رمان تقابل به قلم الف. کلانتری

تعداد صفحات : 1269

ژانر : عاشقانه / اجتماعی

:: نویسنده این رمان قلم خوبی داره پیشنهاد میشه دانلود کنید ::

دانلود رمان تقابل

خلاصه رمان :

داوود با قدم هایی خسته و دلی شکسته، به دنبال راهی برای التیام دردی ست که به جانش افتاد.

قصه ی غصه هایش از او مرد سرسختی ساخت که با دنیا هم سر جنگ داشت و این بین، به ازای سوختن عزیزترینش؛ عزیزترین دیگری را سوزاند به شعله ی انتقام...

پایان خوش

مقدمه :

فردا خیلی دیر است ،

باید از همین "لحظه" شروع کنم !

نباید بگذارم عقربه ها مرا دُور بزنند ؛

می خواهم دست ببَرم در ذهنم ؛

هر چه افکارِ منفی دارد ، خالی کنم!

باید جا برای احساساتِ خوب باز کنم.

خاطرات مُرده ی زیادی

روی دستم باد کرده است!

تمامِ کهنگی ها را باید خاک کنم.

پروانه های زیادی در من

سر از پیله در آورده اند؛

وقتِ آن است که از خودم آزاد شوم!

من هنوز

به پرواز با بال های شکسته

ایمان دارم...

ادامه رمان:

مقدمه:

فردا خیلی دیر است ،

باید از همین "لحظه" شروع کنم !

نباید بگذارم عقربه ها مرا دُور بزنند ؛

می خواهم دست ببَرم در ذهنم ؛

هر چه افکارِ منفی دارد ، خالی کنم!

باید جا برای احساساتِ خوب باز کنم.

خاطرات مُرده ی زیادی

روی دستم باد کرده است!

تمامِ کهنگی ها را باید خاک کنم.

پروانه های زیادی در من

سر از پیله در آورده اند؛

وقتِ آن است که از خودم آزاد شوم!

من هنوز

به پرواز با بال های شکسته

ایمان دارم...

پی نوشت:

داستان روندی تناوبی با برگشت به زمان گذشته ای حدوداً با فاصله ی دو ساله داره، بنابراین با این دیدگاه کار رو مطالعه کنید.

****

صدای ناله هایش که پیچید در گوشش، چشم بست و سخت شد. برای امروز لباس رزم پوشیده بود و میدانست بازی از پیش تعیین شده را او برنده است!

_چطور دلت اومد؟

به کدوم گ*ن*ا*ه ناکرده رخت سیاه تن دل و زندگیم کردی نامسلمون؟

سر خواهر و مادرت این بلا میومد، نشون افتخار میزدی رو سینه ی نامرد روبروت؟

چرا من؟

و او چقدر خشم داشت، هنوز صدایش را ول نداده بود که سقف را روی سر و تن ظریف دخترک خراب کند؛ هنوز فرصت میداد.

صدای ضجه زدن هایش را میشنید و با خیرگی نگاه پر درد او را برای حال خوبش، ترجمه میکرد و گرم میشد از تصمیمش!

_توی خدانشناس فکر آبروی خانواده م و خودم نبودی؟

من جواب بابا و مامانمو چی بدم؟

من جواب خدامو چی بدم؟

اسم خدا و ناموس رعشه انداخت بر تنش، دندان روی هم سایید برای دختر مورد تاخت و تاز شده ی روبرویش.

گام هایش تعادل برقرار میکرد بر وزن زمین و جاذبه اش!

کنارش نشست و غرید:

_اسم خدا رو روی زبونت نیار دختر حاج رضا!

لقمه ای که باهاش بزرگ شدی، تو حلال و حرام بودنش شک دارم!

باورش نمیشد این ببر درنده ی امروز، همان عاشق زار دیروزش باشد!

آخ که دلش نمیخواست چشم هایش خیره شوند به نگاه این مرد خدا نشناس که تمامی دار و ندارش را با طناب پوسیده و نخ نمای عشق به یغما برد و حال فقط مرگ بود که شاید آرامش میکرد.

جواب حاج رضای عزیزتر از جانش را چه میداد؟

جواب مادری های نرگس را چه میداد؟

جواب اویی را که زانو میسابید رو به قبله اش هم، همین عرق شرم و خجالتش کفایت بود؟

ذهن بیچاره اش کمی فراموشی میخواست، چه کرده بود که عاقبتش بدتر از یزید شده بود!

_پاشو زودتر، داره دیرم میشه.

با صدای تشر داوود، لباسش را سفت تر چنگ زد!

و صدایش برق نبود اما رعد داشت:

_سرم تو زندگیم بود، این همه سال بی حرف رفتم و اومدم؛ نجابتم قیمتی نبود یا از عهده قیمتش برنیومدی که بهش چوب حراج زدی؟

انسان ندیدی یا نبودی که فروختیم به یه ه*و*س؟!

کجا کج قدم برداشتم که تو مثل سیل اومدی و ویرونم کردی؟

دوباره و دوباره چشمه ی اشکش جوشید، هق زد و مرثیه خواند بر گور دخترانه های از دست رفته اش...

قلب ناسورش آتش گرفت، چشم دوخت به دختر حاج رضای معتمد غریب و آشنا؛ ناموس دزدی در قاموسش نبود اما آتشش زدند که چشم بست و آتش به جان و آبروی دیگری انداخت.

