رمان طالع دریا (نسخه آفلاین) به قلم مرجان فریدی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #روانشناسی

خلاصه :

دنیز روان پزشک موفق و سخت کوشی که...

زندگی آروم و زیبایی داره

اما با از دست دادن یکی از عزیزانش وارد برهه ای از زندگی میشه که حس می کنه طوفانی ترین لحظات

زندگیش رو تجربه می کنه...

اما اشتباه می کنه...

طوفان واقعی زمانی زندگیش رو در معرض غرق شدن قرار می ده که اون میاد...

موجی از سونامی با چشم های آبی...

پسری که بیماری ای داره که راه حل درستی از لحاظ روانشناسی براش اراعه نشده...

و آیا دنیز بیماری پسر رو راهی برای خوب شدن خودش می دونه و یا وظیفه؟

و آیا این احساس همین طور باقی

می مونه یا فراتر میره؟

اصلا سونامی مگه برای نابودی نیومده!؟

پس ژانر این قصه رو چی بزاریم؟

کمیش رو میتونیم لو بدیم...مگه نه؟

مقدمه:

طالعم را دوخت زدند به دریا.

و کلافش را سیاه و آبی برگزیدند.

اوایلش زیبا بود.

یک ساحل و یک دریا.

یک عشق و یک رویا.

اما ناگهان،گویی دریا دیوانه شد.

کلبه کوچک آرزوهایم را که در نزدیکی ساحلش ساخته بودم را ویران ساخت.

قصد زندگی در میان خرابه های آرزویم را داشتم.

از طالع دریایی ام متنفر شدم.

شکست را پذیرفتم...مرا چه با جنگ با دریا!

فکر می کردم طوفان واقعی اش را دیده و چیزی برای از دست دادن ندارم.

اما او را فرستاد...از میان موج های خروشانش.

او را فرستاد تا کار نیمه تمامش را تمام کند.

این بار بسش بود!

برخواستم...مقابل چشم هایش.

مقابل مشت هایش.

مقابل سونامی جدید زندگی ام.

این بار کوتاه نمی آمدم.

اگر قرار است در طالع دریایی ام غرق شوم.

قرار نیست برایش آسان باشد...

غرق کردن من...از این پس دیگر آسان نخواهد بود.

حتی اگر مقابلم...دریا باشد!

گوشی رو به گوشم چسبوندم و در حالی که با خودکار طلایی رنگی که به دست داشتم روی برگه های

سفید دفتر قلب های کوچیکی می کشیدم گفتم:

آبی نه!

صدای ریز خندش باعث شد لبخند حرصی ای روی لبام نقش ببنده

-کوفت نخند

صدای خندش اوج گرفت:

-دریا من آبی دوست دارم

کلافه عصبی چشمام رو بستم و گفتم:

-اتاق کدوم زن و شوهری رو دیدی دکوراسیونش آبی باشه!

با حرص ادامه دادم:

-حتما می خوای عکس بنتن و مرد عنکبوتی ام بزنی به دیوار!

همچنان داشت می خندید!

-اصلا من فردا بلیط میگیرم میام اون جا ببینم چه بلایی سر خونه زندگیمون آوردی

بعد چند لحظه صداش رو شنیدم که همچنان آثاری از خنده داشت:

عزیزم،آبی قشنگ میشه..تختمون رو سفید انتخاب کردم دیوارا آبی

تابلو و گلدون سفید

گلای آبی...میز سفید...

چشمام هرلحظه گرد تر می شد! قطعا اونو می کشتمش!

میلاد زده به سرت!

مگه سیسمونیه؟

دوباره خندید و منم به خنده افتادم

از پشت میز بلند شدم و در حالی که به سمت پنجره قدی می رفتم به کارتون های روی زمین زل زدم و

گفتم:

-من یاسی دوست دارم،ترکیب یاسی و سفید و بنفش کم رنگ..یا سوسنی...

حس می کردم لبخند عمیقی داره:

-من یه فکر بهتری دارم، دو هفته بعد که اومدی کارا تموم شده می گم سریع حلش کنن

با تردید گفتم:

-میلاد گند نزنی به اتاقمونا!

خندید و گفت:

عزیزم سلیقه ام بد بود که تورونمی گرفتم

نگران نباش حلش می کنم

لبخندی زدم و گفتم:

-بار اخرت باشه بگی دریا ها...من دنیزم!

صدای زنگ در رو شنیدم و بعد صداش

همکارم اومد...بعدا بهت زنگ

می زنم...در ضمن دنیز یعنی دریا...دریا ام یعنی تو پس فرقی نداره

خواستم جوابش رو بدم که قطع کرد

لبخندی زدم و چشم از کارتون ها گرفتم و از پنجره به بیرون زل زدم

چه نمای آلوده ای!کلیدای مطب رو برداشتم و شالم رو روی موهای لختم مرتب کردم و از مطب خارج شدم

دکمه آسانسور رو فشردم و منتظر موندم

بلاخره رسید و درش که باز شد وارد شدم و دکمه pرو فشردم و نگاهم رو از تصویرم تو آینه گرفتم و به دیواره آسانسور تکیه زدم و به موسیقی آرومش گوش دادم

در آسانسور که باز شد خارج شدم و ریموت ماشین رو تو دستم جابه جا کردم و دکمه اش رو فشردم که چراغای ماشین روشن شد و هم زمان صدای خاص همیشگی تو پارکینگ اکو شد.

سوار شدم و در رو بستم و کمربندم رو بستم و راه افتادم

خیابون اون قدرام شلوغ و پر ترافیک نبود

برای همین سر وقت رسیدم خونه

ماشین رو تو حیاط پارک کردم و سفیدی رنگش رو این که زیادی نو به نظر میرسید معمولا کرم وجودی بعضیا رو برای خط انداختن قلقلک میداد

از پله ها بالا رفتم و به پاشنه بلندای صورتیم زل زدم...عاشق پاشنه بلند بودم!

در خونه رو با کلید باز کردم این موقع مامان مدرسه بود و بابا نشریه

وارد خونه شدم ،خبری از کسی نبود

نفس عمیقی کشیدم و کفشام رو تو جا کفشی گذاشتم و از پذیرایی گذشتم و از پله های مارپیچ بالا رفتم

و انتهای راهرو در سمت راست رو باز کردم و وارد اتاقم شدم

دستی به پشت گردنم کشیدم و شالم رو دراوردم

این روزا برای انجام کارای عروسی و چیدن خونه زیادی خسته میشدم..اون به کنار اجاره دادن و تخلیه مطبم کارای زمان بر خودش رو داشت

هرچند لذت بخشم بود!

آماده شدن برای تا ابد بودن در کنار میلاد و زندگی تو استانبول و بوی دریا و ساحل قشنگ

صد در صد میتونست کاری کنه ۴۸ساعت نخوابم و مدام به کارا برسم به امید رسیدن به اون روزی که رو تاب روبه دریای خونمون سرم رو دوش میلاده و داریم راجب انتخاب اسم بچه هامون حرف میزنیم!

در کمد رو باز کردم و تی شرت خاکستریم رو که تا زیر رونم میرسید رو با دراوردن مانتوی کوتاه و سفیدم تنم کردم و شلوارم رو یه گوشه تو کمدم تا کردم و گذاشتم...نظم جز چیزایی بود که هیچ وقت ازم جدا نمیشد

رفتم روی تخت و پتو رو روی خودم کشیدم و چشمام رو بستم

نیاز داشتم چند ساعتی استراحت کنم تا دوباره شروع کنم...با شصت تیغه بینیش رو لمس کرد و هم زمان در رو با کلید باز کرد و وارد خونه شد

زبونش رو، رو دندونای نیشش کشید و با دست خالیش پشت گردنش رو لمس کرد و عینک دودیش رو برداشت

چشم گردوند و با نگاه تیزش خونه رو با چشماش اسکن کرد و به سمت کاناپه رفت که در اتاق باز شد و مهیار درحالی که سرش تو گوشی بود از اتاق خارج شد و سرش رو که بلند کرد با دیدن فرد روبه روش جیغ دخترونه ای کشید و دستش رو گذاشت روی صورتش و گفت:

اومای گاد...میلاد!

میلاد ابرو بالا انداخت و گوشیش رو انداخت رو کاناپه و به سمت آشپزخونه رفت و هم زمان در یخچال رو باز کرد و نگاه ریز شده اش رو به درون یخچال دوخت

مهیار ترسیده دستی پشت گردنش کشید و گفت:

-چه زود اومدی...م...مامانت گفت تیمارستان بستری ای حالا حالا ها

در یخچال رو بست و مهیار آب دهنش رو قورت داد

دو سه ماه پیش چند نفر رو آورده و خونه رو مرتب کرده و مثل قبل شده بود...اما اگر میلاد میفهمید کسی تو خونش بوده...بیچاره میشد

دست به جیب از آشپزخونه خارج شد و سرش رو کج کرد و نگاه خالی و ترسناکش رو به مهیار دوخت

-اومدی گلا رو آب بدی؟

مهیار هول شده گفت:

-آ...آره دیگه داداش

میلاد لبخندی زد و خیلی آروم گفت:

پس تشکر کنم؟

مهیار نفس راحتی کشید و نیشش رو شل کرد

-نه داداش وظیفه اس

کت سیاهش رو، رو کاناپه انداخت و لپش رو کمی باد کرد و با چشمای ریز شده گفت:

-مهیار!

مهیار با لبخند گفت:

-جان

در حالی که دست تو جیب کتش می کرد و بسته سیگارش رو در می آورد گفت:

چرا نقاشی من سوراخ شده؟

مهیار بهت زده به میلاد زل زد و چشم گردوند و به دیوار پر از نقاشی زل زد

هیچ چیز نمیدید

میلاد نیشخندی زد و با خنده گفت:

احمق...

مهیار چشماش گرد شد و میلاد سیگارش رو با فندک شکل بمبش روشن کرد و هم زمان که کام می گرفت با نوک کفشای چرمش به گلدون روی میز اشاره کرد و دود رو از دهانش خارج کرد و گفت:

-با توجه به زاویه اون گلدون...یه نفر اون گلدون رو پرت کرده...

انگشت اشارش رو به سمت پارکت برد و گفت:

اون جا که خیلی کوچیک نسبت به جاهای دیگه انگار رنگ چوب پریده

مهیار بهت زده به پارکت زل زد اما نمیفهمید...چیزی نمیدید

تکیه اش و به پشتی کاناپه داد و لم داده گفت:

و تیکه شیشه پریده خورده به نقاشیم...نقاشیمم سوراخ شده

سیگارش رو تو جاسیگاری کنارش خالی کرد و هم زمان بشکنی با دو انگشت سبابه و شصتش زد و با لبخند گفت:

-و حدس بزن چیشده! نقاشی ای که سه ماه طول کشید تمومش کنم...پاره شده

مهیار آب دهانش رو قورت داد!

لبخند عمیقی زد و گفت:

-ایرادی نداره...پیش می

یهو چشماش رو گرد کرد و متعجب گفت:

آه داشت یادم میرفت...مهیار...اون گلدون که شکسته و جاش یه چیز شبیهش گذاشتی!

اون گلدون فیکه...ولی اونی که شکست رو من از مزایده تو روم خریده بودم

مهیار دیگه نفسش بالا نمی اومد

میلاد چشماش رو به حالت طبیعی برگردوند و گفت:

حالا بگو وقتی قرار بود گلای خونم رو آب بدی...چه طور کارت به شکستن گلدونم کشید؟

مهیار ترسیده با چشمان گرد مدام به همه لعنت میفرستاد

چ...چیزه...ف...فریاد...داداشم...یعنی پسر عموت،اون عاشق یه دختری شده بود...فرهاد و فرهان...داداشای دیگم و پسرعموهات...یه مشکلی با اون دختره داشتن...فکر می کردن بابای دختره باعث مرگ باباشون شده...ولی بعد فهمیدن اشتباه شده... ما ام مجبور شدیم

ا..ا...این جا دختره رو قایمش کنیم

این دختره ام تو عصبانیت با فریاد دعوا کرده زده گلدونت رو شکسته

میلاد بلند خندید و گردنش رو به لبه پشتی کاناپه تکیه داد و سرش از کاناپه آویزون شده و بلند میخندید

مهیار لبخند ترسیده ای زد و زیر لب گفت:

-چ...چرا میخندی؟

خنده اش تو کسری از ثانیه قطع شد و سرش رو جدا کرد و آرام و ترسناک گفت:

-چون قانع نشدم

هم زمان بلند شد و مهیار جیغی زد و گفت:

-گ...وه خوردم

میلاد درحالی که بخ سمتش قدم برمیداشت گفت:

صادق بودنت با خودت رو دوست دارم-سر میز شام با غذام ور می رفتم که صدای بابا باعث شد سرم رو بلند کنم

-دنیز؟

سرم رو بلند کردم و بابا جدی نگاهم می کرد

از موقعی که یادم میاد همین طوری بود

جدی و آروم...و بد تر از اون مامانم!

معلم زبان بود و شغلش ازش یه زن خشک و جدی و زیادی منظم بار اورده بود

-بله؟

نگاهم کرد و گفت:

-میلاد استانبوله هنوز؟

برای خودم آب ریختم و هم زمان به سارینا که جلوم نشسته بود چشمک زدم

-بله

مامان چنگالش رو تو بشقابش گذاشت و عینکش رو جابه جا کرد و گفت:

-نامزدیتون زیاد طولانی شده عزیزم، زود تر بگو کارای خونه رو حل کنه و بیاد ایران دنبال کارای عروسیتون باشیم

سرفه ای کردم و تو جام جابه جا شدم:

-میدونم،تا هفته دیگه برمیگرده بعد دنبال تالار میگردیم

بابا سر تکون داد و مامان آرنجش رو به میز تکیه زد و گفت:

-مشکلی با استانبول رفتن نداری؟ زندگی تو اونجا باید بدون خانواده سخت باشه!

پوزخندی زدم و با خنده تمسخر آمیزی گفتم:

-نه اصلا سخت نیست...عادت دارم

هردو اخم کرده نگاهم کردن و مامان خیلی آروم گفت:

-سارینا عزیزم میری تو اتاقت؟

سارینا قاشقش رو تو ظرفش گذاشت و دستی به دسته های ویلچرش کشید و به سمت اتاقش رفت

چشم از ویلچر سیاهش گرفتم و گفتم:

-خب؟

بابا با اخم گفت:

-مواظب حرف زدنت باش!

با شصت گوشه لبم رو خاروندم و گفتم:

-چرا! حرف بدی زدم؟

مامان با آرامش و جدی گفت:

-ما واست کم نزاشتیم

دستم رو زیر چونه زدم و با لذت نگاهش کردم و گفتم:

-البته! من همیشه ممنونتونم...اما خب اگر یه روز مادر بشم جز این که بفرستمش از صبح تا شب کلاسای مختلف زبان و نقاشی و مهد و پرستار براش بگیرم و با پرستار بفرستمش براش لباس انتخاب کنه و بخره و...جز اینا یکم

احساس و جو شاد خانواده رو هم نشونش میدم.

با خنده گفتم:

-اوه این حرفا براتون تکراری شده...

بابا جدی گفت:

-ما دوست داریم

از پشت میز بلند شدم و گفتم:

-منم دوستون دارم و براتون احترام قائلم...اما فقط همین...دقیقا اندازه ای که شما برام از بچگی مایه گذاشتین منم همون قدر براتون مایه گذاشتم...اما از یه جایی به بعد ازم انتظار احساس و محبت داشتین...که خب شرمنده ام!

من براتون‌نمره های عالی گرفتم...تو بهترین دانشگاه قبول شدم...هر کلاسی که گفتین رفتم

گفتین بیرون نرو...نرفتم

گفتین این دختر شایسته تو نیست باهاش دوست نشو...نشدم

گفتی ژیلا خوبه باباش با بابات دوسته با اون رفت و آمد کن...کردم! گفتین پاشنه بلند بپوش کتونی چیه! خانوم باش...شدم!

با نیشخند گفتم:

-تنها انتخابی که برام کردین و ازش راضی بودم میلاد بود...

بابا اخم کرده بلند شد و گفت:

-ما صلاحت رو میخواستیم

با لبخند گفتم:

-ممنونم...صلاحتون شده همین! پس از چیش ناراضی این؟

مامان با اخم داد زد:

-از این روحیه جنگ طلبیت! قبل این که با میلاد آشنا بشی داشتی میرفتی خونه مجردی بگیری و دیر به دیر میومدی خونه و حتی تو مطبت میخوابیدی!

دست به کمر نگاهش کردم و آروم و برنده گفتم:

-تحمل جو سنگین و سکوت مسخره این خونه رو که انگار حکومت نظامیه رو نداشتم و ندارم.

مامان عصبی گفت:

-خوبه پس زود تر ازدواج کن و از دست ما راحت شو.

در سکوت با نیشخند به سمت اتاقم رفتم و بابا سعی داشت مامان رو آروم کنه.

در اتاق رو پشت سرم بستم و چشمام رو چند لحظه بستم...کنار میلاد آروم‌میشم...

همش میگذره...

شمارش رو گرفتم و همیشه زود جواب میداد

-سلام دریا

با لبخند گفتم:

-سلام خوبی؟

حس کردم دراز کشیده رو تخت صداش زیادی آروم و رها بود

-خوبی؟

با خستگی گفت:

-تازه رسیدم خونه...خیلیم خستم یکم عصبیم

-چرا!

آروم جواب داد:

-یکم اوضاع به هم ریخته...اما حلش میکنم

روی تخت دراز کشیدم و گفتم:

-کارای خونه حل شد؟

نفس عمیقی کشید و گفت:

-آره عزیزم داره حل میشه کم مونده تا هفته آینده پیشتم

با لبخند عمیقی گفتم:

-خوبه

صداش کمی جدی شد:

-دنیز حالت خوبه؟

روی تخت نشستم و دستی به زیر چونم کشیدم

-نه عزیزم،طبق معمول با مامان بابا یکم بحث داشتم

ریز خندید و گفت:

-میام میبرمت دیگه نمیزارم ببینیشونا!

خندیدم و رو تخت دراز کشیدم و گفتم:

-اوسکل

بلند خندید و گفت:

-عزیزم روانشناس مملکت دکترا داری بعد این حرفای نادرست چیه؟

با خنده گفتم:

-همینه که هست

صدای خندونش رو شنیدم:

-همینتم دوست دارم‌

لبخند عمیقی زدم و گفتم:

-راستی میلاد

-جان؟

لپم رو باد کردم و با تردید گفتم:

-تو که دیگه مشروب نمیخوری؟

صداش جدی شد و گفت:

-نه...اون زمان بعد مرگ برادرم بدون مشروب نمی تونستم زندگی و تحمل کنم یا باید خودم رو میکشتم یا همش با مشروب حالم رو خوب میکردم

بعد چند لحظه اروم گفت:

-تا زمانی که تورو دیدم...خانوم دکتر کوچولویی که آرومم کرد..

با لبخند عمیقی گفتم:

-پس خیالم راحت باشه که دوباره اون میلاد همیشه مست افسرده نیستی؟

بلند خندید و گفت:

-به من میخوره؟

با خنده گفتم:

-اصلا!

-عزیزم اگه خانواده فشار اوردن بگو که دو روز دیگه سالگرد فوت مرتضی هست بعد از اون میام ایران برای کارای جشن

با لبخند گفتم:

-باشه عزیزم

اون جا مراسم رو میگیری؟

بعد چند لحظه گفت:

-آره خودمونیم فقط

صدام رو صاف کردم و گفتم:

-باشه...من برم دیگه تو ام خسته ای بخواب‌

-باشه قشنگم شبت بخیر

-فعلا

تماس رو قطع کردم و با لبخند پتوم رو رو خودم کشیدم و برق رو خاموش کردم و چشمام رو بستم

-لطفا مراقب باشین!

مردا با اخم نگاهم کردن و شونم رو بالا انداختم و مرد کلافه گفت:

-چشم خانوم مهندس،چشم!

اخم کرده گفتم:

-مهندس نیستم!

دو تا کارگرا ریز خندیدن و میز رو از مطب بردن بیرون و مرد درحالی که خم میشد تابلو هارو از رو زمین برداره گفت:

-خانومِ اقای مهندس که هستین!

لبخندی زدم و از لبخندم خندش گرفت و با لبخند گفتم:

-عجب!

تابلو هارو برداشت و خواستم دهن باز کنم که خودش زود تر گفت:

-چشم حواسم هست

لبخند دندون نمایی زدم و برگشتم

اتاقم کاملا خالی شده بود

دستی به کمرم زدم و چرخیدم

چه قدر خاطره داشتم!

بیست و دو سالم بود که اومدم تو این اتاق

با کلی آرزو و نپختگی...

بعد سه سال هنوزم همون حس رو دار. اما دیگه استرس ندارم

لبخندم عمق گرفت و شماره ی میلاد رو درحالی که کیفم رو از رو زمین برمیداشتم گرفتم.

برنداشت!

متعجب گوشی رو تو جیب مانتوی بهاره نارنجی رنگم انداختم

انگشتم رو گوشه لبم گذاشتم و متفکر به ساعت مچیم زل زدم

الان که باید مراسم سالگرد داداشش تموم شده باشه!

نفس عمیقی کشیدم و گوشه انگشتی که به لبم تکیه داده بودم نارنجی کم‌رنگ شده بود،رد رژ لبم رو از روش پاک کردم و از اتاق خارج شدم و نگاه آخر رو به اتاق انداختم و در رو بستم و کلید رو تو قفل چرخوندم و کلید رو گذاشتم تو کیفم تا بعد به صاحب جدید این اتاق تحویلش بدم.

به سمت آسانسور رفتم و دکمه اش رو زدم.

از ساختمون که خارج شدم دیدم که دارن کاناپه ها و میز و صندلیم رو تو وانت میزارن

بوقی زدم و از کنارشون گذشتم

وسیله ها رو انتقال میدادن به انباری خونه مامان بزرگم...تو استانبول دفتر جدید داشتم نیازی به اینا نبود.

اما یادگاری بودن

امروز هوا انگار سنگین بود...به خاطر ترافیک سنگین...گرمای هوا...بوی تند دود و مسمومیت هوا کلافه ام کرده بود

جوری که حس می کردم رژ لبم رو لبم سنگین شده...انگار ماسیده بود

با آینه رژم رو چک کردم...چیز خاصی نبود

اما عصبی با دستمال کاغذی پاکش کردم و کلافه موهام رو پشت گوش زدم

آهنگ رو عوض کردم

نزدیک دو ساعتی بود که تو ترافیک گیر کرده و حسابی عصبی شده بودم

کولر رو روشن بود اما گرمم بود

کمی تو جام جابه جا شدم، مدام آهنگ رو عوض می کردم و انگار آهنگامم دوست نداشتم!

کلافه پیشونیم رو خاروندم و بلاخره یه آهنگ قشنگ پخش شد

-عشق یه زندون سرده...تکرار یه درده

انتظارش نامرده...دورم از آغوش خالیت

از آشفته حالیت...از قرار خیالیت

دستام رو وا کن...باید برگردم

به گوشه ی اتاقم...رویام رو بردارم

دستام رو وا کن...من باید برگردم‌

رو بالشم سر بزارم اشکام رو بشمارم

عشق یه تصویر تاره...پایانی نداره

ابریه که میباره..عاشق یه زخم کبوده

یه درد حسوده...بی کسیش بغض الوده

کسی نیست پشت سرم...بدونم باید برم

این جا موندن عذابه...حال و روزم خرابه

رو دیوار خط می کشم قراره راحت بشم

یه غم نامست قبل رفتن...نامه ی آخر منبا لرزش گوشیم

صدای آهنگ رو کم کردم و تماس از خونه بود

-بله؟

هیچ صدای نیومد...متعجب گفتم:

-سارینا!؟

-د..دنیز

خیره به دویست و هفت نوک مدادی جلوم گفتم:

-مامان! صدات چرا این طوریه؟

زد زیر گریه و با همه وجود هق هق میکرد

وحشت زده عینک دودیم رو از روی چشمام برداشتم و به ساعت زل زدم

پنج بعد از ظهر!

-مامان چیشده!؟

نمیتونست حرف بزنه...سر و صداهایی از کنارش میومد انگار کسی سعی داشت گوشی رو ازش بگیره یا آرومش کنه

بدنم یخ بسته و از نگرانی کلافه شدم:

-مامان با من حرف بزن..آروم باش

گوشی رو ازش گرفتن و صدای خش خشی اومد و بعد چند دقیقه بین شلوغی و سرو صداهایی که از خونه میومد صدای آتوسا رو تشخیص دادم.

دختر خالم اون جا چی کار می کرد!

-آتوسا!

سعی داشتم درسایی که یک عمر به مریضام دادم و پاس کرده بودم رو

رو خودم پیاده کنم.

نفس عمیق...یک دو سه...یک دوسه...

ما بالغ هستیم...ما باید آمادگی با مشکلات و دردای ناگهانی رو داشته باشیم...نباید خم بشیم

لرزش دستام رو کنترل کردم:

-آتوسا اون جا چه خبره؟ چرا گریه

می کنی؟

آتوسا با هق هق گفت:

-ب..بیا خونه دنیز

نفسم گرفت و ترسیده گفتم:

-بابام خوبه؟ سارینا خوبه!؟

حس کردم مکث کرده...انگار دستش رو جلوی دهنش گرفته بود تا هق هقش خفه شه

-ن...نه سارینا پیش سهیلاست گفتم ..س..سرگرمش کنه

سهیلا ام اونجا بود!

با فکر این که بابا دوباره حالش بد شده باشه با بغض گفتم:

-بابام چیشده!؟

آتوسا زد زیر گریه و دوباره خش خش و عصبی شدم...میخواستم داد بزنم...مگه تو زندگی شخصیمم دکترم!

-چرا جواب من رو نمیدین!

تماس قطع شد و وحشت زده به موهام چنگ زد و دستم رو، رو بوق فشردم و با حرص گفتم:

-چرا راه نمیفتین...اه

دستم رو از رو بوق برداشتم و خواستم شماره بگیرم‌ که گوشی زنگ خورد...عذاب وجدان حرفایی که به بابا گفته بودم باعث شده بود چشمام پر اشک شه...باورم‌ نمیشه...

-دنیز.

نفسم تو سینه حبس شد...صدای بابا بود.

آروم تر از بقیه بود...هرچند صدای خش دار و خسته اش باعث شده بود

لرز انی به جون تنم بیفته

نگاه خشک شدم به جلوم بود...

من تنها یک خاله داشتم...اگر خاله چیزیش میشد دخترش زنگ نمیزد به من خبر بده!

مامان که باهام حرف زد...سارینا ام که داره با سهیلا بازی میکنه...آتوسا ام‌ که پشت خط بود...بابا هم‌ که الان زنگ زده...

کی میمونه که اینا دسته جمعی دارن براش زار میزنن! کی ؟

گیج و سردرگم با چونه لرزون‌ گفتم:

-چیشده؟

-بیا خونه میگم...رانندگی میکنی؟

هول شده گفتم:

-ن...نه تو دفترمم...د..همکارمم پیشمه...چیشده؟

صداش رو بعد چند لحظه شنیدم:

-تنها نیستی؟

آروم و خشک‌شده گفتم:

-نه..!

بابا نفس عمیقی کشید و با بغض گفتم:

-بگو...

چشمام رو بستم...خدایا اسمش رو نیاره...

خدایا تورو خدا!

اون نه...با من این کارو نکن...نکن

-م...میلاد...ت..تصادف کرده..گفتن وقتی داشتن میبردنش اتاق عمل ت..تموم کرده

گوشی از بین دستای لرزونم افتاد جایی بین پدال گاز و کفشام

نفس عمیقی کشیدم

سینه ام با هر نفس عمیق بالا پایین میشد

دستام رو ، رو فرمون گذاشتم و خشک شده به جلوم زل زدم

آهنگ همچنان پخش میشد...

-دستام رو وا کن...باید برگردم

به گوشه ی اتاقم...رویام رو بردارم...

نفس عمیق...زود باش دنیز...نمیر دنیز...

زود باش دنیز...قوی باش دنیز...

نفسم همچنان بین راه مونده و نگاه خیره ام تار شده و قطره درشت اشکم رو گونم فرود اومد

صدای بوق ماشینایی که پشتم‌ متوقف شده بودن سرم رو میخوردن....مثل موریانه مغزم رو میجوییدن

خشک شده تنها به رو به رو زل زده بودم

دستای لرزونم رو به سمت ضبط بردم و صدای آهنگ رو زیاد کردم

-عشق یه تصویر تاره...پایانی نداره

ابری که میباره...عاشق یه زخم کبوده..

یه درد حسوده...بی کسیش بغض الوده