رمان الهه آناهیتا به قلم آتنا نیسی علیپور

ژانر: #تخیلی #معمایی

خلاصه :

آناهیتا یه دختر خوب و متینیه که یه روز همراه دوستاش میره به یه سبزه زار واسه گردش اونجا واسش یه اتفاق باور نکردنی میوفته و پرت میشه تو یه دنیای دیگه ...

قدم میزنم در باغ خاطرات

جز تو نمی بینم

جز تو نمی خوانم

جز تو نمی خواهم

همیشه بهار است

همیشه صدای عشق دلم بر می آید

که از من عاشق خفته جان برایت می خواند

با خیالت قدم میزنم

تو می خندی

چشم هایم بسته

لمس این رویا چه زیباست

رویای در نزدیکی

کش و قوسی به بدنم دادم.

و از خواب بلند شدم.

گوشیم در حال زنگ خوردن بود.

_ الو، نیلا سلام.

نیلا : سلام و درد کجا بودی؟ این همه زنگ زدم!

_ خواب بودم.

خب تازه بیدار شدم. عصبی نشو؛ پوستت خراب می شه، گلم.

نیلا : هرهرهر مزه نریز، بی مزه. امروز تولد شادی هستش. یادت که نرفته.

_ نه بابا، یادمه؛ فقط الان که نیست قرار بود عصر براش تولد بگیریم.

نیلا : می دونم، فقط خواستم بهت یادآوری کنم.

_ باشه خودم می دونستم. عصری بیا دنبالم. ماشینم خرابه.

نیلا : نوکر بابات سیاه، خداحافظ.

_ عصری دیر نکنی، خداحافظ.

نیلا، شادی و شیوا دوستان صمیمی من هستند؛ با نیلا از دوران دبستان دوستم. ولی با شادی و شیوا، که خواهر هستند. راهنمایی آشنا شدیم. من هجده سالمه. نیلا، شادی و شیوا، هم هم سن من هستند.

دست و صورتم رو شستم. و پایین اومدم، صبحانه بخورم.

_ مامان، مامانی، صبح بخیر من بیدار شدم.

مامان : صبح تو هم بخیر، دختر گلم.

به طرف کابینت های سفید رنگمون رفتم، برا خودم فنجون ببرم چایی بریزم. که باز هم سرگیجه گرفتم. باز هم، اون صحنه ها جلو چشام اومدند. یک دختر که به دامن یک زن چسبیده بود. انگار داشت التماسش می کرد. زن هم گریه می کرد، و سعی می کرد دختر رو کنار بزنه.

زن یک لباس حریر پوشیده بود. که خیلی زیبا بود.

یک تاج هم روی سرش گذاشته بود، عین ملکه ها بود. دختر هم همین طوری بود.

نمی دونستم کی هستند!

از یک ماه پیش تا حالا این صحنه ها، روزی یک یا دوبار، برام پیش میاد.

این اواخر بیش تر شده.

مامان : دخترم آناهیتا، چرا همین جوری ایستادی؟ بیا بشین دیگه.

_ بله، چشم مامان اومدم .

بعد از صبحانه مامان برای خرید به بازار رفت.

بابا هم سرکار بود. کارمند بانکه. تک فرزندم، و خواهر و برادری، ندارم.

پارسال کنکور دادم، قبول هم شدم.

رشته ی قبولیم پزشکیه. وقتی دانشگاه شروع می شه، من و دوستام درگیر درس ها می شیم. و کم پیش میاد، بیرون از دانشگاه هم دیگر رو ببینیم. الان که تابستونه داریم نهایت استفاده رو می بریم.

نگاهم به خونمون افتاد؛ خونه ی ما ویلایی و دوبلکس بود با یک حیاط بزرگ و پر از درخت، طبقه ی بالا چهار اتاق و سرویس و بهداشتی بود و طبقه پایین رو آشپزخونه، پذیرایی و سرویس بهداشتی رو تشکیل می داد.

کمی آهنگ گوش دادم. و رمان خوندم. که مامان اومد.

رفت ناهار درست کنه. منم روبرو تلویزیون نشستم. و سرگرم دیدن یک فیلم، شدم. بعد حدود دو ساعت، بابا هم اومد.

_ سلام بابا، خسته نباشید.

بابا : سلام دخترم، درمونده نباشی.

مامان قلیه ماهی درست کرده بود. بعد خوردن ناهار بابا و مامان به اتاقشون رفتند که استراحت کنند.

ناشناس : آناهیتا، آناهیتا، آناهیتا

کسی من رو صدا می کرد! اول فکر کردم، باباست سرم رو برگردوندم. کسی پشت سرم نبود! به اطرافم نگاه کردم.

باز هم کسی نبود. اما صدا هم چنان ادامه داشت!

وای خدا، نکنه دارم دیوونه می شم!

_ توکی هستی ؟

ناشناس : تو روح تاراگوس هستی! آناهیتا.

_ تاراگوس؟ تاراگوس دیگه کجاست؟ تو کی هستی ؟

اما صدا دیگه قطع شده بود. منظورش چی بود؟ حتما توهم زدم. ممکن نیست، واقعی باشه.

آره توهم زدم! اون روز فکر کردم هرچی شنیدم، توهم بوده. و بی خیالش شدم.

ساعت پنج عصر بود.

کم کم باید آماده می شدم.

دوش گرفتم. و مانتو سفید و شلوار کرمی رو پوشیدم. کمی هم آرایش کردم.

نیلا اومد.

آخه من صدای بوق ماشینش رو می شناسم؛ از خونه بیرون اومدم. و در رو بستم.

نیلا : به به آناهیتا خانم، خوبی؟

_ سلام خوبم، ممنون. تو خوبی؟

نیلا : بد نیستم.

بهش نگاه کردم.

تیپ قرمز و مشکی زده بود.

پوست گندمی داشت و چشم و ابرو مشکی بود، دختر جذابی بود. شادی و شیوا هم هر دو پوست سفید و چشم های سبزی داشتند.

نیلا چشمکی زد و گفت : خوشگل شدی شیطون خانم!

_ خوشگل بودم.

سری تکون داد و با خنده جواب داد : صد البته، مگه می شه با چشم های سبز و با رگه های آبی، دماغ و لب های خوش فرم خوشگل نبود؛ مخصوصا با خال تو صورتت که همه رو دیوونه کرده.

لبخندی زدم و زمزمه کردم _ دوست دیوونه ی خودمی!

خندید و حواسش و به جاده داد.

برای شادی یک جشن چهار نفره کوچیک، گرفتیم.

فقط خودش و ما بودیم.

بعد یک ربع رسیدیم.

کافی شاپ ستاره پاتوق ما چهار تاست. قرار بود، شیوا شادی رو بیاره. سوپرایزش کنیم.

شیوا پیام داد، که نزدیک ما هستند. من گفتم کیک رو بیارن. بعد پنج دقیقه اون ها هم اومدند.

شیوا : سلام، بچه ها.

_ سلام، گلم.

نیلا : سلام، عزیزم.

_ تولدت مبارک شادی جون.

نیلا : تولدت مبارک، انشالله صد و بیست سال زنده بمونی.

شادی : وای بچه ها، خیلی غافل گیر شدم! خیلی خوشحالم کردید. این تولد بهترین تولد عمرمه، چون شماها برام گرفتید.

نگاهم به فضای کافی شاپ افتاد. تموم وسایل ست مشکی و قهوه ای بود؛ چند میز هم دورمون بود.

نشستیم. و شعر تولدت مبارک رو، براش خوندیم.

شمع هارو فوت کرد. اول شیوا بهش کادو داد. براش یک ست مانتو و شلوار، گرفته بود.

نیلا هم، یک دست بند و گردن بند شکل هم گرفته بود. طلایی، با مرواریدهای کوچیک و بزرگ، خیلی قشنگ بودند.

و یک ساعت به رنگ سفید، من هم براش یک ست کیف و کفش قهوه ای گرفته بودم. کلا شادی بیش تر چیزهایی که می پوشه؛ ست هستند.

شادی : بچه ها از همه ی شما بخاطره این کادوهای قشنگ تشکر می کنم. خیلی عاشقتونم. و دوستای گلم راستش یک موضوعی هست، که باید بهتون بگم.

نیلا : چه موضوعی؟

شادی : خب چطور بگم! ای بابا

شیوا : این شادی نمی تونه بگه ولش کن. همه ی موضوع اینه برای شادی خواستگار اومده.

شادی سرش رو پایین انداخت.

آخی عزیزم، خجالت می کشید.

_ خب کجای این موضوع تعجب آوره؟ همیشه برای شادی خواستگار میاد.

شادی : این بار فرق می کنه قراره جواب مثبت بدم.

و لبش رو گزید.

نیلا : نه بابا می خوای عروس بشی، ترشیده!

و خندید.

شادی : خیلی بدی نیلا می کشمت!

شادی تقریبا یک نه ماه از شیوا، بزرگ تر بود.

یعنی شیوا کوچک ترین ماست اما تقریبا می شه گفت، همه ی ما هم سن هستیم.

نه فقط هم سن، هم دانشگاهی، و هم رشته هم هستیم! خلاصه کلی به شادی متلک انداختیم و خندیدیم.

شیوا : بچه ها، یک جای توپ سراغ دارم! برای تفریح خیلی خوبه.

ما هم که خیلی وقته گردش نرفتیم.

نیلا : کجا هست حالا؟

شیوا : طرفای جاده ی شمال، یک سبزه زار پر از درخت های انار و گردو، خیلی قشنگه.

_ تو از کجا اون جا رو می شناسی؟

شیوا : چند روز پیش من و شادی تو اینترنت می گشتیم، تو مکان های تفریحی و اینا، که این مکان رو دیدیم.

شادی : آره راست می گه، خیلی قشنگه عکساش رو دیدیم.

نیلا : من که پایه هستم.

تو چی آناهیتا؟

_ من هم هستم.

فقط کی بریم؟

شادی : همین فردا چطوره؟

_ فردا!؟

نیلا : آره دیگه، فردا خوبه.

شیوا : پس تصویب شد! فردا می ریم.

قرار شد فردا صبح با ماشین نیلا، حرکت کنیم.

بعد یک ساعت شیوا و شادی رفتند.

نیلا هم من رو خونه رسوند و رفت.

_ سلام مامان، بابا، من اومدم.

بابا : سلام، دخترم.

مامان : سلام، خوش گذشت؟

_ آره، کلی خندیدیم؛ قرار شد فردا بریم تفریح، بیرون از شهر، اجازه می دید؟

بابا : بیرون از شهر؟ کجا؟

به چشم های عسلی رنگ بابا زل زدم و جواب دادم _ یک سبزه زار، تو جاده ی شمال.

مامان : با کی می ری؟

این دفعه به چشم های مشکی مامان نگاه کردم و گفتم _ فقط خودم، شادی، شیوا و نیلا صبح می ریم.

تا شب برمی گردیم.

بابا : باشه دخترم، برو.

بعد از شام، یک دو ساعت تلویزیون نگاه کردیم. بعد هم مامان و بابا برای خواب به اتاقشون رفتند.

من هم لباس خوابم رو پوشیدم و رو تختم خوابیدم.

ناشناس :آناهیتا!

دوباره همون صدا، تکرار شد. صداش یک جوری بود! انگار تو کل اتاق می پیچید!

چراغ خواب رو روشن کردم. هر کاری می کردم، بفهمم منبع صدا کجاست! نمی فهمیدم.

ناشناس : آناهیتا، آناهیتا.

_ تو کی هستی؟ از جون من، چی می خوای؟ مطمئنم، اون صحنه هایی که می بینم؛ هم به صدای تو ربط داره. لطفا جواب بده.

ناشناس : آناهیتا، از فردا سرنوشت تو عوض می شه. اما، من نابودت می کنم. مطمئن باش!

_ چی می گی!؟ یعنی چی من رو، نابود می کنی؟ لعنتی، تو چرا دست از سرم بر نمی داری؟ روحی، جنی، چی هستی؟

اما صدا باز قطع شده بود.

خیلی ترسیده بودم. یکی باهام حرف می زد، که جسم نداشت! فقط صدا بود. تازه یک حرفای عجیب و غریب بهم می زد. باید هم می ترسیدم.

سعی کردم، ذهنم رو از هر چیزی، خالی کنم و راحت بخوابم. با کلی ترس و فکر کردن، بالاخره خوابم برد.

اما نمی دونستم، فردا چه چیزی در انتظارمه.

زود لباسام رو پوشیدم.

نیلا بهم زنگ زد. گفت، ده دقیقه دیگه دنبالم میاد. در حالی که من هنوز خواب بودم. ساعت هشت صبح بود.

مامان و بابا خواب بودند، من هم در و یواش بستم. که بیدار نشن.

_ سلام بچه ها.

نیلا : علیک سلام، چه عجب زود اومدی.

شادی : سلام آناهیتا.

شیوا : سلام گلم.

نیلا : همگی آماده اید، برای سفر یک روزه؟

من، شادی و شیوا، جواب دادیم: بله، آماده هستیم.

نیلا : پس پیش به سوی گردش.

نیلا سیستم ماشین رو بلند کرده بود.

و آهنگ چشم های جادویی از مهدی احمدوند، در حال پخش بود.

_ شادی چه خبر از خواستگارت؟

شادی : هیچی قراره برای صحبت های آخر بیان.

_ وای یعنی داری عروس می شی؟

شادی : به امید خدا بله، شاید هم من و شیوا باهم عروس شدیم.

و یک نگاه شیطنت آمیز، به شیوا کرد.

شیوا بهش چشم غره رفت.

نیلا : بله! چه خبره؟ می شه به ما هم بگین ؟

شادی : هیچی، پسرخاله مهرداد از شیوا خوشش اومده.

نیلا : مهرداد؟ مهرداد کیه؟

شادی : عقل کل، منظورم همون خواستگارمه.

شیوا : شادی الکی شلوغش می کنه، پسره فقط یک چیزایی به مهرداد گفته همین.

_ نه دیگه شیوا خانم، تو هم داری قاطی مرغا می شی.

و خندیدم.

فقط نگران بودم، نمی دونستم، نگران چی؟ تاثیر حرفای اون صدا بود.

به جاده نگاه می کردم. باز هم سرگیجه، ودیدن اون زن و دختربچه، زن خم شد. و دختر رو از شونه هاش، گرفت. و اشکاش رو پاک کرد.

انگار داشت قانعش می کرد.

نمی فهمیدم!

معنی این صحنه ها چیه؟ بی خیال شدم.

می خواستم امروز رو شاد باشم. و به چیزی فکر نکنم.

نیلا : خب دوستان، کم کم داریم می رسیم.

بعد پنج دقیقه، به جایی که شادی و شیوا، گفته بودند؛ رسیدیم.

نیلا، ماشین رو پارک کرد. و پیاده شدیم.

غیر از ما، یک چندتا دیگه ماشین، پارک شده بود.

یک جای خیلی سرسبز بود. با درخت های کهن سال و جوان، بیش تر، درخت گردو و انار.

یک گروه گل هم چیده شده بودند. که جلوه ی خاص و قشنگی داشتند. حتی آسمونش هم آبی تر بود. انگار بهشت بود! بعضی ها، چادر زده بودند. یک چندتا بچه هم در حال بازی، بودند.

نیلا با خودش یک رو فروشی آورده بود. اون رو پهن کرد و نشستیم.

ناشناس : آناهیتا، آناهیتا.

دوباره اون صدای بم و آشنا، تو گوشم پیچید.

جلوی دخترا که نمی شد، چیزی بهش بگم. اون وقت فکر می کردند دیوونه شدم!

_ من می رم یه کم قدم بزنم؛ کسی نمیاد ؟

نیلا : نه، تو کجا می ری؟

آناهیتا _ زود برمی گردم. می خوام، کمی قدم بزنم.

ناشناس : آناهیتا، بالاخره اومدی.

_ تو کی هستی؟ داری دیوونم می کنی! کی هستی؟

ناشناس : سرنوشتت رو قبول کن. آناهیتا!

سرم گیج می رفت. دست خودم نبود.

می دویدم، نمی دونستم کجا، فقط می دویدم.

انگار همون صدای نفرت انگیز، من رو هدایت می کرد!

جایی به خودم اومدم؛ که کاملا از دخترا دور شده بودم.

به اطرافم نگاه کردم.

دیگه درختی نبود!

همین طور که به اطرافم نگاه می کردم. چشمم

به یک گل خورد.

دو قدم جلوتر رفتم. و کاملا نزدیک گل شدم.

کمی از اون گل هایی، که اول سبزه زار بودند؛ بزرگ تر بود. عجیب تر از همه رنگ گل بود! مثل رنگین کمان، سبز، زرد، قرمز، بنفش، آبی و صورتی پیچ در پیچ، رنگ های اون گل بودند.

خیلی شفاف بود، انگار نور داشت.

زیبایی گل چشم های آدم رو خیره می کرد!

وقتی بهش نگاه می کردم، ذهنم از همه چی خالی می شد.

اون قدر گل زیبا بود؛ که دلم نمی اومد به گلبرگ های نازک و شفافش دست بزنم.

کمی از بوی گل به مشامم رسید. خیلی خوش بو بود. و وسوسه ام کرد؛ گل رو بچینم!

خم شدم، گل رو چیدم.

وقتی تو دستم گرفتمش؛ یک حال عجیبی بهم دست داد! احساس می کردم، رها شدم. ذهنم خالی بود. گل رو بو کردم.

بوی گل آدم رو م*س*ت می کرد.

لبخند زدم.

و دوباره گل و بو کردم. اما این بار درد عمیقی رو تو قلبم احساس کردم!

گل از دستم رها شد. چشمام، بسته شد. فقط آخرین صدایی که، شنیدم، صدای اون موجود نامعلوم لعنتی بود.

ناشناس : آناهیتا، به دنیای افسانه ها خوش اومدی.

«دانای کل»

آناهیتا بیهوش روی زمین افتاد. گل هم در هوا معلق شد!

و از هم باز شد. و از گلبرگ هاش، نوار نوری درخشنده، خارج و در اطراف آناهیتا پراکنده شد.

نوار آناهیتا رو بلند کرد. و به زادگاهش، به سرزمین ریشه و هویتش، تاراگوس برد!

اون سوی قصه دوست های آناهیتا، دنبالش می گشتند.

نیلا : آناهیتا، کجایی ؟ آناهیتا.

شیوا داد زد : آناهیتا، کجایی تو دختر؟

شادی : آخه چرا گذاشتیم تنها بره ای خدا!

اون ها نا امید از یافتن دوستشون، به فکر چاره ای بودند.

«آناهیتا»

چشمام و باز کردم.

تو یک گلستان بودم!

پر از گل های سرخ لاله ی وحشی، نمی دونستم کجام!

واقعا من کجام!؟ نکنه من مردم!؟

به خودم سیلی زدم؛ تا اگه خوابم از خواب بیدار بشم.

اما هیچ اتفاقی نیفتاد.

ناشناس : بانوی من.

به کسی که این و گفت، نگاه کردم.

یک مرد هیکلی، قد بلند، که زره پوشیده بود!

و یک شمشیر هم دستش بود. این دیگه کیه؟

به من گفت، بانوی من!

_ شما کی هستید؟

ناشناس : من فرمانده گارد سلطنتی، شاها هستم.

چشمام از تعجب گرد شد! این چی می گه؟ مگه الان ما سلطنت و گارد سلطنتی، داریم؟

با بهت گفتم _ منظورت چیه ؟ گفتی اسمت چیه؟

شاها : شاها هستم، بانوی من.

_ چه اسم عجیب و غریبی!

چرا به من می گی بانوی من!؟

شاها : اجازه حرف زدن ندارم.

لطفا دنبال من بیایید، بانو آناهیتا.

تصمیم گرفتم دنبالش برم.

به هرحال من که این جا رو نمی شناسم. باید به این مرد اعتماد کنم.

_ آقا شاها، ما داریم کجا می ریم؟

شاها : به قصر می ریم بانو.

چشمام از این بازتر نمی شد با صدای بلند گفتم _ کجا؟ قصر!؟ می شه جوری حرف بزنید، که من هم بفهمم.

شاها : بانوی من اجازه حرف زدن در این مورد و ندارم.

به قصر که رسیدیم، خودتون همه چی و می فهمید! بانو آناهیتا.

_ راستی شما اسم من رو از کجا می دونید؟

شاها : تو این سرزمین همه اسم شما رو می دونند!

_ یعنی چی؟ من دارم، دیوونه می شم!

شاها : بانو، کمی صبور باشید.

خدایا دخترا چی شدند!

یعنی الان فهمیدند، من نیستم!

من کجا اومدم؟

کم کم از گلستان خارج شدیم. وارد شهری شدیم. دهنم باز مونده بود!

شهری با خونه های ریز و درشت، کاهگلی، گچ و سیمان

اما چیزی که من رو متعجب کرده بود؛ لباس های مردم بود.

زن ها یک ماکسی پوشیده بودند. ماکسی هایی از جنس ساتن، تور، و عادی، بعضی زن ها هم دامن و بلوز پوشیده بودند. دامن ها پف داشتند؛ بلوز ها هم آستین بلند و به رنگ های مختلف، با طرح گل و ...

موهای زن ها هم بعضی ها گیس کرده و بعضی ها بسته بودند.

و بعضی ها مدل باز و یک گل سر هم جلوی موهاشون گذاشته بودند. مرد ها هم پیراهن بلند، پوشیده بودند. از جنس ساتن، و یک کمربند ساتنی، هم دور کمرشون پیچیده بودند. و یک کلاه، مثل کلاه حصیری، اما از جنس تور، روی سرشون گذاشته بودند.

بعضی مردها هم لباسشون از جنس ساتن نبود. کاملا سیاه پوشیده بودند. و یک چیز مثل هدبند اما مشکی، با یک علامت سفید، دور سرشون پیچیده و یک نیزه هم دست شون بود.

بعضی ها رد می شدند؛ و به شاها احترام می گذاشتند.

: درود بر شما، جناب شاها.

:درود بر شما، فرمانده.

اما، هر کی رد می شد، با تعجب به من نگاه می کرد! حتما بخاطره لباساهام بود.

مانتو، شلوار و شال، کاملا با اون ها متفاوت بودم!

شاها : بانو، به قصر رسیدیم.

چشمم به یک قصر بزرگی افتاد. دیوارهاش سفید مایل به خاکستری بودند.

البته ستون های زیادی داشت، که ارتفاعشون زیاد بود. و سقف های مخروط شکلی، به رنگ آبی پر رنگ داشتند.

و بالای مخروط ها، یک سنگ قرمزی به شکل قلب که احتمال می دادم، یاقوت باشه؛ در اون جا نصب بود.

شاها : بانوی من لطفا پشت سر من بیایید.

وارد قصر شدیم.

یک سالن بسیار بزرگی بود. و یک پله ای که به وسط سالن، هدایت می کرد.

این پله به صورت زاویه ای تند بوده.

و ابتداش، کمی از انتهاش تنگ تر. فرش قرمزی، با خط های طلایی، روی پله ها بود.

نگاهم و رو دیوارها چرخوندم.

پر از قاب، با عکسای زن و مردای، که لباس پادشاهی بر تن داشتند.

و زیر هر عکس یک نوشته های گنگ بود.

بین اون عکسا اولین عکس، که به نظر از بقیه قدیمی تر بود؛ نظرم رو جلب کرد.

انگار آشنا بود، یک آشنای قدیمی! در سمت راست یک پنجره ی بسیار بزرگ یا بهتره بگم، یک دیوار شیشه ای، رو به حیاط زیبا و گیرای قصر باز بود.

به پایین نگاه کردم.

این قدر سالن تمیز بود؛ که انعکاس تصویرم رو می دیدم.

در وسط سالن، مبل های سلطنتی، به صورت نیم دایره ای نسبتا متوسط با کوسن های قرمز، به اشکال مختلف هندسی، چیده شده بودند.

در وسط هم یک میز به صورت مارپیچی زیبا بود.

دوباره به دیوار نگاه کردم؛ وقتی وارد سالن می شی، یک شمشیر طلایی نسبتا متوسط نصب شده. که روش نوشته گنگ و نامفهومی بود.

حس خاصی نسبت به اون شمشیر داشتم.

شاها از پله ها پایین رفت. من هم دنبالش رفتم.

از پله ها که پایین رفتیم؛ سمت راست باز هم یک پله شکل همون پله ی قبلی، بود.

که به سمت بالا می رفت. اما روبرو یک در بسیار بزرگ، سفید بود.

شاها به سمت در رفت.

در باز شد.

من و شاها وارد شدیم.

به سختی خودم رو کنترل کردم. روبروم یک مبل یک نفره بزرگ به رنگ قهوه ای، بود.

که روی مبل یک مرد نشسته بود.

سمت راست مرد، هم یک زن سمت چپش، یک پسر و یک دختر نشسته بودند .

شاها جلو رفت و تعظیم کرد.

من کنارش ایستاده بودم.

شاها : بانو آناهیتا، شما هم تعظیم کنید.

_ چی؟ براچی باید به کسانی که نمی شناسم، تعظیم کنم؟ اصلا شما کی هستید؟ این جا کجاست؟

زن از مبل بلند شد.

و از پله هایی که جلوی مبل های اون ها بود، پایین اومد.

زن : بزارید راحت باشن جناب شاها.

خیلی زیبا بود.

موهای خرمایی، چشم هاش، هم رنگ موهاش بود. .قدبلند و خوش اندام.

چهره ی دل نشینی داشت.

ناخودآگاه به دلم نشست.

_ شما کی هستید، خانم؟

زن : من ملکه گرانبلا هستم. پس بالاخره اومدی، الهه آب ها.

شوکه زده گفتم : چی!؟ ملکه!؟ الهه آب!؟ شما چی می گید؟

این دفعه مرد گفت : بهت حق می دم شوک زده باشی. کم کم خودت همه چی رو می فهمی؛ بزار خودم رو معرفی کنم، من پادشاه جابریل هستم. ایشون همسر من ملکه گرانبلا، این پسر، فرزند من هانیل، این دختر هم دختر من، آذرا هستند.

خدایا اینا چی می گن؟ من کجام؟

چه قدر اسم هاشون، عجیب و غریبه! خیلی تو شوک بودم! اول دیدن اون صحنه ها، بعد هم اون صدا، حالا این آدما، خدایا من کجام!؟

جابریل : به سرزمین تاراگوس خوش اومدی! بانو آناهیتا.

_ من نمی فهمم، تاراگوس دیگه کجاست؟ جناب جابریل من نمی دونم این جا کجاست؟ اما تو سرزمینی که من زندگی می کنم؛ بیش تر کشورها ملکه و پادشاه، ندارند. حکومت ما و تو کشور من ایران، حکومت جمهوری اسلامیه!

جابریل : من می دونم در سرزمینی که تو ازش اومدی وجود مارو افسانه می دونند. اما تاراگوس وجود داره، بانو آناهیا، تاراگوس افسانه نیست!

با بهت زیر لب زمزمه کردم _ مگه شما کی هستید؟

هانیل : بانو آناهیا، پدر من پادشاه جابریل و من شاهزاده هانیل و ولیعهد این سرزمین هستم. هویت و ریشه ی اصلی شما در این سرزمین هست، می خواید بدونید کی هستید؟ ما بهتون می گیم.

اما شما حتما خسته و سردرگم هستید.

بهتره کمی استراحت کنید.

بعد ما به سوالات شما پاسخ می دیم.

بعد به یک دختر تقریبا بیست و سه ساله، دستور داد؛ تا من رو راهنمایی بکنه .

دختر تعظیم کرد و گفت : بانوی من، لیانا هستم.

از این لحظه ندیمه ی شخصی شما هستم.

هر کاری داشتید، به من بگید.

بانوی من دنبال من بیایید، تا شما رو به اتاقتون راهنمایی بکنم.

لیانا من رو به سمت همون پله ای که به سمت بالا می رفت، برد.

بعد از بالا رفتن از پله ها، به سمت راست پیچیدیم.

من رو به سمت اتاقی برد در رو، باز کرد.

و وارد شدیم.

اتاق خیلی قشنگی بود. تمام وسایل اتاق شاهانه زینت داده شده. و تمام وسایل به رنگ های سفید و قرمز، بود.

لیانا : بانوی من، از این به بعد این اتاق مال شماست. هر کاری داشتید فقط کافیه زنگی که بالای تختتون، نصب شده و فشار بدید، تا من خدمت برسم.

روی مبلی قرمزی که روش کوسن های سفیدی، چیده شده بود؛ نشستم.

_ خیلی ممنون، می شه بهم توضیح بدی، این جا کجاست؟

لیانا : من اجازه حرف زدن در این مورد رو ندارم، متاسفم.

_ خواهش می کنم لیانا، من از هرکسی پرسیدم چیز مشخصی نگفت.

من چیز زیادی نمی خوام، فقط می خوام بدونم این جا کجاست؟

لیانا : خیلی خوب بانوی من، من بهتون می گم.

_ لطفا با من راحت باش. بهم آناهیتا بگو.

عادت ندارم این جوری صدام بکنن.

لیانا : اما، بانوی من ...

_ خواهش می کنم لیانا، من می خوام باهم دوست باشیم.

لیانا : باشه آناهیتا بزار بهت توضیح بدم. تاراگوس کجاست تاراگوس یک سرزمین بسیار وسیع، که شامل هفت سرزمین می شه.

اولین سرزمین سرزمینی، که الان توش هستیم. سرزمین الهه ها و جادوگرهای حرفه ای هستش.

دومین سرزمین، که بسیار با بقیه سرزمین ها، دشمن هستند و تمایل دارند؛ تمام سرزمین هارو نابود و تصرف کنند؛ سرزمین شیطان ها و اجنه هاست.

سومی، سرزمین آب افزارهاست. چهارمی، سرزمین آتش افزارهاست .پنجمی، سرزمین خاک افزارهاست. ششمی ،سرزمین بادافزارهاست. هفتمی، سرزمین گیاه افزارهاست. که زیاد بزرگ نیست، و تقریبا کوچیکه.

پادشاه جابریل، شاهزاده و پرنسس، جادوگرهای ماهر و حرفه ای هستند.

اما ملکه گرانبلا آتش افزار هستند.

دهنم باز مونده بود.

نمی دونستم این حرفا دروغه؟ من خوابم!؟

من دیوونه شدم، و این ها همه توهمه؟

این چیزاها رو فقط تو افسانه ها خونده بودم.

لیانا : بانوی من همه ی سرزمین ها به جز سرزمین شیطان ها تابع دستورات عالی جناب جابریل، هستند.

و پادشاهان اون کشورها عالی جناب رو فرمانروای خودشون می دونند.

_ چرا؟ چرا جناب جابریل رو فرمانروای خودشون می دونند؟

لیانا : به دو دلیل، یکی این که سرزمین الهه ها و جادوگرها مهم ترین سرزمینه. دلیل دوم هم قبلا، این سرزمین پایتخت سرزمین تاراگوس، در دوره ی عالی جناب هامان بوده.

و عالی جناب جابریل هم ایشون رو خیلی دوست دارند. و قانون های این سرزمین، تابع قانون های دوره ی عالیجناب هامان.

_ هامان؟ هامان کیه؟

لیانا : بانوی من، ایشون رو به نام صدا نزنید.

ما برای ایشون احترام خاصی قائل هستیم.

_ چرا؟ مگه اون کیه؟

لیانا : اجازه گفتن ندارم.

_ راستی، چرا تازه بهم گفتی بانوی من؟ مگه نگفتم؛ من رو آناهیتا، صدا کن .

شما هم که همش می گید، اجازه گفتن ندارم.

لیانا : متاسفم آناهیتا، بهتره استراحت بکنی.

سرم و پایین انداختم و جواب دادم _ نمی تونم الان چند ساعته غیبم زده. حتما دوستام و پدر و مادرم، نگرانم شدند.

و بغض کردم.

لیانا : چند ساعت!؟ بهتره بگی چند روز!

_ چی!؟ منظورت چیه؟

لیانا : بله، یک روز در تاراگوس برابر با یک ماه، در سرزمین شما می شه.

وای خدا از این بدتر نمی شد!

لیانا بیرون رفت.

من هم روی تخت دراز کشیدم. سعی کردم بخوابم، اما نمی شد. کنار پنجره رفتم. به بیرون نگاه کردم.

حیاط قصر خیلی قشنگ، بود.

پر از سبزه، درخت و گل، تو حیاط غیر از قصر اصلی چند اتاق دیگه، هم بود.

پیش هر اتاق، چند سرباز، نیزه به دست ایستاده بودند.

آهی کشیدم.

به روزهایی فکر کردم؛ که این چیزا رو تو داستان ها نوشته بودند؛ من هم می خوندم. و می خندیدم.

هیچ وقت فکر نمی کردم، این تخیلات برای من تبدیل به واقعیت بشه!

تقریبا عصر بود. که از خواب بیدار شدم.

خیلی گشنه بودم.

یادم اومد لیانا گفت؛ اگه کاری داشتم، زنگ بالای تخت رو فشار بدم.

بعد از چند دقیقه لیانا اومد.

لیانا : بله آناهیتا، کاری داشتی؟

_ خیلی گشنمه.

لیانا : بله الان براتون، شام می یارم بانو.

بعد ربع ساعت لیانا با یک سینی بزرگ اومد .

لیانا : بفرمایید بانو آناهیتا غذاتون رو میل کنید .

و بیرون رفت.

تو سینی، یک مرغ بریون شده، چند تکه کباب بره، برنج و آب، بود. چه جالب! مگه این جا هم از این چیزا پیدا می شه.

به یاد روزی افتادم؛ که با نیلا،شادی و شیوا به رستوران رفتیم. مرغ بریون سفارش دادیم. اما نیلا، از مرغ بریون خوشش نمی اومد؛ کباب بره سفارش داد. کلی هم مسخره مون کرد .

خدایا من این جا چکار می کنم!؟ شادی و شیوا می خواستن ازدواج بکنند، من دلم می خواست عروسی شون رو ببینم.