رمان نذار دنیا رو دیوونه کنم به قلم رویا رستمی

خلاصه رمان:

#کل کلی_عاشقانه

خلاصه اززبان نویسنده:می خوام از دختری بنویسم که تنش زیر رگبار نفرت مردیه که گذشتشو این دختر دزدید.دختری که کلفت خونه ی مردی شد

که تا دیروز جرات نداشت حتی تندی کنه….روزگار تلخ می چرخه اما هنوز یه

چیزایی هست….چیزایی که قراره گرفتار کنه دختری رو که از زور کتک مردی سرد و مغرور لال شد…پایان خوش…قشنگه

شخصیتای داستان:

پانیذ17 ساله: دختری آروم که قراره شجاع بشه و بلاخره فریاد بکشه…

رامبد27 ساله:خشن که به نظر میرسه دوست داشتنی نباشه اما اونم یه جا قراره دلش بلرزه…

فصل اول

گوشیش را در دستش فشرد.خوشحالی در تمام وجوش به رقص آمده بود.نگاهی به کارنامه اش انداخت.معدل بیست جرعه ی لبخند را مرتب بر لبش تازه می کرد.

بدون معطلی شماره را گرفت.فقط دو بوق خورد که صدای خسته ی رضا در گوشی طنین انداز شد:

-سلام جان من...سلام پانیذم..خوبی؟

شوق در رگ هایش دوید.عاشق رضا بود.او را می پرستید.کوه هم مانند او پشت نبود که او بود!

-سلام عموجون،خوبین؟ کی می رسین خونه؟

صدای بی حال رضا خستگی را در تن پانیذ هم زنده می کرد.

-خوبم دختر قشنگم،تو راهم.نمی دونم دقیق کی می رسم.

پانیذ دلخور گفت:نمی شد با هواپیما برین نه با ماشین؟

-من عاشق رانندگیم.بعدم شیطون تو که می دونی چرا با هواپیما نمیرم.

لبخند تازه کرد روحش را! رضا تا مجبور نمی شد سوار هواپیما نمی شد.ترس در سلولهایش می دوید وقتی هواپیما بی رحمانه اوج می گرفت.مرد گنده می ترسید و پانیذ را به خنده ای شیطانی وا می داشت.

-دخترکم صدات خوشحاله،بگو ببینم چه خبری برام داری؟

شوق پرواز کرد و روی شانه های پانیذ نشست.

-عمو معدلم بیست شد.اینم دیپلمم.حالا قول شما چی میشه؟

صدایی غیر از صدای رضا با تمسخر گفت:باز تو از فرصت استفاده کردی برا بابام خودشیرینی کنی؟

بی رحمی کلماتش شلاق می شد بر پیکر دختر جوان!

پانیذ برگشت.رامبد بود.تنها پسر و بهتر می شد گفت تنها فرزند رضا.پسری که انگار قسم خورده بود فقط بیازارد دل این دختر یتیم و رنج دیده را!

پانیذ به سویش برگشت.همیشه از او می ترسید.در عین اینکه احساس متفاوتی به او داشت.حسی درگیر عشق و ترس!

رامبد با لحن بدی گفت:بابام پشت گوشی مرد جوابشو بده.زل نزن به من، دیوانه!

گوش داد به صدایی خسته ایی که خوش آهنگترین صدای عالم بود.

-من سرقولم هستم دختر خوشگلم.ویلون شما آماده اس.تا چند روز دیگه با پست میاد برات.

پانیذ بدون توجه به مردی که دست به سینه نگاهش می کرد با هیجان گفت:راس میگین عمو؟

صدای رضا ملودی شد در پوزخند صداردار رامبد:بله عزیزم..برات گذاشتم....

جمله اش تمام نشده بود که صدای وحشتناک کوبیدن چیزی به گوش رسید.پانیذ با وحشت فریاد کشید:

-عمو؟ عمو جون؟

هیچ صدایی به غیر صداهای عجیب و غریبی که بی شک مانند صدای تصادف بود به گوش نرسید.رامبد با عجله به سویش هجوم آورد. وحشیانه گوشی را از دستش

گرفت و چندین بار پشت سر هم پدرش را صدا زد.اما هیچ صدایی برای دلخوشیش هم به گوش نرسید.رامبد با چشمانی به خون نشسته زیر لب گفت:

-خدا به داد برسه.

به سوی پانیذ که بغض کرده و ترسیده در خود مچاله شده بود برگشت و با تهدید گفت:

-به خداوندی خدا اگه بلایی سر بابام اومده باشه زنده ات نمی زارم.

گفت و گوشی را روی سینه ی پانیذ پرت کرد و با عجله پالتویش را برداشت و از خانه بیرون زد.استرس و نگرانی غول شد روی پانیذ چمبره زد.با دستانی لرزان

که دور گوشیش حلقه شده بود به اتاقش رفت.بدون آنکه لباسهایش را درآورد منتظر خبری از رامبد شد.نمی دانست دقیقا چند ساعت است که خشک نشسته

بود و منتظر شده بود، تا بلاخره صدای مردی که خود را ناتوان و رنجور روی پله ها می کشید توجه اش را جلب کرد.بدون آنکه فکر کند که در اتاق ماندنش بهتر

از هزار بار دیدار عذاب آور رامبد است با عجله گوشی را روی تخت رها کرد و از اتاق بیرون رفت.چشمش به رامبد افتاد.این مرد 27 ساله خورد شده بود.

ناتوانی از خبر هولناکی که روی دوشش سنگینی می کرد او را زمین زده کرده بود...صدای در اتاق آشنایی توجه اش را جلب کرد سر بلند کرد.نگاهش به دختری

افتاد که با نگرانی مرتب با انگشتان دستش کشتی می گرفت و استرس در چشمانش دو دو می زد.چشمانش به سرخی گل سرخ بود.خشم در چهره اش نشست.

با بی رحمی به سوی دخترک آمد و مرتب می گفت:عوضی بهت گفتم اگه بلایی سر بابام بیاد زنده ات نمی زارم،بابام مرد بی وجدان،مرد!

حرف هایش پتک شد بر سر پانیذ!

اما دردی که در موهایش پیچید غافلگیرش کرد.رامبد 27 ساله با بی رحمی دست در موهای سیاه دختر جوان انداخته بود و با تمام قدرت او را به سوی اتاق می کشاند.

پانیذ از درد ناله کرد و گفت:رامبد،چی شده؟

رامبد با خشونت در اتاق را باز کرد او را به داخل هل داد و گفت:می خوام انتقام این چند سالو ازت بگیرم.دزد بابام بودی حالا قاتلشم شدی با تلفن زدنت.

