رمان مروارید های احساس به قلم سید آوید محتشم

خلاصه:

تو اوج درموندگی و بدبختی، وقتی امیدی برای رسیدن به مطلوب نیست، یه عاجزانه صدا زدن معبود تبدیل میشه به گره گشا و خدا یه ناجی برات میفرسته، کسی که در قبال کمکهاش هیچ انتظاری ازت نداره فقط میخواد دست از تعارف کردن برداری.... در نهایت تبدیل میشه به تکیه گاه، محرم اسرار، دوست، یار و در نهایت عشق!

عشقی که با یه حضور ناخونده تو فصل بلوغ می مونه....

چشم از صفحه ی لپ تاپ برداشتم و شقیقه هام رو فشار دادم. حس می کردم سرم داره منفجر می شه.

با حرص، صفحه رو بستم. چرا مغزم هنگ کرده بود؟ عصبی بودم؛ خودمم نمی دونستم دقیقا چرا؛ فقط دوست داشتم در اون لحظه برم زیر دوش آب گرم و ریلکس کنم. با این فکر، خوشحال از پشت میز بلند شدم و به سمت در رفتم. دو ساعت کار رو تعطیل کردن، به آرامش بعدش می ارزید. هنوز سه قدم برنداشته بودم که تلفن زنگ خورد. برگشتم و جواب دادم. صدای بی روح محسنی، منشی شرکت، تو گوشم نشست:

- خانوم مهندس، آقای مهندس حضرتی این جا هستن و...

بقیه ی حرفاش رو نمی شنیدم. اسم حضرتی کافی بود تا دهنم خشک بشه و ذهنم از اینی که بود، قفل تر. لبم رو تر کردم و با صدای لرزونی گفتم:

- ده دقیقه دیگه راهنماییشون کن داخل!

- چشم.

نفسم رو فوت کردم و سعی کردم خونسرد باشم. «چرا این قدر هول شدی؟ از کجا معلوم خودش باشه؟» با این فکر حس بهتری پیدا کردم ولی... به ثانیه نکشید که بازم آشفته شدم. آخه مگه چند تا مهندس حضرتی بود که می تونست هم رشته ی من باشه؟

آه تلخی کشیدم و نگاهی به دور و برم انداختم؛ اتاق ساده و مربعی شکلم با مبلای چرم کرم و کف پوش شکلاتی و دیوارای کرم، بهم زل زده بود. گوشه ی اتاق یه شاخه بامبو بود و روی میز کارم، عکس من و مامان. گوشه ی دیگه ی اتاق، یه کتابخونه با چوب تیره بود؛ پر از کتاب و زونکن و مجله های تکنولوژی.

هنوز وسط اتاق وایساده بودم. نگاهی به لباسم انداختم؛ مانتوی قهوه ای با شلوار نسکافه ای و کفش پاشنه بلند مشکی. شال مشکیم رو مرتب کردم و برای چندمین بار، نفسم رو پر صدا بیرون دادم:

- محسنی، آقای مهندس رو راهنمایی کن. به آقای زکریا هم بگو دو تا قهوه ی فندقی بیارن.

- چشم خانوم.

می دونستم ظاهرم خونسرده. فقط خدا می دونست پشت چهره ی آرومم چه ولوله ای به پا بود!

در روی پاشنه چرخید و حتی فرصت نکردم سرم رو بلند کنم که بوی عطرش تو وجودم نشست. هنوز همون عطر رو می زد. نفس عمیقی کشیدم و آروم سرم رو بلند کردم. خودش بود؛ خودِ خودش! جدی نگاهش کردم؛ لبخند به لب داشت، لبخندی که منو می برد به گذشته. منم سعی کردم لبخند بزنم، ولی لبم یه تکون خفیف خورد و بعد سلام آرومی که بعید می دونم شنیده باشه.

- به به، مهندس مشرقی. پارسال دوست، امسال آشنا!

هنوز مثل گذشته سرحال و قبراق بود. با دست اشاره ای به سمت مبلای کرم گوشه ی اتاقم کردم:

- بفرمایید بشینید!

نشست؛ من هم رو به روش. زل زده بود تو صورتم؛ یه لبخند هم گوشه لبش بود.

- خوبی؟

هر چی سعی کردم لبخند بزنم یا حداقل کمی صمیمی برخورد کنم، نشد.

- ممنون.

همون موقع تقه ای به در خورد آقای زکریا، با قهوه وارد شد و بعد از گذاشتنشون روی میز، بی صدا از اتاق بیرون رفت.

پای راستش رو روی پای چپش گذاشت و با تحسین نگاهی به دور و بر کرد:

- فکر نمی کردم رئیس شرکت «رایان تک» تو باشی.

«یعنی چی؟ یعنی توقع نداشت یه روزی من هم کسی بشم؟ باید همیشه زیر دست می بودم؟ بی انصافی بود بگم زیردست چون اون هیچ وقت...» قبل از این که بخوام حرفی بزنم، گفت:

- انگار از دیدنم ناراحتی؟

با صدای گرفته ای گفتم:

- این چه حرفیه. کی از دیدن بهترین دوستش ناراحت می شه؟ من فقط یه کم شوکه ام!

اخم کرد؛ عمیق و تلخ، گفت:

- اگه واقعا منو به عنوان دوست قبول داشتی، بی خبر نمی ذاشتی بری، بدون کوچیک ترین توضیحی.

تلخ خندیدم؛ خنده ای که نشون دهنده ی ناتوانیم تو توضیح دادن خیلی چیزا بود. برای عوض کردن بحث گفتم:

- قهوه ات رو بخور، سرد شد!

