رمان سیب دندان زده به قلم شفقه مشعوفی

ژانر: #عاشقانه #ازدواج_اجباری

خلاصه:

دختری ب بکری سیب سرخ حوا

ب پاکی اب زمزم

و‌به زیبایی خورشید

پسری از تبار گرگ که برای انتقام، از خورشید و‌پسر عمویش استفاده میکند...

تا آبروی خاندان درخشان را بریزد...

ازدواجی از سر اجبار...

برای جمع این آبرو ریزی

و عشقی که جرقه میزند با وجود زن دوم...

و چه چیزی در انتظار این سیبی بکری است که دندان زده شده است...

به نام خدا

تو به من خندیدی

و نمیدانستی

من به چه دلهره

از باغچه ی همسایه

سیب را دزدیدم

باغبان از پی من تند دوید

سیب را دست تو دید

غضب آلود به من کرد نگاه

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

و تو رفتی و هنوز

سالهاست که در گوش من آرام

آرام

خش خش گام تو تکرار کنان

می دهد آزارم

و من اندیشه کنان

غرق این پندارم

که چرا خانه کوچک ما سیب نداشت !

’حمید مصدق ‘

دیگر ناگهانی لبخند نمی زد

و انگار غم سال ها

در نقطه ی کورِ خانه

منتظر مانده بود

تا حرف دلـش را به ما بزند...

خیره به چشم هایش که می شوم

شوخی نیست

جدی نیست

چیــزی نیست...

چه اندوهی ست

کنارِ نگاه مادرت چیزی نباشد جز نگرانی ...

دلواپسی ...

صدای ارام و طنازش را به گوشم رساند :برو اول دیدن خان بابا و‌ زندی .

از کنارم گذشت.

صدایش کردم :مامان؟

ایستاد بر نگشت.

پر تردید لب ب سوال گشودم :چرا نمیذاشتی این سه سال رو بیام خونه ؟

نفس عمیقش و باز صدای این زن خوش قد و‌قامت .

- دیرت می‌شه خورشید ...مواظب باش این یه وجب شالت ازسر نیافته مش‌ یوسف تو‌ باغه .

همان قد و قامت خوش ترکیبش را در کنج اشپزخانه چپاند و مرا باز بی جواب گذاشت.

لبه های شالم را پشت سر انداختم و کتانی به پا کرده راهی عمارت وسط باغ شدم .

عمارتی که‌محل حکم رانی خان بابا بود و زندی و عمارت کناری اش مال آقا جان (پدرم)و زن اول پدرم ملک بانو.

و اصولا نه من نه مادرم از راه سنگفرش شده اجازه ی رفت و امد نداشتیم .

صدای نرم سبزه های مرطوب زیر پاهایم و خش خش برگ‌های بالا سرم تک تک حس های خوابیده ام را بیدار کرد بعد از دوسال باز بوی مخصوص این باغ را میشنیدم ...

صدای پایی از پشت سرم نزدیک میشدایستادم و سر بر گرداندم.

عارف بود .

نا برادری...هنوز هم گویی یک تکه یخ بود.

نگاهم‌را از چشمان تیز و‌جست وجو‌گرش دزدیده و به دکمه های پیراهن مشکی اش دوختم .

سلامم را جواب نداد .

مواخذه گرانه گفت : خبر نداشتم اومدی .

آرامش صدایم جلوی این لحن با جان کندن حفظ کردم:

-دیشب رسیدم .خبر دار نشدنتون هم چندان تعجب اور نیس اصولا ادمای اون ور باغ ”نیست“حساب میشن،و شاید نیش زدم و او نیشخند .

صدای نیشخندش و با اجازه گفتن من و برگشتنم و صدای او که متوقفم کرد :نیست؟ اگه نیست حساب میشین این همه زیر نظر خان بابا و زندی بودن چه معنی میده؟مخصوصا تو‌صدایم پر دلخوری بود :اینم برامون زیادیه؟

صدایی نیامد ...

و پاهایم خودکار به طرف عمارت راه افتاد ...

دلم پُر بود ...

پر از درد این سال ها

این ”نیست“بودن ها

این نبودن ها

بی مهری ها .

„در دل من چيزی است...

مثل يک بيشه نور...

مثل خواب دم صبح...

و چنان بی تابم که دلم می خواهد...

بدوم تا ته دشت ، من بدوم تا سر کوه„

در چوبی عمارت را که باز کردم بوی اسپند و گلاب زندی می آمد گویی وارد خانه ای در دهه ی سی شده بودیم .

پر از عتیقه پر از مخمل و ساتن خوش رنگ و لعاب پر از میز و صندلی های چوبی منبت کاری شده ی لهستانی .

همان هایی که جان زندی به آن ها بسته است .

و گویا خان بابا جان میگیرد موقع دیدنشان .

به طرف اشپزخانه یا همان مطبخ زندی راه افتادم .از ان مطبخ های امروزی بود .

به چهار چوب در تکیه زدم . دل سیر نگاهش کردم موی سپید و نقره فامش را ...

پیراهن تا سر زانوی خوش رنگ و‌جنسش و ان دستان سفید و‌چروکیده ای که گردو جای هسته ی خرما میگذاشت .

ارام که سلام دادم، ارام سر چرخاند، ارام لبخند زد. ارام قربان صدقه ام رفت و بازوانش شد مامن، شد ارام کننده ی جان، شد بر طرف کننده ی کینه و چرک دل .

-دورت بگردم الهی خونه ام باز روشن شد ..،خورشیدم اومده .

دستش را بوسیدم، موی سپیدش را بوییدم . اشک از چشمش زدودم...

صورت گرد و قاب گرفته دور چادر شبم را غرق بوسه کرد

و من غرق مهرش شدم .مهری که بیش از مهر مادرم‌بود، بیش از مهر پدرم بود؛ بی منت،بی تردید، همیشگی .

سراغ خان بابا را که گرفتم به نشیمن اشاره کرد به سوی محل استراحت خان بابا پا تند‌کردم و با هر قدم صدای ظریف و‌دلنشین دخترکی بلبل زبان بلند تر میشید... سرک که کشیدم دخترکی با موهای بلند و طلایی فر دار را دیدم‌که روی‌پای خان بابا نشسته و قند‌و‌عسل و‌از زبان جاری میسازدو این پیر مرد را شیفته‌ی خود میکرد .

سلام که دادم ...

سر هر دو‌به سویم چرخید. چشمان پیر فرتوتی که همچون سرو قصد خم شدن نداشت درخشید...لبخند جاری ساخت و این میان صدای جیغ دخترکی موطلایی خانه را در برگرفت ... و منی که لحظاتی بعد غرق بوسه های ابدار این عروسک بودم .

خان بابا را هم با همان صلابت همیشگی با همان گره ی پیشانی و لبخند لب هایش زیارت کردم .لبخندش عمق داشت ...بوسه اش روی پیشانی ام هم مهر تاییدی بود بر مهرش .

فهمید که بیرون میروم چند تراول‌ کف دستم‌ گذاشت و اعتراضم را که دید چشم بست که یعنی ساکت برو‌.

با هر چه زور در تن داشتم شیرین را از خود جدا کرده از در عمارت که بیرون زدم .

ملک بانو را نشسته در ایوان دیدم‌. چشمان افسونگرش همانند عقاب زیر نظرم داشت .

با سر سلام‌کردم‌. پوزخند زد و‌با انگشت اشاره ،اشاره کرد به طرفش بروم .

نگاه گرداندم .

بابا یوسف بیل به دست نگران‌نگاهم میکرد .لبخندی زدم به رویش و به سوی ایوان راه افتادم‌.

به‌چند قدمی اش که رسیدم سلامی دادم و دیالوگ تکراری بخیر بودن صبحش را تکرار کردم .

لبخند به روی لب های خوش فرم و ‌رژ زده اش نشست ...نه از روی محبت .

پاهای کشیده اش را روی هم‌انداخت .

-رسیدن به خیر ...چه بی خبر!

لبخند کمرنگی زدم:

-ممنون ...بالاخره که باید برمیگشتم .

لبخندش کج شد ...پوزخند شد ...

-خب بعد از سه سال خود سر بودن این برگشتت یکم غافل گیر کننده اس .

چشم تنگ کردم:

-چه طور ؟

نگاه چرخاند:

-هیچ‌کدوممون‌ انتظار برگشتت رو‌نداشتیم .

-خب اینجا خونم بود باید برمیگشتم .

لبخندش که محو شد، نگاهش هم تیزتر شد، برنده تر ....

-اینجا خونه ی تو‌نیست دختر ...مادرت یه کلفته تو‌هم یه کلفت زاده بیشتر نیستی خونه ام خونه ام نکن برای من .

چشم ریز کردم .

-پدرم چی ... اصولا بچه رو‌با پدرش با اصل و‌نصب دار میکنن پدرمم ‌کلفته؟

قد بر افراشت ... قدم جلو‌گذاشت ...لبه ی شالم را چنگ زد و به طرف خود کشید ...

توی صورتم توپید : تو‌فقط حاصل یه اشتباهی ،حاصل یه بد مستی دختر جان ... هیچی نیستی هیچی ...

لبخند کجی به چشم‌های براقش زدم .

-یادتون باشه ملک بانو من دختر جمشید درخشان هستم ...مثل پسرای شما .

عقب رفتم و دستش از بند شال بی نوایم رها شد‌.

پشت به او‌کرده راهی در باغ شدم .

میدانستم این زبان درازی ام مجازات به همراه دارد ...

قبل ها از او‌میترسیدم ... حتی دور بر عمارت هم آفتابی نمیشدم .الان‌هم میترسم ... بیشتر از دیروز ولی با بیست و دو سال سن نمیتوانستم ترسم را علم کنم و نشان دهم.

حتی نذاشت به دیدن آقا جان بروم و این برخورد بعد از این چند سال چندان هم تعجب آور نبود همیشه اینگونه بود چه با من چه با مادر ساکت و مظلومم.

به در نرسیده پسری قد بلند و خوش سیما لنگه ی در را باز کرد .گویا مهران بود .برادر زاده ی ملک بانو که بیشتر اوقات اینجا بود . هر چند تا مادرش زنده بود رفت امد کم بود ولی با مردن زن داداش ملک بانو و شریک شدن آقاجون و برادر ملک بانو رفت امد مهران خان بیشتر و بیشتر شد .

نفسی فوت کردم .

با اخم‌جلو‌امد با چند قدم فاصله با اخم و‌متفکر چند لحظه ای نگاهم کرد ...

ابرو بالا انداخت و‌ با لبخند جذابش گفت:به به خورشید خانوم رسیدن به خیر بعد سه سال چشممون به جمالت روشن شد .

-ممنون ...

تنها کلمه ای بود که برای خالی نبودن عریضه توانستم بگویم . از همان بچگی تاثیری عجیبی روی من داشت .ضربان قلبم را تند میکردوزبان را کوتاه تر . سر پایین انداختم و با اجازه ‌گویان‌ از کنارش رد شدم‌.

صدایش باز شد دلیلی بر تنگی نفس و سست شدن تک تک اعضای بدنم .

-آب زیر پوستت رفته خوشگل شدی ...

و شاید لازم بود ممنونی هم به این جمله ی خورشید خراب کن تحویل میدادم .

ولی نشد، نتوانستم ، گویا جان میدادم .

از در که بیرون زدم‌...خم شده‌بند کتانی ام را داخل کفش کردم و‌پا تند کردم ایستادن‌و گوش دادن به نطق گرایی همه وقت گیر بود ...هر چند هنوز نصف ساکنین باغ را زیارت ننمودم .

سوار تاکسی زرد رنگ شدم ادرس خانه ای در مرکز شهر را دادم ...خانه ای که جانم به آنجا بند بود و سه سال بود که از این بند جان دور بودم .

یکشنبه بود؛ از ان یکشنبه هایی که پریا خانه بود و تا لنگ‌ظهر در خواب .

زنگ در را که برای سومین بار فشردم صدای گرفته اش در گوشم پیچید و لبخندم را کش داد .

-کیه؟

-منم .

و این کلمه ی جادویی”منم“ حلال مشکلات بود که در باز شد .

قدمی داخل حیاط گذاشتم و در را پشت سرم بستم .

از دو پله ی جلوی حیاط بالا رفتم و در را با دستم‌هل دادم ...

پاهای عریان و سفیدش از دسته ی مبل آویزان بود و تنِ پوشیده در تاب سفیدش روی مبل ولو بود .

لبخندی به این همه شلختگی اش زدم‌.

با همان چشمان بسته و صدای نخراشیده اش گفت :تو‌روحت هر کی هستی ... سر صبحی چی از جونم می‌خوای که مزاحم شدی ؟

خنده ای بی صدا کردم .

شالم را در آورده و روی صورت نشُسته اش انداختم ...

-نزدیک یکه دختره ی خرس. عوض مهمون‌ نوازیته ؟

شالم را از صورتش کنار زد و با چشمانی درشت شده مرا که به طرف اشپزخانه میرفتم رصد کرد‌.

-اینجا چیکار می‌کنی ؟

بی توجه به او در یخجالش را باز کردم قوطی اب پرتقال رابرداشته و‌لیوانی پر کردم .

-علیک سلام .

سیخ نشست .

-کی اومدی ؟

-دیشب .

کمی از اب پرتقال را بالا رفتم .

سری به این وضع لباس پوشیدنش تکان دادم و‌گفتم :خجالت بکش با این سر و وضعت،لبخند پهنی زد و به طرفم اومد بازوانش که دورم پیچید لبخند روی لب هایم شکوفه زد .و چه بیخیال بودم من که این همه سال به دور از آغوشش سر کردم.

-خوبه که اینجایی خورشید ... خوبه که میبنمت ...بودنت خوبه . اونم بعد سه سال .

-دلم تنگت بود بی وجدان نکردی بیای یه سر بهم برنی .

نفس آه مانندش به گردنم خورد:نتونستم به والله .

از خود جدا کردم این همه مهربانی را این همه حسرت را .

-فدای سرت چرا حالا بغض کردی ؟

لبخندی میان آن هم بغض سر زد :چیزی نیس ...کتری و بذار رو شعله جوش بیاد الان میام .

عقب گرد کرد پتو و بالش ولو شده روی کاناپه را برداشت و به طرف اتاق رفت .

و نگاه من هنوز هم به جای قدم هایش بود‌.

این دختر را چه شده بود در این سه سال؟

و‌چرا ته این دل من شور میزد ...شور که سهل است رخت میشستند خروار خروار .

به طرف کتری خالی و دمر شده روی آبچکان رفتم و برداشته و‌پر آب کرده و روی شعله ی گاز گذاشتم .

خیره خیره نگاهم میکرد و من در آن ته ته های چشمان خوش فرمش چیز غریبی میدیم و درک نمیکردم .

درکش سخت بود‌، گنگ بود .

کمی به طرفش خم شدم :پریا؟ چیزی شده ؟

صورتش از بی روحی بیرون امد لبانش کش آمد:نه بابا ...

تکیه دادم :دروغ میگی .

سر تکان داد :ول کن تورو‌خدا خورشید .

-یعنی چی ؟ چرا طفره میری ؟ میگی‌چه مرگته یا نه ؟

بلند شد: نه .

نگاهم به روی چرخ خیاطی سفید‌و‌پارچه های دور و برش خیره ماند .

-خورشید ؟

چشم دوختم به قامتش :جانم؟

-کاش این سه سال رو بودی ...حداقل این سه سالی که سخت بود ...بدون تو سخت بود.و سنگینی ابروان در هم تنده ام از این بغض و‌حسرت پریا پیشانی ام را چین داد.

-هیچی!

سر تکان داد و گذشت از مقابل دیدگان منتظرم .

نا امید از شنیدن حرفی بلند شده و آماده ی رفتن شدم‌.

گوش سپرده به شیرین زبانی های شیرین مشغول خورد کردن سیب زمینی هابودم.

زندی هم با لبخند مهربانش گه گاهی نگاه خیره اش را حواله امان میکرد .

صدای گرامافون خان بابا کل در و دیوار عمارت را مست میکرد .

سیب زمینی ها را به زندی داده و به طرف شیر آب رفتم دستانم را آب کشیدم .

-سلام زندی ...

سر چرخاندم به سوی مردجوان ایستاده در درگاه آشپزخانه .

پسرک شر و شیطان عموی مرحومم بود ...عمویی که هم زمان با زن دومش در عرض یه روز داخل ماشین سوختند و ماند سه بچه ی عمو سهراب که یکیشان شاهین بود ...

لبخند به رویش زدم .

صدای زندی آمد :سلام به روی ماهت مادر رسیدن به خیر ...

-سلام .

نگاه شگفت زده اش روی من خشک شد .

-خورشید؟

لبخندم عریض ترشد:

-خوبی پسر عمو .

جلو امد :خدای من کی اومدی دختر ؟

-دیشب رسیدم .

بی هوا در حجم آغوش برادرانه اش فرو‌رفته و فشرده شدم ...

-میدونی چه قدر دلتنگت بودیم؟

-خوبه باز یه عده دلتنگمن!

-سلام.

و این بار پسر بزرگ عموی مرحومم با دستانی پر از پلاستیک وارد شد ...و شیرینی که با دیدن برادرش پرواز کنان به سوی او شتافت پاهایش را در آغوش گرفت .

کیسه ها روی زمین ولو شدند و بازوانش به دورخواهرکش قفل شد و بوسه هایش روی سر و صورتش نشست .

زندی گل از گلش شکفت و به سوی او‌رفت :سلام به روی ماهت ...الهی قربون قد بالات برم مادر خسته نباشی ...دستت درد نکنه.

بوسه ی شاهرخ روی موهای زندی نشست و آروم پر از لبخند گفت :خدا نکنه ...کاری نکردم که شاهین از گوشه ی چشم نگاهم کرد و با حرصی کاذب گفت :تحویل رو داشتی ؟ از اول خر شانس بود .

خنده ی ریزم که در آشپز خانه ی بزرگ پیچید، سر شاهرخ به طرفمان چرخید ...

ابروانش بالا پرید .لبخند کجش که روی لبانش نشست باز پیش خود اعتراف کردم که این دو برادر عمرا شبیه هم باشند ...

شاهرخ از پسر زن اول عمو سهراب بود و شاهین و شیرین بچه های زن دوم عمو سهراب هر چند شاهرخ مثل یک پدر مراقب خواهر و برادرش بود‌ .

سلامی آرام به این همه مردانگی کردم .

-سلام رسیدن بخیر...کی اومدی خبردار نشدیم ؟

به طرف ماهی های یخ زده رفتم :دیشب اومدم...خسته نباشین .

-سلامت باشی ...چشمت روشن زندی .

نگاه پر محبت زندی به روی من لغزید :روشنه مادر ...خورشید که باشه همه جا روشنه نه فقط چشمم!

صدای شاکی شاهین بلند شد: خدابده از این شانسا ما که یه شمع هم نبودیم پیش این زندی!

خنده ی من وزندی بلند شد ...

زندی رو به او‌گفت:چشم سفیدی نکن برین دوش بگیرین شام رو بکشم .

آشپزخانه که خالی از پسران عمو سهراب شد باز مشغول خورد کردن گوشت ماهی ها شدم .و شاید من هم به اندازه ی شش سال پیش تغییر کرده بودم ..مثل شاهرخ...شاهرخی که از همان پانزده سالگیه من عزم رفتن به کانادا را کرد ورفت تا یک سال پیش که دوباره بازگشت ...

بازگشتی که من ندیدم؛ یعنی نبودم ...نگذاشتند که باشم .

و‌چه حکمتی در این نبود من بود؟ نمیدانستم .

خان بابا که لیلی اش را صدا کرد زندی به طرف نشیمنش پا تند کرد .

شیرین با ظرف خالی پاستیلش پایین پایم ظاهر شد :خاله خورشید ...تموم شد .

لبخندی به اخمانش زدم :خب بذار روی سینک دیگه ...

لب آویزان کرد.

دل ربود این یه وجب و‌نیم :بازم می‌خوام خب.

نگاهی به دور و بر کردم :فقط ده تا دیگه. خب؟

چشمانش که خندید سری به تایید تکان داد ...

دست شستم و به طرف کابینت رفتم و چندتایی پاستیل درون ظرفش ریختم ...

بووس آبدارش روی گونه ام نشست و به طرف صندلی رفت و رویش جا گیر شد .

-خودشیرین بودن تو‌ذات تو و مادرته ...

سر چرخاندم به سوی ملک بانوی شیک پوش و زیبای عمارت ...

جلو‌امد ...شیرین سلامی داد و او‌بوسه ای روی موهای این دخترک کاشت .

شاید اگر دخترهوویش نبودم مرا هم دوست میداشت ...شاید ...

-سلام .

-زندی کجاست؟

-نشیمنه .

سر تکان داد روی صندلی نشست و‌پا روی پا انداخت .

-بعد شام یه سر به آقاجونت هم بزن ... مثلا پدرته .

عوارض حرف های صبحم بود که نیش ‌می‌زد ...

چاقو به گوشت ماهی زدم ...

-خبرش رو‌ گرفتم شرکت بودن ...وگرنه می‌خواستم بیام دیدنشون .

لبخند کجی زد .

-مادرت کجاست از صبح ندیدمش ؟

-خبر ندارم .

تمسخر قاطی حرف هایش کرد .

-شاید باید دل بسوزونم براش که دخترتازه برگشتش هیچ‌خبری ازش نداره .

سر بلند کردم .این رعایت کردن بس بود ...

-نه، لازم به دلسوزی نیس ملک بانو ... وقتی بدونم امنیت داره و دائم کسی اذیتش نمی‌کنه لازم نمی‌بینم چکش کنم ،هر چند نمی‌شه رو این امنیت کاذب اعتماد کرد .

لبانش فشرده شد ... دهن باز کرد که چیزی بگویید ،زندی امد ...

نگاهش بین من و ملک بانو رفت آمدکرد و چیزی نگفت . چیزی نداشت بگویید ...

میدانست به هیچ وجه من الوجوه من و این زن حوری شکل با هم کنار نمیاییم .

زندی کنارم نشست موهایم را پشت گوش زد و زمزمه وار گفت:بگردم دورت مادر ناراحتت کرد ؟

لبخندی به چین و چروک این زن زدم :نه زندی، عادت کردیم. چه میشه کرد؟

-به دل نگیر تو‌دلش هیچی نیس زبونش تنده .

پوزخندی به این طرفداری زندی زده و بلند شدم .

شاهرخ را ایستاده پشت سرمان دیدم .

خونسرد نگاهم کرد و پرسید :شام آماده اس ؟

سری تکان دادم :الان میز رو ‌میچینم .‌

و انگارنه انگار که گوش ایستاده بود این مرد ...خجالت هم خوب چیزی است .

سر میز شام که عارف و مهران هم آمدند محبور به اوردن بشقاب اضافی شده و به طرف آشپزخانه رفتم .

مهران هم به قصد شستن دست هایش پشت سرم آمد ...

بدون‌نگاه به این عامل دگرگونی احوالاتم دو بشقاب دیگر برداشتم ...

-دستمال کاغذیتون کجاست ؟

بی حرف به طرف کابینت رفته جعبه ی دستمال کاغذی را به طرفش گرفتم.

بدون حرکتی خیره نگاهم میکرد ...بالاخره من هم نگاهم را به چشمانش سراندم .

نیش زدم :تو‌خونه ی خودتون هم دستاتون رو تو سینک ظرف شویی می‌شورین ؟

چند برگ از دستمال را بیرون کشید و بالبخند جذابش گفت:اگه دور و بر سینک ظرف شویی دختری مثل تو‌ باشه ترجیح میدم دست که هیچ سر و‌تنمم اونجا بشورم .

با همه ی زبان بازیش پوزخندی تحولش دادم و گفتم :خدا خر و شناخت که بهش شاخ نداد.

لبخندش که ماسید جعبه را روی میز گذاشتم و راهی شدم .

بعد از شام و شستن ظرف ها شیرین که به خواب رفت راهی خانه شدم .

کفش هایم را از پا در نیاورده صدای خنده ی ریز مادر و آقا جان را شنیدم .

و تنها فکری که ب ذهنم رسید ... ملک بانویی بود که تنها بود ...عارف و آقا جان که نبود...

پس...

عقب گردکرده و راهی وسط باغ شدم ...

مش یوسف از ده درخت روی یکی فانوس شارژی وصل کرده بود.

زیر یکی از آنها نشستم ...

و شاید حق داشت ملک بانو ...دل سوزاندن که به کارش نمی آمد ولی من دل میسوزاندم برای زنی که بعد از زایمان اولین فرزندش رحمش را از دست داد و دیگر بچه دار نشد ... زنی که شوهرش را به قول خودش با کلفتی زیبا شریک شده بود...

کلفتی که شده بود هوویش و دختری هم زاییده بود ... کلفت زیبایی که مادرم بود ...و میدانستم آقاجون عاشق این کلفت زیبایش هست ...

کفش از پا کنده و پاهای لختم را روی چمن های مرطوب کشیدم مانتو دراورده و شال مچاله کردم و روی چمن ها دراز کشیدم ...

سه سال اندی بود که در شیراز به سر میبردم و حق برگشت نداشتم ...

برای چه ؟ الله اعلم .

و حال ... گویی کسی مدام دم گوشم تکرارکنان میگفت که کاش بر نمیگشتی .

نگاهی به ته ریش همیشگی شاهرخ کرده و گوش به حرف های شاهین سپردم و شیرین را در بغل جا به کردم .

زندی:اخه مادر حالا چرا شب ؟ روز چشه ؟

شاهین قربان صدقه ای رفت و‌گفت :اخه قربونت برم این جور مراسم ها رو که روز نمیگیرن. چند ساعت به عنوان بزرگ و مهمان ما میشینی اونجا میخوری میشنوی میکنی پا میشی میای خونه ی خودت،زندی رو به شاهرخ سیگار به دست و‌محو خطوط میز گفت :اره مادر ...

شاهرخ سر بلند کرد و تکان داد و گفت :اره دورت بگردم همش سه ساعته .

زندی ناچارا سری تکان داد و دست به زانو بلند شدو‌گفت :عمرم تا فردا کفاف بده با حاجی میایم .

صدای اعتراض آمیزهر سه یمان بلند شدکه بی تفاوت به طرف نشیمن و کنار مجنونش رفت ...

- خدا رو خوش نمیاد اذییتشون کنی شاهین .

از گوسه ی چشم‌نگاهی حواله ام کرد :مگه میریم سلاخی؟ ...یه جشن بین سهام داراست با حضور خانواده ها ...

-فقط زندی‌و خان بابا میان ؟

-نه عمو جمشید و زنعمو ها هم هستن.

شیرین : منم هستما ...

شاهرخ لبخندی زد :وروجک قولش رو از من گرفته ...

شاهین پوفی کرد.

شیرین هم دندان های سفیدش را نشانش داد ...

با بدجنسی گفتم :شانست اورده خاله، داداش شاهرخ پشتته.

شاهین:میای؟

-نه میرم خونه ی پریا ...

بوسه ای روی موهای شیرین زدم و گفتم :فردا میبرمت حموم عروسک...

سری تکان داد و سر بلند کردم که با اخمای فرو رفته شاهین و چشمانی که خیره شده به دود سیگار شاهرخ بود روبه رو شدم ...

تاثیراسم پریا که نبود بود؟

از درعمارت که بیرون آمدم روی ایوان خانه ی ملک بانو برادر زاده ی همیشه حاضر را دیدم ...

گویی سیگار کشیدن در این باغ ارثی بود ...شاهرخی که سیگار تفننی اش هیچ گونه با هیکلش سنخیت نداشت .و حال این عامل تند شدن ضربان قلب من ...

موهایم را داخل شال کرده به طرف در باغ قدم تند کردم ...بعد از ظهر بود و مش یوسف همه جا را آب پاشی کرده بود و بوی نم خاک و سبزه تمام تاژک و مژک های بینی را نوازش میکرد ...

-روز بخیر خورشید خانوم ...

درست جلوی ایوان قدم کند کردم و سر بلند کردم :سلام .

لبخندش از همان ۱۵سالگی قلبم را میلرزاند :سلام ...کجا به سلامتی؟

با همه ی تند بودن ضربان قلبم زبانم هم تند میشد از ترس رسوایی این دل :مفتش باغی؟

پلک زد :تو فکر کن آره .

کیف را روی شانه ام جابه جا کرده راه افتادم :خونه ی پریا .

-وایسا میرسونمت .

قدم‌هایم کند شد ولی توقف نکرد :خودم میرم .

-ماشین دم دره بشین میام .

در گوش خر یاسین خواندن بهتر از این بود .

بی حرف داخل ماشین خوابیده اش نشستم ...بوی عطر همیشگی اش را میداد ...

چند دقیقه که گذشت ماشین غول پیکرسیاه رنگی جلوی در بوق زد تا مش یوسف در را باز کند .

شیشه ی دودی رنگ پایین رفت ...صورت پر اخم شاهرخ که مرا می نگرسیت نمایان شد .

-کجا با این پسره ؟

نگاهی به در باغ کردم .

-خونه ی پریا گفت میرسونتم ...

مکثی کرد و سر تکان داد :

-مواظب باش .

و از کی این شاهرخ مرموز نگران من میشد؟

سر تکان دادم مهران از در باغ بیرون امد سری به شاهرخ تکان داد و سوار شد ...و شاید جلوه ی بدی داشت رساندن من توسط این پسر ...

راه که افتاد اهنگ بیکلامش نیز در ماشین پخش شد ...

-تو‌نمیری جشن ؟

نفس عمیقی کشیدم :نه حوصلش رو ندارم ...

-قبلنا که زیادی پر جنب و جوش بودی .

-اون مال قبلنا بود خوب ...درضمن تو اون جشن چیزی نیس که سرگرمم کنه .

چشم ریز کرده نگاهم کرد :دنبال سرگرمی هستی ؟

خندیدم به این لحن شیطون و مرموزش :نه دنبال دلگرمی و آرامشم ...

-خونه ی پریا داره ؟

- آره ... خیلی .

-قبلنا زیاددم پرشاهین بود ... الان یه سالیه نیس .

ابرویم به اندازه ی چند میلی مترنا محسوس بالا رفت و تعجبم زیر پوسته ی بی تفاوتم خشک شد :قرار نیس همیشه خر بمونه .

خنده ی مستانه اش داخل ماشین پیچید و باز هرم گونه های داغم بلند شد .

-اینو خوب اومدی ... خر بود .

خر بود میدانستم ولی خری نبود‌که دوست داشتنش را رها کند آن هم از شاهین ...

هر دو مشکوک بودن پریایی که طفره میرفت از جواب دادن و شاهینی که اخم میکرد از شنیدن اسمش ...

به خود که امدم نگاه خیره ی مهران را روی خود حس کردم سر برگرداندم ...

نگاهی خاصی داشت ... خاص بود‌که مرا هم خر میکرد ...

همانند پریا ...

-زیادی خوشگلی ...

و این‌بار بزرگ شدن شعاع چشمانم را پنهان نکردم.

سر برگرداندم :از همون سالی که پاشدی رفتی شیراز انگار یه چیزی رو‌گم کردم ...

ساکت و صامت ماندم ...و کاش حرفی داشتم تا صدای این ضربان قلب بی حیایم به گوشش نرسد ...

-خوشحالم که اومدی ...

او هم ساکت شد ...باز خوب است ..میتوانم این ضربان قلب را تنظیم کنم تا رسوایی بار نیاورد ...

نگاه گنگش را به من دوخت و خداحافظی زیر لبی نثارم کرد ...

در ماشین را که بستم پشت کرده به او داخل کوچه شدم ...تا رسیدن ب خانه ی پریا صدای لاستیک های ماشینش نیامد ...

دست روی زنگ که گذاشتم بعد چند دقیقه بدون جوابی باز شد ...

قدم داخل خانه گذاشتم و در همان وهله ی اول پریای مچاله شده پایین آف آف را دیدم ...پریایی که صدای هق هق گریه اش تنها صدایی بود که میشد شنیدمات و متحیر به تصویر روبه رویم چشم دوختم ...

صدایش که کردم، نه واکنشی دیدم، نه جوابی شنیدم .

کیفم را روی زمین انداخته به طرفش رفتم:

-خدا مرگم بده چیشده ؟پریا ...سرتو بلند کن ببینم .

گوشی افتاده روی زمین را به کناری هل داده و‌کنارش زانو زدم ...

بی هوا دستانش را دور گردنم حلقه کرد و ضجه ای زد که کل تار و پودم را به لرزه انداخت -پریا ...

اینبار صدایم آرام بود ...پر خواهش که لب باز کند...لب باز کند که دق نکنم ...دق کردنم حتمی بود با این حالش!

لبانم را به موهایش چسباند و بازوانم را دورش بیشتر حلقه کردم ...

-خورشید؟

خش داشت صدای طنازش ...

-جانم ؟

-گفتم که نرو ...گفتم که بمون و اینجا درست رو ‌بخون ...حرف گوش نکردی ...

-چرا چرت و پرت میگی پریا؟

پر ضجه پر هق هق زیر گوشم نالید:

-به خدا که چرت نیس اگه بودی ...نمیذاشتی خام شم ...نمیذاشتی خر بشم ...عاشق بشم ...بدبخت شم ...خاک برسر بشم ...نمیذاشتی آتو‌دستش بدم برای تهدید ...همش تقصیر توئه که رفتی!

تنش را از خود جدا کردم ...اخم کرده نگاهش کردم:

-یعنی چی پریا ...چی میگی برا خودت ؟کی تهدیدت میکنه؟

چشمان درشت و سیاه و‌نمناکش خون به دل میکرد ...

-پریا؟ چته ؟ از وقتی دیدمت یه مرگته ...

آب دهن قورت داده ...پر تردید نگاهم کرد ..

و من چه جانی کندم تا لب وا کند ...

گاهی فکر میکنم چه میشد من هم مثل پریا از خانه بیرون میزدم و آزاد بودم ...

نه مفتشی نه بازپرسی ...حتی مزاحمی میان خواب بعد از ظهرت یاصدای گفت و گویی میان خواب دم صبح...سکوت مطلق ولی حال میبینم که صدای آواز خواندن مش یوسف میان خواب ظهر نعمت است و گیر دادن های مادر برای زود بیدار شدن رحمت..‌.

با همه ی خوار شدنم توسط ملک بانو و پسرش ...

اطراف من پر از صداس، پر از حمایت...پر از توجه ...

حمایت های خان بابا و و شاهین حتی آقاجون ...توجه های زندی و‌مادر و حتی شیرین عروسک سان .

ولی پریا چه ؟پریایی که عاشق همان حمایتگرم شده بود ...حمایتگری که عمرا فکرش را میکردی گند بزند به هر چه تصور از او داری .اویی که هر چه سواستفاده بود از پریا کرده و با یک تیپا رها کرده بود .

دخترانگی های پریا میان دستانش جان داده بود ... دخترانگی هایی که با چنگ و دندان حفظ کرده و دو دستی تقدیم حمایتگرم کرده بود ... و چه رذل بود شاهین درخشان ...

گریه های پریا هم به خاطر شاهینی بود که قبل از امدن من زنگ زده و‌تهدید کرده بود اگر به من بگویید چه بلایی سرش آورده رسوای عالمش کند .

که فکرش را میکرد ؟

موهای پریا را پشت گوشش زدم؛ خواب بود .

بعد از ساعت ها گریه و‌گله به خواب رفت ...و کاش حسم اشتباه میکرد ...حسی که احساس میکرد هنوز زیر خروار ها نفرت به شاهین عشقی هست ... حتی سوزنده تر .

نصف شب باصدای تق و توق کابینت ها بیدار شدم ...

پاهای لختم را روی پارکت های سرد کشاندم ...

چراغ آشپزخانه روشن بود‌ و پریایی که قرصی را بالا میرفت ...

به کانتر تکیه دادم. بغضم گرفت از حال خواهری که سه سال بیخبر بودم از حال خرابش ...

-چرا تا حالا بهم نگفته بودی پریا ؟

پشت به من دستانش را به کابینت تکیه دادو سر پایین انداخت :چی میگفتم ؟زنگ میزدم مشتلق بدم با پسر عموت که رو‌هم ریختم هر چی هم داشتم رو ‌پاش گذاشتم اخرشم مثل یه تف ..تفم کرد ؟

برگشت به طرفم : خودت بودی میگفتی خورشید ...؟

-خواهرت بودم لعنتی قرار نبود با رفتنم حرفای خواهرمونمون هم از هم بپاشه .

-خوبه که خواهرمی خورشید ...ولی اون سه سال بیشتر محتاجت بودم ‌...

ابروانش از بغضش در هم رفت.

به سویش رفتم نگاهی به چهره ی معصومش انداختم دوسال از من بزرگتر بود ...

خواهر بزرگه بود و حال اعتراف میکرد محتاجم است ...و من کجا مرده بودم وقتی که خواهرم محتاجم بود؟ خواهری که از مادر یکی بودیم و از پدر نه ... و چه ساده مادر بی وفایم رهایش کرده بود ...