رمان والهالا (جلد دوم چشم برزخی) به قلم bloom_w

ژانر : #ترسناک #تخیلی ‎

خلاصه :

الما در زندگی قبلیش چشم برزخیش رو باز میکنه اونم به طور بدی ونااگاهانه…الان اون بیست و ششمین سال از زندگی جدیدش رو میگذرونه…

ولی خیلی چیزا تغییر کرده…واز همه مهمتر خود الما هست…دختر ترسوی سری اول کتاب…الان تبدیل شده به سرباز سنگی…

اون دیگه نمیترسه…والان…یه زندگی بدون امید رو داره تجربه میکنه…همین باعث شده اون با یه مکان نامقدس اشنا بشه…

مکانی که اسمش هست…والهالا…

نکته : این رمان ممکن است فصل دیگری هم داشته باشد اما زمان انتشار آن نامشخص است.

مقدمه:رد پاهایم را پاک میکنم

به کسی نگویید من در این دنیا بودم

تنهایی هزار بار بهتر است

تا دیدن عزیزانی که با بودن من لطمه میخورند

هرکس به ملاقات من بیاید

غرق میشود

دنیای من ساحلی ندارد

دیگر از تاریکی نمیترسم

زیرا دیگر فهمیدم

ترسیدن از چیزی

از خود ان سخت تر است

حالا...تنها جایی که این روزا میرم

مکانیست ساکت ولی پر درد...

دردی که فقط با یک چشم میبینم

مکانی نامقدس...

که سر در ان نوشته شده

والهالا ...

صدای زنگ تلفن می امد...ولی حال اینکه تکون بخورمم نداشتم...بی حرکت رو مبل خوابیده بودم فقط به سقف نگاه میکردم...تلفن رفت روی پیغام گیر...

ارسام:ای...چرا بر نمیداری؟الما؟میدونم خونه ای نفله بردار تلفن رو...خری دیگه...ببین فردا شب بیا خونه...یه دورهمیه...لباسم برای خودت بیار...لطفا..بای تا های sis

وقطع شد...هنوز تو همون حالت بودم...یه میلی مترم تکون نخورده بودم...

_زندگی خیلی سخته...

بلند شدم یکم رو مبل نشستم ورفتم سمت اشپز خونه...یکم برای خودم قهوه درست کردم و رو صندلی تو اشپزخونه نشستم...حتی دیگه نمیتونم بهش فکر کنم...بعضی وقتا حس میکنم اتفاقات26سال پیش فقط یه خواب بوده...ولی وقتی میبینم...میفهمم که اونا خواب نبودن...خاطره های من هستن...

واسه همین تصمیم گرفتم برم...شاید نمیخواستم بهم انگ دیوونه بزنند...شایدم فرار کردم...ولی اینبار نه از ترس...

26 سال...26سال گذشته...

ومن 26سالمه...گیج کنندس نه؟...نه برای من...

این بار زنگ خونه خورد...بلند شدم ورفتم سمت ایفون...

_بله؟

یه هو پرید جلو ایفون

مسعود:ماییم خواهر

_من خواهر تو نیستم

در رو زدم امدن داخل

هلما:الما چطوری؟

_سلام هلما...تو خوبی؟

هلما:من خوبم

ب*غ*لم کرد

مسعود:منم خوبم ممنون

_هه تو همیشه خوبی

رفتم تو هال نشستن منم رفتم تو اشپزخونه ومیوه ونسکافه اوردم براشون

_چه خبر شده؟

هلما:فردا خونه شما دعوتیم...فکر کردم آرسام بهت بگه

_گفت

مسعود:خواهر پکری

_اولا من خواهر تو نیستم...بعدم تا عصری خواب بودم...خواب خواب میاره...کسل شدم

هلما:بهرحال منم اگه جات بودم انقدر میخوابیدم

مسعود:اوه اره تو از همه بیشتر تو شرکت کار میکنی

_ببخشیدا ناسلامتی شرکت به نام منه

هلما:نصفش...نصف دیگش مال سهنده

مسعود:اوه اره...اون بچه تخس پررو

_با اون اخلاق گندش...نه؟

هلما:اون که صد در صد...

_شما...کی بالاخره میخواید از نامزدیتون خارج شید وما رو به مهمونی دعوت کنید؟

مسعود:زود خواهر

_مرض و خواهر...من خواهر تو نیستم این هزار بار

مسعود:باشه خواهر

_اوفففف...