شاید قلب سردش آرام گیرد و دیگر شرم زده ی نگاه بارانی ساحلش نباشد.

در صدایش بغض مردانه ای لانه کرده بود اما وقتش نبود، هنوز کار داشت.

باید پیش تر برود، نیم نگاهی رو به سقف انباری انداخت و باز شد همان مرد خشک و زخمی امروز:

_وقت ندارم تلفت کنم، لباساتو بپوش برسونمت البته اگه بهت مزه نداده باشه و نخوای دوباره تجربه ش کنی با چند تا غول بیابونی دیگه!

صدایش در نمی آمد، بارانی بود و ناباور. کاش دیروز خواب به خواب میرفت یا سوار نمیشد ماشینی را که مقصدش شد به تاراج رفتن آبروی پدر و شکستن کمر مادر و شرمندگی برادر و بی آبرویی خودش.

_من باهات هیچ جا نمیام.

_از الان فقط ده دقیقه وقت داری خودتو برسونی به ماشین، وگرنه تضمین نمیکنم تا شب چیزی ازت مونده باشه که برسه دست حاج رضا! خود دانی.

این را خونسرد گفت و رفت.

نازنین تن دردمندش را به بغل گرفت و مویه سر داد، داوود برگشت و نگاه سردی مهمانش کرد:

_وقت زیاد داری واسه حالت گریه خرج کنی.

فقط ده دقیقه واسه اومدنت منتظر می مونم، یه ثانیه بالا پایین شه اثری از آثارم نمی بینی.

در انبار را باز کرد و با سرعت خود را به محوطه ی کثیف و متروکه ی باغ رساند، کم کم سر و کله ی بهمن پیدایش میشد و آن وقت بود که نمی توانست دختر چموش را نجات دهد از زیر نگاه های هیز آن مردک هیچی ندار!

اما امیدوار بود به عاقل بودن نازنین، که تا به آن روز و لحظه کسی اجازه نداشت به حریمش دست درازی کند.

حسرت خورد که ای کاش جنس این دختر تازه معلم شده بنجل میبود؛ که نبود.

درب باغ را چهار طاق باز کرد تا بتواند ماشین را از آنجا خارج نماید.

****

از آینه نگاهی انداخت به چهره ی تکیده ی دختری که تا دیروز لبهایش به ناز و غرور میخندید و امروزش شده بود عاقبت زن های خیابانی!

باید بودن این دختر را در زندگیش تثبیت میکرد:

_دو هفته فرصت داری خانواده تو راضی کنی واسه خواستگاری، نه مایه دارم؛ نه ننه و بابای درست درمون دارم که به کلاس حاج رضا محمدی بخوره اما فعلا دست دخترش زیر سنگ منه.

اگه نمیخوای پس فردا بفهمن تک دختر حاجی نانجیبه،، که سر یه عمر برافراشته ی بابات سر به زیر نشه؛ خودتو به آب و آتیش میزنی این خواستگاری ردیف شه!

نازنین تیز نگاهش کرد با همان نگاه پر درد:

_بمیرم شرف داره که با تو باشم.

سر چرخاند سمت دخترک:

_آبروی رفته مثل ریختن آب تو جوب می مونه، میتونی جمعش کنی؟

جمع کن خیالی نیست، فقط اون زمان دیگه نیای دم پرم که خودم ته مونده آبروی حاجی رو به باد میدم.

_خیلی لجنی، امیدوارم اگه خواهر داری به بدترش مبتلا شه و همه وجودت بسوزه و بی آبرویی تونو جار بزنن تو کوی و برزن.

خشم و غیرت به جوش و خروش آمده اش پشت دستی شد که بر دهان او فرود آمد:

_قبل اینکه فکت بجنبه، اول از مغز پوکت کمک بگیر که هر حرفی رو نشخوار نکنی!

خواهر داوود نجابت و آبروش مثال زدنیه، تو فکر خودت باش که خربزه آبه دختر معتمد محل!

فعلا تا رسیدنت فکر سر هم کردن دروغی باش که یه شب خونه نبودنت توجیه میطلبه البته اگه شب اولی باشه که خونه نبودی و عادت شون نباشه!

نازنین ساکت و مغموم سر به شیشه ی ماشین تکیه داده و نمیدانست چرا طعمه ی هوای دل نامرد روبرویش شد.

تک دختر حاج رضا بود و دردانه ی نرگس، هیچکس اجازه نداشت خم به ابرویش بیاورد که جوابش؛ توبیخ پدر مهربانش میشد.

چطور میتوانست مردی را به همسری انتخاب و معرفی نماید، که شاگرد مغازه ی پدرش از او سرتر بود!

چطور میتوانست با عزیزانش مخالفت کند هنگامی که تا به این سن، روی حرفشان نه نیاورده بود!

چطور اصلا این مرد را میپذیرفت وقتی زندگی دخترانه اش را به لجن رسانده بود!

کلی چرا در مغزش بودند که جوابی برایشان نداشت، زندگیش از امروز چه تغییری میکرد را هم نمیتوانست هضم کند.

_خوش گذشت.

حواس پرت شده اش را جمع کرد و خیابان آشنای پیش رویش را دید و به خود لرزید!

سکوت کرد و نگاهش میخ شد به در خانه ی پدریش، نمیدانست بهترین برایش در این بدترین زمان زندگیش چه بود؟!

تاب رفتن و نای ماندن نداشت، سرش به دوران افتاده بود و میخواست کوهی باشد تا سرش را به آن بکوبد و خلاص!

تنها شانسی که داشت خلوتی کوچه بود.

_اسکورت کنم تا در منزل بانو؟!

دستانش مشت شده بود روی پایش، جواب طعنه ی این مرد بی شرم و آبرو را نداد. میدانست که همیشه استقلالش را داشته اما دختر حرف روی حرف پدر و مادر زدن هم نبود.

با آبروی رفته اش چه میکرد؟

جواب خواستگاری محمود پسر حاج کاظم هم قوز بالا قوز این زندگی رو به تاریکش بود!

_شب شد مادمازل، منتظر چی هستی که دل نمی کنی از ماشین؟

تا دیروز سر به ابر غرورش میسابید و امروز غرور و متانتش آماج حمله ی مردی غربتی شده بود و جوابی برایش در آستین نداشت.

با دست و پای لرزان فاصله گرفت از تلخی مثل زهر داوود و سست و بیحال قدم برداشت به سوی خانه ای که قرار دلش بود و امن ترین جای جهانش، و امروز میرفت تا با قدم های نجس و کثیفش حرمت پاکی آن خانه را زیر سؤال ببرد.

_کیفت رو جا گذاشتی، بگیرش.

آرام برگشت، همانطور که سر به زیر و محجوبانه اشک میریخت؛حرف اول و آخرش را حواله ی دل داوود کرد:

_اگه روزی جواب این کارتو از خدا گرفتی، هیچوقت حلالیت طلبیدن از منو تو برنامه زندگیت نذار که از الان تا فردای قیامت؛ لعن و نفرینم پشت خودت و زندگیته.

کیف را گرفت و سر برگرداند و راه رفته را برگشت.

****

از گوشه ی اتاقش تکان نخورده بود و هنوز محو برق سیلی دست پدری بود که برایش از هر واجبی واجب تر و از هر حلالی، حلال تر بود.

کاش آنقدر به او اعتماد نداشت و دروغش باورش نمیشد و از مریم میپرسید که دخترش چرا شب آنجا ماندن را به خانه برگشتن ترجیح داده است.

کاش به یک سیلی بسنده نمیکرد و جان میگرفت از تن دخترک دل شکسته اش...

صدای در باعث شد چشم بچرخاند، مادر دل نگرانش نمیتوانست تنهایش بگذارد:

_نازنین جان بیا یه چیزی بخور فدات شم، به خدا از نگرانیش بود اگه دست روت بلند کرد. پاشو دورت بگردم.

صدایش در نمی آمد، نگفته های آبرو برش گلوگیر شده بود. سری به مخالفت تکان داد.

_نکن با خودت اینجوری، به جان خود یکی یه دونه ت پشیمونه. تا حالا از گل نازک تر خرج دلت نکرده، حالا نذار غرور پدرونه ش بشکنه و بیاد عذرخواهی.

_مامان.

_جان مامان؟

_باهاتون حرف دارم.

_بگو دورت بگردم.

_با هر دوتون، به بابا بگو.

_باشه میرم صداش میزنم.

_حرف دارم اما نه امروز، فردا.

نرگس نگاهی مردد به چهره ی سرد و بی رنگ دخترش کرد و چاره ای جز قبول حرفش نداشت.

با استیصال دل کند از دختر و اتاقش، نمیدانست چرا با یک سیلی دخترشان تا به این اندازه غمگین شده بود که حتی حاضر به هم صحبتی با برادرانش نمیشد.

_باشه مادر هر طور صلاح میدونی، از بابات که دل چرکین نیستی نه؟

_نه.

_قربون دل نازکت برم، پس شامتو بخور. روی منه مادر رو زمین ننداز.

_چشم.

_بی بلا باشه چشمات.

یادش آمد که از همان بچگی، چشم گفتنش قند آب میکرد در دل بزرگ حاج رضا.

بعد از بیست و شش سال چشم گفتن و بی بلا شنیدن، باید در روی همان پدر همیشه مهربان و این مادر همیشه نگرانش می ایستاد و پرده برمیداشت از آبروی رفته اش، باید از رفتن از روی اجبار و ناچاری میگفت؛ چقدر خسته بود برای این همه از خود گفتن...

شماره همراه داوود نیشتر بود به قلبش، اما تنها دستاویزی بود که برای چنگ زدن و حفظ همان مقدار کم از ته مانده ی نجابتش داشت.

****

_اگه میخوای پا جلو بذارم باید تو چشمای بابات بگی با میل دل خودت شبو باهام بودی.

ماتش برد از این وقاحت و پستی، این دیگر در توانش نبود. این بی آبرویی زنده زنده جان میگرفت از تن آن کوه پر صلابتش.

_آخه بی وجدان تو که حیثیت بردی از دخترش، چرا میخوای خودشو ازم بگیری؟

مگه حاج رضا چه بدی بهت کرده که تقاصش اینه؟

_اون که پدرت چه گندابی بالا آورده بماند به وقتش، پای کرسی میشینیم و واست نقل میکنم یه روزی که الان اون روز نیست.

حرفم دو تا نمیشه، فقط با همین شرط منو می بینی.

_کی لقمه ی سفره ی مردم داده دستت که شدی حروم زاده؟

_چرتکه میندازم همه شنیده هامو، بعد یجا همه شو تلافی میکنم. ککم نمی گزه از شنیدن یه مشت حرف مفت، پس وقتی راضی شون کردی تماس بگیر.

غیر اون باشه نمیخوام شماره ت روی گوشیم بیفته. حله؟

قطع کرد و ماتم زده چشم به پنجره ی اتاقش دوخت، چطور تمام محجوبیتش را به زیر پا میگذاشت و از دختر نبودنش، آن هم به عمد و از روی میل دل سخن سر میداد؟!

دختری که به اذن پدر چادر به سر کردن و نکردنش اجبار نداشت اما حیا داشتنش ذاتی بود.

روزهایش، تعریف واضح درد شده بودند و از دستش کاری بر نمی آمد...

****

_حرفتو بگو مامان جان، چیزی لازم داری؟ وسیله ای یا لباسی؟ پول کم داری؟

_خانم بذار خودش حرفشو بزنه، فرصت حرف زدن نمیدی که.

رو گرداند به سمت چهره ی رنگ پریده ی دخترش،جای سیلی اش روی صورت نازدانه اش سنگینی میکرد روی قلبش:

_بگو بابا جان.

سر به زیر انداخت و لب از هم باز کرد:

_من میخوام با اجازه تون ازدواج کنم.

نازنینش آنقدر محجوب و پاک بود که هیچگاه نبودنش در این خانه را تصور نکرده بود. اما این اخلاق بی پروا سخن به زبان آوردنش هم جدید بود.

_دخترم محمود رو قبول کردی؟

_نه.

_پس کی رو انتخاب کردی عزیزم؟

آدم صالحی باشه توش حرفی نیست ولی باید بابات بره دنبال تحقیقات و نام و نشونش.

_اجازه هست ما دو تا بیایم تو مجلس خانوادگی، یا بحث اختصاصیه؟

سر همه به سمت در و چشم های کنجکاو محمدی که جانش برای این خواهر در میرفت، ثابت شد. حاج رضا به حرف آمد:

_اگه بحث قابل عرض بود، خودم باهات در میون میذارم.

_پس من میرم آشپزخونه دنبال نخود سیاه، شاید به این بهونه بشه یه ناخونکی زد به شیرینی های نرگس خاتون که بوش هوا شده.

لبخندی بر جا گذاشت روی لب پدر و مادرش، این پسر شیرین بود و عامل شادی خانه ی پر مهرشان.

_خب بابا جان، نگفتی کی دل برده از دخترم؟ لایقش دیدی؟

نازنین غرق ذهن به هم ریخته اش، دنبال ردیف کردن کلماتی بود که هر کدامش عرق شرم به تنش مینشاند...

_نازنین مادر؟

سر بلند کرد و چشم دوخت به سیاهی مهربان چشمان مادرش:

_وضع مالی خوبی نداره، پدر و مادرم همینطور!

در دهانش تعریف بیجایی که داوود لایق آن هم نبود، بر زبانش جاری نمیشد. یک دروغ برای رفع شک نداشته ی پدر و مادرش، دلیلی نمیشد که دم به دم بر زبان جاری سازد.

_دخترم یعنی هیچی نداره؟ نه خونه ای نه خونواده ای؟ پس چی داره که داری ازش حرف میزنی؟

_نمیدونم.

خودش هم کلافه شده بود از این وضعیت، میدانست نمیتواند حضور کسی را که خودش هم نمیشناخت به اثبات و قبول نظر پدر و مادرش برساند.

_من فقط همین آدمو به عنوان همسرم میخوام، اصرار داره هر چه زودتر جلو بیاد اما قبلش باید ازتون اجازه میگرفتم.

_دختر بابا، همسر همچین مردی شدن غایت آرزوهاته؟

چه میتوانست بگوید از چال کردن تمام آرزوهای رنگی و دخترانه اش که مثل حباب در صورتش ترکید و او را از خواب بیدار کرد. چگونه میگفت؟

_لیسانس داره، تو یه مکانیکی کار میکنه.

_نازنین جان محمود چه عیبی داره که اینو به اون پسر ترجیح دادی واسه پیشقدم شدن و خواستگاری؟

_چون این یکی ازم چیزی رو گرفته که اون یکی نمیتونه ازش بگذره و سرشو بالا بگیره از داشتن دردونه ی حاج رضایی که رفیق شفیق و یار گرمابه و گلستان پدرشه!

نفسی کشید و لال شد، بالأخره به زبان آمده بود.

نرگس چند بار جمله ی دخترش را مرور کرد و نفهمید چه نداشته ای میتواند او را از عروس حاج کاظم شدن که افتخار هر خانواده ای بود، دور کند.

_مادر من نمی فهمم چی میگی. تو چی کم داری که لایق محمود نباشی و خودتو همسنگ اون پسر بدونی؟

_من با اون پسر ازدواج میکنم.

صدای حاج رضا که تا آن لحظه به فکر فرو رفته بود، داغ زد روی دلش:

_دختر دو چیزش واسه خوشبخت شدن کفایت میکنه:یکی حیا و عفتش، دومی تو خانواده بزرگ شدنش.

جفتشو داری با کلی حسن و خوبی دیگه، میدونی که واسه از این خونه رفتنت چماق رو سرت نگرفتم؛ اما این دلیل نمیشه هر کی از راه رسید، دستتو بذارم تو دستش.

این پسر با این ویژگی هایی ناقصی که ازش گفتی بعید میدونم بتونه زندگی مقبولی واست بسازه.

پس چرا اصرار داری به اومدنش؟

لرز نشست در دلش، سست شد اما حرف آخر را همین اول باید میزد. چشم بست و پلک روی هم فشرد تا شکستن عزیزترین هایش را نبیند:

_چون من دختر نیستم و هیچکس جز اونی که اینو ازم گرفته، نمی تونه شریک زندگیم باشه!

صدایی نبود، نفسی هم نبود؛ کاش مرگش همین لحظه میرسید.

_یا جده ی سادات، رضا چی شد؟

این فریاد مادر ناقوس مرگش شد و بیحال کف اتاقش افتاد و دیگر هیچ نداشت...

کمی‌ پنجره به رویم بگشا

من از هجوم این همه دیوار

یخ زده‌ام

در سکوت سایه ها

از انتظار وعده‌های دیدار

از وحشت صیاد‌های خاموش

از فریاد‌های در خود شکسته

از دست دلم

که فرار باید بکنم

من مانده‌ام

در هیاهوی ثانیه‌های بی‌ ساعت

دل‌ تنگیم را قدم می‌‌زنم

روی رد پای تو

در هوای تو

که چی‌ بی‌ انتها و طولانیست...

****

چشمانش مثل همیشه فقط جلوی پایش را میدید، از همان کودکی ماهرخ خانم سر به زیر بارش آورده بود و این اخلاقش هیچ دخلی به وجود پدر معتاد لاجونش نداشت.

از سیزده-چهارده سالگی کار کرده بود و خرج خانواده اش را تأمین کرده بود.

تمام دنیایش در خیر ببینی مادر و شیطنت برادر و لبخند محجوب ساحلش خلاصه میشد و عجیب آن پدر بی رگ در این جمع جایی نداشت.

با گرفتن لیسانس مکانیک، کارش از وردست بودن به دست راست آقا منوچهر شدن ارتقاء پیدا کرده بود و با پاکی و تلاش روز به روز احترام بیشتری برای خودش میخرید.

صدقه سری او بود که پدرش نتوانسته بود همان خانه ی فسقلی و درب و داغان را بفروشد و آواره شان کند. تنها کسی بود که حرفش برو داشت و در و همسایه بدشان نمی آمد دخترکانشان را سروقتش بفرستند، شاید طلسم مجرد بودنش بشکند.

خواست کلید بیندازد که صدای جیغ ساحل، ترس بر دلش انداخت و به دستش سرعتی بیشتر داد.

چشمانش ناباور به صحنه ی زنده ی پیش رویش خشک شد، سهراب با کمربند کهنه اش به جان ساحلش افتاده بود و با تمام زور نداشته اش از سر خماری؛ بر تن ظریفش فرود می آورد.

_چه خبره تو این سگدونی؟

صدای دادش آنقدر بلند بود که سهراب را هم بلرزاند.

_مرتیکه ی بی همه چیز باز جنست تموم شده، افتادی به جون اینا؟

سهراب بینی اش را بالا کشید و چشم غره ی بی حالی حواله اش کرد:

_باید از تو اجازه بگیرم واسه تربیت این گیس بریده؟

_قبلنم بهت گفتم، ولی ایندفعه م گوشاتو کامل باز کن. سر انگشتت به یکی از این سه تا عزیزکرده ی داوود بخوره، جات تو جوب سر کوچه ست تا وقتی جونت در بیاد و شرت از دنیا کنده شه!

اینو خوب آویزه ی گوشت کن.

_بچه بزرگ کردی ماهرخ خانم، صداشو ول میده رو سر باباش! شیرت چه پاک بوده!

ماهرخ که گوشه ای ایستاده و با گوشه ی روسریش نم چشمانش را میگرفت، گفت:

_بچه م حرف حق میزنه چرا آتیشی میشی؟

خدا خودش میدونه که با پول حلال زحمت کشید خودم بزرگش کردم نه پول حروم مواد فروشی تو.

سهراب برو بابایی گفت و راهش را به سمت اتاقک تنهاییش کج کرد، از وقتی اوضاعش زیادی خراب شده؛ داوود به خاطر سبحان و ساحل او را به اتاق کوچک و نمور کنج حیاط تبعید کرده بود.

صدای هق هق آرام ساحل می آمد و دل داوود ریش میشد. لبخند خسته ای روی لب نشاند و سر خم کرد تا بتواند نگین های خاموش و غمگین خواهرکش را ببیند:

_ببینمت چشم آهویی.

صدایش قطع شده بود اما سرش بالا نیامد و دل داوودش بی تاب تر شد:

_تو که میدونی نازت خروار خروار قد خر مش حسن واسه من خریدار داره، پس ادا اومدنت واسه چیه بهارنارنج؟

داوود هم پدر بود، هم برادر. لبخندش کمرنگ اما از ته دل بود.

سرش را کمی بالا گرفت و با همان معصومیت به چشمان همه کسش زل زد.

_داوود پیش مرگت، چه خبطی در نبودم کردی که امروز بابت خماریش پاچه تو رو گرفته؟

غم در نگاهش نشست و آرام لب زد:

_میگه دست و پاتو میشکونم اگه از فردا بری کلاس کنکور که بعدش دانشگاه بری دختر خراب شی و....

دست داوود روی لبش قرار گرفت و وادار به سکوتش کرد، این دختر را خودش بزرگ کرده بود و پدرانه هایش پر رنگ تر از سهراب بیخیال بود:

_تا وقتی منو داری، نذار غم به دلت بشینه. تو بچسب به درست، قبول بشی خودم واسه کارای ثبت نام میبرمت. خواهر و عزیز کرده ی داوود باید بره اون بالا بالاها، فرشته که جاش رو زمین نیست.

لبخندش عمق گرفت و چشمانش برق، اگر حمایت این برادر پدر شده اش را نداشت؛ تا به حال هفت کفن پوسانده بود.

_داداش داوود؟

دلش میرفت برای این با ناز حرف زن عروسکش:

_جان داوود؟

_چقدر خوبه شبیه بابا نیستی...

سرش را نزدیک تر برد و روی شقیقه اش مهر زد:

_خودم داداشتم، خودم باباتم. تو به هیچی فکر نکن تا منو داری. حالام بدو برو سفره رو بنداز تا از گشنگی درسته قورتت ندادم.

ساحل با خنده چشم کشداری گفت و با دو، خودش را داخل خانه پرت کرد.

****

الهی مادر خیر ببینی که حواست به این دو تا هست، هر شب سر نماز؛ شکر میکنم که اگه روزی رفتنی شدم اینا بی کس و زیر دست اون پدر بی غیرت نمی مونن.

_دور از جونت مامان، سایه ت رو سرمه که دلم گرمه. نباشی داوودت ویرون میشه، خودم حواسم بهشون هست.

فردا میرم یه گوشی واست میگیرم و کار کردن باهاشو بهت یاد میدم.

وقتایی که به سرش میزنه یه زنگ بزن، سریع خودمو میرسونم.

فقط حواست باشه جایی قایمش کنی که این مفنگی خرج دود و دمش نکنه.

_باشه مادر، الهی دست به خاک بزنی طلا شه.

_همین که ازم راضی باشی و اشک به چشمت نیارم و دعاهات پشت سرم باشه برام کافیه، بقیه ش دست اوستا کریمه.

ماهرخ کمی دو دل بود و نمیدانست چطور سر حرف همیشگی را با پسرش باز کند.

داوود سر از دفتر دستک و حساب و کتاب خرج ماهانه شان بلند کرد:

_میخ صورتم شدی که حرفی رو بزنی، حالا تردیدت واسه چیه مامان که حرفت رو زبونت نمی چرخه؟

_پسرم داره از سن ازدواجت میگذره، هنوزم نمیخوای سر و همسری داشته باشی؟

دلم میخواد منم تا چشمم رو به دنیا بازه، نوه دورم ببینم.

لبخندش را خورد و لپش را از داخل گزید، ترفندهای مادرانه برای خر کردن بچه ها؛ همان چیزی بود که اگر هیتلر و موسولینی هم از آنها بهره میبردند، قطعا دنیا کن فیکون میشد!

دست مادرش را به دست گرفت و سعی کرد لحنش آمرانه اما با جدیت باشد، شاید افاقه کرد و ماهرخ اصرارش را تکرار نکرد:

_مادر من، مسئولیت شماها با منه و تا وقتی اون دو تا رو به جایی که لایقشن نرسونم و سر تا پای تو رو از طلا نگیرم، فکرم حول و حوش زن گرفتن نمیچرخه.

ماهرخ خواست حرفی بزند که برق شیطنت چشمان پسرش اجازه نداد رشته ی کلام را به دست گیرد.

خودش ادامه داد:

_مگر اینکه نگران نیازای مردونه ی پسرت باشی و بترسی پس فردا هر کی تو محل و غیر محل، شکمش بالا اومد کار دل و ه*و*س پسرت باشه؛ که اون قضیه ش فرق میکنه و میشه بیشتر روش مانور داد و راه حل جفت و جور کرد.

حالا بحث تو کدوم یکیه، بگو تا درمونش کنیم!

ماهرخ روی گونه اش چنگی کشید و با پشت دست دیگرش روی پای داوود کوبید که صدای خنده اش به هوا رفت و مادرش را عاشقانه ب*غ*ل گرفت.

_بی حیا خجالت نمی کشی جلو من اینا رو به زبون میاری؟

ب*و*س*ه ای روی سر مادرش نشاند و از خودش جدایش کرد، با حفظ لبخندش به حرف در آمد:

_خجالت واسه چیم بکشم؟ مادرمی و والا تا اونجا که من خاطرمه، چیز پس و پنهونی ازت نداشتم.

خودت تا هفت هشت سالگی میشستیم دیگه، مگه نه؟!

میخ چشمان درشت شده ی مادرش شد!

_خدا مرگم بده پسر، چیز خورت کردن که امشب شرم و حیا رو قی کردی؟

_نه مامان جان، فقط خواستم بگم حواسم به اون مورد منکراتی و ممنوعه هست. اگه لغزیدم خودمو میسپرم دست خودت، که کلهم خواجه م کنی و پرونده م بسته شه.

ماهرخ دست به دندان گزید و با کمی ناله بلند شد:

_اگه دلت اینو میخواست بشنوی،از خیر عروس و نوه گذشتم چشم سفید.

با نیشخندی سرش را به حسابرسی دخل و خرج خانه گرم کرد و امیدوار شد که خواسته ی ماهرخ از خجالت حرف های شنیده شده از زبان پسر جلبش، مدت های مدیدی دیگر تکرار نخواهد کرد.

****

نازنین دو روزی بود که خود را در اتاقش زندانی کرده بود. تمام هوش و حواسش پی شنیدن خبری از حال پدر بستری شده اش بود. نه لب به غذا میزد، نه به عیادت پدر میرفت.

نرگس هنوز بهت زده، با نازنین حتی کلمه ای حرف نمیزد و دل نگران قلب رضا بود که زیر بار سنگین شنیده هایش طاقت نیاورد و کارش را به بیمارستان کشاند.

تسبیح تربتش را در دست میچرخاند و ذکر میگفت.

_همراهی رضا محمدی کیه؟

سرش با ضرب بالا آمد و پیش از او، محمدش با سرعت به سمت استیشن پرستاری رفت:

_بله خانوم؟

همراهی محمدی منم، حالش چطوره؟

_نوار قلبش ریتم منظمی گرفته، خداروشکر وضعیتش فعلاً ثابته اما بی تابی میکنه.

مرتب اسم نرگس رو صدا میزنه، چیکاره تونه؟

محمد سر چرخاند و در چشمان نگران و دلواپس مادرش مکثی کرد:

_اسم مامانمه، همینجاست. بگم بیاد؟

_بذار با دکترش هماهنگ کنم، اگه اجازه داد فقط میتونه پنج دقیقه بره بالا سرش.

این را گفت و گوشی تلفن را برداشت و مشغول صحبت با دکتر مرادی متخصص قلب بیمارستان شد.

حسین دانشگاه شیراز درس میخواند و برای نگران نکردنش، به او از حال حاج رضا نگفته بود. میدانست که ته تغاری خانه، وابسته ی این مادر و پدر بود.

تک و تنها مانده بود و نمیدانست چه در اتاق یک دانه خواهرش گذشت که قلب پدر تاب نیاورد.

نازنین هم تا به آن لحظه لب از لب باز نکرده و او همچنان سردرگم و پریشان مانده بود.

_محمد جان چی شد پسرم؟

_خداروشکر مشکل برطرف شده، فقط مثل اینکه میخواد تو رو ببینه.

دارن با دکترش هماهنگ میکنن که اجازه بده بری داخل.

_الهی شکر، باید نذر بدیم خدا شر این روزا رو از سرمون کم کنه و به خیر بگذرونه.

_مامان چرا بابا یهو به هم ریخت؟ اون که طوریش نبود.

چی گفتین که این شد نتیجه ش؟

نرگس نیم نگاهی به چهره ی محمد انداخت و سرش را با صلوات گفتن گرم کرد:

_چیزی نبود مادر، ان شاءالله خیره.

_همراهی محمدی میتونی بری فقط قبلش گان بپوش و برو.

بیشتر از پنج دقیقه هم طول نکشه.

نرگس با شوق روی گرداند و با سرعت خود را پشت در اتاق رسانید. دلش بی تاب رضا بود، تمام زندگیش را نذر یک نگاه پر مهر و محکم این مرد میکرد.

_بفرمایین خانوم از این طرف، فقط حرفی نزنید که بیمار دچار استرس بشه.

_چشم عزیزم، خدا عمرتون بده.

با پوشیدن لباس به تخت رضا نزدیک شد، چشمانش بسته بود و او اشک ریخت برای یک روز نبودنش.

سرش را خم کرد تا هوای مرد تمام روزهایش را نفس بکشد.

_رضا جان؟

پلک هایش لرزید و آرام چشم باز کرد، نرگسش بود و قوت قلبش.

لبخند بی جانی زد:

_نبینم حاج خانوم اشک به چشمش نشسته باشه.

_خوبی رضا؟

مردم و زنده شدم مرد، قلبت درد میکنه الان؟

_نه حاج خانوم، خوبه.

یادش پر کشید به سمت نازنینش، دست قلبش میلرزید وقتی به حرف آخرش فکر میکرد.

همه میدانستند پسران حاج رضا یک سو، دخترش یک سوی قلبش وسعت زیادی را برای خود اشغال کرده است.

نگاهش را به روی نرگس سر داد:

_نازنین کجاست؟

چهره ی نرگس در هم رفت و اخم به چهره نشاند:

_چی بگم، دو روزه خودشو تو اتاقش قایم کرده و لب به هیچی نمیزنه. فقط اسم تو که میاد، گوش میچسبونه به در اتاقش.

راستش انقدر ازش دلخورم که باهاش هم کلام نشدم.

_تا اصل ماجرا رو برام تعریف نکنه، نمیذارم دست کسی به هر عنوان بهش برسه.

_چطور سرمو تو در و همسایه بالا بگیرم حاجی؟

چیکار کنیم؟

حاج رضا نفس عمیقی کشید:

_اگه امتحانه، خدا خودش کمک مون کنه سربلند بیرون بیایم.

_نذر کردم شما که مرخص شدی، آش رشته بذارم و بفرستم بهزیستی.

_ان شاءالله، صدات زدم بیای که بگم امشب بری سراغ نازنین و اینجا نمونی.

به هر حال مادرشی و از من بهش نزدیکتر و واسه شنیدن حرفاش محرم تر.

نه با غر زدن و ناله و نفرین ازش حرف بکش، نه به زور وادارش کن از چیزی بگه که نمیتونه.

بپرس کی بوده و چرا سراغ نازنین اومده، در حد دادن یه اسم و آدرس کفایت میکنه. خودم که مرخص شم دنبالش میفتم، امید به خدا.

نرگس ناراضی از امشب کنارش نماندن، سری به ناچار به تأیید تکان داد.

_خانوم امشب براش مادری کن.

_وا! مگه تا حالا نکردم که اینو میگی حاجی؟

_بر منکرش لعنت خدا بیاد، اما پیله نکنی. میدونی که لجبازه و شبیه اون خدا بیامرز شده.

نرگس آهی کشید:

_چشم حواسم هست.

من برم مطمئنی کاری نداری؟ چیزی نمیخوای؟

_نه، زنده باشی نرگس جان.

برو بسلامت، منم چشم رو هم میذارم.

نرگس رفت و رضا ماند با کلی فکر کرده و نکرده، کجا خطا رفته بود که خدا اینچنین سخت گرفته بود؛ این امتحانش جانی برایش نمیگذاشت.

****

_ساحل کجایی دختر؟ دیرم شد بدو بیا.

ساحل چادرش را مرتب و کش آن را پشت سر محکم کرد:

_اومدم داداش.

کیف کوله اش را برداشت و از اتاق کوچک و مستقلش به سمت هال رفت، از زمانی که پا به دوران بلوغ گذاشته بود؛ داوود اتاقش را با سبحان شریک شده بود تا خواهرش اتاقی هر چند کوچک و نقلی، اما مجزا داشته باشد.

_کجایی دختر؟ حالا خوبه بزک دوزک نکردی اینهمه بچه مو علاف کردی!

یه لقمه بخور ضعف نکنی، بعدش بدو که واسه داداشت دیر نشه.

_وای مامان جان من که زودی اومدم، اون پسرت امروز خیلی عجله داره وگرنه ساعت رو ببین.

و خودش همزمان با مادرش چشم دوخت به ساعت دیواری گوشه ی اتاق، که چشمانش تا آخرین حد گشاد شد!

با سرعتی باور نکردنی لقمه ی ماهرخ را گرفت و با سر به حیاط رفت. پایش به لبه ی برآمده ی پایین در گیر کرد و روی دو زانو فرود آمد.

_دختر چته تو سر صبحی؟

نکنه عینک لازم شدی که جلوی پاتو ندیدی؟

مگه سگ دنبالت کرده؟

ساحل با ناله بلند شد و کفش هایش را به پا کرد:

_وای ساعت اتاقم خوابیده، من فکر می کردم هنوز نیم ساعت وقت دارم.

حالا بخوام برم، دیر میرسم کلاسم.

_بیا بریم، نمیخورنت که!

فوقش میگی خواب موندم و یه جوری ماست مالیش میکنی میره. دیگه؟

_یعنی هر جا خرابکاری کردم با یه دروغ سر و تهش رو هم بیارم داداش؟

داوود برگشت و به چشمان شیطان شده ی خواهرک دوست داشتنی و پاره ی تنش نگاه کرد:

_تا گوشتو نپیچوندم، یه تکون بده به خودت و بیا که منم داره دیرم میشه.

_چشم داداش جونم.

_کم شیرین شو دختر، وگرنه پول تو جیبی پر.

_إ داداش داوود؟!

از این مدل صدا زدنش جان میگرفت، لبخندی روی لب نشاند و لپ گلگون از سرمای عزیز تر از جانش را کشید و صدای نق و ناله اش را در آورد.

****

نازنین حتی دلش به سمت سجاده ی همیشه پهن شده ی گوشه ی اتاقش هم نمیرفت، از روی خدایش هم شرمنده بود و میدانست نباید اعتمادش را، اعتبار و آبروی پدرش را، خودش را خرج شناخت مردی میکرد که ناشناخته مانده بود و هر چه بیشتر در پستوی ذهنش سرک میکشید، کمتر نشانی از او میدید.

نمیدانست از امروز چگونه زندگیش را پیش ببرد که کمترین آتش نصیب خرمن آبروی پدرش شود.

تنها راهش رفتن و نماندن است، شاید این تاوان گ*ن*ا*ه ناکرده اما پای تا به سرش سوخته در آن باشد...

نمیدانست چه معامله ای به درگاه او کرده که زندگی خوش دیروزش دستخوش طوفان هولناک امروزش شده است.

دلش برای برادرانش هم میسوخت که بعد از او کمر خم میکنند از این بی آبرویی، سرشکستگی خودش هم بماند.

_نازنین؟

صدای مادرش دلشوره ای به جانش انداخت، سراسیمه از جای بلند شد و به بیرون اتاقش رفت.

نرگس روی مبلی نشسته و سرش پایین بود.