رمان طبقه زیرین به قلم آزاده دریکوندی

ژانر : #فانتزی

خلاصه :

داستان این رمان در قرن نوزدهم در شهر لندن اتفاق می افتد و نگاهی فانتزی به دنیای مردگان دارد.

مردگانی که پس از مرگ هنوز هم چشم هایشان به دنیای زنده ها است.

آنها می خواهند به دنیای زنده ها بازگردند.

اما چگونه؟!

چارلی کویین شخصیت اصلی داستان شیمیدان ماهری است که در میان مردگان زندگی می کند.

او در پی کشف محلولی اسرار آمیز به نام ”بازگشت” است تا با استفاده از آن محلول همه ی مردگان بتوانند به دنیای انسان های زنده بازگردند.

از زبان نویسنده

کتاب طبقه ی زیرین رو تقدیم می کنم به تمام کسانی که در طول زندگی خود حداقل یک بار خواب عجیب و غریب دیده باشند چرا که یک خواب باعث شد ایده ی نوشتن این داستان در ذهن من جرقه بزند.

امید است که با خواندن این کتاب به کوتاه بودن زندگی پی برده و همیشه شاد و امیدوار باشید چرا که نا امیدی همچون زهری است که پادزهر ندارد.

سرزمینی که آن را طبقه ی زیرین می نامند!

لندن اوایل سال 1832 میلادی

روز سردی بود و برف سنگینی می بارید. مردم همگی سعی در آن داشتند که کار خود را به سرعت انجام دهند و به منزل برسند. در میان همهمه ی مردم پسرک روس ژنده پوشی به نام ولادیمیر در گوشه ای خزیده بود تا بتواند خود را از سرما حفظ نماید و از هرکس که از کنارش می گذشت یک سوال یکسان می پرسید: «آقا؟ میتوانید به من جایی دهید تا امشب را به صبح برسانم؟» و از همه یک جواب مشترک می شنید: «خیر جایی ندارم»

برخی از اشراف عصبی با عصایشان او را کنار می زدند و برخی دیگر دل را به حال پسرک می سوزاندند لکن به هر دلیل کمک نمی رساندند.

ولادیمیر ناکام از کمک های دیگران در گوشه ای دیگر کنار یک دودکش نشست و دستانش را بهم مالید بلکه گرمش شود. از پدر و مادرش چیزی به یاد نداشت فقط می دانست در دو سالگی یک زن ناشناس او را از روسیه به لندن آورده و او را در کوچه پس کوچه های این شهر رها کرده است و یک مرد زورگوی گدا به نام جان او را پیدا کرده است و او را به چند پوند به یک زن انگلیسی فروخت. هنگامی که ولادیمیر ده ساله شد آن زن به دلیل بیماری که سال ها او را با خود درگیر کرده بود جان سپرد و باری دیگر ولادیمیر تنها ماند اما با این تفاوت که یک خانه کوچک در اختیار داشت که آن را هم جان تصاحب کرد و ولادیمیر را از خانه بیرون انداخت و ولادیمیر که اکنون دوازده ساله بود برای همیشه در لندن آواره شد.

ولادیمیر دستانش را تند تند بهم می مالید و آرزو می کرد این زمستان سوزناک به زودی تمام شود. به زمین خیره شده بود. سخت احساس گرسنگی می کرد که ناگهان یک سیب قرمز رنگ در برف های وسط خیابان افتاد. پسرک به سیب قرمز رنگ خیره ماند و گمان می کرد خداوند برای او یک سیب از آسمان پرتاب کرده است. زیر لب تشکر

کرد. از جایش برخاست و به طرف سیب قدم برداشت که ناگهان صدایی از پشت سرش شنید

-: به اون سیب دست نزن

ولادیمیر کنار سیب نشست؛ آن را در دستانش گرفت و به عقب برگشت. پسری هم سن و سال خودش مقابلش ایستاده بود و لبخند مرموزی میزد. ولادیمیر از ظاهر شیک آن پسر حدس میزد که از اشراف باشد.

ولادیمیر: تو کی هستی؟

پسر اشراف زاده همانطور که لبخند می زد با آرامش دیوانه کننده ای گفت: اون سیب رو نخور

-: من گرسنه ام. سیبت رو به من بده تو حتما میتونی یک سیب دیگه تهیه کنی اما من این کار در توانم نیست چون که هیچ پولی ندارم

پسر اشراف زاده با شنیدن این جملات حتی قلبش نیز به درد نیامد و همچنان لبخند میزد و کاملا در آرامش بود. به ولادیمیر نزدیک شد و دستش را به طرفش دراز کرد و گفت: میتونم از تو مراقبت کنم. سیب های خوش رنگ بسیاری در خانه من در انتظار توست.

ولادیمیر از جایش برخاست و گفت: تو چه کسی هستی؟ حتما پدر ثروتمندی داری

-: اسم من چارلی است ولادیمیر!

ولادیمیر با تعجب گفت: تو اسم منو از کجا میدونی؟

-: ما قراره باهم دوست باشیم. این طور نیست؟

چارلی چون از ولادیمیر جوابی دریافت نکرد باری دیگر گفت: همراه من بیا

و سپس به راه افتاد و نزد کالسکه اش رفت و درآن جای گرفت. اما ولادیمیر از جایش تکان نخورد. چارلی به او نگاه کرد و با لبخندش که تا آن زمان از لبان باریکش محو نشده بود گفت: بیا ولادیمیر به من اعتماد کن!

ولادیمیر به سویش رفت و در کالسکه شخصی چارلی نشست. سپس چارلی به کالسکه ران که قابل دید ولادیمیر نبود دستور داد: به سوی خونه ویلیام!

کالسکه به راه افتاد. چارلی دستش را به سوی ولادیمیر دراز کرد و به سیب اشاره داد ولادیمیر منظور چارلی را به خوبی درک کرد و سیب را پس داد. سپس چشمانش را بست در طول این دو سال که به طور کامل آواره شده بود کالسکه چارلی تنها جایی بود که به نظرش گرم و نرم می آمد برای همین به شدت احساس خواب آلودگی می کرد.

*****

دست مردانه ای سه بار آرام به کمرش خورد. چشمانش را باز کرد و تازه فهمید سرش را بر روی پاهای یک مرد جوان قرار داده است. سر تا پایش را نگاه کرد درست جای چارلی نشسته بود. یک کت مشکی بلند به تن داشت و یک کلاه سیلندر بر سرش بود. دستکش های بسیار تنگ مشکی نیز در دستانش. عصای کوتاهش را نیز در دست چپش گرفته بود. مردی بود سفید چهره با موهای قهوه ای بسیار روشن. چشمانی درشت به رنگ سبز تیره و سبیل نسبتا باریک و کوچک که تاب داده بود.

ولادیمیر با چشمانی متعجب به این مرد جذاب چشم دوخته بود که اکنون جای چارلی نشسته بود. آن جوان نیز با لبخند از سر آرامش به ولادیمیر نگاه می کرد. ناگهان به حرف آمد و گفت: دیگه رسیدیم ولادیمیر

سپس از کالسکه پیاده شد و رو به ولادیمیر گفت: پیاده شو پسر!

ولادیمیر پیاده شد و به اطرافش نگاه کرد هوا چقدر تغییر کرده بود. دیگر سردش نبود و از برف هم خبری نبود. حتی خورشید نیز درحال غروب کردن بود. به دنبال مرد جوان به راه افتاد و گفت: پس چارلی کجاست؟

مرد لبخند پهن تری زد و بدون اینکه بایستد به سمت در خانه اش رفت و گفت: تو مهمون منی

-: اما منو یه نفر دیگه دعوت کرده بود.

مرد دستش را بر روی در گذاشت و زیر لب چیزی زمزمه کرد. در خانه باز شد و به ولادیمیر راه را نشان داد تا اول او وارد شود. ولادیمیر با دو دلی وارد خانه شد که مرد جوان دوباره به صدا آمد: مشکلی نیس اگه منم مثل چارلی باهات دوست باشم؟

-: ولی من هنوز کاملا با چارلی آشنا نشده بودم

ولادیمیر همین که جلوتر رفت متوجه چیز عجیبی شد. یک اتاق 48 متری بود که بیست راه پله داشت! همچنین وارد خانه ای شده بود که پر از خدمه بود آن هم خدمه هایی که بسیار عجیب بودند. از اسکلت های متحرک گرفته تا حشرات غول پیکر مانند سوسک، کفشدوزک و عنکبوت؛ که هرکدام با عجله به سمتی میرفتند. اسکلت ها آنقدر عجله به خرج میدادند که به یکدیگر برخورد میکردند و بر روی زمین پخش میشدند و برای انجام سریع کارشان از جای برمی خواستند اعضایشان خواسته یا ناخواسته با یکدیگر تعویض میشدند. مورچه ها و عنکبوت های ریزی نیز در همه جای خانه دیده می شدند. به طوری که ولادیمیر نگران بود مبادا یکی از آنها را زیر پایش له کند. با اینکه از خانه وحشت کرده بود اما نگران نیز بود. تمام سعی اش را میکرد که مانند یک دختر کوچک جیغ نزند اما ناگهان یک عنکبوت که از اندازه عادی اش اندکی بزگ تر بود _ به طوری که اعضای صورتش کاملا به چشم می آمد _ از سقف آویزان شد و درست مقابل بینی ولادیمیر قرار گرفت و با صدای بسیار ریزش گفت: خوش اومدی ولادیمیر

ولادیمیر با دیدن این صحنه دیگر نتوانست خود را کنترل کند و تا آخرین حد توانش جیغ کشید که مرد جوان با دیدن آن صحنه ها از خدمه هایش عصبی فریاد کشید: تمومش کنید!

با اتمام یافتن این جمله سکوت همه جای خانه را گرفت و خانه به طور کامل خلوت شد. حتی مورچه های ریز از ترس خود را به دیوار ها و عنکبوت های ریز خود را به سقف خانه چسباندند. مرد نفس عمیقی کشید و باری دیگر آرامش و لبخندش را پس گرفت و رو به ولادیمیر که از ترس به در خانه چسبیده بود گفت: منو ببخش ولادیمیر. نباید از تو اینطوری استقبال می شد.

و سپس فریاد زد و به یک مخاطب نامعلوم گفت: نوشیدنی لطفا! برای من و مهمان گرانقدرم

و به ولادیمیر نگاه کرد؛ تا از او درخواست کند که همراهش بیاید اما ولادیمیر با دستگیره در ور می رفت تا بتواند ان را باز کند. هرچه تلاش میکرد نا موفق بود. مرد جوان دست به سینه ایستاد و گفت: اون در اینجوری باز نمیشه

ولادیمیر بی توجه باز هم تلاش می کرد که ناگهان صدای بسیار کلفت یک زن در فضای خانه پیچید: آقای کوئین! نوشیدنی هاتون حاظره

ولادیمیر از این صدای بلند نیز ترسید و به مرد جوان که حالا فهمیده بود نامش کوئین است خیره ماند. آقای کوئین همچنان به ولادیمیر زل زده بود و در جواب زن با آرامش گفت: بفرستید به اتاق شماره دو! اتاق سری!

همین که جمله اش تمام شد هزاران مورچه کوچک به یکی از راه پله ها هجوم بردند و برای یک صدم ثانیه از نظر ولادیمیر ناپدید شدند. بی آنکه حتی ثانیه ای طول بکشد از آن راه پله پایین آمدند در حالی که یک سینی حاوی دو نوشیدنی حمل میکردند سپس به سمت یک راه پله دیگر هجوم بردند و باری دیگر به سرعت از آن راه پله خارج شدند و در جای خود جای گرفتند. تمام این مدت آقای کوئین با لبخند و آرامش دیوانه کننده ای به ولادیمیر خیره بود و ولادیمیر از حرکات سریع مورچه ها به وحشت افتاده بود.

ولادیمیر آب دهانش را به سختی قورت داد و گفت: اینجا دیگه کجاست؟

-: آروم باش دوست من! قرار نبود از تو اینجوری استقبال بشه... الان اگه اجازه بدی تو رو به اتاق شماره دو اتاق سری دعوت کنم!

سپس دستش را به طرف یکی از راه پله ها کشید و گفت: از این طرف دوست من

ولادیمیر باری دیگر سعی کرد در را باز کند اما آقای کوئین با عصایش به شانه او آرام ضربه زد و گفت: قبلا بهت گفتم که اون در اینجوری باز نمیشه! من عادت ندارم یک حرف رو دو بار تکرار کنم!! حالا از این طرف لطفا!

ولادیمیر ملتمسانه گفت: بزار برم... خواهش میکنم بزارین من برم

آقای کوئین مقابل ولادیمیر زانو زد و شانه های پسر را گرفت و گفت: ببین ولادیمیر! من بهت قول میدم که برات اتفاقی نیافته

ولادیمیر با حالت التماس به چشمان سبز تیره ی مرد جوان چشم دوخت و گفت: منو برگردون خواهش میکنم

-: اینجا کلی غذاهای خوشمزه هست

-: ولی من گرسنه نیستم

-: چرا هستی

سپس از جایش بلند شد و با مهربانی رو به ولادیمیر گفت: با من بیا ولادیمیر... به من اعتماد کن

******

آقای کوئین یک دکمه را فشار داد و قسمتی از دیوار کنار رفت و یک راه پله نمایان شد. از راه پله نیمه باریک عبور کردند. پله ها به قدری زیاد بودند که ولادیمیر به شدت احساس خستگی می کرد اما آقای کوئین هنوز هم آرامش خود را حفظ کرد بوده و به نظر می رسید حتی یک ذره هم احساس خستگی نمی کند. به در یک اتاق که رسیدند آقای کوئین دستش را بر روی در گذاشت و چیزی زیر لب زمزمه کرد اما اتفاقی نیافتاد. چشمانش را بست و شانه هایش را با نا امیدی پایین انداخت و زیر لب گفت: خدای من چقدر روی این مسئله زحمت کشیدم ولی هنوز کار نمیکنه! ... ولادیمیر؟

-: بله آقای کوئین؟

-: میشه ازت خواهش کنم دستات رو بزاری روی گوش هات و سعی کنی چیزی نشنوی؟

ولادیمیر خواهش آقای کوئین را اجرا کرد. سپس مرد جوان دستش را بر روی در گذاشت و گفت: چارلی کوئین مزخرف!

و پس از اینکه در باز شد رو به ولادیمیر گفت: بیا ولادیمیر میتونیم وارد بشیم ولادیمیر وارد اتاق شماره دو اتاق سری شد. همه جای اتاق پر بود از قفسه هایی که حاوی شیشه

های محلول های رنگی بودند. به نظر ولادیمیر رسید که این اتاق باید اتاق مخصوص یک شیمیدان باشد.

آقای کوئین به یک صندلی اشاره داد و گفت: خواهش میکنم بشین دوست عزیز!

ولادیمیر درحالی که به اطرافش خیره شده بود با دو دلی بر روی صندلی نشست. آقای کوئین به سمتی از اتاق رفت و یک آجر را تکان داد. پسرک در کمال تعجب دید که وقتی مرد جوان آجر را که کنار زد یک لوله بیرون آمد. به نظر میرسید که آقای کوئین از آن به عنوان یک وسیله ای استفاده می کرد که میتوانست صدا را به دیگران منتقل کند.

کوئین گفت: خانم گرین؟

و صدای کلفت یک زن در آنسو شنیده می شد: بله آقای کوئین؟

-: لطفا به آقای پیرمرد دانای گوژپشت اطلاع دهید که به اتاق شماره دو اتاق سری بیایند!

حتی یک لحظه هم طول نکشید که یک اسکلت گوژپشت پیر که از بین استخوان هایش وسایل و دیوار پشتش کاملا مشخص بود؛ درحالی که یک کتاب در دست داشت وارد شد و گفت: اوه چارلی پسرم!

آقای کوئین از جایش برخاست و با خوشحالی گفت: پیرمرد دانای گوژپشت! خوشحالم که شمارو می بینم!

و سپس او را دعوت به نشستن کرد. ولادیمیر زیر لب گفت: چارلی؟!

اما کسی به او جواب نداد. آقای کوئین که حالا نامش را فهمیدیم به ولادیمیر اشاره کرد و به پیرمرد دانای گوژپشت با هیجان گفت: می بینی؟ اون اینجاست!

پیرمرد عینکش را به چشمانش زد و کتابش را ورق زد تا بالاخره به صفحه ی مورد نظرش رسید. جمجمه اش را بالا گرفت و با دقت به ولادیمیر چشم دوخت و خطاب به چارلی کوئین گفت: ظاهرا که خودشه!

چارلی از فرط هیجان دستانش را محکم به یکدیگر زد و به پیرمرد نزدیک شد و دستانش را بر روی استخوان های شانه اش گذاشت و با شادی گفت: می دونستم... من واقعا میدونستم. چارلی کوئین هیچوقت اشتباه نمیکنه!

-: ولادیمیر رو از کجا پیدا کردی؟

چارلی محکم ایستاد چشمانش از این پیروزی برق می زدند با غرور و جذابیت خاصی که در کلامش وجود داشت گفت: در یکی از خیابان های لندن... همونطور که کتاب سحر آمیز گفت به سیب قرمز علاقه ی خاصی داشت چون وقتی سیب منو دید...

به اینجا که رسید کلامش را برای لحظه ی کوتاه قطع کرد و دوباره با سرعت به حرف هایش ادامه داد: اوه آقای پیرمرد دانای گوژپشت نمیدونید چقدر خوشحالم که ولادیمیر رو پیدا کردم قبل از اینکه اون ملکه ی سرخ پوش نفرت انگیز به همراه دختر خوانده اش ای ای ای ایزابلا (ایزابلا را از عمد با لکنت گفت) اون محلول سحر آمیز که به تازگی کشف کردم رو از چنگ من بیرون بکشه و بتونه به دنیای زندگان سفر کنه!

ولادیمیر برعکس پیرمرد هیچکدام از حرف های چارلی را درک نمیکرد و با گنگی فقط به این مرد جذاب بلند قد چشم دوخته بود که صدای مردِ پیر او را به خود اورد: پسرم تو از شیمی چی میدونی؟

و سپس به همراه چارلی به دهان پسرک در سکوت خیره ماندند تا به حرف بیاید. ولادیمیر به پیرمرد خیره شد و آرام گفت: شما گفتید شیمی آقا؟ من حتی مدرسه هم نرفتم. از حرف های شما هم اصلا سر درنمیارم

چارلی با شنیدن این جمله نیز خوشحال شد ذوق زده گفت: می بینید آقای پیرمرد دانای گوژپشت؟ این پسر همون ولادیمیر کتاب اسرار آمیز دنیای مردگان دنیای طبقه ی زیرینه!

سپس کتاب را چند صفحه به عقب برگرداند و گفت: ببینید! اینجا نوشته که ولادیمیر حتی به مدرسه هم نرفته!

پیرمرد دانا هنوز شوکه بود و فقط به ولادیمیر نگاه میکرد. چارلی رو به ولادیمیر با خوشحالی گفت: ولادیمیر؟ به دنیای مردگان یعنی طبقه زیرین خوش اومدی!

ولادیمیر که از ترس تغییر رنگ داده بود با تعجب گفت: دنیای مردگان؟ من الان کجام؟؟

تشنگان قدرت

چارلی کوئین بر روی صندلی چوبی اش نشسته بود و شقشقه هایش را آرام ماساژ میداد. نمیدانست باید چه کند تا ولادیمیر با دنیای مردگان خو بگیرد و آن را باور کند. ولادیمیر پشت سر چارلی ایستاده بود و به چارلی چشم دوخته بود. هیچ یک از ویژگی های اندامی چارلی به یک مرده نمی خورد. او نه اسکلت بود و نه یک جنازه ی متحرک مانند یک زامبی. او کاملا علائم حیاتی را دارا بود. او نه هیولا بود و نه یک حشره ی غول پیکر. او کاملا یک انسان بود از جنس خود ولادیمیر. اما این فقط ظاهر او بود و مشخص نبود چارلی کوئین قصه ی ما همانند ولادیمیر یک انسان نیکو خلق و مهربان بود یا نه... آیا چارلی واقعا از جنس ولادیمیر بود؟ این چیزیست که مشخص خواهد شد

چارلی سرش را به عقب برگرداند و به ولادیمیر نگاه کرد... مانند یک برادر بزرگتر که به برادر کوچکتر خود از روی دلسوزی نگاه میکند. ولادیمیر و چارلی چشم در چشم یکدیگر بودند. دو چشم سیاه در مقابل دو چشم سبز همانند زمرد

چارلی: ولادیمیر!

-: آقای کوئین...

-: ولادیمیر لطفا به من کمک کن

-: من فقط میخوام برگردم

چارلی از جایش بلند شد و به ولادیمیر نزدیک شد. باری دیگر در مقابلش نشست و شانه هایش را در دستانش فشرد و گفت: من بهت نیاز دارم پسر...

ولادیمیر با ناراحتی گفت: من فقط میخوام برگردم

-: اینجا جای بدی نیست

-: ولی من اینجا رو دوست ندارم آقای کوئین! اصلا شما کی هستین؟

چارلی کلافه نفس عمیقی کشید و گفت: من همون پسر بچه ای هستم که تو رو به خونه اش دعوت کرد!

ولادیمیر از سر تعجب چشمانش را بیشتر باز کرد و گفت: من احمق نیستم آقا

-: معلومه که نیستی... یه نگاه به اینجا بنداز... قفسه های این اتاق حاوی انواع محلول های مختلف هستند. محلول هایی که من تمام عمرم رو صرف کردم تا بتونم اونا رو کشف کنم... میدونی چرا؟

-: چون شما یه شیمیدان هستین؟

-: نه... چون ما تشنه ی قدرتیم

-: شما؟ قدرت؟

-: بله قدرت... دنیای مردگان به دنبال یه محلوله

-: چه محلولی؟

-: یه محلول بسیار سری. میدونی فقط یه نفر اسرار ساخت اون محلول رو میدونه

-: و اون یه نفر شمایین؟

-: نه ولادیمیر... اون یه نفر خود تویی!

-: من؟

-: بله ولادیمیر به توانایی های خودت شک نداشته باش. این کار فقط از عهده ی تو برمیاد

-: اما من واقعا نمیدونم ماجرا از چه قراره

چارلی از جایش برخواست و گفت: همه چیز رو خواهی فهمید دوست من!

سپس دستش را به سوی ولادیمیر دراز کرد و با چشمان نافذش به عمق چشمان پسر نوجوان چشم دوخت و با آرامی و با لحن تاثیر گذاری گفت: به من کمک میکنی ولادیمیر؟

ولادیمیر با اکراه دست چارلی را گرفت و چارلی نیز دست پسر را به آرامی فشرد و گفت: همیشه در کنار من بمون ولادیمیر چون خیلی ها میخوان تو رو از من بگیرن!

-: مثلا کیا؟

چارلی با خوشحالی گفت: الان وقت غذاست ولادیمیر سر میز غذامون برات کاملا توضیح میدم.

سپس در را باز کرد و با لبخند گفت: از این طرف دوست من

و سپس از راه پله های پیچ در پیچ بسیاری را طی کردند تا به یک سالن بسیار بزرگ رسیدند. یک میز بسیار طویل در سالن بود که فقط سه صندلی داشت. چارلی یک صندلی را بیرون کشید و از ولادیمیر دعوت به نشستن کردن و سپس خودش در راس میز درست مقابل ولادیمیر نشست. طول میز آنقدر زیاد بود که ولادیمیر نمی توانست چهره ی چارلی را به خوبی ببیند. در باز شد و استخوان یک شخص تقریبا بلند قد در حالی که استخوان یک پایش را زیر بغل داشت لی لی کنان وارد شد. او نیز مانند چارلی سبیل های تاب داده داشت اما نه به زیبایی سبیل های آقای کویین.

چارلی با دیدنش لبخند دلنشینی زد و گفت: اوه آقای دست و پا چلفتی دوست من!

سپس با دیدن استخوان پای آقای دست و پا چلفتی که زیر بغلش بود گفت: هزاران بار گفتم از خودت مراقبت کن. میدونی که من عادت ندارم یک حرف رو دو بار تکرار کنم. اما هیچوقت این کارو نکردی وبه درستی از خودت محافظت نکردی

آقای دست و پا چلفتی استخوان پایش را با زحمت به خودش متصل کرد و گفت: باور کن که پله های زیادی رو بالا اومدم

چارلی قسمتی از چوب میز را جا به جا کرد. یک لوله ی دیگر نیز آنجا جاسازی کرده بود. تمام این وسایل که موظف بودند صدای چارلی را به دیگران منتقل کنند به یک جا متصل می شد. اتاق شماره ی پنج اتاق خانم گرین. خانم گرین تازه پنج سال شده است که مرده بود به خاطر همین هنوز کاملا به استخوان تبدیل نشده بود. در دنیای زندگان پیشخدمت یک رستوران بود و اکنون نیز در دنیای مردگان یک پیشخدمت بود که در آشپزخانه ی خانه ی عجیب و غریب چارلی کار میکرد و چون به رنگ سبز علاقه ی زیادی داشت چارلی به او لقب گرین داد

چارلی به لوله ی انتقال دهنده ی صدا نزدیک شد و گفت: خانوم گرین؟ غذا لطفا

و بازهم صدای کلفت پیشخدمت آشپزخانه خانم گرین: همین الان آقای کوئین!

هنوز حتی چند ثانیه هم طول نکشیده بود که حشرات تقریبا غول پیکر وارد سالن شدند در حالی که هرکدامشان یک ظرف غذا به همراه داشت. در یک چشم به هم زدن میز پر شد از انواع غذا ها... آن هم چه چیزهای عجیبی!

سوسک های بزرگ کباب شده... عنکبوت های سرخ شده... کرم های پخته شده و... و شاید بهتر باشد که بقیه را نام نبرد. ولادیمیر با اینکه سخت گرسنه بود اما با دیدن آن غذا ها که چارلی و آقای دست و پا چلفتی با لذت به آنها نگاه می کردند، حاظر بود از گرسنگی بمیرد اما حتی یکی از آنها را هم بو نکشد. به ظرف های روی میز نگاه کرد... تمام ظروف از استخوان های انسان ها و حیوانات ساخته شده بودند. به طور مثال کاسه ها کاسه ی سر انسان بودند!

ولادیمیر تمام غذاهای عجیب و غریب را از زیر نظر گذراند و بالاخره توانست یک نوع سوپ را پیدا کند که خوردنش به نظرش معقول می آمد. به چارلی نگاه کرد که داشت از همان سوپ برای خودش می ریخت. ولادیمیر نیز همین کار را کرد و اولین قاشق را که از سوپ پر کرد و چشید متوجه شد که سوپ بسیار لذیذی است و از آنجایی که گرسنه بود تند تند سوپ را میخورد که ناگهان چشمش به چارلی افتاد که چیز بسیار کوچکی از سوپ بیرون اورد و با دیدنش اخم کرد و تند گفت: خانوم گرین؟ صد دفه گفتم وقتی سوپ مگس درست می کنید لطفا بال های مگس هارو بکنید من نمیتونم اونا رو هضم کنم. خودتون میدونید که من عادت ندارم یه حرف رو دوبار تکرار کنم!!

ولادیمیر با شنیدن کلمه ی سوپ مگس احساس کرد که میخواهد بالا بیاورد. سرش را به طرفی خم کرد که محتویات معده اش را بالا بیاورد که ناگهان مورچه ها در حالی که یک کاسه سر با خود حمل می کردند به سرعت به طرف ولادیمیر هجوم آوردند و کاسه را زیر دهان ولادیمیر قرار دادند و ولادیمیر محتویات معده اش را درون کاسه ریخت و وقتی که تمام شد مورچه ها باز با همان سرعت آن محل را ترک کردند.

چارلی که متوجه حال ولادیمیر شده بود گفت: ولادیمیر؟ همه چیز خوب پیش میره؟

ولادیمیر که چهره اش سرخ شده بود آرام و خجالتی گفت: بله آقای کوئین

آقای دست و پا چلفتی که یک استخوان بیش نبود هر چه درون دهانش میگذاشت بر روی زمین می ریختند و مورچه ها آنها را جمع آوری میکردند و به لانه هایشان می بردند. ولادیمیر تعجب کرد وقتی که آقای دست و پا چلفتی اظهار کرد دیگر گرسنه نیست و به اندازه کافی غذا خورده است!!

******

چارلی کنار میز بزرگش ایستاده بود و با لذت به محلول های رنگاوارنگش نگاه می کرد. یک شیشه که حاوی محلول سبز رنگ بود برداشت و گفت: می بینی ولادیمیر؟ به این محلول خوشرنگ نگاه کن! با استفاده ازاین میشه به دنیای زنده ها رفت... این محلول فقط در اختیار منه. چیزی که ملکه سرخ پوش به دنبالشه. میدونی چرا؟

-: نمیدونم

-: چون همونطور که گفتم با خوردن این محلول میشه به دنیای زنده ها سفر کرد. ملکه ی سرخ پوش این محلول رو میخواد تا با استفاده از اون بتونه به اون بالا بیاد. میدونی چرا؟

-: نمیدونم

-: چون همونطور که گفتم ملکه ی سرخ پوش این محلول رو میخواست تا بتونه تو رو به دست بیاره... میدونی چرا؟

-: من واقعا نمیدونم آقای کوئین!

-: چون همونطور که گفتم دنیای مردگان به دنبال یه محلول سری... یه محلول که فقط یه نفر از روش ساخت اون اطلاع داره... و میدونی اون یه نفر کیه؟

-: همونطور که گفتید من.

چشمان سبز رنگ چارلی برق زدند. با خوشحالی دستانش را بهم کوبید و گفت: آفرین دوست باهوش من!

-: ولی من چیزی نمیدونم. اصلا از حرف های شما هم سر درنمیارم.

-: به زودی کاملا در جریان قرار می گیری

صدای خانوم گرین در فضای اتاق پیچید: آقای کوئین؟

-: بله خانم گرین؟؟

-: به سوی قصر قربان!

چارلی رو به ولادیمیر گفت: مثل اینکه پادشاه دنیای مردگان منو خواسته!

ولادیمیر ابروهاش رو بالا انداخت و گفت: پادشاه دنیای مردگان؟

چارلی کلاه سیلندرش را از روی میز برداشت و روی سرش گذاشت و گفت: بله ولادیمیر... و تو هم باید با من بیای. میخوام تو رو معرفی کنم!

سپس به سمت در رفت که خارج شود اما ولادیمیر بر سر جایش ایستاده بود و به محلول سبز رنگ چشم دوخته بود. چارلی گفته بود با استفاده از اون میشه به دنیای زندگان سفر کرد پس شاید این تنها راه بازگشت ولادیمیر به دنیای خودش باشه.

چارلی که متوجه بی حرکتی ولادیمیر شده بود به پسرک نگاه کرد و تمام افکارش را خواند. بی آنکه از جایش تکان بخورد گفت: حتی لحظه ای هم به این مسئله فکر نکن دوست من.

و سپس از همان لبخند های همیشگی اش زد و ادامه داد: دنبالم بیا پسر.

ولادیمیر به دنبال چارلی به راه افتاد. هر دو از پله های پیچ در پیچ و طولانی گذشتند تا بالاخره توانستند از خانه خارج شوند. ولادیمیر با دیدن کالسکه تعجب کرد. کالسکه ای که چهار سوسک غولپیکر آن را حمل می کردند. چارلی به همراه ولادیمیر سوار شدند و آقای خطاب به کالسکه ران گفت: به سمت قصر پادشاه طبقه زیرین. پادشاه بی اعتبار...!

و همین کافی بود تا کالسکه با سرعت بسیار زیاد به سمت قصر حرکت کند. ولادیمیر گفت: پادشاه بی اعتبار؟؟

-: بله ولادیمیر! پادشاه بی اعتبار... مردی که ادعا میکنه از نسل شاه آرتور پادشاهان سرزمین کاملوت است و البته هیچکس این ادعا رو قبول نداره و در حقیقت پادشاه طبقه زیرین هیچگونه قدرتی هم نداره

-: خدای من سرزمین کاملوت!

سپس به آسمان نگاه کرد و گفت: آقای کوئین؟ میتونم یه سوال بپرسم؟

چارلی به رو به رویش خیره شده بود و عصایش را محکم در دستانش گرفته بود. بی آنکه به ولادیمیر نگاه کند گفت: البته که میتونی

-: چرا اینجا همش آفتاب در حاله غروبه؟ چرا هیچوقت خورشید طلوع نمیکنه؟ چرا همه جا تقریبا تاریکه؟

چارلی کمی مکث کرد و گفت: به مرور زمان خودت متوجه خواهی شد ولادیمیر

ولادیمیر که بیشتر کنجکاو شده بود گفت: میشه بهم بگید؟ خواهش میکنم

چارلی عصایش را به کف کالسکه کوبید و درحالی که سعی میکرد عصبانیتش را پشت پرده ی لبخند مرموزش پنهان کند گفت: خودت متوجه خواهی شد ولادیمیر!

و سپس به ولادیمیر نگاه کرد و گفت: من عادت ندارم یه چیز رو بارها تکرار کنم!

دیگر سخنی به میان نیامد که ناگهان کالسکه از حرکت ایستاد چارلی پیاده شد و گفت: دیگه رسیدیم!

ولادیمیر پیاده شد و یک قصر که برج های بسیار مرتفعی داشت را مقابل خود دید. به آسمان تیره که نگاه کرد یک اژدهای نسبتا بزرگ را دید که بر فراز قصر در حال پرواز بود. به آنکه به چارلی نگاه کند گفت: آقای کوئین اجازه دارم یه سوال دیگه بپرسم؟ امیدوارم بهم جواب بدین

-: بله ولادیمیر. این اجازه رو داری!

-: اگه اینجا دنیای مردگان باشه... یعنی... یعنی... اگه اینجا...

چارلی حرف ولادیمیر را قطع کرد و گفت: اگه اینجا طبقه زیرین باشه...

-: اوه بله! اگه اینجا طبقه زیرین باشه و اون بالای دنیای زنده ها پس چرا زیر پای ما زمین خاکی و بالای سر ما آسمونه؟ چرا بالای سرمون هم خاک نیست؟ منظورم رو متوجه میشید؟

-:آسمان ما زمین زیر پای دنیای زندگان و خاک زیر پای ما هم ممکنه آسمان یک دنیای دیگه باشه!

ولادیمیر با تعجب گفت:یه دنیای دیگه؟مگه به جز دنیای زندگان و دنیای مردگان چیز دیگه ای هم وجود داره؟؟

چارلی با لبخند به ولادیمیر نگاه کرد و گفت:هیچ چیز بعید نیست دوست من!

سپس به سوی دروازه ی بی نگهبان قصر به راه افتاد.در نرده مانند قصر را باز کرد و گفت:بیا ولادیمیر از این طرف!

هر دو به سمت پلکان بزرگ و عریض قصر به راه افتادند.از راهرو های تار عنکبوت گرفته ی قصر گذشتند تا به یک در چوبی بزرگ رسیدند.چارلی کوبه ی در را به صدا درآورد.ناگهان قورباغه ی غول پیکری در را باز کرد.تعظیم کرد و گفت:خوش آمدید آقای کوئین!پادشاه بی اعتبار منتظر شما هستند.

چارلی لبخندی زد و عصایش را زیر بغلش گرفت.به همراه ولادیمیر وارد یک تالار بزرگ شدند.از فرش قرمز عبور کردند.ولادیمیر با دیدن پادشاه به تقلید از چارلی تعظیم کرد.

ولادیمیر با دیدن پادشاه دریافت که او یک مرده بیش نیست که دستان و یکی از پاهایش به اسکلت تبدیل شده بود.چارلی نزدیک تر رفت و گفت:پادشاه بی اعتبار؟این شما و این هم همان کسی که منتظرش بودیم!

و سپس با دو دستانش به ولادیمیر اشاره کرد.پادشاه بی اعتبار از جایش برخواست و به ولادیمیر نزدیک شد با لذت او را بر انداز کرد و گفت:پس بالاخره موفق شدی چارلی

چارلی لبخند زد و گفت:چارلی کوئین همیشه موفق!

پادشاه بی اعتبار دستان ولادیمیر را گرفت و خطاب به چارلی گفت:هنوز خون توی بدنش جریان داره چارلی...درست مثل تو!

چارلی به سرعت جلو رفت و ولادیمیر را از پادشاه جدا کرد و گفت:اوه بله...هنوز خون توی رگ هاش جریان داره ولی این برای مدت کوتاهی خواهد بود

پادشاه بی اعتبار که انگار خیالش از این بابت راحت شده بود به سمت تختش رفت و نشست.رو به چارلی گفت:نباید همسرم ملکه سرخ پوش و پرنسس ایزابلا از وجود این پسر باخبر بشن

-:بله متوجه هستم قربان.ولادیمیر در اختیار ما خواهد بود.

-:از برادرت چه خبر آقای کوئین؟

چارلی ابروهایش را بالا انداخت و با تعجب گفت:برادرم؟

-:بله برادرت جک کوئین!

-:آهان پس منظور شما از برادر جک کوئین بود!

-:میخوای بگی اونو برادر خودت نمیدونی؟

-:واقعیتش اینه که اون خیلی وقته که دیگه برادر من نیست.

-:از زمانی که به ملکه سرخ پوش خدمت کرد؟

چارلی کمی فکر کرد و گفت:شاید یکم قبل تر از اون قربان

-:از زمانی که متوجه شدی که برادرت یک خون آشامه؟

چارلی به چشمان وحشت زده ی ولادیمیر نگاه کرد و سپس رو به پادشاه بی اعتبار گفت:آ...شاید یکم قبل تر از اون قربان!

پادشاه بی اعتبار عصبی فریاد زد: پس از کی؟؟ جک کوئین رو برام پیدا کن چارلی من بهش نیاز دارم. اون نباید از ملکه ی سرخ پوش اطاعت کنه.

-: من واقعا از اون مردک کاملا دیوانه بی اطلاعم... حتما الان یه جایی در طبقه زیرین مشغول مکیدن خون درون رگ های یه تازه در گذشته است.

پادشاه نفس عمیقی کشید و ولادیمیر متعجب بود از اینکه یک مرده چگونه میتواند نفس بکشد! پادشاه دستش را ستون سرش قرار داد و بی آنکه به چارلی نگاه کند آرام گفت:به همراه ولادیمیر از اینجا برو نمیخوام کسی متوجه حضور شما بشه.

چارلی تعظیم بسیار کوتاهی کرد و به همراه ولادیمیر از آن تالار خارج شد. به محوطه قصر که رفتند همین که میخواستند وارد کالسکه شوند صدای دختری به گوششان رسید: چ چ چ چارلی؟؟

چارلی سرش را به طرف صدا چرخاند و با دیدن پرنسس ایزابلا اخم هایش در هم رفت و به ولادیمیر گفت: تو سوار شو نمیخوام تو رو ببینه

ولادیمیر به درون کالسکه رفت و سپس چارلی چند قدم به ایزابلا نزدیک شد. ایزابلا نیز به سرعت به طرفش آمد. ایزابلا دختری بود با موهای بسیار طلایی، ابروهای یخی، چشمان بسیار روشن و گوش هایی که بالایشان نوک تیز بودند! اگر گوش هایش را نادیده بگیریم دختر بسیار زیبایی بود اما صورتش به شدت بی روح.

ایزابلا درحالی که یک خرگوش در آغوش داشت به سمت چارلی می دوید اما همین که نزدیک شد چارلی عصایش را به سمتش گرفت و گفت: اون خرگوش چندش آور رو به من نزدیک نکن ایزابلا!

ایزابلا خرگوش را محکم به خودش چسباند و با همان لکنت زبان گفت: تو تو تو هنوزم به خرگوش ها حساسیت داری؟ و و و ولی این سخنگو نیست کاری با با با باهات نداره

چارلی دندان هایش را بهم فشرد و بدنش مخصوصا بازوهایش را تند تند خاراند و گفت: زود باش از اینجا دورش کن... حیوون لعنتی مسخره ی خرفت لوس...! زود باش پرنسس من داروی ضد حساسیتم همراهم نیست

ایزابلا هنوز هم خرگوش را در آغوش داشت و گفت: چ چ چ چارلی با من اینجوری رفتار ن ن ن نکن.

صدای جیغ مانند زنی آمد که گفت: درست شنیدم؟ داروی ضد حساسیتت همراهت نیست چارلی کوئین؟

چارلی با شنیدن صدای ملکه سرخ پوش به طرفش برگشت و دید پیشخدمت ملکه که یک خرگوش بزرگ است و دستانش را به پشتش گره داده بود گفت: منم همینو شنیدم ملکه!

چارلی با دیدن پیشخدمت خرگوش، به سرعت به درون کالسکه دوید و دستور حرکت داد. خرگوش فورا به سمت کالسکه دوید و سرش را از پنجره به درون برد و گفت: سلام چارلی!

چارلی از ترس خودش را جمع کرد و جیغ خفیفی کشید و با عصایش به سر خرگوش زد و او را از کالسکه جدا کرد و گفت: حالم ازت بهم میخوره

و سپس فریاد زد: ویلیام؟ با سرعت بیشتر

بدن چارلی به شدت به خارش افتاده بود به قدری که بر روی کف کالسکه افتاده بود و تند تند بدنش را می خاراند. به شدت احساس دیوانگی می کرد. ولادیمیر نگران کنار چارلی نشسته بود و نمیدانست باید چکار کند تا آقای کوئین از این عذاب رها شود. چارلی آنقدر بدنش را می خاراند که پوستش کاملا قرمز شده بود. او به شدت به خرگوش ها حساسیت داشت و وقتی آن ها را می دید اگر به سرعت دارویش را نخورد همین بلا سرش می آمد.

کلاهش از سرش افتاده بود و موهایش به شدت پریشان شده بود.چارلی خط ریش های بلندش را به سرعت خاراند و فریاد زد:ویلیام؟؟داری کدوم گوری میری سریع تر من دارم میمیرم.

جوش های قرمز تمام بدنش را گرفتند به طوری که انگار آبله گرفته بود. دستان ولادیمیر را در دستانش گرفت و گفت: نزار بمیرم ولادیمیر... من نمیخوام به یه استخوون تبدیل بشم.

-: من ازتون مراقبت میکنم آقای کوئین

کالسکه از حرکت ایستاد. ولادیمیر پیاده شد و به مخاطب نامعلومی گفت: ویلیام؟ بهم کمک کن آقای کوئین رو ببریم توی خونه.

اما هیچ جوابی دریافت نکرد. جمله اش را بازهم تکرار کرد اما باز هم جوابی دریافت نکرد. ولادیمیر عصبی پرده را کنار کشید و با دیدن یک سوسک بسیار کوچک که افسار به دست بر روی یک تشکچه نشسته بود جیغ کشید. سوسک که اعضای صورتش کاملا مشخص بودند با دیدن ولادیمیر لبخندی زد و شاخک هایش را تکان داد. ولادیمیر به هیچ وجه چنین تصوری از ویلیام نداشت. هنوز هم به ویلیام چشم خیره شده بود که صدای فریاد چارلی را شنید: ولادیمیر کجا رفتی؟؟

ولادیمیر به سوی چارلی دوید و بازوی چارلی را بر روی شانه هایش انداخت و سعی کرد او را به داخل خانه ببرد. محکم به در کوبید و داد زد: یه نفر درو باز کنه... شنیدین چی گفتم؟

و چون از کسی جوابی دریافت نشد چارلی به سختی سعی کرد دستش را بر روی در بگذارد و زیر لب چیزی زمزمه کرد و در باز شد سپس گفت: منو ببر به اتاق سری ولادیمیر... عجله کن

و با زهم به خاراندن بدنش ادامه داد

-: ولی من نمیدنم اون اتاق کجاست... اون روز واقعا نفهمیدم از کدوم طرف رفتیم

چارلی راه را نشان داد و به در اتاق سری رسیدند. آقای کوئین دستش را بر روی در گذاشت و گفت: چارلی کوئین مزخرف!

و سپس در باز شد و به درون اتاق رفتند. ولادیمیر چارلی را بر روی تخت سنگی درون اتاق نشاند. چارلی بر روی تخت دراز کشید و کارش را ادامه داد. حتی قسمت هایی از بدنش به دلیل برخورد وحشیانه ناخنش، پوستش کنده و به سختی زخم شده بود.فریاد زد: زود باش ولادیمیر برام بیارش

-: چیو باید بیارم آقای کوئین؟

-: توی اون قفسه سمت چپ... اون محلول قرمز

ولادیمیر به سرعت به سمت همان قفسه ای رفت که چارلی به ان اشاره می کرد. اما هرچه نگاه می کرد محلول قرمز رنگی نمیدید با دست پاچگی گفت: کو؟ کجاست آقای کوئین؟

-: اون بالاست عجله کن پسر من دارم می میرم

ولادیمیر به قفسه های بالا نگاه کرد و بالاخره محلول قرمز رنگ را دید زیر لب گفت: خدای من قدم نمیرسه

فورا به سمت یک صندلی رفت و آن را به سوی قفسه کشید و از آن بالا رفت. روی پنجه ایستاد و دستش را به سوی محلول دراز کرد که ناگهان نزدیک بود محلول دیگری به روی زمین بیافتد با شنیدن صدای چارلی که می گفت مراقب باش پسر از سقوط محلول جلوگیری کرد.

بالاخره توانست با موفقیت محلول قرمز رنگ را نزد چارلی ببرد. چارلی فورا آن را از دستان ولادیمیر قاپید و اندکی از آن را خورد. به محض اینکه از دارویش خورد آرام گرفت. شیشه را به دست ولادیمیر داد و دراز کشید. ولادیمیر با نگرانی گفت: حالتون خوبه آقای کوئین؟

-: بله ولادیمیر خیلی بهترم. ممنون که بهم کمک کردی

-: من واقعا نگران شدم. چرا این بلا سرتون اومد؟

-: به خاطر اون دوتا خرگوش لعنتی... من اصلا از خرگوش ها خوشم نمیاد... ولادیمیر؟

-: بله آقای کوئین؟

-: میتونم یه سوال بپرسم؟

-: البته

-: تو از من متنفری؟

-: چرا باید متنفر باشم؟

-: چون من تو رو از دنیای خودت جدا کردم

ولادیمیر سرش را پایین انداخت و غمگین گفت: دنیای من دنیای خوبی نبود آقای کوئین. آدمای دنیای من خیلی بی رحم هستن.

-: و آدمای دنیای من؟

-: واقعا نمیدونم.

-: زنده ها هرجا که باشن قدرت طلبن. من، برادرم، ملکه سرخ پوش و پرنسس ایزابلا آدمای زنده ای هستیم که سال هاست توی دنیای مردگان زندگی میکنیم. میدونی چرا؟

-: چرا؟

-: به خاطر همون قدرت! ما به خاطر قدرت از دنیای واقعی خودمون جدا شدیم و سال هاست که بین مرده ها زندگی می کنیم. حرص برای بدست آوردن قدرت ما رو برای همیشه از دنیای خودمون جدا کرد. خانم ویلسون زن زیبایی بود اما وقتی وارد طبقه زیرین شد و از اسرارش باخبر شد به خاطر قدرت با یک مرده که ادعا می کرد از نسل پادشاهان افسانه ای سرزمین کاملوت است ازدواج کرد و الان خانم ویلسون همون ملکه ی سرخ پوشه. زنی که ظاهرش به خاطر ذاتش تغییر کرد. پرنسس ایزابلا توسط ملکه ی سرخ پوش وارد طبقه ی زیرین شد. ملکه ازم خوست یه معجون بسازم که با استفاده از اون بشه به دنیای زنده ها سفر کرد. وجود اون معجون ضروری بود چون بدون اون هرکس وارد طبقه ی زیرین بشه دیگه هیچ راه برگشتی براش وجود نداره پس شانس بزرگیه اگه اون معجون رو در اختیار داشته باشی. ملکه ی سرخ پوش از معجون خورد و به دنیای زنده ها سفر کرد و به همراه یک دختر نسبتا زیبا که لکنت زبان داشت برگشت. اون دختر همین پرنسس ایزابلا است. میخوای بدونی چرا پرنسس ایزابلا به دنیای مرده ها اومد؟

-: بله میخوام بدونم.

-: چون پدرش که تنها فرد زندگیش بود رو از دست داده بود.. پدرش یعنی همین پادشاه بی اعتبار که امروز به ملاقاتش رفتیم.

-: یعنی پرنسس ایزابلا دختر ملکه ی سرخ پوش نیست؟

-: نه نیست.

-: برادرتون چی شد؟

چارلی به سقف چشم دوخت و گفت: اوه خدای من! جک کوئین برادرم! اون به یه خون آشام تبدیل شد.

ولادیمیر ابروهایش را بالا انداخت و گفت: پس واقعیت داره؟

-: بله همونطور که پادشاه بی اعتبار گفت

-: چی شد که این اتفاق افتاد؟

-: ملکه ی سرخ پوش! کار اون بود.یه نفر تازه وارد طبقه ی زیرین شده بود هنوز خون در تمام بندش در جریان بود. ملکه جک رو وادار کرد که تمام خون اون تازه وارد رو بخوره و بعد برادرم برای اینکه وفاداریش رو به ملکه ثابت کنه این کارو کرد. از اون روز به بعد طعم خون به مزاق جک خوش اومد و شروع به خوردن خون کرد. حالا من و برادرم تبدیل به دوتا دشمن شدیم.

-: اون چرا این کارو با برادرتون کرد؟

-: جک تشنه ی قدرت بود. در طبقه ی زیرین هیچکس قدرتمند تر از ملکه ی سرخ پوش نیست. اون یه جادوگره و هر بلایی که بخواد سر دیگران میاره. ملکه ی سرخ پوش به جک وعده داده بود که بهش قدرت میده به شرطی که اسرار شیمیایی من رو براش فاش کنه. جک فکر کرد که اگه طرف اون باشه میتونه به هرچی که دلش میخواد برسه به خاطر همین قبول کرد. ملکه هم ازش خواست برای اثبات وفاداریش خون بخوره چون جک به شدت از خون می ترسید اما قبول کرد و خون خورد و از اون روز تبدیل به یه خون آشام شد. برای همین من نباید بزارم کسی بفهمه که تو توی بدنت خون در جریانه.

-: شما خودتون چی؟

-: اونا دیگه نمیتونن به من آسیب برسونن چون معتقد هستن که خون من یه خون کهنه است و دیگه قابل نوشیدن نیست. اما تو تازه وارد طبقه ی زیرین شدی. خون تو تازه است و در نظر جک لذیذ تره. هرکس که به طبقه ی زیرین میاد جک خونش رو میخوره. من ازت محافظت میکنم ولادیمیر. نمیزارم جک تورو حس کنه

******

به موهایش چنگ میزد و پشت سر هم می گفت: اوه خدای من نمیتونم باور کنم...

از پله ها بالا رفت و خود را به اتاق شخصی ملکه ی سرخ پوش رساند. دو قورباغه کوچک بر سر دو پایشان نیزه به دست ایستاده بودند. وقتی دیدند که یک نفر نزدیک میشود نیزه های کوچکشان را به حالت ضرب در قرار دادند و جلوی راهش را گرفتند و همزمان گفتند: صبر کن

مرد بر سرجایش ایستاد قورباغه ها تا مچ پایش می رسیدند البته قدری بزرگ تر. مرد دست هایش را در هوا تکان داد و گفت: بزارید برم تو خیلی مهمه

یکی از قورباغه ها به دیگری نگاه کرد و گفت: هی این یکی قورباغه فکر کنم این جک کوئین احمق برادر چارلی کوئین دیوانه باشه

-: آره اون یکی قورباغه حق با توئه خیلی شبیه جک کوئینه

در به سرعت رو به بیرون باز شد و قورباغه ها بین در و دیوار له شدند. این ملکه ی سرخ پوش بود همان زنی که جک را به یک خون آشام تبدیل کرده بود. ملکه ی سرخ پوش فریاد زد: ای قورباغه های نادان!

ملکه ی سرخ پوش همانطور که از اسمش پیداست زنی بود که همیشه شنل قرمز می پوشید. موهایش نسبتا کوتاه بود و کاملا سیاه همانند پر های یک کلاغ. با عصای جادوییش به داخل اشاره کرد و گفت: آقای کوئین؟

جک مثل دیوانه ها به درون اتاق پرید و به موهایش چنگ میزد. ملکه ی سرخ پوش ابروهایش را بالا انداخت و با تعجب به دیوانگی های جک نگاه میکرد. بر روی صندلی اش نشست و گفت: چی تو رو به اینجا کشیده جک؟؟

جک بر روی زمین افتاد و مانند یک سگ بو می کشید و پشت سر هم تکرار می کرد: بوی خون... بوی خون میاد!

ملکه ی سرخ پوش دندان هایش را بهم فشار داد و گفت: دیوانه ی احمق!

به سرعت از جایش بلند شد و گفت: تو تنها خون آشامی هستی که دیوانه ای! ای کاش به جای تو چارلی رو داشتم.

جک نا امیدانه از جایش برخواست و گفت: من... من دیوونه نیستم... فقط... فقط بوی خون میاد از قصر بوی خون میاد

ملکه با بیخیالی گفت: به خاطر اینکه امروز چارلی کوئین اینجا بود

جک عصبی فریاد زد: این بوی خون چارلی نیست. این بوی یه خون تازه است. یه خون تازه.

ملکه ی سرخ پوش نزدیک شد و گفت: دقیقا از کجای قصر؟؟

جک کمی دیگر بو کشید و گفت: از اینجا دور شده

ملکه عصایش را محکم به زمین کوبید و گفت: ای احمق! چارلی کوئین بالاخره اون پسره رو پیدا کرده... باورم نمیشه

جک حرفی نزد و فقط به اطرافش نگاه می کرد. نمی دانست... واقعا نمیدوانست این بوی خون مال چه کسی است فقط مطمئن بود که بوی یک خون تازه را حس میکند.

ملکه بر روی تختش نشست و از اعماق وجودش فریاد کشید: ایزابلا؟

هنوز چند لحظه هم طول نکشیده بود که در باز شد و پرنسس ایزابلا وارد شد و گفت: ب ب ب بله ملکه ی س س س سرخ پوش

ملکه ی بد ذات از جایش برخواست و به ایزابلا نزدیک شد و گفت: همین الان برو خونه ی اون چارلی کوئین و تحقیق کن ببینم ولادیمیر افسانه ای رو پیدا کرده یا نه.

جک از روی زمین برخواست و گفت: ملکه ی سرخ پوش! این کار رو به من بسپارید

سپس دو بار پشت سر هم بو کشید و گفت: من میتونم حسش کنم!

ملکه عصایش را بر گلوی جک فشار داد و او را به طرف دیوار کشانید آنقدر گلویش را با عصا فشار داد که جک به شدت احساس خفگی می کرد. ملکه به چشمان جک نگاه کرد و گفت: ولادیمیر رو برام پیدا کن جک! اون محلول باید برای من ساخته بشه نه برای چارلی.. فهمیدی چی گفتم؟؟

جک به سختی گفت: بله بله کاملا

******

آقای چارلی کوئین که حالش کاملا خوب شده بود از جایش برخواست و مقابل آینه ایستاد. دارو آن قدر قوی بود که هیچ آثاری از آن زخم ها که بر اثر خارش به وجود آمده بودن باقی نگذاشته بود.چارلی سبیل هایش را تاب داد و به تصویرش در آینه خیره شد. بی آنکه به ولادیمیر نگاه کند خطاب به او گفت: به نظرت بدون سبیل چه شکلی میشم؟

ولادیمیر جوابی نداشت اما چارلی همچنان منتظر بود و چون جوابی دریافت نکرد به سوی ولادیمیر برگشت و با لبخند گفت: خب ولادیمیر! بلند شو پسر

و سپس به سمت در رفت و رو به ولادیمیر گفت: به سوی اتاق شماره سه اتاق سری! باید تو رو با یه موجودات نازنین آشنا کنم

و لبخندش پهن تر شد. ولادیمیر از جایش برخواست و بیرون رفت و چارلی پشت سرش از اتاق خارج شد سپس خود را جلوتر کشید و راه را به ولادیمیر نشان داد. ولادیمیر اتاق سری شماره دو را دیده بود اما اتاق شماره سه را این اولین بار است که قرار بود ببیند. نمیتوانست حدس بزند چجور جایی است. آیا مانند اتاق سری شماره دو پر از محلول های مختلف رنگارنگ است؟

پس از گذشتن از راه پله های بارک و پی در پی به یک در نسبتا بزرگ رسیدند. چارلی دستش را بر روی در گذاشت و گفت: چارلی کوئین احمق ترین آدم روی زمین!

و سپس در باز شد. ولادیمیر از رمز هایی که چارلی بر روی در ها گذاشته بود سخت متعجب بود اما خودش هم نمیدانست چرا دلیلش را از چارلی نمی پرسد. وارد اتاق که شدند ولادیمیر با دیدن آنجا شگفت زده شد.

اتاق شماره سه پر نور ترین و پر سر و صدا ترین جایی بود که ولادیمیر در عمر خود دیده بود.طبقه زیرین جایی بود که در آن روز و شب معنا نداشت و در همه صورت هوا ابری بود و خورشیدی که دیده نمیشد در حال غروب بود.اتاق جدید واقعا پر نور و بزرگ بود. چیزی که توجه ولادیمیر را به خود جلب می کرد دستگاه های عجیب و غریب و کارگران عجیب بودند. دستگاه هایی که تکان می خوردند و محلول ها را جا به جا می کردند و کارگرانی که همه یک شکل بودند و تا کمر ولادیمیر می رسیدند و ظاهری بسیار عجیب داشتند. پوست زرد رنگ، موهای فر سبز روشن، سه چشم مربع شکل، گوش های مستطیلی و البته دهان نداشتند. دست راستشان بسیار دراز و یک دستشان کاملا اندازه بود. همگی یک نوع لباس پوشیده بودند. یک لباس سر تا پایی راه راه، سفید و سیاه. تعدادشان هم بسیار زیاد بود. برخی با عجله حرکت می کردند و برخی دیگر خیلی آرام و صبور.

هیچکدامشان به ولادیمیر و چارلی توجه نمیکردند و همه سرشان در کار خودشان بود.ولادیمیر با تعجب به چارلی که در کمال آرامش لبخند می زد نگاه کرد.چارلی نگاه پرسش بار ولادیمیر را فهمید و گفت:زِبرا ها.

-:زبرا؟

چارلی خم شد و دستانش را بر روی شانه ی ولادیمیر گذاشت و با عصایش به زبرا ها اشاره داد و گفت:بله ولادیمیر به این موجودات دوست داشتنی به خاطر نوع لباسشون میگن زبرا. بهشون نگاه کن.

ولادیمیر با صدای بلند گفت: سلام

به محض اینکه ولادیمیر گفت سلام ناگهان همه جا را سکوت فرا گرفت. تمام دستگاه ها از کار افتادند و تمام زبرا ها بر سرجایشان ایستادند و با تعجب به ولادیمیر نگریستند گویی تازه متوجه چارلی و ولادیمیر شده بودند.

چارلی و ولادیمیر نیز بی حرکت به زبرا ها چشم دوختند. چارلی آرام گفت:نباید این کارو میکردی!

-: متاسفم آقای کوئین.

چارلی فریاد زد: به کارتون برسید.

سپس زبرا ها فورا مشغول شدند. و باز هم تعدادی از آنها با سرعت و تعدادی دیگر در آرامش به کارشان رسیدند. و باز هم صدای گوش خراش و بلند دستگاه ها در فضای اتاق پیچید.چارلی نفس عمیقی کشید و گفت:دیگه هیچوقت این کارو نکن ولادیمیر اونا عادت ندارن کسی بهشون سلام کنه.

-: متوجه شدم آقای کوئین

چارلی به همراه ولادیمیر درون اتاق بزرگ قدم زدند. چارلی گفت: اینجا اتاقیه که محلول های با ارزش شیمیایی ساخته میشن.

-: یعنی زبراها شیمیدان هستن؟

-: نه ولادیمیر. اونا فقط از دستور ساخت من اطاعت میکنن و اون چیزی رو می سازن که من میخوام... با اون روش که من کشف کردم.

-: شما باید شیمیدان بزرگی باشین.

چارلی لبخند زد و گفت: نه به اندازه تو پسر!

ولادیمیر با تعجب گفت: من؟

-: بله ولادیمیر! در نظر دنیای مردگان کیمیاگر بزرگ طبقه ی زیرین اون شخصی است که بتونه راز محلول اسرار آمیز رو کشف کنه.

-: اون چه محلولیه؟

چارلی بر سر جایش ایستاد و گفت: محلولی که با استفاده از اون قدرت واقعی از آن طبقه ی زیرین میشه. به خاطر همین ملکه ی سرخ پوش در جستجوی توئه. چون در کتاب اسرار آمیز طبقه ی زیرین نوشته شده که فقط تو میتونی راز اون محلول رو کشف کنی... ملکه ی سرخ پوش هم به خاطر همین میخواد تو رو به دست بیاره. چون اگه تو رو داشته باشه و تو اون محلول رو براش بسازی ملکه ی سرخ پوش قدرتمندترین شخص توی دنیا میشه.

ولادیمیر به چشمان چارلی خیره ماند و گفت: ولی من چطور میتونم یه محلول شیمیایی بسازم من هیچی از شیمی نمیدونم. اصلا نمیدونم اون محلول چجوری باعث قدرت میشه

چارلی خواست چیزی بگوید که صدای خانم گرین در فضای اتاق پیچید: آقای کوئین؟؟ برادرتون جک کوئین به دیدنتون اومده.

چارلی ابروهایش را بالا انداخت و گفت: خدای من اون اینجا چیکار میکنه. ولادیمیر؟

-: بله آقای کوئین؟

-: فورا برو...

حرفش را قطع کرد. چارلی به شدت به وحشت افتاده بود زیرا که خوب میدانست جک برای چه به اینجا امده بود. دست ولادیمیر را محکم گرفت و از اتاق خارج شد. سنگ کنار اتاق را جا به جا کرد و یک لوله را بیرون کشید و گفت: آقای نخود هر آش عزیز! لطفا فورا به اینجا بیاید و از دوست من محافظت کنید. شنیدین چی گفتم؟

چند ثانیه طول نکشید که یک اسکلت بلند قد از یکی از راه پله ها پایین آمد. چارلی با دیدنش ولادیمیر را به سوی هل داد و گفت: تا جایی که ممکنه اونو از اینجا دور کن نمیخوام جک بوی خونش رو احساس کنه.

-: حتما آقای کوئین

ولادیمیر به همراه آقای نخود هر آش آنجا را ترک کرد و چارلی تنها ماند. چارلی لباسش را مرتب کرد و با قدم های تند به سمت اتاق غذا خوری اش رفت. جک کوئین در انتهای میز نشسته بود و انتظار چارلی را می کشید. چارلی بدون هیچ حرفی مقابلش نشست که جک با تمسخر گفت: منو ببخش که در وقت شام بی دعوت مزاحمت شدم برادر عزیز!

چارلی در کمال آرامش دستمالش را بر روی یقه اش تنظیم کرد و گفت: یه ضرب المثل انگلیسی هست که میگه صبحانه را تنها بخور...

و جک چارلی را همراهی کرد:...ناهار را با دوستت و شام را به دشمنت بده!

و هر دو به روی هم لبخند زدند. چارلی یک بشکن زد و سیب قرمزش در دستانش ظاهر شد. آن را در هوا چرخاند و باری دیگر در دست گرفت و رو به برادرش گفت: سیب می خوری؟

جک به سیب خوش رنگی که در دست چارلی بود چشم دوخت و گفت: من اومدم چند روز پیشت بمونم.

چارلی لوله ی کنار میز را بیرون کشید و عصبی فریاد زد: خانم گرین؟؟ پس این شام چی شد؟؟

جک کاملا متوجه عصبانیت چارلی شد اما به روی خود نیاورد و هیجان زده دستانش را بهم کوفت و گفت: چند روز میتونم پیشت بمونم؟

چارلی آرام و شمرده گفت: یه ضرب المثل ایرانی هست که میگه مهمان روز اول زر باشد... روز دوم نقره... روز سوم آهن... روز چهارم سفال و روز پنجم...

لیوان چوبی اش را در دستش فشرد و با قدرت جادوییش آن را به پودر تبدیل کرد و روی زمین ریخت. دندان هایش را با حرص بر روی هم فشرد و ادامه داد: خاکستری که در کوچه می ریزند...!

جک با وحشت به دست مشت شده ی چارلی چشم دوخت که هنوز مقداری از پودر آن چوب در میان دستانش بود. چارلی باری دیگر فریاد کشید: خانم گرین؟؟ پس این شام چی شد؟؟؟

در باز شد و باز همان حشرات غول پیکر غذا ها را آوردند و البته بازهم همان غذاهای عجیب و غریب. ظرف ها را که روی میز چیدند فورا آنجا را ترک کردند. چارلی به غذاها نگاه کرد و گفت: نمیدونم چرا هنوز آقای دست و پا چلفتی پیداش نشده

جک خندید و گفت: حتما یه جایی از همین عمارت بزرگ برادر کوچکم داره اعضای بدنش رو که روی زمین افتاده جمع میکنه و به خودش وصل میکنه... حقا که نام درستی براش انتخاب کردی

در همین زمان آقای دست و پا چلفتی درحالی که باز هم استخوان پایش را در دست داشت از پله ها پایین آمد و وارد اتاق بزرگ غذا خوری چارلی شد. کلاه سیلندرش را به نشانه ی احترام از روی سرش برداشت و گفت: عصر بخیر چارلی!

و با دیدن جک بر سرجایش خشک شد. جک با دیدنش لبخند دندان نمایی زد و گفت: عصر بخیر آقای دست و پا چلفتی! میبینم که هنوز هم با استخوون پاتون مشکل دارین!

آقای دست و پا چلفتی سعی کرد خودش را خونسرد نشان دهد به طرف صندلی مخصوصش که کنار چارلی بود رفت و در کمال آرامش گفت: نه به اندازه ی قبل!

چارلی در تمام این مدت سکوت کرده بود. جک سعی کرد خود را ذوق زده نشان بدهد.با خنده گفت: اوه چه عالی...! احتمالا دارو های برادرم داره روی تو اثر میکنه ولی من اصلا متوجه نمیشم تو چطور از اون دارو های مسخره استفاده میکنی! آخه تو هرچی میخوری روی زمین میریزه و خوراک مورچه های طبقه ی زیرین میشه

و بعد شروع به خندیدن کرد. آقای دست و پا چلفتی دستانش را مشت کرده و به گوشه ای خیره شده بود و هیچ تکانی نمیخورد. حرف های جک حسابی به او برخورده بود. چارلی که به شدت از آمدن جک عصبی بود این بار هم عصبانیتش را بر سر خانم گرین خالی کرد. لوله را بیرون کشید و فریاد زد: خانم گرین؟؟ هزار بار گفتم بال این مگس ها رو بکن من نمیتونم اونا رو هضم کنم... من عادت ندارم یه حرف رو چندین بار تکرار کنم!! شنیدی چی گفتم؟؟

جک از شدت عصبانیت چارلی تعجب کرد و زیر لب گفت: اوه خدای من...!

سپس مانند کسی که به تازگی یاد چیزی افتاده باشد ذوق زده گفت: آها... گفتم دارو یاد یه بیماری افتادم... هیچ میدونستید توی پاریس چه اتفاقی افتاده آقایون؟

چارلی بی آنکه کمترین توجهی به جک کند مشغول خوردن غذایش بود. نگاهی به آقای دست و پا چلفتی که هنوز هم به یک نقطه نامعلوم خیره شده بود، انداخت و گفت: مشاور خوبم دوست عزیز! لطفا شام رو میل کن.

اما آقای دست و پا چلفتی کوچکترین عکس العملی هم نشان نداد و همچنان بی حرکت مانده بود. جک به او خیره ماند و جدی گفت: اوه خدای من...! فکر کنم برای دومین بار مرد!

آقای دست و پا چلفتی تکانی خورد و بی آنکه چیزی بگوید مشغول صرف غذایش شد. برای چند ثانیه طولانی سکوت برقرار شد و در آخر این جک کوئین بود که سکوت را شکست. هیجان زده گفت: داشت یادم می رفت!! توی پاریس یه بیماری واگیر دار شیوع پیدا کرده. حتما براتون سوال پیش اومده که چه نوع بیماری! من بهتون میگم... بیماری واگیردار وبا تا الان جون خیلی ها رو گرفته و اونا رو به دنیای مردگان یعنی طبقه ی زیرین فرستاده. این براتون هیجان آور نیست؟؟

و جوابی دریافت نکرد. چارلی حتی کوچک ترین توجهی به جک نداشت اما خیلی خوب حرف هایش را درک می کرد. جک که بی توجهی برادر و دوست برادرش را دید نا امید لبخند بر روی لبانش محو شد. اما باز هم با هیجان ادامه داد: میدونید بر اثر اون بیماری چقدر مرگ و میر زیاد میشه؟؟ و این یعنی چی؟ یعنی جمعیت طبقه ی زیرین بیشتر میشه! و باز هم این یعنی چی؟ تعداد افراد ما در برابر تعداد افراد دنیای زندگان بیشتر میشه. این شما رو به وجد نمیاره؟؟

چارلی بی آنکه به جک نگاه کند گفت: گورستان پرلاشز با اینجا مایل ها فاصله داره. مون پارناس... مون مارتر و دیگر گورستان های فرانسه مملو از مرده های تازه وارد میشه و این هیچ ربطی به ما نداره.

جک که از جواب دادن چارلی امیدوار شده بود باز هم به وراجی هایش ادامه داد: چطور میگی ربطی نداره؟ طبقه ی زیرین دنیای بزرگیه و اصلا براش مهم نیست تو اهل کدوم کشور باشی. من این مدتی که اینجا نبودم در قسمت زیرین گورستان پرلاشز داشتم به تازه وارد ها به روش خودم خوش امد گویی میگفتم که یهو بوی یه خون تازه تر از جانب قصر پادشاه بی اعتبار به مشامم رسید...

به اینجا که رسید حرفش را قطع کرد و دستانش را وحشت زده بر روی دهانش گذاشت نباید با زبان خودش راز آمدنش را به عمارت چارلی فاش می کرد. چارلی که از قبل دلل آمدن جک را به خوبی حدس زده بود ابروهایش را بالا اندخت و آرام گفت:عاقبت وراجی! خیلی ممنونم جک.

*****

ولادیمیر در گوشه ای آرام نشسته بود.در طول مدتی که به طبقه ی زیرین آمده بود این اولین بار بود که خود را بدون چارلی کوئین می یافت. مدت تقریبا طولانی بود که آقای نخود هر آش برای آوردن یک شمع از اتاق بیرون رفته بود و ولادیمیر را تنها گذاشته بود.

ولادیمیر زانوانش را در آغوش کشید. او دیگر طبقه ی زیرین را یک خواب نمی دانست چرا که خیلی خوب میتوانست آن را لمس کند اما هنوز نمیتوانست درک کند. لمس می کرد لکن درک نمی کرد چرا که اهالی دنیای مردگان رفتاری بسیار عجیب داشتند. رفتاری که او در دنیای خود نیافته بود. در باز شد و آقای نخود هر آش با یک شمع وارد شد. آن را بر روی میز گذاشت و به ولادیمیر نزدیک شد. ولادیمیر خود را عقب کشید تا با ان اسکلت برخوردی نداشته باشد. آقای نخود هر آش گفت: از من نترس ولادیمیر

-: من نمیترسم.

-: آقای کوئین به شدت به تو علاقه داره چون اون باور داره که تو یک شیمیدان ماهر هستی

-: ولی من هیچی از شیمی نمیدونم.

-: میدونی وقتی زنده بودم... آه ولش کن

-: وقتی زنده بودین چی؟

-: خب... میخواستم بگم... وقتی زنده بودم خیلی خجالتی بودم به خاطر همین خصلت هیچوقت نتونستم آدم موفقی بشم و در آخر مرگ منو از دنیای زندگان جدا کرد و به اینجا اورد.

-: هنوز هم خجالت میکشین؟

-:نه... اصلا. من فقط میخواستم بگم به خودت اجازه بده تا استعداد ها درونت شکوفا بشن

ولادیمیر سرش را پایین انداخت و گفت: ولی من هیچ استعدادی ندارم. حداقل در شیمی هیچ استعدادی ندارم و اصلا نمیدونم که باید چیکار کنم.... من نمیدونم آقای کوئین از من چی میخواد.

-: آقای کوئین حتما برات توضیح میده...

آقای نخود هر آش به ولادیمیر نزدیک تر شد و آرام گفت: میدونی؟ من نباید بهت بگم یعنی این اجازه رو ندارم ولی همونطور که توی کتاب اسرار آمیز طبق ی زیرین نوشته شده تو راز ساخت محلول بازگشت رو میدونی.

ولادیمیر با تعجب گفت: محلول بازگشت؟؟

-: بله ولادیمیر! محلول بازگشت محلولیه که مردگان با استفاده از اون میتونن به دنیای زندگان برگردن و اونجا رو تصرف کنن. ملکه ی سرخ پوش تو رو میخواد تا اون محلول رو برای اون درست کنی و دنیای زندگان تحت فرمان ملکه ی سرخ پوش باشه ولی آقای کوئین تو رو برای خودش میخواد تا دنیای زندگان تحت فرمان آقای کوئین باشه... در واقع اگه هر کدوم از این دو یعنی آقای کوئین و ملکه ی نفرت انگیز تو رو داشته باشن میتونن پادشاه تمام ممالک دنیای زندگان بشن و ای یعنی اوج قدرت در میان انسان ها. ما مرده ها هم فقط قراره به عنوان سپاه یکی از این دو نفر به دنیای زنده ها برگردیم

ولادیمیر که تازه از ماجرا سر در اورده بود به شدت عصبانی شد از جایش برخواست او باید به دنیای خودش باز می گشت. او باید با نبودش در طبقه ی زیرین جلوی این حمله را می گرفت. یک قدم به سمت در برداشت که در به تندی باز شد و دو کودک دوقلو با کلی سر و صدا وارد شدند که هنوز کاملا به استخوان تبدیل نشده بودند. آقای نخود هر آش با دیدنشان ذوق زده گفت:اوه... برادران دوقلو... فالگوش و تیزگوش عزیز!!

ولادیمیر بر سر جایش ایستاد و به آن دو برادر خیره ماند. دلش میخواست بداند دلیل آن همه شلوغ بازی هایشان چیست. فالگوش به ولادیمیر نزدیک شد و بغلش کرد ولادیمیر از سرمای بدن فالگوش به لرزه افتاد. فالگوش چشمانش را بست و با خوشحالی گفت:هی تیزگوش اون واقعا زنده است... بدنش گرمه.

تیزگوش ابروهایش را بالا انداخت و او نیز به سمت ولادیمیر امد و بغلش کرد و گفت: آره حق با توئه... ما بالاخره میتونیم برگردیم خونه!

آقای نخود هر آش جلو آمد و برادران دوقلو را از ولادیمیر جدا کرد و خطاب به آنها گفت:خب تعریف کنید. این دفه از پشت در حرف های خصوصی کیو شنیدین؟

فالگوش با هیجان دستانش را بهم زد و گفت: چارلی کوئین و جک کوئین!

تیز گوش بالا و پایین پرید و با خوشحالی گفت: عمو نخود هر آش! اگه بگیم چی شنیدیم از خوشحالی برای بار دوم می میری!

-: خب پس بگین تا منم توی خوشحالیتون سهیم بشم!

بچه ها یک جا بی حرکت ایستادند و همزمان با هم تند تند شروع کردند به حرف زدند و حرف هایی که شنیده بودند را بازگو کردند.فالگوش حرف های جک را می گفت و تیز گوش حرف های چارلی با همان لحن مخصوص آن دو برادر!

فالگوش: منو ببخش که در وقت شام بی دعوت مزاحمت شدم برادر عزیز!

تیزگوش: یه ضرب المثل انگلیسی هست که میگه صبحانه را تنها بخور...

و سپس هر دو باهم گفتند: ناهار را با دوستت و شام را به دشمنت بده!

و همچنین بقیه ی گفت و گو را بدون کم و کاست اجرا کردند.

آقای نخود هر آش حواسش ا کاملا به آن دو داده بود و ولادیمیر که فهمید هیچکس حواسش به او نیست به حرف های دو برادر توجه نکرد و آرام از اتاق خارج شد. او باید به دنیای خودش بازمیگشت. او باید بازمی گشت زیرا که اصلا دلش نمیخواست باعث شروع یک جنگ میان مردگان و زندگان باشد. به در خروجی که رسید یادش افتاد که چارلی بر تمام در های خانه اش رمز گذاشته است. چشمش به پنجره ی کنار در افتاد. سعی کرد از طریق پنجره بیرون برود... کمی تلاش کرد تا اینکه بالاخره موفق شد. بازهم طبق معمول خورشیدی که اصلا مشخص نبود در حال غروب بود. ولادیمیر با تمام قدرتی که داشت دوید... اما اینکه باید کجا برود را نمیدانست

******

چارلی کوئین در کمال آرامش غذایش را تمام کرد. جک هنوز چیزی نخورده بود چرا که او به غذا نیازی نداشت و همین که بتواند خون بیاشامد برایش کافی بود. جک به فکر فرو رفت دو بار پشت سر هم بو کشید و وحشت زده فریاد کشید: حسش نمیکنم!

چارلی با صدای فریاد ناگهانی جک سرش را بالا گرفت.حتی یک درصد هم فکرش به سمت ولادیمیر نمیرفت... آنقدر برایش غیر منتظره بود که حتی یک درصد هم به این فکر نمیکرد که شاید منظور جک این است که دیگر بوی خون ولادیمیر را حس نمیکند. چارلی همچنان با تعجب به جک خیره مانده بود. آقای دست و پا چلفتی هم در کمال تعجب و سکوت فقط به جک خیره مانده بود. جک به موهایش چنگ زد و وحشت زده فریاد می کشید: حسش نمیکنم... اوه خدای من اون اینجا نیست... اون رفته...!

سپس با حالت تشنج بر روی زمین افتاد و باز هم فریاد می کشید که حسش نمیکنم.

چارلی که تازه متوجه موضوع شده بود به سرعت از جایش برخواست و چون میدانست جک آنقدر حالش بد است که نمیتواند به دنبالش بیاید از اتاق خارج شد. با سرعت از پله ها پایین آمد و به سرعت در اتاق آقای نخود هر آش را باز کرد و فریاد زد: ولادیمیر؟؟

برادران دو قلو که تا آن موقع داشتند برای آقای نخود هر آش شنیده هایشان را تعریف می کردند با فریاد چارلی ساکت شدند و هر سه نفر به سمتش برگشتند. چارلی به درون اتاق قدم گذاشت وگفت: اون کجاست؟؟

آقای نخود هر آش با تعجب گفت: منظورتون از اون دقیقا کیه آقای کوئین؟

آقای دست و پا چلفتی به انها پیوست و گفت: به نظر میرسه که ولادیمیر اینجا نیست!

چارلی دندان هایش را بهم فشرد و گفت: ملکه ی سرخ پوش بالاخره کار خودش رو کرد... آقای دست و پا چلفتی عزیز من باید ولادیمیر رو پیدا کنم وگرنه علاوه بر از دست دادن راز ساخت اون محلول ولادیمیر تمام خونش را از دست خواهد داد!

آقای دست و پا چلفتی قدری فکر کرد و برخلاف چارلی در کمال ارامش گفت: ولی کار ملکه ی سرخ پوش نیست چون در این صورت جک اون حالات بهش دست نمیداد.

چارلی به برادران دو قلو نزدیک شد و مقابلشان زانو زد و شانه هایشان را محکم در دستانشان گرفت و گفت: خواهش میکنم بهم بگین چه اتفاقی افتاده شما حتما میدونید!

برادران نگاهی به یکدیگر انداختند و شنیده هایشان را به سرعت تعریف کردند

فالگوش: از من نترس ولادیمیر

تیز گوش: من نمیترسم

فالگوش: آقای کوئین به شدت به تو علاقه داره چون اون باور داره که تو یک شیمیدان ماهر هستی

تیز گوش: ولی من چیزی از شیمی نمیدونم

و به همین طریق تمام حرف های ولادیمیر و آقای نخود هر آش را برای چارلی تعریف کردند.

چارلی وقتی که فهمید آقای نخود هر آش ماجرای محلول بازگشت را به طور کامل برای ولادیمیر تعریف کرده است با عصبانیت بر سرش فریاد زد: آقای نخود هر آش!! هزاران بار براتون تکرار کردم توی هیچ ماجرایی دخالت نکنید ولی شما باز هم خودتون رو نخود هر آش می کنید... چقدر دیگه باید براتون تکرار کنم؟؟ خودتون میدونید که من عادت ندارم یک حرف رو دو بار تکرار کنم!

این را گفت و فورا از اتاق خارج شد و به سمت در خانه رفت. دستش را بر روی آن گذاشت و گفت: چارلی کوئین دیوانه!

و سپس در باز شد. چارلی سوار بر اسبش شد. اسبی که فقط یک استخوان بود! با سرعت حرکت کرد. تمام معابر یکی از شهر های بزرگ طبقه ی زیرین پر از اسکلت های از انسان ها بود. برخی آواز میخواندند و می رقصیدند و برخی مست شده بودند و در خیابان ها قدم می زدند. چارلی از جمعیت دور شد و از شهر خارج شد. ناخواسته سر از جنگل پرندگان مزاحم درآورد. نام ولادیمیر را فریاد میزد اما هیچ خبری از او نبود. خفاش ها به سمت چارلی پرواز می کردند و همه یک صدا می گفتند: چارلی کوئین اینجاست! چارلی کوئین اینجاست!

و سپس دسته ای دیگر از خفاش ها به سمتش هجوم آوردند. چارلی بی آنکه به آنها توجه کند همچنان فریاد میزد: ولادیمیر؟؟ تو کجایی پسر؟

چند تا از خفاش ها به سمت کلاه سیلندر چارلی هجوم آوردند تا آن را از سرش بردارند. چارلی با عصای چوبی اش آن ها را کنار زد و عصبی گفت: برین گم شین خفاش های عوضی.

اسکلت یک طوطی به سمتش پرواز کرد و روی شانه اش نشست و گفت: باور نمیکنم... باور نمیکنم

چارلی نا امید بر سر جایش ایستاد و زیر لب گفت: آخه من کجا دنبالت بگردم پسره ی احمق!

طوطی چندین بار بال زد و گفت: جنگل ممنوعه... جنگل ممنوعه

-: چی؟