رمان زن کمانگیر به قلم پشتیبانی

ژانر : اجتماعی،عاشقانه،معمایی

خلاصه ی رمان : آرش آریا بعد از دوازده سال به دلیلی نا معلوم از پاریس

به زادگاهش تهران بازمی گردد . دختری جوان به عنوان یک دوست

صمیمی به پدر و مادرش نزدیک شده و آرش در این سفر تلاش می کند تا

علت دوستی این دختر با پدر و مادرش را بفهمد . در این سفر به این نتیجه

می رسد که این دختر جوان ربطی به گذشته رمز آلود خانوادگی اش دارد .

اما آیا آرش آریا ؛ شقایق مهرجو را به خوبی شناخته ؟

+-+ نقطه ی صفر +-+

********************

راننده به خاطر فریادهایی که سرش می کشیدم تا جایی که می شد پایش را روی پدال گاز فشرد . به جز مسیر پیش رویم هیچ چیز را نمی دیدم . تمام دنیا رنگ باخته بود . این شهر خاکستری با تمام شکوه و جلالش سیاه شده بود . سیاهِ سیاه ! ماشین هنوز کامل متوقف نشده بود که خودم را از ماشین به بیرون پرت کردم و دوان دوان وارد ساختمان بیمارستان شدم . نفس زنان جلوی استیج اطلاعات ایستادم و به زحمت ذهنم را متمرکز کردم تا مشخصاتش را به زبان بیاورم . با یاد آوری مشخصاتش انگار جـانم تا حلقومم بالا می آمد . تا شماره ی اتاق به گوشم خورد باز هم دویدن را از سر گرفتم و خودم را به آن اتاق رساندم ... دستم را روی دستگیره گذاشتم و نفسی گرفتم ... تمام اعضا و جوارح بدنم نبض می زد ... اَگرها و مَگرها نفسم را بند آورده بودند ... دل به دریا زدم و وارد آن اتاق کذایی شدم .

اتاقی که جانم ، تمام وجودم با چشم هایی باز و مات و بی روح ... بی فروغ ... بی زندگی ، به سقف خیره مانده بود . زانوهایم تا شد ... بدنم دیگر نبض نداشت ... لرزش داشت ... چنان در جایم می لرزیدم که توان تکان خوردن حتی در حد یک اینچ را هم نداشتم . تا به خودم بیایم به دیوار پشت سرم کوبیده شدم و نگاهم در نگاه به خون نشسته ی مهدی نشست . خواستم پسش بزنم و به سمت تخت بروم اما محکم تر از قبل یه دیوار کوبیده شدم . از میان دندانهای کلید شده اش با خشم غرید :

- کجا ؟ کجا می ری کثافت ؟ کجا بودی بی شرفِ بی ناموس ؟

تقلا کردم رهایم کند . چشمم به قفسه ی سینه ی جسم نیمه جان یا شاید هم بی جان روی تخت بود تا شاید بتوانم تکان هایش را تشخیص بدهم . اما وقتی چشمانی چنان سرد و مرگ زده رو به سقف باز بمانند ، آیا صاحبشان زنده است ؟

صدایم انگار از ته چاه بیرون می آمد . ضعیف و خسته .

- زنده است ؟

یقه ام را محکم توی مشتش گرفت و با خشمی کنترل ناشدنی گفت : به نظرت زنده است ؟ نگاش کن شبیه زنده هاست ؟ کجا بودی بی شرف که زنتو سلاخی کردن ؟ کجا بودی بی ناموس که اومدن سراغ زن و بچه ات و تیکه پاره شون کردن ؟

بغضش ترکید و اشکش سر خورد روی گونه اش . نالید : کجا بودی لعنتی ؟

حرفهایش آوار می شد و بر سرم می ریخت ... این آوار سنگین بود ... این آوار تمام زندگی ام بود ... تمام زندگی ام جلوی چشمانم بی جان روی تخت بود ... تمام زندگی ام فرو ریخته بود ... تاب نیاوردم ... می گفتند تا شقایق هست زندگی باید کرد ! ... و حالا گل من ... شقایق من مرده بود ... پرپرش کرده بودند ... پرپرش کرده بودم ... مــــن ... لعنت به من .

صدایی سیاه و شوم در ذهنم مرثیه خوانی می کرد : شقایق مرد ... تو زنت رو هم کشتی ... قاتل ... تو قاتل زن و بچه ات هستی !

در مقابل اما دلم ناله می کرد : شقایقم ... وای ... وای ... شقایقم ... شقایقم !

+-+ شروع بازی +-+

******************

به همراه آقای صادقی ، مباشر نزدیک و مخصوص پدرم برای انجام چند کار بانکی به مرکز شهر می رفتیم . چون تازه برگشته و هنوز به ترافیک عادت نکرده بودم ، واقعا کلافه می شدم . ظاهرا صادقی هم متوجه حالت عصبی من شد و با خنده گفت : چند وقت بگذره عادت میکنی ... راستی درست رو ول کردی برات مشکلی پیش نمیاد ؟

- نه .

درسی در کار نبود . همه اش بهانه ایی بود برای دور ماندن از ایران . عجیب است که پدرم تا به الان ته و توی قضیه ی درس خواندنم را در نیاورده .

- من به پدرتون گفتم که ازتون نخواد که بیایین ، اما فشار کار خیلی سنگین بود .

چه خوب که ماشین دنده اوتومات است . دیگران پشت این ترافیک نفس گیر با کلاچ و دنده و گاز چه می کردند ؟ دستم میان موهایم پنجه شد و برای چندمین بار به عقب فرستادمشان . کاش در پاریس وقتی برای کوتاه کردنشان پیدا می کردم . دیا هم آنقدر درگیر بود که فرصت نداشت به من برسد .

-نه اتفاقا کار خوبی کردن که ازم خواستن بیام . خودم اصلا دوست ندارم پدر تو زحمت بیافتن . اونم تو این سن و سال ، دوست دارم هر کاری از دستم بر میاد براش انجام بدم .

خندید و گفت : - پدرت که ماشاالله سن و سالی نداره . تازه دلش از من و تو هم خیلی جوون تره و زنده دل تره .

چه زود متوجه دل مرده ام شده بود . غربیه ها گاهی بهتر از خودی ها درکت می کنند .

با هزار مکافات موفق شدم ماشین را جلوی بانک پارک کنم . هوا نسبتا گرم بود و به خاطر آفتاب شدید ظهر ، اکثر مردمی که توی پیاده روی بی دار و درخت ایستاده بودند یا دستشان را به عنوان سایه بان بالای چشم هایشان گرفته ، یا یک روزنامه بالای سرشان نگه داشته بودند .

- تو بشین . پیاده نشو ... ظاهرا اینجا پارک ممنوعه ... الان بانک خیلی شلوغه . من خودم می رم و بر می گردم ... تو بمون تا جریمه نشی .

دکمه را فشردم و ماشین خاموش شد . کمربندم را هم باز کردم .

- نه نیازی نیست منم باهات میام.

دوباره حرفش را همراه با لبخند دوستانه ایی تکرار کرد : - بمون ... صبر کن زود میام .

تشکر کردم و او هم با گام هایی سریع دور شد . به اطراف نگاهی انداختم ... هیچ پلیسی در کار نبود ... مردم بودند که تند و سریع راه می رفتند ... این طرف ... آن طرف ... گاهگداری یکی رد می شد و چپ چپ به ماشینم و بعد به من نگاه می کرد . همین طور که به اطراف نگاه می کردم متوجه یک چهره ی آشنا شدم . همان عینک آفتابی بزرگ همیشگی اش را به چشم داشت که البته خیلی هم بهش می آمد . چند تا بسته ی خرید هم دستش بود . تقریبا ده-پانزده متر جلوتر از ماشین من کنار خیابان ایستاد . انگار یک نفر هم همراهش بود و داشتند با هم صحبت می کردند . هر عابری که از کنارشان رد می شد با تعجب نگاهشان می کرد .

از طرز حرف زدنشان احساس کردم دارند با هم دعوا می کنند . دوباره دکمه را فشردم تا ماشین روشن شود و بتوانم شیشه ی ماشین را پایین بکشم . صدایشان را به وضوح نمی شنیدم ولی معلوم بود که دارند با هم جر و بحث می کنند . شقایق عصبی برای تاکسی هایی که عبور می کردند دست تکان می داد . اگر تاکسی ایی هم نگه می داشت ، تا به راننده چیزی می گفت ، تاکسی بلافاصله به راه می افتاد . حتما مسیرش به مسیر تاکسی ها نمی خورد . انگار از دست آن شخص

همراهش خیلی ناراحت بود چون مدام با عصبانیت سرش را تکان می داد .

یک ماشین مدل بالا جلویش توقف کرد . صدای ضبط صوتش کر کننده بود . نمی دانم چه بهش گفتند که مرد همراهش با عصبانیت به سمت راننده ی ماشین رفت . او هم بی توجه به آنها بسته هایی را که روی زمین گذاشته بود ، دوباره برداشت و آمد این طرف تر . حالا فاصله ی بین ما حتی سه متر هم نمی شد . آن ماشین رفت و مرد جوان باز هم آمد کنارش ایستاد . پشت به مرد برای تاکسی ها دست تکان می داد و علنا به او بی محلی می کرد . حالا به وضوح صدایشان را می شنیدم . "هه هه ! چه مفرح بود تماشا کردنشان ".

- گوش کنین خانم مهرجو ، باید یه دلیل منطقی بیارین . قصد ازدواج ندارم که نشد جواب !

تازه دوزاری ام افتاد که جریان چیست . حتما یکی از خواستگارهایش بود . پدر گفته بود که کشته مرده زیاد دارد آن هم از نوع پر و پا قرصش . باز هم یک تاکسی برایش نگه داشت و او هم جلو رفت و چیزی گفت و تاکسی هم ، راهش را گرفت و رفت . عجیب بود که خودش ماشین داشت و بازهم دنبال تاکسی بود .

کلافه دستی به صورتش کشید و با صدایی خشن که از او بعید بود گفت : -گوش کنین آقای مثلا محترم ! اگه هزار بار دیگه هم این سوالو بپرسین ، همین جوابو می شنوین . باور کنین اینو راست میگم . پس لطف کنین و مزاحم من نشین .

- خانم مهرجو خواهش میکنم ، التماس میکنم یه فرصت دیگه به من بدین .

این بار شقایق با عصبانیت و صدای بلند گفت : - آقای راد یا همین الان میرین یا به پلیس میگم که مزاحمم شدین.

مرد جوان به اطراف نگاه کرد و با پوزخند تمسخر آمیزی گفت : - خوشبختانه من اینجا هیچ پلیسی نمی بینم .

از این حرکتش خیلی بدم آمد . " مگر باید زور بالای سرمان باشد تا به آدم ها احترام بگذاریم ؟ کمی احترام گذاشتن به احوال انسان ها مگر چقدر سخت است ؟ "

کمر بندم را بستم و پایم را کمی روی پدال گاز فشردم و جلوی شقایق توقف کردم ، می دانستم اگر بوق بزنم به طرفم نگاه نمی کند ، برای همین شیشه را پایین کشیدم و صدایش کردم .

- سلام خانم مهرجو !

هم شقایق و هم آن مرد همراهش برگشتند و به من نگاه کردند ، اما شقایق جلو آمد و سلام کرد . کلافگی از تمام وجناتش می بارید ... چه رسد به صدایش .

- اگر تشریف می برین منزل ، می تونم برسونمتون.

جواب نداد و می دانستم تردید دارد . مرد همراهش هم جلو آمد و با لحنی مشکوک گفت : - این آقا کی باشن؟

من جوابی ندادم و شقایق هم به جای هر جوابی بسته ها را برداشت و در عقب ماشین را باز کرد . آنها را روی صندلی ماشین گذاشت و بعد خودش هم جلوی ماشین کنار من نشست و قبل از بستن در به مرد گفت : - امیدوارم این بار آخری باشه که می بینمتون ... خداحافظ !

قیافه ی آن مرد واقعا دیدنی شده بود . تقریبا همسن و سال خودم بود . خوق قیافه ؛ جذاب ؛ خوش لباس . در را بست و من هم بدون هیچ حرف و معطلی حرکت کردم . کوله پشتی مشکی اش را روی پایش گذاشت و چند بار نفس عمیق کشید تا آرام شود .

- واقعا معذرت میخوام آقای آریا اگه مجبور نبودم اصلا مزاحمتون نمی شدم . ولی دیگه نزدیک بود که خفه بشم .

آرام شده بود اما صدایش کمی خش داشت ، لحنش با من متفاوت بود . با آن لحنی که با پدر و مادرم صحبت می کرد با من صحبت نمی کرد . این را همین تازگی ها فهمیده بودم .

-خواهش می کنم مراحمین ... اگر گرمتونه درجه ی کولر رو بیشتر کنم .

سری به نشانه ی مخالفت تکان داد و کمربندش را بست .

- نه خیلی ممنون ... گرما اذیتم نمی کنه ... آدمای زبون نفهمن که آدمو دیوونه می کنن ... به هر حال ببخشین .

- اشکال نداره !

احساس کردم چند لحظه خیره نگاهم کرد ، اما من نگاهش نکردم . دریچه ی کولر را سمت خودش تنظیم کرد و عینکش را در آورد . بوی عطر خوش و ملایمش تو فضای بسته ی ماشین پخش شد . پشت یک چراغ قرمز نگه داشتم و زیر چشمی نگاهی بهش انداختم . متوجه لرزش دست هایش شدم که یکی روی کوله اش و دیگری هم کمی پایین تر از قفسه ی سینه اش مشت شده بودند . نگاهم بالا آمد و متوجه چهره ی درهمش شدم .

-الان حالتون بهتره؟

احساس کردم حال عادی ندارد . حتی نفس کشیدنش هم یک جور دیگر شده بود . لبخندی زد و گفت : - بله خیلی ممنون .

از یخچال ماشین بطری کوچک آب معدنی را برداشتم و بهش دادم : - حتما باید خیلی خسته باشین، گرمای هوا و ترافیک آدمو کلافه میکنه . این همه گرما توی مهر ماه کمی عجیبه .

سری خم کرد و زیر لبی تشکر کرد . چراغ سبز شد و حرکت کردم . سکوت سنگینی بین مان حکم فرما بود . نمی دانستم باید همین طور ساکت بمانم یا راجع به چیزی صحبت کنم. او هم ساکت و آرام به بیرون نگاه می کرد. باز هم خوردم به ترافیک . این باعث میشد که وقت بیشتری با هم باشیم ولی اصلا از این موضوع خوشحال نبودم .

-این شهر از کی اینطور شلوغ شد ؟ تا چند سال قبل که خیلی بهتر بود .

- الان که خوبه ، بعضی وقتا من این مسیرو دو ساعته یا بیشتر میرم خونه .

به بچه ایی که گل می فروخت نگاه کردم و پرسیدم : - محل کارتون اینجاست؟

- نه . اما اکثر اوقات میام اینجا.

باز هم پشت یک چراغ قرمز توقف کردم . صد و پنجاه ثانیه . برای خالی نبودن عریضه و به حرف کشیدنش گفتم : - تنها زمانی که آدم به درستی متوجه گذر زمان میشه پشت همین چراغ قرمزهاست.

- درسته ، اما من انگار همیشه پشت چراغ قرمزم.

برگشتم و نگاهش کردم . متوجه ی لکه ی تیره خونی شدم که از بینی اش راه گرفته بود .

-از بینی تون داره خون میاد . حالتون خوبه؟

سریع دستمالی از کیفش در آورد و گرفت جلوی بینی اش . چند تا ماشین پشت سرم شروع کردند به بوق زدن تا متوجه بشوم که چراغ سبز شده . حرکت کردم و کمی جلوتر کنار خیابان نگه داشتم . شقایق همان طور که جلوی بینی اش را گرفته بود با تعجب به من نگاه کرد . سفیدی دستمال ، زیادی تضادِ سیاهیِ چشم های براقش را به رخ می کشید . چشمانش آن قدر قشنگ بود که نمی توانستم مستقیم نگاهشان کنم . نگاهم را دزدیدم و پرسیدم : - مطمئنین که حالتون خوبه ؟ نیازی نیست که بریم درمونگاه؟

خندید : - نه من هر وقت عصبی میشم خون دماغ میشم . چیز مهمی نیست .

گر چه تا حالا همچین چیزی نشنیده بودم ولی بدون هیچ حرف دیگه ایی راه افتادم . موبایلش به صدا در آمد ولی بدون اینکه جواب بدهد قطعش کرد . چند بار پشت سر هم تماس را رد کرد تا اینکه یک ملودی آرام و خیلی قشنگ از موبایلش پخش شد . اینبار جواب داد .

- سلام مامان ... مامانِ عزیزم دلیل نمیشه که هر بار جواب تلفنو نمیدم ، یعنی که مُردم! ... باور کنین حالم خوبه ... نه باور کنین هیچ طوریم نشده ... معلومه که جوابش رو نمیدم وقتی که منو وسط خیابون علاف کرده ... اگه هم اومد خونه راهش ندین و بگین شقایق گفته اگه جرات داری جلوی من آفتابی شو! ... نه مامان بیشتر از این نمیتونم صحبت کنم ... دارم میام خونه .... خداحافظ .

ماسش را که قطع کرد ، زیر لبی فحشی به شخصی امیر نام داد . تا خانه هر دو ساکت بودیم و هیچ حرف دیگری میانمان رد و بدل نشد . وقتی جلوی خانه نگه داشتم ، متوجه مادرش شدم که با نگرانی چشم انتظار دخترش بود . من هم پیاده شدم تا کمکش کنم بسته ها را بردارد که مانع شد و گفت : - خیلی ممنون آقای آریا بیشتر از این مزاحمتون نمی شم . اینا سبکن و وزنی ندارن .

با مادرش هم سلام و احوال پرسی مختصری کردم و بعد از هر دویشان خداحافظی کردم . تا حرکت کردم ، زنگ زدم به صادقی . بدون دلخوری و با شوخ طبعی گفت :

- کجا رفتی منو قال گذاشتی ؟

- واقعا معذرت میخوام ، یه کار فوری پیش اومد . الان کجایین ؟ هنوزم تو بانک هستین ؟

- نه تاکسی گرفتم دارم میرم شرکت .

از آیینه نگاهی به کوچه ی خالی انداختم . رفته بودند توی خانه .

- منم الان میام .

چطور به ذهنشان رسیده بود این نمایش را جلوی من راه بیندازند ؟ پدرم مرا احمق فرض کرده بود ؟ هه ... چرا که نه ، مگر برای پدرم چیزی غیر از یک احمق بودم ؟

وقتی وارد دفتر پدر شدم ، صادقی را دیدم که یک دستش را روی میز ستون تنش کرده بود و خم شده بود روی میز و مشغول صحبت با پدرم بود و به کاغذ روی میز اشاره می کرد . تا مرا دید گفت : - کجا رفتی آرش ؟ هر چی زنگ زدم جواب ندادی ، نگران شدم .

- گفتم که یه کاری پیش اومد . موبایلم هم رو سایلنت بود .

لبخند دوستانه ایی ، که ذره ایی هم به نظرم دوستانه نبود زد .

- دشمنت شرمنده آرش جان . من میرم پایین یه کاری هست که باید انجام بدم تا نیم ساعت دیگه با هم می ریم.

فقط سری خم کردم و روی مبل راحتی جلوی میز پدرم لم دادم و گوشی ام را در آوردم تا پیام هایم را چک کنم . صدای بسته شدن در که بلند شد ، سرم را بلند کردم به چشم های تیز پدرم خیره شدم که با حالت عجیبی نگاهم می کرد . دقیقا معنای نگاهش را می دانستم .

احتمالا می خواست بداند نتیجه ی نمایشی که کارگردانی اش را می کند به کجا رسیده . چشمانش را کمی تنگ کرد و من همچنان منتظر ، خیره نگاهش می کردم .

- وسط روز کجا یه دفعه غیبت زده؟ این کارت یه خورده عجیب نیست

درست است . دوست دارد از بازی که راه انداخته است بشنود . بی خیال پا روی پا انداختم .

- یه آشنا رو اونجا دیدم که رسوندمش خونه؟

با تعجب وصف ناپذیری پرسید : -چـه کــار کـردی؟!

خونسرد و بی تفاوت گفتم : - وقتی منتظر بودم دختر همسایه رو دیدم .

بلافاصله تکیه اش را از صندلی ریاستش گرفت و به جلو خم شد . چقدر مشتاق است .

- شقایق ؟

در دل پوزخند زدم . "بله همان دختره ی زرد و لاجونِ نزار !"

- بله شقایق ! ماشین نداشت و تاکسی گیرش نمی اومد ... منم رسوندمش خونه .

با دست روی میز ضرب گرفت . از جوابم راضی نبود . می خواست بیشتر بداند . من پدرم را خوب می شناختم .

-همه اش همین بود ؟

- نه دقیقا .

موذیانه خندید و گفت : - ای آب زیر کاه ! نگفتم تو هم از اون خوشت میاد .

همیشه دلش می خواست در اسرع وقت به نتیجه ی دلخواه خودش برسد . این را فقط من می دانستم .

- لطفا فکرای الکی نکنین .

با ذوق گفت : - درست تعریف کن ببینم .

در حالیکه به سختی جلوی پوزخند زدنم را می گرفتم تا خدایی ناکرده بهش بی حرمتی نکنم گفتم : - بابا چرا مثل بچه ها ذوق کردین؟

انگار جای ما پدر و پسر عوض شده بود .

یک تای ابرویش بالا رفت : - پسرم بعد یه عمر عرضه کرده و با یه نفر هم صحبت شده ، خوشحال نشم ؟

- اتفاقا اصلا باهاش حرف نزدم .

انگشتانش روی میز ریاستش ثابت ماندند و لبخند گوشه ی لبش هم پر کشید . اخمهایش نیز درهم شدند .

- اون که خودش ماشین داره ، مطمئنی که می خواست تاکسی بگیره؟

کاش یک فیلم بردار روانه ام می کرد تا مجبور نشوم همه چیز را با جزئیات برایش شرح بدهم . حالا که کنجکاو بود ... هه .. بگذار بداند . شمرده شمرده توضیح دادم : - بله وسط خیابون بود و هیچ ماشینی براش نگه نمی داشت . تازه داشت با یه نفر هم دعوا می کرد . یه نفر مزاحمش شده بود . به نظرم یکی از همون خواستگارای پروپا قرصش بود که شما همیشه ازشون صحبت می کنین . بلند بلند تو پیاده رو صحبت می کردن و همه مردم داشتن نگاهشون می کردن . پسره اونقدر شقایق رو کفری کرده بود که می خواست اونو تحویل پلیس بده .

- حتما تو هم رفتی با پسره دعوا کردی؟

جا داشت پقی بزنم زیر خنده اما بی حرمتی می شد . تمسخر کردن پدرم کار من نبود . نگاه متعجبم را بهش دوختم .

- نه من اصلا از ماشین پیاده نشدم . فقط رفتم جلوی شقایق و بهش گفتم که اگه بخواد می تونم برسونمش خونه و اونم قبول کرد .

- ای ترسو ... حداقل یه زهره چشمی از پسره می گرفتی . واقعا که آدم شل و ول ماستی هستی .

- به من چه مربوطه که بخوام خودمو قاطی مسائل اون بکنم ؟

دوباره روی میز ضرب گرفت . عادتش است برای تمرکز کردن .

- نفهمیدی که اون یارو کی بود ؟

- به نظرم " راد " صداش کرد .

چشمهایش ریزتر شدند و کوبش انگشتانش روی میز تند تر .

- " پیمان راد " ! میشناسمش ... یعنی پدرشو می شناسم . آدمای سرشناسی هستن ... راستی ... شقایق اومد جلو کنار تو نشست ؟

دلش می خواهد بداند آن دختر با نمایشنامه اش هماهنگ بوده است یا نه ؟

- بله اومد جلو نشست چطور مگه ؟

سرش کمی به طرف راست متمایل شد و عاقل اندرسفیهانه نگاهم کرد . لابد می خواهد نکاتی که به نظرم مهم نیامده را گوشزد کند .

- پسر آخه تو چقدر ساده ایی . می خواسته به طرف بفهمونه که با تو یه رابطه ایی داره و یارو دورش رو خط بکشه .

ابروهایم از تعجب بالا پرید . هه هه ... واقعا توقع دارد بازی ایی که راه انداخته ؛ با یک پرده نمایش به نتیجه برسد ؟

تمسخر نمی شود کرد اما کنایه که می توان زد .

- پدر من این فکرهای خاله زنکی چیه که می کنی ؟ اصلا همچین خبری نبود ، بنده خدا گرمش بود که اومد ...

خنده ی شیطنت آمیزش باعث شد سکوت کنم و اخمهایم باز درهم شود .

- باشه پسر جون دیگه نمی خندم ، اما به هر حال کار خوبی کردی که رسوندیش خونه .

بی حوصله از این گفتگوی کسالت آور نفسم را به بیرون فوت کردم .

- خودش هم خیلی تشکر کرد ، راستش بدجوری ناراحت و عصبی بود . طوری نفس نفس میزد که یه آن نگران این شدم که غش کنه . حتی از بینیش هم خون میومد منم نگرانش شدم و خواستم ببرمش درمونگاه که نذاشت و گفت که هر وقت عصبی میشه این حالت بهش دست میده . به نظرم که باید یه جور مشکل اعصاب داشته باشه !

منتظر شدم تا حرفم را تایید کند ولی این بار او بود که سگرمه هایش درهم شد . شاید دختره پایان نمایش پدرم را خراب از آب در آورده ... هه ... چه جالب .

وقتی سکوتش طولانی شد آهسته پرسیدم : - شنیدین چی گفتم ؟

- بهت گفت که اون خون دماغ شدن مال عصبی شدنشه ؟

- بله چطور مگه ؟

صندلی اش را به چپ و راست تکان داد و باز هم در سکوت کمی خیره نگاهم کرد . گاهی اوقات نمی شد فکرش را خواند . انگشتانی که ضرب می زدند ، روی میز مشت شدند و تکیه گاه پدرم برای ایستادن . صندلی اش به عقب هول داد و بی تفاوت گفت : - هیچی همینجوری ... یه کم تعجب کردم ... ببینم قهوه میخوری برات بیارم ؟

اهل تعارف کردن نبودم . مخصوصا که قهوه هایش در دنیا تک بود .

- البته ، خیلی ممنون میشم .

می دانستم فکری شدنش و تعجب کردنش الکی نبوده . برای گذراندن وقت ، پیام های دیا را چک کردم . آخر هر گزارشی که فرستاده بود توی پرانتز اضافه کرده "دلم برات تنگ شده!" . حواسم به پیام ها بود که با صدای برخورد ماگ سرامیکی با شیشه ی میز سرم را بلند کردم .

- مرسی .

چشم غره ایی رفت :- حالا نمی شه مثل ایرانی ها بگی مستر فرانس !

یک چیزی فکرش را مشغول کرده بود که به من گیر می داد .

- مثل اینکه خیلی نگران اون دختره هستین ؟

به پشتی مبل چرمی تکیه داد و راحت تر نشست . خیره به منظره ی بیرون شد و لبخند محوی روی لبهایش نشست .

- تو نمی دونی من اون دختر رو چقدر دوست دارم . چطور بگم اون برام مثل آرزو می مونه . مهرش بد جوری به دلم نشسته . وقتی اومدیم تو این خونه شاید دو سه روز بیشتر نگذشته بود که یه روز بعد از ظهر اومد در خونمون . وقتی برای اولین بار دیدمش صورت آرزو رو تو صورت اون دیدم . یه کاسه آش آورده بود . ماه رمضون بود و هر روز یه چیزی قبل از افطار میاورد . حتی وقتی فهمید من و مادرت تنهاییم و کسی رو اینجا نداریم یه روز هم مارو دعوت کرد به خونشون برای افطاری . از اون به بعد بود که با هم رفت و آمد داشتیم . واقعا خانواده ی خوبی ان . خود شقایق هم خیلی دختر با محبتیه ، برام مثل دخترم می مونه .

چطور دلش می آمد خواهر نازنینم را با آن دختر مقایسه کند . ترس من هم از همین بود . آن دختر به طرز عجیبی پدر و مادرم را متأثر کرده بود .

- ولی من که هیچ وجه تشابهی بین و اون و آرزو نمی بینم .

نگاه خیره اش به منظره ی بیرون از روی نوک برجها به سمت بالا کشیده شد و روی قله ی کوه دماوند ثابت ماند .

- به خاطر اینکه اون مثل هیچ کس دیگه ایی نیست ... مثل اون کوه می مونه . قوی و محکم ! و البته فرشته !

هه فرشته ... فرشته ایی که نقش بازی کند ، فرشته می شود ؟ از آن جایی که اصلا نمی شناختمش ترجیح دادم در موردش پیش خودم قضاوت نکنم . از روزی که برگشته بودم شاید تقریبا هر روز می دیدمش ، او هم مثل من سر ساعت هشت از خانه بیرون می آمد و سر کار می رفت . البته روزهایی که پدر هم همراهم بود مجبور می شدم کنارش نگه دارم تا پدر باهاش احوال پرسی کند . اما اگر خودم تنها بودم از کنارش رد می شدم و توجهی بهش نمی کردم . دوباره به کوه با شکوه نگاه کردم . به نماد ایستادگی و مقاومت ... هه ... پدرم چه قدر آن دختر را بزرگ کرده بود . بدون هیچ حرفی قهوه ام را برداشتم . هنوز چند جرعه بیشتر نخورده بودم که دوباره پدرم به حرف آمد .

- هیچ حرف دیگه ایی نزدین .

فقط چپ چپ نگاهش کردم و بعد با عصبانیت بلند شدم .

- حالا چرا اخم میکنی ؟ من که حرف بدی نزدم .

نگاه جدی و بی تفاوتم را بهش دوختم .

- میرم پایین پیش صادقی و از اون طرف هم میرم کارخونه . خدا حافظ .

خم شدم و ماگ قهوه را گذاشتم روی میز .

- قهوه هم مثل همیشه عالی بود . ممنون .

کیفم را از روی مبل برداشتم و از دفتر خارج شدم . منشی به محض خروجم از اتاق خیلی واضح و آشکار صاف نشست . صدای کوبیدن گوشی و خنده اش را قبل از خروجم شنیده بودم . رفتم طرف آسانسور که صدای گوش خراشش بلند شد .

- تشریف می برید آقای آریا ؟!

برگشتم و نگاهی گذرا بهش انداختم . به قول رزا زیادی نچسب بود . خیره ی چشمان درشت و کشیده اش شدم .

- که چی ؟

هول کرد و دستپاچه تته پته کنان گفت : - هان ... هیـ ... هیچی ... به سلامت .

جا داشت بهش تذکر بدهم ؟ که بیخودی پای تلفن نگوید و نخندد ؟ خیر . برای تذکر دادن که استخدام نشده بود . برای کار استخدام شده بود . چرخیدم و دکمه ی آسانسور را فشردم . فقط کافی بود یک بار دیگر در این وضع ببینمش تا اخراجش کنم .

******************

با دقت به چهره ی سبزه و لاغر و کشیده ی دیا نگاه کردم .

- دیا از چیزی ناراحتی ؟ چرا زیر چشمات سیاهه ؟

انگشت اشاره اش را زیر پلکش کشید و گفت : - رفته بودم پارتی . بعدش که اومدم خونه درست صورتمو نشستم . حالمم خوبه .

مشکوک نگاهش کردم : - مطمئن باشم ؟

همراه با لبخند عمیقی سرش را بالا پایین کرد .

- داری با دیا صحبت می کنی عزیزم ؟

پشت سرم روی تکیه گاه مبل نشست تا توی دید وب کم قرار بگیرد .

- سلام دیا ... می تونم چند لحظه پسرمو ازت قرض بگیرم ؟

دیا بوسه ایی برایش فرستاد و گفت : - سلام مامی جی ! البته .

چرخیدم و مادرم را نگاه کردم .

- کاری با من دارین ؟

- آره ... اگه برات زحمتی نیست تا همین سوپر مارکت سر کوچه برو و یه بیکینگ پودر برام بخر . من تا برم و بیام مایه ی کیک خراب میشه . باید کِرِمشو هم سریع درست کنم .

- فوریه ؟

با لبخند پلک روی هم گذاشت که یعنی فوریه . دیا رفته بود . لب تاب را بستم و بلند شدم .

- چشم .

همان طور که به سمت راهروی ورودی می رفتم گفتم : - حالا چی می شد یکی رو واسه این جور خریدها نگه می داشتین ؟ حتما باید همه رو راهی ولایتشون می کردین ؟

داشت بر می گشت سمت آشپزخانه که ایستاد و دست به کمر زد .

- لطفش به اینه که خودمون همه ی کارای شخصیمون رو انجام بدیم . و گرنه که زندگیمون عادی نمی شد .

در دل گفتم " زندگی ما هیچ وقت عادی نمی شه " . صندل های توی خانه را با کفش عوض کردم و از خانه خارج شدم . هه ... چه جالب ... داشتم می رفتم سوپر برای خرید . آن هم بعد از دوازده سال . وارد سوپر شدم و میان قفسه ها دنبال سفارش مادرم گشتم که صدای خانوم بازیگر از جایی بلند شد .

- مامان داری پیر میشی فراموشی می گیری ! ... آخه تو خونه کشمش نداری چرا کشمش پلو درست می کنی ؟ ... نه بابا دارم از خستگی می میرم . نکنه منو گول می زنین که بکشونیدم خونه ... اَه مامان من دیگه بزرگ شدم ... باشه عزیز من الان میام ، خداحافظ .

یعنی مادرم هم با پدرم هم دست شده بود ؟ نه محال بود . مادرم هیچ وقت این کار را نمی کرد . پس این یکی را می گذارم بر حسب تصادف . داشتم پول خریدم را حساب می کردم که فروشنده با خنده با شقایق احوال پرسی کرد و من هم مجبور شدم سلامی بکنم . وقتی می رفتم بیرون متوجه شدم دو دختری که کنار شقایق ایستاده بودند ، ازش می پرسند که من کی هستم ؟

***************

کلافه پیام های گوشی ام را بالا پایین می کردم تا شاید بتوانم تو این صف حواسم را از حضور آن دختر پرت کنم . سه روز بود که پیدایش نبود و فکر می کردم بازی تمام شده و حالا پدرم مرا برای نان خریدن می فرستد نانوایی که چی ؟ که باز این دختر جلوی چشمم رژه برود ؟ ظاهرا پدرم از این بازی دست بردار نبود . جا داشت که با هم درباره ی این موضوع حرف بزنیم ؟ که بگویم بس است ؟ نه ... نه این طوری بدتر فکر می کرد که به این موضوع اهمیت می دهم و ممکن بود بحثمان بالا بگیرد . من اینجا کارهای مهم تری داشتم . صدای زن مسنی مرا از افکارم بیرون کشید .

- سلام شقایق جون . چطوری حالت خوبه ؟

و صدای همیشه سرحال و قبراق آن دختر را شنیدم که جواب داد : - خوبم خانم معتمدی . شما خوبین ؟

برنگشتم تا نگاه کنم و سرم را به گوشی ام گرم کردم تا حرف هایشان را نشنوم . پس این صف کی تمام می شد ؟ صدای چند دختر را شنیدم که انگار داشتند درباره ی من حرف می زدند . یکی شان گفت : - شقایق تو می شناسیش ؟

این بار سرم را بلند کردم و به شقایق نگاه کردم . سری به عنوان سلام خم کرد و منم همانطور جوابش را دادم و بعد برگشت و رو به دختره گفت : - آره می شناسمش . پسر آقای آریاست .

به جلویم نگاه کردم پیرمردی هن هن کنان دو عدد نان را توی کیفی پارچه ایی جا می داد . باز هم صدای جیغ جیغی بلند شد .

- همون آقای مسنی که خیلی جذابه . وای واسه همینم هست که پسرش اینطوریه . وای ببینینش چقدر جذابه .

بی اختیار اخم کردم . صدای یک دختر دیگر را شنیدم : - آره خیلی ماهه ولی حیف که عصا قورت داده است .

هه ... ظاهرا در این زمانی که من اینجا نبودم جای دختر و پسرهای هیز عوض شده بود . یعنی این دخترها واقعا نمی دانستند که من دارم صدایشان را می شنوم ؟ هوف ... پس این صف کی تمام می شد ؟ مردی که جلویم ایستاده بود برگشت و با لبخند صمیمی گفت : - شما حتما پسر آقای آریا هستین .

- بله .

مرد از پدرم خیلی مسن تر بود . هر چند همیشه ؛ همه می گفتند خیلی خوب مانده .

- ماشاالله هزار ماشالله مثل خود پدرتی .

پسری که جلوی مرد ایستاده بود سه عدد نان از شاگرد نانوایی گرفت و به طرف ما چرخید . نان ها به دست مرد داد .

نان ها را که از پسرک گرفت ، کنار ایستاد تا جای او بایستم .

- سلام منو به پدرت برسون !

- چشم !

وقتی رفت ، پشت پسر که از من جوان تر بود ایستادم . حتما احترام به بزرگ تر حالی اش می شد که نوبت خودش را به آن مرد مسن داد . بالاخره نوبت من هم شد . به خانه که برگشتم نان ها را گذاشتم روی میز و رو به پدرم که مشغول آب پرتقال گرفتن برای مادرم بود کردم و گفتم :

- یه آقایی تو صف بهتون سلام رسوند در ضمن ...

نگاه جدی ام را به چشم های پر جذبه اش دوختم .

- بار اول و آخرمه که اینجا نون می خرم . برای کارهای مهم تری اینجام !

و بدون هیچ حرف دیگری از آنجا خارج شدم .

+-+ دردِ دل +-+

******************

با اعصابی خراب دکمه ی کولر خراب شده را فشردم . نه ... انگار نه انگار . "امیر خر ! دلش خوشه دکتره ؟ قد گاو حالیش نیست . اَه این لامپ خراب شده هم که سبز نمیشه . چهل ثانیه ... اوف لعنتی" ... شیشه را پایین کشیدم تا هوای ماشین عوض شود اما بدتر دود پیکان قدیمی ماشین جلویی به خوردم رفت . به پیرمردی که پشت رل نشسته بود نگاه کردم . از توی آینه هم می شد نگاه خیره اش را دید . معلوم بود که غرق دنیای دیگر یست . لابد مثل ما همراه با گذر ثانیه ها بدبختی هایش را می شمرد . "آره لابد ... و گرنه چی آدمو این طوری مات می کنه؟"

صدای بوق های متمادی ماشین های پشت سرم که اعصاب ندارند بهم فهماند که چراغ سبز شده . خم شدم و دیدم که بله ؛ سبز شده . اما پیرمرد قصد تکان خوردن ندارد . مات است . نکند مرده باشد ؟ صدای داد یک راننده ی بی اعصاب تر از من از آن پشت بلند شد .

- خانوم بزن کنار بذار بریم پی بدبختی مون . راهو چرا بند آوردی ؟

به ناچار من هم چند تا بوق زدم . اما نه . انگار نه انگار . به جلو خم شدم و بالا تنه ام را از شیشه دادم بیرون ... انگشت شست و اشاره ام را در دهانم گذاشتم و سوت بلندی زدم . یک سوت ... دو سوت ... سومین سوت بلند و فریاد من باعث شد پیر مرد تکانی بخورد .

چشم غره ایی به چهره ی مات و بی خیالش رفتم : - عموجان بفرما برو . چراغ سبز شده .

صاف سر جایم نشستم و او که حرکت کرد ، من هم روانه شدم . یک هم ماشین رد شد و یک خری از توی آن داد زد : - جــــــــــــون ! سوت زدنتو عشق است .

نگاهشان نمی کنم و شیشه را می کشم بالا . خوب است حداقل امیر به خودش زحمت داده و یک چسبی روی این شیشه ها کشیده تا دودی بشوند . وگرنه کله اش را می دادم صافکاری . به ده دقیقه نکشیده می خورم به چراغ بعدی . این یکی لامصب چهار دقیقه ایست . کمی دورتر تصویر مردی مسلسل به دست با سربندی قرمز در لباس ارتشی روی ساختمانی چهار طبقه ی کلنگی خودنمایی می کند . نگاهش درست به این جایی هست که ما هستیم .

"- می بینی ؟ پیرمرده رو دیدی چطور مات بدبختی هاش شده بود ؟ دل تو هم براش سوخت ؟ خب معلومه که می سوزه و گرنه الان تصویرت رو دیوار نقاشی نشده بود . مردم رو دیدی چطور بوق می زنن و از هم سبقت می گیرن تا برن به بدبختی هاشون برسن ؟ ... فکر می کنی رفتنت فایده ایی هم داشته ؟ ... می دونی ... یه روزی ازت بدم می اومد . همیشه بیشترِ لبخندِ مهربونِ معلم ها واسه ی بچه های شماها بود . اصلا کارشون درو کردن نصف جایزه ها و کارت های صد آفرین مدرسه بود . من خودمو می کشتم به چشم معلما بیام ... ولی نمی دونم چرا همیشه اونا رو بیشتر آدم حساب می کردن ."

لبخندی موذیانه روی لب هایم نقش بست .

"-آخ که چقدر دلم می خواست برم تو دستشویی مدرسه و مقنعه شون رو بندازم تو چاه دستشویی و مواهشونو بکشم ... از تو چه پنهون این کارم کردم ... یه بارم جعبه مداد رنگی که یکی شون جایزه گرفته بود رو زنگ تفریح از تو کیفش دزدیدم و قایمکی بردم انداختم تو سطل آشغال حیاط مدرسه ... یه بارم جا مدادی یکی دیگه شون رو با خودکار خط خطی کردم تا زشت بشه ... تا دلت بخواد از این غلطای زیادی کردم ... چون همیشه سهمشون از ما بیشتر بود . ولی می دونی ؟ ... احمق بودم ... سهم همه ی دنیا رو هم بهشون بدن که تو رو نمی تونن بهشون برگردونن ، می تونن ؟ لابد وقتی برنگشتی دل پدر و مادرت به خون نشسته ، نه ؟ یا طفلکی زنت ؟ اونو بگو ... اصلا زن داشتی ؟ چقدر دوستش داشتی ؟ ... ولی می دونی حالا می فهمم تو همه رو دوست داشتی ... حتی منی رو که ندیدی و نمی شناختی دوست داشتی ... ولی می دونی چیه ؟ "

آهی عمیق و پر درد کشیدم و غمگین نگاهش کردم .

"-کاش منم مثل تو برم ... دل پدر و مادرمو که خون کردم ، ولی کاش رفتنم به یه دردی بخوره."

چراغ سبز شد و راه افتادم . و نگاه مرد همچنان به افقی روشن خیره است که برایش جان داده اما حالا توی دود ترافیک و هوای آلوده محو شده . به نبش کوچه که رسیدم ، گردن کشیدم تا مبادا پسر آقای آریا آنجا باشد . نه ... خدا را شکر که نیست . شانس که ندارم . نمی دانم چه حکمتی ایست که تا پایم را توی کوچه می گذارم مصادف می شود با ایاب و ذهاب این بشر . البته کوچه مان دو نبشه است او همیشه مسیرش برعکس من است . اما متوجه آقای آریا می شوم که دارد ماشین را می برد داخل حیاط خونه ی خودشان . ماشین را زیر سایه ی درخت روبه روی دیوار حیاطمان پارک کردم و پیاده شدم . آقای آریا مرا دیده و منتظر است تا جلو بروم و احوال پرسی بکند . لبخند زدم و در سلام کردن پیش دستی کردم . مثل همیشه با خوش رویی جوابم را داد . و من مانده ام چرا پسرشان ذره ایی از خوش رویی خودشان را ندارد .

-حالتون چطوره ؟ چند روزه که ندیدمتون .

نفس بلندی کشید و باز هم لبخند پدرانه ایی روی لبش کاشت .

- از کم سعادتی ما بوده دخترم . خودت چطوری ؟ خوبی ؟

- مثل همیشه .

چشمهایش را کمی ریز کرد و سرش را یک وری چرخاند .

- به مهمانی امشب که میای ؟

- نمیدونم شاید .

یک طوری نگاهم کرد که خنده ام گرفت . فهمید که می خواهم جیمفنگ بزنم .

با خنده گفتم : آخه خیلی کار دارم . الانم اگه اومدم خونه فقط برای اینه که خودمو جلوی مامانم آفتابی کنم و دوباره در برم .

اخم هایش درهم شدند . حداقل این جذبه ی مردانه اش را به پسرش به ارث داده است .

- اگه نیای ناراحت میشم .

حواسم به نبش کوچه است . درست جایی دورتر پشت سرش ، تا مبادا آن بشر هم سر و کله اش پیدا شود .

- حالا به چه مناسبتی مهمونی گرفتین ؟

- به بهونه ی آرش . شاید یه نفرو توی مهمونی دید و پسندید . البته تهدید کرده که اگه اسم زن گرفتن بگیریم ، ول می کنه میذاره میره .

با خیال راحت نگاهم را از پشت سرش گرفتم و به چشمان تیره اش نگاه کردم که کوچک ترین شباهتی به پسرش نداشتند .

مستأصل پیشانی ام را خاراندم و به اطرافم نگاه کردم . کاش راهی برای در رفتن از مهمانی پیدا کنم .

- حالا دیگه نمی تونین ما جوونا رو مجبور کنین .

- چی می شد اگه به حرف ما گوش می کردین ؟

با بدجنسی خندیدم : - ما که حرف گوش می دیم ، شما جوون از ما سربه راه تر دیدین ؟

- راستش نه . اگه زیادم به پر وپای آرش نمی پیچم به خاطر اینه که الان که اینجاست خیالم از بابت همه ی کارا راحته . همه چیز افتاده رو غلتک و روال درست رو به خودش گرفته .

"ای وای اومد" ... سر ماشین نقره ای رنگش که از سر نبش پیدا شد ، سریع رو به آقای آریا کردم و عقب عقب رفتم .

- خوبه که ایشونم مثل شما کاری ان .

تند دست در کیفم کردم و دسته کلیدم را بیرون کشیدم و با شتاب حرفهایم را بلغور کردم .

- با اجازه تون من دیگه مرخص میشم . به زهره خانم سلام برسونین . فعلا خداحافظ .

با عجله کلید را در قفل در فرو می کردم ... "زود باش دختر ... رسید ... بجنب!" در که باز شد ، خیالم کمی راحت می شود ، فقط کمی .

- خداحافظ .

لبخندی به آقای آریا تحویل دادم و خودم را به داخل حیاط انداختم و نفس راحتی کشیدم ... آخیش ... این بار به خیر گذشت و با آن بشر رو به رو نشدم .

با خیال راحت وارد خونه ، بهشت روی زمینم شدم و با صدای بلند سلام کردم . شیرین هم جواب داد : - علیک سلام . بیا اینجا تو آشپزخونه ایم .

کیفم را دور از چشم مامانم روی اولین مبل پرت کردم و به آشپزخونه نگاهی انداختم . مامان را دیدم که دست به سینه پشت کانتر گارد گرفته تا یک دعوای اساسی با من راه بیاندازد .

به قول خودش با چشم سفیدی لبخند زدم : - سلام کردم خانوم خانوما . جواب سلام واجبه ها .

اخم هایش بیشتر درهم شدند . کانتر را دور زدم و بهش نزدیک شدم و گونه اش را با صدای بلندی بوسیدم . شیرین ، خندان سری تکان داد و با ابرو بالا انداختن حالی ام کرد که اوضاع بدجوری خراب است و این تو بمیری از آن تو بمیری ها نیست .

مامان یک تای ابرویش بالا رفت و با تشر دعوا را آغاز کرد : - ساعت چنده ؟

سر چرخاندم و به ساعت بزرگ و مربع شکل سالن نگاهی انداختم و با پررویی جواب دادم : - دقیقا دو و سیزده دقیقه .

شیرین که پشت میز نشسته و سالاد درست می کرد خندید . مادرم چشم غره ایی به او رفت و دوباره با عصبانیت بیشتری نگاهم کرد .

- جناب عالی مگه قرار نبود ساعت دوازده خونه باشی ؟ حرف من برای تو ارزش داره اصلا ؟

کف هر دو دستم را روی صورتم گذاشتم و نفس عمیقی کشیدم ، لای انگشتانم را باز کردم و فقط کمی چشمانم معلوم شد .

- عصبانی نباشین دیگه . ببخشین دیگه تکرار نمیشه .

شیرین با خنده گفت : - توبه ی گرگ مرگه !

مادرم بدون اینکه چشم از صورت پنهان شده ام بردارد با سر به شیرین اشاره کرد .

- اینبارو راست میگه .

شیرین عتراض کرد : - وا مــــامــــان ! دست شما درد نکنه . من که همیشه راست میگم .

دستهایم را کنار زدم و رفتم جلو و محکم بغلش کردم .

- عصبانی نباش دیگه مامان گلی . بخند قربونت برم . قول میدم دیگه تکرار نشه .

به آرامی با یک حرکت دست مرا از خودش دور کرد و انگشت اشاره اش را بالا آورد و تهدید کنان تکانش داد .

- دختره ی چشم سفید . حق نداری از حالا به بعد بری بیرون .

نه ! معلوم بود امروز دیگر کوتاه بیا نیست . حالا که این طور بود و لوس بازی اثری نداشت من هم جدی شدم و با لحنی محکم گفتم : - متاسفم مامان کلی کار دارم و باید برم .

- اگه میخوای موقع مرگ ازت ناراض باشم برو به سلامت .

و به دنباله ی حرفش ، دستش را به طرف در خانه دراز کرد . یعنی راه باز و جاده دراز . همیشه همین جور بود . حرف را می کشاند به جایی که آدم را بگذارد توی منگنه . با اعتراض نالیدم : - مامان تو رو خدا !

باز هم اخم درهم کشید و با عصبانیت گفت : - همین که گفتم . اگه فکر کردی الان اومدی اینجا جلوی من آفتابی بشی و بعد در بری کور خوندی . فکر نکن میذارم بری و دیر وقت برگردی .

-قول میدم سر ساعت برم و برگردم . به خدا خیلی مهمه که برم . راست می گم .

صندلی ایی عقب کشید و پشت میز نشست و به شیرین هم تشر زد : - زود باش دیگه چقدر لفتش میدی یه سالاد می خوای درست کنی ... الان بابات می رسه .

شیرین عصبی عینکش را جابجا کرد و با دلخوری نگاهی به من انداخت و من هم شانه بالا انداختم . همیشه می ترسیدم این وسواس های مادرم من و شیرین را به جان هم بیاندازد . مثل این خواهرهای بدجنس سریالهای مزیکی . خندیدم و شیرین زیر لب کوفتی نثارم کرد . مادرم شروع به غرغر کرد : - همیشه همه چیز مهمه به غیر از خود جناب عالی . چرا نمی خوای بفهمی که تو برای من از هر چیزی مهمتری .

صندلی ضلع کناری میز را بیرون کشیدم و مقابلش نشستم و از در دوستی وارد شدم .

- شمام برای من از همه چیز تو این دنیا مهم تری . ولی من قرار قبلی گذاشتم . قول میدم اگه امروز رو بذارین من برم تو هفته ی آینده تا سه روز از خونه بیرون نمیرم .

باز شیرین نخود آش شد : - اگه تا هفته ی دیگه زنده موندی .

مامانم چپ چپ نگاهش کرد و او هم به روی خودش نیاورد . نگاه درمانده اش را به من دوخت .

- قول دادی ها . اصلا کوتاه نمیام .

- چشم سر ساعت هشت خونه ام .

شیرین باز هم پرید وسط : - هفت . قراره شب بریم خونه ی زهره خانم اینا .

با پا لگدی بهش زدم تا خفه خون بگیرد . اما کار از کار گذشته بود چون مادرم سریع دنباله ی حرف را گرفت .

- آره زودتر بیا تا آماده بشی و مثل اون دفعه عین جن وسط مهمانی ظاهر نشی و آبرومون رو ببری .

- خیلی هم خوب بودم .

مادرم بی توجه به حرفم ادامه داد : - شقایق اگه ساعت هفت خونه نباشی ، تا یک هفته حق نداری پات رو از خونه بیرون بذاری .

برای تمام کردن این بحث همیشگی ، به سرعت سری به نشانه توافق تکان دادم .

- باشه قبول ... سر ساعت هفت خونه ام .

+-+ حس نامرئی +-+

**********************

بر عکس همه ی قول هایی که داده بودم نتوانستم سر وقت خودم را به خونه برسانم . مامانم خیلی از دستم عصبانی بود و پشت تلفن با تندی باهام حرف می زد . با عصبانیت برای ماشینی که راه نمی داد تا رد بشوم و خودش مثل لاک پشت می راند بوق زدم . " عوضی ... همیشه کرم می ریزن برای زن ها ! "

- مامان به خدا پشت ترافیک موندم .

- من این حرف ها حالیم نیست ... تو بیا خونه من می دونم و تو شقایق !

و قطع کرد و من فهمیدم باز هم یک طوفان دیگر در راه است . سریع خودم را به خونه رساندم و دوان دوان رفتم توی سالن پذیرایی . به نفس نفس افتاده بودم . خودم را روی اولین مبل انداختم و نفسی گرفتم . مامان با عصبانیت آمد بالای سرم ، اما تا چشمش به من افتاد نگاهش پر از نگرانی شد و هیــن خفه ایی کشید : - چی شده ؟ حالت خوبه ؟

- آره . هر چی میگم تو ترافیک گیر کردم باور نمی کنین که . باور کنین من ساعت شیش در اومدم . ولی این موقع روز اونجا قیامته . همه ی ماشینا لاک پشتی میرن .

کنارم نشست و با مهربانی دستی به صورتم کشید ... دست به موهای سیخ سیخ شده ام ... نوازشش تمام خستگی ام را از بین برد . با مهری مادرانه گفت : - باشه عزیزم ... حالت که جا اومد برو آماده شو .

یک لیوان شربت خنک برایم آورد و صورتم را بوسید و با بغض گفت : چرا مواظب خودت نیستی ؟ میخوای منو دق بدی ؟

بارها گفته بودم که چهره ی غمگین و صدای بغض آلود خودش هم مرا دق می دهد .

-مامانِ گلم تو رو خدا . شما که می دونین من چقدر حواسم به خودم هست . حالم خوب خوبه . باور کنین .

بعد از خوردن شربت بغلش کردم و بوسیدمش و رفتم به اتاقم تا آماده شوم برای مهمانی کذایی . شیرین تقه ایی به در زد :- یاالله بیام تو ...

خندیدم و جواب دادم : - بیا تو مسخره .

حاضر و آماده در لباس بلند و قشنگ آبی رنگی جلویم ظاهر شد . من و شیرین همیشه لباس بلند می پوشیدیم که البته اگر نمی پوشیدیم مامان و خصوصا شهروز پوستمان را می کندند . ولی دیگر برای خودمان هم عادت شده بود .

- تو که می دونی تو ترافیک گیر می کنی زودتر راه بیافت .

- تو یکی هیچی نگو . بیا بگو من کدوم لباس رو بپوشم .

رفت سمت کمد لباس هایم . تند تند دکمه های مانتویم را باز کردم . صدای قیژ قیژ در کمد آمد .

- یه روغن به لولای این بدبخت بزن ... اوم ...همون لباسی رو بپوش که شهروز برات آورده . خیلی بهت میاد .

- کدوم ؟ سفیده ؟ ... اون یقه اش بازه .

- خیلی هم قشنگه ... تازه اگه یقه اش یه ذره باز می بود شهروز صد سال سیاه نمی خریدش .

مانتو و شلوار جینم را پرت کردم روی تخت و تی شرتم را کشیدم پایین تا پاهایم را بپوشانم

- باشه ... کاش نمی اومدم شیرین ... اصلا حوصله ندارم امشب .

بی توجه به بهانه گیری ام حوله ام را به طرفم پرت کرد .

- موهاتو هم من برات درست می کنم .

خندیدم و دستی به موهایی که به سه سانت هم نمی رسید کشیدم .

- نمیخواد همین جور باز و افشون خوبه .

و با ادا سرم را چرخاندم و مثلا موهای نداشته ام را در هوا پیچ و تابی دادم .

- نمی خواد تو نظر بدی . فقط آروم بگیر و بذار من کارم رو بکنم . بجنب شقایق .

- همینم مونده بود که آخر عمری تو منو شبیه دلقک سیرک بکنی .

باز هم بی توجه به حرف من صبر کرد تا دوش بگیرم . یک موقع هایی واقعا مثل یک خواهر بزرگتر رفتار می کرد و صبر و حوصله به خرج می داد . لباسم را پوشیدم و نشستم روی صندلی .

- بیا خانم ببینم چه کار می کنی .

لبخندی زد و گفت : تو انقدر قشنگی که آرایش نمیخوای . فقط یه کم زیر چشمات گود افتاده که باید پوشونده بشه .

از توی آینه برایش زبان در آوردم : - حس سوسکه بهم دست داد خاله سوسکه ...

محکم شانه هایم را گرفت تا روی صندلی وول نخورم : - ساکت !

بعد از یک رب که غرغرهای من و مامان زیاد شده بود شیرین کارش را تمام کرد و لبخندی از سر رضایت زد : - ببین چه ناز شدی .

لپ هایم را باد کردم و با ادا چشم چرخاندم . مگر خودش از کار خودش و خواهر کچلش تعریف می کرد . با اینکه خیلی قشنگ و ملایم آرایشم کرده بود ، شروع کردم به ایراد الکی گرفتن . او هم چون عادت من را می دانست ، بی خیال رفت بیرون . لباس سفیدم به سبک ملکه های مصری بود . روی یقه اش پر از نگین بود و از همان یقه چین می خورد و گشاد می شد و هیچی از هیکل نزار و لاغرم معلوم نمی شد . یه صندل سفید هم پوشیدم که مثلا همه چیزم ست باشد . مامان سراسیمه آمد و گفت : تو که خیلی ناز شدی . پس شیرین چی میگه ؟

با بدجنسی خندیدم و گفتم : -الکی اومده چغلی می کنه .

چشم گرد کرد و تشر زد : - بلند شو بریم دیر شد .

-صبر نمی کنین تا بابا بیاد ؟

- اونم اومده و آماده است .

با عجله کمی عطر زدم و و مانتوی تمییزی برداشتم و رفتم پایین . پدرم که دم ورودی خونه مشغول صحبت با شیرین بود به طرفم چرخید و با لبخند نگاهم کرد .

- چـه عـجــب ! چشم ما به جمال شما روشن شد خانم خانوما .

- چه کار کنم بابا جون . سرم خیلی شلوغه .

مانتو را روی دوشم انداختم و از روی جا لباسی از بین ده تا شالی که متعلق به من و شیرین بود دنبال یک شال درست و حسابی گشتم ، که از چشم مادرم دور نماند .

- صد بار گفتم این همه شال و مانتو اینجا آویزوون نکنین . ناسلامتی هر کدومتون یه کمد تو اتاقتون دارین .

به شیرین که لب به هم می فشرد نگاه کردم . همیشه شلخته بودیم و باعث غرغر مامانم .

- کاش به ما هم مثل اون بنده خداها می رسیدی .

همانطور که با عجله لباسم را مرتب می کردم چرخیدم سمتش و به چهره ی مهربان پدرانه اش لبخند زدم .

- قراره برنامه امو تغییر بدم و بیشتر تو خونه بمونم .

خندید و دستش را سمت مامان دراز کرد .

- ما از این وعده های سرخرمن زیاد شنیدیم .

مامان دستش را دور بازوی او حلقه کرد و به او چسبید و مثل طلب کارها نگاهم کرد . حرفش با پدرم یکی بود برای همین این طور نگاهم می کرد . صادقانه گفتم : - این دفعه واقعیه .

با هم به خونه ی آقای آریا رفتیم . دو پیش خدمت در همان راهروی طولانی با عرض کم ایستاده بودند و با هم صحبت می کردند . چشمشان به ما که افتاد برای تحویل گرفتن مانتو و شالمان پیش آمدند . معلوم بود قرار است مثل همیشه همه چیز درست و حساب شده پیش برود . بابا و مامان زودتر از من و شیرین وارد سالن شدند .

- خوبم شقایق ؟ موهام که به هم نریخته ؟ زیر چشمم سیاه نیست ؟

- اوف ... تو بذار دو دقیقه بگذره ...

با دقت به صورت گرد و سفیدش نگاه کردم . چشمهای قهوه ایی تیره اش و موهای همرنگ چشمانش را به قشنگی همیشه آراسته بود . درس خوان بود ولی همین یک هنر خودآرایی را هم داشت . لبخند زدم و دستش را گرفتم .

- مثل همیشه نازی عزیزم .

دستم را فشرد و گفت : آره ... تو هم به من رفتی دیگه ...

بعد دستم را رها کرد .

- زشته ... میگن دست به دست هم اومدن مهد .

از راهروی پنج متری عبور کردیم و بابا و مامان را مشغول احوال پرسی با آقای آریا و زهره خانوم دیدیم . به جمعشان پیوستیم و سلام کردیم . آقای آریا با تحسین نگاهی به من انداخت و گفت : - فکر می کردم نمیای .

با چشم و ابرو به مادرم که پشت سرم بود اشاره کردم .

- مجبور شدم بیام .

آقای آریا خندید و رو به مامان کرد : - مگر شما از پسش بر بیاین خانوم .

صدایم عترض مامان بلند شد : - تازه با کلی تاخیر اومد .

- بازم به شما ، از پسر ما که هنوزم خبری نیست .

بوی عطر خاص و مردانه ایی زیر بینی ام پیچید و حضور شخصی را پشت سرم احساس کردم . دستپاچه خودم را از سراهش کنار کشیدم . بی تفاوت از کنار منِ سد معبر گذر کرد و سلام کرد . پدرش بهش چشم غره ایی رفت و گفت : - منت گذاشتین آرش خـان !

با خستگی گفت : - بیکار که نبودم . توشرکت معطل شدم و بعدشم تو ترافیک موندم .

- مگه شما از کدوم مسیر می رین و میاین که همیشه تو ترافیک موندین ؟

به جای اینکه بایستد ومواخذه شود گفت : - الان آماده میشم ... قربان !

وقتی رفت آقای آریا همراه با خنده ایی آرام گفت : - عمدا میگه قربان تا کفر منو در بیاره .

بی اختیار لبخند زدم . من هم یک وقت هایی به مامان همین را می گفتم . زهره خانوم مامان را به همراه خودش برد تا دوست دکترش را به او معرفی کند و بابا هم به همراه آقای آریا به سمت دوستان او رفتند . ماندیم من و شیرین . چشم چرخاندم که در این سالن سیصد متری که به قول خودشان زیادی نقلی بود ، یک جای دنج بدون سرخر پیدا کنم .

من همیشه این خانه ی نه چندان بزرگ با دکوراسیون سوئدی اش را دوست داشتم . چندین ست مبل های راحتی کوتاه ، با رو کش کتان کرم و پرده های کرم همرنگش ، همیشه این سالن را روشن نگه می داشت . زهره خانوم از آن دسته آدم هاییست که جلوی نور به خانه اش را نمی گیرد و پرده های روشن همیشه کنار رفته اند . اشیاء و گلدان های دکوری رنگی رنگی ، تضاد زیبایی در رنگ روشن فضای سالن به وجود آورده . تنها شیء غایب در دکوراسیون همیشگی ، پاراوان چوبی طویلی است که تفکیک کننده ی میز ناهار خوری از فضای نشیمن بود و نبودش فضای سالن برای مهمانی یکدست کرده بود .

- چرا استخاره می کنی شقایق . بیا بریم بشینیم دیگه .

- باشه بذار ببینم کجا خلوت تره تا بریم همون گوشه .

سرش را نزدیک گوشم آورد و با همراه با خنده ی ریزی گفت : - اون گردن کلفته رو می بینی پای پله ها ایستاده ؟

چشم چرخاندم و مردی با هیبت "غول تشن" را روی اولین پله ی ، پله های منتهی به طبقه ی دوم دیدم .

- خب ...

موذیانه گفت : - نگو سری پیش دو تا از مهمانا رفته بودن بالا و ...

ادامه نداد ، ولی وجود آن مرد گویای همه چیز بود . که زهره خانوم دوست نداشت کسی در خانه اش غلط زیادی بکند .

- بیا شقایق اون سمت خلوت تره .

جلوتر از من راه افتاد و روی مبل هایی که مماس با دیوار آشپزخانه بودند نشستیم . که درست میافتادند جلوی پله ها .

- به نظرت مهمونا سی نفر میشن ؟

خندیدم و با تعجب نگاهش کردم .

- عزیزم شماره عینکت رو عوض کن . اینا کم کمش چهل و پنج نفرن .

سر چرخاند و جمعیت حاضر را نگاه کرد .

- به هیچ کس نگاه نکن ، اینطوری فکر می کنن دنبال هم صحبت می گردی و پیداشون میشه .

کاملا چرخید طرف من و لبخند زد .

- باشه داروغه ... .ولی واقعا هیچ جمعی ، همون جمع خودمون نمیشه .

با یاد آوری بچه ها لبخند زدم : -آره یه مشت خل و چل .

خندید و گفت : - گمشو خیلی هم خوبیم . خب تعریف کن امروز چه طور بود ؟

لبخندم عمق گرفت . حداقل این مهمانی این حسن را داشت که کمی وقتم را با خواهرم بگذرانم . یک پیش خدمت آمد و سینی محتوی قهوه و شیرینی را روی میز مقابلمان گذاشت . شروع به تعریف کردم .

- امروز کلا روز جالبی بود برام . رفته بودم یه فروشگاهی لباس بخرم . بعد صاحب مغازه هی تعارف می کرد بازم تشریف بیارین و قدم رنجه فرمودین . داشت منو می گفت ها ، ولی یه خانمه که اونم خرید کرده بود همین جور سر تکون می داد و لبخند می زد . وای طفلک وقتی فهمید فروشنده اصلا حواسش به اون نیست چقدر خجالت کشید و ضایع شد .

آرام خندید و گفت : - اتفاقا تو دانشگاهم یه همچین ماجرایی برای من پیش اومد . استاد به یکی دیگه اشاره کرد بیاد واسه کنفرانس ، من فکر کردم منو میگه ، بدو بدو رفتم . آخه حسابی خر زده بودم و می خواستم یه خودی نشون بدم ، استادم نامردی نکرد و گفت برگرد بشین سر جات . کلی ضایع شدم .

- جالب ترش اینجا بود که تو خیابون یه بچه اومد برام فال حافظ بگیره یه آقایی هم کنارم بود . بچه هه گفت فال حافظ بگیرم براتون ؟ من فقط سرم رو خم کردم و مرغ عشقه مثلا برای من فال در آورد و بچه هه شروع کرد به خوندن . مرده یه به به چه چهی کرد و گفت "آخ که چه شانسی دارم" . بعد پسره برگشت گفت "با شما نبودم که . فال این خانم بود" .

بازهم آرام خندید . این آرام خندیدن همه اش به خاطر توصیه ی مادرم بود ، وگرنه پوست سرمان را می کند .

-مرض انقدر نخند . تازه بعد از ظهر بازم این اتفاق تکرار شد . تو مطب دکتر نشسته بودیم و منشی به من اشاره کرد که نوبت شماست ، ولی خانم بغل دستیم بدو بدو بلند شد که منشی گفت "با شما نبودم خانم با بغل دستیتون بودم" .

شیرین هی می خندید . خوشبختانه فعلا مادرم حواسش به ما نبود و راحت بودیم ، اما محض احتیاط گفتم : - کوفت ، یواش تر بخند . خلاصه امروز همه حسابی به خاطر من ضایع می شدن .

نفسی گرفت و بعد اخم هایش درهم شد .

- راستی مطب دکتر چه غلطی میکردی ؟

- همون غلطی که همه می کنن . یکی از بچه ها رو برده بودم دکتر .

- تو چرا بچه ی مردم رو می بری دکتر؟

از روی تاسف سر تکان دادم .

-نگاه کن دکتر مملکت مارو . تو از درد مردم بی خبری چطور اسم خودت رو میذاری دکتر ؟

دو گوشه ی لبش به سمت پایین آویزان شد و غمگین نگاهم کرد .

- فقیر بودن ؟

آه کشیدم .