رمان لیلای قلبم به قلم شکیبا

ژانر : #عاشقانه

خلاصه:

لیلا دختری که در سن شانزده سالگی مجبور به ازدواج آن هم از نوع سنتی می شود …با اینکه از این ازدواج راضی نبوده اما با دیدن مردی که اسم شوهر را یدک میکشد پنجره های قلبش را به روی او گشوده و گرمی عشق در کنار این مرد تجربه میکند تا اینکه……پایان خوش

مقدمه:

يک شبي مجنون نمازش را شکست

بي وضو در کوچه ی ليلا نشست

عشق آن شب م*س*ت م*س*تش کرده بود

فارغ از جام الستش کرده بود

سجده اي زد بر لب درگاه او

پر ز ليلا شد دل پر آه او

گفت يا رب از چه خوارم کرده اي

بر صليب عشق دارم کرده اي

جام ليلا را به دستم داده اي

وندر اين بازي شکستم داده اي

نشتر عشقش به جانم مي زني

دردم از ليلاست آنم مي زني

خسته ام زين عشق، دل خونم مکن

من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد اين بازيچه ديگر نيستم

اين تو و ليلاي تو، من نيستم

گفت اي ديوانه ليلايت منم

در رگ پيدا و پنهانت منم

سال ها با جور ليلا ساختي

من کنارت بودم و نشناختي

عشق ليلا در دلت انداختم

صد قمار عشق يک جا باختم

کردمت آواره ی صحرا نشد

گفتم عاقل مي شوي اما نشد

سوختم در حسرت يک يا ربت

غير ليلا بر نيامد از لبت

روز و شب او را صدا کردي ولي

ديدم امشب با مني گفتم بلي

مطمئن بودم به من سر مي زني

در حريم خانه ام در مي زني

حال اين ليلا که خوارت کرده بود

درس عشقش بي قرارت کرده بود

مرد راهش باش تا شاهت کنم

صد چو ليلا کشته در راهت کنم

فصل اول

همراه با صدای کوبش در سرم رو از روی حجم انبوهی از نقشه های ساختمونی بلند کردم. دردی که از بلند کردن سرم ایجاد شد از گردنم تا تیره ی کمرم جریان پیدا کرد! دستم رو به پشت گردن بردم و کمی گردن خشک شدم رو ماساژ دادم؛ دوباره صدای در بلند شد! بی حوصله گفتم:

- بیا تو!

در باز شد و اندام ظریف منشی توی قاب در نقش بست.

- ببخشید خانم مهندس، آقای خدامی از شرکت نوین اومدن.

- راهنماییشون کن به اتاق کنفرانس تا من بیام.

- چشم خانم مهندس.

- به مش حیدر بسپار برامون دو تا قهوه بیاره.

با بسته شدن در کش و قوسی به بدن خشک شدم دادم؛ بلند شدم و دستی به مانتوی نوک مدادیم کشیدم. چند تا دو چروکی رو که در اثر چهار ساعت نشستن مداوم پشت میز طراحی ایجاد شده بود گرفتم. بعد از این که خیالم از بابت لباسام راحت شد، خواستم به سمت اتاق کنفرانس برم که متوجه فنجون قهوه ی نیمه خوردم شدم! حجمی از رژ قرمزم به لبش چسبیده بود. دوباره برگشتم پشت میز؛ از توی کیف دیور گرون قیمتم کیف ارایش کوچک و مجهزم رو برداشتم؛ شروع کردم به تجدید آرایشم. رژ قرمز آتشینم رو دوباره روی لبام کشیدم، لبام رو چندین بار روی هم کشیدم تا رنگش جلوه ی بیشتری به لبای قلوه ایم بده. مداد چشم رو دور چشمای گربه ایم پهن تر از قبل کشیدم. تیر خلاص ریملو روی مژه هام پیاده کردم، چشمام رو خمار کردم، گیراتر از قبل! رژگونه مسی رنگمو روی گونه هام، بینیم، چونم و پیشونیم. عطر ورساچه زیر گوشام و مچ دستام خالی کردم؛ موهای فرم رو از سمت راست کج ریختم توی صورتم؛ شال طوسی رنگم رو باز گذاشتم. با اعتماد به نفس بیشتر از قبل به سمت اتاق کنفرانس حرکت کردم. وقتی وارد شدم به احترامم ایستاد.

- سلام خانم راد، مشتاق دیدار خانم!

لبخند دلفریبانه ای به روش پاشیدم.

- سلام مهندس، خیلی خوش اومدید.

با دست به صندلی اشاره کردم.

- بفرمایید خواهش می کنم.

همراه با لبخندی سرشو تکون داد و نشست. میز کنفرانس ال مانند بود. دلم می خواست مثل همیشه سر جای خودم بشینم، ولی به ناچار مجبور شدم برای حفظ ادب صندلی رو به روش رو انتخاب کنم. به دقت سر تا پاش رو بررسی کردم؛ یه کت و شلوار دودی رنگ پوشیده بود قاب هیکلش؛ از اون آدمای اتو کشیده بود. حاضرم شرط ببندم که می شه با خط اتوی آستینش هندونه قاچ بزنی! دستاشو گره کرد به هم و گذاشت روی میز.

- خانم مهندس باید خدا رو شکر کنم که بعد این همه رفت و آمد قبول کردید یه وقت ملاقات به ما بدید!

لبخند کم رنگی زدم؛ فقط اون قدری که کمی گونه هام رو برجسته تر نشون بده.

- اختیار دارید جناب خدامی، خودتون بهتر در جریان کار هستید؛ آخر ساله و مشغله و گرفتاری های همه ی ما بیشتر. قصدم بی احترامی نبود؛ پروژه های ساختمونی شرکتا رو تا آخر سال باید تحویل می دادیم؛ علاوه بر اون گرفتاری های زیادی هم با شهرداری و کارفرما داشتیم؛ این شد که شرمنده ی شما شدیم.

- دشمنتون شرمنده باشه، این حرفا چیه؟ بالاخره قبولی همکاری با شرکت معروفی چون شما به صبر و تحملش می ارزه! خوب می دونم شما با هر شرکتی قرارداد نمی بندید و این باعث نگرانی من بود، تا این که گفتم حضوری خدمت برسم.

قبل از این که جوابش رو بدم در زده شد.

- بله؟!

مش حیدر م*س*تخدم و آبدارچی شرکت سینی قهوه رو مقابلم گرفت. لبخندی به صورت پر از چروکش پاشیدم و با سر اشاره کردم.

- اول مهندس!

دور زد و سینی قهوه رو مقابل مهمون شرکت گرفت؛ مهندسم با ژست خاص خودش فنجون قهوه رو از روی سینی برداشت. بعد از رفتن مش حیدر با لوندی پا رو پام انداختم. همین جوری که داشتم قهوم رو مزه مزه می کردم زیر چشمی نگاهش کردم؛ توی فکر بود! چند دقیقه که گذشت از سکوت بینمون کلافه شدم.

- خب مهندس، من در خدمتم.

فنجونش رو گذاشت روی میز.

- راستش خانم راد شرکت ما با شرکت مهندسین ناظر شایین به مشکل بزرگی برخورد؛ حتما خبر دارید که ما مجبور به جدایی شدیم؛ الان نزدیک یک ماهه که دنبال شرکت مهندسی ناظر هستم. خیلی تعریف شما رو از شرکتای دیگه شنیدم، مشتاق شدم که ببینمتون. کاراتون رو از نزدیک دیدم، بدون اغراق یک به یک شاهکارند خانم مهندس!

