رمان خط به خط تا تو به قلم نرگس نجمی

ژانر : #عاشقانه #معمایی

خلاصه :

آرام بود مثل نسیم، طوفان که شد آرامش تمام خانواده اش به یغما رفت‌. او ماند و دو مرد که نمی دانست کدامشان قاتل نفسهای برادر و آسایش خانواده اش است.

مردی که عاشقش بود به جرم قتل برادرش در زندان افتاد و مردی که به او اعتماد داشت، شد مشکوک ترین مظنون.

وکیل یکی شد و شکاک به دیگری، ولی سرنوشت همراهش رفت تا خط به خط آنها را بخواند.

دوستی که همراه باشد، تا قلّه یک نفس و بی آنکه لحظه ای هوای ابری تو را بلرزاند، پرواز می‌کنی.

در تمام طول نگارش این رمان یاری تو پابه‌پای هر واژه‌ام آمد و به قلمم جان داد؛ پس تقدیمش می‌کنم به تو.

دوست خوبم، عزیزم، یار پرنفس و همیشگیم، زهرا بهاردوست.

به نام خداوند قلم

پرونده ها وسط دفتر ریخته بود، لب تاب روی زمین افتاده بود و چراغش فلش می‌زد.

برگه‌های زونکن‌ها روی زمین پخش شده بود، کشوی پرونده‌ها بیرون بود و میز کارم یک طرف اتاق افتاده بود، فرش جمع شده بود و تکه تکه پارکتها کنده شده بود.

سر درگم باز هم دور خودم چرخیدم. تمام بدنم می‌لرزید، دست‌هایم یخ بسته بود.

صدای لولای در، سکوت نیمه شب را شکست و صدای آشنایی در سالن پیچید.

-خانم مشایخ؟

سریع از روی پرونده‌ها رد شدم و وارد سالن انتظار شدم. مبل چپه شده را دور زدم و به ستوان حمیدی نزدیک شدم. سربازی که همراهش بود پشت سرش ایستاد.

-شما با صد و ده تماس گرفتید؟

نمی‌دید؟ این وضع آشفته را می‌دید و سوال می‌کرد؟ انگار یادش داده بودند از کجا شروع کند.

با یک پایم، تابلویی که روی زمین افتاده بود را کنار زدم و جلو رفتم.

-بله، مشاهده می‌کنید که.

با قدمهای محکم جلو رفت و پشت میز منشی را نگاه کرد.‌ برگشت و به طرف دفتر رفت. در را که باز کرد ابروهایش گره خورد، وضع دفتر به مراتب بدتر از سالن انتظار بود؛ حتی روکش مبلها را پاره کرده بودند.

برگشت و به طرفم آمد.

-چیزی هم بردن؟

شانه بالا انداختم و دوباره به وضعیت آشفته نگاه کردم. پرده ی قهوه ای با میل پرده از سقف کنده شده بود و یک طرفی افتاده بود.‌

-نمی‌دونم، چیز ارزشمندی تو دفتر نیست، چرا یکی باید برای دزدی بیاد اینجا؟

به اطرافش نگاه کرد و یک راست به طرف پنجره رفت، گلدانهایی که پشت پنجره چیده شده بود شکسته بود و خاکش پخش شده بود.

اصلاً متوجه آنها نشده بودم. به دیوار تکیه دادم و نگاهش کردم. کم کم‌ ترسم ریخت، انگار از شوکی هزار ساله بیرون آمدم، ذهنم شروع کرد به فعالیت.

همینطور که با پایش خاکهای گلدان را بیشتر روی زمین پخش می کرد گفت

-برای دزدی نیومدن.

من که تمام حواسم به این بود که چه پرونده ی مهمی داشتم که بخواهند برای دزدیدنش به دفتر بیایند، برای بار دوم شوکه شدم.

-پس... پس برای چی اومدن؟

سرش را بلند کرد و پایش آرام گرفت. کمی پایش را تکان داد تا خاک از کف کفشش بریزد. همینطور که به ساعتش نگاه می‌کرد به طرفم آمد.

-ساعت از دو نیمه شب گذشته، شما این موقع شب برای چی اومدید اینجا؟

بهت زده نگاهش کردم، این چه سوالی بود؟

-برای برداشتن یه پرونده اومدم.

دقیق نگاهم کرد، چشم از چشمش برنداشتم.

-این موقع شب؟

تکیه‌ام را از دیوار برداشتم و دو قدم جلو رفتم. وسط این حجم ترس و بهت من، همین شک کم بود.

-بهتر نیست به جای سین جیم کردن من دنبال سرنخی از دزد باشید؟

لبخند کمرنگی زد و رویش را برگرداند و اینبار محکم‌تر به سمت دفتر رفت و وارد شد. صدایش را بلند کرد

-گفتم که برای دزدی نیومدن.

جلوی در دفتر ایستادم و به قامت بلند و چهارشانه اش نگاه کردم.

-منم پرسیدم پس برای چی اومدن.

یک‌باره روی یک پاشنه چرخید و تیز نگاهم کرد.

-یا دنبال یه چیز خاص می‌گشتن یا از سر دشمنی خواستن خودی نشون بدن که می‌تونید تهدید تلقیش کنید.‌

زبانم به کامم چسبیده بود و کنده نمی‌شد، گلویم تا معده ام می‌سوخت. آهسته لب زدم.

-تهدید؟

خونسرد نگاهم کرد و من نگاهم به او، ولی ذهنم بین پرونده‌های اخیرم می‌چرخید.‌

خم شد و یکی از برگه‌ها را از روی زمین برداشت و من حرکت چشمش را روی خط‌ها دنبال کردم.

-وکیل پرآوازه‌ای مثل شما دشمن نداره؟

لحنش سرد و سنگی بود، کشش کلماتش بوی تحقیر و ریشخند می‌داد، بی‌شک از آن مردهایی بود که با شهرت هر زنی مخالف بود و زنها را فقط پشت گاز خانه شان زن می‌دید.

-شما با شهرت من مشکل داری یا با شغلم؟

سرش را از روی برگه بلند کرد و با ابروهای گره خورده نگاهم کرد.‌ کمی نزدیک شدم.

-شاید هم از اینکه بر خلاف گزارشات شما دوتا از متهمینتون تبرئه شدند و به قول خودتون گ*ن*ا*هکار از قفس پرید ناراحتید.

کمی عقب رفتم و به ابروهایش که گره‌شان تنگ تر شده بود پوزخند زدم.

-ببخشید ترفیع گرفتنتون به تعویق افتاد ستوان.

ستوان را مثل خودش کشیدم و با جسارت نگاهش کردم. برگه را پرت کرد، نسیم خنک پاییزی برگه را ر*ق*صاند و چرخید و چرخید و روی زمین نشست.

با قدمهای محکم از دفتر بیرون آمد، از کنارم که می‌گذشت سرم را پایین انداختم تا نیشخندم که دیگر بی‌اختیار بود نبیند.

با صدایی که بیشتر به فریاد شبیه بود گفت

-احمدی تمام به هم ریختگیها رو لیست کن، اگر خانم فهمیدن چیزی گم شده بنویس و برگرد پاسگاه.

بدون اینکه برگردد و یا قدمهایش را کند کند صدایش را بلندتر کرد

-برای شکایت تشریف بیارید کلانتری.

از در که بیرون رفت به سرباز نگاه کردم، معلوم بود صدایمان را شنیده و دل خوشی از ستوان حمیدی ندارد.

لبخند محوش با ابروهای گره خورده‌ام محو شد.

-زودتر کارتون رو انجام بدید، باید برگردم خونه.

انگار به دستور گرفتن عادت کرده بود که سریع به طرف دفتر رفت.

×××××

بدون اینکه چشم‌هایم را باز کنم، دستم را روی پاتختی کشیدم. گوشی زیر دستم لرزید. لای چشمم را باز کردم و با دیدن شماره‌ی خصوصی از جا پریدم، روی آرنجم تکیه دادم و خط را آزاد کردم.

-بله؟

صدایش جان داد به تن بی روح و خسته ام.

-جونم گفتن فراموش نشه.

لبخند زدم و خودم را روی تخت انداختم و از لذت شنیدن صدایش چشم بستم.

-چی شده سایه‌تون سنگین شده خانم؟

قلبم از لحن گلایه‌آمیزش گرفت.

-نه عزیزم، دنبال کارهای پرونده‌ام.

انقدر دلتنگش بودم که یادم رفت بگویم همین سه روز پیش دیدمت، حسرت آغوشت را کشیدم، از پشت میز، به فاصله پ‌ی دو متر انقدر احساس دوری کردم که تا خانه لرزیدم.

-خسته‌ات کردم نه، خیلی به زحمت افتادی آرامم.

چشم باز کردم و حس تلخ نبودنش را تا عمق استخوانم حس کردم. به یک شانه خوابیدم و چشم به پرده ی سرخابی دست دوز مادر دوختم.

-از دوریت خسته ام، از نبودنت، از اینکه ...

نتوانستم بگویم، نمی‌خواستم بگویم که همه چیز این پرونده انگشت به طرف او می‌گیرد.‌

-خانواده بهت فشار میارن، می‌دونم چه عذابی می‌کشی و من شرمنده‌ام.‌

چشم‌هایم را محکم فشردم و صدای فریاد مامان در ذهنم اکو شد" رفتی وکیل قاتل برادرت شدی؟ مایه ی ننگی آرام"

مایه ی ننگ بودم اگر مرد پشت خط را که با چهار تا میله از من جدا کرده بودند را باور داشتم؟ مایه ی ننگ بودم که با تمام قلبم به او ایمان داشتم؟

صدایم لرزید.

-نگو شرمنده‌ای، من شرمنده‌ام که نتونستم تا حالا بیارمت بیرون.

صدایش خش داشت، چشم باز کردم و به پرده که با نسیم خنک می‌ر*ق*صید، نگاه کردم.

آرام زمزمه کرد.

-می‌دونی که...

لبخند زدم‌ و عشقش را بارها در دلم دوره کردن.

-می‌دونم که دوستم داری، بدون که عاشقتم.

صدای سکوتش را به جان خریدم و آرزو کردم روزی صدایش زیر سقف خانه‌ای بپیچد که من خانمش باشم.

-فعلاً خداحافظ.

قبل از اینکه جواب بدهم بوق ممتد در گوشم پیچید.

به صفحه‌ی گوشی خیره ماندم، چشم‌های سیاهش می‌خندید، لبهایش اما سکوت مطلق بود و من عاشق همین چهره‌ی منقبض همیشگی‌اش بودم. انگشتم را روی فک استخوانیش کشیدم و لب زدم.

-میارمت بیرون کیارش، تحمل کن.

در اتاق با ضرب باز شد و من ناخوداگاه گوشی را زیر بالش پنهان کردم.‌ مامان حتی نگاهم نکرد، یک راست به طرف کتابخانه رفت و قرآن را برداشت و چرخید و از در بیرون رفت. صدای بلند در که پیچید چشمهایم‌ را فشردم.

حق داشتند، در عرض دو ماه زندگی آرامشان با خاک یکسان شد، پسرشان کشته شد، عروسشان دیوانه شد، دخترشان شد وکیل قاتل برادرش و نوه‌شان را، تنها یادگار پسرشان را از خود دور کردند تا شاهد بی سروسامانی خانه نباشد.

قلبم از این‌همه فشار گرفت، دستم را روی سینه‌ام گذاشتم و در خودم جمع شدم.

پشت به در کردم و اشکم از گوشه‌ی چشمم‌ راه گرفت، دستم را روی تیغه‌ی بینی‌ام کشیدم و اشکم را پاک کردم و به نم انگشتم خیره ماندم.

-نفس هر کسی رو که نفست رو قطع کرده می‌گیرم آراد.

دلتنگش بودم، دلتنگ برادر جوانمرگ شده‌ام، دلتنگ برادری که میان سکوت و شعر خوانی‌ها و صبوری‌های پدرم پرهیاهو برایم پدری کرد.

دست دراز کردم و عکس دونفره‌مان را از روی پاتختی برداشتم. لبخند می‌زد و من در آغوشش فرو رفته بودم، دستهایم دور کمرش حلقه شده بود و سرم روی سینه‌اش بود.

-دلم برات تنگ شده داداشی، دارم خفه می‌شم.

قاب را به سینه فشردم و دستهایم را زیر بغلم زدم و تاب خوردم.

-کجایی، پویا بهانه‌ات رو می‌گیره، کمر بابا خم شده، قلب مامان، آخ قلب مامان...

چشم باز کردم و دوباره تصویرش را مهمان چشم‌هایم کردم.

-مامان سکته کرد آراد، نمیای؟ نمی‌خوای برگردی؟

همانطور لبخند می‌زد، چرا گریه نمی‌کرد، چرا دلش برای ما نمی‌سوخت، چرا برنمی‌گشت؟

روی تخت چهار زانو نشستم و قاب را روی تخت انداختم.‌

-سیمین آسایشگاهه، آراد، آراد...

مشت کوبیدم روی تخت و تاب خوردم.

-برگرد لعنتی، زندگیمون فلج شده، قلبم داره از غصه می‌ترکه.

و همانطور لبخند می‌زد، چرا گریه نمی‌کرد؟ حتی بغض نمی‌کرد، سرم را بین دستانم گرفتم و چشم فشردم.‌

-برنگرد، فقط نخند، نخند آراد، نخند...

مشتی که روی قاب زدم ناخوداگاه بود، شیشه شکست و دستم عمیق برید و خون ریخت روی لبهایش.

برادرم دیگر نمی‌خندید و من بلندتر فریاد زدم.

-نخند، نخند...

در باز شد و بابا وارد اتاق شد، نگاهی به من انداخت و چشمش چرخید روی دستم؛ رنگش پرید، شتابزده جلو آمد.‌

-چیکار کردی با خودت بابا جون؟

دستم را گرفت و نشست، از روی پاتختی دستمال را برداشت و گذاشت روی بریدگی و من تمام مدت فقط نگاهش کردم.

به موهایش که در پنجاه و پنج سالگی یک دست سفید شده بود، به لبهایش که حتی وقت سکوت می‌لرزید، انگار که حرفی میان لبهایش گیر کرده.

-دلم براش تنگ شده بابا.

-ببین چیکار کردی، دستت بخیه می‌خواد.

دستم را کشیدم و دستمال خون‌آلود در دستش ماند، خون ریخت روی لباس سفیدم.

دستم را بالا گرفتم و به شره کردن خون نگاه کردم.

-وقتی رگهاش رو زدن، همینطوری خون می‌ریخت از دستش؟

نگاهش کردم، لرزش لبهایش بیشتر شده بود و من به لباسم نگاه کردم، دستم را حرکت دادم تا تمام دامنم سرخ شود.

-نکن با خودت عزیز بابا، نکن...

-همینطوری بود بابا؟ آخ دلم داره منفجر می‌شه بابا، داره می‌ترکه.

صدای مامان در اتاق پیچید.

-قاتلش رو که آزاد کردی قلبتم آروم می‌گیره، نترس.

نگاهش کردم، چقدر پیر شده بود، مردمکش دائماً در حال چرخیدن بود، انگار دنبال گمشده ای می‌گشت. دلم می‌خواست بغلش کنم و بگویم "برنمی‌گرده"

بدنش را از چهارچوب در جدا کرد و جلو آمد.

-چیه؟ چرا ساکت شدی؟ داری تصور می‌کنی وقتی آزادش کنی چه کیفی می‌کنی نه؟ قاتل برادرت رو آزاد کنی حالت خوب می‌شه.

فکم منقبض شد. او قاتل نبود و من به این ایمان داشتم.

صدای ملایم بابا نگذاشت جواب بدهم.

-الان وقتش نیست خانوم، باید برسونمش بیمارستان، دستش باید بخیه شه.

صدای پوزخند مامان دهانم را مثل زهر تلخ کرد. برای اینکه جواب ندهم از جا بلند شدم، بیمارستان بهتر از دعوا با مامان بود.

بلند شدم، خم شدم و قاب را از روی تخت برداشتم. پیش از اینکه چیزی بفهمم دستم از قاب خالی شد.

بهت زده به مامان نگاه کردم.

-چطور روت می‌شه حتی به عکسش نگاه کنی؟ چطوری می‌تونی براش گریه کنی و بری از قاتلش دفاع کنی؟

نفسم به شماره افتاد. فریاد زدم

-اون قاتل نیست.

صدایش بالا نرفت، انگار مرا از حفظ بود که می‌دانست خونسردی ظاهری همیشگیش چقدر خرابم می‌کند.

-چون تو عاشقشی قاتل نیست؟

دست آزادش را جلو آورد و دست چپم را گرفت، دستم را به شدت تکان داد.

-قاتل نیست چون این حلقه رو دستت کرده؟

بابا دستم را از دست مامان در آورد. کاش دفاع کند، کاش بگوید مرا باور دارد، کاش بگوید کیارش را باور دارد، ولی نگفت و من فهمیدم تنها مانده ام، آخر برادرم کشته شده بود و من نامزد قاتلش بودم.

-بس کن خانوم، رنگش سفید شده، یک کم مراعات کن.

بغض مامان سرباز کرد و من به رد خونی که از دستم روی قالیچه می‌ریخت خیره ماندم.

-مگه این مراعات حال ما رو می‌کنه؟ رفته وکیل قاتل پسرم شده.

فریاد زدم، با تمام قلبم فریاد زدم.

-کیارش... قاتل... نیست.

از فریادم مامان یک قدم عقب رفت و اشکهایش بند آمد.

-نه برای اینکه حلقه دستم کرده، نه برای اینکه عاشقشم، قاتل نیست چون نمی‌تونه قاتل باشه.

یک قدم عقب رفتم و تیزی مثلثی وسط میز آرایش در کمرم فرو رفت. از درد چشم بستم.

-پس اون همه مدرک واسه چیه؟ واسه کیه؟

به سختی چشم باز کردم و سعی کردم فکرم را متمرکز کنم، بعد از دو ماه مامان با من حرف زده بود، باید حرف می‌زدم.

-اونهمه مدرک میگه یه نفر می‌خواد کیارش رو قاتل معرفی کنه، کدوم آدم عاقلی، کدوم قاتلی این‌همه رد از خودش به جا می‌ذاره مادر من؟

بهت زده به دهانم خیره مانده بود، بابا کنار مامان ایستاد و هنوز به دستم نگاه می‌کرد.

-بیا بریم بیمارستان.

مهم نبود، حتی اگر می‌مُردم هم مهم نبود وقتی مادرم نامزدم را قاتل برادرم می‌دانست.

-هیچ قاتلی این‌همه نشونه نمی‌ذاره مامان.

لب زد

-دعوا...

تا آخر حرفش را خواندم. سینه به سینه اش ایستادم و مهم‌ نبود اگر قاب عکس برادرم سینه ی مامان را خون آلود کرده بود.

-من و شما هم داریم دعوا می‌کنیم، اگر سه روز دیگه جسد من رو پیدا کردن شما قاتل منید؟

چشمهایش را بست و سرش را عقب برد. اشک‌هایش روی گونه‌های همیشه سرخش ریخت. دستم را جلو بردم و اشکش را پاک کردم و رد خون جای رد اشک را گرفت.

-می‌دونم دلت می‌خواد قاتلش مجازات بشه، می‌دونم داغ آراد سنگینه، می‌دونم یک کم قلبت آروم می‌گیره اگر بدونی قاتلش آزاد نمی‌چرخه، ولی به خدا کیارش قاتل نیست.

چشم‌هایش را باز کرد و من به نیمه‌ی صورتش که خون‌آلود بود نگاه کردم.

-تو هر چی که بگی...

مشت کوبید روی قلبش

-قلب من می‌گه قاتل کیارشه، حالا تو بالا پایین بپر، اگر دنبال حقیقت باشی یه روزی به حرف من می‌رسی.

از حرص، بغض، درد، قلب فشرده شده‌ام را چنگ زدم.

صدای در بلند شد و چشم‌هایم در چشم‌های نگران بابا باز شد.

-حالا بریم بیمارستان؟

بی تاب بودم، بی تاب باور کردن مامان، بی تاب آزاد شدن کیارش و بی تاب کمی آرامش.

دست‌هایم را دور کمرش حلقه کردم و سرم را در گردنش فرو بردم.

-خسته ام بابا.

موهایم را نوازش کرد.

-تو کار خودت رو بکن.

سرم را بلند کردم و متعجب نگاهش کردم. باورم کرد؟

لبخند نیمه‌جانش چشم‌هایم را از اشک تار کرد.

-من نمی‌گم کیارش قاتله، نمی‌گم نیست...

نگذاشتم حرفش تمام شود.‌ دست‌هایش را گرفتم.

-تو باور کن بابا.

دوباره دستش را روی موهایم کشید.

-باور کردن من که مهم نیست دخترم، فقط قاتل رو پیدا کن و به خودت قول بده قاتل هر کسی که هست هیچ احساسی نتونه جلوی مجازات کردنش رو بگیره.

انگار استخوان‌هایم شکست، نفسم شکست، بغضم شکست. بابا نه تنها باور نداشت که فکر می‌کرد اگر بفهمم قاتل کیارش است ممکن است کمکش کنم تا آزاد شود. دستم را از دستش بیرون کشیدم.

-بریم بیمارستان.

××××

چادر مشکی را روی سرم کشیدم، کشش را تنظیم کردم و موهایم را زیر مقنعه فرو بردم.

برگه‌ای را که دستم بود سمت سرباز جلوی گیت گرفتم و او وارد دکه شد و شماره گرفت‌.

به در آبی رنگ بزرگ نگاه کردم، حال و هوای زندان حتی از بیرون این در هم واقعاً خفقان آور بود.

باد پاییزی خاک را به ر*ق*ص آورده بود، به گرد و خاکها نگاه کردم و بر خلاف جهت باد ایستادم تا خاک به چشمم نرود. شاخه‌های عاری از برگ به شدت تکان می‌خوردند، چادرم در هوا پیچ و تاب خورد و من از سرما و ناامیدی لرزیدم.

پنج روز به دادگاه مانده بود و من هیچ چیز برای اثبات بی‌گ*ن*ا*هی کیارش پیدا نکرده بودم.

روی شاخه‌های انبوه یک درخت فقط یک برگ بود که همان برگ هم با وزش تند باد به شدت تکان می‌خورد.

درد ترس از افتادنش را با تمام وجودم، با بند بند قلبم احساس کردم.

سرباز از گیت بیرون آمد و برگه را سمتم گرفت.

-می‌تونید برید تو.

بدون اینکه چشم از ر*ق*ص برگ بردارم برگه را گرفتم. سرباز در را باز کردم، پایم را که به حیاط زندان گذاشتم برای آخرین بار برگشتم و به برگ نگاه کردم،

استقامتش ستودنی بود.

برای اولین بار من با لبخند وارد زندان شدم. سربازی که پشت در و داخل حیاط ایستاده بود همراهیم کرد تا ساختمان سفیدی که سنگهایش در اثر مرور زمان به خاکستری می‌زد.

وارد راهرو شدم و بوی غذا حالم را آشوب کرد، بی اختیار با اخم به سرباز نگاه کردم.

-این بوی چیه؟

م*س*تقیم به جلو نگاه می‌کرد، بدون اینکه مسیر نگاهش را تغییر دهد گفت

-غذا.

با تعجب نگاهش کردم، لبهایش اصلاً تکان نخورده بود، از آن آدمهای شق و رقی بود که از بین دندانهایشان صحبت می‌کنند.

ابرویی بالا انداختم به جلو نگاه کردم. جلوی نرده های فلزی ایستادم، ماموری که پشت نرده‌ها و پشت یک میز کوچک نشسته بود و تنها وسیله‌اش یک لب تاب کوچک بود بلند شد و جلو آمد.

به قامت ریزه‌اش نگاه کردم و کارت شناسایی را از لای نرده‌ها به دستش دادم. پشت میز نشست و مشغول ثبت شد.

ماموری که با من بود در راباز کرد و وارد شدیم‌. کنار میز ایستادم و به کاشی‌های دیوار خیره ماندم، اصلاً رنگش مشخص نبود و در شش سالی که من دائم به اینجا رفت و آمد داشتم هیچ تغییری نکرده بود‌.

دفتری را از کشوی میز بیرون کشید و جلویم گذاشت، دستش را جلوی اسمم.

-امضا.

عادت داشتند همه چیز را در یک کلمه خلاصه کنند. خودکارش را گرفتم و امضا کردم و خودکار را انداختم روی دفتر؛ دفتر را بست.

-برید.

وارد اتاق شدم و یک راست پشت یکی از میزهای چهار‌نفره‌ی آهنی رفتم. صندلی را بیرون نکشیده بودم که کیارش وارد اتاق شد. سرباز بغل در ایستاد و در را بست.

ناخوداگاه به سمتش رفتم که سرباز یک قدم نزدیک شد.

-نزدیک نشید.‌

سر جایم ایستادم و به چشم‌های کشیده‌ی سیاهش نگاه کردم، هنوز برق می‌زد، هنوز جذاب بود، حتی با این ته ریش دو روز مانده و پیراهن مشکی چروک.

جلویم ایستاد، سرم را بالا بردم و نگاهش کردم، به چشم‌هایش که واقعاً می‌خندید، لحظه‌ای از این‌همه روحیه مبهوت ماندم، واقعاً نمی‌ترسید؟

سرباز باز نزدیک شد، یک قدم عقب رفتم تا جلوتر نیاید.

صندلی را بیرون کشیدم و نشستم. تا نشستم صندلی یله شد، انگار یکی از پایه‌هایش شکسته بود. روبرویم نشست و دست‌هایش را زیر چانه زد و با لذت همیشگی نگاهم کرد.

-می دونی روز به روز خوشگل‌تر میشی؟

خجول خندیدم، تنها مردی که جلویش خجالت می‌کشیدم از هر کسی به من نزدیکتر بود. شیطان نگاهش کردم.

-می دونی روز به روز جذاب‌تر می‌شی؟

یک ابرویش را بالا داد و مژه‌های سیاهش روی پوست سفیدش سایه انداخت.

-می‌دونم.

لبخند پسرانه‌اش را دوست داشتم. با احساس سنگینی در دستم تازه متوجه شدم هنوز کیفم را زمین نگذاشته‌ام.‌ رد نگاهم را گرفت و به کیف رسید. کیف را روی میز گذاشتم و بازش کردم. صدای بمش را آرام کرد.

-بسوزه پدر عاشقی.

بدون اینکه نگاهش کنم لبخند زدم.

-نشونه‌ی آلزایمره، نه عشق.

آهسته‌تر لب زد.

-پس عشق نیست؟

دستم روی پوشه‌ی زرد ماند و سرم را بالا بردم.

-اگر نیست من اینجا چیکار می‌کنم؟

به پشت صندلی تکیه داد و من سعی کردم توازنم را روی صندلی پایه شکسته حفظ کنم.

دست به سینه شد و سینه‌ی ستبر و بازوهای پیچیده‌اش بیشتر خودنمایی کرد‌.

-خب وکیلی...

با شیطنت چشمک ریزی زد.

-نیستی؟

سرم را تکان دادم و پوشه را بیرون کشیدم. در کیف مشکی را بستم و روی زمین گذاشتم.

-حواسم رو پرت نکن آقای ارجمند، براتون خوب نیست.

سکوتش عجیب بود، از زیر چشم نگاهش کردم، بیشتر از حرکت لبهایش متوجه شدم چه می‌گوید تا صدایش.

-عاشق بدیهاتم هستم.

از نوادر ابراز احساساتش بود و من دلم غنج زد از حرکت لبهایش و حسی که به قلبم تزریق کرد.

پوشه را باز کردم و برگه‌ای را بیرون کشیدم.

-برای بار آخر دوره کنیم؟

مثل هر وقتی که جدی می‌شد، ابروهای راسته‌اش در هم فرو رفت، مثل روزهایی که با جدیت مشغول طراحی گردنبند یا دستبندی بود و کل حواسش را معطوف به طرحش می‌کرد، کل حواسش رفت روی برگه.

-این چیه؟

برگه را روی میز آهنی یادگاری نوشته سُر دادم سمتش.

-م*س*تندات.

پایه‌ی صندلی شکسته اعصابم را به هم ریخته بود، با اینحال نمی‌خواستم از روبرویش بلند شوم، می‌خواستم از همین زاویه نگاهش کنم، لبخندش، نگاه درخشنده‌اش و آن حجم عشق برای قلب خسته‌ام شفا بود.

-می‌خوام یک‌بار دیگه با هم دوره کنیم.‌

سری تکان داد و خواندن برگه را ادامه داد.

دست‌هایم را در هم قلاب کردم و نفس عمیق کشیدم، بوی خفقان آور غذا تا اینجا هم می آمد.

-سه روز پیش از ...

گلویم خش برداشت. سرش را بلند کرد و نگاهم کرد، چشمهایش کدر شد، نفسش را آزاد کرد.

-اسمش رو نیار، هم ‌تو ناراحت می‌شی هم من.

سری تکان دادم و سعی کردم تمرکز کنم.

به پنجره نگاه کردم که کیپ تا کیپ رویش مشما کشیده بودند. انگار اینجا نیازی به تهویه‌ی هوا نداشت، یا شاید آدم‌هایش مهم نبودند.

-خب، سه روز قبل از اون اتفاق شما با هم دعوا کردید.

پیش از اینکه جواب دهد دستم را بالا بردم تا سکوت کند.

-قبلاً توضیح دادی، ولی می‌خوام الان فکر کنی اینجا دادگاهه، محکم جواب بده و سعی کن چیزی رو از قلم نندازی.

سرش را تکان داد و من کمی صندلی را جابه‌جا کردم شاید کنترل پایه اش راحت‌تر شود.

-من رفتم دیدنش...

حرفش را قطع کردم و کمی مقنعه‌ام را جابه‌جا کردم تا نفسم بالا بیاید.

-اسمش رو بیار، نیاوردن اسمش شاید باعث شبهه بشه که تو مشکلی باهاش داشتی.

انگشت سبابه و شصتش را گوشه‌ی لبهایش کشید و چشم‌هایش را بست.

-من فقط سختمه.

-درک می‌کنم.

دستش را روی صورتش کشید و نفس عمیق کشید.

-اون روز من رفتم دیدن آراد، سیمین همسر آراد، دو ماهی بود که به گفته‌ی دکتر در اثر یه شوک به لکنت و گاهی عدم تعادل روانی دچار شده بود.

دست‌هایم مشت شده بود و فکم منقبض.

-آراد کلافه و خسته شده بود و وقتی من رسیدم داشتند دعوا می‌کردند، دعوا که نه، چون سیمین هیچی از حرف‌های آراد نمی‌فهمید و فقط داد می‌زد و گاهی فقط سکوت می‌کرد و گنگ نگاه می‌کرد. ناراحت شدم و سعی کردم آراد را آرام کنم، ولی اون انقدر پریشون و خسته بود که با من هم درگیر شد.

دست‌هایم را باز کردم و سعی کردم خواهر آراد نباشم، وکیل کیارش باشم. من آراد را نمی‌شناختم، نمی‌شناختم.

-چطور درگیر شدید؟

-سعی کردم از سیمین دورش کنم چون حمله کرده بود تا دهنش رو بگیره، سعی کردم از سیمین جداش کنم که به من هم حمله کرد، درکش می‌کردم، واقعاً زندگیش زیر و رو شده بود؛ ولی با دیدن چشم‌های ترسیده‌ی سیمین واقعاً اعصابم خورد شد، فریاد زدم که لیاقت این زندگی رو نداره، گفتم اونه که روانیه نه سیمین و از خونه اومدم بیرون.

شقیقه‌هایم را با دوانگشت سبابه و وسط ماساژ دادم.

-بعد از اون اتفاق باز هم آراد رو دیدید؟

سر تکان داد.

-نه.

-وقتی اونجا بودید به اتاق کار آراد هم رفتید؟

سرش را به علامت مثبت تکان داد.

-اولش که دیدم پا به پای سیمین داد می‌کشد دستش را گرفتم و بردم به اتاقش، باهاش صحبت کردم تا کمی آروم بشه.

-به چیزی هم دست زدید؟

لبخند تلخی زد و نگاهم کرد.

-والا تو اون شرایط من فقط راه می‌رفتم و حرف می‌زدم، یادم نمیاد به جایی دست زدم یا نه، ولی مطمئنم دستم رو گذاشتم روی کمد و تکیه دادم، چون احساس ضعف می‌کردم.

از روی صندلی بلند شدم، بالاخره پایه‌ی شکسته طاقتم را طاق کرد.

-شما سیگار می‌کشید؟

-بله.

راه افتادم، از کنارش گذشتم و پشت سرش ایستادم.

-سیگار بدون فیلتر درسته؟

بدون اینکه برگردد یا نگاهم کند سر تکان داد.

-بله.

-چند دقیقه اونجا بودید؟

برگشت و متعجب نگاهم کرد.

-قبلاً نپرسیده بودی؟

لبخند زدم و شانه بالا انداختم.

-باید هر احتمالی رو در نظر بگیرم.

باد از لای پنجره به مشما می‌خورد و صدای خش خش مشما تنها صدای پیچیده در آن اتاقک خفه بود.

سکوت را شکستم.

-خب؟

کمی فکر کرد و بعد شانه بالا انداخت.

-شاید حدود نیم ساعت، نهایت سه ربع.

-شونه بالا ننداز، باید مطمئن به نظر بیای.

کلافه باز هم سرش را تکان داد.

-حدود نیم ساعت.

چرخیدم و روبرویش ایستادم

-تو نیم ساعت سه تا سیگار ‌کشیدید؟

از پشت میز بلند شد و روبرویم ایستاد.

مامور کمی نزدیک شد و کیارش با خشم ‌نگاهش کرد، کلافه و عصبی بود.

-می‌دونم اذیت می‌شی، ولی باید تحمل کنی، باید جواب بدی کیارش.‌

سرش را بالا برد و دست‌هایش را پشت گردنش گذاشت. کمی به سقف خیره ماند. سکوت کردم تا درون متلاطمش را آرام کند.

سرش را پایین آورد و پشت صندلی نشست.

-آماده‌ام.

روبرویش، ولی روی صندلی دیگری نشستم و تکیه دادم.

-تو نیم ساعت سه تا سیگار کشیدید؟

-وقتی اعصابم خرابه ممکنه سیگار رو با سیگار آتیش بزنم.

برگه را جلوی خودم کشیدم و سریع مرورش کردم.

-دکمه‌ی کتتون تو اتاق بوده، برای اون توضیحی دارید؟

-شاید تو درگیری با آراد افتاده، شاید محکم نبوده افتاده.

یکباره بلند شد، دست‌هایش را روی میز ستون کرد و خم شد.

-اگر صدبار دیگه هم بپرسی جواب من همین‌هاست آرام، یه راهی پیدا کن...

دست‌هایش را برداشت و شروع به قدم زدن کرد. نگاهم با او حرکت می‌کرد، ولی حواسم تماماً به اتاق آراد بود.

باید چیزی جا افتاده باشد، ایمان داشتم کیارش قاتل نیست و می‌دانستم کسی برایش پاپوش درست کرده، ولی وقتی کیارش قاتل نیست باید قاتل اصلی ردی از خودش به جا گذاشته باشد، همیشه سرنخی وجود داشت، چه چیز از دیدم پنهان مانده بود؟

یک‌باره بلند شدم، صندلی با صدای بدی افتاد و صدایش در اتاق اکو شد.

مامور سریع جلو آمد و کیارش خیره نگاهم کرد

-چی شده؟

برگه را برداشتم و فرو بردم داخل کیفم.

-برات تقاضای آزادی با وثیقه می‌کنم، الان باید برم خونه‌ی آراد، حتماً یه سرنخی هست که به قاتل اصلی برسه.

دست به سینه روبروی میز ایستاد، دسته‌ی کیفم را در دست گرفتم و با یک دست مقنعه‌ام را درست کردم. چادر را کمی جلو کشیدم.

-می‌بینمت.

هنوز از در بیرون نیامده بودم که چیزی به ذهنم آمد، چرخیدم و برگشتم. بی حرف نگاهم کرد.‌

-دوربینهای مدار بسته‌ی خونه‌ات چرا قطع بود؟ چند وقته می پ‌خواستم بپرسم، ولی یادم رفته بود.

ابرو بالا داد.‌

-دو سه روز قبل اون اتفاق گفتن دوربین‌ها خرابه، منم از شرکت پشتیبانیش خواستم درستش کنن، نمی‌دونم اومدن یا نه، احتمالاً نیومدن که دوربین قطع بوده.‌

کلافه دستی تو موهایش کشید و ابروهایش گره خورد.

-اگر اون دوربین لعنتی کار‌ می‌کرد من الان اینجا نبودم.‌

کم پیش می‌آمد کلافه باشد، م*س*تاصل باشد، دلم گرفت.‌

-نگران نباش کیارش، من درستش می‌کنم، از اینجا میارمت بیرون.

با لبخند بی‌جانی نگاهم کرد و پلک زد.‌

-می‌دونم، باورت دارم.

خودش را کنار کشید و من سریع بیرون رفتم.

داشتم برگه ی خروج را امضا می‌کردم که صدایش میخکوبم کرد. کلافه نفس عمیقی کشیدم و بی حواس خودکار مامور را در کیفم انداختم.

چشم‌هایم از کفشهای همیشه واکس خورده‌اش بالا رفت، مثل همیشه سگک کمربندش خاص بود، نیشخندم بی‌اختیار بود، این مرد همه چیزش خاص بود، خونسردی بیش از حدش، کنترل کردن کوچکترین اتفاق زندگی اش و سگک کمربند و رنگ کیف پولش که همیشه سفارشی و خاص بود و البته دروغ گفتنش، پنهان کاریش.

به گردن بلندش که رسیدم حس کردم سیبک گلویش بالا و پایین رفت. چشم‌هایش سیاه و براق، ابروهای راسته‌ی شکسته‌اش استفهامی بالا رفته بود.‌

-اگر آنالیزتون تموم شد می‌تونید یا برید کنار یا تشریف بیارید برای ملاقات کیارش.‌

نگاهم چرخید روی بازپرس پرونده که فارغ از نگاه من و طعنه‌ی دانیار مشغول بررسی برگه‌های پرونده بود.‌ دوباره برگشتم سمت دانیار.

-حضورتون دلیل خاصی داره؟

یک دستش در جیبش فرو رفت و با چشم‌های یخ بسته‌اش به بازپرس اشاره کرد.‌

-روال عادی پرونده، یه سری سوال و جواب.

سری تکان دادم و به طرف در رفتم.

-خداحافظ.

پیش از اینکه بیرون بروم مامور صدایش را بلند کرد.‌

- خودکار لطفاً.

لحظه‌ای متوجه منظورش نشدم و فقط نگاهش کردم. به کیفم اشاره کرد.‌

-بیت الماله.

تازه متوجه منظورش شدم، در ازدحام ‌کیفم از وسایل لازم و غیر لازم دنبال خودکار گشتم.‌ با لمسش از زیر دفتر روزانه‌ام بیرون کشیدمش و گذاشتم روی میز.

-کیف کارت هم مثل کیف‌های دیگه‌ات شلوغه؟

برگشتم و نگاهش کردم. آخرین کسی که می‌توانست گذشته‌ی مشترکمان را یادآوری کند او بود، اویی که با یک دروغ بزرگ، با یک ‌پنهان‌کاری بی.دلیل زندگیمان را خراب کرده بود.

-من هنوز همونم، همون آدم صاف و شلوغ.

پرتمسخر نگاهش کردم، از سر تا به پا و دوباره نگاه چرخاندم سمت چشم‌هایش.

-تو هم هنوز همونی، همون آدم خونسرد و دروغگو.

بی هیچ حرکتی در صورتش نگاهم کرد.

-بله خوشبختانه تغییری نکردم و البته متاسفانه برای تو که به جای وکالت قضاوت می‌کنی.

مثل همیشه با خونسردی بیش از حدش عصبیم کرد. اینکه حس می‌کردم با آرامشش مرا به مرز جنون می‌رساند و به راحتی کنترلم می‌کند برایم مثل شکستن هزار باره جلوی کسی بود که نباید شکستنم را می‌دید، من کنترل‌ شدنی نبودم، حداقل نه توسط کسی که زندگیم را خراب کرده بود.‌

-خداحافظ.

صدای سردش با صدای لولای در هم‌زمان شد.

-به نامزدت سلام می‌رسونم، هر چند تا الان پیش هم بودید.

نیم چرخی زدم‌ و نگاهش کردم، آرزویم بود اخم یا لبخندش، ولی امان از نگاه یخ‌زده‌اش.

-ناراحتی یا حسودیت می‌شه؟

کاش ریشخند کردنش کمی رویش اثر داشته باشد. برگه را امضا کرد و خودکارش را بین سبابه و شستش گرفت و تکان داد.

-خودکار وسیله‌ی کار یک وکیله، مبانی رو یاد بگیر.

پر حرص نگاهش کردم.

-گفتی که، من تغییر نکردم.

پوزخندش مثل زخم به قلبم نشست.

-آره، می‌بینم.

پیش از اینکه جوابی پیدا کنم همراه با بازپرس در خم راهرو ناپدید شد و نقش سرشانه‌های کشیده‌اش میان ذهنم‌ ماند تا از در بیرون رفتم.

بی اختیار به سمت درخت نگاه کردم، کاش برگ سر جایش باشد، کاش نیفتاده باشد، کاش با تمام زردی زنده باشد. نگاهم روی شاخه های کاملا عاری از برگ درخت ماند، برگ ‌مرده بود.

××××

روبروی خانه‌ی آراد پارک کردم، نگاهی به کوچه‌ی آرام و بی‌تردد انداختم. پاییز به همه جا سر زده بود، به درختان هر کوچه، به باغچه‌های سرسبز بلوک بندی شده‌ی جلوی آپارتمان‌ها و بیشتر از همه به خانه‌ی برادرم.

پیش از اینکه فصلش برسد شبیخون زد به خانه‌ی آرادم، تنها برادرم که نه، دوستم، رفیقم، هم رازم؛ کسی که تا به آنچه که می‌خواستم نمی‌رسیدم پشتم می‌ایستاد.

بغضم را فرو دادم، از ماشین پیاده شدم و روبروی ساختمان ایستادم. سربازی که قرار بود همراهیم کند رسید، شانه‌های افتاده و موهای ژولیده‌اش با فرم اتو کشیده‌اش در جدال بود؛ کنارم ایستاد.

-سلام.

سری تکان دادم و دوباره برگشتم سمت ساختمان.

-بریم داخل؟

باید جرات می‌کردم، بعد از رفتنش فقط یکبار به این خانه آمده بودم، آن‌هم برای جمع کردن مدارک.

کاش در را که باز کنم بیاید استقبالم، بگوید شوخی بوده، ولی مثل همان ده روز پیش من بودم و کوچه‌ی باریک و خانه‌ای که از حجم مهربانی آراد خالی شده بود، از بوی مردانه‌ی حمایتش خالی شده بود و سیمین دیوانه شد و من تنها شدم.

جلو رفتم و کلید انداختم، باز هم باید فراموش کنم، باید بروم و سرنخی از قاتل اصلی پیدا کنم.

پله‌های سرامیک شده را بالا رفتم و جلوی واحدش ایستادم. نفس عمیقی کشیدم و در را باز کردم.

کفش‌هایم را در آوردم و به مامور اشاره کردم کفش‌هایش را دربیاورد. پشت سر من وارد خانه شد.

جلو رفتم و نگاهی به اطراف انداختم،

همه چیز سر جایش بود، مبل، تلویزیونِ کنج دیوار و حتی شلوار آراد که روی مبل افتاده بود. دستم را کشیدم روی دسته‌ی مبل مشکی و انگشتم را بالا آوردم و خاک را تکاندم، جای انگشتم روی دسته‌ی مبل ماند.

به سمت اتاق رفتم و به داخل نگاه کردم. انقدر به هم ریخته بود که برای به هم نریختن صحنه ی جرم باید با احتیاط از میان وسایل رد می‌شدم.

برگشتم و خطاب به مامور که پشت سرم ایستاده بود و به داخل اتاق نگاه می‌کرد گفتم

-احتیاط کنید چیزی رو جابه‌جا نکنید.

از کنار پاتختی که جلوی در افتاده بود رد شدم و جلو رفتم و به اطراف نگاه کردم.

صندلی پشت میز روی زمین افتاده بود، تابلوهای کوچک خطاطی مورد علاقه‌ی برادرم روی زمین پخش شده بود و شیشه‌هایشان شکسته به اطراف پخش شده بود، در کمد باز بود و چمدان قرمز دو چرخش تو کمد و دو چرخش بیرون افتاده بود.

لب تاب روی زمین افتاده بود و ال‌سی‌دی‌اش شکسته بود. این صحنه‌ی یک منازعه‌ی وحشتناک بود، ولی روی بدن آراد جز روی صورتش آن‌هم خیلی کم، هیچ آثار ضرب و شتمی نبود.