رمان آلاله های زرد به قلم ساغر و تبلور

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

زندگی دختری به نام آلا که همراه با مادرش که مشکل روان دارد در محله ای فقیر نشین زندگی می کنند. آلا برای خرج زندگیش مجبوره که در خونه ی مردی به نام حاج ضیا چایچی مشغول به کار بشه. حاج ضیا دو پسر داره که هرکدام داستان متفاوتی با آلا رو تجربه می کنند... اولی امیر حافظ پسری گوشه گیر که همسرشو به تازگی از دست داده و دیگری امیر یوسف پسری خوش قیافه و شاد هستش... و رازی متفاوت که در ادامه فاش میشه

به نام خدا

(اولین پست تقدیم به خیال مبهم چند ساله ...)

آلا

***

تازه از سر کار اومدم امروز روز خیلی شلوغی برام بود. صدای گریه مامان از توی حمام مي اومد.

منیر خانم، با دیدنم سری تکون داد.

مقنعه رو از سرم در آوردم؛

زیر لب نالیدم:«

-چی شده؟»

منیر خانم شونه بالا انداخت و توی آشپزخونه رفت.

به در حموم زدم.

-مامان چکار می کنی اون تو ؟

صدای جیغش رو شنیدم.

-برو گمشو! همتون برید بمیرید!

و باز دوباره ضجه زد.

با بدبختی در حمام رو باز کردم، کل حمام رو بخار گرفته بود؛ مامان رو چهار پایه کنار تشت

قرمز نشسته بود؛ شیر حمام باز بود. موهای زرد رنگ مامان رو کف حموم دیدم. هینی کشیدم.

-مامان!

مامان با چشای سرخ نالید:«

-توله سگ بهم گفت اکسیدانش رو بیشتر بریزی خوشرنگ تر می شه... همه ی موهام ریخت؛ فردا

با یاسر قرار دارم.»

لباسم رو در آوردم .

دوش رو باز کردم تن مامان رو شستم.

هی پسم می زد.

-حتما تو بهش گفتی آره؟ تو می خوای من نرم سر قرار، تو می خوای که من زشت بشم!

حوله رو دورش پیچیدم.

-نه مامان خوشگلم؛ تو هنوزم خوشگلی!

دوباره چونه ش لرزید، چشمای زیبای زمردیش خیس شد.

-می خوای خرم کنی!

کنار بخاری نشست و موهای وز شده و بد رنگش رو توی آینه نگاه می کرد و غصه می خورد.

-الآن دیگه هیچ خری نگام نمی کنه ، نگاه کن نگاه موهام رو... نگاه!

و مرتب دست به موهاش می کشید .

فکری به ذهنم رسید...

بلند شدم .

-رنگت رو بده برم پس بدم و چهارتا چرت بار فروشنده بکنم!

چونه شو بالا آورد و نگاهم کرد چشاش برق زد.

-آره برو دعواش کن؛ از اون ور چهارراه خریدم.

دوباره لباس پوشیدم از خونه بیرون زدم. کل پولم به اندازه خرج اون ماهمون بود، ولی دلم نيومد

مامان بشینه هی غصه ی زشت شدنش رو بخوره .

به طرف مغازه رفتم ، نگاهی به کلاه گیس های بلند و کوتاه و تیره و روشن کردم؛ از میون کلاه

گیس ها یکی رو انتخاب کردم.

-مي شه صد تومن.

و من فقط هشتادو شیش تومن ته جیبم بود.

با هزار چک و چونه کلاه گیس رو خریدم؛

یک رژ هزاری هم اشانتیون داد.

این ها همش به خوشحالی مامان می ارزید.

کلاه گیس رو روی سرش گذاشتم و رژ براش زدم؛ دم به دقیقه با خوشحالی خودش رو توی آینه

نگاه می کرد.

این قدر ذوق کرد که با همون وضع خوابید.

و این بود وضع آشفته زندگی من...

(امیر حافظ)

امیر یوسف یاسین رو به بالا پرتاب می کرد و براش شعر می خوند. جیگر عموشه خوشگل عموشه،

گوگولی عموشه...

یاسین قهقه می زند و گاهی اوقاتم از ذوق جیغ می کشید.

طبق معمول تو خودم بودم، کانال های تی وی رو بالا پایین می کردم بدون این که بفهمم برنامه هاش

چیه برنامه ی همه ی کانالا مزخرف و تکراری بود.

حوصله هیچکس رو نداشتم، حتی صدای قهقه های یاسین هم نمی تونست خوشحالم کنه. یکسال

گذشته، یکسال از تولد یاسین و مرگ رضوان، رضوانی که برام همه چیز بود.

صدای جیغ جیغ های یاسین کلافه ام می کرد.

صدام رو بلند کردم.

-امیر یوسف بس کن! کمتر صدای جیغ بچه رو دربیار. اه!

امیر یوسف یاسین رو تو بغلش گرفت.

و آروم گفت:«

-عمویی بریم تو اتاق، بابای عتیقه ات باز آب روغن قاطی کرده!»

همزمان با بالارفتن امیر یوسف از پله ها آقاجون پایین آمد.

روبروی آینه قدی ایستاد و سرولباسش رو مرتب کرد.

-آماده ای امیر حافظ ؟

-آره حاجی بریم.

-میوه ها رو سفارش دادی؟

-آره حاجی.

ـ خوبه. چندتا خدمه هم خبر کردم؛ گفتم کمک مش غفور باشند.

ـ دست شما درد نکنه آقا جون.

به پروانه خانم هم گفتم که خدمه های خانم رو مدیریت کنه؛ چهار پنج تا دختر جوون می اند.

ـ قربون دستت حاجی.

آقا جون به سمتم آمد.

ـ چته بابا جون؟

ـ هیچی حاجی.

دستی رو شونم گذاشت.

ـ گذشته امیر حافظ، اگر قرار به زنده بودن رضوان بود حتما می موند؛ میزان غم و غصه ی توهم نمی تونه اون خدا بیامرزو بر گردونه.

خدا رو شکر کن که ازش یادگاری داری.

پوزخند زدم.

ـ این یادگاری مادر نمی خواست حاجی؟

تو این دنیای به این بزرگی فقط یاسین من باید بدون مادر می موند؟

فردا باید تولد یکسالگی یاسین رو می گرفتم، من و رضوان بایدجشن تولد ثمره ی زندگیمون رو می گرفتیم،

اما فردا سالگرد زنمه.

-دلت رو صاف کن بابا جون... هیچ کار خدا بی حکمت نیست، من تو ماشین منتظرم.

دستی به موهام کشیدم و بیرون رفتم، مش غفور مشغول هرس کردن درخت هابود.

با یه احوالپرسی معمولی از کنارش رد شدم.

دل خوشی ازم نداره کلا همه خدمه فقط امیر یوسف رو دوست دارند، خوب البته حق دارند، امیر یوسف شوخ و سر حاله...

اما من همیشه گوشه گیر تر بودم، مرگ رضوان داغون ترم کرد.

پشت فرمون ماشین نشستم و روشنش کردم.

آقاجون گفت:«

انشالله بعد از مراسم سیاه تو دربیار، لباس سیاه کراهت داره.»

-چشم حاجی.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

روز بعد همه ی حیاط پرشده از دسته گلای سیاه،

مهمون ها همه سر رسیدند.

با امیر یوسف و برادر رضوان خدا بیامرز کنار در ورودی ایستادیم و به مهمون هاخوش آمد می گفتیم. چند نفر از خدمه رسیدند، یه چند نفرم تو راهند.

(آلا)

صدای زنگ گوشیم بلند شد.

-آه! ببند اون بی صاحاب رو...

مامان کلافه کله ش رو زیر پتو کرد.

سریع گوشی رو برداشتم.

-کجایی تو آلا ؟ آقای پرویزی سفارش قبول کرده.

ـ اومدم ... اومدم.

همین طور که شلوار جین مشکیم رو می پوشیدم، دکمه های مانتو مو بستم، مقنعه ام رو هم سر کشیدم و تا

خود ایستگاه اتوبوس دویدم.

دستم که بند میله اتوبوس شد نفس هام رو رها کردم.

آقای پرویزی کنار ماشین داشت سیگار می کشید با دو خودم رو بهش رسوندم.

ـ چه عجب!

تو ماشین کنار مهناز نشستم.

آقای پرویزی راه افتاد .

-دیگه سفارش نکنم...

و من می دونستم سفارشات آقای پرویزی چیه!

بی احترامی نکنید؛ فقط بگیند چشم؛ از زیر کار در نریند؛ بی اجازه چیزی نخورید؛ با تلفن

حرف نزنید...

آقای پرویزی ما رو کنار خونه. البته خونه که نه یک عمارت بزرگ مال از ما بهترون پیاده کرد.

یک باغ سرسبز و پرچم های سیاه دور تا دورش، همه در رفت و آمد بودند.

خانمی نزدیک آمد.

-از بچه های خدماتی هستیند؟

مهناز جوابش رو با بله ای داد.

خانمه به صندوق میوه ها اشاره کرد

ـ دو نفرتون بره سراغ اینا... دو تا دیگه تون با من بیاند.

من و مهناز سراغ میوه ها رفتیم.

مهناز به دور و برش نگاه کرد.

-معلوم نیست کیشون مرده که همچین بریز به پاشی راه انداختند.

نگاهی به دور تا دور حیاط کردم.

خانمه آمد کنار ما.

ـ الآن بقیه میوه ها هم می رسه... می شوریند، تو این ظرف های پایدار می چینیند؛ کارتون تموم شد،

بیاند تو آشپزخونه.

مهناز سر تکون داد.

ـ چشم خانم.

نگاهم به پسری افتاد که یک صندوق میوه دستش بود، اونم نگاهم کرد؛ لبخندی زد که یکراست

رفت تو شکم یکی.

از خنده گوشه مقنعه ام رو جلو دهنم گرفتم.

یک پسر اخمو با کت و شلوار مشکی و پیراهن مشکی بهش چش غره رفت.

ـ حواست به خودت باشه امیر یوسف!

امیر یوسف دوباره نگاهم کرد و یک چشم کشیده گفت و صندوق میوه رو به طرف ما آورد .

مهناز چپ چپ نگاهم کرد.

ـ باز چکار کردی ورپریده؟!

سیب های سرخ رو دستمال کشیدم توی ظرفی با پایه های پر نگین و طلایی چیدم.

دوباره یواشکی نگاهش کردم.

یک پسر معمولی بود با شلوار کتون خردلی و پیراهن مشکی، ریش و سیبیلش و موهاش بور بود؛

انگاری اونم دوباره نگاهم کرد.

سریع چشم دزدیدم.

بعد تموم شدن میوه ها وارد خونه شدم؛ یک قصر بزرگ بود، درست مثل تو فیلما... یک پذیرایی

بزرگ، پر از مبلمانهای سلطنتی و فرشای دستباف و تابلو ها و عتیقه جات عجیب و غریب و پله های

مارپیچ سنگی که دو طبقه رو بهم وصل می کرد؛

دیس های میوه های آماده شده رو روی میزها چیدیم.

صدای گریه یک بچه مي اومد.

یک بچه کوچک که از نرده پله ها آویزان بود؛

با دیدنش قلبم های ریخت، به طرفش دویدم.

بغلش کردم.

چه مامان بی فکری که تو این بلبشو این بچه رو یادش رفته!

چشاش از گریه خیس بود.

با خودم پایینش آوردم.

آروم شده بود. یک بلوز و شلوار راحتی تنش بود.

دستی به موهای بورش کشیدم.

ـ خاک برسرت آلا! بچه مردم رو چرا بغل کردی ؟

به عقب برگشتم مهناز با حرص نگاهم می کرد.

ـ الآن کاریش بشه صد تا ننه و بابا پیدا می کنه!

به بچه نگاه کردم، شصتش رو تو دهنش کرده بود.

ـ داشت گریه می کرد!

مهناز شونه ای بالا انداخت.

-تورو صننم!

-ا... این بیدار شده.

همون پسره امیر یوسف تو درگاه در ظاهر شد؛

بعد نزدیک آمد لپ بچه رو کشید.

ـ جگر من!

بچه براش دست دراز کرد.

ـ نه من کار دارم.

به طرف من گفت:«

-این پرستارش نیومده، می شه تا آمدنش نگهش داری...»

به چشمای عسلیش خیره شدم.

یکی صداش کرد.

امیر یوسف...

و برگشت بلند گفت:«

ـ اومدم...اومدم ..»

و رفت.

مهناز سقلمه ای به من زد.

-بیا کارت در آمد. بابا ههه سپردش به تو و رفت. حالا تا ظهر ونگ ونگ بچه رو گوش کن.

خانم مسنی به طرف ما آمد.

-سریعتر میوه هارو بچنید. مهمون ها الآن میاند

بچه به طرفش خم شد، ماما ماما می کرد.

خانم نزدیک آمد فکر کنم دو کیلو طلا آویزان خودش کرده بود

ـ قربون پسر نازم بشم، الآن خاله پری میاد بهت قاقا می ده.

بعد نگران گفت:«

-نیومده...»

با خجالت گفتم:«

-خانم ببخشید... من کار...»

خانم مسن آهی کشید.

-مادر جون تا پرستارش میاد... ببرش اتاق بالا اتاق خودش نگهش دار تو دست و پا نباشه، این مادر مرده امروز عزاداره.

و شروع کرد به گریه کردن، اشکش رو با گوشه ی روسریش پاک کرد.

ـ برو مادر، می سپرم یکی جات بیاد کمک کنه؛ اتاق بالایی عروسک بهش آویزونه.

بچه به بغل به طرف بالا رفتم.

یک راهروی بزرگ پر از اتاق بود.

یک اتاق عروسک آویزان بود واردش شدم پر از اسباب بازی و عروسک بود.

بچه تا اسباب بازی هاشو دید به طرف پایین خم شد، روی زمین گذاشتمش.

گاهی اسباب بازی هارو مي گرفت، پرت می کرد؛ یکم باهاش بازی کردم. همش صدای خانمه که می

گفت مادر مرده تو گوشم بود انگاری بیشتر دلم می سوخت، تو یک دنیا اسباب بازی داشته باش

ولی مادر نداشته باشی، آهی کشید حتمی مادرش مریضه و یا دیونه...

سرو صدا هارو از پایین می شنیدم.

انگار مهمون هاشون آمده بودند.

با آمدن صدای یک زنی که شیون می کشید و رضوان رضوان می کرد.

یکی دیگه جیغ می زد و مي گفت یاسین بی مادر شد.

دستی به موهای بور بچه کشید، پس اسمش یاسین بود.

چشم هاش رو از خواب می مالید.

بعد چند دقیقه که آروم شدند.

صدای بهم خوردن قاشق و چنگال مي اومد، بوی غذا بلند شده بود.

مهناز در رو باز کرد، یک سینی دستش بود.

نگاهم به محتویات توش بودکه چند رقم پلو و خورشت توی ظرف بود.

ـ خوب از زیر کار در رفتی ها!

مقنعهم رو در آوردم.

ـ نه بابا، دارم خفه می شم از صبح تو این اتاق!

یکم از پلو با خورشت به یاسین دادم.

ـ کی تموم می شه؟

مهناز دهنش کج کرد.

-نمی دونم والا ! هنوز تازه نهار خوردند.

یک قاشق پلو تو دهن خودم کردم،

مهناز با آب و تاب تعریف کرد.

ـ عروس حاجی که دم در دیدیم مرده، طفلی سر زا رفته؛ اینم بچه شه.

لقمه رو قورت دادم.

ـ پس بچه همون پسره خوشتیپ است.

مهناز سینی غذا رو برد.

ـ من برم که الان صداشون در میاد.

و رفت.

من موندم و یاسین،

یه کم نق نق کرد و مجبور شدم راهش ببرم تا بخوابه؛

وقتی خوابید روی تخت گذاشتمش.

تو خواب هم نق می زد .

مانتوم رو در آوردم و کنارش خوابیدم، وقتی تو بغلم خزید، بیشتر به خودم فشردمش؛ اشکم برای

مظلومیتش چکید؛ انگاری آروم شد و دیگه کاملا خوابید، چشمای منم گرم شد و چیزی نفهميدم...

امیر حافظ

چند تا دختر جوون از یه ماشین پیاده شدند که پروانه خانم به سمتشون رفت، هنوز از راه نرسیده

پروانه خانم کشیدشون به کار دوتا صندوق میوه داد دستشون تا ببرند.

امیر یوسف در گوشم گفت:«

- داداش واجبه من اینجا بمونم خوش آمد بگم ؟»

می دونستم باز هوس کرده خودی به کار گرای خانم نشون بده. امیر یوسف به وقتش جوونیش رو می

کرد، می دونستم کلی دوست دختر رنڱ وارنگ داره که روزاش رو پر می کنند و مثل من خودش رو تو

تنهاییش غرق نکرده، من حتی ازدواجمم یه ازدواج سنتی بود، حاج خانم برام رضوان رو انتخاب کرد

و من باهاش ازدواج کردم؛ تو یک سالی که زنم بود، زندگیمون یه زندگی توام با احترام بود به

رضوان عادت کرده بودم اون خانم و متین بود.

نگاهم به امیر یوسف افتاد که یه صندوق میوه رو دستش گرفته بود، چش چرون اون قدر که به دوتا

خدمه جوون خیره شد که یک دفعه فرو رفت تو شکم بزرگ عموی رضوان، بهش تشر زدم حواست به

خودت باشه امیر یوسف.

مامان رضوان اومده بود داشت سرو صدا می کرد، همه دورش جمع شده بودند.

مادرم داشت آرومش می کرد؛ امیر یوسف کنار یکی از مهمونا ایستاده بود، پروانه خانم داشت با

خدمه ها سرو کله می زد.

پس یاسین پیش کی بود؟ دلم شور یاسین رو زد، با عجله رفتم سمت عمارت، اگه یاسین بیدار شه و از

پله ها بیفته چی؟ تا رسیدن به اتاقش هزارتا فکر جورواجور به ذهنم خطور کرد در اتاق رو با عجله

باز کردم یه دختر بی حجاب روتخت خوابیده بود و یاسین رو محکم تو بغلش گرفته بود، موهای

بلندش رو بالش پخش بود. یاسین خواب بود، از دیدن دختره با این هیبت شوک زده شدم چند ضربه به

در زدم.

ـ خانم پاشو پاشو خودتو جمع کن!

آروم چشماش رو باز کرد و با دیدنم جیغ کشید، باشدت از رو

تخت بلند شد و روسری ش رو کشید روی سرش و با طلبکاری پرسید:«

بهتون یاد ندادند، بدون در زدن وارد نشیند؟»

خیلی بهم برخورد، تشر زدم.

-من واسه اومدن تو اتاق پسرم از کسی اجازه نمی گیرم!

دستم رو تو جیب شلوارم کردم و ڱفتم:«

-اصلا کی به شما اجازه داده بیای تو اتاق یاسین؟»

دستش رو به کمرش زد و گفت :« خوبه انگار یه چیزی هم بدهکار شدیم؟»

-نه پس ما بدهکار شماییم! برو بیرون خانم، من اعصاب مصاب ندارم، یه چیزی می گم دلخوری پیش

میاد.

-مثلا چی؟

نه انگار واقعا حرف حساب نمی فهمید.

ـ لااله الالله؛ چه گیری افتادم برو بیرون گفتم خانم.

یاسین روکه بدخواب شده بود و ڱریه می کرد بغل کردم و به سمت در رفتم بازش کردم و گفتم خوش

گذشت بفرما به کارت برس.

از کنارم رد شد و با حرص ڱفت :«

-بدبخت اون زنت معلوم نیست چی از دستت کشیده.»

فریاد کشیدم :«

برو بیرون.»

با سرعت باد از اتاق بیرون رفت.

دختره ی عوضی اعصابم رو بهم ریخت یاسین رو روی تخت ڱذاشتم و با کلافگی سرم رو بین دستام

پنهان کردم، مگه دستم به امیر یوسف نرسه.

آلا*

حالم بد بود. اشکام ناخوداگاه می ریخت... مهناز با دیدنم ترسیده اومد طرفم.

ـ چی شده.؟

حتی نمی تونستم باهاش حرف بزنم.

همون خانم چاق که پروانه صداش می زدند اومد نزدیکمون.

ـ حاج اقا کارتون داره.

حاج اقائی که می گفت توی حیاط کنار دیوار ایستاده بود، کت و شلوار مشکی تنش بود و یک

تسبیح قرمز دست که من خیره به تسبیح بودم. دوتا دیگه از بچه ها هم اومدند.

ـ من تا عرق کارگر خشک نشده دستمزدش رو می دم.

مهناز یک خدا خیرتون بده ای گفت.

حاجی به هرکدوم دو برابر دستمزدشون داد.

من عقب ایستاده بودم هنوز داشت این بغض حقارت من رو می کشت.

حاجی جلو اومد.

ـ این برای شما دخترم.

نگاهش کردم، مردی بنظرم آمد که یک صلابت خاص داشت.

نگاهش یک جور عجیب بود.

یک قدم عقب تر رفتم .

ـ نه من کاری نکردم، پولی نمی گیرم.

خودم از صدای گرفته خودم تعجب کردم.

اخم کرد.

با سر اشاره به همون زن چاق کرد.

زنه دستش رو تکون داد.

ـ ماشین دم در منتظره، براتون تو پاکت یکم میوه و غذا هم گذاشتم.

تا بچه ها راه افتادند، منم راه افتادم.

حاج آقا محکم گفت:«

ـ تو بمون.»

برای یک لحظه ایستادم؛ هنازم ایستاد.

حاج اقا گفت:«

-من خودم این خانم رو می رسونم.»

مهناز نگاهی به من کرد و رفت.

استرس گرفته بودم.

-چرا پول رو قبول نکردی ؟

تو چشماش نگاه کردم؛ همون چشمایی که از اخم، ابروهاش گره افتاده بود.

سرمو پایین انداختم.

ـ من کاری نکردم، این پول حلالم نیست.

ابرو شو بالا انداخت.

ـ حلال و حرومش رو من تعیین می کنم.

به آنی نگاهش کردم .

ـ فکر کنم اقا زاده تون راضی نبود من مواظب بچه ش بودم؛ البته من به دستور حاج خانم بچه رو

بردم بالا... ولی بهش برخورده بود پا گذاستم تو اتاق بچه شون.

زیر لب گفت :«

_امیر حافظ.»

تو دلم گفتم مرتیکه بی شعور!

نفس گرفتم.

-من گدا نیستم، اگه می خواستم گدایی کنم تن به کار نمی دادم.

اخمش پر رنگ تر شد، یکدفعه فریاد کشید:«

ـ امیر حافظ رو صدا کن!»

دقیقا مثل جن بو داده ظاهر شد.

ـ بله حاجی؟

پسرش هم تو بغلش بود.

-چی می گه این خانم؟

کلافه پوفی کشید.

-حاجی من الآن زیادی پرم؛ اعصاب ندارم! ظرفیتم تکمیله.

همون پسر مو بوره نزدیک اومد.

ـ چی شده حاجی؟ راننده تون که خدمه ها رو برد! این جا مونده؟

حاج آقا لب گزید.

ـ امیر یوسف بچه رو بگیر.

امیر یوسف بچه رو گرفت.

حاجی محکم به شونه امیر حافظ زد.

ـ می بری، این خانم رو می رسونی تا اعصابت بیاد سر جاش.

نگاه پر غضبی به من کرد و زیر دندون هاش یک چشم کشیده گفت.

حس التیام بخشیدن غرورم رو دوست داشتم، سر بلند گردم و نیش خندی زدم.

حاج آقا تسبیحش رو توی جیبش گذاشت.

ـ خانم رو منتظر نذار.

و رفت.

امیر یوسف خنده اش گرفته بود، آروم زیر گوش امیر حافظ چیزی گفت که جوابش یک زهرمار بود.

با غیظ گفت:«

-دنبال من بیا.»

منم دنبالش راه افتادم.

نزدیک یک ماشین خارجی وایستاد و ریموت رو زد.

ـ بشین!

منم خانمانه در عقبو باز کردم نشستم.

در ماشین رو بهم کوبید یک متر هوا رفتم ، به ماشین خودشم رحم نمی کنه.

دلم خیلی خنک شده بود، باید این طوری روی بچه مایه دارهای لوس و قد رو کم کنی!

زیر لب آروم ناسزا می گفت، منم اصلا سعی می کردم نشنوم و تو صندلی گرم و نرم ماشین فرو

رفته بودم هی شعر یک ترانه رو با خودم تکرار می کردم و لذت می بردم. فکر کنم زمزمه های

من رو فهمید که صدای ضبط رو تا تهش زیاد کرد.

آدرس دادم.

با سرعت سر سام آوری می روند.

نزدیک کوچه که رسیدیم.

ـ برو خدا رو شکر کن که گذرت به اون خونه نیفته وگر نه دارم برات دختر جون! پیش حاجی

چقولی من می کنی؟

نیش خندی زدم.

تا اومدم جوابش رو بدم نگاهم به پراید یاسر افتاد که مامان توش نشسته بود. اون کلاه گیس مسخره رو

سرش بود کلش از زیر شالش بیرون ریخته بود. رژ قرمزش از صد فرصخی پیدا بود.

حالم بد شد، نفهمیدم چطور از ماشین پیاده شدم!

امیر حافظ شیشه رو پایبن داد.

-هوی ! یک تشکر هم بلد نیستی؟

و باسرعت دور شد

به طرف ماشین یاسر دویدم؛ با عصبانیت در رو باز کردم.

دست مامان رو کشیدم.

ـ بیا بیرون.

مامان جیغ کشید:«

-ولم کن پدر سگ!»

کشون کشون بیرون آوردمش.

اونم دستم رو پس می زد.

-نمی خوام، برو گمشو!

به لبخند مسخره یاسر زیر اون سیبیل هایی که تا پایبن چونه ش بود. نگاه کردم.

ـ کثافت! چی از جونش می خوای؟

اخم کرد.

-هوی! به من چه ؟ خودش اومد در مغازم.

مامان رو بیشتر کشیدم بیرون.

ـ توهم بدت نیومد، خوب داره بهت سرویس می ده کثافت! دست از سرش بر دار! فقط یک

دفعه دیگه این ورا آفتابی بشی چشات رو در میارم.

در ماشین رو محکم بهم زدم.

داد زد.

ـ هوی یابو!

مامان همش از زیر دستم در می رفت، همه ی همسایه ها نگاهم می کردند.

داد زدم :«

ـ چیه ؟ بریند گم شیند ! بدبختی ما دیدن داره؟»

مامان رو توی خونه انداختم.

ـ واسه چی رفتی دنبال اون مرتیکه؟

شروع کرد به گریه کردن.

-به توچه ! چرا پرش دادی؟ حالا باس برم التماسش‌ رو بکنم!

داد زدم:«

-التماس چی شو بکنی؟ ول کن مامان؛ تو رو خدا ول کن!»

روی پله ها نشسته بود جیغ می کشید:«

-به من نگو مامان! من مامانت نیستم، نگو مامان!»

و همینطور که روی پاگرد پله ها نشسته بود شروع کرد مشت و لگد زدن به من.