رمان 180 درجه به قلم MaNa91

ژانر : #عاشقانه #طنز

خلاصه :

گلسا معین دختر جوان و اهل هنریه که وضع مالی خوبی نداره به طور اتفاقی، صاحب خونه اش رومی شناسه و می فهمه که فاصله ی کمی با مرگ نداره. برای ارثیه اش نقشه می کشه و در این بین؛با رهی رهنما آشنا می شه. کسی که دست روی دست نمی ذاره و بی خیال اموال عمه ی بزرگش نمی شه. ۱۸۰ درجه روایتگر ریتم زندگی عادی این دونفر با تمام رقابت ها ودوستی ها و دشمنی هاشونه …

"یا حق"

"همه ی حقیقت دروغ است و دروغین ترین نبرد میان من و "من" ! همه مرا بر گردن هنر آویزید یا هنر را بر گردن من ... !"

زندگی رسم خوشایندی است

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ

پرشی دارد اندازه عشق

زندگی چیزی نیست که لب طاقچه عادت از یادمن و تو برود

زندگی جذبه دستی است که می چیند

زندگی نوبر انجیر سیاه در دهان گس تابستان است

زندگی بعد درخت است به چشم حشره

زندگی

تجربه شب پره در تاریکی است

زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد

زندگی سوت قطاری است که درخواب پلی می پیچد

زندگی دیدن یک باغچه از شیشه مسدود هواپیماست

خبر رفتن موشک به فضا

لمس تنهایی ماه

فکر بوییدن گل در کره ای دیگر

زندگی شستن یک بشقاب است

زندگی یافتن سکه دهشاهی در جوی خیابان است

زندگی مجذور آینه است

زندگی گل به توان ابدیت

زندگی ضرب زمین در ضربان دل ما

زندگی هندسه ساده و یکسان نفسهاست

هر کجا هستم باشم

آسمان مال من است

پنجره فکر هوا عشق زمین مال من است

چه اهمیت دارد

گاه

اگر می رویند

قارچ های غربت ؟

(سهراب سپهری)

***

کتاب فروشی های قدیمی خیلی براش جالب بودن. همیشه حس و حال خوب و نوستالژیکی داشتن و توشون یه بوی خاصی می پیچید. بوی خاطره، زندگی، فرهیختگی ... ! گلسا چرخید و پشت سرش و نگاه کرد. یکی از همین کتاب فروشی ها درست پشت سرش بود. لبخندی از سر رضایت زد و درو هل داد. زنگ قدیمیِ بالای در صدا داد. همون بوی مخصوص گرد و خاک و کتاب توی هوا بود.

زن کتاب فروش سرشو بالا گرفت. چه عجب ... بالاخره بعد مدت ها یکی در کتاب فروشی شو باز کرده بود! یه دختر جوون بود. یه عینک بزرگ، از اینا که جدیدا جوونا می زدن، زده بود ... مانتوی بامزه ی بلند آجری پوشیده بود وشالش قرمز بود. با موهای سیاه و یه دوربین عکاسی بزرگ که به گردنش آویزون بود و یه دستش هم به بند کوله پشتی اش گرفته بود.

آن چنان با عشق و علاقه به در و دیوارهای کتاب فروشی نگاه می کرد که زن فکر کرد یه کرم کتابه! تندی سرشو برگردوند. با دیدن زن لبخندی زد و گفت:

-اِ ... سلام!

زن کتابشو بست و کنار گذاشت.

-سلام عزیزم. خوش اومدی.

درحالی که خم شده بود و لا به لای کتاب ها رو نگاه می کرد گفت:

-چه مغازه ی باحالی ... من خیلی وقته دنبال این جور کتاب فروشی هام. دیگه رسما می شه گفت نسل شون منقرض شده ...

زن با تعجب ابروهاشو انداخت بالا. خنده ای از سر تعجب کرد و گفت:

-و همین طور می شه گفت نسل جوونایی مثل تو هم منقرض شده ... دیگه کسی اینجاها نمیاد.

-اوهوم. دقیقا ...

یه کتاب قطور که رنگ کاغذاش زرد هم شده بود برداشت و پشتش و نگاه کرد. لبخندی زد و گفت:

-اینو ... این جدی جدی هفتصد تومن بوده؟!

زن خندید و گفت:

-می بینی که ... عجیبه. نه؟

-خیلی. ما که آس و پاسیم.

نگاهی به ساعت مچی اش کرد. زد توی سرش و به هوا نگاه کرد. داشت تاریک می شد. صدای اذان میومد. زیرلب گفت:

-باید برم.

تندی خداحافظی کرد و سمت در دوید. زن لبخند پررنگی زد و سرشو دوباره توی کتابش کرد. این روزا از این جوونا خیلی کم پیدا می شدن. جوون های بزرگسال. آهسته انگشت هاش رو زیر سطرهای کتاب حرکت داد ...

×××

گلسا دستشو به کمرش زد و با کلافگی به نگهبان پشت دروازه نگاه کرد. نگهبان که نبود ... یه پسر نوجوون شونزده-هیفده ساله بود. گلسا گفت:

-بابا مگه دژ نظامیه که می گی تا هوا تاریک شه ما درو می بندیم!

تا پسر اومد دهنشو باز کنه گلسا تندی اضافه کرد:

-خانوم گفتن!

صداشو خشدار و دورگه کرد و ادای پسر رو درآورد. بنده خدا صداش درحال تغییر بود و مثل صدای خروس سرماخورده بود. گلسا چشماشو ریز کرد و گفت:

-حالا بذار بیام تو دیگه ... پسر جان چرا نمی فهمی؟ همین پریروز این خانوم تون خونه نقلی طبقه پایین و به من اجاره داد.