می دونستم عادت به خوردن قهوه ی شیرین نداره؛ تلخ سر می کشید. یه نفس قهوه رو بالا رفت و بازم بهم خیره شد. از سکوت به وجود اومده عصبی بودم. برای تغییر جو سوالی پرسیدم؛ یه سوال که قلبم رو سوراخ کرد تا نشست روی لبم:

- خانومت چطوره؟ بچه دارید؟

خیلی جدی گفت:

- محل کار جایی برای بحثای خصوصی نیست.

«یعنی چی؟ داشت حرفای خودم رو به خودم برمی گردوند.» هیچی نگفتم که خودش ادامه داد:

- خانومم هم خوبه، بچه هم نداریم؛ یعنی نخواستیم که داشته باشیم.

سعی کردم بخندم، ولی مگه می شد؟ دوباره خندید و گفت:

- وقت برای این جور حرفا زیاده. من اومدم این جا تا بهت پیشنهاد همکاری بدم.

با جدیت گفتم:

- ولی شرمنده؛ ما تا آخر امسال برناممون پرِ پره!

لبخند محوی زد:

- پس از اول سال آینده می تونی همکاری کنی؟

عاشق همین محو خندیدناش بودم؛ همین خنده هاش بود که نمی ذاشت جواب رد بدم. آروم و بدون پرسیدن نوع همکاری گفتم:

- آره.

****

بالاخره خر خونیا و شب زنده داریا جواب داد و رشته ی مورد علاقه ام قبول شدم؛ مهندسی کامپیوتر، نرم افزار! ولی متاسفانه فرصتی برای خوشحالی پیدا نکردم، چون همون روز مامانم بد حال شد و دکتر گفت که تنها راه باقی مونده عمل باز قلبه. وقتی درباره ی هزینه ازش پرسیدم، رقمی رو گفت که دهنم رسید به کف پام. مسلما اگه کل زندگیمون رو هم می فروختیم، نمی تونستیم اون هزینه رو پرداخت کنیم. زندگیمون از حقوق کم بابا و خیاطی های مامان می گذشت. نگاهی به صورت خسته ی مامان انداختم، توی سی و هفت سالگی این طور مریض بودن حقش نبود. آهی کشیدم و از بیمارستان بیرون اومدم. دستام رو توی جیب مانتوم کردم و به زندگیم فکر کردم. یه زندگی پر از رنج و سختی؛ ولی هیچ وقت ازش گله نداشتم. من به کم قانع بودم.

شفق؛ شفق مشرقی. تک فرزند یه خونواده ی خیلی خیلی معمولی. از بابا خاطره ای نداشتم، چون وقتی دو ساله بودم ترکمون کرده بود. منو مامانم رو تو اوج جوونی تنها گذاشته بود و رفته بود پیش خدا. مامانم اسوه ی صبر و وفاداری بود؛ بعد از مرگ بابا، با این که خواستگار زیاد داشت ولی همه رو جواب کرده بود. کسی که برای من از هیچ چیز دریغ نداشت و برای این که کمبودی حس نکنم، روز و شب خیاطی می کرد. حالا همین مادر روی تخت بیمارستان بود و اگه هر چه زودتر عمل نمی شد... حتی فکر کردن بهش، من رو تا مرز نابودی می برد. به خودم که اومدم، اشکام روی صورتم روون بودن؛ از ته دل از خدا خواستم کمکم کنه و تنها دلخوشیم رو ازم نگیره. من بدون مامانم می مردم.

نگاهی به بیمارستان انداختم و با احتیاط خواستم از خیابون رد شم که صدای وحشتناک ترمز باعث شد برگردم و قبل از این که بخوام بفهمم چی شده، روی زمین افتادم. دنده هام بدجور درد می کردن و آرنجم می سوخت. چشمام رو باز کردم، پسر جوونی کنارم زانو زده بود و ازم می خواست جوابی بدم.

کم کم دور و برمون شلوغ می شد و مغز منم به کار می افتاد. از روی زمین بلند شدم و نشستم، همهمه اطرافم خیلی زیاد بود.

- تو رو خدا تکون نخور.

به صورت نگران پسر لبخندی زدم.

- من خوبم، طوریم نشده.

صدای زنونه ای اومد.

- نه دختر جون، باید شکایت کنی از کسایی که به خر گفتن زکی.

ایستادم و رو به جمعیت گفتم:

- من خوبم، هیچ شکایتی هم ندارم.

لباسام رو تکوندم و بی توجه به درد آرنجم خواستم از خیابون رد شم که همون خانومه دنبالم اومد و با مهربونی دستم و گرفت و تا بیمارستان همراهیم کرد و گفت:

- حتما چک آپ بریا!

بی جون خندیدم و تشکر کردم. به سمت سی سی یو رفتم؛ فعلا فرصتی برای فکر کردن به درد بازو نبود، باید یه فکری برای هزینه ی عمل می کردم.

- خانوم؟

برگشتم، همون پسره ی راننده بود. با بی حوصلگی گفتم:

- آقای محترم من خوبم.

نگرانی از سر و صورتش می بارید:

- می شه خواهش کنم واسه راحت شدن خیال من بیاید یه دکتر معاینه و...

حرفش تموم نشده بود که چند تا پرستار با عجله به سمت تخت مامانم دویدن. نالیدم:

- آقا برید؛ خواهش می کنم. من باید این جا بمونم.

با گریه به سمت پنجره رفتم. دور تخت شلوغ بود و مشخص نبود چی شده. بی توجه به پسر که هنوز وایساده بود، روی زمین نشستم و سرم رو روی زانوهام گذاشتم و گریه کردم؛ برای مامانم، به خاطر این بدبختی که گریبان گیرم شده بود. پسر هم بی صدا کنار من روی زمین نشست و آروم گفت:

- می تونم کمکی بکنم؟

عجب سیریشی بود! سرم رو بالا آوردم که چند تا دری وری بارش کنم، ولی چهره ی جدی و مودبش دهنم رو بست. فقط گفتم:

- لطفا تنهام بذارید.

همون موقع دکتر از اتاق بیرون اومد و گفت:

- متاسفم ولی اگه ظرف بیست و چهار ساعت آینده عمل نشن...

غرور رو کنار گذاشتم و گفتم:

- ولی من این مقدار پول رو ندارم.

دکتر با بی رحمی به نشونه ی «به من چه» شونه هاش رو بالا داد و رفت. اشکام شدت بیشتری گرفتن. به صورت رنگ پریده ی مامانم نگاه کردم و گفتم:

- مامانی طاقت بیار.

بعد به طرف در خروجی دویدم. هوای بیمارستان داشت خفه ام می کرد، بوی بتادین و الکل، پرستارای بی روح، دکترای سنگدل. هوای تازه رو وارد ریه هام کردم و سرم رو به سمت آسمون گرفتم. ستاره ها کم سو بودن، ولی چشمکشون رو می شد دید. اشکام رو پاک کردم و گفتم:

- خدا، خودت کمکم کن، خدا نذار تنها بمونم. من تو این دنیا جز تو و مامانم هیچ کس رو ندارم. خدایا من یه دنیا خواهش و آرزو دارم. مامانم رو شفا بده، قول می دم تا آخر عمرم هیچ آرزویی نکنم، فقط همین خواهشم رو بر آورده کن. خدا!

روی یکی از نیمکت های محوطه نشستم، دلم آروم شده بود. سرم رو به عقب تکیه دادم و چشمام رو بستم و خواب رفتم.

****

صدای اذان تو گوشم پیچید، چشمام رو باز کردم. با یادآوری شب قبل، یهو خواب از سرم پرید. یعنی من این همه مدت رو توی حیاط بیمارستان خواب بودم؟ دستی به چشمام کشیدم و سریع از جام بلند شدم که... برگه ی سفیدی از روی پام به زمین افتاد، تعجب کردم، خم شدم و برش داشتم و شروع به خوندن کردم:

«خانوم جوان

نگران هزینه ی درمان مادرتون نباشید؛ پرداخت شد. در ضمن امیدوارم من رو به خاطر بی دقتیم ببخشید و بدونید که هیچ دینی به من ندارید. این دینی بود بر گردن من که ادا شد.

امیدوارم برای خودتون مشکلی پیش نیومده باشه و حال مادر هم هر چه زودتر خوب شه.

در پناه حق، موفق و پیروز باشید.

د-حضرتی»

با خوشحالی چند مرتبه نامه رو خوندم و بعد سرم رو بلند کردم و گفتم:

- ممنونم خدا جون! ممنونم!

****

- شفقم، نمی خوای پاشی گل مامان؟

کش و قوسی به بدنم دادم و دوباره چشمام رو بستم و گفتم:

- خوابم میاد.

همین طور که با موهام بازی می کرد، گفت:

- روز اول اینه برنامه ات، وای به حال بعدا.

سر جام نشستم و بعد از یه خمیازه ی اساسی گفتم:

- سلام مامان گلی!

صورتم رو بوسید و گفت:

- سلام گلابم. دست و روت رو بشور، بیا صبحونه بخور تا دیرت نشده.

از دیدن اون صبحانه مفصل، کلی سرحال اومدم و با ولع شروع به خوردن کردم. مامان همین طور که مانتو رو اتو می کشید، گفت:

- ببین همون مدلیه که می خواستی؟

با دهان پر گفتم:

- هر چی تو بدوزی، قشنگه.

مامان با محبت کنارم نشست و همین طور که دونه دونه لقمه به دستم می داد، گفت:

- شفق، دانشگاه مدرسه نیستا! حواست رو خیلی جمع کن.

- چشم.

- به پسر جماعت رو ندیا!

- چشم.

- سر به هوا بازی رو هم بذار کنار.

- چشم.

- دیر نیای که ناراحت می شم.

خندیدم و گفتم:

- خیالت راحت خوشگلم!

مامان پیشونیم رو بوسید و با محبت وایساد و نگام کرد تا لباس بپوشم. بعد از زیر قرآن رد شدم و دو بار محکم مامان رو بوسیدم و لی لی کنان به سمت ایستگاه اتوبوس رفتم. لباسای نو بهم اعتماد به نفس خاصی داده بودن. شلوار جین آبی و مانتوی سورمه ای با کوله پشتی و کفش سفید و مقنعه ی سورمه ای. کوله پشتیمم پر بود از دفترای رنگ و وارنگ و یه عالمه خودکار. درست مثل بچه مدرسه ای ها! خنده دار بود؛ انگار نه انگار دانشجو شده بودم.

پیدا کردن کلاس طول کشید، برای همین سر اولین کلاس، با ده دقیقه تاخیر رسیدم و بدون در زد پریدم تو! استاد خیره نگام کرد و آروم گفت:

- روز اول و تاخیر؟

با استرس گفتم:

- ببخشید کلاس گم شده بود.

نمی دونم کجای حرفم خنده داشت که کلاس رفت رو هوا. استاد با جدیت گفت:

- اشکال نداره، امیدوارم تکرار نشه!

بعد اشاره ای به صندلیا کرد و من مثل جت روی اولین صندلی نشستم. بغل دستیم لبخند زد و آروم گفت:

- کلاس گم شده بود؟

آروم گفتم:

- آره!

خندید و گفت:

- دختر خوب، کلاس گم نمی شه که!

منم خندیدم و گفتم:

- بابا بیخیال!

بعد دستم رو به طرفش دراز کردم و گفتم:

- من شفقم!

مهربون دستم رو فشرد:

- حنانه!

صدای استاد توجهمون رو جلب کرد:

- خانوم؟

با ترس گفتم:

- من استاد؟

- بله، همین شمایی که دیر اومدی و حرفم می زنی، فامیلیت چیه؟

سعی کردم خونسرد باشم، پس گفتم:

- مشرقی!

