رمان بانوی من به قلم مرضیه یگانه

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

من الهه ای هستم از جنس پاکی و شیطنت ، آمیخته به هوسی از روزهای دور ، و غافل از نگاه هایی که همیشه همراهم بود و من حتی سایه اش را هم ندیدم .

شب گرفته و مه آلود ، ناخواسته عاشق شدم ، عاشق چشمانی از جنس شب ...

پارت 1

من از اول باهمه فرق داشتم . با همه ی همه . همه که می گم یعنی دخترهای دور و برم که هیچ ، با هر دختری که مادرم ، پدرم ، حتی آقاجونم در طول عمرشون دیده بودند .خلاصه همه دیگه .

مثلا از اولی که فهمیدم بزرگ شدم ، پا به توپ با پسرعموهام همبازی شدم .چنان دریبل می کردم که همه ی پسر عموهام از من جا می موندند و توپ می خورد کنج دروازه.

یعنی سرم دعوایی بود ! وقتي خونه ی ویلایی آقا جون جمع می شدیم ، توی یارکشی ها ، هر کسی تمام زورش رو می زد که من برم توی تیم او .

حالا اینا هیچی .مهارت خاصی توی دعوا راه انداختن داشتم .

وای مخصوصا وقتی نازنین و نازلی دختر عموهام که ازشون متنفر بودم ، سر راهم سبز می شدند که می شدند .

هردفعه ما دعوت می شدیم خونه ی آقا جونم ، اون ها هم بودن .خب چون اونا دختر های عمو سعید بودند و آقا جون همه ی بچه هاشو باهم دعوت می کرد خونه اش . بذارید از اینجا بگم که آقا جون من چهارتا پسر داشت .عمو مجید که دوتا پسر داشت به اسم آرش و آرین .

بابا حمید خودم که من گل دخترش بودم و هستم ولی بیشتر به پسرها و شیطنتشون شبیه بودم و هنوزم هستم.

عمو سعیدم که بابا ی اون دوتا عفریطه است .

ولی اینو هم بگم که عموم ماهه و دختراش به زن عمو فرنگیس رفتند و آخرِ آخر هم عمو وحید که یه تک پسر بیشتر نداشت به اسم علیرضا که یک سالی از من بزرگتر بود و علیرضا یه جوری برادر من محسوب می شد .چون وقتی من به دنیا اومدم زن عمو مریض می شه و بیمارستان بستری به همین دلیل علیرضا خیلی بهونه می گیره و مادرم بهش شیر می ده و اینجوری می شه که علیرضا بخاطر خوردن شیر مادرم به من محرم شد.

حالا بحث خانواده ی پر جمعیت ما به کنار ،موضوع بحث سر نازنین ونازلی بود که می خواستند یه جوری بگن خیلی خانوم هستند که یه جفت عروسک بغل می کنند و هی می خوابوندنش و هی غذا بهش میدن و از این لوس بازیا و چون من پا به توپم خوبه ، پس من خانوم نیستم و... منم هر وقت می دیدمشون یه بلایی سرشون درمی آوردم که حالشون رو بگیرم .از همون بچگی ، من رابطه ام با نازنین و نازلی بد بود و واسه همین ، با پسر عموهام دوست شدم .

آقا جونم هم که قربونش برم فقط بلد بود یه جمله را مدام پتک توی سر پدر و مادرم کنه که :

-بابا این دخترو ببرید دکتر شاید اصلا پسر بود.

آی بیچاره مادرم چه حرصی می خورد.گذشت و گذشت وگذشت و من به زور اجبار و نگاه ها وحرف های بقیه مجبور شدم به خانم شدن و دور شیطنت هام رو خط کشیدن .

نازنین ونازلی تنها کسانی نبودند که روی مغزم مسابقه ی دو می دادند.

یه پسر دایی هم داشتم که از اونا بدتر بود.دایی خوب و ناز من ، محمود، دو تا فرزند داشت .هستی که ماه بود و با من همسن و حسام که پنج سالی از ما بزرگتر بود .

با هستی مثل خواهر بودم ولی باحسام مثل دشمن خونی . پسره ی متحجر مذهبی با اون ریش های بلندش و اون یقه ی کیپ کرده ی آخوندی خیلی حرص در بیار بود. البته ازش ترس هم داشتم. آخه یه جوری نگاهم میکرد که شب کابوس نگاشو میدیدم.

مخصوصا از وقتی که به قول آقاجون توبه کرده بودم که با پسرعمو هام فوتبال بازی نکنم و مثلا سر سنگین باشم .مدام کنایه می زد . به در می گفت که دیوار بشنوه .

-هستی ، موهات پیداس .

یعنی من موهام روبزنم زیر شالم .

-هستی باهرکی می ری بیرون ،بلند بلند نخندید ،زشته .

یعنی اگه بامن داره می ره بیرون ،خفه خون بگیریم .

اما ماجرای من نه ربطی به کنایه های حسام داشت و نه ربطی به خصومتم با نازنین و نازلی .

ماجرای زندگی من از یه عشق تو دوران بچگی شروع شد .از عشقی شاید ممنوعه .من عاشق آرش ، پسر عموی بزرگم بودم که همسن حسام بود.

پارت 2

میون همون خاطرات بچگی و شیطنت هام .

میون دریبل کردن هایم وسط بازی گل کوچیک .

من شیفته ی آرش شدم .زمان هم با گذرخودش این شیفتگی رو بیشتر و بیشتر کرد تا اینکه رسیدیم به روز خاص .

روزي که شاید به نفع من و آرش بود و به ضرر بقیه .آرش خیلی خوددار بود.از وقتی علایم خانم شدن و متین شدن رو در من دید ، دیگه باهام سر سنگین شد.اما من له له یه جرعه از نگاهشو داشتم .

تا اینکه خبر مهمونی خونه ی آقا جون توی خونه پیچید . بابا اخم می کرد ، مادر غر می زد و من از اینکه نمیفهمیدم ، یه مهمونی ساده که اخم و غر زدن نداره ، متعجب بودم همه خونه ی آقاجون جمع شدیم . بعد از شاید نزدیک یکسال . آخه آقا جونم یه ویلای بزرگ چند هزار متری قدیمی آبا اجدادی داشت توی شمال که کم کم جون گرفته بود و درختانش سر و سامون . شاخه های گیلاسش پر بود از دونه های قرمز گیلاس وحالا که مشغله ی کاری بچه هاش نمی ذاشت که تند و تند بهش سر بزنند ، تمام میوه ها ی ویلاشو سبد سبد می کرد و می فروخت . ته ته های باغشم درختای انار داشت . انارای بزرگ و قرمز که من عاسق عکس گرفتن کنارشون بودم.

اما انگار ایندفعه فرق داشت .این مهمونی خیلی مهم بود که آقا جون پا کرده بود تو کفش لجبازی که الا و بلا چه کار دارید یا ندارید ، باید بیایید .

همه ی پسرای آقاجون با خانوادشون دعوت شدند به خونه باغ ویلایی آقا جون .چه جمعی شده بود ! امامن هنوزم دلم می خواست که از لیست مهمان ها خط می خوردم .شاید دروغ نگم از وقتی مادرم هی توی گوشم خوند که :

-بابا دختر یه کم خانمی کن ....یه کم حجب ،حیا ، متانت... آبرو واسه ما نذاشتی .

از همون روزی که شیطنت هام رو بوسیدم و مثلا ، تاکید می کنم که مثلا خانم شدم ، دیگه خونه هیچ کدوم از عموهام نرفتم .

کتاب و درس و کنکور رو بهونه کردم و دوسال به اسم کنکور توی خونه موندم .

حوصله ی کنایه شنیدن نداشتم .

در واقع فقط خونه ی دایی محمود می رفتم چون نمی تونستم از هستی دل بکنم .

تا همون مهمونی بحث برانگیز که کنجکاویم نذاشت توی خونه بمونم .

ماشین ما هم ، کنار ماشین عموهام روی سنگریزحیاط ویلای آقا جون پارک شد .

از ماشین پیاده شدم و پاشنه ی کفش های بلندم رو که فقط و فقط مادر اصرار به پوشیدنش داشت و خانمی رو توی همون ده سانت کفش پاشنه دار می دید ، روی زمین گذاشتم .

نگاهم اول چرخید سمت باغ و درختای میوه .

دلم واسه خوردن گیلاس های درشت باغ آقاجون پر زد .مادر در سمت شاگرد رو با ضرب بست و هوس چشیدن گیلاس های آبدار رو از سرم پروند.

-فکرش روهم نکن الهه ...خود آقا جونت حتما از میوه های باغش چیده و روی میز توی پذیرائی ش گذاشته .

-آخه....

.آخه را تمام نکرده ، مادر بلند و عصبی گفت :

-آخه بی آخه ... که باز بگن الهه پسره !!

خجالت بکش ...کفش ده سانتی پات کردی که بری بالای درخت !

نیم دایره ی لبخندم ، شیطنت آمیز بود که گفتم :

-کفشارو که می شه در آورد.

مادربا حرص فریاد زد:

_الهه!!

-خیلی خب .

صدای پدرهم بلند شد:

_بازشروع شد! ای بابا...ول کنید دیگه .

مادر همه چیز را گردن من انداخت و غر زد:

-آخه ببین چی میگه !

روی همان ده سانت پاشنه ی بلند کفش هام ایستادم و در ماشین رو بستم .راه افتادیم سمت خونه ی آقا جون .اصلا با اون کفش ها تعادل هم نداشتم .از بس کتونی پوشیده بودم و آل استار حالا کفش پاشنه بلند مثل میخی بود که توی پاشنه ی پاهام فرو می رفت .

وارد خانه ی آقا جون که شدیم همه جمع بودند .حتی اون دوتا عفریطه و علیرضا ، داداش خودم و ... آرش که تا نگاهم روی صورتش نشست ، سرش رو با حالت قشنگی ازم گرفت و پایین انداخت . با آن پیراهن سفید جذب اندامی و شلوار جین مشکی و آن موهای ژل زده که همه را به یک طرف ، خواب داده بود.

نگاه همه سمت من آمد . بعد از دوسال ، اولین بار بود که مرا می دیدند.

پارت 3

صدای زن عموی بزرگم ، مادر آرش بلند شد .

-خوش آمدید منیژه جون ...

بعد نگاهش به من افتاد .خودم را در جلدخانوم ترین خانوم ها فرو بردم و سرم را پایین انداختم که زن عمو ثریا جلو آمد و صورتمو بوسید وگفت :

-به به بالاخره روی این الهه خانوم رو دیدیم! کجایی عزیزم؟نیستی چند وقته .

مادر با افتخار بلند گفت :

_درس می خونه واسه کنکور.

خنده ی تیز و تند نازنین ونازلی را شنیدم .نگاهم چپ چپ ،خنده هاشونو هدف گرفت .سریع جمعش کردن ولی زن عمو فرنگیس بلند گفت :

-خب نازنین ونازلی هم می خونن ولی خودشونو حبس ابد نکردند.

ابروهام بالا رفت .از تعجب بود وکمی چندش !

آخه دو مغز فندقی رو بامن مقایسه می کرد ! خواستم چیزی بگم که مادر فوری بلند وحرصی گفت :

-سلام فرنگیس جان ...چه خبر؟

زن عمو،قری به گردنش داد وناخن های جدید و بلند کاشته شده اش را طوری کنار صورتش گرفت که اصلا معلوم نشد که می خواست فرم وحالت ناخن هایش را به نمایش بگذارد.

نگاهم باز یه لحظه رفت سمت آرش .سر خم کرده بود وبی هدف کف سالن را می پایید.

از آن سلام واحوالپرسی پر کنایه که گذشتیم ، رفتم سمت زن عمو محبوبه ، مادر علیرضا و آرام نجوا کردم:

-علیرضا کجاست ؟

-با آرین رفتن توی باغ آقا جون میوه بچینن .

همه دور تا دور سالن بزرگ خونه ی آقاجون ، نشستند .تعمیرات اخیر خونه ی آقاجون ،باعث شده بود که خونه ی قدیمی وکلنگی آقاجون به روز و شیک شود.کف پوش های قهوه ای پررنگ سالن خیلی به ست مبلمان چوبی سالن می آمد و زیر نور پنجره های بزرگ که رو به باغ بود، سالن را زیباتر می کرد . راهرویی که قبلا تنها راه جدایی سالن از پله ها بود،حالا کنار سالن با پله هایی مارپیچ وچوبی و نرده ای فلزی و زیبا به طبقه ی دوم می رفت .

هنوز خبری از آقا جون نبود.البته عموها هم نبودند .نگاهم که خوب چرخید ، متوجه ی نبود پدر هم شدم .نگاهم نامحسوس روی گزینه های سالن چرخید.زن عمو فرنگیس که طرف مقابل مبل من و زن عمو محبوبه نشسته بود و برای من خود شیفتگی ،قربان صدقه ی ناخن هایش می رفت .ثریا خانم ، مادر آرش هم که داشت با نازلی صحبت می کرد .نازنین ونازلی دوقلوهای زن عمو فرنگیس بودند که تنها زیبایی چهره اشان به نظر من ، آن چشمان خمار بادامی بود وگرنه با آن بینی تابلوی برجسته و کشیده ، شبیه پینوکیو بودند تا نازنین !نازلی هم کپی برابر با اصل نازنین بود با یک شانس برتر که بینی اش در صورت تپل وگونه های برجسته اش کمتر خونمایی میکرد . لبان کشیده ی مثل نخ هردویشان مرا به خنده وادار کرد که مجبور شدم انگشتان دستم را برای مهار لبخندم ، حصار لبانم کنم .

واقعا قابل مقایسه با آن ها نبودم .نمی خوام بگم زیبا بودم و هستم ولی خیلی بی نقص تر از آن دماغ دراز و کشیده ی توی صورت نازنین و نازلی که از مادرشان به ارث رسیده بود ، توی صورتم جا خوش کرده بود.

چشمای قهوه ای روشنم به مادر رفته بود ،لبان درشت ولی کوچکم به خانواده ی پدری ، و چشمان درشتم به هر دو. ترکیب صورتم را دوست داشتم .گاهی که یاد دوران کودکیم می افتادم ،خنده ام می گرفت .گه گاهی یک سبیل مردانه را هم پشت لبم ، با ماژیک مشکی می کشیدم که بیچاره مادر برای پاک کردنش با لیف وصابون به جون پشت لبم می افتاد.

هنوز هم گاهی مادر کنایه می زد که :

این خط لب دور لبت ،ازهمون ریش وسیبیله که توی بچگی واسه خودت می کشیدی .

همه گرم کاری بودند . بعضی ها صحبت ،بعضی هامجله ،بعضی ها هم تلویزیون و من درگیر حس بی تاب خواهشی که وادارم می کرد به آرش خیره شوم .

لحظه ای سرش بالا آمد و نگاهم را شکار کرد.

لبخند پهنی روی صورتش نمایان شد .

من هم لبخند زدم و باز مثلا خانومی کردم . با نوار باریک لبه ی مانتویم بازی می کردم وفکرهایم را ردیف ، در مورد تحلیل نگاه آرش ، یک به یک یا خط می زدم یا تایید می کردم که صدای عصای آقاجون با کف پوش های سالن ،نگاه همه را سمت خودش خرید .

پارت 4

اول از همه برپا . بزرگ خاندان ریاحی وارد سالن شد. جفت، جفت چشم بود که نذر قدوم آقا جونم میشد. قربونش برم ماه بود. اول موهای سپیدش عقل و دلمو می برد و اون نگاه قشنگش دلبری میکرد. نشست روی صندلی ته سالن و تک به تک به مهموناش سلام کرد. وقتی رسید به من نگاهش توی صورتم موند. لبخندی زد و گفت :

_ چطوری الهه ی شیطون!؟

خندیدم اما ظریف و متین.

_ممنونم آقا جون خوبم.

صدای بلند آقاجون باز حاکمیت کرد.

- پس کوشن اون دوتا پسری که فرستادم میوه بچینن ... نکنه رفتن بفروشنشون.

تک تک عموهام وارد سالن شدند.

هر کسی جایی کنار خانواده اش نشست و آقا جون باز نگاهش رو بین پسر ها و عروس هاش چرخوند. گاهی لبخند میزد و گاهی آه میکشید. کنجکاو بودم از این نگاه های متفاوت که بوی عادت همیشگی رو نداشت. اما هیچکس هیچی نپرسید. تا خود آقا جون گفت :

_ کم به من سر میزنید...... حتما باید یه دعوتی بدم تا بیاید دیدنم!؟

باز سر صحبت باز شد تا هر کسی از گرفتاری هایش دم بزنه.

عمو مجید از مغازه هایش گفت که نمیشود رها کرد. پدر از اداره اش گفت که مرخصی نمیداد. عمو سعید از ماموریت های بی وقفه ی شرکتش میگفت و عمو حمید از درس بچه ها و برگه هایی که باید همچنان تصحیح میشد و نمره میداد. آقا جون نفس بلندی از سینه کشید و گفت :

_ میدونم من توقع ام زیاده...... ولی ماشاالله کم نوه ندارم که بازم ماشاالله همشون بی بخارن...... لااقل یکیشون ازدواج میکرد که دلم رو به نتیجه ام خوش کنم که اونم.....

اینبار همه اتفاق نظر پیدا کردند که، ای بابا توی این اوضاع کی ازدواج میکنه.....همین موقعه بود که علیرضا و آرین با یک سبد قرمز پلاستیکی وارد سالن شدند. مادر از جا برخاست و گفت : _ بدید من ببرم بشورم.

زن عمو محبوبه هم همراهش رفت. من هم ترجیح دادم بروم و ناخنکی به گیلاس ها بزنم تا در آن جمع کسل کننده بنشینم. وارد آشپزخانه ی بزرگ آقا جون شدم. مادر میوه ها را میشست و زن عمو داخل دیس میگذاشت. زرد آلو، گیلاس، شلیل، سیب، هلو، ماشاالله باغ آقاجون کم میوه نداشت.جلو رفتم و از میان دانه های درشت گیلاس ، یک رنگ زرشکی تیره ی شیرین آب دار را جدا کردم و گذاشتم در دهانم.

_الهه.... نشسته بود.

مزه ی شیرین محض گیلاس هوشم را برده بود.

_ وای عالیه.

_ میگم آقاجون مشکوک میزنه.

زن عمو محبوبه داشت میوه ها را در ظرف میچید و تفکراتش را بلندبلند به زبان می آورد.

_ چی بگم محبوبه جون.... یه دلشوره افتاده توی وجودم.....همه ی مارو جمع کرده... حتی گفته بچه ها رو هم بیاریم. چرا !؟ ، نمدونم .

بی تفکر زبانم باز شد.

_ شاید قضیه ی تقسیم ارثه.

نگاه تند مادر برگشت روی من و سهم من از صحبت میان آن دو جمله ای شد که نباید میشد.

‌_ تو واسه چی اینجایی!؟ این دیس میوه رو ببر تو سالن.

_ من!؟ این دیس به این بزرگی رو ببرم!؟

اخم تند مادر میگفت ، بله.

به اجبار دیس را بلند کردم و نفسم را از این همه زورگویی فوت. برگشتم توی سالن. اگر قرار بود جلوی تک تک مهمان ها خم شوم کمری برایم نمیماند.نگاهم یک دور کامل چرخید تا بلکه یکی چشمش به من بیافتد و هوای کمر باریک مرا داشته باشد. ولی نه که نه. همه نگاهاشونو میخ چشمای آقاجون کرده بودند. که آقا جون به من نگاه کرد و گفت :

_ آرش برو دیس میوه رو از الهه بگیر.

یعنی این همه آدم... فقط باید آرش دیس رو میگرفت!؟

قلبم تند تند زد و در عرض همون چند ثانیه ای که آرش با طماتینه آمد سمت من، تبدیل شدم به کوره ای آتش.

_ بده به من دیس رو.

دیس رو به سمتش دراز کردم بی حتی هیچ نگاهی به من ، دیس را گرفت و رفت و من فقط قامتش را برانداز کردم که چطور جلوی مهمان ها خم و راست میشد و میوه تعارف میکرد.

_الهه جان بشین دخترم.

اگر آقا جان نمیگفت شاید تا یک ساعت جلوی در سالن میایستادم و به آر‌ش نگاه میکردم. فوری سرم را پایین انداختم و رفتم و روی کنج ترین صندلی سالن نشستم.

طنین قشنگ صدای آقا جون بلند شد.

_معلوم نیست تا کی میتونم شما رو توی این باغ و خونه مهمون کنم..... معلوم نیست وقتی من مُردم، سر این باغ چی میاد ! دلم میخواد خودم تکلیف این باغ رو روشن کنم و قبل از اینکه بمیرم فرصت بدم به دو نفر که این باغ رو باهم صاحاب بشن.

پارت 5

گفتم که حرف تقسیم ارثه است ولی کسی گوش نداد. پوزخندی از تشخیص درستم زدم که نگاه آقاجون لحظه ای چنان به چشمانم خورد که هم جا خوردم و هم هول شدم و پوزخندم را به لبخند تبدیل کردم.

_میخوام یه فرصت بدم به دو نفر از نوه هام. هر کدوم که زودتر دست بجونبونن و ازدواج کنن این ویلا رو به نام هر دوشون میزنم.

یک ویلا در عوض ازدواج. جایزه ی برنده ی خوش شانس عاشق یا عاشق خوش شانس . بستگی داشت که اول عاشق بود بعد ویلا را میگرفت یا اول ویلا را میخواست بعد عشق را .

صدای اعتراض پدر بلند شد :

_آقاجون اصلا این کار درست نیست......

نمیشه واسه ازدواج قیمت تعیین کرد. در حق بقیه ی نوه هاتون اجحاف نکنید.

_ مال خودمه... اختیارشو دارم..... ماشاالله همه ی نوه هام از مرز بیست سال گذشتن و بزرگترین نوه ام بیست و پنج سالشه.... هر کدومشون هم که بخوان ازدواج کنن هم کار دارن هم خونه.

نگاهم جلب آرش شد. یک لحظه سرش را چرخاند و تیر تیز نگاهم را وسط چشمانش شکار کرد. فوری بی تابی نگاهم را از چشمانش دزدیدم.

اما آقا جون هنوز داشت ادامه میداد.

_همین آرش.... توی مغازه ی مجید کار میکنه.... دو تا بنگاه مسکن و کردن سه تا، دو تا خونه رو کردن چهار تا.

بعد اونوقت دم از نداری و فقر هم میزنن.

صدای عمو مجید هم بلند شد:

_ خب آخه آقاجون شما که از بازار خبر ندارید، الان دو ماهه یه خونه هم معامله نکردیم... فقط به بنگاه زدن که نیست.

آقا جون ته اعصاشو محکم کوبید به کف پوش های سالن و گفت :

_حرفم همونیه که زدم.

باز صدای عصبی پدر به گفتن لا الله الا الله بلند شد. نمدونم چرا توی چهار تا پسر آقاجون صدای اعتراض عمو مجید و بابا بلند شد. خب البته همه میدونستند که عمو وحید پدر علیرضا، برای تک پسرش، سراغ دوتا عجوزه ی زن عمو فرنگیس نمیره.

علیرضا رو خوب میشناختم و خوب میدونستم دلش پیش کی گیره.

خیلی وقته که در برابر حرکات تابلوی علیرضا جلوی هستی دختر دایی ام خنده ام میگرفت. آخرین بارش عید همون سال بود. وقتی عمو و زن عمو برای عید دیدنی اومدند خونه ی ما دایی محمود و زن دایی هم رسیدند.دستپاچگی علیرضا یک دفعه چنان نمایان شد که فکر کنم حتی حسام که سرش پایین بود متوجه شد با آمدن دایی محمود، علیرضا که لم داده بود ، روی مبل نشست طوریکه انگار مجسمه شده‌ بود و دیگه لب به هیچ نزد تا مبادا کت قشنگ آبی نفتی اش چروک برداره و مدام با یه طرفند خاص نگاهشو دزدکی به هستی می انداخت. منم که بهش تیکه ننداختم.

_ علیرضا ساعت چنده!!؟

_علیرضا گفتی میخوای منو ببری توچال، کی میبری!!؟

_علیرضا من اینجا نشستم کجا دنبالم میگردی.!؟

اذیت کردنش کیف داشت. چون دستپاچه میشد. لبخندی از خاطره ی عید به لبم نشست. نگاهم دوباره به سالن برگشت. توی سالن همه با هم پچ پچ میکردند. اگر چه ریز حرف هاشون مشخص نبود ولی موضوی بحث کاملا مشخص بود.

پارت 6

شب شده بود . یک روز به نقد و بررسی پیشنهاد آقا جون گذشت و آخرش هیچی به هیچی . مرغ آقاجون یه پا داشت . بعد از خوردن آبگوشت دسترنج مادرو زن عمو محبوبه ، هرخانواده ای به اتاق خودش رفت .آخه خونه ی آقاجونم مثل قصربود . دویست زیربنا داشت . صدمتر سالن ، صدمتر اتاق خواب و سرویس و آشپزخونه .حداقل به هر خانواده ای دو اتاق می رسید .

البته آرین و علیرضا به بهونه ی دیدن لیگ قهرمانان اروپا توی سالن خوابیدن تا بتونن تادیر وقت بازی حساس رئال و بارسا رو ببینند .

من هم که تافته ی جدا بافته بودم و از همون بچگی یه اتاق مخصوص رو به باغ واسه خودم داشتم . یادش بخیر خانم جونم وقتی زنده بود، مدام می گفت :

_این قدر نگید الهه شبیه پسرهاس ،این بزرگ بشه خانمی می شه که نگو و نپرس.

نمی دونم خانم جون توی کدوم رفتار بچگی من خانومی بزرگی یم را می دید ولی من خیلی دوستش داشتم .حیف که زیاد عمر نکرد تا نتیجه ی حرفشو ببینه .

لب پنجره ی رو به باغ آقا جون ایستاده بودم و توی سکوت محض باغ داشتم به آسمون پهن خدا نگاه می کردم که صدای سوتی توجه ام رو جلب کرد.سرم به سمت زمین ، پایین آمد.

آرش بود.تعجب ساده ترین عکس العملی بود که سراغم اومد که مرا به درجه شوکه شدن هم رساند.

-الهه.

اسمم را صدا کرد و مرا از خود بی خود.

-بله .

-اینو بگیر ....

-چی رو ؟

چیزی که میون دستش بود را تا مقابل من ، به بالا پرت کرد.دستانم را دراز کردم و جسمی سنگین میون دستم نشست .از پنجره فاصله گرفتم و چراغ اتاقم را زدم .کاغذی به دور سنگی پیچیده شده بود.دیدن همان کاغذ کفایت

می کرد .لازم به دیدن کلمات و جملات نبود ، اما اشتیاقم اشباع نمی شد و دلم را به خواندن جملاتش خوش کردم .

" شاید فکر کنی فرصت طلبم ولی من بد بخت از بدشانسی ام افتادم توی یه موقعیت حساس که نمی دونم بگم یا نه ...

اگه بگم عاشقت بودم و هستم بهم می گن واسه ویلا آقاجون این حرفو زدم ،اگه نگم می ترسم آرین زودتر ازمن سراغ تو بیاد ...می گی چکار کنم ؟"

خندیدم و حس خوب کلماتش را با یک نفس بلند به تک تک تپش های قلبم جاری کردم .

برگشتم پای پنجره . هنوز پایین پنجره ی اتاقم ایستاده بود که گفتم :

-آرش .

سرش بالا آمد .حرف نگاه منتظرش را از همان فاصله هم می شد خواند.

-بگو...من می خوام بشنوم.

نیم دایره ی لبخندش به صورتش جلوه ای خاص بخشید که با صدایی خفه ، ولی بلند ، لااقل برای گوش های مشتاق به شنیدنم ، گفت :

_دوستت دارم ...منتظرم بمون .

همه ی عالم ایست کرد .نه تنها قلب من، بلکه حتی زمان هم ایستاد . ذوق و شوقی زاید و الوصف ، درد بی درمانم شد .

-می مونم.

بوسه ای رو هوا تقدیمم کرد و رفت و مرا با اینکارش به درد مالیخویی یای ها مبتلا کرد .

تاصبح جنون بی خوابی دامنم را گرفت .

یک نامه و یک جمله و یک بوسه . شاید عجیب بود ولی برای من کم حرف نداشت .

هزاران کلمه و تفسیر پشت هر کدامش بود.

پارت 7

سفر یکروزه به ویلای آقا جون تنها یک دستاورد عالی داشت .اثبات عشق آرش .گرچه منِ درونی داشت تند تند احتمالات این ابراز عشق را در ذهنم می نوشت و من تک تک و نوبت به نوبت پاسخ می دادم ولی هیچ دلم نمی خواست که حتی به یکی از احتمالات منِ درون ، فکر کنم .

-چرا الان ؟!

-چرا وقتی آقاجون قصد به نام زدن ویلایش را برای دونفر از نوه هایش کرده بود؟

-پشت این عشق جنجالی آرش ، رازی بود ؟

-یا شاید هم نقشه ای ؟

مهم نبود چه احتمالاتی می رفت .مهم این بود که من چشم بند عاشقی رابسته بودم وتنها تصویر آرش درآن دل شب وآن نامه ای که برایم فرستاد ،جلوی چشمانم بود.

احتمالات پشت سرهم خط قرمز می خورد و دل من فقط برای یک طنین دلنشین باز می کوبید:

" دوستت دارم الهه. "

برگشته بودیم خانه، برای فکر کردن دوباره به نامه ی آرش یا شایدم خواندن هزار و یکیمین بار نامه اش ، به اتاقم رفتم .

کتاب هایم را پخش کردم و نامه ی آرش را باز گشودم و خواندم .خواندم تا اعجاز کلماتش باز به قلبم ریخته شود .خندیدم و زیر لب از ابتکار عاشقانه اش گفتم :

-فرصت طلب نیستی ...زیادی عاشقی .

توی همین افکار بودم که صدای پیامک گوشی ام برخاست .موبایلم را نگاه کردم آرش بود و یک جمله .

" سلام ....خوبی؟ توی تلگرام برات پیام دادم ، جواب ندادی . "

فوری آنلاین شدم .تمام پیام هایم آمد و من با دستپاچگی ، با همان لرزش ضعیف دستانم از شوق و تاپ تاپ بلند قلب دیوانه ام در میان پیام ها دنبالش گشتم . پیداش کردم . همان عکس زیبای پروفایلش را . بایک تیپ اسپرت کنار ماشین عمو مجید . ژست قشنگی گرفته بود.

پیام ها را باز کردم .

-سلام...کی می تونم ببینمت ؟

-کارت دارم الهه...

-فوریه.

لب پایینم را به دهان فرو بردم و باخنده ای که بیشتر از سر شوق بود تا طنز زمزمه کردم:

_بی قرار نباش ...

فوری روی تک تک دکمه های کلمات زدم و تایپ کردم :

-سلام

-تازه رسیدیم خونه ...می شه فردا بیام ؟

نگاهم به بالای صفحه ی باز شده رفت . نوشته شده بود:

" آخرین بازدید به تازگی "

منتظر شدم شاید جواب می داد.منتظر و خیره به همان دایره ی کوچک عکس او در بالای صفحه .ژست مردانه اش داشت تپش را از یاد قلبم می برد.که تیک دوم پیام ها خورده شد و بالای صفحه نوشته :

" درحال تایپ "

با ذوق هینی کشیدم و انتظار سخت ترین کار چشمانم شد.که پیامش آمد:

_فردا می آم دنبالت ...

سرخیابون اصلی ...ساعت 4 حاضر باش.

دلم می خواست می گفتم :

_هستم ... از الان حاضرم .

اما فقط نوشتم :

_چشم.

باز نوشته شد:

_ از چشمات واسه من ، مایه نذار ، حیف می شن .

قلب کوچک کلماتش پر صداتر از قلب من می زد اما حال قلب مرا خوب به جدال چالشی عاشقانه کشید.

-فرداساعت 4 حاضرم.

و استیکر ی آمد . یک قلب قرمز بزرگ . عاشقتم تنها کلمه ای بود که از آن قلب ،استنباط می شد و شد.

دندان هایم محکم لبم را به بازی گرفت و گزید .شاید اینطوری صدای جیغ پر از شوقم در گلو خفه می شد .

فوری نامه ی آرش را لای یکی از کتاب هایم گذاشتم و نگاهم بی هدف روی کتاب هایم چرخید.چی می خوندم حالا؟دین و زندگی یا ادبیات یا ریاضی یا داستان نامه ی عشقِ آرش؟!

پارت 8

عناصر زمان بامن لج کرده بودن ،از آن عقربه های کوچک نشسته وسط دایره ی ساعت دیواری گرفته تا غروب خورشید و طلوع صبحی دیگر .

همان بیست وچهار ساعت که برایم می شد یک روز نمی گذشت که نمی گذشت .فردای آنروز که بالاخره خورشید خانم قصد طلوع در روزی را داشت که قرار دیدار با آرش را داشتم ،تا بعد از ظهر سرم توی کمد لباس هایم بود .چه لباسی می پوشیدم ؟

این سئوال برای من شده بود سخت ترین سئوال کنکور عشق من .

رنگ ، مدل ، روسری همه چیز مهم بود.

و انگار همان روز قرار بود هیچ رنگ و مدلی به من نیاد .مانتو و روسری و شال بود که کف اتاق من افتاد و یکی یکی از دایره احتمالاتم خط می خورد.در اتاقم باز شد و مادر نگاهی به من و مانتو و شال های کف اتاقم انداخت و گفت :

-چه خبره اینجا !!

-هیچی ...

-واسه هیچی اینهمه مانتو و شال رو انداختی وسط اتاقت !!

-می خوام ببینم کدوم از مانتو هام به من نمیآد که بدم بره .

-بره !!کجا بره ؟!

-می خوام بدم به یکی از دوستام .

مادر نفسش را گره زد به تکیه به چارچوب درو دست به سینه نگاهم کرد:

-بازهوس کردی بندازیشون دور!!....اینارو تازه خریده بودی که .

-خسته شدم ازشون .

مادر هین بلندی کشید و در اتاق را بست . بالاخره بین اونهمه مدل و رنگ به یه مانتوی ساده با شال گلبه ای رنگ اکتفا کردم .

باقی مانتوها و شال ها رو هم دوباره درهم پیچیدم و چمباتمه کردم توی کمد دیواری .حالا فقط یه چیزی میموند .

گفتن دروغی قابل باور به مادر .

کتاب هایم را دور تا دورم چیدم و سرم رو به اون ها گرم کردم .بعد بلند و رسا گفتم :

_مامان.

طولی نکشید که مادر از راه رسید .

-چیه ؟

کتاب های دورم رو ورق می زدم و مثلا دنبال چیزی می گشتم .

-جزوه هام نیست .

-تو که تا چند دقیقه پیش اینجا رو کرده بودی اتاق پرو.

-دارم می گم جزوه هام نیست ، شما می گید اینجا رو کردم اتاق پرو !!

مادر کلافه حلقه های چشمانش را بالا داد و گفت :

_مگه من جرات دارم که دست به کتابات بزنم ؟!

-ای بابا ...حالا مجبورم بعدازظهر برم از پرستو بگیرم.

-خب برو بگیر .

تظاهری اخمی کردم و زیر لب باز غر زدم :

_لعنت به این شانس .

مادر رفت و من با ذوق دستمو مشت کردم و در هوا تکون دادم .این شد که همه چیز برای دیدار من و آرش جور شد .

پارت 9

نگاهم هر چند دقیقه یکبار می چرخید روي دایره ی ساعت مچی ام و آن عقربه های ظریف و کوچک . انگار زمان ایست کرده بود . نه خبری از آرش بود نه گذر زمان.

حرصی وعصبی از ان انتظار بی ثمر ، رو از خیابان گرفتم و چرخیدم به سمت مغازه های ردیف هم که صدای بوق ماشینی برخاست .در صدم ثانیه چرخیدم .آرش بود .سرخم کرده بود و از پنجره ی نیمه باز سمت شاگرد نگاهم می کرد.لبخندی به لب آورد:

_سلام ...دیرکردم ؟!

سرکوب کردن آنهمه ذوق وشوق سخت بود ولی غرورم با موفقیت توانست آنرا سرکوب کند .

اخمی کردم و قدمی به سمت ماشین برداشتم .دستگیره ی در را که می کشیدم جوابش رادادم :

_خیلی زود اومدی ...هنوز جا داشت چند تا متلک دیگه بشنوم .

منتظر اظهار غیرتش بودم .حسی که آنرا به عشق و علاقه اش به من تفسیر کنم و باز پای ذوق و شوق را به قلبم باز اما خندید.تعجب تنها عکس العملی بود که در آن لحظه می شد بروز داد.

-قیافتو اونجوری نکن دختر عمو ...

حالا دوست داری کجا بریم ؟

حرصی و عصبی شدم.

-اولا دختر عمو ، نه ...الهه ...ثانیا متلک شنیدن من ، خنده داره ؟!

به جای توضیح فقط گفت :

_تسلیم ...حالا کجا برم ؟

-شما اول بگو با من چکار داری تا من بگم .

فرمان ماشین رو چرخاند و در حالیکه نیمرخش را به رخ می کشید و از قلب بی قرار من قرار می گرفت گفت :

_کاری نداشتم ...دنبال بهانه ای بودم برای دیدار.

تکیه زدم به صندلیم ، منم نگاهم را از او دزدیدم و به خیابان دوختم .

-جالبه !!چی شده که شما علاقمند دیدار من شدی !

-چرا نشم ؟ همبازی دوران کودکی ... هنور یادمه چه گل هایی که به من نزدی ...چرا نرفتی فوتسال بانوان ؟!

یعنی واقعا کشاندن من به خیابان ،به دلیل حرف از دیدار و گل کوچیک بود یا معمایی سر به مهر پشت این نقاب خونسردی پنهان شده بود.

جوابش را که ندادم ، نیم نگاهش را به من هدیه کرد:

_من ناهار نخوردم ...بریم غذا بخوریم؟

-فرقی برام نداره .

ادای مرا خوب درآورد:

_فرقی برام نداره ...چقدر ناز می کنی الهه! خیلی خب ....می گم ...باهات کار داشتم آره ...

تاپ تاپ بلند قلبم را با آن لرزش دستانم نمی توانستم مهار کنم جز با ژست خونسردی . گوشه ی شالم را دور انگشت اشاره ام پیچیدم و پرسیدم :

-کارت چیه من درس دارم .

-اول یه چیزی بخوریم بعد.

چاره ای نبود.اصرار من به گفتن او،خودش بهترین راهنمایی بود برای افشای راز قلبم . پس سکوت کردم.به یک فست فودی همان اطراف رفتیم و پشت یکی از میزهای چوبی وکوچیکش نشستیم.نگاهم چرخی زد و برگشت سمت آرش . سفارش داده بود و خیره ی من شده بود که گفت :

پارت 10

-به نظرت می تونم الان باعمو درمورد تو صحبت کنم ؟!

تموم وجودم نبض شد .سلول به سلول ، مو به مو...

لبخندم واضح شد و جوابم قاطع :

_نباید کاری به حرف و نظر بقیه داشته باشی ...تو حرفتو بزن .

چشمان نافذش توی صورتم چرخ می خورد که جواب داد:

-آخه با این شرطی که آقا جون گذاشته ...

چشمانم رو دوختم به میز چوبی و با سرانگشتان دستم به میز ضربه زدم :

_خب شرط آقا جونم حقمونه ...مگه غیر اینه ؟

آرش تکیه اش را به پشتی صندلی محکم کرد و پوزخند زد :

_پس تو باحرف های بقیه و کنایه هاشون ناراحت نمی شی ؟

چرا باید ناراحت می شدم ؟ مگر حرف بقیه مهم بود؟ مگه من و آرش مهم نبودیم ؟ یا نکنه آرش دودل بود.

تردید مثل سوزش آتشی بود که قلبم رو بد جوری می سوزاند.

-تو...توی تصمیمت مصممی ؟!

حلقه های نگاهش چند ثانیه به من خیره ماند و بعد همراه با نفسی چرخید سمت پیشخوان رستوران و بلند گفت :

_سفارش ما حاضر نشد ؟

-الان حاضر می شه .

این طفره خودش جواب سئوال من بود .و من حق داشتم دلخور باشم .روی یک برگه کاغذ حساب باز کردم و حالا....

وقتی سکوتم با دلخوری گره خورد آرش گفت :

_تردید ندارم ولی ترس چرا .

ترس ! کدوم عاشق ترس به دلش راه داده که آرش دومیش میبود ؟! من هرچه اسوه ی عاشقی سراغ داشتم همه سر نترس داشتند ...اون از فرهاد کوهکن که از سختی کوه و سنگ نترسید ، اونم از مجنون که از شکستن ظرفش به سمت لیلی نترسید .

-الهه ...

چی شد که یکدفعه تحریم نگاهم را شکستم وچشم به نگاهش سپردم ، نمیدانم .

خط لبخند لبانش کشیده تر شد:

_اگه بدونم جواب تو مثبته....نترس میشم ...بهت قول می دم الهه ...

محبوس شدم بین نفس های تندی که می خواست سینه ام را بشکافه و من اجازه نمی دادم.تاپ تاپ قلبم که بالاتر رفت ،نفس هایم را محکوم به آزادی کردم و همراه با چند نفس بلند ، گفتم :

_خیلی بی مزه بود واقعا .

-چیش بی مزه بود ! ترس من !

-نخیر ....این طرز حرف زدن .

-نگفتی حالا....جوابت مثبته ؟

این شمرده شمرده حرف زدنش ، یه جوری حالم رو خراب می کرد که بمب اتم یه شهر رو ، نه .

لبم را گزیدم تا از دردش هیجانم را کور کنم و نفسم را به شمارش عادی خودش برگردونم .سکوتم کمی طولانی شد که ارش پوفی کشید و گفت :

_پس تو تردید داری ؟

فوری سرم بالا آمد.از گوشه ی چشم نگاهم کرد که زبانم بی اختیار باز شد :

_تردید ندارم ....جوابم مثبته ولی ...از ترسی که تو گفتی می ترسم .

خندید . بلند و جون دار:

_نترس ،...اگه دل من قرص باشه ...سرم نترس می شه.

سینی پیتزا روی میز نشست تا وقفه ای خوشمزه باشه بین حرف های عاشقانه ی ما .

پارت 11

سر خیابان ترمر زد.از ماشین آرش پیاده شدم که سرخم کرد و از چارچوب کوچک پنجره ی سمت شاگرد گفت :

منتظر شنیدن یه بمب خبری ، توی فامیل باش .

نیشخند زدم :

_هستم .

بند کیفم رو روی شونه ام محکم تر کردم و گفتم :

_برو ممکنه کسی مارو ببینه .

سرش به اطراف چرخید و گفت :

-کسی نیست جز ... اون ...اون حسام پسر دایی ات نیست !

شوخی بدی نبود!حسام سر خیابون اصلی خونه ی ما !

پوزخندم که ظاهر شد ، آرش اخمی جدی در جوابم به صورت آورد:

_آره...خودشه ...حسامه ...نگاه کن.

-وای ترسیدم ...اونم از حسام ...بسه مسخره بازی درنیار ...برو...

سری کلافه از طنز کلامم تکون داد:

_داره می آد ... بفرما ...خود خودشه .

ایندفعه دیگه خنده ام گرفت و با حرص از اینهمه اصرارش به ادامه ی شوخی اش گفتم :

_اصلا خودش باشه تو روشم می گم ...

-الهه خانم .

صدای محکم و پرابهت حسام بود.خشکم زد.حتی چشمانم میخ شد وسط حلقه های چشمان آرش.حسام جلو اومد و کنار شونه ام ایستاد .نگاهم روی همان یقه ی کیپ شده اش بود.

-سلام آقا آرش ...چرا سرخیابون ؟بفرمایید منزل عمه جان ...

نفس آرش محکم از سینه بیرون زد و سرش را سمت شيشه ی جلوی ماشین برگردوند:

_ممنون دیر شده ...خداحافظ.

حسام سرش رو از کنار پنجره ماشین بلند کرد و آرش با یه تکاف از جلوی پاهام مثل برق و باد رفت که رفت .حالا من مونده بودم و جناب هیولا!

حتی آبی در گلویم نبود تا قورتش دهم . لبانم رو از هم باز کردم و گفتم :

_سلام .

صدایش با همان جدیت قبل برخاست :

_علیکم السلام...تشریف بیاریید لطفا .

بعد راسته ی ورودی کوچه مون رو گرفت و رفت . دنبالش رفتم .اما باترس . اگه حرفی به مادر می زد ، چی میشد؟!

چند قدمی دویدم و رسیدم به شونه ی حسام و فوری گفتم :

-میگن ... راز کسی رو فاش...

جمله ام بدون فعل ناقص ماند که جواب شنیدم :

_بله ...می دونم الهه خانوم ...شما رفتید جزوه از دوستتون بگیرید.

تا کجای کارم رو خونده بود فقط خدا می دونست . رسیدم درخونه که من رفتم سمت درو اون رفت سمت ماشین . یه لحظه از این همه تفاهم تعجب کردم .ماتم برد و خیره نگاهش کردم .لحظه ای نگاهم کرد و بعد زیر لب چیزی گفت . نشنیدم چه جمله ای بود ولی حدس زدنش سخت نبود . یا ، لا اله الا الله گفت یا ، استغفرالله . یعنی فقط از حسام همین اذکار ، انتظار میرفت. بعد نگاهش را به امتداد کوچه چرخوند و کف دستش رو زد روی سقف ماشینش .

-بیا ديگه ...نکنه الان می خوای بری درس بخونی ؟

از لحن خودمونی کلامش شوکه شدم .باز ترس برم داشت .رفتم سمت ماشینش و با هر قدم در تقلای حرفی بودم که التماس کلامم را توش گم کنه .

-حالا کجا می خوای بریم ؟

-منزل ما ... شام دعوتید خونه ی ما .

-مامان چیزی نگفت .

نشست پشت فرمون و من به اجبار روی صندلی شاگرد نشستم .

-گفته ولی شما زیادی هول بودی بری جزوه از اون دوست خیالی بگیری و واسه همین فراموش کردی .

کنایه اش بدجوری ته دلمو خالی کرد.اخمام رو توهم کردم و گفتم :

_اصلا من نمی آم ... به بقيه بگو درس داشت ... نگه دار می خوام پیاده شم .

پوزخندی زد و گفت :

_یا ایوب پیامبر ...خودت صبر بده ...

پارت 12

آمپر مغزم در اثر هجوم گرمای بی اندازه ی خون ، داشت منفجر میشد ، آنقدر که دیگه نفهمیدم چطور سر حسام فریاد زدم :

-یاحضرت عیسی ، تو هم اینو شفا بده ...مگه زوره ؟! نمی خوام بیام خب .

صداش بالا رفت :

_نمی خوای بیای یا قراره با جناب آرش خان جایی تشریف ببرید ؟

لج کردم .آنقدر که یادم رفت چقدر از عصبانیت حسام می ترسم و محکم و جدی گفتم :

-آره اصلا...می خوام زنگ بزنم بیاد دنبالم منو ببره بیرون ....

شما چکاره ی منی که هی می پرسی؟! به توچه اصلا .