رمان چشم ها به قلم نیلوفر قائمی فر

طراحی و صفحه آرایی: رمان فوریو

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی‎

خلاصه :

آلا مدل معروف در طی تصادفی که با سردار پسر طلا ساز معروف شهر دارد تمام زیبایی خود را از دست میدهد، به جبران تقاص زیبایی اش طبق قانون تقاضای ازدواج با سردار را دارد اما ......

روی صندلی ننویی نشسته بودم و آروم آروم تکونش میدادم و به ساعت نگاه کردم.ساعت هفته، دور تا دورم پر از طرح هامِ،پر از پارچه، پر از مانکن هایی که لباسای نیمه کاره تنشونه.

به دوربینم نگاه کردم.کنار لپ تاپه،هنوز اوستا نشدم،به خودم نهیب زدم:به همه ثابت می کنم که موفقیت هام تموم نمیشن حتی اگه مثل قبل همین"آلا" نباشم...

دست رو صورتم گذاشتم،روبند روی صورتمه...تموم آینه های خونه پوشیده است.وقتی "سردار"خونه نیست،باز هم اون روبند رو صورتمه...همه جا...به خاطر اون یا دیگران نیست به خاطر خودمه.

یه بار دایی گفت :« رفته بودم برای معاینه پروستات،نمیتونستم اجازه بدم که دکتر معاینه ام کنه، خجالت می‌کشیدم...آخرم پاشدم اومدم»

به دایی گفتم: این دفعه رفتی چشاتو ببند وقتی خودت نبینی حس میکنی دکتر هم نمیبینتت،مغزتو از نظر غریزی گول میزنی.

این شده حکایت من،خودم صورتمو نبینم کسی نمیبینه.

از شیشه ی در تراسی که روبروش بودم خودمو می دیدم...موهام آشفته و بلند دورم ریخته،پیشونیم هنوز صافه،با همون پوست آینه ای و سفید،ابروهام... با شش ماه مصرف کردن دارو،هم موهام خیلی ریخت هم ابروهام حالا نازک شده،چشمام...شاید تقصیر چشمامه! این قرنیه متغیری با اون رنگ عجیبی که با هر تمِ لباس تغییر می کنه و رنگ خاصش آبی سبزِ،اون چشمای کشیده و درشت که کافیه آرایش بشه تا جادو کنه... عکس چشمامو روی خیلی از تبلیغات برند های لنز دیده بودم،روی پوستر های شال و روسری... و شغل قالب خودم که مدلینگ بود... لباس عروسایی که طراحیِ شخصی خودم بود،همراه آرایش های مختلف عروسِ معروف ترین آرایشگاه های سطح کشور...و الان!

غرور... غرور... چقدر به قیافه ام مطمئن بودم،تمام صورتم طبیعی بود،ابروهای کشیده پهن،اون چشمای خاص!

مژه‌هایی که معمولی بودن ولی کاری نداشت،با آرایش اونم متفاوت می‌شد،یه بینی کوچیک و گونه های متناسب درشت... الان چی مونده! از زیر چشم تا انتهای گردنم دقیقا توی اون تصادف لعنتی له شد،کسی نمیدونه چطوری ممکنه،بدنم دچار شکستگی و زخم شده باشه اما از زیر چشمم و تا گردنم علاوه بر شکستگی دچار سوختگی توسط دستگاه اکسیژن هم بشم. که جای اکسیژن برای تنفس،صورتم بسوزه و داروهای درمانی به صورتم عفونت وارد کنند و حالا از من چی مونده...!؟

مهره ی کمرم آسیب جدی دیده،این مانع راه رفتن من نشد بعد این همه ماه تلاش تونستم راه برم،بعد اون همه عمل،فیزیوتراپی و برق و...

حسّام برگشت اما آسیب از بین نرفته،باید مراعات کنم،باید مواظب باشم،نباید ورزش کنم.فقط میتونم توی استخر راه برم،ورزش های تحرکی زیاد نباید انجام بدم نباید زیاد بایستم یا بالای حتی دو کیلو وزن بلند کنم... برای دوخت لباسام هر چند دقیقه یه بار بلند می شم راه میرم کمی نرمش های مخصوصو انجام میدم و دوباره مشغول میشم گاهی که فشار زیاد میاد،یکی از پاهام بی حس میشه...

من دیگه "آلا" ی قبل نشدم و این بلا رو سردار سرم آورد... سردار... سردار که خودشم سه روز تو کما بود اما فقط شونه راستش در رفته بود.

چون ماشین اون یک شاسی بود و من ماشینم رانا بود و ماشین من مچاله شد اما ماشین اون هامر بود، نه خودش آسیب جدی دید نه ماشین. اگر کمربند بسته بود، سرش از بغل تو شیشه نمیخورد قبل اینکه کیسه ی هوا باز بشه، کما هم نمیرفت. اما من عملا دکترا جمعم کردن، هفت ماه و نیم توی بیمارستان بودم، شش ماه مداوم و یک ماهو نیم هرازگاهی و بقیه ی ماه ها هم صرف فیزیو تراپی...شد.

اما همه ی اینا فقط یکبار منو همون اول از پادرآورد و رفتم بالا دم پنجره ی اتاق باهمون عصا که خودمو پرت کنم.

اون موقع حتی یکی از پاهام حس نداشت، حالم خیلی بد بود... هیچکس تو اتاق نبود... وقتی میخواستم خودمو بندازم یاد یه جمله ای افتادم«کسی که خودکشی میکنه خیلی دل و جرات داره که این تصمیمو گرفته، چطوری دل و جرات مبارزه با مشکلاتو نداره!!!؟»

یاد خیلی ها افتادم؛اون مانکنی که تمام بدنش سوخته ولی زندگیش از حرکت نایستاد. یاد دخترایی که قربانی اسید پاشین اما ادامه میدن و زندگی میکنند.

یاد بچه های کوچیکی که توی مدرسه سوختن و با صورت هایی شبیه من باید ادامه بدن و قوی ادامه میدن افتادم...

یاد مربی زومبا و آرایشگری افتادم که توی صورتش توموری هس که نمیشه دربیارن و کل صورتش ازبین رفته و فقط چشماش سالمند... شبیه من بود... و اونا به همه ثابت میکنن که چهره جلوی ادامه ی راهشونو نگرفته و اونا قوی ادامه میدن؛ چرا من نتونم؟ از ترحم بیزارم، خودمو بکشم که بگن آخی طفلک، اون همه زیباییش رفت، نتونست تحمل کنه، نباید اجازه بدم... به همه ثابت میکنم که موفقیت من بخاطر استعدادام و تلاشم بوده نه زیباییم... من مغرور بودم... چقدر دل شکوندم، چقدر گریه ی مردا رو درآوردم...خیلی هارو مسخره کرده بودم چون به زیبایی من نبودن و من چوب تک تک حرف ها و کارامو خوردم...

یه قرار داشتم دو هفته بعد تصادف بود اون قرار... یه شاهزاده ی عرب منو دیده بود. ازم خواستگاری کرده بود، میومد ایران تا باهم ملاقات کنیم... ومن... مغرورتر شده بودم...

نفسی کشیدم، چقدر این داستانو دوره میکنم... به اندازه ی تمام این یک سال و اندی...

من نقص عضو داشتم و طبق قانون عامل اگر مرد باشه و نقص عضو به یک زن وارد کنه؛ اگه زن بخواد باید باهاش ازدواج کنه؛ من این قانونو اجرا کردم! این نهایتِ یک تصمیم بود و سردار باید باهام ازدواج میکرد... اینو وقتی بهشون گفتم که چهار ماه بود روی تخت بیمارستان بودم... سردار رنگش پرید، روی مبل روبروی تختم وا رفت، مادرش شوکه بمن نگاه کردو گفت:چی!؟

گفتم:وکیلم براتون توضیح میده.

ازبیمارستان هم شکایت کرده بودم...از همه ی عالم شاکی بودم اون موقع... ازهمه شاکی بودم...

هفته های اول سردار عصبانی بود. یکی رو دوست داشت و من داشتم ورق زندگیشو همونطور که اون تغییر داده بود، تغییر میدادم... هفته ها بعد بهم پیشنهاد پول داد و من یک عبارت بهش گفتم:

-برو با پولات بمیر وقتی نمیتونی زندگی منو بهم برگردونی... یعنی پولات به درد آتیش زدن میخوره...

فکر میکرد اینطوری میگم که مبلغ بالاتری رو پیشنهاد کنه...

ماه ششم بود، آخرای بستری بودنم بود با مجتبی،صمیمی ترین دوستش که همکارشم بود اومده بود با یه چک سفید اومده بود. "سُلاله" خواهرم که همه بهش "سُل" میگفتیم هم پیشم بود.

سردار از جیبش اون چک سفیدو درآورد و گفت:

-چک سفیده... بنویس هر قدر که میخوای

به سردار فقط نگاه کردم، نگام کردو گفت:

-هرقدر بنویسی من قبول میکنم

یه چاقو از روی میز برداشتم و سلاله با ترس گفت:آلا!

-وایسا کاری ندارم

چاقو رو طرف سردار گرفتم و گفتم :بگیر

سردار باتعجب نگام کرد و برگشت به مجتبی نگاه کرد که با دهن باز و شوکه به چاقوی توی دستم نگاه میکرد و گفتم:بگیرش

سردار:برای چی؟

-میخوام بزنی اینجا«به روی قلبم اشاره کردم و گفتم»دقیقا اینجا... تا راحت شم، چون وقتی زنده ام تو هر روز

هر ساعت،هر دقیقه،هر وقتی که خودمو حس کنم،توی آینه ببینم منو میکشی یه بار بکش راحتم کن.

سردار با اخم نگام کرد و دستوری گفتم:بگیر

سردار با عصبانیت گفت:چرت و پرت نگو،این چک سفیده...

با عصبانیت گفتم:مرده شور پولتو ببرن.چکو ازش گرفتم و ریز ریزش کردم و پرت کردم تو صورتشو گفتم:مرخصی.

سردار با عصبانیتی مضاعف گفت:من امثال تورو خیلی دیدم،خیلی میشناسم که اول ادای راهبه ها رو در میارن اما طمع پول تموم جونشونو گرفته،تو فهمیدی که مال وضعمون خوبه الان به هیچی راضی نیستی میخوای با ازدواج به خواسته هات برسی...

ظرف کنار میزو برداشتم طرفش پرت کردم..

جاخالی داد و خورد به دیوار و با حرص گفتم: عوضی منو ببین... بانداژ صورتمو باز کردم،سردار و مجتبی شوکه نگام می‌کردن،گوشیمو از روی میز برداشتم عکس خودم روش بود،انداختم رو تختم طرفش و گفتم:

-منو شبیه خودم کن.شبیه اونی که بودم،« به عکس اشاره کردم»با پولای لعنتیت منو شبیه خودم کن،سلامتیمو بهم برگردون که بتونم مثل آدم راه برم «اون موقع هنوز فیزیوتراپی و برق درمانی نگرفته بودم» بااون پول لعنتیت زندگیمو بهم برگردون.منو سیر بزرگ کردن.مثل تو گشنه نیستم که هی پول پول کنم.من گشنه ی زیباییمم که تو ازم گرفتی.هفتاد درصد صورتم از بین رفته تو میگی پول؟من یه مدل صورت بودم،مدل آرایشی... از روی رنگ چشمم لنز میسازن میفهمی؟

«جیغ زدم:» میفهمی؟پولت نمیتونه درد منو تسکین بده،برو برام جادوگر بیار... برو خدا رو بیار که صورتمو بهم برگردونه...مجتبی آرنج سردارو گرفت و زیر لب گفت:چی میگی مرد حسابی!؟بیا بریم.«سردار رو با خودش برد»

گذشته رو پس زدم... توی اتاق کارم راه رفتم، الان من اینم، این آلا، اگر ازدواج کردم چون نمیخواستم کسی بهم بگه بدبخت صورتشو به اون زیبایی از دست داد حالا باید بشینه خونه ی باباش، حقم بود، قانون این حقو بهم داده. سردار اون شب یه غلطی کرده بودکه نتونست ماشینو کنترل کنه.

حتما یه غلطی کرده بود، من لحظه ی تصادفو خوب به یاد دارم، اگر پدرش هم پشت درخواست منو گرفت حتما یه کلکی زدن که توی پرونده ثبت نشه؛ اون در حق من بدی کرد... این ازدواج حق منه... به سردار کاری ندارم... حتی باهاش بد هم رفتار نمیکنم. شبیه هم خونمه! طی این دوماه زندگی مشترک همینطوری بوده... من مهریه نخواستم اما چند تا شرط داشتم.

اول حق طلاق بامنه،دوم حق عدم تمکین نداره«خنده داره که ولی اون حقِ پس زدن منو نداشت و این اگرچه درقانون هست ولی من ثبتش کردم، سوم حق امرونهی و ممنوعیت کاری برای من نداره ،چهارم هر جا هست ده شب باید برگرده به اون خونه.

خونه.. خونه... پوزخندی زدم. یه بار قبل عقد اومد سراغم...

به دستم نگاه کردم حلقه ی اون توی دستمه... یه رینگ طلایی ساده، جالبه که خونواده ی سردار جواهرسازن، بزرگترین حجره ی طلافروشی بازار که چند سال دست به دست گشته، برای خونواده اشِ اما توی دست من یه انگشتر رینگیِ نازکه...

پهن نه، سنگین نه، ضخیم نه... نازک؛ سردار فکر کرده منو میتونه عذاب بده، برای من مهم نبود، برای من پولشون به نفرین خداهم نمی ارزه... وقتی اهدافم از هر ضلعش نصفی پریده! چطوری میتونم به پول فکرکنم!؟

دو روز قبل عقد بود، این بار خونه امون به اتاقم، بازم فقط چشمام، فقط ابروهای ریخته شده... پیشونی... تنها همین از صورتم مونده!

اومد کنارم روی صندلی نشست، نه سلامی نه علیکی، نگامم نمیکرد،ولی من نگاش میکردم. یاد این افتادم که شاید اگر پارسال بود، اگر قرار بود دوروز دیگر عقد کنم الان با همسر اینده داشتم خرید میکردم... داشتم تدارک میدیدم ...

سردار سر به زیر گفت:آلا من اومدم باهم حرف بزنیم

-حرف مشترک پیدا کردی.

-توروخدا متلک ننداز گوش کن . تنها نگاش کردم و زیر لب یه چیزی رو زمزمه میکرد،چشماشو محکم رو هم گذاشت و گفت : آلا تو هر چی بخوای هر کاری بخوای من میکنم اِلا ازدواج باتو .

خیلی خونسرد گفتم:صورتتو با اسید بسوزون ... «با وحشت سر بلند کردو خونسرد تر گفتم» :از زیر گودی چشم تا گردن جوری که سی درصد پوستت سالم بمونه....

سردار شوکه نگام کرد و گفتم :من اینو میخوام .

سردار-چی میگی ؟!!!

-دو مهره اصلی کمرتم باید بشکونی،جوری که شش ماه روی تخت بخوابی،جوری که هرروز از ترس فلج شدن کاب*و*س ببینی نه در خواب بلکه تو بیداری ...

سردار از جا بلند شدو گفتم :چیه ؟!تلخ بود؟ سخت بود؟ من سال گذشته اینطوری زندگی کردم.

سردار -من یکیو دوست دارم ...

پق زدم زیر خنده ... خندیدم ... قهقه زدم. اول با تعجب بعد با خشم بعد باترس نگام کرد دست زدم... به دستام نگاه کردو گفتم :باشه گمشو بیرون .

سردار -آلا ، من عاشق پانته آ...

اروم زمزمه کردم :گورتو گم کن .

سردار -پانته آ نمیتونه به گذشته اش برگرده .

از جا بلند شدم ،اروم با احتیاط ، سردار یک قدم عقب رفت ،آروم گفتم : چرا داری در میری ؟ وایسا ...

سردار - من بهش قول ازدواج داده بودم ...

رفتم مقابلش با تردید نگام کرد ، فکشو محکم گرفتم ،یک جوری که از فشار دستم می لرزید با دندونای روهم گفتم:

-مرتیکه عوضی ،من زندگیمو از دست دادم تو نگرانی تو رخت خوابیِ دوست دخترتی؟

با من از علاقه و عشق حرف میزنی ،گور بابای عشقتون ،گور بابای اون دختری که وامیده که توبعدش عقدش کنی ...

با اخم و حرص دستمو پس زدو گفت :

-ساکت شو تو کی هستی که داری در مورد من و زندگیم حرف مفت میزنی .

-من کیم ؟!

یقشو گرفتم با یه دست چرخوندمش طرف دیوار ،تصور این که اونو با اون جثه برگردونم به طرف دیوار یکم خنده داره ولی برگشت ،رویه دیوار یک تابلوی بزرگ بود .

از چهره ام ،ابرو های پهن و قهوه ای ،چشمای ابی طوسی ،بینی متناسب که البته با ارایش بی نقص شده بود ،لبای طبیعی درشت که لب پایین کمی برگشته به طرف پایین ،چونه ای گرد ،موهای مشکی صاف ...

با حرص گفتم : من اینم ،من اینم ... تو منو اینطوری کردی «به صورتم اشاره کردم»

دست منو با حرص پایین کشید و گفت :

-بیمارستانم مقصره .

-تو صورتمو قبلا له کرده بودی ،صورتم فکم گونه ام ،دندونام همه شکسته بود چون تو با ماشینت اومدی صاف تو صورت من ، کیسه ی هوام کار نکرد چون تو توی ماشینم با ماشینت بودی ....

دستاشو به حالت تسلیم بالا گرف و گفت :باشه ... باشه آلا ... من می فرستمت هرجا ،هر کشوری که میگی تا عملت کنند ،هر چند عمل هرچقدر که هزینه اش باشه .

با ذوق تصنعی گفتم : وای دستت درد نکنه توروخدا اینکارو میکنی .

سردار با تردید نگام کرد با عصبانیت گفتم

-مردک بی مغز من تا امروز 18 بار بیهوشی داشتم بار آخر ایست قلبی کردم ، با دهن کجی گفتم :هر چند تا عمل «البته اون که دهن منو نمیدید اما از چپ کردن چشمام تغییر صدام فهمید که ادا در آوردم»

با عصبانیت گف:من اگه بگیرمت یه قرون خرجت نمیکنم .

-جمع کن بابا خرجت نمیکنم ، نکن ،جم کن بده به اون عشقت بره خارج شوهر کنه اونا( open ) دوس دارم

سردار دست بلند کرد دست به کمر سینه به سینه اش با حرص ایستادم گفتم :

-چیه میخوای بزنی ؟بزن ، بزن ؛تو قبلا منو له کردی بزن شاید روم باز شه منم بزنمت راحتت کنم

سردار -لا اله الا الله

-لا اله الا الله ؟!!! عجب پسر حاجی خدا پرسته ؟!

سردار-آلا دهنت و ببند، دهنتو ببند،حداقل حرمت خونه پدرتو نگه دار که من نزنم دکورت بیاد پایین

با خنده گفتم :چیم بیاد پایین ؟!دکور؟!دکووووور؟! منظورت دقیقا دکور کجامه ، چون تو قبلا صورتمو آوردی پایین با دکور کجا کار داری ؟

«داشت خندش میگرفت اما عصبی بود ،عصبی تو اتاق راه رفت ،پنجه ی دستاشو به هم قفل کرده بود پشت گردنش،رفتم پشت میزم نشستم ،بابا یک صندلی طبی داده بود ساخته بودن ، شروع کردم به طراحی کردن.»

وقتی طراحی میکردم یه موزیکی رو پلی کردم ، سردار برگشت با تعجب نگام بهش اهمیت ندادم ،به کارم ادامه دادم ....

با حرص گفت : خوشحالی نه ؟

-آره آرزوم بود شبیه ته قابلمه مادر بزرگم بشم

سردار با تعجب نگام کردو با حرص گفتم :مرده شور هرچی مرده رو ببرن جز بابام که فقط اومدن زنا رو اذیت کنند ، بد بخت ، بد بخت ،سردار یکّه خورده تر با چشمای گرد نگام کرد و گفتم : مغرور بد بخت منو ببین ،من با صورتم با غرورم با موفقیتم خیلی هارو شکوندم له کردم دیدی؟خدا دقیقا همون بانی غرور رو گرفت میدونی چرا، که بگه ... «داد زدم»: تو هیچی نیسی ، هیچی ، «با حرص مضاعف تر گفتم» :

تو هیچی نیستی !!!با پول بابات به من پز نده که دارم میبینم روزی رو که تو هم شبیه من بد بختی .

سردار با حرص گف :میبرمت تو یه چهار دیواری .

-هر قبرستونی خواستی ببر ،منُ جوری ادب کرده که تو مغزم رفته از درون باید رشد کنم .

سردار پوز خندی زدو گفت : آره از درون ،رشد کن ،رشد کن چون بعد عقد من یک قرونم برای ریختت خرج نمیکنم.

شونه بالا دادم و گفتم: بهتر نکن ؛خودتم با من زجر میکشی ؛آخ آخ خدا پولو ازت بگیره ببینم منم منمت به چی میرسه ؛بد بخت

سردار با حرص نگام کرد و سری تکون دادم و گفتم :هان ؟

سردار - بدبخت تویی ،بد بخت تو بعد عقد نمیتونی کاری کنی من که با هر کی دلم بخواد میرم .

شونه بالا دادمو گفتم :من قبل این اتفاق هم ه*ر*ز*ه نبودم ،بازم نیستم ، تو هر غلطی دلت میخواد بکن.

سردار قیچی بزرگ خیاطی رو برداشت با حرص بلند کرد ،با اینکه تقریبا شش هفتا قدم ازم فاصله داشت در اتاق باز شدو مامانم وا رفته گفت:

-خاک بر سرم .

سردار اول یکه خورده مامانو نگاه کرد و بعد قیچی رو گذاشت وگذاشت رفت ...

گذشته ها رو پس زدم برگشتم به زمان حال ، از پشت شیشه تراس داشتم به حیاط نگاه میکرد آوردتم

تو این خونه ی شصت متریه دو خوابه ، فک کرد من اذیت میشم ، من دنیامو توی اتاق خودم میسازم با مدادمو کاغذام با چرخمو با دور بینم ...

به ساعت نگاه کردم نزدیکه نه و نیمه ...

زود تر نمیاد ولی تا ده میاد ، خنده ام میگرفت ،باباش گفته بود نیومد به من زنگ بزن ، حاج نبی خیلی مومن بود و دودوتا چهار تاش زیاد بود ... سردار هم از باباش عین سگ میترسید عین عین خود سگ .

سفره شامو انداختم من حتی شامم درست میکردم به خونه و زندگی میرسیدم من با سردار دشمنی نداشتم

اونم از عمدو قصد پدرمو در نیاورده بود من فقط تقاصش کردم به خاطر تخطیش ،من انتقام گیر نبودم بیشتراز اون در درون خودم ؛ خودمو مقصر میدونستم. نمیخواستم یه عمر سر ناسازگاری بذارم، من این ازدواجو نگه میدارم که کسی دلش برام نسوزه کسی نگه مغروره بدبخت کلاهش افتاد ته معرکه ...

سردار اولا فک میکرد من انتقام میگیرم سر ناسازگاری میذارم اما به مرور فهمید من خیلی عادیم ، خیلیم زود اینو فهمید من حتی فیلمای مورد علاقمو توی لب تابم میبینم ، حتی یک قرون ازش نمی گیرم.

خرید خونه رو خودش میکرد حتی تا اون روز که شصتو هفت روز از زندگی مشترکمون میرفت حتی یک قرون نداده بود ، نگرفته بودم کاریم بهم نداشتیم ،من حتی تواتاقم میخوابیدم اونم تو اتاقش ،سر شام من بیشتر حرف میزدم ...

اما سردار یک سکوت تلخ داشت و گاهی اوقاتم تنها شاید برای چای همراهم میشد یا چیزی مشابه اون کلید انداخت اومد تو خونه ، یه نیم نگاه بهم کردو گفتم :

- سلام ،خسته نباشی.

سری تکون دادو دیدم یه لنگه کفشش گلیه با اعتراض گفتم :عه! عه! چرا اون کفشو آوردی تو ؟!

رفتم جلو ی لنگه رو از تو جا کفشی برداشتم انداختم بیرون و سردار شاکی گفت :

-نکن بابا ، اومدم پیاده بشم تا در پارکینگو باز کنم پام رفت تو گل این ساختمون بی صاحب یه در ریموت دار هم نداره باید پیاده شم در رو باز کنم .

-اوخ اوخ دیدی چی شد .

سردار دست به کمر گفت: نوچ ، نذار بیرون میان کفشو میبرن ، میدونی چند میلیونه این کفش .

-کی یه لنگه کفشو میبره تیمور لنگ ؟

ببر بشورش بعد بیار تو جاکفشیه من شبیه خودش گفتم ،با چشمای گرد و سینه به سینش از تو چشام شیطنتو تمسخرمو خوند با حرص نگام کردو گفتم :

-جاکفشی جهیزیه ام بود خوب.«از کنارش رد شدمو گفتم»:

سردار- من بشورم ؟

-نه بنداز تو نایلون ببر کلفته خونه بابات بشوره تو ناخنات میشکنه .

سردار با عصبانیت داد زد : آلا.

-هان ؟کری مگه داد میزنی ؟

اومد جلوی اپن نگاش به میز ناهار خوریه. کوچکمون افتاد و از نگاش برقو دیدم خنده ام میگرفت «شکمو»!

غذا رو دید غرش یادش رفت ، رفت تو اتاقش ،سالادو آوردم و ترشیم آوردم ، تلویزیونو روشن کردم ، دیدم داره سریال نشون میده ، عقب عقب اومدم بشینم ،نشستم گف :اُاَ!

«برگشتم دیدم رو پایه اون نشستم ، خندم گرفتو گفتم»:بسم الله الرحمان الرحیم .

سردار -جن عمته.

-اون که عجوج مجوج بود ولی تو که ظاهر میشی یهو باید بهت شک کرد .

سردار لباشو روی هم گذاشت ،انگار میخواست خودشو حفظ کنه .«روی صندلی نشستمو گفتم»:

-دستتو نمیشوری؟

عاصی شده قاشق چنگالو توی بشقاب گذاشت و گفتم:نشور، بادست کثیف غذا بخور بمیر اصلا.ولی تو که ادعات میشه...

«چشمم به سریال افتاد محو یه صحنه اش شدم، فهمیدم داره نگام میکنه، برگشت به تلویزیون نگاه کرد وبلند گفت :نُچ.

از جا بلند شد، دقیقا یه جای فیلم بود که مرده داشت زنه رو میب*و*سید.

بلند گفتم:

-استغفرالله ربی والتوب الیه، الهی العفو العفو العفو...

سردار - آلا ساکت شو

-مرده به زنش خ*ی*ا*ن*ت کرده ها، خاک توسرش رفته با کمرنگه.

سردار از آشپزخونه بادستای خیس اومد یه نگاه به تلویزیون کرد، خوشم میومد ادعا میکرد توجهی نداره اما توجهش جلب میشد؛ چشمم به تلویزیون بود اما بالا سرش ایستادم و قطره های آب روی شیشه ی میزو پاک کردم. دوباره گفت:نُچ!

بشقابشو برداشتم براش پلو کشیدمو گفتم:اَی!! چقدر لاغره. نگاه کن سردار شبیهه ملخه، ازین ملخ خاکی ها هستند، نگاه پاشو...

سردار-نُچ، بابا غذا رو بکش مردم از گرسنگی.

خورشت کشیدم و همون طور کنارش دست به کمر ایستاده بودم و گفتم:

-آخ آخ زنش برسه ببینه...

سردار -بالا سر من نایست.

-سیس... بدو بدو بیا...

سردار - مثلا زنش ببینه چه غلطی میتونه بکنه.

-شب تو خواب ناقصش کنه. پخ پخ ببُرَتش«سردار شوکه نگام کردو پِق زدم زیر خنده و شاکی نگاهش رو ازم گرفت.»

نشستم و گفتم : این ترشی بادمجون کبابیِ، صبح درست کردم با این غذا میچسبه.

سردار بدون اینکه نگاهم کنه و توجهی کنه کاسه ی ترشی رو برداشت، توجهم به فیلم باز جلب شد که زنش اومد افتاد رو سر دوست دختر مَرده...

باذوق دست زدمو ازجا بلند شدمو با هیجان گفتم:

-ای ول سردار ببین... ببین... جون من ببین...«با دهن پر یکّه خورده نگام میکرد، بلند شدم چونه اشو گرفتم و برگردوندم طرف تلویزیونو گفتم» : ببین، دمش گرم. آهان.. بزن... ببین این بلد نیست. مردا نقطه ضعف دارن...

« دستمو از چونه اش کشید و گفت» :نکن بابا! عه!

همونطور ایستادمو فیلمو نگاه کردم و سردار بعد چندی گفت :

-آلا؟

-هووم؟

-نُچ! بالا سرمن ایستاده!

نگاش کردمو گفت: از این ترشیه بده.

باهیجان گفتم:

-نه حال کردی؟ نه بگو حال کردی؟

عاصی شده گفت:

سردار - آلا چقدر حرف میزنی!

-نه مثل تو نوچ نوچ کنم مثله اسکیپی

«سردار شاکی نگام کرد و کاسه رو گرفتم و گفتم»:نچ نچ نچ..

ریتمیک نچ نچ کردم و رفتم تو آشپزخونه تا ترشی بیارم، شاکی داد زد : آلا!

-ببین تعریف کن باید برم از تو تراس آشپزخونه بیارم.

داد زد: اونطوری!؟ همه فکر میکنن زنمی با روبند و موی باز داره میره تراس آبروی منو ببره...

-اَهَه...

شاکی گفت: گفتم هرغلطی میکنی، آبروی منو خونوادمو حفظ کن، تو خیابون چادر میذاره بعدبا روبند و موی باز داره میره تو تراس!

زیر لب گفتم : شروع شد.

باهاش دیگه حرف نزدم، بعدشم ظرفارو شستم، چای ریختم، لیوان چای خودمو برداشتم و رفتم هاردمو آوردم و دیدن یه سریال جدیدو استارت زدم، هندز فری توی گوشم گذاشتم و داشتم فیلمو میدیدم و گاهی نت برمیداشتم برای مقاله هایی که واسه مجلات هنری و فرهنگی مینوشتم که از لبه های دور ال سی دی لپ تاپ که مشکی متالیک بود و انعکاس نور داشت، دیدم سردار پشت سرم ایستاده، دم آشپزخونه، میز ناهارخوری دقیقا کنار در ورودی آشپزخونه بود و داره سریال و نگاه میکنه تا رسید جای حساس فیلم در لپ تاپو بستم، یه جور که سردار بی اختیار گفت : عـــه!

برگشتم با یه خنده ی مضحک نگاش کردم، سریع خودشو جمع و جور کرد و آروم گفت :اومدم یه چای دیگه برای خودم بریزم...

رو به استکان خالیش اشاره کرد و به سمت کتری رفت.

گفتم:من مشکلی ندارم بیا بشین ببین، تو که نمیتونی یه عمر همینطوری رفتار کنی،حداقل راحت رفتار کن چون یادت که نرفته حق طلاق بامنه، پس راهی رو پیدا کن که خودتو تسکین بدی.

در لپ تاپو باز کردم و موبایلم زنگ خورد. از جا بلند شدم کمرم تیر کشید. نفسمو حبس کردم جیغ نزنم...

دستمو جک زده بود به میز، نفسمو چند بار از دهنم خارج کردم... و سردار از آشپزخونه عصبی گفت :

-گوشِت سنگین شده؟داره...«زانوهام از درد میلرزید زیر لب گفتم» :خوبم... خوبم... خوبم آلا خوبم

سردار- آلا!

-سردار میشه بیای...

زانوم خالی شد گفتم الان بخورم زمین قشنگ نور علی نور میشه، زیر بغلمو قبل زمین خوردن از پشت گرفت؛ از درد تنم خیس عرق شده بود. مچ دست سردارو محکم گرفته بودم

سردار با هول گفت : چیکار کنم؟

-کمکم کن دراز بکشم.

سردار - همین جا!؟

-نه توی اتاقای طبقه ی بالای ویلامون.

سردار باز نوچی کرد و همون جا رو زمین آروم کمکم کرد تا دراز بکشم و گفت:چرا اینطوری شد؟

-خیلی وقته نشستم یهو بلند شدم.

سردار - داروهات کجان؟

بهش نگاه کردم زرد شده بود، این که تا حالا مریض ندیده تو عمرش، رفت داروهامو آورد

دوتا قرص خوردمو گفتم:دکتر استرانج دیدی؟

سردار همون طور دو زانو بالای سرم نشسته بود شوکه گفت : هان؟

-داستان یه دکتریه که دست اصلیش که باهاش عمل میکنه از کار می افته، راه اینکه به بدنش دستور بده و سلول ها رو ترمیم کنه رو با افکارش پیدا میکنه و قدرتش بدست میاره، خیلی ها مقاله درموردش نوشتن که خیلی از جاهای دنیا این علمو آموزش میدن.

سردار - چیه بری آموزش ببینی؟

-نه... آدما چیزی رو آموزش نمی بینند فقط باور می کنند که بلدند همین.

سردار سری به طرفین تکون داد و از جا بلند شد و گفتم:

-برو بالش و ملافه بیار.

سردار - نمیری رو تختت!

-نه نمیتونم.

سردار رفت تو اتاقم، آلا... ناقص شدی، ببین یه نشستن ساده چیکارت کرده! هیس. هیس،من خودمو نمی بازم... چشمامو بستم و گفتم : مهم ترین هدف اینه که یه روز یکی رو شبیه خودم تو شرایط مثل هم قوی کنم. من باید ثابت بشم... توام میتونی آلا تو میتونی... تو میتونی...

سردار بالشت و ملافمو آورد و خودش هم تلویزیون رو خاموش کرد و چراغارو هم همین طور و رفت توی اتاق. توی تاریکی به سقف نگاه میکردم.

یه روز توی اینستاگرام عکس دختری رو دیدم که قربانیِ اسید پاشی بود "مرضیه ابراهیمی" فعال بود، خیلی جاها دیدم عکسشو که فعالیت میکرد. توی قلبم بهش افتخار میکردم. یه زن بود که قربانی خشونت یه مرد بود اما هنوز م*س*تقل و قوی بود. از اینکه هم جنس من بود حس قدرت میکردم. برای من با اون همه زیبایی و نخوت یه الگو بود...

دلم میخواد شبیه اون باشم... برای خیلی ها بشم یه انگیزه برای ادامه... اول از همه برای خودم، این یعنی "خودباوری"... آلا بالاخره همه چی روون تر میشه. مثل الان نسبت به چهارده ماه پیش... اون روزا خیلی حالم بدتر بود... خیلی ناامید بودم... خودم خواستم که به خودم برگردم... آدما به تنها کسی که بعد ترکش باید برگردن فقط خودشونه. اگر یه آدم خودشو ترک کرد باید هرجور شده به خودش برگرده.

صبح اول صبح، ساعت یه ربع به هفت رفتم یکم پیاده روی کردم. آروم روی سطح صاف، و تنها بیست دقیقه الی نیم ساعت... توی صف نونوایی بودم که یکی دو نفر بیشتر نبودن، سلیمه رو دیدم از خونه ی حاجی اینا

اومد بیرون، سر بلند کرد تا منو دید، سریع این ور اون وره خیابونو نگاه کرد و بدو بدو اومد طرفم.

آروم گفتم :بدو بدو زنِ سردار الان فرار میکنه، واحد خبریِ خونه ی حاجی سلیمه خدمتکار حاجی آماده ی گزارش.

-سلام خانوم.

-سلام خوبی؟

سلیمه - قربون چشمو ابروتون ،چه خبر شما خوبین؟ اقا سردار خوبه؟ کجاست؟ - تو رخت خواب.

سلیمه لبشو گزید و خندید و گفت:وااای!

-هفت صبح خوابه دیگه سلیمه جان، کشاورز که نیست شش صبح بره آبیاری.

سلیمه - دیشب خونه ی حاج اقا اینا رب بار گذاشتیم.

- بار گذاشتید؟ پختید یعنی! بله دیدم از تو تراس.

سلیمه - حاج خانوم گفت برای عروس خانمم هم بذارید.«چه چشم و ابرویی اومد برای عروس خانوم گفتن»

خندیدم و گفتم:پیاز داغشو زیاد نکن

سلیمه با هیجان و باز چشمو ابرو اومدن گفت: به جون خانوم کوچیک گفت برای«عروس خانومم»

با خنده گفتم : جون خودت. چرا خانوم کوچیک؟ از شهلا بدت میاد مگه؟

سلیمه لب گزید و گفت: خاک بر سرم نه والله... دوستش دارم. قسم خوردم دیگه. استفاده داری؟ ربو میگما

خندیدمو گفتم:می خوای به اسم من بردار برای خودت من راضیم.

سلیمه باز لبشو تا کجا به دندون گرفت و گفت:به جوونِ...

- سلیمه قسم نخور بابا! نصف نصف خب؟

سلیمه سریع گفت :خب، آخه دوتا دبه است.

زدم زیر خنده و گفتم: سلیمه تو حیف شدی...

رفتم جلو دوتا سنگک گرفتم و سلیمه گفت:

- آره دوتا بگیر آقا سردار صبحونه زیاد میخوره.

خندیدمو گفتم:

-آقا سردار کِی کم میخوره؟ سلام برسون.

سلیمه - نمیاین خونه ی حاجی؟

-من که تنها نمیام، سردار بگه میام.

سلیمه - خانم بزرگ امشب دعوت میکنه ها.

باخنده گفتم:ای وااای باز جلوتر خبر دادی سورپرایزش رفت.

سلیمه - نگید گفتما. ولی داشت میگفت این سردار زن گرفته مارو یادش رفته، خوبه یه کوچه فاصله داریم. حاجی هم گفت خب فردا شب زنگ بزن به عروس خانم دعوت کن، امروزه جوونا رو باید دعوت کرد.

-وااای سلیمه یه واو جا نذاری ها. «خندیدمو گفتم»:باشه شب میبینمت خداحافظ.

سلیمه - وایستا یادم رفت اینو بگم، برای شهلا خانوم یکی زنگ زده میخواد بیاد خواستگاری.

خندیدمو گفتم:خداحافظ واحد خبری خونه ی حاجی.

هنوز یه قدم هم دور نشده بودم که سلیمه داشت با یکی دیگه حرف میزد و خبر میداد.

- عروس حاج زرگره دیگه، خیلی مومنه، خود حاجی اینو براش درنظر گرفته...

هیچ کدوم از دورو بری ها و فامیل حاجی نمیدونستن قضیه ی ازدواج منو سردار چیه، تا حدی که خدمتکارهاشون هم نمیدونستن که من محجبه نیستم و نیمی از صورتم ازبین رفته که این پوشش رو دارم.

دیر یا زود می فهمند اما شاید علت ازدواج رو نفهمند. این چیزیه که حاج آقا خواسته بود و چون ازم خواهش کرده بود روشو زمین نذاشته بودم.

در خونه رو باز کردم و صدا زدم : سَری... سردار... سردار بیدارشو...

از تو اتاقش خواب آلود داد زد :آلا...

خندیدم... آروم خندمو جمع کردم، چقدر سخته خودتو بزنی به اون راه... ولی من زدم.

مثل الان که صداشو از توی اتاق می شنوم و دلم میخواد صورتشو با ناخون جوری زخمی کنم که هرگز جاش پاک نشه اما... اما... توجیه میکنم که این یه تصادف بود.. توجیه میکنم که غرورم این حالو بهم داد...

خشممو میپوشونم... یه موزیکی تو لپ تاپ پلی کردم و ایمیل های مجله رو زدم که باز بشه تا چای بریزم...

میری دوراتو میزنی

بازم برمیگردی پیش من

از اتاقش خواب آلود داد زد :آلا...

بگو هرچی میخوای بگو

هرجا میخوای برو

باهرکی میخوای بمون

دیدی، تویی که هرز میپری

به هر دری میزنی که قلبمو بشکنی

آخه من برم که زندگیمو باختم

تا زندگیتو ساختم

خواب آلود از اتاق با موهای بهم ریخته اومد بیرون با اخم نگام کرد و با شیطنت، بلند با خواننده خوندم:

میری دوراتو میزنی

بازم برمیگردی پیش من

سردار - تو سرطانی آلا. سرطان اعصاب...

-اون اسمش MS

سردار - اشتباه کردن. اسمش آلاس...

- حاجی گفت به سردار بگو زود بیاد

سردار - تو حاجی رو کجا دیدی؟

- دیگه عروسی و پدر شوهریه... شوهـــر! ببین نون تازه و چای تازه دم... آخ آخ کو لیاقت؟ تو توی خوابم زندگی اینطوری نمیدیدی.

سردار - آره واقعا تو کاب*و*سم نمی دیدم.

-کاش منم شبیه تو کاب*و*س می دیدم.

سردار سرشو به زیر انداخت. یکی دوثانیه همونطوری موند و بعد به طرف دستشویی رفت.

خوبه از کارش شرمنده است، حداقل این یه نکته ی مثبتو داره...

به ایمیل ها نگاه کردم، دوتا از مقاله هام برگشت خورده بود که اصلاح کنم. به متن نگاه کردم و دست به کمر گفتم :

-باز مقاله فمنیسمی شد به قبای آقایون برخورد، اصلاحیه زدن!

موبایلم زنگ خورد. گوشیمو برداشتم. سُلاله بود.

- آلا... سلام بیدارت که نکردم؟

-سلام خوبی؟ نه بیدارم. چه خبر؟

سلاله - بالاخره یه جا رو برای شو گرفتم،گفتم خواهرم بیاد ببینه تا قرارداد ببندیم.

-چند؟

-ده شب، پونزده.

جیغ زدم: ده شب پونزده؟!!! چه خبره مگه سر گردنه است؟

سلاله - آلا کرایه نمیدن برای ده شب، ما ویو میخوایم، محله ی بنام میخوایم.

-من محله ی بنام نمیخوام سلی، تو کانال اعلام کنم همه میان.

سلاله - من دارم تبلیغات عمومی میزنم، محلش مهمه.

-سلی من باید پول پذیرایی هم بدم مگه من سر گنجم خواهرم؟

سلاله - من انقدر چونه زدم مردم، میگفت بیستو پنج...

-شماره ی یارو رو بده ببینم.

سلاله - ممکن نیست! تو دفعه ی آخر که با صاحب ملک صحبت کردی یارو رو به خاطر هتک حرمت بازداشت کردن.

یه دستمو به کمرم زدم، رو به تراس ایستادمو گفتم:

-سلی جان من پونزده جا بدم،کم کم ده تومن پول مانکن بدم، ده تومن پذیرایی بدم که کار میرسه به کلیه هام.

سلاله - باز بزرگش کرد.

- من ته تهش میخوام بیست خرج کنم

سلاله - بیست!؟ بگو نمیخوام خرج کنم. میدونی ملت دارن از کجاها میان؟

- از هرجا بیان من ندارم.

سلاله - از... از... سردار....

جیغ زدم:سلاله...

سلاله - قرض بگیر ما سه تا قرارداد ببندیم پولشو درآوردیم.

باحرص گفتم :شده این شو رو راه نمیندازم اما ازش پول نمیگیرم اینو تو گوشت فرو کن که دیگه نگی.

برگشتم دیدم سردار روی صندلی میز آشپزخونه نشسته داره نگام میکنه به سلاله گفتم.:

-بعدا باهات حرف میزنم سلی.

سلاله - باشه.

چای ریختم و چایشو مقابلش گذاشتم و با درگیری فکری،گوشیمو برداشتم و زنگ زدم به یکی از همکارای عکاسم و رفت رو پیغام گیر و پیغام گذاشتم.

-سلام. خوابی؟ پاشو بابا، پاشو گیر افتادیم، من یه جا میخوام، برای من یه جا جور کن. ده شب جا میخوام نهایتا ده تومن. ده ها، نری بالاتر، بالاترو سلاله تو دست داره، یه سالن بلند میخوام یادت باشه، بگو فقط پنج اول میدم هرچی موند آخر، نری دوقوز آباد پیدا کنی ها؛ زودتر خبر بده.

دستمو به سرم گرفتم و گفتم : به کی زنگ بزنم؟ به کی؟ یالا فکر کن... یکی باید باشه... یکی... یکی...

سردار - پول کم آوردی؟ روی صندلی نشستم و گفتم :کم نیاوردم، حساب کتابم نمیخوره.

سردار - این همونه دیگه.

- کم آوردن یعنی چاره نداری، چاره دارم.

سردار - چقدر میخوای؟

بهش شاکی نگاه کردم و به لیست تماسم نگاه کردمو سردار گفت :

- برای من ده پونزده تومن مبلغی نیست اما برای تو هست. بگو حلش کنم.

شاکی تر نگاش کردم و گفتم: پولتو برای خودت نگه دار.

سردار هم فقط نگام کرد و شماره ی یکی از تولیدی ها رو گرفتم و بعد چند تا بوق برداشتن و گفتم :

- سلام من همتی هستم، آقای کمال زاده هستند؟

منشی - سلام خانوم همتی، نه هنوز تشریف نیاوردن، میخوایید شماره همراهشونو بدم؟

- بله اگر مشکلی نیست.

منشی - نه ایشون اتفاقا دیروز از شما صحبت میکردند.

پوزخند تلخی زدم و گفتم : ایشون لطف دارن... شماره رو لطف میکنید؟

یه صفحه روی لپ تاپ باز کردم و سریع شماره رو زدم و خداحافظی کردم و گفتم :

-حالا کی با این مردک حرف بزنه!؟ پوووف... از جا بلند شدم و زنگ زدم به سلاله و گفتم :

-سلی شماره ی کمال زاده رو بدم زنگ میزنی؟

سلاله با جیغ گفت: من غلط بکنم با اون حرف بزنم.

-سلاله جونم کاری نداره که، زنگ بزن بگو جا میخوایم تازه وسطاش یه رشوه هم بده بگو هر کار رو بپسنده رو طرح ها بیست درصد تخفیف.

سلاله با جیغ گفت :بیست درصد!؟ مردک سودجو بیست درصد!؟ میخوای شاخ بشه؟

-پس من چه غلطی بکنم!؟ تابستون اومده ، طرح های من بیرون نیومدن.

سلاله - من زنگ نمی زنم.

تندی هم خداحافظی کرد و گفتم:حالا همه رو درسته قورت میده ها...

به ساعت نگاه کردم، هشت و بیست دقیقه بود، حالا ده زنگ میزنم.

نگام به سردار افتاد، داشت فقط میخورد، روی صندلی نشستم و گفتم :

-توی اپلیکیشن دیوار ، خونه اینا هم می زنه ؟

سردار - برای فروش و اجاره ؟ اره ولی نه برای ده روز .

- خب چه فرقی داره ، ده روز ده تومن کمه واقعا ؟

سردار به من نگاه کرد و گفت :همون جای قبلی رو بگیر .

- نمیشه

سردار - چرا ؟!

- نمیشه دیگه ، اونجا مسئله داره

سردار-چه مسئله ای ؟!

عاصی شده گفتم:مسئله دیگه بابا،مسئله منکراتی .

سردار سر درگم نگام کرد ؛ گفتم : خدا جامیخوام جورش کن دیگه،باباجان باید حتما بگم تو که خودت داری میبینی و میشنوی.

سردار پوزخندی زد وگفتم : چیه؟حتما باید رفت مسجد و امام زاده حرف زد؟

سردار شونه بالا داد.از جا بلند شدم. و ظرف غذاشو برداشتم و از غذای دیشب براش ریختم و سردار گفت :

- فکراتو بکن من پول دارم ....

شاکی گفتم : من از تو پول خواستم؟

سردار هم شاکی گفت : بدبخت دلم سوخت برات ، به درک که پول نمیخوای، برو منت یکی دیگه رو بکش که نه خودت میتونی بهش زنگ بزنی نه خواهرت و پاس میدید به هم .

-آهان خوبه خوب آمار گرفتی .

سردار -واقعا برای عقل ناقصت متأسفم. همه زندگی خودتو اطرافیانتو با عقل ناقصت به فنا دادی و هنوزم سر عقل نیومدی .

شاکی نگاش کردم و گفتم :

- کی به فنا داده؟ هان؟ کی به فنا داده؟! با کی هستی با خودت داری بلند بلند حرف میزنی؟

سردار شاکی گفت :آره با خودمم با خود احمقمم که گیر تو افتادم .

تکیه دادم به دیوار فقط نگاش کردم ،سر هر جریانی میرسونه بحثو به همین نقطه ، از جا با عصبانیت بلند شد ،پوزخند تلخ زدم و گفتم :

- تویک روان شناسی یک مقوله ای هست که میگه «ایستاد اما برنگشت طرفم فقط تو جاش ایستاد»آدما با صفت هایی که به هم توهین میکنند دقیقا صفت هایی که خودشون در ضمیر ناخودآگاهشون درگیرشن یا میترسن یا دوست دارن که باشن یا هر چیز دیگه ....

اون که به فنا داد جفتمونو تویی ، اون که گیر تو افتاده منم،من . تو که به قول خودت با هر کی بخوای میری میای میمونی ، منم که سوختم من ...

ازجا که بلند شدم و محکم پسش زدم از سر راه بره کنار ، رفتم توی اتاقم

دارم زور میزنم ،زور میزنم که گذشته رو به یاد نیارم،یادم نیاد که چه موقعیت هایی داشتم و دیگه ندارم ، چه کسایی میشد کنارم باشنُ دیگه نیستن و این اومده و برای من شده شاخ،اون به من میگه ناقص العقل ، اگر تو بابای عقلایی که من به خود کلمه و فهم عقل شک میکنم ...

نشستم تو اتاق خودم و طراحیامو کردم . برای یک طرح کشیدن ، قریب به چهار بار از جا بلند شدم راه رفتم ، دراز کشیدم و دوباره نشستم ...

بالاخره از اتاق اومدم بیرون ، دیدم نیس رفته بود ، ظرفای توی یخچال هم بیرون بود . از داخلش غذا برداشته بود برده بود .خوبه انقدر میخوره از فرم خارج نشده !

ظرفارو جمع کردم و گذاشتم تو ظرفشویی . چطوری به این کمال زاده زنگ بزنم ؟ باید بالاخره زنگ بزنم دیگه... پس بزنم دیگه انقدر دست دست نکنم

شمارش گرفتم تا بوق نخورد قطع کردم و گفتم:

وااای نمیتونم حرف بزنم...

سرمو رو میز گذاشتم و گفتم : آلا جون کاری نداره حرف بزن آدم خوار که نیست... کــاش آدم خوار بووووود.... من جا میخوام، جا... جا... بگیر بگیر....

سر بلند کردم و دوباره شماره گرفتم تا بوق نخورد دوباره قطع کردم و با زاری گفتم:

-وای مردک هیز، بابا الان شماره ام بیفته منو خفه میکنه... سریع بذارم بلک لیست؟ نه ضایع است... زنگ بزن دیگه اه...

سه باره گرفتم شماره رو بوق خورد، انسان باش مثل آدم حرف بزن.

-الو؟

- الو سلام آقای کمالزاده، من همتی هستم.

خندیدو گفت:آلا جان سلام!

چشمامو گرد کردم و بی صدا گفتم :شروع شد! مصرتر گفتم:

-چه زود فهمیدین من کدوم خانوم همتی هستم. نه که فامیلیم مشابه زیاد داره... از این جهت گفتم.

کمال زاده - عه! مگه میشه من شما رو نشناسم! چه خبرا؟ خوبی؟

- ممنون شما خوبی هستید؟ خانواده خوب هستند؟

کمال زاده - خوبم خوبم. الان که بهتر هم شدم صدات رو شنیدم. دختر تو کجایی، خیلی وقته ندیدمت، یه قرار بذار ببینمت. امروز چطوره؟ ساعت پنج...

- آقا... آقای کمال زاده، اجازه بدید، من یه درخواستی داشتم.

کمال زاده - جانم؟ جااانم؟ شما امر بفرمایید سرکار علیه!

-خواهش میکنم. من برای شو یه جا میخوام برای ده روز، شما جا سراغ دارید؟ که بشه کَت والک هم گذاشت؟ منظورم اینه یه راهروی بلند داشته باشه

کمال زاده خندید و گفت :ای شیطون کارت گیر افتاده زنگ زدی؟

- نه... میدونید فکر کردم شما که خیلی سرشناس و زرنگید و ماشالله آدم دورو برتون زیاده حتما میتونید کمکم کنید.

کمال زاده - آره، تو عزیزم شک نکن که من از زیر سنگم شده برات جور میکنم...

- عه دست...

کمال زاده بلندتر گفت:تو جووون بخواه... اما... اما آلا جون...

وا رفته به یه طرف نگاه کردم. گفت:یه شرط داره خوشکل خانوم، اونم این که دعوت منو بپذیری و بیای شام.

-آقای کمال زاده من سرم الان خیلی شلوغه.

کمال زاده :اَاَاَ ! آلا جون این نشدا!

- شما جا به من معرفی کنید من کل بچه های سیستم شما رو شام میدم.

کمال زاده - دختر جون من میخوام شام با تو بخورم، به سیستم من چیکار داری؟ یه شام دو نفره ی رومانتیک.

چشامو رو هم گذاشتم تا آرامشم حفظ بشه و گفتم:حالا جدی جا سراغ دارید؟

کمال زاده - جا سراغ دارم، چه جااایی!

- برای ده شب چقدر میگیرن ؟

کمال زاده - عه! آلا! حرف پولو نزنااا! خیلی ناراحت میشم!

-نه نه ، منو شما داریم یعنی از این حرفا داریم حساب حسابِ کا کا برادر ، بفرمایید چقدره.

کمالزاده -من خودم طرف حسابم .

-آلمان برای شماست ؟

کمالزاده - برای من نیست برای یک بنده خداییِ ولی من و اون نداره .

- ای بابا «با خنده گفتم»:شما انگار باهم ندارید !

کمالزاده خندیدو گفت: ای شیطون تیکه میندازی.

- نه ، من جسارت نمیکنم شما جای برادر بزرگ من هستید ، احترامتون واجبِ.

کمالزاده -من داداش هیچ کس نیستم علی الخصوص آلا .