همین طور که اخم داشت، گفت:

- یه منفی، یه نمره از پایانی کم می شه. غیبتم می خوری به خاطر تاخیرت و دو جلسه غیبت مساوی با حذف درست.

خونم به جوش اومده بود. لبم رو گاز گرفتم و با صدایی که سعی می کردم نلرزه، گفتم:

- هر طور راحتین. من ترجیح می دم این ترم برنامه ی سبک تری داشته باشم. پس با اجازه.

بلند شدم و از کلاس بیرون اومدم. تو ذاتم نبود حرف زور بشنوم. همه می گفتن سه جلسه غیبت کنی تازه بعدش... حالا این! اوف! حنانه هم پشت سرم بیرون اومد و گفت:

- اگه دانشگاه اینه، نخواستیم.

دست حنانه رو گرفتم و گفتم:

- تو دیگه چرا؟

لبخند زد و گفت:

- اول جلسه اومد کلی قانون خرکی گذاشت، به دو تا از پسرا هم منفی داد. تو یه ربع، تو سومین نفر بودی.

هنوز حرفاش تموم نشده بود که بچه ها یکی یکی بیرون اومدن؛ در آخرم استاد با قیافه ی قرمز و عصبانی بیرون اومد. نگاه غضب آلودی به من کرد به سمت دفتر اساتید رفت.

توی سالن همهمه بود و من هم مشغول برانداز کردن دخترا بودم. تقریبا همه ساده بودن، جز یکی که بعدا فهمیدم اسمش ژیلاست. هنوز از برانداز کردن همکلاسیام فارغ نشده بودم که یکی از پسرا دست زد و همه رو به سکوت دعوت کرد و گفت:

- اولین روز دانشگاه که به لطف استاد فاخر و خانوم مشرقی به یادموندنی شد. حالا من می خوام به یاد موندنی ترش کنم و همه رو به یه بستنی دعوت کنم.

از اون جایی که صمیمی نبودیم و همه تو فاز کلاس خرکی گذاشتن بودن، یه لبخند با کلاس زدیم و همه به سمت کافی شاپ نزدیک دانشگاه رفتیم. تا آماده شدن سفارشا، اون پسره خواست تا همه خودشون رو معرفی کنن و اول از همه خودش شروع کرد. قیافه ی بامزه ای داشت، بیشتر شبیه ژاپنیا بود. بیش از حدم به سر و وضعش رسیده بود.

- امیر نظام کشمیری هستم. ساکن همین شهر پر دود. از بابت قیافه هم قبل از این که بپرسید چرا شکل ژاپنیاست، خودم می گم. من یه دورگه ایرانی، ژاپنی هستم.

همه با لبخند نگاش کردن، مهربون و شوخ بود. نفر بعدی یه پسره تپل و سبزه بود و البته سر به زیر. با یه لبخند خجالتی گفت:

- هژبر صفری هستم، از خوزستان!

بازم لبخند زدیم. انگار مسابقه تلویزیونی بود. از این فکرم توی دلم ریز ریز خندیدم. نفر بعد با خونسردی همه رو نگاه کرد و بعد زل زد تو صورت من. منم نگاش کردم. خیلی آشنا بود. فکر کردن راجع به این که کجا دیدمش زیاد طول نکشید، چون خودش رو معرفی کرد:

- دانیال هستم؛ دانیال حضرتی. اصالتا شیرازی هستم ولی دو سالی می شه که تهران...

بقیه حرفاش رو نفهمیدم. پس کسی که پول عمل مامانم رو داده بود، همکلاسی دانشگاهم بود. بدتر از این نمی شد. با کسی هم کلاسی بودم که می دونست وضع مالی ما چطوریه. یعنی به همه می گفت؟ وای خدا!

این قدر حواسم پرت بود که متوجه نشدم بقیه ی بچه ها چی گفتن، فقط وقتی حنانه به پهلوم کوبید فهمیدم نوبت منه. خیلی سریع گفتم:

- شفق مشرقی؛ تهران!

***

مامان لیوان چای رو جلوم گذاشت. خندید و گفت:

- خب بگو ببینم خوش گذشت؟

سرم رو تلخ تکون دادم و گفتم:

- زیاد نه!

مامان که قیافه ی دمغم رو دید، سکوت کرد. تا وقتی خودم حرف نمی زدم، ازم سوالی نمی پرسید. حس می کردم دوست دارم با یکی حرف بزنم. با قیافه ی بی تفاوت و درون آشفته گفتم:

- اونی که پول عمل رو داده، همکلاسیمه.

تعجب رو تو صورت مامان دیدم.

- ای خدا! چقدر دنیا کوچیکه. کوه به کوه نمی رسه، آدم به آدم می رسه.

بعد لبخند زد و گفت:

- باید ازش تشکر می کردی؛ کردی؟

اخم کردم و گفتم:

- وا مامان؟ چی می گی؟ برم بهش بگم مرسی؟ عمرا! تازه مگه من خواستم پول رو بده؟ خودش داد، وظیفه اش بود. حالا من گفتم طوریم نشده، ولی حالم خیلی بد بود.

مامان خندید و گفت:

- آخ آخ آخ! دخترِ مغرور. ببین چه حرصیم می خوره. خب دعوتش کن خونه، من خودم تشکر کنم.

- اوف مامان، نمی خواد. بی خیال! من به رو خودم نیاوردم شناختمش. اگه خودش چیزی نگفت، بی خیال می شیم دیگه.

مامان هیچی نگفت. منم مشغول خوردن چاییم شدم. بعد جلوی تلویزیون دراز کشیدم که مامان گفت:

- یه ساعت بخواب، بعد بیا شام.

همین طور که تلویزیون می دیدم، چشمام رو روی هم گذاشتم و خوابیدم. یه خواب راحت و آروم.

****

هر روز صبح با نوازشای مامان بیدار می شدم و با لبخند یه روز قشنگ رو شروع می کردم. تا دانشگاه رو چرت می زدم، ولی به محض ورود به محوطه دانشگاه، سرحال و قبراق می شدم و با دخترا می زدیم به دلقک بازی و این قدر الکی می خندیدیم که دلمون درد بگیره. استاد هم که می اومد با انواع و اقسام خودکارا جزوه می نوشتیم. با پسرا زیاد برخورد نداشتیم. اونا هم تقریبا بی خیال ما بودن و سرشون تو کارای خودشون بود. برعکس ما که بحثامون درباره ی لباس و آرایش و غیبت کردن بود، اونا در مورد موبایل و ماشین و مدلای جدید کامپیوتر و لپ تاپ صحبت می کردن. درس استاد فاخر هم با یه استاد مسن ولی خوش اخلاق ارائه می شد و در مجموع روزا خوب می گذشتن.

****

یه روز اواسط آبان بود که امیر نظام، یا به قول حنانه، مسئول هماهنگی دخترا و پسرا، به سمت ما اومد و بعد از کلی اِهن و اوهون، از من خواست تا باهاش برم. تا اون روز متوجه شده بودم که چند تایی از دخترا گلوشون پیشش گیره. برای همین وقتی دنبالش رفتم، نگاه های حسرت بارشون رو روی خودم حس می کردم. امیر بچه ی خوب و جذابی بود ولی من کلا تو خط این حرفا نبودم. کنار در کلاس روبروی هم وایسادیم و بعد از کلی صغری، کبری چیدن که کلافه ام کرده بود، گفت:

- خانوم مشرقی، می شه با خانوم مریدی (حنانه) راجع به من صحبت کنید؟

با این که کامل فهمیده بودم منظورش چیه ولی خودم رو به نفهمی زدم و گفتم:

- در چه باره ای؟

امیر نظام، هی این پا و اون پا می کرد و چیز چیز می گفت؛ تا بالاخره شماره ای رو به سمتم گرفت و گفت:

- بهشون بگید باهام تماس بگیرن، باقیش با خودم.

دیگه نتونستم جلوی خنده ام رو بگیرم. شماره رو گرفتم و آروم گفتم:

- باشه، بهش می دم.

امیر نظام هم بعد از کلی تشکر کردن، به طرف کلاس رفت. نگاهی به شماره انداختم و بعد از لبخند بزرگی که زدم، خواستم وارد کلاس شم که با حضرتی چشم تو چشم شدم. نمی دونم چرا حس کردم نگاهش رنجیده است ولی چرا؟! بی تفاوت شونه بالا انداختم و وارد کلاس شدم. با دیدن حنانه به کل حضرتی رو فراموش کردم و کنارش نشستم. حنانه هم از جمله خاطرخواه های امیر نظام بود. با نشستن من، اخم عمیقی کرد و رو برگردوند. سقلمه ای به پهلوش زدم گفتم:

- حنانه؟

داد بلندی کشید، این قدر بلند که همه به طرفمون برگشتن.

- چه مرگته؛ چرا می زنی؟

هم ترسیده بودم، هم تعجب کرده بودم، از طرفی روم نمی شد سرم رو بلند کنم. زیر لب، رنجیده گفتم:

- حنا؟!

رو به بقیه ی کلاس که نگامون می کردن، گفت:

- چه خبره؟ چرا زل زدین به ما؟

همه سرشون رو به کار خودشون گرم کردن ولی من هنوز رنجیده بودم. دوباره صداش زدم ولی این بار با بغض. هم زمان برگه شماره رو روی دسته صندلیش گذاشتم و با صدایی که سعی می کردم بغضم رو نشون نده، بدون این که نگاش کنم، گفتم:

- شماره اش رو داد، گفت بدم به تو.

با بهت نگام کرد. دیگه نتونستم خودم رو کنترل کنم و از جام بلند شدم و به طرف در دویدم. صداش رو شنیدم:

- شفق!

ولی من نایستادم. به سمت نا معلومی دویدم. اول از حضرتی که اخم کرده بود، بعدم برخورد حنانه. کلا آدم زود رنجی نبودم ولی اون روز دلم بدجوری گرفته بود. زیر درختای بید مجنون پشت کلاسا نشستم و سرم رو روی زانوم گذاشتم. نمی دونستم چرا این قدر دلم گرفته بود.

- همکلاسی دل نازک ما چرا گریه می کنه؟

سرم رو بلند کردم و با دیدن حضرتی، با پشت دست اشکام رو پاک کردم و گفتم:

- چیزی نشده.

بدون تعارف کنارم نشست و به درخت تکیه داد.

- چیزی نشده و این جوری گریه می کنید؟

- دلم گرفته.

نفس عمیقی کشید و گفت:

- خب پس هم دردیم.

هیچی نگفتم. اونم بلند نشد. کم کم حوصله ام سر رفت.

- شما چرا این جا نشستید؟

خندید و گفت:

- مشکلی داره؟

- از نظر من، آره!

- خب این همه زمین، منم دلم می خواد این جا بشینم.

عصبی بلند شدم.

- پس من می رم یه جا دیگه بشینم.

شونه هاش رو بالا داد و گفت:

- به سلامت!

توی دلم «ایشی» گفتم و به سمت دستشویی رفتم. آبی به دست و صورتم زدم و خواستم برم خونه که یادم اومد کیفم تو کلاسه. برگشتم تو کلاس و کیفم رو برداشتم. حتی نیم نگاهیم به حنانه و بقیه بچه ها ننداختم و از کلاس زدم بیرون. جلوی در دانشکده بازم حضرتی پیداش شد و با قیافه ی خندون گفت:

- خیلی بد اخلاقیا!

کلاسورم رو به بازوش زدم.

- برو کنار.

- ای بابا! جفتمون و از کلاس انداختی، حالا می گی برو؟ اصلا خودت کجا می ری؟

- من نگفتم از کلاستون بزنید. به شما هم ربطی نداره کجا می رم.

کنار گوشم پوفی کشید و عقب رفت. اون ساعت سرویس نبود، پس مجبور شدم منتظر بمونم تا خط واحد بیاد. شاید اگه یه کم پول ته کیفم بود، با تاکسی می رفتم، ولی دریغ از یک یه قرونی. فقط دو تا بلیط خط واحد داشتم، پس باید منتظر می موندم. صدای بوق ماشینی توجهم رو جلب کرد ولی سرم رو بالا نیاوردم.

- شفق، سوار شو. می رسونمت.

با تعجب سرم رو بلند کردم ببینم کی منو با اسم کوچیک صدا کرده که حضرتی رو دیدم. دندونام رو، رو هم فشار دادم و گفتم:

- اولا شفق نه و خانوم مشرقی، دوما هری!

خندید و گفت:

- اوه چه بداخلاق! بابا بیا سوار شو. بهتر از اینه که تو سرما قندیل ببندی.

راست می گفت. هوا سرد بود ولی نه در حدی که نشه تحمل کرد.

- لازم نکرده.

- چی لازم نکرده؟

- این که با شما بیام.

خنده ی محوی کرد. دلم لرزید ولی...

- نترس بابا، آدم شدم. آروم می رونم.

بالاخره به زبون آورد. بالاخره یادآوری کرد. بالاخره...

به خودم که اومدم، سوار ماشینش شده بودم و اون ازم می خواست آدرس خونه رو بدم. با صدای لرزون آدرس رو گفتم. اونم بی هیچ حرف اضافه ای پاش رو روی گاز فشرد و به سمت خونه رفت.

****

- شفق؟ دخترم؟

به چشمای خسته ی مامان نگاه انداختم. کنارش نشستم و با احتیاط عینکش رو برداشتم و گفتم:

- جونم مامان؟

لبخند زد، مثل همیشه.

- برات یه مقدار پول گذاشتم رو میز، صبح بردار ببر. هر وقتم پول خواستی، بگو. خب؟

- چشم. دستت درد نکنه.

- خواهش می کنم دخترم.

- مامان! این قدر سفارش قبول نکن؛ خودت رو خسته می کنی.

- نه عزیزم، من باید از صبح تا غروب که تو میای، بیکار بشینم. این طوری سرگرمم می شم.

پوفی کشیدم و گفتم:

- من راضی نیستم به خاطر من...

دستش رو، رو دستم گذاشت:

- هیس! دخترم من اگه حس کنم خسته ام، می ذارمش کنار.

با این که می دونستم دلیل کار کردنش فقط و فقط منم سکوت کردم.

- ببین می خوام برات یه خط تلفن بگیرم. تا تو بری و برگردی من نصف جون می شم.

می دونستم تهیه یه خط و گوشی در توانش نیست.

- نمی خواد مامان، من بعد از هر کلاس خودم بهتون زنگ می زنم.

پوفی کرد و گفت:

- خب حالا تو فکرش هستم. حالا هم بلند شو برو بخواب.

صورتش رو بوسیدم به سمت اتاقم رفتم. خواستم درس بخونم ولی نشد. ذهنم تمام مدت پیش حضرتی بود. سوار ماشین که شدم، حال مامان رو پرسیده بود و من مجبور شده بودم به خاطر پرداخت هزینه تشکر کنم. لبخند مردونه ای تحویلم داده بود و با خونسردی گفته بود که وظیفه اش بوده. حالا چه وظیفه ای؟ ا... اعلم.

دوس نداشتم آدرس خونه رو بدونه، برای همین دو تا کوچه پایین تر پیاده شدم و بعد از تشکر به طرف خونه رفتم؛ در حالی که به این فکر می کردم که چه قدر عطرش خوشبوئه. تو مسیر برگشت، تصمیم گرفتم در اولین فرصت برم یه عطر خوب بخرم. آخه همه ی بچه های دانشگاه چه دختر، چه پسر، دوش عطر و ادکلن می گرفتن و می اومدن. البته به نظر من اگه آدم مرتب بره حموم و تمیز باشه، نیازی به عطر زدن نداره ولی برای این که دست کمی از اونا نداشته باشم، با خودم قرار گذاشتم با یکم از پولم برم یه عطر بخرم. با این فکر ذوق کردم و به سمت خونه دویدم.

- شفق نخوابیدی هنوز؟

- نه مامان.

- برات چایی بیارم؟

- نه دیگه می خوام بخوابم.

- خوب بخوابی عزیزم.

روز بعد باز هم با نوازش های مامان بیدار شدم و بعد از خوردن صبحونه لباس پوشیدم و وارد حیاط شدم. روی پله ی جلوی در نشستم و نگاهی به آسمون انداختم، ابری بود.

- شفق بارونیه هوا.

لبخندی زدم و گفتم:

- آخ جون!

- چترت و ببر.

چترم خراب بود ولی برای این که مامان متوجه نشه برگشتم داخل و چترم رو برداشتم و توی کوله پشتیم گذاشتم. کفشای سفیدم رو برداشتم. زیادی کثیف شده بودن باید در اولین فرصت می شستمشون. بندشون رو بستم و به سمت ایستگاه دویدم. از همیشه شلوغ تر بود و مجبور شدم بایستم.

وارد کلاس که شدم برخلاف همیشه که به دخترا سلام می دادم، ساکت و صامت روی اولین صندلی نشستم، جایی که هیشکی کنارم نبود. منتظر استاد بودم که دستی رو روی شونه ام حس کردم، حنانه بود. لبخند پشیمونی بهم زد و گفت:

- ببخشید.

از اون جایی که قهرهام خرکی بودن اخم کردم و گفتم:

- فکر کن بخشیدم.

- خب بدبختی این جاست که نبخشیدیم. ببخشید دیگه!

پوفی کردم و گفتم:

- اوکی!

یهو پرید وسط کلاس و گفت:

- دخترا، پسرا توجه کنید!

همه حواس ها به سمتش کشیده شد. منم متعجب نگاهش کردم که گفت:

- من بابت رفتار دیروزم از شفق در حضور همتون عذر می خوام و ازش می خوام من و ببخشه.

لبم رو تر کردم و گفتم:

- بابا حنا تو خیلی دیوونه ای! من که گفتم باشه.

صدای دست و صوت بلند شد. بعد از حنا، امیر نظام پرید وسط و گفت:

- خب به مناسبت این آشتی کنون همه شیر کاکائو دعوت من!

صدای شیطون حضرتی از گوشه ی کلاس اومد. برگشتم سمتش یه نگاه گذرا بهم انداخت و گفت:

- اون دو نفری که آشتی کردن باید شیرینی بدن، نه تو.

یه لحظه لبم رو گاز گرفتم. دعا می کردم حنا قبول نکنه چون فراموش کرده بودم پول رو از روی میز بردارم. بدبختانه حنا گفت:

- من که حرفی ندارم، همه مهمون من باشید.

از ترس این که ممکنه فکر کنن من خسیسم، گفتم:

- خب نصف نصف!

این بار هم صدای حضرتی بلند شد:

- نه خانم مشرقی، ایشاا... شما یه بار دیگه که قهر کردید مهمون کنید. این دفعه با خانم مریدی.

همه به حرفش خندیدن و دست زدن و قرار شد بعد از کلاس بریم شیر کاکائو بخوریم. خوشحال از این که به خیر گذشته بود سرم رو توی کیفم بردم که یه لحظه حس کردم لحن حضرتی بیشتر ترحم داشت. نمی دونم چرا ولی بغض کردم. یعنی حدس می زد که شاید این قدرا پول نداشته باشم؟ از خودم بدم اومد و تا آخر کلاس تقریبا درگیر فکر و خیال بودم و از درس چیزی نفهمیدم. استاد بعد از این که درس رو تموم کرد، گفت:

- جلسه آینده برای یه کوئیز آماده باشید.

سر و صدای بچه ها بلند شد و من تازه فهمیدم جلسه آینده فرداست.

استاد همه رو به سکوت دعوت کرد و گفت:

- همش از چیزاییه که این جلسه گفتم. اگه خوب گوش داده باشید و نُت برداری کرده باشید می تونید از پسش بربیاید.

با این حرفش بغضی که نمی دونم چرا تو گلوم بود سنگین تر شد چون من نه گوش داده بودم، نه جزوه نوشته بودم برای کپی کردنم فرصتی نبود، اگر هم بود پولش نبود. با اخمای در هم از کلاس بیرون اومدم. حنانه دنبالم دوید و گفت:

- وایسا شفق!

ایستادم و سعی کردم لبخند بزنم. کنارم وایساد و گفت:

- هنوز دلخوری؟

- نه بابا!

- پس چرا اخمات تو همه؟

- باور کن من دلخور نیستم، هنوز دعوتت سر جاشه؟

با سرخوشی سرش رو تکون داد و گفت:

- وایسا برم به بقیه هم بگم بیان.

چند لحظه بعد همه به سمت کافی شاپ نزدیک دانشگاه رفتیم. دونه های بارون ریز ریز رو سرمون می چکیدن. برخلاف همیشه که این مسیر رو با حنانه می رفتم چون حنا با امیر نظام هم قدم شده بود، ژیلا رو همراهی کردم. دختر مهربونی بود و برعکس قیافه ی پر زرق و برقش دل ساده ای داشت. تا کنار کافی شاپ که رو هم رفته پنج دقیقه هم نشد از شهرشون گفت و از این که منتظر فرجه هاست تا بره پیش خانواده اش. توی مسیر یه لحظه سرم رو بلند کردم و حضرتی رو دیدم که همراه ما می اومد و با گوشیش یواش یواش حرف می زد. بی توجه به حضورش حواسم رو به حرفای ژیلا دادم و وارد کافه شدم.

مسئول کافی شاپ که گروه ما رو می شناخت سریع به یکی از شاگرداش گفت دو تا از میزای بزرگ رو کنار هم بذاره تا ما بشینیم. امیر نظام هم با خنده تشکر کرد و گفت:

- فکر کنم بالاخره صاحب این جا مجبور شه یه تغییری تو دکوراسیونش بده.

حضرتی که بالاخره دل از گوشیش کنده بود گفت:

- اوه! کشته مرده ی این دکورشم. بابا جا از این بی کلاس تر؟

امیر نظام لبخند پر شیطنتی زد و گفت:

- پس یه بار همه رو دعوت کن به همون جاهای باکلاس.

حضرتی با خونسردی ابروش و بالا داد و گفت:

- اوکی پس سه شنبه همه دعوت من، رستوران صدف.

حنانه و امیر نظام و چند تا دیگه از بچه ها هم زمان هـــو کردن و حنانه گفت:

- اوه آقای حضرتی ورشکست می شید که.

با این حرف فهمیدم صدف جای خیلی شیک و گرونیه. حضرتی لبخند محوی زد و گفت:

- ارزش دوستان بیشتر از این حرفاست.

امیر نظام خندید و گفت:

- هی دنی نکنه سه شنبه خبر خاصیه؟

ابروش رو بالا داد و گفت:

- نه بابا! چه خبری؟

یکی از پسرا گفت: تنها بیایم یا یارمون و هم بیاریم؟

با این حرف خیلی معمولی بچه ها کلی خندیدن و من که هنوز ذهنم درگیر امتحان فردا بود فقط یه پوزخند زدم. حضرتی هم خندید و گفت:

- هر چند تا دوست داری بیار. می خوام ببینم چه قدر جربزه داری؟

بازم امیر نظام به حرف اومد:

- ببین اگه این طوریه که من می گم واسه سه شنبه کل رستوران رو رزرو کن چون خودت صد تا همراه داری.

سعید یکی دیگه از بچه ها گفت:

- بابا جربزه!

نگاه عصبی حضرتی به امیر نظام افتاد. همه خندیدن ولی اون خیلی جدی گفت:

- امیر شوخی می کنه.

- نه بابا! شوخی چیه؟ ببینم ملینا، سوده، بهار، الناز، یگانه، الی ماشاا... همه کشک بودن؟

حالا دیگه همه می خندیدن و حضرتی حرص می خورد. می دونستم که از قبل از دانشگاه با هم آشنا هستن ولی نه در حدی که...

-اون مال جوونیام بود. الان دیگه توبه کردم، تو هم دهنت و ببندی بد نمی شه ها.

خلاصه میون خنده و شوخی شیر کاکائومون رو خوردیم و برگشتیم دانشگاه. همین که وارد ساختمان کلاس ها شدیم بارون تندتر شد و رعد و برق هم بهش اضافه شد.

اون روز تا ساعت پنج کلاس داشتیم و بعد از تموم شدن کلاس همه سرخوش از دانشگاه بیرون رفتن و من هم بی توجه به رگبار به سمت ایستگاه اتوبوس دویدم. بارون هر لحظه تندتر می شد و من خیس تر. خبری از سرویس هم نبود. می لرزیدم و از این بی برنامگی سرویس ها حرص می خوردم که یه ماشین بوق زد. با ترس به میله ی ایستگاه چسبیدم و رو برگردوندم که داد زد:

- شفق منم، سوار شو.

از دیدن حضرتی خوشحال شدم ولی وقتی یاد لباس های خیسم افتادم، گفتم:

- نه مرسی، صبر می کنم بارون بند بیاد.

از ماشین پیاده شد و چترش رو باز کرد و به سمتم اومد و روبروم وایساد:

- بیا بریم، خیس آب شدی.

با بدبختی گفتم:

- می ترسم ماشینتون...

نذاشت حرفم تموم شه، گفت:

- فدا یه تار موت، بدو بیا که یخ زدی.

دلم یه جوری شد از حرفش. بدم که نیومد هیچ، کلی هم ذوق کردم. همین طور که چتر رو بالا سرم گرفته بود به سمت ماشین رفتیم. مثل یه جنتلمن در رو برام باز کرد و من سوار شدم.

درجه ی بخاری رو بالا برد و گفت:

- خب؟ می ری خونه؟

همین طور که داشتم می لرزیدم، گفتم:

- آره!

دستم رو به دهنم نزدیک کردم و ها کردم.

- سردته؟

-نه نه، خوبه.

دستم رو گرفت و گفت:

- یخ زدی.

دست داغش یه لحظه قدرت فکر کردن رو ازم گرفت ولی سریع به خودم اومدم. با عصبانیت دستم رو کشیدم و زل زدم تو صورتش. خیلی خونسرد گفت:

- ببخشید!

هیچی نگفتم. اخم کردم و رو برگردوندم. بعد از چند لحظه گفت:

- من یه ده دقیقه ای کار دارم، زود میام. باشه؟

بازم سکوت کردم. کوله پشتیش رو از عقب ماشین برداشت و پایین پرید و ده دقیقه بعد سوار شد. چند تا برگه رو به سمتم گرفت و گفت:

- اینم خدمت شما!

با تعجب نگاهی به برگه ها انداختم و گفتم:

- اینا چین؟

-جزوه دیگه. امروز دیدم جزوه ننوشتی. خب...

این قدر از دیدن جزوه ها خوشحال شدم که فرصت فکر کردن به این که چرا زاغ سیاهم و چوب می زده نداشتم. بین حرفش پریدم و با خوشحالی گفتم:

- وای مرسی!

لبخند مهربونی زد و گفت:

- قابل تو رو نداره. از این به بعد هم کاری داشتی لازم نیست لب و لوچه ات آویزون شه، بیا بهم بگو اگه در توانم باشه کمکت می کنم.

لبخندی از سر قدردانی زدم و گفتم:

- دستتون درد نکنه.

لبخند محوی زد و گفت:

- ببین من هم سن خودتم ها! چرا باهام این قدر رسمی حرف می زنی؟ بهم بگو دانیال، باور کن آسون تر از آقای حضرتیه.

این قدر بابت دادن جزوه خوشحال بودم که هرچی می گفت قبول می کردم. یه لبخند خجالتی زدم و گفتم:

- باشه، مرسی دانیال.

همه پشت در سالن وایساده بودیم تا برای امتحان وارد شیم. همه داشتن آخرین مرورها رو می کردن که دانیال با قیافه ی درب و داغون و شلوغ رسید. موهاش نامرتب رو پیشونیش ریخته بودن و صورتش خسته به نظر می رسید. همین که دید نگاهش می کنم سرش رو یه هوا تکون داد و محو لبخند زد، منم لبخند زدم که به سمتم اومد. جزوه ام رو بستم و منتظرش شدم تا بهم برسه.

- وای شفق به دادم برس هیچی نخوندم.

با ناراحتی گفتم:

- نخوندی؟

دستی تو موهای به هم ریخته اش کشید و هم زمان که سرش رو توی کوله پشتیش برده بود گفت:

- نه بابا لاش رو باز نکردم.

با قیافه ی داغون گفتم:

- چرا آخه؟

-دیشب که نمی دونی چی شد. ای خدا! حالا اینا رو بی خیال.

سرش رو از توی کوله پشتیش در آورد و گفت:

- خودکار اضافه داری؟

از کیفم خودکاری رو در آوردم و به سمتش گرفتم و گفتم:

- بگو ببینم چرا نخوندی؟

به جای جواب گفت: