رمان از نفس افتاده به قلم مریم حیدری

ژانر: #ازدواج_اجباری #معمایی #عاشقانه

خلاصه :

داستان از زبان هیوا بیان میشه دختر سخت کوشی که فوق معماری داره و شرکت پدرش رو اداره میکنه .پدر و مادر هیوا بر اثر تصادف فوت شده اند و او کم کم با کمک برادرش هومن که پزشکه به روزهای عادی بر می گردند اما در این بین همسر یک وکیل به نام پرهام بر اثر تزریق اشتباه در بیمارستان کشته میشه و با وجود اینکه هومن ادعا میکنه که دارو رو تجویز نکرده به زندان میافته

هومن تا مرگ و اعدام فاصله ای نداره و خواهرش هیوا به هر دری میزنه اما التماسهاش تنها با یک شرط پرهام مواجه میشه

یک سال با او ازدواج کند و مثل یک زندانی در خانه ی او اسیر باشد و دست از کار و برادرش بشوید در صورت بارداری هیوا شرط طلاق بعد از یک سال منتفی است

هیوا با وجود اینکه مدیر شرکت بزرگیست دل در گرو عشق پسر دایی اش که در انگلیس ساکن است دارد برای نجات برادرش این شرط را میپذیرد و پا روی خودش می گذرد... اما سرنوشت چه رقم زده پایان خوش

بدون این که اصلا توانسته باشم بخوابم از جام بلند شدم. از دیروز بعد از ظهر که رفته بودم تا ببینم چه جوری می شود از او رضایت بگیرم و آن حرف ها را به من زده بود فکر و خیال راحتم نگذاشته بود. وارد حمام شدم و شیر اب رو باز کردم که دوش بگیرم و زیر دوش ایستادم. دوباره رفتم توی فکر:«چاره ای نبود، روزگاری که همیشه به کام من و خانواده ام می گذشت حالا داشت آن رویش رو نشانمان می داد، از دو سال پیش بد بیاریمون با مرگ پدر و مادر شروع شد. پدر و مادری که همه ی زندگی من و برادرم هومن بودن بعدم ما موندیم و یه زندگی که باید اداره اش می کردیم. یه سال گذشته بود همه چیز به هم ریخته بود افتادیم دنبال کارها من به جای پدرم رییس شرکت ساختمانیش شدم و هومنم برگشت بیمارستان او پزشکی خوانده بود و من معماری؛ با هم کارهای ارث میراثمون رو، رو به راه کردیم. یاد گرفتیم که پشت هم باشیم. هر دومون تنها شده بودیم ولی من بیشتر حسش می کردم چون قبل مرگ پدر مادرم نامزدیم با پسر داییم هامون به هم خورده بود. در مورد مرگشونم همیشه فکر می کردم که یک جورهایی من مقصرم. اون ها درست وقتی تنهامون گذاشتند که من بیشتر از همیشه نیاز به بودنشون رو حس می کردم. تقریبا وضع به حالت عادی برگشته بود که یه اتفاق همه چیز رو به هم ریخت. هومن با دادن دستور تزریق یه دارو، متهم شد به قتل عمد یک زن. در حالی که می گفت دستور چنین تزریقی رو نداده اما نشد که ثابت کنیم و نسخه ی بیمارستان خلاف حرف هومن رو ثابت کرد. من رفتم دنبال گرفتن رضایت از همسر اون زن که اونم راضی نمی شد. نا امید شدم تا این که دیروز تماس گرفت و باهام قرار گذاشت. از شادی در پوست خودم نمی گنجیدم. رفتم سر قرار در رستورانی که گفته بود.»

***

اب را بستم و حوله ام را پوشیدم، فقط تا امروز وقت داشتم. فردا جلسه ی نهایی دادگاه بود و می خواستم قبل ان رضایت بگیرم. جلوی آیینه ایستادم و به خودم نگاه کردم. این من بودم، هیوا بدیعی، همان دختر مغرور، ولی انگار چیزی از ان غرور نمونده بود. اهی کشیدم و اشک هایی که بی اجازه مهمان صورتم شده بودند را پاک کردم. من باید هومن رو آزاد می کردم حتی به قیمت از دست رفتن همه ی ارزوهایم. او همه کسم بود، نمی توانستم پرپر شدن جوانی اش را ببینم. لباس پوشیدم، موهایم را خیس روی سرم جمع کردم باید می رفتم ملاقات.

***

وقتی روبروم نشست پشت شیشه، وقتی چشم های پف کرده از گریه و موهایی که حالا لا به لاشون تارهای سفید دیده می شد رو دیدم، همه ی شک و تردیدهایم از بین رفت با ذوق به او گفتم:

- من رضایت گرفتم داداشی، فردا رضایت میده.

چشم هایش را گریه خیس کرد و گفت:

- چه جوری؟!

با خودم گفتم: «به قیمت تباه شدن خودم» سرم را تکان دادم و گفتم:

- قصه اش مفصله.

- دوست دارم هیوا، یه دنیا ممنونتم، داشتم داغون می شدم.

و با صدای بلند گریست و خدا را شکر کرد. با شنیدن صدای بلندگو که اتمام وقت ملاقات را اعلام می کرد، بلند شدم و با لبخندی ساختگی گفتم:

- می بینمت.

و راه خروج را پیش گرفتم. می دانستم اگر او بفهمد مانعم می شود، برای همین نگفته بودم.

***

با دلهره دوباره وارد همان رستوران لعنتی شدم و سر همان میز روبرویش نشستم. به صورتش نگاه کردم، اول از همه چشم های طوسی رنگش مورد توجه بود. چون وقتی با ان ها به کسی خیره می شد، حس بدی در شخص ایجاد می کرد. بعد بینی کشیده و لب هایی که به خاطر کشیدن سیگار کبود رنگ شده بود. حالم از این چهره ی منفور به هم می خورد. از همسر ان زن، کسی که ادعا داشت عاشق زنش بوده و خلافش را ثابت کرده بود. از پرهام نامی، مردی که روبرویم نشسته بود. صاف نشستم و نگاه خیره ی پر از سوالش را با دو کلمه جواب دادم:

- قبول می کنم.

با دیدن پوزخندی که روی لبش بود، عرق سردی روی پشتم نشست. بدون این که از من بپرسد به گارسونی که سر رسیده بود گفت:

- دو پرس کوبیده لطفاً، با نوشابه.

این حرکت تصویر ذهنی ام از او را بیش از پیش تیره و تار کرد. تکیه داد و گفت:

- پس باید شرط و شروطم رو بگم. و لبخند چندش آوری بر لب اورد.

ماتم برد با تعجب گفتم:

- شرط

با حالت تحقیر آمیزی نگاهم کرد و گفت:

- نکنه فکر کردی چون عاشق چشم و ابروت شدم ازت خواستم زنم شی؟

با صدای بلند خندید دستش را به نشانه ی سکوت برای من که اماده ی جواب دادن بودم بالا اورد. چهره درهم کشید و گفت:

- برای من فقط یه زن وجود داشت که اونم داداش جونت ازم گرفت. فکر نکن خودتو می خوام، تو خودت خواستی جای برادرت باشی. بزار رک بگم، برای ازار دادن اون تو بهترین راهی.

سرم را بین دست هایم گرفتم و موهای خرمایی رنگم را زیر شال سیاهم ریختم. در همان حالت گفتم :

- می شنوم.

گفت:

-کلیت قصه رو که گفتم، تو زنم میشی، منم رضایت میدم برادرت ازاد شه. قرارمون میشه یه سال بعدشم طلاق می گیری و میری. من فقط می خوام برادرت بفهمه با زندگیم چه کرده، تو این مدتم تو زنمی و منم هر کاری که یه شوهر برای زنش انجام میده رو انجام می دم و از تو هم همین و می خوام. فقط یه نکته هست اونم این که اگه حامله شدی قرارداد فسخه و طلاقی در کار نیست. روشنه؟

سرم را بالا آوردم و به یک لبخند تلخ مهمانش کردم. احساس دودلی و پشیمانی تمام وجودم را گرفته بود. تصویر چهره ی پریشان هومن جلوی چشمانم زنده شد و بعد حالتش بعد شنیدن خبر رضایت گرفتنم. نه می خواستم و نه می توانستم که بروم و به او بگویم که نتوانسته ام رضایت بگیرم. اشک هایم را با همان غرور همیشگی پس زدم و خیره در چشم های ترسناکش گفتم:

- فهمیدم.

صدایم از بغضی که گلویم را می فشرد می لرزید. غذاها را اوردند او با اشتها می خورد و من بی میل غذا را نگاه می کردم. نفهمیدم او کی غذایش را تمام کرد و دوباره با ان لبخند کریه نگاهم کرد. طاقت نداشتم، کیفم را برداشتم و بلند شدم. صدایش میخکوبم کرد:

- فردا صبح می ریم محضر عقد بخونه تا بعد ثبتش کنیم. بعدم می ریم من رضایت میدم.

چشم هایم را روی هم گذاشتم و نفس عمیقی کشیدم تا ارام شوم. سری تکان دادم و به سرعت برق از رستوران خارج شدم. احساس خفگی ام با تنفس هوای تازه التیام یافت. به طرف پرادوی سفیدم دویدم و سوار شدم، بی ان که به پشت سرم نگاه کنم گاز دادم و ماشین را از پارک بیرون کشیدم. دیدم که به طرف ماشینش می رود، پایم را روی پدال گاز فشردم. ماشین به پرواز در آمد، این کار از حس حقارتم کم می کرد.

ه خودم که آمدم مثل همیشه پیش کسی رفته بودم که بهترین دوست و سنگ صبورم بود.

کسی که با رفتنش فهمیده بودم دنیا بی او، مادرم مامان هما، که دم مرگ هم از عشق ابدی اش جدا نشد.

پیاده شدم. سکوت قبرستان، ناخودآگاه حس آرامشی را آرام آرام در وجودم تزریق می کرد.

رسیدم جلوی نهال سیبی که بعد از خاک سپاریشان کاشته بودیم، نشستم. بزرگ شدن ان نهال انگار داد می زد که من خیلی وقته تنها شده ام. بازهم گریه ی بی صدایم بود که شروع شده بود. ان قدر نشستم با دو تا ستاره ای که در آسمون داشتم، حرف زدم تا حس کردم که ان قدر سبک شدم که می توانم پرواز کنم و پیششان بروم. بلند شدم، مانتویم را تکان دادم و گفتم: «مامان، دارم فکر می کنم که بیوه شدن من به آزادی و خوشبختی هومن می ارزه. ازم راضی باشید تا بتونم خودم رو از این منجلابی که دارم میرم توش بکشم بیرون. امیدم به دعای خیرتونه که پشت سرمِ. دوستون دارم.» دوباره سوار ماشین شدم و به طرف شرکت راندم.

***

به محض ورود صدای آرش به گوشم خورد:

- به به سلام دخترعمو، منور کردی!

با حرص نگاهش کردم و گفتم:

- دختر عمو و مرض! بیا تو اتاقم کارت دارم .

به دنبال هم وارد دفتر کار به هم ریخته ام شدیم.

بی مقدمه و بدون توجه به دهان آرش که از تعجب باز مانده بود سیر تا پیاز قصه را گفتم و کارهای شرکت را به او سپردم. می دانستم که وقت زیادی ندارم و پرهام نهایت سعی اش را برای محدود کردنم به کار می بندد. به افکارم پوزخند زدم. چه زود از آقای نامی تبدیل به پرهام شده بود!

در جواب آرش که معلوم بود می خواهد اعتراض کند، گفتم :

- آرش این تنها راهه، فکر نکن به میل دارم این کار رو می کنم. خواهشاً تو دلم رو خالی نکن. کمک کن، چون نمی خوام هومن فعلا بدونه. می دونی که می خواد از ایران بره پیش داییم تو انگلیس، دم رفتن بهش می گم.

- اما هیوا، مطمئنم اگه بفهمه، جلوت رو می گیره. می دونی که چه قدر روت حساسه.

- تا اون موقع که بفهمه من دیگه عقد کردم. نمی تونه کاری کنه، بعد هم خودم راضیش می کنم که بره منم سال دیگه بهش ملحق می شم.

بلند شد نگاه تلخی حواله ام کرد و گفت:

- داری خودت رو گول می زنی که نقشه ات بی نقصه. امیدوارم که موفق شی ولی به نظر من این کارت با خودکشی هم ترازه. کمی صدایش می لرزید ولی ادامه داد :

- هیوا وقتی برگردی خیلی چیزا عوض می شه. نگاه مردم عوض می شه. این رو بفهم، اون می خواد آزارت بده.

با یاس گفتم:

- چاره ای ندارم.

به کارهای عقب افتاده ام رسیدگی کردم و به همه گفتم به مدت یکسال به خارج از کشور می روم. این طوری حس بهتری داشتم. چه دلیلی داشت بقیه بدانند کجا هستم؟

سردرگم به خانه برگشتم و خودم را به یک خواب طولانی مهمان کردم.

***

با صدای زنگ ساعت از کابوس های بی سر و ته م نجات پیدا کردم. بلند شدم و خرمن موهایم را از جلوی دیدگانم عقب زدم. ساعت هفت بود. موبایلم را چک کردم، پیامی که رسیده بود باز کردم: «قرارمون ساعت نه، جلوی دفترخانه ی نزدیک خونتون.»

گوشی را روی تختم پرت کردم. مدارک مورد نیازم را جمع کردم. داخل کیف دستی ام ریختم.

دوش اب گرم کمی آرامم کرد. جلوی در کمدم ایستاده بودم با خودم فکر کردم چرا باید لباس خوب بپوشم؟

اما بعد با به یاد آوردن این که بعد باید دنبال هومن بروم مانتوی مشکی ام که جلویش پارچه های صنایع دستی قرمز داشت را بیرون اوردم و شال قرمز و مشکی ام را کنارش گذاشتم.

جین تنگ مشکی ام را با مانتو ست کردم. شال را روی سرم انداختم تا موهایم را پنهان کند.

آرایش کردم تا فکر نکند که در همین اول، بازی را به او واگذار کردم. چشمان سیاهم را که زیر مژگان ریمل خورده ام برق خاصی داشتند را به هم زدم و گفتم:

- هویت مردانه ات را به آتش می کشم، فقط بایست و نگاه کن آقای نامی.

حالا انگار در آینه همان هیوای مغرور همیشگی را می دیدم. هیوایی را که منتظر مبارزه ای بود که می دانست پیروزی اش با اوست.

***

- پدر عروس خانم کجا هستند؟

مدارک را روی میزش گذاشتم و گفتم:

- فوت کردند.

- متاسفم. پس شناسنامه ها تا آوردن برگه های آزمایش این جا می مونن.

پرهام گفت:

- مشکلی نیست تا اخر هفته اونم میارم.

و به من لبخند زد. چشم غره ای نثارش کردم و به طرف اتاق عقد رفتم. آقا توهم زده بود عاشق رخ ترسناکش شده ام. کنارم روی مبل دونفره ی اتاق عقد نشست. آرش که تا به حال ساکت بود هم درحالی که اخم کرده بود، به همراه یکی از کارکنان به عنوان شاهد وارد شد.

قرآن را باز کردم و سوره ی نور را در دل خواندم و دعا کردم به امید این که خدا صدایم را بشنود. بغض تلخی گلویم را می فشرد.

- برای بار سوم می پرسم عروس خانم، بنده وکیلم؟

سکوت در و دیوار اتاق را می لرزاند. قطره ای از اشکم ناغافل روی کلمه ی الله قرآن ریخت. بلند گفتم:

- بله.

کسی دست نزد. عاقد تبریک گفت و از او هم بله گرفت و بیرون رفت. پرهام صدایم کرد، به طرفش برگشتم، دستم را گرفت و حلقه ای را که به نظرم زشت ترین حلقه ی دنیا بود روی انگشتم لغزاند.

آرش نگاه سرزنش باری به من انداخت و بعد به سرعت از در بیرون رفت. دلم گرفت، او کسی بود که همیشه حمایتم می کرد، ازهمان دوران کودکی، بهترین دوستم بود.

با این ازدواج انگار همه چیز را به یک باره از دست داده بودم. هیچ وقت فکر نمی کردم چنین روزی برسد.

روز مرگ همه ی آرزوهای کوچک و بزرگم. شنیدن نامم از زبان او مرا به خودم آورد، با نگاه پرسشگری به او نگاه کردم. نگاهش را به حلقه ای که در دست داشتم دوخت و شروع به صحبت کرد:

- از امروز سه هفته بهت وقت میدم که برای برادرت موضوع رو روشن کنی. من دقیقا روز اول ماه میام دنبالت. تا اون موقع خونه رو هم آماده می کنم. فقط یه روزم باید برای آزمایش بریم که برای اونم خبرت می کنم. بعد از اومدنت به خونه م دیگه حق ارتباط با کسی رو نداری. من دوست ندارم زنم بیرون از خونه هم کار کنه، اصلا هم احتیاجی به کار کردن نداری. من یه وکیلم، خودت که میدونی درآمد خیلی خوبی دارم. منم فقط از کل خانواده ام مادرم رو دارم که گه گاهی بهش سر می زنیم. همین، چرا ساکتی؟ چیزی نمی خوای بگی؟

این لحن حرف زدن یا کلمه هایی که در موردم به کار می برد هیچکدام برایم ملموس و قابل باور نبود. انگار همه چیز بوی تظاهر می داد. از جا بلند شدم. نیم نگاهی به او کردم و گفتم:

- مگه من چاره ای هم غیر از قبول حرف هات دارم؟ فقط تو این مدت با خونه تماس نگیر. برای گفتن موضوع به هومن زمان لازم دارم.

او هم بلند شد با فاصله ی یک قدم روبرویم ایستاد و با لحنی که پر از تمسخر بود گفت:

- خب، همسر عزیزم نمی خوای حالا که به هم محرمیم، شوهرت رو ببوسی؟!

با انزجار صورتم را عقب کشیدم. به طرف در برگشتم. صدای قهقهه اش در دلم آشوب به پا کرد. حس می کردم خانه ی آرزوهایم را روی رد خون یک زن دیگر ساخته ام، زنی که جایش را گرفته بودم.

***

همراه آرش جلوی در زندان منتظر بودیم. استرس داشتم و حرف های آرش هم از تلاطم درونم نمی کاست.

زیرلب دعا می خواندم.

نمی دانم چه قدر گذشته بود که در باز شد و بعد هومن در فاصله ی نه چندان دوری نسبت به ما ایستاده بود. دسته گلی که دستم بود در بغل آرش انداختم و به سمت هومن دوییدم. اونم ساکش را روی زمین گذاشت و اغوشش رو برایم باز کرد. بعد مدت ها از پشت شیشه دیدنش حالا می توانستم لمسش کنم. می توانستم سرم را روی شانه هایش بگذارم، که همیشه تکیه گاه امنی برایم بودند. الان حس می کردم درست ترین کار دنیا را کرده ام. داشتنش و سر حال دیدنش به همه ی دنیا می ارزید.

به او رسیدم. همزمان با وقتی که در اغوشش فرو رفتم صدای هق هق هر دویمان بلند شد.

شانه های امنش از گریه می لرزید. درکش می کردم. برادری را که هم پدرم بود و هم برادرم را خیلی خوب درک می کردم، خودم را عقب کشیدم روی پاشنه پا، بلند شدم و پیشانی اش رو بوسیدم. همان عطر همیشگی و دلتنگی که دلم را غصه دار کرده بود و حس بدی که می گفت دل نبند که خیلی زود باید دل بکنی.

با صدای آرش که کنارمان رسیده بود از آغوشش بیرون اومدم، او اما رهایم نکرد. مرا کنارش نگه داشت و با آرش روبوسی کرد.

در سکوت به سمت ماشین رفتیم و سوار شدیم. ممنون آرش بودم که درکم می کرد و حرفی نمی زد.

حرف از کسی که حالا خواسته یا ناخواسته اسم شوهرم را یدک می کشید. کنار هومن عقب نشستم او از خاطره هایش می گفت و من فقط نگاهش می کردم، تا شاید کمی از حس غربت و تنهایی ام کم بشود. از فکر این که چه جوری باید به هومن بگویم دلم می لرزید. باید به ارش می گفتم یک جوری برایش توضیح بدهد. من نمی توانستم خارج از حد توانم بود.

- راستی، محبی زنگ زد گفت کارهای رفتنت رو درست کرده. تقریبا میتونی برای بیست روز دیگه بلیت بگیری؟

هومن اخم کرد و گفت:

- یعنی چی ما قرار بود با هم بریم!

دروغی که حاضر کرده بودیم تحویلش دادم:

- کارای شرکت یه کم طول می کشه، تو باید بری اون جا دنبال خونه و این چیزا، منم حدود شش ماه بعد بهت ملحق می شم.

- من تنهات نمی ذارم هیوا، فکرشم نکن.

- مدت بورسیه ات تموم میشه بعد هم ایران نمونی با وجود این ماجراها بهتره. یه بارم به حرف من گوش کن.

حرفی نزد و سرش را به طرف خیابان برگرداند. طاقت یک لحظه ناراحتی اش را نداشتم. چانه اش رو گرفتم و به سمت خودم چرخاندم لبخند زدم و گفتم:

- بگو چشم و منو خوشحال کن. باشه داداش؟

لبخند نیم بندی بر لب آورد و گفت:

- چشم

بوسیدمش و گفتم:

- چشمات بی بلا باشه.

آرش گفت:

- اه اه لوس. هومن این که خواهرتِ، تو زن بگیری چه کار می کنی؟

با خنده رو به آرش کردم و گفتم:

- عزیزم اگه هوس کتک کردی بی تعارف بگو!

هر سه خندیدیم و ارش گفت :

- نه ممنونم. اصلا به من چه که دخالت کنم. بفرمایید اینم خونه تون.

تشکر کردیم و پیاده شدیم. هر چه برای ماندنش اصرار کردیم نپذیرفت و گفت که باید مادرش رو به دکتر ببرد.

با هم، راه باغ را طی کردیم و به ساختمان خانه رسیدیم. هومن آه کشید. به روی خودم نیاوردم که شنیده ام. شاید کمی به خلوت با خودش احتیاج داشت، همان چیزی که من بعد از یک روز سخت و طولانی می خواستم.

***

با آرش هماهنگ کردم قرار بود وقتی به همراه هومن برای انجام کارهای خروجش از کشور می روند موضوع را برایش بگوید.

از بی قراری نمی توانستم ارام بگیرم. بهتر از خودم برادرم را می شناختم. عصبانی می شد ولی چه می توانست بکند؟ قانون می گفت که ما عقد کرده ایم و او نمی توانست کاری کند. آن هم بعد از این ده روز که با بردن جواب ازمایش عقدمان ثبت شده بود.

اخرین روزهای در کنار او بودن هر روزش خاطره بود. بیشتر روز را با هم به گردش می رفتیم و خوش می گذراندیم.

خودم را قانع کرده بودم ولی حسرت خوشبختی نداشته آزارم می داد.

صدای فریادش خانه را به لرزه در آورده بود. به در اتاقم مشت می کوبید و می گفت:

- هیوا باز کن این درو تا نشکستمش! تو چیکار کردی؟

از ترس می لرزیدم.

فریاد زد:

- هیوا تو رو به ارواح مامان بابا قسم می دم درو باز کن.

تلو تلو خوران به سمت در رفتم و کلید را در قفل چرخاندم.

با چشمانی خیس از اشک نگاهم می کرد:

- من باید از آرش بشنوم؟ خاک بر سر من هیوا، کاش منم با مامان بابا مرده بودم و نمی دیدم روزی رو که خواهرم به خاطر من خودش رو بدبخت کرده.

روی زمین نشست. صورتش را با دستهایش پوشاند و گفت:

- من دنیایی آرزو برای یه دونه خواهرم داشتم. خوردم کردی هیوا، خوردم کردی.

کنارش نشستم. سرش را روی سینه ام گذاشتم. سرش را بوسیدم و گفتم:

- راهی نبود هومن. فدای سرت داداش. همه اش یک ساله، بعد ش دوباره کنار همیم.

خودش را کنار کشید نگاهم کرد و گفت:

- هیوا بعد این یه سال تو یه زن بیوه ای. می فهمی معنی این حرف رو؟ اینده ات رو خراب کردی، به خاطر من خاک بر سر؟ زشت بودی یا درس نخونده بودی؟ خودم رو چه جوری راضی کنم بری پیش مردی که می دونم به خاطر اشتباه من می خواد تو رو آزار بده. خدا شاهده بعد مرگ بابا مامان سعی کردم نزارم آب تو دل خواهر یکی یه دونه ام تکون بخوره! حالا چی؟ حسرت دیدن خوشبختیت به دلم می مونه .

با صدای بلند گریه کرد. سخت بود شنیدن صدای هق هق برادری که در سخت ترین لحظات زندگی ام مثل کوه محکم و پر غرور حامی ام بود.

- یه چیزی ازت می خوام نه نیار. باشه هومن؟

برایم سری تکان داد. ادامه دادم:

- فقط از ایران برو. نمی خوام همه اش نگران تو باشم. قسمت میدم به جون خودم اگه یه ذره برات ارزش دارم برو، بزار دلم به این خوش باشه که تو خوشی. این کار رو می کنی؟

بغلم کرد محکم مرا به خود فشرد و گفت:

- تو همه ی زندگی منی چه جوری رهات کنم و برم پی خوشی؟

حرفش را بریدم:

- فقط قول بده!

- مثل همیشه هر چی تو بخوای!

اشک هایم را بی صدا پاک کردم. یک قدم دیگر به زندگی جدیدم نزدیک شده بودم. اهنگی در سرم تکرار می شد:

زندگیم رو لب تیغه، نمیشه با تو بیام

زخم من خیلی عمیقه نمیشه با تو بیام

اخر قصه چی میشه خودمم نمی دونم

واسه این که با تو باشم می خوام و نمی تونم.

نگاهی به پشت سرم انداختم. اتاقم بدون وسایلی که حالا درون چمدانم ریخته بودم، کمی خالی به نظر می رسید.

تصمیم گرفتم از همین لحظه، همان هیوای قدیم باشم. این یک بازی بود و من عادت به بازنده بودن نداشتم.

هومن صدایم زد.

- هیوا بیا دیگه، دیر شد.

از همان جا جواب دادم:

- اومدم.

بعد از رفتن هومن به خانه بر می گشتم و وسایلم را می بردم. امروز اول تیر بود. اولین روز تابستانی که بر خلاف همیشه دلپذیر به نظر نمی آمد. قرار بود زنگ بزنم به دنبالم بیاید. حس می کردم هیچ ایده ای راجع به اتفاقات آینده ندارم و این عذابم بود، همان ترس از آینده!

***

جلوی هم ایستاده بودیم و هر دویمان دسته ی چمدانش رو گرفته بودیم. انگار هیچ کدام دلمان نمی آمد از دیگری خداحافظی کند. یا شایدم حالا می فهمیدیم چه قدر به هم وابسته ایم. اشک، چشم هایمان را قلقلک می داد و هر دویمان با غرور جلویش رو می گرفتیم. در چشم های آبی اش که نمونه ی چشم های مادرم بود، انگار غوغایی بود که نگو و نپرس. نگاهم روی صورتش لغزید. می خواستم جوری نگاهش کنم که در این یک سال جلوی دلتنگیم را بگیرد. بینی قلمی و لب های متناسب و خوش رنگ، پوستی نه سفید بود و نه سبزه و موها و ته ریش خرمایی رنگی که داشت. بی مقدمه مرا در بغلش کشید. این بار من بودم که او را محکم به خودم می فشردم.

با آرامشی که در صدایش بود شروع به خواندن دعایی کرد و نجوایش گوشم را قلقلک می داد. شماره ی پروازش اعلام شد. به یک باره رهایم کرد. سرسختانه اشک هایش را پاک کرد. نگاهش به صورتم افتاد که اشک خیسش کرده بود. چشم هایم را بوسید. بعد دستم را گرفت و در میان بهتم بوسید و گفت:

- بوسیدن دست خواهری که همه ی دار و ندارته، اونم وقتی که میدونی یه مدتی ازش دوری، عالم دیگه ای داره. دارم فکر می کنم خدا خیلی سخت داره امتحانمون می کنه.

پشت سر هم جملات را ردیف کردم:

- گوش کن، به خودت خوب برس. غذا خوب بخور. لباس گرم بپوش. از بیمارستان که برمی گردی تنبلی نکن، غذاتو گرم کن بعد بخور. خواهش می کنم ازت که زندگی کنی، حتی به جای من.

صورتش را بوسیدم و گفتم:

- دیگه برو، داره خیلی دیر میشه.

دستش روی دسته چمدانش قفل شد. گفت:

- مراقب خودت باش و هر وقت اذیتت کرد فقط بهم زنگ بزن، باشه؟

در حالی که می دانستم هیچ وقت این کار را نمی کنم گفتم:

- باشه حتما.

رویش را برگرداند. صدای لرزانش را شنیدم که گفت:

- نمی تونم تو صورتت نگاه کنم و حرف از رفتن بزنم. این رفتن و سخت می کنه. منو ببخش که حامی خوبی نبودم.

و سریع به طرف محل ازدحام بقیه مسافران رفت. بلند گفتم:

- تو همیشه بهترین برادر دنیا بودی. این نیز بگذرد.

در لحظه ی آخر برگشت و لبخند گرمی به صورتم پاشید که باعث شد من هم لبخند بزنم.

وقتی او روی پله برقی برایم دست تکان داد و از نظرم ناپدید شد، زیر لب گفتم:

- خداحافظ تنها امیدم. سلام منو به عشق قدیمیم برسون.

خودم را به یک رانندگی طولانی همراه با خرید مهمان کردم. کلی وسیله خریدم و به خانه برگشتم، ظهر شده بود.

دوش گرفتم با او تماس گرفتم که ساعتی بعد به دنبالم بیاید. ناهار را حاضری درست کردم و خوردم. بین دو نمازم بودم که زنگ در به صدا درآمد. در را باز کردم و گفتم:

- داخل بیاید تا کارهایم را بکنم.

نمازم را تمام کردم. مثل دو غریبه بی حرف یکدیگر را نگاه می کردیم. به حرف امد:

- بی روسری خیلی تغییر می کنی.

حس کردم گونه هایم رنگ گرفت، چیزی نگفتم. چمدانم را برد که درماشین بگذارد. من هم موهای پریشانم را در هم بافتم. روی تی شرت و شلوار جینم مانتوی سرمه ای ام را پوشیدم و شال سفیدی روی سرم انداختم. کمی مداد داخل چشمم کشیدم و برق لب کمرنگی روی لب هایم. کیف لوازم آرایشم را داخل کیف دستی ام انداختم. همین قدر هم زیاد ارایش کرده بودم. از فکر این که او می خواهد حتی لمسم کند لرز برتنم نشست. زیاد از حد با هم غریبه بودیم.

درها را قفل کردم و خارج شدم. نگاهم روی باغ خانه چرخید که یادآور سالیان گذشت عمرم بود.

کلید هایم را داخل کیف انداختم. خوب بود که آرش را داشتم. قرار شده بود در نبودمان به این جا سر بزند.

در ماشینش را باز کردم و سوار شدم. وقتی از کوچه های اشنای محله مان دور شدیم، تازه حس غربت و تنهایی به دلم چنگ زد. یک پایان برای زندگی مجردی ام که هیچ وقت فکر نمی کردم این گونه باشد.

حالا انگار بیشتر از همیشه حس می کردم تنها هستم. شاید به خاطر این که همیشه آرش یا هومن یا حتی پدر و مادرم در کنارم بودند. ولی این بار واقعا یک جنگ تن به تن پیش رویم بود.

به او نگاه کردم بیش از حد برایم غریبه بود. و الان این را بیشتر از همیشه حس می کردم. سهم من از خوشبختی حتی به این اندازه نبود که مردی را به دست بیاورم که برایش اولین باشم، همان طور که من برایش اولین بودم.

جلوی یک اپارتمان نگه داشت. متعجب نگاهش کردم.

نیم نگاهی به من کرد و گفت:

- پیاده شو.

و خودش پیاده شد. در حالی که هنوزم متعجب بودم دستم را روی دستگیره گذاشتم و بعد از مکثی کوتاه در را گشودم و پایین امدم. با خودم گفتم شاید خانه اش همین جاست اما حسی داشتم که می گفت این طور نیست.

وقتی زنگ در خانه را به صدا درآورد، شکم به یقین تبدیل شد. بعد از لحظه ای در باز شد. اول خودش داخل شد و من هم به دنبالش رفتم، در حالی که هنوز منتظر بودم حرفی بزند. سرانجام تصمیم گرفت توضیح بدهد:

- اون جوری نگاهم نکن. این جا خونه ی مادرمه، گفته بیارمت ببینیش.

با هم راه پله ها را طی کردیم و به واحد مورد نظرش رسیدیم. به محض باز شدن در، زن سال خورده ای را دیدم که چهره ی بسیار مهربانی داشت. او از مادر خودم خیلی پیرتر بود و من هم هیچ یک از دو مادربزرگم را به یاد نداشتم، چون وقتی کودک بودم وقت کرده بودند. اما صورت ان پیرزن حسی را به من می داد که مدت ها بود فراموشش کرده بودم. به اغوش گرمش خزیدم و بوسه ای روی گونه اش کاشتم.

او هم مرا بغل کرد. پرهام را به داخل دعوت کرد و به من گفت:

- خوش اومدی عروس خانم.

یک ماه بود که اسماً ازدواج کرده بودم و تا به حال هیچ کس مرا به این نام نخوانده بود. لبخند کم رمقی روی لب هایم پدیدار شد. عطر مادرانه اش را به ریه هایم فرستادم. تشکر کردم و خواستم از اغوشش بیرون بیام که مانعم شد و با دست دیگرش پرهام را هم بغل کرد، که برای جای گرفتن در کنار مادر خموده اش حسابی زانوانش را خم کرده بود. مادرش زیر لب برایمان دعا خواند. پرهام دستش را روی دستم گذاشت، داغ شدم. سریع دستم را پس کشیدم. همان طور که خودم را کنار می کشیدم گفتم:

- مادر جون خسته می شید بریم بشینیم.

پرهام رفت که چیزی برای خوردن بیاورد من هم روبروی ماردش روی مبل دو نفره ی قدیمی که برخلاف انتظار بسیار راحت بود نشستم.

- خب خوشگل خانم، با پرهام من کجا اشنا شدی؟

حس کردم نفس کم آوردم. یعنی نمی دانست؟ من چه می گفتم؟ مانده بودم چه بگویم که پرهام نجاتم داد. از اشپزخانه با یک سینی حاوی سه لیوان شربت خارج شد و گفت:

- مامان هیوا مهندسی معماری خونده. تو شرکت ساختمانیش یه مشکل حقوقی پیش اومد این جوری اشنا شدیم دیگه.

بقیه وقت به زدن حرف های معمولی گذشت. پرهام حسابی سر مادرش را گرم کرد. وقتی به ساعت نگاه کردم، باز هم نگرانی به دلم چنگ زد. ساعت هشت شب شده بود. او هم انگار متوجه نگاهم به ساعت شده بود، بلند شد و رو به مادرش گفت:

- مامان هیوا خیلی خسته است، ما دیگه می ریم.

زیر لب غر زدم:

- از خودت مایه بزار!

فکر می کنم شنید چون به وضوح اخم کرد. به روی مبارک نیاوردم.

اصرارهای مادرش برای خوردن شام به جایی نرسید. من هم جلوتر خداحافظی کردم و زودتر از او خودم را کنار ماشین رساندم.

ماشین را روشن کرد. بعد هم نوبت ضبط بود. ان قدر غرق در افکار وحشتناکم شده بودم که اصلا متوجه اهنگ نمی شدم. جلوی یک فست فود نگه داشت. بی حرف پیاده شد و رفت.

ذهن درگیرم مجالی برای آنالیز رفتارهای توهین آمیزش پیدا نکرد. خیلی زود برگشت. آن هم با دو جعبه پیتزا، حرصم گرفت. حتی از من نپرسیده بود! تصمیم گرفتم غذا را نخورم. بی خیال وانمود کردم مشغول گوش دادن به اهنگ هستم. جعبه ها را عقب گذاشت و سوار شد. با سرعت بقیه ی مسیر را پشت سر گذاشتیم. جلوی ساختمان نو ساز و بزرگی ماشین را نگه داشت. منتظرنشدم دستور بدهد، خودم پیاده شدم. در کنارم قرار گرفت. با هم وارد ساختمان شدیم. نگاهی به من کرد و گفت:

- به زندانت خوش اومدی، عزیزم.

با چشم هایی پر از کینه نگاهش کردم و گفتم:

- گفتن نداشت، هر جا تو باشی از زندان هم بدتره.

- عزیزم این زبونتم بلدم چه جوری کوتاه کنم!

- بچرخ تا بچرخیم!

رو به نگهبان ساختمان گفت:

- آقا ماشین رو که داخل اوردین، اون چمدان رو هم بفرستید واحدم.

نگهبان که رفت ما هم وارد اسانسور شدیم. به دیواره اتاقک تکیه دادم. نیاز داشتم برای ثانیه ای هم که شده به چیزی فکر نکنم.

در باز شد. او اول خارج شد، من هم به دنبالش رفتم. در را باز کرد و ایستاد تا من داخل بروم. من وارد شدم، در نگاه اول اپارتمانی دو خوابه با وسایلی که معلوم بود همه نو هستند به چشمم امد. معلوم بود طراحی را یک دکوراتور انجام داده. صدای دو قفله شدن در مرا به خودم اورد. می دانستم می خواهد مرا بترساند. سعی کردم خونسرد باشم. مانتویم را دراوردم و روی مبل اندختم، بعد هم نوبت شالم بود. گفت :

- بیا شام.

و به سمت اشپزخانه رفت.

- میل ندارم.

با لبخند چندش آوری به طرفم برگشت و گفت:

- اولاً من حرفو یه بار میزنم و جز چشم جوابی نمی شنوم. دوماً عزیزم، بالاخره باید انرژی داشته باشی.

اشک های لعنتی ام را پس زدم، چه قدر وقیح بود! پاهایم را وادار کردم که به دنبالش بروند.

پشت میز نشستم و با حرص غذایم را خوردم. در میان غذا خوردنمان زنگ در به صدا در آمد. بلند شد و رفت، بی توجه به غذا خوردنم ادامه دادم. چند دقیقه بعد برگشت. می دانستم چمدانم را اورده اند. صدای کشیده شدن چرخ هایش کف خانه را شنیده بودم. آخرین تکه را خوردم و بلند شدم. صدایش میخکوبم کرد:

- بشین.

- می خوام برم لباسم رو عوض کنم.

بی ان که نگاهم کند حرف خودش را زد:

- گفتم فقط یه بار یه حرف و می زنم!

عصبی روی صندلی نشستم و پاهایم را تکان دادم. با ارامشی که روی اعصابم بود غذایش را تمام کرد. دست هایش را شست و گفت:

- دنبالم بیا!

بی اعتراض دنبالش راه افتادم. عقلم می گفت حداقل امشب سربه سرش نگذارم.

درِ اولین اتاق را باز کرد. با هم وارد اتاق شدیم. نفس عمیقی کشیدم تا شاید این جوری کمی از استرس و التهابم کم بشود. نگاهم را دور تا دور اتاق چرخاندم. دیوارها را کاغذ دیواری سفید با گل های پیچ در پیچ مشکی پوشانده بودند. یک میز آرایش سفید کنار در قرار داشت که تصویر کمد دیواری های دیوار مقابلش را منعکس می کرد. تخت دو نفره ی بزرگی که تقریبا وسط اتاق قرار داشت و دو طرفش پا تختی های کوچک، که طرح زیبای اتاق را تکمیل می کرد.

- خوشت میاد؟

افکارم را پس زدم، نگاهم را از تخت بزرگ گرفتم تا بیشتر از این خودم را لو ندهم. سری تکان دادم. پاپیچم نشد. گفت:

- بیا اتاق کارم رو ببین.

و رفت. من هم به اتاق کناری رفتم. یک کتابخانه ی بزرگ، دیوار طولی اتاق را پر کرده بود. یک کاناپه تخت خواب شو سرخ رنگ، کمی دورتر از کتابخانه، روی فرش مدرنی قرار داشت. و در طرف دیگر یک میز تحریر قرار داشت و یک میز کوچک در گوشه ی اتاق بود، که قاب عکس های ریز و درشتی روی آن را پر کرده بود. جرات نداشتم جلو بروم و عکس ها را از نزدیک ببینم، می ترسیدم کفری شود.

بر خلاف انتظارم خودش جلو رفت، قابی را برداشت و رو به من گفت:

- این رهای منِ.

آرام ارام جلو رفتم و کنارش ایستادم. در عکس زنی با چهره ای نمکین و ملیح دیده می شد که لبخند گشاده ای بر لب داشت. شباهت زیادی به من نداشت، جز چشم هایش که مثل من تیره ی تیره بودند و رنگ موهایش که مطمئن نبودم رنگ شده نباشند.

نگاهی به پرهام انداختم که اشک در چشم هایش حلقه زده بود و ناخود اگاه ترسم را فراموش کردم. پرهامی که می دیدم ترس نداشت. حال و روزش بیشتر ترحم انگیز بود. در ان لحظه حس می کردم که می توانم درکش کنم. او هم عاشق همسرش بود. او هم عزیزی را از دست داده بود. تصمیم گرفتم بگذارم با خودش خلوت کند.

ارام عقب گرد کردم تا از در خارج شوم. در یک لحظه حس کشیده شدن بازویم باعث شد لرزی در تنم بنشیند. ناباورانه برگشتم. با چشم های به خون نشسته اش نگاهم می کرد. سعی کردم بازویم را از دستش بیرون بکشم ولی نمی توانستم. مرا به سمت خودش کشید، دست هایش را دور کمرم قلاب کرد و بازویم را رها کرد. ان قدر نزدیکش بودم که کوچکترین حرکتم را حس می کرد و من از ترس یا چیزی شبیه به آن می لرزیدم. به زور خودم را وادار به حرف زدن کردم.

- تو رو خدا پرهام ولم کن، تو الان فقط می خوای انتقام بگیری.

صورتش را جلو کشید. در چشم هایم خیره شد و گفت:

- تو از اولشم برای همین اومدی. کجا بری؟ هنوز نفهمیدی خونه ی اول و اخرت همین جاست؟

صورتش را به صورتم نزدیک کرد. فاصله هامان به یکی دو سانتی متر رسیده بود. احساس ناتوانی می کردم. صورتم را به چپ و راست حرکت دادم تا او به خواسته اش نرسد. با خشم صورتم را گرفت و حلقه ی دستش را به دورم تنگ تر کرد.

لب های داغش که روی لب هایم نشست، اشک هایم از زندانشان رها شدند و صورتم را خیس کردند. چشم هایم را روی هم می فشردم تا جلویشان را بگیرم. نمی خواستم بیش از این احساس حقارت کنم. خیال نداشت رهایم کند. از استرس دلم به هم می خورد و از کمبود اکسیژن سرم گیج می رفت.

بالاخره رهایم کرد. به سختی نفس کشیدم و به خس خس افتادم.

ثانیه هایی بیش نگذشته بود که دست زیر پایم زد و بلندم کرد. دست و پا زدم. نمی توانستم مانعش شوم. مرا که روی تخت گذاشت، قبل از ان که بتوانم تلاشی برای رهایی بکنم روی پاهایم نشست و با یک دستش هر دو مچ دستم را نگاه داشت. مچ دست هایم روی هم ساییده می شدند. از شدت درد دست هایم، دندان هایم را روی هم می فشردم تا جیغ نزنم.

متوجه اش شدم که با دست آزادش مشغول باز کردن دکمه های پیراهنش بود. دست هایم را رها کرد و پیراهنش را در آورد. چشم هایم را روی هم فشردم. از پشت پلک های بسته ام هم می توانستم حسش کنم که روی صورتم خم شده بود. نفس های گرم و چندش اورش روی گونه ام کوبیده می شد. صدایش مثل پتک روی سرم فرود امد:

- چشمات رو باز کن!

تمام احساس ناتوانی ام را درون چشم هایم ریختم. نگاهش کردم و گفتم:

- پرهام، التماست می کنم، ولم کن.

به هق هق افتادم. واقعا تحمل چنین چیزی برای روح خسته ام ممکن نبود.

گردنم را بوسید و بلند گفت:

- هنوز تموم نشده خانم کوچولو، بهتره به دنیای جدیدت سلام کنی!

هوشیار که شدم قبل این که چشم هایم را باز کنم، دسته ای از موهایم را از روی صورتم کنار زدم و تعجب کردم. چون معمولا قبل خواب موهایم رو می بافتم.

چشم هایم را باز کردم. وقتی به دور وبرم نگاه کردم، یه حس غریبی به دلم چنگ انداخت. انگار تازه داشت یادم می اومد. ناخودآگاه پاهایم را جمع کردم، که متوجه بدن دردم شدم. حالتم مثل روزهایی بود که با آرش، بعد از یک مدت طولانی می رفتیم کوه و روز بعدش تمام رگ و پیوند های پاهایم می گرفت.

حالا دیگه همه چیز را به یاد اورده بودم. از بیرون اتاق سرو صدا می آمد. با فکر کردن به این که پرهام ان بیرون است، چهره ام را درهم کشیدم و به هر جان کندنی بود بلند شدم تا خودم را جمع و جور کنم.

دلم نمی خواست به این اعتراف کنم که چه قدر احساس حقارت می کنم. خوب می دانستم که این تازه اول بازیست و پرهام برنامه ها برایم ریخته. چمدانم را باز کردم و حوله ام را بیرون کشیدم. بی توجه به سر گیجه ام به سمت در حمام به راه افتادم. چه خوب بود که برای حمام کردن لازم نبود بیرون از اتاق بروم. هنوز آمادگی روبرو شدن با او را نداشتم. به هر جان کندنی بود، حمام کردم. در اینه ی حمام به خودم خیره شدم. صورتم رنگ پریده بود و زیر چشم هایم حسابی پف داشتند. نگاهم به روی مچ دست هایم کشیده شد که جای تک تک انگشتان دستش روی آن ها دیده می شد. حوله ام را به تن کردم. دوباره آب را باز کردم و خودم کناری ایستادم و زیر گریه زدم. نه می توانستم جلوی خودم را بگیرم که گریه نکنم و نه می خواستم که او صدایم را بشنود و از این که توانسته بود این چنین به زانو درم بیاورد خوشحال شود.

وقتی تک تک آن لحظه های زجر آور را به یاد می آوردم، بی اراده تمام تنم به لرزه می نشست. در تمام این بیست و پنج سالی که عمر کرده بودم، هیچ وقت فکر نمی کردم که دست به چنین کاری بزنم و با فردی مثل پرهام ازدواج کنم. پرهامی که دیشب به وضوح فهمیده بودم تعادل روانی ندارد. لحظه ای آرام آرام بود و لحظه ای سر تا پا کینه و نفرت و خشم. سرم را خشک کردم و شروع کردم به پوشیدن لباس هایی که اورده بودم. شلوارک ورزشی مشکی و یک آستین حلقه ای سفید. چه فرقی داشت چی بپوشم؟ من که دیشب یک تی شرت و شلوار ساده پوشیده بودم و...

از در حمام که خارج شدم، متوجه اش شدم که داشت پیراهنش را می پوشید. سرفه ای کردم و پشتم را به او کردم. با دیدنش انگار تمام ان خاطره ها جان می گرفت. باورم نمی شد که در عرض چند ساعت گذشته، احساسم به او این قدر تغییر کند. حال فقط از او می ترسیدم، همین و بس!

- سلام کردنم بلد نیستی؟ اگه لازمه بیام یادت بدم؟

من که مثل آتشفشان آماده ی فوران بودم گفتم:

- فرض کنم که گفتم سلام.

بعد هم حوله را آویزان کردم تا خشک شود و به طرف در رفتم. باز هم مچ دستم را گرفت و مانعم شد. از درد دستم چهره ام در هم رفت، اما با غرور حاضر نبودم به طرف او بچرخم. در یک حرکت مرا به سمت خودش چرخاند، که باعث شد به مچم بیشتر فشار بیاید. نگاهش که به چهره ی درهمم افتاد مچم را ول کرد. نگاهش به رد انگشتانش که روی دستم نقش بسته بود کشیده شد. سرم به دوران افتاده بود. بعد از یک حمام گرم و آن همه اشک و تقلای دیشبم تعجبی نداشت. تمام انرژی ام تحلیل رفته بود.

حس کردم زانوانم سست شد. دیگر نمی توانستم تصویر پرهام را ببینم. قبل از این که سقوط کنم، دست هایش را حس کردم که نگهم داشته بود. چشم هایم سیاهی رفت و دیگر هیچ نفهمیدم.

***

صداهایی می شنیدم. صدایی را از بین آن ها تشخیص می دادم که نمی خواستم بشنوم. نمی دانستم کجا هستم. نگاهم به مردی افتاد که کمی دورتر از من ایستاده بود. به طرفش حرکت کردم، شاید او می دانست کجا هستیم. به او رسیدم صدایش زدم:

- آقا می بخشید!

بر خلاف انتظارم واکنشی نشان نداد. دستم را روی شانه اش گذاشتم به طرفم برگشت.

از دیدن آن چهره به قدری متعجب شدم که به کلی یادم رفت برای چه صدایش کرده بودم. به زحمت نامش را صدا زدم:

- هامون!

باورم نمی شد بعد از این همه مدت او را می دیدم، آن هم در جایی که اصلا نمی دانستم کجا هست. دستش را روی گونه ام گذاشت. بوی همان عطر همیشگی اش در مشامم پیچید. بی دعوت به آغوشش خزیدم و هق هق کردم.

زیر گوشم زمزمه کرد:

- آروم باش عشق من.

با گریه گفتم:

- کجا بودی هامون، من خیلی بدون تو اذیت شدم. چرا همه چیز خراب شد. ما که عاشق هم بودیم.

به من نگاه کرد و گفت:

- من همیشه کنارت بودم. تو شاید منو فراموش کرده بودی.

دستم را گرفت زیر حلقه ی دستش چرخیدم و در میان گریه خندیدم.

باز هم آن صدا رامی شنیدم که مرا به نام می خواند. لبخند روی لب هایم خشک شد. چرخیدم، هامون نبود. صدایش کردم نبود واقعا نبود.

***

با حس ضعف چشم هایم را بازکردم. گلویم خشک خشک بود و سردم بود. تصویر ها واضح تر شدند. چهره ی یک زن در مقابل دیدگانم جان گرفت. کمی طول کشید تا بفهمم قبلا او را ندیده ام. انگار متوجه نگاه گیج و گنگم شد، چون لبخندی زد و گفت:

- اون جوری نگاهم نکن! من کیمیا هستم. با همسرم واحد کناری شماییم. من پزشکم، پرهام با شوهرم دوستِ! اومد گفت تب کردی منم اومدم پیشت.

به زور لبخند زدم و تشکر کردم. صدایم خشن شده بود. کمکم کرد کمی سرم را بالا آوردم و جرعه ای آب خوردم تا گلویم باز شود. بعد هم مایعی را که بعد از فرو دادنش فهمیدم چای شیرین شده با عسل است را به خوردم داد.

پرسیدم:

- پرهام؟

با لبخند دیگری جواب داد:

- رفت برات دارو بگیره. قبلا هم این جوری شده بودی؟

سرم را تکان دادم و گفتم :

- وقتایی که خیلی خیلی ناراحت می شم پیش میاد. دکتر می گفت از نظر روانی که تحت فشار میرم این جوری می شم و تب می کنم. تو زحمت افتادی.

دستش را روی شانه ام گذاشت و گفت:

- تلافی می کنی! از این به بعد دوستیم با هم.

و دستم را گرفت تا بلند شوم. روی تخت که نشستم، پرسیدم:

- چند ساعت گذشته؟

- خب از صبح تا حالا. الان ساعت ده شبه. من رفتم مطب و برگشتم!

- مطب داری؟

- من متخصص زنانم، تو چی خوندی؟ راستی، اسمت رو هم بهم نگفتی.

من هم لبخند زدم و گفتم:

- فکر کردم اون بهت گفته، اسمم هیواست. فوق لیسانس معماری دارم.

- ما اصلا نمی دونستیم پرهام زن داره. تازه چند ماهه اومده تو این خونه، تنها زندگی می کرد.

نمی دانم چرا با او احساس راحتی می کردم زیر لب به او گفتم:

- یه ماهه عقد کردیم. تازه دیشب من رو اورد این جا.

با چهره ای متفکر نگاهم کرد:

- حالا میشه فهمید چرا این قدر ضعیف شده بودی، مبارکه.

با غم لبخندی زدم. قبل از ان که حرفی بزنم، صدای در شنیده شد. کیمیا شالش را سرش کرد و بلند شد. پرهام داخل امد. ثانیه ای به من نگاه کرد، از کیمیا تشکر کرد و گفت:

- خیلی زحمت کشیدی، واقعا ممنونم. نیما دم در منتظره، هر چی گفتم نیومد تو!

کیمیا نیم نگاهی به او انداخت و گفت:

- وظیفه ام بود.

بعد خم شد گونه ام را بوسید و آرام گفت:

- بازم میام دیدنت، فعلا خداحافظ.

من هم آرام جوابش را دادم و او رفت. باز هم من مانده بودم و او کنارم نشست. نفس هایم عمیق شده بود و قلبم تند می زد. خیلی نزدیکم بود. دست روی پیشانی ام گذاشت و گفت:

- هامون کیه؟

با ترس نگاهش کردم. چهره اش جدی بود گفتم:

- من نمی دونم!

با استفهام به من خیره شد و گفت:

- واقعا؟ برا همین وقتی تو تب می سوختی صداش می کردی؟

قلبم به طرز وحشتناکی می کوبید.

مغزم را به کار انداختم و گفتم:

- شاید اشتباه شنیدی. داشتم هومن رو صدا می زدم.

نگاه عاقل اندر سفیهی به من انداخت و گفت:

- ببین کوچولو، اون گوش درازه خودتی! من اشتباه شنیدم، شماره ی سیو شده توی موبایلت چی؟

حس کردم که گونه هایم داغ شد. خوب بود که دستش را از روی پیشانی ام برداشته بود. با لحنی که سعی می کردم بی تفاوت باشد، جواب دادم:

- عجیبِ که اون رو صدا می زدم. هامون پسر داییمِ که انگلیس زندگی می کنه. بچه که بودیم با هم هم بازی بودیم. آخه ایران بودن، الانم چند ساله ایران نیومده که ببینمش.

ظاهراً موفق شده بودم. اول کمی با تردید نگاهم کرد و بعد سری به نشانه ی فهمیدن تکان داد. بلند شد و گفت:

- بیا شام.

- نمی خورم.

- باز حوصله ی غش و ضعفتو ندارم، بلند شو.

باز هم حالم را گرفته بود. پتو را کنار زدم و پاهایم را از روی تخت پایین انداختم. کمی مکث کردم که ببینم سرم گیج می رود یا نه، خبری نبود. با ارامش از جایم بلند شدم. از اتاق بیرون رفت. جلوی اینه ی میز آرایش کمی مکث کردم. نتیجه ی کل روز دراز کشیدن، موهای در هم گرویده و نامنظمم بود.

با برس به جان موهایم افتادم. کمی تعجب کردم. ظاهراً پرهام وسایلم را جا به جا کرده بود. باز هم در قالب بی تفاوتم فرو رفتم. من که ازش نخواسته بودم. مثل همیشه موهای لختم را که تا روی آرنجم می رسیدند تیغ ماهی بافتم. انقدر خودم موهام رو بافته بودم که استاد شده بودم. همان لباس های صبح را بر تن داشتم. بد نبود. از آینه دل کندم و از اتاق خارج شدم. دیشب اصلا به آشپزخانه و پذیرایی توجهی نکرده بودم.

بد نبود. کلیه کابینت ها و وسایل چوبی پذیرایی مثل کنسول ها، به رنگ قهوه ای ونگه بودند و راحتی ها هم ترکیبی از آجری و مشکی. شیک و جمع و جور بود اما من ست خانه ی خودمان را بیشتر می پسندیدم؛ چون هر تکه اش را مادر مهربانم با عشق، طراحی و چیدمان کرده بود. اه کشیدم. دلم به همین زودی برای خانه تنگ شده بود. همان طور که به سمت آشپزخانه می رفتم، فکر کردم فقط دو روز گذشته بود و سیصد و شصت و سه روز دیگر باید پرهام را تحمل می کردم.

روبرویش سر میز نشستم. باز هم غذای بیرون. با یک نگاه به کبابی که گرفته بود به یاد آوردم که ان بار هم در رستوران کباب سفارش داده بود، پس می شد فهمید که غذای مورد علاقه اش است و اینکه اصلا بلد نیست آشپزی کند. همان طور که غذا را می خوردیم رو به او گفتم:

- می بخشی، از فردا اشپزی می کنم.

فقط سری تکان داد و حرفی نزد. غذایش که تمام شد، تکیه داد. گفت:

- من از فردا صبح ها می رم سر کار. تا ساعت پنج بیرونم. بعد برمی گردم. می دونی که وقتی نیستم حق نداری بری بیرون، یا با کسی تماس بگیری، زنگ می زنم به تلفن خونه چکت می کنم.

حتی سرم را بالا نیاورده بودم و همچنان با آرامش مشغول خوردن بودم. آخرین لقمه را فرو دادم و تازه نگاهش کردم. حرصش گرفته بود. داشتم با دمم گردو می شکستم. سر خوشی ام را نشان ندادم و با آرامش گفتم:

- خب بقیه اش!

با نگاهی پر از کینه نگاهم کرد و با لحن ترسناکی ادامه داد:

- فقط دلم می خواهد تلفن رو جواب ندی، خوب بلدم چه جوری حالت رو بگیرم. در مورد تلفنم که خب من هر ماه پرینتش و می گیرم، اگه با داداش جونت تماس بگیری می فهمم. موبایلت هم پیش من می مونه، به تو اعتباری نیست. اینترنت هم تعطیله. شمام مثل یه زن خوب به کار های خونه می رسی تا من برگردم. سوالی نداری؟

من هم با کینه نگاهش کردم و گفتم :

- نه.

- خب خوبه. من خیلی خسته ام، میرم بخوابم.

سری تکان داد و رفت. تازه یک نفس راحت کشیدم. بهتر که از صبح تا بعد از ظهر نبود. منم یه نفس راحت می کشم. حالا نیست بود و نبودش فرقی هم داره، فقط زور میگه و اخم و تخم می کنه دیگه.

خودم رو دلداری می دادم ولی یه نگاه که به دور وبرم کردم فهمیدم تنهایی تو اون خونه بودن اصلا کار جذابی نیست. میز رو جمع کردم. کلی ظرف تو ظرفشویی جمع شده بود.

دستکش رو پیدا کردم و مشغول شدم. همیشه این کار رو دوست داشتم، چون موقع انجام دادنش راحت می تونستم به هر چی می خوام فکر کنم.

با خودم زیر لبی حرف زدم:«باید حواسم باشه که دیگه سوتی ندم. امشب نزدیک بود سرم رو به باد بدم. هر چی کمتر سر به سرش بزارم به نفع خودمه. خدایا کمکم کن کم نیارم، خودت که می بینی با کی طرف شدم.» تازه یادم اومد نماز نخوندم.

آب حسابی خنک شده بود. یه دل سیر اب خنک نوش جان کردم وضو گرفتم. رفتم تو اتاق، ظاهراً که خواب بود. سراغ کمد رفتم و درش رو باز کردم. همه ی لباس های من یه طرف مرتب چیده شده بود و طرف دیگه هم لباس های اون. چادر نمازم کجا بود؟ دُلا که شدم، دیدم که تا شده اون زیره. با یه لبخند ورش داشتم و روی سرم کشیدمش. سجاده ام رو پهن کردم ولی نمی دونستم قبله کدوم وریه، لب ولوچه ام آویزون شد. حالا چه کار می کردم؟

- بچرخ به طرف کمد!

از ترس جیغ کوتاهی زدم و زیر لب گفتم :

- مثل جن میمونه!

- شنیدما! خودتی!

ماتم برد. شانس اوردم شل و پلم نکرده بود. بلند شدم قامت بستم و حواسم رو جمع نمازم کردم. مثل همیشه بعد از این که سلام دادم حس کردم از همه ی غم هام جدام. سجاده ام رو جمع کردم.

با همون ارامش پتوی سمت خودم رو کنار زدم و دراز کشیدم. بهم خوب حالی کرده بود که چه بخوام و چه نخوام چاره ای جز همین جا خوابیدن ندارم. اگه می خواستم خودم رو سر اینم آزار بدم زود کم می اوردم و من قصدم سوختن و ساختن نبود. من، اگر چه حالا به معنی واقعی کلمه یک زن بودم، اما ضعیف نبودم. شاید گاهی بهتر بود که مظلوم و ضعیف به نظر برسم و این امنیتم را تضمین می کرد.

من هم به موقع بلد بودم چگونه قدرت نمایی کنم.

دو هفته گذشت. جز این که در و دیوار خونه هم تو سکوت اون روز ها با من حرف می زدن، هیچ خبر خاصی نبود. من و پرهام به پر و پای هم نمی پیچیدیم. در واقع من بدم نمی اومد حداقل با یکی حرف بزنم تا نپوسم، ولی اون حتی با من حرف هم نمی زد. من هم مدام تو فکر یه راه در رو بودم که پیداش نمی کردم.

برای من که هر روزم رو پر کار می گذروندم و تو خونه بند نمی شدم، تنها موندن تو اون خونه اونم بی هم زبون، خیلی شکنجه ی بدی بود. خیلی روزها، صبح که میز رو می چیدم و می رفت سرکار، منم می نشستم و کلی گریه می کردم. مگه یه آپارتمان دو خوابه چه قدر کار داشت که انجام بدم؟ اونم با وجود این که فهمیده بودم پرهام هم مثل خودم خیلی منظمه!

از طرفی هم، بی خبری از همه جا بد جوری ازارم می داد. و نمی توانستم از خانه هم خارج شوم؛ چون او هر وقت می خواست زنگ می زد تا از خانه بودنم مطمئن شود. دور، دور او بود.

از سر بیکاری کنج اتاق خواب کز کرده بودم و البوم عکس هایم را ورق می زدم. مادرم بعد از ازدواج با پدرم ادامه تحصیل داده بود و عکاسی خوانده بود. من هم همیشه مدل عکس هایش بودم. به پیشنهاد پدرم دو تا از اتاق های طبقه پایین خانه را به آتلیه مادرم اختصاص داده بودیم. مثل همیشه با یاد آوری همه ی روزهای خوب آه کشیدم. گاهی حاضر بودم همه چیز را بدهم و فقط یک بار دیگر همه دور هم جمع می شدیم.

صدای زنگ در اپارتمان، سکوت خانه را به هم زد. متعجب شدم. نمی توانستم حدس بزنم چه کسی پشت در ایستاده. پرهام نبود، چون تازه از شرکت به خانه زنگ زده بود!

چادر نمازم را روی سرم کشیدم و به طرف در به راه افتادم. در را که باز کردم، با دیدن شخصی که پشت در بود لبخند عریضی روی لبم نشست.

- دعوتم نمی کنی بیام تو!

با لبخند از جلوی در کنار رفتم. رویش را بوسیدم و گفتم:

- خیلی خوش اومدی، کیمیا جان!

با لحنی چابلوسانه گفت:

- سلام بر همسر گرامی آقا پرهام!

- سلام، خوش اومدی.

در را بستم و چادرم را درآوردم. با هم به طرف راحتی ها رفتیم و کنار هم نشستیم. رو به من گفت:

- سفر خوش گذشت؟

گیج شدم:

- کدوم سفر رو میگی تو؟

او هم گنگ نگاهم کرد و گفت:

- اون روز که اومدم سراغت پرهام گفت که رفتی شمال پیش پدر و مادرت!

پوزخند زدم و گفتم:

- پدر و مادرم؟ اونا مردن کیمیا، دو ساله. منم فقط یه برادر دارم که ایران نیست. احتمالا این رو گفته که بری!

- آخه چرا؟

بلند شدم تا چای بیاورم در حال حرکت گفتم:

- چون مثل مردای عهد بوق فکر می کنه. میگه زنم حق نداره بره بیرون یا با کسی دوست شه یا تلفن بزنه.

کیمیا هم بلند شد و با من به آشپزخانه آمد و گفت:

- اون وقت تو قبول کردی باهاش ازدواج کنی؟ مگه یه تخته ات کمه تو؟!

به طرفش برگشتم. در چشم هایش نگاه کردم و گفتم:

- مجبور شدم کیمیا، مجبور شدم!

- منظورت چیه؟

حرفی نزدم و مشغول چای درست کردن شدم. دستش را روی شانه ام گذاشت و گفت:

- هیوا می تونی بهم اعتماد کنی! شاید بتونم کمکت کنم.

بغضم ترکید، ولی حرفی نزدم. کیمیا موهایم را نوازش کرد و گفت:

- بیا بشین. باید همه چیز رو برام تعریف کنی!

وقتی نشستیم صورتم را پاک کردم و شروع به صحبت کردم. من هم به عنوان یک انسان ظرفیت خودم را داشتم.

***