رمان بختک به قلم mahtabi22

ژانـر: #عاشقانه #روانشناسی

خلاصه :

آرمین پسر الکی خوشی است که معنی تعهد و پایبندی را نمی داند. دست روزگار مهرنوش را سر راهش قرار می دهد که زنی مطلقه و کم سن و سال است، آرمین تلاش می کند تا بتواند چند صباحی با مهرنوش باشد، مهرنوش مقاومت میکند و آرمین تصمیم میگیرد که...

روی آخرین پله ورودی خانه نشسته بود، یکی از کفش هایش را در دست گرفته بود و واکس می زد. ناشیانه برس را روی چرم کفشش می کشید، فقط می خواست هر چه سریعتر از خانه بیرون برود. دوباره خواهرش مهرناز آمده بود به خانه شان و متلک های تیز و تندش روح و روانش را نشانه گرفته بود. یکی از کفش های واکس خورده را به پا کرد و سراغ آن یکی رفت، همزمان صدای مهرناز را شنید:

-مامان، فکر می کنی کی این وسط ضرر کرد؟ کاوه؟ چه خوش خیالی شما، خواهر بدبخت من دو دستی خاکو ریخت رو سر خودش

صدای مادرش را شنید که ملتمسانه می گفت:

-دختر یواش، میشنوه، هنوز نرفته بیرون

صدای خواهرش بالا رفت:

-خوب دارم میگم که بشنوه، مگه ازش می ترسم؟ می گم تا بدونه چه غلطی کرده

-مهرناز تو هر دفه میای اینجا نبش قبر می کنی، مادر پسره خانوم باز بود، هرز بود، با اینو اون بود

صدای نق نق دختر مهرناز را شنید،به دنبالش صدای مادرش بلند شد:

-پاشو به بچه شیر بده گرسنه است

مهرناز غرید:

-کدوم شیرو بدم مادر من؟ اینقدر حرص خوردم شیرم شده زرداب، بچه ام می خوره بهش نمی سازه

عصبی لنگه ی دیگر کفشش را به پا کرد. دوست داشت از پله ها بالا برود و در ورودی را باز کند و رو به مهرناز فریاد بزند که اگر اینقدر خاطراتِ گندیده ی گذشته را هم نزند و بوی لجنش را در هوا پخش نکند، حرص نمی خورد و شیرش هم زرداب نمی شود. دستی به پیشانی اش کشید. حوصله ی جنگ و دعوای دیگری را نداشت. مهرناز صاحب اختیار دهانش نبود، وقتی دهان باز می کرد، هست و نیست طرف مقابلش را به باد می داد. از روی پله برخاست، خم شد تا کوله پشتی اش را از روی پله بردارد که دوباره صدای مادرش را شنید:

-دختر بشین سر زندگیت، چه کار داری که این چرا از کاوه جدا شده، میگم پسره اهل نبود

مهرناز جیغ کشید:

-اهل نبود؟ پس چجوریه که دو سه هفته دیگه عقدشه؟

با شنیدنِ این حرف، دستش نرسیده به کوله پشتی، در فضا معلق ماند. عقدش بود؟ عقد کاوه؟ با چه کسی؟ با یکی از همان زنان رنگ و وارنگی که هر شب یا یک شب در میان به صبح می رساند؟ از او جدا شده بود برود سراغ یکی از همان از ما بهتران؟

صدای بهت زده ی مادرش را شنید:

-عقدشه؟ با کی؟

مهرناز با حرص گفت:

-با کی؟ با یه زنه، دو سه سال از خودش بزرگتر، یه بچه هم داره، چی بگم حالا؟ بگم خاک بر سرت مهرنوش؟ بگم؟

با شنیدنِ حرفهای تلخ خواهرش، چانه اش لرزید. زنیکه دو سه سال از کاوه بزرگتر بود؟ یک بچه هم به عنوان سر جهازی همراه خودش آورده بود؟

بی حس و حال روی پله ولو شد. صدای ملتمسانه ی مادرش را شنید:

-اشتباه نمی کنی؟

فریاد مهرناز چهار ستون خانه را لرزاند:

-نه اشتباه نمی کنم، ینی من خبر برادر شوهر خودمو ندارم؟ دیروز کامه به من گفت، نمی دونی وفتی داشت به من خبر عروسی برادرشو می داد چه پوزخندی رو لبش بود، گفت زنِ کاوه بودن لیاقت می خواد

حرفهای مهرناز تا مغز استخوانش را سوزاند. از ذهنش گذشت که یعنی او لیاقت زن کاوه بودن را نداشت؟ اصلا زن کاوه بودن چه مزیت و افتخاری بود که حالا هرکسی از راه می رسید بر سرش می کوبید که مرغ را از قفس پرانده؟ یک مرد عیاش و خوش گذران که چهار ماه بعد از ازدواجشان از او سیر شد و هرز پرید. اصلا هر کس که باورش نمی کرد مهرناز که باید حق را به او می داد دیگر. مگر بارها برایش درد دل نکرد و از کاوه نگفت؟ مگر نگفت کاوه چشم چران است و داخل گوشی اش شماره ی چندین و چند زن و دختر ناشناس را پیدا کرده؟ او دیگر چرا نمک به زخمش می پاشید؟ مگر سنگ صبورش نبود؟

سرش را خم کرد و ساعد هر دو دستش را روی زانوهایش گذاشت، تهِ دلش سوخت. هنوز شش ماه از جدایی شان نمی گذشت و کاوه تا دو سه هفته ی دیگر ازدواج می کرد؟

غرق در افکار بهم ریخته اش بود که در ورودی باز شد، صدای فریاد مهرناز را اینبار واضح تر شنید:

-تو که گفتی کاوه پا بند زندگی نیستو نمی تونه پای کسی بمونه، چی شد؟ آقا داره زن می گیره که

سر نچرخاند،دلش نمی خواست نگاهش به نگاه مهرناز بیوفند، تهِ نگاهش پر از تحقیر و توهین بود. صدای مادرش را شنید:

-مهرناز، دوباره شروع نکن، برو به بچه ات برس دیگه

فریاد مهرناز باعث شد صورتش در هم شود:

-چجوری به بچه ام برسم مامان؟ تو خبر زندگی منو داری یا فقط این یکی دخترت واست مهمه؟ یه چشمم اشکه یکیش خون، این طلاق گرفته ولی نیش و متلک و دعوا و توهین خونواده ی شوهرم مونده واسه من

از روی پله ها بلند شد، به اندازه ی کافی روزش با نحسی شروع شده بود، باید حدس می زد وقتی خواهرش ساعت نه صبح به دیدارشان آمده صد در صد اتفاقی در راه است. پوزخند زد، کاوه تا جند روز دیگر می رفت سر زندگی اش. این همه جنگ و جدال و دعوا و کشمکش فقط برای اینکه شوهرش عاشق دیگری بود؟ خوب دیگر چرا از اول آمد سراغ او؟ چرا سه ماه تمام زیر پای مهرناز نشست و گفت خاطر خواهرش را می خواهد؟ اصلا مگر مهرناز برادر شوهرش را نمی شناخت که او را دو دستی تقدیمش کرد؟ زندگی شان به یک سال هم نکشید که جدا شدند.

نفسش را بیرون فرستاد و کوله پشتی اش را برداشت، مهرناز از پله ها پایین دوید و دستش را دراز کرد و به بازویش چسبید:

-کجا داری میری؟ چرا جواب منو نمی دی؟

اینبار سر چرخاند و به صورت گر گرفته ی خواهرش نگاه کرد. خواهرش را درک نمی کرد. سنگ چه کسی را به سینه می زد؟ واقعا برای کاوه نگران بود یا نگران زندگی خودش و شوهرش؟

دستش را پس کشید و زیر لب زمزمه کرد:

-ولم کن

مادرش با عجله پایین آمد و از پشت سر به بازوی مهرناز چسبید:

-دختر سر صبحی اومدی چه آتیشی به پا می کنی؟

و با قدرت انگشتانش را از روی پلیور قهوه ای رنگش جدا کرد. مهرناز سرش را تکان داد و با عصبانیت گفت:

-اگه فردا کامه منو با یه بچه طلاق بده از چشم تو می بینم، عرضه نداشتی شوهرتو نگه داری تاوانشو که من نباید بدم

دلش شکست. از ذهنش گذشت که دیگر باید برای شوهری که دَله بود چه می کرد؟ چقدر مدل مویش را تغییر می داد، چقدر هر شب پیش قدم می شد و حتی به زور خودش را تحمیل می کرد، چقدر بوی عطرهای زنانه را لا به لای ملحفه و روتختی تختخوابش به مشام می کشید و دم نمی زد؟ یادش آمد اواخر به التماس کردن هم افتاده بود که شوهرش دست از کارهایش بردارد. کاوه با بی پروایی گفته بود "جای او محفوظ است، اینجاست" و با کف دست کوبیده بود به سینه اش....

صدای جیغ مهرناز، او را از خاطراتش جدا کرد:

-لیاقت نداشتی مهرنوش

با دلخوری به چشمانِ خواهرش خیره شد. لیاقت داشت، لیاقت شوهرش را داشت، کاوه بود که قدر او را ندانست. بند کوله پشتی را در دست فشرد و با ناراحتی گفت:

-خوب تو که عرضه داری...تو خودت...

دلش نیامد جواب خواهرش را بدهد، بچه شیر می داد و عصبی بود. گفته بود شیرش شده زرداب. نفسش را حبس کرد و چرخید و به سمت در حیاط رفت، از پشت سر صدای مهرناز را شنید:

-من عرضه دارم چی؟ چرا حرفتو نمی زنی؟ شش ماه از طلاق کاوه نگذشته داره دوباره زن می گیره، زن بر و رو داره، دیگه کی میاد سراغ تو؟ ها؟ کی میاد غیر از مردهای پیر کفتار و شایدم مردای دو زنه، دیدی گفتم هر چیزی لیاقت می خواد

حرف های مهرناز دلش را سوزاند، اشک آمد پشت چشمانش، پا تند کرد، می خواست هر چه سریعتر از خانه بیرون برود.

نشسته بود داخل تاکسی و به زحمت تلاش می کرد جلوی ریزش اشک هایش را بگیرد. باورش نمی شد که کاوه دوباره می خواست ازدواج کند. بود و نبود کاوه برایش چندان اهمیت نداشت، مهم خودش بود و مهر طلاقی که در نوزده سالگی کوبیده شده بود به صفحه ی شناسنامه اش. هر کس از راه می رسید و می فهمید مطلقه است، طرز نگاهش عوض می شد. یا نگاهش پر از سو ظن و بدبینی می شد و یا پر از امیال ناجور. خسته شده بود از آن همه حرف های ریز و درشتی که پشت سرش قطار می کردند، از مقاومت در برابر مردان چشم ناپاکی که با بهانه و بی بهانه می آمدند سراغش. حالا کاوه خان گندش را زده بود و بی دغدغه می رفت پی زندگی اش؟ اصلا اگر از اول دلش با او نبود چرا به سراغش آمد؟ هجده ساله بود که دیپلم گرفت و قید دانشگاه را زد و زن کاوه شد. مهرناز نشسته بود زیر پایش و گفت مرد زندگی است، عاشقش است. خواهرش به او گفته بود زندگی خودش و کامه را ببیند که خوشبخت است. آن وقت ها دخترش آیسان را حامله بود. اصلا خودش چه می دانست زندگی چیست، فکر می کرد زندگی همین است که لباس سپید عروسی به تن کند و یکی دو سال بعد بزاید و بچه اش را بزرگ کند. "بله" گفت و رفت سر زندگی اش. زندگی ای که مدیریتش با کاوه بود. او می گفت چه بپوشد، چه بخورد، کجا برود، با کی برود، اصلا چه خاکی بر سرش بریزد. شده بود غلام حلقه به گوش کاوه. اگر می گفت بمیر، بدون تردید برایش می مرد. ماریا، دوست صمیمی اش بارها به او گفته بود اینقدر دل به دل شوهرش ندهد، گفته بود اینطور که او خودش را برای شوهرش خار و ذلیل می کند، بعدها از دماغش بیرون خواهد آمد. چند وقت بعد همانی شد که ماریا گفته بود، از دماغش بیرون زده شد و تا به خودش بجنبد شوهرش رفت سراغ حمیرا، نسترن، شیرین. این اواخر از ترس بیماری دیگر می ترسید برود سراغش و حتی به زور خودش را به او تحمیل کند. حالا مهرناز سر صبح آمده بود خانه شان و می گفت کاوه تا چند روز دیگر ازدواج می کند؟ پس هیچ وقت مریض و بیمار نشده بود. شانس داشت، مثل او که بختش سیاه نبود.

با صدای راننده به خودش آمد:

-رسیدیم خانوم، اینم میدون

دستی به صورتش کشید و اسکناس دو هزار تومانی را به سمتش دراز کرد، نگاهش رفت سمت دو مسافری که کنارش نشسته بودند. راننده همانطور که پول را به او باز می گرداند، گفت:

-از همون سمت خودتون پیاده شین، حواستون باشه ماشین نیاد، با احتیاط درو باز کنین

تقریبا بقیه ی حرف های راننده را نشنید، فقط می خواست پیاده شود و برود سراغ کار هر روزه اش، فکر و خیال کاوه و آن چند ماه زندگی کوفتی رهایش نمی کرد. می خواست برود داخل همان مغازه ی همیشگی که با کمک ماریا آنجا را می چرخاند و آنقدر غرق کار شود تا ازدواج کاوه برای چند ساعت از خاطرش محو شود. پول را از دست راننده گرفت و بی هوا در ماشین را باز کرد، صدای کشیده شدن لاستیک روی آسفالتِ خیابان باعث شد از جا بپرد. به دنبالش صدای نعره ی راننده را شنید:

-یا حضرت عباس، خانوم، گفتم آروم درو باز کن

دست مشت شده اش را باز کرد و اسکناس و پول خردها کف آسفالت ولو شد. زیر لب گفت:

-ببخشید حواسم نبود

راننده یک نفس غر زد:

-حواسش نبود، غذاش سر گازه آخه، بچه اش گرسنه مونده، پول قسط بانکو و آب و گازو برق داره، پول اجاره خونه داره، واسه همین خانوم حواسش نیست

و با لحن بدی گفت:

-برو پایین دیگه

با عجله از ماشین پایین پرید و برای برداشتن پول خردهایش خم شد، راننده ی تاکسی گاز داد و رفت. لب هایش می لرزید. مثل آن وقت ها شل و وا رفته بود انگار. توپ و تشر باعث می شد عقب نشینی کند، از جنگ و دعوا می ترسید. هزار تومانی سبز رنگ را از کف خیابان برداشت و دستش را برای گرفتن اسکناس پانصد تومانی دراز کرد که یکباره با شنیدنِ بوق ماشین به هوا پرید و دستش را روی قلبش گذاشت. صدای ممتد بوق در سرش پیچید. هراسان سر بلند کرد، با دیدن پراید آلبالویی رنگ با فاصله ی کمی از خودش، جا خورد. از خیر پانصد تومانی گذشت و با عجله سراپا ایستاد، نگاه شرمزده اش داخل ماشین چرخید و روی صورت پسر جوانی ثابت ماند که با غضب به او زل زده بود و یک سره بوق را می فشرد. به زبانش آمد به راننده بگوید امروز از زمین و زمان برایش می بارد اینطور او را مضحکه ی عام و خاص نکند. پسرک انگار خیال کوتاه آمدن نداشت. مهرنوش با نگرانی به دور و برش نگاه کرد، چند نفر با کنجکاوی به آنها زل زده بودند. آب دهانش را قورت داد و خواست برود داخل پیاده رو که یکباره پسر جوان سرش را از پنجره ی ماشین بیرون آورد و نعره زد:

-مد جدید گداییه؟ وسط خیابون؟

دلش از درد پر شد، لب هایش را روی هم فشرد، نگاهش رفت سمت پسر دیگری که دستش را به بازوی راننده بند کرد و او را به داخل ماشین کشید. پلک زد و متوجه ی دختری شد که روی صندلی عقب نشسته بود. سر چرخاند تا برود که صدای راننده دوباره در گوشش پیچید:

-می گفتی ببخشید نمی مردی

با دلخوری به راننده زل زد. دوستش دستش را برایش تکان داد و انگار موجود مزاحمی را از سر راهش کنار بزند، او را دعوت به رفتن کرد. از ماشین فاصله گرفت و به سمت پیاده رو رفت.

دوباره صدای نعره ی پسر را شنید:

-کوره زنیکه

صدای پسر دیگری را شنید که با عصبانیت گفت:

-بس کن دیگه آرمین، رفت دیگه، رفت

کلافه دستی به صورتش کشید و فرمان را محکم فشرد. بی حوصله و عصبی بود. انگار خدا هر چه بدشانسی بود در این چند هفته ی اخیر یک جا بر سرش نازل کرده بود. دو سه هفته بیشتر از فوت خواهرش نمی گذشت، خواهر بزرگترش که بر اثر تصادف جا به جا کشته شد. خانه شان شده بود ماتمکده. مادرش از صبح گریه می کرد تا شب. پدرش خیره می شد به یک نقطه و یکباره فریاد می کشید. پسر کوچک خواهرش گاهی می آمد خانه شان، مادرش اصرار می کرد بیاید، پسرک را می دید و خودش را می زد، آنقدر به سر و صورتش می کوبید که بیهوش می شد. خودش هم گرفتار شده بود، در به در به دنبال این بود که از سربازی معاف شود و برود کانادا. بهشت آنجا بود برایش. لیسانسش را گرفت و دلش نمی خواست اینجا سگ دو بزند، در نظرش عشق و حال هر جایی بود غیر از مملکت خودش. سرهنگ معتمد آشنای قدیمِ خانوادگی شان به او قول داده بود برایش کفالت پدرش را خواهد گرفت. گفته بود برود مدارک بیماری پدرش را بیاورد برایش و تا یکی دو هفته ی دیگر کارت پایان خدمتش را می دهد دستش. از خوشحالی روی پای خودش بند نبود. می خواست یکی دو روز دیگر به پدر و مادرش بگوید برای همیشه می رود آن طرف آب که یکباره سرهنگ با او تماس رفت و گفت کمیسیون پزشکی برای معافیتش توافق نکرده. انگار دنیا بر سرش آوار شده بود. پنج شش ماه بیشتر تا اعزام زمان نداشت. نمی خواست برود سربازی و به قول خودش دو سال از وقتش را تلف کند. سرهنگ معتمد به او قول داده بود، او را امیدوار کرده بود. در این آَشفته بازار شنیدنِ این خبر، خارج از تحملش بود.

-برو دیگه آرمین، راه بندون کردی

نیم نگاهی به دوستش یاشار انداخت و دنده را جا زد و زیر لب گت:

-مرده شور این شانسمو بشوره که همه جوره از در و دیوار واسم می باره

یاشار محتاطانه گفت:

-بی خیال بابا، پیش میاد دیگه دختره ی بدبخت دلش ترکید

دستی به میان موهای پر پشت و مشکی اش کشید:

-این دختره کیه بابا، من گرفتاری های خودمو می گم، سرهنگ معتمد دبه درآورده

-شاید پول می خواد

راهنما زد:

-قرار بود بهش پول بدم دیگه، پس مفتی بود؟

صدای هق هق گریه باعث شد، از آینه به عقب نگاه کند و بگوید:

-چیه سوگند؟ چی شدی تو؟

دختر جوانی که روی صندلی عقب نشسته بود، دستمال کاغذی را روی چشمانش فشرد و با صدای تو دماغی گفت:

-جدی جدی می خوای بری؟

ماشین را به کناره ی خیابان هدایت کرد:

-آره دیگه، من مرد موندن تو این مملکت نیستم،

هق هق دخترک اوج گرفت:

-من بدون تو چی کار کنم آرمین؟

-یه ذره تحمل کن دیگه سوگند خانوم، می رم اونجا جا میوفتم، تو رو هم میارم پیش خودم

و گوشه ی بینی اش را خاراند:

-همین ورا کار داشتی دیگه؟ منم باید برم تا پیش سرهنگ معتمد

سوگند بینی اش را بالا کشید:

-آره، پیاده میشم، کی کارت تموم میشه؟

آرمین نگاهی به ساعت مچی اش انداخت:

-یک ساعت طول می کشه، کارت تموم شد زنگ بزن به من

و رو به یاشار کرد:

-پیاده شو بریم

هر سه از ماشین پیاده شدند، آرمین ریموت را زد و رو به سوگند گفت:

-مراقب باش، پس تا یه ساعت دیگه،

و اخمی کوچکی بین دو ابرویش نشست:

-گریه نکن دیگه، من که هنوز هستم، بخند عزیزم

سوگند به زحمت تلاش کرد تا لبخندی روی لب بنشاند. آرمین سری تکان داد:

-آهان حالا خوب شد، برو به کارت برس

آرمین و یاشار از سوگند جدا شدند. یاشار دستش را داخل جیب سوشرتش فرو برد و گفت:

-هنوز معلوم نیست می خوای بری اونور یا نه، چه وعده ی سرخرمنی به این دختره دادی؟

آرین یقه ی کتش را بالا کشید و با بد اخمی گفت:

-خودت می گی وعده ی سر خرمن، من دارم میرم اونور واسه عشقو صفا، بعد این ینگه رو دنبال خودم راه بندازم؟

-خوب چرا باهاش کات نمی کنی؟ الکی امیدوار شده که

-شاید کار من تا دو ماه دیگه هم جور نشد، بعد این دو ماهو غاز بچرونم؟

یاشار یکی از ابروهایش را بالا فرستاد:

-تو که این همه دوست دختر دور و برته، سوگند نشد یکی دیگه، دو ساعت می خوای باهاش روی تختخواب خلوت کنی دیگه

آرمین پوزخند زد و دستش را داخل جیب کتش فرو برد و گفت:

-هر گلی یه بویی داره، یادت نره، سوگند الان گل رزه

صدای زنگ گوشی اش باعث شد گوشی را از جیبش بیرون بکشد، با نگاهی به صفحه، به یاشار اشاره زد:

-اینم گل محمدی پروانه خانومه

و گوشی را روی گوشش گذاشت:

-جانم خانوم.....

...............

با عجله پشت سر سرهنگ قدم بر می داشت:

-سرهنگ، دستم به دامنت، خودتون گفتین همه چی حله، بابا سر جدت یه کاری کن واسه من، من سربازی برو نیستما

سرهنگ معتمد با اخم های در هم گفت:

-پسر دست من نیست، رئیس کمیسیون پزشکی عوض شده،

آرمین ملتمسانه گفت:

-سرهنگ فدای تار سیبیلات، من چی کار کنم الان؟ من رییس کمیسیون نمیشناسم که، من شما رو میشناسم فقط

سرهنگ معتمد سر جایش ایستاد و با غضب چرخید. آرمین جا خورد و دست و پایش را جمع کرد:

-چی شد؟

سرهنگ نیم نگاهی به دور و برش انداخت:

-ساکت پسر، می خوای کل اداره بفهمه چی به چیه؟

آرمین دستانش را در هم حلقه کرد:

-قربونت برم سرهنگ، من می خوام برم اونطرف، این کارتِ پایان خدمتِ ما رو ردیف کن بریم، مایه تیله همه چی حله

و چشمکی نثارش کرد.سرهنگ با چشمان درشت شده گفت:

-خیا خوب حالا، ننه من غریبم در نیار،

آرمین برگه های در دستش را به سمت سرهنگ دراز کرد:

-ببین سرهنگ، اینا این مدارک مریضیه بابا، مشکل کلیه داره، بخدا دو سه روز پیش عکس رنگی هم گرفته، ببین شما

سرهنگ نگاه سرسری به مدارک انداخت و گفت:

-خیل خوب، برو از اینا فتو بگیرو بیار ببینم چی کار می تونم بکنم،

آرمین امیدوارانه گفت:

-کجا فتو کنم؟ چاکرتیم جناب سرهنگ،

-بیرون از اینجا سمت راست، چند تا مغازه پایین تر برو یه مغازه ست، سه نسخه از هر صفحه فتو می کنی، بیا دو تا فرم هم بهت می دم ببر فتو کن زود بیا که کار داریم

...................

با لب های لرزان ایستاده بود پشت دستکاه کپی و کتاب را ورق می زد و فتو می گرفت. ماریا پشت سیستم نشسته بود و تند تند تایپ می کرد، هر از گاهی نیم نگاهی به او می انداخت. مهرنوش اما آماده بود تا با تلنگری اشک بریزد. بی حواس کتابِ در دستش را ورق می زد و زیر دستگاه می برد و دکمه را فشار می داد و هر از چند گاهی آه می کشید. ماریا همانطور که تایپ می کرد، رو به او گفت:

-هوم؟ کشتی هات غرق شده؟

حس کسی را داشت که خودش غریق است، کار از کشتی ها گذشته بود انگار. بینی اش را بالا کشید:

-چیزی نیس

ماریا پوزخند زد:

-تو گفتی منم باورم شد، باز ازون مرتیکه بهت خبر رسیده؟

دوباره آه کشید و این بار به سمت ماریا چرخید. نگاهش روی صورت آرایش شده و موهای بلوندش ثابت ماند. او را از سال ها پیش می شناخت. همسایه شان بود و بعدها از محله شان رفتند. چند سالی از خواهرش مهرناز بزرگتر بود. او هم چند سال پیش با وچود داشتن یک پسر از شوهرش جدا شد و این مغازه ی کوچک را راه انداخت. تایپ و کپی می کرد و پرینت می گرفت. بعدها اتفاقی دوباره او را دید، زمانی که تا خرخره با مشکلات زندگی زناشویی اش دست و پنجه نرم می کرد. ماریا دست تنها بود، خودش به او پیشنهاد داد بیاید کنارش کار کند. با ترس و لرز موضوع را به کاوه گفت و برخلاف انتظارش کاوه به راحتی پذیرفت. همان زمان بود که فهمید دیگر برای کاوه رنگ و بوی هفته های اول زندگیشان را ندارد.

-خوردی منو که، جواب سوال منو بده، از کاوه خبر رسیده؟

تکان خورد و از فکر و خیال جدا شد و دستی به صورتش کشید:

-آره،داره...زن می گیره

و به سختی تلاش کرد جلوی ریزش اشک هایش را بگیرد. ماریا ابروهایش را بالا برد و پوزخند زد:

-فکر کردم مرده که اینجا عزا گرفتی،

و سری تکان داد:

-واسه ی مرده اش هم نباید عزا بگیری، اصلا مرد جماعت ارزش خود خوری نداره

سرش را چرخاند و کتاب را ورق زد، او برای کاوه عزا نگرفته بود. هیچ وقت دلش نمی خواست کاوه زودتر از او ازدواج کند. به اندازه ی کافی حرف های مردم روح و روانش را به اتش کشیده بود. از فردا دوباره می شد سوژه ی فک و فامیل. اصلا چرا در نوزده سالگی باید انگ مطلقه بودن روی او می خورد؟

-واسه همین ماتم گرفتی؟

مهرنوش دکمه ی دستگاه را فشرد:

-آره

صدای خنده ی بی موقع ماریا، عصبی اش کرد:

-احمقی بخدا

نمی دانست چطور علت بی قراری اش را به ماریا بفهماند. ماریا خودش الکی خوش بود، چندین سال بود مجردی زندگی می کرد. هر از گاهی با کسی بود و هر زمان که از او سیر می شد، می رفت سراغ یکی دیگر. ماریا حرف های او را نمی فهمید.

-حقته همین جوری عزا بگیریو زندگیتو حروم کنی، کسی که واسه مرد جماعت غش و ضغف کنه، شوهرو تحویل بگیره، بایدم حال و روزش همین باشه

جوابش را نداد. چه می خواست در جوابش بگوید؟ ماریا بعضی وقت ها بی رحمانه به او می توپید، تهِ دلش صاف و صادق بود، حداقل با او،البته اگر هرز پریدن با مردان مجرد و متاهل را هم فاکتور می گرفت، می توانست دوست ایده آلی هم باشد. آه کشید. اصلا به او چه ربطی داشت که ماریا چطور زندگی می کرد؟

-مردو باید تلکه کرد، باید برد لب چشمه تشنه برگردوند، نباید بهش رو داد، باید حسرت شنیدنِ یه دوست دارم تا آخر عمر رو دلشون بمونه،

مهرنوش سری تکان داد. گوشش از این حرفها پر بود. ماریا هر از گاهی سوژه ای پیدا می کرد و حماقت هایش را یکی یکی بر سرش می کوبید. به یادش می آورد چقدر هوای کاوه را داشت، آن وقت ها فکر می کرد هر چه به شوهرش محبت کند بیشتر پایبند زندگی می شود. بهترین لباس ها را می پوشید و بهترین غذا را برای شوهرش می پخت. هر چه او می گفت، جوابش یک کلمه بود"چشم".

-اینقدر خودتو خار و خفیف کردی که مرتیکه هوایی شد گفت حتما منم یه پخی ام، نه جونی، اگه اینقدر لی لی به لالاش نمی ذاشتی، خودش می فهمید تو هیچ مستراحی جاش نیست

باز باز شدن در مغازه و به صدا در آمدنِ آویز، حرف ماریا نیمه تمام ماند. مرد جا افتاده و شیک پوشی وارد مغازه شد:

-سلام

مهرنوش زیر لب جواب داد و بی اختیار نگاهش رفت پی ماریا. انگار می دانست که ماریا چشمش به این مرد خوش پوش بیوفتد، عکس العملش چه خواهد بود. اصلا این سناریو را از بر بود. هر بار کسی می آمد داخل مغازه که سرش به تنش می ارزید، شاخک های ماریا فعال می شد. اصلا شکار را با تک تک سلول های بدنش بود می کشید. ماریا دستش را میان موهای بلوندش فرو برد:

-سلام، امرتون

و آنقدر با ناز و عشوه این جمله را بر زبان آورد که حتی تهِ دل مهرنوش هم آب شد. مرد لبخندی به لب آورد:

-چند صفحه واسه تایپ آوردم، این پلیس به اضافه ی ده هم کار دیده واسمون، اینو تایپ کن اونو فتو کن

ماریا قری به سر و گردنش داد:

-خسته شدین، نه؟

مهرنوش سر چرخاند و خودش را با کپی کردن برگه های کتاب، مشغول کرد. ادامه ی ماجرا را از حفظ می توانست حدس بزند، یکی دوبار دیگر این مرد خوش پوش می آمد داخل مغازه و ماریا به قول خودش مخش را می زد. چند بار می رفتند سینما و رستوران، یکی دوبار هم دیدار داخل خانه. مردک به آنچه می خواست می رسید و سهم ماریا حداقل یک زنجیر طلا بود. آه کشید، هیچ وقت نمی توانست مثل ماریا باشد. از همه ی مردها بیزار شده بود. کاوه که شوهرش بود در عرض چهار ماه از او سیر شد، چه برسد به این مردان خیابانی که دلشان اتوبان بود.

چند دقیقه گذشت، غرق کار بود و نفهمید مرد خوش پوش کی از مغازه بیرون رفت، با صدای قهقهه ی ماریا تکان خورد:

-یارو دو تا شماره داد عوض یکی

جواب ماریا را نداد.

-کیفو حالتو بکن دختر، نه که واسه اون مرتیکه ضجه مویه کنی

و به دنبالش حرف رکیکی بر زبان آورد. مهرنوش نگاه تندی به او انداخت و زیر لب گفت:

-باز حرف بد زدی؟

ماریا پشت چشمی نازک کرد:

-خره، تازه اول جوونیته، از بر و روت استفاده کن، گور بابای کاوه هم کرده، اصلا یه جور به گوشش برسون که با یه آدم حسابی ریختی رو هم بذار رو دلش بمونه

مهرنوش سری تکام داد:

-ول کن ماریا

ماریا جوابش را نداد. زیاد پا پی اش نمی شد که مجبورش کند به قول خودش مخ مرد جماعت را بزند. شاید یکی از خوبی های به چشم نیامده ی ماریا همین بود که او را وارد کثافت کاری هایش نمی کرد. از نظرش این جا برای کار کردن امن بود، حد اقل تا زمانی که می توانست جلوی خودش را بگیرد و دل به دل ماریا ندهد. جای دیگری برای کار نمی شناخت که امن باشد کسی مدام برای مطلقه بودنش نقشه نکشد. به سمت قفسه ی کتاب رفت و با من و من پرسید:

-واقعا می خوای با اینم بخ...بخ...

بقیه ی حرفش را نتوانست بر زبان بیاورد. ماریا پوفی کشید:

-آره می خوام باهاش باشم، سه سوته

مهرنوش نفسش را بیرون فرستاد:

-نکن این کارو

و کتاب قطوری را از قفسه برداشت، روی آن نوشته شده بود "از صفحه ی شصت و یک تا چهارصد و نود، دو سری"

ابروانش را بالا فرستاد و به سمت دستگاه کپی چرخید، صدای ماریا کلافه اش کرد:

-نکنم این کارو؟ بعد پول خرده فرمایشات بچمو از کجا بیارم؟ نیم وجبی میگه من اپل می خوام، میگه فلانی با ماشین هیوندا میاد مدرسه، چرا ماشین ما پرایده؟

مهرنوش کتاب را ورق زد و داخل دستگاه کپی گذاشت، از حرفی که بر زبان آورده بود پشیمان شد. می دانست ماریا تا یکی دو ساعت برایش موعظه می کند:

-میگه مارک دی اند جی می خوام، اصلا همین مغازه، کرایه خونه، اینا رو از سر قبرم بیارم؟

و یکباره زبانش تلح شد:

-نترس، دل به دلشون نمی دم، نیستی ببین تو رختخواب چطوری هتل هیلتون هم به نامم می کنن

مهرنوش با خودش فکر کرد اصلا دلش نمی خواست در آن لحظه آنجا باشد و این صحنه ها را ببیند. ماریا دست بردار نبود:

-وقتی باهاشون میرم رستوران، همچین ادای عاشقا رو در میارن، هر کی ندونه فکر می کنه تازه عاشق شدن مادر به خطاها

اخم های مهرنوش در هم شد، هیچ وقت از فحش دادن خوشش نمی آمد. آن هم فحش های به این رکیکی. هر چه تلاش کرد نتوانست خودش را کنترل کند، به آرامی گفت:

-وجدانت راهته؟

ماریا پوزخند زد:

-آره راحته، قبلش صیغه میشم، خلاف شرع نیست نترس

و اشاره ای به کتاب در دستش کرد:

-اونو بذار سر جاش، اون کتاب آبیه واجبه، دختره صد بار زنگ زده از صبح، اونو فتو کن اول

مهرنوش سری تکان داد و دوباره به سمت قفسه رفت، همزمان در مغازه باز شد و باز هم آویز بالای آن به صدا در آمد. خم شد و کتاب در دستش را داخل قفسه گذاشت، صدای پسر جوانی را شنید:

-اُخ اُخ، چه سرده، یخ زدیم بابا

کتاب آبی رنگ را برداشت و کمر راست کرد، صدای پسر دیگری در مغازه پیچید:

-خانوم، فتو رنگی می زنین؟ از عکس کلیه؟ نمی دونم چرا ارگان به اون بزرگی دستگاه کپی نداره

مهرنوش سر چرخاند.

با دیدن پسر جوان جا خورد. او را شناخت، همین یک ساعت پیش وسط خیابان سنگ روی یخش کرده بود. یادش آمد به او گفته بود "کور"، گفته بود "گدا". حالا دقیقا باید می آمد همین جا داخل همین مغازه برای فتوکپی از عکس کلیه؟

لب هایش را روی هم فشرد. مطمئن بود که هیچ کدام از سفارشاتش را اجرا نخواهد کرد. حتی غرغرهای ماریا هم برایش اهمیت نداشت. چشم از او گرفت و با اخم های در هم کتاب آبی رنگ را گشود و زیر دستگاه گذاشت.

آرمین هم او را شناخت، به محض اینکه چرخید، به یادش آمد همان دختر جوانی بود که بی هوا در تاکسی را باز کرد و پایین پرید. از قیافه گرفتنش خوشش نیامد. اصلا چرا دقیقا همان دخترک را باید در این مغازه می دید. هیچ مغازه ی فتوکپی دیگری در این خراب شده نبود که این دخترک آنجا کار کند؟

نگاه ماریا بین آرمین و مهرنوش در گردش شد، پلک زد و روی یاشار ثابت ماند. پسر جوان خوش قد و بالایی بود. کم سن و سال به نظر می رسید. بیست و سه چهار ساله بود انگار. سن و سالش چه اهمیتی داشت، به دلش نشسته بود. تک سرفه ای کرد و رو به آرمین که بی حرکت مقابل در ورودی ایستاده بود، گفت:

-امرتون چی بود؟ عکس رنگی؟ بله، انجام می دیم

و چشمان خمارش را به یاشار دوخت و نیشخند زد. یاشار ابرویی بالا انداخت. ماریا با عشوه سر چرخاند:

-گلم، ببین آقا چی می گن

مهرنوش با حرص کتاب را ورق زد و دوباره زیر دستگاه گذاشت. از ذهنش گذشت که این "آقا" به ریش خودش خندیده بود اگر فکر می کرد او خرده فرمایشش را انجام می دهد و در ذهنش روی کلمه ی "آقا" تاکید کرد. ماریا تعللش را که دید، صندلی اش را عقب کشید:

-عزیزم

و سر چرخاند و دوباره به یاشار زل زد. یاشار نگاه نافذش را به چشمهان ماریا دوخت. آنقدر ساده و هالو نبود تا معنی نگاه خیره ی یک زن را نفهمد. مهرنوش دوباره کتاب را ورق زد و زیر دستگاه گذاشت. ماریا خندید:

-عزیز دلم مگه تو چند سالته که پیرگوشی گرفتی؟

مهرنوش بدون اینکه چشم از آن کتاب کذایی بگیرد، زمزمه کرد:

-من کار دارم

آرمین چشمانش را تنگ کرد و به مهرنوش خیره شد. این دخترک داشت تلافی یک ساعت پیش را بر سرش خالی می کرد انگار. از مادر زاییده نشده بود دختری که بخواهد برایش قیافه بگیرد، آن هم کارگر یک مغازه ی کوچک. با قیافه ی جدی به سمت ماریا سر چرخاند و گفت:

-من عجله دارم خانوم

ماریا لبش را تر کرد:

-بله بله، چند لحظه

و دوباره رو به مهرنوش کرد:

-آقایون معطل شدنا

تهِ صدای ماریا آمرانه بود. مهرنوش خوشش نیامد. او که نمی دانست همین به ظاهر آقایان یک ساعت پیش چطور هست و نیستش را وسط خیابان به فلاکت کشیده بودند. دوباره صدای راننده در گوشش پیچید که گفته بود "کوره زنیکه".

اخم هایش بیشتر در هم شد و با صدای لرزانی گفت:

-یه چهار راه پایین تر فتو رنگی می گیرن

دهان ماریا نیمه باز ماند، این مهرنوش امروز چه مرگش شده بود؟ همیشه از کاوه خبرهای بد می شنید، اما هیچ وقت اینطور به پر و پای مشتری نمی پیچید. صدای پوزخند بی موقع یاشار، باعث شد ماریا سر بچرخاند، دوباره نگاهشان در هم گره خورد. آرمین با غضب به سمت یاشار چرخید و با صدای بلند گفت:

-سیرکه؟

و رو به ماریا کرد و گفت:

-همیشه شاگردتون واستون تعییت تکلیف می کنه؟

تهِ دل مهرنوش از این تحقیر سوخت. این پسر چرا اینقدر تلخ زبان بود؟ از او خوشش نیامد. چرا مردها اینقدر ضعیف کش بودند؟ سر بلند کرد و به چشمان عصبی آرمین زل زد. آرمین با تحقیر براندازش کرد و گفت:

-زود باش فتو بزن من کار دارم خانوم

اشک آمد پشت چشم مهرنوش، از همان دو ساعت پیش آماده ی گریستن بود و دیگر بهانه دستش آمده بود، پلک زد و اشک روی گونه اش سر خورد، یک تای ابروی آرمین بالا رفت و پوزخند زد:

-اینجا مهدکودکه؟

ماریا از پشت میز بلند شد و دستپاچه سمت مهرنوش رفت:

-عزیزم؟ خسته ای؟ برو کنار من فتو می زنم

مهرنوش اما سر لج افتاده بود. محکم سر جایش ایستاد و با پشت دست اشک هایش را پاک کرد:

-من می خوام این کتابو فتو بزنم،

ماریا چشمانش را درشت کرد:

-چته تو؟

مهرتوش با سرسختی گفت:

-گفتم یه چهار راه پایین تر

ماریا با لب های به هم فشرده به مهرنوش زل زد. چه مرگش شده بود این دختر؟ مستاصل به سمت آرمین و یاشار چرخید، یاشار با لب های بسته به او زل زده بود، برای چند لحظه مهرنوش و افتضاحی که به بار آورده بود از ذهنش پر کشید، متقابلا به یاشار زل زد تا جواب نگاهش را بدهد. آرمین کلافه دستی به موهایش کشید:

-مسخره شو درآوردین، پشت این در بزنین عشقی کار می کنین، نوبرشو آوردن

و چرخید و به یاشار تنه زد و از مغازه بیرون رفت و در را محکم به هم کوبید، یاشار به سمت ماریا چرخید و یقه ی کتش را مرتب کرد و شانه بالا انداخت:

-یه ذره عصبیه

و بینی اش را چین داد:

-همه که مثه شما خوش اخلاق نیستن خانوم

ماریا نیشخند زد، پسرک خوش سر و زبان بود، چه اشکالی داشت گاهی وقت ها برای دل خودش با کسی آشنا می شد و تیک می زد؟ حالا انتهای آشنایی به خریدن طلا و پول گرفتن هم ختم نمی شد مهم نبود. این پسر جوان زیادی چشمش را گرفته بود. ماریا سری تکان داد:

-نمی دونم چی بگم، دوستم امروز یه ذره حالش خوب نیس

یاشار نیم نگاهی به مهرنوش انداخت، سرش را چسبانده بود به سینه و به آرامی اشک می ریخت. خوب می دانست تلافی کار آرمین را سرش در آورده، از این دختر بدش نیامد. خوب زده بود به برجک آرمین مغروری که فکر می کرد هیچ زن و دختری توانایی مقاومت در برابر او را ندارد. دوباره به ماریا نگاه کرد و از ذهنش گذشت که زیادی جذاب و لوند است، خندید:

-مزاحم می شیم بازم،

ماریا سرش را به عقب خم کرد:

-مراحمین

یاشار همانطور که رو به ماریا ایستاده بود دستش را عقب برد و دستگیره را پایین کشید و عقب عقب رفت، از مغازه خارج شد و در را بست.....

آرمین همانطور که با گوشی شماره می گرفت، غر می زد:

-دختره ی گدا گشنه، واسه من سوسه میاد، به درک، خوبه کارگر مغازه ست

و نگاهش رفت پی یاشار که با نیشخند براندازش می کرد و رو به او براق شد:

-چته؟

یاشار چانه بالا انداخت:

-هیچی

آرمین سری تکان داد:

-آره هیچی، دیدم اون زنیکه چشمتو گرفته بود،

یاشار به ارامی خندید و خواست چیزی بگوید که آرمین لب زد:

-الو، جناب سرهنگ، من الان می خوام برم یه چهار راه پایین تر، ممکنه یه ذره طول...

کمی مکث کرد:

-چی؟ نگفته بودین، خوب این مغازه بسته ست آخه

.........

-ای بابا، جناب سرهنگ نیستین تا آخر هفته؟ آخه...

............

-خیل خوب، باشه یه کاریش می کنم

تماس را قطع کرد و با حرص سر چرخاند:

-دِکی، دیدی گفتم از در و دیوار برام می باره، سرهنگ میگه تا ده دقیقه دیگه میره، تا آخر هفته هم نیست، دختره ی....

و دوباره چشمش به نگاه تمسخر آمیز یاشار افتاد و فریاد زد:

-چته تو؟

یاشار ابرو بالا انداخت:

-نمردیم و کنف شدن آرمین توکلی رو هم دیدیم، اونم کی کنفش کرد؟ یه دختر کارگر

و قهقهه زد. آرمین کبود شد، یاشار راست می گفت انگار. دخترک حسابی او را سنگ روی یخ کرده بود. یادش نمی آمد دختری اینطور حال و روزش را به گند کشیده باشد. نفسش را حبس کرد و با عصبانیت گفت:

-خنده داره؟ خودم از پسش بر میام

یاشار سری تکان داد:

-آره، در افتادن با دختره باعث شد ده دوازده روزی بیفتی عقب،

دستش را کنار پیشانی برد و با لودگی گفت:

-سلام به سربازی، اونم کجا عجب شیر

تهِ دل آرمین زیر و رو شد. سربازی، آن هم عجب شیر؟ یعنی آن همه نقشه و آرزو برای کانادا دود شد و به هوا رفت؟ فقط به خاطر یک فتوکپی لعنتی؟

کلافه دندان هایش را روی هم سایید. یاشار دستش را دراز کرد و برگه ها را کشید:

-بده من برم فتو کنم بابا، الان پس میوفته

آرمین به خودش آمد. این دخترک چرا اینطور قلوه سنگ شده بود وسط برنامه هایش؟ یعنی از پس این دخترک مردنی بر نمی آمد؟ یاشار او را نشناخته بود، به سمت یاشار پرید و برگه ها را کشید:

-بیا ببین حالیت می کنم آرمین توکلی کیه

و به سمت مغازه چرخید، یاشار صدایش را بالا برد:

-آرمین؟ شر به پا نکنیا، ای بابا

مهرنوش نشسته بود روی تک صندلی پشت دستگاه کپی و می گریست. فشار روانی زیادی را متحمل شده بود. اصلا خبر ازدواج قریب الوقوع کاوه را که شنید، حس از بدنش رفت. مردک بی انصاف می رفت پی زندگی اش و برایش اهمیتی نداشت چطور روزهای قشنگ زندگی دخترکی را در نوزده سالگی به لجن کشیده بود. ماریا دست به کمر بالای سرش ایستاده بود و به او نگاه می کرد، سری تکان داد و گفت:

-چرا امروز اومدی سر کار دختر؟ میموندی خونه، هم اعصاب خودت آروم می شد هم به مشتری بدبخت پیله نمی کردی

مهرنوش سرش را به چپ و راست تکان داد. می خواست به ماریا بگوید اصل قضیه چیز دیگری است، اما نفسش بالا نمی آمد. ماریا ابرویی بالا انداخت:

-دوستش چه تریپ خفنی بود، چشممو بدجور گرفت، منو یاد مدلهای تبلیغاتی مینداخت

و به سمت میز کارش رفت و جعبه ی دستمال کاغذی را برداشت و مقابل چشمان مهرنوش تکان داد:

-یه ذره باهاش تیک زدم ببنیم بازم میاد اینورا، شش هفت سالی ازم کوچیکتره انگاری

از ذهن مهرنوش گذشت که چرا برای ماریا هیچ چیز مهم تر از پول و طلا و تختخواب خانه اش نبود؟ اصلا زن هم اینقدر دَله می شد مگر؟ نکند همین امثال ماریا بودند که شوهرش را از او گرفتند؟ کاوه او را دوست داشت، خاطرش را می خواست. سه بار به خواستگاری اش آمد. بارها با مهرناز صحبت کرد. باز هم بغضش شکست و به تلخی زار زد. ماریا با اخم های در هم گره شده گفت:

-ای بابا، بسه دیگه دختر، بی خیال، اصلا فدای سرت

با باز شدن یکباره ی در مغازه، ماریا سر چرخاند. آرمین با اخم های در هم وارد مغازه شد، نگاه ماریا پشت سرش روی یاشار ثابت ماند. نتوانست جلوی نیشخندش را بگیرد. پسرک عجیب خوش قیافه بود. چه اهمیتی داشت که بچه سال بود؟ یکی دو ماه خوش گذرانی با او به کجای دنیا برمی خورد؟

یاشار هم با دیدن دوباره ی ماریا لبخند زد. زنک کِرم داشت انگار، او هم بدش نیامده بود. با صدای فریاد آرمین، همگی جا خوردند:

-پاشو این برگه های بی صاحابو کپی کن

مهرنوش سر بلند کرد، نگاهش روی صورت در هم آرمین ثابت ماند. فریادش نشسته بود در بند بند وجودش. دلش می خواست خرخره ی این پسرک پر مدعای عصبی را بجود که اینطور او را با حقارت به زمین می کوبید. یاشار دستش را دراز کرد و به بازوی آرمین چسبید:

-برو بیرون خودم فتو می کنم

آرمین دستش را پس کشید و رو به مهرنوش فریاد زد:

-پاشو، یالله، پول می گیری که کار منو راه بندازی، تکون بده هیکلتو

مهرنوش پشت سر هم پلک زد، ذهنش رفت به گذشته. رفت به یکی از شب هایی که کاوه مست به خانه آمده بود، سر و هیکلش آشفته بود، از او پرسیده چرا اینقدر دیر آمده؟ کاوه فریاد کشیده بود به او ربطی ندارد، میان مستی فریاد زده بود رفته بود پی خوشگذرانی اش، گفته بود او بو می دهد و نمی تواند کنارش بخوابد. فریادهای کاوه آن روز کمرش را تا کرده بود. حالا این پسرک از خود راضی رو به رویش ایستاده بود و نعره می کشید و او هم طور دیگری وجودش را له می کرد. ماریا میانه را گرفت:

-اِوا، آقا؟ دعوا نداریم که، بدین من برگه ها رو

دوباره نگاهش روی صورت یاشار ثابت ماند. آرمین روی دنده ی لج افتاد:

-کارگرت باید فتو بزنه، زود باش وگرنه می رم اداره اصناف از رییست شکایت می کنم

ماریا جا خورد، خواست در اعتراض به آرمین چیزی بگوید که مهرنوش از جا پرید و با همه ی قوا جیغ کشید:

-برو از مغازه بیرون

آرمین یکه خورد، جیغ مهرنوش یک لحظه مادرش را به یادش آورد. همین سه هفته پیش وقتی می خواستند خواهرش را دفن کنند، از تهِ دل جیغ کشیده بود. صدای جیغ دوباره ی مهرنوش او را برد آن دنیا و برگرداند:

-از اینجا برو بیرون،

ماریا سعی کرد مهرنوش را آرام کند:

-عزیزم، مهرنوش؟

پلک چپ آرمین پرید. یادش آمد خواهرش را داخل قبر گذاشتند و مادرش جیغ کشید و اسمش را صدا کرد. چقدر صدای این دو نفر شبیه یکدیگر بود، اصلا شاید همه ی زنها وقتی جیغ می کشیدند، صدایشان تا مغز استخوان یک مرد فرو می رفت. پلکش را روی هم فشرد، سرش به دوران افتاده بود. مهرنوش نتوانست خودش را کنترل کند، جعبه ی دستمال کاغذی را از دست ماریا کشید و تا او به خودش بجنبد، آن را به سمت آرمین پرت کرد. جعبه تخت سینه ی آرمین کوبیده شد. ماریا جیغ خفه ای کشید:

-وای

مهرنوش دوباره به گریه افتاد. یاشار کف دستش را روی صورتش گذاشت و با لب های به هم فشرده به مهرنوش زل زد. آرمین نفسش تند شده بود. چنین چیزی را حنی در خواب هم نمی دید. دختری سرش هوار بکشد و با جعبه ی دستمال کاغذی تخت سینه اش بکوبد. آن هم جلوی یاشار که منتظر سوژه بود تا بین دوستان مشترکشان او را دست بیاندازد. اصلا با یاشار از اوایل دوستی شان، کل کل داشت. اما اینطور خار و خفبف شدن، ورای تحملش بود. مهرنوش هر دو دستش را مشت کرد و روی رانهایش کوبید:

-برو بیرون، از اینجا برو

جیغ های هیستریکش باعث شد شد پشت سر آرمین تیر بکشد، با نفرت به دخترک چشم ابرو مشکی زل زد که پوست روشن و صورت کشیده داشت، لبهایش ظریف و بینی اش غوز دار بود و با همه ی قوا فریاد می زد...

...........................

وارد خانه ی نیمه روشن شد. همه ی لامپ های خانه خاموش بودند، تنها روشنایی خانه مهتابی داخل راهرو بود. با اخم های در هم از راهرو گذشت و وارد سالن شد. در تاریک روشن خانه،ه هیکل مادرش را شناخت که روی مبل مچاله شده بود. صدای ناله های مقطعش، پنجه به اعصابش کشید. ذهنش رفت سمت دخترک مغازه ی فتو کپی که همه ی برنامه هایش را به هم ریخته بود، از مغازه پرتش کرده بود بیرون. سرهنگ رفت و تا دوازده روز دیگر هم او را نمی دید. دستی به دهانش کشید و ابروهای پر پشتش در هم گره خورد. متوجه ی پسر خواهرش شد که در آغوش مادرش بود. باز هم بچه را آورده بود به این ماتمکده، سرش را در آغوش گرفته بود و می گریست. از فرزام شوهر آیدا لجش گرفت. بچه اش را به امید چه کسی می فرستاد که بیاید اینجا در تاریکی مطلق بنشیند؟

دست برد سمت پریز و برق های سالن روشن شد. صدای ناله ی مادرش را شنید:

-خاموشش کن

و دستش را مقابل صورت پف کرده اش گرفت تا نور چشمش را نزند. آرمین به سمت پسرک رفت و دستش را کشید:

-پاشو ببینم

و رو به مادرش کرد:

-خسته نشدی این همه ماتم گرفتی؟

مادرش انگار منتظر همین جمله بود که زار زد:

-دخترم زیر خاکه، تو چی میگی؟

آرمین پسرک را به سمت اطاقش هل داد و فریاد زد:

-اون زیر خاکه بچه اش که زنده ست، می خوای اینم دستی دستی بکشی؟

پسرک به گریه افتاد، آرمین کلافه شد و نعره زد:

-برو تو اطاق به بابات زنگ بزنم بیاد دنبالت

پسرک با چشم گریان به سمت اطاقش دوید. آرمین سری تکان داد:

-مادر خوب بودن ینی این دیگه؟

مادرش خم شد و جعبه ی دستمال کاغذی را از روی عسلی کنار مبل برداشت. آرمین پلک زد و چهره ی مهرنوش پیش چشمش نقش بست. جبعه را به سمتش پرت کرده بود. یاشار او را به زور از مغازه بیرون کشید. تا لحظه ی آخر نگاهشان در هم گره خورده بود. از آن دخترک زر زروی عوضی بیزار بود. مادرش جیغ کشید:

-آیدا، مادرت بمیره برات، کاش مادرت جای تو می رفت زیر خاک

با باز شدن در اطاق رو به رو، چشم از مادرش گرفت، پدرش بین چهار چوب در ظاهر شد:

-چیه پسر؟

به صورت تکیده ی پدرش زل زد. از این خانه ی شوم بدش می آمد. خدا خدا می کرد برود آن سوی آب ها و دیگر چشمش به در و دیوار این ماتمکده نیوفتد.

پالتو اش را از تن خارج کرد و رو به پدرش گفت:

-چرا مهرشادو میارین پیش خودتون؟ اگه دختر تو مرده مادر اون بچه هم مرده،

با تمسخر اضافه کرد:

-خیلی وقته به من ثابت شده شما دو تا زیادی پدر و مادر خوبی هستین

خیره خیره به پدرش نگریست، پای چشمهایش پف کرده بود، مشخص بود مشکل کلیوی دارد. دوباره ذهنش رفت سمت آن عکسهای کذایی که هیچ وقت کپی گرفته نشد. یعنی آن دخترک ریقو کارش را لنگ گذاشت. دندان هایش را روی هم فشرد و ادامه داد:

-فقط ایدا مهم بود دیگه؟

پدرش با صدای لرزانی گفت:

-چی کار باید برات بکنیم که نکردیم؟

-مامانو طلاق بده من کفالتشو بگیرم، از ایران که رفتم دوباره عقدش کن

پدرش جا خورد، آرمین اما از حرفش پشیمان نبود. دخترک گند زده بود به همه چیز، اصلا شاید سرهنگ را هم روی دنده ی لج انداخته بود. از خجالت حتی با او تماس هم نگرفت. دیگر با چه رویی به صورتش نگاه می کرد؟

صدای پدرش او را از فکر و خیالات جدا کرد:

-بمیری پسر، آخه وسط این همه بدبختی این چه حرفیه که می زنی؟ می خوای ما هم بمیریم؟

مادرش باز هم جیغ کشید:

-من می خوام بمیرم برم پیش آیدا،

با غضب به مادرش نگاه کرد. وزن کم کرده بود، بیش از پانزده کیلو از وزنش در عرض سه هفته کم شده بود. چرا هیچ کدام از آنها به فکرش نبودند؟ او می خواست از این مملکت برود. اینجا به هیچ چیز دلبستگی نداشت، حتی به پدر و مادری که از همان ابتدا آیدا را بیشتر از او دوست داشتند.

پالتو را روی آرنج انداخت و با قدم های بلند به سمت اطاقش رفت. صدای غر غر پدرش را شنید:

-میگه زنه رو طلاق بدم، اگه غیرت داشته باشی میری سربازی

آرمین در اطاق را محکم به هم کوبید، نگاهش روی مهرشاد ثابت ماند که روی تخت نشسته بود و زانواش را به آغوش کشیده بود و می گریست. نفسش را بیرون فرستاد و گوشی را از جیبش بیرون کشید، دوباره فکرش رفت سمت دخترک مغازه و وجودش از شدت خشم لرزید...

روی تختخواب اطاقش نشسته بود و به دیوار سفید رو به رو نگاه می کرد. صدای مهرناز را از سالن می شنید که مثل مته در سرش فرو می رفت. از ذهنش گذشت که چرا مهرناز به خانه ی خودش نرفته بود. منتظر بود تا با اعصاب درب و داغان به خانه برگردد و دوباره روی مخش رژه برود؟

صدای پچ پچ مادرش را شنید که ملتمسانه گفت:

-مهرناز، بسه دیگه، تو رو خدا تمومش کن، این حرف همینجا خاک بشه

صدای مهرناز را شنید که انگار از عمد بلندتر از حد معمول صحبت می کرد:

-ینی برای شما مهم نیست که من تو خونه ی شوهرم از صبج نیشو کنایه میشنوم؟

-دخترم اگه می تونی جواب اونا رو بده، وگرنه نباید خواهرتو بدبخت کنی که

مهرنوش روی تخت دراز کشید، یاد یکی دو ساعت پیش افتاد، پسر جوان را با فضاحت از مغازه پرت کرده بود بیرون. لب هایش را روی هم فشرد. دلش نمی خواست کسی را اینطور له کند. حس خوبی نداشت. اصلا او خودش دنیایی از درد و مشکلات بود، چرا باید به خاطر بدبختی هایش، با دیگری درشتی می کرد. کف دستش را روی پیشانی اش گذاشت، سرش تیر می کشید. چشمانش را بست، اگر یکی دو ساعت می خوابید سر دردش بهتر می شد. با باز شدن یکباره ی در اطاق، از جا پرید. مهرناز خودش را داخل اطاق پرت کرده بود، به دنبالش مادرش وارد اطاق شد. مهرنوش گیج و گنگ به صورت خواهرش نگاه کرد. مادرش به بازوی مهرناز چسبیده بود. مهرناز دستش را به کمر زد:

-زندگی منو که به هم ریختی، لا اقل بیا....

مادرش به میان حرفش پرید:

-نگو مهرناز، نگو این حرفو، چه کار به این دختر داری؟

مهرناز تلاش کرد دستش را از دست مادرش بیرون بکشد. صدای گریه ی آیسان از سالن به گوش می رسید. مهرنوش پلک زد و به مادرش خیره شد که لب هایش می لرزید. صدای مهرناز تکانش داد:

-ولم کن مامان...ببین مهرنوش، تو باید بزنی تو پوز کاوه و مادرش

نگاه مهرنوش رفت سمت مادرش که دستش را دراز کرد و روی دهان مهرناز گذاشت، مهرناز خودش را عقب کشید و عصبی شد:

-مامان چی کارم داری؟ همیشه این واست مهم بوده، من که پدر ندارم، می خوای مادر بودنتم واسم جیره بندی کنی؟

مادرش با شنیدنِ این حرف شل شد و عقب کشید. درد دختر بزرگش را نمی فهمید، همیشه خود رای بود و عصبی. همیشه حرف هایی بر زبان می آورد که تا مغز استخوان طرف مقابل را می سوزاند. مهرناز به سمت مهرنوش چرخید و یقه ی پیراهنش را مرتب کرد:

-تو هم اگه ازدواج کنی دهن اونا بسته میشه، دیگه از صبح تا شب سرکوفتم نمی زنن

مهرنوش چشمانش را تنگ کرد، نگاهش بین خواهر و مادرش در رفت و آمد شد.ازدواج کند؟ با چه کسی؟ اصلا این چه پیشنهاد احمقانه ای بود که مهرناز بر زبان آورده بود؟ شش ماه بیشتر از جدایی اش نمی گذشت.

-من خودم ادمشو سراغ دارم، برادر یکی از همسایه هام، زنش مرده، بچه هاش هم بزرگن رفتن اونور آب، پنجاه و دو سه سالشه

صدای هق هق مادرش در فضای اطاق پیچید. مهرنوش پلک زد، نگاه ناباورش روی صورت مهرناز ثابت مانده بود. بشود زن یک مرد پنجاه و چند ساله؟ پدر خودش اگر زنده بود، امسال پنجاه و سه ساله می شد. مهرناز می فهمید چه بر زبان می آورد یا خودش را زده بود به آن راه؟

نگاهش رفت پی مادرش که دو زانو وسط اطاق نشست و بی صدا گریست. نفس هایش تند شد. اصلا مهرناز از جان او و زندگی به فلاکت کشیده شده اش، چه می خواست؟ او که کاری به کار کسی نداشت. هر روز صبح می رفت سر کار و می آمد خانه و دو سه ساعت استراحت می کرد و دوباره می رفت سر کار و تا ده شب به خانه بر نمی گشت. آزارش به مورچه هم نمی رسید. اصلا او کی برای مهرناز درد و دل کرد و گفت شوهر می خواهد، آن هم مرد پنجاه و چند ساله.

مهرناز نگاه بهت زده اش را که دید، طلبکارانه دست به کمر زد:

-چیه؟ نمی خوای که پسر مجرد بیست و پنج ساله بیاد خواسگاریت؟ یادت رفته که مطلقه ای؟ دیگه خواسگارات میشن زن مرده ها و پیرمردها

لب های مهرنوش لرزید. از مهرناز متنفر شد. همیشه می آمد به زخمش نمک می پاشید و می رفت و اینبار اما زخم زده بود انگار، زخمش هم کاری بود. دوباره نگاهش رفت سمت مادرش که دستش را گذاشته بود روی صورتش و اشک می ریخت. پشتش را به مهرناز کرد و تلاش کرد اشک هایش را مهار کند، با صدای لرزانی گفت:

-برو بیرون

مهرناز نفس عمیق کشید، از این بی اعتنایی خوشش نیامد. نیم نگاهی به مادرش انداخت و فریاد زد: