟

نفس عمیقی کشیدمو چیزی نگفتم.

محمد-توام خیلی عوض شدی.

-هر روز میای اینجا؟

محمد-باید بیام..نفس اینجاست..باید بیام.

-خودتو خیلی عذاب نده..به زندگیت ادامه بده.

محمد-زندگی کردن بهانه میخواد..هدف میخواد..من پوچم..هیچی ندارم..بهانه ای ندارم برای زندگی.

-نفسو عذاب میدی..تو که مقصر نیستی محمد.

محمد-هستم..منم که باورش نکردم..اگه فقط یکم به حرفاش گوش کرده بودم الان صدای خنده های اون بود که توی گوشم میپیچید نه سکوت لعنتی این قبرستون..اون لیاقتش این خاک نیست..

نفس عمیقی کشیدمو چیزی نگفتم..هردوی ما انگار فقط باید با گذشته زندگی کنیم.جعبه ای رو از نایلونی که توی دستش بود درآوردو درشو باز کرد..یه گوی شیشه ای بود..منظرش یه کلبه وسط یه عالمه برف بود..آروم کوکش کردو گذاشتش روی سنگ قبر.

محمد-عاشق این بود..میگفت صداش آرامش میده بهم..هر روز اینو میارم با خودم.

بغضم هر لحظه داشت بزرگتر میشد..غم نفس برای هر دوی ما تازه بود..اصلا انگار نفهمیدیم که 8 ساله نفس نیست بینمون.از جام بلند شدمو آروم دستمو روی شونش گذاشتمو خواستم برم که صدام کرد.

محمد-وایسا میرسونمت.

-نه خودم میرم.

لبخند خسته ای زدو گفت

محمد-میریم باهم.

برگشتو گوی و برداشتو با دقت گذاشت توی جعبش.از جاش بلند شدو به سمتم اومد.

محمد-ماشینو اونجا گذاشتم.

سری تکون دادمو باهم به سمت ماشین رفتیم.در ماشینو با ریموت باز کرد. آروم درو باز کردم نشستم.ماشینو روشن کردو در حالی که دور میزد گفت

محمد-میری خونه دیگه؟

-آره..

محمد-نیوشا و مامانت خبر ندارن آزاد شدی؟

-نه..نخواستم بهشون خبر بدن.

محمد-چرا؟

-فرض کن برام فرقی نمیکرد که کسی بیرون منتظرم باشه یانه.

محمد-وقتی نبودی مامانت خیلی عذاب کشید..غم نبودن نفس و تو داغونش کرد..باباتم که اونجوری یه گوشه ی خونه افتاده.

-دکترا گفتن بهتر میشه..

محمد-جلسات فیزیوتراپی جواب نمیده براش..دکترا میگن وقتی مریض تمایل نداره ما کاری نمیتونیم بکنیم..مگه نیوشا بهت نگفته؟

-نپرسیدم که بگه.

با تعجب نگام کردو گفت

محمد-نفسم مثل تو بود.

-از چه نظر؟

محمد-هنوزم دلیلشو نفهمیدم ولی انگار باباتونو...

پوفی کردمو حرفشو قطع کردمو گفتم

-بیخیال محمد..بیخیال...

سری تکون دادو دیگه چیزی نگفت..بعد از چند دقیقه سکوت گفت

محمد-عسل اگه بدونه آزاد شدی خیلی خوشحال میشه.

-مهم نیست.

محمد-هنوز دوستت داره.

-بهتره بگی پولمو بیشتر دوست داره تا خودمو.

محمد-نریمان اشتباه میکنی.

-نه محمد..تو اشتباه میکنی..اون اگه منو دوست داشت یه بار میومد ملاقاتم نه که به مامانم پیغام بده پسر شما در حد من نیست و نامزدی رو بهم بزنه.

محمد-نمیدونستم.

پوزخند عصبی زدمو زل زدم به بیرون.

-حالا که میدونی.

محمد-آخه من فکر میکردم برای این به خواستگاراش جواب رد میده چون هنوز تورو دوست داره.

-نخیر..خانوم فقط دنبال یه پولدار میگرده تا تورشو پهن کنه.

برگشتم سمتشو ادامه دادم

-اصلا دلم نمیخواد بفهمه آزاد شدم..به اندازه ی کافی خودم مشکل دارم..نمیخوام یه سرخرم داشته باشم.

محمد-من که میدونی چیزی نمیگم ولی مامانت که به مامانم میگه بلاخره..مامان منم مستقیما به خالم.

پوفی کردمو گفتم

-حالا تو فعلا از دهنت نپره چیزی..من خودم مامانمو یه کاریش میکنم.

محمد-باشه ولی نریمان بیشتر فکر کن..شاید اون موقع عصبانی بوده و خواسته....

حرفشو قطع کردمو گفتم

-چرا انقد ازش دفاع میکنی؟

محمد-دفاع نمیکنم..برای خودت میگم.

-بیخیال من..من خودم میدونم باید چی کار کنم.

دیگه چیزی نگفت..انگار فهمید عصبی شدم. بعد از نیم ساعت به سر خیابونمون رسیدیم.

-نگه دار..همینجا پیداه میشم.

محمد-خب میرم داخل خیابون.

-نه میخوام بقیشو پیاده برم.

راهنما زدو کنار خیابون نگه داشت.

محمد-هر جور راحتی.

به سمتش برگشتمو گفتم

-تروخدا حواست باشه به کسی نگی آزاد شدم.

محمد-خیالت از من راحت باشه ولی بلاخره که میفهمن!

-عیب نداره..حداقل تا اون موقع نفس راحت میکشم.

درو باز کردمو خواستم پیاده شم که گفت

محمد-چرا خودتو پنهان میکنی؟

بدون این که برگردم گفت

-حوصله ی فوضولی مردمو ندارم.

ابرویی بالا انداختو هیچی نگفت.پیاده شدمو درو بستمو خم شدم سمت پنجره.

-ممنون که تا اینجا رسوندیم.

محمد-قابل نداشت..مواظب خودتو خانوادت باش.

-هستم..خدافظ.

یکمی رفتم عقب که شیشه رو بالا کشیدو بوق زدو رفت.ساکمو توی دستم جابه جا کردمو به خیابون کنارم نگاه کردم.هیچی انگار تغییر نکرده بود.

نفس-نریمان..

-هوم؟!

نفس-میگم خیلی خوبه که خونمون اینجاس..نه؟

-واسه چی؟

نفس-آخه خیابون خیلی قشنگی داریم..ببین چقد پر درختو خوشگله.

لبخند زدم..مثل همون لبخندی که اون موقع به نفس زدم.آروم قدم برداشتمو وارد خیابون شدم..

با دقت به اطرافم نگاه میکردم..دلم میخواست تک تک خاطرات نفس دوباره و دوباره توی ذهنم مرور بشه. بلاخره به خونه رسیدم..همون خونه با همون در مشکی رنگ. صدای در اومد...همسایه خونه ی روبرویی داشت از خونش بیرون میومد..سریع رفتم پشت درخت..حتی حاضر نبودم بهشون سلام کنم..اینایی که نفس پاک منو گناهکار میدونستن..اینایی که وقتی خبر خودکشی نفسمو شنیدن گفتن آره..حتما یه چیزی بوده که دختره خودکشی کرده دیگه..حتما با یکی برنامه ای داشته و ....

دستامو مشت کردم..حتی فکرشم داشت دیونم میکرد.بلاخره مرده سوار ماشینش شدو رفت.آروم از پشت درخت اومدم بیرونو رفتم سمت خونه و آروم زنگ و فشار دادم.بعد از چند لحظه صدای پر از بهت و تعجب نیوشا سکوت کوچه رو شکست.

نیوشا-نری..نریمان..خودتی؟!!

لبخندی زدمو گفتم

-آره..

نیوشا-آخه تو که...

-اگه درو باز کنی بیام داخل بهتره ها...

نیوشا-ها؟!

لبخندم عمیق تر شد که درخونه باز شد.کف دستمو گذاشتم روی درو آروم هل دادم و رفتم داخل.بدون این که چشم از حیاط بگیرم درو بستم.دیگه خبری از خونه که همیشه از بوی گل توی باغچش مست میشدی نبود..درختا اکثرا خشک بودن.آروم قدم برداشتمو رفتم سمت حوض گرد و کوچیک وسط حیاط خونه.حوضی که بابا به اصرا نفس گذاشته بود چون بابا میخواست استخر درست کنه اما نفس انقد اصرار کرد تا بابا راضی شد این حوض کوچیکو بزاره اینجا.

همیشه آبش صاف و تمیز بودو توی بهار تابستونم نفس چند ماهی قرمز میگرفتو مینداخت توی حوض.نفس عاشقشون بود..همیشه میومد کنار حوض میشست درس میخوند..اما حالا....

هیچی آب نداره...تهش پر از خاکه و برگ های خشک شده درختا شده..دیگه خبری از اون رنگای قرمز و آبی دیوارش نیست..همه ی رنگاش رفته..یه جورایی انگار پوسیده شده.

نیوشا-نریمان..

لبخند مهربونی زدمو برگشتم سمتش..صداش دقیقا شبیه نفس بود..دستامو ازهم باز کردمو محکم توی آغوشم گرفتمش.با تمام وجودم دلم برای خواهرم تنگ شده بود.

نیوشا-نریمان...تو..کی اومدی؟

صداش داشت میلرزید.آروم موهای طلاییشو ناز کردمو گفتم

-همین امروز آزاد شدم.

از بغلم اومد بیرونو با چشای اشکی نگام کرد.

نیوشا-پس چرا بهم نگفتی بیم دنبالت؟چرا یه خبر ندادی؟ها؟

صورتشو با دستام قاب گرفتمو در حالی که آروم اشکاشو با شستم پاک میکردم گفتم

-بهتر که نمیومدید..دلم نمیخواست توی خیابون و جلوی همه...

هنوز حرفم تموم نشده بود که صدای لرزون مامانو شنیدم.

مامان-نریمان...

سرمو آوردم بالا..روی بالکن وایستاده بودو داشت با ناباوری نگام میکرد..مثل بچه ی کوچیکی که خیلی وقته مادرشو ندیده با تمام وجودم دلم آغوش مادرمو میخواست..نیوشا رو از خودم دور کردمو با سرعت رفتم سمتش.

دستامو از هم باز کردمو با بی قراری بغلش کردم..بوش کردم..حسش کردم..قلبم آروم گرفته بود..آروم رو موهای قهوه ایشو بوسیدمو عطرشو با تمام وجودم بلعیدم..برای تمام اون لحظه هایی که ازش دور بودم..برای همه ی این 8 سالی که بدون نگاهش ،بدون دستای مهربونش،بدون نفس گرمش زندگی کردم..حالا میفهمم چقد سخت بود این چند سال..تازه دارم حسش میکنم درد این دوری رو..

شونه هاش داشت از گریه میلرزید و قربون صدقم میرفت..بغضمو قورت دادمو آروم پشتشو نوازش کردم.

-گریه نکن مامان خوشگلم..ببین نریمانت اومده.

منو از خودش جدا کردو نگام کرد.صورتمو با دستاش گرفتو تمام صورتمو بوسید.

مامان- اومدی الهی فداتشم؟آره پسرم؟چرا بهم نگفتی مامان جان؟چرا نگفتی تا کل محله رو ریسه ببندم که پسرم داره میاد؟تا به همه بگم که جونم داره برمیگرده؟چرا مامان جان؟

با لبخند به تمام اجزای صورتش نگاه کردم که با وحشت گفت

مامان-برای همیشه اومدی دیگه؟اومدی بمونی دیگه؟

-آره مامانم..برای همیشه برگشتم پیشت الهی من قربونت بشم.

دستاشو از صورتم جدا کردو گرفت سمت آسمون.

مامان- خدایا شکرت..بلاخره پسرم اومد..سایه ی سرم اومد..خدایا شکرت.

دستاشو گرفت جلوی صورتشو در حالی گریه میکرد همش خدا رو شکر میکرد.آروم دستاشو گرفتمو گفتم

-آخه برای چی گریه میکنی مامان من؟

دستاشو از صورتش برداشتو نگام کرد.

مامان-گریه ی خوشحالیه عزیزم..پسرم اومده..تاج سرم اومده..برم به کی بگم که وقتی نبوده...

نزاشتم حرفشو ادامه بده و سریع گفتم

-هیس..هیچی نگو..دیگه غصه خوردن تموم شد..دیگه نریمانت اومده..اجازه نمیده حتی یه قطره اشکم بریزی.

لبخند زد..لبخندی که نشون میداد با تمام وجود به حرفام ایمان داره..دیگه واقعا نمیخواستم اشکاشو ببینم برای همین لحن شیطونی به خودم گرفتمو برگشتم سمت نیوشا.

-راستی نیوشا یادت نره شب برام بالشتو پتو بیاری ها.

با تعجب نگام کردو گفت

نیوشا-بالشتو پتو؟!کجا بیارم؟

-آخه اینجور که معلومه شما منو راه نمیدید داخلو قراره همینجا بمونم.

مامان سریع اشکاشو پاک کردو دستمو گرفتو در حالی که میبردم سمت خونه گفت

مامان-انقد خوشحال شدم حواسم به هیچی نبود!

-قربون حواس مامان گلم بشم من.

مامان-خدانکنه مامان جان.

دیگه وارد خونه شده بودیم.دستمو ول کردو رفت سمت اتاقشون.

مامان-بزار برم باباتو بیارم..اگه بفهمه اومدی خیلی خوشحال میشه.

-مامان!!

وسط راه وایستادو با تعجب نگام کرد.

-الان نه لطفا..خیلی خستم.

مامان-پس میرم برات چای بیارم..برو سریع لباستو عوض کن مامان.

دلیل این کارمو میدونست..میدونستو مثل همیشه سکوت میکرد..مثل همه ی اون سالایی که اونو تحمل کرد..همش صبرش برام عجیب بود..برای این که هیچ وقت چشاشو غمگین ندیدم..اشکشو ندیدم..حتی وقتی که اون بدترین رفتارو روهم باهاش میکرد هیچی نمیگفت..نفسم مثل مامان بود..یه کوه صبر..صبری که بلاخره با کارای من به سر رسید آخرشم جونشو گرفت..کشتش.

نیوشا-نه مثل این که واقعا میخوای شب همینجا بخوابی..نه؟

لبخندی زدمو ساکمو انداختم بغلشو در حالی که به سمت پله ها میرفتم گفتم

-شما فعلا اینو بیار تا بهت بگم.

با چشای گشاد یه نگاه به منو یه نگاه به ساک توی دستش انداختو گفت

نیوشا-خوبه که حداقل مثل قبل پررو تشریف داری.

اومد سمت پله ها و ساکو گذاشت روی اولین پله و گفت

نیوشا-ولی انگار نیوشا جونتو فراموش کردی ها.

لبخند دندون نمایی زدو رفت پیش مامان.لبخند زدم..من این خانواده رو با تمام وجود دوست دارم..حتی با وجود این همه کاستی که خیلی به چشم میاد.برگشتمو ساکمو برداشتم..روی آخرین پله وایستادم..خیره شدم به چهار تا در روبروم.

نفس-نریمان خیلی بدی.

-ا مگه چی کار کردم؟

نفس-آخه من اون اتاقی رو که پنجره ی بزرگ داره میخوام.

-بیخود..اون از خونه ی روبرویی خیلی دید داره نمیشه.

نفس-ایـــش..حالا به اینجا که رسید با غیرت شدی واسه من؟آره؟

-همینه که هست.

نفس-نریمان..داداشیه من...

-اصلا راه نداره نفس..اصرا نکن.

نفس-ا خب اون اتاق کوچیکه که مال مهمونه..اون یکیم که مال نیوشا..یعنی من باید برم اتاق کنار دستشویی؟

از حرفش خندم گرفتو در حالی که لپشو میکشدم گفتم

-مگه بده؟تا بفهمی از اون کارا داری سریع می پری توش دیگه.

با حرص نگام کردو از بازوم یه نیشگون گرفت.......

بی اختیار خنیدیدم..شاید از ته دل..رفتم سمت اتاقش..انگار یه نیرویی با تمام توانش منو به اونجا میکشید.روبروی درش وایستادم..چند تا نفس عمیق کشیدم چون میدونستم همین که پا بزارم توی اتاقش بغضم حتی اجازه ی نفس کشیدن بهم نمیده..دستمو گذاشتم روی دستگیره در..سرد سرد بود.

نیوشا-نریمان...

نفسمو آزاد کردمو برگشتم سمتش.

نیوشا-نرو اونجا.

-برای چی؟

اومد سمتمو روبروم وایستاد.

نیوشا-تو دیگه مثل مامان نباش.تو دیگه هر روزتو با رفتن به اتاق نفس نگذرون.

دستمو از روی دستگیره برداشتمو به چشاش نگاه کردم.

-نمیشه نیوشا..میدونی چند وقته ازش دور بودم؟

پوزخند زد..معنیشو نفهمیدم..عقب عقب رفت.

نیوشا-پس برو..برو...

چشاش پر از اشک بود ولی اجازه باریدن بهشون نمیداد.برگشتو دویید سمت اتاقش.درکش میکردم..اونم خودشو مقصر میدونست..مثل من..اونم مثل من دلیل مرگ نفسو خودش میدونست..نمیخواستم اینطوری ببینمش..اونم خواهرم بود..عزیزم بود..شاید اون از همه ی ما بیشتر عذاب کشیده بود..

از در اتاق نفس فاصله گرفتم..شاید بهتر بود که الان نمیرفتم..حداقل به خاطر نیوشا.رفتم سمت اتاق خودم.درو باز کردمو وارد شدم..پرده های پنجره کنار بودو اتاقو کامل روشن کرده بود..همه جا مرتب و تمیز بود..هیچی تغییر نکرده بود..همه چی دقیقا سر جای خودش بود.درو بستمو رفتم سمت تختمو آروم نشستم و ساکمو گذاشتم روی زمین..کاش میشد زندگیمم دقیقا مثل قبل باشه و هیچی تغییر نمیکرد..

آهی کشیدمو از جام بلند شدمو رفتم سمت کمدم.همه ی لباسام تمیزو اتو کشیده آویزون شده بود.حولمو برداشتمو رفتم سمت حموم.یه دوش آب سرد گرفتمو اومدم بیرون و لباس پوشیدم.

روی تخت نشستمو زیپ ساکمو باز کردم.یکی یکی لباسارو کشیدم بیرونو روی تخت گذاشتم.باید به مامان میدادم تا همه رو بشوره.آخرین لباسو از توی ساک برداشتم که چشمم خورد به جلد آبی دفترش.لباسو پرت کردم یه گوشه و آروم از توی ساک درش آوردمو با لبخند نگاش کردم..نفس عاشق رنگ آبی بود برای همین دفتر خاطراتشم همین رنگی بود..توی این چند سال آخر حامد این دفترو ازم گرفته بود..برای این که مثل دیونه ها همیشه و هر روز دستم بودو میخوندمش ولی حالا دوباره برام گذاشته بودش..

لبخندی غمگینی زدمو دستی به جلدش کشیدم..از چند جا پاره شده بود.خیره شدم به عکس خودم نیوشا ونفس که روی عسلی بود.

مامان-نریمان...مامان جان هنوز حمومی؟

سریع دفترو گذاشتم زیر بالشتمو گفتم

-نه مامان..بیا داخل.

درو باز کردو آروم اومد داخل.

مامان-چند دقیقه پیش اومدم دیدم حمومی..سرحال شدی؟

-آره عزیزم.

مامان-پس بیا یه چای بخور تا ناهار حاضر بشه.

از جام بلند شدمو رفتم سمتش.

-به روی دوچشم سمیرا جــــون.

دستمو دور گردنش حلقه کردم که دیدم اشک توی چشاش جمع شد.

-مامان!!!!!گریه چرا؟

مامان-توی این خونه فقط تو و نفس بودید که به من میگفتید مامان سمیرا..نفسم که رفت و توام نبودی..حالا بعد از چند سال...

-اا..مامان؟!حالا که من هستم.

مامان-آره تو دیگه هستی..

نفسم حبس شد..فهمیدم که میخواست بگه ولی نفسم نیست..ولی نگفت..انگار مامانم مثل من حرفاشو قورت میده.

-معلومه که هستم...آخ آخ مامان زودتر بریم که حسابی گشنمه ها.

لبخندی زدو آروم اشکاشو پاک کرد.باهم از اتاقم اومدیم بیرونو رفتیم سمت آشپزخونه.

مامان-همین الان برات چای دم کردم.

-دستت طلا.

یه استکان چای برام ریختو گذاشت جلوم و خودشم کنارم نشست.بعد از چند دقیقه که یکم حرف زدیم نیوشا رو صدا زدو باهم میزو چیدن.همین که مامان بشقاب خورشت و گذاشت روی میزو نیوشا گفت

نیوشا-ایـــــــی مامان..بازم کرفس؟

-مگه چشه؟غذا به این خوشمزگی.

نیوشا-بله..برای جنابعالی که عاشقشی خیلی خوبه ولی تو که نبودی ببینی مامان توی این مدت چقد کرفس درست میکرد میگفت پسرم دوست داره.

-ا چه خوب..حالا تو حرص نخور پوستت جوش میزنه..بعدشم نیوشا تو که به من حسودی نمیکردی!!

نیوشا-برو بابا..خود شیفته.

مامان برنج منو گذاشت روی میزو رو به نیوشا گفت

مامان-نیوشا ولش کن بزار غذاشو بخوره..نمیبنی بچم چه لاغر شده؟

نیوشا-مامان؟!!من که چیزی نگفته..آخه..

-هیس نیوش جون..مگه نشنیدی مامان چی گفت؟دهان مبارک بسته لطفا.

نیوشا-بزار..من که بلاخره به حساب تو میرسم.

-باشه همون که تو میگی.

یکمی با حرص نگام کردو بعدشم شروع کرد به غذا خوردن.ناهار توی سکوت خورده شد..مامان اینطوری دوست داشت که همیشه غذاشو توی سکوت بخوره. آخرین لقمه رو هم خوردم قاشقمو گذاشتم توی بشقاب.

-مرسی مامان..خیلی خوشمزه بود.

مامان-نوش جونت پسرم..ولی کم خوردی ها.

از جام بلند شدمو گفتم

-نه بابا خیلیم زیاد بود..من میرم یکم استراحت کنم.

مامان-باشه مامان جان..برو راحت بگیر بخواب.

لبخندی بهش زدمو از آشپزخونه اومدم بیرون.نزدیک پله ها ایستادم.چشام قفل شده بود در اتاق مامان و بابا.بی اختیار پاهام کشیده شد سمتش.نمیدونم چرا ولی میخواستم ببینمش..شاید ذره ای از محبتش توی وجودم نبود ولی بازم میخواستم ببینمش. خواستم درو باز کنم که صدای مامانو شنیدم.

مامان-نریمان..

سعی کردم گره بین ابروهامو باز کنم.

-جانم مامان؟

مامان-تروخدا باهاش بد حرف نزنی ها..به خدا اونم داره عذاب میکشه و..

حرفشو قطع کردمو گفتم

-نگران نباش مامان..فقط میخوام ببینمش..همین.

مامان-مرسی پسرم..گفتم که حواست باشه.

سری تکون دادم که برگشت آشپزخونه. نگاهمو دوباره به در روبروم کشوندم.آروم دستای مشت شدمو گذاشتم روی دستگیره و بازش کردم.در خود به خود تا آخر باز شدو تمام فضای اتاقو به نمایش گذاشت.آروم قدم برداشتمو وارد شدم..چشام روی تمام اجزای اتاق چرخید و دقیقا رو تخت گوشه ی اتاق ثابت موند.روش دراز کشیده بود..بیدار بود..چشماش لبالب اشک بود.داشت به من نگاه میکرد..باشوق یا شایدم با یه حس پدرانه که تا حالا حسش نکرده بودم.بی اختیار کم کم طرح یه پوزخند روی لبام شکل میگرفت.رفتم جلوتر..دقیقا کنار تخت.

-سلام آذرنگ بزرگ.

لبخندش آروم آروم جمع شد و پوزخند من بزرگتر.کنارش نشستم.

-چی شد؟نمیخندی دیگه؟مگه همیشه نمیگفتی باید بقیه با این لفظ صدات کنن؟

به چشاش نگاه کردمو ادامه دادم.

-پادشاهی میکردی برای خودت قبلا با این القاب..حالا داره گریت میگیره به خاطرشون..انقد خوشحالی؟

یه قطره اشک از گوشه ی چشمش چکیدو آروم روی پوست چروکش سر خورد.مسیر اشکو با چشام دنبال کردم.

-ضعیف شدی..قبلا اگه یکی جلوت زجه هم میزد هیچی نمیشد حالا طوری شده که داری جلوی من گریه میکنی؟

صدای های نامفهموی از دهنش خارج شد.

-برای چی این شکلی شدی؟

با غم نگام کردو بازهم همون صداها.

-حتما میخوای بگی به خاطر نفس..آره؟نگو اینو که اصلا باورم نمیشه..لاقل برای تو نمیتونم باور کنم..تو اصلا کی حس پدری داشتی که به خاطر نفس به این روز بیفتی؟کی محبتتو برای بچه هات خرج کردی؟کی آذرنگ؟برای تو همیشه اول بچه های خواهرت و دیگران بودن بعد شاید بچه های خودت..یادته چقد همه ی مارو کتک میزدی؟یادته یا به یادت بیارم..به منو نیوشا میگفتی باید کتک بخورین چون زیادی زبونتون دراز شده ولی نفس و مامان چی؟اونا چه کار میکردن به غیر از سکوت در برابر رفتارای وقیحانه ی تو؟ها؟جواب بده..فقط الان اومدم که بعد از این همه سال جواب سوالاما بگیرم..از تویی که فقط لقب پدرو یدک میکشی..

از جام بلند شدمو کلافه دستمو توی موهام کشیدم.

-گاهی از این که پسر توام خجالت میکشم..میدونی چرا؟چون تو ملکه ی عذاب مامانم بودیو منم ملکه ی عذاب نفس..منم مثل تو شده بودم..

برگشتم سمتش و توی چشاش نگاه کردم.

-چون پسر توام...تویی که....

دندونامو روی هم ساییدم..شاید نباید حرف میزدم.نفس عمیقی کشیدمو برگشتمو سریع از اتاق اومدم بیرون..حتی درم نبستمو فقط رفتم سمت اتاقم..اونقدر عصبانی بودم که ترجیح میدادم با کسی حتی حرفم نزنم...

قسمت سوم

آروم از پله ها رفتم بالا..با هر قدمم انگار خاطراتم زنده میشد و جلوی چشمم رژه میرفت..خاطرات تلخ..خاطرات تلخ بابام..هیچی خاطره ی خوشی نبود و یا شایدم بود ولی بین این همه چیزای بد انگار رنگ باخته بودو نابود شده بود..از بین رفته بود.

آروم رفتم داخل اتاقمو درو قفل کردم..کسی نباید اینطوری منو میدید..مخصوصا مامان..نباید ببینه که پسرش چقد ضعیف شده..یه قطره اشک روی گونم چکید..این اشک برای چیه؟حسرت!درموندگی!غم!..چی میتونه باشه؟

آروم رفتم سمت پنجره و بازش کردم..به آسمون سیاه و پر از ابر نگاه کردم..داشت بارون میومد..قطره های ریز و کوچیک..از بارون بدم میومد..حس خوبی بهم نمیداد. سریع پنجره رو بستمو رفتم روی تختم دراز کشیدم.باید میخوابیدم..باید..

دستای مشت شدمو باز کردمو خیره شدم به یه نقطه روی سقف.کاری بود که حامد بهم یاد داده بود تا خوابم ببره و مثل همیشه هم موثر بودو خوابم برد.

نیوشا-نریمان...خوابی؟

آروم چشامو باز کردم..اتاق نیمه روشن بود.از جام بلند شدمو دستی به موهام کشیدم که دوباره دستگیره ی در بالا پایین رفتو صدای نیوشا اومد.

نیوشا-نریمان خوبی؟چرا درو قفل کردی آخه؟

سریع از جام بلند شدمو رفتم سمت درو قفلو باز کردم که نیوشا اومد داخل. نگاهی به سرتاپام انداختو گفت

نیوشا-خواب بودی؟

-آره..معلوم نیست؟

نیوشا-میدونی ساعت چنده؟

با تعجب نگاش کردم.

نیوشا-ساعت 7 شبه آقا..کل روزو خواب بودی.

چیزی نگفتم..خودم علتشو میدونستم..وقتی عصبی میخوابیدم این شکلی بود..زیاد میخوابیدم.

-باشه..تو برو منم الان میام.

سری تکون دادو از اتاق رفت بیرون.منم حولمو برداشتمو رفتم دوش گرفتم.حالت کسلی بدی داشتم..لباس پوشیدمو از اتاقم اومدم بیرون.مامان و نیوشا روی مبل نشسته بودنو داشتن تلویزیون نگاه میکردن که با صدای پای من هر دوشون برگشتن سمتم.

-عصر مامان گلم بخیر!

مامان-عصر توام بخیر مامان جان..خوب خوابیدی؟

لبخندی زدمو گفتم

-آره...خوب بود.

مامان-حتما گرسنته..ظهر نزاشتم نیوشا بیدارت کنه گفتم خسته ای..بزار برم ناهارتو گرم کنم.

خواست از جاش بلند بشه که سریع گفتم

-نه مامان..نمیخواد..تا شام صبر میکنم..زیاد گرسنم نیست.

لبخندی زدو سرشو تکون داد.منم رفتم کنارشون نشستم.

آروم در اتاقمو باز کردم..خونه توی سکوت و تاریکی فرو رفته بود..همینو میخواستم.. نیم نگاهی به در اتاق نیوشا انداختمو رفتم سمت اتاق نفس..آروم درشو باز کردم..تاریک تاریک بود.بدون این که چشم از اتاق بگیرم درو بستم..حتی با این تاریکی هم میتونستم جای تک تک وسایلاشو بگم که کجاست.دستمو روی دیوار حرکت دادم..برقو روشن کردم..نفسمو حبس کردمو با شوق به اطرافم نگاه کردم..نمیتونم بگم که چقد دلتنگ اینجا بودم..دلتنگ اتاق نفسم.

بی اختیار قدم برداشتمو رفتم سمت کمدش.دفتر خاطراتشو که با خودم آورده بودم کنار گذاشتم با احتیاط در کمدشو باز کردم..بوی عطرش پیچید توی بینیم..نفس عمیقی کشیدمو به لباساش نگاه کردم.آروم دستمو روی تک تک لباساش کشیدم..لباسایی که چند وقتی بود که هیچکس ازشون استفاده نکرده بود..اشکام داشت دیدمو تار میکرد..زانو زدم..شاید پاهام دیگه طاقت وزنمو نداشت.چشام با شدت بیشتری شروع به باریدن کردن..

کی گفته مرد گریه نمیکنه؟این جزو کدوم یکی از قانون های نانوشته ی دنیاس؟نه..غلطه..مرد گریه میکنه...اما فقط زمانی که خردشده باشه..پشتش خم شده باشه و دیگه هیچی توانی برای دوباره سرپا شدن و جون گرفتن نداشته باشه..مرد اون موقع گریه میکنه..گریه ای که شاید دل خیلیا رو بسوزونه.

یکی از لباساشو برداشتم..تکیه دادم به دیوارو زانو هامو توی خودم جمع کردم.آروم لباسشو نوازش کردم..قلبم انگار آرومتر از حد معمولش میزد..سرمو گذاشتم روی زانومو مثل همیشه شکستم...

-آخ نفس..چرا رفتی؟کجا رفتی خواهر گلم؟چرا داغ رو دلم گذاشتی؟کجایی نفسم؟کجا؟

سرمو از روی زانوم برداشتمو لباسشو با تمام وجودم بغل کردم..دلم برای آغوش خواهرم پر میکشید..

نمیدونم چقد گذشته بود..گذر زمانو نه حس کرده بودم نه میخواستم حس کنم..فقط حس میکردم که چقد بدنم بی حسو جونه..دیگه حتی قدرت این که اشکامو هم پس بزنم نداشتم..چقد بده هر لحظه خرد شدنتو حس کنی..این مجازاتیه که نفس برام تعیین کرده..که هر لحظه خرد بشمو ذره ذره بمیرم.

از جام بلند شدمو لباسشو آروم بوسیدم گذاشتم سر جاش.. رفتم سمت تختش.دفتر خاطراتشو از روی عسلی برداشتم..میخواستم بخونمش..نمیدونم برای چندمین بار..فقط میخواستم بازم بخونمش.لبخند غمگینی زدمو بازش کردم..از همون صفحه ی اول...

نفس-این برگ اول دفتر خاطراتمه..اولین خاطره ای که دارم از زندگیم ثبتش میکنم.به خودم قول داده بودم که اولین خاطره ای که از زندگیم مینویسم برای بهترین روزش باشه..بهترین روز زندگیم..امروزم همون روزه..امروز به بزرگترین آرزوم رسیدم..آرزویی که برای رسیدن بهش از دل و جون تلاش کردم..زجر کشیدم..تاوان دادم ولی بلاخره بهش رسیدم..امروز روز عقدم بودم..عقد منو محمد..بلاخره باهم یه پیمان ابدی بستیم..بعد از اون همه دعوا و کتک از بابا بلاخره به محمدم رسیدم..به عشقم..با این که بابا هنوزم دست برنداشته و مدام با حرفاش آزارم میده ولی مهم نیست..منم همه ی اینا رو به جون میخرم برای این که کنارش باشم..همه اینا رو تحمل میکنم به خاطر عشقی که بهش دارم..عشقی که خیلی وقته توی وجودم ریشه کرده و با من یکی شده..همیشه به دوطرفه بودنش ایمان داشتم..هیچ وقت حتی یه لحظه هم به هیچی شک نکردم..محمدم همین طوریه..برای همینه که پا به پای من جنگیدو شونه خالی نکرد..از قضایای بین خودمو بابام هیچی وقت چیزی بهش نگفتم..نبایدم میگفتم..نمیخواستم ناراحتش کنم..توی این بین از یه چیز خیلی مطمئنم که اگه نریمان نبود بابا رضایت نمیداد..اونم مثل من هر شب با باباصحبت میکرد تا راضی بشه..چقد خوبه که داداشی مثل نریمان دارم..چقد احساس خوشبختی میکنم..ولی کاشکی بابا نیوشا رو هم انقد اذیت نکنه..هیچ وقت دلیل این رفتارای بابا رو نفهمیدم..گاهی با خودم میگم نکنه بابام از ما متنفره ولی بعد سریع پشیمون میشم..مگه میشه یه پدر از بچه هاش متنفر باشه..بچه هایی که از گوشت و خون خودشن..از وجود خودش..نه نمیشه..پس برای کیه که انقد داره زحمت میکشه و کار میکنه؟برای چیه؟با چه هدفی؟نمیدونم...با همه اینا همین خوبه که منو مامان و نریمان و نیوشا کنار همیم و همیشه هوای همو داریم..آره همین خیلی خوبه....

7/9/1385 :ساعت 12 شب.

دفترو بستمو گذاشتم کنار..دستی به صورتم کشیدمو اشکامو پاک کردم..هر کلمه از این دفتر برام مثل طلا با ارزشه.تا اذان صبح خودمو با وسایلای نفس سرگرم کردم..دوست داشتم با مرور خاطراتش بازم یکم اونو کنار خودم حس کنم..گاهی با مرورشون اشک ریختم...گاهی لبخند زدم..ولی توی همشون حسرت بود..دلتنگی بود و حس نبودن...

برق اتاق خاموش کردمو از اتاق اومدم بیرونو درشو آروم بستم.وضو گرفتمو رفتم سمت اتاقم..سجاده ای که حامد بهم داده بودو برداشتمو آروم روی زمین پهنش کردم و به نماز ایستادم.

بعد از مرگ نفس انگار به خدا نزدیک تر شدم..راست میگن که آدما موقع سختی هاشون تازه یاد خدا میفتن..آره..من همین شکلی بودم ولی خدا هم بهم پشت نکرد..هر وقت باهاش حرف زدم و عبادتش کردم بهم آرامش داد..حامدم مدام توی اینکار تشویقم میکرد همش وادارم میکرد با هم نماز بخونیم و همین شد برام یه عادت..یه عادت خوب!

آروم تسبیحمو توی سجام گذاشتمو از جام بلند شدمو سجادمو جمع کردم.روی تختم دراز کشیدم و بازم خیره شدن به یک نقطه و ....

با افتادن نور آفتاب توی چشام آروم چشامو باز کردم..از جام بلند شدمو رفتم سمت دستشویی.لباسامو عوض کردمو سوییچ ماشینو برداشتمو رفتم پایین.از سالن صدای حرف زدن میومد..صدای یه مرد بود که خیلی برام آشنا بود.روی آخرین پله وایستادمو بهشون نگاه کردم ولی مامان جلوی مرده نشسته بودو نمیتونستم ببینمش.

-سلام.

با صدای من مامان برگشت سمتم و تونستم مردو رو ببینم.آقای توکلی مدیر شرکت بابا بود.با دیدن من با احترام از جاش بلند شد.

توکلی-سلام آقای آذرنگ!!

به سمتش رفتمو دستمو به سمتش دراز کردم.

-سلام.

توکلی-تبریک میگم.

پوزخندی زدمو گفتم

-ممنون.

با دست به مبل پشت سرش اشاره کردمو ادامه دادم

-بفرمایید!

لبخندی زدو نشست منم روی مبل کناریش نشستمو بهش نگاه کردم.

توکلی-خب خانم آذرنگ تصمیمتون چیه؟

با تعجب نگاهی به مامان انداختمو گفتم

-در مورد چی؟

مستاصل نگاهی بهم انداختو گفت

مامان-خب..برای...

توکلی-اجازه بدین من توضیح بدم.

برگشتمو با دقت نگاش کردم.

توکلی-ببینین آقا نریمان..توی این مدت که آقای آذرنگ وضعیت جسمیشون به این صورت شده بود و شما هم نبودید من طی یک وکالت نامه که خودم برای پدرتون تنظیم کرده بودم حق امضاء و مدیریت شرکت رو به صورت غیابی به مادرتون منتقل کرده بودن البته فقط تا زمانی که شما آزاد بشید..و حالا هم شما آزاد شدید طبق همون وکالت نامه مدیر شرکت شمایید.

چند لحظه نگاش کردمو با بیخیالی گفتم

-خب؟!

توکلی-خب..یعنی این که مدیر قانونی شرکت شمایید..توضیح دادم خدمتتون.

نفس عمیقی کشیدمو با آرامش گفتم

-ولی من نمیام.

توکلی-چی؟!نمیشه که اینطوری.

-ببین آقای توکلی..من هیچی وقت توی کارای شرکت دخالت نکردمو نمیکنم..نه حالا نه در آینده.

با بهت نگام کردو گفت

توکلی-آخه همچین چیزی نمیشه..طبق اون وکالت نامه....

حرفشو قطع کردمو گفتم

-این چیزا اصلا برای من مهم نیست..فکر کنم بشه همونطور که این وکالت نامه رو تنظیم کردین یه تغییراتی هم توش بدین..درسته؟

توکلی-دلیل خاصی هست؟

-بله..یه دلیل شخصی..همونطور که تا الان مدیریت با مادرم بوده از این به بعدم به همین صورت باشه..فکر نکنم مشکلی پیش بیاد..نه؟

توکلی-مشکل که زیاد داره ولی حالا که شما اینطوری میخوایید من حلش میکنم..فقط شما از این تصمیمتون مطمئنید دیگه؟

-بله..مطمئنم.

سری تکون دادو از جاش بلند شدو گفت

توکلی-باشه پس من دیگه وقتتونو نمیگیرم.

لبخند کمرنگی زدمو سرمو تکون دادم که خدافظی کردو رفت سمت در.مامانم همراهش رفت.جلوی در وایستادنو آروم با مامان صحبت کرد ولی نمیتونستم بفهمم چی میگن.آخرسر توکلی نیم نگاهی به من انداختو سری تکون دادو رفت.از جام بلند شدمو رفتم سمت آشپزخونه.یه استکان برداشتمو برای خودم چای ریختم که مامان اومد.

مامان-بیا بشین نریمان میخوام باهات صحبت کنم.

ابرویی بالا انداختمو به مامان که خیلی جدی داشت نگام میکرد خیره شدم.

-مامان اگه میخوای...

مامان-نریمان بشین گفتم.

صندلی روبروشو کشیدمو بیرونو نشستم.

مامان-من به توکلی گفتم تو میری شرکت.

-نباید میگفتید.

مامان-اتفاقا باید میگفتم..اون شرکت نیاز به مدیر بشه..باید اداره بشه.

یکمی از چایمو خوردمو گفتم

-توی این 8 سال چه جوری اداره میشده؟از این به بعدم همونطور باشه.

مامان-هر طور که بوده برای قبل بوده..مهم اینه که الان تو هستی.

-من پامو توی اونجا نمیزارم.

مامان-اتفاقا خوبم میزاری..همین فردا باید بری.

-چرا گیر دادی به من مامان؟نیوشا هم که بیکاره..به اون بگو بره.

مامان-نمیشه..بابات خواسته تو مدیرش باشی..به تو وکالت تام داده.

-هه..به من؟!چرا؟چیکارشم مگه؟

مامان-نریمان..

-نریمان چی؟من حاضر نیستم برم اونجا مامان..نمیخوام به پولای اون دست بزنمو...

حرفمو قطع کردو با دستش به میز کوبیدو گفت

مامان-بفهم چی میگی نریمان..هر چی که باشه و هر کاری هم که کرده باشه پدرته..حق نداری بهش کوچکترین بی احترامی بکنی..نه تو نه نیوشا..بابات کم زحمت نکشید برای اون شرکت تا به اینجا برسه..حالا اجازه نمیدم شماها با خود خواهی و بچگی هاتون بخواین نابودش کنین.تو فردا میری شرکت..فهمیدی؟

به چشاش نگاه کردم..کاملا جدی بود..این جور وقتا نمیتونستم روی حرف مامان حرف بزنم..حتی اگه بدترین کار دنیا رو هم میخواست مجبور بودم انجام بدم.با کلافگی چنگی توی موهام زدمو فقط سرمو به معنای آره تکون دادم که از جاش بلند شدو رفت بیرون.

چایمو یک جا خوردمو از جام بلند شدمو رفتم سمت در خونه.

مامان-کجا میری؟

-میرم بیرون..برای ناهارم منتظرم نباشین.