رمان جایی نرو به قلم معصومه آبی

ژانر: #عاشقانه #غمگین

خلاصه :

یه پسرس که به خاطر پول دختره رو مجبور به ازدواج با خودش میکنه وخیلی تنها بود و خانوادش نمیخواستنش و خیلی ناراحت کنندس داستانش ..بعد چند ماه به دختره میگه عاشقش بوده واز دختره میخواد باهاش بمونه ...پایانش خوشه ولی کله داستان میشه گفت ناراحت کنندس.

مقدمه:

می گفتند: ” سختی ها نمک زندگــــــی است “

امّا چرا کسی نفهمید که ” نمــــــک “

برای من که خاطراتم زخمی است، شور نیست؛ مزه ” درد” می دهد!

فصل اول: جایی برای اجبار و اختیار

گاهی وقتها دادن جوابِ یک سوال،یک درخواست، که باعث آسایش عزیزترین آدمای زندگیت میشه، برای تو سخت ترازهرچیزیِ ... سخت تراز جون دادن، سخت تراز مردن تو دریا ...

دستهام میلرزید، میدونستم وقتی بهش جواب بدم ... دیگه زندگی ام دست خودم نیست ...

ولی باید، بایدِ باید تن میدادم به این نبردِ سخت با زندگی ...

زندگیِ منم، باید اینطور می شد ...

تلخ نگاه کردم به سامیار که از درد پاش می نالید، به کامیار که بغض کرده بود با دیدن برادرش ... به ترمه که از ندیدن بابا، مدام گریه می کرد و به مادر که درمونده به خونواده ی درهم شکسته اش نگاه میکرد ...

بلند شدم، پالتوم رو به تن کردم، شالم رو محکم دورِ گردنم پیچیدم، آهسته به مامان گفتم:

- میرم بیرون ... یه هوایی بخورم ... نون هم میگیرم ...

مادرِ همیشه دل نگرانِ من، تندی گفت:

- مراقب خودت باشیا ... آستینت رو بالا نزنی یه وقت! مراقب باش توجای خلوت نری، مادر اگه غریبه دیدی بزن تو شلوغی ... یا دربست بگیر ... اصن زنگ بزن کامی رو بفرستم دنبالت ...

باغصه لبخند زدم به دلنگرانی های همیشگی اش ... هر روز، هر وقت، هر زمان که میخواستم پام رو ازدرگاه مامن همیشگی ام، خونه یِ کوچیکمون بذارم بیرون، مدام یادآوری میکرد مراقب باشم ...

و چه ساده بود مادرم که نمیدونست، من خودم، با پای خودم، دارم میرم تودلِ گرگِ گوسفند نما!

هوای سردِ اواخر پاییز که تو صورتم خورد، باعث شد بتونم یک نفس راحت بکشم!

این سینه ی سنگین رو خالی کنم از دردِ تن دادن به جبر با اختیار!

قدم زنان طول کوچه رو طی کردم ... برگهایی که عمرشون به پایان رسیده بود زیرپام چرق چرق صدا می دادن، ولی اینها برای من زیبا نبود ...

زندگی من بعد ازاین تصمیم زیبا نبود ...

فقط تصمیم من نبود ... پدرم و سام ... وای از سام! وای از سام!

اگر میفهمید ... باید میگفتم! اگرقرار بود کاری بشه ... باید علنی می شد ... و وایِ من از سام ...

چشمهام میسوخت ... سرما نوک بینی ام رو می سوزوند ... اما بیشتر از همه ی اینها دردِ روحم آزارم می داد ... روحم بد درد می کرد!

کاش خدا یک محکمه ای داشت تو این دنیا، می ایستادیم جلوش و فریاد سر می دادیم که این انصافِ؟ این عدلِ؟

چشمهام رو محکم فشردم و پاهام رو محکم به زمین کوبیدم ... بغضم رو با فشردن دندونهام روی هم، توگلوم خفه کردم ... می ترسیدم ... از پدرم نه ... از ســام!

+ ترانه ...

***

دستی به موهام کشیدم ... کمی به چپ، کمی به راست ... سرم رو کمی به راست چرخوندم و نیم نگاهی به خودم کردم ... لبخندی زدم، کمی چشمهام رو تنگ کردم ...

بعد کلافه دو دستم رو توی موهام فرو کردم و کل موهام رو بالا فرستادم ...

دستی به یقه ی پیراهنِ طوسی رنگم کشیدم ... مرتب بود!

یعنی من همیشه مرتب بودم! ازبس سعی کردم به چشم همه خوب بیام همه چیز، ناخودآگاه مرتب می شد!

به همین راحتی!

پوف بلندی کشیدم و نگاهی به ساعت مچی ام کردم ... پنج دقیقه به هشت صبح ...

منتظر حسین بودم ...

وقتی حتی حوصله ی رانندگی رو نداشته باشی باید منتظربمونی ... منتظریکی مثل حسین که آرامشش باعث پیر شدن زودتر از موعد من می شد!

کلافه چشم چرخوندم به اطرافم ... چیزی نبود برای دیدن ... چون جز به جز، رج به رج، نقش به نقش، مولکول به مولکول این خونه رو من حفظ بودم از بس نشستم و زل زدم به در و دیوارش!

زندگیِ من ... عجیب تر از زندگی خیلی از آدمهاست، مرزِ بین خواستن و خواسته نشدن ... مرزِ بین حلال و حروم بودن ... زندگیِ من همیشه سرِ مرز بود! مثل یک شهرِ کوچیکِ مرزی، که بین دو کشور گیر کرده و هیچ کدوم، نه اون رو می پذیرن و نه ردش می کنن!

صدای زنگِ در باعث شد از فکر بیرون بیام ... بلند شدم، دست انداختم و کیفم رو از روی تخت برداشتم، کتم رو از روی صندلیِ میز تحریر چنگ زدم و به سمت آیفون رفتم ... حسین بود، خوش خنده!

چه دل خوشی داشت این مرد!

گوشی رو جلوی دهنم گرفتم، نمیخواستم به صداش گوش بدم، غریدم:

- یه نگاه به ساعتت بنداز مردک!هفت ونیمِ الان؟

و بعد ... تق!

محکم کوبیدم سرجایگاهش!

هنوز میخندید! زیر لب خل وچلی گفتم و کت به تن کردم و کیف به دست گرفتم و کفش به پا کردم و طول حیاط رو طی کردم و در رو باز کردم ... نفسم گرفت! سریع و فرز!

همیشه یاد گرفته بودم، برای زنده موندن، برای زندگی کردن باید سریع بود ... اونم تو زندگیِ من ...

+ کیانمهر

***

کمی سرم رو کج کردم و با دقت به نقشه ی روبروم خیره شدم و گفتم:

- خوبه ... بهتر از قبلی اس!

ماهان با تعجب بهم نگاه کرد و گفت:

- تازه بهتر از قبلی اس؟ ولمون کن رییس! ما با بچه ها از دیشب داریم روش کارمیکنیم!

اخم کنان گفتم:

- از دیشب یا از هزار و یک شبِ پیش! قرار نیس من به خاطر مدت زمانی که روش کارکردین تاییدش کنم ...

و با دست، عیب نقشه شون رو به رخشون کشیدم:

- اینجا، میبینین؟ ... مشکلتون اینجاست! جانمایی اتاقها رو درست بررسی نکردین ... فضای خونه و ویوش رو درنظرنگرفتین ... فقط و فقط اکتفا کردین به استانداردهای معماری و آموخته های تئوریتون ... دیگه دانشجوی بیست و دو ساله ی تازه فارغ التحصیل شده نیستین که بخوام کمکتون کنم ... هرکدومتون چند سال سابقه دارین ...

