رمان آریتمی به قلم مبینا شریعتی

ژانر: #عاشقانه #معمایی

خلاصه:

من یک پزشک هستم و علم پزشکی می گوید:

«متوقف شدن ضربان قلب یعنی مرگ!»

اما من ذره ذره جان دادم تا فهمیدم ایستاده مردن یعنی چه! دل کندن از افراد مهم زندگی ات یعنی مرگ.

وداع آخر با هرچیزی که تو را به این دنیا وصل می کند، یعنی مرگ.

فقدان امید و آرزو و از دست دادن یعنی مرگ.

رفته رفته نقاط پررنگ زندگی ام رنگ باختند و دل کندن را از بر شدم.

از خانواده ام، از زندگی بی خطر و آرامم، از هر چیزی که مرا به گذشته مرتبط می کرد و از خودم!

اما یک جایی از زندگی دیگر نتوانستم چشم ببندم و بگذرم. یک جا نتوانستم بگذرم. از یک نفر نتوانستم بگذرم. ایستادم تا برای گرفتن سهمم از دنیا، یک بار برای همیشه بجنگم.

گاهی باید ایستاد و به عشق، خوش آمد گفت!

تنها ثانیه ای دیگر تا ریزش اشک هایم زمان داشتم. با بغض پرسیدم:

- دنبال چی هستی دقیقا؟ بگو شاید تونستم کمکت کنم خب.

- می خوام یه آدرس کوفتی یا دست کم یه اسم از شرکت داروسازشون پیدا کنم تبسم. جونِ خیلیا در خطره. داره دیر می شه!

گوشی را توی دستم جا به جا کردم و لنز دوربین را طوری تنظیم کردم که حیان به تمام زوایای اتاق مشرف باشد.

خواستم چیزی بگویم که حالت غیر عادی اش شکم را برانگیخت. نگاهش با بهت خیره ام بود.

لب هایم در اثر فشار استرس خشک و دردناک شده بودند. برای جلب توجهش با نوک انگشت به ال سی دی گوشی ضربه زدم:

- چته؟ اونا که اطلاعات به این مهمی رو اینجا ذخیره نمی کنن!

صدایش در نیامد. لب هایش به سفیدی می زد. نگران شدم:

- حیان خوبی؟

با کمی دقت متوجه شدم که نگاهش به من خیره نیست. به جایی درست پشتِ سرم زل زده است. قبل از اینکه فرصت کنکاش پیدا کنم صدایی از پشتِ سر گفت:

- موشی که فرستادی تو این دم و دستگاه و گرفتم!

با شدت به عقب برگشتم. حس می کردم خون در رگ هایم یخ بست. زیر پاهایم خالی شد و چشمانم سیاهی رفت. با بهت و زیر لب گفتم:

- رادین؟

پوزخندِ غلیظی زد و گوشی را از دستم کشید:

- هوشمندانه بود!

چیزی به مردنم نمانده بود. پس رادین همانی است که همیشه فکرش را هم نمی کردم؟ یا او مرا می کشت یا سرهنگ. شک نداشتم!

سرگیجه بدی که گرفته بودم باعث شد عقب عقب بروم و روی صندلی بیفتم. صدای رادین هنوز می آمد:

- تا قبل از ساعتِ هشت یه جلسه ترتیب می دی با بالا سریت حیان. زنگ می زنم مکانش و مشخص می کنم. بهتره نذاری اعصابم بیش تر این خراب شه چون هیچ تضمینی نمی دم.

این دیگر تهش بود. باید قبل از اینکه به دست سرهنگ بیفتم خودم خودم را بکشم...

حیان پر تشویش گفت:

- تبسم چی؟

حرفش را قطع کرد. خشک و بدون هیچ حسی گفت:

- راجع به اون هم هیچ تضمینی نمی دم!

صدای بوقِ ناشی از قطع شدن ارتباط در فریاد حیان گم شد. لب هایم به هم می خورد. با ترس خودم را عقب کشیدم.

به سمتم برگشت. نگاهش سرد و خشک بود. باید وانمود می کردم که همه چیز عادی است. باید دستِ پیش را می گرفتم ولی پس از آن اتفاق لعنتی، همین که اوضاع از کنترل خارج می شد تمام ری اکشن هایم رها می شدند!

پوزخندی زد و جلو آمد.

حتی جرأت فرار کردن را هم نداشتم. حتی نمی دانستم چگونه واردِ اتاق شده است. منکه چشم از روی در برنداشته بودم. صندلی ای را بیرون کشید و روبرویم نشست. نفس در سـ*ـینه ام گره خورد.

چرا آن روی سکه هرگز برای من نبود؟

چرا پس از تمام این روباه های منحوس و منفور، آن شیر معروف داستان ها سهم من نمی شد؟

چه بلایی سر من و دنیای من آمده بود که آرامش شده بود ذره ای ناچیز در دنیای پر تشویش من؟

فقط می خواستم بدانم!

«چرا هرگز نمی شود؟»

***

دستم را میان یال‌های بلند و خوش‌رنگ "نروژ" کشیدم و با بغضی سمج و صدایی کنترل‌شده گفتم:

- من و می‌بخشی؟ هوم؟

نگاهش بی‌تفاوت درگیر پیست سوارکاری بود. البته چندان بی‌تفاوت هم که نه!

پر بود از حسرت و حسرت و مقصر تمام این حسرت‌ها من بودم.

این بار صدایم کمی لرزید. از بغض که نه؛ از درد! از عذاب وجدان!

- می دونم جای تو کنج اصطبل نیست. می دونم باید توی مسابقات شرکت کنی. قهرمان بشی، مثل قدیم‌ها مایه افتخار باشی! ولی کاش می تونستی حالم رو درک کنی. شرایط افتضاحِ. شاید دیگه هرگز نتونم بهت سر بزنم. شاید همین فردا دیگه زنده نباشم. شاید هم...

حرفم را خوردم. بغضی که اجازه خودنمایی پیدا نمی‌کرد، با بی‌رحمی به گلویم مشت می‌کوبید. مثل جنین هشت‌ماهه‌ی زن همسایه که زنده به دنیا نیامد.

سر نروژ به سمتم چرخید. چشم‌هایش مثل همیشه براق بودند ولی این بار کمی براق‌تر. برقی مانند اشک.

نگاهش را تاب نیاوردم. انگار حالم را می‌فهمید. انگار اسب بی‌نوایم هم وخامت اوضاع را درک کرده بود که آن‌طور پریشان می‌نمود.

چشم‌هایش نوید زلزله می‌دادند. زلزله‌ای نه ریشتری که هدف مستقیمش من بودم و زنگی کاه‌گلی‌ام!

چشمانم را با درد بستم. امان از این سردرد لعنتی.

کم‌کم داشتم عزم رفتن می‌کردم که صدایی از پشت سر گفت:

- اینجایی؟

چرخیدم به سمتش. حتی آن سویی شرت جیغِ شبرنگ هم نتوانسته بود از خستگی چهره‌اش بکاهد.

از نگاهِ ماتم، کلافه چهره در هم کشید و گفت:

- امروز سپهری می‌ یاد. تو برو دورت بگردم. خیالت هم راحت باشه. خودم می گم مکمل‌های نروژ رو عوض کنه.

از محبت کلامش، بغضم بی‌دلیل اشک شد. درد می‌کشیدم. درد می‌کشید. آخ...

با استیصال جلو آمد و افسار نروژ را کشید. نروژ کمی مقاومت کرد اما سرانجام به سمت حیان متمایل شد.

نالیدم:

- حیان! دارم بهش ظلم می‌کنم!

می‌دانست. خوب هم می‌دانست که تنها سکوت کرد.

با حجم انبوهی از غصه دست زیر پلک‌های خیسم کشیدم و عقب عقب رفتم:

- من می رم. مواظب اینجا باش!

خم شد و از روی زمین دست بندم را برداشت:

- این از دستت افتاده.

حتی یک ثانیه دیگر هم تحمل ماندن در آن بهشتِ جهنم گون را نداشتم. دست بندم را از دستش چنگ زدم و با دو به‌طرف خروجی باشگاه اسب‌سواری حرکت کردم.

***

با کرختی و بی‌حسی از خواب بیدار شدم.

تنها اتفاق مثبت موجود را بررسی کردم. حداقل آن ساعت از روز را برای خودم بودم.

نه مربی باشگاه بودم و مستلزم برای آموزش سوارکاری به افرادی که روی روانم راه می‌رفتند، نه پزشکی بودم به‌زور حرف‌های حیان برای گذراندن طرحش به بیمارستان‌های اطراف سر بزند.

دستی به موهایم کشیدم و خواستم لباسی انتخاب کنم که صدای زنگ تلفن بلند شد. درحالی‌که سرکی به باکس لباس‌ها می‌کشیدم منتظر شدم صدای بوقِ پیغام‌گیر در فضا بپیچد.

از زیر انبوه لباس‌هایم ست ساده‌ی مشکی‌رنگ را بیرون کشیدم. بالاخره تلفن هم‌ دست از خودکشی برداشت و صدای پرانرژی هستی که معمولاً روی روانم راه می‌رفت، توی اتاق پیچید:

- سرکار خانم خونه نیستی؟ می‌خواستیم یه سر بهت بزنیم. واکسن آرتیمیس رو زدم عجیب بهانه میگیره.

شاید بی‌حوصله و خسته بودم، اما گذشتن از چشم‌های درشت و رنگی آرتیمیس کار من نبود.

باعجله تلفن را برداشتم و گفتم:

- الو؟

صدای خنده‌اش توی گوشی پیچید:

- ئه هستی؟

کلافه گفتم:

- به نظرت حالت دیگه ای ممکنه؟

باز خندید:

- تا کمتر از یه ساعت دیگه اونجاییم.

صدای بوق منقطع نشان از اتمام ارتباط داشت. هرگز دوست نداشتم کسی گوشی را روی من قطع کند آن‌هم درحالی‌که برای گفتن حرف جدیدی آماده می‌شدم. من می‌گفتم و هستی هرگز نمی‌فهمید. بی‌حوصله لباس‌هایم را عوض کردم و به‌قصد اینکه قبلی‌ها را داخل ماشین لباسشویی بریزم بیرون رفتم.

تازه فرصت کردم نگاهی به خانه بیندازم. به معنای واقعی کلمه افتضاح بود!

ظرف‌های نشسته تا بیرون از ظرف‌شویی پیشروی کرده بودند و لباس‌های روی‌هم تلنبار شده، روی تاج مبل‌ها عجیب توی ذوق می‌زدند. سیم بلند و طویل سه‌راهی که از وسط هال کشیده شده بود و دلیلش دور بودن پریز برق از کاناپه برای شارژ کردن لپ‌تاپ و موبایلم بود.

آه از نهادم برخاست و از اینکه پشت تلفن به هستی ابراز جود کرده بودم، از ته قلب پشیمان شدم؛ ولی دیگر اتفاقی بود که افتاده بود. باید قبل از رسیدنشان دستی به سروگوش خانه می‌کشیدم.

تمام لباس هارا به لباسشویی سپردم و خودم را آماده کردم که به جنگ نامرتبی‌های یک‌ماهه‌ی خانه بروم.

تلویزیون را روشن کردم که فقط سکوت بر فضا حاکم نباشد و کارهای دیگر را با نهایت سرعت انجام دادم.

در مرحله آخر کمی مایع خوشبوکننده در هوا اسپری کردم و به نیت یک دوش گرفتن چنددقیقه‌ای نیم ساعت تمام در حمام بودم.

می‌دانستم هستی هم در اثر نشست‌وبرخاست با تهام بدقول شده و یک ساعتش به سه ساعت هم می‌رسد؛ برای همین خیلی هم نگران زمان نبودم.

با طمأنینه پرونده‌های روی میز را برداشتم و داخل کشو گذاشتم. کافی بود چشم تهام به آنها و نوشته‌های سرهنگ بیفتد تا با سؤال‌هایش همین یک‌ذره آرامشم را هم سلب کند.

صدای زنگ تلفن بلند شد. نیم‌نگاهی به شماره انداختم. مربوط به نگهبانی ساختمان بود.

دکمه‌ی پخش صدا را زدم و مشغول گرفتن آب موهایم با حوله شدم.

- بفرمایید؟

- خانم دکتر منتظر کسی هستید؟

دستم متوقف شد. نگهبان هستی و تهام را می‌شناخت!

- خیر فقط برادرم و خانمشون قراره بیان.

چند ثانیه گذشت که گفت:

- آقایی به اسم مظفری اینجا هستن. بله بله اشکان مظفری.

به فکر فرورفتم و حوله را روی تخت انداختم. نگهبان که سکوتم را طولانی دید با شک پرسید:

- مشکلی هست؟

به خودم آمدم:

- خیر. لطفاً راهنمایی‌شون کنید بالا.

در فاصله‌ای که برسد کلاهِ از جنسِ حوله‌ام را روی سرم کشیدم تا در اثر آبِ موهایم زمین لک نشود.

صدای زنگ در که بلند شد، دمپایی‌های جلوبسته‌ی پشمی‌ام را هم پوشیدم که مانع از برخورد کف پاهای خیسم با سرامیک‌ها شود.

در را که باز کردم، دیدمش!

مثل همیشه کت‌وشلوارپوش با بوی عطر تندش که در وهله‌ی اول آزاردهنده به نظر می‌آمد جلوی در ایستاده بود. با دیدنم لبخندی زد و دسته‌گلی از نرگس‌های وحشی را به طرفم گرفت.

نرگس دوست نداشتم. او هم این را می‌دانست.

لبخند زورکی زدم و بعد از گرفتن دسته‌گل گفتم:

- سلام. خوش اومدی!

درحالی‌که کنار می‌رفتم تا وارد شود گفت:

- سلام بداخلاق. ممنون

لفظ بداخلاق چندان به مزاجم خوش نیامد. دیگر چه باید می‌کردم که نکردم؟ اگر حتی کمی انصاف داشت این برخورد را زیاد هم می‌دانست. هرکس جای من بود، او را دیگر از در خانه هم به داخل راه نمی‌داد.

آن‌وقت من... آن‌وقت من... آن‌وقت من احمق دوباره مثل مترسک‌های سر جالیز ایستاده بودم و به او خوشامد می‌گفتم؟

اخم‌هایم را در هم کشیدم و سعی کردم کمی هم که شده، به خودم مسلط شوم. آرام گفتم:

- میشه لطفاً کفش هات و در بیاری؟

با خنده کفش‌هایش را درآورد و همان‌طور که داخل می‌آمد اضافه کرد:

- ترک عادت موجب مرض است.

حالا بینی‌ام به بوی عطرش عادت کرده بود و دیگه مثل لحظه‌ی اول آزاردهنده نبود. رضایتمند از این موضوع به پذیرایی راهنمایی‌اش کردم اما او هنوز با کنجکاوی اطراف را می‌کاوید.

اصلاً یادم نبود برای بارِ اول که به خانه‌ی جدیدم پا گذاشته است. نگاهم را روی صورتش چرخاندم. بدون اغراق شبیه به پژمان بود. از چشم و ابروی مشکی‌اش گرفته تا فرورفتگی چانه و چین‌های جذاب گوشه‌ی چشمش!

با لبخند گفت:

- چه باسلیقه چیدی اینجا رو. کار خودت که نیست، هست؟

واقعاً خانه‌ی فعلی، با آپارتمان قبلی‌ام قابل‌مقایسه بود یا خودش را گول می‌زد؟

از آن‌همه رنگ شاد و مبل‌های ال لیمویی و کاغذدیواری ملایم چه چیزی برای زیبا به نظر رسیدن خانه باقی‌مانده بود؟

احتمالاً منظورش ست ساده‌ی قهوه‌ای سوخته با دیوارهای ساده و پرده‌های تیره که نبود؟ بود؟

در این خانه و این مکان، چه چیزی برای توصیف وجود داشت؟

با پوزخند به مبل‌ها اشاره کردم و گفتم:

- بفرمایید. در ضمن من که دیزاینر نیستم. اگه خوشت اومده کارت شرکتشون هست یادم بنداز بهت بدمش!

آهانی گفت و نشست. گفتم:

- میدونی که من خیلی اهل قهوه نیستم ولی اگه دوست داری برات درست کنم؟

با تحسین نگاهم کرد و گفت:

- نه خیلی مایل نیستم.

البته که نگاه تحسین آمیـ*ـزش هم به خاطر نرم کردن من بود وگرنه این انسان پژمرده رقت‌انگیز کجا و تحسین پذیر بودن کجا؟

خیلی زود با فنجان‌های نسکافه و چند مدل شکلات تلخ و شیرین بازگشتم.

شکلات جزو معدود چیزهایی بود که هنوز هم با تمام وجودم عاشقش بودم.

سینی که مقابلش قرار گرفت، با دیدن ظرف پر از شکلات خندید.

حساس و زودرنج شده بودم. مخصوصاً نسبت به او که با عینکی از بدبینی هم نگاهش می‌کردم. برای همین با اخم تشر زدم:

- می تونم بدونم دلیل خنده‌ات چیه؟

نسبت به این جمله‌ام که با اعتراض بیان‌شده بود واکنشی نشان نداد و همچنان با خنده گفت:

- آخه تو وانمود می‌کنی عوض شدی. ولی هنوز همون دختر کوچولویی هستی که سر شکلات‌های هابی با من دعوا می‌کرد!

لبخندم محو شد. شکلات‌های هابی خوشمزه با آن پوسته‌ی براق بنفش‌رنگ و منی که در بچگی با ذوق توی شیرینی مطبوعش حل می‌شدم!

این خاطرات برای او شاید یادآور چیزهایی بود که به خاطرش لبخند بزند، ولی برای من فقط یک بحران عمیق در خاطراتم بود. سینی را کمی به جلو هدایت کردم و کنارش نشستم. موشکافانه چشم دوخته بود به من.

سرم را جلو بردم و در یک میلی متری صورتش متوقف کردم. با کینه پرسیدم:

- یعنی واقعاً به نظرت من عوض نشدم؟

در سکوت و با ترس نگاهم کرد. ترسید؟

از این‌همه کینه‌توزی من ترسید؟

تک‌سرفه‌ای کرد و سرش را به سمت ساعت روی دیوار حرکت داد.

پوزخند روی لبم نشست و او با این کار از سؤالی که پرسیده بودم فرار کرد.

کمی که خودش را جمع‌وجور کرد، برای تغییر جو گفت:

- چه خبر از بیمارستانت؟!

- فعلاً که هیچی. سه‌شنبه این هفته می رم برای معرفی.

یکی از شکلات‌ها را به دهان گذاشت و با لـ*ـذت گفت:

- خوشمزست!

اما چیزهایی هنوز روی دل من سنگینی می‌کرد! با پوزخند دست بردم و کشوی میز ثابت وسط سالن را باز کردم.

نگاه کنجکاوش رویم سنگینی می‌کرد تا اینکه جعبه‌ی شکلات را روبرویش روی عسلی گذاشتم و گفتم:

- یه زمانی با این شکلات‌ها بدجوری تو دل من جابازکرده بودی جناب برادر! یادته؟

پوست شکلات را توی پیش‌دستی گذاشت و به سمتم خم شد:

- کاش انقدر بی‌رحمانه در مورد خاطراتی که دوستشون دارم قضاوت نمی‌کردی!

بازهم کنترل رفتار افسارگسیخته‌ام را ازدست‌داده بودم و حرفی زده بودم که نباید.

لبخند تلخی زدم و یکی از شکلات‌ها را به سمتش گرفتم:

- بی‌خیال. چیزی که هنوز مونده ایناس. بزن شارژشی!

لبخندی که روی لبش نشست کمی خیالم را راحت کرد.

خواستم متقابلاً لبخندی بزنم که صدای در مانع از این کار شد و به‌طور نامحسوس نفسم را از روی آسودگی رها کردم. به تهام و هستی و البته حضورشان مقابل این مرد تیزبین نیاز داشتم چراکه تقریباً داشتم گند می‌زدم.

مقابل چشم‌های کنجکاو اشکان در را باز کردم.

صدای نق- و نوق آرتیمیس در راهرو انعکاس پیدا می‌کرد و باعث می‌شد از ته قلب به یاد بیاورم که چه قدر دل‌تنگش بودم.

سرسری سلامی به تهام همیشه اخمو و هستی مهربان گفتم و دستم را برای در آغـ*ـوش کشیدن برادرزاده‌ام جلو بردم.

همین‌که گرفتمش لب‌های صورتی و کوچکش را جمع کرد و سرش را در گودی گردنم فروبرد.

تهام پشت سرش در را بست و درحالی‌که به دور شدن هستی نگاه می‌کرد پرسید:

- کی اینجاست؟

اشاره‌اش به کفش‌های مردانه‌ی اشکان واضح بود.

لب زدم اشکان و درحالی‌که آرتیمیس را توی بغلم تکان می‌دادم پشت سر هستی وارد پذیرایی شدم.

اشکان صمیمانه دست هستی را فشرد و ابراز خوشحالی کرد اما حین مواجه‌شدن با تهام کمی مکث کرد و هیچ‌یک از ما علت این مکث را نفهمیدیم.

برخلاف تصورم این بار فاصله‌ی ایجادشده را تهام از بین برد و درحالی‌که به سرشانه‌ی اشکان ضربه می‌زد زمزمه وار- اما طوری که به گوش ما برسد گفت:

- نالوطی نبودی!

نبود؟

اشکان همیشه همینی که هست بود.

هستی بی‌تعارف خودش را روی مبل رها کرد و با چشم و ابرو اشاره‌ای به آرتیمیس کرد که در آغوشم آرام‌گرفته بود.

کنارش بی‌حرف نشستم. تهام با اشاره‌ای ضعیف به شکلات‌های روی میز گفت:

- دیابت می‌گیری می‌میری!

زورکی و مصنوعی خندیدم:

- نترس حواسم هست.

بعد از چند ثانیه که در سکوت گذشت و دیدم که حقیقتاً حرفی برای گفتن نداریم، رو به هستی گفتم:

- بگیرش تا برم وسایل پذیرایی رو بیارم.

فوراً از جا بلند شد و گفت:

- تازه داره میخوابه. از صبح یه ریز گریه کرده. بگو جی بیارم خودم میرم.

سری تکان دادم و محل وسایل پذیرایی را گفتم.

نگاهم را دوختم به آن دو نفر. بااینکه هیچ نسبت خونی باهم نداشتند اما همیشه همه می‌گفتند که آن دو تا حدی به هم شبیه‌اند. گرچه این گفته خیلی هم بی‌راه نبود اما من یکی را آزار می‌داد. موهای کوتاه و لب‌های خوش‌فرم و گوشتی‌شان بیشتر هم به این شباهت دامن می‌زد.

امیدوار بودم اشکان شروع نکند به صحبت. حداقل نه در مورد مطلبی که در ذهن من بود اما از جایی که فاصله‌ی بین به هم خوردن معادلاتم تا نفس آسوده‌ای که باید می‌کشیدم را شانس ضعیفم پر می‌کرد اشکان دهن باز کرد و تمام نبایدها را از دهانش بیرون ریخت:

- می‌خواستم بیام باشگاه دیدنت. به‌هرحال خوب شد همه دیدیم اینجا.

خوب شد؟

به معنای واقعی کلمه افتضاح شد.

نه نه. شاید هم افتضاح اصلی هنوز رو نشده بود. قعر فاجعه هنوز فاصله‌ی زیادی با این دهانه‌ی پستی داشت که رویش ایستاده بودیم.

اخم‌های تهام درهم شد:

- خوب که شد. ولی چیزی که نشده؟

جمله‌اش انقدر نامطمئن بیان شد که پوزخند روی لب‌های اشکان رنگ بگیرد:

- با ما به از این باش که با خلق جهانی داداش! تو که خبرها رو بهتر از من داری!

خیره شدم به چشم‌های بسته‌شده‌ی آرتیمیس. صدای تهام بلند شد:

- مغلطه نکن و راست و پوست‌کنده بگو. دوباره به خاطر مامان اینجایی دیگه؟

همین‌که اشکان شروع کرد به حرف زدن بند دلم پاره شد.

- راستش یه پیشنهاد برای تو و تبسم داشتم!

تهام گرگرفت. این را منی فهمیدم که با تمام احساساتش آشنایی داشتم اما لبخند اشکان چیز دیگری می‌گفت.

- راجع به پیشنهادت بیشتر توضیح می دی؟

هستی با سینی حاوی نسکافه‌ها بیرون آمد. همین‌که نشست رنگ من بیشتر از قبل پرید. اشکان دهان باز کرد:

- راستش می‌خواستم باهاتون در مورد اون دو دنگ باشگاه صحبت کنم. شنیدم که دارین بدجوری خسارت می زنین!

چرم‌های تزیینی مبل را داخل مشتم کشیدم. عصبانیت مربوط به کسری از ثانیه‌ام بود!

اما برخلاف تصورم تهام خندید. کوتاه اما با صدای بلند.

وحشت کردم.

پلک‌های آرتیمیس از این صدای ناگهانی و بلند باز شد. آرام‌آرام تکانش دادم.

خنده‌اش جمع شد. دستی به‌صورت سه تیغ شده‌اش کشید و با تمسخر گفت:

- صاحب‌ملک که اومد با خودش حرف می‌زنیم. حله داداش؟ من بارها به مامان گفتم که اگه مسئله‌ای داره خودش اون رو حل کنه. هیچ دلم نمی خواد لکه‌ای روی رابـ ـطه برادرانمون بیفته!

تهام این حرف را دوستانه به زبان آورد. اشکان را دوست داشت و بزرگترین تفاوتش با من همین بود. من حتی کوچک ترین حس مثبتی هم به این انسان منفور نداشتم!

تهام تنها برادری دلخور بود اما من...

من پر بودم از کینه و نفرت و خالی از هرگونه حس خوب!

همین بود. حداقل دعوا نشد. انگار برای خواندن فاتحه زود بود. خون تازه داشت زیر پوستم می‌دوید که با جمله‌ی نهایی اشکان از چشم‌ها و گوش‌هایم بیرون زد.

- مسئله همینه پسر. صاحب اون دو دانگ دوساله که من هستم. مامان اصرار داشت که شما، الخصوص تبسم چیزی ندونید. ولی...

حس می‌کردم آرتیمیس چند کیلوگرمی برای دست‌های شل شده‌ام زیادی سنگین است. به دست هستی مبهوت مانده سپردمش و برخاستم. دست تهام مشت شده بود. نگاه اشکان مستقیم روی من سنگینی می‌کرد.

نزدیک‌تر رفتم. درست بالای سرش ایستادم و چشم دوختم به نگاه نگرانش. او هم تشویش را تجربه می‌کرد؟

با تمام حرصی که در این چند سال در تاروپود وجودم رخنه کرده بود غریدم:

- چرا مزخرف می گی اشکان؟

نگاهش کدر شد. از آن‌همه کینه‌ی چشم‌های من ترسید؟

لب زد:

- چرا باید راجع موضوع به این مهمی دروغ بگم؟

لرزش خفیف دست‌وپایم مشهود بود. این بود ضربه‌ی کاری لعیا؟

قدم آخرش انقدر داغ و آتشین بود؟

به چه قیمت؟ زمین زدن من و تهام به چه قیمت؟

بغضم را قورت دادم. نگاهم را به تهام دوختم. دیگر ناباور نبود. شاید حالا داشت به حرف‌های من می‌رسید. راستی چرا خودم فکرش را نکرده بودم؟

تهام تلخ گفت:

- پس این چیزی بود که تو رو انقدر جسور کرده!

و دلگیر افزود:

- داشتیم اشکان خان؟

اشکان ارام تر از حد معمول درصدد رفع‌ورجوع کردن موضوع برآمد. عقب عقب رفتم و روی مبل ولو شدم.

- سوءتفاهم نشه تبسم. تهام! چرا انقدر بدبینید نسبت به من؟ من تو این دو- سه سال حرفی زدم مگه؟ جز الآن که حس کردم دارید همه چیز و تباه می‌کنید، اون هم به اصرار لعیا، چی گفتم؟ من ابداً نمی خوام شما دو نفر آسیب ببینید.

دهانم مزه‌ی زهر می‌داد. مزه‌ی دیفن هیدرامین های بچگی. مزه‌ی...

اصلاً مزه‌ی زندگی می‌داد. تلخ، گس، غیرقابل‌تحمل!

تهام بی‌اندازه آرام بود. ولی من مرده بودم! منی که چند سالِ تمام گفته بودم و تهامی که تا همین‌الان نپذیرفته بود.

هستی با شک گفت:

- سندش همراهته اشکان جان؟

نگاهش نکردم. فقط با تأخیر صدایش را شنیدم:

- امروز نیومده بودم اینارو به تبسم به گم که. همراهم نیست فردا با خودم می‌برم باشگاه.

تهام خسته و رنجور گفت:

- نیازی نیست. چیزی که می‌خواستی بفهمم رو فهمیدم.

- سر اشکان پایین افتاد. معذب بود؟ یا چون می‌دانست آن زمین چه اهمیتی برای من و تهام دارد...

اتاق دور سر من می‌چرخید یا من دور اتاق؟ دستم را به مبل گرفتم و خودم را بالا کشاندم. حرف در دهانِ تهام ماسید.

به‌سختی بلند شدم و قبل از اینکه سالن را ترک کنم روبه اشکان گفتم:

- چرا اینارو می گی؟

توی چشم‌هایم نگاه کرد و با نرمش گفت:

- تبسم!

بلند گفتم:

- جوابِ من رو بده اشکان.

بلند شد و مقابلم ایستاد. انگار کاسه‌ی صبر او هم لبریز شده بود. باخشم گفت:

- چون من هرچی بگم تو نمی‌فهمی! نه تو متوجه می شی نه مادرت که من رو مجبور به هم‌چین کاری کرده! فقط محض رضای خدا این عینک بدبینی رو از چشم هات بردار. من اشکانم تبسم. همون اشکان!

- از تو انتظاری ندارم؛ اما به لعیا بگو این زمینی که با دست‌ودل‌بازی بخشیدش به یه غریبه، فقط ارزش مالی نداره.

با دست به خودم و تهام اشاره کردم:

-اون زمین شامل خاطره‌هاست. شامل حرمت‌ها و محبت‌هاست! ناخن‌های بغض را روی گلوگاهم حس می‌کردم.

- یادگاری باباست! به همراهِ اون، ارزش‌های مارو ریخت دور ...

نایستادم تا به توجیهاتش گوش کنم. وارد اتاق شدم و همان‌جا پشت در سر خوردم.

از شش‌دانگ باشگاه، دو دانگ آن به نامِ من، دو دانگ به نام تهام و دو دانگ دیگر به نامِ مادرمان بود. تنها یادگاری که بعد از بابا برایمان مانده بود. حالا می‌شنیدم که لعیا سهم خودش را به نامِ اشکان زده است.

تلخ خندیدم.

همیشه قضاوت‌هایم زود موقع و یا دیرهنگام بود. برای این رابـ ـطه، حمد و سوره کفایت نمی‌کرد. مقصد ما سه نفر کنار هم وسط شعله‌های جهنم بود!

***

- happy birthday to you…

happy birthday to you…

happy birthday to you…

شوک زده از شنیدن آوای ریتمیک تولدت مبارک، هردو دستم را جلوی دهانم گرفتم.

خدای من...!

برق فشفشه‌های روشن زیباترین پارادوکسی بود که در فضای تاریک شده‌ی اتاق به چشم می‌خورد.

با هیجان تمام بازدمم را روی فشفشه‌های نیمه‌سوخته فوت کردم. صدای خنده‌ی بلند سلین فضا را شکافت.

میانِ خنده با کنایه گفت:

- انقدر هول شدی که به‌جای شمع داری فشفشه‌ها رو فوت می‌کنی. آرزو کردی عزیزم؟

خودم هم خنده‌ام گرفته بود.

لامپ‌ها توسط شخصی که نمی‌دانستم کیست، روشن شد. عمو کورش را دیدم که کنار پریز برق ایستاده بود.

توجهی به کسی نکردم و بی‌ملاحظه خودم را در آغوشش پرت کردم. بوی پدر می‌داد. بوی مردانگی و استحکام! بوی عطر ضعیفی که هرروز خاله سیمین لباسش را به آن آغشته می‌کرد. دلم ضعف رفت برای دست‌های قوی و محکمش.

- تولدت مبارک دختر بابا!

اشک در چشمانم جوشید و در کاسه چشمم قل زد. با لبخند و قدردانی رویش را بوسیدم و رویم را بوسید. بعد نوبت خاله سیمین بود که چاقو به دست کناری ایستاده بود و بامحبت تمام نگاهم می‌کرد.

هرچقدر عمو کوروش بوی استقامت می‌داد آغـ*ـوش خاله سیمین پر بود از لطافت پنبه‌ای. تمام برآمدگی‌های روح را صیقل می‌بخشید. کمی که در بغلش آرام گرفتم چشمم به سهیل کوچولوی دوست‌داشتنی‌ام افتاد.

اشاره‌ای به دست‌های از هم بازشده‌ام کردم تا نزدیکم بیاید اما وقتی لب ورچید و عقب کشید فهمیدم که این دلخوری از کجا آب می‌خورد!

درحالی‌که خنده‌ام گرفته بود گفتم:

- بی‌مصرف کوچولو. بریم خونه ی من باهم بیاریمش!

برق به چشم‌هایش برگشت. خاله سیمین معترض گفت:

- کیک آب می شه بچه‌ها. هدیه هارو هم باز کن بعد برو تبسم.

چشمکی حواله‌اش کردم و گفتم:

- بهش قول دادم خاله. سریع میایم.

عمو کوروش به حرف آمد:

- پس بدویید. نرید بساط آهنگ تون رو اونجا به پا کنید ها!

سلین هم پشت سرمان راه افتاد و درحالی‌که طبق ریتم آهنگ، با دست‌هایش بشکن می‌زد، شروع کرد به موعظه خوانی:

- درسته که لیاقت نداری و دوستی مثل من ازسرت هم زیاده، اما امیدوارم به‌عنوان آرزوی امسالت خدا کاری کنه که خر مغزم رو گاز بگیره و تا سال بعد هم تحملت کنم تا بیست‌ساله شدنت رو هم باهم جشن بگیریم.

من که هنوز هم تحت تأثیر بازی دربی چند ساعت پیش بودم و به‌شدت خشمگین، پریدم میان حرفش و گفتم:

- نوچ! تبریک گفتنت هم خوی آدمیزادی نداره. درست مثل سلیقت توی انتخاب تیم!

آسانسور رسید. وارد شد و گفت:

- وای امشب رو قرمز آبیش نکن. خبر مرگت امشب رفتی تو نوزده. هنوز آدم نشدی؟

تک خنده ای کردم وجوابی ندادم. آسانسور که ایستاد حفاظ همسایه را دیدم که مثل همیشه کشیده شده بود.

چه دل‌خوشی داشتند این زوج تازه‌وارد. هفت روز هفته را مسافرت بودند. کلید انداختم و در را باز کردم اما قبل از اینکه در را پشت سرم ببندم صدای پایی از حوالی راه‌پله شنیده شد و پس‌ازآن جوانی بیست- بیست و خرده‌ای ساله در پاگرد نمایان شد. کنجکاو نگاهی به شماره‌ی واحد انداخت و گفت:

- خانم صدر؟

رو به سلین گفتم:

- قفس بامپی رو گذاشتم توی بالکن. به سهیل قول داده بودم امشب بیارمش بالا.

خودش تا ته مطلب را گرفت و وارد خانه شد تا خرگوش کوچک سفیدرنگ را با خودش بیاورد.

من هم با کنجکاوی بی‌سابقه‌ای رو به مرد جوان گفتم:

- بفرمایید؟

باکس مکعبی شکلی را که قرمزرنگ بود و به‌سختی حمل می‌کرد به طرفم گرفت:

- این بسته از طرف آقای اشکان مظفری هستش. تولدتون مبارک!

اخم‌هایم ناخودآگاه درهم شد. جای دردها و زخم‌هایی که به روحم خورده بود، هنوز جلا پیدا نکرده بودند. این نمک‌پاشی بد موقع دور از انسانیت بود!

دست بردم و جعبه را گرفتم. سبک بود و کمی بدبار. به مرد بیچاره حق دادم برای حمل کردنش به‌زحمت بیفتد.

تشکری کردم و خواستم برای آوردن کیف پول و دادنِ انعامش بروم که دست داخل جیبش برد و کارتی را بیرون کشید:

- این ارسالی رو هم خانمی به اسم مرادی فرستادن.

تشخیص کارت هدیه سخت نبود.

وا ‌رفتم. لعیا زحمت خرید هدیه را هم به خودش نداده بود؟ درصورتی‌که خبر داشت از پول بی‌نیازم و از دریافتش به‌جای هدیه حتی در روز تولدم بیزار؟ معتقد بودم که این کار قیمت گذاشتن روی طرف مقابل و بی‌ارزش جلوه دادن اوست!

انعامش را که پرداختم لبخندی زد و رضایتمند گفت:

- خانم مرادی گفتن که پیغامشون و هم برسونم.

چشمانش را بست. گویی می‌خواهد چیزی را به یاد بیاورد:

- زیباترین تولدها، آن هائیست که در رؤیا برای کسی می‌گیریم که عاشقانه دوستش داریم. تو بهترین دلیل برای زندگی من هستی. تولدت مبارک.

خجول ادامه داد:

- قدر داشتن همچین خانواده‌ای رو بدونید. بازهم تولدتون مبارک!

بالاخره لبخند زدم و تشکر کردم.

جوان رفت.

من هیچ‌وقت خرافاتی نبودم اما حس می‌کنم همان‌جا، همان جوان با همان چشم‌های میشی تمام خوشی‌هایم را آتش زد و از همان موقع به بعد، من عقب‌گرد کردم و خوشبختی به سمت جلو گام برداشت.

***

لیوان نیمه‌خالی آب را همان‌جا روی پاتختی کوبیدم. خشاب خالی قرص دیازپام به تمام آن چیزی که فکر می‌کردم هستم و نبودم دهان‌کجی می‌کرد. حقیقتاً من هیچ نبودم.

در مورد جهان‌های موازی کتاب‌خوانده بودم؛ اما هیچ‌کس، هیچ‌کدام از نظریه‌پردازان در مورد جهان‌های اریب و درهم‌وبرهم صحبت نکرده بودند. پس چه طور زندگی‌ام آن‌طور در خود پیچیده بود؟

من خسته بودم. خسته از گریزهایی که لازم نبودند. خسته از ماندن‌هایی که گریز لازم بودند. خسته از تبسمی که هیچ‌چیزش سر جای خودش نبود. من همه‌چیز بودم و هیچ نبودم!

چشمان خمـار شده‌ام تحت تأثیر آرامبخش رو به بسته شدن می‌رفت. بدون مقاومت در برابر خواب پتو را روی سرم کشیدم و همان لحظه با صدای زنگ تلفن شش متر از جایم پریدم. اعصاب تحـریـک‌شده‌ام در برابر هر صدایی حساس بودند.

چشم‌هایم را روی‌هم فشردم. به التماس افتادم.

کاش زودتر از شر این صدای سرسام‌آور لعنتی رها می‌شدم. کاش راحتم می‌گذاشتند.

به‌ناچار و فقط برای اینکه دوباره سکوت را تجربه کنم، دست بردم و تلفن را برداشتم. با کرختی دکمه‌ی سبزرنگ را فشردم و همان لحظه با شنیدم صدای فرد موردنظر، خواب‌آور تسلیم شد و چشمانم تا آخرید حد باز شدند.

- تبسم؟ صدامو می‌شنوی؟

نه کر شده بودم.

سال‌ها از آن روزها گذشته بود و من به خودم آموخته بودم که در برابر اصواتی که روانم را به هم می‌ریختند کر باشم.

- بی‌انصاف نباش. انقدر راحت خردم نکن. اصلاً در مورد هیچی باهم حرف نمی‌زنیم هوم؟ چرا چند وقته انقدر از من فرار می‌کنی دخترم؟

مجالی برای ادامه ندادم و با همان دست‌های لرزان این بار دکمه‌ی نارنجی را فشردم. من دیگر نمی‌خواستم کسانی را که عذابم می‌دادند. من حق زندگی داشتم.

ولی نه!

من هیچ‌چیز نداشتم. درحالی‌که تماس بد موقع لعیا حالم را بدتر کرده بود تا صبح در منجلاب متعفن تختم دست‌وپا زدم. بدنم تحت تأثیر آرام‌بخش بود اما قلب بدترکیب و بی‌انصافم خواب را بر جسمم حرام کرده بود که آن‌طور می‌کوبید و با هر کوبش هشدار می‌داد:

- مبادا دوباره احمق شوی تبسم؛ مبادا!

***

پالتوی مشکی‌رنگم را از کمد لباس‌ها بیرون کشیدم و همراه با جین راستهِ قدِ نود زغالی پوشیدم.

هوا به‌شدت سرد بود و من هم به همان مقدار سرمایی. با اکراه نگاهی به قدِ کوتاه شلوار انداختم و در آخر آن را با شلواری بلندتر عوض کردم.

موهایم را ساده پشت سرم بافتم و روسری ساتن و کم قواره‌ای را به‌طور خاصی گره زدم. روز اول بود ولی برخلاف چیزی که فکرش را می‌کردم، هیچ استرسی نداشتم.

نه ترس از نتوانستن، نه ترس از مقبول نبودن و نه حتی ترس از گیر افتادن درون مخمصه‌هایی که فکرش هم لرزه به تن تبسم چند ساعت پیش می‌انداخت.

آخر من مرد عمل بودم. ولی نه. از این جمله‌ی جنسیت زده بدم می‌آید. من زن عمل هستم!

خنثی و بدون هیچ احساس اضافه‌ای مچ‌ها و آستر روسری‌ام را آغشته به عطر کردم. تنها حسی که نیازش داشتم اندکی اعتمادبه‌نفس بود. نه بیشتر و نه کمتر!

قبل از خروج از خانه تلفن به صدا درآمد. شماره را که دیدم تمام خودباوری‌ام را از دست دادم. بااین‌حال با همان صدای مرتعش پاسخ دادم.

- سلام

صدای مردی که با ته‌لهجه‌ی لری صحبت می‌کرد باعث شد کمی مکث کنم. از این مرد مقتدر حساب می‌بردم!

- سلام دختر. تو هنوز خونه ای که!

بالاخره تبسم فروافتاده در کالبدم را به هر زوری که بود از جا بلند کردم و گوشی را به دستش دادم. باید حرف می‌زد. مجبور بود. مجبور!

- داشتم می‌رفتم.

نفس عمیقی کشید. انگار او هم اضطراب داشت:

- وقتی از درب اصلی وارد سالن کنفرانس می شی، مردی رو با روپوش سرمه‌ای و موهای جوگندمی کوتاه می‌بینی که مشغول جابه‌جا کردن پک‌های پذیرایی از دانشجوها و پزشک‌هاست. بدون اینکه جلب‌توجه کنی، خیلی معمولی نزدیکش می شی و ازش جایگاه مخصوص رزیدنت‌ها رو سؤال می‌کنی.

سرم به دوران افتاد. خودم را تجسم می‌کردم درحالی‌که گند زده‌ام به تمام مأموریتشان.

منتظر من نماند و ادامه داد:

- فراموش نکن که تو جزو تازه‌واردها محسوب می شی و کاملاً تحت نظری! علاوه بر کمدی که بیمارستان در اختیارت قرار می ده، کمدی هم محض احتیاط به تو اختصاص داده‌شده که برای مواقع ضروری، حاوی اسلحه، گاز اشک‌آور و چیزهای دیگه ای هست که احتمالاً حیان در موردشون بهت توضیح داده. ببینم کار با اسلحه رو یاد گرفتی؟

تمام تنم می‌لرزید و پشیمان...

نه پشیمان نشده بودم! فقط ترس به وجودم رخنه کرده بود. همین!

از پستوهای حنجره‌ام چیزی شبیه به بله بیرون آمد.

- کلید اون کمد رو تحویل می‌گیری و کاملاً نامحسوس توی جیب لباست جا ساز می‌کنی. کلید رو همیشه پیش خودت نگه می‌داری اما باید حواست باشه که کسی رو مشکوک نکنی. دیگه تأکید نکنم که با خط موبایلت با من تماس نمی‌گیری. بعید می دونم چکت کنن اما محض احتیاط...

کوتاه گفتم:

- فهمیدم.

بازدمش را فوت کرد:

- خوبه. موفق باشی!

این بار صدای عجول من رعب به تن او انداخت:

- اگه کار ضروری داشتم...

نگذاشت ادامه دهم. با اندکی خشم گفت:

- تبسم توجیه نشدی هنوز؟ نه تماس می‌گیری نه پیامک می‌فرستی. امشب ساعت دوازده خودم با خط دوم خونه تماس می‌گیرم.

در جا خفه شدم و به سرزنش‌هایش گوش سپردم.

‌وای از عاقبت من با این مردِ... مردِ...

هیچ واژه‌ای برایش پیدا نکردم. امان از این مرد بدون واژه!

***

روبروی پذیرش ایستادم. لبخند ظاهر نمایم کش آمد. نگاه عمیقی به‌جای جای بیمارستان انداختم و به سمت آسانسور قدم برداشتم.

قدم‌های کوتاهم از سر نومیدی بود.

از سر بی‌ثباتی و اضطراب. شاید صد در صد به‌درستی کارم ایمان داشته باشم اما به توانستن خودم...

بار این کار زیادی برایم سنگین و طاقت‌فرسا بود!

آسانسور که پایین آمد، دکمه‌ی مربوط به طبقه‌ی ششم را فشردم.

با بدنی گرگرفته به سمت اتاق کنفرانس قدم برداشتم. دلم آرامشی را می‌خواست که در خانه داشتم و فکر می‌کردم ابدیست.

قدم به سالن تاریک شده‌ی سینما مانند گذاشتم. در جست‌وجوی چیزی چشم چرخاندم و بالاخره دیدمش. این اولین قدم بود. اولین قدم غیرعادی بودنم. اولین قدم اسیر شدنم!

پاهایم میان راه متوقف شدند. صدای حیان در گوشم پیچید:

- تبسم! تا آخرین لحظه فرصت داری. هیچ‌کس نمی تونه مجبورت کنه و زندگی عادیت رو بدزده!

قدم بعدی را با استیصال برداشتم.

- خوب فکراتو بکن. تو خودت می‌بینی که یه مدت لای منگنه باشی؟ مال خودت نیستی. موبایلت کنترل میشه. رفت‌وآمد هات. حرف هات. راستش من این‌رو در تویی که برادر خودت رو درصورتی‌که بخواد بهت امرونهی کنه می‌شوری و می ذاری کنار نمی‌بینم؛ اما اگه فکر می‌کنی که می تونی بسم‌الله. منم پشتتم!

می‌توانستم؟

موفق می‌شدم؟

(یه وقت‌هایی رفتن و شکست خوردن بهتر از موندن و فکر کردن به پیروزیه.)

برداشتن قدم بعدی برایم ساده‌تر شده بود.

می‌رفتم. اگر بردم که یک‌عمر باافتخارش زندگی می‌کنم و اگر باختم هم...

سرم را به‌شدت تکان دادم.

من قرار نبود ببازم.

چشم چشم می‌کردم برای پیدا کردن آن مرد که ناگهان؛

بومب!

چیزی در مغزم منفجر شد و به‌طور ناخودآگاه سر جایم ایستادم. دیدمش! مردی با موهای جوگندمی و قدی بلند که کناری ایستاده بود و از داخل کارتن‌های مکعبی پک‌های پذیرایی را به دست خدمات دیگر می‌داد تا پخش کنند.

تابه‌حال صدای قلبم را به این وضوح نشنیده بودم. اصلاً... اصلاً من را چه به این کارها؟

جلوتر رفتم و نزدیکش ایستادم. هر چه را که سرهنگ مجبورم کرده بود حفظ کنم، فراموش کرده بودم.

شخص موردنظرم فرم ساده‌ی خدمات بیمارستان را پوشیده بود. وقتی دید بلاتکلیف نزدیکش ایستاده‌ام نیم‌نگاهی نثارم کرد و دوباره نگاهش را گرفت.

آرام پرسیدم:

- جایگاه مخصوص رزیدنت‌ها کجاست؟

خواست جواب بدهد که شخصی از کنارم رد شد و با تنه‌ای که به من زد، باعث شد تلوتلو بخورم و اگر سر موقع خودم را جمع‌وجور نمی‌کردم، افتادنم حتمی بود.

فکر کردم این تصادف مثل فیلم‌های جنایی از پیش تعیین‌شده است و احتمالاً او در این فاصله به نحوی کلید را به من خواهد داد اما این‌طور نشد. فقط خیلی عادی سر بلند کرد و با دست به صندلی‌های ابتدایی و وی آی پی سالن اشاره کرد:

- اون قسمت مخصوص رزیدنت‌های قلب هستش. موفق باشید!