کمربند چرم اصلش را از کمر باز کرد.در اتاق را بست.کلید را در اتاق چرخاند همین که مطمئن شد قفل شده به سوی پانیذ ترسیده و گیج از همه ی این حرف ها

و خشونت ها رفت.اولین کمربند که بر تن نحیف پانیذ پایین آمد جیغ دردناک دختر جوان بلند شد و گفت:

-توروخدا رامبد.مگه من چیکار کردم؟

پوزخندی روی لب رامبد نشست و گفت:خالی نمی شم با این ضربه ها.مامانت زندگی مامانمو گرفت،و تو زندگی منو.می خوام تقاصش رو پس بدی.

کمربند بعدی که بالا رفت پانیذ دستش را سپر صورتش کرد و خود را گوشه ی اتاق مچاله کرد.رامبد بی رحمانه کمربند را بر پیکر دختر جوان فرو می آورد و بد و بیراه

می گفت.آنقدر عصبانی و ناراحت بود که حتی اگر واقعا رضا هم زنده می شد و می آمد نمی توانست او را محار کند.پانیذ بی حال به دیوار تکیه داده بود.

حتی دیگر نای پنهان کردن صورتش را در زیر ضربات پی در پی رامبد را هم نداشت.اما رامبد هنوز هم تشنه انتقام بود.با اینکه حال خراب پانیذ 17 ساله را می دید

باز هم دست بردار نبود.با خشم غرید:خودتو به موش مردگی نزن عجوزه،با همین کارات بابامو خام کردی که منو نمی دید اما قربون صدقه ی تو می رفت.ازت متنفر

بودم.اما دیگه کسی نیست که ازت حمایت کنه.نابودت می کنم.

دست دراز کرد موهای پانیذ را دور دستش پیچید و او را از روی زمین بلند کرد.پانیذ با درد زیاد بلند شد اما نه جیغی کشید نه حرفی زد.انگار اصوات در گلویش گم

شده بود.رامبد محکم چانه اش را گرفت و گفت:می خوام ببینم چقد تحمل درد رو داری؟ یادته وقتی تو عوضی بخاطر یکی از اسباب بازیای من گریه کردی بابام

اونو بزور ازم گرفت داداش به تو؟ اون منو بخاطر تو کتک می زد.حالا چطوره تو طعمشونو بچشی؟

گفت و سیلی محکمی در گوش پانیذ نهاد.جوری که از دماغ او خون غلیظی پایین آمد.فریاد کشید:

-درد داشت آره؟

اشک های پانیذ روان شد.این رامبد را نمی شناخت.اصلا!

مرد نفرت انگیزی که فریاد می کشید تا ابهت مردانه اش را به رخ دختری 17 ساله بکشاند مرد نبود.نامردانه می کوفت بر تنی که جای نوازش های پدرانه ی رضایی

بود که عاشق این دردانه بود!

رامبد ناجوانمردانه با مشت به پهلوی او کوفت و با شدت او را به سمت دیوار هل داد.پانیذ بدون آنکه حتی یک لحظه هم بتواند خود را حفظ کند سرش محکم به

دیوار برخورد و خون چون آبشار در زیر موهای شب رنگش فواره زد.اما اینقدر خوش شانس بود که بیهوش شود و متوجه درد وحشتناکش نشود.رامبد بدون آنکه

دلش به حال این دختر زیبا و معصوم بسوزد لگدی به پهلوی او زد و زیر لب گفت:

-سگ جون.

کمربندش را از روی زمین برداشت.در حالی که نگاهش به او دوخته شده بود کمربندش را بست و از اتاق بیرون رفت.بلند صدا زد:

-نادیا،سپیده!

چندین بار صدا در گلویش بلند شد تا آن دو دختر جوان که جز مستخدم های خانه بودند سراسیمه به سویش آمدند و گفتند:

-بله آقا!

-برین پانیذو ببرین بیمارستان.سریع هم برگردین.

نادیا با دین قیافه ی برزخی رامبد چیزی نگفت سقلمه ایی به پهلوی سپیده زد و به سرعت به اتاق پانیذ رفتند.رامبد پریشان به اتاق خود رفت و خبر

فوت پدرش را به همگی داد.هر چند زیاد برایش مهم نبود.چون رضا به شخصه برای پانیذ پدر بود تا او!

برای مرگ پدرش ناراحت بود اما نه آنقدر که از درون بپاشد.شاید ناراحتیش اندازه ی ناراحتی برای شوهر خاله اش می شد.چقدر اندازه ی ناراحتیش

کم بود اما انتقامش از تن نحیف آن دختر زیاد!

روی تختش دراز نشده بود که صدای در بلند شد.می دانست الان همه ی اقوام می رسند.دستی به صورتش کشید.موهای ژولیده اش را مرتب کرد

و از اتاق بیرون آمد.اما با نادیا مواجهه شد که دستپاچه بود.با اخم گفت:

-تو که هنوز اینجایی؟

نادیا با ترس گفت:آقا خانوم خیلی حالشون بده.نمی دونیم چطور ببریمش؟

رامبد فریاد کشید:اون دیگه خانوم خونه نیست.برو کامی رو صدا بزن بیاد ببرش.

نادیا با ترس و لرز به سوی راننده که در اتاقت کوچکی در کنار پارکینگ زندگی می کرد رفت.رامبد خود هم به سوی آیفون رفت.بی توجه به اینکه چه

کسی دم در است دکمه را فشرد تا در باز شود. صدای قدمهای کامران (کامی) توجه اش را جلب کرد، برگشت با همان اخمش گفت:

-از در پشتی ببرش،نمی خوام کسی اینجوری ببینش.

قدم اول:نباید کسی دلش برای پانیذ می سوخت!

کامران سر تکان داد و رفت.از پنجره به بیرون خیره شد.دو ماشین پشت سر هم داخل شد.از ماشین ها فهمید که عمه هایش آمده اند.پوزخندی روی

لب هایش نشست.به پیشواز نرفت.دلیلش را می دانست اما حالا آقای خانه بود چرا می رفت پیشواز کسانی که مادرش را متهم کرده بودند، مادری

که مادری نکرد اما باز هم مادر بود....کامران را دید در حالی که تن بی جان پانیذ در آغوشش بود از پله ها سرازیر شد و از آشپزخانه به سوی در پشتی

حیاط رفت.خیالش راحت شد کسی او را نمی بیند تا دل بسوزاند بر آن دختر بی پدر و مادر را!

بدون آنکه برگردد صدای در را شنید که باز شد و جیغ های پی در پی عمه هایش که همه ی آرامشش را بهم ریخت.رباب عمه ی بزرگش به سوی رامبد

رفت محبت آمیز که به نظر او ریاگرانه بود او را در آغوش کشید و گفت:عمه برات بمیره که بی پدر شدی....قربونت برم.داغ دار شدیم.آخ داداشم.

داداش گلم.رضا جون.کجایی ببینی پسرت تنها شده....

رباب ادامه می داد رامبد بی احساس فقط ضربات ملایمی به پشت عمه ی چاقش می زد.در عین اینکه پدرش را دوست داشت اما از او متنفر بود.

رباب

که از او جدا شد نوبت عمه ی دیگرش شد.به نظر مسخره می رسید چون هر دو عین طوطی یک حرف را تکرار می کردند.ما ناگهان رباب تکانی

به

خود داد و گفت:پس پانیذ کجاس؟ چرا نیومد پیش ما؟

رامبد بی حوصله با اخم های درهم کشیده گفت:بیمارستانه.

رحیمه (عمه ی کوچک رامبد)با تعجب گفت:مگه اونم همراه رضا بوده؟!

پوزخندی زد به این همه خوش خیالی عمه هایش!

حتی عمه هایش هم این دختر یتیم را دوست داشتند و او سهمش از دوست داشتن گفتن تو پسر نازینی!

و چقدر حرف پشت این جمله ی کوتاه خبری بود!

اما حالا باید ضربه ها را پی در پی وارد می کرد، با همان جدیت و اخم گفت:

-من زدمش.

چشمان به اشک نشسته ی دو زن میانسال گرد شد از این بی شرمی برادرزاده شان.یوسف(شوهر رباب) کمی جابه جا شد و گفت:

-پسرم چیکار کردی متوجه نشدیم؟!

چقدر هم داغدار بودند.همه چیزشان ریاکارانه بود.

-من زدمش چون باعث مرگ بابا اونه.اون لعنتی که همتون نگرانشین.خانوم تو حین رانندگی زنگ زده به بابا حواس بابا پرت شد تصادف کرد.مسئول مرگ بابا اونه!

اونوقت شما براش دل می سوزونین؟

شک انداخت در دل این قوم اصلا کار سختی نبود.و چقدر زود شک کردند به دختر ساده و بی آزاری که تنها کارش خنداندن دل رضایی دوست داشتنی بود!

رباب تند با دست به صورتش کوفت و گفت:خدا مرگم بده دختره زلیل مرده چیکار کرده؟

رحیمه با اخم و نیش گفت:همش تقصیر رضا بود.از بس بهش پرو بال داده آخرشم دختره بی کسو کار کشتش.

پوزخندی روی لب های رامبد نشست.کارش را کرد.

قدم دوم:از چشم انداختن پانیذ بود.

موفق شد.حالا دگر پچ پچ عمه هایش از پانیذ بود نه مرگ رضایی دوست داشتنی!

می دانست همین که پانیذ را مقصر جلوه بدهد همه چیز حل می شود.چون عمه هایش در کلاغ بودن دست حتی خود کلاغ را هم بسته بودند.

نگاه دوخت به شیشه ی بی رنگ و حیاط تاریک را نگریست که حضور کسی را کنارش حس کرد.این بوی سحرآمیز را خوب می شناخت.مغرور این قوم!

دختری از جنس بلند پروازی، از جنس غرور، از جنس زیبایی!

بدون آنکه برگردد گفت:به نظر مضحک میاد نه؟

زیبا (دختر رباب) مانند رامبد نگاه به شیشه ی بی رنگ دوخت و گفت:

-نه چندان،هر چند به نظر میاد زیادم از این اتفاق ناراحت نیستی؟

رامبد به سویش برگشت.این دختر نگاهش هم مغرورانه بود.پوزخندی روی لبش نشست.زمزمه آمیز گفت:

-تو چی میدونی؟

زیبا جسورانه نگاهش را در التهاب آن دو چشم روشن ریخت و گفت:همه چی و هیچی نمی دونم.علاقه ایی هم به دونستن ندارم.اما یه ذره ناراحت بودن برای

دل کسایی که میان بد نیست....

رامبد دوباره به سوی پنجره برگشت.نگاهش به در ثابت بود که مرتب عزادار که نه مهمان داخل می شد.

-من ناراحتم.اندازه همه ی دنیا..رضا پدر نبود برام اما بودش.من دلخوش بودم به بودنش به داشتنش اما رفت....نمی فهمی چی میگم؟ من داغونم اما اشکی ندارم

که بریزم.سرخوش نیستم اما نمی تونم خونسردی صورتمو تغییر بدم.

زیبا سر تکان داد و گفت:رضا پدر نبود اما عزیز کرده داشت، چرا داری از اون حق نداشته ی پدریتو می گیری؟

رامبد با خود فکر کرد که قدم دومش برای زیبا کارساز نبوده!

رامبد بی تفاوت گفت:من پدر نداشتم چون پدرم عاشق مادر این دختر بود هر چند هیچ وقت نتونست به مرادش برسه اما دخترش تونست اونو تصاحب کنه که

بی پدر نباشه.

زیبا با تاسف گفت:تو یه بچه ایی رامبد.متاسفم.

رامبد نگاه برگرفت از پنجره و به زیبای مغرور دوخت که از کنارش رفت.زمانی داشتن این دختر آرزویش بود اما حالا؟ شاید با به ارث بردن این ثروت عظیم باید کمی

در فکرهایش تجدید نظر می کرد.

*********************

فصل دوم

به قبر خیره شد.مردم مرتب برای تسلیت می آمدند و می رفتند.چقدر رضا دوست و آشنا داشت!

نگاه گرفت از قبر به دختری که روی قبر خیمه زده بود و با ترس و سرگردانی فقط نگاه می چرخاند اما نه حرفی می زد نه گریه می کرد.شاید چند روز از آن شب

که با تمام عصبانیت بر سر پانیذ آوار شده بود نمی گذشت اما در تمام طول این چند روز این دختر نه گریه کرد و نه حرفی زد و رامبد جوان متعجب بود نه متاسف!

سرش هنوز هم باندپیچی بود و جای کبودی ها روی دست ها و صورتش دل می سوزاند برایش اما...نه رحمی در چهره ی این جوان گستاخ بود نه مهربانی!

با غیظ نگاه از پانیذ گرفت و سرگرم جواب دادن به تسلیت های مردم شد.....

اما پانیذ متحیر بود.این اتفاقات را باور نداشت.بعد از آن شب کذایی که رامبد بی رحمانه به جانش افتاده بود انگار قدرت آوایش را از دست داده بود چون اصلا یک

کلمه هم نمی توانست حرف بزند. و گریه هایی که روزی آب می کرد دل رضای دوست داشتنی را، حالا یک قطره هم پایین نمی آمد.

و صداهایی که به قصد آزارش پچ پچ می شد در گوش دیگران!

غصه در دلش کوه می شد، قد می کشید تا آسمان چون درخت!

نگاه بر گرفت از این نامرامی هایی که خون او را می خواستند در جام نفرتشان بنوشند!

روی خاک سرد که تن رضای دوست داشتنی را در خود بلعیده بود دست کشید و بدون آنکه صدایش بالا بیاید در دل گفت:

-چقد زود رفتی عمو جون، ببین اینایی که براشون پانیذ دختر خوب عمو رضا بود حالا چطور دارن نگام می کنن؟ ببین چشماشون که نفرت داره، عمو من چیکار

کردم غیر از زندگی کردن؟ فقط خواستم شاد بمونم، کار بدی بود؟ حق نبود؟ تن و بدن کبودمو ببین.شکایت ندارم از کسی که مهرشو دارم.اما حقم نبود، بود؟

دیوونه ام که دوسش دارم وقتی ازم متنفره آره؟ خب تربیت شده ی شمام.می بخشم زود. اما اینم ببخشم؟ تن کبودمو؟ صورت داغونمو؟ سر شکسته مو؟ صدای

رفته مو؟ اشکایی که دیگه نمی باره رو؟عمو دلتنگتونم، چرا رفتین؟ به خدا دق می کنم تو این خونه، تنهام عمو، تنهام.تو این قومی که نمی دونم چه خوابی

برام دیدن تنهام.

نگاه مردی شیک پوش و میانسال که مانند کالای مفاخر نگاهش می کرد بدجور آزارش می داد.خنده دار بود میان آن هم نفرت این نگاه خریدارانه!

با احساس دستی که گرمیش مرحم تن رنجورش شد نگاه داغ دیده اش را به از خاک سرد گرفت و به کسی که بالای سرش ایستاده بود، دوخت.زیبا بود.

دختر مغرور و صد البته مهربان این قوم! کسی که همه به تکبر و غرور می شناختنش و کسی جز پانیذ ندید و نفهمید دل این دختر چقدر بزرگ و مهربان است.

آنقدر که داغ عشقش اگه سر به رسوایی می نهاد گوش فلک را کر می کرد و او مهر کوبید به دل و دهان تا سر نرود این صبر ایوبی!

زیبا با لبخندی محو گفت:پاشو همه دارن جمع می کنن میرن خونه.

وقتی صدایش بالا نمی آمد که حرف بزند چه می گفت؟

زیبا گفت:پانیذ صدامو می شنوی؟ با توام پاشو دختر.

پانیذ بلند شد.پشت مانتوی سیاهش را تکاند.سرش گیج می رفت.هنوز جای که سرش به دیوار خورد درد می کرد.اما آخ گفت هم حرام بود برای این قوم!

زیبا زیر بازویش را گرفت و گفت:هنوز درد داری آره؟

پانیذ سکوت کرد.حرف می زد؟ مگر آوایی از گلویش بیرون می آمد؟

زیبا گفت:پانیذ چت شده؟ چرا حرف نمی زنی؟ الان سه روزه که هیچ حرفی نزدی ، یه قطره اشک نریختی؟ حالت خوبه؟

خوب نبود.اصلا!

قدم هایش سست بود که صدای رباب گوشش را پر کرد.

-زیبا مامان بیا دیگه، چیه چسپیدی به این؟

این شد آن پانیذهایی که تا رضای دوست داشتنی بود گوهر گوهر از دهانشان می ریخت.پانیذ مساوی با این!

دل شکستن هنر فراگیری شده بود.کاش او هم بلد بود!

زیبا اخم کرد به مادرش.کاش درک می کرد مادرش این دختر تنها شده ی رنجور را!

زیبا بی اهمیت به حرف مادرش پانیذ را به سوی هاچ بک آبی رنگش برد.با احتیاط او را سوار ماشین کرد.خم شد کمربندش را زد و خود پشت فرمان نشست و

حرکت کرد.زیبا گفت:حیف خودم خونه ندارم و گرنه حتما می بردمت پیش خودم از دست اینا.

حق داشتند اینا به قول زیبا.حق داشتند نپذیرند یتیم بزرگ کرده ی رضا را!

زیبا باز سکوت کش آمده را شکست و گفت:ساکتی، پانیذ چت شده؟ حرف بزن دختر، دق دادی منو.

چه می گفت؟ آخر به کجا فریاد می کشید که نمی توانست حرف بزند.زبانش بند آمده بود.از ترس.از ترس کمربند رامبد، از ترس نگاه های نفرت انگیزش، از ترس

حرف های زجرآورش!

آرام از روی داشبورد ماشین کاغذ مچاله شده ایی را برداشت و با اشاره به زیبا فهماند که خودکار می خواهد.زیبا متحیر ماشین را کناری زد و از کیفش که صندلی

عقب پرت شده بود خودکاری برداشت و به دست پانیذ داد.پانیذ نوشت:

-نمی تونم حرف بزنم.

کاعذ را جلوی زیبا گرفت و زیبا ترسیده از نوشته گفت:

-چی گفتی؟ شوخیت گرفته تو این هیرو ویری؟

پانیذ تند تند سرش را تکان داد و دوباره نوشت:هر کاری می کنم صدام بالا نمیاد.

زیبا با عصبانیت فریاد کشید و گفت:تقصیر اون گاو وحشیه.زبونت بند اومده از ترس.ای خدا اینو کجای دلم بزارم؟

پانیذ نگاهش را به بیرون دوخت.غصه نداشت.عادت می کرد.به خیلی چیزها، خیلی حرف ها، خیلی کارها، لال شدن که مهم نبود، بود؟ بله بود.مهم بود اما چه

می کرد؟ مردی که تا سر حد مرگ کتکش زده بود او را برای باز شدن صدایش به دکتر می برد؟ نه نمی برد.شاید برای آنکه لقب قاتل را حمل نکند بعد از آن کتک

مرگبار راهی بیمارستانش کرد.شاید....

**********************

زیبا رساندش و برای اینکه رامبد را با همه ی سنگدلیش نبیند رفت.پانیذ زیر نگاه های سنگین کسانی که انگار بارکش نفرت شده بودند خود را به اتاقش پرت کرد.

دقیق نمی دانست چقدر مانده بود که صدای در اتاقش بلند شد.بلند شد و در را باز کرد.نادیا بود.با لبخندی مهربان گفت:

-آقا رامبد گفت برین اتاقش کارتون داره.

هنوز خانم خانه بود که نادیا با محبت حرف می زد؟ شاید بود و شاید....

سرش را تکان داد و از اتاقش بیرون آمد و یکراست به اتاق رامبد رفت.نمی ترسید از این جوان پر زور که مردی نمی کرد!

به در اتاق که رسید با احترام در زد.رضا چقدر خوب تربیت کرده بود این پرنسس زیبا را!

صدای رامبد طنین انداز شد.داخل شد و در را بست اما از کنار در اتاق تکان نخورد.رامبد روی مبل تک نفره ی چرمش نشسته بود و کتابی را مطالعه می کرد.

سر بلند کرد و پانیذ را دید.کتاب را بست و گفت:بیا جلو.

جلو آمد دقیقا روبرویش ایستاد.رامبد براندازش کرد و با بی رحمی گفت:

-تو دیگه دختر این خونه نیستی، اصلا هیچی نیستی به جز یه سربار.اما خب من که نمی خوام تن بابام تو گور بلرزه، پس می تونی هنوز اینجا باشی و آواره خیابونا

نشی اما....

بلند شد.دوری، دور پانیذ زد.روبرویش ایستاد و گفت:پیشنهادم بهتر از کارتون خوابی و یا شایدم فا*حشه شدن.

قلبش گرفت.صدای شکستن چیزی غریب را در قلبش شنید.خودخواهی در چه حد؟

رامبد با پوزخند گفت:کلفت این خونه بودن چطوره؟ بهتر از اینایی که گفتم نیست؟

پانیذ نگاهش کرد.از مهر او گفت..از مردی که دوستش داشت.اما هنوز هم مهرش وام دار قلبش بود؟ شاید جوابش کم کم نه باشد....

رامبد روی مبل نشست و با جدیت گفت:

- میشی یکی مثله نادیا.دیگه دختر این خونه نیستی.رضا،عموی دوست داشتنیت رفت.حالا اینقد تنها و بدبخت شدی که موندنتم اجباریه.. میری پیش نادیا.

لباس فرم میگیری و می شی کلفت.خب بهترش اینه پیش خدمت...وظیفه ات تو این خونه اینه:به من می رسی.هر روز اتاقمو تمیز می کنی.هر شب سر ساعت

10 برام قهوه و شکر میاری.تو که می دونی عادت دارم.حمومو آماده می کنی.لباسامو می شوری و اتو می کنی و خلاصه اینکه به کارای شخصی من می رسی.

هر وقتم نیستم به دخترا کمک می کنی....در ضمن درس خوندن تعطیل. تا همین دیپلمم بسه یه کلفته. پاتم از این خونه بیرون نمی زاری.اگه ببینمت بیرون از

این خونه می کشمت.

نگاهش را به پانیذ دوخت و گفت:فهمیدی؟

فهمید.این زندگی جدید مبارکش باد!

عشق عمو رضا کلفت پسرش شد.زندانی رامبدش شد.

رامبد جری از این سکوت طولانی با اخم و عصبانیت داد زد :فهمیدی؟

پانیذ بی روح نگاهش کرد و سرش را تکان داد.رامبد با حرص بلند شد و گفت:

-می خوای منو عصبانی کنی؟ دلت هوس نرمش تنتو کرده؟

پانیذ فقط نگاهش کرد.عجیب بود این آرامشش.نمی ترسید.

رامبد با خشم پنجه در موهای پانیذ کشید و آن آبشار شب رنگ را کشید و گفت:

-چرا جواب نمی دی؟

پانیذ از درد چهره اش جمع شد.موهایی قسمتی که زخم بود پوست سرش را می سوزاند.چطور می گفت نمی توانم صدایی را که خفه کرده ایی را آوا کنم و

جواب دهم.

رامبد با خشم سیلی محکمی به صورتش نواخت و گفت:

-می خوای با من لج کنی آره؟ حرف نمی زنی..باشه نشونت میدم.

کمربند کشید.این قلدر چاله میدانی که از یک بی سواد هم کمتر بود.

کوفت بر تن دختری که حتی نتوانست آه بکشد اما درد کشید.ناله نکرد اما کمربند چشید!

آنقدر کوفت تا پانیذ بی جان کف اتاق افتاد.جای زخمش خونریزی کرده بود.رامبد با بی رحمی گفت:

-حقته بمیری.

روی مبل نشست.کمربند را پرت کرد و سرش را با دستانش گرفت.با فکر محمد دوستش گوشی را برداشت.به او زنگ زد و گفت که خودش را زود برساند.نم ساعت

هم طول نکشید که محمد جلویش بود و با حیرت به تن بی جان پانیذ خیره شده بود.

محمد با عصبانیت گفت:چه غلطی کردی رامبد؟

-جمعش کن ببرش اتاقش اگه می تونی زخمشو ببند.خونریزی کرده.

محمد با خشم گفت:روانی.این دختر فقط 17 سالشه چرا این کارو باهاش می کنی؟

رامبد فریاد کشید:ببرش تا نکشتمش.

محمد او را در آغوش کشید و از اتاق بیرون رفت.رامبد کلافه لبه ی پنجره ایستاد و به شب پر ستاره نگاه کرد و زیر لب گفت:

-بابا تو منو به این نفرت کشوندی.تو.

شاید حدود یک ساعت طول کشید تا محمد داخل شد.با صدایی گرفته ایی گفت:

-چرا کتکش زدی؟

-جوابمو نداد.می خواست لجمو دربیاره.مثله بچگیش.اون موقع نمی تونستم کاری کنم چون سنگر محکمی داشت اما الان تنهاس.

-تف تو غیرتت بیا رامبد.رو یه دختر تنها و یتیم دست بلند می کنی؟ مردونگیت اینه؟

-محمد بی خیال نصیحت شو که الان اصلا وقتش نیست.

محمد به سویش رفت به شدت او را به سوی خود برگرداند و گفت:

-دِ آخه لعنتی تو جوری این دختر دفعه اول زدی و ترسوندیش که زبونش بند اومد.نمی تونه حرف بزنه احمق.

رامبد متعجب نگاهش کرد و گفت:چی میگی تو؟ خل شدی؟ داره ادا میاره باور کردی؟

محمد نفس عمیقی کشید تا آرام شود اما فایده ایی نداشت. نگاهش زخمی از این بی عاطفگی دوستش را به او دوخت و گفت:

-انصاف داشته باش مرد، اسم تورم میشه گذاشت مرد؟ لامصب اون دختر 10 سال از تو کوچکتره، جای خواهر نداشتته، چرا اینکارو باهاش می کنی؟

رامبد با اخم گفت:دوستمی درست، داداشمی درست اما حق نداری تو زندگی من دخالت کنی.همین که اومدی ممنون.لازم نیست بمونی می تونی بری.

بی منطق بودن ریشه دوانده بود در پیکرش؛انگار نه انگار!

محمد با تاسف سرش را تکان داد و گفت:

-میرم اما این می خوام حالیت بشه اون دختر قدرت تکلمشو از دست داده، خودمونی ترش اینه که به لطف زهر چشم تو لال شده....بهتر برای اینکه صداشو بشنوی

دست هرزتو دیگه روش بلند نکنی، چون صداش دیگه بالا نمیاد به اصطلاح مرد!

کنایه اش سنگین و غضب آلود بود.اما دل این به قول محمد به اصطلاح مرد سیاه بود.سیاه تر از شب های اول قبر!

محمد آخرین نگاه هایش را حواله اش کرد از در اتاقش بیرون زد.رامبد تکیه داد به پنجره و به بیرون خیره شد.زیادی تند رفته بود؟ هنوز هم نه در ذهنش جولان می داد.

کم بخاطر این دختر از دست رضا کتک نخورده بود.رضایی که تا وقتی پانیذی نبود قربان صدقه اش می رفت و شانه اش تاب نرمی می شد که سواریش شیرین ترین

ماشین دنیا بود!

دزدید این دختر همه ی لحظه هایی که در رویایش داشت و جامه ی حقیقت نپوشید!

رامبد زیر لب گفت:هیچ کدومتون درد بی کسی منو نچشیدین که حالا دایه بهتر از مادر شدین برا این دختر!

نه کسی نمی دانست پدرش فقط قصه گوی شب های پانیذ بود، پرستار تب کردن های پانیذ بود؛ والدین مدرسه روی پانیذ بود، نوازشگر پانیذ بود...پدرش همه

کس پانیذ بود و رامبد فقط پسر نازینی بود که طلاق گرفت تا برود از دست مردی که عاشق مادر پانیذ بود.همه چیز و همه کس پانیذ بود و رامبد....پسری تنها با

دنیای اتاقش!

و حالا تلافی همه ی دردهایش بر سر این دختر گناه بود؟ نه نبود..اصلا نبود....

******************

زیبا با دیدن قیافه ی داغان پانیذ جا خورد.وحشت زده به سویش هجوم آورد.دخترک بیچاره روی تخت دراز کشیده بود چشمانش روی هم بود.زیبا لبه ی تخت نشست.

دست روی پیشانی او کشید که پانیذ از درد چهره اش جمع شد.چشمانش را باز کرد از دیدن زیبای نگران لبخند زد.زیبا با خشم گفت:

-دوباره رامبد؟

پانیذ فقط لبخندش را تکرار کرد.زیبا با اخم گفت:جاییت درد می کنه؟

پانیذ دستش را روی سرش کشید و به او فهماند که سرش درد می کند.زیبا با دلسوزی گفت:

-حیوون، یه ذره رحم و مروت نداره!

پانیذ نیم خیز شد که از درد بدنش صدای خفه ایی شبیه آه از گلویش خارج شد.زیبا دستپاچه گفت:

-حالت خوب نیست دراز بکش.

پانیذ سرش را تکان داد و اشاره کرد که کاغذ و قلم به او دهد.زیبا بعد از دیروز یادش رفته بود که این پانیذ کوچک رضای دوست داشتنی دیگر نمی تواند حرف بزند.

قلبش سوخت از این یادآوری دردناک!

از کیفش دفترچه ی کوچکی به همراه خودکار آبی در آورد و به دست پانیذ داد،پانیذ روی کاغذ چیزی نوشت و به دست زیبا داد.زیبا خواند:

"باید برم تو اتاق پیش نادیا اینا.من دیگه اینجا شدم پیش خدمت مخصوصش."

زیبا ابرو درهم کشید و بلند شد و گفت:این پسره دیگه شورشو درآورده.باهاش حرف دارم.

پانیذ غمگین لبخند زد.چه کاری ساخته بود وقتی این مرد به تمام معنای نامرد تبر می کوفت بر پیکرش تا نابودش کند!

زیبا با اخم گفت:همین جا باش تا برگردم.

چقدر این روزها حالش وخیم و اسف بار بود که دختر مغرور قوم دلسوزش شده بود.دختری که فخر می فروخت اما حالا فرشته وار به این آسیب رسیده از دست

شیطان به وجود نشسته ی رامبد کمک می کرد.

زیبا از اتاق بیرون رفت و با قدم هایی محکم و پر شتاب به اتاق ته راهرو که متعلق به رامبد بود رفت.فقط دو بار بر در کوفت و بدون اجازه یا با اجازه داخل شد.

رامبد خیره از پنجره بیرون را نگاه می کرد.پوزخندی تلخ روی لب های زیبا نشست.صدایش مانند ناقوس مرگ در گوش رامبد طنین انداز شد:

-فقط می خوام همین الان این وحشی بازیتو برام توجیح کنی.

حالا پوزخند بر روی لب های بسته ی رامبد نشست.به سوی زیبای طلبکار برگشت.نگاه سوزانش را به چشمان سرد و مغرور او دوخت و گفت:

-توجیحی ندارم.هر جوری که دوس داشته باشم با خدمه م رفتار می کنم.

صدای زنگ ممتدی گوش زیبا را آزار داد.با حیرت گفت:خدمه؟! عوضی که نشنیدم؟

-سمت جدیده، بهتر از آوارگی نبود؟

زیبا با خشم غرید: لعنتی تا کجا داری پیش میری؟ خورد کردی این دخترو، دیگه چی از جونش می خوای؟ بس نبود اون همه تحقیر و کتک که حالا با افتخار کلفت

بودنشو به رخ می کشی؟

رامبد با خشم فریاد کشید:تو چی می دونی که اومدی منو امر و نهی می کنی؟ تو زندگی نکبت من بودی که حالا کاسه ی داغتر از آش شدی؟....نه نبودی که

ببینی همین دختر با مادرش زندگی منو به گند کشیدن....

-انتقام گذشته رو گرفتن آرومت می کنه؟

رامبد مانند دیوانه ها قهقه زد و گفت:تشنه ترم می کنه برای زجر دادنش.راضیم می کنه.

زیبا به او نزدیک شد.نگاهش را بخیه زد به نگاه پر از التهاب رامبد و گفت:

-خسته میشی...دست بردار.

رامبد با اخم گفت:بشنو و بعد قضاوت کن دختر عمه....زوده که فکر کنی من حالا حالا خسته میشم.....بیا شاید گوش شنیدن داشته باشی...

روی مبل چرمش نشست.زیبا را دعوت به نشستن کرد.زیبا روبرویش روی مبل چرم دیگری نشست و دست به سینه منتظر حرف های رامبد شد.

-مامان من از بزرگ زاده ها بود.همون که به لطف مادر و خاله ی عزیزت مرتب لعن و نفرین میشه.آقاجون برای بابا تیکه گرفتش...اما خب چه میشه کرد وقتی

پدر من تمایلی به مامان زیبای من نداشت.همون رضایی که همتون عاشقشین فقط یه شب هم خوابه ی مادر من بود اونم به اجبار.از سر تکلیف!....میدونی چی

مامانو از پا درآورد زن صیغه کردنای ماه تا ماه قدیس مطهرتون دایی رضای عزیزتون.اما مامان هیچی نگفت.چون منو حامله بود با همون هم خوابه ی اولش....

مسخره اس نه؟ قدرت خدا بود دیگه....مامان بداخلاق شد چون بابا نخواستش..مامان بی رحم شد چون بابا بی تفاوت بود..مامان بد شد چون بابا بد بود در حقش.....

اما میدونی مشکل اصلی کجا بود؟

نفسی تازه کرد.نگاه دوخت به تابلوی نقاشی شده از مادرش که درست روبرویش بود و گفت:

-بابا رفت تا به باغای خرما مثله هر سال تو روستاهای اطراف سر بزنه...اونجا عاشق شد.عاشق یه دختر دهاتی پاپتی که هیچی نداشت.کمر مامان اونجا شکست.

قبلا دلش خوش بود اگه بابا زن صیغه می کنه فقط برای لج و لجبازیه اما وقتی عاشق شد نابود شد مامانم.

زیبا با گستاخی گفت:عشق دست آدما نیست!

رامبد با حرص و عصبانیت فریاد کشید: وقتی زن و بچه داری دست خودته....می فهمی؟

زیبا بدون ترس با بی پروایی نگاهش را به او دوخت تا ادامه دهد.رامبد به لبخند ملیح مادرش در تابلو خیره شد و گفت:

-اما می دونی قشنگی ماجرا چی بود؟ همون دختر دهاتی محل سگم به بابا نزاشت چون عاشق یکی دیگه بود که از قضا به قول خودشون فرنگ رفته بود و شهری.

بابا اینقد رفت و اومد اما نتونست دختره رو راضی کنه.آخرشم خبر رسید تا همون شهری فرنگ رفته ی از دست رفته دست گل به آب داده و در رفته.آقا دختر

دهاتی رو حامله کرده بود و رفته پی کارش.

زیبا با کنجکاوی به حرف های رامبد گوش می داد.رامبد پوزخندی زد و گفت:

-می دونی نکته ی جالب چی بود؟ نتیجه ی این حاملگی یه حروم زاده شد...پانیذ!

به سوی زیبا چرخید و گفت:سنگ یه حروم زاده رو به سینه می زنی...

زیبا با خشم نگاهش کرد.

پوزخندش را تکرار کرد و گفت:همین رضایی که دم از معرفت و عشق می زد برای همه، مامان منو ول کرد رفت پی اون زن تا خودشو بچه ی حروم زاده شو زیر بال

و پر بگیره...مامانم دق کرد اما بازم امید داشت به برگشتن بابام اما بابا چی؟ بهش گفت نمی خوادش، گفت برو....مامانم اگه اعصاب نداشت اگه مثله روانیا می شد

تقصیر بابام بود اون همه ی این بلاها رو سرش آورد.

زیبا کمی آرامتر شد و گفت:نمی دونستم.

رامبد غرید:کی می دونه؟ همه فکر می کنن مامان با یه پسری در رفت تا به خوشیاش برسه در صورتی که بابام مامانو طلاق داد تا به خوشیای خودش برسه بعدم

مامانو فرستاد انگلیس، اونقد بی غیرت بود که چو انداخت تو فامیل که مامان با معشوقه اش فرار کرده.مامان پاک من متهم شد و مادر اون دختر شد فرشته برای بابای من.

گفت تمام سنگینی دلش را که انگار خاک خورده بود ته انباری دلش و بیانش زبان می سوزاند!

زیبا در حجم سنگین این حرف ها ماند.چقدر پر بود از گفتنی هایی که انگار شنونده نداشت!

رامبد بلند شد و به سوی پنجره رفت و گفت:بابا ننگشو خرید و عقدش کرد.اما از اونجای که خدا جای حق نشسته پانیذو که به دنیا آورد مرد....

صورتش در آن لحظه از نفرت جمع شد.زیر لب غرید:بابا اسمشو گذاشت پانیذ اما اسم منو....مامانم انتخاب کرد.برای پانیذ پدر شد چون یادگار عشقش بود و من

براش پسر نازنین بودم.پانیذ سوگلی بود و من یه پسر تنها بودم.دست پانیذ همیشه تو دستاش بودو می بردش گردشو پارکو کوفت و زهارمار..به من که می رسید

خسته بود و کلی کار رو سرش ریخته بود.یادمه پانیذ 2 ساله بود داشت گریه می کرد پرستارش نبود.رفتم آرومش کنم اما نشد براش یه لیوان آب بردم جلو دهنش

تا بخوره که بابا رسید فکر کرد دارم دختر عشقشو می کشم می دونی چیکار کرد؟

زل زد به آسمان که از نور خورشید به سفیدی می زد و گفت:کتکم زد و تو اتاقم حبسم کرد.من فقط 12 سالم بود.یه روز کامل بدون آب و غذا حبسم کرد ...

بغض

چنگ انداخت به گلوی رامبد جوان که گستاخیش در پناه حرف های دردآورش پنهان شده بود!

زیبا بلند شد به سویش رفت.در کنارش قرار گرفت و گفت:بابات بد چرا داری این دخترو زجر می دی؟ اون بچه اس، حقش این نیست.

رامبد با خشونت گفت:حق منم اون کتکا و حرفا و تحقیرا نبود.حقم بی مهری و بی علاقگی بابام نبود.شاید اگه پانیذی نبود منم یه پدر داشتم که میومد مدرسه

دنبالم.که برای مدرسه دستمو بگیره ببره خرید.که برای دانشگاهم به زور بگه این رشته رو برو.بابای من اونقد به پانیذش توجه داشت که نمی دونست من دانشگاه

می رم رشته ام چیه؟ اصلا تموم کردم یا نه؟ اون هیچی بخاطر همین دختر از تنها پسرش نمی دونست.

زیبا آهی کشید و گفت:هر چی بگم بازم توجیح نمی شی اما دیگه بس کن گناه داره..چیزی تو بدنش سالم نمونده از کتکای تو...بی انصاف نمی تونه حرف بزنه می فهمی؟

-به درک صدای نحسشو نمی شنوم.

زیبا از این بی تفاوتی به خشم آمد و گفت:رامبد اومدم اتمام حجت اگه بخوای آزارش بدی از پیشت می برمش.اگه با جون کندنم باشه جا جور می کنم براش اما

می برمش.پس آزارش نده.

رامبد پوزخندی زد و گفت:منو به یه دختر حروم زاده می فروشی؟

صدای سیلی در هوا پخش شد.رامبد ناباور و زیبا با خشم گفت:حق نداری اون دختر بی گناه رو اینجوری صدا بزنی.تقصیر اون نیست که از یه رابطه نامشروع اومده.

بسه این غرور بی جا.

رامبد با خشم دستی به صورتش کشید و گفت:فکر کنم باید بگم دیگه حق نداری پاتو تو خونه ام بزاری.

زیبا با غرور و سردی پوزخندی زد و گفت:برای تو نمیام نمی تونی از این خونه بیرونم کنی.اتمام حجت می کنم مواظب رفتارت باش.

زیبا سردی نگاهش را به چشمان رامبد ریخت و از اتاق بیرون رفت.رامبد پوزخندی زد و گفت:

-تورم ادب می کنم مادموزلِ لجباز.

****************

فصل سوم

به آینه ایی که درون راهروی طولانی طبقه بالا بود.خیره شد.خودش را بارها در این لباس سفید که دور آستین و روبان دور کمرش قرمز بود دیده زده بود.اما هر بار

بغض می کرد.زندگی می کرد تا فاحشه نشود.تا کارتون خواب نشود.تا رانده نشود از خانه هایی که تا رضای دوست داشتنی بود به گرمی آغوش باز می کردند

و لبخند نمی رفت تا پانیذ مهربان رضا از خانه شان نمی رفت.کلفت شد با لباس سفید و دوردوزی قرمزش.هر روز به خودش نگاه می کرد و بغض سیب شده اش

را قورت می داد.چون نه اشک داشت و نه آوا!

دستی به موهای سیاه رنگش کشید.چقدر رضا عشق می کرد وقتی پانیذ زیبا روی پاییش می نشست و بهانه می گرفت تا موهای شب رنگش را شانه کند

و رضا سخاوتمندانه در آن خرمن دلفریب دست می کشید و می گفت:عشق عمو، چشم!

زیبا بود و باور نداشت.دلفریب بود و باور نداشت.

بدبخت شد و باور کرد.لال شد و باور کرد.اشک نریخت و باور کرد.کتک خورد و باور کرد.زندگی را، حسرت هایش را، خشم هایش را، همه چیزش را باور کرد.

به چشمان سبز کشیده اش خیره شد و در دل گفت:

-به کی رفتی که چشمات دل می بره و برای اون کابوس شدی؟ به کی رفتی که آزارش شدی و باور نداری؟ خدا منو می بینی؟ پانیذتو، دختر تنهاتو می بینی؟

قورت داد آب دهانش را بارها و نرفت این سیبی که چندین مدتی است در گلویش بزرگتر می شد و نمی توانست جلویش را بگیرد!

تکانی به خود داد.باید بیرون می رفت.هوای بیرون و تازگیش شاید افسون این غم هایی که زندگیش را به بازی گرفته بود را کمرنگ می کرد.لبخندی غمناک تر از

همه ی شب های بی کسیش روی لب آورد از آینه با حسرت جدا شد و به حیاط باشکوه خانه رفت.این حیاط عشقش بود.همیشه بر سر اینکه چه گل هایی را درون

حیاط پای درخت ها و بقیه باغچه بکارد با باغبان پیر خانه زادی خانه دعوا داشت.فکر می کرد چقدر بی سواد است که نمی توند گل های خوب را تشخص دهد

و آنها را مطابق فصلشان و سلیقه بکارند.با یادآوری آن روزای پر خنده دلش گرفت.کجا بود آن شکوه خنده که در فضا معطر می کرد حس حضورش را؟ کجا بود

پانیذی که به زمین و زمان گیر می داد و اما دل می برد از همه و قربان صدقه هایی که نثارش می شد؟

کجا بود حمایت هایی که انگار بی دریغ اما با طمع نثارش می شد؟

رفت و تنها شد در این گله ایی که اگر رم می کردند نابود می شد هر چند چوپانش به اندازه کافی جای رم کردن ها را گرفته و بود و اما خودش می کوفت و با

لذت به تماشا می نشست!

زیر درخت انبه نشست.افکارش حول رامبد و رفتارهایش می چرخید.تا یادش می آمد رامبد با او بد بود.اما نه اینگونه وحشی و افسار گسیخته! دعواهایشان بگو

مگو بود که بیشتر از طرف رامبد و کوتاه آمده پانیذ کوچک بود که از ترس رامبد جوان همیشه سکوت می کرد.

خدایا کجا بودی وقتی این دختر سوخت و دم نزد تا گلایه ایی نباشد از این مرد تمام شده در همه ی مقیاس های دنیا!

به درخت تکیه داد.چشمانش را بست.از لباسش متنفر بود نه بخاطر کلفت بودنش برای رنگش، نتوانست حتی تا چهلم هم سیاه پوش مردی شود به نام عمو

که بیهوده کلمه ی پدر برایش دریغ شده بود!

آهی کشید و چشمانش را باز کرد که صدای افتادن چیزی و بعدش صدای نابهنجار کلاغی بلند شد.کنجکاوانه به طرف راستش چرخید.جوجه کلاغی روی زمین

قل خورده و ناتوان آوا از گلو بیرون می داد شاید مادر سر به هوایش پیدا شود که نشد و پانیذ تنها لبخندی سخاوتمندانه زد و در دل گفت:

-برای من فرستادیش خدا نه؟ گفتی اوتقد تنهام که یه کلاغ می تونه پرش کنه و البته شاید بکنه.

لبخند زد و دست دراز کرد و جوجه کلاغ را که ناآرامی می کرد در دست گرفت و با محبت سرش را نوازش کرد.در دل گفت:

-رفیق تنهایی من، از امشب مهمون من شدی.

با هیجان بلند شد و به سوی ساختمان دوید.از جلوی چشمان متعجب نادیا و سپیده پله ها را تند تند طی کرد و به اتاقش رفت.در را که پشت سرش بست نفس

نفس می زد.جوجه کلاغ را روی تختش گذاشت و فورا جعبه ی کفشی که آخرین بار با رضا بیرون رفته و او برایش خرید را از کمد ام دی اف سفید رنگش بیرون

آورد.کشوی کمد را بیرون کشید و یکی از شال های قدیمیش را برداشت و کف جعبه پهن کرد.جوجه کلاغ را از روی تخت برداشت و درون جعبه نهاد و با لبخند

در دل گفت:از این به بعد مامانت منم خوشگل سیاه من!

جعبه را برداشت و کنار پنجره گذاشت و گفت:اسمتو چی بزارم؟

کلاغک تنها و پانیذ تنها.برگزیده اش تنهایی بود و ....

لبخندی غمناک زد و گفت:اسمتو می زارم تنها.مثله من که تنهام...چیه چرا اینجوری نگام می کنی تنها؟ حرف نمی زنم؟ خب...دوس ندارم...

بغض کرد.دوست نداشت یا نمی توانست؟

سر کلاغ را نوازش کرد و گفت:نمی تونم تنها..نمی تونم حرف بزنم.خودت از نگام حرفامو بخون.بلدی ها؟ من بلد نیستم شاید تو بلد باشی.

آهی سوزناک کشید و گفت:حتما گشنه ایی، بزار برم برات میوه بیارم..می خوری که؟ اینقد خوشمزه اس که نگو.خصوصا گیلاسای این فصل.

لبخند زد از اتاق بیرون رفت.از پله ها که سرازیر شد یکراست به آشپزخانه که با راهرویی کوتاه از سالن طویل ساختمان جدا می شد رفت.نادیا با مهربانی گفت:

-خانومی چت بود اینجوری می دویدی؟

پانیذ لبخند زد و سرش را تکان داد.این سر تکان دادن یادآوری لالی زیبای این خانه شد و اخم شد بر چهره ی نادیای مهربان و خنجر شد بر قلبش و جمله ایی

که بر زبان آورد: خدا لعنتت کنه....دختر بیچاره!

پانیذ صدایش را شنید و در دل گفت:نگو نادیا...نگو که دلم میمره اگه...

می گویند بدبختی که بیاید پشتش آنقدر می آید که خوشبختی کمرنگ می شود و فراری و تو درمانده از این شومی و فقط خودکشی می شود راه حلت که نه

دل داری و نه جراتش را!

پانیذ کوچک هم دل باخته به مردی که نفرتش کمربند می شود، پنجه می شد در موهایش و نگاهش او را حرامزاده می بیند و افکارش او را سربار و قلبش او را گناهکار!

در یخچال را باز کرد و سبدی میوه بیرون آورد و به سوی در رفت که سپیده داخل شد.متعجب پرسید:

-اینارو کجا می بری پانیذ؟

پانیذ به اتاقش در طبقه ی بالا اشاره کرد و سکوت کرد.سپیده با دلسوزی گفت: