رمان جنون آبی به قلم ماه دخت

به یاد آن روزها قصه را روایت می کنم!

من، پزشکی که در میان مداوا هایم قدم در راهی بی بازگشت گذاشتم.

سر این قصه دراز است و حوادث بسیار...

و درپی آنم که بدانم مسببان پنهانی آن رنج آشکار چه کسانی بودند؟ که دختری را از آرزویش، چون مادری از فرزند جدا کردند و به جرم بیهودگی با او دشمن شدند... گـ ـناه او کوچک اماجرمش به بزرگی یک طناب دار است!

روایت ما محدود به آسایشگاهیست به وسعت یک جهان... و دختری از که از قلب خانواده به قعر جامعه ای تاریک می افتد.

(کیا، روانشناسی ست که در یک آسایشگاه روانی مشغول به کار است. او، با ورود بیماری به آسایشگاه که سرگذشت عجیب و معماگونه ای دارد و جرم بزرگی که به دوش می کشد، علاقه مند به قصه اش می شود. اکنون سرگذشت عجین شده ی این پزشک و بیمار، از زبان کیا روایت می شود).

غرق در روزمرگی های زندگی ام، مجنونی با په زندگی ام گذاشت که سودای پرواز در سر داشت.

اما، لباس آبی به تنش پوشاندند و او را به کنج اتاقی انداختند.

دهانه روی دهانش زدند، تا آوازی روی لب ننشاند.

به تختی غل و زنجیرش کردند، تارقصی روی اندامش ننشیند.

جرم او رقـ*ـص و آواز نبود! او تنها مجنون بود. مجنون حوادث پیش آمده.

این پیراهن آبی رنگ را از تنش بیرون آورید! بگذارید آوازش را سر دهد.

این وصله ی آبی به تن او نمی چسبد!

اما، اصل قصه چنین است: آمدم پرواز را از سرش بیندازم، خود زندگی از یادم رفت.

به شوق سقوط با او حاضر به پریدن شدم...

و اکنون من ماندم و خاطره ی آن پرواز ناکام.

این بار به سوی تو کوچ خواهم کرد، با سری پر از هوای پرواز، با بالی که دیگر نیست...

فصل اول

این لباس رو نمی‌پوشم!

صدای آن فریاد تلخ، از اتاق برمی‌خاست. لحن مملو از خشمش در تمام راهرو طنین انداز شده‌بود.

امواج صدا، سرکشانه به‌هر سمت و سویی می‌پیچید. فضای آن راهروی دلگیر آنچنان از زجه‌های دخترانه مسموم شده‌بود، که تمام فکرم را سمت خودش کشاند. حتی فراموش کردم علت حضورم در آسایشگاه چه بود!

متعجب، درحالی که کفش‌های مشکی رنگ اسپرتم روی‌سرامیک‌های سفید کف سالن کشیده می‌شد به سمت در بسته‌ی اتاق می‌رفتم. صدای جیرجیر کفش‌های چرمی‌ام مرا تا رسیدن به آن اتاق همراهی می‌کرد.

بار دیگر باشنیدن جیغی بلند و گوش آزار بازهم از جانب همان صدا گام‌هایم را بلندتر کردم تا زودتر به اتاق برسم.

دست به سمت دستگیره‌ی سرد فلزی‌بردم. بافشاری روبه پایین در چوبی و سفید اتاق را بازکردم.

بدون آنکه چشم بچرخانم تا مسببان آشوب به پا شده‌ که مثل آتش هم زبانه می‌کشید ببینم، صدایم را در گلو انداختم و با لحن بم و مردانه‌ای که در انبوه شلوغی اتاق شنیده شود گفتم:

- اینجا چه‌خبره؟!

صدای بلندم، به تمام شلوغی ها خاتمه بخشید.

سه‌پرستار، با مقنعه‌های مشکی‌رنگ، دورتادور دختری که رو تخت نشسته بود ایستاده بودند و چون ماموران عذاب او را وادار به پوشیدن لباس مخصوص آسایشگاه می‌کردند.

لباسی، که قطعیت حکم دیوانگی‌اش بود!

هرسه، با شنیدن صدایم دست از کار کشیدند. چشم به‌من دوختند که باخشم در چهار چوب در ایستاده بودم و نگاهشان می‌کردم.

بلافاصله یکی از آن‌ها درحالی که از شدت درگیری با آن دختر، نفس‌نفس می‌زد با چهره‌ای برافروخته، نالید:

- نمی‌پوشه!

ابروان کشیده و کم پشتم را درهم‌گره زدم. بدون آنکه از عصبانیتم کاسته‌شود، با لحن تندی پاسخ دادم:

- انتظار دارید این طوری حرف گوش‌بده؟

دختر، که به شدت متوحش و نا آرام بود هم‌چنان از شدت ‌نفس زدن، شانه‌هایش بالا و پایین می‌شد.

اورا نمی‌دیدم. پشتش به من بود و گویا لباسی هم به تن نداشت. پتوی زبر و خاکستری آسایشگاه را در آن گرمای به دور خود پیچیده بود و از ترس به خود می‌لرزید. با آنکه رویش سمت پنجره بود اما اوضاع نابسامانش از همان جا واضح دیده‌می‌شد.

می‌توانستم صدای نفس‌های نامرتبش را بشنوم. حتی تارها آشفته و بهم ریخته ی موهای مشکی‌اش هم از دیدم پنهان نماند.

چشم از او گرفتم وبه آن سه‌پرستار دوختم که باید به خاطر رفتارشان پاسخگوی دکتر شریف می‌شدند.

بانفس عمیقی به خود مسلط شدم. عصبانیتم را کنترل کردم. سپس با اشاره در را نشان دادم و با لحنی شمرده گفتم:

- شما بفرمایید. خودم حلش می کنم.

در را تا انتها باز کردم تا زودتر از اتاق خارج‌شوند.

هرسه زیرلب غرولندی کردند و بیرون‌رفتند.

دخترک، کمی آرام گرفته‌بود. مدام پتوی ضخیم خاکستری رنگ را به خود می‌فشرد. لرزش‌هایش تمامی‌نداشت. همچون طفلی تنها که غریبه‌ای برسرش هجوم آورده باشد، مضطرب و هراسان بود.

با دو قدم روبه عقب، از اتاق بیرون رفتم. در را کامل بستم و خودم پشت در ماندم. او را به حال خود رها کردم. فقط تنهایی بود می توانست اورا آرام کند!

پچ‌پچ پرستاران را از ایستگاه پرستاری پشت سرم شنیدم. به سمتشان چرخیدم. با دیدنم سکوت کردند و لام تا کام حرفی‌نزدند.

نزدیکشان‌شدم. هم‌چنان ابروهای کشیده‌ام در هم قفل بود؛ اما لحنم را آرام‌تر کردم و از خانم عزیزی پرسیدم:

- دکتر شریف نیومدن؟

ابروهای نازک رنگ شده اش را بالا انداخت و چشم‌های ریزش را چند مرتبه چرخاند. سپس با کمی مِن مِن که نشان می داد هول شده باشد پاسخ داد:

-نه... نه هنوز.

سری تکان دادم و راهم را به سمت رختکن کج کردم.

به راستی که نام دیوانه‌خانه برازنده ی آن مکان بود! و عضو گریزناپذیر آن هم همان پرستاران بودند!

احساس می‌کردم آنقدر سروکله زدن با بیماران، برایشان کسالت‌آور و پر رنج شده بود که بیش از بیمارانش احتیاج به تسکین داشتند.

باور نمی کردم. آن همه خشونت، تنها برای یک لباس؟! یادآوری آن صحنه، مرا آزرده و گره ی ابروهایم را بیشتر می‌کرد.

آن روز بیش از هر روز دیگری ساختمان، راهروها و اتاق‌ها دلگیر و بی‌روح بودند.

درحالت عادی احساس می‌کردم، روح ساختمان تسخیر شده‌بود. هوای ابری و گرفته‌ی آن روز، آن احوال را تشدید می‌کرد.

پس از رفتن به رختکن و گشودن درب فلزی‌کمد، رپوش‌سفیدرنگم را دیدم که از چوب رختی کف کمد افتاده‌بود.

آن را برداشتم. چندبار تکانش دادم تا چروک‌های مزاحم ریز و درشتی که روی آن افتاده‌بود را صاف‌کنم. سپس، آن را روی پیراهن مشکی‌رنگم به تن کردم.

به سمت آیینه‌ی کنار در رفتم تا لباسم را نظاره‌کنم. چروک‌های ریز و درشتش، واضح‌بود!

چندین مرتبه روی آن دست کشیدم، تا ظاهرش را مرتب‌تر کنم؛ اما بی‌فایده بود و چاره‌ای جز پوشیدنش هم نداشتم. لباس فرم نامنظم، کلافه‌ام می‌کرد؛ اما سعی می‌کردم حواسم را از آشفتگی‌اش پرت کنم.

یقه پیراهنم مشکی‌رنگم را که زیر روپوش رفته‌بود، بالا کشیدم. دستی داخل موهای پرپشت و بلند شده‌ام بردم تا سامانی به تارهای شلخته ‌اش بدهم. آن آینه مرا از موهای پریشان، یقه‌ی کج شده و پیراهن نامرتب نجات داد.

به گمانم، آن وقفه ی ‌چند دقیقه‌ای هم برای من کافی‌بود تا سامانی به ذهن و جسمم دهم؛ هم برای آن دختر... تا کمی آرامش را درونش بیابد.

دیگر، می‌توانستم به دیدارش بروم. حتما کمی‌آرام و قرار یافته بود.

از اتاقی که برای او انتخاب شده‌بود، متوجه شدم که اورا به تازگی، به آسایشگاه‌آورده بودند.

اغلب، اتاق این گونه بیماران را روبروی ایستگاه پرستاری می‌گذاشتند که تحت نظر باشند.

راهروی بی‌روح را با قدم‌هایی آرام و آهسته طی‌کردم.

چشم هایم خیره به در سفیدرنگ آن اتاق بود که با هر قدم به آن نزدیک‌تر می‌شدم.

پشت در که رسیدم، صدایم را صاف کردم. دوضربه‌ی آرام و پیاپی با قسمت استخوانی و برجسته‌ی انگشتان کشیده‌ام به در وارد کردم سپس در را گشودم.

در چهارچوب در ایستاده بودم. باچرخاندن چشم‌های‌قهوه‌ای رنگ و ریزم به دنبال دخترک می‌گشتم.

اتاقی حدودا بیست متری که درست روبروی‌در، پنجره‌ای بزرگ به سمت باغ گشوده شده‌بود. تخت، بافاصله‌ی یک متری زیر پنجره قرار گرفته‌بود. رنگ سفید روتختی و هماهنگی‌اش با رنگ دیوارها حس پوچی را به من القا می‌کرد.

کنار تخت، یک میز کوچک فلزی‌قرار گرفته بود و از نظرم جای خالی یک گلدان روی آن میز احساس می‌شد.

هیچ‌گاه، هیچ گلی در آنجا نیامده‌بود! هیچ‌گاه عطرش فضای ‌اتاق را عطرآگین نساخته‌بود. اما در عوض تابلویی از طرح دسته‌گل، درست روبه‌روی تخت قرار داشت! بشر، هیچ‌گاه نتوانسته جایگزین مناسبی‌برای جاهای‌خالی بیابد! آن تابلو و آن گلدان همیشه‌خالی، نشانگر صحت صحبتم بودند.

قدمی‌ به سمت جلو برداشتم. وجودکسی را در کنج دیوار احساس کردم. درست زیر پنجره نشسته‌بود و وجود تخت از آن دید، اورا مخفی می‌کرد.

با قدم های آرام بالای سرش رفتم.

چون کاغذی که در خود مچاله شده‌باشد، زانوهایش را در شکم جمع و دست هایش را دور زانو قلاب کرده‌بود.

پاهای‌برهنه و کشیده‌اش روی سرامیک‌های کف زمین جاخوش کرده و پتوی خاکستری‌اش را چون حصاری تنگ و امن به دور خود پیچیده بود. حصاری که انتهای موهایش را، پنهان ساخته بود و سفت و سخت هم آن را در چنگ گرفته‌داشت.

ظاهرش چندان آراسته‌نبود. دسته‌ای از تارهای مشکی‌رنگ و درهم تنیده‌ی موهایش روی صورتش پریشان شده بود.

باقدمی کوتاه، نزدیکش شدم. چشم‌هایش را از دیدم پنهان ساخته بود. نگاهش روی کفش‌های چرم و اسپرت مشکی رنگم، مانده بود. تضاد رنگ مشکی و سرامیک های سفید حسابی کفش‌های واکس زده‌ام را به رخ می‌کشید.

نگاهم را به او دوختم. به راستی که مشکی‌موهایش ته‌سیاهی بود!

مدام انگشت پاهایش را به‌هم می‌فشرد‌. ملموس بود که اضطراب دارد؛ اما اضطرابش برای حضور من بود؟

آن حجم از آشفتگی را پیش از آن کجا دیده‌بودم؟

نگاهم به او از بالا به پایین بود. پس به درستی چهره‌اش را نمی‌دیدم. اما، ابروهای مشکی و پرپشتش، بالای آن مژه‌های بلند و صاف، از آن زاویه خودنمایی می‌کرد.

دخترک، حواسم را بیش از حد پرت خود کرده بود. آنقدر که به خود آمدم و به خاطر آوردم که برای استعفا پابه آسایشگاه گذاشته‌بودم!

پاک موضوع را فراموش کرده‌بودم. طبق عادت به رختکن رفته و روپوش به تن، بازگشته‌بودم.

به هرحال، به پستوهای ذهنم مراجعه کردم تا ردپای آن دختر را که گرمای‌هوای اتاق به روی گونه‌هایش، رنگ سرد صورتی نشانده بود، بیابم.

فلش بک (چندهفته قبل)

***

به دیوار تیکه‌داده و کف کفشم‌های اسپرتم را به آن چسبانده بودم. گوشی سفیدرنگم در دست راستم بود و بادست چپ، مدام صفحه را به سمت پایین می‌کشاندم.

ناگهان، صدای آژیر آمولانس و پس از دقایقی صدای کشیده‌شدن چرخ‌های‌تخت برکف سالن بیمارستان، توجهم را جلب کرد.

سربالا آوردم. احساس کردم چیزی خواهم‌دید که جالب‌تر از نمایشگر تلفنم خواهدبود! پس، چشم‌های کشیده‌ام را ریز کرده و آنچه پیش‌رویم بود با دقت نظاره‌کردم.

تعدادی پرستار با رپوش‌های سفید، یک تخت چرخ‌دار را باسرعت به انتهای سالن می‌راندند و از افرادی که مانع سرعت‌شان می‌شدند، درخواست باز کردن راه را می‌کردند.

جنجال کشیده شدن چرخ‌های آن تخت، برکف سالن و صدای ترسان پرستاران، ازدحامی ایجاد کرده‌ که توجه همگان را به خود جلب کرده‌بود.

کسی در آن سالن نبود که دست از کار خویش برای پاییدن آن صحنه نکشیده‌باشد.

هرشخصی، همان محلی که ایستاده‌بود ماتش بـرده‌بود و تختی که یک بیمار بر آن حمل می‌شد، به دقت و گهگاه با دلسوزی نظاره می‌کرد.

من، کنار در ورودی ایستاده‌بودم و همچون سایرین عبورشان را نگاه می‌کردم.

هیاهوی ایجاد شده، باعث شده بود سر از دنیای چند اینچی ام بیرون بیاورم. بی‌اختیار پای راستم را که به دیوارتکیه داده بودم روی زمین گذاشتم و به دقت دخترک بی‌جان روی تخت را زیر نظر گرفتم.

خونی که از سرش جریان داشت، تخت سفید رنگ را به رنگ سرخ درآورده بود. شال مشکی‌رنگش بر دوشش افتاده و موهای لَخت و آشفته‌ی شلاق مانندش روی صورتش پراکنده شده بودند.

چند دسته از تارهای موهایش که باخون رنگ آمیزی شده بودند به شقیقه‌اش چسبیده و روی صورت و چشم‌هایش را پوشانده بودند.

سر‍ِ بی جانش مدام با حرکات تخت تکان می‌خورد؛ اما او همچنان در خوابی عمیق فرو رفته بود...

می‌توانستم رنگ مرگ را در رخسارش عیادت کنم. چشم برداشتن از او برایم سخت بود. مچ دست خون آلود و معلقش ازتخت، لباس های خاکی شده و شلوار جینی که ساییدگی‌ها و پارگی‌هایش گواه تصادف سختی را می‌داد، همه و همه حس ترحمم را بر می‌انگیخت. چه بر سرش آمده بود؟

می‌توانستم لب های کبود شده و پوست رنگ پریده‌اش را از زیر دسته موهای آشفته‌اش ببینم. حتی چشم‌های بسته و مژه‌های بلندش هم از دیدم پنهان نماند!

پرستاران، باهمان سرعت هنگام ورود، تخت را به سمت انتهای سالن رساندند. لحظه به لحظه از من دورتر می‌شدند و من برای تماشای بیشتر آن صحنه، سر برگرداندم و حتی جا به جا شدم تا از پشت دیوار باز هم بتوانم آن دختر را ببینم؛ اما با ورودشان داخل یک اتاق، کاملا از دیدم کنار رفتند.

سالن بیمارستان کمی از هیاهو بیرون آمد. سر برگرداندم. افراد کنجکاو همانند خودم را نظاره کردم که مات آن در شده بودند. به آهستگی، همگی آن لحظه را به فراموشی سپردند و حرکت در میان جمعیت جریان یافت.

محو آن صحنه شده بودم و غرق دخترکی که، بی‌جان روی تخت افتاده بود.

هم‌چنان، انتهای سالن را می‌نگریستم. ذهنم مدام کاوش می کرد: چه بلایی سر او آمده بود؟ اگر حدسم درست بوده و حکایت تصادف بوده است، شتاب از سمت او بوده یا ماشین؟ و اینکه... چه بلایی بر سرش خواهد آمد؟ زنده می‌ماند؟

پیوسته در جست و جوی حکایت انسان های اطرافم بودم. دوست داشتم که بدانم سرگذشتشان چیست و چه چیزی آن‌هارا به مکانی که اکنون هستند کشانده است؟!

و آن دختر، در آن لحظه طعمه‌ی جدید ذهنم شده بود. غوطه ور در افکار خود بودم که ناگهان، دستی روی شانه‌ام فرود آمد که مرا به هوای‌دیگری‌برد.

دستپاچه شدم. بدون لحظه‌ای مکث بازگشتم و با دهانی نیمه‌باز شخص پشت‌سرم را نظاره کردم. او، کسی جز معین نبود.

دست چپش را در جیب شلوارش گذاشته و لبخندی یک طرفه روی لبش نقش بسته بود.

اولین چیزی که از او توجهم را جلب کرد، موهای رنگ کرده‌ای بود که او را جذاب تر از پیش نشان می‌داد. انصافا که با پوست گندم گونش هم هماهنگی خاصی‌داشت.

پی‌بردم که از حالت چهره و دهان نیمه‌بازم متعجب شده است. اجازه ندادم موضوع برایش اهمیت پیدا کند. به خودم آمدم و چشم‌هایم را ریز کردم. ابروهای کشیده و کمرنگم را در هم فرو بـرده و با لحنی شاکی‌گفتم:

- معین، جان جدت برو این سوئیچ ماشین مارو بیار دیرم شده به خدا!

خنده‌ای تحویلم داد که باعث شد چشم‌های نازک شده‌ام به حالت قبل بازگردد. سپس، سوئیچ را از جیب شلوار جین تیره‌اش بیرون کشید و آن را مقابل چشم‌هایم گرفت. بی‌معطلی، آن را از دستش قاپیدم.

ابروهای قهوای و نازک تمیز شده‌اش را بالا انداخت و گفت:

- بفرما آقا کیا.

تلفنم را داخل جیب جلویی‌شلوار جین راسته ی آبی‌رنگم فرستادم. با بی توجهی گفتم:

- کاری نداری؟

فرم صورتش وا رفته شد. لب های نازکش را آویزان کرد و پاسخ داد:

- بمون، یه چایی چیزی حداقل...

سرم را نشانه منفی بالا بردم و ابروهایم راهم بالا انداختم. سپس، کوتاه گفتم:

- دیرم شده.

و به جای خداحافظی، هم‌زمان با آنکه قدمی برمی‌داشتم، دستان استخوانی‌ام را تا نزدیک سر بالا آورده و رها کردم.

هنگام عبور از کنارش، ضربه‌ی کوتاهی‌روی بازوی نیرومندم وارد کرد. چشم‌های تیله‌ ای و درشت خود را در کاسه چشم چرخاند. از روی بی‌حوصلگی نفسی بیرون داد و گفت:

- برو... برو که همیشه‌ی خدا دیوونه‌هارو به ما ترجیح‌دادی!

قدم‌هایم را بلندتر کردم. در ورودی بصورت خودکار برایم باز شد. از سالن بیمارستان خارج شده و اکسیژن را وارد ریه‌هایم کردم.

جریان هوا، دستی برپوست گندم گونم کشید.

تفاوت هوای درون و بیرون را حس و لمس می‌کردم!

روی دکمه‌ی مشکی رنگ سوئیچ فشار کوچکی وارد کردم. و با روشن شدن چراغ‌های ماشین و صدای کوتاهش، پژوی نقره‌ای رنگم را پیداکرده و به سمتش رفتم.

سوئیچ را چرخاندم و ماشین را به بیرون از محوطه‌ی بیمارستان راندم.

بلافاصله، پس از روشن شدن ماشین صدای بلند و گوش خراشی ‌از پلیر پخش‌شد. صوت شیپور مانند خواننده‌ی خارجی، اتاقک ماشین را پرکرد. صدا آنقدر بلند بود که باعث لرزش شیشه‌ها می‌شد. نتوانستم تحمل کنم. خط اخم میان ابروهایم از شدت گوش آزار بودن آن موسیقی پررنگ شد. دست به سمت پلیر دراز کردم و دکمه ی کوچکش را برای قطع کردن صدا فشردم.

از سکوت پس از قطع صدا آسوده‌شدم. سی‌دی معین را از پلیر بیرون کشیدم و روی صندلی چرم و مشکی رنگ شاگرد انداختم.

شدت فشار پایم را روی پدال گاز بیشتر کرده و هم‌زمان سی‌دی دیگری وارد پلیر کردم.

آوای یک موسیقی آرام پاپ، با درجه صدایی متوسط به گوشم رسید.

بادی که در اتاقک هوای ماشین جریان داشت، لابه‌لای تارهای مشکی رنگ و نسبتا بلند موهایم دست می‌برد. اما، حتی بادی که از سرعت ماشین به داخل هجوم می‌آورد، گرم و طاقت فرسا بود و تنها باعث آشفته‌شدن موهایم می‌شد. شیشه‌هارا بالا کشیده و دکمه آبی رنگ کولر را فشردم و توانستم از خنکی باد کولر، نفسی آسوده‌کنم.

رد نور خورشید که بر چشمان قهوه‌ای رنگم می‌تابید مانع دیدم می‌شد. خم‌شدم. عینک دودی مشکی‌رنگ و بزرگم را از داشبرد بیرون آورده و روی چشم‌هایم قرار دادم. عینک، چشم‌های ریز و ابروهای‌کشیده‌ام را زیر رنگ مشکی خود پوشاند.

نگاهی به ساعت دیجیتال کنار فرمان انداختم. سری تکان دادم. دیر شده بود. حتی فشار بیشتر روی پدال گاز هم بیهوده بود.

همان‌طور که یک دستم به فرمان و در دست دیگرم تلفن همراه بود، دائم نگاهم را بین صفحه نمایشگر گوشی و خیابان تقسیم می‌کردم تا حواسم به هردو باشد.

شماره‌ی آسایشگاه را گرفتم. می‌خواستم مطمئن شوم که دکتر شریف رسیده‌است یانه؟

با چندبوق کوتاه صدایی نازک از پشت تلفن آمد.

- آسایشگاه روانی شریف... بفرمایید؟

همان لحظه‌ی اول از صدایی که به ساختگی نازک شده‌بود متوجه شدم که او خانم عزیزی است.

همان‌طور که حواسم جمع رانندگی‌ام بود و چشم به جلو دوخته‌بودم، پاسخ دادم:

- سلام خانم عزیزی. امیدی هستم. دکتر شریف تشریف آوردن؟

با شنیدن نامم لحنش کشدار و صمیمی شد.

- عه دکتر امیدی شمایید؟ سلام، خوب هستین؟ نه هنوز نیومدن. راستش امروز دیر...

پاسخم را گرفته‌بودم. اگر دیرتر قطع می‌کردم باید تا خود آسایشگاه به صحبت‌هایش گوش می‌سپردم. پس بلافاصله گفتم:

- خیلی ممنون.

و قطع کردم...

با سرعتی که خیابان هارا طی‌میکردم، ده دقیقه بیشتر تا رسیدن به آسایشگاه طول نکشید.

پس از پارک ماشین و پیاده شدن، خودم را داخل شیشه‌ی دودی ماشین نظاره‌کردم.

بادی که به موهایم خورده بود حسابی آن هارا نامرتب و آشفته‌کرده بود.

انگشتان استخوانی و کشیده‌ام را لابه‌لای تارهای ضخیم و مشکی موهایم فرو بردم.

از زمان کوتاه کردنشان گذشته‌ و کمی هم بلندتر شده بود. پس از آنکه به آراستگی‌موهایم رضایت دادم، وارد آسایشگاه شدم.

آسایشگاهی ‌بایک ساختمان قدیمی که قسمت‌هایی از آن چون لباسی‌پوسیده با تاروپودهای‌نمایان، آجرنما شده بود.

محوطه در انزوا فرورفته و سکوت مطلق بود. تنها، سمفونی آواز کلاغ‌های پرسه‌زن، در باغ به گوش می‌رسید.

احدی آنجا دیده نمی‌شد. جز منی که به سرعت آن جارا پشت‌سر می‌گذاشتم.

عتیقه‌های سبز و سربه فلک کشیده‌ی محوطه، هم‌چون ستون‌هایی، نقش تشریفات و هدایت میهمانان را تا عمارت بازی می‌کردند. عمارتی که فرسودگی‌اش نشانگر رنج و قدمت قصه‌های ساکنینش بود.

دیوانه‌خانه‌ای میان یک بهشت!

ازمحوطه عبور کرده و پله‌های راهرو را پشت سرگذاشتم. درحالی‌به نفس‌زدن افتاده‌بودم، به سمت رختکن رفتم.

پسندیده نبود که نزد دکترشریف، آراسته و مرتب نباشم و بدترهم می‌شد اگر بوی تند و نامطبوع عرقی که ناشی از دویدن تا ساختمان بود به مشامش می‌خورد.

از داخل کمدم ادکلنی بیرون آوردم و دو طرف گردن و روی پیراهن مشکی ام را آغشته به عطر سردش کردم.

گمانم کافی‌بود. به ظاهر آراسته‌شده بودم.

ساعت، دو بعدازظهر بود و زمان استراحت برای بیماران...

کسی نباید خارج از اتاق خود می‌بود. گرچه، معتقد بودم وضع قانون در یک تیمارستان ایده‌ی احمقانه ایست و جنجال پیش‌آمده، برای به اتاق بردن یکی بیماران در آن لحظه گویای همه‌چیز بود.

فریاد سر داده بود و با دمپایی‌های سفید و پلاستیکی‌اش برزمین می‌کشید. تنها برای اینکه با کارکنان مخالفت کند و آنهارا تاحدی که خود به آرامش برسد برنجاند. پیش از آنکه بخواهم دخالت‌کنم، اورا داخل اتاقش بردند. راهرو را دور زدم و سمت ایستگاه پرستاری رفتم.

از خانم عزیزی سراغ دکتر شریف را گرفتم. او هنوز نیامده بود و تاخیرش به سود من بود. می‌بایست داخل اتاقش منتظرش می‌نشستم. اما در همان لحظه‌صدای یک آشنا وادارم کرد به سمتش باز گردم.

- کیاجان؟

•••

دکتر شریف، پشت سرم ایستاده بود.

به گرمی با او دست‌دادم گرچه احساس قلبی‌ام نسبت به او به همان دلچسبی نبود! درست مثل همان هوای داغ تابستانی‌بود که ناچار به تحملش بودم. بلافاصله، مرا به اتاقش دعوت کرد. به سالن باریک انتهای راهرو رفتیم که سمت راستش سه پنچره‌ی متوالی داشت. راهرو را نیز با احوال‌پرسی‌ طی‌کردیم. سپس او مقابل در اتاقش ایستاد. کلیدش را از جیب کت طوسی رنگش بیرون آورد و داخل قفل چرخاند.

وارد اتاق که شدیم، اومشغول تعویض لباسش شد؛ اما صحبت با من را هم فراموش نمی‌کرد.

اتاقش یک پنجره ی بزرگ داشت که پرده‌های چوبی کرکره‌ای آن راه نفوذ نور را کامل بسته‌بودند. تنها، باریکه‌هایی کمرنگ و بی‌فروغ از لابه‌لای آن پرده‌، روی میز تیره ی قهوه رنگش می‌افتاد.

فضای اتاقش همیشه تاریک و خفه‌بود. بوی سیگارش از جای‌جای اتاق حس می‌شد حتی وقتی سیگارش خاموش بود.

تنها قسمتی از اتاقش که برایم جذاب به نظر می‌رسید، کتابخانه‌ای بود که دیوار سمت راست را به طور کامل پوشانده بود و آن میز اداری بزرگ چرمی که زیر پنجره قرار داشت.

همان‌طور که کت سایز بزرگش را از جثه ی درشت و چاقش بیرون می‌کشید گفت:

-خب آقا کیا، مدتی که این جا بودی چه طور پیش رفت؟ تونست کمکی بهت بکنه؟

صدایم را صاف کرده و گفتم:

-بله دکتر، مطمئنا بی‌تاثیر نبوده.

پس از زحمتش برای اجبار تن فربه و چاقش به آن پیراهن فرم سفیدرنگ، بالاخره لباس را پوشید و مرتب‌کرد.

چشم به چشمش دوختم. صورتی گرد و بزرگ داشت و بینی گوشتی و پهن... اما چانه‌اش مثل من زاویه‌دار و مربعی شکل بود.

پس از پوشیدن لباس فرم، موهای کم پشتی که رگه‌های سفیدی‌داشت و تنها عقب سرش را پوشش می‌دادند مرتب کرد.

چهره‌اش هیبت خودش را داشت اما این ابهت را اصلا نمی‌شد به پای زیبا بودنش گذاشت. شاید به خاطر هیکل درشتش بود و صورتی که خنده چندان بر آن نمی‌نشست. پشت میز چوبی ‌اش نشست. با نگاهی‌مرا برانداز کرد. بادستان بزرگش، چانه‌ی مربعی شکلش را خاراند و گفت:

- هنوز پیرهن مشکی‌تنته؟ از چهلمم گذشت...

دستی روی پیشانی‌کوتاهم کشیدم. نمی خواستم راجع به آن قضیه‌حرفی بزنم. برایم کمی دشوار بود و هنوز با قضیه کنار نیامده‌بودم.

سرم را پایین انداخته آرنجم را لبه زانوهایم قرارداده بودم.

ادامه داد:

- علت اینکه ازت خواستم امروز ببینمت مسائل کاری نبود.

متوجه شده بودم که صحبتش تنها نصیحت است.یقینا مادرم از او خواسته‌بود که نصیحتش را مانند حلقه‌ای بر گوش هایم بیاویزد.

دکتر، جعبه‌ی نازک مستطیل شکل نقره‌فامش را از کشوی میزش بیرون کشید و روی‌میز شلوغش قرار داد.

خیره به آتش و دود سیگارش شده‌بودم.

او، دوست نزدیک پدرم بود و پدرم باعث آشنایی‌ما شد. مدتی پس از شروع فعالیتم در آسایشگاه، متوجه شدم آن‌چنان هم که به ریش نداشته‌اش پروفسور و دکتر می‌بندند، چیزی در چنته ندارد! او آن انسان والایی که همه می‌پنداشتند نبود.

دکتر، از حضور من در آسایشگاهش استقابل می‌کرد و مایل بود در آنجا مشغول به کار شوم. برای من که مشغول تحقیقات بودم آن پیشنهاد، یک فرصت عالی به شمار می‌رفت. در آن آسایشگاه می‌توانستم با پشتیبانی او هرکاری انجام دهم. او به طرز عجیبی از من حمایت می‌کرد و این موضوع همیشه برایم جای تفکر داشت!

در پاسخش سکوت کرده‌بودم. اما او به هرحال برای رفع تکلیف، صحبت‌ها و نصایحش را شروع کرد.

آن زمان، به تازگی پدرم را از دست داده بودم.

به هیچ نصیحت و صحبتی نیاز نداشتم. تنها فرصتی برای کنار آمدن با موضوع لازم داشتم که اطرافیان با دخالت‌هایشان، آن راهم از من سلب کرده‌بودند.

تمام مدتی که دکتر شریف صحبت می‌کرد، هوش و حواسم پی بیماری بود که باید پس از آن دیدار به ملاقاتش می‌رفتم و وضعیتش را بررسی می‌کردم.

همزمان که در اتاق را می‌بستم، نفسم را بیرون دادم.

نیم‌نگاهی به ساعت دیجیتال مچی و مشکی‌رنگم انداختم. با انگشتان شست و سبابه‌، چشم‌های خمـار و خسته‌ام را مالشی‌داده و به سمت ایستگاه پرستاری‌رفتم.

پرونده یکی از بیماران را برداشتم تا پیش از دیدار، آن را مطالعه‌کنم.

تا عصر فرصت داشتم که گزارش آن‌ها را هم تکمیل کنم اما سعی‌کردم زودتر به آن رسیدگی‎ کنم تا بتوانم به خانه‌بازگردم.

***

فشار ناشی از کار و خستگی و رنج بی‌پایان از دست‌دادن پدرم، به وضوح تاثیرش را روی چهره‌ام گذاشته بود و شادابی را از آن ربوده‌بود.

سیمایی لاغرو استخوانی، با گونه‌های برجسته‌ی بیرون‌زده... صورتم کمی لاغر بود؛ اما در عین درشت ومردانه...

زمان‌، با وسواسی سرشار درحال پخته کردن سیمایم بود و مرا به مرزهای سی‌سالگی می‌کشاند.

با تمام تکاپویی که برای به اتمام رساندن کارم به خرج دادم، نتوانستم آن را زودتر به پایان برسانم. وسواسم درکار مانعم می‌شد.

می‌بایست، درتمام کارهایم ریزبین و موشکافانه عمل می‌کردم تا بتوانم نسبت به آن کار احساس رضایت پیدا کنم.

لباسم را داخل کمد قرار داده و آن را مرتب کردم تا چروکی برای فردا در ظاهرش نباشد.

مجدد، تصویر خود را در آینه دیدم. اوضاع موهایم، نابسامان بود.

گمانم، فرصت می‌شد به آرایشگاه بروم تا موهایی که تقریبا بلند شده بود و انتهایش روی گردنم می‌ریخت را سامانی دهم.

دستی به ته‌ریشم کشیدم. شاید هم، زمان آن رسیده بود که دست از آن عادت عزاداری بردارم.

سرو صدای پلاستیک‌های دستم، خبر آمدنم را به اهل خانه‌رساند.

مادر، با سلام وخسته نباشیدی خریدهارا از دستم گرفت و به آشپزخانه برد. کلیدم را روی پیشخوان آشپزخانه قرار دادم. بی‌هیچ حرفی‌به سمت کاناپه رفته و تن بی‌حالم را به استراحتی کوتاه دعوت کردم.

روی کاناپه‌ی سبز رنگ دراز کشیدم. نگاهم را از فرش سنتی و کرم رنگ گرفتم و به گلدان‌های رنگی چیده‌شده‌ی پایین پنجره دوختم.

رایحه‌ای دل چسب از طراوت گلدان‌های سفالی، که به ردیف یکی پس از دیگری قطار شده‌بودند، به مشام می‌رسید.

تلوزیون، با کمترین صدایش، مشغول پخش اخبار بود. نه کسی به صدایش توجه‌داشت، نه تصویرش کسی را جذب می‌کرد؛ اما اخبارگو از روی عادت، خود را خسته می‌کرد.

دوست داشتم پرده‌های ضخیم ومخمل کرم رنگ را کنار بزنم تا پنجره‌ی بزرگ و تمام قد، نمایانگر رنگ شب باشد؛ اما، دریغ از نسیم کوتاهی که بوزد و رنگ و بوی خنکی را به ارمغان بیاورد. پس، ناچار بودم با همان باد سرد کولر سر کنم.

چشم بر هم گذاشته‌بودم و کمی گرم آن استراحت لـ*ـذت بخش شده بودم، که صدای پررنگ کیمیا آرامش را از من وخانه ربود!

باحالتی کشیده و غرولند کنان گفت:

- مامان، شام کی حاضر می‌شه؟ گشنمه...

مادر، بلافاصله شاکی پاسخش را داد:

- ای‌داد بی‌داد! این دختر هی ‌میره میاد میگه گشنمه! مگه همین نیم ساعت پیش لقمه نپیچیدی بردی تو اتاق؟ خوردیش؟! تموم شد؟!

وبعد آرام‌تر ادامه داد:

- لاغرم می‌خواد بشه!

کیمیا، باهمان لحن شاکی پی‌بحث را گرفت.

-خب، من باید غذا بخورم جون داشته‌باشم رژیم بگیرم یانه؟ مامان گیر نده توروخدا، از ماه بعد...

از حرفش خنده روی لب‌هایم نشست. رخوت را ازتنم خارج کردم.

همان‌طور که مچ دستم را روی پیشانی قرار داده بودم تا نور لامپ مستقیم به چشم‌هایم برخورد نکند، باصدای بلندی که متوجهم شود گفتم:

- چهارماهه داری می‌گی فردا!

صدای قدم‌های سنگینش را که به سمتم می‌آمد، شنیدم. بلوز و شلوار صورتی‌رنگی به تن داشت که حسابی جذب بدنش شده بود.

درست، بالای سرم ایستاد. دستان چاق و کوچکش را لبه‌ی دسته‌ی مبل قرار داد. نزدیک به صورتم خم شد. موهای کوتاه و خرمایی رنگش دور گردنش ریخت. سفیدی پوستش می‌درخشید و چشم‌های روشن عسلی رنگش خود نمایی می‌کرد.

به مادر رفته بود. قد کوتاه و صورت کوچکش هم، درست شبیه مادر بود.

هردو صورت گردی داشتند و لب های کوچک.

کیمیا، با حرص گفت:

- چهار ماهه؟

حوصله‌ی بحث با او را نداشتم. بلافاصله پاسخ دادم:

- برات هله هوله خریدم برو برش‌دار.

بی‌هیچ حرفی، خوشحال به سمت آشپزخانه دوید. هیچ رفتارش به یک دختر 16ساله نمی‌ماند. او یک کودک شش‌ساله در یک جلد بزرگ تر بود.

از روی کاناپه برخاستم، به سمت اتاقم رفتم.

پنجره‌ی اتاق مستطیل شکلم، بسته بود.

درست زیر پنجره‌ی بسته ی اتاق، تخت قرار داشت.

با زانو، روی تخت فلزی‌ام ایستادم. دست به سمت پنجره‌ی بسته بردم و با پایین کشیدن دستگیره آن را باز کردم.

هوا، داخل اتاق جریان یافت و از آن حالت خف و گرفته آزاد شد.

پایین تخت سمت چپ، میز تحریرم بود. برگه‌ها روی آن پخش شده بودند و کتاب‌ها باز مانده بودند. چند ورقه هم روی زمین افتاده بود. با دسته‌کردن برگه ها و خاموش کردن چراغ مطالعه‌ی مشکی رنگ رو میزی، نظم اندکی به اتاق بخشیدم.

نگاهم به پایین اتاق، روی کمد آینه دارم چرخید.

چندین عطر و ادکلن مردانه روبروی آینه‌اش چیده شده بود. در نظم کاملش، بی‌نظمی‌های جزئی دیده می‌شد که هیچ‌گاه، فرصت نمی‌کردم، سامانشان دهم.

سمت آینه رفتم. خلاف کیمیا، شبیه به مادر نبودم. البته شباهت چندانی هم به پدرم نداشتم. یا لااقل خودم، آن‌طور احساس می‌کردم. اما اهل فامیل تا همان چند وقت پیش، به خاطر شباهتی که از نظر رفتاری با پدرم داشتم، مرا «علی کوچیکه» می‌نامیدند.

اما، مدت‌ها بود که کسی مرا به آن نام نخوانده بود. از زمانی که پدر فوت شده بود، مردانگی‌های خانه کاملا بر دوشم افتاده بود. دیگر «علی کوچیکه» ازبین رفته بود و مردی به نام کیا از آن مستقل شده بود!

دستی میان موهایم که پیش از رسیدن به خانه کوتاهشان کرده بودم، کشیدم. هنوز خرده‌های مو روی گردنم باقی مانده بود. به حمام رفتم، بلکه قطرات خیس آب رخوت بدنم را بشویند و باخود و ببرند.

با یک دوش‌ آب‌گرم، تنم را از بند خستگی رها کردم. هم‌زمان، که موهای خیسم را باحوله خشک می‌کردم به سمت آشپزخانه‌رفتم. سه ظرف غذا روی میز چیده شده‌بود. مادر، دیس برنج را وسط میز قرار داد. بلافاصله، سمتم آمد و حوله‌ای را که روی دوشم انداخته بودم برداشته و روی موهای نیمه‌ خیسم انداخت. با عقب جلو کردن حوله سعی در خشک کردن موهایم داشت.

اجازه ندادم کارش را ادامه دهد. به آرامی دستش را کنار کشیدم و خود مشغول شدم و گفتم:

- خودم خشک می‌کنم.

او نیز دست از کار کشید و زیر لب درحالی که روی صندلی می‌نشست گفت:

-سرما می‌خوری زیر باد این کولر آخه!

پاسخی‌ندادم؛ موهایم را خشک کرده و مجدد حوله را روی شانه‌هایم انداختم و ناخونکی داخل پیاله‌ی زیتون زدم.

مادر، برنج راکشید. کیمیا هم به جمع سه نفره پیوست. جمعی که هنوز آن زمان به تعداد افراد فرد خانواده عادت نکرده بود!

شروع به خوردن کردم. طعم قرمه‌سبزی لذیذ مادر را زیر دندان بردم و با همان دهان‌پر و با اشتها گفتم:

- ترشی نداریم؟

مادر، با اشاره‌ای روبه کیمیا گفت:

-توی یخچاله.

کیمیا، غذایش را قورت داد. به لب‌هایش را حالت آویزانی داده و با صدای نازک و جیغ مانندش گفت:

-منم می‌دونم توی یخچاله مامان؛ ولی شما هم می‌دونی پسرت خودش پا داره؟

مادر با لحنی سرزنش کنان. چشم و ابروی بالا انداخت و ادامه داد:

- بامن یکی به دو نکن کیمیا، پاشو ببینم کیا خسته‌اس...

کیمیا لب‌هایش را کج و کوله کرد و باحرص، صندلی را با پشت پایش عقب کشید. برخاست و با چشم‌های عسلی رنگش به دو تیله‌ی قهوه‌ای رنگ من خیره شد.

شیطنت‌آمیز، ابرویی برایش بالا انداختم. زیر لب گفت:

-دخترو زاییدن به جای کلفت!

به سمت یخچال رفت؛ پیاله را برداشت و باحرص روی میز کوبید.

بی‌هیچ صحبتی مشغول غذا خوردن شدم.

اما، از چشمم پنهان نماند که گهگاهی، مادر با غذایش بازی می‌کرد و خیره به قاب عکس پدر می‌شد.

آن روزها، حال خوشی‌نداشت. کیمیا هم از فرط فشار و غم خودش را بیخیال عالم نشان می‌داد. کاش، کمتر مادر را رنج می‌داد. کمتر بابت رفتارهایش صورت مادر را از حرص سرخ می‌کرد.

من آن زمان، آنقدر مرد نشده بودم که بتوانم تکیه‌گاهی همچون پدر باشم و مردانگی خرجشان کنم. شده بودم؟!

سنگین و بی‌حال به اتاق خواب رفته، روی تخت دراز کشیدم. همان لحظه نسیم آرامی وزید؛ پرده‌ی سفید وتوری اتاق را کنار زد. خنکای نسیم، لای‌موهای کوتاهم پیچید و رخسار خسته‌ام را نوازش کرد.

خمیازه‌ای کشیدم. از شدت خواب گیج بودم. اما چک کردن تلفنم را به خواب ترجیح دادم.

فضای‌مجازی برایم معضل بزرگی شده بود. به آن اعتیاد پیدا کرده بودم و حتی در آن حالت خستگی نمی‌توانستم رهایش کنم.

ابتدا قصد داشتم پیغام‌هایم را پاسخ بدهم؛ اما به خود آمدم و دیدم در حال مرور صفحه‌ی شخصی فردی‌هستم که هرگز اورا ندیدم! در دورترین نقطه ازمن بود و نمی‌دانم تماشای عکس‌های روز تولدش در فلان تاریخ برایم چه جذابیتی داشت که خواب را حرامم کرده بود؟!

از فرط خستگی، پلک‌هایم تمنای به هم رسیدن می‌کردند.

دیگر نمی‌توانستم در برابر خواب مقاومت کنم؛ اما برای بار آخر که پیام رسانم را چک کردم چراغ سبز رنگ و کلمه ی آنلاین کنار اسم کیمیا توجهم را جلب کرد.

عکس پروفایلش را چک کردم. عکسی از خودش بود با یک کادر بسته از صورتش. می‌توانستم آرایش فتوشاپ شده روی صورتش را تشخیص دهم. اوهم گویی قصد خوابیدن نداشت!

پیامی با این محتوا برایش ارسال کردم و گوشی را کنار گذاشتم، تا به خواب بروم. نمی‌خواستم خستگی آن روزم را، فردا هم به دوش بکشم.

- صبح که بیدار بشم، چک می‌کنم تا کی آنلاین بودی! حواست رو جمع‌کن.

...

و باز روز از نو و یک زندگی ربات وار!

پس از بیدارشدن، به آسایشگاه رفتم. آسایشگاهی که در آن، جز فریاد سکوت، چیزی به گوش نمی‌رسید. درختان غم‌بار، سر خم کرده بودند و به حال زار آسایشگاه می‌گریستند!

باغ پر ماتم را پشت سر گذاشتم. به عادت همیشه‌ام قدری زمان در اتاق برای مرتب کردن سر و وضعم گذراندم.

در ایستگاه پرستاری، خانم عزیزی مشغول صحبت با یکی از خدمه بود. سر سنگین شدم!

خوب می‌دانستم که پاسخ‌های کوتاهم برای سوالاتشان ومختصر کردن صحبت‌هایم را پای غرور و شاید اخلاق گند و خودخواهی می‌گذارند! اما، اهمیتی نمی‌دادم.

لیست را از خانم عزیزی گرفتم و حضورم را با امضای آبی رنگی بر کاغذ نرم و سفید نشاندم.

مجالی برای صحبت توسط او ندادم و آن‌جا را ترک کردم. به سمت بالکن کوچک سالن رفتم و محوطه را تماشا کردم.

آن روز باید در جلسه‌ای حاضر می‌شدم که اکثر پزشکان و به علاوه دکتر شریف در آن حضور داشتند.

اعتماد به نفس شرکت در جلسه را داشتم. چون از اطلاعات کامل خود مطمئن بودم. اما علت دلهره‌ام را نمی‌دانستم...

چند روزی بود که مانند قبل، کارم را با علاقه دنبال نمی‌کردم.

نمی‌دانم؛ شاید پیشنهاد معین ذهنم را درگیر کرده بود. شاید هم ناخودآگاهم اطلاع داشت که آن روز آخرین روز من در آسایشگاه است!

به یاد دارم، عصر شده بود و آسمان هر لحظه خاموش تر از پیش می‌شد.

جلسه را به خوبی پشت سر گذاشته بودم. خیالم از آن بابت راحت شده بود.

تعریف و تمجیدهای دکتر شریف پر پروازی به من داده بود که توانسته بودم به خوبی میان پزشکان جمع، بالا بروم.

گرچه، خیلی از تمجیدهایش را قبول نداشتم!

نور آبی رنگ تلفن همراهم که به صورتم برخورد کرده بود، تنها نور درخشان و قابل دید در آن اتاق آلوده به ظلمت بود.

آنقدر مجذوب تلفن همرام شده بودم که نه، نیلگون شدن آسمان را متوجه شده بودم و نه قرارم با معین در خاطرم مانده بود.

اما، زنگ تلفن مرا به دنیای واقعی کشاند و با تاریکی هوا مواجهم کرد.

سپس نام معین روی صفحه، قرارم با او را در خاطرم زنده کرد.

دکمه‌ی سبز را لمس کردم و پاسخ دادم:

_ الو معین؟

- کجایی؟ کاشتی ما رو کیا؟

خونسردانه پاسخ دادم:

_ علیک سلام، گهی هم پشت به زین! الان میام... همین الان اومدم.

این را در حالی می‌گفتم که گوشی را با فشار کتف به گوشم چسبانده بودم و لباس فرمم را از چوب لباسی داخل کمد آویزان می‌کردم.

آنقدر عجله داشتم که متوجه نشدم، لباسم روی چوب رختی بند نشد و کف کمد افتاد. کمد را قفل کرده و از آسایشگاه بیرون رفتم.

هوا رو به تاریکی می‌رفت. آسایشگاه سوت و کور بود. قدم از در آسایشگاه به بیرون گذاشتم و باسوار شدن بر ماشین آنجا را به مقصد باشگاه ترک کردم.

برای خواب که به اتاق رفتم، با دکتر شریف تماس گرفتم. چند روزی از او مرخصی خواستم. پیشنهاد معین، وسوسه کننده بود. من تنها مسئول زندگی خود نبودم. با رفتن پدر، مردانگی‌هایش، بر دوش من افتاده بود. باید مادر و کیمیا را به خود و خواسته‌هایم ترجیح میدادم.

***

خورشید در راس آسمان قرار داشت و هوا در شرجی‌ترین حالت ممکن خود بود.

برا مشورت بیشتر همراه معین بیرون رفته بودم تا شاید کمی مرا از آن بلاتکلیفی خارج کند.

روی صندلی نشسته بودم وبه چشم‌های عسلی رنگ معین زل‌زده بودم. او منتظر یک پاسخ مثبت از جانب من بود ولی نمی‌شنید...

دست زیر چانه قرار دادم و با کلافگی که در صدایم ملموس بود گفتم:

_ سختمه از آسایشگاه دست بکشم معین!

لبخند پر شیطنتی تحویلم داد. با خونسردی، نِی نوشیدنی‌اش را گوشه‌ی لب‌های باریکش قرار داد کمی از آن را نوشید. سپس، یک تای ابروی باریکش را بالا انداخت. نور خورشید روی صورتش افتاده بود و نیمی از صورتش را روشن تر از نیم دیگرش کرده بود.

نزدیک شد و گفت:

_ بیا یه سر بریم مغازه‌ی عموم. وقتی الکی‌الکی ماهی چهار،پنج تومن حقوقت شد خودبه خود آسایشگاه از یادت میره آقاکیا!

پاسخی ندادم. پول! کلمه‌ی قانع کننده‌ای نبود. ارزش سالهای درس خواندنم چندین برابر بود. نمی‌توانستم نادیده‌اش بگیرم. با آنچه می‌خواستم، فاصله‌ی کمی داشتم اما حرف‌های معین مرا از خواسته‌هایم جدا می‌کرد.

شاید آن فرصت شغلی مربوط به درس و حرفه و یا علاقه‌ام نمی‌شد، اما با درآمدش می‌توانستم زندگی آسوده‌تری را برای خانواده‌ام فراهم کنم.

معین، سرگرم تلفن همراهش شد و سپس با زنگ خوردن آن مشغول صحبت شد.

خیلی گرم، خیلی صمیمی! نمی‌دانم چندمین دختری بود که با او ارتباط داشت، آمارش از دستم در رفته بود. معین مرگش در ترک روابط پیچ در پیچش بود اما چه کنم که تنها رفیق من در آن شهر بود...

زمانی که آن شهر درمقطع ارشد، دانشگاه قبول شدم معین را پیدا کردم و تمام آن دوسال که آنجا درس می‌خواندم او تنها کسی بود که داشتم.

دانشجوی انصرافی بود و پس از آشنایی بامن، مرا به خانه ی مجردی و کوچکش دعوت کرد تا از خوابگاه و محدودیت‌هایش آسوده شوم. پس دوسال بااو زندگی کردم و خوب اورا می‌شناختم. تا آنکه بیماری پدر و ورشکستی‌اش مجبورمان کرد از تهران خارج شویم و به شهری خوش آب و هوا مهاجرت کنیم. آنگونه شد که ما در آستارا ماندگار شدیم. معین را تماشا می‌کردم و به یاد گذشته می‌افتادم. قصدش تنها کمک بود اما نمی‌دانست که چقدر ذهنم را مشوش ساخته.

نمی‌دانم اکنون از مسیری که پیش‌ترها رفتم راضی هستم یا نه؟! اما فکرش را که می‌کنم حاضر نیستم تجربیات آن روزها را از دست بدهم. هنوز هم عطر خوش موهای ارغوان لابه‌لای انگشتانم هست و نرمی موهایش را احساس می‌کنم!چه داشتم گفتم؟ یاد عطرموهایش هوش از سرم پراند...

متاسفم !محتوا مخفی شده است. برای دیدن محتوا لطفا موضوع را لایک کنید تا برای شما نمایش داده شود (درصورت عدم نمایش یک بار صفحه را مجدد بارگذاری کنید)

***

مدتی بود که دیگر به آسایشگاه نمی‌رفتم. صبح‌ها با معین از خانه بیرون می‌زدم و شب به هنگام آسایش قصد رفتن به خانه می‌کردیم.

دیگر از حال و هوای آسایشگاه بیرون آمده بودم. بیشتر درگیر فکر کردن به پیشنهاد معین بودم.

حتی تصور خلاصی از صحبت‌های دکتر شریف، احساس آزادی را به من القا می‌کرد و ذهنم را رها می‌ساخت.

من، دیگر پسرک دیروز نبودم که مشغله‌ام علاقه‌ام باشد. وقت آن رسیده بود، که همچون یک مرد رفتار کنم. مرد آن است که خواسته دیگری را بر خودش ترجیح دهد، که البته جنسیت نمی‌خواهد!

آن روز هم مثل سایر روزها درکنار معین بودم. مرا به نمایشگاه عمویش بـرده بود. کارگاه تولید مبلمان داشتند. خودشان می‌ساختند و خودشان می‌فروختند و پول می‌شمردند و به جیب می‌زدند.

کار در آنجا شاید شانسی بود که در خانه‌ی هرکسی را نمی‌زد. نمایشگاه مبلمانشان یکی از بزرگترین‌ها و جزو شیک ترین‌ها بود.

با دیدن زرق‌برق آنجا و وسوسه‌ی چند برابر شدن حقوقم، کم‌کم به کار در آنجا راضی شده بودم. تقریبا درحال راندن زندگی‌ام به مسیری آرام و بی‌دغدغه بودم اما گویی که آسایش حرامم بود...

من باید درآن مخمصه قرار می‌گرفتم تا به نقطه‌ای که اکنون هستم برسم. آن روزها از اینکه دیگر قرار نبود دیگر به آسایشگاه بروم هم خوشحال بودم و هم غمگین. خوشحالی‌ام بابت رهایی از قفس آنجا بود. بابت آن بود که دیگر قرار نبود صحبت‌های پوچ دکتر شریف را وارد مغزم کنم.

دیگر رها بودم و آنطور که می‌خواستم فکر می‌کردم. بدون مزاحم! اما دلگیری‌ام بابت بیمارانی بود که می‌توانستم کمکشان کنم. شاید هم بابت آن بود که باید آن ها را با دکترشریف تنها می‌گذاشتم.

در این افکارم غوطه‌ور بودم که تلفنم به صدا درآمد.

دکتر شریف پشت خط بود.

مرخصی‌ام از یک هفته به دو هفته افزایش پیدا کرده بود. یقینا او به دنبال علت می‌گشت اما باید می‌دانست که دیگر قصد رفتن به آن آسایشگاه را ندارم.

تلفن را در گوشم گذشتم و با صدای رسایی پاسخ دادم:

-سلام دکتر شریف.

بلافاصله گفت:

-سلام آقا کیا، بالاخره تونستم باهات حرف بزنم!

و خنده‌ی کوتاهی سر داد.

سرد پاسخ دادم.

-بله، درگیر بودم!

-خب پسرم بالاخره مشکلت حل شد یانه؟

- حل می‌شه به زودی!

-عجب، خب این طرفا نمیای پسر؟

بیزار بودم از آن لحنش که می‌خواست خودش را مثل یک دوست، در قلبم بچپاند!

از پسر گفتنش بیزار بودم. خصوصا وقتی بی‌هوا دستش را روی شانه‌ام فرود می‌آورد و بادی به غبغبش می‌انداخت و می‌گفت!

خداراشکر که آن لحظه کنارش نبودم!

و من پاسخ دادم:

- راستش می‌خواستم باهاتون صحبت کنم باید یه حرفی رو...

وسط حرفم پرید و گفت:

- چه خوب البته منم مشتاقم ببینمت. فردا ظهر بیا آسایشگاه چطوره؟

کمی مِن‌مِن کردم.

- خب...

- نه نیار پسر.

کمی مکث کردم و با خود گفتم چه بهتر! فردا می‌روم و کار را یکسره می‌کنم. به او می‌گویم که دیگر حاضر به ادامه همکاری با او نیستم.

- چشم، فردا میام.

- منتظرتم.

پیش از آنکه خداحافظی کنم معین سر رسید.

چهره‌اش را حالت پرسشگرانه‌‌ای کرد و گفت:

- کیه؟

پس از خداحافظی گفتم:

- دکتر شریف بود.

پشت میز نشست.

- خب؟ گفتی که نمیای دیگه؟

نفس عمیقی کشیدم.

- فردا میرم آسایشگاه بهش میگم.

سری تکان داد و گفت:

- خوبه!

خودم را آسوده خاطر از ماجرا نشان دادم با آنکه در ته قلبم احساس وارونه‌ای داشتم.

***

فردا ظهر طبق قرار به آسایشگاه رفتم.

آن روز آسایشگاه مثل همیشه نبود. تب‌دار بود! بی‌قراری از تک‌تک آجرهایش پیدا بود.

چه مرگش بود آن عمارت؟

بلافاصله پس از آنکه وارد سالن شدم صدای جیغی شنیدم.

- این لباسو نمی‌پوشم!

صدای زجه‌ها و فریادهای دختری در پس این جمله نقش بسته بود. فریادهای گوش خراش و آزار دهنده‌اش تمام سالن را احاطه کرده بود.

طعم صدای تلخ و زجر دهنده‌اش هرگز از خاطرم نمی‌رود.

لحنش مملو از لجاجت و ترس بود. اما هراس از یک پیراهن؟

به سمت صدا رفتم. پس از بیرون کردن پرستارها، مسئولیت آرام کردن آن دختر را به دوش گرفتم.

اما با دیدن چهره‌ی آشنایش فرسخ‌ها دور تر از آن آسایشگاه ذهنم به پرواز درآمد. اما، باید به پستوهای ذهنم مراجعه می‌کردم تا رد پای آن دختر را در آن بیابم. مشغول تماشای گونه‌هایش بودم که از شدت گرما سرخ شده بود.

صدایش، مرا از دنیای خود بیرون کشاند.

درحالی که لب‌هایش می لرزید و چشمانش پر از اشک شده بود، گفت: