رمان نفرین یک جسد (جلد اول) به قلم دل آرا دشت بهشت

ژانر : #عاشقانه #ترسناک

خلاصه :

داستان در مورد دختریه که به خاطر درآوردن خرج خودش وارد یه خونه میشه تا همدم یک زن میانسال باشه،اما متوجه میشه اون خونه زیاد شرایط طبیعی نداره…

فصل اول

اگه زورم می رسید دست می نداختم گردن استاد و خفش می کردم. ساعت سه بعد از ظهر به خاطر این کچل، موندم دانشگاه و دارم شُرشر عرق می ریزم. مابقی کلاس ها از هفته پیش تموم شده بود، اما این آقا می خواست نونش حلال باشه و به زور بره تو بهشت. ترانه با آرنج به بازوم زد. با حرص نگاهش کردم:

- دستمو شکوندی! چته؟

انگشت اشارشو جلوی صورتش چرخوند:

- همه چیم میزونه؟

- آره خبر مرگت!

ترانه یه دختر لاغر نوزده ساله یعنی همسن خودم. سفید پوست با چشم های سبز و درشت و موهای خرمایی فر؛ البته فر موقت. فوق العاده شیک پوش و خوش آرایش. با این که قدش از من بلندتر بود و به یک متر و هفتاد می رسید بازم همیشه کفش های پاشنه بلند می پوشید و با این کارش قدش از من که همیشه اسپورت پام می کردم یه سر و گردن می زد بالا. با پنجاه درصد پسرهای دانشگاه رفیق بود. البته دله نبودا، بر اساس منفعتش رفیق می شد! من نمی دونم وقتی استاد یه مرد کچل و خپله، دانشجوها هم همه دخترن واسه چی هر دقیقه از من می پرسه میزونه یا نه!؟

با دلخوری گفت:

- مگه نگفتی میزونم!

از فکر بیرون اومدم:

- چرا گفتم، چطور؟

با لبخند لوسی گفت:

- پس واسه چی زوم کردی روم؟

چشمامو خمار کردم و با عشوه گفتم:

- می خوام بخورمت هلو!

خودشو بیش تر لوس کرد و با لحن حاوی اعتماد به نفس گفت:

- از همون اولشم معلوم بود بهم نظر داری.

ابروهامو تو هم کردم:

- خفه شو بابا! نِی قلیون.

خودم خندم گرفت با این لفظ حسابی زدم تو بُرجَکش. احساس کردم کلاس ساکت شده به استاد نگاه کردم که با غضب به ما دو تا زُل زده بود. تا دید دارم نگاهش می کنم گفت:

- انشاا... تموم شد دیگه؟!

همه دخترا به سمت ما برگشتن. بدون حرفی فقط نگاه کردم. ترانه پیش دستی کرد:

- ببخشید استاد ادامه بدید.

سری از روی تاسف تکون داد و دوباره شروع کرد به سخنرانی. بالاخره یه ربع به پنج از بس التماس کردیم رضایت داد که بریم. به محض خروج راهم رو به سمت راه پله کج کردم، ترانه دستمو گرفت:

- کجا عتیقه؟

- عتیقه خودتی. یعنی چی کجا؟ خب بریم دیگه!

دستشو به سمت صورتش گرفت و گفت:

- با این قیافه؟

منظورش این بود که بریم سرویس بهداشتی تا خانوم تجدید آرایش کنن. با خواهش گفتم:

- به خدا خوشگلی ترانه. همه چیت خوبه.

چشماشو که مثل چشمای گربه بود نازک کرد.

- خواهش مهناز جونم. قول می دم یکی دو دقیقه بیشتر طول نکشه.

و دستمو گرفت و به سمت سرویس بهداشتی کشوند. منم با غرغر گفتم:

- آره جون عمت! کمتر از یه ساعت شد اسممو عوض می کنم.

درو باز کرد و دو تایی با هم وارد شدیم. ماشاا... مثل این که یه وعده کلاس هم این جا برگزار می شد. انگار همه بچه ها به خاطر اومدن به این جا داشتن یه ساعت التماس استادو می کردن. ترانه خندید و گفت:

- حالا می خوای اسمتو چی بذاری؟

- چی؟

کیفشو به دستم داد:

- حواست کجاس؟ میگم اگه زودتر از یه ساعت آماده بشم اسمتو چی می ذاری؟!

در حالی که نگاهم به دخترهای دیگه بود:

- می ذارم سپهر رسولی.

با صدای بلند خندید و گفت:

- خیلی باحال می شه معلومه بهش فکر می کنیا نه!

قیافمو ترش می کنم و عق می زنم. باز می خنده و کیف لوازم آرایشش رو در میاره.

سپهر رسولی! بی خیال ارزش توضیح دادنم نداره. پَد پنککم رو در میارم و فقط زیر چشمامو می کشم و رژم رو تجدید می کنم. می شینم روی نیمکت و منتظر عروس خانوم می شم. ابتدا دور چشمشو تمیز کرد و بعد مشغول کشیدن خط چشم و مداد مشکی و نقره ای و همه مخلفاتِ ممکن که به چشم مربوطه. چه اعصابی داره این! حالا واجب بود حرف هم بزنه.