- شما لطف دارید.

- اینم شنیدم که شما با هر شرکتی قرارداد نمی بندید؛ شرکت ما شرکتیه که پیمانکار و ناظر با هم هستن؛ ما از اول به کار فرماهامون می گیم اونا هم کلی استقبال می کنن؛ حالا چند تا پروژه ی عالی بهمون پیشنهاد کردن، موقعیتشون خیلی عالیه. حالا تصمیم با خودتونه، فقط رومونو زمین نندازید مهندس!

توی تمام مدتی که حرف می زد دستمو زیر چونم گذاشتم و خیره نگاهش کردم! رفته بودم تو نخش؛ چشمای آبی، ابروهای پهن و قهوه ای، بینی استخونی، لبای قلوه ای، پوست گندمی، با یه چونه ی م*س*تطیلی؛ روی هم رفته استیل مردونه و جذابی داشت.

- راستش آقای خدامی بهتون که گفتم آخرای ساله، باید پروژه رو تحویل بدیم، سرمون به شدت شلوغه؛ اجازه بدید فکرام رو بکنم. اول باید پروژه های پیشتهادی رو ببینم، اگر به موقعیت شرکت ما خورد ...

دستمو از زیر چونم برداشتم.

- به روی چشم، قراردادم می بندیم، فقط میفته برای نیمه دوم سال!

برق شادی توی چشمای آبیش از چشمم دور نموند.

ساعت نه شب بود و خیابونا غلغله. توی ترافیک گیر افتاده بودم. آرنجم رو گذاشتم لبه ی پنجره و نوک انگشتم رو روی لبام؛ بازم رفتم توی فکر؛ به اون همه کاری که روی سرم ریخته بود؛ به پروژه هایی که باید تا آخر این ماه تحویل می دادم؛ به قراردادایی که بسته بودم و هنوز کلنگشون رو هم نزده بودم چه برسه به گود برداری. خسته شده بودم از این همه کار؛ نفسم رو با فوت دادم بیرون. بالاخره این ترافیک لعنتی باز شد؛ گاز دادم و به سی ثانیه نکشیده دنده رو بردم چهار! عشق سرعت بودم؛ با یه دست فرمون رو گرفتم و بدون این که نگام رو از جلو بگیرم دست آزادم رو به سمت ضبط گرفتم؛ مثل همیشه خوب می دونست روی کدوم آهنگ باید توقف کنه؛ روی آهنگی که با دل و جون می خوندمش؛ حتی به خاطرش دیپلم زبان گرفتم تا بهتر بفهممش.

Show me the meaning of being lonely

معنی تنها بودن رو به من نشون بده

So many words for the broken heart

خیلی از جملات برای یک قلب شکسته

It's hard to see in a crimson love

در یک عشق آتشین شنیدنشون خیلی سخته

So hard to breathe

نفست رو تنگ می کنن

... Walk with me, and maybe

با من بیا، و شاید ...

Nights of light so soon become

شب هایت تبدیل به چراغ های نورانی خواهد شد

Wild and free I could feel the sun

وحشی و آزاد، می تونستم خورشید رو احساس کنم

Your every wish will be done ,They tell me

بهم می گن به تمام آرزوهایت خواهی رسید

Show me the meaning of being lonely

معنی تنها بودن رو به من نشون بده

?Is this the feeling I need to walk with

آیا این همون احساسی هست که باید باهاش کنار بیام؟

?Tell me why

به من بگو چرا؟

I can't be there where you are

نمی تونم اون جایی که هستی باشم

There's something missing in my heart

چیزی رو توی قلبم گم کردم

Life goes on as it never ends

زندگی بی پایان ادامه پیدا می کنه

Eyes of stone observe the trends

چشمان سرد و بی روح ، چرخشش رو تماشا می کنن

They never say forever gains if only

آن ها هرگز نمی گویند برای همیشه مفید باشه

Guilty roads to an endless love

جاده های محکومی وجود دارن که به عشقی بی پایان راه دارن

There's no controll

بی آنکه کنترلی روی اونا داشته باشی

Are you with me now

آیا به چیزهایی که می گم باور داری؟

Your every wish will be done ,They tell me

بهم می گن به تمام آرزوهایت خواهی رسید

Show me the meaning of being lonely

معنی تنها بودن رو به من نشون بده

?Is this the feeling I need to walk with

آیا این همون احساسی هست که باید باهاش کنار بیام؟

?Tell me why

به من بگو چرا؟

I can't be there where you are

نمی تونم اون جایی که هستی باشم

There's something missing in my heart

چیزی رو توی قلبم گم کردم

There's nowhere to run

جایی برای فرار وجود نداره

I have no place to go

جایی برای رفتن ندارم

Surrender my heart' body and soul

روح و کالبد قلبم را احاطه کرده است

?How can it be you're asking me

چطور می تونی ازم بخوای؟

To feel the things you never show

تا چیزهایی رو احساس کنم که هیچ وقت بهم نشون ندادی

You are missing in my heart

جات توی دلم خیلی خالیه

?Tell me why

به من بگو چرا؟

I can't be there where you are

نمی تونم اون جایی که هستی باشم

Show me the meaning of being lonely

معنی تنها بودن رو به من نشون بده

?Is this the feeling I need to walk with

آیا این همون احساسی هست که باید باهاش کنار بیام؟

?Tell me why

به من بگو چرا؟

I can't be there where you are

نمی تونم اون جایی که هستی باشم

There's something missing in my heart

چیزی رو توی قلبم گم کردم

Show me the meaning of being lonely, being lonely

معنی تنها بودن رو به من نشون بده، تنها بودن

?Is this the feeling I need to walk with

آیا این همون احساسی هست که باید باهاش کنار بیام؟

?Tell me why

به من بگو چرا؟

I can't be there where you are

نمی تونم اون جایی که هستی باشم

There's something missing in my heart

چیزی رو توی قلبم گم کردم

آن قدر توی حس آهنگ بودم که متوجه چراغ قرمز سر چهار راه نشدم؛ روی خط عابر پیاده جفت پا زدم روی ترمز؛ ماشین با صدای وحشتناکی ایستاد؛ مطمئن بودم دوباره آخر این ماه باید لنتاش رو عوض کنم؛ شیشه رو دادم پایین تا یه هوایی بخورم؛ بوی بهار رو با یه نفس کوتاه به ریه هام کشیدم. از توی آینه ی ماشین نگاهی به صورتم کردم؛ هنوز آرایشم تکون نخورده بود.

- اوف، عجب چشمایی داری خوشگله!

به صدای ماشینی که صدای وز وز از داخلش می اومد یه کوچولو نگاه کردم. یه ماکسیمای مشکی کنارم متوقف شده بود. دوباره چراغ راهنما رو نگاه کردم، 50 ثانیه، وای نه!

- عشقم در خدمت باشیم!

هان؟! عشقم؟! مرتیکه پررو؛ چه زود پسر خاله شد! برگشتم جوابشو بدم که با دیدنش یه تکونی خوردم! چشمام شد قد یه نعلبکی! این دیگه چه قیافه ایه؟! موهای برق گرفته و سیخ سیخی، ابروهای شیطونی برداشته، پوستی که به سیاهی می زد تا برنزه، بینی عمل کرده سر بالایی که به جای زیبایی بیشتر شبیه خوکش کرده بود! ایـــی! لباش پروتز شده بود! واقعأ این اسم خودشو می ذاشت آدم؟ اونم از نوع مردش؟ بیشتر به حیوون شبیه بود تا آدم! نصف تنش رو از ماشین فرستاد بیرون.

- جـــون، خوشگله عجب لبایی داری؛ یه دقیقه بهم کرایه می دیش؟!

به چراغ راهنما نگاه کردم،10 ثانیه.

- کرایشو نقدی حساب می کنما!

چراغ سبز شد، دنده رو بردم یک.

- برو در خدمت ننت باش که یه عنتری مثل تو رو پس انداخته؛ مرتیکه آشغال بی ناموس!

تا جایی که می تونستم گاز دادم. صورت قرمز شدش آخرین چیزی بود که دیدم؛ همینه، باید با اینا همین طور رفتار کرد، بچه پررو، با اون قیافه ادعای مردی هم داره. خونه که رسیدم با ریموت در پارکینگ رو زدم؛ بر خلاف چراغای باغ که همگی روشن بودن کل ساختمون توی تاریکی فرو رفته بود. ناخودآگاه دلم شور افتاد؛ یعنی چی؟ سریع ماشینو پارک کردم؛ کلیدای ساختمون رو از توی کیفم برداشتم و در ورودی ساختمون رو باز کردم؛ از همون جا فریاد زدم:

- نرگس!

همه جا رو گشتم، نبود.

- نرگس کجایی؟

پذیرایی، نشیمن، آشپزخونه، دستشویی و حمام، اتاقا، حتی توی گلخونه هم نبود! کسی رو هم نداشتیم که بره پیشش، نکنه با اون کمر دردش از این پله ها دوباره بالا رفته؟ وای نرگس تو کمرت درد می کنه؛ نه این امکان نداشت، اگه رفته باشی بالا من می دونم و تو. شایدم رفته توی باغ و همون جا خوابش برده؛ حتما باید همون جا باشه. رفتم توی اتاقم تا لباسم رو عوض کنم، لوستر اتاق رو روشن کردم؛ داشتم وسایلمو می ذاشتم روی میز که از دیدنش روی تختم جا خوردم! پس با این کمر و اون پا دردش دوباره اومده بالا! پوف بلندی کشیدم؛ حتی توی خوابم صورت پر از چروکش مظلوم بود. توی دلم قربونش رفتم. گفتم تو این جا چیکار داری آخه؟ خندم گرفت، این که تازگیا مثل بچه ها شده بود؛ لابد از عوارض پیریه، ولی نه؛ دلم نمی خواست نرگس پیر بشه؛ چند شب پیشم روی تختم خوابیده بود؛ آروم پتو رو روش کشیدم؛ لباسم رو عوض کردم؛ لوستر رو خاموش کردم و خیلی بی صدا درو بستم.می دونستم خودشم غذا نخورده؛ قابلمه روی اجاق بود؛ روی کوچک ترین شعله و با کم ترین حرارت. بدون نرگس غذا از گلوم پایین نمی رفت. بدون این که بدونم توی قابلمه چیه زیرش رو خاموش کردم؛ یه لیوان آب جوش از سماور همیشه جوش نرگس برداشتم؛ یه بسته قهوه فوری توش خالی کردم؛ لیوان قهوه رو گذاشتم روی میز؛ خودم رو انداختم روی کاناپه. به شعله های شومینه خیره شدم؛ از شعله ی قرمزش با اون همه شیطونیاش خوشم می اومد، شاید چون مثل خودم بود، ظاهری زیبا و فریبنده، اما ... اما درونی آشفته گر. دست بردم و گردنبندم رو باز کردم، حلقه رو از زندان زنجیر آزاد کردم، خیره شدم بهش. باز هم انگشتم بهونه ی به آغوش گرفتنش رو گرفت؛ دست چپم رو بالا آوردم و حلقه رو به انگشتم فرو کردم؛ این انگشتر یه انگشتر معمولی نبود؛ یه حلقه ی جادویی بود! خاصیتی که این انگشتر داشت هیچ کدوم از انگشترای دیگم ندارن؛ شایدم هیچ کدوم از انگشترای دنیا. همین که به انگشتم فرو کردمش بغض توی گلوم بیشتر می شد؛ یه بغض خیلی سنگین، این قدر سنگین که می خواست خفم کنه. آخرش چشمه ی اشک روی چشمام جاری شد. حلقه رو از انگشتم در آوردم و قطره های اشک روی گونه هام که جاری شده بود رو با دست گرفتم. حلقه رو توی دستم محکم فشار دادم و کنار آتیش دراز کشیدم؛ میون هق هق گریه هام نفهمیدم کی از خستگی خوابم برد.

فصل دوم

پلکام رو به سختی از هم باز کردم، چند بار پشت سر هم چشمام رو مالوندم؛ نگاهی به بالشت زیر سرم و پتوی روم انداختم، لبخندی مهمون لبای خشک شدم شد؛ کار نرگس بود. بوی تند کله پاچه کل خونه رو برداشته بود؛ صدای آواز خوندنش توی صدای تق و توق کاسه بشقابایی که به هم می کوبید گم شده بود؛ سرمو بلند کردم، ساعت 8:15 صبح بود. با بی حالی کش و قوسی به تن خشک شدم دادم؛ بلند شدم و پتو رو تا کردم و انداختمش روی بالشت؛ دستی توی موهای بلند و پریشونم کشیدم. وقتی از مرتب شدن لباسام مطمئن شدم، رفتم سمت آشپزخونه، توی چهارچوب در تکیه زدم و محو کار کردنش شدم. کله پاچه رو از آبش جدا کرد و گذاشتش توی یه سینی بلوری، با سلیقه لیمو ترشا رو حلقه حلقه کرد، بعد با جعفری های تازه کنار سینی گذاشت؛ انگار خیلی نگاهم روش سنگینی می کرد که به طرفم برگشت.

- سلام عزیزم، صبح بخیر. ببخشید حتمأ از سر و صدای من بیدار شدی؟!

یکی از صندلیای میز ناهار خوری آشپزخونه رو کشیدم بیرون، همین جوری که می شستم با لبخند نگاهش کردم.

- صبح توام بخیر، نه عزیزم خودم بیدار شدم؛ ماشاا... با این بویی که تو راه انداختی کل ساختمون رو برداشته!

کاسه ی سفالی آبی رنگ که توش کله پاچه بود رو گذاشت جلوم؛ سرم رو بردم پایین، بو کشیدم؛ دستام رو بهم کوبیدم.

- دستت درد نکنه نرگس خانم، خیلی ه*و*س کرده بودم!

با لبخند سینی و کاسه خودشم گذاشت روی میز و نشست.

- نوش جونت، بخور فدات شم، دیشبم شام نخوردی!

داشتم نون تیلیت می کردم، زیر چشمی نگاهی بهش انداختم؛ دور دهنش رو با دستمال پاک کرد.

- دیشب داشتم لباسایی که واست اتو کرده بودم رو می ذاشتم توی کمدتت که از خستگی اصلا نفهمیدم چطوری خوابم برد مادر؛ وقتی برای نماز صبح بیدار شدم و دیدم چه جوری توی خودتت مچاله شدی خیلی ناراحت شدم؛ ببخش عزیزم که ...

دستم رو گذاشتم روی دستش که روی میز بود.

- من اگه حرص و جوشم می خورم برای خودت می گم نرگس، یادت نرفته که؟ دکتر دفعه پیش قدغن کرد که خم و راست بشی، پله های زیاد واست سمه، تو رو خدا بیشتر مراقب خودت باش!

خندید و گفت:

- نگران من نباش مادر، بادمجون بم آفت نداره!

همیشه همین جوری بود.

- از دست تو!

***

چهار ماه بعد

وارد شرکت که شدم همه ی کارمندا توی سالن جمع شده بودند؛ صداشون کل ساختمون رو برداشته بود.

- چه خبرتونه شماها؟ این همه سر و صدا برای چیه؟ صالح زاده مگه تو توی بخش ماکت نیستی؟ پس توی بخش طراحی چیکار می کنی؟!

سرش رو انداخت پایین.

- ببخشید خانم مهندس!

دستام رو گرفتم به کمر و داد زدم:

- خوبه دیگه این جا هر کی هر کی شده واسه خودش، یالا برین سر کاراتون ببینم، همه!

مثل مور و ملخ پخش شدن؛ نشستم روی صندلی و هنوز کیفم رو نذاشته بودم روی میز که در زدن.

- بیا تو.

- خانم مهندس پرونده هایی که باید امضا و مهر بشن آوردم خدمتتون!

رضایی منشی شرکت بود با یه بغل پرونده؛ وای خدایا! باز شروع شد. با دست به صندلی رو به روم اشاره کردم.

- بشین.

پرونده ها رو گذاشت روی میزم و نشست. تعجب کردم، تا حالا این همه پرونده تلنبار شده نداشتم.

- اینا همه امضایین؟!

- نه خانم مهندس، پنج تای اول تموم شده فقط مهر و امضای شما مونده، پیمان کارای پروژه ها گفتن امروز برای گرفتنشون میان؛ هشت تا پرونده ی دیگه مجددأ درخواست قرارداد کردن!

- خیلی خب، این هشت تا رو ببر توی لیست سیاه تا بعد بررسیشون کنم، اینا رو هم امضا کردم صدات می کنم.

- چشم!

امضای پرونده ها یه دو ساعتی وقتم رو گرفت. سر روان نویس رو گذاشتم و تکیه دادم به پشتی صندلی؛ گردنم رو کمی چپ و راست کردم تا از دردش کم بشه؛ هنوز ذره ای از دردش کم نشده بود که صدای تلفن بلند شد.

- خانم مهندس؟

- بگو رضایی.

- آقای خدامی از شرکت آرتیست پشت خط هستند، برای امروز می خوان باهاتون یه جلسه تنظیم کنن!

نفسم رو با فوت دادم بیرون؛ این دفعه دیگه نمی شد بپیچونمش؛ بد جور توی منگنه گذاشته بودتم.

- خیلی خب، یه قرار باهاش فیکس کن!

- چشم.

- فقط رضایی؟!

- بله خانم مهندس؟

- ساعتش رو واسه بعد ناهار بزار.

- بله حتما.

- بعدش بیا توی اتاق کارت دارم!

ماشین رو توی پارکینگ شرکت آرتیست پارک کردم، پیاده شدم و دزدگیر ماشین رو زدم؛ دستی به لباسام کشیدم و به سمت آسانسور حرکت کردم؛ طبقه ده رو زدم. توی آینه قدی آسانسور نگاهی به سر تا پام انداختم، موهای مشکی و فِرم رو از سمت راست کج ریختم توی صورتم، شال قهوه ای و تیره رنگ که از هر دو طرف آزادانه رها بود با پوستم تضاد قشنگی ایجاد می کرد؛ یه مانتوی تنگ و کوتاه کرم رنگ با لبه های کار شده از نوار طلایی پوشیده بودم و آستیناش رو تا آرنج داده بودم بالا، شلوار پارچه ای هم رنگ شالم، کیف دستی چرم قهوه ای، کفشای چرم اصل مشکی رنگ با پاشنه ی بلند؛ با اعلام طبقه ده راضی از تیپم نگاهم رو از آینه گرفتم و به سمت در آسانسور برگشتم. وارد طبقه ی دهم شدم و نگاهی به اطراف انداختم. صدای تق تق کفشام موسیقی جالبی رو توی سالن پخش کرده بود؛ بالاخره پیدا کردم، شرکت خدامی. رفتم داخل، کسی به جز منشی نبود؛ رو به روی میزش وایسادم.

- ببخشید خانم، با آقای خدامی قرار داشتم!

سرش پایین بود، داشت چیزی می نوشت.

- خانم؟

- راد هستم!

سرش رو بالا گرفت و یهویی بلند شد.

- ببخشید نشناختم، آقای خدامی فرمودن که هر وقت شما تشریف آوردید بفرستمتون داخل. خواهش می کنم از این طرف!

در اتاق رو باز کرد.

- آقای خدامی، خانم راد تشریف آوردن.

خدامی رو به پنجره و پشتش به ما بود، که با این حرف منشی به طرفمون برگشت. دستاش رو که از پشت به کمرش قفل کرده بود از هم باز کرد.

- سلام خانم مهندس، بفرمایید!

بعد رو کرد به منشیش که داشت با اون چشماش زاغ سیاه ما رو چوب می زد.

- خانم وفامنش سفارش ما رو بگو بیارن.

- چشم.

با بسته شدن در دعوتم کرد به نشستن؛ نشستم و نیم نگاهی به سالنی که درش بودم انداختم. سنگ کف به رنگ مشکی با رگه های طلایی بود؛ کل دیوارهای سالن از کاغذ دیواری مشکی - سفید پوشش داده شده بود؛ به میز مسطتیلی شکل وسط سالن نگاه کردم؛ به گلدون خوشگل با یه عالمه گلای قشنگ؛ در کل دکوراسیونشون بد نبود. کیفم رو با ژست خاص خودم روی صندلی کنارم گذاشتم؛ دستامو روی میز گذاشتم و بهش خبره شدم. لباس مردونه چهارخونه آبی - سفید پوشیده بود؛ شلوار لی آبی تیره، کفشای مردونه ی واکس خورده که از وقتی وارد شدم بهم چشمک می زدن. با لبخند داشت نگاهم می کرد؛ نه، مثل این که این ول کن نیست.

- خب مهندس اینم از قراری که می خواستید!

تکیه داد به پشتی صندلیش.

- واقعأ خوشحالمون کردید؛ خیلی منتظر این لحظه بودم، اگرم امروز مزاحمتون شدیم معذرت می خوایم!

- خواهش می کنم، اتفاقأ خودمم می خواستم یه جلسه ای رو برای این هفته تعیین کنم که خودتون این مسئولیت رو از دوشم برداشتید!

قبل از این که جوابم رو بده صدای در بلند شد.

- بفرمایید.

- آقا اجازه؟!

- به به! عمو سبحان گل، بیا تو ببینم امروز برامون چی آوردی؟!

به چایی هایی که توی استکان کمر باریک ریخته شده بود نگاه کردم، به نعلبکی های سفید که از تمیزی برق می زدن و با گذاشتن کیک یزدی روی میز تیر خلاص رو زد؛ چه سنتی! چشمام به صورت عرق کرده ی پیرمرد خیره موند؛ با نگاه و لبخندم ازش تشکر کردم.

- خب، آقای مهندس من پروژه های پیشنهادی به شرکتتون رو دیدم و بررسی کردم، به غیر از دو تاش که به درد نمی خوردن به نظرم بقیه عالی بودن!

هیجان زده بود.

- پس ... یعنی؟!

سرم رو به نشونه ی آره تکون دادم.

- بله باهاتون قرارداد می بندم!

نفس عمیقی کشید.

- نمی دونم چی بگم، واقعأ ازتون سپاسگزارم. می دونم پررویه، فقط میشه امروز قرارداد رو ببندیم؟!

خندم گرفت، چه شیش ماهه به دنیا اومده!

- هر طور خودتون صلاح می دونید.

بلند شد و پشت میزش نشست.

- الو؟ خانم وفامنش قرارداد تنظیم شده با شرکت نوین رو بیارید، زودتر!

دوباره اومد رو به روم نشست.

- فقط خانم مهندس من باید یه مطلبی رو خدمتتون بگم!

کنجکاو شدم؛ چشمام رو ریز کردم و خیره و منتظر بهش چشم دوختم؛ صورتش عرق کرده بود؛ یه دستمال کاغذی از روی میز کند و تند تند صورتش رو پاک کرد.

- خانم مهندس من شریک دارم، این از نظر شما که مشکلی نیست؟!

خیلی تعجب کردم.

- نه آقای مهندس، من توی خیلی از پروژه هام با شرکتایی همکاری داشتم که شریک بودن؛ فقط قبلش باید با ایشونم صحبتی داشته باشم، محض اطمینان از رضایتشون برای همکاری با شرکت ما، نمی خوام دو روز دیگه یه سری مسائل کوچیک مشکلات بزرگ ایجاد کنن، متوجهید که؟!

اضطراب داشت؛ از تموم حرکاتش مشهود بود. منم گیج کرده بود. تلفن همراهش رو از روی میز برداشت.

- بله، بله حتما؛ الان باهاش تماس می گیرم ببینم کجاست!

بی طاقت پاهامو روی هم انداختم، شروع کردم به تکون دادنشون؛ زمزمه هاش رو شنیدم.

- کجایی تو؟ الان؟ بیا می خوایم قرارداد ببندیم پسر، زود اومدیا، باشه، باشه منتظرم!

از پنجره فاصله گرفت و اومد طرفم.

- گفت الان میاد، من برم ببینم چرا قرارداد رو نیاورد؟!

رفتن و اومدنش نیم ساعت طول کشید، پاک کلافه شده بودم؛ اگه می دونستم این قدر معطلی داره امکان نداشت که بیام. قرارداد رو گذاشت جلوم.

- بفرمایید خانم مهندس، تا شما بخونید این دوست منم میاد!

خودم رو با قرارداد سرگرم کردم؛ خیلی وقت بود که امضاهای دو طرف تموم شده بود، به جز یه نفر. بی حوصله کیفم رو برداشتم و ایستادم.

- آقای مهندس بهتره امضای شریکتون باشه توی دفتر خودم!

شرمنده سری تکون داد.

- معذرت می خوام مهندس، نمی دونستم این جوری معطل می شید؛ چشم هرچی شما بگید!

همون موقع صدای باز شدن در بلند شد. مهندس دلخور رو کرد به تازه وارد.

- کجایی تو پسر؟ خانم مهندس یه ساعته که اینجا منتظرن!

- چقدر غر می زنی شهنام؟ کار داشتم دیگه، سلام خانم!

با شنیدن صدایی که از پشت سرم به گوشم خورد نفسم بند اومد؛ یه لحظه منگ شدم؛ جرعت این که برگردم و نگاهش کنم رو نداشتم. خدامی کنارم ایستاد.

- رضا جان معرفی می کنم، خانم مهندس لیلا راد!

اشاره ای به کنار من با کمی فاصله کرد و گفت:

- و آقای مهندس رضا شکوهی!

فصل سوم

شکوهی؟! رضا شکوهی ؟! می ترسیدم برگردم؛ از چیزی که می خواستم ببینم وحشت داشتم، ولی صداش، نه نمی تونست درست باشه؛ خیلی آروم نگاهمو چرخوندم به مردی که کنار خدامی و درست رو به روی من قرار گرفته بود. نگاهش کردم، خودش بود، خود خودش؛ کسی که روزگارمو سیاه کرده بود جلوی روم بود، کسی که بهم زندگی داده بود و زندگی ازم گرفته بود حالا محکم تر از قبل جلوم ایستاده بود. قبل از این که نگاه حیرت زدش رو به روی صورتم آنالیز کنم چشمامو چرخوندم روی پاهاش، سالم بودن، سالمه سالم! چشمای به اشک نشستمو دوختم به تاریکی چشماش؛ وای! وای بر تو رضا! دستای یخ زدمو بهم فشردم، پاهای سست شدمو به زور سر پا نگه داشته بودم، اونم حالش بهتر از من نبود، بهت و تعجب تنها چیزی بود که می تونستم توی سیاهی چشماش ببینم؛ سر تا پامو حریصانه نگاه می کرد؛ از چشمای آرایش کردم تا موهای بیرون کرده ی رنگ کردم، از لبای سرخ سرخم تا مانتوی تنگ و کوتاهی که تنم بود. نگاهمو از روی پاهاش گرفتم و به چهرش دوختم، به چشماش نگاه کردم، چشمایی که یه زمانی مال من بودن، چشمایی که همیشه با عشق نگاهم می کردن و منم براش شیطونی می کردم، به قد و بالای مردونش نگاه کردم، روزی چند بار قربون صدقش می رفتم؟ روزی چند بار از پشت سر براش آیته الکرسی می خوندم و بهش فوت می کردم؟ یادم نیست. به مرد چهار شونه و قد بلندم نگاه کردم، به موهای سفید شده کنار گیجگاهش نگاه کردم، بعد ده سال، نمی تونم باور کنم، نه این رضای من نیست، رنگ صورتش پریده بود؛ با خشم و عصبانیت نگاهم می کرد؛ دستای مشت شدش خبر از حال درونش می دادن. سعی کردم خودمو جمع و جور کنم؛ نگاهم رو به سختی گرفتم و به خدامی دوختم؛ هاج و واج داشت نگاهمون می کرد. دوباره بهش خیره شدم، بغض گلوم داشت خفم می کرد؛ آروم برای چند ثانیه چشمامو بستم، می خواستم آخرین زمزمه ای که پشت سرش روونه کردم رو به خاطر بیارم، زمزمه ای که آخرین حرف بینمون بود و بس؛ زمزمه ای که حتی بعد ده سال با خودم زمزمش می کنم.

خودش اول نگاهم کرد خدایا

به صد خواهش صدایم کرد خدایا

گ*ن*ا*ه این جدایی گردن اوست

که او آخر رهایم کرد خدایا

سرم رو برگردوندم سمت پنجره؛ دیگه طاقت نگاه کردن به تاریکی چشماش رو نداشتم، دیگه طاقت نگاه کردن به مرد زندگیم رو نداشتم؛ خم شدم و دستای لرزونم رو به طرف کیفم بردم؛ دونه دونه اشکام ریختن روی کیفم، من گریه کردم؟! کِی؟ برای کی؟ برای کسی که ...؛ دستم رو آروم کشیدم روی گونَم، خیسی دستم چیز دیگه ای رو می گفت. باورم نمی شه، بعد از ده سال، بعد از اون همه مصیبت، بعد از اون همه سختی و درد، درست باید جلوی کسی بشکنم که زندگیم رو تباه کرده بود؟ نه، باید برم، باید از این جا برم، بیرون از این جا می شه بشکنم، خرد شم، ولی من که ده ساله شکستم، خرد شدم. سریع روی پاشنه پا چرخیدم؛ تمام حرص و خشممو روی بند کیفم خالی می کردم، سرم رو انداختم پایین، با یه ببخشید از بینشون گذشتم؛ لحظه آخر بوی عطرش پیچید توی ریه هام، همون بو بود، همونی که ... . اَه! اشکام که تند تند پشت هم می اومدن رو پاک می کردم؛ به طرف آسانسور دویدم؛ چه فایده بازم اومدن، تار می دیدم، اَه! آسانسور چرا نمیاد؟ صدای قدماش رو پشت سرم می شنیدم، صدای قدماش، مگه می شه صدای قدماش رو نشناسم؟ نه، نباید بذارم؛ بدون اون که به صدای لیلا لیلا گفتناش اهمیتی بدم به طرف پله های اضطراری دویدم؛ با اون پاشنه های بلند نفهمیدم ده طبقه رو چطور پایین اومدم. ضعف و ترس تنها چیزی بود که توی پاهام حس می کردم؛ پشت سرم عین فشنگ می اومد؛ با هول و وحشت سوییچ ماشین رو از توی کیفم پیدا کردم؛ بسته شدن در ماشین هم زمان شد با رسیدنش به پشت پنجرم، سریع قفلو زدم؛ با دست می زد به شیشه، حتی طنین صداشم عوض نشده بود، همون بود، بم و مردونه، وای خدایا!

- لیلا، درو باز کن، لیلا خواهش می کنم، لیــــلا!

کشیده شدن صدای لاستیکا با لیلا گفتناش قاطی شد؛ لحظه آخر قبل از این که از پارکینگ خارج شم از آینه ماشین نگاهش کردم، خدایا این چشما، حلقه نازک اشک تنها چیزی بود که توی تاریکی چشماش به رخ می کشیدن. می روندم، کجا؟ نمی دونم؛ گیج و منگ بودم، شکسته و داغون بودم، خسته از این زندگی لعنتی. کنار اتوبان زدم کنار، این قدر ضعف داشتم که نمی تونستم کنترلی روی رانندگی داشته باشم؛ زار زدم، صدای گریم توی صدای ویژ ماشینا گم شده بود. گریه کردم، گریه کردم و گریه کردم. می خواستم عقده این ده سال رو یه جایی خالی کنم؛ من بعد از ده سال داشتم گریه می کردم، داشتم خودم رو ازاین بغض نکبتی که مثل بختک روی زندگیم افتاده بود خالی می کردم؛ با صدای بلند بلند؛ سرم رو گرفتم رو به آسمون، رو به پشت و پناهم، رو به امید دلم، ولی اون هنوز بهم پشت کرده بود، سهم من از امیدش فقط ناامیدی بود. خدایا چرا؟ چرا باهام یه همچین معامله ای کردی؟ چرا ناامیدم کردی؟ چرا منو از دم خونت بیرون کردی؟ چرا بهم پشت کردی؟ دِ لعنتی، من دارم به خاطر کدوم گ*ن*ا*ه مجازات می شم؟ به خاطر کدوم تاوان؟ ده ساله که ولم کردی به حال خودم، پس کجایی؟ کجایی؟ صدای گوشیم از جیب مانتوم بلند شد، با دستای خیس از اشکم برداشتمش؛ آخ خدایا ممنونتم، تنها کسی که بهش احتیاج داشتم، صدام می لرزید.

- نرگس!

- لیلا؟ چی شده؟!

نمی خواستم نگرانش کنم، ولی دست من نبود.

- بیا نرگس، بیا پیشم، دارم می میرم!

- ای وای خدا نکنه، چی شده آخه؟

داد زدم:

- بیا بهت می گم!

- باشه، باشه عزیزم، فقط کجا؟

آدرسو بهش گفتم، بعدش تنها چیزایی که یادم میاد همشون محون؛ نشستن من لبه صندلی شاگرد، لرزیدن بدنم، سرد و سِر شدن پاهام و دستام، سیاهی رفتن چشمام و توی لحظه آخر گرمای آغوش مادرانه نرگس، بعدش تاریکی بود و تاریکی.

***

صداهای محو کم کم داشتن واضح می شدن، صدای نگران نرگس، سعی کردن پرستارا برای آروم کردنش، صدای دکتر، سوختن قفسه سینم، درخواست اکسیژن، نفس نفس زدنام، سنگینی سرم، احساس سبکی، دوباره تاریکی شد و تاریکی.

با سوزش دستم پلکامو باز کردم، همه جا سفید بود. به دختری که بالای سرم بود نگاه کردم، متوجه بیدار شدنم شد.

- بیدار شدی خانومی؟

با سردرگمی نگاهش کردم، آخرین چسبو روی سوزن سرم زد.

- دیشب که آوردنت من بالای سرت بودم، بدنت یخ یخ بود، فشارت روی پنج بود! می دونی یعنی چی؟ مرگت حتمی بود دختر؛ خدا خیلی بهت رحم کرد؛ از دکتر شنیدم فشار عصبی روت خیلی زیاد بوده!

داشت فشار سرم رو تنظیم می کرد.

- نرگس!

لبخند مهربونشو به صورتم پاشید.

- فکر کنم منظورت اون خانم*س*ت که از دیروز تا حالا بیمارستانو بهم ریخته!

با تعجب نگاهش کردم، سر شونم رو فشار خفیفی داد.

- الان می گم بیاد.

من دو روزه که بیمارستانم؟! با فشار پنج؟! داشتم می مردم؟ به خاطر کی؟ به خاطر اون؟ ارزششو داره؟ نه، نداره؟ ولی، از این دو دلی کلافه بودم، از این برزخی که توش افتاده بودم بریده بودم. با باز شدن در فقط دو تا چشم سبز دیدم که توش پر از نگرانی بود، پر از عشق بود، پر از زندگی بود، کسی که به زندگی برم گردونده بود جلوم بود؛ با چشمایی که از اشک برق می زدن. وقتی توی آغوش گرمش فرو رفتم تازه فهمیدم که زندم، جون گرفتم، من بدون نرگس هیچ بودم. وقتی شروع به حرف زدن کرد تازه فهمیدم صداش بهترین ملودی زندگیمه، گذاشتم با غر زدناش هم خودشو خالی کنه هم منو به آرامش برسونه.

- چرا لیلا؟ چرا این کارو باهام کردی؟ چرا می خواستی تنهام بزاری؟ مگه من و تو به جز هم کسی رو داریم؟ وقتی بی هوش افتادی توی بغلم روح از بدنم رفت، خیلی سرد بودی، دست و پامو گم کرده بودم، اگه آقا غلامعلی نبود نمی دونم کی می خواستم به خودم بیام!

سخت منو به خودش می فشرد، دردم گرفت، ولی دردشو دوست داشتم. من با درد به دنیا اومده بودم، با درد زندگی می کنم، پوزخندی روی لبام نشست، حتمأ با دردم می میرم. بوی عطر تنشو به جون خریدم، خودمو بیشتر توی آغوشش جا کردم.

- چه خوبه که هستی نرگس!

فصل چهارم

لیلای ده سال قبل دوباره برگشته بود، گوشه گیر، کم حرف، چمباتمه زده توی خودم، بیشتر روز رو یا توی باغ قدم می زدم یا به یه نقطه خیره می شدم؛ طفلک نرگس تنها بود تنها ترم شد. غذام شده بود گریه، خوابم شده بود گریه، تنهاییم شده بود گریه؛ دلم می خواست تمام عقده های این ده سال رو با گریه خالی کنم. پناه برده بودم به آرام بخش و مسکّن؛ یه ماه بود که شرکت رو از راه تلفن اداره می کردم، کامل خودمو خونه نشین کرده بودم؛ می دونستم اگه برم باید ببینمش، و اگه دوباره ببینمش ...؛ برای اولین بار توی زندگیم بود که می ترسیدم؛ من سخت ترین اتفاقای زندگیمو تحمل کرده بودم، ولی رو به رو شدن با رضا اونم بعد ده سال؛ هیچ وقت فکر نمی کردم دوباره ببینمش، هیچ وقت فکر نمی کردم خاطره هایی که توی ذهنم هر شب، هر روز و هر لحظه مرورشون می کردم دوباره بخواد اتفاق بیافته؛ هنوزم شیرینی اون خاطرات رو با بند بند وجودم حس می کنم. وقتی بعد از دو روز از بیمارستان مرخص شدم همه چیزو به نرگس گفتم، از قراردادی که با شرکتشون بستم، از دیدنش، از این که ازش فرار کردم، از ترسم، از همه و همه براش گفتم؛ مثل همیشه سنگ صبورم شد و گوش کرد، سکوتش آزارم می داد؛ از اون روز به بعد دیگه خیلی کم باهام حرف می زنه. عید اون سالم مثل سالای دیگه برام گذشت، تاریک و خاموش، بی صدا و دلگیر؛ دیگه عادت کرده بودم. زیر بید مجنون روی تابی که روزی شاهد عاشق شدنم بود نشستم؛ این بید و این تاب خیلی روزا شاهد عشق بازی من و عشقم بودن، روزی شاهد خیلی چیزا بودن، زندگی دادن و زندگی گرفتن، دل دادن و دل گرفتن، قلب دادن و قلب شکستن؛ دستمو روی فلزای سرد و سفیدش کشیدم، سرمو بهش تکیه دادم، آخ، می تونم بازم جای دستاشو حس کنم، دستایی که من عاشق پرستیدنشون بودم، دستایی که با عشق حمایتم می کردن، با عشق دور کمرم حلقه می شدن، با عشق توی خرمن موهام می لغزیدن، با عشق زیر چونم می رفت تا نگاهمو به نگاه عاشق و خستش بندازه و منو دیوونه تر کنه. حالا که فکر می کنم می بینم چقدر زمان عاشقی کردنم کوتاه بود و با عشق زندگی کردنم، دو سال خیلی کم بود، نبود؟ بود، دو سالی که هر روز، هر لحظه بهش فکر کردم و ده سال سوختم، توی فراغش، توی نبودنش، توی اون دو سال شبا قبل از رفتنش روی همین تاب سرمو به شونه های محکم و مردونش تکیه می دادم، دستامون که توی هم قفل می شدن و صدای مرد عاشقم که با زمرمه های عاشقانش وجودمو به آتیش می کشوند؛ بوسه های تب دار و پنهانیمون، شیطنتامون، حرفایی که از آیندمون برام می گفت، از زندگی پر از عشقمون، از بچه هامون؛ پوزخندم جواب همه ی خیالای باطلمو می داد. حالا از همه ی اون دو سال فقط خاطراتش مونده، خاطراتی که حتی بعد ده سالَم نتونستم پاکش کنم، حتی تلاشای مامان و بابا و نرگسم برای حذفش از زندگیم اثری نداشت. از روی میز کنار تاب دفترچه مشکی کوچیکمو برداشتم، به صفحه اولش نگاه کردم، تاریخی که زده بودم دقیقأ برای روز آخر بود، آخر بدبختیم؛ ورق زدم، یه جایی اینو خونده بودم، بعد از رفتنش اینو نوشتم، نوشتم و محکومش کردم، نوشتم و هر روز با خودم تکرارش کردم تا یادم باشه زندگی خیلی بازیا داره، همش سفید نیست، سیاه هم داره، همش خنده نیست، غمم داره، همیشه کسایی که برات مهمن نیستن، تنهاییم داره، تنهایی.

Once a Girl when having a conversation with her lover, asked

یک بار دختری حین صحبت با پسری كه عاشقش بود، ازش پرسید

?Why do you like me? Why do you love me

چرا دوستم داری؟ واسه چی عاشقمی؟

I can't tell the reason, but I really like you

دلیلشو نمی دونم، اما واقعأ دوست دارم

?You can't even tell me the reason, how can you say you like me

تو هیچ دلیلی رو نمي توني عنوان كني، پس چطور دوستم داری؟

?How can you say you love me

چطور می تونی بگی عاشقمی؟

I really don't know the reason, but I can prove that I love you

من جدأ دلیلشو نمی دونم، اما می تونم بهت ثابت كنم

Prove? No! I want you to tell me the reason

ثابت كنی؟ نه! من می خوام دلیلتو بگی

,OK, OK! Erm ... because you are beautiful

باشه، باشه! می گم ... چون تو خوشگلی،

,because your voice is sweet

چون صدات گرم و خواستنیه،

,because you are caring

همیشه بهم اهمیت می دی،

,because you are loving

دوست داشتنی هستی،

,because you are thoughtful

با ملاحظه هستی،

,because of your smile

به خاطر لبخندت،

The Girl felt very satisfied with the lover's answer

دختر از جواب های او خیلی راضی و قانع شد

Unfortunately, a few days later, the Lady met with an accident and went in coma

متاسفانه، چند روز بعد، اون دختر تصادف وحشتناكی كرد و به حالت كما رفت

The Guy then placed a letter by her side

پسر نامه ای رو كنارش گذاشت با این مضمون

?Darling, Because of your sweet voice that I love you, Now can you talk

عزیزم، گفتم بخاطر صدای گرمت عاشقتم اما حالا كه نمی تونی حرف بزنی، می تونی؟

No! Therefore I cannot love you

نه! پس دیگه نمی تونم عاشقت بمونم

Because of your care and concern that I like you Now that you cannot show them, therefore I cannot love you

گفتم بخاطر اهمیت دادن ها و مراقبت كردن هات دوست دارم، اما حالا كه نمی تونی برام اون جوری باشی، پس منم نمی تونم دوست داشته باشم

Because of your smile, because of your movements that I love you

گفتم واسه لبخندات، برای حركاتت عاشقتم

Now can you smile? Now can you move? No , therefore I cannot love you

اما حالا نه می تونی بخندی نه حركت كنی، پس منم نمی تونم عاشقت باشم

If love needs a reason, like now, There is no reason for me to love you anymore

اگه عشق همیشه یه دلیل می خواد مثل همین الان، پس دیگه برای من دلیلی واسه عاشق تو بودن وجود نداره

?Does love need a reason

عشق دلیل می خواد؟

!NO! Therefore

نه! معلومه كه نه!

I Still LOVE YOU

پس من هنوز هم عاشقتم

True love never dies for it is lust that fades away

عشق واقعی هیچ وقت نمی میره

Love bonds for a lifetime but lust just pushes away

این ه*و*س است كه كم تر و كم تر می شه و از بین میره

"Immature love says: "I love you because I need you

عشق خام و ناقص می گه: "من دوست دارم چون بهت نیاز دارم"

"Mature love says "I need you because I love you

ولی عشق كامل و پخته می گه: "بهت نیاز دارم چون دوست دارم"

"Fate Determines Who Comes Into Our Lives, But Heart Determines Who Stays"

"سرنوشت تعيين می كنه كه چه شخصي توی زندگيت وارد بشه، اما قلب حكم مي كنه كه چه شخصي در قلبت بمونه"

آخرین دکمه مانتوم رو بستم، طبق عادت همیشم شالم رو از دو طرف باز گذاشتم، آخرین نگاهم رو به آینه رو به روم انداختم، دستی به گونه استخونی و رنگ پریدم کشیدم، توی این یک ماه خیلی لاغرتر از قبل شدم، تقریبأ نصف شده بودم؛ پوزخندی که کنج لبم نشست چند تا چین ریز رو به رخم کشید، داغون بودم، خیلیم داغون؛ دیگه چیزی نداشتم که از دست بدم، من همه چیزم رو باخته بودم، اونم فقط به یه انتخاب، انتخابی که کل زندگیم رو زیر و رو کرد، بهترینای زندگیم رو ازم گرفت، خودم رو توی اوج بیست و شیش سالگی به یه آدم خسته و کلافه تبدیل کرده بود. توی این یه ماه فقط به یه چیز فکر کردم، انتقام، به تمام بلاهایی که مسببش بود فکر کردم، گ*ن*ا*هایی که کرده بودم، همه و همش فقط یه مقصر داشت، یه مسبب داشت، اونم رضا شکوهی بود و بس. حالا دیگه نوبت تاخت و تاز منه، بدجور می خوام ازش انتقام بگیرم، به هر شکلی، به هر نحوی که شده می خوام ازش انتقام تک تک روزای بدبختیم رو بگیرم، آب که از سر گذشت، چه یه وجب چه صد وجب. نگاهی به چشمای خمار و سرخم کردم، توی این یه ماه فقط خواب خرگوشی داشتم، تمام فکرم رو روی برنامه ای که واسش داشتم گذاشته بودم، تمام زندگیم رو واسه این برنامه می ذارم، آخر خطم، ته چاهم، ولی اونم باید بکشم ته چاه، این انصاف نیست بعد از اون همه بلا بازم برای خودش خوش باشه، ولی ... اَه! با دست راست محکم کوبیدم روی قلبم، کوبشش دیوونم کرده بود، تا بهش فکر می کردم، تا اسمش توی ذهنم نقش می بست، تا یاد گذشته ای که باهاش داشتم می افتادم، این قلب لامصّب خوددش رو محکم می کوبید به دیواره ی سنگیش؛ ولی موقع تربیتشه، واسه تربیتش دیره، خیلیم دیره، ولی تا پایان بازی خیلی مونده. دستی که روی شونم نشست از فکر و خیال در آوردتم؛ برگشتم سمتش، توی این یه ماه به سردی رفتارش عادت کرده بودم.

- بالاخره تصمیمت رو گرفتی؟ می خوای بری؟

سرم رو تکون دادم.

- آره، می خوام برم، می خوام برم و انتقام لحظه به لحظه زندگیم رو ازش بگیرم!

- اون بی تقصیره لیلا، من شاهد اون روزا بودم، اون طفلکم زجر کشید، خودتم می دونی، پس کاری نکن که پشیمون بشی!

کیفم رو با حرص روی شونم انداختم، انگشت اشارم رو تهدید کنون به سمتش نشونه گرفتم.

- تو شریک دزدی یا رفیق قافله؟ هان؟ بهترین روزای زندگیم رو به پاش ریختم، تو دیدی؛ قلبم رو، تمام وجودم رو دو دستی تقدیمش کردم، تو دیدی، تو شاهد روزای عاشقیمون بودی، روزای بدبختیم، زجر کشیدنام رو دیدی، حالا واسه من می گی بی تقصیره؟ نه نرگس، فکر نمی کردم این قدر بی انصاف باشی، خودتم دیدی کیا رو ازم گرفت؛ حالا نوبت تقاص پس دادن اونه!

با قدم های تند به سمت در رفتم.

- صبر کن ببینم.

- دیرم شد، خداحافظ.

به شدت شونم رو گرفت و به سمت خودش برم گردوند. نفس نفس می زد.

- وایسا ببینم دختر سر تق، دیگه جونی توی پاهام نمونده، فکر حالا نمی کنی اقلأ فکر احترام موی سفیدم رو داشته باش!

محکم بغلش کردم، بوی مامانم رو می داد؛ نفس عمیقی کشیدم، سرم رو گذاشتم روی شونش.

- الهی من به فدات، من که خاک زیر پاتم، ولی بذار کارم رو بکنم، نمی تونم به حال خودش بذارم؛ من آروم بودم، دیگه رمغی نداشتم، حالا که خودش اومده توی دهن شیر بذار بیاد، بذار تقاص پس بده، بذار اونایی که از دست دادم روحشون آروم باشه!

سرم رو بین دستای چروک و پیرش گرفت و روی چشمام رو بوسید.

- مهم نیست چه اندازه می بخشی، مهم اینه که در بخشایشت چقدر عشق وجود داره!

می دونستم صورتم از خشم یک پارچه سرخ شده، هر چی نفرت ازش داشتم ریختم توی چشمام.

- کور خونده اگه فکر کرده من همون لیلای ده سال پیشم، موقعی که توی شرکت دیدمش چشماش داشت از کاسه در می اومد، مدام به سر و وضعم نگاه می کرد، از عصبانیتی که توی چشماش دیدم حض کردم، باورت می شه نرگس؟ برای اولین بار بود، لیلای ده سال پیش با یه اخم رضا می مرد و زنده می شد، با یه تبش تب می کرد، با لبخندش انگار بهم دنیا رو داده بودن، ولی توی شرکت داشت دسته گلی که آب داده بود رو نگاه می کرد و حرص می خورد؛ اون همه ایمان رو که توی بیست سال جمع کرده بودم به فنا داد، توی یه چشم بر هم زدن همه هست و نیستم رو ازم گرفت، حالا منم می خوام دقیقأ کار خودشو با خودش بکنم، به خدای احد و واحد قسم خوردم نرگس، هر جور که شده حتی شده خودم رو بسوزونم اونو می کشونم توی آتیش انتقامم، اینو مطمئن باش؛ خداحافظ.

فصل پنجم

بدون اون که در بزنم وارد شرکت شدم؛ منشی مشغول تجدید آرایش بود، از دیدن من اون قدر غافلگیر شد که با یه تکون از روی صندلیش بلند شد.

- سلام خانم مهندس، صبح بخیر!