رمان اولین مرگ به قلم مبینا حاج سعید

ژانر : #پلیسی #عاشقانه

خلاصه :

سرگرد ماهر سازمان نیروی انتظامی، با یک تصادف غیر عمد می‌میرد؛ البته این چیزیست که بقیه از آن خبر دارند، در حالی که مسئله پیچیده‌تر است!

سرگرد مُرده‌ی دیروز، تبدیل به رئیس باند امروز شده است که هدفی مهم دارد اما...

مقدمه:

مبهوت از جمعیت رو به رویم، چشمانم را بسته بودم و تظاهر به مردن می‌کردم؛ در حالی که روحم از آن لحظه به بعد، مُرد! اولین صحنه‌، اولین مرگ روح من! صحنه‌ها پشت صحنه‌ها، دروغ‌ها پشت دروغ‌ها، گلوله‌ها پشت گلوله‌ها! احساسات مرده، هرگز زنده نمی‌شوند. احساس که بمیرد، روح دمیده شده‌ی خدا در وجودت هم برای ابدیت چشم‌ می‌بندد اما...

ناگه در رگ‌ احساسی که مرده بود، خون جریان گرفت. نوری پشت پلک‌هایم را روشن کرد. خنده‌های مستانه‌ای در گوش‌هایم زنگ می‌خوردند؛ دیگر صدای گلوله و فریادهای از سر خشم شنیده نمی‌شد...

و تمام! احساس‌های دفن شده‌ام، از خاک رطوبت‌ خورده‌‌ از اشک‌هایم بیرون زدند!

پارت اول

«کیانا شهریار»

نعره‌ای از عصبانیت زدم و هر چیزی رو که روی میز بود، پرت کردم. قفسه سینم از شدت عصبانیت تند- تند بالا و پایین می‌شد. دلم می‌خواست خفه‌اش کنم!

مشتم رو روی میز کوبیدم و به سمت جلو خم شدم. چشم‌هام رو بهش دوختم و غریدم:

- گفتم بهت یا نگفتم که دور کیوان رو یه خط قرمز پررنگ بکش؟!

سرش رو تند- تند و با ترس تکون داد.

چشم‌هام رو بستم تا تمرکز کنم و دهنش رو خورد نکنم!

- پس لامصب چرا داشتی گند می‌زدی به همه چیز؟! مگه نگفتم دور کیوان و هر چیزی که به کیوان وصل میشه رو خط بکش یا حداقل تا پایان این بازی؟! دختره‌ی احمق، نزدیک بود همه بفهمن چه خبره!

با ترس بهم نگاه می‌کرد. اعصابم به هم ریخته بود. خوبه خودش از همه چیز خبر داره و می‌دونه تو چه موقعیت حساسی هستیم!

دستم رو به سرم گرفتم و به میز تکیه دادم. چشم‌هام و شقیقه‌هام فجیح درد می‌کردن و دوست داشتم حرصم رو خالی کنم و کی بهتر از نیاز رو با روم؟

لب زدم:

- برو بیرون نیاز؛ برو بیرون که الان هر چی حرص دارم سر تو خالی می‌کنم!

بلند شد اما قبل از این‌که بره، گفت:

- شرمنده‌ام رفیق، شرمنده‌ام!

از در اتاق بیرون زد و من به در بسته نگاه کردم. پوفی کشیدم و به سقف خیره شدم. نمی‌دونستم چه غلطی کنم! شریف عوضی همین‌طور پشت سر هم گروهک‌های کوچیک تاسیس می‌کرد تا باند دومش رو افتتاح کنه؛ در صورتی که ما هیچ مدرک دقیق و مورد قبولی از باند اصلی نداشتیم!

دیگه کم آورده بودم ولی دلیل نمی‌شد که تسلیم بشم. من به همه قول دادم از این امتحان سخت سر بلند بیرون بیام وگرنه وعده‌ی مرگ به خودم دادم؛ پس یا موفقیت یا مرگ!

موهام رو محکم تر با کش بستم و با قدم‌های مطمئن سمت موتورم رفتم. دست‌کش های مشکیم رو دستم کردم و پشت موتورم نشستم. این موتور مشکی عشق من بود! از همون بچگی عشق موتور سواری داشتم و بابا و آبتین هم یادم دادن. دلم براشون تنگ شده! خیلی وقت هم هست نتونستم سر خاک مامان برم و تا اطلاع ثانوی هم نمی‌تونم.

نشستم. با این که پام سخت به زمین می‌رسید اما می‌تونستم کنترلش کنم. با سرعت از پارکینگ خارج شدم. عمارت پشت سرم کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر میشد. موهام تو هوا موج گرفته بودن و باعث می‌شدن یکم حس خوب بگیرم.

امروز حتما باید با سرهنگ ارتباط برقرار کنم و بهش اطلاع بدم؛ هر چند مطمئن بودم سیاوش زودتر از من به سرهنگ گزارش داده ولی اکثر اطلاعات دست من بود چون همیشه من توی مهمونی‌ها شرکت می‌کردم و با افراد اون باند، باندهای دیگه و نیروهای اصلی سر و کار داشتم.

توی دور برگردون چرخیدم و به سمت عمارت رفتم.

به سمت دست‌شویی رفتم و در رو قفل کردم. شیر آب رو باز کردم تا کسی صدام رو نشنوه.

سریع تماس رو برقرار کردم.

- سلام.

- سلام دخترم. خبر جدید؟

لبم رو گزیدم، دستم رو به شقیقه‌هام گرفتم و تمرکز کردم.

- بله، از باند چشم سرخ و اژدهای سفید خبرهای جدید رسیده.

- چیشده؟

با حرص لب باز کردم.

- شریف داره گروهک‌های کوچیک‌تر تاسیس می‌کنه و می‌خواد باند دومش که انگار اسمش خون مشکی هست رو راه بندازه. اژدهای سفید هم نیروهای جدید و تازه نفس آورده. انگار تونستن از مرحله‌های سخت آزمون موندگاری توی باند عبور کنن. بچه‌ها خبر رسوندن زدن جلیل و خلیل رو ناکار کردن.

- نباید بزارید باند خون مشکی رو راه بندازه! گروهک‌ها رو دونه به دونه سر به نیست کنید! نقشه‌ی دست‌گیری هر گروه رو با مشخصات اون گروه برای سیاوش می‌فرستم. حواستون هم به نیروهای جدید باشه. احتمالا برای یه کار خاصی توی باند آوردنشون.

با اخم و جدیت گفتم:

- بله قربان! فعلا خداحافظ.

- مواظب خودت باش دخترم! خدانگهدار.

سرهنگ رفیعی مرد خیلی خوبی بود. مثل بابا عاشقش بودم و از این که من رو دخترم خطاب می‌کرد، غرق لذت می‌شدم.

پس باید گروهک‌ها رو دونه به دونه به سمت پایین بکشیم. لبخند شیطانی‌ای زدم. اصلا تخصص من توی سر به نیست کردن بود!

از دست‌شویی بیرون اومدم و به سمت طبقه بالا که مخصوص سیاوش بود، رفتم.

در زدم.

- بیا تو!

در رو باز کردم که دیدم روی تخت نشسته و با لب‌تاپ تند- تند یه چیزی تایپ می‌کنه. سمتش رفتم.

با ابروی بالا رفته گفتم:

- دستور جدید رو شنیدی؟

بی‌اهمیت سری به نشونه‌ی نه تکون داد که پوفی کشیدم و با یه حرکت لب‌تاپ رو از دستش کشیدم.

با اخم گفت:

- عع، بدش به من!

جدی گفتم:

- دستور بعدی رو نشنیدی؟! باید زودتر دست به کار بشیم؛ اون‌وقت معلوم نیست تو این ماسماسک چه... چیکار می‌کنی!

عصبی بهم زل زد و گفت:

- رایان بود. داشت برنامه‌های مهمونی فردا رو آماده می‌کرد.

لب‌تاپ رو توی بغلش پرت کردم.

- مهم اینا نیستن؛ مهم دستور سرهنگه.

با حرص گفت:

- الان یکی می‌شنوه احمق!

پوفی کشیدم. اصولا آدم بی‌خیالی‌ام و از همچین توهین‌هایی عصبی نمیشم ولی کافیه عصبی بشم! سیاوش هم می‌دونه و سعی می‌کنه پرش به پرم نگیره ولی خب اون هم اصولا آدم عصبی‌ای هست و کنترل زیادی روی زبونش و حرکت دستش نداره. یهو به خودت میای و می‌بینی قطع نخاع شدی!

روی مبل رو به روی تختش نشستم و ریلکس پای چپم رو روی پای راستم انداختم.

- کسی نمی‌شنوه؛ اگر هم شنید...

شصتم رو زیر گلوم کشیدم و خندیدم. سری با تاسف تکون داد و مشغول تایپ شد.

- خب حالا دستور چیه؟

جدی شدم. به سمت جلو خم شدم و دست‌هام رو روی پاهام گذاشتم. لبخند شیطونی روی لبم نشست و گفتم:

- پایین کشیدن تمام گروهک‌هایی که شریف تازه تشکیل داده. باید همشون رو تحویل سازمان بدیم! قدم بعدی رو هم شب بهت میگم.

مثل من لبخند شیطونی زد و به ادامه‌ی کارش پرداخت. بیشتر نشستن رو جایز ندونستم و از اتاق بیرون زدم. پله‌ها رو پایین رفتم و به سمت اتاق خودم قدم برداشتم.

به زودی همه چیز شروع میشه. تازه اول راهیم!

تخصص سیاوش توی آی‌تی بود و اطلاعات‌های کامپیوتری باند‌ها رو سرقت می‌کرد. بیشتر کارهای عملی و نشست و برخاست با باندهای مختلف و همچنین شریف، جزو کارهای من بود. اطلاعات جمع می‌کردم، به سرهنگ می‌رسوندم و قدم بعدی رو دریافت می‌کردم. سیاوش بین همه به عنوان دست راست من شناخته شده بود. نیاز افراد جذب می‌کرد. توی پارک‌ها و مکان‌های شلوغ می‌نشست و ادای دختر‌های شکست عشقی خورده رو در می‌آورد تا دخترها رو سمت خودش جذب کنه و وارد باند کنه.

اینجوری نجاتشون می‌داد و از لجن بیرونشون می‌کشوند. اون‌ها که‌ خلاف‌کار واقعی ندیده بودن و نمی‌دونستن خلاف‌کارها ممکنه تا چه حد بی‌وجدان باشن، فکر می‌کردن اومدن توی یه باند و قراره خفن بشن و از اون زندگی فلاکت‌بار خلاص بشن اما در اصل ما بودیم که از نابودی نجاتشون می‌دادیم!

لباس‌هایی که برای مهمونی آماده کرده بودم رو پوشیدم. یه لباس مشکی بلند که از شونه‌هاش تا روی مچ دستم حالت تور داشت و روشون قلب و پروانه‌ی مشکی کار شده بود.

یه آرایش ملایم مشکی هم روی صورتم نشوندم. حوصله آرایشگر و این چرت و پرت‌ها رو نداشتم. اسلحه‌ام رو از توی کشو برداشتم؛ اسلحه‌ی خاص و نقره‌ای خودم!

با پوزخند توی یه جایی از لباس بلندم که معلوم نباشه، جا ساز کردم. در اتاق رو باز کردم و با آرامش از پله‌ها پایین اومدم. چشم‌هام رو گردوندم. بقیه با دیدن من ساکت شدن و اکثرا بلند شدن.

نیاز از بین جمعیت خودش رو بهم رسوند و همقدمم گفت:

- بسته‌ی پستی به دست صاحبش رسید. راضی بود.

سری تکون دادم. در حالی که کنار هم به سمت به میز بزرگ وسط سالن می‌رفتیم، گفتم:

- دست‌مزد پستچی یادت نره!

چیزی نگفت و با همون سرعتی که اومده بود، با همون سرعت هم غیب شد.

ابرویی بالا انداختم و چیزی نگفتم. به تمام کسایی که دور میز بزرگ وسط سالن نشسته بودن، دست دادم.

هفت تا مرد و چهار تا زن بودن.

چلسی گفت:

- خوش‌حالیم که تونستیم با شما ملاقات کنیم.

ابرویی بالا انداختم و تنها گفتم:

- ممنون!

معلومه که خوش‌حاله. از آمریکا کوبیدن، به دبی اومدن؛ فقط برای این‌که شراکت با من رو امتحان کنن اما... حیف که نمی‌دونن دارن خودشون رو تو چاه پرت می‌کنن!

تمام مدت با پوزخند به حرف‌هاشون گوش می‌دادم. وقتی صحبت‌های متفرقه‌اشون تموم شد، به آدریان اشاره زدم که کیف‌ها رو بیاره. آدریان کیف رو دست آدام داد. بعد از این‌که کمی در کیف رو باز و چکش کرد، گفت:

- اوم... خوبه! امروز پولتون می‌رسه.

ابروی بالا انداختم و گفتم:

- فکر می‌کنم گفته بودم که هر وقت محموله به دستتون رسید باید پول آماده باشه!

هول‌زده نگاهی به بقیه انداخت و گفت:

- و... ولی کسی که باهامون صحبت کرد همچین چیزی نگفت.

چند ثانیه با نگاهم به عمق مغزش نفوذ کردم. پوفی کشیدم. حیف که ذهن خوانی بلد نیستم وگرنه چه حالی می‌داد!

سرم رو به سمت چپ و راست تکون دادم و گفتم:

- باشه. تا آخر امروز پول‌ها باید به دست آدریان برسن؛ اگه نرسیدن...

با پوزخند ادامه دادم:

- می‌تونید از موردهای قبلی یه اطلاعی راجب من بگیرید. فکر نکنید می‌تونید من رو گول بزنید! من راهی رو که شما میاین، خیلی وقته طی کردم!

به سمت جلو خم شدم و گفتم:

- یه حرکت اشتباه از شما، یه حرکت کیش و مات از من!

چهره‌هاشون بهت‌زده بود. این احمق‌ها خلاف کردن رو توی خوش گذرونی می‌دیدن؛ اصلا نمی‌دونستن خلافکارهای واقعی چیکار می‌کنن!

از جام بلند شدم و میز رو ترک کردم. آدریان، رایان و نیاز هم با من و سیاوش وارد باند شدن. الان تقریبا سه سال از روزی که این باند رو افتتاح کردیم می‌گذره. سه ساله که نتونستم خونوادم رو ببینم. دلم خیلی براشون تنگ شده!

کنار نیاز و سیاوش روی صندلی نشستم. سیاوش مثل همیشه لب تاپش جلوش بود و تند- تند تایپ می‌کرد. هیچ‌وقت نتونستم بفهمم با اون لب‌تاپ لعنتی چیکار می‌کنه!

با زنگ خوردن گوشی‌ای که توی گوشم گذاشته بودم، تماس رو با دکمه‌ی پشتش فعال وصل کردم. صدای سرگرد نجفی رو شنیدم.

- سرگرد یه نفر داره سعی می‌کنه وارد انبار بشه!

با بهت سمت سیاوش برگشتم که سرش رو بلند کرد. لب باز کرد و گفت:

- یکی داره میره تو انبار!

آب دهنم رو قورت دادم و گفتم:

- الان رسیدگی می‌کنم.

زیر لب گفتم:

- آدریان! آدریان، فوریه؛ جواب بده!

کمی بعد صداش رو شنیدم.

- چیشده؟

در حالی که سمت حیاط پا تند می‌کردم، گفتم:

- یه نفر داره میره تو انبار. مگه اون خراب شده نگهبان نداره؟!

- الان خودم میرم.

در رو باز کردم، پله‌ها رو طی کردم و چیزی نگفتم. به انبار رسیدم. یه نفر که سر تا پا مشکی بود، داشت روی قفل در کار می‌کرد و محافظ‌ها هم بیهوش، روی زمین افتاده بودن.

استعدادش رو تشویق کردم. اون همه هرکول رو توی سه سوت و جوری که کسی نفهمیده بیهوش کرده؛ استعداده دیگه!

تک‌خندی زدم و با آرانجم به گردنش کوبیدم و هم‌زمان با پام به پشت ساق پاش ضربه زدم و دستش رو به سمت پشت چرخوندم که گیم آور شد.

البته استعداد من حرف اول رو می‌زنه!

هنوز سر پا بود. سعی کرد با مشت بزنه توی صورتم که جا خالی دادم و سریع پارچه‌ی صورتش رو کشیدم. همون پسری بود که توی یکی از گروهک‌های باند دوم دیده‌ بودم. حدس می‌زدم از افراد گروهک‌های باند دوم باشه ولی شریف چرا باید دستور بده که به انبار ما بیاد؟

قامت آدریان ظاهر شد. با نیم‌ نگاهی به من، یقه‌ی اون پسره رو کشید و گفت:

- تو کی هستی؟!

کلافه پوفی کشیدم. باز هم این دیالوگ تکراری!

جلوش ایستادم و گفتم:

- شریف هیچ‌وقت دستور همچین کاری رو نمیده. برای کی کار می‌کنی؟!

پوزخندی زد که آدریان با نیش‌خند گفت:

- دلت بازی می‌خواد؟ بازیم خیلی خوبه؛ مطمئنم که خوشت میاد!

به سمتم برگشت و گفت:

- آمارش رو در میارم، از زیر زبونش بیرون می‌کشم؛ تو برو.

سری تکون دادم و در حالی که دور می‌شدم، گفتم:

- اگه از این‌جا بیرون بره خیلی بد میشه، خیلی!

کرواتش رو شل کرد و با نیش‌خند گفت:

- حواسم هست!

بی‌تفاوت از کنارشون عبور کردم و به مهمونی برگشتم. مزخرف‌‌ها!

***

در اتاقم رو بستم و وارد دوربینی که روی گوشیم ریخته بودم، شدم. گوشی رو دور اتاق چرخوندم و کل اتاق رو چک کردم تا دوربین یا شنود جا ساز نکرده باشن. وقتی از امنیت اتاق مطمئن شدم، به سرهنگ زنگ زدم.

خیلی سریع پاسخ داد.

- سلام.

- سلام سرهنگ.

- سرگرد خوب گوش کن! برای این‌که گروهک‌ها رو پایین بکشید، برای هر کدومشون یه نقشه‌ی خاص لازمه چون هر گروهی یه مهارت خاص دارن که حرفه‌ای هم هستن. قبل از این که بتونن به گروه‌های دیگه خبر بدن، باید به دست سازمان برسن و دیگه راه‌های ارتباطیشون با بقیه قطع بشه.

دستم رو توی موهام فرو کردم. صدای قدم‌هام توی اتاق پیچیده بود و اعصابم رو بدتر مخشوش کرده بود.

- اطلاع گروه‌ها و نقشه‌ی دست‌گیریشون دست سیاوشه ولی اصل قضیه... برای اولین گروهک باید خودتون وارد کار بشید؛ یعنی در اصل کل باند دوم به عهده‌ی تو، سیاوش و رایانه چون هیچ‌کسی به ماهری شماها نیست و از پس این کار بر نمیاد.

با بهت لبم رو گزیدم و گفتم:

- ولی همه چهره‌هامون رو می‌شناسن!

- با یه لنز و تغییر حالت و زاویه صورت از این رو به اون رو میشید و... راجب لباس‌هات هم تغییر نظر بده!

با بهت پلک زدم. نه خدا، نگو معنیش اونیه که دارم بهش فکر می‌کنم!

ناخود‌آگاه گفتم:

- نه!

خونسرد و با خنده‌ گفت:

- بله!

توی آیینه به خودم خیره شدم. شلوار شیش جیب مشکی، پیراهن پسرونه‌ی سفید و بلند، سوییشرت مشکی‌ای که زیپش باز بود و در آخر کلاه کپ که بر عکس روی سرم گذاشته بودم و موهام رو به زور داخلش جمع کرده بودم و کمیش هم بازیگوشی کرده بودن و بیرون ریخته بودن. جذاب شدم‌ ها!

توی چشم‌هام لنز طوسی گذاشته بودن و یکم زاویه‌ی صورتم رو تغییر داده بودن. دقیقا کُپ این پارکور کارها شدم!

با شنیدن صدای در، گفتم:

- بیا تو!

در باز شد و نیاز سرش رو آورد داخل و گفت:

- به به، چه پسریه!

خندیدم و گفتم:

- کوفت! همه چی آماده‌ است؟

- آره، سیاوش که حاضر شده، رایان هم آمارشون رو در آورده. توی یه گاراژ هستن.

سری تکون دادم و با پوزخند گفتم:

- اوکی.

عینک دودیم رو، روی موهام گذاشتم. به تیپ اسپرت و در عین حال شیک‌ام نگاه کردم و لبخندی از سر رضایت زدم. پشت سر نیاز از اتاق خارج شدم و پایین رفتم. سیاوش رو دیدم که با آی‌پد یه چیزی رو نگاه می‌کرد. پشتش ایستادم که نقشه‌ی گاراژ رو تشخیص دادم. ابرویی بالا انداختم و گفتم:

- مگه نگفته بودی نقشه گاراژ رو حفظی؟

بدون این که از صدام شوکه بشه، گفت:

- چرا ولی جاشون رو عوض کردن. شریف اونقدر زرنگ هست که نزاره ما ردی از باند دومش داشته باشیم.

سرم رو تکون دادم. راست می‌گفت. شریف خیلی زرنگ‌تر از این‌ حرف‌ها بود؛ اگر هم الان به ما اعتماد کرده، به خاطر اینه که از طریق ما خودش رو بالا تر بکشه.

به سمت ون مشکی رنگی حرکت کردیم و سوار شدیم. رایان هم تو ماشین بود و سرش تو گوشی بود.

سیاوش گفت:

- خبری از آدریان و اون پسر جاسوسه ندارید؟

شونه‌ای بالا انداختم و گفتم:

- نه.

رایان هم بدون عکس‌العملی گفت:

- من هم نه. از مهمونی تا حالا آدریان رو ندیدم.

چیزی نگفت و به مسیر نگاه کرد. داشتیم به سمت مناطق محروم می‌رفتیم. من موندم چه صیغه‌ای هست که مخفیگاه‌هاشون باید توی مناطق محروم شهر باشه؟ که چی مثلا؟ اگه نفوذشون بالا باشه، خیلی راحت می‌تونن توی یه مکان شلوغ هم استتار کنن.

تا رسیدن به گاراژ، کسی چیزی نگفت. وقتی رسیدیم، راننده پیاده شد و در ماشین رو برامون باز کرد. اول سیاوش پیاده شد، بعد من و رایان. به سمت گاراژ رفتیم. هوا کمی ابری بود و فضا رو تاریک تر کرده بود. به سمت در گاراژ رفتم و با پام دو بار و با دستم سه بار به در ضربه زدم.

بلافاصله دو بار از اون طرف به در ضربه زده شد که با نیش‌خند، دوباره سه بار در زدم.

صدای چفت در رو شنیدم و بعد، در کشویی گاراژ به سمت چپ رفت و باز شد.

چهره‌ی یکی از اعضای گروه جلومون نمایان شد. با دیدن من، سیاوش و رایان، هنگ کرده بهمون نگاه کرد.

با تته پته گفت:

- ب... بفرمایید؟ ش... شما؟

با پوزخند بهش زل زدم و چیزی نگفتم.

رایان هلش داد و وارد شد. گفت:

- واسه جوجه ترسوهایی مثل تو وقت نداریم. بکش کنار!

من و سیاوش هم وارد شدیم. عینکم رو از روی صورتم برداشتم، به سمت در ته سالن رفتم و از شیشه کنار در، داخلش رو دید زدم. افراد گروه در حال بسته بندی محموله‌ها بودن و هنوز متوجه ما نشده بودن.

به سمت رایان اینا برگشتم. سیاوش هم به این سمت می‌اومد که اون یارو بازوش رو گرفت و گفت:

- هوی، کجا؟! مگه اومدی طویله؟ همین راهی که اومدین رو می‌کشین و میرین؛ وگرنه بد می‌بینین!

رایان به سمتش رفت. قد رایان بلند بود؛ حتی قدش از سیاوش هم بلندتر بود. میشه گفت هرکولی واسه خودش بود!

رایان یقه‌اش رو گرفت و کمی به سمت بالا کشید. سرش رو کج کرد و گفت:

- مثل این‌که تو هنوز نفهمیدی با کی سر و کار داری! ما حتی می‌دونیم پشت اون در چه خبره؛ پس برو عقب و مثل بچه آدم بشین، بزار ما کارمون رو بکنیم!

سیاوش با لگد در رو باز کرد. نگاه همه‌ی افراد اونجا به سمتمون برگشت. با ترس بهمون نگاه می‌کردن.

گروه اول کارشون بسته بندی محموله‌هایی بود که می‌دادن دست افراد تازه کار تا توی پارک و مکان‌های عمومی پخش کنن. کار همچین مهمی نبود؛ در اصل واسه راه انداختن دست افراد تازه کار بود ولی گروهشون مهم بود چون یه خروار محموله پشتش خوابیده بود.

به دیوار تکیه زدم تا نمایش رو به صورت زنده ببینم و همچنین... خب قرار نبود بی‌مدرک و دلیل دست‌گیرشون کنیم که؟! پس یه دوربین مخفی روی کلاهم و یه دوربین دیگه روی لباس سیاوش و رایان جا ساز کرده بودن. قرار بود کل این‌جا رو زیر و رو کنیم تا مدارکی از خلافشون به دست بیاریم.

بچه‌ها مشغول درگیری شدن؛ من هم سمت دری رفتم که سیاوش گفت مدارک اونجاست. بدون ایجاد سر و صدا وارد شدم، در رو بستم و قفل کردم. نفسم رو فوت کردم. گوشیم رو برداشتم و کل اتاق رو چک کردم. وقتی مطمئن شدم دوربین کار گذاشته نشده، به سمت کمد‌ رو به روی در رفتم. اتاق خیلی به هم ریخته بود و همین باعث می‌شد نتونم خوب تمرکز کنم.

بعد از کلی گشتن، با حرص مشتم رو به میز کوبیدم.

پوفی کشیدم که نگاهم به بالای کمد خورد. یه پلاستیک بزرگ و مشکی بود.

صندلی رو جلوتر کشیدم و روش ایستادم. دستم رو دراز کردم و پلاستیک رو برداشتم. از حالتش معلوم بود که داخلش کاغذه. کدوم احمقی مدارک به این مهمی رو توی پلاستیک می‌ریزه و همچین جایی پنهان می‌کنه؟! موندم شریف با این عقل ناقص این‌ها چه جوری می‌خواد یه باند دیگه رو مدیریت کنه! از الان دلم واسش می‌سوزه واقعا!

پایین پریدم و پلاستیک رو روی میز گذاشتم. گره‌اش رو باز کردم که صدای سیاوش با نفس- نفس به گوشم رسید.

- بجنب! این‌ها خیلی زیادن!

اخمی کردم و گفتم:

- اه، تمرکزم رو به هم نزن!

بیشترشون معامله‌های ماشین، موتور و خونه بودن؛ احتمالا واسه گند کاری‌هاشون خریدن. یه دسته برگه‌ برداشتم که امضاهای مخصوص باند چشم سرخ و اژدهای سفید رو تشخیص دادم. سریع با گوشیم از همشون عکس گرفتم و جمعشون کردم. سر جاشون گذاشتمشون و با لمس دکمه‌ی گوشی روی گوشم، گفتم:

- بچه ها کار من تموم شده؛ دارم میرم. یه چند متر بالا تر منتظرتونم!

سمت پنجره رفتم. دستگیره‌اش رو کشیدم اما باز نشد. دوباره تلاش کردم اما هیچی به هیچی! با تصمیمی ناگهانی، لبه‌ی پنجره ایستادم و خودم رو از میله‌ی بالای پنجره آویزون کردم. خودم رو به سمت عقب تاب دادم و بعد محکم و پر سرعت، با جفت پام به شیشه ضربه زدم که شکست. دستم رو ول کردم و بیرون پریدم. موهام رو مرتب کردم و از لا به لای درخت‌ها بیرون پریدم. مثل جت شروع به دویدن کردم.

هوا تاریک‌تر شده بود و صدای پارس‌های سگ‌ها خوفناکش کرده بود. تنها کسی که توی جاده بود، خودم بودم و هیچکس دیگه‌ای دیده نمی‌شد.

تقریبا صد متری دویده بودم که دیگه نفس کم آوردم و ایستادم. خم شدم و نفس‌ عمیق کشیدم.

اوف، مردم! تازه این گروه اول بود؛ هنوز چهار تا گروه دیگه مونده.

با صدای بوق، برگشتم و ون مشکی رو دیدم. پلاکش مال ون خودمون بود؛ پس جلو رفتم. در توسط رایان از داخل باز شد. با کمک رایان سوار شدم و ون حرکت کرد.

بیچاره‌ها داغون شده بودن! یقه‌ی سیاوش پاره شده بود، سمت چپ صورتش زخم شده بود و از بینیش هم خون می‌اومد. رایان هم که چند تا دکمه‌اش باز بود و چند قسمت از صورتش کبود بود.

- مدارک رو پیدا کردی؟

به سمت سیاوش برگشتم.

- آره، خیلی زیاد بودن. از همشون عکس گرفتم.

سری تکون داد و لپ تاپش رو از توی کوله‌اش برداشت.

گفت:

- باید به سرهنگ خبر بدم که مدارک رو گرفتیم.

راننده یا بهتر بگم، سروان حمیدی گفت:

- قربان، سرهنگ قبل از این که بیایم گفتن عکس مدارک رو توسط ایمیل با یه اسم جعلی براشون ارسال کنید! می‌خوان همین امشب دستور دستگیریشون رو بگیرن.

سیاوش گفت:

- پس عکس‌ها رو برام بفرست تا منم یه ایمیل جعلی درست کنم.

سرم رو تکون دادم و عکس‌ها رو براش فرستادم.

راننده‌ی عمارت و تقریبا ده تا از بادیگارد‌ها، نفوذی سازمان بودن که وقتی ما توی دردسر افتادیم، بتونن یه کاری بکنن. توی عمارت فقط پنج تا خدمتکار بود که توی یه روز‌های خاصی می‌اومدن و فقط یه آشپز بود که اون هم از طرف سازمان فرستاده شده بود؛ چون سرهنگ می‌گفت ممکنه بخوان چیزی توی غذاتون بریزن و خطرناکه.

در کل عمارت خلوته و نیروی اصلی عمارت جای دیگه‌‌ای‌ هست؛ بنابراین کسی نمی‌فهمه که ما برای دست‌گیری گروه‌ها اقدام کردیم و توی دست و پامون نیست؛ فقط موندم اون جاسوس شب مهمونی چطوری تونسته وارد بشه.

خبری هم از آدریان نگرفتیم.

تقریبا نزدیک عمارت بودیم که رایان گفت:

- چی شد؟

سیاوش لب تاپ رو بست و گفت:

- تموم شد! امشب میرن سراغشون.

***

«آدریان اَژدری»

اسلحه رو سمت هدف گرفتم. یه چشمم رو بستم و بدون تامل، شلیک کردم. تیر درست وسط قوطی خورد و افتاد. لبخند رضایت بخشی زدم و اسلحه رو سمت اون پسره گرفتم. سرش از درد و ضعف خم شده بود ولی هنوز هم با سماجت نگاهم می‌کرد. آمارش رو از سازمان گرفته بودم. میلاد وفا، یه سابقه‌دار که تازه از زندان آزاد شده!

اسلحه رو دور انگشتم چرخوندم و گفتم:

- هی آقا پسر! اگه می‌خوای بهت شانس زندگی بدم، اعتراف کن از طرف کی اومدی!

پوزخند بی‌جونی زد و بریده- بریده گفت:

- تو... من رو... ب... بکشی یا... من... اع... اعتراف.... کنم و... رئی... رئیس من رو.... بکشه... همچین ف... فرقی ندارن؛ تَه... هر دوشون... مرگه!

ابرویی بالا انداختم. ادامه داد:

- چ... چه بگم یا... نه، م... می‌میرم... پس... ش... شلیک... ک... کن!

چیزی نگفتم. با قدم‌های آروم به سمتش رفتم و توی صورتش خم شدم. آروم زیر گوشش گفتم:

- ببین پسر جون، وقتی تو موس- موس رئیست رو می‌کردی، من به بیست نفر دستور می‌دادم؛ چه برسه به الان که خودم رو بالاتر کشیدم و تونستم بشم دست راست کیانا خانوم!

نگاه سوالیش رو به چشم‌هام دوخت. مردمک چشم‌هام رو چرخی دادم و صاف ایستادم.

- پس می‌تونی بگی برای چه کسی کار می‌کنی، من هم در عوضش در مقابل همون بشری که ازش مثل سگ می‌ترسی، محافظت کنم! هوم؟

چیزی نگفت؛ البته فکر کنم جونش رو نداشت! صورتم رو جمع کردم و گفتم:

- اه، ضد حال! وسط گانگستر بازی وقت بیهوش شدن بود آخه؟!

بشکنی زدم و به نره غولی که کنار در انبار ایستاده بود اشاره کردم. سمت سطل آب رفت و بدون ملاحظه‌ای، روش خالی کرد. با هین بلندی به هوش اومد.

پوکر گفتم:

- فهمیدی چی گفتم اصلا؟!

گیج نگاهم کرد که روی پیشونیم کوبیدم. چونش رو گرفتم، سرش رو بالا آوردم و یه دستم رو توی جیبم بردم.

- ببین بچه سوسول، دو راه داشتی؛ این که یا میگی از طرف کی اومدی یا می‌میری که گفتی چه بگم و چه نگم مُردم. پیشنهاد دادم که اسم رئیست و آدرسش رو بگو و دارای حفاظت از طرف باند آتش شیطان باش! این هم خلاصه‌ی سه ساعت فک زدنمون!

هنوز همونجوری نگاهم می‌کرد. می‌زنم تو دهنش‌ ها! اعصاب ندارم؛ این هم پیاده‌روی‌هاش رو واسه مخ من آورده!

کمی خیره نگاهم کرد که بی‌تفاوت با سرپوشی بر روی حرصم، بهش نگاه کردم.

انگار کمی جون گرفته بود؛ چون دیگه بریده- بریده حرف نمی‌زد.

- خطرناکه؛ به قدری که آتش شیطان هم حریفش نمیشه! خودتون...

سرفه‌ای کرد و ادامه داد:

- خودتون رو خسته نکنید! ته این بازی، فقط مرگه! طرف مقابلتون بازی‌هاش رو کرده؛ الان دنبال... مبارزه‌ است!

اخم‌هام در هم رفت. دست‌هام رو از توی جیبم در آوردم و دو طرف صندلیش گذاشتم. با شَک و اخم گفتم:

- تو چی می‌دونی که ما نمی‌دونیم؟ چه اتفاقی داره می‌افته؟

با سرفه‌ی بلندی، گفت:

- رئیس من شریف نیست؛ من فقط جاسوس یه باند دیگه‌ام که اومدم توی باند شریف یا همون چشم سرخ. رئیس... خیلی خطرناک‌تر از چیزیه که بهت گفتم! اگه براش... کار نمی‌کردم، مرگم حتمی بود! من رو... با یه گلوله از زندگی راحت کن که... مرگ به...

دوباره سرفه کرد و بی‌حال تر گفت:

- مرگ به دست اون لعنتی بدتره!

نمی‌تونستم بهترین سرنخ رو از دست بدم؛ از طرفی دلم براش می‌سوخت. چرا؟ چون اون بدبختیه که از ترس مجبور به کار واسه اون فرد مجهول شده. آدم‌های بی‌گناه بازی‌ها دو دسته‌ان؛ کسایی که به زور میشن یکی از شخصیت‌های بد و کسایی که ناخود‌آگاه اسیر شخصیت‌های بد این بازی میشن!

پام رو روی اون یکی پام انداختم، قند رو توی دهنم پرت کردم در حالی که فنجان چای رو به لبم نزدیک می‌کردم، گفتم:

- ولی دلم براش سوخت. به نظرت این یارویی که می‌گفت کی هست؟

سیاوش شونه‌ای بالا انداخت و سرش رو به تکیه‌گاه کاناپه تکیه داد. با خستگی گفت:

- چمیدو‌نم! سرم درد می‌کنه. هر چی کاره یه سره سر من بدبخته!

با اخم و شوخی گفتم:

- داداش کارت سخت‌تر از من نیست که یه سره باید با یه مشت نفهم سر و کله بزنم!

با بی‌حالی گفت:

- بابا کار تو خیلی خفنه! ادا این خفن‌ها رو در میاری ولی من ته تهش بتونم ادای این سوسول مجازی‌ها رو در بیارم!

پقی زیر خنده زدم که سیاوش با ته مایه‌های خنده و حرص گفت:

- درد! دهنت رو ببند!

صاف نشست و در حالی که قلنج گردنش رو می‌شکست، گفت:

- باید فردا بریم سراغ گروه بعدی.

جدی شدم و گفتم:

- گروه قبلی چی شد؟

- حکمِ...

داشت حرف می‌زد که یهو با حرص و آروم گفت:

- احمق من خستم، حالیم نیست؛ تو فازت چیه؟! اگه یکی بشنوه چه غلطی می‌خوای بکنی؟

یاد جواب کیانا توی این جور مواقع افتادم. شصتم رو زیر گلوم کشیدم و گفتم:

- این کار رو!

خندیدم.

پوفی کشید که گفتم:

- توی گوشیت تایپ کن، بده بخونم.

سرش رو تکون داد و گوشیش رو جلوش گرفت، من هم ادامه چاییم رو هورت کشیدم.

اون طور که از حرف‌های کیانا فهمیدم، کلا چهار گروهک توی باندِ در حال تاسیس خون مشکی هست که تا الان یه گروه پَر...

سه ساله توی این ماموریتیم و تا الان فقط جای پامون رو محکم کردیم؛ نه یه اکشنی، نه هیجانی، فقط کارهای معامله و بالا کشیدن باند که البته بیشتر کارهاش رو کیانا انجام می‌داد و ما نقش برگ چغندر رو داشتیم!

توی باند من به عنوان بادیگارد و همچنین یه جورایی دست راست کیانا که مثلا رئیس بانده، شناخته شدم. سیاوش زیاد دیده نشده ولی بیشتر کارش هک کردن سیستم‌های باندهای دیگه، اطلاعات، نقشه‌ و... است. رایان هم که یه جورایی نقش بزن بهادر رو داره و توی همه درگیری‌ها و دعواها حضور داره.

نیاز بیشتر نیرو جمع می‌کنه؛ پسرهای شکست عشقی خورده، اون‌هایی که برای انتقام حاضر شدن بیان توی باند و دختر های ساده و بدبخت!

با مظلوم بازی و چهار تا ادا اصول که به نظرم اگه توی سینما ازش استفاده می‌کرد خیلی به نفعش بود، اون‌ها رو گول می‌زنه.

بیشتر هدف نجات دادنشون از دست کسایی مثل شریف هست اما یه وقت‌ها کسایی مثل حامد، یکی از بادیگاردها که قبلا جزو اون دسته‌ی شکست عشقی خورده بود، حاضر میشن توی گروه بمونن و خدمت کنن.

قرار نبود همچین چیزی توی ماموریتمون اتفاق بیوفته ولی نیاز گفت حالا که توی ماموریتی‌ هستیم که به قاچاق انسان هم مربوط میشه، می‌تونیم اون‌ها رو هم نجات بدیم. اول‌هاش سرهنگ قبول نمی‌کرد و می‌گفت ممکنه به ماموریت لطمه وارد بشه ولی الان سه ساله که نیاز دست از این کارش برنداشته!

با قرار گرفتن موبایل جلوی چشم‌هام، به خودم اومدم و گوشی رو از سیاوش گرفتم.

به مبل تکیه زد و گفت:

- همه‌ی توضیحات توش هست. خوندی، پاک کن!

سرم رو تکون دادم و مشغول خوندن شدم. راجب همه چیز توضیح داده بود؛ مدارک‌ها، طریقه پیدا کردنشون، اطلاعات اصلی راجب گروه اول و... همه چیز!

با صدای در، سرم رو بلند کردم و نگاهی به سیاوش انداختم که گفت:

- بیا تو!

در باز شد و یکی از خدمتکارها، کمی بالا تنش رو داخل آورد. چشم‌های مرموزش از روی من گذشت و روی سیاوش مکث کرد. من با خونسردی و سیاوش با پوزخند نگاهش می‌کرد.

با لبخندی که بی‌شباهت به پوزخند نبود، گفت:

- آقا سیاوش، آقای شریف اینجا هستن!

ابرویی بالا انداختم. سیاوش دستش رو تکون داد و گفت:

- بگو بیاد توی همین اتاق.

اخم‌هاش در هم فرو رفت ولی به خودش اومد و چشمی گفت. داشت خارج می‌شد که سیاوش گفت:

- وایسا!

به سمت سیاوش برگشت.

با خونسردی گفت:

- هیچی؛ خواستم هشدار داده باشم که جایی شنود کار نزاری؛ خب... می‌دونی که؟! دیوار موش داره، موش‌ هم گوش داره!

از شدت بهت و تعجب، بدون هیچ حرفی در رو بست و رفت. پقی زیر خنده زدم که با حرص گفت:

- مرض! چقدر خودم رو کنترل کردم که ندمش دست رایان تا یه فصل بزنتش!

چیزی نگفتم و بلند شدم. دستم رو سمتش دراز کردم و گفتم:

- من دیگه برم. فعلا!

سرش رو تکون داد و دستش رو توی دستم گذاشت. گوشی رو هم بهش دادم، عقب گرد کردم و از اتاق خارج شدم.

خب، خب، خب! خدمتکار جاسوس؟! دخلش اومده!

***

«کیانا شهریار»

دوباره رمز رو عوض کردم که هیچ تغییری ایجاد نشد. توی گوشی پزشکی صدایی شنیدم. کمی دیگه اهرم مانند رو کشیدم که... با صدای تقی که داد، کم مونده بود جیغ بزنم!

در صندوق رو با هزار زور و ضرب، کشیدم و باز کردم. معلومه خیلی وقته کسی بازش نکرده.

به داخلش نگاه کردم. از بس تاریک بود، چیزی جز سیاهی ندیدم! دستم رو روی زمین کشیدم که دستم به جسم سردی برخورد کرد. از حالتش تشخیص دادم که گوشیمه. چراغ قوه‌اش رو روشن کردم و داخل صندوق رو نگاه کردم.

نیشم کم- کم شل شد. ایول! اینه!

با عجله مدارک رو برداشتم. تند- تند ورق زدم. دقیق همون‌هایی بودن که می‌خواستیم! وارد دوربین گوشیم شدم که چراغ قوه‌اش خاموش شد.

- اه!

اونقدر هول کرده بودم که یادم رفته بود یه چیزی اختراع شده به اسم فلش دوربین!

با حرص خودم رو روی زمین، سمت پنجره کشیدم و بازش کردم. کمی توی نور قرار دادمشون و عکس گرفتم. خداروشکر یه برنامه داشتم که عکس‌ها رو واضح می‌کرد. دوباره سمت صندوق فلزی رفتم و مدارک رو داخلش گذاشتم، درش رو بستم. صدای تقی داد که صدای قفلش بود. گوشی پزشکی و چند تا وسایل دیگه‌ام رو که روی زمین افتاده بودن، برداشتم و توی کوله‌ام چپوندم.

در رو باز کردم و نگاهی به راهروی سرد، تاریک و ترسناک انداختم.

همیشه از تاریکی می‌ترسیدم. یه گوشه از وجودم، یه ترس‌هایی بودن که فقط مخفی شده بودن. نابود نشده بودن؛ فقط کم‌رنگ!

دوباره چراغ قوه‌ی گوشیم رو روشن کردم.

به سمت چپ نور انداختم و قدم‌هام رو تندتر کردم. صدای سیاوش رو توی همون گوشی که همیشه توی گوشم بود، شنیدم.

- کجایی پس؟!

آروم و پر حرص گفتم:

- نمی‌دونم چرا سرهنگ من رو می‌فرسته دنبال این کارها. تموم شد بابا، تموم شد!

نفس کلافه‌ای کشید و چیزی نگفت. سرهنگ دوباره دستور داده بود که من مدارک رو پیدا کنم؛ فکر کنم برای این گفت که اگه کسی اومد، پسرها بتونن از خودشون دفاع کنن.

این سری شب اومدیم. این گروه بیشتر کارشون پوشش دادن محموله‌هاییه که به ایران وارد می‌شن؛ به خاطر همین روزها فعالیت دارن و شب باباهاشون رو هم نمی‌شناسن از بس خواب‌آلود و خسته‌ان! و به همین دلیل، ما شب رو انتخاب کردیم.

به در اصلی رسیدم ولی آهنی بود و سر و صدای زیادی داشت. اومدنی مردم و زنده شدم تا باز شد. به سمت چپم که پنجره بود، نگاه کردم. ماه کامل توی آسمون می‌درخشید؛ انگار به روم چشمک می‌زد و تایید می‌کرد.

کوله‌ام رو سمت پنجره گرفتم و محکم بهش کوبیدم که با صدای بدی شکست. سنسورهای صدا فعال شدن، صدای آژیر پیچید و چراغ‌ قرمزهای هشدار، سالن تاریک رو روشن کرد.

- چی شد؟! لو رفتی؟!

توجهی به صدای پر استرس سیاوش نکردم و در نظر گرفتم که چه جوری بپرم!

شمارش معکوس! تا حداکثر شصت ثانیه‌ی دیگه می‌رسن. روی سکو ایستادم و به ارتفاع زیر پام نگاه کردم. اه، لعنتی! طناب هم ندارم. مجبور شدم پام رو از روی شیشه ها عبور بدم. بعدش بدون هیچ مانعی روی ارتفاع بودم!

صدای پاهاشون رو حس می‌کردم.

با نفس عمیق دوباره‌ای، پام رو روی آجر‌های نمای پشت ساختمون گذاشتم. نمای ساختمون حالت آجرهایی بود که نامرتب چیده شده بودن و پایین اومدن رو آسون می‌کردن. چیزی نگذشته بود که پام به زمین رسید. حس کردم به پنجره رسیدن. سریع روی چمن‌ها خوابیدم تا من رو نبینن.

این بار صدای رایان اومد.

- گیر افتادی؟! چرا جواب نمیدی؟!

با حرص اما آروم گفتم:

- عه، دو دقیقه آروم بگیرین!

یه صدای زمخت و بلند از بالا شنیدم که گفت:

- برین دوربین‌ها رو چک کنین! دور نشده؛ هنوز همینجاهاست!

آب دهنم رو قورت دادم و آروم گفتم:

- می‌خوان دوربین‌ها رو...

هنوز فعلش از دهنم خارج نشده بود که صداهای عجیب غریبی از توی گوشی شنیدم. صورتم رو کج و کوله کردم. چشون شد؟!

بیخیال! به من چه؟! الان جون خودم تو خطره!

خودم رو روی چمن‌ها به سمت جلو کشیدم و یه جورایی استتار کردم. به دیوار بلند ته حیاط رسیدم که باید ازش بالا می‌رفتم وگرنه راه دیگه‌ای این‌ورها نبود. الان اگه بلند شم دوربین که من رو می‌گیره! اه، لعنت!

خودم رو جلوتر کشیدم و ایستادم. نه، راه دیگه‌ای نیست! پام رو روی دیوار گذاشتم و خودم رو بالا کشیدم. جای پام رو محکم کردم و یه قدم دیگه بالا رفتم. همین‌طور بالا می‌رفتم که صدای دادی شنیدم.

- اینجاست! پیداش کردم! داره فرار می‌کنه!

قلبم مثل دارکوب شروع به زدن کرد. نگیرنم صلوات!

تند تر بالا رفتم. صدای شلیک اومد و به جای پای راستم تیر زد که پام از روی دیوار ول شد. داد زد:

- بهت میگم وایسا!

پام رو بالا کشیدم و روی دیوار نشستم. با پیروزی و رو به چهره‌ی سرخ مَرده از عصبانیت که با نور آژیرهای هشدار واضح شده بود، پایین پریدم. دوباره شلیک کرد که تیرش خطا رفت و بهم نخورد. مثل جت شروع به دویدن کردم. ایول به خودم!

پام موقع پریدن کمی پیچ خورده بود و تیر می‌کشید؛ به خاطر همین کمی لنگ می‌زدم که سرعتم رو کم کرده بود. دیگه کاملا از عمارتشون دور شده بودم اما صدای سگ‌هاشون و نور چراغ قوه‌هاشون رو می‌دیدم که به این سمت می‌اومدن. عمارتشون خارج از شهر بود و هوای خنکی داشت. نفس عمیقی کشیدم. نمی‌دونم چرا تو این وضعیت یه حس باحالی دارم. خل شدم دیگه!

صدایی از سیاوش و رایان نمی‌اومد که نگرانم می‌کرد.

- بچه‌ها؟! صدام رو دارین؟!

هیچ صدایی نشنیدم. دستی توی موهام کشیدم و کلافه روی زمین نشستم. دست‌هام رو جلوی صورتم گرفتم. الان به بقیه گروه‌ها خبر میدن و بدبخت میشیم! مصیبت پشت مصیبت!

پوفی کشیدم و دوباره صداشون زدم اما هیچی به هیچی!

گوشیم رو از توی جیب پشتیم بیرون کشیدم. سه تا پیام از ناشناس اومده بود. بازش کردم.

- بچه‌ها لو رفتن. شما فرار کنین!

مشتم رو محکم به پیشونیم کوبیدم که تیر کشید. لعنتی‌ها! می‌دونستم غافل‌گیرمون می‌کنن!

پیام‌های بعدی رو خوندم:

- ایمیل جعلی بسازین و مدارک رو سریع‌تر ارسال کنید!

پیام بعدی...

- اون‌ها از پس خودشون بر میان. نگران نباشید!

سریع یه ایمیل ساختم و عکس‌ها رو آپلود کردم. بعد حساب کاربریم رو پاک کردم و گوشیم رو توی کوله‌ام پرت کردم. بند کفش‌هام رو سفت کردم و از بین پاهام دیدم که سه نفر به این سمت میان. صاف ایستادم و دوباره شروع به دویدن کردم. نفس‌هام به شدت می‌رفتن و می‌اومدن اما استرس این‌که گیر بیوفتم، نمی‌ذاشت بایستم. اگه می‌گرفتنم همه چی به باد فنا می‌رفت! می‌فهمیدن پلیسم، می‌فهمیدن از باند آتش شیطان‌ هستم و باند هم نابود می‌شد!

پام به تیکه سنگی گیر کرد و روی زمین افتادم. نزدیک... نزدیک... و نزدیک‌تر! دقیقا رو به روم بودن.

روپوش مشکی رنگم رو از پشت سفت کردم. یکیشون پوزخندی زد و گفت:

- گیر افتادی موش کوچولو!

اخمی کردم. دست‌هام رو روی زمین گذاشتم و پاهام رو کشیدم. پریدم و حالتم رو از خوابیده، به ایستاده تغییر دادم. پوزخند صداداری زدم. دست یکیشون به سمت روپوشم می‌رفت که با دست محکم پسش زدم. سه نفری به سمتم حمله کردن. از ضربه یکیشون جا خالی دادم اما مشت نفر بعدی توی شکمم خوابید. از درد خم شدم که از پشت به کمرم ضربه‌ی محکمی زده شد. دوباره روی زمین افتادم. با مشت و لگد به جونم افتادن. جیغ‌هام رو با نفس حبس شد‌ه‌ام و گزیدن لب بدبختم، خفه می‌کردم.

نه، تسلیم نشو کیانا! نزار از پا درت بیارن! تو هنوز همون کسی هستی که غیر قابل پیشبینیه!

غلتیدم و با پام به ساق پای یه نفرشون لگد زدم. از فرصت استفاده کردم. با درد نشستم، دستش رو گرفتم و پیچوندم. چکی به صورتم خورد و سرم به سمت راست کج شد. و تمام! چه اشتباه بزرگی!

نعره‌ای از خشم زدم و ایستادم. بی‌توجه به درد کمرم، چاقوم رو از توی جیب مخفی شلوارم بیرون کشیدم و توی شکم اولی فرو کردم. با پام بهش لگد زدم که با همون چاقوی توی شکمش و چشم‌های ورقلنبیده‌اش، افتاد. اون دو تای باقی مونده به سمتم پریدن که با پرشی، مشتی به صورت دومی و لگدی نثار سومیشون کردم. با نفس- نفس روی زمین افتادم. دستم رو روی قلبم گذاشتم و محکم فشردمش. نفسم تنگ شده بود.

با صدای دادی، به سمت چپم برگشتم که سیاوش و رایان رو دیدم. چهار نفری درگیر شدن.

نفس عمیقی کشیدم. درد قلبم کمی بهتر شد. از اون روزی که مامان مُرد، همش صحنه‌ی مرگش جلوی چشم‌هام تداعی میشد و یادگاری اون روز هم مشکل قلبیم شد؛ البته همچین جدی نبود اما توی موقع‌های هیجانی و حساس تند تر می‌کوبید که باعث تیر کشیدنش می‌شد.

روی زمین دراز کشیدم، چشم‌هام رو بستم و خون کنار لبم رو پاک کردم. باید سریع‌تر می‌رفتیم تا بقیه نیومدن. رایان و سیاوش به سمتم اومدن. رایان با اخم دستش رو سمتم دراز کرد و گفت:

- بجنب!

دستم رو بلند کردم و دستش رو گرفتم. به سختی ایستادم. سیاوش اشاره‌ای زد که سه نفری شروع به دویدن کردیم. صدای ماشین پلیس‌ها نشون می‌داد سرهنگ زود واکنش نشون داده و پلیس‌های اینترپل رو خبر کرده. بیشتر ماموریت دست ما بود چون شریف ایرانی بود ولی یه وقت‌ها پلیس‌های اینترپل کمکمون می‌کردن.

ماشین سیاه رنگی رو از دور تشخیص دادم.

با نفس- نفس پرسیدم:

- اون... ماشین... ماست؟

سیاوش هم مثل من گفت:

- آره، فکر... کنم.

خسته نباشه! تازه فکر کنه؟! هوف! نزدیک ماشین که شدیم، دو نفر پیاده شدن و در رو برامون باز کردن. بعد از سوار شدن، ماشین به سرعت حرکت کرد. سرم رو به شیشه تکیه دادم و پلک‌هام رو روی هم فشردم.

دوباره با خودم تکرار کردم. تازه اول راهیم!

***

«آدریان اژدری»

تک‌خنده‌ی حرصی‌ای کردم و یکدفعه داد زدم:

- احمق‌های بی‌عرضه!

مشتم رو روی میز کوبیدم و عربده زدم:

- به درد جرز لای دیوار هم نمی‌خورید! گمشید بیرون!

سه سوت اتاق خالی شد. چند تا نفس عمیق کشیدم اما حرصم خالی نشد. سه تا مشت به میز زدم و به سمت پنجره رفتم. دستم رو دور لبم کشیدم. شانس آوردیم یارو نتونست فرار کنه؛ وگرنه اول گردنم توسط کیانا خورد میشد، بعد سرهنگ.

عع عع! این پسره مگه تا دو روز پیش نمی‌گفت من رو بکش، خلاصم کن؟! عجب مارمولکی بود! حیف اون غذایی که کردم تو حلقش تا حداقل جون داشته باشه، اعتراف کنه!

دستی پشت گردنم کشیدم و گوشیم رو برداشتم. به رایان زنگ زدم. مثل همیشه دیر جواب داد. حس می‌کنم ما هر وقت بهش زنگ می‌زنیم، از سر کتک‌کاری میاد جواب میده؛ آخه همیشه نفس- نفس می‌زنه و اعصاب... خب اعصاب که کلا نداره!

- چیه؟

برعکس همیشه که سر به سرش می‌زاشتم، با کلافگی و بدون سلام و علیکی مثل خودش، گفتم:

- من نمی‌دونم با این پسر جاسوسه چه غلطی کنم ولی تو خوب از پسش برمیای!