رمان کافه دلتنگی به قلم فاطمه علی آبادی

ژانر: #عاشقانه #درام #اجتماعی #تراژدی #کوتاه

خلاصه:

گاهی دوست داری بنشینی و ساعت‌ها به فنجانِ قهوا‌ت خیره شوی؛ بدونِ اینکه حتی جرعه‌ای بنوشی. اما داستان، درست زمانی آغاز می‌شود که بالاخره تصمیم‌ات را می‌گیری؛ تمامِ جرئتت را جمع می‌کنی، لیوان را بالا می‌آوری و جرعه‌ای می‌نوشی. تلخ است؛ ولی انگار قرار نیست عبرت شود. چون دقیقاً فردا، دوباره سرِ همین میز نشستی و دوباره همین کار را تکرار کردی! قصه‌ی محیا هم همین است؛ "عادت". آیا بالاخره روزی می‌رسد که از سد عادت عبور کند؟

کسی چه می‌داند؛ شاید روزمرگی صدها بار بهتر از این باشد که زندگی‌ات، یک شبه از این رو به آن رو شود.

با آنکه باد شاخ و برگِ درختان را به بازی گرفته‌بود، پیچک‌های بازیگوشِ تنیده بر دیوارِ آجریِ انتهای کوچه، ذره‌ای از جایشان تکان نمی‌خوردند؛ گویی جایی امن برای تکیه‌زدن پیدا کرده‌بودند. گوشه‌ی شال گردنِ بافتنی و طوسی رنگش در هوا شناور شده‌بود؛ آن را گرفت و دور گردنش سفت کرد. جرعه‌ای از اسپرسوی مقابلش نوشید، تراول پنجاهی را مثلِ همیشه زیرِ فنجان گذاشت و بلند شد. لبخندی به کافه‌دار زد، به سمتِ ابتدای کوچه رفت و به مقصدِ خانه تاکسی گرفت.

همه‌ی اتفاقات درست مثلِ روزهای قبل تکرار می‌شد، گویی زندگی‌اش در یک روز ثابت گیر افتاده‌بود و مدام مانندِ نوارِ ضبط شده‌ای از ابتدا اجرا می‌شد؛ هر روز دقیقاً سرِ ساعتِ ۵ عصر پشتِ میزِ چوبیِ مقابلِ کافه‌ی دنج و کوچک انتهای کوچه می‌نشست و طبقِ عادت فنجانِ اسپرسویی سفارش می‌داد.

اواخرِ پاییز بود و کسی حاضر نبود در آن وقتِ سال به کافه‌ی کوچکی برود که تمامِ میزهایش را بیرون جاداده‌بود و گنجایشِ حتی یک صندلی را هم نداشت؛ با این حال، او هر روز طبقِ قرارِ نانوشته‌ای، باید به آنجا می‌رفت. آن‌قدر هر روز مرتب به آنجا رفته‌بود که کافه‌دار راس ساعتِ ۵ عصر منتظرش بود و تنها حرفِ مشترکشان سلام و لبخندی بود که موقعِ تحویل فنجان اسپرسو نثار هم می‌کردند.

راننده‌ی تاکسی مقابلِ ساختمانِ ۳ طبقه‌ی شمالی نگه داشت. کرایه را حساب کرد و پیاده شد.

تلّی از برگ‌های زرد و نارنجی گوشه‌ای از حیاط، زیرِ بزرگ‌ترین درختی که حالا غمِ بی‌برگی را به دوش می‌کشید، انبار شده‌بود. آهی کشید و از کنارِ درخت گذشت. پله‌ها را با طمانینه یکی‌یکی بالا می‌رفت؛ هرچه به خانه نزدیک‌تر می‌شد، صدای جاروبرقی واضح‌تر شنیده می‌شد. در را باز کرد و مادرش را دید که دوباره به جان خانه افتاده‌بود؛ آرام سلام کرد اما انگار با وجودِ سر و صدای جاروبرقی صدای او قرار نبود شنیده‌شود. این بار، بلند‌تر سلام کرد؛ زهرا خانم خم شد، جارو برقی را خاموش کرد و به سمتش برگشت.

- سلام مادر! خسته نباشی. خیلی وقته اومدی؟

لبخندی زد، به سمتِ اتاقش رفت و باز هم مادرش را در حسرتِ یک کلمه‌ی بیشتر گذاشت. تن نحیف و لاغرش را خم کرد و جاروبرقی را با نوک انگشت کشیده‌اش روشن کرد. همیشه آرزو می کرد؛ ای‌کاش محیا کمی سرزنده‌تر بود. حاضر بود مدام با او سر و کله می‌زد ولی تا این حد منزوی و ساکت نبود.

محیا مثلِ هر روز، روی تخت دراز کشیده‌بود و به آهنگِ بی‌کلامِ موردِ علاقه‌اش گوش می‌داد؛ آرام‌آرام چشم‌هایش گرم شدند و به خوابی عمیق فرو‌ رفت.

با صدای دوست‌داشتنیِ زهرا خانم بلند شد. پدر و برادرش آمده‌بودند و انگار، وقتِ یک شامِ خانوادگی رسیده‌بود. خانواده‌اش را بی‌نهایت دوست داشت و شاید بلد نبود چگونه باید علاقه‌اش را ابراز کند.

سرِ میزِ شام، مانندِ هرشب، او تنها کسی بود که در سکوت شامش را می‌خورد. محمد آقا لبخندی بر لبان قلوه‌ای‌اش نشاند:

- خب! محیا خانم! امروز چه‌طور بود بابا؟

رو به پدر لبخندی زد:

- خوب بود، ممنون.

دستمالی برداشت، دورِ دهانش را پاک کرد و بلند شد.

پدر رفتنش را با چشم دنبال می‌کرد. آهی کشید و دوباره با غذایش مشغول شد:

- یه وقتایی فکر می‌کنم افسردگی‌ای، چیزی داره؛ بعد یادم میاد از همون اول این‌جوری بود. یادته خانم؟ هیچ‌وقت با هم‌سن و سالاش بازی نمی‌کرد.

زهرا خانم دستی بر موهای طلایی رنگش کشید و خم شد تا ظرف‌ها را جمع کند ولی مهیار پیش‌دستی کرد:

- من جمع می‌کنم، مامان!

رو به پدرش کرد:

- همه که مثلِ هم نیستن بابا. محیا دخترِ آرومیه؛ شاید، شاید...

نفسِ عمیقی کشید:

- شاید به یه تغییرِ حسابی تو زندگیش احتیاج داره. بابا اون از تغییر کردن می‌ترسه. زندگی‌اش مثلِ یه ربات، از پیش تعیین شدس؛ بلد نیست ریسک کنه. نمی‌دونم چه‌جوری، ولی باید از منطقه‌ی اَمنش بیاد بیرون.

محمد آقا زیرِلب تشکری کرد، بلند شد و لنگ‌لنگان از میز دور شد؛ سوغاتی بود که از زمان جنگ با خود به یادگار داشت.

- چه می‌دونم.

***

بازهم ۵ عصر بود؛ رویِ صندلیِ همیشگی‌اش نشسته بود و به فنجان مقابلش خیره شده‌بود. حباب‌های قهوه‌ای رنگ، یک طرفِ فنجان جمع شده‌بودند؛ سعی می‌کرد از میانِ حباب‌ها شکلِ بامعنایی پیدا کند. فنجان را چرخ می‌داد، سرش را کج کرده‌بود و بادقت از تمامِ زوایا به آن نگاه می‌کرد. با صدایی به خودش آمد و به ضرب سرش را بلند کرد.

پسرِ جوانی مقابلش ایستاده‌بود؛ شلوارِ کتانِ کرم رنگی به پا داشت. کاپشن شیری رنگی را روی پیراهن قهوه‌ای رنگِ ساده‌اش پوشیده‌بود و یک کلاه کپِ مشکی رنگ سر کرده‌بود. لبخند زده‌بود و با چشم و ابرو به صندلیِ مقابلش اشاره می‌کرد:

- ببخشید ترسوندم‌تون خانم! پرسیدم می‌تونم اینجا بشینم؟ جایِ کسی نیست؟

نگاهش را از چشمانِ براق و به رنگِ شبِ روبه‌رویش گرفت و محجوبانه لبخند زد. پسرِ جوان صندلی را عقب کشید و نشست؛ دست‌هایش را در هم گره زد و مقابلش، رویِ میز گذاشت:

- اسم من پدرامه و افتخارِ آشنایی با چه کسی رو دارم؟

کمی در جایش جابجا شد، لب گزید، موهای روشن و فرش را داخل روسری چپاند و آرام، زیرِلب زمزمه کرد:

- محیا مستوفی.

پسر دوباره لبخند زد و این بار پر‌ انرژی‌تر از قبل گفت:

- خوشبختم محیا خانم.

سرش را کمی جلوتر برد:

- اشکال نداره که این‌جوری صداتون کنم؟

دیگر که قرار نبود این مرد را ببیند، پس چه اشکالی داشت اگر تنها چند دقیقه‌ای او را این‌گونه صدا می‌کرد و با او هم‌کلام می‌شد؟

خجولانه لبخند زد. پدرام کمی در جایش جابجا شد و همان‌طور که به اطرافش نگاه می‌کرد، گفت:

- جای دنجیه. شما همیشه میاید اینجا؟

گوشه‌ی روسری سرمه‌ای رنگش را به بازی گرفت و آرام سرش را تکان داد.

پدرام آرنجش را بر میز تکیه داد، چانه‌اش را بر کفِ دستش گذاشت و حالتِ متفکری به خود گرفت:

- می‌گم محیا خانم! شما همیشه همین‌قدر ساکتید یا...

سرش را از روی دستش برداشت و درحالی که مثلاً با ترس به اطرافش نگاه می‌کرد، آب دهانش را قورت داد و اشاره‌ای به کافه‌دار کرد:

- یا این آقائه گفته ساکت بشینید؛ وگرنه به مامان‌تون می‌گه، هان؟

با اتمامِ حرفش، به محیا اشاره کرد که آرام و دست به سینه نشسته‌بود. آن‌قدر جدی این چند کلمه را گفته‌بود که محیا تا چند ثانیه مبهوت به او و چشمانِ براقش خیره شده‌بود. ناگهان با یادآوریِ حالتِ نشستنش و جمله‌ی آخرِ پدرام، سرش را در یقه فرو برد و آرام خندید.

پدرام از این‌که توانسته بود دختر آرام روبه‌رویش را بخنداند، قیافه‌ی پیروزمندانه‌ای به خود گرفته‌بود؛ به پشتی صندلی‌اش تکیه زده‌بود و با لبخند به او نگاه می‌کرد.

محیا فنجان را بلند و به لبش نزدیک کرد. با چشیدنِ سردیِ اسپرسو، چهره در هم کشید و لیوان را روی میز گذاشت. پدرام نیم خیز شد و با اشاره، دو فنجان اسپرسوی دیگر به کافه‌دار سفارش داد.

کافه دار بعدِ چند دقیقه با دو فنجان اسپرسوی گرم آمد و آن‌ها را مقابل‌شان گذاشت. موقعِ رفتن، چشمکی به پدارم زد که از دید محیا پنهان ماند. پدرام زیرِلب "کوفتی" نثارش کرد و به محیا لبخند زد. فنجان را بینِ دستانش گرفت:

- دانشجو هستید؟

محیا با طمانینه سر بلند کرد و لحظه‌ای نگاه‌شان به هم گره خورد. نگاهش را سریع از پدرامی که موهای لخت و مشکی‌اش روی پیشانی‌اش سر خورده بودند و قیافه‌اش را بانمک کرده بودند، گرفت و به پشتِ سر او وام داد. آرام زمزمه کرد:

- بله.

وَ دوباره سکوت.

پدرام فنجانش را بالا برد و بوی تلخِ اسپرسو که به مشامش رسید، آن را همان‌جا، مقابلِ صورتش نگاه داشت.

- وَ دانشجوی چی؟

محیا همان‌طور که با دسته‌ی فنجانش بازی می‌کرد، کمی در جایش جابجا شد:

- ادبیات.

پدرام لبخند رضایتمندانه‌ای زد. حدسش خیلی سخت نبود، می‌دانست نباید انتظار داشته باشد او هم همین سوال را از او بپرسد برای همین خودش پیش‌دستی کرد:

- تا چند وقتِ پیش، منم دانشجو بودم؛ یکی دو ماهی میشه که فارق‌التحصیل شدم.

فنجان را بالاتر برد و بی‌حواس جرعه‌ای نوشید؛ چهره‌اش جمع شد. با این طمع تلخ آشنایی نداشت. سرفه‌ی کوتاهی کرد و فنجان را دوباره روی میز گذاشت؛ دستمالی برداشت و همان‌طور که گوشه‌ی لبش را تمیز می‌کرد، گفت:

- هلند مهندسی کامپیوتر خوندم. دو - سه هفته‌ای میشه که برگشتم. می‌گم شما چه‌طور اینو می‌خورید، عین زهرِمار می‌مونه لامذهب.

جمله‌ی آخر را درحالی گفت که با انزجار به فنجان مقابلش نگاه می‌کرد. محیا لبخندی زد:

- با مزاجِ بعضی از آدم‌ها سازگار نیست؛ ولی من همین طعم تلخش رو دوست دارم.

فنجان را برداشت و به آن خیره شد.

- درسته که خیلی تلخه ولی خودت خواستی که این‌جوری باشه، پس مجبوری تا تهش بخوری چون انتخابِ خودت بوده. بار اول، به خاطرِ رودروایستی با یه نفر خوردم ولی چون خودم خواسته بودم، تا آخرش خوردم. کم‌کم به طعمِ تلخش عادت کردم و دیگه مثل قبل برام تلخ نبود؛ یه جورایی مزاجم عوض شد. خیلی بده که آدم به تلخی و بدبختی عادت کنه. اون موقع وقتی ازت می‌پرسن “تلخه؟”، شونه بالا می‌اندازی و خیلی خونسرد می‌گی “نه”، سکوت می‌کنی و به بدبخت بودن ادامه می‌دی. اکثرِ آدم‌ها از تغییر می‌ترسن.

دوباره موهای سرکشش را داخل روسری سرمه‌ای اش داد، سرش را بیشتر به گریبان نزدیک کرد و پچ‌پچ‌وار گفت:

- خب منم مثل اونا. ترجیح می‌دم هر روز کاری رو بکنم که مطمئنم آرامشم رو به هم نمی‌زنه، حتی اگه کسالت‌بار به نظر بیاد.

پدرام با تعجب به او نگاه می‌کرد.

آرام سرش را بلند کرد و با دیدنِ چهره‌ی متعجبِ پدرام خجولانه در خود جمع شد:

- ببخشید! خیلی حرف زدم.

پدرام نمایشی گوشش را پیچاند:

- شما ببخشید؛ یه لحظه فیوزم پرید. چه عمیق بود. حالا میشه یه بار دیگه یه جور که منم بفهمم بگید.

محیا دست بر دهانش گذاشت و آرام خندید. به ساعتش نگاه کرد و آهسته بلند شد.

- ببخشید! من دیگه باید برم؛ دیرم شده.

تراولِ پنجاهی را به عادتِ همیشه زیر فنجان گذاشت و صندلی‌اش را به عقب هول داد.

پدرام بلند شد و لبخندی زد:

- اگر اجازه بدید من می‌رسونمتون.

کیفِ کوچکِ قهوه‌ای رنگش را بر دوشش انداخت:

- نه، ممنون. خودم می‌رم.

درحالی که به زمین خیره شده بود، آرام زمزمه کرد:

- این طوری راحت ترم.

پدرام صندلی‌اش را به دقت پشت میز گذاشت و همان‌طور که از سرِ راهِ محیا کنار می‌رفت، لبخندی زد:

- هر طور راحتید. به هرحال از آشنایی‌تون خوشحال شدم بانوی خجالتی.

محیا لبش را گزید، خداحافظی کرد و با بیش‌ترین سرعت از او دور شد.

پدرام نفسِ عمیقی کشید و پشت به کافه‌دارِ جوان ایستاد؛ تراولِ پنجاهی را برداشت، چند تراولِ دیگر از کیف پولش بیرون آورد و روی آن گذاشت. به سمت کافه برگشت؛ کافه‌دار که به نظر جوانی ۲۷-۲۸ ساله می‌آمد، سرش را روی دستش گذاشته‌بود و به کانتر تکیه زده‌بود:

- شایان ببین! این دفعه، حدود ۹۰۰ تومن برات گذاشته. هر روز داره بیشتر می‌ذاره‌ها. لا‌مذهب حسابِ تورم هم داره.

با لبخند به سمتش رفت و بر شانه‌اش زد:

- می‌گم یه دستگاه پوز بذاری رو میزش، دفعه بد فکر کنم یه تومنی برات بکشه. والا، بیچاره نمی‌تونه این همه پول رو حمل کنه که.

چرخی زد و کنارش نشست.

- البته می‌تونه بذاره تو کیسه مشکی. فرض کن؛ دفعه بد با یه پلاستیک مشکی بیاد؛ عین این گانگسترها.

به تراول‌های پنجاهی نگاهی انداخت:

- چه وسواسی هم هست؛ فقط تراول پنجاهی داره. هجده‌تا برات گذاشته، پول داره ها.

شایان کنار شقیقه‌اش را محکم فشار داد و تیله‌های یشمی‌اش را به پدرام دوخت:

- جون به جونت کنن مسخره‌ای. دارم ورشکسته می‌شم.

دستی در موهایش کشید و بلند شد:

- یعنی شدم.

به تراول‌ها اشاره‌ای کرد:

- ببین! این دختره هم فهمیده. قبلاً فقط پنجاه تومن پول اسپرسوی خودش رو می‌داد. الآن، ده-دوازده روزه که این همه پول می‌ذاره زیر فنجون.

نفس کلافه‌ای کشید.

- منم به جای این‌که برم بهش پس بدم، عین این گداها می‌گیرم.

بغض راه گلویش را بست.

پدرام بلند شد و او را در آغوش گرفت:

- آخه برادرِ من، چرا غصه‌ی بی خود می‌خوری؟ طرف از این بچه‌مایه‌داراست. این‌جا رو هم دوست داره، نمی‌خواد بسته بشه. خرج می‌کنه که به تفریحِ خودش برسه.

شایان را از خودش جدا کرد.

- معامله بردبردِ دیگه.

به سمتِ کانتر رفت و پشتش نشست. قری به گردنش داد و گفت:

- شاه می‌بخشه، شاه‌قلی نمی‌بخشه؛ والا.

شایان را از دبیرستان می‌شناخت، به قولی، رفیقِ گرمابه و گلستانش بود.

بزرگ‌ترین رویایش هم کافه‌دار شدن بود؛ آن‌قدر که سالِ سومِ پزشکی، همه چیز را رها کرد و با وجودِ مخالفت خانواده‌اش، تمامِ پس‌اندازش را خرج این کافه‌ی کوچک کرد.

قطره‌ی اشکی را که بی‌اجازه، گوشه‌ی چشمش نشسته بود، پاک کرد و کنارِ پدرام نشست.

- با اون پولی که من داشتم...

نگاهی به کافه‌ی کوچک و دلگیر با آن دیوارهای چوبی قدیمی‌اش انداخت و ادامه داد:

- عمراً بهتر از این رو بهم می‌دادن.

پدرام محکم پسِ گردنش زد:

- دِ خری دیگه.

شایان دستش را بر گردنش گذاشت و به سمتش برگشت. پدرام به زور جلوی خنده‌اش را گرفته‌بود.

- اون‌جوری هم نگام نکن؛ راست می‌گم دیگه. مثلِ بچه‌ی آدم، دَرسِت رو تموم می‌کردی، بعد یه کافه، یه جای درُست و درمون می‌خریدی؛ نه این دَخمه.

بلند شد و به سمتِ در رفت.

- مگس هم اینجا پر نمی‌زنه شکر خدا، چه برسه به آدمیزاد.

شایان به سمتش آمد و پشتش ایستاد:

- یعنی حقته یه‌جوری بکشمت، جنازه‌ات هم پیدا نکنن؛ مرتیکه‌ی بی‌شعور، حالا خوبه دیدنِ عشقت رو مدیونِ همین دخمه‌ایا.

پدرام به ضرب به سمتش برگشت. شایان ابرویی بالا انداخت:

- چیه؟ فکر کردی من خرم؟ همچین لبخندِ ژکوند تحویلش می‌دادی، هر پخمه‌ی دیگه‌ای هم بود، می‌فهمید.

چندین بار بر شانه‌اش زد:

-آره داداش، این جوریاست. فکردی ساده‌ام؟ چهار ساله رفتی هلند، یه خبرم از ما نگرفتی؛ وقتی فهمیدم برگشتی ایران، به ضرب و ضورب کشیدمت اینجا. حالا از اون روز سرت و می‌زنن، تَهِت رو می‌زنن اینجایی. اونم کی؟ راسِ ساعتِ پنجِ عصر. برو حاجی، برو که خر خودتی.

پدرام خنده‌ی مردانه‌ای کرد:

- به من چه خب؟ خودت کشوندیم اینجا.

به سمتِ شایان برگشت، از نگاهش شیطنت می‌بارید:

- نکنه از قصد گفتی اون ساعت بیام، هان؟

شایان خندید، به سمت کانتر رفت و از درونِ کشوی کوچکی، کلیدِ کافه را برداشت:

- امان از دستِ تو. کمک کن میز و صندلی‌ها رو بیاریم تو، دیروقت شد.

پدرام نفسِ عمیقی کشید و کلاه کَپَش را برداشت.

- بسوزه پدرِ عاشقی. خدایی چه‌جوری اینا رو این تو جا می‌کنی؟ ده روزه دارم انجامش می‌دما، ولی هنوز باورم نشده.

شایان سری تکان داد و به سمتِ میز و صندلی‌ها رفت.

۲-۳ ماهی از آن روز گذشته بود و پدرام و محیا هر روز بر سرِ همان میز و صندلیِ همیشگی می‌نشستند. اوایل محیا از حضورِ پدرام در کنارش راضی نبود؛ ولی کم‌کم به او عادت کرده‌بود و از یک جایی به بعد هر روز منتظرش بود و حتی گاهی به دیر آمدنش اعتراض می‌کرد.

اسفند بود و مثلِ همیشه، هوا شباهتی به زمستان نداشت و به بهار طعنه می‌زد؛ روی درختانِ مقابل کافه شکوفه‌های سفید و صورتی به زیبایی خودنمایی می کردند و منظره‌ی دلپذیری را به نمایش گذاشته‌بودند. پدرام نفسِ عمیقی کشید و عطرِ بهار را در ریه‌هایش فرو برد.

- چه هوای خوبی شده.

آرام خندید.

- حالا همچین دو-سه روز مونده به عید، حالِ این درخت‌های بیچاره رو بگیره، تا اینا باشن ان‌قدر زود بیدار نشن؛ والا.

محیا دیگر به این شوخی‌های وقت و بی‌وقت و گاه بی‌مزه‌ی پدرام عادت کرده‌بود، سرش را تکانی داد و خندید.

پدرام دستانش بر میز گذاشت، چانه‌اش را به پشتِ دستانش تکیه داد و به چشم‌های آرامِ محیا خیره شد:

-‌ تو چه دانی که پسِ هر نگه ساده‌ی من

چه جنونی، چه نیازی، چه غمی‌ست

یا نگاه تو که پرعصمت و ناز

بر من افتد، چه عذاب و ستمی‌ست

دردم این نیست ولی

دردم این است که من بی تو دگر

از جهان دورم و بی‌خویشتنم

تا جنون فاصله‌ای نیست از این‌جا که منم

محیا سرش را پایین انداخت و در خود جمع شد. پدرام درحالی که با یقه‌ی پیراهنِ لیمویی رنگِ ساده‌اش بازی می‌کرد، به پشتیِ صندلی تکیه زد و مصنوعی خندید:

- نترس! گفتم هوا دو نفره‌ست، منم یه چی بپرونم.

محیا لب گزید و کمی در جایش جابجا شد. پدرام لبخندی زد و سرش را جلوتر برد:

- حالا اگه جدی گفته‌باشم چی؟

محیا سرش را به ضرب بلند کرد و با چشم‌هایی که تعجب درشان موج می‌زد، به پدرام خیره شد. پدرام این بار بلندتر خندید:

- چرا این جوری به من نگاه می‌کنی، انگار جن دیدی. قبوله؟ به مامانم‌اینا بگم؟

محیا نگاهش را از او دزدید و دستانش را در هم گره زد. پدرام به او نزدیک‌تر شد.

- قبوله؟ صحبت کنم؟

محیا انگشتش را به لب گرفت، آب دهانش را به سختی قورت داد و زیرِلب زمزمه کرد:

- بگید.

پدرام به ضرب بلند شد، صندلی محکم بر زمین خورد و شایان از داخلِ کافه به بیرون دوید. پدرام روی میز خم شد و دستانش را در دو طرفش تکیه‌گاه تنش کرد:

- جدی می‌گی؟ یعنی با من ازدواج می‌کنی؟

محیا سرش را پایین انداخت و در خود جمع شد، باورش نمی شد. مانندِ قطب‌های مثبت و منفی آهن‌ربا بودند، کاملاً مخالفِ هم، ولی بالاخره یک‌دیگر را جذب کرده‌بودند.

پدرام خم شد و صندلی را بلند کرد، روی آن نشست و خود را به محیا نزدیک کرد. سرش را کج کرد و سعی کرد چشم‌های محیا را ببیند:

- ببینمت! سکوت علامت رضاست؟

لبخندی که رفته‌رفته بر لب‌های سرخ و خوش حالت محیا می‌نشست، امیدِ تازه‌ای را در قلبِ پدرام روشن کرد؛ چال گونه‌اش موقع لبخند، خود زندگی بود.

چند هفته‌ای از آن روز گذشت. محیا نفس عمیقی کشید، سینی چای را برداشت و از آشپزخانه بیرون رفت. آن‌قَدَر اضطراب داشت که لرزش دستانش چای را درون فنجان‌ها تکان می‌داد. زهرا خانم که از دور محیا را دید، از مهمان‌ها عذرخواهی کرد و به سمتِ محیا رفت. سرش را با تاسف تکانی داد و سینی را از او گرفت:

- این چه وضعشه مادر؟ همه‌ی چایی‌ها رو ریختی تو سینی که؛ این‌جوری تا به مهمونا برسی، یه قطره هم تهِ فنجون‌ها نمونده.

نگاهی به پارچه‌ی ترمه آبی-فیروزه‌ایِ زیر فنجان‌ها انداخت:

- ببین تو رو خدا، خیس‌ِخیس شده.

محیا لب گزید و سرش را آرام بلند کرد، همین برای چشم در چشم شدنش با پدرام کافی بود. پدرام لبخندی نثارش کرد و قبل از آن‌که کسی ببیند چشمکی زد. استرس محیا بیشتر شد، احساس می‌کرد قلبش هر آن است که از سینه‌اش بیرون بپرد.

زهرا خانم دوباره سری تکان داد و همان‌طور که دستِ محیا را گرفته‌بود و به دنبال خود می‌کشاند، به سمتِ آشپزخانه رفت، پارچه‌ی داخلِ سینی را عوض کرد و فنجان‌ها را دوباره پُر کرد.

- محیا! دوباره ریختم.

سینی را مقابلش گرفت:

- بیا بگیر. آروم‌آروم بیا، نریزی دوباره؛ می‌گن دختره دست و پا چلفتیه.

این‌پا و آن‌پایی کرد و سینی را از مادرش گرفت. از صبح، بارها خودش را به‌خاطرِ وضعیتی که درش گیرافتاده‌بود، لعنت کرده‌بود. هرلحظه که بیش‌تر به ساعتِ موعود نزدیک می‌شد، تردید بیش‌تر بر دلش سایه می‌انداخت. می‌دانست ازدواج تغییر بزرگی برای او خواهدبود، شک داشت بتواند با تبعاتش کنار بیاید. دلش نمی‌خواست آرامشِ روزهای مجرد بودنش را ازدست بدهد، از طرفی هم نمی‌توانست منکرِ علاقه‌ای شود که نسبت به پدرام در دلش جوانه زده‌بود و روزبه‌روز هم بیش‌تر می‌شد و عاقبت، روزی، کلِ وجودش را تصرف می‌کرد.

روسری‌اش را مرتب کرد، زیرِلب صلواتی فرستاد و از آشپزخانه بیرون رفت.

سینی را اول از همه مقابلِ محمد آقا گرفت؛ پدر پای مصنوعی‌اش را به سختی بلند کرد و روی پای دیگرش انداخت، لبخندی زد و با چشم به مردِ میان‌سال و تپلی که کنارِ پدرام نشسته‌بود، اشاره کرد:

- اول آقای شایسته، بابا!

آقا مهران لبخند دل‌نشینی زد:

- اختیار دارید، چه فرقی می‌کنه.

محیا خجولانه به سمتش برگشت. کاش می‌توانست به پدرش بفهماند، تحمل یک دقیقه بیش‌ترِ این سینی، برایش نشدنی‌ست و هر آن ممکن است کلِ فنجان‌های چای را روی مهمان‌ها خالی کند. با دقت به سمتِ پدر پدرام گام بر می‌داشت. با هر قدم که بیشتر به پدرام نزدیک می‌شد، قلبش دیوانه‌وارتر از قبل خودش را به سینه‌اش می‌کوبید. درحالی که دستانش می‌لرزیدند، سینی را مقابلِ آقا مهران گرفت.

- دستت درد نکنه عروسِ گلم.

همین یک کلمه کافی بود تا خون را در رگ‌هایش خشک کند. لرزش دستانش بیش‌تر شد و بالاخره کار به دستش داد؛ سینیِ چای، درست روی پاهای پدرام فرود آمد، پدرام به ضرب بلند شد. محیا دست بر دهان گذاشت و قدمی عقب رفت.

مهیار به زور خنده‌اش را کنترل کرده‌بود و پدر و مادرشان بی‌وقفه عذرخواهی می‌کردند.

اشک در چشمانِ محیا جمع شده‌بود و آماده‌بود سِیلی به راه بیاندازد. پدرام همان‌طور که تکه‌ای از شلوارِ طوسیِ پارچه‌ای‌اش را بلند کرده‌بود و تندتند تکان می‌داد، لبخندی به رویِ او پاشید:

- چیزی نشده، نگران نباش.

مادرِ پدرام سعی کرد جوِ به وجود آمده را آرام کند. بلند شد، دستِ محیا را گرفت و او را کنار خود نشاند.

- اشکال نداره دخترم!

چشمکی به پدرام زد:

- می‌گن اگه شب خواستگاری، چای رو دوماد بریزه تا صد و بیست سال عمر می‌کنه.

پسرِ جوانی که روی تک صندلی کنار آقای شایسته نشسته بود و پویا نام داشت، خندید:

- بله؛ مادر راست می‌گن. این پدرامِ ما عادت داره، فکر کنم سینیِ چایی کلاً علاقه‌ی خاصی بهش داره.

رو به پدرام کرد:

- داداش فکر کنم عمرِ نوح رو بکنی.

همین جمله برای خنداندن جمع کافی بود. دخترِ کم‌سن و سالی که رو به روی فرشته خانم، مادرِ پدرام، نشسته بود و نامش پگاه بود، با خنده گفت:

- راست می‌گه. پریشب هم من روش چایی ریختم.

دوباره صدای خنده در کلِ خانه طنین‌انداز شد.

محیا اما در خود جمع شده‌بود و ناخنش را می‌کَند. زهرا خانم بلند شد و چند دقیقه بعد، با جارو، خاک انداز و دستمالی برگشت. پدرام سریع بلند شد و آن‌ها را از او گرفت. پگاه ابروهای قیطانی و قهوه‌ای رنگش را بالا انداخت:

- آفرین دادش! همینه.

رو به محیا کرد:

- مدیونی اگه فکر کنی داره خودشیرینی می‌کنه.

پدرام چشم غره‌ای به او رفت. پدرش خندید و رو به محمد آقا کرد:

- آقای مستوفی اگه موافق باشید، تا این جوون داره خودی نشون می‌ده، ما هم بریم سر اصلِ مطلب.

محمد آقا خندید.

- در خدمت‌تون هستیم.

آقا مهران صدای کلفت و خش‌دارش را صاف کرد:

- والا! ما مزاحم‌تون شدیم که یه آستینی برای این‌دوتا جوون بالا بزنیم. الآن دیگه مثلِ قدیم نیست، جوون‌ها خودشون هم‌دیگه رو پیدا می‌کنن. خدا رو شکر، جوون‌های ما اهل بودن، اومدن سراغِ ما بزرگترها. حالا نوبتِ مائه که یه خودی نشون بدیم و دستِ این‌دوتا جوون رو تو دستِ هم بذاریم.

نگاهی به پدرام که درحالِ جمع کردنِ خورده شیشه‌ها بود، انداخت:

- والا! از خدا پنهون نیست، از شما هم پنهون نباشه، دل این شازده‌پسرِ ما، حسابی پیشِ دخترخانمِ شما گیر کرده و ...

با صدایِ "آخ" گفتنِ پدرام، جمله‌اش نصفه ماند. خم شده‌بود و کفِ پایش را می‌مالید. سرش را بلند کرد و لبخندی زد:

- نگران نباشید، الحمداللّه زنده‌ام هنوز.

محیا سرش را پایین انداخت و بالاخره خندید.

آقا مهران، با خنده سری تکان داد:

- داشتم می‌گفتم. شکرِ خدا، دستش تو جیبِ خودشه. تو شرکتِ خودمون کار می‌کنه؛ ولی یه جورایی همه کارَس، به هیچ‌وجه به من وابسته نیست. فکر کنم بدونید که پنج-شش ماهی میشه برگشته ایران. با پشت‌کاری که پدرام داره، مطمئنم یکی-دو سال دیگه کاملاً مستقل میشه و مثلِ پویا کسب‌وکارِ خودش رو راه می‌اندازه.

با تمام شدن حرفش، پدرام به سمتِ زهرا خانم رفت و جارو و خاک‌انداز را تحویلش داد.

- ببخشید، این علاقه‌ی فنجونِ چای به من باعث شد سرویسِ جهیزیه‌ی شما هم ناقص بشه.

همه خندیدند.

آقا مهران کمی در جایش جابجا شد و رو به زهرا خانم گفت:

- خلاصه، کلی ازش تعریف کردم، عیبش هم بگم دیگه.

پدرام نفسِ عمیقی کشید و مثلاً آن را در سینه‌اش حبس کرد:

- کودکِ درونش خیلی فعاله.

زهرا خانم لبخندِ مهربانانه‌ای بر لب‌های نازک و بی‌رنگش نشاند:

- خیلی خوبه که، سرزنده هستن ماشاءالله. خدا براتون حفظش کنه.

مهیار خندید.

- خب! آقا پدرام، نونت حسابی افتاد تو روغن. مثلِ این‌که هنوز هیچی نشده، مامانم رو بردی تو تیمِ خودت.

پدر سرفه‌ی مصلحتی‌ای کرد:

- والا! آقای شایسته، محیای من خودش عاقله. وقتی اجازه داده آقاپسرِ شما تا این مرحله پیش بیان، یعنی یه چیزی توشون دیده. منم به عنوان پدر، وظیفه‌ام فقط راهنماییه. این چند‌وقتم تو تحقیقات، شکرِ خدا جز تعریف، چیزی در مورد شما و خانواده‌ی محترم‌تون نشنیدم. دیگه انتخابِ آخر با خود محیاست.

نگاه‌ها، همه روی محیا بود و برای هزارمین بار در آن شب، خودش را لعنت کرد. در خود جمع شد و آرام زیرِلب زمزمه کرد:

- بله.

صدای دست و کِل بلند شد. مادرِ پدرام دستان محیا را گرفت و رو به جمع گفت:

- اگه اجازه بدین یکی-دو روز دیگه بله‌برون باشه و یه صیغه‌ی محرمیت بین این دوتا جوون خونده بشه که فرصت داشته باشن تو این مدت بهتر هم دیگه رو بشناسن.

زهرا خانم لبخند زد و رو به محمد آقا کرد:

- من که موافقم، بازم هرجور پدرش صلاح بدونه.

محمد آقا کمی در جایش جابجا شد و به شوخی گفت:

- اجازه‌ی ما هم با شماست خانم!

همه خندیدند. مهیار بلند شد و ظرف شیرینی را از روی میز برداشت:

- پس بفرمایید دهن‌تون رو شیرین کنید.

آقا مهران لبخندی زد:

- یه لحظه وایستا جوون! تکلیفِ مهریه رو هنوز مشخص نکردیم.

پویا چهره در هم کشید:

- اوه‌ا‌وه! پگاه پاشو بریم، الآنه که دعوا بشه.

محمد آقا، مردانه خندید.

- این چه حرفیه؟ مهریه یه هدیه‌ست از طرفِ مرد به همسرش؛ به ما ربطی نداره که بخوایم در موردش بحث کنیم. خدا رو شکر ان‌قدر برای بچه‌هام گذاشتم که چشم‌شون دنبالِ بیش‌ترش نباشه. مهریه هرچقدر هم که باشه، نه قراره بهشون خوشبختی بده، نه قراره ازشون خوشبختی رو بگیره.

رو به پدرام کرد:

- پسرم! خودت چه عددی رو مدِّ نظر داری؟ با محیا در موردش صحبت نکردین؟

پدرام دکمه‌ی بالای پیراهنش را باز کرد و دستی بر گردنش کشید:

- والا! صحبت که نکردیم؛ ولی اگه موافق باشید، به نیتِ حضرت فاطمه ۱۳۵تا سکه باشه.

نگاه‌ها باز هم به سمتِ محیا کشیده شد. آبِ دهانش را قورت داد و در جایش جابجا شد:

- منم با ایشون موافقم.

دوباره صدای دست و کِل در خانه طنین‌انداز شد.

مهیار آرام خندید:

- پاهام خشک شد. حالا اجازه هست شیرینی رو پخش کنم؟

آقا مهران نیم‌خیز شد و شیرینی‌ای برداشت:

- پخش کن پسرم! ان‌شاءالله به پای هم پیر بشن.

********

یک هفته از آن روز گذشت و محیا مثلِ هر روز، مقابلِ کافه، روی صندلی همیشگی‌اش نشسته بود با انگشترِ نشان ساده‌ای که در دست داشت بازی می‌کرد. پدرام درحالی که نفس‌نفس می‌زد، صندلی را عقب کشید و مقابلش نشست.

محیا ابرو در هم کشید و به ساعتش اشاره کرد. پدرام نفس عمیقی کشید، دستش را بر سینه‌اش گذاشت و بریده‌بریده گفت:

- به خدا...تقصیرِ... من نیست. سفارشِ...جدید گرفتم. از کلهِ‌ی...صبح تا... حالا درگیرش بودم.

نمایشی خم شد و شاخه‌گلی را که پشتش قایم کرده‌بود، مقابلِ محیا گرفت:

- عذرِ تقصیر بانو!

محیا سری تکان داد، شاخه‌گلِ رزِ قرمز رنگ را گرفت و نگاهی به آن انداخت. شاخه‌اش گِلی بود و گل‌برگ‌هایش، یکی در میان در حالِ ریختن بودند. پوفی کرد و در چشمانِ پدرام خیره شد.

- از دستِ تو پدرام.

شاخه‌گل را مقابلش تکان داد.

- از کجا کندی این رو؟

پدرام نخودی خندید و خودش را به راهی دیگر زد. درحالی که خم شده‌بود و در کیفش، دنبالِ دفترچه‌ی کوچکِ آبی‌رنگی می‌گشت، گفت:

- هنوز چیزی سفارش ندادی؟

بالاخره دفترچه را پیدا کرد و روی میز گذاشت. محیا دوباره سری تکان داد. به قولِ پدرام، آن‌قدر در این مدت از دستِ کارهای او سر تکان داده‌بود که مایعِ مغزی‌اش، به کل جابجا شده‌بود.

پدرام لبخندِ دندان‌نمایی زد، بلند شد و به سمتِ شایان رفت. کنارِ چارچوبِ در ایستاد.

- به‌به! آقا شایانِ گل. ما رو نمی‌بینی، خوشحالی؟

شایان به سمتش برگشت؛ صورتش از عصبانیت به سرخی می‌گرایید و با غضب به او نگاه می‌کرد.

- برو گمشو که نمی‌خوام ریختت رو ببینم؛ اگه نمی‌زنم صورتت رو بیارم پایین، فقط به احترامِ محیا خانمه.

پدرام بی‌خیال خندید و وارد کافه شد.

- باز دیگه چرا؟

شایان به سمتِ قهوه‌سازها رفت و مشغول شد. نفسِ کلافه‌ای کشید و بدونِ این‌که به پدرام نگاه کند، گفت:

- یک؛ دیگه پاتو اینجا نمی‌ذاری...

فنجان را پر کرد و محکم روی کانتر گذاشت؛ ازشدت ضربه، مقداری از قهوه روی کانتر ریخت. خم شد و از درون کشوی کوچکی، یک دسته تراول پنجاهی در آورد. به سمتِ پدرام برگشت و آن را به صورتش پرت کرد:

- دو؛ من گدا نیستم آقا پدرام! یه قرونش هم خرج نکردم. خیلی خَیِری، بده به محتاجش.

پوزخندی زد و محکم بر پیشانی‌اش کوبید.

- من چه قدر خرم، چرا یه غریبه باید این همه پول برای یه فنجون اسپرسو بده؟

چرخی زد و درست مقابلِ پدرام ایستاد.

- مگه من ازت پول خواستم که بهم صدقه می‌دی؟

به محیا که بیرون نشسته‌بود و با دفترچه‌ی مقابلش ور می‌رفت، اشاره کرد:

-‌ اون بنده‌خدا از هیچی خبر نداره.

پدرام نفسِ عمیقی کشید و سعی کرد دستِ شایان را بگیرد؛ شایان قدمی عقب رفت و مانع شد، پدرام پوف کلافه ای کرد.

- دِ آخه الاغ! چی کار باید می کردم، هان؟ می‌نشستم، نگاه می‌کردم که چه‌طور تمامِ آرزوهات رو سرت خراب می‌شن؟

شایان دندان‌غروچه‌ای کرد و تقریباً فریاد زد:

- این‌جوری؟

محیا بلند شد و خواست به سمتِ آن‌ها برود که پدرام با دست به او اشاره کرد همان‌جا بایستد.

نفسِ عمیقی کشید و یک قدم به شایان نزدیک شد.

- باشه، حق با توئه. تو بگو من چی کار کنم؟

شایان کلافه موهایش را به‌هم ریخت، رویِ زمین، زیرِ قهوه‌سازها نشست و به دیوار تکیه داد. پای راستش را دراز کرده‌بود و پای چپش را جمع، آرنجش را به زانویش تکیه داده‌بود و پیشانی‌اش را روی کف دستش گذاشته‌بود.

- هیچی! هیچ کاری لازم نیست بکنی. گندیه که خودم زدم، خودم هم جمعش می‌کنم.

پدرام خم شد، تراول‌هایی را که روی زمین پخش شده‌بودند را جمع کرد و جلوی پای شایان زانو زد و دستش را گرفت.

- دیوونه! تو برادرِ منی. مثلِ برادرم نه ها، خودِ برادرمی. ما با هم رویا ساختیم، با هم براشون نقشه کشیدیم، با هم عملی‌شون کردیم؛ حالا هم، هر مشکلی که پیش اومده، با هم حلش می‌کنیم.

کنارِ شایان نشست و پاهایش را دراز کرد:

- حق با توئه؛ ولی باور کن، اون لحظه فکرِ دیگه‌ای به مغزم نرسید. الآن یه پیشنهاد دارم، نه نگو.

به سمتِ شایان برگشت:

- بیا با هم شریک بشیم.

شایان خواست چیزی بگوید؛ دستش را مقابلش گرفت و مانع شد.

- گفتم نه نگو.

به محیا که بیرون نشسته‌بود و با نگرانی به آنها نگاه می‌کرد، اشاره کرد:

- فقط به خاطرِ تو نیست. محیا این‌جا رو خیلی دوست داره، هر دومون دوست داریم. این‌جا برامون کلی خاطره‌ی شیرین رو یادآوری می‌کنه.

شایان آرام بلند شد، دستش را مقابلِ پدرام گرفت و کمک کرد بلند شود.

- گریم که شریک شدیم، چه فرقی می‌کنه؟ این‌جا قراره بزرگ بشه؟ فایده نداره داداش، فایده نداره.

پدرام لبخندی زد:

- مغز فندقی هستی دیگه. یکم بزرگ فکر کن.

شایان چشم غره‌ای به او رفت.

- شما که دانشمندی بگو چی تو سرت می‌گذره.

پدرام چرخی در کافه زد.

- ببین! اون‌موقع که هلند بودم، کافه‌ی سرباز، زیاد دیدم. خیلی هم طرف‌دار داشتن. این‌جا هم که جز کافه‌ی تو، مغازه و خونه‌ی دیگه‌ای نیست. می‌تونیم با شهرداری و اماکن صحبت کنیم، کاربری کُلِش رو بگیریم.

به سمتِ درِ کافه رفت و نگاهی به بیرون انداخت:

- می‌تونیم کلِ کوچه رو، میز و صندلی بچینیم؛ از این ایرانیت‌ها هم به جای سقف می‌ذاریم. تازه! می‌تونیم از این چتر رنگی‌ها ه از سقف آویزون کنیم. برای سرمای زمستون هم یه فکری می‌کنیم.

شایان چند قدمی به سمتش آمد و نا‌ امیدانه شانه‌ای بالا انداخت.

- نمی دونم. اما...

پدرام به سمتش برگشت.

- دیگه اما و اگر نداریم، پولش با من. حله؟

شایان مکسی کرد و با تردید سرش را تکان داد. پدرام محکم او را به آغوش کشید.

- پس حله داداش. پیش به سوی یه تحول عظیم.

شایان آرام از او جدا شد:

- فقط یه شرط دارم.

پدرام ابرویی بالا انداخت:

- اوهوع! بفرمایید، ببینم شرط‌تون چیه اون‌وقت؟

شایان نفسِ عمیقی کشید:

- هرچی که درآوردیم، نصف-نصف.

پدرام میانِ کلامش پرید:

- ولی...

شایان به درِ ورودی تکیه زد:

- ولی نداره. شرطم همینه.

پدرام لبخندی زد و دستش را بر شانه‌ی شایان گذاشت:

- باشه رفیق! قبوله. شرط دیگه‌ای نداری؟

شایان سرش را تکان داد.

- باید بریم شراکت‌مون رو محضری کنیم؛ سه دونگ اینجا هم باید به نامِ تو بشه.

پدرام دستش را از روی شانه‌ی شایان برداشت و قدمی عقب رفت.

- یعنی چی؟

شایان شانه‌ای بالا انداخت.

-همین که گفتم. حساب حسابه، کاکا برادر. دو روز دیگه می‌زنی زیر همه چیز، هرچی در آوردیم رو می‌دی به من. فکر کردی ساده‌ام؟

پدرام بلند خندید.

- عجب آدمی هستیا. باشه، قبوله.

محیا را صدا زد؛ بلند شد و با طمانینه به سمتِ آن‌ها رفت:

- بله؟ خوبید؟

پدرام به سمتش برگشت و لبخندِ دندان‌نمایی زد:

- شریک شدیم.

ابروهای محیا از تعجب بالا رفتند. پدرام خیلی خون‌سرد از کنارش گذشت و رویِ صندلی همیشگی‌شان نشست. محیا به سمتِ شایان برگشت.

- پدرام چی می‌گه آقا شایان؟

شایان که با محبت به پدرام خیره شده بود، گفت:

- پدرامه دیگه. کاراش همیشه غیرِمنتظره‌ست. قرار شد با هم شریک شیم، این جا رو بزرگ تر کنیم؛ بلکه چهار نفر مشتری پیدا کنه.

محیا سری تکان داد، خجولانه این پا و آن پایی کرد و گفت:

- اجازه دارم یه وقتایی بیام این‌جا کمک‌تون کنم؟

شایان لبخندی زد.

- بله؛ حتما. خوشحال می‌شم.

پدرام نوچی کرد.

- دو ساعته چی دارین می‌گین؟ شایان! به جای پرحرفی، دوتا قهوه وردار بیار؛ فقط جانِ مادرت از اون زهره‌مارها نیاریا.

شایان و محیا خندیدند و شایان، داخلِ کافه شد. محیا لبخندی زد و مقابلِ پدرام نشست.

- ممنون.

پدرام کمی جلوتر آمد.

- بابته؟

محیا دستش را دراز کرد و روی دستان پدرام گذاشت.

- این‌که حواست به همه هست.

پدرام دستانش را از زیرِ دستانِ محیا بیرون کشید، بر روی سینه‌اش گذاشت و نمایشی تعظیم کرد:

- خواهش می‌کنم، من متعلق به همه‌ام. لطفاً تشویق نکنید.

محیا دفترچه را برداشت و به سمتِ پدرام گرفت.

- راستی پدرام! این دیگه چیه؟

پدرام با هیجان دفترچه را از محیا گرفت:

- اوه اوه! دیدی اصلِ کاری رو داشت یادم می‌رفت.

دفترچه را باز کرد و به سمتِ محیا گرفت:

- اینا لیستِ کاراییه که باید تا روز عروسی انجام بدیم. دقیق بخونا؛ کلی وقت گذاشتم نوشتم‌شون.

محیا دفتر را گرفت و با دقت، مشغولِ خواندن شد. ناگهان شروع کرد به خندیدن.

- اینا دیگه چیه پدرام؟ کشیدنِ دمِ گربه؟

پدرام قیافه‌ی متفکرانه‌ای به خود گرفت:

- جانِ تو، همیشه دوست داشتم انجامش بدم؛ خیلی حال می‌ده.

محیا دست بر دهان گذاشت و سعی کرد صدای خنده‌اش را پنهان کند.

- دیوونه‌ای به خدا. حیوون‌آزاری مگه؟

پدرام خندید.

- حیوون‌آزاری نیست که. آروم می‌کشیم، بعد میوفته دنبال‌مون.

محیا چشمانش را ریز کرد و دستش را زیر چانه‌اش گذاشت.

- خب! مگه مرض داریم؟

پدرام به پشتی صندلی‌اش تکیه داد و پای چپش را روی پای راستش گذاشت.

- خب باحاله دیگه. تو چه‌قدر بی‌ذوقی.

با چَشم، اشاره‌ای به دفتر کرد:

- حالا این رو ولش کن. شماره‌ی بیست و سه رو بخون.

محیا روی دفتر خم شد و با انگشت، روی صفحه‌ی دفتر می‌کشید تا به شماره‌ی بیست و سه برسد. ناگهان سرش را بلند کرد و باصدایی تقریباً بلند گفت:

- موتور سواری؟ مگه تو موتور داری؟

پدرام سوئیچی از جیبش بیرون آورد و به موتورِ مشکیِ رنگی که سرِ کوچه بود اشاره کرد. محیا با تعجب به موتور نگاه می کرد:

- شوخی می کنی دیگه؟

پدرام ابرویی بالا انداخت:

- جدیه جدیم، از دوستم قرض گرفتم. بریم یه چرخی بزنیم؟

محیا آبِ دهانش را به سختی قورت داد.

- من می ترسم.

پدرام نفس عمیقی کشید و سعی کرد جدی باشد.

- اون رو که می دونم؛ محیا! تو از خیلی چیزا می ترسی. دور خودت یه حصار کشیدی، به چه بزرگی. اصلاً بگو ببینم تا حالا چند تا از کارایی که دوست داری رو انجام دادی؟ هان؟

محیا سرش را پایین انداخت. پدرام نوچی کرد.

- اصلاً بگو ببینم! تا حالا بهشون فکر کردی؟

اشاره ای به دفتر کرد.

- اینا کاراییَن که من همیشه دوست داشتم انجام بدم. لیستِ تو کو؟

محیا نفس عمیقی کشید.