پسره با شک و تردید دستی به سرش کشید و به گلسا نگاه کرد. گفت:

-فقط ... مطمئنین خانوم ... ؟

-آره! آخه به تیپ و قیافه ی من میاد دزد باشم؟

پسره پررو پررو شروع کرد به برانداز کردن گلسا تا ببینه قیافش به دزدا می خوره یا نه. گلسا چشماشو پشت عینک بزرگش گرد کرد و با اخم گفت:

-هی سنگ پای قزوین! درو باز کن ببینم ... ماشالا کم هم نمیاره. من جای خواهر بزرگتم ها ... درو باز کن دیگه. لج نکن. می خوای یه کاری کن اون زن بدبخت با واکر بیاد پایین؟

پسره دیگه هیچی نگفت و دروازه رو با کلیدش آهسته باز کرد و گفت:

-ببخشید ولی خودتون که بهتر می دونین. یه زن تنهای پولداره و نگرانی هاش دیگه ...

گلسا با کنجکاوی نگاهش کرد. دهنشو باز کرد تا تکرار کنه : پولداره؟

ولی تندی دهنشو بست. اگه می گفت خیلی محترمانه بیرونش می کرد و می گفت دیگه مطمئن شدم که دزدی! گلسا سرشو تکون داد و پشت حیاط بزرگ خونه رفت. در انباری کوچیک زیر راه پله رو با کلید باز کرد و رفت تو.

کوله اش رو یه گوشه انداخت و با خودش بلند گفت:

-تنها پزی که می تونیم بدیم اینه که خونمون بالاشهره!

اضافه کرد:

-البته این قسمتشو که «یه انباری توی بالاشهره» رو حذف می کنیم.

این براش سوال بود که چه جوری این زن با این همه پول حاضر شده بود انباری شو به یه دختر جوون اجاره بده؟! واقعا می تونست؟ با این همه پول دیگه چی کار به چندرغاز اجاره ی گلسا داشت؟ ولی گلسا دوباره بلند به خودش گفت:

-می گن لنگه کفش توی بیابون غنیمته همینه دیگه...دیگه از همینم ایراد نگیر وگرنه خدا ازت می گیره!

لباساشو عوض کرد و روی تخت کم ارتفاع گوشه ی اتاق افتاد. اه. یادش رفته بود چراغو خاموش کنه. با مشت زد روی لبه ی تخت و زیرلب گفت:

-تف تو این شانس.

پاشد و عینکش و روی میز گذاشت. چراغو خاموش کرد و زیر پتو گلوله شد و پتو رو روی کله اش کشید. چند دقیقه بعد فقط صدای تنفس منظم گلسا توی اتاق می پیچید.

صبح فردا با بی میلی دل از تختش کند و سمت کمدش رفت. لباساشو پوشید و یه لیوان چایی سر کشید. زبونش هم سوخت و درحالی که دوربینشو دور گردنش می انداخت و هنوز بند کتونی هاش باز بود از انباری نمور و تاریک، بیرون اومد. نگاهی به خونه ی نسبتا بزرگ انداخت. یه زن تنها اینجا زندگی می کرد. امیدوار بود که یهویی فوت نشه چون اون وقت همه-خصوصا اون پسره ی نگهبان-به گلسا شک می کردن و می گفتن که اون کشتتش.

-زیادی کتاب جنایی خوندی.

از جلوی در اتاق نگهبانی رد می شد که دید پسرک داره دولپی یه لقمه توی دهنش می کنه. سرشو کرد توی پنجره ی اتاقک و گفت:

-خفه نشی. معده ات اول صبحی ارور می ده.

یهو ترسید و نزدیک بود راستی راستی خفه بشه. گلسا خندید و گفت:

-نمیری بچه. ببین من دارم می رم. شب دوباره مشنگ بازی درنیاری. خب قیافمو ببین که باز یادت نره. خب؟

-باشه یادم می مونه. شبیه مگسی.

دوباره چشمای گلسا اندازه یه کاسه شد و گفت:

-منو می گی؟!

پسره با وحشت تندی گفت:

-نه نه ... بابامو گفتم!

گلسا خنده اش گرفته بود ولی عینکش و روی بینی اش جلو تر داد و گفت:

-این عینکه واقعی نیست. ولی برام شانس میاره. هیچم شبیه مگس نیستم. بهتر از قیافه ی توئه با اون جوش های غرور جوانی. برو خودتو اصلاح کن عمویی تو آینده ی جامعه ای.

بعد خندید و دستشو تکون داد و رفت. پسر نگهبان ابروهاشو بالا انداخت. صدای باباش اومد:

-عــلــی! علی! صبحونه ات و خوردی؟ بجنب پسر دیگه!

-الان بابا!

این دختره ی خل و چل هم یه کاری کرد به صبحونه اش نرسه ... نه. خل و چل نبود! شاید یه ذره ... متفاوت بود. یه مدل عجیب و غریب.

سرکوچه گلسا داشت هندزفری هاشو توی گوشش می کرد. کوله اش رو روی دوشش جا به جا کرد. می خواست این روزا که دیگه یه عکاس درست و حسابی به شمار میومد یه زندگی نو بسازه. عکس های جذاب هنری بگیره و باهاشون یه گالری شخصی بزنه. یه گالری که فقط اسم گلسا معین سردرش زیر نور آفتاب برق بزنه ... بعد یه خونه ی جانانه بگیره که مناسب شان یه عکاس حرفه ای باشه ...

گلسا دختری بود که بیشتر لحظه ها توی رویاهاش زندگی می کرد. نه توی دنیای واقعی. این طوری براش بهتر هم بود. نگاهی به ساعت مچی قدیمی اش کرد. دوتا ساعت مچی دستش بود. ولی یکی اش زیر آستین مانتوش قایم بود. نمی خواست کسی مسخره اش کنه. یکی اش به وقت تهران بود و اون یکی به وقت ونیز. شهری که همیشه آرزو داشت بهش سفر کنه.

خب هنوز وقت داشت. می تونست بره کتاب فروشی ای که تازه پیدا کرده بود. چتری هاش رو که جدیدا داشتن بلند می شدن رو از جلوی صورتش کنار زد و سمت میدون محسنی میرداماد راه افتاد. جلوی در شیشه ای کتاب فروشی رسید. شونه هاش افتادن ... ای لعنتی. تابلوی بزرگ «تعطیل است» پشت شیشه به گلسا دهن کجی می کرد.

***

رهی سعی کردن با کمترین سروصدا از پله ها پایین بیاد. خوشبختانه به در رسید ولی تا درو باز کرد صدای پدرش اومد:

-کجا؟

رهی پلک هاشو روی هم فشار داد و دوباره چشماشو باز کرد. آقای «کجا» پیداش شد! برگشت و خیلی خشک گفت:

-می رم پیش رها.

توضیح مختصری بود، ولی برای اون کافی به نظر می رسید.

پدرش سرشو تکون داد و با ابروهای بالا رفته نگاهش کرد. رهی سرشو تکون داد و گفت:

-بله؟

پدرش با لحن حق به جانبی گفت:

-هیچی! به سلامت!

از وقتی قدش از باباش بلندتر شده بود حس می کرد اعتماد به نفسش بیشتر شده و راحت تر می تونه جلوش وایسته. راحت تر می تونه جلوش قد علم کنه و حرف بزنه. سرشو تکون داد و درو بست.

این بابا هم که بی خیال هیچی نمی شد. فکر می کرد رهی می دونه مادرش کجاست که بره پیشش! چه چرندیاتی. در ماشینشو باز کرد و نشست. آینه های ماشینو تنظیم کرد. خیلی وقت بود که ته ریشش و نزده بود. خیلی غارنشینی نشده بود. فقط یه ته ریش بود. جدیدا حوصله هیچ کاریو نداشت. حوصله زندگی نداشت ... به قول یه دوستی نه انگیزه ای برای خواب، نه انگیزه ای برای بیداری! همش تکرار و تکرر و درد و بلا بود که از چپ و راست براش می بارید!

موبایلش زنگ می خورد. هندزفری هاشو توی گوشش گذاشت و درحالی که دنده عقب می گرفت تا از پارکینگ دربیاد گفت:

-الــو؟

صدای شاد و سرحال آبتین اومد:

-الو واترپلو ... باقالی پلو ... چه طوری چشم ابرو قشنگ؟

رهی لبخندی زد. آبتین هم دیوونه ای بود برا خودشا ... کوتاه خندید و گفت:

-سلام. چته شنگول می زنی؟

-تو بگو من کی شنگول نزدم؟!

-همین ... ! فرمایش؟

-چه بی اعصاب.

رهی ابروهاشو بالا انداخت و با لحن خود آبتین گفت:

-تو بگو من کی بی اعصاب نبودم؟

-به نکته ی خوبی اشاره کردی.

زد توی خط جدی و گفت:

-ببین رهی ... این شرکت بی صاحاب مونده ها ... تو نمی خوای بیای؟ بابا خب برادر من چرا به خودت زحمت می دی. یه وکالت به من بده ... یه کاری بکن که این شرکت رسما به طور تام مال من شه دیگه. چرا پا نمی شی بیای؟

رهی می دونست که آبتین شوخی می کنه ولی گفت:

-زبونتو گاز بگیر ... مگه منو خر حاج فرهاد رهنما گاز گرفته، که شرکتو بدم به تو؟

-فعلا که گاز گرفته!

-خیله خب. اگه شد فردا یه سری می زنم.

-اگر و اما و شاید نداریم رهی ... جون داداش بیا دیگه. همه اهل شرکت فکر کردن تو مفقودالثر شدی ... به ملکوت اعلی پیوستی ... بیا دیگه!

رهی خندید و گفت:

-باشه.

-آی قربونت. خدافظ.

-خدافظ.

رهی گوشی رو کنار گذاشت و پوفی کرد. این وسط فقط شرکت و کم داشت. یاد روزای اولی افتاد که شرکتو تاسیس کرده بودن ... یه ساختمون بزرگ و خالی...فقط اون و آبتین بودن. شیش سال پیش. پدرش گفته بود که باید تمام کارهاش و خودت بکنی. شیشه رو کشید پایین. باد گرمی به صورتش خورد.

اه. چند وقت دیگه تولد بیست و هشت سالگی اش بود. دیگه باید مستقل زندگی می کرد. مثل رها. جلوی در خونه اش نگه داشت و از ماشین پیاده شد. به نظرش پدرش آدم کوته فکری بود. تنها گذاشتن یه دختر سی ساله توی این جامعه کار احمقانه ای بود. حماقت محض بود!

کلید داشت. درو باز کرد و رفت تو. منتهی کلید آپارتمان رها رو نداشت. تقه ای به در زد. چندلحظه بعد رها درو باز کرد. لبخندی زد و گفت:

-رهی؟ بابا تو که عین روح القدوس می مونی ... یه خبر بده قبل از اومدنت!

رهی یکی از ابروهاشو بالا انداخت و گفت:

-علیک سلام. من دم در راحتم. تو رو خدا اصرار نکن که بیام تو!

رها خنده ای کرد و از جلوی در رفت کنار و گفت:

-بیا تو ببینم.

درو با پاش بست و رفت توی آشپزخونه. خونه ی رها همیشه مرتب بود و بوی عطر ملایمی هم توی خونه اش میومد. درحالی که در کابینت ها رو باز و بسته می کرد از رهی پرسید:

-باز آقای «کجا» بهت گیر نداد؟

-خودت چی فکر می کنی؟

رها پوزخندی زد و شونه هاشو بالا انداخت. خوب می دونست. سینی چایی رو جلوی رهی گرفت و گفت:

-خیلی خوشحالم که از دستش خلاص شدم!

رهی اخم کوچیکی کرد و گفت:

-ولی من خوشحال نیستم.

-تو هیچ وقت خوشحال نبودی. دو ساله که تا بحث این موضوع ها پیش میاد اخم می کنی و(صداشو کلفت کرد) می گی درست نیست یه دختر بین این همه گرگ بیفته!

خندید و به شوخی گفت:

-یعنی حاجی رسما اعلام کردی که ما بزغاله کوهی هستیم دیگه!

رهی لبخند کوچیکی زد و به مبل تکیه کرد. رها فنجون شو برداشت و گفت:

-در هرصورت تو هم باید یه مدت دیگه مستقل بشی...یادت که نرفته؟ ببینم بودجه ی شرکت تون اون قدر هست که ...

قبل از اینکه حرفشو تموم کنه رهی با قاطعیت گفت:

-نــه.

-این قدر مطمئنی؟

-هوم.

شروع به توضیح دادن کرد:

-اگه من بخوام بدون کمک بابا هم خونه بخرم،هم ماشین بخرم،هم خرج زندگیمو بدم ... دیگه هیچی ندارم! می دونی که من و آبتین قراردادمون ملانصرالدینی نیست. هرکی هر شیش ماه بیشتر زحمت بکشه به اندازه ی سهمش می گیره. نه نصف نصف.

مکثی کرد و گفت:

-منم این مدت خیلی کم رفتم.

-برای چی؟

-وقت نداشتم.

-ولی من هستم. من کمکت می کنم رهی ...

-بی خیال رها. خودم از پسش برمیام.

چشمکی بهش زد و گفت:

-اون قدر بدبخت نیستم که بخوام از یه دختر پول بگیرم.

رها مشتی به بازوش زد و گفت:

-جدی گفتم!

-منم جدی گفتم.

رها تصمیم گرفت که دیگه این بحث و تموم کنه. وقتی رهی می گفت می تونه پس حتما می تونست. همیشه سر تصمیماتش می موند. محکم ترین اراده رو، رهی توی خونواده شون داشت.

رها از پشت اپن نگاه رضایت بخشی به برادرش کرد ... نگران بود. هم خودش، هم رهی. برای عوض شدن حال و هوا، بلند گفت:

-بابا این هیکل قشنگ چیه رفتی برای خودت ردیف کردی رهی...؟!

رهی با تعجب گفت:

-هان!؟ مگه چیه؟

رها با لحن بامزه ای گفت:

-پسر باید شیکم داشته باشه آدم دهنشو بذاره روش صدا دربیاره بخنده ... کلی حال می ده. هیکل قشنگ می کنین دیگه نمی شه. والا به قرآن...

رهی خندید و گفت:

-یعنی تو فکر می کنی که پسر باید شکم داشته باشه؟

-صددرصد!

رها یهو بشکنی زد و گفت:

-رهـــی! یه چیزی!

رهی با بی حوصلگی گفت:

-چیه ... ؟ می خوای بگی چاق شم؟ برو بابا ...

-چرا چرت می گی.

رها با قیافه ای که انگار لامپ بالای سرش روشن شده باشه گفت:

-می تونی بری با یه دختر پولدار ازدواج کنی. یه دختر خرپول!

رهی نچی کرد. باز این دختره زیاد سراغ رمان رفته بود. زد روی پاش و گفت:

-خدا همه مریضای مملکت و شفا بده.

رها پاشو به زمین کوبید و بلند گفت:

-جدی بـــودم!

-می دونم رها!اِ! هی هرچی می شه می گه جدی بودم. می دونم جدی بودی خواهر من ولی اصلا پیشنهاد خوبی نبود این وسط فقط زن گرفتنم مونده.

رها شونه هاشو بالا انداخت و گفت:

-از قدیم گفتن به حرف خواهر بزرگتان گوش دهید. شاید حکمتی درآن باشد!

رهی چندبار پلک زد و نگاهش کرد. رها زیرلب اضافه کرد:

-روایت از رها رهنما،خواهر بزرگ اعلـــم!

گلسا با کتونی اش به سنگریزه ی جلوی پاش ضربه ی محکمی زد. پدرش، همیشه وقتی یه چیزی جلوی پاش بود شوتش می کرد. به گلسا می گفت همیشه با نوک کفشت ضربه بزن. این طوری خیلی دورتر می ره. گلسا لبخندی زد. یادآوری خاطراتشو دوست داشت.

کتاب فروشی بسته رو که دیده بود قشنگ یه ضدحال خورده بود وسط وجودش! زودتر از همیشه به گالری رسیده بود. ترانه توی گالری نشسته بود و یه پاش رو روی پای دیگه اش انداخته بود و با پرستیژ مزخرف همیشگی اش داشت کتاب می خوند.

گلسا حاضر بود سر هرچی که داره شرط ببنده که ترانه واقعا کتابه رو نمی خوند. اینم جزو پرستیژ مزخرف اش بود! درو هل داد و رفت تو. ترانه سرشو بالا گرفت و لبخند یه طرفه ی مخصوص خودشو زد. اصرار می کرد که این مدل لبخندشه و پوزخند نیست ولی گلسا هم همیشه اصرار داشت که کلا مدل ترانه پوزخنده. ترانه اصلا لبخند بلد نیست!

-به به...گلسا جون! چه جالبه. امروز زود اومدی!

گلسا هم لبخند مصنوعی ای زد و گفت:

-آره! آخه همیشه «به موقع» میومدم. این دفعه تصمیم گرفتم «زود» بیام.

هاها. کوله پشتی اش رو پشت میزش که ته گالری بود گذاشت. ترانه سر گالری می نشست. از بس که می خواست با مشتری ها ورور کنه و خودشو نشون بده ... برعکس گلسا. ترجیح می داد بره ته گالری بشینه و سرش به کار خودش گرم باشه.

نشست پشت میزش و با علاقه به عکسای با کیفیت و خوشگلی که توی گالری پر بودن نگاه کرد. گالری از دوتا بخش نقاشی و عکاسی تشکیل می شد. گلسا خیلی بهتر از ترانه عکس می گرفت و موضوع هایی هم که انتخاب می کرد خیلی جالب تر بودن ... ترانه هم ته دلش اینو می دونست و به گلسا حسودی اش می شد.

گلسا با انگشتاش روی میز ضرب گرفت. انگار شریک مرگی اومده بود که گلسا خر شد و رفت ترانه رو به عنوان شریک انتخاب کرد! ولی چه می شه کرد دیگه...

از بچگی دلش یه گالری می خواست ولی تنهایی نمی تونست از پسش بربیاد. هوم ... همین الانشم خیلی بد نبود. ولی اگه می شد ترانه از توی دکوراسیون گالری خط بزنه خیلی خوب تر می شد. زیرلب یه آهنگی رو زمزمه می کرد و از توی کوله اش کتابشو درمیاورد ...

-از آدمای شهر بیزارم...چون با یکی شون خاطره دارم...به من نگو با عشق بی رحمی...

درگالری باز شد و «دیلاق» اومد تو. دیلاق اسمی بود که ترانه و گلسا روی پسر قدبلندی که تقریبا هرهفته دوبار میومد گالری شون گذاشته بودن. یه عینک گنده ته استکانی می زد و صورتش لاغر لاغر بود. قدش هم فوق العاده بلند بود ... گلسا لبخندی زد و ترانه هم یکی از ابروهاشو بالا انداخت. به قول ترانه پسره خیلی "ریاضو" بود!

هیچ وقتم پیش ترانه نمی رفت چون ترانه همش با ابروهای بالا رفته نگاهش می کرد یا اصلا نگاهش نمی کرد. گلسا عینکشو روی موهاش زد. «اه...دوباره این احمق پیداش شد.»

دیلاق با نیش باز و دندون های کج و کوله اش جلوی میز گلسا ظاهر شد و گفت:

-سلام!

گلسا بدون لبخند ولی مودبانه گفت:

-سلام.

دوباره سرشو کرد توی کتابش. یعنی برو فعلا حوصله ی تو یکی رو ندارم. دیلاق با همون نیش باز رفت برای بار هزارم عکسا رو نگاه کرد و بعد با گلسا خداحافظی کرد و رفت. تا از در رفت بیرون ترانه پقی زد زیر خنده و گفت:

-گلسا این گلوش پیشت گیره ها...

-اَه...ترانه دهنتو ببند.

کتابش سر خورد و از روی میز افتاد پایین. گلسا هوفی کرد و رفت زیر میز که سرش محکم خورد به میز! دستشو گرفت پس کله اش و زیرلب گفت:

-ظاهرا امروز شانس ما رفته تعطیلات هاوایی...

عصر که شد بعد از ترانه صندوق رو قفل کرد و در گالری رو بست و رفت. اول می خواست یه سری به کتاب فروشی اون خانومه بزنه ولی یادش افتاد که اون پسره ی جوش جوشی دم در که مثلــــا «نگهبان» بود بعد از تاریک شدن هوا دوباره قشقرق راه می اندازه. زیرلب غرغری کرد و پیاده سمت خونه اش راه افتاد.

علی دم در وایستاده بود. داشت روزنامه می خوند. گلسا لبخند یه طرفه ای زد. بیشتر لبخندهاش همین مدلی بود. جلو رفت و زد زیر روزنامه و گفت:

-ســَلـ...ــام!

علی تکونی خورد و دستشو روی قلبش گذاشت. زیرلب گفت:

-احمق ... سلام مگسی.

گلسا ابروهاشو بالا انداخت و گفت:

-آخه بچه تو رو چه به خوندن نیازمندی های صبح تهران؟ در ضمن الانم که داره شب می شه. بعد تو تازه داری نیازمندی های صبح می خونی ...

شونه هاشو بالا انداخت و گفت:

-پس فردا که خواستم زن بگیرم باید یه چیزی داشته باشم دیگه...

گلسا زد زیر خنده. علی اخم کرد و گفت:

-هــو ... چیه مگه؟! چرا چشم نداری ببینی یه پسر شونزده ساله از آینده حرف می زنه؟

گلسا لبخندی زد و گفت:

-ناراحت نشو.

-نشدم. من بی جنبه نیستم.

خنده ای کرد و دندون های کج و کوله اش بیرون ریخت. گلسا یاد خودش افتاد. یه زمانی چه قدر زجر ارتودنسی رو کشیده بود. ولی الان شکرخدا همه دندوناش صاف صاف بود. خداحافظی کرد و رفت توی حیاط. یه آب نما توی حیاط بود. گلسا تا حالا متوجهش نشده بود...چه قدر باحال بود.

دوربینشو درآورد و جلوی صورتش گرفت. زیرلب گفت:

-چه خوبه که اینجا زندگی می کنم ... باصفاییه برای خودش ا...

فردا این عکس رو می انداخت روی شاسی و می برد گالری تا چشم ترانه دربیاد. دیلاق هم لابد میومد می دید. شایدم یکی می خریدش. جدیدا کاراش خوب فروش می رفت.

***

گلسا دستشو سمت گوشش برد و با گوشواره اش بازی کرد...همیشه وقتی از دنیا غافل و حواسش روی یه چیزی متمرکز می شد این حالت رو به خودش می گرفت.

با شعف به کتاب های فوق العاده زیاد کتاب فروشی نگاه کرد. زن فروشنده لبخندی زد. گلسا سرشو بالا گرفته بود و داشت سقف رنگ و رو رفته ی کتاب فروشی رو نگاه می کرد و دهنش یه ذره باز مونده بود. دستشو زد زیر چونه اش و گفت:

-اسمت چیه؟

گلسا سرشو پایین آورد و عینکشو روی موهاش گذاشت. با چشمای گرد و مشکی اش به فروشنده نگاه کرد و گفت:

-گلسا. گلسا معین.

-چه اسم قشنگی.

-قابل شما رو نداره! اسم شما چیه؟

خندید و گفت:

-نه...من اسممو دوست دارم.

مکثی کرد و گفت:

-اسمم لعیاست. لعیا.

گلسا سرشو بالا گرفت و لبخندی زد. زیرلب گفت:

-چه قدر شبیه اسم مامانمه ... اسمش لیلا بود.

لعیا لبخند تلخی زد. حدس می زد که مامانش مرده باشه. گفت:

-فوت شده؟

گلسا لبخندی زد. لبخندی نمایشی. مصنوعی و تلقینی. دستشو توی هوا تکون داد و گفت:

-خیلی وقت پیش بود. خب ... این یکی کتابه باید کجا باشه؟

لعیا به قفسه ی پایین اشاره کرد. از بعدازظهر این دختر قدبلند عجیب غریب توی کتاب فروشی گرد و خاک گرفته اش پیداش شده بود. گیر شیش پیچ داده بود که اینجا باید مرتب بشه. برای اینکه مشتری های بیشتری جذب بشن. دستشو به کمرش زده بود و مثل یه آدم باتجربه به لعیا گفته بود:

-خانوم شما که نمی دونی چندنفر توی همین شهر کشته مرده ی این کتاب هان ... ولی کتاب فروشی شما خیلی به چشم نمیاد. اگه یه کوچولو به روز ترش بکنیم شاید خیلی بهتر باشه.

بعدم آستین هاشو بالا زده بود و شروع کرده بود ... لعیا دوباره به گلسا که مثل فرفره این طرف و اون طرف می رفت نگاه کرد. اصلا شبیه دخترش نبود ولی با دیدنش یاد دخترش می افتاد. یه دسته کتاب برداشت و گفت:

-گلسا ... کجا زندگی می کنی؟ البته اگه می خوای ...

گلسا با بی توجهی گفت:

-همین جا میرداماد. یه ذره بالاتر.

شونه هاشو بالا انداخت و در ادامه ای حرفش گفت:

-فکر نکنم بد باشه که شما بدونین. خونه ام یه انباری زیر پله ست. پشت حیاط یه خونه ی فوق العاده بزرگ توی میرداماد. وقتی به بقیه می گم خونه ام میرداماده فکر می کنن از اون بچه پولدارام ... مگه نه؟

لعیا سرشو تکون داد. دقیقا همین فکرو کرده بود.

-ولی بعدش دیدین که نه بابا ... هیچم از این خبرا نیست!

لعیا بازم سرشو تکون داد. اصلا انتظار نداشت همچین چیزی بشنوه. یه دختر جوون ... تنها؟ سرتاپاش رو برانداز کرد. ولی بهش میومد که خودش خرجی اش رو دربیاره.

گلسا انگار ذهن لعیا رو خوند:

-عکاسی می کنم. با یه دختره ی...

مکثی کرد و اصلاح کرد:

-با یه دختر یه گالری داریم. در حقیقت مال اونه. ولی من بیشتر توش کار می کنم.

سرشو خاروند و نگاهی به ساعت کرد. ظاهرا باید می رفت. چشمکی به لعیا زد و گفت:

-من باید برم لعیا خانوم...فردا اگه بتونم حتما حتما میام. نشد،پس فردا بدون شک هستم! من هیچ کاری رو نصفه نیمه نمی ذارم! خندید و کوله پشتی و دوربینشو برداشت.

سمت خیابون دوید. لعیا تا وقتی که از پله های ایستگاه مترو پایین رفت با نگاه دنبالش می کرد.

رهی ماشینشو توی پارکینگ شرکت برد. احتمالا اگه آبتین می دیدش سنکوپ می کرد. بعدشم غرغرهاش شروع می شد. «اتاقت خاک گرفت رهی...کارمندا قیافتو یادشون رفته بود...من هیچ وقت نتونستم مثل تو جذبه داشته باشم احتمالا با دیدن تو خودشونو خیس می کنن!»

رهی از ماشین پیاده شد و سمت شرکت رفت. جذبه؟ نه ... همچین چیزی نداشت. فقط بی حوصله بود و خشن. حوصله ی ابراز احساسات مقابل دیگران رو نداشت! آبتین اسم اینو می ذاشت جذبه؟!

سوار آسانسور شد. بوی عطر خنکی توی آسانسور میومد. توی طبقه ی سوم ایستاد. در باز شد و آبتین اومد تو ... خدا خیر بده این شانسو که یه بار به رهی لبخند زد!

آبتین تا سرشو بالا گرفت و رهی رو دید کپ کرد. چشماش گرد شدن. با تعجب گفت:

-توئی رهــی؟!

رهی دست به سینه یکی از ابروهاشو داد بالا و گفت:

-نــَع. شبدر چهاربــرگم!

آبتین اومد توی آسانسور و محکم زد پشت رهی و گفت:

-فـُکـُلـی تو کجا بودی؟! اصلا به چشمام اعتماد ندارم!

-اِ بس کن بابا توهم. به این بدی ها که نبود.

-تنبل ترین رئیس دنیا.

-احمق ترین رئیس دنیا.

هردو خندیدن توی طبقه ی چهارم پیاده شدن. همه از اینکه بعد از مدت هــا اون یکی رئیس شرکت رو دیدن بودن تعجب کرده بودن. آبتین زیرلب گفت:

-دیگه عمرا بذارم پاتو از شرکت بذاری بیرون.

ساسان ته راهرو ایستاده بود و سخت به یه کاغذ که توی دستش بود خیره شده بود. یکی دیگه از کارمندای شرکت بود. آبتین خیلی دستش می انداخت و سرکارش می ذاشت. الانم با دیدنش خنده ای کرد و گفت:

-اِ ببین این هویج فرنگی هم دلش برات تنگ شده. ببین کی گفتم.

رهی اخمی کرد و تا اومد بپرسه منظور آبتین چیه ساسان نگاهش کرد و چشماش اندازه نعلبکی شد. از آبتین هم بیشتر تعجب کرده بود ... رهی گلوشو صاف کرد و گفت:

-آ ... سلام ساسان؟

کاغذ ساسان از دستش افتاد و تندی پرید بغل رهی! رهی خودشو عقب کشید ولی ساسان از گردنش آویزون شده بود و داشت می گفت:

-رهـی ... رهی! تو کجا بودی؟! وای پسر باورم نمی شه که می بینمت! تو کی خوب شدی؟! این آبتین به من نمی گفت کجا بستری شدی. وگرنه میومدم می دیدمت رهی. من اگه می دونستم که ...

رهی با تعجب به ساسان نگاه کرد و بعد نگاهش سمت آبتین چرخید. اون طرف از خنده ریسه رفته بود ... رهی ساسان و هل داد اون طرف و گفت:

-آبتین چی به این بنده ی خدا گفتی؟

ساسان هاج و واج داشت نگاهشون می کرد. آبتین وسط خنده اش به ساسان گفت:

-چیه پسرم علامت سوال شدی؟

رهی گفت:

-آبتیــن!

ساسان به جای آبتین گفت:

-رهی انکار نکن داداش. من از همه چی خبر دارم. آبتین به من گفته که تو سرطان داری و این مدت بیمارستان بودی.

شونه های رهی افتادن و با چشمای گرد به آبتین زل زد. داشت سعی می کرد خنده اش رو کنترل کنه ... ساسان دستشو روی شونه ی رهی گذاشت و گفت:

-دعواش نکن رهی دیگه! من همیشه تحسین اش می کردم که چه جوری وقتی بهترین شریک اش توی بیمارستانه این قدر خوب روحیه شو حفظ کرده. رهی خدا بزرگه حالا مطمئنا نگاهش به تو هم هست و شفا ...

رهی دست ساسان و زد کنار و گفت:

-ساسان چرا چرت می گی! آبتین مرگ بگیری تو! کی می خوای دست از سر این برداری؟!

آبتین که خنده اش قطع شده بود با لبخند گفت:

-روز موعود فرا نمــی رسد! حداقل حالا حالا ها فرا نمی رسد!

رهی هم خنده اش گرفته بود. ولی اول باید ساسان طفلکی رو اینجا جمع و جورش می کرد! سرشو تکون داد و گفت:

-ساسان من چیزیم نیست. خیلیم خوبم.

-اِ رهی من گفتم همه چیو می دونـ ...

-ساسان! عزیز من چرا نمی فهمی؟ آبتین سرکارت گذاشته!

ساسان با دهن باز به آبتین نگاه کرد. بعد باز به رهی نگاه کرد ... دوباره به آبتین ... دوباره به رهی ... یهو گفت:

-آبتین خیلی مسخره ای!

بعد کاغذشو برداشت و با قدم های بلند ازشون دور شد. رهی به در اتاقش اشاره کرد و گفت:

-بریم تو ببینم... خدا میدونه به بقیه چی گفتی!

-نه رهی باور کن همین یکیو سرکار گذاشتم. آخه حال می ده. دفعه ی قبلی رو یادته؟

-بله. همون دفعه که بهش گفته بودی فردا باید با لباس های رنگی بیای شرکت و اونم خودشو شکل دلقک ها درست کرده بود و باورش شده بود!

-ببین! این قدر باحال بود که تو هم یادت نرفته!

-خیلی دلم می خواد چندتا اضافه کاری قشنگ بهت بدم. ولی حیف که نمی شه.

×××

رها به پنجره ی اتاقش تکیه کرده بود. ماشین آبتین و که دید فهمید رهی اومده. رهی از ماشین پیاده شد و با آبتین خداحافظی کرد. آبتین سرشو بالا کرد و به پنجره نگاه کرد. رها پرده رو کشید و از جلوی پنجره کنار رفت. نفس عمیقی کشید. این پسره یه جوری بود. یه جور خاصی.

چند ماه پیش هم که توی یکی از مهمونی هاشون اومده بود به رها که نگاه می کرد رها قرمز می شد. قبلا این طوری نبود...اصلا رها خجالت و لبو شدن و این چیزا سرش نمی شد. درو برای رهی باز کرد. رهی اومد تو و گفت:

-سلــام.

-علیک سلام.

رهی نشست روی مبل و گفت:

-امروز رفته بودم شرکت!

-چه عجب. حدس زدم وقتی با اون دوستت برگشتی ... راستی اسمش چی بود؟

اسمش آبتین بود. رها یادش بود. رهی گفت:

-آبتین.

اسمش رو یادش بود. خیلی هم خوب یادش بود.

درحالی که چایی می ریخت گفت:

-کارت به کجا رسیده؟ ببین اگه هنوزم تنهایی نمی تونی زندگی کنی من می تونم ...

-رها من می تونم! عجبا!هرچی می گم توی گوشش نمی ره ... همش می گه من می تونم کمکت کنم. باشه بابا.

-واقعا چرا بابا نمی ذاره ما باهاش زندگی کنیم؟

رهی عاقل اندرسفیه به رها نگاه کرد و گفت:

-اون عرضه ی نگه داشتن زنش رو نداشت چه برسه به بچه هاش همون بهتر ما بریم.

-رهی مامان خودش رفت.

-الکی الکی که نرفته! لابد اون یه فشاری بهش آورده که پاشد و رفت.

رها خواست بهش یادآوری کنه که پدرشون چه قدر خودش شکسته بود ولی هیچی نگفت. دم نزد. نمی خواست رهی رو عصبانی کنه. رهی میومد پیشش که آرامش داشته باشه.

لبخند بزرگی به برادرش زد.

گلسا چهارپایه رو کشید جلوی کمد قدیمی اش و روش ایستاد. این کمد مال مامانش بود. چه قدر علی موقع آوردنش توی خونه غر زده بود. پسره ی جوش جوشی می گفت خیلی سنگینه! گلسا در بالای کمد رو باز کرد و جعبه ی کوچولوش و آورد. درشو باز کرد. چندتا اسکناس داشتن بهش چشمک می زدن.

این ماه فروشش خیلی خوب نبود. باید برای اجاره پس اندازش رو استفاده می کرد. گلسا بلند به خودش گفت:

-پس انداز برای چی؟ برای کی؟ دلت خوشه؟

قدیما پولاشو جمع می کرد تا بره ونیز ولی الان برای چی؟ خودشم نمی دونست. تندتند شمردشون. با مشت روی زمین کوبید و زیرلب گفت:

-ای بابا...بازم که کمه!

پول اجاره جور می شد...ولی بقیه کاراش چی؟! به دوربینش که مثل یه شی مقدس روی میزش گذاشته بود نگاه کرد. تنها امیدش همون دوربین بود که وقتی وضعشون خوب بود خریده بودش. لبخندی زد و خطاب به دوربینش بلند گفت:

-قربونت بره مادر! تو نبودی چی کار می کردم؟؟؟

×××

گلسا کوله پشتی اش رو روی دوشش انداخت و گفت:

-ترانه من می خوام برم. خودت مغازه رو می بندی؟

-اوهوم.

ترانه مکثی کرد و بعد با نیشخند گفت:

-امروز عاشقت نیومد!

گلسا با کلافگی به ترانه نگاه کرد و گفت:

-تــرانه! عاشق من دیگه کدومه؟!

-همون دیلاق ریاضو دیگه.

گلسا نچی کرد و گفت:

-ترانه حرف می زنیا!

ترانه بشکنی زد و گفت:

-گلی یه فکری!

گلسا از اینکه کسی اسمشو مخفف کنه متنفر بود. ولی ترانه بود دیگه...چی کارش می شد کرد. کل وجودش کرم بود! گلسا گفت:

-چیه؟

-می گم یه روز برو ته گالری قایم شو بعد من بهش می گم گلسا دیگه اینجا نمیاد. بعد عکس العملش رو ببینیم کلی بخندیم! حال می ده نه؟؟

گلسا لبخندی زد و گفت:

-دیوونه.

-اِ عاقل بازی درنیار دیگه! بگو باشه!

-خیله خب ولی بعدا. فعلا می رم خدافظ.

-خدافظ.

واقعا که مغز آکبند ترانه در همین حد بود! جدیدا نقاشی روی کاشی رو یاد گرفته بود و داشت فروش گالری رو می برد بالا. خوش به حالش. هرکی پولش توی جیب خودش می رفت. جیب پر ترانه پر تر می شد. جیب خالی گلسا خالی تر! می خواست بره متروی شریعتی. اونجا همیشه سوژه های خوب برای عکس گرفتن زیاد بود.

مترو شلوغ بود. شلوغ تر از همیشه. مردم داشتن هول هولکی و با وحشت حرف می زدن...انگار همه شون هم داشتن راجع به یه چیز حرف می زدن. گلسا روی خط های زرد مخصوص نابیناها ایستاد. خیلی دوست داشت روی برجستگی هاش راه بره. رو به نگهبان سکو کرد و گفت:

-اینجا چه خبره؟

نگهبان خیلی بی خیال گفت:

-یه ربع پیش یکی پرت شد پایین.

گلسا تکرار کرد:

-افتاد پـــایین؟!؟

-هوم. عین پودرکاری له شد!

گلسا اخم کرد. یکی مرده بود بعد این یارو این قدر بی خیال بود؟

-خب چی کارش کردن؟

-می اندازش توی گونی و می برنش دیگه...

-ببخشیدا شما داری راجع به یه آدم حرف می زنی نه یه مشت برنج که!

-ول کن خانوم حوصله ندارما...

دیوونه. توی سرش گچ ریختن! گلسا این قدر از این جور آدمای بی خیال بدش میومد...! دوربینشو توی دستش گرفت و راه افتاد. بعد از اینکه پنجاه تا عکس گرفت و فقط ده تاشون به نظرش خوب اومدن،از ایستگاه اومد بیرون. ای کاش می شد پیش لعیا خانوم هم بره. اون کتاب فروشی ای بوی گرد و غبار و عطرای قدیمی توش پر بود.

ولی نمی شد. با اینکه علی یه ذره باهاش شوخی می کرد ولی هنوزم قوانین خونه ی پیرزن رو سفت و سخت اجرا می کرد. بعد از تاریک شدن هوا درها رو می بست تا یه موقع لولو خرخره نیاد توی خونه!

البته گلسا بعضی وقتا هم به اون پیرزن حق می داد. پیر بود دیگه...توی اون خونه ی درندشت تنها بود. تنها و پولدار! علی یه دفعه گفته بود که خیلی پولداره.

فکری به سرعت برق و باد از سرش رد شد. تندی بلند وسط خیابون به خودش گفت:

-اِ! گلسا! می خوای از خونه ی پیرزن بدبخت دزدی کنی؟! بی تربیت بی نزاکت...!

چندنفر برگشتن و با تعجب نگاهش کردن. تندی دستشو به کوله اش گرفت و با اون یکی دستش به گوشش اشاره کرد و با احتیاط گفت:

-دارم با تلفن حرف می زنم!

لبخندی زدن و سرشونو برگردوندن. این یهویی حرف زدناش کار دستش می داد! همین روزا بود که مردم فکر می کردن دیوونه ست. یه تاکسی گرفت تا بره خونه اش.

جلوی در بزرگ ایستاد و یه پاش رو به اون یکی پاش کوبید و سلام نظامی داد.

-سرجوخــه علـی؟ کوشی؟

علی تندی از اتاق نگهبانی دوید بیرون و با دندون های دراکولایی اش لبخندی زد و جواب سلام نظامی گلسا رو داد.

-گروهبان مـگسی دقیقا به موقع اومدین!

-پس شانس آوردم.

علی درو باز کرد و گلسا رفت تو. علی سرشو تکون داد و گفت:

-شب خوبی داشته باشی گروهبان.

-تو هم همین طور. شب به خیر.

سمت حیاط رفت که یهو ایستاد. برگشت و گفت: