رمان در بطن شب (جلد دوم درنده تاریک شب) به قلم النار دادخواه

ژانر: #ترسناک #تخیلی #معمایی #ماوراالطبیعه #فانتزی

خلاصه:

شروع دوباره زندگی انسان گونه کت که برخلاف تصورش که فکر میکرد همه چی به روال عادی برمیگرده و زندگیش درست میشه تصوراتش غلط از اب درومد و فهمید دوباره انسان بودن به اون اسونی که فکر میکنه نیست و مشکلات جدیدی رو به رو میشه و خطرات خیلی جدی و بدتر از قبل سر راهش قرار میگیره که قبل از کشتن فردریک حتی یه درصد هم بهشون فکر نکرده بود حالا اون دنیای مرموز و خطرناکی که در پشت چهره ارام شب مخفی شده رو به خوبی میشناسه و این باعث میشه شب براش به ترسی عمیق تر از گذشته تبدیل بشه …

همه جا تاریک بود سیاهی دورمو فراگرفته بود نمیدونستم باید کجا برم به هر طرف که بر میگشتم درخت های سر به فلک کشیده جلوی روم نمایان میشد. مه آبی کم رنگی درخت هارو فرا گرفته بود. به شدت سردم بوداز شدت سرما می لرزیدم دست هامو روی بازو هام کشیدم تا با ایجاد اصطحکاک کمی خودم رو گرم کنم نفسم به شکل بخار از دهانم خارج میشد. سکوت غیرعادی جنگل به وحشتم انداخته بود. باید از اینجا برم. تنها فکری که تو سرم موج میزد همین بود آهسته آهسته قدم بر میداشتم حس میکردم از بین درخت ها چندین جفت چشم بهم خیره شدن ترس همه وجودمو پر کرده بود. دور خودم میچرخیدم سایه تاریکی رو بین شاخ و برگ درخت ها حس میکردم

با صدای لرزونی گفتم:​

- کی اونجاس؟ خودتو نشون بده

جوابی نیومد. صدای خر خر آرومی از پشتم باعث شد موهام سیخ شه تنم خشک شد صدای حرکت آروم پایی رو از پشتم میشنیدم خیلی آروم برگشتم نگاهم با چشم های به قرمزی خون گره خورد حیوانی با دست های میمون و پاهای سگ و بدنی پوشیده از موهای مشکی دهانی به شکل خطی بریده و دندون های تیز سوزنی که صدای نفس های همراه با خر خر ضعیف ازش به گوش میرسید از پشت درخت ها بیرون اومد.

چند قدم رفتم عقب​

- نه نه تو باید از بین رفته باشی فردریک مرده پس لورنس ها هم باید از بین میرفتن.

قدم به قدم بهم نزدیک تر میشد انگار داشت با چشم های سرخ و وحشیش بهم میگفت که راه فراری ندارم. باید باهاش میجنگیدم چاره ای نداشتم. غریدم و منتظر بیرون اومدن دندون های نیشم شدم اما با وحشت متوجه شدم من بعد از مرگ فردریک به انسان تبدیل شدم و خبری از نیش های تیز و قدرت مافوق طبیعی نیست یه انسان کاملا بی دفاع که با کوچکترین چیزی زخمی میشه و آسیب میبینه نفسم تو سینه حبس شد من هیچ شانسی در مقابل این لورنس خشمگین نداشتم احتمال زنده موندنم زیر 1 درصد بود . دست های خالی من چطور میتونست از پس دندون های سوزنی و سمی یه لورنس بر بیاد؟؟

فرار! فرار تنها راه بود. به سرعت شروع کردم به دویدن اما سرعتم هم انسانی بود صدای دویدن و برخورد پاهای لورنس با زمین به گوشم میرسید که پشتم میدوید.از بین درخت ها عبور میکردم مه آبی شدید تر میشد حس میکردم یکی یه گوشه ای پنهان شده و داره حرکات عاجزانه منو برای فرار و نجات تماشا میکنه و منو زیر نظر داره یکی که از ضعف من لذت میبره!

پام به سنگی گیر کرد و افتادم با وحشت به به پشتم خیره شدم شیرجه لورنس رو به سمت خودم دیدم و لحظه ای بعد فرو رفتن چنگ های تیزی که به قلبم فرو میرفت.​

- نهههههههههه

از جا پریدم. قلبم به طرز دیوانه واری خودشو به سینم میکوبید نفس هام به شماره افتاد شقیقه هامو مالیدم و دورو برم رو نگاه کردم اتاق آبی پنجره بزرگ با پرده سفید و تختی با روکش سفید سایه ماه از پنجره اتاق رو روشن کرده بود. چشم هامو بستم و سرمو مالیدم همش خواب بود فقط یه خواب بود.

آروم از جام بلند شدم و رفتم تو دستشویی صورتمو شستم به تصویر رنگ پریده خودم تو آینه خیره شدم. چشم های آبیم بدون برق نقره ایش تاریک تر بنظر میرسید دندون هامو توی آینه چک کردم تا از نبودن نیش های بلند مطمئن بشم هنوز دیدن جای خالیشون برام عجیب بود حس میکردم یه عضوی از بدنم رو از دست دادم حس میکردم ناقصم. به عالی بودن عادت کرده بودم به بهترین بودن به توانایی هام به اینکه سرعت داشته باشم بینایی و شنوایی عالی داشته باشم عادت کرده بودم حالا تحمل این وضع اسف بار بود.

صورتم و خشک کردم و برگشتم تو اتاقم رفتم سمت پنجره نگاهی به بیرون انداختم خیابون تاریک و آروم بود. خوب میدونستم پشت یه ظاهر آروم همیشه چه چیز هایی پنهانه سعی کردم با دقت همه جارو ببینم تا از امن بودن خیابون مطمئن شم وقتی چیزی ندیدم برگشتم تو تختم.

یه ماه گذشته بود یه ماه از تموم شدن سخت ترین و پرخطر ترین سفر زندگیم از به پایان رسیدن دوره بی نقص بودن از انسان شدن و برگشتن به روال عادی زندگی

اما برخلاف تصورم همه چیز به همین آسونی که فکر میکردم نبود در واقع هیچی آسون نبود. من حدود یه سال از این زندگی دور بودم و حالا دوباره برگشته بودم تا عادی باشم با اینکه 21 سال از زندگیم رو انسان بودم و فقط یه سال خون آشام بودم اما به شدت به زندگی اون یک سالم خو گرفته بودم و این عادی شدن نه تنها برای من بلکه برای جان هم به شدت سخت شده بود.

عادت به خوردن غذاهای انسانی، کند بودن و مهم تر از همه آسیب پذیر بودن و البته یه چیزی که برای من بدتر از همه ایناس، خواب!

چیزی که وقتی خون آشام بودم آرزوشو داشتم آرزوی یه خواب راحت و یه رویا آرزوی اینکه چند ساعت بتونم چشم هامو از این دنیا ببندم و غرق دنیای بی خبری شم اما حالا به بدترین کابوسم تبدیل شده بود. از روزی که انسان شدم نا آرومی های خوابم شروع شد نمیتونستم با آرامش بخوابم کابوس های شبانه ولم نمیکرد کابوس لحظات سختی که گذرونده بودم موجودات وحشتناکی که باهاشون مواجه شده بودم کابوس مرگ دست از سرم بر نمیداشت. خواب تبدیل شده به بزرگ ترین وحشت من که حتی دیگه دلم نمیخواد شب برسه.

کشوی میز کنار تخت رو باز کردم و قرص خواب آوری برداشتم و یکیشو خوردم. این تنها راهی بود که منو به خواب بی رویا میبرد بدون هیچ کابوسی تاریکه تاریک.

کم کم خوابم برد.

نفس های گرمی رو روی پوستم حس کردم و لمس یه دست گرم روی بازو هام به شدت از جا پریدم و سرم به جسم سختی خورد و متعاقب اون صدای آخ بلندی تو گوشم پپیچید.

چشم هامو مالیدم و به مردی که کنارم روی تخت نشسته بود و دستش رو روی بینیش گرفته بود خیره شدم با تعجب گفتم:​

- جان اینجا چیکار میکنی؟

درحالی که از درد به خودش میپیچید گفت:​

- اومده بودم خیر سرم بیدارت کنم

- خب چرا داشتی دماغتو میکردی تو حلقم؟

- مثلا میخواستم ببوسمت و رمانتیک بیدارت کنم نمیدونستم میخوای با کله بکوبی تو دماغ نازنینم

- سوسول خوبه محکم نزدم

دستشو از رو بینیش برداشت و گفت :​

- اگه یه ماه پیش بود مطمئنم در حد پروندن یه مگس بود و برام دردی نداشت اما الان از دردش نفسم بند اومد.

حق داشت باز هم انسانیت رو فراموش کرده بودم زیر لب گفتم:​

- ما اگه انسان بودیم محال بود حتی بتونیم از پس یکی از اون مراحل هم بر بیایم

- اره موافقم . انسان بودن فاجعس

- اینقدر غر نزن جان نیمه پر لیوان رو ببین به نکات مثبت فکر کن در عوض میتونیم بین انسان ها باشیم و به کسایی که دوست داریم اسیب نزنیم

- اوه اره واقعا چه نکته عالی

- چته؟ چرا اینقدر عصبی هستی؟

- چیزی نیست

- مطمئنی؟

- اره

- دماغت بهتره؟

- اره خوشبختانه نشکست

لبخندی زدم و گفتم :​

- نترس به این زودیا نمیشکنه اما مراقب باش دیگه اینطوری بیدارم کنی

- عمرا دیگه از این غلطا بکنم

به چشم های سبز و ارومش و اخم کوچیک همیشگی که به پیشونیش چین مینداخت و بینی صافش و لب هاش خیره شدم قلبم ارامش گرفت هنوز دیدن این چهره بهم امنیت و آرامش میداد. خیلی دوستش داشتم و این زندگی هر مشکلی که داشت خوبیش این بود که میتونستم با آرامش کنار جان باشم

داشت زیر لب غر غر میکرد خودمو کشیدم کنارش و دست هامو دورش حلقه کردم و لب هامو چسبوندم رو لباش غر غر کردنش قطع شد و منو محکم تر به خودش فشرد و آروم بوسید سرمو چسبوندم به سینش و در حالیکه با شنیدن صدای قلبش ارامش میگرفتم گفتم:​

- اینقدر غر نزن پیرمرد همین که تورو دارم کافیه همه سختی های این زندگی می ارزه

موهامو بوسید و صورتشو به موهام چسبوند میتونستم لبخندش رو کاملا حس کنم. نمیخواستم در مورد کابوسم باهاش حرف بزنم چون میدونستم بهم میگه همه این چیزا و این فکرا طبیعیه ولی ترس ازم جدا نمیشد. از هر سایه یا هر چیز کوچیکی میترسیدم. جان دوباره پیشونیم رو بوسید و گفت:​

- بهتره دیگه بریم پایین

- باشه

دستشو دور شونم حلقه کرد و باهم از پله ها پایین رفتیم مامان میز صبحونه مفصلی چیده بود. همه اعضای خانواده نسبت به حضور گاه و بیگاه جان و ارتباط ما کنار اومده بودن و اعتراضی نبود قطعا مامان خوشحال بود که میدید من بلاخره با مردا معاشرت میکنم.

دور میز نشستیم و مامان توی بشقابمون پنکیک و نیمرو گذاشت بابا رو به جان کرد و گفت:​

- حالت چطوره جان؟ کارا خوب پیش میره؟

- خوبم ممنون کارا بد نیست یکم طول میکشه تا بتونم با شرایط خودمو وفق بدم اما خوب عادت میکنم

- خب عادت کردن به این شهر واسه کسایی که تازه اومدن زیاد راحت نیست

- بله حق با شماست

- کت گفت پیش پرفسوری که بهش درس میده کار میکنی

- بله همینطوره ایشون خیلی به من لطف کردن و یه اتاق توی خونشون به من دادن و میزارن من باهاشون کار کنم

- چه مرد خوبی

- بله همینطوره

من و جان به همه گفته بودیم که اون تازه به شهر اومده و آشنایی نداره و ما بطور اتفاقی باهم آشنا شدیم من جان رو به پرفسور معرفی کردم تا باهاش کار کنه. جان نگاهی به من انداخت و چشمکی زد. لبخند زدم و نگاهمو معطوف بشقاب صبحونم کردم نگاهم که روی بشقاب خیره موند خشکم زد پنکیک برشته شده از وسط باز بود و قطرات خون قرمز رنگی از وسط پنکیکم اروم اروم بیرون میزد و قطره قطره به کف بشقاب میچکید شوک زده جیغی کشیدم و عقب پریدم بشقاب از روی میز افتاد و هزار تکه شد همه با نگاه هایی متعجب به من خیره شدن جان زودتر از همه به خودش اومد بلند شد و اومد کنارم سرمو به طرف خودش گرفت و اروم پرسید:​

- چی شده؟

- خودت...خودت برو ببین...توی ظرف ...توی ظرف

- باشه باشه اروم باش

روی تکه های شکسته خم شد و محتویات بشقاب رو زیرو رو کرد انتظار داشتم صدای متعجبشو با دیدن خون ها بشنوم ولی سرشو بلند کرد و گفت:​

- اینجا چیزی نیست

- هست مطمئنم هست از پنکیک من داشت خون میزد بیرون

مامان با صدای بلندی گفت:​

- صدبار بهت گفتم اینقدر فیلم خون اشامی نگاه نکن دیدی خل شدی؟ خون کجا بود؟ من فقط داخل پنکیک مربای آلبالو ریختم همین

با تعجب گفتم:​

- مربا؟

- بله

کنار جان رو زمین نشستم و دستم رو روی قطرات قرمز کشیدم و مزه اش کردم مزه شیرین آلبالو میداد تنم سست شد. تنها تصوری که از دیدن اون مایع قرمز تو ذهنم جرقه زد فقط خون بود چشم هامو مالیدم جان گفت :​

- تو برو بشین من اینا رو جمع میکنم

- نه خودم میتونم

- تو بهتره استراحت کنی تا ذهنت آروم شه

- از اشپرخونه بیرون رفتم و تو سالن روی مبل نشستم زانوهامو بغل کردم و چشم هامو بستم اگه اوضاع اینطوری پیش بره و من بخاطر هرچیزی اینقدر وحشت زده بشم بعید نیست که کم کم کارم به دیوانگی بکشه. دستی روی شانه ام نشست از جا پریدم. جان گفت:

- - کت اروم باش منم.

- ترسیدم

- میدونم و حس میکنم تو بیش از اندازه از محیط اطرافت میترسی

- اره میترسم از هر سایه ای از هر تصویری و از هر صدایی میترسم

- نباید اینطوری باشی تو آدم قوی هستی باید سعی کنی ارارامشتو حفظ کنی

- قوی بودم اما الان قوی نیستم خیلی شکننده و آسیب پذیرم

- بنظرم بهتره با پرفسور صحبت کنی اون همیشه راه حل های خوبی داره

- منو میبری پیشش؟

- البته که میبرم برو لباساتو بپوش آماده شو باهم بریم

- باشه

از اونجایی که پرفسور دوتا ماشین داشت یکی از ماشین هاشو به جان قرض داده بود و قرار بود جان با حقوقش کم کم پول ماشین رو پرداخت کنه .تو ماشین نشستیم سرم درد میکرد جان نگاه نگرانی بهم انداخت و گفت:​

- بهتری؟

- نمیدونم

- یعنی واقعا متوجه نشدی که توی پنکیک مربا بوده؟

- جان تو نمیدونی من چه حالی دارم اینقدر ترس های زیادی توی وجودم هست که دیگه نمیتونم منطقی فکر کنم یا خونسرد باشم امروز با دیدن اون قطرات قرمز تنها تصوری که اومد توی ذهنم خون غلیظ بود

- درک میکنمت به هرحال تازه از زندگی خون آشامی خلاص شدیم ولی منم شرایط تورو داشتم اما الان به اندازه تو دچار وحشت نشدم.

- موضوع همینه تو مدت زیادی خون اشام بودی ولی من کمتر از یه سال خون اشام بودم و توی همونی یه سال با بدترین چیزهایی که تو دنیا وجود داره و من توی عمرم ندیده بودم مواجه شدم زندگی من ظرف کمتر از یه سال زیر و رو شده هر چیزی که توی فیلما یا کتابا میخوندم و تخیلی بود الان برام واقعی شده و الان میدونم زیر چهره آروم شب چه چیز های ترسناکی وجود داره

- خب تمام سال گذشته تو با این موجودات جنگیدی و پیروز شدی پس الان ترست از چیه؟

- اون موقع که با اون موجودات میجنگیدم قلبم اینو باور داشت که من یه موجود فناناپذیرم و هرچقدر آسیب ببینم حتی اگه مخرب هم باشه زنده میمونم من اون موقع توانایی مبارزه با مار چندین سر و غول سنگی رو داشتم اما الان چی؟ الان منو ببین؟ یه آدم خیلی ضعیفم که با افتادن از پله چندین جام میشکنه و باید ماه ها خونه نشین باشم. فرق این دوتا رو میبینی؟ بدترین زخم ها و شکستگی های من وقتی از آتشفشان افتادم بیرون ظرف یه هفته خوب شد اما الان دستم اگه با کاغذ بریده بشه دو هفته میسوزه

- تو خودت دوست داشتی انسان بشی کت من به خاطر تو بخاطر علاقه تو به انسانیت همراهت شدم و با فردریک جنگیدم تا تو زندگیتو پس بگیری تو خودت میخواستی از فناناپذیری فرار کنی و دوباره به انسانیت برسی اون موقع چرا فکر این چیزا رو نکردی؟

- نمیدونم. اون موقع فقط از قدرت زیادم ترسیده بودم از چیزی که بهش تبدیل شده بودم ترسیده بودم از مرگ انجی ترسیده بودم فقط دلم میخواست تبدیل به انسان شم تا نتونم به کسی آسیب برسونم ولی حتی یک درصد هم به این فکر نکردم که وقتی انسان شم این منم که آسیب پذیرتر از دیگران میشم. تمام روزایی که مشغول پیدا کردن موارد معجون بودیم یک بار هم به این فکر نکردم که وقتی انسان بشم چقدر چیزایی که دارم باهاشون میجنگم برام ترسناک و قدرتمند میشن

- کت الان هیچ چیزی جون تورو تهدید نمیکنه نگرانی های تو بی دلیله

- هیچ چیزی بی دلیل نیست هنوز موجودات خطرناکی اون بیرون هستن

- درسته ولی همه موجودات ساخت دست فردریک از بین رفتن و موجودات اهریمنی دیگه ای هم که وجود دارن تو این بیست و خرده ای سال از زندگی تو کاری بهت نداشتن پس در ادامه زندگیت هم اگه پا رو دمشون نزاری و هوس خطر کردن و اکتشاف به سرت نزنه کاری بهت ندارن

- مسلما دیگه کاری به کار اکتشاف و این چیزا ندارم

- باورم نمیشه تو همون دختر جسوری هستی که اون موقع از شب اومدی داخل یه غار که خودت میدونستی خطرناکه

- اون موقع هنوز طعم مرگ و خطر رو واقعا نچشیده بودم که بعدش عبرت گرفتم دیگه جایی که بهم مربوط نمیشه پا نزارم

جان لبخند کمرنگی زد و گفت:​

- حداقل این باعث میشه خیالم راحت باشه که دیگه قرار نیست خودتو توی خطر بندازی. اون روزی که لورنس ها به من حمله کردن و بیهوش بودم یادته؟ وقتی بیدار شدم و فهمیدم تو تنها رفتی سراغ سنگ سیاه هم عصبانی شدم هم متعجب از دل و جراتی که داشتی شگفت زده شدم اینکه حاضر شدی خودت تنها با خطر ها مقابله کنی

با یاد اوری لورنس ها تنم مور مور شد و سعی کردم بهشون فکر نکنم آروم گفتم:​

- اون موقع به خودم اطمینان داشتم

جان دستمو گرفت و اروم فشار داد و گفت:​

- نگران نباش با هم درستش میکنیم

آهی کشیدم و آرزو کردم کاش میتونستم به روز های قدرتم برگردم اگه برمیگشتم عقب با کمال میل بیخیال فردریک میشدم و زندگیمو میکردم

جان ماشینو جلوی ساختمون پرفسور نگه داشت قبل اینکه پیاده بشم گفتم:​

- جان میشه بزاری تنها باهاش صحبت کنم؟

- مطمئنی نیاز نداری من پیشت باشم؟

- نه ترجیح میدم تنها باشم

- باشه پس من میرم سراغ یه سری از کارام کارت تموم شد زنگ بزن من بیام برسونمت

- باشه فعلا خداحافظ

- خداحافظ

پیاده شدم و وارد ساختمون شدم دکتر داخل سالن منتظرم بود گرم در اغوشم گرفت و گفت:

- خوش اومدی کت. اوضاع چطوره؟ از جان شنیدم یکم به مشکل برخوردی

- اره فکر میکنم دارم عقلمو از دست میدم

- بیا بشین بزار برات یه قهوه بیارم بعد با هم در موردش صحبت میکنیم

سرمو تکون دادم و نشستم چند دقیقه بعد با دو فنجون قهوه داغ برگشت. فنجون رو برداشتم و جرعه کوچکی ازش نوشیدم طعمش بار دیگه بهم یاداوردی کرد که من یه انسانم با ذائقه غذایی انسان و تصور خوردن خون با طعم اهن و مزه شور و داغ الان چقدر میتونه تهوع اور باشه . پرفسور کمی درنگ کرد و پرسید:

- خب کت میتونی بگی مشکلت چیه؟

- میترسم پرفسور

- از چی؟

- از همه چی! حتی از سایه خودم هم میترسم از روزی که برگشتیم یه روز هم ارامش نداشتم یه شب هم نیست که اروم بخوابم کابوس ها دارن دیونم میکنن دیگه دارم کنترلمو از دست میدم حس میکنم دیر یا زود دیوونه میشم امروز با دیدن مربای داخل پنکیک با تصور اینکه اون خونه زدم بشقابو شکستم.

- خب اینا عکس العمل های عادیه تو از یه تجربه خیلی سخت برگشتی و من این انتظارو داشتم

- ولی من نداشتم شبا ارامش ندارم میترسم وقتی خوابم یکی از اون موجودات بیاد سراغم و من حتی اونقدر قوی نیستم که بتونم از خودم دفاع کنم من ضعیفم من اسیب پذیرم و این با همه وجود وحشت زدم میکنه

- کت اروم باش دلیلی برای ترس و نگرانی نیست اگه همه ما قرار بود به این چیزا فکر کنیم که یه روز هم دوام نمی اوردیم هیچ موجودی قرار نیست بیاد سراغت

- چرا قراره بیان اونا میان سراغم

- چی باعث میشه این حرف رو بزنی؟

- هر شب توی خواب میبینم اونا رو میبینم که منتظرن تا به من حمله کنن منتظر فرصت مناسبن تا بیان سراغم و من هیچ قدرتی در برابرشون ندارم

- چرا باید بیان سراغت؟

- چون من ارباب تاریکی رو نابود کردم من اونو کشتم درسته شرور بود ولی حتم دارم که اونم طرفدارانی داره که ازش پیروی میکردن فکر میکنی چه اتفاقی میوفته وقتی کسی به شاه محبوبشون خنجر بزنه؟

- من اینطور فکر نمیکنم فردریک موجود خونخواری بود من تصور نمیکنم کسی علاقه ای بهش داشته باشه

از جام بلند شدم و داد زدم: ولی من نمیتونم زندگی بر اساس تصورات پایه بزارم وقتی اونقدر احساس امنیت نمی کنم که شبا بخوابم! میدونین برای اینکه خوابم ببره چندتا قرص میخورم؟

پرفسور دستمو گرفت و نشوند و گفت:​

- اول سعی کن ارامشتو حفظ کنی دوم اینکه من بهت حق میدم و سوم اینکه فکر میکنم ترس تو ناشی از از دست دادن قدرتته که باعث شده اعتماد به نفست از بین بره.

- باید چیکار کنم؟ شما به من یه راه حل بدین! باور کنین پرفسور اگه زمان به عقب برگرده بیخیال کشتن فردریک میشدم و برمیگشتم تا زندگیمو بکنم من که یاد گرفته بودم به خودم مسلط بشم و خودمو کنترل کنم نباید میرفتم دنبال کشتن اون خون اشام. حداقل الان قدرت هامو داشتم. هیچوقت فکر نمیکردم این حرف رو بزنم ولی من از کشتن فردریک پشیمونم بی نهایت پشیمونم.

چهره پرفسور متفکر شد چند دقیقه سکوت کرد و بعد گفت:​

- حق با توئه مشکلت خیلی عمیق شده فکر نمیکردم از کاری که کردی پشیمون بشی و این نشونه بدیه

- چرا بد؟

- چون نشون میده اگه بیشتر بهت فشار وارد بشه ممکنه دست به هرکاری بزنی برای تبدیل دوباره به خون اشام که این عواقب خیلی بدی داره شاید تورو هم تبدیل به ادمی مثل فردریک کنه.

- من نمیخوام مثل فردریک باشم.

- پس باید جلوشو بگیری.

- چطوری؟

- اولین کاری که میکنی تو یه کلاس دفاع شخصی ثبت نام میکنی بالا بردن قدرت فیزیکی بدنت برای اعتماد به نفست خوبه.

- واقعا فکر میکنین من بتونم با دفاع شخصی و این بدن اسیب پذیر با یه موجود ماوراطبیعی بجنگم؟

- نه ولی هر قدرتی هرچقدر هم کوچیک به کمکت میاد دوم اینکه تو باهوشی و باید ذهنت رو هشیار نگه داری یه برنامه غذایی مناسب برای خودت بزار و سعی کن در طول روز ذهنتو اروم کنی اگه بهت حمله بشه با قدرت هوشت میتونی فرار کنی و خودتو نجات بدی ولی وقتی اینقدر آشفته باشی مرگت حتمیه.

- خب این حرف درستی همین؟

- نه یه آشنای قدیمی دارم که پسرش چند وقتی میشه که مطب روانپزشکی باز کرده و همه میگن مهارت بالایی توی تاثیر گذاری در افراد داره میخوام چند جلسه بری دیدنش و در مورد ترس هات باهاش صحبت کنی.

- امکان نداره من نمیتونم برم جایی و بگم سلام من کت هستم چند ماه پیش خون اشام بودم و با یه سری موجود فوق طبیعی جنگیدمو الان انسان شدم و ترس از حمله اونا دارم. این حرفا رو که بزنم یه راست منو میبرن تیمارستان.

- واسه همینه که به هوشت نیاز داری تا یه جوری ترستو بیان کنی که کسی در این موارد چیزی نفهمه.

سرمو به نشونه باشه تکون دادم و گفتم:​

- باشه همه رو انجام میدم.

- میمونه آخرین کار.

- چی؟

- تو یه چیزی رو فراموش کردی اینقدر ترس تورو در بر گرفته که فراموش کردی یه سانترا هستی با نیروهای زیاد و فوق طبیعی و تو خودتو دست کم گرفتی با چیزایی که برای من تعریف کردی تو یه منبع قدرت فوق العاده هستی اما خودت بلد نیستی از این توانایی هات استفاده کنی و بنظرم من و تو باید در هفته چند جلسه کلاس برای کار روی این توانایی ها بزاریم.

به طور ناگهانی ذهنم آروم شد و لبخند روی لبام نشست اصلا به این مورد فکر نکرده بودم و یادم نبود یه قدرت مافوق طبیعی دارم که میتونه کمکم کنه همون قدرتی که منو بارها از مرگ حتمی نجات داد.

- اصلا حواسم به این نبود که یه سانترا هستم.

پرفسور از لبخند من لبخندی زد و گفت:​

- میدونم یادت نبود و من همه این مدت منتظر بودم یادت بیاد و بهم اجازه بدی که قدرت هاتو بسنجم خودت میدونی چقدر در مورد چیزای فوق طبیعی کنجکاوم اما میترسیدم خودم بهت پیشنهاد بدم و حس کنی میخوام تبدیلت کنم به موش آزمایشگاهی.

- نه اتفاقا میدونم کسی جز شما نمیتونه کمکم کنه که بفهمم چی هستم و چه قدرتی دارم. هر موقع که بگین شروع میکنیم .

- عالیه پس سه روز دیگه همین ساعت بیا همینجا تا با هم ازمایشات رو شروع کنیم.

- مرسی پرفسور اگه شمارو نداشتم نمیدونم باید چیکار میکردم.

- باید یاد بگیری خودتو قوی کنی و اعتماد به نفستو از دست ندی من همیشه نیستم که بهت راه رو نشون بدم باید به خودت تکیه کنی.

- چشم. راستی اوضاع با جان چطوره؟

- خیلی راحت خودشو با زندگی عادی وفق داده و در برابر کارهای طولانی و خسته کننده اعتراضی نمیکنه و مقاومت بالایی داره فقط....

- فقط چی؟

- در مورد خودش چیزی بهت نگفته؟

- چه چیزی رو باید در مورد خودش بهم میگفت.

- از خودش بپرس برات توضیح میده شاید درست نباشه که من بخوام بگم.

- پرفسور بهش نمیگم از شما شنیدم فقط بهم بگین. مشکلی پیش اومده؟

- راستش دقیق نمیدونیم ولی بدنش یکم واکنش های غیرعادی نشون میده.

- چه واکنشی؟

- شب ها تب شدید میکنه خیلی شدید که ساعت ها طول میکشه و دلیلش هم مشخص نیست و با دارو هم اروم نمیگیره فکر میکنم بدنش داره با تغییرات کنار میاد و این بخاطر همین موضوعه

- اگه خطرناک باشه چی؟

- نگران نباش من نمیزارم اتفاقی برای جان بیوفته اون بیشتر نگران سلامت روحی توئه که داری خودتو داغون میکنی اگه تو اروم و خوب باشی میتونی به اون هم کمک کنی که خوب باشه

- باشه من تلاشمو میکنم.

نگاهی به ساعت انداختم و گفتم:

- پرفسور خیلی از وقتتون رو گرفتم دیگه بهتره برم فقط کارت اون روان شناس رو اگه دارین بهم بدین.

- آره خوب شد یادم انداختی بیا این کارتشه.

کارت مستطیلی شکل با حاشیه قهوه ای خوشرنگی با حروف طلایی درشتی که نام دکتر استنبرگ رو نشون میداد و بالای ان نوشته شده بود روانپزشک رو به دستم داد. ​

- باهاش تماس میگیرم معرفیت میکنم تا برات نوبت بزاره و بری پیشش .

- باشه.

- در مورد برنامه برگشتت به کالج با مدیر کالج صحبت کردم و قبول کرده تو دوباره ترم گذشته رو بگذرونی البته هزینه بالاتری میگیره که خب خانوادت از این لحاظ فکر نکنم مشکلی داشته باشه

- نه مشکلی ندارن ممنون پرفسور . روزتون بخیر.

- مراقب خودت باش کت روزت بخیر.

از ساختمون بیرون اومدم هوا گرم شده بود و افتاب مستقیم تو چشم میزد میخواستم با جان تماس بگیرم اما دستم روی شماره تلفنش بی حرکت موند اگه قراره به خودم متکی باشم و قوی باشم نیاز به بودن یه بادیگارد برای حفاظت از خودم ندارم و میتونم تنها برگردم شاید بهتر باشه یکم خرید کنم از وقتی برگشتم لباس جدیدی نخریدم یا حتی یه روز هم برای تفریح بیرون نرفتم تمام وقتمو صرف ترسیدن و پنهان شدن کردم. مشغول قدم زدن روی سنگفرش پیاده رو کردم خیابون مثل همیشه شلوغ بود مردم با عجله در رفت و امد بودن تا به کاراشون برسن همه برنامه کاری سنگینی داشتن و حتی یه لحظه هم براشون غنیمت بود برای لحظه ای حس شادی کردم از اینکه زمانم ازاده و میتونم هرچقدر دلم بخواد آروم قدم بزنم.

مشغول تماشا کردن مغازه ها شدم یادم افتاد قبلا چقدر عاشق خرید لباس بودم وارد یه فروشگاه بزرگ شدم و مشغول زیر و رو کردن تاپ ها و لباس ها شدم دو سه تا شلوار لی جدید انتخاب کردم و دو تا شلوارک رنگی چند دست تاپ با مدل های مختلف و دو تا بلوز اسپرت. از بین لباسای مردونه یه تی شرت و شلوار طوسی هم برای جان انتخاب کردم. حساب بانکیم سبک تر شد و بسته های توی دستم سنگین تر، ولی همین هم باعث میشد ذهنم ازاد تر و حالم بهتر بشه. به هرحال یه دختر توی هر شرایطی هم که باشه خرید بهش یه حال اساسی میده و نمیشه منکر این قضیه شد.

چشمم به بستنی فروشی بزرگی افتاد که عکس یه بستنی شکلاتی گنده روی شیشه اش چشمک میزد و به این فکر کردم از اخرین باری که بستنی خوردم چقدر گذشته؟

وارد مغازه شدم و به ردیف رنگارنگ بستنی ها خیره شدم یه ظرف بستنی بزرگ خریدم که شامل همه طعم ها بود فروشنده جوری نگام میکرد انگار از فضا اومدم بقیه مشتری ها هم همینطور. حتی شنیدم دختری زیر لب به گروه دوستاش گفت:​

- اصلا فکر نمیکنه اون همه بستنی چقدر چاقش میکنه!

پوزخندی زدم و توی دلم گفتم:​

- اگه مشکلاتی که من باهاش دست و پنجه نرم کردم رو تجربه کرده بودی میفهمیدی چاق شدن اصلا تو لیست دغدغه هام جایی نداره.

با بیخیالی یه قاشق از بستنیمو با لذت گذاشتم تو دهنم طعم سرد و شیرین بستنی شکلاتی بهم حس خوبی میداد. با همون لذت به تماشای ویترین مغازه ها مشغول بودم و بعد از مدت ها استرس و ترس و فشار های روانی بلاخره برای چند ساعت هم که شده داشتم اسودگی رو حس میکردم. چشم هامو بستم و نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم ذهنم رو خالی از ترس ها نگه دارم تا بتونم کمی بیشتر مزه آسودگی رو بچشم.

قبل از اینکه چشمامو باز کنم با صورت خوردم به یه شخص. با وحشت چشمامو باز کردم و نگاهم روی پیراهن اسپرت سفیدی که حالا با لکه های بزرگ بستنی شکلاتی به رنگ قهوه ای درومده بود خیره موند. با لکنت گفتم:

- من...من واقعا ازتون...عذر میخوام اصلا حواسم نبود و شمارو ندیدم.

- وقتی با چشمای بسته تو خیابون قدم بزنین قطعا بهتر از این نمیشه انتظار داشت.

صدایی فوق العاده آشنا از گذشته ای که انگار خیلی خیلی دور بود ولی نه اونقدر دور که نتونم به یاد بیارم. برق گرفته نگام به سمت صورت مردی که باهاش برخورد کرده بودم چرخید. خاکستری خوشرنگ نگاهش همون حالت گذشته رو داشت با این تفاوت که هیچ برقی از اشناییت در چشمانش نمیدرخشید هنوز ذهنم درگیر تحلیل های خودش بود و نمیتونستم باور کنم بعد این همه مدت اونم به طور خیلی خیلی اتفاقی دوباره باهاش رو به رو شدم. دستی روی شانه ام گذاشت و کمی تکونم داد و اروم گفت:​

- خانم شما حالتون خوبه؟ نکنه بدنم اونقدر سفت بوده که دچار ضربه مغزی شدید؟

به خودم اومدم و یه قدم خودمو کنار کشیدم و گفتم:​

- نه اقا من خوبم مشکلی نیست بابت لباستون واقعا شرمندم چطور باید جبران کنم؟ میتونم هزینشو بهتون بدم؟

- نیازی نیست یه لباس معمولیه ارزش زیادی نداره فقط مراقب باشدی چشم بسته تو خیابون قدم نزنین که نه خودتون دچار ضربه مغزی شین نه سر و وضع کسی رو به باد بدین باشه؟

لبخند مصنوعی زدم و گفتم:​

- باشع بازم عذر میخوام

سری تکون داد و برگشت تا بره یه گام برداشت ولی کمی مکث کرد و برگشت به من که هنوز مثل مجسمه در جای خودم ایستاده بودم گفت:​

- من قبلا شمارو ندیدم؟

- نه فکر نمیکنم.

- باشه. روزتون بخیر.

برگشتم و به راهم ادامه دادم با دیدن کریستین انگار موجی از خاطرات قدیمی به ذهنم سرازیر شد. روزی که توی جشن بالماسکه برای اولین بار دیدمش و به خاطر زنگ زدن بهش برگشتم به غار و تبدیل شدم به یه خون اشام و زمانی که توی رستوران نزدیک بود کلکشو بکنم ولی جلوی خودمو گرفتم و اخرین خاطره خداحافظی اندوهباری بود که توی اتاقش باهاش داشتم و ذهنش رو پاک کردم.

چرا حس کرده بودم اون موقع دوستش دارم؟ من حتی اونو کامل هم نمیشناسم نه اسم فامیلشو میدونستم نه شغلشو نه تحصیلاتشو نه حتی سنشو! من سه بار ملاقاتش کردم و حتی سنش هم نمیدونم پس چطور اونقدر بچگانه دوستش داشتم که بخاطرش جونمو به خطر انداختم؟

اخم هام توی هم رفت با دیدنش هیچ حس خاصی از علاقه قدیم توی قلبم وجود نداشت انگار از اول هم چیزی نبوده احساسم به جان اونقدر شدید بود که نزاره چیز دیگه ای جایی توی قلبم داشته باشم.

سعی کردم به کریستین فکر نکنم به هرحال اون دیگه توی زندگی من جایی نداشت. با حسرت به ظرف خالی شده بستنیم نگاه کردم و انداختمش توی سطل زباله. اشتهام از بین رفته بود.

برگشتم خونه و ولو شدم روی تخت زل زدم به سقف اتاق حوصله ام سر رفته بود و حتی این پیاده روی هم تاثیری توی سرحال شدنم نداشت. زیر لب گفتم:​

- یادم رفته بود این زندگی چقدر کسل کننده و تکراری بوده! کاش هنوزم ماجراجویی های هیجان انگیزی داشتم که بهم هیجان میداد .

یاد روز های خون آشامیم افتادم اینکه هر روز تو یه منطقه بودیم و با یه سری موجودات جدید آشنا میشدیم و ریسک های بزرگی که می کردیم و زندگی چه لذت بخش بود بدون تکرار و خسته کننده بودن. با این همه خاطرات قشنگ چطور میتونم به این روزای تکراری عادت کنم؟ منی که عاشق خطر کردن و هیجان بودم چطور باید با خونه بودن و دور کار های خطرناک رو خط کشیدن طاقت میاوردم؟ کاش هنوز فناناپذیر بودم تا میتونستم همه دنیا رو بگردم و با عجایب رو به رو شم.

بلند شدم و رفتم سمت بالکن و روی نرده ها نشستم هرگوشه ای که میرفتم ذهنم درگیر خاطرات قبل میشد. خیره شدم به آسمون آبی و دلم توی حسرت تجربه پرواز دوباره سوخت. حس آزادی از هر چیزی روی زمین و حس آزادی حس اینکه دنیا زیر پاته و میتونی تا خود خورشید پرواز کنی و در اسارت زمین گیر نکرده باشی. لعنت به من که از همه ویژگی هام چشم پوشی کردم و حالا باید این وضع رو تحمل کنم.​

صدای زنگ گوشی منو از دنیای پر حسرتم جدا کرد. تصویر خندان جان روی صفحه روشن خاموش میشد.​

- سلام جان.

- سلام. مگه قرار نبود من بیام دنبالت؟

- چرا قرار بود ولی میخواستم با ترس هام رو به رو بشم و مطمئن بشم قرار نیست یه مار غول پیکر یا یه آباریمون وسط یه پاساژ بهم حمله کنه و منو بخوره.

- کاش حداقل بهم خبر میداید نگرانت شدم.

- جان درسته که میترسم و دیگه قدرت قبل رو ندارم اما نیاز نیست بادیگارد داشته باشم میخوام سعی کنم از پس کارام بر بیام.

- باشه پس حالا که دختر شجاعی شدی و اگه مطمئنی امشب قرار نیست خوراک یه لورنس یا اباریمون بشی پس میشه افتخار بدی شام بریم بیرون؟

- اره اتفاقا از خونه موندن بهتره حوصلم سر میره.

- پرفسور چیا گفت؟

- هیچی نصیحتم کرد یکم بقیشو شب موقع شام برات تعریف میکنم.

- باشه پس ساعت 8 میام دنبالت .

- خوبه بای.

هنوز زمان زیادی تا 8 مونده بود با اهنگ گوش دادن و بازی کردن سر خودمو گرم کردم ساعت به 5/6که رسید رفتم تند یه دوش گرفتمو موهامو درست کردم. لوازم ارایش روی میز بهم چشمک میزدن دستم به سمت خط چشم کشیده شد ولی وسط راه پشیمون شدم جان منو با بدترین وضعیت ها با لباس های پاره پوره و هفته های طولانی حموم نرفته و قیافه خاکی دیده بود دیگه آرایش چه فایده داشت؟ یه چیزی تو دلم گفت خوب یه کوچولو ارایش کنی که چیزی نمیشه بزار یکم تحت تاثیر قرار بگیره فکر نکنه همیشه دختر شلخته ای بودی.

خلاصه درگیری با خودم تموم شد و اون قسمتی از وجودم که دلش واسه ارایش لک زده بود پیروز شد. موقع خط چشم کشیدن دستم میلرزید دیگه مهارت قبل رو نداشتم و دستم روان نبود سعی کردم ارایشم کمرنگ باشه که زیاد توی ذوق نزنه .

بلوز آبی که تازه خریده بودم با یه جین ساده پوشیدم و بسته لباس هایی که میخواستم به جان کادو بدم رو هم برداشتم. تک زنگی که به گوشیم خورد نشون میداد جان دم در منتظرمه. از پله ها رفتم پایین و همونطور که به سمت در خروجی مرفتم داد زدم:​

- مامان من شام با جان میرم بیرون شاید دیر بیام.

- باشه مراقب باش.

سوار ماشین شدم و نایلون لباس هارو دادم دستش.​

- این چیه؟

- اول سلام.

- سلام این چیه؟

- امروز خرید بودم دو تا لباس به سلیقه خودم برات خریدم.

- دستت درد نکنه عزیزم. خب امشب هوس چه غذایی کردی؟ میخوای رستوران ایتالیایی بریم یا چینی یا فرانسوی؟

- بریم رستوران ایتالیایی .

- باشه.

توی رستوران یه میز تو قسمت دنجی انتخاب کردیم و جان غذا رو سفارش داد دست هامو تو دستش گرفت و گفت:​

- خب نمیخوای بگی پرفسور چی بهت گفته؟

- گفت برم پیش روان شناس چون خودش مهارت درمان روان رو ندارم بعد برم کلاس دفاع شخصی و در اخر هم گفت هروقت بیکارم برم پیشش تا روی نیروهام کار کنه.

- فکر خوبیه.

- جان تو خوبی؟

- اره چطور مگه؟ باید بد باشم؟

- نه همینطوری پرسیدم. با انسان شدن مشکلی نداری؟

- کت رک حرفتو بزن نیاز نیست حرفتو بپیچونی پرفسور چیزی بهت گفته؟

- اره در مورد شرایط نامناسب بدنت باهام حرف زد. چرا بهم نگفتی؟

- کم نگرانی داری؟ اینم بهت میگفتم که بیشتر رو نگرانی هات اضافه بشه؟ چیز مهمی نیست بعد از چندصد سال زندگی کردن تغییر وضعیت فیزیکی بدن یکم مشکل ایجاد میکنه که خود به خود خوب میشه.

- باشه ولی اینبار اگه مشکلی پیش اومد لطفا بهم بگو نمیخوام از دیگران بشنوم.

- باشه. خودت مطمئنی که همه مشکلاتت رو به من میگی؟

- اره اگه مشکلی باشه میگم.

- باشه امروز پیاده روی خوب بود؟

- اره خوب بود. جان یه سوالی دارم.

- بگو.

- ببین تو توسط فردریک خون اشام شدی و منو....

با اومدن گارسن حرفمو قطع کردم. با ببخشیدی ظرف های غذا رو روی میز گذاشت و پرسید:​

- چیز دیگه ای لازم ندارید قربان؟

جان پاسخ داد:​

- نه ممنون

وقتی گارسن رفت ادامه دادم:​

- تو منو تبدیل کردی درسته؟ میگم اگه فردریک افراد دیگه ای رو هم مثل تو تبدیل کرده باشه چی؟ و اون ها هم اگه کسای دیگه رو تبدیل کرده باشن؟ یعنی همه تبدیل به انسان شدن مثل منو تو؟

- راستش من زیاد ادمایی که مثل ما باشن رو ندیدم گرچه شنیدم ولی از نزدیک برخوردی نداشتم نمیدونم ولی وقتی ما انسان شدیم پس اونا هم انسان شدن

- بنظرت با این اتفاق زندگی هاشون خراب نشده؟

- نمیدونم شاید اره شاید نه. نگو که الان میخوای واسه اونا هم عذاب وجدان بگیری؟

- نه ولی هیچوقت به این فکر نکردم که علاوه بر تصمیم گیری واسه زندگی خودم دارم سرنوشت مردم دیگه رو هم عوض میکنم

لبخندی زد و به شوخی گفت:​

- اره خب ولی دنیا رو از دست موجودات شرور خونخواری مثل خودمون نجات دادیم مگه نه؟ وگرنه شاید الان جای این غذا داشتیم گارسون اینجا رو جای شام میخوردیم.

خنده ام گرفت گفتم:​

- نه به نظره من اون یکی گارسونه.....

حرف در دهانم ماسید پشت درختچه ای که کنار دیوار اون طرف سالن بود دختری ایستاده بود با رنگ پوستی سفیدتر از حد معمول لباس های پاره و خاکی. فقط برای یک ثانیه دیدمش پلک که زدم اثری از اون دختر نبود اونقدر سریع غیب شد که حس کردم شاید خطای دید بوده حتی نتونستم درست ببینمش انگار اصلا چیزی که دیدم وجود نداشت و فقط سایه ای محو بود.​

- هی به چی خیره شدی؟

- اونجا یه دختر بود

- کجا؟

- اون طرف کناردرختچه یه دخرت با لباسای خاکی و پاره بود ولی وقتی پلک زدم انگار هیچی اونجا نبود

جان برگشت و اطراف رو نگاه کرد ​

- احتمالا خطای دید بوده صورتشو دیدی؟

- نه اونقدر سریع ناپدید شد که شک دارم کسی رو دیدم یا فقط سایه روی دیوار افتاده بود

- حتما اشتباه کردی غذاتو بخور یخ کرد

- باشه

مشغول بازی با غذام شدم شاید این مدت از بس دچار ترس و وحشت بودم دارم دچار توهم میشم. سعی کردم ذهنمو از فکر و خیال خالی کنم و توجهمو بدم به شوخی های جان که سعی میکرد حال و هوامو عوض کنه.​

اگه دختری که دیده بودمو در نظر نمیگرفتم میشد گفت در کل شب خوبی بود کنار جان ارامش و امنیت بیشتری داشتم توی چهره اش دیگه اثری از اون مرد خشن و دور از اجتماع نبود بلکه خوش برخورد تر و مهربون تر شده بود ولی گاهی بازم توی اخلاقش رگه هایی از اون خشونت به چشم میخورد.

شام که تموم شد جان گفت:​

- میای بریم پارک کنار رستوران یکم قدم بزنیم ؟

- اره بریم شام خوردم حس میکنم سنگین شدم

- بریم

هوا تاریک و خنک بود و پارک خلوت بود تک و توک دختر پسر هایی در گوشه کنار پارک به چشم میخوردن که مشغول دویدن یا قدم زدن بودن. دستمو گرفت اروم فشرد و گفت:​

- سردت نیست؟ دستت سرد شده

- نه خوبم هوای خوبیه

- باشه اگه سردت شد بگو

- باشه . جان؟

- بله؟

- دلت تنگ نشده؟

- برای چی؟

- برای قدرت برای سریع دویدن برای حس پرواز؟

- گاهی دلم تند میشه و از کند بودن حرکات و عکس العمل هام کلافه میشم یا دلم برای توی اوج آسمون ها بودن تنگ میشه ولی من سالیان درازی رو با این امتیازات زندگی کردم و ازشون سیرم برای همین زیاد دلتنگ نمیشم این زندگی که الان دارمو بیشتر دوست دارم راحت ترم میتونم عادی در بین مردم باشم و راحت و بین مردم رفت و امد کنم . تو دلت تنگ شده؟

- اره برای حس دویدن با سرعت بالا یا پرواز کردن تو این هوای عالی دلتنگ شدم هوس کردم بدوم با سرعت باد بین درختا بدوم

- کی گفته نمیتونی بدوی؟ هنورم میتونی ولی به اندازه قدرت انسانی خودت اصلا بیا مسابقه بدیم ببینم حالا که ادمیم من سریع ترم یا تو. 1...2...3 بریم

بدون اینکه منتظر من بمونه شروع به دویدن کرد روحیه اش خیلی خوب بود دقیقا برخلاف من که همیشه ناامید بودم با خنده شروع کردم به دویدن ولی خب قدرت بدنی جان از من بیشتر بود. داد زدم:​

- هی صبر کن منم برسم تو زودتر از من حرکت کردی وایسا!

خیلی ناگهانی ایستاد به چند قدمیش رسیدم و در حالیکه نفس نفس میزدم گفتم:​

- بلاخره وایسادی نفسم گرفت

جوابی نداد​

- جان؟

به یکباره روی زمین افتاد بدنش به شدت میلرزید انگار دچار تشنج شده بود با عجله کنارش زانو زدم دستمو دو طرف صورتش گذاشتم و چندبار صداش کردم هیچ صدایی ازش در نمیومد چشم هاش ثابت مونده بود بدنش مثل چوب سفت بود و رعشه به تنش افتاده بود لرزشش بند نمیومد تنش مثل کوره اتش بود و قطرات عرق از روی پیشونیش میچکید وحشت زده شده بودم و کاری ازم بر نمیومد اصلا نمیدونستم باید چیکار کنم محکم تکونش میدادم و صداش میکردم تشنج به همون سرعتی که بوجود اومده بود متوقف شد چشم هاش بسته شد و بدنش اروم شد اروم تکونش داد:​

- جان صدای منو میشنوی؟ چشاتو باز کن. جان؟

چشم هاش باز شد و چند ثانیه به من خیره موند اروم نیم خیز شد شقیقه هاشو مالید و با تردید گفت:​

- چیزی شده؟ سرم خیلی درد میکنه.

- یادت نمیاد؟

- چی رو؟

- همین الان رو!

نگاهی به اطرافش کرد و گفت :​

- من داشتم میدویدم که صدام کردی چیز دیگه ای یادم نمیاد. چرا روی زمینم؟

- بیهوش شدی دچار تشنچ شدی خدای من جان داشتم سکته میکردم هیچ کاری نمیتونستم بکنم

توی چشم هاش وحشت رو دیدم انگار درک وضعیتش برای خودش هم سخت بود گفت:​

- چیز مهمی نیست بیا بریم

بلند شد و خاک لباس هاشو تکوند.​

- یعنی چی چیز مهمی نیست؟ مثل چوب خشک شده بودی و بی وقفه میلرزیدی تنت از کوره اتیش داغ تر بود تو باید حتما بری دکتر این وضعیت عادی نیست.

- مهم نیست کت

- مهمه.

یقشو گرفتم و کشیدمش سمت خودم و پرسیدمک​

- راستشو بگو بازم این اتفاق برات افتاده بود؟

دستمو از یقه اش جدا کرد و گفت:​

- نه کت نه تا این حد قبلا فقط یه تب ساده بود و کمی درد عضلات

- باید با پرفسور صحبت کنی

- فعلا نه کت خودم میتونم از پس مشکلاتم بر بیام

- ولی ممکنه آسیب ببینی جان باید بفهمیم این مشکل از کجاس چرا درک نمیکنی که این موضوع خیلی مهمه؟ من....

با فریادش حرفم نیمه موند:​

- بسه کت! خودم میدونم مطمئن باش زندگیم برام اهمیت داره ولی این چیزی نیست که بخوام بخاطرش دیگران رو نگران کنم یه سری تغییرات بدنیه که خودش خوب میشه پرفسور جکسون هم همنو گفت پس خواهشا اینقدر نگران نباش! من باید مراقب تو باشم نه اینکه تو مراقبم باشی

- اما...

- دیگه نمیخوام این بحث ادامه داشته باشه بهتره برگردیم.

با عصبانیت رفتیم سمت ماشین باز هم خشم گذشته بهش برگشته بود لجبازی میکرد

و حاضر نبود کمکی رو قبول کنه و با لجاجت میخواست نشون بده هنوز برتره و از پس همه چی بر میاد. نمیخواست کسی فکر کنه با انسان شدنش ضعیف شده.​

در ماشین روباز کردم و در حالی که سمت راننده سوار میشدم گفتم:​

- به حال الانت هیچ اعتباری نیست من رانندگی کنم بهتره میرسونمت خونه جکسون ماشینو میبرم فردا بیا ازم بگیرش

- باشه

مسیر در سکوت طی شد دم خونه پرفسور پیادش کردم و به راه افتادم. هوا خنک تر شده بود و بارون شروع به باریدن کرده بود برف پاک کن رو روشن کردم و سعی کردم با دستمال گردنم بخار شیشه رو پاک کنم. اعصابم بهم ریخته بود دلم میخواست به جان کمک کنم برام خیلی سخت بود که توی این وضع ببینمش دیدنش اونطور ضعیف و در حال تشنج خیلی ازارم میداد. و از همه بدتر ترسی که توی دلم داشتم میترسیدم از دستش بدم اون دیگه فناناپذیر نبود و بیماری میتونست از پا درش بیاره. باید فردا با پرفسور جکسون صحبت کنم بدون اینکه جان بفهمه باید بهش بگم تا علت این تب ها مشخص شه.

شیشه دوباره بخار گرفت دستمالم رو روی شیشه کشیدم و از بین بخار پشت شیشه وسط جاده دختری رو دیدم زیر نور ضعیف چراغ چهره اش مشخص نبود ولی پیراهن بلند سفید و پاره اش رو کاملا تشخیص دادم. تنها عکس العملی که تونستم انجام بدم تا زیرش نکنم چرخوندن فرمون بود ماشین از جاده خارج شد و با سرعت به درخت کنار جاده برخورد کرد. کمربند نبسته بودم و سرم با شدت تمام به شیشه جلوی ماشین خورد و روی فرمون افتاد چشم هام تار میدید و سرم زق زق میکرد از پشت مه چشمام و بخار شیشه دست ظریف و دخترانه رنگ پریده ای رو دیدم که روی شیشه کشیده میشد و کم کم چشمام سیاهی رفت و بیهوش شدم.

نور چشم هامو ازار میداد پلک هامو جمع کردم و یواش لای چشمامو باز کردم و زیر لب گفتم:​

- کی این موقع صبح این پرده لعنتی رو باز گذاشته؟

رو تختم نیم خیز شدم گردنم به شدت درد میکرد. همونطور که گردنمو میمالوندم خمیازه کشیدم. از جام بلند شدم تا پرده رو بکشم که چشمم به ماشین جان که دم در خونه پارک بود افتاد. در یه صدم ثانیه چندین تصویر از دختر وسط جاده برخورد با درخت و بیهوش شدنم یادم اومد. زانو هام سست شد همونجا نشستم رو زمین و زیر لب گفتم:​

- خواب نبود؟

پاشدم خودمو توی اینه چک کردم سالمه سالم بودم حتی یه خراش کوچیک هم نداشتم اما مگه ممکنه؟ خیلی واضح تصویر اون دختر رو یادم بود حتی درد سرم که با شیشه برخورد کرد. ولی الان هیچ اثری ازش تصادف نبود حتی ماشین هم سالم بود. نگاهم روی دست هام خیره موند روی ساعد هر دو دستم اثر کبودی به چشم میخورد که دقیقا شبیه علامت دو دست بود جای انگشت های ظریف و کشیده ای کاملا سیاه و کبود روی دستم مونده بود. ذهنم حالت اشنایی رو به یاد اورد مثل زمانی که توی غار به سرم ضربه خورده بود و بهوش اومد و همه تنم پر از جای زخم بود ولی اون موقع مشخص بود بهم حمله شده درد داشتم ولی الان فقط جای کبودی دو دست دخترونه روی دست هام مونده. چنگی به موهام زدم و مشغول فکر شدم اگه اتفاقات دیشب واقعیه پس من توی اتاقم چیکار میکنم؟ پس چطور هنوز زندم؟

گوشی رو برداشتم و بیدرنگ شماره جان رو گرفتم با شنیدن صدای خواب الودش به سرعت پرسیدم:​

- جان حالت خوبه؟ دیگه بهت حمله دست نداد؟

- این موقع صبح زنگ زدی اینو بپرسی؟ چه سحر خیز شدی!

نگاهی به ساعت انداختم ساعت 5 صبح بود. جان با مکث گفت:​

- نه بهترم دیگه اتفاقی نیوفتاد. تو دیشب راحت رسیدی خونه؟

تردید کردم باید بهش میگفتم یا نه؟ مگه خودش مشکلش رو بهم گفته بود؟ ​

- اره راحت رسیدم ماشینت اینجاس بعد بیا دنبالش

- باشه ساعت 8 میام

- باشه خداحافظ

رفتم توی حمام و وان رو پر کرد و توش نشستم یکی از راه هایی بود که میتونستم ارامشمو به دست بیارم. پس دیشب واقعیت داشت ولی چه اتفاقی افتاده؟ نکنه اینم یکی از شوخی های ذهنی فردریک بود؟ اگه نمرده باشه چی؟ اگه نابود نشده باشه؟ ولی اون جلوی چشم های من نابود شد.

دستمو روی جای کبودی کشیدم و در کمال تعجب حس کردم جای این کبودی ها سرده. چشم هامو بستم و سعی کردم دیشب رو کامل به یاد بیارم از اون دختر تنها تصویری که تو ذهنم بود لباس سفید و بلند پاره ای پوره بود هیچ چیز دیگه ای رو به یاد نمی اوردم.

لباس استین بلندی پوشیدم که جای علامت ها مشخص نباشه هنوز در مورد گفتن این موضوع به جان شک داشتم شاید بهتر بود نمیفهمید همین الانم به اندازه کافی حالش بد بود. باید خودم از این موضوع سر در میاوردم. برای یک لحظه به شدت حس دلتنگی کردم همیشه وقتی مشکل داشتم با جسیکا دردو دل میکردم سال پیش وقتی بهم حمله شد جسیکا بود که کنارم بود و حرفامو گوش میداد ولی الان چی؟ الان هیچ کس رو ندارم باهاش حرف بزنم. از بین البوم عکس هام عکس دونفره خودم و جسیکارو بیرون اوردم اشک تو چشام حلقه زد پلیس هیچوقت جسدشو پیدا نکرد و خانوادش هنوز دارن زجر میکشن و نمیدونن چه بلایی سر دختر عزیزشون اومده مادرش هنوز امیدوار بود که جسیکا یه روز برگرده حتی جیمز هم هنوز گیج بود و نبود جسیکارو باور نمیکرد.

قطره اشکی از چشام چکید همش تقصیر من بود من خانوادشونو به عذاب انداختم زیر لب گفتم:​

- کاش میتونستم جبران کنم.

حس کردم سایه ای پشت پرده در ایون تکون خورد سریع برگشتم سمت در شیشه ای ایوان پرده طوری تکون میخورد که انگار باد شدیدی وزیده یواش یواش رفتم سمت در پرده و کنارش زدم در نیمه باز بود در صورتی که مطمئن بودم در تا چند لحظه پیش بسته بود. ناخوداگاه تنم مور مور شد و درو بستم و سریع قفلش کردم یا من دچار جنون شده بودم یا واقعا داشت اتفاقای عجیبی میوفتاد. صدای تقی از پنجره از جا پروندم بعد چند ثانیه دوباره چیزی مثل سنگ به پنجره برخورد کرد دست هام میلرزید پاهام بی اختیار به سمت پنجره رفتن به محض کنار زدن پرده سنگ دیگه ای به شیشه خورد بلند جیغ کشیدم و عقب رفتم که صدای موبایلم بلند شد جان داشت زنگ میزد دیگه باید بهش میگفتم وگرنه از ترس سکته میکردم با هراس تلفنو جواب دادم​

- الو جان

- کجایی تو دختر یه ساعته دارم به شیشه اتاقت سنگ میزنم که این سوئیچ ماشینو برام بندازی پایین. خواب بودی؟

حس کردم اب سردی روم ریخته شد به طور ناگهانی سست شدم و نشستم قلبم به ضربان عادی برگشت و اسودگی وجودمو پر کرد. گفتم:​

- اخه این چه سرز خبر دادنه؟ نمیتونستی زنگ خونه رو بزنی؟

- همینطوری به سرم زد مستقیم خبرت کنم بیا سوئیچو بنداز پایین

- باشه

سوئیچو براش انداختم و جان رفت. شقیقه هامو مالیدم شاید بهتر بود زودتر به فکر رفتن پیش روان شناس باشم ولی هیچ توهمی در این حد واقعی نیست

یاد روز هایی افتادم که فردریک باعث میشد کابوس هایی واقعی تر از واقعیت رو ببینم شاید این هم نوعی بازی ذهنی بود ولی توسط کی؟ کی میتونه همچین قدرتی برای به بازی گرفتن ذهن من داشته باشه؟ ولی از طرفی اگه واقعیت باشه باید چیکار کنم؟ یعنی اون دختر کیه؟

چند ساعت بی حرکت نشستم و توی خیالاتم غرق بودم که با صدای مامان به خودم اومدم. از پله ها پایین رفتم مامان تا چشمش به من افتاد یه کاغذ داد دستم و گفت:​

- عزیزم صبحونتو بخور برو واسه من خرید کن

نگاهی به لیست بلند بالا انداختم و گفتم:​

- اوه چه خبره مگه؟

- مهمون داریم امشب

- مهمون؟ کیا هستن؟

- حالا شب بشه خودت میبینی

نشستم پای میز صبحونه مامان از تابه روی گاز یه نیمرو و یکم سیب زمینی سرخ شده توی ظرفم ریخت و لیوانم رو پر از شربت البالو کرد. نگاهی به شربت غلیظ و سرخ انداختم تا چند ماه پیش نوشیدنی مورد علاقم به همین سرخی بود ولی داغ تر و خوش طعم تر.

بی اراده لیوان رو برداشتم و چند جرعه نوشیدم تا شیرینی و خنکی شربت یادم بندازه که این خون نیست.​

مشغول خوردن سیب زمینی هام شدم و از مامان پرسیدم:​

- یادته قبلا با دوستات کلاس های دفاع شخصی میرفتی؟

- اره یادمه چطور؟

- میشه شمارشو بدی منم ثبت نام کنم؟

- جدی؟ برای چی؟

- همین طوری برای سرگرمی خونه حوصلم سر میره

- اخه عجیبه

- چیش عجیبه؟

- قبلا که بهت میگفتم همیشه میگفتی واسه این کارای بی فایده وقت نداری؟

- خب تصوراتم عوض شده میخوام یاد بگیرم

- باشه شمارشو برات رو کاغذ مینویسم.

صبحونم رو زود تموم کردم کاغذ خرید و ادرس باشگاه رو برداشتم و زدم بیرون.

سوار ماشین شدم وحرکت کردم سمت باشگاه دم در پیاده شدم ساختمون بزرگی بود و سالن دلبازی داشت که دوتا منشی پشت میزش نشسته بودن. سمتشون رفتم و از یکی شون پرسیدم:​

- سلام خانم روزتون بخیر

- روز شما هم بخیر میتونم کمکتون کنم؟

- بله میخواستم برای کلاس های دفاع شخصی با خانم سایمون اسم نویسی کنم میشه شرایطشو بدونم؟