- کیوان میگه رنگ روشن بهم نمیاد. راست میگه؟

دستمو روی صورتم گذاشته بودم و از بین انگشت شست و اشارم نگاهش می کردم. با علامت سر حرف کیوان دیلاق رو تایید کردم. نگاهشو ازم گرفت:

- هر دوتون غلط کردین. حسودیتون می شه پسرا به من نگاه کنن.

پشت چشمشو کشید و بعد نوبت دنبالش بود. ادامه داد:

- میگم به نظر تو با فرشید برم مهمونی کلاسم بیشتر حفظ می شه یا کیوان؟

با این که فرشید خوش تیپ تر بود اما از لج ترانه گفتم:

- کیوان.

- خاک تو سر سلیقت مهناز. حیف فرشید نیست؟

یهو جیغ کشید. کُفری گفتم:

- چی شد؟

با لوس بازی دستمالی برداشت:

- یکی نشدن. تا به تا شد.

روشو به طرفم کرد:

- نه؟!

تابلو دنباله های خط چشمش تا به تا بود اما حوصلم سر رفته بود گفتم:

- نه خوبه.

چشماشو گرد کرد یه نگاه به آینه انداخت و دوباره به من:

- مگه چشمای تو کجه دختر؟! به این ضایعی!

و شروع کرد به پاک کردن. با کلافگی گفتم:

- ترانه من ساعت هفت بلیت دارم. تو رو خدا زودتر.

- اوه. حالا کو تا هفت؟

- باید برم خوابگاه وسایلمو جمع کنم یا نه؟

- امروز تو چته؟ بی حوصله ایا!

سرمو به طرف راست خم کردم و دستمو تکیه گاهش:

- اصلا دوست ندارم تنها سوار اتوب*و*س شم. وقتی نسرین هم باشه بیشتر حال می ده.

روشو به سمتم کرد:

- خوب شد؟

- آره بابا خوبه.

جواب داد:

- بی خیال. نشستی بلوتوثتو روشن کن تا خونه حالشو ببر.

خم شد و رژ گونش رو برداشت. جواب دادم:

- که فیلمای مبتذل بگیرم!

چشماشو تنگ کرد:

- آخ بمیرم که تو چقدرم از این دست فیلما بدت میاد!

دو تایی با هم خندیدیم.

پرسیدم:

- راستی مهمونی کجا قراره بری؟!

لبخند زد و گوشه چشمی نگاه کرد:

- دیدم نپرسیدی شک کردم. آخه مهناز و بی تفاوتی؟!

ادامه داد:

- شاهین پسر خالم از لندن اومده. می خواد مهمونی بده اونم فقط به دوستاش منو هم دعوت کرده و گفته با بوی فِرندَم برم.

زیر لب گفت:

- بدبخت خارج ندیده.

این بچه اصلا واسش فرقی نمی کرد، حتی غیبت فک و فامیلاشم می گفت. جواب دادم:

- چشمتون روشن! تو ترم تابستون برمی داری؟

فورا جواب داد:

- نه بابا حوصله داری! تو این وحش گرما کی اعصاب درس و کلاس داره!

حالا نوبت موهاش بود که مرتبشون کنه. پرسید:

- تو چی؟

-بذار ببینم این ترم چه می کنم. ترم پیشو که گند زدم.

ساعت پنج و ربع شده بود یعنی ما نیم ساعت بود که این جا بودیم. دستشویی هی پر و خالی می شد اما ترانه همچنان پای ثابت آینه بود. با عصبانیت گفتم:

- ترانه بس کن دیگه!

دوید به سمت کیفش:

- ببخشد ببخشید. رژمو بزنم بریم.

رژ لبش رو هم زد و دو تایی خارج شدیم. کیفشو رو دستش جا به جا کرد:

- خب خانوم رسولی برنامه چیه؟

با عصبانیت گفتم:

- رسولی و زهرمار! بار آخرت باشه ها.

با صدای بلند خندید. کامیار که از بچه های ترم بالایی بود و بر حسب اتفاق ترانه جان با ایشون هم رفاقت کوتاه مدتی رو پشت سر گذاشته بودن، با صدای کشداری رو به ترانه گفت:

- جــــــون!

بدون این که بهش توجهی کنیم از کنارش رد شدیم. با کنایه گفتم:

- چی شد؟! سرد برخورد کردی؟

قیافه حق به جانبی گرفت و کمی مقنعش رو مرتب کرد و با صدای کلفت گفت:

- اون دیگه یه مهره سوخته س، واسم نفعی نداره.

این بار من خندیدم. سرویس واحد دانشگاه داشت از جایگاه خارج می شد که هیجان زده به سمتش دویدم و پریدم بالا، اما ترانه با طمانینه و کلاس تمام سوار شد و کنارم نشست.

- خاک تو سرت مهناز که مایه آبروریزی خجالت نمی کشی می دویی؟ خب این نشد با سرویس بعدی می رفتیم!

خودمم از این حرکت سبُکم خندم گرفت. خب جوگیر شده بودم دیگه. بعد از این که از سراشیبی خارج و وارد جاده هراز شدیم رو بهم گفت:

- حالا چه اصراری هست بری خونتون؟ همش دو هفته دیگه تا امتحانا مونده.

با تعجب گفتم:

- دو هفته کمه؟

- خب بیا خونه ما با هم درس بخونیم.

نیشخندی زدم:

- حتما هم ما با هم می تونیم درس بخونیم! نه عزیز برم خونه شرایط بهتری دارم.

توی دلم به این حرفم خندیدم.

میدون قائم پیاده شدم و همدیگه رو ب*و*سیدیم. داخل خیابون خوابگاه که شدم با مهران داداشم که یک سال از من کوچک تر بود تماس گرفتم بعد از هفت هشت تا بوق در حالی که نفس نفس می زد جواب داد:

- بله؟

- سلام. خوبی؟ کجایی؟

- سلام. سالن.

- داری چی کار می کنی؟

صدای نفسش واسه ثانیه ای قطع شد:

- داریم تمرینِ یه قل دو قل می کنیم واسه فردا مسابقه داریم.

خندیدم:

- چته چرا عصبانی هستی؟

- هیچی. کی میای؟

- ساعت هفت بلیط دارم. چطور؟

- همین طوری. نزدیک بودی بگو بیام دنبالت.

- باشه. اتفاق خاصی که نیفتاده؟

صداش حالت خشکی گرفت:

- اگه جداییشونو فاکتور بگیریم، نه اتفاق خاصی نیفتاده.

با این که توقع طلاق بابا و مامان رو داشتم اما دلم ریخت. فقط همینو کم داشتم تا بیش تر گوشه گیر شم. پرسیدم:

- الان پیش کی هستی؟

- الان که تو سالنم، ولی کلا خونه خودمون با مامان.

با تعجب گفتم:

- بابا چی؟

- بابا هم هست. زندگی خوب و خوشی داریم.

همه رو برق می گیره ما رو ننه ادیسون.

اینم دور از انتظار نبود. مامان جایی رو نداره بره خونه هم که به اسم باباس. کلافه گفتم:

- من نمی دونم چرا شارژمو واسه صحبت با تو هدر می دم. کاری نداری؟

- از اولشم نداشتیم. خداحافظ.

و منتظر جواب من نشد. پشت در رسیدم زنگ رو زدم. صدای خانم نعمتی، سرپرست، اومد:

- بله؟

- باز کن. مهناز ناصری ام.

خوابگاه ما، در واقع پانسیون ما متشکل از هشت تا اتاق بود که اتاق ما طبقه اول از بالا انتهای راهرو، رو به خیابون که درب خوابگاه توش قرار داشت بود. یه سوییت دو خوابه هم سر دیگه حیاط بود. جمعا تو هر اتاقی چهار الی هشت نفر می شدیم که بسته به اندازه اتاق متغیر بود. اتاق ما شش نفره بود. سه تختخواب دو طبقه که تختخواب من و المیرا - که من طبقه بالایی بودم - نه رو به روی در بود نه پنجره، کلا تو نقطه کور اتاق بودیم.

الهه توی اتاق بود. بقیه رفته بودن. سلام کردم و خودم رو انداختم روی تخت المیرا. جواب سلامم رو داد و پرسید:

- ساعت چند می ری؟

- شیش و نیم.

- پس زودتر پاشو وسایلتو جمع کن. با هم بریم. من می رم میدون وامیستم.

از جام بلند شدم. ساکم رو قبل از کلاس جمع کرده بودم. فقط باید آرایشم رو تمدید می کردم. جلوی آینه قدی ایستادم، آرایشم خوب بود فقط باید چشمامو مشکی تر می کردم. در کمد دیواری رو باز کردم و نگاهی به مانتوهام انداختم رو به الهه:

- کدومو بپوشم که بیشتر بهم بیاد؟

از جاش بلند شد و در حالی که نگاهش به مانتوها بود گفت:

- دوست داری چطور به نظر بیای؟

خندیدم و گفتم:

- پسر کُش!

با صدای بلند خندید و بهم نگاه کرد:

- مهناز توام؟

ادای گریه در آورد و دستشو جلوی دهنش گذاشت:

- کی تو رو خرابت کرد؟!

زدم پشتش:

- بگو کدومو بپوشم؟

قیافه جدی گرفت و دستشو تکون داد:

- متاسفم شما با این لباسا عمرا پسرکش بشی.

بعد پاشو گذاشت لبه کمد و رفت بالا و از آخرین ردیف مانتوی سفید تترون نسرین رو برداشت و به سمتم گرفت:

- این خوبه، نه تنها پسرکش می شی دخترکش هم می شی خودتم کشته می شی.

خندیدم و مانتو رو ازش گرفتم. این تنها مانتوی نسرین بود که اندازم می شد. آخه این از بقیش گشادتر بود. البته من زیاد چاق نبودما! نسرین زیادی لاغر بود. لباسامو عوض کردم و با الهه رفتیم اتاق سرپرستی. بعد از دقایقی سرویس آژانس اومد و دو تایی به طرف میدون هزار سنگر به راه افتادیم.

الهه میدون پیاده شد و من رفتم ترمینال. ساعت از هفت گذشته بود که سوار اتوب*و*س شدم و به سمت خونه راهی شدم.

پدرم مکانیک بود و با من هجده سال اختلاف سنی داشت مادرم هم ازم شانزده سال بزرگ تر بود. فکر کنم با این توضیح مختصر دلیل بچه بازی پدر و مادرم تا حدی روشن شده باشه. قدم یک متر و شصت وزنم هم بالای شصت، البته آخرین بار که خودمو وزن کرده بودم عید بود که قاعدتا الان کم تر شده بود چون به ظاهر لاغرتر شده بودم. سبزه، چشم و ابرو مشکی مهران هم کپی من. البته اون لاغر و قد بلندتره. یه دانشجوی نسبتا تنبلم که ترم قبل یعنی ترم اول مشروط شده بودم. البته از لحاظ ذهنی خنگ نبودم به خودم زحمت خوندن نمی دادم. در این موردم مهران کپی من. جدا از اون هیچ وقت شرایط خونه مساعد نبوده. چون از سیصد و شصت پنج روز سال مامان و بابا سیصد و شصت روز با هم قهر بودن. اون پنج روزش رو هم احتمالا یادشون می رفته که زن و شوهرن. الان هم که طلاق گرفتن. ما هیچ فامیلی نداریم چون مامان و بابا به خاطر این که با هم فرار کرده بودن از جانب خونواده هاشون طرد شده بودن.

- بیا دخترم نون و پنیر.

از فکر بیرون اومدم. پیرزنی که کنارم نشسته بود داشت بهم نون و پنیر تعارف می کرد.

- مرسی نمی خورم.

- دستام تمیزه ها!

لبخند زدم:

- عادت ندارم توی ماشین چیزی بخورم.

قبل از این که دوباره تعارف بزنه هندزفریمو گذاشتم توی گوشم و به بیرون زل زدم. طبق معمول به یکی از آهنگای گوگوش گوش می دادم. نه این که از گوگوش خوشم بیاد بیش تر از خود متن آهنگ خوشم می اومد. ساعت از یازده شب گذشته بود که اتوب*و*س برای صرف شام جلوی یک رستوران بین راهی توقف کرد. عادت نداشتم چیزی بخورم البته پولی هم دیگه ته کیفم نمونده بود. یه رانی هلو خریدم و رفتم نمازخونه. آینه جیبیمو در آوردم، نگاهی به صورتم انداختم همه چی به قول ترانه میزون بود. شالمو مرتب کردم و رژ لبم رو هم پر رنگ تر. بیست دقیقه ای گذشت اومدم بیرون بند کفشامو بستم و کنار اتوب*و*س منتظر ایستادم. جوونی که از مسافرای اتوب*و*س بود به سمتم اومد و کنار ورودی ایستاد و زل زد بهم. زیر این مدل نگاه ها معذبم مخصوصا وقتی تنهام. باز حالا اگه طرف قیافه داشته باشه یه چیزی! یارو سیاه ِ تاس معلوم هم بود سربازه. با صدای نخراشیده ای رو بهم گفت:

- دانشجویی؟

سرمو به نشونه تایید تکون دادم و قبل از این که ادامه بده از اتوب*و*س فاصله گرفتم. احساس کردم کسی پشت سرم داره میاد. گوشه چشمی نگاه کردم خودش بود. پرسید:

- بچه کجایی؟

یهو با غیظ نگاهش کردم. خودش حساب کار دستش اومد چون ازم فاصله گرفت. نمی دونم چرا یکی مثل ترانه این همه پیشنهاد از پسرهای خوش تیپ داشت و من! البته چیز عجیب و دور از انتظاری نبود. خب ترانه از همه لحاظ از من سر بود. قیافه، تیپ، ثروت و سر زبون و ... من چی!؟ یه دختر چاق و تنبل و گوشه گیر و از لحاظ خونواده هم که بی ثبات. احساس می کردم اگه بچه ها پی به شرایط خانوادگیم ببرن سوژه می شم. صدای شاگرد راننده که انگار حنجرش لوله بخاری بود توی محوطه پیچید. سریع رفتم و سر جام نشستم. به گوشی مهران اس دادم:

- نیم ساعت دیگه می رسم.

از جام بلند شدم و کنار صندلی راننده ایستادم:

- آخر کمربندی پیاده می شم.

پیاده شدم و چشم چرخوندم مهران در حالی که به موتورش تکیه داده بود دستاشو به دو طرفش باز کرد و بلند فریاد زد:

- هموطن خوش آمدی.

نزدیکم شد و محکم زد پشتم.

- چطوری مزمز؟

شاکی گفتم:

- دردم گرفت مهران چه خبرته؟

به هم دست دادیم و به سمت موتورش به راه افتادیم.

دور کمرشو محکم چسبیدم.

- مهران جون مامان یواش تر برو. شالم از سرم افتاد!

اما گوشش بدهکار نبود هر دقیقه تک چرخ هم می زد با وجود ساکی که بینمون بود به سختی خودمو خم کرده بودم به سمتش تا نیفتم. به خونه که رسیدیم در حالی که پیاده می شدم محکم زدم پشت گردنش و گفتم:

- هر وقت از زندگی سیر شدم دوباره سوار موتورت می شم.

نیشخندی زد.

- یعنی هنوز زندگی رو دوست داری؟

حالم گرفته شد. راست می گفت ما خیلی پوست کلفت بودیم که هنوز به زندگی ادامه می دادیم.

لامپا خاموش بود. از مهران تشکر کردم و به اتاقم اومدم. با دیدن منظره رو به روم اومدم بیرون. مهران هنوز توی هال بود انگار توقع داشت که برگردم. با تعجب گفتم:

- چرا مامان تو اتاق منه؟

خندید:

- مثل این که طلاق گرفته ها! توقع که نداری هنوز اتاقاشون یکی باشه.

این حرفو زد و به اتاق خودش رفت. بله من با مادرم هم اتاقی شده بودم. یه تخت دیگه هم رو به روی تخت من سمت دیگه اتاق بود و مادرم اون جا خوابیده بود. من نمی دونم این دیگه چه مسخره بازیه؟!

فقط مانتومو در آوردم و خزیدم زیر پتو و خوابم برد.

****

فصل دوم

شیشه رو پایین دادم و هوای مطبوع صبحگاهی تابستونی رو داخل ریه هام کردم. آقا کسری با خشکی تمام گفت:

- شیشه رو بدین بالا سرما می خورین!

در همون حالت با لبخند گفتم:

- هوای به این گرمی سرما کجا بوده؟!

انگار گوشاش کر بود چون دوباره حرفشو با همون لحن تکرار کرد، مثل نواری که به عقب برگشته باشه:

- شیشه رو بدین بالا سرما می خورین!

انگار حرف زدن با این تانکر بی فایده بود. شیشه رو دادم بالا و تکیه دادم. تو این یک ساله که دانشجو بودم تا به حال بابلسر نیومده بودم. این اولین بار بود زیاد به محله ها آشنایی نداشتم. کنجکاوی هم به خرج نمی دادم که اسم خیابون و کوچه حفظ کنم. اصراری هم به دونستن بیش تر نیست هر وقت خواستم برم بیرون با زهرا تماس می گیرم.

رو به کسری پرسیدم:

- شما با خانوم شریفی نسبتی دارین؟

جوابی نشنیدم. با خودم گفتم نکنه کره یا گوشاش سنگینه؟! شونه هامو بالا انداختم و به بیرون خیره شدم. به گوشی زهرا پیام دادم:

- این یارو کَره؟

جواب داد:

- کسری رو می گی؟ نه بابا کلا کم حرف می زنه.

وارد یه کوچه شدیم که اون ته مَها سبزی چشم نواز دریا دیده می شد. کوچه سنگ و خاکی بود و باریک، احساس می کردم اگه کسری واسه یه لحظه تعادلش رو از دست بده آینه ب*غ*لای ماشین اسقاطیش به دیوار می خورن و کنده می شن. تقریبا وسطای کوچه کمی گشادتر می شد هنوز تا ته کوچه کلی راه بود. توی همین قسمت گشادتر یه در بزرگ و سنگین شبیه در قلعه بود آدم از دیدن بیرونش وحشت می کرد خدا داخلشو ختم به خیر کنه. کسری تندی از ماشین پرید پایین و درو باز کرد. سرمو همون داخل ماشین خم کردم و از شیشه جلو سعی کردم داخلو دید بزنم اما زیاد موفق نشدم. چند دقیقه ای گذشت و کسری سر و کلش پیدا شد نشست پشت فرمون و آهسته داخل حیاط شدیم. استرسی که می شم ته دلم خالی می شه و پیچ می خوره. با دیدن منظره باغ روی صندلی عقب ماشین یخ می زنم. یه باغ خیلی بزرگ زیبا ولی وهم انگیز مثلا تابستونه اما کلی برگ خشک شده روی زمینه انگار سال ها پاییز و بهار با هم مخلوط شده بودن و کسی دست به سر و روی باغ نکشیده بود. درِ سمت من توسط کسری باز شد.

- بفرمایین خانوم ناصری.

به خودم اومدم و از جام کنده شدم بدون این که به کسری نگاه کنم در حالی که چشم می چرخوندم تا زیبایی باغ رو توی یه نگاه تجزیه و تحلیل کنم گفتم:

- ممنون.

یه استخر خیلی بزرگ درست وسط حیاط بود که توش ل*ج*ن بسته بود و روش کلی برگ بود، یه عمارت بزرگ و قدیمی سر دیگه باغ بود که با جایی که من ایستاده بودم فاصله زیادی داشت و یه ساختمون نسبتا نوساز و کوچک تر هم همین ابتدا وجود داشت به غیر از محوطه کوچکی جلوی هر ساختمون و اطراف استخر سر تا سر باغ پر بود از درختان کاج. احساس کردم کسی پشت پنجره اتاق زیر شیروانی عمارت قدیمی ایستاده وقتی متوجه نگاه من شد از پنجره فاصله گرفت. رو به کسرا گفتم:

- کسی اون جا زندگی می کنه؟

کسری با سردی جواب داد:

- نه.

و قبل از این که ادامه حرفمو بزنم با تحکم گفت:

- لطفا در مسائلی که به شما مربوط نیست دخالت نکنین.

خیلی بهم برخورد تصمیم گرفتم اصلا با این مرد خشن همکلام نشم. جلو جلو به سمت ساختمون نوساز راه می رفت. سرمو به سمت تراس گرفتم. پیرزنی خوش استایل عصا به دست با مَنِشی شاهانه و نگاهی مغرور به من زل زده بود بی اختیار در حین راه رفتن سرمو به نشونه سلام تکون دادم و از زیر تراس رد شدیم و دیگه ندیدم جواب سلاممو داد یا نه!

البته ساختمون نوساز که می گم همچین تازه و نو نبود! نسبت به عمارت ته باغ تازه بود واِلا این هم دست کم از زیر خاکی نداشت.

****

فصل سوم

دستامو محکم روی گوشم گذاشتم. خیر سرم اومده بودم خونه درس بخونم اما از روزی که اومدم همش شاهد متلک های مامان و بابا به هم بودم. این دو هفته بهم زهر شده بود خدا رو شکر که فرداش قرار بود برگردم. دستامو که همچین حجاب خوبی برای نشنیدن صداها نبود رو از روی گوشام برداشتم احساس کردم صدای یکیشون قطع شده. از اتاقم اومدم بیرون. مامان روی راحتی جلوی تلویزیون نشسته بود و داشت گریه می کرد. به سمت آشپزخونه رفتم و از یخچال لیوان آبی برداشتم. لیوان آب رو به دستش دادم ازم گرفت.

- مرسی مهناز جون.

روی مبل کناری نشستم.

- بازم دعوا؟! خسته نشدین؟

لیوان رو روی میز گذاشت و با انگشتای ظریفش شروع کرد به مالیدن شقیقه هاش.

- خجالتم نمی کشه!

پرسیدم:

- مگه بابا چی می گفت؟

قیافه حق به جانبی گرفت.

- به من میگه بیا بریم خونه دوستم مهمونی!

طوری نگاهم کرد که انگار منتظر بود طرفشو بگیرم اما من با خونسردی گفتم:

- خب باهاش برو.

چشماشو گرد کرد:

- هیچ معلوم هست چی میگی؟ مثلا ما از هم طلاق گرفتیما!

از کوره در رفتم.

- طلاق!؟ کو؟ من که جدایی نمی بینم! خجالتم خوب چیزیه!

از جام بلند شدم و در حالی که از عصبانیت پامو به زمین می کوبیدم به سمت اتاقم اومدم و در رو بستم. از توی اتاق داد زدم:

- این دفعه برم دیگه برنمی گردم تا شما دو تا بچه تکلیفتونو روشن کنید.

به نظرم از مامان من پرروتر تو عالم وجود نداشت. طلاق گرفته بود اما همچنان داشت تو خونه پدرم زندگی می کرد. از پول بابام که خرج می کرد هیچ، مهریش رو هم می خواست و از پدرم هم بدبخت تر وجود نداشت که اول زنشو طلاق داده بعد داره مهریش رو می ده.

به گوشی نسرین پیام دادم:

- بلیط واسه ساعت چنده؟

جواب داد:

- ساعت هشت صبح. کاش قبول می کردی امروز می رفتیم.

منم از خدا خواسته جواب دادم:

- باشه. زنگ بزن تعاونی اگه داره امروز می ریم.

یه ربع بعد به گوشیم اس داد:

- ساعت هشت امشب حرکت.

به ساعت نگاه کردم ساعت سه بود. وسایلمو جمع کردم و لباسامو از رو بند برداشتم. به گوشی مهران پیام دادم:

- از بابا واسم پول بگیر. امشب می رم.

فورا زنگ زد. جواب دادم:

- جانم؟

- سلام. چی شد؟ مگه فردا نمی خواستی بری؟

- چرا، اما به دلیل صمیمیت خانواده امشب می رم که دلم بیش تر تنگ شه.

- لوس نکن خودتو! چیزی شده باز؟

- همون شرایط همیشگی. حالا واسم پول می گیری یا نه؟

- چقدر می خوای؟

- زیاد بگیر تابستونم می مونم.

با صدای بلند خندید:

- بابا هم داد!

و بعد ادامه داد:

- بعد از دانشگاه می رم گاراژ هر موقع خواستی بری بگو خودم میام می برمت.

****

نتونسته بود زیاد واسم پول بیاره. همون قدر هم که کنده بود خودش کلی بود. البته بابا آدم خسیسی نبود، این چند وقته یه خرده دستش تنگ بود. چند دقیقه ای منتظر موندیم تا نسرین هم برسه بعد از مهران خداحافظی کردم و سوار اتوب*و*س شدیم.

نسرین با خنده گفت:

- چه تیپی زدی!

زدم به پیشونیم:

- آخ دیدی چی شد؟

طفلک با ترس گفت:

- چی شد؟

- مانتوتو جا گذاشتم.

با یه حالت خنده داری نگاهم کرد:

- مانتوی من دست تو چی کار می کرد؟!

- می خواستم بیام این جا پوشیدم.

- کدومو؟

- سفیده.

- ای درد! گذاشته بودم هوا گرمی بپوشمش.

بعد با محبت گفت:

- اشکال نداره حالا همش سه هفته می خوایم بمونیم اون جا.

با خونسردی گفتم:

- واسه تو نگفتم که! خودم می خوام تابستون اون جا بپوشم.

با تعجب گفت:

- مگه ترم تابستون برمی داری؟

- اوهوم.

- پول ریختی به حساب دانشگاه؟

با تعجب گفتم:

- پولِ چی؟

- یه مقدار باید پول بریزی تا تابستون سایت انتخاب واحد واست باز بشه که دیگه فرصتش تموم شده.

تو صندلیم فرو رفتم:

- وای!

فصل چهارم

کسری ساکم رو گذاشت پشت در. چند ثانیه بعد خانومی حدودا چهل، چهل و پنج ساله اومد نزدیک و ساکم رو برداشت. سلام کردم، جوابی زیر لب گفت و با دستش هدایتم کرد که داخل بشم. با دو دستم کیف دستی کوچکم رو جلوی شکمم گرفته بودم. یه سالن نسبتا بزرگ که پر بود از تابلوها و اشیا با طرح های قجری، مبل های سلطنتی، پرده های ضخیم و قهوه ای سوخته با کتیبه های هخامنشی. طرح کلی خونه قهوه ای بود، بیشترش هم تیره. کلا دکور ناشیانه بود، انگار هدف فقط گذاشتن اشیا گرون قیمت بوده و فخر فروشی. حال و هوای خونه بوی مرگ می داد. حتی پرده ها رو هم جمع نکرده بودن که لااقل نور بیرون فضای خونه رو زنده کنه. یکی نیست به من بگه تو حرف نزنی می میری؟! رو به اون خانوم گفتم:

- چرا پرده ها رو جمع نمی کنی؟ این جا خیلی تاریکه!

جواب داد:

- خانوم نمی ذارن.

پرسیدم:

- چرا؟! آخه روشن تر باشه قشنگیِ خونه بیش تر به چشم میاد که!

یهو صدای خش داری از پشت سرم گفت:

- اون پرده ها هیچ وقت کنار نمی رن.

یا حضرت فیل! از نزدیک خیلی وحشتناک تره. شبیه مومیاییه. نفسم توی سینم حبس شد. همون پیرزنه روی تراس بود. چند تا پله پایین اومد و همون جا روی راه پله ایستاد. همین طوریش که از من بالاتر ایستاده بود سرش رو هم بالا گرفت و به سختی به من نگاه کرد:

- اسمت چیه؟

به جون خودم اسممو یادم رفت. همین طوری نگاه کردم. خانومه به پهلوم زد:

- خانوم با شماست.

به خودم اومدم:

- مهناز.

دوباره با همون حالت پرسید:

- چند سالته؟

- نوزده.

- خیلی جوون نیستی برای کار کردن؟!

سرمو پایین انداختم و در دلم خونوادم رو سرزنش کردم. جواب دادم:

- به پولش احتیاج دارم.

سرشو تکون داد و در حالی که دوباره به سمت اتاق های بالایی می رفت با صدای بلند گفت:

- زری اتاقو به مهناز نشون بده.

زری خم شد و ساکم رو از روی زمین برداشت گفت:

- به دنبالم بیاین.

فصل پنجم

- مهناز یه چیزی!

هدفونو از گوشم در آوردم:

- چیزی گفتی؟

نسرین - من تا به حال این موقع شب تو راه نبودم. حالا ماشین از کجا گیر بیاریم؟

نسرین یک سال از من جلوتر بود اما به دلیل این که تو اکثر درساش در جا زده بود می شد گفت فقط ده دوازده واحد جلو بود.

راست می گفت ما همیشه طوری حرکت می کردیم که هوا روشنی این ور می رسیدیم اما این دفعه ساعت دوازده یک شب می شد. ساری رو که رد کردیم فکری به سرم زد. سریع با ترانه تماس گرفتم. کلی بوق خورد بعد زمانی برداشت که فکر کردم خوابه و می خواستم قطع کنم. در حالی که مثل همیشه اول صدای قهقهش اومد جواب داد:

- جونم عشقم؟

- مرگ! سلام.

- سلام خوبی؟

- مرسی. ترانه جون زیاد شارژ ندارم. کجایی؟

صدای بوق اشغال اومد. تا خواستم فحش بدم گوشیم زنگ خورد. ترانه بود، فوری جواب دادم:

- در به در چرا قطع می کنی؟

خودشو لوس کرد:

- خب، خودت گفتی شارژ نداری دیگه!

خندم گرفت:

- قربونت جیجر. حالا بگو کجایی؟

با یه حالت کش دار و با منظوری گفت:

- با شاهینم. چطور؟

به یادم اومد که شاهین پسر خالشه. بی تفاوت گفتم:

- یعنی نمی تونی بیای دنبالم؟

با نگرانی گفت:

- کجایی؟

- تو راهم تا بیست مین دیگه می رسم.

- باشه میام. اتفاقا ما هم بیرونیم.

- مرسی ناناز. پس میدون هزار سنگر منتظرم باش.

با خنده گفت:

- به روی چشم. منتظر هستیم.

رومو به سمت نسرین کردم. شبیه گاوهای وحشی شده بود انگار داشت منو پارچه قرمز می دید و می خواست شاخم بزنه. ناخودآگاه لبخند زدم. یهو قاطی گفت:

- واسه چی زنگ زدی به اون لک لک؟! مگه خودمون این جوری ایم؟

و مچ دستشو کج کرد. از لفظش خندم گرفت:

- راست میگیا! ترانه خیلی شبیه لک لکه.

و با صدای بلند خندیدم.

نسرین با عصبانیت:

- کوفت. زنگ بزن بگو نمی خواد بیاد.

با خنده از جام بلند شدم:

- حالا که زنگ زدم.

کمی خودمو به سمتش خم کردم:

- خاک تو سرت داره با پسر خالش میاد. بذار ببینیم چه شکلیه!

لباشو غنچه کرد. کمی فکر کرد و بعد با حالتی که انگار به نتیجه رسیده باشه گفت:

- وای به حالت اگه پسره زشت باشه!

اونم از جاش بلند شد. سرعت اتوب*و*س کم شد. شاگرد راننده داد زد:

- هزار سنگر.

و دوباره تکرار کرد. به اتفاق نسرین پیاده شدیم. با فاصله کمی از ما 206 آلبالویی ترانه پارک شده بود. به محض این که شاگرد راننده ساکم رو از ب*غ*ل ماشین در آورد ترانه و شاهین هم از ماشین پیاده شدند. نگاه گذرایی به شاهین انداختم و به سمت ترانه دویدم. همدیگه رو ب*غ*ل کردیم. بعد از تو ب*غ*لش در اومدم و رو به شاهین سلام کردم. نسرین هم با هر دوی اونا سلام کرد. شاهین یه جوون نسبتا بلند قد، حدودا بیست و هفت هشت ساله سفید پوست چشمای قهوه ای روشن با موهای خرمایی مجعد، تقریبا شبیه به ترانه بود و قدش با ترانه که کفش پاشنه ده سانتی پاش کرده بود برابری می کرد. شاهین پشت فرمون نشست و ترانه هم کنارش من و نسرین هم پشت نشستیم. در حالت عادی که بی ریخت بودم، با گذشت چند ساعت توی اتوب*و*س قشنگ آرایشم ماست شده بود و صورتم کپک زده بود. من مونده بودم شاهین به چی من هر دقیقه از آینه ماشین زل می زنه؟ احتمالا داشت توی دلش دختر خاله خوشگلشو به خاطر دوستی با من سرزنش می کرد.

با صدای ترانه به خودم اومدم:

- مهنازی! بریم خونه ما؟

فورا جواب دادم:

- نه عزیز. تا همین جاش هم مزاحم شدم بسه.

قیافش رو لوس کرد:

- چه مزاحمتی؟ نکنه دوست نداری بیای؟

مهربون نگاهش کردم:

- نه دیوونه! باید برم خوابگاه. ناسلامتی فردا اولین امتحانه. ایشاا... یه شب دیگه.

هر چند به ظاهرش می خورد راضی نشده باشه اما گفت:

- قول دادیا!

بهش لبخند زدم. جای تعجب داشت که شاهین اصلا حرف نمی زد. اگه موقع سلام کردن صداشو نشنیده بودم. مطمئن می شدم که لاله. رو به ترانه گفت:

- کدوم طرف برم؟

ترانه هم بهش آدرس خوابگاه رو داد.

ابتدا نسرین پیاده شد. در حالی که داشتم پیاده می شدم رو به ترانه گفتم:

- بازم شرمنده که مزاحم شدم.

ترانه مشکوک نگاهم کرد:

- چی شده تو جوجه مودب شدی هی تعارف تیکه پاره می کنی؟!

با دست زدم پشت سرش:

- گمشو لــــوس!

شاهین هم خندش گرفت. رو به اونم تشکر کردم، با طمانینه جواب داد:

- خواهش می کنم وظیفه بود.

از ماشین پیاده شدم. خندم گرفته بود. چه وظیفه ای؟