نویسنده رمان هرمیس چه کسی می باشد؟

این رمان زیبا به قلم پگاه رستمی فرد یکی از بهترین نویسندگان رمان نوشته شده است.

موضوع رمان هرمیس در چه زمینه ای می باشد؟

این رمان در موضوعات عاشقانه نوشته شده است.

آیا دانلود رمان هرمیس رایگان می باشد؟

این رمان به صورت رایگان (مطالعه در اپلیکیشن) می باشد. لطفا توجه داشته باشید تمامی رمان های دنیای رمان با اجازه کامل نویسنده و به صورت قانونی و حلال قابل دانلود می باشد.

رمان هرمیس به قلم پگاه رستمی فرد

"به این می اندیشم که چه شد و چه گذشت... که هنوز، این جماعت بی رحم، هرمیس مرا اسطوره ی شیطانی می خوانند...!" شاید آن روز که موعد وقوع یک شکست پیش بینی شده فرا رسید، نفهمیدم دلیل بد حال شدنم بعد از این شکست چه بود! اما حالا خوب می دانم انسان هر چقدر هم که دم از بی اعتقادی بزند، گوشه ای از دلش، آنجا که هیچ کس از آن خبر ندارد، امید یک معجزه ی کوچک را پنهان کرده. و من با رسیدن به همین آخرین شکست پیش بینی شده ام، فهمیدم که قرار نیست هیچ کجای زندگی ام، در هیچ بند رویاهایم معجزه ای رخ دهد... بازگشت هرمیس، یک پسر بیست و هشت ساله، مبتلا به بیماری دو شخصیتی به ایران و سایه انداختن برنامه ی طولانی مدتش برای انتقام، روی زندگی یک خانواده، داستان ساز میشه و در این مسیر کم کم پرده از معما های پنهان برداشته میشه که هرمیس می فهمه نقشش در این بازی، تنها قربانی بودنه! هرمیس داستان چهار زندگی، از زبان چهار شخصیت اصلیه. داستان پاکی در جلد تاریکی، سادگی در غالب حیله گری، گناه در چارچوبِ حقِ خودی و... داستان عشق، فقط پشت نقابی از عشق...! هرمیس داستان پیچیده ی یک گذشته ی مبهم و تاریکه، گذشته ای که تا پرده

ژانر : عاشقانه

تخمین مدت زمان مطالعه : ۱۷ ساعت و ۴۰ دقیقه

مطالعه آنلاین هرمیس

نویسنده : پگاه رستمی فرد

ژانر: #عاشقانه

خلاصه:

"به این می اندیشم که چه شد و چه گذشت... که هنوز، این جماعت بی رحم، هرمیس مرا اسطوره ی شیطانی می خوانند...!"

شاید آن روز که موعد وقوع یک شکست پیش بینی شده فرا رسید، نفهمیدم دلیل بد حال شدنم بعد از این شکست چه بود! اما حالا خوب می دانم انسان هر چقدر هم که دم از بی اعتقادی بزند، گوشه ای از دلش، آنجا که هیچ کس از آن خبر ندارد، امید یک معجزه ی کوچک را پنهان کرده. و من با رسیدن به همین آخرین شکست پیش بینی شده ام، فهمیدم که قرار نیست هیچ کجای زندگی ام، در هیچ بند رویاهایم معجزه ای رخ دهد...

بازگشت هرمیس، یک پسر بیست و هشت ساله، مبتلا به بیماری دو شخصیتی به ایران و سایه انداختن برنامه ی طولانی مدتش برای انتقام، روی زندگی یک خانواده، داستان ساز میشه و در این مسیر کم کم پرده از معما های پنهان برداشته میشه که هرمیس می فهمه نقشش در این بازی، تنها قربانی بودنه!

هرمیس داستان چهار زندگی، از زبان چهار شخصیت اصلیه. داستان پاکی در جلد تاریکی، سادگی در غالب حیله گری، گناه در چارچوبِ حقِ خودی و... داستان عشق، فقط پشت نقابی از عشق...!

هرمیس داستان پیچیده ی یک گذشته ی مبهم و تاریکه، گذشته ای که تا پرده از اون برداشته نشه، هیچ کس نمی فهمه که...

هیچ کس...

"یادت می آید که می گفتم بی مهابا عاشقی نکن؟!

عاشقانه هایت بلند پرواز بودند! پیش تر از ما رفتند...

چه دیر رسیدیم...

تا رسیدیم، عاشقی کردن هایمان بازگشته بودند...!"

توجه کنید : این رمان ممکن است فصل بعدی هم داشته باشد که زمان دقیق انتشار آن مشخص نیست

هرمیس: شیر خونخوار...

"به این می اندیشم که چه شد و چه گذشت... که هنوز، این جماعت بی رحم، هرمیس مرا اسطوره ی شیطانی می خوانند...!"

مقدمه

کوله ی بزرگ و مشکی رنگ را از روی تختِ مشکی رنگِ پوشیده شده با رو تختیِ مشکی رنگ برداشتم و یکی از بند هایش را روی شانه ی راستم انداختم. دست مشت شده ام را باز کردم و نمادِ سرِ شیرِ طلایی که در آن قرار داشت را با انگشت شست همان دستم لمس کردم. مدتی به آن خیره ماندم و بعد از باز کردن سنجاق کوچک پشت آن، آن را به سمت چپِ سینه ی جلیقه ی مشکی رنگی که روی پیراهنِ مشکی رنگِ ست با شلوارِ کتانِ مشکی رنگم پوشیده بودم، متصل کردم.

نفس که نه، آه عمیقی کشیدم و به طرف در به راه افتادم. نمی دانم آخرین باری که نفس کشیدم کی و کجا بود اما این روز ها آنقدر آه پشت آه برای دردِ پشت دردم صف کشیده که جایی برای نفس کشیدن باقی نیست.

به در رسیدم. دری که با باز بودنش اشتیاقِ خود را برای بیرون راندن من اعلام می کرد. برگشتم و نگاهی کلی به خانه ی مشکی رنگم انداختم و چند قدم باقی مانده تا خارج شدن از خانه را عقب عقب رفتم. از در که خارج شدم برگشتم و با گرفتن در، آن را پشت سرم بستم. ناله اش با تن صدای چوبی و خسته از نوع پایان، بلند شد. باز آه و باز توقف. یک نگاه به موچسب های سرسبز و با طراوت یک طرف راه پله ی سنگی، که تنها موجود زنده ی آن شب بودند، و نگاهی دیگر به برکه ی مصنوعی سمت دیگر راه پله و ماهی های آن که از هر کسی خسته تر در این ماجرا، آن ها بودند! از شنا کردن بی رمقشان می شد تشخیص داد که عمر آن ها هم رو به پایان است و قبل از اینکه آخرین بیت شعر پایان این داستان نقل شود جان می بازند.

نگاهم را از برکه ی مصنوعی گرفتم و آسمان مرده ی شهر را نگاه کردم. آسمانی پر از ابرِ انتظار. و یک ماه خسته و خواب آلود که بعد از سال ها خیره شدن به آن، تازه داشتم می فهمیدم که چرا مردم ماه را دوست دارند! و تازه داشتم می فهمیدم، مردی که هیچ وقت دل به زیبایی نمی بست، شکننده تر از آن بود که یک تغییر ناگهانی را تاب بیاورد. آن مرد من بودم. کسی که آنقدر خود را در خود خفه کرد تا اینکه بالاخره منفجر شد و از هم پاشید. من مردِ اقرار بودم. مردی که حاشا کردن را بلد نبوده و نیست. مردی که با وجود تمام درد هایش دم نزد و تا لحظه ی آخر باورِ مجرم بودن خود را به جان خرید. و حالا می رفت تا مجازاتش را هم با ته مانده های همان جان، بخرد.

سرم را پایین انداختم و هشت پله ی سنگی جلوی در را پیمودم. نیم در چوبی را با پایم هول دادم و رفتم برای همیشه. رفتم برای ابدی شدن. رفتم برای اینکه هر تکه از وجودم را که در جهانی دور معلق بود، پیدا کنم تا شاید بشود به خودم برگردم. رفتم تا شاید گوشه ای از این دنیا، جایی برایم باشد. گوشه ای نحس و خالی از هر انسان و حیوان و گیاهِ مرده یا زنده ای که بودن در کنار من پژمرده اش می کند. رفتم تا بگردم به دنبال گوشه ای تنهایی که فقط من باشم و من. که فقط من بسوزم در آتش نحس وجودم. فقط من بفهمم که من نخواستم شخصیت بد داستان زندگی خود باشم. دنیا خواست...

با قدم های آرام و آهسته پیش می رفتم به سوی جاده ای که انتهایش معلوم نبود. دستم را بالا بردم تا با لمس دوباره ی آن نماد همیشگی که به سینه ام متصل بود، به یاد آورم که کیستم و به کجا می روم. به یاد آورم که اگر تنها جسم مادی که با خود برداشته ام همین نماد است، برای این است که هر روز به خودم یاد آوری شوم. و اگر روزی کسی اسم مرا از من پرسید و ندانستم که چه باید بگویم، آن نماد فلزی تمام حرف هایم را به زبان بی زبانی اش بیاورد. که اگر روزی در ناخود آگاهِ خود، درباره ی خودم پرسیدم، جوابی برای گفتن داشته باشم.

خیلی ها فکر می کنند پایان همه ی داستان ها باید آنی باشد که می خواهند! مثلا از ابتدای نقل این زندگی می شنیدم که فلان مخاطب پیش بینی کرده که مثل فلان داستان، شخصیت گرفتار به بند تن، رهایی یابد و پایانش بشود یک خوشی رویایی و دوست داشتنی. اما کجای دنیایی که در آن زندگی می کنی دیدی که کسی افسانه را جدی بگیرد؟ داستان زندگی من از آن دسته داستان هایی بود که در آن خبری از معجزه نشد. راستش این اواخر دیگر حتی پیش بینی فردا را نمی کردم. دیگر داشتم می فهمیدم که در دنیای واقعیت زندگی می کنم، نه رویا.

روزی که برای تماشای یکی از همین شکست های آخر راهی مقصد شدم، شاید تمام مدت توقع دیدن آن شکست به چشم را داشتم اما باز هم دیدنش جانم را گرفت. آن لحظه حال خودم را درک نمی کردم. نمی فهمیدم که چرا باید با مواجه شدن با یک شکست پیش بینی شده تا این حد به نابودی نزدیک شوم. اما حالا دلیلش را خوب می دانم. خوب می دانم انسان هر چقدر هم که دم از بی اعتقادی بزند، گوشه ای از دلش، آنجا که هیچ کس از آن خبر ندارد، امید یک معجزه ی کوچک را پنهان کرده. و من با رسیدن به همین آخرین شکست پیش بینی شده ام فهمیدم که قرار نیست هیچ کجای زندگی ام، در هیچ بند رویاهایم معجزه ای رخ دهد...

کوتاهش کنم؛ گاهی آدم به طرز عجیبی بد حال می شود. یک بد حال شدنِ سختِ پیش بینی نشده، بعد از یک شکستِ ساده ی پیش بینی شده...

نه برای اصل ماجرا... برای اینکه به او یاد آوری می شود، قرار نیست معجزه ای رخ بدهد...!

هنوز به یاد دارم همان جمله ی همیشگی را!

"من از آغاز نفرت "هرمیس" نامیده شدم..."

حماقت محض بود اینکه روزی، جایی، و گوشه ای از این زندگی، داشتم باور می کردم که می شود تیتر حک شده روی پیشانی ام را تغییر دهم.

و من با باور هستی خود، رفتم تا همانطور که عمری بی قلب و بی روح زندگی کردم، جسم بی روحم را خالی از قلب، گوشه ای از این دنیا، دفنش کنم!

وقتی خودت در خود گرفتاری... هر گونه یِ زنجیر یعنی هیچ...

دل خوش نکن، این متن چیزی نیست... این شعرِ بی تصویر یعنی هیچ…

بعد از تو تصویری نمانده تا... شاعر خیالی نو در اندازد...

تنها به فکر مرگ، واماندست... تا خون بهایت را بپردازد...

بنشین غروبِ شعر از اینجاست... از کفش های پشتِ در مانده...

از مادری هایِ تو با طفلی... کَز قبلِ بودن بی پدر مانده...

سیاره ای خاموش و متروکم... در من حضوری گنگ مشهود است...

این سنگِ سردِ کُنجِ منظومه... قبلا زمینِ زندگی بوده است...

این تکه سنگِ آسمان جُل را... بردار و ها کن جان نو گیرد...

در من دو جرعه زندگی مانده... آن هم نجنبی زود می میرد...

حالا کجا با این همه تندی؟؟؟ من هر چه کردم با خودم کردم...

جانِ علی امروز با من باش... بنشین برایت چای دم کردم...

می گفتم و می گفتم و گفتم... نشنیدی و نشنیدم و گم شد...

سوزِ دلم در زوزه های شهر... کُـلــَـت کمی از کُلِ مَردُم شد...

من ماندم و تقویمِ تاریکم... آینده منحوس و تکراری...

جسمی گرفتارِ خود آزاری... در پوششی از دیگر آزاری...

تاریخِ از پلکِ تو افتادن... دست خدا دادم تمامت را...

مَن ها تلف کردند عمرت را... از خود گرفتی انتقامت را...

تاریخِ شبها تا ابد رفتن... تلخابه ی تا صبح بیداری...

از هر طرف در سینه یِ بن بست... دوران چِفتِ چار دیواری...