هلما:ما بریم...امدیم یه سر بهت بزنیم همین...راستی یه زنگ به صدف بزن...مثل اینکه تو کشیدن نقشه پروژه ای که بهش دادی به مشکل برخورده

_اوه باشه...اون دوتا رو هم بازم نمیتونند

مسعود:بهشون سخت میگیری الما...تند وتند نقشه میدی دستشون

_میدونی که کارا زیاده...وقت استراحتم نیست...

مسعود:باشه قبول...ما رفتیم

تا دم در باهاشون رفتم

هلما:یه بارم شده زود بیا شرکت که سهند کمتر غرغر کنه

_باشه...

هلما:فعلا...صبح میبینمت

مسعود:خدافظ خواهر

_من خواهر تو نیستم...خدافظ

هلما تو راه زد تو سرش صدای حرفاشون رو میشنیدم

هلما:چند بار باید بهت بگه بهش نگو خواهر

مسعود:ولی اون خواهره

درو بستم وامد داخل...خودمو رو مبل انداختم...وبه تلوزیون خاموش خیره شدم...فقط صدای تیک تیک ساعت تو خونه می امد...بلند شدم رفتم سمت دستشویی یه اب به صورتم زدم وتو اینه نگاهی به خودم انداختم...موهای قهوه ای بلند تا تو کمرم...ل*خ*ت چشمای قهوه ای روشن با 3تا مردمک...هه...این اصطلاحی هست که خودم ساختم...اخه تو قرنیه رنگی چشمم یه خال کوچولوی مشکیه...دایره شکله...انگار3تا مردمک دارم...هرچند انقدر کوچیکه که کسی متوجهش نمیشه...مخصوصا اینکه تو قسمت قهوه ای چشممه...قیافم فوق العاده بیبی فیسه...جوری که اصلا بهم نمیخوره26سالم باشه...میخوره20سالم باشه...از دستشویی امدم بیرون...رفتم سمت اشپزخونه یکم شنیسل گذاشتم تو گرم کن...وهمونجا تو اشپزخونه خوردم...بعد دوباره رو کاناپه هال افتادم...

بزارید از اول بگم که گیج نشید...من الما هستم...کسی که26سال پیش...خودش...با دست های خودش...مسیر زندگیش رو عوض کرد...26سال از اون موقع میگذره...من اون موقع18سالم بود...با برادر دوقلوم ارسام خیلی علاقه به خوندن ذهن داشتم...برادرمم همینطور...

ما شروع کردم به تمرین های ذهن خوانی...ولی اشتباه بزرگی کردیم...اشتباهمون اونجا بود که به جای تمرین ذهن خوانی ...تمرین باز کردن چشم برزخی رو انجام دادیم...یعنی من انجام دادم...طی چند سال پای کسایی به زندگیمون باز شد...کسانی نه از دنیای ما...

از دنیایی که دیدنش برای ما غیر ممکنه...

مافوق طبیعت...دنیای موجودات ارگانیک برادرم دوقلوم بی اثر اذیت اونا خودشو کشت...ومن از خونه خودم رفتم...همراه دوستای صمیمیم هلما وصدف...به یه شهر دیگه...ما رفتیم تهران...اونجا بود که کسانی مثل خودم رو دیدم...بهشون میگفتن...شکارچی ها...اونا موجودات ماورایی رو شکار میکردن وبه چشم جدید من نیاز داشتن...سر دسته اونا سهند بود...ما توگروه یه جن داشتیم...هستی بان ماه...اسمش یول بود...در اخر...

ما موفق شدیم ...ودشمن اصلیمون رو شکست دادیم...واجازه اینو گرفتیم که...دوباره به دنیا بیایم...با یه اینده ای بدون دخالت هیچ موجود بیگانه دیگه...دوباره سرنوشت مارو تو راه هم قرار داد...ولی اونا منو یادشون نمی امد...ما از اول اشنا شدیم

...همه فراموش کردن...همه چیزو...

همه فراموش کردن...به جز من...هیچوقت نفهمیدم چرا من فراموش نکردم...تازه از زندگی جدید خوشم امده بود...که یه چیز بد رو متوجه شدم...

چشم من باز بود...

تازه فهمیدم چرا من فراموش نکردم...اینم فهمیدم که هیچوقت نمیتونی یه زندگی بدون دردسر داشته باشی...

