رمان تکرار آغوش به قلم مریم پیروند

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

عسل دختر زیبایی که بخاطر هزینه‌ی درمان مادرش مجبور میشه رحمش رو به زن و شوهر جوونی که تو همسایگیشون هستن اجاره بده، اما بعد از مدتی زندگی با امیرسام هر دو عاشق هم میشن ولی عسل حاضر نیست با وجود همسر اول امیرسام این عاشقی رو باهاش تجربه کنه اما سام کاری میکنه که....

از پله های خونمون پایین رفتم ، عادت نداشتم هیچوقت با آسانسور این مسافت رو طی کنم مگر اینکه در مواقع ضروری.

طبق معمول صدای جیغ جیغوی گلاره و ... و ... شوهرش ... صدای امیرسام رو شنیدم .

هر روز که میخواستم برم سر کار باید اوقاتم با این دیدار کوتاهشون تلخ میشد ، دیگه حسی بهش نداشتم ، کلاً گذشته رو فراموش کرده بودم اما مطمئن

بودم اومدن امیرسام و زنش به واحد پایینمون بی دلیل و تصادفی نبوده ، نمیدونم از کجا فهمیده بود که من از شوهرم طلاق گرفتم و هر روز با یه بهونه

جدید از قبض خونه گرفته تا حرف سرایدار و رفت و شد کردن مهمون‌هامون و دیدن رامین که بیشتر وقتها به خونمون میومد و امیرسام رو کلافه میکرد

که با پروئی میپرسید:

" این مرتیکه بز کیه که هر دقیقه بلند میشه میاد اینجا ؟ تو هم که ماشاالله کم نمیذاری براش ، هی تِر تِر میری میچسبی بهش "

وقتی اینجوری با اخم و جدیت حرف میزد تنها یک جواب بهش میدادم " به تو ربطی نداره تو حق دخالت تو مسائل شخصیه من نداری "

ولی انگار نه انگار من در مورد حرفهاش مخالفت میکردم چون هر روز با این بهونه ها دوباره سر راهم سبز میشد تا خاطرات گذشته و افکار رنگارنگش رو

برام ردیف کنه.

از پیچ راهرو که پایین اومدم صداهاشون واضح تر به گوشم رسید ، صدای پایین رفتن کسی رو از پله ها شنیدم و جیغ گلاره که ظاهراً با عجله پشت سر

امیرسام میرفت و با ناز گفت :

- اَه وایسا امیر سام تو چرا انقدر عجله داری شانس من ؟

- اَه و کوفت گلاره کار دارم برو بالا دیگه دیرم شد ... مگه نگفتی خرید کنم تو این لیست هر خرت و پرتی نوشتی میخرم دیگه!

- نه نه وایسا وایسا من چندتاشو یادم رفت بنویسم.

صدای نفس کلافه و بلند امیر سام رو شنیدم ، همونجا جلوی راهرو ایستاده بودم ، پشت ستون بلندی که به قسمت پایین دید نداشت ، صبر کردم تا اول

امیرسام و گلاره متفرق بشن بعد پایین برم .

چند دقیقه طول کشید و دوباره صدای عصبانیه امیر سام بلند شد :

- چی داری سه ساعت تو اون برگه مینویسی ؟ مگه تو از دیشب لیست کوفتیتو ننوشتی ؟

- چرا چرا از دیشب نوشتم اما یادم رفت کاملش کنم.

گوشیه امیر سام زنگ خورد و بعد از چند ثانیه با حرص گفت :

- این مدیر ساختمونم رفته سر پروژه ، گندش بزنن من از دست این گلاره چند سال قراره عمر کنم خدا داند !

- چقدر غر میزنی امیر سام نمیذاری تمرکز کنم که !

- یه جوری میگه تمرکز کنم انگار میخواد فیلسوف و علامه بشه.

و بعد انگار تماسش رو وصل کرد و با جدیت و عصبی گفت :

- چیه خَشی ؟ باشه باشه نگهش دار من الان میام ...ای بابا همش یه ربع دیر کردم ... یه چایی بده بخوره بگو انقدر جوش نزن فردا تخم کفتر پس

میندازی ، اَه میام الان خَشی ... بابا گلاره دهنمو چاک کرد با این مهمونیه شُخمیش.

تو دلم بی ادبی گفتم بیشعورِ بددهن، خودش غش غش خندید و آرومتر گفت :

- خیله خب الان میام.

نگاهی به ساعت مچیم انداختم ، اوه اوه یه ربع به ۹ بود ، همینجوری دیر کرده بودم بخاطر اینها دیگه نمیتونستم خودم رو اون پشت قایم کنم ، "این

گلاره هم چقدر حرص میده آدمو بیچاره از دلِ امیرسام که خدا میدونه چقدر از دست این دختر حرص میخوره "

نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم با بی تفاوتی پایین برم، جلوی پاگرد خونشون ایستاده بودن ، امیر سام پشت به من بود با یه کت و شلوار طوسی رنگ

و گلاره هم با تاپ و شلوارک صورتی رنگی درست تو راستای دیدم بود که فقط با یه شال حریر قسمتی از موها و شونه هاش رو پوشیده بود .

صدای پاهام رو که شنیدن هر دو سریع به طرفم برگشتن ، تعجب میکردم چرا امیر سام رو پوشش گلاره مشکلی نداره البته طبقه بالا تک واحد بود و

فقط منو مامانم اونجا زندگی میکردیم و طبقه پایین هم امیرسام و زنش بودن، ولی خب در هر صورت ممکنه برامون مهمون مرد بیاد مثل دائیم ، رامین و

پسر عموهام، پس نباید بخاطر بودن منو مامان طبقه بالای خونشون فارغ از این مسئله پوشش باشن.

- سلام ...‌صبح بخیر.

چشمهای خسته امیر سام با دیدنم یه درخشش کوچیک گرفتن و با همون نگاه سریع و تندش از بالا تا پایین براندازم کرد.

جواب سلامم رو فقط با تکون دادن سرش داد ، یه جور فاخر و با قدرت بهم نگاه میکرد که انگار در نگاهش بهم میگه " زیاد هم دور نیستی ازم من هر

چیزی بخوام آخرش همون میشه "

گلاره با لبخند ریزی گفت :

- سلام عسل جان ... داری میری سر کار ؟

به امیر سام تا حد امکان نگاه نمیکردم فقط با لبخند در جواب گلاره گفتم :

- بله دارم میرم سر کار ... با اجازه تون.

اومدم از کنارشون رد بشم که گلاره سریع گفت :

- عسل جان من شب با دوستام تو خونه یه مهمونی گرفتم اگه دوست داشتی تو هم بیا عزیزم.