و با اخم به چهار نفرشون نگاه کردم ... ماهان و علیرضا ... خانم سماوات و سجاد ... چی بهشون می گفتم؟ فقط یک روز وقت داشتیم تا تحویل نقشه ... ترجیح دادم اصلاح و اتمامش با خودم باشه، کِشِشِ بحث و جدل نداشتم ... نفسم رو با صدا رها کردم و گفتم:

- به هر حال ... ممنون ازتون ... بقیه اش باخودم ... بفرمایین ...

و بعد بدون توجه بهشون روی صندلی نشستم و خیره شدم به میز رو بروم، هنوز زنگ نزده بود ... هنوز جوابم رو نداده بود ... هنوز هیچ جوابی نگرفته بودم ... صدای بسته شدن در که نشون از رفتنشون بود هم باعث نشد سرم رو بلند کنم، چند دقیقه ای زل زدم به میزِ قهوه ای رنگِ روبروم که پر بود از نقشه و زونکن و قرارداد ... کلافه دستی به موهام کشیدم و بی حوصله سراغِ سیستم رفتم و اتوکد رو اجرا کردم ... خط به خط خونه ی آدمهایی رو ترسیم کردم که خیلی هاشون یک خونواده ی "واقعی" بودن ...

مهره ی گردنم، شونه هام، بین دو کتفم می سوخت،عواقب سرپا ایستادن، خم بودن و صندلی نشینی زیاد بود؛ ولی بی اهمیت بهش، به کارم ادامه دادم ...

نمیدونم چند دقیقه یا ساعت گذشته بود که صدای تقه ای به در، باعث شد سر سنگین شده ام رو بالا بیاریم و نگاهِ خیره ام رو از صفحه ی مانیتور بگیرم، بگم:

- بله؟

در به آرومی باز شد و خانم کریمی، منشی جوون شرکت، وارد شد و موقرانه گفت:

- قربان، وقتِ نهارِ ... بگم براتون بیارن یا ...

لبخندی زدم، دستی به گردنم کشیدم و گفتم:

- ممنون خانم کریمی ... میل ندارم ...

چند ثانیه ای به صورتم زل زد و بعد آهسته گفت:

- چشم ... ولی هر وقت ...

سرم رو تکون دادم و میون حرفش پریدم:

- بله ... میگم بهتون ...

چیزی نگفت و رفت ... نیم نگاهی به نقشه کردم ... دوباره با دست گردنم رو ماساژ دادم، بلند شدم و به سمت پنجره رفتم ...

از طبقه ی سی و دومِ یک برجِ شصت طبقه ای ... شهر به نظر خیلی کوچیک میاد! هر چند ... بزرگتر از این غولِ آهنی هم هست ...

باز هم صدای در بلند شد ... برای من، این صدایِ در، اعصاب خرد کن نبود ... چون خیلی چیزها رو بهم یاد آوری می کرد ... قبل از اینکه فرصت کنم چیزی بگم صدای حسین پیچید:

- میل نداری؟ شما غلط میکنی میل نداری ... باید بنیه داشته باشی پاچه بقیه رو بگیری یا نه برادرِ من؟!

هنوز یادم نرفته بود تاخیر نیم ساعتش رو ... هنوز یادم نرفته بود که با آرامش و خونسردی بیش از حدش تموم راه تا شرکت رو حرصم داده بود ...

هنوز یادم نرفته بود که راحت می گفت و می خندید و به این فکر نمیکرد، منی که رییسِ یک شرکتم و همیشه ی خدا به کارمندام در مورد نظم و انضباط تذکر میدم، وقتی دیرتر میام، حرفم یعنی کشک!

برگشتم و باعصبانیت بهش گفتم:

- تو یکی حرف نزن که بد از دستت شکارم! من دیگه غلط بکنم بگم تو بیای دنبالم!

با همون ته خنده ای که تو صدا و چهره اش بود گفت:

- او! حالا یه نیم ساعت دیر کردما! بابا تو که خودت رییس خودتی ... این همه حرص نداره که! بیا اینو بزن تو رگ که سفارشی گرفتم ...

به ظرفِ گیاهیِ یک بارمصرفِ تویِ دستش نگاه کردم ... بوی جوجه تویِ اتاق پیچیده بود ... بوی جوجه ... یادآور خیلی چیزها برام بود ... مثل یک روز بارونی و یک پسربچه ... یعنی حسین یادش نبود؟ پوزخند تلخی زدم و گفتم:

- تو نمیدونی که من جوجه نمیتونم بخورم؟!

خنده از چهره اش پرید، با ژستِ همون دستی که جلوش باظرفِ غذا مونده بود با اخم بهم نگاه کرد و آهسته گفت:

- من ... من فکر نمیکردم هنوزم مشـ ...

بین حرفش پریدم، مهارتِ خوبی تو این یک مورد داشتم:

- مهم نیس ... خودت بخور ... نوش جون، من میگم مشتی یه بسته ساقه طلایی و چایی بیاره واسه ام ... بسه ...

برزخی شد وغرید:

- دیوونه شدی؟ ساقه طلایی؟ زده به سرت؟ فکرخودت نیستی فکرِ اون معده ی لامصبت باش که باید حداقل پنجاه سال دیگه ساپورتت کنه!

خنده ای عصبی کردم و گفتم:

- پنجاه سال! یه کم زیاد گفتی!

خواست جوابی بده که کفِ دستم رو به نشونه ی سکوت نشونش دادم و گفتم:

- خواهش میکنم رفیق ... به اندازه ی کافی امروز خودم خراب هستم ... دیگه توانایی جنگِ اعصاب با تو رو ندارم ... ظرفیت امروز تکمیلِ!

چند ثانیه ای بهم خیره شد و بعد با غیض ظرفِ جوجه رو، روی میز کوبید وغرید:

- نمیخوری، نخور! ولی من از این اتاق بیرونش نمیبرم! شما بمون و اعصابِ خرابت!

هنوز صدای بسته شدن در تو گوشم بود ... بسته شدن در، به روم، تو زندگیم زیاد بود ... اصلا زیادی بودن همیشه با من بود!

اینکه یک آدم، یک فرد، یک انسان، بخواد زیاد باشه، زیادی باشه، خیلی درد داره!

خسته و کلافه سرم رو تکیه زدم به دیوار پشت سرم، کسی چه می دونست تو دلِ زندگیِ من چی میگذره ... ولی حسین که می دونست چرا من ...

چند نفر این حس رو داشتن که بخوان خوب زندگی کنن، خوب باشن، خوبی ها رو تجربه کنن و نتونن ... هیچ جورِ! هیچ جورِ نتونن ... هرکاری بکنن، هر سمتی برن وهرکوی وبرزنی رو بگردن، درِ هرخونه ای رو بزنن، جواب نگیرن، نتونن!

نتونستن به معنای واقعی و من، کیانمهرِ مجد، بیست و هفت ساله، خودِ نتونِستَنَم!

آه کشیدم ... که کم از این آه کشیدنها تو زندگیم نداشتم، که این آه کشیدنها تنها راهِ خالی کردنِ غمِ توی سینه امِ ...

دست کشیدم به موهام؛ به صورتم، آهسته زمزمه کردم:

- از درد سخن گفتن واز درد شنیدن، بامردم بی درد، ندانی که چه دردیست ...

چپ چپ به ظرف غذا نگاه کردم، با پنجه ها عقبش زدم ...

بازم برگشتم سرِ کارم، روزها و سالها بود که سرم رو با کار و درس گرم می کردم تا یادم نیاد که من یک تفاوت عمده با اکثر مردم دارم ... که خیلی ها مثل من نیستن و من مثل خیلی ها نیستم ...

اینکه مثل خیلی ها نباشی، شاید برای بعضی ها جالب باشه، برای بعضی ها مزیت ولی برای من فقط درد بود و درد ... چون جنسِ مثل خیلی ها نبودنِ من، متفاوت بود ازهمه!

ازهمه کس و ازهمه چیز!

کلافه، موس رو به عقب هل دادم؛ از پشتِ میز بلند شدم و قدم رو رفتم سمتِ دیوار ... با نوکِ کفشم لگدی زدم بهش، دوباره برگشتم و این بار با کف دست کوبیدم ... من همیشه همین بودم ...

خیلی ازاوقات، راحت به هم می ریختم ... عصبی نمی شدم، سرِ کسی داد نمی زدم، فقط روح و روانِ خودم رو مثل خوره می خوردم ...

من ازبچگی یاد گرفته بودم نباید عصبانیت و حرصم رو سرِ کسی خالی کنم جز خودم ...

هر وقت که توانِ صبر کردن رو ازدست می دادم، هر وقت که دیگه صبر با روحیه ی من، همخونه نمیشدن، به خودم آسیب میزدم ... حتی خودم رو کتک می زدم و تنبیه می کردم!

کیانمهرِ مجد ... آدمِ عجیبیِ ... خیلی عجیب! عجیب تر از اینکه توی تصور یک آدم بگنجه ... کیانمهرِ مجد دیوونه اس ...

همه ی رفتارش نشونه ی دیوونه بودنِ، وگرنه کی برایِ اینکه جوجه نمیخوره خاطرات هفت پشتش رو مرور میکنه؟

کیه که مثل من باشه که خودآزاری داشته باشه؟

خودآزاری ازنوع حادّش!

صدای ویبره ی تلفن همراهم، که بودنش رویِ کوهی از وسایلم باعث شده بود صداش مثل بویینگ هفتصد و چهل و هفت بشه، باعث شد گردنم رو سیصد و شصت درجه بچرخونم ...

با دوقدم بلند رفتم سمتش، دست درازکردم و چنگ زدم به موبایلم ... شماره اش رو از بَر بودم! از حفظ ... خودش بود ... انگارنفس کشیدنم راحت شد ... نمیدونم این حس رو داشتی یا نه؟ انگاری داخل سینه ات خالی شده ... انگاری یک چیزِ سنگینی که روی روح وروانت فشار میاره، پر زده و رفته ... راحت و آسوده میتونی از تهِ تهِ تهِ تهِ دلت نفس عمیق بکشی!

پاسخ رو زدم، جوابی ندادم، صدای لرزونش پرده ی گوشم رو نوازش داد:

- آقای مجد؟

پوزخند زدم ... کاری که بعضی اوقات به شدت ازش لذت می بردم و بعضی اوقات به شدت ازش متنفر می شدم!

و حالا از کدوم نوعش بود؟

با کمال خونسردی جواب دادم:

- بله؟

مکث کرد و آهسته تر گفت:

- شناختین؟!

یک کم اذیت کردن که بد نمیشه،میشه؟

- نخیر ... شما؟

با تردید پرسید:

- آقای کیانمهر مجد؟

لبخند زدم ... کیانمهر گفتنش بد می چسبید!

- بله ... خودم هستم ... امرتون؟

عمیق نفس گرفت:

- من ... من ترانه ام ... ترانه گلپسند ...

گلپسند ... فامیلیِ تکیِ ... نیست؟!

منتظربودم ... منتظرِ اینکه ببینم خودش چی می خواد؟ من پیشنهادم رو دادم ... بستگی به خودش داشت، هرچند!

حرفی نمی زد، می تونستم قیافه اش رو تصور کنم که داره لبهاش رو رویِ هم فشار میده ... من این دختر رو خوب میشناختم ... خیــلی خوب!

وقتی حرف نزدنش، طول کشید، من زبون باز کردم:

- خانم گلپسند ... فکرکنم کاری داشتین که تماس گرفتین ...

صدای لرزونش، باعث شد دست بگذارم روی میز و سر خم کنم، به تصویر خودم تویِ ظرفِ شکلات خوریِ براق روی میزم خیره بشم:

- من ... من در رابطه با پیشنهادتون تماس گرفتم ...

لبخندی فاتحانه زدم، من باید برنده می شدم! روند و قواعد بازی رو بلد بودم ... نه اینکه این کاره باشم ... نه ... ولی می دونستم استفاده از نقطه ضعف آدمها چطوره ... از بس ازاین نقطه ضربه خوردم ... آهسته و تاثیر گذار گفتم:

- خب ... تصمیم گرفتین؟!

ساده و لرزون گفت:

- موافقم!

ترانه:

مشتش که رو بازوم نشست بیشترخودم رو کشیدم کنار ... مادرم سعی میکرد کنترلش کنه ولی این مرد، دیگه قابل کنترل نبود ... این مرد ترسناک بود ... این مرد برادرِ من نبود ... این مرد، مردی بود که غیرتش رو به جوش آورده بودم ... کامیار با اون جثه ی کوچیکترش سعی می کرد سام رو کنترل کنه ولی اون روهم عقب زد ...

سه روز از روزی که مُردم و گفتم موافقم می گذشت و من براشون گفتم!

وقتی براشون کم کم تعریف کردم ... گفتم و گفتم و گفتم ... از تصمیمم ... از پیشنهادِ مجد ... از قبولش ... لحظه به لحظه، صورت برادرم سرخ تر شد ... کامیاری هم که فکر می کردم پسربچه ای بیش نیست، کبود شده بود ولی قبل از اینکه احساساتِ خامش تبلور پیدا کنه این سامیار بود که مثل یک بمب ترکید!

مثل یک حمله ی انتحاری هم به خودش آسیب می زد و هم به من ...

سامیارعربده می کشید، فریاد می کشید، خودش رو میزد، کامیار رو میزد، من رو می زد ...

ترمه پناه برده بود به آغوشِ مادرم ... مادرِ گریونم ...

صورتِ کبودِ سام، برادرِ بزرگم، خون به دلم میکرد ولی باید می دونست هیچ چیز جز این نمیتونه نجاتمون بده ...

نعره زد:

- توگـ ... ـه میخوری این کارو بکنی، مگه بی صاحاب شدی هرغلطی دلت خواست بکنی کثافت؟!

کثافتش توگوشم اکو شد، بغض نکردم، گریه نکردم، دلم خون نشد از کثافت گفتنش ...

کثافت بودم که به پیشنهاد کیانمهرمجد، پیشنهاد صیغه اش جوابِ مثبت دادم، کثافت بودم که به حراجِ زنانگی هام، آبرو واعتبارم کلاه شرعی سر کرده بودم ...

سامیار، بزرگ برادرم، بامشت رو سینه اش کوبید و عربده کشید:

- تو انقدر خراب بودی و من خبر نداشتم؟ آره؟ رفتی صیغه ی یه دختر باز شدی؟ آره؟!

هق زدم، نه برایِ خودم، برای برادرم که غرورش خرد شده بود، نگاهم رو به زمین دوختم، که عصای توی دستش رو انداخت جلو پام، تندی سربلند کردم، صورتش خیس بود، این بار با گریه فریاد زد:

- منِ خاک بر سرِ بی غیرت باید بشینم فنارفتنِ خواهرم رو تماشا کنم؟

چنگ زد به گلدونِ رویِ میزِعسلیِ کنارش، بلندش کرد و محکم کوبید به زانوی علیلش، بهت زده نگاهش کردم ... این بار، مثل یک بچه ی مظلوم، زار زد:

- آخ سامِ بی غیرت، آخ سامِ بی ناموس، نشستی دارن ناموست رو حراج میکنن ... خاک تو سرِ بی ناموست ... خاک توسرِ بی ناموست ... خاک تو گورت کنن بی غیرت ...

کمرش خم شد، شونه هایِ پهنش می لرزید، به سمت زمین سقوط کرد، که زودتر از کامیار، خیز برداشتم سمتش و نرسیده به زمین تو آغوش هم فرو رفتیم، با صدای لرزونی گفتم:

- سام ...

نذاشت حرفم تکمیل بشه، غرید:

- دردِ سام، مرضِ سام ... اسمم رو به زبون نیار کثافت!

گونه ی خیسش رو بوسیدم که سرش رو پس کشید و با هق هق گفت:

- بگو الهی سام بمیره و بی غیرتی رو نبینه ... حراجِ ناموسش رو نبینه ... نبینه که پدرِ بی غیرتش اجازه داده به پا گذاشتنِ دخترش تو تختِ یه ...

سرم رو به سینه اش کوبیدم و این بار، از اینکه به پدرمون گفته بود بی غیرت زار زدم، گریه کنان نالیدم:

- تو رو خدا سام ... داداش نگو اینطوری ... نگو الهی قربونت برم ... بابام ... بابا هم سخت راضی شد ... باباهم ...

دستش رو دورم حلقه کرد و با بغضِ صداش گفت:

- بابا چی؟ بابا راضی شد واسه اینکه پولِ دیه و بدهی رو بدی بری بشی صیغه ی رییست؟!

لب گزیدم، لب گزیدم که برادرم نمی دونست پدرم قیامت به پا کرد تو زندان، که بند رو به هم ریخت، که چند تا نگهبان به زور نگهش داشتن، که تا مرز سکته رفت و اومد ... نمیخواستم زیر زیرکی انجام بدم کاری رو ...

قرار بود بدونن، حتی اگه ازم متنفر می شدن ... بهترین کار بود برای جمع کردن زندگی مون ...

هنوز صدای فریادها و نعره های پدرم تو گوشم بود ...

نمیدونم، نمیدونم چی شد که پدرم، تو ملاقاتی که با حضور و به کمک وکیلِ زبردستِ مجد ترتیب داده شد، چی شنید و چی گفت که با سکوتی طولانی سرد و خشک جوابم رو داد:

- راضی نیستم، اما چاره ای نیست ... بدون دلچرکین شدم ازت ... ولی مجد باید به قولش عمل کنه ...

و رفت!

نمیدونم ... نمیدونم سِحر این مردک چی بود که پدرم سکوت کرد ... ناراضی بود ولی سکوت کرد ...

راستش رو بگم، دلم گرفت، میخواستم به هیچ صراطی مستقیم نشه ولی!

ولی نمیدونم چه وِردی خوند این مرد جادوگر که پدرم سکوت کرد ... بعد از اون آشوبی که تو زندان به پا کرد فکر نمیکردم هیچ رقمِ حاضر بشه به انجامِ این امر؛ ولی قبول کرد ... قبول کرد و دلِ من خون شد ... پدر من اینطوری نبود ... پدرِ من برای بچه هاش ارزش قائل بود پس چطور قبول کرد؟! چطـــور؟!

چند دقیقه ای بود تو آغوش هم ساکت بودیم؛ برادرم، باغرورِ جریحه دارش، آروم دست می کشید رو موهام ... از روزی که یک نامردی زد بهش وسامیار، یک پاش مشکل پیدا کرده بود همیشه فکرمیکرد اگه به حرفش گوش نمیدیم و اگه کاری رو باب طبعش انجام نمیدیم، بابتِ اینه که ناقص میبینیمش ...

صدای خش دارش منو از فکر بیرون کشید:

- کِی ... کی صیغه اش شدی؟

سعی کردم لبم رو تر کنم و گفتم:

- صبح ... بعد از ملاقات با بابا ...

عصبی پرسید:

- بابا چطور راضی شد؟

لب گزیدم و نالیدم:

- نمیدونم ... نمیدونم، به خدا نمیدونم ... نمیدونم چی گفت بهش ... نمیدونم تواون یک ربع ملاقاتی که گرفت چی گفت که رضایت داد ...

سام منو از خودش دور کرد، همونطور بی تکلیف وخمیده وسط سالن نشستم و درمونده به سام نگاه کردم که عقب عقب رفت و به دیوارتکیه زد، رو به مادرِ ساکت شده ام کرد و گفت:

- ترمه و کامی رو ببر تو اتاق ...

کامیار خواست مخالفت کنه که سام با صدای بلند گفت:

- حرف نباشه!

مادر با تن و بدن لرزون بلند شد، دست ترمه رو گرفت و دست دیگه اش رو سمت کامیار درازکرد، کامی با تردید وغصه نگاهمون کرد و بعد، دست مادر رو گرفت و من و سامیار رو تنها گذاشتن ...

سام عصبی دست می کشید به موهاش و خود خوری می کرد، چند دقیقه جلوش نشستم و به زمین خیره شدم و به سرنوشت نحسم فکر کردم ...

آه کشیدم که سام گفت:

- چند ماهِ؟

سرم رو بلند کردم و سوالی نگاهش کردم که گفت:

- چند ماه صیغه اش شدی؟

لب گزیدم و با غصه گفتم:

- نُه ماهِ ... تا پایان محکومیت بابا ... و بعدش بدهی بابا رو میده و ...

با پوزخند بین حرفم پرید و گفت:

- اگه تا اون موقع حامله شدی، چی؟!

بهت زده نگاهش کردم که با تمسخر گفت:

- هان؟ چیه؟ بدت اومد شازده خانم؟ انتظار نداری که نُه ماه بری خونه اش و بیای و کاری بهت نداشته باشه؟!

عصبی گفتم:

- حرف دهنت رو بفهم سام!

با خشم خندید و گفت:

- بهت بر خورد؟ حالا حالاها باید بشنوی! دو فردای دیگه که ازدواج کردی و شوهرت فهمید دختر نیستی میخوای چی بهش بگی؟ هان؟ بگی رفتم نقشِ دستمال کاغذی رو واسه یکی بازی کردم، واسه همین دختر نیستم؟

این بارمقاوم نبود، این بار به بیخیالی نزدم، گلوم می سوخت، دردمیکرد، انگار یک چیز سنگین بهش فشار می آورد، دستام رو روی گوشام گذاشتم و با غصه و حرص، بلند گفتم:

- بسِ عوضی!

خودش رو کشید جلو، دستم رو گرفت و پایین کشید، با حرص غرید:

- عوضی تویی! میفهمی؟ تو! توی عوضی گـ___ منو خوردی رفتی صیغه اش شدی ... تو به گور بابات خندیدی رفتی صیغه اش شدی ... خاک بر سرت کنن فک کردی عاشق چشم و ابروت شده اومده سراغت؟ نه الاغ! نه بیشعور! نه بی چشم و رو! میشی دستمال کاغذی ای که بعد از استفاده شوتت میکنه تو سطلِ آشغال! بعد از استفاده های لازمش از تو، با یه اردنگی پرتت میکنه از خونه اش بیرون! تو بیست دقیقه چنان بلایی سرت میاره که زمین و زمان رو از بدبختی و فلاکت گاز میگیری! یه بلایی سرت میاره که از خجالتِ شکمِ بالا اومده ات بدونِ اسم تو شناسنامه حاضر شی تو اسید شنا کنی!سرِ یه ماه نشده حامله ات میکنه ... فکر کردی مردی مثه اون کبریت بی خطرِ؟ نخیرم!همچین آدمایی از کنارِ دخترای خر و ساده ای مثه تو رد بشن حامله شون میکنن!چه برسه به اینکه بری خونه اش و شب تا صب و صب تا شب ورِ دلش باشی!

حرفاش بد درد داشت ... بد داشت بهم زخم می زد ... من همه رو خودم میدونستم ... همه رو پیش خودم طی کرده بودم ... پیِ همه چی رو به تنم مالیده بودم ... همه چی! و فقط برای اینکه یک کمی آسایش به این خونه برگرده ... پدر به این خونه برگرده ...

با بغض نالیدم:

- نگو سام!

هیستریک خندید و گفت:

- نگم؟ واسه چی؟ همون شب اول دنیا رو جلوی چشمت میاره! فک کردی! فک کردی میذاره آب خوش از گلوت پایین بره؟ بعد از مدتی میفرستدت خونه دوستاش ... دست به دست میشی بینشون ... قرض میده تو رو به دوستاش کثـــافت!

با تموم وجودم ضجه زدم:

- بسه! بسه!

برام سنگین بود برادرم این همه بهم توهین کنه وتحقیرم کنه ... سام هیچ وقت اینطور با شخصیت من بازی نکرد ... هیچ وقت ارزش خواهر و برادری مون رو انقدر پایین نیاورد که این حرفها رو تو روم بگه ... همیشه و همیشه رعایت کرد ... سام همیشه مودب بود ... سامِ من اینطوری نبود ... این نبود که حرفهاش مثل دشنه بره تو قلبم!این سامِ من بود که اینطوری داشت شخصیتم رو به گند میکشید؟!

دست تو موهام انداخت و اونا رو دور دستش پیچید و کشید، داد زد:

- خفه شو کثافت!واسه چی نمیخوای بشنوی؟! هان؟ میخوام پوست کلفتت کنم! که هر کاری کنه آخ نگی! فک کردی نازت رو میخره؟ نه خرِ! مجبورت میکنه بدترین کارها رو بکنی، باید نقشِ یه هرجایی رو براش بازی کنی ... ای خاک تو سرت! با کف دست کوبید روی سرم و بازم گفت:

- خاک تو سرت!

هلم داد رو زمین و با تمام بغضش عربده زد:

- خاک تو سرت!

تو خودم جمع شدم و بغض و دردم رو خالی کردم ... سام هم گوشه ای نشست و سرش رو روی زانوهاش گذاشت و صدای گریه اش تو خونه پیچید ...

سامِ من گریه می کرد برای من ... برای من؟

آخه من که خودم نمیخوام!

مــجــبورم!

هر کاری کردم ... به هر دری زدم تا بشه درستش کرد ... قرض، وام، فروش خونه! پدر راضی نمیشد سقف بالا سرِ خونواده اش رو بفروشن ... میگفت من که نیستم، لااقل یک جایی باشه شبا راحت سر بذارین رو بالشت ... اما نمیدونست خونه بدون اون خونه نیست ... جهنمِ!

سام هم گشت ... سام هم با تمام مشکلات جسمی و روحی اش زمین و زمون رو به هم دوخت تا بشه درستش کرد ... تابشه بابا برگرده ... ولی نشد!

چاره ای نبود و حالا این سام بود ... این برادرم بود که دیوونه اش کرده بودم ... که گند زده بودم به غرور و غیرت و ناموسش ...

ولی به والله نمیخوام ... نمیخواستم! منم نخواستم! ولی ... چاره ای نبود ...

سامِ من ... برادرم ... زار میزد ... سام کِی اینطوری گریه کرد؟! هیـــچ وقت!

توحالِ خودم بودم و برای آینده ام مرثیه سرایی می کردم که صدای لرزونش رو شنیدم:

- واسه چی این کارو کردی قربونت برم؟ واسه چی آخه عزیزِ دلم؟

صدای کشیدن شدن اومد و بعد صداش رو از بالای سرم شنیدم:

- آخه چرا ... چرا؟ واسه چی؟

سرم رو بلند کردم، چهار دست و پا کنارم نشسته بود، صورتِ سرخش خیس از اشک بود، با صدای بلند گریه کردم و گفتم:

- سام!

دستاش رو باز کرد و با گریه گفت:

- جانِ سام؟

و ظرف کمتر از چند ثانیه توآغوش همون آدمی رفتم که بدترین توهین ها رو به من کرد!

خواهر و برادری همین بود ... تو بدترین شرایط باز هم پشت و پناه هم بودن!

ولی من که میدونستم این آرامش قبل از طوفانِ!

حالا هر دو با هم گریه می کردیم ...

ضرباتی که سام بهم زد، درد می کرد ولی حرفهاش از صد تا کتک بدتر بود ... از صد تا فحش دادن ... اگر با سیم بُکسِل هم می کوبید به بدنم، انقدر درد نداشت و سنگین نبود! نه به خاطر حرفها و توهین هاش ... به خاطر اینکه میدونستم همه ی حرفهاش حقیقت داره ... واسه اینکه میدونستم حماقت ... ولی دیگه طاقت آزار و رنج خونواده ای که مهم ترین دارایی زندگی ام بودن رو نداشتم!

تقاص تک تک این حرفها رو ازت میگیرم مجد ... تک تکشون رو!

***

به مردِ روبروم نگاهی کردم، من چرا انقدر از این آدم متنفرم؟ چرا؟

چشمهای طوسی رنگش، بد جور روم زوم شده بود و من از این نگاه، از این نگاهِ نقره فام متنفر بودم ... تا لحظه ی آخر سام به در و دیوار کوبید که منصرف شم، که نَرَم، ولی من ... خودم رو قربونی کردم برای خونواده ام ... آه کشیدم ... دردِ من، یکی دو تا نبود که بخوام براش مرهم بذارم ... دردِ اصلیِ من، زیادیِ دردهام بود ...

لبخند زنان در رو به روم باز کرد و من، ناچار و بره وار نشستم ... می لرزیدم از فکر اینکه چه به سرم میاد تا ساعاتی دیگه ... از دیدن قدّ بلند وهیکل درشت و اندام ورزشکاری اش ترس به جونم ریخت که چه به سرم میاره این مرد، اگر بخوام مقاومت کنم ... بخوام؟ توان مقاومت ندارم در برابر این مردِ قوی تن!

آهی کشیدم ... من تن داده بودم به این سرنوشت ... دستِ تقدیر قدرتش از من بیشتر بود، هر چه باداباد!

ماشین شاسی بلند کیانمهر آروم و لطیف از روی دست انداز رد شد، نگاهم رو دوخته بودم به مردمی که بی خیال می گشتن و انگار نه انگار انسانی، زنی، دختری در حال به اسارت رفتنِ ...

حتی اسم این مرد هم برام تهوع آوربود ... چهره ی زیبا و اندام موزونش اصلا به چشمم نمی یومد ... تو این لحظه فقط رذل بودن این مرد برام مهم بود ...

سر خوش می خندید و مدام حرف می زد ولی من مدام نگاه سام و مامان و ترمه و کامی جلوی چشمم بود ... من که نمیدونستم فردا که برگردم پیششون، چه به روزم اومده ... من که نمیدونستم وقتی برگردم باز هم سالمم یا نه؟

چشمهام رو محکم بستم و شکل گرفت جلوم نگاه پر بغض مامان ... نگاه پر از خشم سام ... نگاه پر از کینه ی کامی و نگاهِ معصوم ترمه ...

با قرار گرفتن شی نرم و گرمی روی دستم از جا پریدم، بهم لبخند میزد، گفت:

- تو هپروتی خانم!

احساس کردم نجس شدم، این مرد برای من نشانه ی نجاست بود، خدا میدونست چند تا دختر دیگه رو بدبخت کرده، خدا میدونست تنش به تنِ چند نفرِ دیگه خورده، با نفرت خواستم دستم رو به شدت از زیر دستش بیرون بکشم که مچ دستم رو گرفت، با لبخندش گفت:

- دوست نداری امروز رو بیای؟

فقط خیره نگاهش کردم، چه قدر از لبخندش و لب های خوش فرم و خوشرنگش حالم به هم میخورد ... نگاه خیره ام رو که دید، لبخندی وسیع تر زد و گفت:

- هو و و م؟

چه میفهمی مردِ رذل که میگی هو و و و م؟ چی فکر میکنی؟ فکر میکنی دوست دارم با تو باشم؟ برای من، حتی نفس کشیدن تو ماشینی که تو نشستی، شکنجه اس! نگاه پر از خشم سام به یادم اومد و صداش: هر بلایی سرت بیاره حقته ...

درد داشت، این همه مشکل درد داشت، سرم رو با بغض بالا انداختم و گفتم:

- نه ...

نمیخواستم ضعف نشون بدم ولی ... ولی مگه من چند بار این کارو کرده بودم که بلد باشم؟ که بلد باشم چطور رفتار کنم؟

مگه بازیگر بودن رو بلد بودم؟ مگه بلد بودم چطور عشوه فروشی کنم و ادعای خوشحالی کنم؟ اصلا میخواستم؟ میتونستم؟

الان حتی نفرتم رو فراموش کرده بودم ... فقط و فقط ترس و بغض بود ... ترس دخترانه ام، ترسِ جنس لطیف بودنم ... ترس از جنس خشن بودن این مرد ...

آروم دستم رو نوازش کرد و گفت:

- باشه! نمیخواد چشمات رو آب بندازی حالا ...

سریع راهنما زد و از اولین بریدگی پیچید، بهت زده نگاهش می کردم، لبخندش هنوز روی لبش بود، این مرد دیوونه بود؟

بی شک که بود!

تته پته کنان پرسیدم:

- کـُ ... کـُجا؟

نیم نگاهی بهم کرد، تابِ تحملِ این نگاه سهمگین رو نداشتم که ازش متنفربودم! سر به زیر انداختم و مردِ نفرت انگیز زندگی ام، آروم گفت:

- مگه نمیخوای برگردی خونه؟

با تعجب سر بلند کردم، به چند سانتی متریِ کنار صورتش نگاه کردم و با لکنت گفتم:

- چ ... چر ... چرا!

سری تکون داد و موهای مشکی رنگش تو نور آفتاب برقکی زد و گفت:

- خب میبرمت خونه!

همونطور نگاهش می کردم! چه اتفاقی داشت می افتاد؟ خواستم چیزی بگم که دستش رو برد سمت سیستمش، صدای آروم موسیقی پیچید، زیرلب آروم زمزمه می کرد، و من خیره بودم به مسیر برگشت، دلم تاپ و تاپ می کوبید ... یعنی میخواد صیغه رو به هم بزنه؟ نه ... نمیشه! التماسش میکردم ... باید التماس میکردم برای زندگیمون ... اگه همه چی به هم بریزه، من چه خاکی به سر بریزم؟ چه کسی از بیرون، میفهمید که جمع خونوادگی ما داره از هم میپاشه ... چه کسی می فهمید؟!

جلوی در خونه که نگه داشت، بهترین فرصت رو دیدم که التماسش کنم، که بگم نه، که بگم بخوای ... بخوای هر جا، حتی تو همین ماشین ... هر کاری بکنی دم نمیزنم، ولی نگو که کاری برای پدرم نمیکنی، کاری برای خانواده ام نمیکنی ... حاضرم هر کاری، به خداوندی خدا هرکاری که تو ازش لذت ببری و خوشت بیاد بکنم تا ترمه ی من دیگه گریه نکنه ... تا یکی به سام کمک کنه که راحت راه بره، که کامیار مجبور نباشه کار کنه و به درسش برسه ... تا مادرم یک چشمش اشک نباشه و یک چشمش خون ...

تا لب از لب باز کردم حرفی بزنم، با اخم به صورتم نگاه کرد و گفت:

- ببین ترانه ... من هیولا نیستم، چرا ازم میترسی؟ اگه قرار به ترس بود ... چرا اصن قبول کردی؟

با چشمهایی گرد نگاهش کردم، من چی فکر میکردم و این چی میگه؟ خدا، چه کنم خدا؟ چه کنم من با این زندگی؟

چشمهاش خشمگین بود، ولی حتی اخم نکرده بود، چی میگفتم بهش؟ میگفتم ازت متنفرم و چشم دیدنت رو ندارم مرد منفور زندگیِ من؟

چی میگفتم؟ میگفتم ازهیکلت می ترسم جناب مجد؟

به سختی ذهنم رو جمع و جور کردم، آب دهانم رو قورت دادم و گفتم:

- مجبور بودم ...

پوزخندی زد، پوزخندی زد که شد خار چشمم، که شد زخم گوشه ی دلم، که دوست داشتم همونجا کیفم رو بکوبم تو صورتش و لگدی حواله ی پاهاش کنم تا جرات نکنه دیگه پوزخند بزنه!

با همون پوزخندِ زخم زن، گفت:

- مجبور بودی؟ کارد گذاشته بودم زیر گلوت تا قبول کنی؟!

تو چه میفهمی مردِ منفورِ زندگیِ من که درد چیه؟ تو چه میفهمی مردِ منفورِ زندگیِ من که زخم چیه؟ تو چه میفهمی قرض چیه؟ تو چه میفهمی طلبکار چیه؟ تو اصلا میفهمی مرد؟

بغض کردم، تو چه میفهمی مرد که مجبور بشی تنفروشی شرعی کنی برای دادن قرض پدرت، دیه ی مردی که باعث همه ی این بدبختی ها شده ... مردِ منفورِ زندگیِ من، تو اصلا دل داری؟!

لبهام رو به هم فشردم تا نامربوط نگم که بالحن بدی گفت:

- مگه پول احتیاج نداشتی؟

چرا باید بغض وغمم اینجا خودش رو نشون بده؟ چرا باید همه ی حرصم تبدیل به بغض بشه؟ لعنت به این بغض بی موقع!

با بغض گفتم:

- اصـ ... اصن ... اصن نمی ...

قبل از اینکه جلوش رو بگیرم، قطره ای روی گونه ام چکید، اشکی چکید و رد زد رو گونه ام، خیس کرد صورتم رو، خیس کرد صورتی رو که سعی میکردم خشک نگهش دارم تا غرورم نشکنه هر چند ... غروری مگه داشتم با کاری که کرد؟ در کسری از ثانیه رنگ نگاهِ مردِ منفورم تغییرکرد، اصلا نفهمیدم چی شد که خودش رو جلو کشید و منو تو آغوشش گرفت، شاید، فقط پنج ثانیه تو آغوشش بودم، پنج ثانیه تو اون مکان جهنمیِ چند وجبی بودم، همین که متوجه شدم کجام، که این عطر تند و تلخ و سرد متعلق به کیه؟ همین که متوجه شدم این عطر تنِ مردِ منفور زندگیمه که زیربینی امِ، خودم رو عقب کشیدم، با دو دست به سینه اش کوبیدم، کیفم رو چنگ زدم و دست به در بردم، بازش کردم و بیرون دویدم، لحظه های آخر صداش رو میشنیدم که اسمم رو صدا می کرد:

- ترانه؟!

کیانمهر:

در رو باز کردم و یک پام رو بیرون گذاشتم و بلندتر گفتم:

- ترانه؟

ولی رفته بود ... پوفی کشیدم و دستی به موهام، خراب کردی کیـان! خــراب! خراب کردی مرد ... آدم باش! میمیری؟

نباید باهاش اون شکل صحبت می کردم ... مگه من نمیدونستم اون یک دخترِ؟ مگه نمیدونستم این دخترغرور داره؟ پس چه مرگم شده بود که توپیدم بهش؟ که اخم کردم؟ چه کردم باهاش؟!

خیره بودم به ردِ رفتنِ ترانه که صدایِ زنگ موبایلم باعث شد نگاه بگیرم و دوباره سرجام بشینم ...

خسته نگاهی به صفحه اش کردم که اسم حسین روش حک شده بود، نفس عمیقی کشیدم و جواب دادم:

- جانم داداش؟

- کجایی؟

کجا بودم؟ کجا باید باشم؟ مگه نمیدونست که می پرسید؟ من که بهش گفتم، اون که می دونست و تا میتونست حرف بارم کرده بود، که تا میتونست نصیحت کرده بود!

لبهام رو به هم فشردم و گفتم:

- جلو درِ خونه ترانه ...

نفسش رو با حرص تو گوشی خالی کرد، حسین عصبی گفت:

- کیان! داری اشتباه میکنی ... این رسمش نیست!

سکوت کردم و سرم رو تکیه دادم، رسمش چیه برادرِ من؟ رسمش چیه؟ چه کنم که بگی رسمشِ؟ آخه کی با من میپره؟ کی با من میمونه؟ کی؟ تو چه میفهمی مرد؟ چشمهام رو بستم و گفتم:

- بسه حسین ... نمیدونم چرا هر کس منو میبینه فکر میکنه برای نصیحت شدن آفریده شدم!

سکوت کرد، هر دو سکوت کرده بودیم ... شاید حلاجی می کردیم اتفاقات رو تو ذهنمون ... شاید دنبال جواب میگشتیم برای سوالهامون ... چند دقیقه گذشت، مدام یک واژه تو ذهنم زنگ می خورد، گند زدی!

صداش بالاخره سکوت رو شکست:

- بد کردی برادرِ من ... تو توی عمرت با یه زن نشست و برخاست نکردی، چطور فکر کردی میتونی با یه همچین دختری روابط مسالمت آمیزی داشته باشی؟ اون الان درست مقابلِ توئه ... چطور میخوای ...

چرا نصیحتم میکرد؟ مگه نگفتم نمیخوام نصحیتم کنه؟ مگه نفهمید از لحنِ خسته ام که خودم هزار و یک شبِ بدبختی هام؟ چرا حسین میخواست برام بزرگی کنه وقتی یک ثانیه نمیتونست درک کنه چه میکشم ازدستِ چرخ وفلکِ دهر؟! خسته و دلگرفته داد زدم:

- بسه!

با مشت روی فرمون کوبیدم، خشمم رو خالی کردم و با حرص داد زدم:

- بسه!

بالاخره حسین صدای دادم رو شنید ... هیچ وقت به خودم جرات ندادم خشمم رو بروز بدم ... ولی انگار این روزها، دارم تغییر میکنم ... داد میزنم!

تماس رو قطع کردم و موبایل رو روی صندلی کنارم پرت کردم ... لعنت به این زندگی!

مگه تقصیر منِ که کسی منو نخواست؟

مگه تقصیر منِ که جایی باز نمیکنم تو دل بقیه؟

دیگه تحمل بودن و دیدنِ ردِ رد شدن ترانه از روی خودم رو نداشتم، استارت زدم و با سرعت حرکت کردم، عصبی می روندم، لایی می کشیدم، بوق می زدم، هیچ کس از زندگی کسِ دیگه خبرنداره ...

هیچ کس نمیدونه فردی که روبروشه چه دردی داره و به راحتی درباره اش قضاوت می کنن، ولی حسین، درسته که درک نمیکنه ولی همه چی رو میدونه ... اون که میدونه من چه دردی دارم ... اون که میدونه! درک کردن نخواستم ازش، زخمم رو دستکاری نکنه حداقل، انقدرنمک نباشه روی این زخمِ چرک کرده ...

کیانمهر:

در رو باز کردم و یک پام رو بیرون گذاشتم و بلندتر گفتم:

- ترانه؟

ولی رفته بود ... پوفی کشیدم و دستی به موهام، خراب کردی کیـان! خــراب! خراب کردی مرد ... آدم باش! میمیری؟

نباید باهاش اون شکل صحبت می کردم ... مگه من نمیدونستم اون یک دخترِ؟ مگه نمیدونستم این دخترغرور داره؟ پس چه مرگم شده بود که توپیدم بهش؟ که اخم کردم؟ چه کردم باهاش؟!

خیره بودم به ردِ رفتنِ ترانه که صدایِ زنگ موبایلم باعث شد نگاه بگیرم و دوباره سرجام بشینم ...

خسته نگاهی به صفحه اش کردم که اسم حسین روش حک شده بود، نفس عمیقی کشیدم و جواب دادم:

- جانم داداش؟

- کجایی؟

کجا بودم؟ کجا باید باشم؟ مگه نمیدونست که می پرسید؟ من که بهش گفتم، اون که می دونست و تا میتونست حرف بارم کرده بود، که تا میتونست نصیحت کرده بود!

لبهام رو به هم فشردم و گفتم:

- جلو درِ خونه ترانه ...

نفسش رو با حرص تو گوشی خالی کرد، حسین عصبی گفت:

- کیان! داری اشتباه میکنی ... این رسمش نیست!

سکوت کردم و سرم رو تکیه دادم، رسمش چیه برادرِ من؟ رسمش چیه؟ چه کنم که بگی رسمشِ؟ آخه کی با من میپره؟ کی با من میمونه؟ کی؟ تو چه میفهمی مرد؟ چشمهام رو بستم و گفتم:

- بسه حسین ... نمیدونم چرا هر کس منو میبینه فکر میکنه برای نصیحت شدن آفریده شدم!

سکوت کرد، هر دو سکوت کرده بودیم ... شاید حلاجی می کردیم اتفاقات رو تو ذهنمون ... شاید دنبال جواب میگشتیم برای سوالهامون ... چند دقیقه گذشت، مدام یک واژه تو ذهنم زنگ می خورد، گند زدی!

صداش بالاخره سکوت رو شکست:

- بد کردی برادرِ من ... تو توی عمرت با یه زن نشست و برخاست نکردی، چطور فکر کردی میتونی با یه همچین دختری روابط مسالمت آمیزی داشته باشی؟ اون الان درست مقابلِ توئه ... چطور میخوای ...

چرا نصیحتم میکرد؟ مگه نگفتم نمیخوام نصحیتم کنه؟ مگه نفهمید از لحنِ خسته ام که خودم هزار و یک شبِ بدبختی هام؟ چرا حسین میخواست برام بزرگی کنه وقتی یک ثانیه نمیتونست درک کنه چه میکشم ازدستِ چرخ وفلکِ دهر؟! خسته و دلگرفته داد زدم:

- بسه!

با مشت روی فرمون کوبیدم، خشمم رو خالی کردم و با حرص داد زدم:

- بسه!

بالاخره حسین صدای دادم رو شنید ... هیچ وقت به خودم جرات ندادم خشمم رو بروز بدم ... ولی انگار این روزها، دارم تغییر میکنم ... داد میزنم!

تماس رو قطع کردم و موبایل رو روی صندلی کنارم پرت کردم ... لعنت به این زندگی!

مگه تقصیر منِ که کسی منو نخواست؟

مگه تقصیر منِ که جایی باز نمیکنم تو دل بقیه؟

دیگه تحمل بودن و دیدنِ ردِ رد شدن ترانه از روی خودم رو نداشتم، استارت زدم و با سرعت حرکت کردم، عصبی می روندم، لایی می کشیدم، بوق می زدم، هیچ کس از زندگی کسِ دیگه خبرنداره ...

هیچ کس نمیدونه فردی که روبروشه چه دردی داره و به راحتی درباره اش قضاوت می کنن، ولی حسین، درسته که درک نمیکنه ولی همه چی رو میدونه ... اون که میدونه من چه دردی دارم ... اون که میدونه! درک کردن نخواستم ازش، زخمم رو دستکاری نکنه حداقل، انقدرنمک نباشه روی این زخمِ چرک کرده ...

***

تلو تلو خوران تو نورِ کمی که از لابلای پنجره خزیده بود توخونه، نوری که ناشی از تیربرقِ کوچه بود، خودم رو به آشپزخونه رسوندم، سرم بد درد می کرد ... همیشه نتیجه اش همین بود ... وقتی خودم رو خالی نمیکردم ... وقتی سعی میکردم خودم رو کنترل کنم تهش می شد یک دردِ وحشتناک که نه تنها سر ومخچه وگوش وچشمم رو از کار مینداخت، تموم بدنم رو به جنگ می طلبید و همیشه تو این جنگ من مغلوب بودم ... و تو این نبرد، همیشه تنها ... هیچکس نبود وقتی از درد ناله میکنم و بالشتم رو بین دندونهام فشار میدم، یک لیوان آب دستم بده ...

خسته و کم نفس، از این دردِ شدید، تکیه زدم به دیوار، چند قدمی فاصله داشتم تا قرص مسکنی که آرامش بشه برای وجودم ولی دور بود ... خسته نالیدم:

- خدا ...

کف دستم رو به دیوار زدم، خودم رو از دیوار فاصله دادم و تمام توانِ بی توانیم رو جمع کردم و خودم رو رسوندم بهش ... با چشمهایی که تنگشون کرده بودم، قرص رو از پوشش خارج کردم و بلعیدم ... سرم تیر میشکید، تکیه اش دادم به بدنه ی فلزی یخچال تا سردی اش آرومم کنه ... تا مرهم بشه به این سرِ دردمندم ... اما آروم نمیگرفت که هیچ، هر لحظه دردش بیشتر میشد ... همونجا، پای یخچال به زمین چسبیدم و به روبروم خیره شدم، اما درد نمیذاشت ... کاسه ی چشمم رو آزار می داد، انگاری چشمم، سرم نبض داشت؛ می کوبید ...

خم شدم و پیشونی ام رو به سرامیکهای یخی تکیه زدم، بی رمق بودم ... نمیدونم چند دقیقه تو اون حالت بودم که بالاخره کمی آروم گرفت ... کمی کوتاه اومد از زجر دادنِ من ... چشمهایی که میسوخت رو بازکردم، سرامیکهایی که میدونستم سرمه ای رنگِ و تو تاریکی شب مشکی به چشم می یومد، جلو چشمم بود ... من همیشه سر به زمین بودم ... همیشه سرم به زمین خورد ... من همیشه همین بودم ... تو کدوم برهه از زندگیم کسی بود که بتونه دستم رو بگیره و بگه، نترس که من هستم پشتت ... جز بی بی وعزیز، کی بود که یک ذره، قد یک پشیز، ارزش داشته باشه واسه اش مردن و زنده بودنم؟

عزیزِ عزیزم، که چهارده سال پیش رفت و تنها بی بی برام مونده بود که اونم ... پیش دختر و دامادش بود ... دختر و دامادش یا؟

آهی کشیدم ... یا چی کیان؟ یا چی مردِ تنهایِ شب؟

بلند شدم، کشون کشون رفتم سمتِ پنجره، خیره شدم به تاریکیِ شب، که مهتاب کمی از قیرگون بودنش رو گرفته بود ... تو دلِ این تاریکی چه اتفاق ها که نمی افتاد و من ... چه قدر تو دلِ این تاریکی زخم خوردم ... یادته کیان؟ یادته شب ها که میترسیدی حتی حق نداشتی پات رو از اتاقت بیرون بذاری؟ یادته؟

یادته شب ها که میترسیدی، باید میرفتی زیر پتو، در حالی که بقیه راحت میتونستن برن بیرون؟ میتونستن برن صداشون کنن؟

فقط تو بودی ... تو اضافه بودی ... یادته کیان؟

یادته چه قدرغصه میخوردی؟

چشم هام رو بستم و پیشونیِ دردناکم رو تکیه زدم به شیشه، اینکه تو این دنیا به این بزرگی تنها باشی، خیلی سخته ...

سخته وقتی شبها، بریدی؛ بی خواب شدی، تو باشی و یک خونه ی خالی ... بالای شهر و پایین شهر نداره، همه جا تنهایی، تنهاییِ ...

آه کشیدم ... سینه ام خالی شد و دوباره پر شد ...

خودم رو کندم ازخنکیِ لذت بخش شیشه، این چیزها آتیش درونم رو خاموش نمی کرد ...

عقب گرد کردم سمت اتاقم، پیراهنم رو از تنم کندم و یک گوشه انداختم، خزیدم زیر پتو، خنکای ملحفه و تخت، خیلی برام لذت بخش بود، لبخندِ کوچیکی زدم، کمی تنم رو روی ملحفه ی سفید رنگ کشیدم، نرمی اش آرامش می داد بهم ... کم کم چشمهام سنگین شد ... سردرگم از اینکه فردا چه به سرم میاد ...

***

کیفم رو ازدست راستم به دست چپم دادم و سری برای ماهان تکون دادم، هنوز دلخور بود ازم ... دلخوری برای من عادت شده بود ... ناخواسته دلخور میکردم و زیاد دلخور میشدم ... اما امروز، از اول صبح مثل یک بمبِ آماده ی انفجاربودم، یک تکون کوچیک باعث میشد از درون متلاشی بشم ...

دستم رو روی دستگیره ی سردِ در گذاشتم که حسین صدام کرد:

- کیانمهر؟

ایستادم، چشم بستم تا یادم نیاد دیروز این دو نفر چه به روزم آوردن ... که یادم نیاد مغزم تو دهنم بود از درد ... دوباره صدام زد، نفس عمیقی کشیدم، نفس عمیق کشیدم تا خودم رو کنترل کنم مثل همیشه، تا سعی کنم مثل همیشه خشم و ناراحتی ام رو فرو بخورم، برگشتم سمتش، دست تو جیبش کرده بود و موشکافانه نگاهم می کرد، گلو صاف کردم، تا خونسرد به نظر برسم ... لبخند کجی زدم و گفتم:

- بفرمایین جناب خیّام؟

اخم کرد، حسین اخم کرد ... جالب شد ... کم پیش می اومد حسین از دستم عصبانی بشه ... بیشتر دل می سوزوند تاعصبانی بشه ... جلوتراومد، بی توجه به بقیه که مدام از اتاقی به اتاق هم میرفتن، باهم در مورد کار و همکارها پچ پچ می کردن، نقشه به هم نشون میدادن و ریز میخندیدن بازوم رو گرفت، در اتاقم رو بازکرد و داخل هلم داد ... پره های بینی اش از خشم باز و بسته می شد، برگشتم و منم اخم کردم که بگم منم اخم کردن بلدم!

من خیلی کارها بلد بودم، خیلی کارها! ولی هیچ وقت فرصت عرض اندام نداشتم، زندگیِ من، جمع حسرت ها بود منهای خوشی ها ...

کیفم رو باضرب پرتاب کردم رویِ مبل، دست بردم تو جیب و لبه های کتم رو عقب دادم، غریدّم:

- چه مرگته؟

حسین عصبی دست کشید به موهاش، داشت خودخوری می کرد که چیزی بگه و نمیتونست ...

داشت مخِ خودش رو به کار میگرفت تا چیزی بگه که نه من آتیشی بشم ونه خودش ...

بعد از کلی کلنجار رفتن با خودش، بالاخره تصمیم گرفت حرفی بزنه، جلوم ایستاد و رخ به رخ گفت:

- من چه مرگمِ یا تو؟ دِ بیشعور چرا هر چی زنگ میزنم جواب نمیدی؟

مثل موجی که به صخره می کوبه، خروش کردم و تو صورت حسین با حرص گفتم:

- حرف دهنت رو بفهم ... به اندازه ی کافی اعصابم خرابِ، تو گند نزن بهش ...

با دودست کوبید تخت سینه ام، داشتیم درگیر میشدیم؟

شاید!