خب....مگه اینکه بمیری

از گذشته امدم بیرون...نگاهم افتاد به ساعت...چه زود گذشت...ساعت2بود...بلند شدم ورفتم سمت اتاقم...وافتادم رو تخت...

چه زود همه چیز بهم ریخت...

حالا فقط یه جاست که دوست دارم همیشه اونجا باشم...بهش میگن...والهالا(Valhalla)

چشمامو بستم وخوابیدم...

من قدرت اینو دارم که تو خوابها به هرجا که میخوام میرم...یه بار اتفاقی وارد والهالا شدم...ولی الان اونجا پاتوق همیشگیم شده...

چشمام گرم شدن ومن خوابم برد...

چشمامو باز کردم...بازم همونجا بودم...والهالا...شهر مرده ...خاکستری رنگ...

اینجا درست مثل یه شهره...ساختمونای خراب وتیره...اسمونی که با ابر های مشکی وسبز وابی تیره پوشیده شده...خورشیدی اینجا نیست...ولی نور هست که ببینی...اینجا از نظر من همیشه شبه...وخب...یه ساحل داره...که شناش به رنگ خاکستری تیره هست...ولی در عوض کلی صدف نورانی داره...ودریای اینجا...اگه واردش بشی...همون قسمت ابی که تو وایسادی...به رنگ ابی روشن در میاد...درخشان...

رو شنای رو ساحل نشستم...دنیای والهالا هیچوقت موجی نداره...اینجا همیشه ساکته...وخب...من اینجا تنها نیستم...ولی کسی کاری به کار کسی نداره...

داشتم به دریا نگاه میکردم که حظور یک نفر رو پیش خودم حس کردم...

_تویی ارسام

آرسام:اره...امشبم امدی اینجا؟

نگاهمو به دریا دوختم

_اره...

اون واقعا برادر دوقلوم نیست...اون تصویری از ارسامه که من ساختمش...توی ذهنم...اولین بار اونو تو زندگی قبلیم دیدم...مثل همزاد ارسام میمونه...ولی حتی همزادشم نیست...اون فقط...تصور من از ارسامه

ارسام:چیه این دنیا برات جالبه الما؟

_نمیدونم...

ارسام:تو منو به خنده میندازی...

_تو چی میدونی؟تو حتی وجودم نداری

ارسام:درسته...من چیزی نمیدونم...ولی بزار یه سوال ازت بپرسم...تو هم چیزی میدونی الما؟

برگشتم سمتش...ولی نبود...من تنها بودم...سرم رو چرخوندم سمت دریای سیاه والهالا...

_نه...

............

چشمامو باز کردم...رو تخت بودم...سرم رو چرخوندم سمت ساعت نزدیکای ساعت8بود بلند شدم

از دستشویی امدم بیرون یه صبحونه خوردم...همون موقع تلفن خونه زنگ خورد...هنوز تو اشپزخونه داشتم صبحونه میخوردم رفت رو پیغام گیر

سارا:سهند داره داد میزنه...دوباره...میخواد ببینتت تو کجایی الما؟...زودتر راه بیفت...راستی...حالت چطوره؟

وقطع شد رفتم سمت اتاقم لباسمو پوشیدم واز در زدم بیرون...سوارماشینم اف جی شدم رنگش مشکی هست وگاز دادم سمت شرکت...وارد شدم دالیا منشیم از رو صندلی بلند شد

_سلام

دالیا:خودتو مرده فرض کن الما...

_باش...

نزدیک اتاقم بودم که در اتاق سهند باز شد

سهند:الما!!!!!!

بی حوصله پوفی کردم وبرگشتم سمتش

_اوه...تویی سهند

سهند:نمکدون...بیا تو اتاقم...

رفتم سمت اتاقش خودش رفت داخل منم پشت سرش رفتم جلسه بود همه تو اتاق سهند بودن

_سلام همه

مسعود:سلام خواهر

هلما:سلام

همه جواب سلامم رو دادن...رفتم نشستم سر میز سهند اون سر میز وایساده بود

سهند:اول همه...تو الما...همیشه باید دیر بیای؟

_خب نه همیشه..میدونی بعضی وقتا...

صدف:قرار بود دیشب به من زنگ بزنی

_اوه...نزدم؟

سهند:الما!!!!!

_خیل خب...خون خودتو کثیف نکن...حالم خوش نبود...

سارا:همیشه میپیچونی...

_هلما ومسعود میدونن ازشون بپرسید

مسعود:راست میگه دیشب عجیب کسل بود...

سهند:این پروژه جدید دستمون خیلی مهمه...پول خوبی هم توشه...واقعا نمیخوام نقصی داشته باشه

_خیل خب...نقشه ها با صدف وسارا ست شما...

صدف:ببخشید میام تو حرفت...نقشه ها ...خب ما به مشکل بر خوریدم

مسعود:من کمکتون میکنم

سارا:مسعود تو باید سر ساختمون باشی

مسعود:به اونم میرسم

هلما:من جاش میرم سر ساختمون

سهند:خب پس حله دیگه

_اره حله...من اول مرخص میشم

زود از رو صندلی پاشدم واز اتاق سهند زدم بیرون

دالیا:زنده ای؟

_اوه اره...

رفتم تو اتاق خودم...یکم از کارا رو ردیف کردم همون موقع تلفن داخلی شرکت زنگ خورد

_چیه دالیا؟

دالیا:رئیس دختر خالتون تشریف اوردن

وای...همینو کم داشتم...ازش متنفرم...عسل دختر خالم از من کوچیکتر...بهش حسودیم میشه...خیلی خیلی خیلی...اخه اخه اون...

دالیا:رئیس؟

برگشتم به دنیا...یه نفس عمیق کشیدم

_بگو بیاد داخل

دالیا:بله

دالیا جلو غریبه ها باهام خودمونی حرف نمیزد در اتاقم زده شد

_بفرمایید

در باز شد وعسل امد داخل...

عسل:سلاااااام خانوم مهندس...چطوری الما؟

_سلام عسل خوبی؟

بلند شدم باهاش دست دادم وتعارف کردم بشینه...عسل سه سال از من کوچیکتره...

_خب دختر خاله چی شده امدی اینجا؟

عسل:راستش امشب همونطور که میدونی همه خونه شماییم...ارسام ازم خواست بهت بگم دیر نیای

_فکر کردم یه دورهمیه کوچیکه؟

عسل:هست...دیر نکنی

_اه نه...

همون موقع دالیا در زد وبا اجازه من امد داخل وبرامون قهوه اورده بود...

_ممنون

دالیا:خواهش میکنم

باخودم درگیر بودم...یعنی ازش بپرسم؟کار درستیه؟ولی نمیتونم نپرسم...

_ام راستی عسل...

عسل:بله

دالیا رفته بود بیرون

_تنها امدی؟

عسل:اه اره...خب میدونی هیراب براش یه کاری پیش امده بود واسه همین منو رسوند اینجا...

_اهان میاد دنبالت؟

عسل:نه خودم میرم...

_میری خونه ما؟

عسل:نه میرم خونه هیراب

بغض تو گلوم رو نمیتونستم قورت بدم...داشت خفم میکرد...من محکوم به چی شدم؟زندگی سخته...حتی بودن دخالت موجودات بیگانه...

_خب کی میخواید عقد کنید؟

عسل:معلوم نیست هیراب هی میخواد بندازتش جلو بابام نمیزاره...میگه زوده

_اهان...

سرم رو انداختم پایین وبه طرح های روی میزم خیره شدم...اون روزو هیچوقت فراموش نمیکنم...هیراب امده بود شرکت تا مثل همیشه بهم سر بزنه...اون روز عسلم امده بود...دیدمشون که دم درباهم اتفاقی اشنا شدن...دیدم که بهم میخندن...من فقط کنار کشیدم ورفتم داخل اتاقم...

عسل:الما؟

به عسل نگاه انداختم بلند شده بود منم بلند شدم

_ببخشید حواسم نبود...چیزی گفتی؟

عسل:بابا یکم از کار بیا بیرون...گفتم شب میبینمت فعلا من رفتم

_اه اره..فعلا

اون رفت خودمو انداختم رو صندلی...

ارسام:حسود خوبی نیستی

_چطور؟

ارسام:بلد نیستی حسودی کنی الما

_هه...تو چی میدونی؟

ارسام:تو چی میدونی؟

همون موقع یه هو در اتاقم باز شد

سهند:با کی حرف میزدی؟؟؟؟

چشماش 4تا شده بود به گوشیم تو دستم اشاره کردم یه نگاهم تو اتاق انداختم ارسام قلابی نبودش

سهند:اهان...

_در زدنم بلد نیستی نه؟

سهند:نه ببین شرکت با تو من میرم میخوای با یول بریم خرید

_برو...

سهند:بای

ورفت...

ساعت طرفای 12 بود که جمع کردم همون موقع در اتاقم باز شد

مسعود:خواهر

پوشه جلو دستم رو بلند کردم وپرت کردم طرفش درو بست خورد به در...دوباره درو باز کرد

مسعود:خواهر عصاب نداری ها...

_صد دفعه گفتم بدون در زدن نیاید تو...وهزار بار گفتم من خواهر تو نیستم

مسعود:باشه ببین...هلما با تو میاد

_باشه برو

مسعود چشمکی بهم زد:خدافظ خواهر

قبل اینکه جوابشو بدم از اتاق رفت بیرون...وسایلمو جمع کردم وبا هلما سوار ماشین شدم

هلما:ببین این چطوره؟

ویه عکس تو گوشیش نشونم داد عکس یه ماشین بود

_چطور؟

هلما:قراره ماشینمون رو عوض کنیم مسعود گفت نظر تورو هم بپرسم

_جالبه...خوب بود...

هلما:بریم خرید؟

_نه بابا خستمه

هلما:پس بریم

با هم دیگه رفتیم هایپر...هلما هر لباسی میدید میخواست پرو کنه منم فقط نگاش میکردم...تو یه مغازه چشمم یه لباسو گرفت...باب سلیقه خودم بود...مشکی سرشونش بنداش می امد دور بازو جلوش مثل گن های قدیمی بود وبند ضربدری میخورد دامنش از جلو کوتاهو از پشت بلند بود وچین چین وپفی بود

_هلما بیا بریم داخل

هلما:سلیقت تو حلقم...

رفتم داخل ومن لباسو پرو کردم درو باز کردم

_چطوره؟

هلما:شبیه خواننده های راک شدی...ترسناکه

_عالیه

درو بستم صدای هلما رو قبلش شندیم که بهم گفت دیوونه لباسو در اوردم وخریدمش

با هلما از مغازه امدیم بیرون

هلما:واقعا خیلی خلی چیزای ترسناکو دوست داری

_لباسه در نظرت ترسناک بود؟به نظر من عالی بود

هلما:به نظر من تو یه متال دیوونه هستی

(متال:یک نوع سبک موسیقی که در واقع زیر مجموعه راک اند رول هست)

_نظر لطفته...بعدم من متال دوست دارم...

سوار ماشین شدیم هلما ورفتیم سمت خونه خودم...

.............

هلما:بدو بابا

_امدم ...

برای اخرین بار تو اینه به خودم نگاه انداختم...همون لباسی که خریدم با جوراب شلواری مشکی طرح ♠( پیک)

که پیک های روش طوسی بود با کفش بندی تا زیر زانوم با یخ شکن وبدون پاشنه...یه متال واقعی...

دور چشمامم خط مشکی کشیده بودم ورژ جیگری زده بودم وسایه مشکی هم زده بودم شالم رو اناختم سرم واز اتاق امدم بیرون

هلما:خب بابا...گفتم متال ولی دیگه نگفتم برو بشو یه متال اصلی

_ما اینیم

سریع در رو باز کردیم وپریدیم تو ماشین...ساعت طرفای5بود روندم سمت خونه خودمون...

وارد کوچه باغ شدیم...

یادمه...اون روزی رو که لبخند زدم...لبخندی که 26سال پیش دنبالش بودم...خوب یادمه...

جلوی در خونه وایسادم بوق زدم...در پارکینگ بازشد ماشینو بردم داخل وبا هلما پیاده شدم...

اسانسور رو زدیم ورفتیم بالا...

جلوی در خونه وایسادیم صدای موسیقی از داخل می امد

_خوبه خودمونی بود...

هلما زنگو زد 2ثانیه بعد ارسام در رو باز کرد...

ارسام:سلااااااام قل خلم

_سلام خل اول

هلما:سلام ارسام

ارسام:هلما تو هم هستی ندیدمت

هلما:مرض

ارسام رفت کنار وما رفتیم داخل...اههههه...همه بودن یه جورای پارتی راه انداخته بودن...ر*ق*ص نور وبساط و دی جی وکلی چیز دیگه...

_ارسام خودمونی دیگه؟

ارسام:اره بابا...

واز کنارم رد شد رفت داخل...هلما لباساشو همون دم در در اورد منم فقط شال سرم بود...درش اوردم مامان وبابا امدن جلو

_سلام مامان...سلام بابا

بابا:به ببین کی امد بالاخره؟...خل دوم

_قل بابا قل

مامان:خوش امدی عزیزم...

دوتاشونو ب*غ*ل کردم...

صدای موسیقی داخل خونه کر کننده بود

هلما:بیا

دستمو گرفت وکشید همه بودن دوستام فامیلام...خاله...همه

به اندازه یک ساعت با همه سلام واحوال پرسی کردم در اخر روی مبل وارفتم ارسام امد نشست کنارم

آرسام:چته پکری؟

_کار کار کار...پکری هم داره...

آرسام:اره

همون موقع صدای ایفون امد سارا رفت درو باز کرد نمیدیدم کی امده ولی یکدفعه صداشون رو شنیدم نا خوداگاه بلند شدم که آرسام با تعجب نگام کرد...نگاهم به در بود...خودش بود...هیراب...فرشته باد من...

من؟...نه دگه منی وجود نداشت...اون الان فرشته یکی دیگه بود...یکی ازش کوچیکتره...عسل امد جلو با خوشحالی ب*غ*لم کرد منم به سختی دستمو انداختم دورش

عسل:خوبی؟

_اوهوم...خوش امدید بفرمایید

پشت سرش هیراب امد جلو دستشو اورد بالا

هیراب:سلام خواهر...

خواهر؟این واژه جدیدیه که هیراب صدام میکنه؟میشه گفت از بعد مراسم نامزدیش با عسل دیگه ندیدمش...رابطمون سرد شد...اونه رابطمون مرد...

دستمو اروم گذاشتم تو دستش وبا بغض پنهان گفتم

_سلام خوش امدی...بفرمایید

خودمم نشستم سر جام هنوزم بغض داشتم...بغضم داشت خفم میکرد...یه لحضه یاد زندگی گذشته افتادم...اون روزی که هیراب پیش یول اعتراف کرد عاشق من شده...ومن چقدر عصبانی شدم وکلی سرش داد کشیدم که تو یه بچه ای...همش بخاطر اینکه اون از من کوچیکتر بود...در اخر هلما یه توگوشی مشت بهم زد ...

اهی کشیدم

آرسام:هی...بخند...

با تعجب برگشتم سمتش

_چ...چی؟

آرسام لبخندی زد وبه روبه رو خیره شد

آرسام:وقتی تو میخندی من خوشحالم...

اگه بگم اون لحضه داشتم پس می افتادم شوخی نمیکنم...این...این درست مثل یه فیلم جلوم بود...توی زندگی قبلیم هم ارسام همین کلمه هارو بهم گفت من بهش گفتم که میترسم...

آرسام:بهم قول بده که بخندی الما...

این یکی دیگه ضربه اخرو بهم زد...این جمله ای بود که قبل از پریدن از رو پشت بام بهم گفت...وازم قول گرفت که دوباره بخندم...من تمام وقتم رو برای آرسام جنگیدم برای قولی که بهش دادم...وموفقم شدم وحالا توی زندگی جدیدم ارسام میخواد همین قول رو ازم بگیره

_من...من قول میدم...

ارسام خندید ومحکم ب*غ*لم کرد منم همینطور همون موقع همه شروع کردن به دست زدن برگشتم با تعجب نگاه کردم آرسامم شروع کرد به دست زدن همون موقع صدف از تو اشپزخونه با یه کیک که روش شمع بود امد بیرون...زبونم بند امده بود...امروز تولدم بود...

صدف کیک رو درست رو به روی من روی میز گذاشت یکدفعه همه باهم خوندن

_یالا شعما رو فوت کن

یالا شعما رو فوت کن

یالا شعما رو فوت کن

امدم فوت کنم که مسعود یکدفعه گفت:خواهر ارزو یادت نره...

آرزو؟...خب چه آرزویی کنم؟...

من آرزویی ندارم...اهان فهمیدم...شاید یه روزی بدردم بخوره...

من آرزو میکنم...که آرزوم رو نگه دارم برای روزی که شاید یه درخواست داشته باشم...

چشمامو بستم وشمع هارو فوت کردم...

صدای دست زدن همه بلند شد مسعود دوباره ضبط رو روشن کرد همه امدن وسط

تولدت مبارک ، تولدت مبارک ، تولدت مبارک

یه حس خوبی امشب توی دلم هست شب به این خوبی هیچکس ندیده

مردی خوشبخت تر از من توی دنیا نمی تونه باشه خیلی بعیده

چقدر شیرینه این لبخند نازت تو رو از ته قلبم دوست دارم

هر چی قشنگی هستش توی رویا تو که پیشه منی کنار می ذارم

بازم یه جور مهربون نگام کن دلم بدجوری به عشق تو گیره

من اونقدر به تو وابسته شدم که یه لحظه فکرت از سرم نمیره

♫♫♫♫♫♫

♫♫♫♫♫♫

تولدت مبارک ، تولدت مبارک ، تولدت مبارک

روی کیک تولدت نوشتم جونم بسته به جونت.نازنینم

تو یه قسمتی از وجودم هستی نیاد روزی که اشکات و ببینم

می دونی بهترین شب توی عمرم شب تولدت توئه عزیزم

همه دار و ندار زندگیم و اگه بخوای به پات می ریزم

بازم یه جور مهربون نگام کن دلم بد جوری به عشق تو گیره

من اونقدر به تو وابسته شدم که یه لحظه فکرت از سرم نمیره

تولدت مبارک ، تولدت مبارک ، تولدت مبارک

دیوونه خودشونم با اهنگ میخوندن منم دست میزدم براشون هلما امد دست منو کشید برد وسط

_نمیخوام بر*ق*صم

دالیا:مجبوری

همه دورم حلقه زدن وشروع کردن به چرخیدن منم فقط وایساده بودم دست میزدم

آرسام:بر*ق*ص دیگه

هلما:بابا ناز میکنه

سارا:خودم میخرم

صدف:مگه رفیق شفیقش مرده؟

مسعود:خواهر بر*ق*ص دیگه

دالیا:خودم شاباش بهت میدما

سهند:مهندس بعد از این کلاس نیا بابا

یول:بر*ق*ص الما

یه لبخند به همشون زدم وشروع کردم به ر*ق*صیدن...تنهام خوشیم این بود که همشون رو توی زندگی جدید پیدا کردم...همه رو..خوشحال بودم که حالا یول یه انسانه هرچند خودش چیزی از زندگی قبلیش نمیدونه وفکر میکنه از اول یک انسان بوده...یا حتی سهند نمیدونه که تو زندگی قبلیش رئیس گروه شکارچی ها بوده...

بعد ر*ق*ص کیک خوردیم که شکل قلب صورتی بزرگی بود...بعدم شام آرسام رفت برام یه بشقاب لازانیا کشید واورد همه ما جوونا دور هم نشسته بودیم...ومیخندیدیم...همه بودن به جز هیراب وعسل ...اون دوتا کنار هم فضای عاشقونه ساخته بودن...بی حوصله پوفی کردم ورومو ازشون برگردوندم...

سهند:نه واقعا منتظر شاباش بودی نه؟

آرسام:هههه نمکدون...

سارا:اون آرسام غیرتی میشود

مسعود:پایه اید فردا بریم شمال...

_نه کلی کار داریم

دالیا:3روز تعطیلیه الما بریم دیگه

_من نمیدونم خودتون برنامه بریزید

ارسام:دور منو که خط بکشید...کلی کار دارم

هلما:منم همینطور

صدف:منم نمیتونم بیام

سارا:اقا هرکی میاد دستا بالا

فقط قرار شد منو سهند ویول ومسعود وسارا ودالیا بریم...سارا برگشت سمت هیراب

سارا:شما میایید؟

عسل:کجا؟

دالیا:شمال 3روزه

عسل:من فکر نکنم بتونم...

هیراب:اره من میام

عسل چپ چپ نگاه هیراب کرد ولی هیراب بی خیال به ما نگاه میکرد...احساسم بهم میگفت هیراب دوست داره با گروه ما باشه...

شب با کلی اسرار مامان وبابا وارسام که بمونم دست وپا زدم اخرم راضیشون کردم که زود به زود بهشون سر میزنم

.............

خسته وداغون رو مبل دراز کشیدم...ساعت3نصف شب رو نشون میداد رفتم سمت اتاقم وخوابیدم...

چشمامو باز کردم تو والهالا بودم...

دنیای مردگان...

رو شنا نشستم...

آرسام:تولدت مبارک...

_ممنون...

آرسام:خب پس...امشب برات خاطره ها زنده شدن نه؟

_اره یه جورایی

حس کردم یه صدایی امد مثل پریدم یکی از یه جای بلند با تعجب به ارسام خیره شدم صدا از داخل سرم بود

آرسام:بهتره برگردی

سریع چشمامو بستم و....

چشمامو باز کردم تو تخت بودم زود نشستم رو تخت...دقت کردم هیچ صدایی نمی امد...

همونجور رو تخت نشسته بودم که صدای کوبیده شدن در پایین امد با سرعت از رو تختم بلند شدم ودویدم پایین از تو اشپزخونه یه چاقو برداشتم رفتم سمت در رودی خونه صدا از اونجا امد...چاقو رو دست گرفتم دستم به دیوار کنار در تکیه دادم ودستگیره رو چرخوندم در باز شد پریدم جلو در...کسی نبود جلو در یه کارتون بود...با چشم سوم یه نگاهی اطراف خونه کردم...هیچی...هیچی نبود حتی یه هاله...جعبه رو برداشتم ورفتم داخل ودرو بستم رو مبل نشستم وکارتون کرمی رنگ رو گذاشتم جلو رو میز...نفس ارومی کشیدم

آرسام:ترسیدی نه؟

سرم رو اوردم بالا

_نه...

آرسام:بنظر ترسیده میایی

_فقط...دوست ندارم اون اتفاقا تکرار بشه

ارسام:تو که اتفاقا دوست داری تکرار بشه

_نمیخوام کسی صدمه ببینه...فهمیدی؟

ارسام:هر چی...نمیخوای بازش کنی؟

وبه جعبه اشاره کرد یه نگاه به جعبه کردم دهنم رو باز کردم تا یه چی به ارسام قلابی بگم که دیدم نیست...با چاقو تو دستم چسب روی جعبه رو بریدم اروم بازش کردم...سرم رو انداختم پایین وبه مبل تکیه دادم...

چطوری ممکنه؟

من مطمئن بودم که اینا جاشون امنه...

پس چطوری الان جلومن؟

اینا باید الان زیر کریستال یخی توی اون دنیا باشند...دنیای موجودات ارگانیک...

یه بار دیگه نگاهی بهشون انداختم...همشون بودن وسالم...دست بردم سمت استوانه قدیمی خودم...وبرش داشتم...پوفی کردم وگذاشتمش کنار بقیه...

کارتون رو بستم وگذاشتم زیر تختم تا خود صبح نخوابیدم...فکر میکردم...به زندگی قبلیم...

یعنی کی اونا اورده؟

من حالا باچی طرفم؟

یه جن؟

یه ادم؟

دوسته یا دشمن؟

انقدر به این سوالا فکر کردم که صبح شد از پنجره اتاقم یه نگاه به بیرون انداختم افتاب داشت می امد بالا از این منظره ها خوشم می امد بلند شدم رفتم تو تراس باد میخورد به موهام هوای این موقع یکم سرد بود...اهی کشیدم

این روزا چقدر مزخرف شدم جوری که حالم از خودم بهم میخوره...تمام زندگیم شده فکر کردن به زندگی قبلیم...هرچند هم دوست دارم برگردم به اون موقع...هم دوست ندارم برگردم...رفتم داخل یکم برای خودم صبحونه حاظر کردم تخم مرغ با نون تست...رو صندلی تو اشپز خونه نشستم وخوردم تصمیم گرفتم عوض شم...اره...تا کی باید اینجوری ادامه بدم...ناسلامتی 26سالمه ...

ههه...اره 26سالمه ودارم مثل دخترای19ساله رفتار میکنم

دپرس شدم...

بلند شدم رفتم تواتاقم لباسمو پوشیدم واز خونه زدم بیرون سوار ماشین شدم وراه افتادم در پارکینگ رو با کنترل باز کردم موقعی که داشتم از در میرفتم بیرون توجهم به یکی که کنار ستون برق نشسته بود جلب شده...قیافشو نمیدیدم سویشرت پوشیده بود کلاشم رو سرش بود...ولی اندام نحیفی داشت...بی خیال پامو رو گاز فشار دادم ورفتم سمت شرکت....

رفتم تو راهرو دالیا با ورود من برخواست تو سالن پر ادم بود

دالیا:اینم نقشه های اصلاح شده یه نگاه بهشون بنداز

_نگو که مسعود وصدف وسارا اونا رو به این زودی کامل کردن

دالیا:همش نیست...ولی از اونجا که فهمیدم دارن تلاش زیادی میکنند