بازم مهمونی ، بازم سرو صدا و صدای گومب گومب اون آهنگهای جلف و مزخرفش ! بهش نگاه کردم و با لبخند تصنعی گفتم :

- نه عزیزم ... من شبا دیگه مال خودم نیستم باید پیش مامان باشم به اندازه کافی توروز تنهاش میذارم.

گلاره با تکون دادن سرش و بی اهمیت بودن جوابم اوهومی گفت و جواب داد :

- هر جور میلته عزیزم بهر حال این‌همه سرت تو کارو زحمت خونه ست، کِی وقت میکنی به عشق و حالِت برسی گفتم بیای امشب با بچه ها یکم بهت

حال بدیم.

دختره چندش یه جوری حرف میزنه انگار ته اون هفت خط‌هاست ... چیکار عشق و حال من داری ؟ همین که خودت داری هرشب هر شب مهمونی و بزن

و بکوب راه میندازی و همه رو عاصی میکنی واسمون کافیه !

باز هم به اون آقای شَق و رَق کنارش نگاه نکردم و به قصد رفتن پله ای رو پایین رفتم و گفتم :

- ممنون عزیزم ولی من وقت این جور مهمونیارو ندارم بهتون خوش بگذره ... خداحافظ.

صدای پاشنه ضعیف کفشهام با صدای آروم گفتن خداحافظیشون در هم شد ... بلافاصله شنیدم که امیرسام هول زده و سریع به گلاره گفت:

- اون لیستتو بده به من برو داخل دیگه ... صددفعه گفتمت اینجوری نیا دمِ در ، کِی قراره حالی بشی !

گلاره داد زد :

- کاملش نکردم هنوز امیرسام.

امیر سام که حالا پشت سرم از راه پله سریع پایین میومد و تقریباً نزدیکم شده بود بلند گفت :

- هر چی خواستی اس کن میخرم ...

عسل ... عسل ؟

کوبیده شدن صدای در خونه ش به هردومون نشون داد که گلاره وارد خونه شده ... از اینکه تو هر موقعیتی منو گیر میندازه تا دوباره در مورد شرط

مسخره ش حرف بزنه خیلی عصبی میشدم ... چاره ای نداشتم که باز هم در مقابل حرفهای چرتش شنونده باشم ... سر پله آخر ایستادم و خیلی مودبانه

گفتم :

- بله ؟

نزدیکم شد، همون پله بالا رو هم پایین اومد و کنارم ایستاد، بوی عطرش خیلی خاص بود، یه خنکای ملایم از جنس پاییز و یه عطر ملیح از جنس بوی

گل یاس.

مِن مِنی کرد، میدونستم میخواد جواب اون پیشنهاد چند روز پیشش رو ازم بگیره ، کیفش رو از دست چپ به دست راستش انتقال داد و نگاه برّانش رو به

چشمهام تیز کرد :

- در مورد پیشنهادم فکراتو کردی ؟

مقطعی و کوتاه جواب دادم :

- قبلاً جوابتونو دادم ... جوابم هنوز همونه.

چشمهاش رو تنگ کرد و با نفرت و اخم خاصی گفت :

- خب یه دلیل محکم بیار چرا نه ؟ مگه میخوای چیکار کنی که هی میگی نه ؟ چند ماه به خودت سخت میگیری در عوض یه بار سنگین از رو دوش منو

این دختره دیوونه بر میداری خودتم ثوابشم میبری ! بخاطر اون پسره ست ؟ همونی که هر روز پامیشه میاد اینجا مثل ندیده بدیده‌ها میپری تو بغلش ؟

با چشمهای گردشده و عصبی بهش نگاه کردم ، امیر سام از همون قدیم پرو و بیشعور تشریف داشت .... انقدر پرو که همه حرفی رو راحت به زبون میورد ،

از فحش گرفتن‌های عصبیش تا فضولی کردن در مورد رنگ و مدل لباس زیرم ... بخاطر همین‌ها ازش فاصله گرفتم اما درست چند سال بعد دوباره به تور

هم افتادیم ... برای من مثل یه آدم معمولی و مثل تموم مردای اطرافم بود اما ظاهراً هنوز همون شیطنت‌های قدیم و جنس رابطه ش رو با من فراموشن

نکرده که با وجود تاهل و تعهد به زن و زندگیش قصد داره منو به یه چالش بزرگ و سرسخت تو زندگیش دعوت کنه .

با عصبانیت و خشم دسته کیفم رو، رو شونه م جابجا کردم و گفتم :

- بخاطر هر چیزی که هست ! شما پیشنهاد دادین منم جوابتونو دادم ؛ لطف کنین دیگه به هر بهونه ی الکی سر راه من سبز نشین آقای شایان ... الانم

دیرم شده ... خدا نگهدار.

تا پیچیدم دستش رو بازوم نشست و سریع گفت :

- بهت که گفتم به جز خودت به کسی اعتماد ندارم ... من مجبورم عسل ، تا گلاره با این موضوع موافقت کرده مجبورم از فرصتام استفاده کنم ... تو

طلاق گرفتی کارت راحته ، برات خونه جدا میگیرم همه چی تو خفا انجام میشه ،نمیذارم کسی بویی ببره تا پایان اون قرارداد که تو بری به خیر و منم

برم پیِ خونوادم.

اصلاً نشنیدم چی میگفت ، اصلاً نفهمیدم چی تو سر این مردک پست و بیشعور میگذره که تیرش از همه دنیا صاف به سمت من پرت شده ؟ اصلاً به چه

حقی به من دست میزد ؟ مردی که چهارچوب داشت و چهارچوب اون زنی بود که انتظار و عشقش رو تو خونه ش میکشید ... به قدری عصبی و خشمگین

شدم که با تنفر دستش رو پس زدم و گفتم :

- شما حق ندارین به من دست بزنین آقای شایان حدو حدوتونو رعایت کنین ! قسم میخورم اگه یک باردیگه به من نزدیک بشین با این قضیه طور دیگه

ای برخورد میکنم ،دلیل نمیشه چون طلاق گرفتم بشم یه زن بد کاره تو دست تو و امثالت!

نیشخندی زد و دستش چپش رو به کمرش گرفت ، لبه کت از روی شکمش کمی فاصله گرفت و به عقب مایل شد، با تمسخر گفت :

- بدکاره چیه بابا ؟ نفرما ! مگه قراره با هم چیکار کنیم ؟ تو فکر کردی آدم نیست واسه پیشنهادم که خودشون سر و دست میشکونن من بینشون یکیو

انتخاب کنم ؟ خانم خانوما من تو رو بین همه انتخاب کردم چون از همه لحاظ میشناسمت الکی مرض ندارم هر روز بیام دَمِ گوشت نطق خواهش و

التماس راه بندازم !

سرش رو کمی بالا گرفت و با فخر و معنای خاصی گفت :

- اگه از خودت میترسی که ممکنه بیای تو زندگیه من و دلت برام بلرزه اون یه مسئله جداگونه ست ولی من از خودم مطمئنم که چیزی بین منو تو پیش

نمیاد، گذشته ها گذشته عسل ،من دیگه امیرسام بیست و پنج شش ساله نیستم، تو قراره فقط حامل بچم بشی و ارتباط و دیدار ما فقط در مورد همونه ...

من گلاره رو هم انقدر دوست دارم که نخوام به هیچ زن دیگه ای نزدیک بشم " با تمسخر و چشمک شیطونی لب کج کردو گفت " وگرنه چیزی که

ریخته رو زمین زن این کاره.

محکم و خشن گفتم :

- آقای شایان من خیلی عجله دارم دیرم شده.

کلافه وار و عاصی گفت :

- اَه انقدر با من کتابی حرف نزن ... تو چرا اینجوری شدی ؟ قبلاً که از این ادا اصولکا نداشتی یه عسل میگفتم صدتا جون پشت بندش میشنیدم الان یه

جوری حرف میزنی که انگار دارم با استاد دینیم حرف میزنم.

قبلاً ؟ دقیقاً کِی رو میگه ؟ همون دوران دوستیه چند ماهه مون که همیشه تو گوشم ویز ویز میکرد و میگفت عاشقمه و میخواد باهام ازدواج کنه و وقتی

بابام به زندان افتاد به طور مرموزی راهش رو کج کرد؟ هر چند خیلی خوشحال شدم و با این کارش بهونه کردم و گفتم "منو تو اخلاق و رفتارامون مثل

هم نیست ،آبمون تو یه جو نمیره ،نمیتونیم تو زندگی با هم کنار بیایم ولی خودش مثل الان کنه میشد و میگفت : بریم زیر یه سقف همه چی درست

میشه ! اونموقع ها من یه دختر ۱۸ ساله بودم که به قول بابای خدابیامرزم سرم به رَپ و رُپ نمیشد ،ولی الان یه زن ۲۵ ساله م که با تموم وجودش سرد

و گرم زندگی رو چشیده و خوب میفهمه دُم تکون دادن هر روباهی کنارش چه منظوری رو پشت پرده خودش داره ، چه اون آدم امیرسام باشه چه مرد

دیگه ای.

اینبار بدون هیج حاشیه ای و بدون هیچ پسوند و پیشوندی با اخم و عصبانیت و عاصی شده از این مزاحمت‌هاش گفتم :

- ببینین آقای شایان " دستی به چونه ش کشید و با تمسخر خیلی آهسته و زیر لب گفت : آخ دلم میخواد فکتو جر بدم هی شایان شایان نکنی "

سعی کردم نشنیده بگیرم کلاً امیر سام بیشعور بود و چاره ای جز کوچه علی چپ نداشتم چون میدونستم درمقابل زبونش آخرش کم میوردم ،با همون

لحن ادامه دادم :

- شما یه پیشنهادی دادی منم جوابتو دادم دیگه این همه وقت گرفتن و حرف و کشمکش نداره، من اینکارو نمیکنم برو دنبال کسی که اینکاره ست، دیگه

حق نداری در مورد این پیشنهاد باهام حرف بزنی ،دیگه حق نداری هر دفعه با یه بهونه منو به حرف زدن بگیری و وقتلمو تلف کنی ،اگه اومدی اینجا اگه

بوی مطلقه بودنم به مشامت خورده که میتونی بخاطر این لقب فکرای شیطانیتو به اجرا بذاری باید بگم سخت در اشتباهی ،فکر کن اصلاً منو تو همدیگه

رو نمیشناسیم، زندگیتو کن قبل از اینکه بخاطر بهونه الکیت و سر به هوا بودنت زندگیت از هم پاشیده بشه.

یه جوری خندید انگار یه دلقک رو به روشه و داره با حرکات و پوزیشنای مسخره ش اون رو وادار به خندیدن میکنه ،حرصم گرفت و داشتم با سابیدن

دندون‌هام روی هم خود خوری میکردم، دلم میخواست با همین کفش‌های پاشنه پهن و کوتاهم لهش میکردم ،اصلاً با ناخن‌هام که بهترین سلاحم بودن

بهترین یادگاری‌هارو رو سر و صورتش بذارم، با خنده ای که شونه و استایل بدن و لباسش رو با هم تکون میداد و صدای ناهنجاری هم داشت گفت:

- خیلی باحال حرف میزنی عسل ... ناموساً اگه میدونستم تو انقدر با حالی هیچوقت ولت نمیکردم برم دنبال اون گلاره بی مغز که فقط واسه مهمونی

گرفتنش یادش میاد امیر سام بدبختی هم هست که کوزت بشه خرید کنه براش.

انگار خوشش اومده بود که من پا گوش ایستاده بودم و به چرندیاتش گوش میکردم، برو بابائی بهش گفتم که خنده ش شدت گرفت و همین که پیچیدم

تا همون پله آخر رو پایین بیام پاشنه کفشم گیر کرد و مخم به سمت زمین فرود اومد ،وای تو اون لحظه اگه امیر سام دستم رو نمیگرفت قطعاً پخش

زمین میشدم و علاوه بر اینکه بلایی به سرم میومد سوژه خنده این شازده بی نمک میشدم، هر چند همین الانش هم بودم.

مچ دستم رو گرفت و به سمت بالا کشیدم ،غش غش دوباره خندید و گفت :

- حداقل یه جوری دَر برو مخت آسفالت نشه دختر، من نمیفهمم شما دخترا چرا انقدرسوژه این.

در حالی که میخندید دستم رو با حرص از تو دستش بیرون کشیدم و گفتم:

- خدارو شکر فقط سن رشدت بالا رفته وگرنه همون بیشعوری هستی که همیشه بودی.

گوشیش زنگ خورد، هنوز خنده ش رو لبهاش بود لب گزید تا خنده ش رو جمع کنه و دست برد گوشی رو از جیبش بیرون کشید.

تا تماسش رو وصل کرد بدون اینکه مکث کنم از خونه بیرون اومدم ،اول یه نفس عمیق کشیدم ... وای کم بود ...باز هم نفس کشیدم ،صداش از پشت سرم

میومد که با شیطنت و رگه هایی از خنده حرف میزد:

- آها ... باشه ... نه تو بمیری دارم میام ... بابا این خانم رستمی رو بذار جلوش یکم واسش عشوه بیاد مثل بچه آدم لال میمونه جیکشم در نمیاد.

دوباره غش غش خندید و دزدگیر ماشینش رو زد .

بی توجه به صدای نحس و خنده هاش راه افتادم تا برم که ماشینش بهم نزدیک شد ... به خودم گفتم اون که تازه دزدگیر ماشینش رو زد کِی وقت کرده

بشینه کِی روشنش کنه و بهم نزدیک بشه.

- عسل ؟

صدای رامین بود ... برگشتم به سمت ماشین نگاه کردم پراید رامین بود ... از دیدنش لبخند پت و پهنی رو لبم نشست و به سمت ماشینش پرواز کردم ...

بد نبود که این آقای بیشعور و بی ادب رو هم کمی میچزوندم.

در ماشین رو باز کردم ولی قبل از نشستن سرم رو به سمت امیرسام پیچیدم ،کنار در سمت راننده ایستاده بود ، در باز شده ماشین تو دستش ثابت مونده

بود و خیره به سمتم نگاه میکرد ، پوزخندی زدم تا حرصش بیشتر از این در بیاد و با لبخند پیروزمندانه ای سوار ماشین رامین نشستم ... امیرسام که

نمیدونست رامین داددش شیریه منه که علاوه بر پسرخاله بودنش از مامانم شیر خورده و حکم داداشم رو داره ... تو دوران دوستیمون در مورد رامین

هیچوقت باهاش حرف نزده بودم چون در اصل رامین تهران نبود ... ارومیه زندگی میکرد ولی بخاطر خدمت سربازی و بعد هم کارش پاش به تهران باز شد

و کم کم یه سوئیت تو چند خیابون پایین تر از ما اجاره کرد و کاملاً بهمون نزدیک شد ...

ماشین که راه افتاد با کف دست چپم آروم پشت کمر رامین زدم و گفتم :

- چطوری ؟ از اینورا ؟

کوتاه خندید و با لبخند جز به جر صورتم رو کاوید و گفت :

- خوبم از اونورا چه خبر؟

- کدوم ورا ؟

در حال رانندگی که هنوز مسافت کوچه رو طی میکردیم، با سر به پشت سرمون اشاره کرد و گفت :

- یارو چِش بود با اون چشای بابا قوریش زل زده اینور ؟

از اینور و اونور گفتن های خودم و رامین پق زدم زیر خنده ، یکی نبود حالا منو جمع کنه ، خدا نمیکرد من دنباله یه بحث رو میگرفتم یا اینجوری

میخندیدم ، رامین با حرص نگاهم کرد و گفت :

- کوفت جمع کن نیشتو .

با خنده گفتم :

- تو میگی اینو من میگم اونور چه اینور اونوری راه انداختیم ...

آروم به حرفم خندید که کمی خنده م رو جمع کردم و گفتم :

- همسایه طبقه پایینمونه ... زیاد که شازده رو زیارتش کردی.

سری تکون داد :

- اوهوم دیدمش ... خیلی هم خوب میشناسمش، یه بی غیرت به تمام معناست.

خنده م به کل جمع شد ،کنجکاو به رامین نگاه کردم و مشتاق بودم بفهمم منظورش از این حرف چیه ؟ بی غیرت کلمه ای بود که نماد و شخصیت یک

مرد رو کامل زیر سوال میبرد و این رو هم میدونستم که هیچوقت یک مرد در مورد غیرت مرد دیگه ای بی جهت توهین نمیکنه و بهش این لقب زشت رو

بده.

چیزی نگفتم که با پیچیدن فرمون به سمت راست از کوچه‌مون کاملاً خارج شدیم و به خیابون اصلی وارد شدیم ...‌ رامین نیم‌نگاهی بهم کرد و تا دید که

خیره و منتظر دارم بهش نگاه میکنم سری کج کرد و گفت :

- الکی که نمیگمش بی غیرت ... باید ببینی دیگرون پشت سرش چی میگن ...‌ من موندم این پولدارا به چیه خودشون مینازن ؟ به پول و مال و ثروت

کلونشون ؟ به ماشین و کاخ سلطنیتیشون ؟ خاک تو سرشون کنن بگو وقتی آبرو نداشته باشی وقتی غیرت نداشته باشی پولتو میخوای بزنی تو سرت ،اینا

همش کشکه ، میشه یه مشت خیال و توهمات که عمراً بتونی باهاشون آبروی ریختتو جمع کنی.

با شوک و تعجب از حرف‌های رامین پرسیدم :

- چیشده حالا ؟ مگه چی پشت سرش میگن ؟

پوزخندی زد و با یه حس تنفر ، تنفر یعنی نهایت بیزاری نسبت به اون چیزی که میخواست در موردش حرف بزنه ، سرش رو تاسف‌وار تکون داد و گفت :

- زنش هرشب هر شب توپارتی و کوفت و زهرماره ، انقدر میخوره انقدر مست میکنه که هر کی از راه میرسه انگولکش میکنه دست دستش میکنن هیچ

هم حالیش نیست ، اینم که همش سر کاره شب که میشه میره مست و پاتیل زنیکه فلانشو از پارتی و مهمونیا جمع میکنه، من نمیفهمم مرد هم انقدر

احمق که نفهمه زنش چیکار میکنه یا کجا میره یا چه غلطی اون بیرون میکنه ؟ مگه میشه یه مرد جربزه نداشته باشه زنشو جمع کنه ؟ "با کف دستش از

حرص محکم رو گردنش کوبید و با عصبانیت گفت " بابا یه رگه یه رگ ، مگه میشه اون رگ بی صاحابات تکون نخوره ، نجنبه وقتی زنتو از تو پارتی

بیرون میکشی ؟ دِلامصب اونجا که نمیرن اَتَل توتول بازی کنن اونجایی که میره ممکنه هر اتفاقی واسش بیفته ...الاغ ...الاغ ...

رگ گردنش طوری برجسته شده بود که گفتم الان از عصبانیت یه چیزیش میشه ، خب به دَرَک که نمیتونه جمعش کنه ! این بچه چرا انقدر جوش میزنه

الان تموم روزش با این عصبانیت خراب میشه ، رامین سر مسائل ناموسی به شدت حساس بود ... بقول خودش مرد بود دیگه، مگه میشد یه مرد رو ناموس

و غیرتش تعصب نداشته باشه ؟

زدم رو بازوش و گفتم :

- خیله خب الان سکته میکنی دیوونه ولشون کن به جهنم ! اصلاً به ما چه که داری بخاطر دیگرون اعصابتو به هم میریزی ! مگه ما مسئول احمق بودن

دیگرونیم ؟

اینها‌رو به رامین‌ گفتم اما خودم هنوز تو شوک حرفها‌ش مونده بودم باورم نمیشد گلاره تا این داغون باشه ... پارتی ؟ مهمونی‌های درهم ؟ وای اگه تو

مهمونی خیلی مست بشه بعد یه نفر باهاش ... وای ... وای حتی تصورش هم مو به تن آدم سیخ میکنه این زن چرا از چیزی نمیترسه و هیچی براش مهم

نیست که باوجود تعهد به شوهر و زندگیش تو یه همچین جایی پا میذاره ؟

رامین پوزخند دیگه ای زد و با حرص گفت :

-گورباباشون لیاقتشون همینه فعلاً که خدا ریخته تو حلقشون اینا هم دارن عیش و نوششو میکنن منو تو داریم ازصبح تا شب " نگاهم کرد و لب گزید و

گفت " البته بلانسبت تو خودمو دارم مثال میزنم ،از صبح تا شب مثل سگ کارمیکنم آخرش هشتم گرو نُهمه .

خب پس بگو چرا شازده خان چرا با گلاره انقدر بحث و غرغر داره ! بیچاره حق داره زنیکه واسه عشق و حال خودش شرف واسه این بدبخت نذاشته ...

جلوی دوست و آشنا و غریبه ...‌ببین حتی رامین هم میدونه زنش مرتب تو پارتی‌هاست ... آخ اگر زن من بود هر شب یه کف گرگی میزدم توملاجش تا به

جای اون نوشیدنی و مست کردناش کم کم به دار فانی بره ... خجالت هم نمیکشه هر روز و هر شب کوفت و درد و مهمونی داره ؟ اوخ اوخ امشب رو بگو !

از داغ دلم بی حیای کله گنده ای تو دلم بهش گفتم و کیفم رو با حرص رو پاهام فشار دادم.

- ننه مریم چطوره ؟

سوال رامین باعث شد از فکر گلاره و پارتی رفتن‌هاش بیرون بیام ، رامین به مامانم نمیگفت خاله ، میگفت ننه مریم ، با اینکه مامانم از خاله کوچیکتر بود

اما اینجور صدا زدن رامین به خاطر حس شیر خوردنش از مامانم بود ، رامین می‌گفت ننه یعنی همون مادر، من اینجوری راحت‌ترم خاله رو صدا بزنم چون

برام مثل مامانمه ... هیچکدوم از ما هم با نوع صدا زدنش مشکلی نداشتیم.

نیم نگاهی به رامین انداختم و با بیرون دادن نفسی شبیه آه گفتم :

- چی بگم والا ... چند روز پیش همش آخ و ناله میکرد رفتم تو اتاقش حالا دستش رو کلیه ش بوده ها ، اما تا منو دید سریع دستشو برداشتو گفت

پیچیدم یهو کمرم رگ به رگ شد ... من نمیدونم تو کله من شاخ میدید یا گوشام خیلی دراز بودن ! میترسم رامین میترسم باز کلیه ش کار دستمون بده

اون یکیو که از دست داد واسه این یکی هم همش دست دعام که مشکلی براش پیش نیاد، باید این‌هفته ببرمش چکاپ تا خیالم راحت بشه که مشکلی

نداره.

لبهاش رو از حرص و عصبانیت چینی داد و گفت :

- ایشالا که چیزیش نیست ... مگه داروهاشو سر وقت نمیخوره ؟

- چرا چرا ... اتفاقاً هرشب خودم بالاسرشم داروهاشو بهش میدم بعد میذارم بخوابه.

سرش رو افسوس وار تکون داد و گفت :

- خدا بزرگه ... توکل به خدا ایشالا چیزی نیست خودتو نگران نکن.

زدم رو شونه ش از هول پرید و بهم نگاه کرد ، با چشمک و شیطون گفتم :

- حالا چیشد که اومدی دنبال آبجیت اول صبحی ؟ راه گم کردی طرف !

نگاهش برق شیطنت گرفت و لبخند شیطونی زد ، خجول وار دستش رو لابه لای موهاش برد و با گزیدن لبش یه جورایی از جوابم فرار میکرد ، کم نیوردم

ودوباره محکم رو بازوش زدم و گفتم :

- لباتو واسه من کج و کوله نکن بگو اینبار میخوای چه خِنگی بزنی ؟

با شیطنت و شرم خاصی لبخند زد و نگاهش رو مستقیم به رو به رو دوخت ، آروم و خفه شده گفت :

- احتمالاً یه چند روزی میخوام با دوستام برم شمال ...

سریع بین حرفش پریدم و گفتم :

- دوستات یا دوستت ؟

نگاهم کرد با شرم دوباره لب گزید و گفت :

- نه بابا مرجانِ بیچاره که نمیتونه بیاد چه جوری یه گُردان آدمو دور بزنه بخواد بیاد همراه من ، اونم شمال ؟

دست به سینه شدم و به بیرون نگاه کردم و با تمسخر و لبخند گفتم :

- والله اگه توئی یه راهی براش گیر میاری که یه گردان که چه عرض کنم یه ملتو دور بزنه بیاد باهات!

دیگه بحث رو کش نداد آخه من میدونستم که با مرجان دوست دختر جون جونش میخواد بره ...‌ مرجان دانشجوی شیراز بود و یک سالی میشد که با

رامین دوست شده بود ... از رامین خیالم راحت بود که قصدش ازدواجه حتی یه جورایی به گوش برادر مرجان هم غیر مستقیم رسونده بود ولی نیت

مرجان رو نمیدونستم که هدفش فقط دوستیه یا به ازدواج با رامین هم فکر میکنه!

کنار شرکت جایی که کار میکردم نگه داشت ، نگاهش کردم و با لبخند گفتم :

- همیشه از اینکارا بکن ... چیزی ازت کم نمیشه باور کن کلی دعات میکنم که شمال بهت خوش بگذره.

بلند خندید و با خنده نوک دماغم رو کشید و گفت :

- خوش میگذره عزیزم تو نگران نباش.

- کجا میبریش حالا ؟

آرنج دستش رو، رو فرمون گذاشت و به سمتم کمی پیچید، میدونستم از سوال و جواب کردن متنفره ولی منم هر کس نبودم باید هر طور شده جوابم رو

میداد ... با کمی خجالت گفت :

- ویلای دوستمو گرفتم‌.

دوست نداشتم اینو بهش بگم که هنوز هیچ کاری نکرده تو ذوقش بخوره و بخاطر گفتن حرف‌هاش به من پشیمون بشه ولی خب واقعیت بود و گفتن

واقعیت همیشه تلخی داشت.

- نمیترسی یه مسافت دور میخوای ببریش ؟ خدایی نکرده زبونم لال همه جوانبو در نظر گرفتی اگه اتفاقی بیفته خونوادش چی ؟

لبش رو زیر لپش فرو برد و چند ثانیه خیره نگاهم کرد و بعد با حرص ملموس و با چاشنی از اخم گفت :

- نترسون دیگه بچه پرو ... اون خودش کلی ترسیده به زور آرومش کردم ؛ خدا خودش هوای عاشقارو داره.

فهمیدم حرف حساب زدن تو سر رامین فرو نمیره چون این حرف فقط از زبون یه احمق همیشه گفته میشه ، خدا که نمیگه تو ناعقلی کن و بعد بیا بگو

"نوکرتم تو از اون بالا هوامو داشته باش"

شونه ای بالا دادم و گفتم :

- به نظرم کارتون احمقانه ست ولی خب صلاح مملکت خویش خسروان دانند.

با ابروهاش به بیرون اشاره کرد و گفت :

- نمیخوای بری سر کارت ؟فکر کنم خیلی دیرت شده ها ؟ مهندسا هم این ساعت سر کار نمیرن که خانم خانما عشقی میری !

باچشم غره غلیظی نگاهش کردم و دستم رو به سمت دستگیره در بردم و گفتم :

- مواظب خودتون باشین ... راستی نگفتی چند روز میمونین ؟

- به احتمال زیاد دو سه روز.

سری تکون دادم :

- چی به خونوادش میگه ؟

عاصی چشمهاش رو پیچ و تابی داد و به سقف ماشین نگاه کرد و گفت :

- چه میدونم حالا .. چه سوال جوابی راه انداختی ... گفته یه تحقیق مهم داره باید بره کار گروهی با بقیه هم کلاسیاش انجام بده، یه چیزی گفته که

حتماً شک نکنن دیگه.

باز هم سرم رو تکون دادم و پوزخندی درباب تمسخر زدم، در ماشین روباز کردم و پیاده شدم ، قبل از اینکه در رو ببندم صدام زد ، سرم رو از شیشه خم

کردم که گفت :

- مواظب خودتو و ننه مریم باش ... من زود میام هر چی شد بهم زنگ بزن عزیزم .

سری تکون دادم و گفتم :

- باشه خیال راحت ... توبیشتر نگران خودت باش ... بهر حال امیدوارم بهتون خوش بگذره .

لبخند پت و پهنی زد و بوسی برام فرستاد و گفت :

- چاکرتم به مولا .

در ماشینش رو با حرص بستم و به سمت شرکت رفتم .

حسابدار یه شرکت خصوصی بودم ..‌. بعد از فوت بابا دوسالی میشد که تو این شرکت مشغول به کار شدم ،خونه قبلیمون رو به خاطر بدهی‌های بابا

فروختیم ، بابام دیابت داشت و اون چند ماهی که بخاطر شکایت شریکش به زندان افتاده بود همون چند ماه بلای جونمون شدن، با فروختن خونه

تونستیم بدهیش رو تسویه کنیم ولی بعد از آزادیش بخاطر پیشرفت کردن بیماریش چند ماه بیشتر زنده نموند و فوت کرد ... چه روزهای سختی رو در

نبود بابا پشت سر گذاشتیم ، یه مدت خونه عموم اجاره نشین بودیم ولی اخلاق و رفتارهای زن عموم یه جوری بود که مامان نتونست بیشتر از دو سه ماه

پیششون دووم بیاره با باقیمونده پولمون همین طبقه بالا خونه امیرسام رو اجاره کردیم البته اونموقع امیرسامی نبود نفهمیدم چه جوری شد که فهمید

من طلاق گرفتم و خونه مون جابجا شده و همه چیز با هم متحد شدن که این آقای بیشعور طبقه پایین خونه مون رو اجازه کنه و بشه همسایه نزدیک و

فضولمون.

تا پام رو تو شرکت گذاشتم ، آقای نوری مسئول آبدارچیه شرکت سریع به سمتم پاتند کردو گفت :

- سلام خانوم فروزش چه خوب شد بالاخره اومدین ؟

مرد میان سال و مهربونی بود و خیلی خیلی هم خوش برخورد، بر عکس اون اخلاق زشت و مزخزف مدیر شرکتم این آقا همیشه لبخند به لب داشت و

متین بود، اما امروز علناً بهم تیکه انداخت که یه کار خیلی پیش اومده و من دیر به شرکت اومدم.

با لبخند سلام کردم و گفتم :

- خوبم شما چطورین ؟ خیره اول صبحی ؟ حالا دیگه تیکه میندازین ؟

مطمئن بودم اون نجومیه بی اعصاب بازم احضارم کرده چون آخرین لیست حساب کتابهارو دیروز قبل از رفتن بهش تحویل دادم و رفتم، همیشه لابه لای

حساب کتاب‌هام یه چیزی در میاره که بتونه باهاش خون آدم رو کثیف کنه و بگه " تو کار کردنت خیلی ضعیفی بیشتر دقت کن "

از اون مردهای سیاست‌مدار بود ، از اونهایی که با وجود جوون بودنش خیلی راحت میتونست گلیمش رو از آب بیرون بکشه و یا با یک نگاه جزئی به آدم

میتونست بفهمه چند مرده حلاجی.

نوری سریع و با خجالت گفت :

- من غلط بکنم تیکه بندازم خانم فروزش راستش این آقای ...

- حتماً نجومی گفته اومدم سریع برم تو اتاقش ؟

با لبخند آرومی سرش رو به تائید تکون داد.

- اخلاقش چطوریه امروز ؟ طبق معمول نجومی ؟

نوری پق زد زیر خنده و مودبانه گفت :

- چی بگم والا همونطور نجومی ... صبح رو آقای عسکری یه عربده ای کشید من به جای اون خودمو تو هفت تا سوراخ قایم کردم تا گفت به فروزش بگو

بیاد تو اتاقم جرات نکردم بگم هنوز نیومدین.

با حرص و کمی ترس زیر لب گفتم :

- ای بخشکی شانس پس گاوم زاییده ... مرده شورتو ببرن که اخلاقتم مثل فامیلت از گندی نجومیه نجومیه.

نوری ریز خندید و گفت :

- برو باباجون ... برو ببین چی میگه تا بیشتر صداش در نیومده منم یه چایی میارم میام.

رفتم قسمت اتاق مدیرت ، خانم نیکویی منشیه شرکت تا منو دید سر تکون داد و گفت :

- بدو فروزش بدو که حلقش آمپر زده بالا یه جوری اعصابش خرابه نمیشه اصلاً باهاش حرف زد.

خندیدم و گفتم :

- خدا به دادم برسه پس شهیدم امروز.

جفتمون خندیدیم نیکویی گفت :

- شک نکن جنازه ای.

باز هم خندیدم و آروم یه تقه به در زدم که با صدای عصبی و بلندی گفت :

- بیا تو.

در اتاق رو باز کردم، اولین نگاهم جایگاهش بود که پشت میز نشسته و چند تا برگه رو زیرو میکرد و عصبی ریز لب یه چیز‌هایی میگفت.

در رو بستم و آهسته سلام کردم.

برگه هارو عصبی رو میز پرت کرد و به صندلیش تکیه داد ،نگاهش تیز بود ، انگار مثل یه خنجر آروم آروم داخل تنت نفوذ میکرد و با خشمش که شبیه یه

زلزله ده ریشتریه تو رو تو کام خودش فرو میبرد.

با تمسخر دست زد و با نیشخند گفت :

- آفرین ... آفرین واقعاً باید به داشتن یه همچین کارمندای خلاق و ماهری مثل شما افتخار کرد.

طعنه کلامش واضح بود ، باز چه اشتباهی کردم که این مردک زبون سه متری سرم هوار شده ؟ سعی کردم با آرامش حرف بزنم آروم و مودبانه گفتم :

- مشکلی پیش اومده آقای نجومی ؟

با تمسخر لب کج کرد و گفت :

- مشکل ؟ خیر چه مشکلی ؟ ظاهراً مشکل منم که هنوز نفهمیدم نقش بوق رو دارم تو این شرکت ، میخواین من پاشم شما بیای بشینی به جای من

مدیریت کنی ؟

گیج و منگ گفتم :

- ببخشید من نمیفهمم ...

ولوم حنجره طلائیش رو بالا برد و باعصبانیت رو میز کوبید و گفت :

- خانم فروزش صد دفعه گفتم میخوای بری عروسی ، یا مهمونی یا خونه خاله و عمت این حساب کتابای جامونده رو جمع نبند که یه اشتباه توش

بندازی که من هزارو پونصدبار واسه شریک پفیوزم توضیح بدم اشتباه شده !

وای ... خاک تو سرت کنن عسل، به معنای واقعی خِنگ زدی ، بعد دوسال هنوز نتونستی این حساب کتابهارو درست جمع بزنی که دهن غاره این مردک

بسته بمونه ؟ آخ همش تقصیر امیرسامِ خدا لعنتش کنه این چند روز انقدر مشغله ذهنی برام درست کرده که نتونستم درست رو کارم تمرکز کنم .

با تته پته و لکنت گفتم :

- عذر میخوام آقای نجومی من تموم سعیم رو کردم که مشکلی پیش نیاد نمیدونم چی شده که ...

پرونده حساب‌هارو پرت رو میز و با لحن عصبی ای گفت :

- ببر درستشون کن ... امروز تو شرکت میمونین تا تموم این حسابا تکمیل بشه.

- من بخوام دوباره این همه حساب رو جمع بندی کنم که تا شب طول میکشه!

با عصبانیت و جدیت گفت :

- طول بکشه خانم، مگه من سر گردنه نشستم که شما بخاطر عروسیه خاله و مهمونی یه صفر اضافه میندازی تو این برگه ها که من از جیب خودم بردارم

سهم و سود و سرمایه رو بریزم تو حلق شریکم ؟

حرف حساب میزد دیگه منم باید خفه خون میگرفتم و اطاعت امر میکردم ... دستش رو به پیشونیش گرفت و با اعصاب متشنجی گفت :

- برید خانم برید اینارو درست کنین ... دیگه انقدرم دیر سر کارتون نیاین.

- بله چشم.

باسری افکنده به زیر به سمت میزش رفتم و پرونده رو از رو میز برداشتم ، لحظه آخر نگاهم با نگاهش تلاقی خورد، دستش رو به پیشونیش گرفته بود اما

چشم‌های وحشیش یه جوری خاص بهم‌ نگاه میکرد که شرمش تا عمق استخونم رو لرزوند و به آرومی از اتاقش بیرون اومدم.

از اتاقش که خواستم بیرون بیام نوری تازه با سینیه چایی داخل اومد ،کنار در آروم ازم پرسید :

- داری میری ؟ من تازی چایی آوردم !

با عصبانیت شدیدی آهسته گفتم :

- ببر بده به خودش بخوره که از بس داد زده حلقش خشک شده ، یه قهوه غلیظ برام بیار آقای نوری سرم داره میترکه.

نوری آروم گفت :

- اوخ اوخ اوخ از رنگ و روت معلومه چی شده ...

- اونجا چه خبره ؟ " با حرص مشتم رو سفت کردم که دوباره رساتر گفت " آقای نوری خانم فروزش همینجوریش هم دیر اومده شما بیشتر از این دیگه

وقتشو نگیر.

احمق همش با طعنه و کنایه حرف میزد ؛ حالا تا خودِ شب میخواد تو این شرکت و بین بقیه کارمندها دوره بیفته و بگه فروزش دیر اومده کسی یک کلمه

هم باهاش حرف نزنه تا به کارهاش برسه.

در اتاق روبیشتر باز کردم تا هر چه سریعتر از اتاقش بیرون برم ، نوری کمی کنار رفت تا راه برای عبورم باز بشه با حرص بیشعور کشداری گفتم که شک

نداشتم نجومی هم شنید ، صدای ببخشید گفتن نوری پوزخند به لبم آورد و در رو محکم بستم.

- اوه اوه شک ندارم عسل دهنتو سرویس کرده آره ؟

نیکویی با شوخی و مسخره اینو گفت و هِروکِر به قیافه عصبیم خندید.

با حرص بهش نگاه کردم و گفتم :

- زهرمار ... به خودت بخند میمون ... اول صبحی این بیشرف روزمو گند زد تو دیگه نخند که داغ اینو به تو میریزما ... میگه باید تا شب بمونی تو شرکت

این همه حسابو جمع بزنی ...آخ دلم میخواست گلوشو بگیرم خفش کنم تا شبیه خروس قدقد کنه.

نیکویی در حالیکه با صدای بلند و از ته دل میخندید گفت :

- وای عسل به جون مامانم قیافت شبیه شخصیت این برنامه کودکا شده که از عصبانیت قرمز میشن و از تو سرو گوشاشون دود میاد بیرون.

این اسکول هم داره منو مسخره میکنه ! داشتم از عصبانیت منفجر میشدم ، قدرت پتانسیلم در حدی بود که نیکویی رو مثل رخت بشورم و خیلی تمیز به

بند آویزونش کنم ولی حیف که این پرونده قطور باید تا شب حاضر و آماده رو میز این میرغضب قرار میگرفت و فرصت تجزیه نیکویی رو نداشتم.

رفتم تو اتاق و تا خود شب بکوب رو حساب کتاب‌ها کار کردم ، حتی ناهارم رو ساعت سه بعدازظهر خوردم اون هم به زور غرغر کردن نوری که هر پنج

دقیقه یک بار میومد و میگفت " بخور بابا آقای نجومی هی سفارش میکنه برو به فروزش بگو ناهارشو بخوره حالا بعد ادامه کارشو انجام بده "

به مامان خبر داده بودم که امشب دیر میرم خونه، حس میکردم زمان زیادی رو پشت میزم گذروندم چون به طور مرموذی شرکت تو سکوت عجیبی به

سر میبرد نمیدونم ساعت چند بود ، عادت به بستن ساعت مچی نداشتم ، کیفم رو از زیر میز بالا آوردم تا با چک کردن گوشیم بفهمم ساعت چنده که

آقای میرغضب در اتاقم رو باز کرد و از لای در آروم پرسید :

- تموم نشد خانم فروزش؟

با نفرت بهش نگاه کردم و با خستگیه زیادی گفتم :

- بله تازه تموم شد، میتونین بازم چک کنین اگه مشکلی داشت کاملش میکنم بعد میرم.

کامل وارد اتاق شد و با پوزخند غلیظی به سمت میزم اومد.

نفهمیدم اون پوزخند مسخره ش برای چیه ؟ پرونده رو بستم و جلوش روی میز گذاشتم تا بعد از چک کردن اون پوزخندش رو جمع کنه و دهن

گشادش رو ببنده ... پوزخند به لب بهم نگاهی کرد و نگاه جزئی به صفحات و رقم کامل شده حساب ها انداخت و با لحن منظور داری گفت :

- اگه مشکلی هم داشته باشن ظاهراً یه روز دیگه وقت میبرن، میدونین ساعت چنده ؟

عوضی جای تشکرش باز هم بهم تیکه انداخت ‌... بیشعور ... با نفرت و سریع گفتم :

- خیر.

از سریع و شاکی بودن جوابم ابرویی بالا داد و نیم نگاهی بهم انداخت :

- اگه ساعتو چک میکردی فکر کنم زودتر از این کاراتو پیش میبردی ! ساعت از ده شب گذشته خانم.

اصلاً جا و مکان از یادم رفت من هیچوقت تا این موقع شب بیرون از خونه نبودم ،انقدر تو شوک ساعت بودم که با کف دست رو پیشونیم زدم و گفتم :

- وای بیچاره مامانم الان کلی دلنگرونه ... خاک تو سرم کنن .

سریع گوشی رو از تو کیفم در آوردم چک کردم ۶ تا تماس بی پاسخ از خونه داشتم و ۳ تا تماس ناشناس تو همون ساعت‌، به شماره ناشناس نگاه کردم و

به این فکر کردم که کیه و این وقت شب چه کار مهمی با من داشته که سه بار بهم زنگ زده ؟

- کسی به جز منو شما تو شرکت نیست.

سریع سرم رو بالا گرفتم و گفتم :

- جان ؟

باز هم با ابروی بالا رفته نگاهم کرد ... از خستگی و فکر مامان و این تماس ناشناس و بیرون موندنم تا این موقع از شب اصلاً نا نداشتم بخاطر همین به

قسمت گاگولیتم اضافه شده بود که تو این شرایط هاگیر واگیر و درهم من جونم رو پیش کش این اعلیحضرت میکردم.

خودش فهمید که زیاد حس خوبی ندارم که تا الان بیرون موندم و خیلی خیلی هم خسته م چون سریع پرونده رو بست و با کمی ملایمت گفت :

-درست شد خداروشکر مشکلی نداشته چون در غیر اینصورت دوباره فردا باید تا همین موقع تو شرکت میموندین ...‌ بیاین بریم من میرسونمتون.

با اخم غلیظی وسایلم رو تو کیف جادادم و گفتم :

- نه ممنون ... خودم با آژانس میرم.

با سری بالا داده که انگار داره از افق به آدم نگاه میکنه کمی با سکوت نگاهم کرد و بعد خیلی دستوری و محکم گفت :

- با خونوادتون تماس بگیرین که بیشتر از این نگران نشن بکین که دارین راه میفتین ،تا من درارو قفل میکنم شما هم وسایلتون جمع کنین بیاین پایین.

از اتاقم بیرون رفت ، دندون هام رو از عصبانیت رو هم کلید کرده بودم و تموم خشم و عصبانیتم رو سر وسایل و جمع کردنشون به کار بردم اما همه چیز

به جایی ختم شد که روی صندلی کنارش تو ماشین جا گرفتم.

به سمت خونمون ماشین رو به حرکت در آورد ، مرد مغرور و کم حرفی بنظر میومد البته در مورد هم نشینی غیر از محیط کاری ، چون تو شرکت خدا

نمیکرد مشکلی پیش بیاد، چنان عربده هایی میکشید که انگار همه ما خدمتکارهای این آقازاده خود شیفته هستیم ... تموم حرفهاش تو ماشین بیشتر در

مورد اوضاع کاری و شرکت بود و البته چند تا سوال کوتاه در مورد خونواده و چه جوری فوت کردن بابام هم ازم پرسید که خیلی کوتاه جوابش رو دادم .

گوشیم باز هم زنگ خورد تو دستم بود نگاهی به صفحه ش کردم همون شماره ناشناس بود ، احتمال میدادم یکی از فامیل یا از دوستام باشه که شماره

ش رو عوض کرده و کار مهمی باهام داره ،خیلی خونسرد و عادی آیکون تماس رو وصل کردم که صدای عصبیه مردی چشمهام رو از حد ممکن گشاد کرد

و چهره م تو حالت بهت و تعجب غرق شد.

- معلوم هست کجایی الاغ ساعت یازده شبه این پیرزن بدبختو هم زاه به راه کردی ؟ کدوم گوری موندی تا الان ؟

صداش بیش از حد شبیه امیر سام پرو نبود ؟ به مامان پنجاه‌و دو ساله من میگفت پیرزن ؟ این شماره منو از کجا آورده ؟ اصلاً این‌ها به کنار اون تیکه اول

الاغ گفتنش با من بود ؟! آخ من یه حالی ازت بگیرم امیر سام یه الاغی نشونت بدم که هر وقت الاغ دیدی خودت شبیهشون عرعر کنی !

- مشکلی پیش اومده ؟

فکر کنم از عصبانیت شبیه کوه آتشفشان شده بودم که نجومی هم با تعجب این سوال رو ازم پرسید.

نجومی میدونست من یه زن مجرد و طلاق گرفته م ،برای اینکه به تماس و رفتارم مشکوک نشه خیلی آروم و ملایم تو گوشی به امیر سام گفتم :