رمان جادو (جلد دوم نفرین یک جسد) به قلم دل آرا دشت بهشت

ژانر : #عاشقانه #ترسناک

خلاصه :

داستان در مورد دختریه که به خاطر درآوردن خرج خودش وارد یه خونه میشه تا همدم یک زن میانسال باشه،اما متوجه میشه اون خونه زیاد شرایط طبیعی نداره…

مهناز دانشجوی سال اول مدیریت صنعتی دانشگاه شمال- آمل بود. نوزده سالش و یه برادر به اسم مهران داره که یکسال از مهناز کوچک تره. مهناز و مهران با مادر و پدرشون اختلاف سنی کمی دارن و رفتار مادرشون قابل تحمل نیست. پدر و مادر اونها مثل یک شوخی از همدیگه جدا شدن و رفته رفته جدی شد و تلاش مهناز و مهران برای به هم رسوندن اونها بی نتیجه موند. از طرفی چون مادر اونها مهریه اش رو هم دریافت می کنه دست پدرشون خالی میشه و مهناز برای در آوردن خرج خودش با کمک دوستانش زهرا و ترانه دنبال کار می گرده و عاقبت پرستاری از زنی رو گردن می گیره که از آشنایان دور زهرا بوده. توی یک باغ قدیمی توی یکی از محله های بابلسر.

ظاهرا یک پیرزن تنها به همراه یک کلفت و و یک راننده ی در واقع همه کاره تو اون خونه زندگی می کردن. مهناز از روز اول متوجه چیزهای عجیب و غریبی توی اون باغ میشه و حتی حضور یک نفر دیگه رو هم حدس میزنه و پس از گذشت تقریبا یک ماه متوجه نفر چهارمی تو اون خونه می شه که کسی نیست جز شوهرِ خانوم که همه فکر می کنن ناپدید شده.

قضیه به همین جا ختم نشد و مهناز به دنبال کشف سِر مرگ دخترِ خانوم می افته و با توجه به اینکه در طی این مسیر حجاب از چشم های مهناز برداشته می شه، اون می تونه بعضی چیزها رو هم ببینه که دیگران نمی بینند مثل دیدن روحِ لیدا- دخترِ خانوم.

مهناز این موضوع رو با سروش پسرِ خانوم هم در میون میذاره اما این قضیه چندان کمکی به اون نمی کنه و مهناز مجبور می شه تا حدودی جریان رو برای دوستش زهرا باز کنه.

در طی داستان یکی از همکلاسی های مهناز به اسم سپهر رسولی که از ترم اول دلبسته ی مهناز میشه مدام همراه اونه. حتی با اینکه مهناز کوچکترین توجهی بهش نمیکنه!

بالاخره اصرار سپهر باعث میشه که مهناز تا آخر تابستون به سپهر وقت بده که خودش رو به مهناز ثابت کنه.

در انتهای داستان مهناز با کمک دوستش زهرا تصمیم به کندن زمین می گیرند تا پرده از رازی که لیدا خودش رو به اون خاطر به مهناز نشون می ده بردارن. و اون راز چیزی نیست جز پیدا کردن جسدِ نامزد لیدا یعنی امیر.

اما قبل از اینکه موفق بشن راز خود به خود سر باز میکنه و معلوم میشه که قاتلین امیر خود خانوم و همسرش بودن و زمانی که به جان مهناز سوءقصد میشه سپهر سر می رسه و اون رو نجات میده.

ظاهرا داستان اینطور تموم شد که مهتاج یعنی خانوم و همسرش به سزای عملشون رسیدن و روح لیدا هم به آرامش رسید و مادربزرگ و پدربزرگ مهران و مهناز هم که تا این لحظه خبری از نوه هاشون نداشتن اون ها رو پیدا می کنن.

اما قضیه به همین جا ختم نشد. درسته ماجرای نفرین یک جسد که منظور از جسد، امیر بود به پایان رسید اما مهناز از لحظه ای که بهوش میاد و خودش رو توی بیمارستان می بینه متوجه میشه که نه تنها هیچ چیز تموم نشده بلکه تازه همه چیز شروع شده چرا که مهناز حقایقی رو می بینه که دیگران اون رو نمی بینن. واین قسمت خوب ماجراست و قسمت بدش اینه که مهناز اون حد شناختی نداره که وقایع خوب رو از بد تشخیص بده و بفهمه چه چیزی به نفعشه و چه چیزی نیست!

فصل اول:

صدای عمه از تو آیفون پخش شد:

- مهناز هنوز هستی؟

جلوی آیفون ایستادم و گفتم:

- بله شهین جون؟

عمه هین کشید و گفت:

- ذلیل بشه سعید. الان بازم بهش زنگ می زنم.

و در حالی که غرغرش به راه بود صدای گذاشته شدن گوشی اومد. دو دقیقه بعد هم خودش اومد دم در و با دلخوری گفت:

- من نگفتم باش تو خونه تا این بز حاج علی بیاد!؟

منظورش سعید بود، تک پسر خان عمو. لبخندی زدم و گفتم:

- خوبم شهین جون. چقدر خودتون و اذیت می کنید!

همون موقع ماشین سعید هم وارد کوچه شد. عمه دستش رو به کمرش زد و گفت:

- اومد شازده.

لبخندم رو مخفی کردم. معلوم نبود سعید شازده اس یا بز حاج علی!

سعید از ماشین پیاده شد و با لبخند کش داری رو به عمه گفت:

- دیر که نکردم!

وقتی چشم های عصبی عمه رو دید رو به من گفت:

- بشین بشین الان من و می خوره.

عمه نتونست خنده اش و نگه داره و لبخندش پدیدار شد. وقتی می خواستم سوار ماشین بشم. عمه رو به سعید گفت:

- وای به حالت مهناز برگرده بگه تند رفتی!

سعید هم گردنش رو مثلا به حالت مظلومانه کج کرد و گفت:

- داشتیم عمه!

عمه صورت هر دوی ما رو ب*و*سید و بعد از حرکت ماشین پشتمون آب ریخت، حالا انگار که قرار بریم سفر قندهار!

به محض اینکه از کوچه خارج شدیم لبخند هر دو از بین رفت. اون رو نمی دونم ولی من واقعا نمی تونستم تحملش کنم. اصلا شبیه پدرش یعنی خان عمو نبود.

تو این بیست روزی که خونه عمه بودم و ازم پرستاری می کرد با همه ی خانواده پدریم آشنا شده بودیم. هم من و هم مهران تا حدی با بچه هاشون صمیمی شده بودیم.

بر عکس بزرگتر ها که همه سعید رو دوست داشتن، جوون تر ها مخصوصا دختر ها چندان علاقه ای بهش نشون نمی دادن.

هر چقدر خان عمو مرد محترم و زیر و رو یکی بود، پسرش یک متظاهر به تمام معنا.

شیشه ماشین رو پایین داد و دو تا دکمه ی اول پیراهنش رو باز کرد، مریم دختر بزرگه ی عمه شهین بهم گفته بود که اصلا بهش رو ندم. اگر نمک گیر عمه و خان عمو نبودم حتما اعتراض می کردم که من رو دارن با اون می فرستن دانشگاه!

سرم رو به پشتی صندلی تکیه دادم و چشم هام و بستم بهتر بود این شش هفت ساعت مسیر، خودم رو به خواب می زدم تا رد بشه.

یک ساعتی گذشته بود و یه عالمه آهنگ عبدالمالکی گوش کرده بودیم. هر چند که من به آهنگ های این خواننده علاقه داشتم ولی تو اون لحظه دلم می خواست سعید و علی عبدالمالکی رو باهم خفه کنم.

چشمم رو باز کردم و گفتم:

- می شه صداش و کم کنی؟

دستش رو دراز کرد و کمی صداش و کم کرد.

دوباره چشم هام و بستم و سعی کردم بخوابم، فکری که تو این بیست روز ذهنم و مشغول کرده بود سراغم اومد. اون پرستاره کی بود؟ چرا دیگه اثری ازش پیدا نشد؟

تنها چیزی که این مدت اذیتم می کرد خواب های گاه و بیگاه از اتفاقات اون باغ بود. پام رو تکون دادم. دیگه به اون صورت درد نمی کرد. ولی یه کوچولو لنگ می زدم. به لطف عمه همه ی رشته هام پنبه شده بود و دوباره اضافه وزن پیدا کرده بودم.

حالا هم داشتم می رفتم آمل تا اگه می شد مرخصی از کلاس می گرفتم. از پزشک نامه داشتم که باید استراحت کنم. اگر مرخصی از کلاس نمی دادن مجبور بودم کل ترم و مرخصی بگیرم. چقدر هم که واسه منِ بچه درسخون ناجور بود که از هم ترمی هام عقب بیفتم!

به روز بهوش اومدنم تو بیمارستان برگشتم. قبل از ورود رسولی...

به روز بهوش اومدنم تو بیمارستان برگشتم. قبل از ورود رسولی...

پرستاری اومد داخل و رو بهم با خوشرویی گفت:

- بعد از ملاقاتی بیا طبقه پایین اتاق انتهای راهرو، انتظارت رو می کشن.

و سریع رفت بیرون، با تعجب رو به ترانه گفتم:

- ترانه اتاق آخر راهروی طبقه پایین کجاست؟

ترانه با لبخند گفت:

- سردخونه، بابا تو که هنوز به اونجا احتیاجی نداری!

دلم لرزید، گفتم:

- واسه چی پرستاره گفت برم اونجا؟

ترانه که هنوز لبخند می زد در حالی که نگاهش به در بود گفت:

- کدوم پرستار؟

زهرا در اتاق رو باز کرد و رسولی در حالی که دسته گل بزرگی در دست داشت وارد اتاق شد و با خوش رویی گفت:

- سلام خانوم ناصری.

مثلا سعی کردم خودم رو کمی بالا بشکم ولی عملا هیچ تکونی نخوردم. زهرا دسته گل و از سپهر گرفت و در حالی که نیشش تا بنا گوش بود اون رو جا به جا کرد. سپهر کمی نزدیک شد به تخت و با لبخندی گفت:

- حالتون بهتره؟

ترانه کنار من ایستاده بود و لب هاش به لبخند عجیب و غریبی کش اومده بودن. زهرا مچ دستش رو کشید و گفت:

- الان بر می گردیم.

و از اتاق بیرون رفت. سرم رو پایین انداختم که مثلا بگم خجالت کشیدم ولی علتش این بود که ذهنم درگیر اون پرستار بود.

صدای سپهر من و از فکر بیرون آورد:

- تا همین الان داشتم به سوالاتشون جواب می دادم.

با تعجب نگاهش کردم. فورا گفت:

- مامورها.

ابروهام و بالا دادم:

-آهان!

لبه ی تخت نشست، من می دونستم به این رو بدم پر رو می شه ها! دستش رو تکیه گاه بدنش کرد و گفت:

- همه ش می پرسیدن من اون وقت شب جلوی باغ چی کار می کردم. کلی جلوی خونوادتون خجالت کشیدم و ... حرف خواستگاری رو پیش کشیدم.

ابروهام تو هم گره خورد و گفتم:

- فرصت طلب!

دست هاش رو بالا آورد و گفت:

- نه! این حرف و نزنید؛ من به هیچ عنوان چنین قصدی نداشتم! من ..

- فقط می خواستین خودتون و تبرئه کنید.

ساکت شد. می دونم بی انصافی کردم، هر چی بود اون جون من و نجات داده بود. یهو با لحن ترسناکی گفت:

- تو که هنوز اینجایی! نمیری سردخونه.

با جیغی که کشیدم تکون محکمی خوردم و چشم هام و باز کردم. ماشین متوقف شده بود و سعید با چشم های گرد شده نگاهم می کرد، بعد از چند ثانیه انگار خون به مغزش رسید و سریع از بطری آب معدنی که کنارش بود آب ریخت و با خنده گفت:

- یعنی اینقدر خوابت توی ماشین سنگینه که حتی کاب*و*س هم می بینی!

لیوان آب رو ازش گرفتم و قبل از اینکه به لبم برسونم گفتم:

- اولین بار بود.

و شروع به نوشیدن آب کردم. این هم یکی دیگه! فقط مونده بود رسولی بدبخت رو تو خواب هام جاشون بذارم! کاش زهرا به حرفم گوش داده بود و می ذاشتم برم سردخونه تا ببینم اونجا چه خبره که اینقدر ذهنم مشغول نشه.

***

سعی می کردم تا جای ممکن لنگ نزنم اما خب باز هم یه مقدار نشون می داد. نزدیک ساختمون انسانی بودم که جمعی از دخترها که جلوی بورد بیرونی ایستاده بودن با صدای جیغ المیرا به سمتم برگشتن. المیرا(هم اتاقیم) با خوشحالی به سمتم دویید و پشت سرش هم نسرین (هم اتاقیم که هم شهریم هم بود) هم دیگه رو ب*غ*ل کردیم و نسرین با حرص گفت:

- ذلیل شده چرا نگفتی می خوای بیای، حد اقل من هم تنها نمی اومدم.

- شاهرود بودم.

نسرین که انگار به کل فراموش کرده بود دیگه پیش پدر و مادرم نیستم لبش رو به دندون گرفت و سریع با خنده رنگ عوض کرد:

- راستی شاهرود خوش می گذره؟ خونه عمه و اینا! پسر مجرد ندارن؟

و قاه قاه خندید. المیرا با چشمهای متعجب نگاهش کرد و زیر لب گفت:

- جادوگر.

و بعد رو به من گفت:

- مهناز جون ما داریم میریم سلف؛ ژتونمون و شارژ کنیم. تو هم اگه می خوای کارت دانشجوییت و بده واسه تو رو هم انجام بدیم.

با لبخند قدر دانی گفتم:

- ممنون عزیز، اما فکر نکنم احتیاجی بشه. می خوام مرخصی بگیرم.

تا المیرا خواست سوال بپرسه. نسرین در حالی که دستش رو می کشید گفت:

- بیا بریم برات توضیح می دم.

نسرین تا حدی از ماجرا خبر داشت (البته به غیر از روح بازی ها)، رو به من گفت:

- تا کی هستی؟

شونه هام و بالا انداختم:

- نمی دونم. نهایتا تا یک ساعت دیگه.

سرش رو تکون داد و گفت:

- پس کارمون تموم شد بهت زنگ می زنم. با هم بریم دنبال کار تو.

سرم و به نشونه نه بالا بردم و در همون حال گفتم:

- ممنون نمی خواد. دوستام هستن.

و قبل از اینکه نسرین فرصت کنه جوابم و بده ترانه جفت پا پرید بین ما و رو به نسرین گفت:

- برو دیگه داشم. مگه خودت رفیق نداری دور و بر مهناز ما می گردی؟

نسرین و المیرا هم به خنده افتادن و هر دو با هم رو به من گفتن:

- پس فعلا خدافظ.

برای اونها سری تکون دادم و با ترانه هم دیگه رو ب*غ*ل کردیم. ترانه در گوشم گفت:

- دلم برات تنگ شده بود خانوم کارآگاه.

خندیدم و یاد حرف زهرا افتادم و گفتم:

- من هم همین طور آملی.

من و از خودش جدا کرد و نگاهی خصمانه به پشت سرم انداخت. رد نگاهش رو دنبال کردم و زهرا رو دیدم که با نیش تا بنا گوش باز شده داره ما رو نگاه می کنه. از ترانه جدا شدم و به سمت زهرا رفتم.

ترانه گفت:

- آملی بودن افتخاره، می ارزه به بابلی بودن.

زهرا از آ*غ*و*شم بیرون اومد و با خنده رو به ترانه گفت:

- باشه بابا، به کسی نمی گیم بچه آملی.

و ریز ریز خندید. با آرنجم به دست زهرا ضربه زدم که حد شوخیش رو بدونه یه وقت ترانه ناراحت نشه. ترانه دست من و کشید و گفت:

- از قدیم گفتن جواب بابلی جماعت خاموشیست.

زهرا چشماش گرد شد:

- هوی. توهین نداشتیما!

ترانه باز هم جوابش رو نداد و من رو به سمت ساختمون انسانی کشید و گفت:

- بیا ساعت کلاس ها رو برداریم بعد می ریم دنبال کار تو.

با صدای آرومی گفتم:

- زهرا که بچه بابلسره!

ترانه خندید:

- کشف کردم که متولد بابله.

سرم رو تکون دادم. زهرا کنارم رسید و گفت:

- راستی رسولی شاگرد اول شده ها.

نگاهی تحسین آمیز به زهرا انداختم و گفتم:

- آفرین. خب زحمت می کشه حقشه دیگه!

ترانه و زهرا به هم نگاه کردن و زدن زیر خنده. زهرا با خنده گفت:

- مثل تو که خودت و کشتی از زحمت کشیدن.

با دست به بازوی زهرا زدم و گفتم:

- بی شعوری دیگه.

ترانه در حالی که می خندید کمکم کرد که از پله ها بالا برم. هر چند احتیاجی به کمک نداشتم. در گوشم گفت:

- راستی اگه هنوزم دلت رسولی نمی خواد پاس بده این ور.

و خودش رو اشاره کرد. با کنایه گفتم:

- تو که مثل رسولی دور و برت پره!

ترانه اصلا کنایه ام رو به روی خودش نیاورد و گفت:

- ولی الان که دقت می کنم می بینم دلم از اول رسولی می خواست. ندیدی چی شده!

و خودش خندید. تا خواستم جوابش رو بدم صدایی من رو متوقف کرد:

- سلام خانوم ناصری.

سرم رو به جهت صدا چرخوندم. هر کاری کردم هیجانی که از دیدن تیپ و ظاهر جدیدش بهم وارد شد و مخفی کنم موفق نشدم و لبهام به شکل ضایعی کش اومد و گفتم:

- سلام آقای رسولی!

و نگاهم روی بازو هاش که از زیر آستین پیراهنش هم عضلانی بودنش معلوم بود ثابت موند. سرش رو پایین انداخت. ترانه از پشت با دستش محکم به گودی کمرم ضربه زد که باعث شد به خودم بیام. کمی خودم رو جمع کردم اما این باعث نشد نگاهم رو از صورت سپهر رسولی بگیرم.

صورتش کمی پر تر شده بود، انصافا انگار عیبیش فقط تو لاغریش بود! خنده ام گرفت. ترانه در حالی که واسم چشم و ابرو می اومد، خطاب به زهرا گفت:

- وای زهرا اونجا رو ببین!

و دست زهرا رو گرفت و دوتایی به سمت کاغذ های چسبیده به در و دیوار جلوی ساختمون انسانی رفتن.

سپهر رو بهم گفت:

- پات بهتره؟

سرم رو تکون دادم و گفتم:

- آره خدا رو شکر.

با دست آلاچیق ها رو نشون داد و گفت:

- بشینیم؟

درسته که می خواستم کارم زود تر انجام بشه اما نخواستم روش و زمین بندازم، سرم رو خم کردم و گفتم:

- بشینیم.

و دوتایی به سمت آلاچیق ها رفتیم. نگاهش به پام بود که یه خرده لنگ می زد، گفتم:

- گفتن خوبه میشه، از اینجا که برم جلسات فیزیوتراپیم شروع می شه.

سرش رو تکون داد و گفت:

- داداش باحالی داری.

خندیدم:

- تو این مدت اذیتت که نکرده!

خندید و سرش رو تکون داد:

- پسر جالبیه! من به امید نزدیک شدن به شما هستم و اون اصلا به روی خودش نمیاره که چرا من و اون به همدیگه شماره دادیم!

و باز سرخوشانه خندید. به آلاچیق رسیدیم و نشستیم. سپهر گفت:

- خیلی معذرت می خوام اگر آداب صحبت کردن با یه خانوم و نمی دونم!

متعجب بهش نگاه کردم و اون ادامه داد:

- با مادرم صحبت کردم و ... موضوع بین پدر و مادرتون رو گفتم.

به معنای واقعی پنچر شدم، بیا! سرش ناز کردیم این هم الان می خواد بگه مادرم گفته نه. سرم رو انداختم پایین و اون ادامه داد:

- مادرم همیشه به تصمیمات من احترام گذاشته... الان هم همین طور!

آهی کشیدم... ها؟ این الان چی گفت؟

سرم رو بالا آوردم و متعجب بهش نگاه کردم لبخند پهنی زد و گفت:

- فقط این وسط مانع دانشگاهه که حداقل دو سالش مونده.

جدی جدی رو جواب بله ی من حساب باز کرده بودا! خنده ام گرفت، نه که جوابم منفی بود!

سپهر که لبخندم رو دید انگار که انرژی گرفته باشه گفت:

- می تونم هر وقت بخوام بهتون ... باهات تماس بگیرم؟

من همچنان اسکل وار لبخند می زدم. رسولی نگاهی مشکوک به پشت سرم انداخت و گفت:

- اونها دوستات نیستن؟

به پشت سرم نگاه کردم. زهرا و ترانه در حالی که یه دوربین فیلم برداری گنده روی دوشت زهرا بود و چادرش هم روی زمین کشیده می شد و یه میکروفن مقواپیچ شده دست ترانه داشتن به سمت این مسیر می اومدن.

نزدیک ما که شدن پرسیدم:

- کجا؟

بدون اینکه توقف کنن زهرا هن هن کنان جواب داد:

- سالن اجتماعات.

و ترانه ادامه داد:

- مراسم معارفه دانشجوهای تازه وارده، خانوم سرمدی گفت فیلم بگیریم یادگاری می مونه.

و دوتایی با صدای بلند خندیدن. از ما دور شدن و من زیر لب غر غر کردم:

- مثلا می خواستن با من بیان ها!

سپهر گفت:

- اگه اشکالی نداره من بیام. دانشگاه کاری ندارم.

با نگاهی مثلا شرمزده گفتم:

- مزاحم نشم!

سریع بلند شد:

- چه مزاحمتی!

من هم بلند شدم و دوتایی با هم هم قدم شدیم. انکار نمی کنم که به خاطر وجود سپهر در کنارم کارم زودتر راه افتاد. بالاخره اون دانشجوی ممتاز و فعال بود و همینطور عضو تیم والیبال دانشگاه و اکثرا می شناختنش. وقتی هم که نسرین باهام تماس گرفت تشکر کردم و گفتم که سپهر همراهمه.

بماند که چقدر چرت و پرت بارم کرد!

وقتی به ایستگاه سرویس دانشگاه رسیدیم رو به سپهر گفتم:

- امروز خیلی زحمتت دادم، ممنون.

سپهر که انگار همچنان انتظار داشت من رو همراهی کنه گفت:

- کسی میاد دنبالت؟

- با پسر عموم اومدم. بیرون منتظرمه.

لبخندش کمرنگ شد و گفت:

- از شاهرود با هم اومدین؟ خودتون دو نفر!

نمی دونم چرا دوست نداشتم در موردم فکر بد کنه(آیا واقعا نمی دونستم چرا؟) گفتم:

- کسی دیگه نبود، مجبور شدم. وگرنه باهاش برخوردی ندارم به اون صورت.

دوباره لبخندی لبهاش رو پوشون و بحث رو عوض کرد:

- حواست باشه خودت بهم اجازه دادی، از امشب مجبوری گوشیت و بذاری رو سایلنت.

و با صدای بلند خندید. من می دونستم به این رو بدم پر رو می شه ها! حالا که اینطور شد خوبش کردم یه سال بهش محل ندادم.

ازش خداحافظی کردم و از دانشگاه بیرون زدم. هنوز به ماشین سعید نرسیده بودم که گوشیم زنگ خورد ترانه بود. جواب دادم:

- چیه؟

- مهنازی، کجایی من اینجا دیگه کار ندارم بریم دنبال کار تو؟

- برین گم شین جفتتون.

و گوشی رو قطع کردم و بعد از زدن ضربه ای به شیشه و متوجه کردن سعید در جلو رو باز کردم و نشستم.

فصل دوم:

چشم هام و بستم ونفسم رو با قدرت داخل کشیدم، هـــوم! عجب بوی خوبی! همین که خواستم نفسم رو بیرون بدم چیزی محکم تو شکمم جا خوش کرد و باعث شد تقریبا لپ های پر از هوام بترکه! چشم هام و سریع باز کردم و به توپ سفید آبی راه راه که جلوی پام افتاده بود نگاه کردم.

پسربچه ای به سمتم دوئید و گفت:

- ببخشید، تقصیر نرگس شد. از دستی زد.

روی دو پام نشستم و در حالی که توپ رو به سمتش می گرفتم گفتم:

- می شه این نرگس خانوم و نشونم بدی!

با دستش جهتی رو نشون داد و من که منتظر بودم یه دختر بچه ای به سن و سال همین آقا پسر ببینم از دیدن زن بزرگی که به دیوار تکیه داده بود و داشت به من لبخند می زد تعجب کردم و ایستادم.

پسر بچه در حالی که به شدت از من دور می شد برای نرگس زبون در آورد و به حالت شعر گفت:

- نرگس دیوونه، نرگس دیوونه.

نرگس هم حالت زدن گرفت و بچه هه پا به فرار گذاشت. نرگس دوباره به من نگاه کرد و لبخند زد. یه دستش رو یه طرف لبش گذاشت و به حالت پچ پچ گفت:

- بچه هه دیوونست.

با تعجب به صورتش که انگار خیلی جدی این حرف رو زد نگاه کردم. چند تا زن که کمی با فاصله جلوی درحیاط نشسته بودن داشتن به ما نگاه می کردن. یکی از زن ها رو به نرگس توپید:

- برو نرگس. برو خونه شب شده!

با تعجب به اون زن نگاه کردم. هنوز ظهر نشده بود! نرگس خندید و باز به همون حالت رو به من گفت:

- همه دیوونن!

نا خود آگاه لب هام به لبخند باز شد. پر بی راه نمی گفت. زنک دیوانه! خب این چه کاریه؟ هوا به این روشنی این بنده خدا رو اذیت می کنی!

زن ها با تعجب به من نگاه کردند. لبخندم عمیق تر شد، الان با خودشون فکر میکنن من هم کم دارم! نرگس که لبخند من و دید این بار با صدای بلند خندید. یهو دستم از پشت کشیده شد مادرجون با اخم گفت:

- واسه چی اینجا ایستادی مادر! بیا بریم تو. یه وقت بهت صدمه می زنه.

با تعجب گفتم:

- کی؟!

مادر جون نرگس و اشاره کرد و گفت:

- این دیگه.

نرگس هی ما رو با انگشت نشون می داد و می خندید. مادرجون خم شد چوبی از زمین برداشت و گفت:

- چخه. برو از اینجا. چخه.

دهنم باز موند. گفتم:

- مادر جون آدمه ها! مرغ که نیست میگی چخه!

نرگس اخم کرد و برای مادر جون شکلک در آورد و از ما دور شد. مادر جون که هنوز تو صورتش اخم داشت گفت:

- نزدیکش نیا. یهو دیدی طرفت سنگ پرتاب کرد.

و دست من و گرفت و به سمت حیاط کشید و در همون حال گفت:

- چرا من و صدا نکردی باهات بیام؟ از دیروز که اومدی، از جلوی در حیاط کنده نمی شه. یه وقت ممکنه اذیتت کنه.

نمی دونم چرا این واکنش ها ازجانب مادر جون و بقیه باعث ناراحتیم شد. زیر لب آروم گفتم:

- فقط اومدم جلوی در، جایی نرفته بودم که!

با هم وارد خونه شدیم و مادر جون در حالی که باز به سمت آشپزخونه می رفت گفت:

- بعد از ظهر می برمت خونه همسایه. ختم آل یاسین داره.

سرم رو تکون دادم و رفتم به اتاقی که برام در نظر گرفته بودن. همون اتاقی که پنجره اش به زمین های پشتی باز می شد. همونی که وقتی نصفه شب بیدار شدم کاملا ناخودآگاه ازش وحشت کرده بودم!

فصل سوم:

سعید کش و قوسی به بدنش داد و بعد از اینکه دستی به شکمش کشید گفت:

- تو گشنه ت نیست؟

در حالی که در ماشین رو باز می کردم گفت:

- تا من می رم بالا وسایلم رو جمع کنم تو هم برو یه ساندویچ برای خودت بخر.

از ماشین پیاده شدم. صداش باعث شد قبل از بستن در سرم رو خم کنم.

- نمی تونم ساندویچ بخورم. معده ام درد می گیره.

تا خواستم پیشنهاد دیگه ای بدم گفت:

- صبر می کنم تا بیای بریم رستورانی جایی.

ناچارا گفتم باشه. آخه خودم هم گرسنه ام شده بود. در رو بستم و پشت در خوابگاه ایستادم و زنگ رو فشردم. می خواستم یه سری وسایلم مثل کتاب ها و لباس هام رو جمع کنم.

... در حال جمع کردن لباس هام بودم که گوشیم زنگ خورد. اسم مهران روی گوشیم افتاد. جواب دادم:

- سلام.

- علیک سلام!

لحنش دوستانه نبود. فهمیدم باز یه مرگش هست. گفتم:

- چیزی شده مهران؟

- کجایین الان؟ تموم شد؟ برگردین دیگه!

با تعجب گفتم:

- مهران تا الان داشتم کارهای مرخصیم رو انجام می دادم. همین الان اومدم خوابگاه واسه جمع کردن وسایل هام! چته تو؟

- برای چی با سعید رفتین؟ اونم تنها! خودت که می دونی ازش خوشم نمیاد. حداقل می گفتین یکی دیگه هم باهاتون می اومد. اصلا خودم می اومدم.

روی لبم پوزخند نشست. در واقع این نگرانی ها رو باید پدر و مادرم بروز می دادن نه برادر یک سال از خودم کوچکترم!

نفسم رو بیرون دادم و با مهربونی گفتم:

- قربونت برم سعی می کنم زود تر برگردم.

و حرفی از ناهار نزدم. و بعد از قول گرفتن از من رضایت داد که قطع کنه.

وسایلم رو جمع کردم و به کمک یکی دوتا از بچه های اتاق ب*غ*لی بردمشون پایین. و بعد از اینکه سعید با هر دو تا دخترها کمی تیک زدن سوار ماشین شدیم و به سمت یکی از رستوران های داخل شهر حرکت کرد.

نه اینکه نشه سعید رو تحمل کرد، اما شدیدا از اون دست آدم هایی بود که این مَثل در موردشون صدق می کنه " آب نمی بینه و گرنه شناگر قابلیه" مطمئنا اگر موقعیتش مثل من و مهران بود که هیچ بزرگتری بالای سرمون نداشتیم تا الان گندش در اومده بود. اما داشتن پدری مثل خان عمو که محترم و با صلابته باعث شده بود که هنوز هم یه مقدار حرمت نگه داره،

البته این حرمت نگه داشتنش فقط ظاهری بود و اون رو به یه بازیگر تبدیل کرده بود. بماند که سر ناهار هم از هر فرصتی برای چرت گفتن استفاده می کرد. اما من از اون دست دخترها نبودم که هم صحبتی با من ل*ذ*تی نصیبش کنه بنا براین تیرهاش به سنگ می خورد.

اون سپهر رسولی بدبخت هم خدا زده پس کله ش. من می دونم.

وقتی بعد از ناهار توی ماشین نشستیم و به مقصد شاهرود حرکت کردیم از سکوت ماشین استفاده کردم تا باز هم فکر کنم. به همه چیز، به اتفاقات این یک سال، درست از زمان دانشجوییم.

به اینکه رسولی تنها کسی بود که خالصانه بهم ابراز علاقه کرد! واقعا چرا من نمی تونستم مثل خیلی از دختر های دیگه لوند و جذاب باشم؟ مگه نه اینکه من هم امروزی بودم! من هم زیبایی داشتم، حالا نه اونطور فضایی ولی ظاهر مناسبی داشتم.

شاهین رو به حساب نمیارم چون می دونم رو چه حسابی به من فکر می کرد، همین طور این سعید، به قول عمه بز حاج علی!

می دونی چیه؟ من اصلا شانس ندارم. تو اتفاقات خونه خانوم شریفی اگه جای من یکی مثل ترانه بود به جای روح لیدا روح امیر می اومد سراغش؛ والا!

- عکسی از بابات نداری؟

با تعجب بهش نگاه کردم. لبخندی زد و گفت:

- خیر سرم عمومه ولی من فقط تو دوسه تا عکس قدیمی دیدمش که نهایت سنش به پونزده- شونزده می خوره.

پوزخندی زدم:

- همون شکلیه، فقط رنگ پوستش تیره تر شده. چاق تر شده. ریش می ذاره. موهاش هم خاکستری شده.

ابروهاش و بالا داد:

- این همه تغییر! اون وقت می گی همون شکلیه؟

ناخواسته لبخندی زدم و گفتم:

- برسیم خونه شهین جون اینا، بهت نشون می دم. همراهم عکسی ندارم.

و با صدای آروم تری زمزمه کردم:

- شاید هم در آینده ی نه چندان دوری دیدیش!

و اون هم زمزمه کرد:

- امیدوارم.

و با انرژی بیشتری ادامه داد:

- راستی چرا به عمه شهین می گی شهین جون؟

- خب من تا الان از وجود شما ها بی اطلاع بودم. زمان می بره تا عادت کنم.

لبخندش پررنگ تر شد:

- ولی به مادر و پدرش باید بگی پدر جون و مادر جون. مخصوصا پدر جون که بدجور حساسه.

به خنده ش خیره شدم. زمانی که داشت اسم پدرجون رو می آورد. و لبخندم از بین رفت. پدر جون! بهش نمی خوره حساس باشه. من دیدمش؛ هم تو بیمارستان و هم دوسه باری خونه عمه شهین.

جالب اینجاست که هر بار یه حس متفاوت بهش دارم!

اما بیشتر از همه مهربونی اغراق آمیزش رو حس می کنم. پدر جون زیادی مهربونه!

فصل چهارم:

ناخواسته به سمت پنجره رفتم. نگاهم به سمت پدرجون کشیده شد و زیر لب زمزمه کردم:

- این مرد خسته نمی شه اینقدر کار می کنه؟

- اگه کار نکنه دیوونه می شه.

به سمت مادرجون برگشتم که توی دست هاش سینی حاوی سه لیوان شربت داشت. لیوانی برداشتم و روی تخت نشستم و اون ادامه داد:

- از وقتی بازنشسته شده یک سره یا توی باغه یا توی حیاط، اصلا تو خونه طاقت نمیاره.

از اتاق خارج شد و مطمئنا رفت پیش شوهرش تا باهم شربت بخورن.

دوباره بلند شدم و از پشت پنجره به پدرجون که حالا به دیوار و زیر سایه تاک نیمه پُر انگور ایستاده بود نگاه کردم.

در حالی که لیوان رو به لبهاش نزدیک می کرد با دست دیگه ش برای من دست تکون داد و من به لبخندی اکتفا کردم.

با شنیدن صدایی از داخل خونه نگاهم رو از پنجره گرفتم و به پشت سرم خیره شدم. قلبم باز هم تند تپید، مثل تمام این یک ماه کلی حس بد به قلبم هجوم آورد. مثل تمام این مدت بی دلیل ترسیدم. آخه حس می کردم دیگه گنجایش ندارم.

حتی نمی خواستم از پنجره فاصله بگیرم و ببینم این صداها از کجا میاد! صداهایی که حالا داشتن من رو به یقین می رسوندن یک نفر خارج از این اتاق توی خونه هست ...

صدا هر لحظه نزدیک تر می شد.

پشتم رو به شیشه ی پنجره چسبوندم و نفسم رو توی سینه ام حبس کردم. صدای بسته شدن یکی از در ها اومد.

تنها کاری که از دستم بر می اومد این بود که حلقه ی دست هام رو به دور لیوان محکم تر کنم. حجم نفسم رو تو گلوم و پشت تارهای صوتیم جمع کردم تا به محض دیدن چیزی جیغ بزنم.

سایه ای که به در نزدیک می شد ... حس می کردم خون به مغزم نمی رسه.

و به محض اینکه حس کردم الانه که ببینمش چشم هام و بستم و جیغ کشیدم ..

- منم منم مهناز! سعیدم.

چشم هام و باز کردم و سعید رو تو یه قدمیم دیدم. پاهام بی حس شده بود. دستم رو روی قفسه سینه ام گذاشتم و گله مند گفتم:

- ترسیدم!

به آرامی لیوان توی دستم رو سر دادم روی تاقچه و با همون پاهای بی حسم رفتم روی تخت نشستم. سعید هنوز همونجا نزدیک پنجره ایستاده بود:

- موبایلم و جا گذاشته بودم. از دیروزه دارم دنبالش می گردم. دو ساعت پیش یادم اومد که اینجا گذاشتمش.

حالی نداشتم که حرفی بزنم. مادر جون پرید توی اتاق و گفت:

- صدای شما بود؟!

و پدر جون هم پشت سرش وارد شد و منتظر به ما نگاه کرد. قبل از اینکه کسی فرصت کنه حرفی بزنه پدرجون نزدیک اومد و رو به من گفت:

- چرا رنگت پریده بابا جان؟

مادرجون رو به سعید گفت:

- واسه چی بی خبر اومدی؟ بچه رو ترسوندی!

پدرجون جلوی پام زانو زد.

واقعا چی شد که این همه ظرفیتم پایین اومد! همه ی اون روح بازی ها یه طرف! شب آخر و درگیریم با خانوم و آقای شریفی به طرف دیگه. بد جور ترسیده بودم.

وقتی خانوم پام و چسبید و بهش چاقو زد. یا بعدش که تیمسار با کلنگ مخ زنش و داغون کرد. از همه بدتر هم پشت در انباری بود.

لب هام و باز کردم و گفتم:

- خوبم پدر جون.

مادر جون رو به من:

- ترسیدن نداره که مهناز جان! حالا اومد و گربه بود! تو نباید این طور بترسی که.

دیدم خود سعید هم قیافه ش نشون می ده ترسیده؛ سرم رو به آرامی تکون دادم و گفتم:

- حق با شماست. معذرت می خوام ترسوندمتون.

مادر جون و سعید در حالی که هنوز مادرجون داشت سرزنشش می کرد از اتاق خارج شدن. اما پدر جون هنوز هم جلوی پام نشسته بود و داشت نگاهم می کرد.

با لبخندی سرم و به چپ و راست تکون دادم و گفتم:

- چیه پدر جون؟

با صدای آرومی گفت:

- چه چیزی باعث شد که تا این حد بترسی؟ به خاطر اون خونه س؟

لبخندم از بین رفت:

- مثلا چی؟!

- کلی پرسیدم!

لبخند گیجی زدم و گفتم:

- اون ها که مُردن! ولی خب ترسیدم دیگه!

از روی پاش بلند شد و پیشونیم و ب*و*سید:

- اعتقادت و قوی کن دخترم. نباید از چیزی بترسی.

به آرامی پلک زدم و بعد از خروج پدر جون روی تخت دراز کشیدم. هنوز هم قلبم سنگین می تپید.

فصل پنجم:

جلوی در خونه عمه شهین از سعید تشکر و خداحافظی کردم و خدا رو شکر تعارف عمه رو مبنی بر بالا اومدن قبول نکرد.

قبل از تموم شدن پله ها مهران مثل شمر جلوی در هال ظاهر شد. دست به سینه به چهارچوب تکیه داده بود.

عمه با خنده سرش رو تکون داد و از کنار مهران رد شد، اما من سینه به سینه ش ایستادم. با کنایه گفت:

- خوش گذشت؟!

لبهام به لبخند کش اومد و گفتم:

- مهران بیا برو کنار. کلی خسته ام.

اما تا خواستم رد بشم دستش رو به سمت دیگه در رسوند و با صدای آرومی گفت:

- با مامان صحبت کردم.

لبخندم از بین رفت و منتظر بهش نگاه کردم و گفتم:

- بهش چی گفتی؟

سرش و پایین انداخت:

- گفتم دیگه بر نمی گردی خونه.

با شک پرسیدم:

- اون چی گفت؟

جوابی نداد. دندون هام و به هم فشردم و در حالی که سعی داشتم صدام بالا نره گفتم:

- می گم چی گفت؟

با همون صدای آرومش گفت:

- عصبانی شد. گفت لنگه ی باباتونید. بابا هم که اصلا نمی شه باهاش حرف زد. امروز ها همه ش دلتنگ خونواده شه.خصوصا که می دونه ما بینشونیم. راستش ... اصلا نفهمیدم که مامان کجاست! این مدت اونقدر درگیر تو و کارهای ثبت نامم شده بودم که وقت نکردم مامان رو زیر نظر داشته باشم.

چشم هام پر از اشک شد و سرم رو پایین انداختم.

مهران دستش رو گذاشت زیر چونه ام و سرم رو بالا آورد و با لحن مهربونی گفت:

- قول می دم پیش هم برگردونمشون.

با بغض گفتم:

- فکر می کنی دیگه ارزشی داره؟!

قبل از این که جمله های بعدی به زبونمون بیاد توی آ*غ*و*ش مهران فرو رفتم.

مهران با همه ی داداش بازی هاش، قلب مهربونی داشت. یه داداشی که دوست داره زندگی و خانواده ش رو خوشحال نگه داره ولی کاری از دستش بر نمیاد!

- خواهر و برادر چه فیلم هندی راه انداختن!

صدای مریم دختر عمه شهین بود که باعث شد من و مهران از هم جدا بشیم و رو بهش سلام کنم.

لبخندی روی لبم نشوندم و سریع اشک هایی که تا نیمه اومده بودن رو پاک کردم و سه تایی با هم وارد خونه شدیم.

***

در حالی که مثلا داشتم با دستم خودم و باد می زدم در عقب ماشین رو باز کردم و نشستم. مانی که حسابی معلوم بود خسته س رو بهم لبخندی زد و گفت:

- خسته نباشی دختر دایی.

لبخندی شرمگین زدم و گفتم:

- شرمنده آقا مانی. من خیلی به همه تون زحمت دادم.

انگشت اشاره ش رو بالا آورد و گفت:

- هیس! نداشتیما! قرار شد با ما راحت باشی. اجازه ت رو هم از مامان شهینم گرفتم امروز من و گلناز ناهار در خدمتیم.

لبخندی به نشانه قدر دانی زدم و مانی ماشینش رو به حرکت در آورد. گلنار همسر مانی بود. و مانی هم فرزند دوم عمه شهین.

امروز جلسه هفتم فیزیوتراپیم بود. و از نظر پزشک معالجم وضعیت پام رو به بهبودی بود. با این که مهر ماه بود ولی هنوز هم هوا تابستونی و گرم بود!

زندگی در کنار خانواده عمه باعث شده بود بهشون عادت کنم. مخصوصا که بچه هاش جوون بودن و مهم تر از همه جو صمیمی بینشون بود. چیزی که تو خانوده کوچیک من وجود نداشت.

حالا که قرار بود آخر همین هفته برم خونه پدربزرگم _روستا_ لب و لوچه م آویزون شده بود. همه ش به این فکر می کردم که با یه پیرزن و پیرمرد واقعا حوصله م سر می ره.

البته به قول عمه اگه قضیه شکستن دلشون نبود عمرا می رفتم. اگه بخوام به پایان ماجرا نگاه کنم باز هم احتمال رفتنم به روستا پنجاه، پنجاه می شد.

مثل همین حالا که دارم به رفتنم به خونه خانوم شریفی فکر می کنم! درسته که یه مقدار صدقه سری ماجراهاش دیوونه شدم ولی پرده از یه راز مهم برداشتم. این طور نیست!