رمان شاید کسی شبیه من به قلم لیلین (فاطمه ایمانی)

تعداد صفحات : 871

ژانر : عاشقانه , اجتماعی

دانلود رمان شاید کسی شبیه من

خلاصه رمان :

جاما هوتیچ دختر بوسنیایی جنگ زده ای هست که هفده سال قبل به همراه مادرش مونیرا تو یکی از اردوگاههای آوارگان جنگی نزدیک مرز کرواسی تحت سرپرستی وحمایت یک فعال حقوق بشر ایرانی به نام دکتر مسعود فراهانی قرار می گیره.دکتر با مادرش ازدواج میکنه واون به عنوان فرزند خونده ی دکتر با یه هویت جدید به ایران می یاد.تو تموم این هفده سال،جاما با هویت ایرانیش یعنی ندا فراهانی زندگی میکنه اما هرگز نمی تونه خودشو با شرایطی که بهش تحمیل شده وفق بده.نقاط مبهم زیادی از گذشته ش وجود داره که نمیذاره اون به طور کامل از هویت اصلیش وزادگاهش دل بکنه.تو گیرو دار رسیدن به جواب سوال هایی که همیشه داشته با پسربچه ای به اسم کارن آشنا میشه و تو حیطه ی کاریش به عنوان مربی مهد اون بچه درگیر زندگی خانوادگی کارن میشه و…

پایان خوش

ادامه رمان :

شاید این تصویر برهنه مرگ باشد

در شکاف سنگ…

شاید این تصویر یک دوشیزه ی خوشبخت باشد

روی برگی خشک…

شاید این تصویر تنها کودک جامانده از یک جنگ باشد

جنگ پرچم ها…

شاید این تصویر گنگ زندگی باشد میان دست های

من که می پوسد…

کسی در خویش پنهان است.

کسی در چارچوب کهنه ی این نقش،پنهان است.

ـ کسی شاید شبیه من ـ

********

فصل اول)

بهم ریخته بودم واین دست خودم نبود.گاهی واقعا نمی تونستم جلوی بروز این احساسات ناخواسته رو بگیرم.درد غربتی که تموم این سالها تو وجودم رخنه کرده بودحالا ذره ذره داشت خودشو نشون می داد.وهربار جایی رو نشونه می گرفت ونیشتر می زد.

اگه می دونستم چی این درد رو آروم می کنه ،شده خودمو به آب وآتیش می زدم تا به دستش بیارم اما…

بابا می گفت یه سر به مادرت بزن.درد ودل با اون این التهاب رو آروم می کنه.ومن می دیدم نمی شه.دیدن ماما قلب بی قرارمو،قرار نمی داد.اون حالا واسه م مثل تموم نداشته هایی که یک زمان داشتم فقط خاطره بود با یه سنگ قبر کوچیک که سردیش قلبمو بی اختیار می فشرد.

حاج خانوم اصرار داشت برم وبا واقعیت روبرو شم.می گفت تو این بی خبری دست وپا زدن وبی تابی کردن درست نیست ومن بیشتر از همیشه از این پیشنهاد می ترسیدم.اگه اونم مثل بقیه شون دیگه زنده نبود؟…حتی فکر کردن بهش ته دلمو خالی می کرد.حاضر بودم سالها با این خیال خام زندگی کنم که اون هست وداره مثل من زندگیشو می کنه.اما حتی یه روز با این حقیقت روبرو نشم که بدونم دیگه نیست وهرگزم نبوده.

همه چیز هرساله از اون دعوت نامه شروع می شد.بابا می دونست وقتی اون به دستمون می رسه چه حالی می شم.اما بازم اصرار داشت که تومراسمش شرکت کنیم.به یاد ماما و جاسمینا وهزاران انسانی که بی گ*ن*ا*ه قربانی شدن.

با اینکه هر بار مصرانه می گفتم حاضر نیستم بیام اما می رفتم وتا یک هفته بعدش عزادار گذشته ای می شدم که بهم تحمیل شده بود.

وحالا…انگار قرار بود از زمین وزمان مصیبت به روم بباره.کنار اومدن با این سوگواری های سالانه کم بود که شنیدن این خبر هم شد مزید برعلت تا حسابی منو بهم بریزه.

نگام به صفحه ی تلویزیون وفریاد های گوشخراش پسربچه ای دوازده ساله تو گوشم زنگ می زد.

(ماما نذار منو ببرن…نذار منو ببرن)

تصویری از یه خاطره ی قدیمی اما واضح تو ذهنم جون گرفت. همه جارو مه گرفته بود.ساعاتی می شد که آتش حملات صرب ها خاموش شده وشهر تو خلسه مرگ آوری فرورفته بود.اما صدای ضجه های التماس آمیز یحیی قطع نمی شد.یه سرباز صرب سرنیزه ی تفنگشو به سمت ماما گرفت وتهدیدش کرد سوار اتوب*و*س شه.ماما با گریه داشت یحیی رو صدا می زد.خودشو انداخت رو زمین وبه چکمه ی اون سرباز چنگ انداخت.

ـ پسرمو ازم نگیرین.اون فقط یه بچه ست.

سرباز لگد محکمی به پهلوی ماما زد واون از درد تو خودش جمع شد.بی هوا شروع کردم به جیغ کشیدن و کادا منو تو بغلش گرفت ودستشو جلو دهانم گذاشت.دونفر زیر بازوی ماما رو گرفتن و اونو تو اتوب*و*س پرت کردن.

نگام به سمت یحیی کشیده شد.به روسری مسخره ای که دور گردنش افتاده و دامن بلندی که بین پاهاش می پیچید و باعث سکندری خوردنش موقع راه رفتن می شد،زل زدم.

آخرین تلاش های ماما واسه نجات اون بی فایده بود،حالا دیگه صداش از فاصله ی دورتری به گوش می رسید،مطمئن بودم که داره با ناامیدی مارو صدا می زنه،سربازی کادا رو به سمت جلو هل داد،ناخواسته دستم کشیده شد و با اون همراه شدم تو آخرین لحظات قبل از اینکه سوار اتوب*و*س شم به سمت یحیی برگشتم درست همون لحظه اونم برگشته بود و داشت به من نگاه می کرد،دست آزادم بی اختیار به سمتش دراز شد پیش خودم خیال می کردم شاید هنوزم امیدی هست اما دستی منو به سمت بالا کشید تا ناخواسته سوار اون اتوب*و*س کذایی بشم و به سمت سرنوشتی برم که حتی پنج دقیقه بعدش رو هم نمی تونستم پیش بینی کنم.

و آخرین نگاه برادرم یحیی شد پر رنگ ترین خاطره ای که از نه سالگیم به یادگار مونده وحالا…

نگام دوباره به سمت تلویزیون برگشت ،بابا بی اختیار صداشو کمی بلند کرده بود.

(دومین جلسه ی دادگاه رسیدگی به جنایات جنگی راتکوملادیچ ژنرال ارتش صرب های ب*و*سنی دیروز در لاهه برگزار شد.وی متهم به دست داشتن در بزرگترین نسل کشی اروپا از زمان جنگ جهانی دوم تا کنون است…)

واژه ی نسل کشی مدام تو ذهنم تکرار ونا خواسته باعث لرزش عصبی دستام می شد.بابا داشت زیر چشمی نگام می کرد.منتظر بود حرفی بزنم.مطمئن بودم تا خودم نخوام چیزی بگم اون واکنشی نشون نمی ده.

چشمام می سوخت اما اشکی توش حلقه نمی زد.با بغض یخ زده ای که روگلوم سنگینی می کرد زمزمه کردم.

ـ بعد هفده سال؟!!…به نظرتون مسخره نیست؟

بابا که به همین واکنش نصف ونیمه هم راضی بود به سمتم خیز برداشت.

ـ ببین جاما عزیزم…

ازشنیدن اسم خودم بی اختیار پوزخند زدم.جاما؟!…این اسم منو فقط یاد یه دختر کوچولوی جنگ زده ی ب*و*سنیایی می انداخت که هفده سال قبل تو اوج بدبختی میون یه عده بی خانمان تو اردوگاه آوارگان جنگی،نزدیک مرز کرواسی یه فعال حقوق بشر ایرانی به دادش رسید و اون ومادرشو از گندابی که قدرت طلب ها وجانی هایی مثل راتکو ملادیچ بهش تحمیل کرده بودن نجات داد.

وبعدش تو یه اقدام خیرخواهانه با ماما که از مرگ جاسمینا مثل یه مرده ی متحرک بود ازدواج کرد،تابتونه من ومادرمو از اون کمپ جهنمی خارج کنه.بهم یه هویت ایرانی داد با چیزی به اسم شناسنامه که می گفت من ندا فراهانی فرزند مسعود متولد سربرنیتسا شهر کوچکی در شرق ب*و*سنی وهرزگوین هستم.

شهری که نه به خاطر صنعت اصلیش که استخراج سنگ نمکه یا مساحت 527کیلومتر مربعیش بلکه به خاطر کشتار بی رحمانه ی ساکنینش توسط صرب ها شهرت جهانی داره.

ناخواسته از جام بلند شدم نمی دونم چرا دیگه منتظر نبودم اون واسه دلداری دادنم حرفی بزنه خسته بودم از سرنوشتی که بابا بهش میگفت (آزمون سخت)و حاج خانوم میگفت(مشیت الهی).

ـ میرم بخوابم…شب به خیر.

لحن صدام به حدی سرد ودلخور بود که حتی باعث شد خودمم جا بخورم.یه لبخند غمگین رو لبش جا گرفت وبی اختیار چهره ی مهربونشو جمع کرد.

ـ شب تو هم به خیر دخترم.

با ناراحتی سرمو پایین انداختم.فقط خدا خدا می کردم به دل نگرفته باشه.اون برام عزیز ترین کسی بود که داشتم.بهترین بابای دنیا … بابایی که باهام هم خون نبود اما هم دل بود…همزبون نبود اما همراه بود.

دلم نمی اومد اینجوری ازش جدا شم.اما امشب از اون شبایی بود که باید به خودم فرصت خلوت کردن می دادم.فردا حتما اینو از دلش در می آوردم.

به سمت اتاق خوابم رفتم.صدای ذکرگفتن شبانه ی حاج خانوم به گوش می رسید.پاهام بی اراده به سمت در نیمه باز اتاقش رفت.اندام خمیده وشکسته ی حاج خانوم پیچیده تو اون چادرنماز فلفلی عجیب به دل می نشست.تسبیح فیروزه ای رنگشو تو دستای لرزونش گرفته بود وزیر لب نام خدارو زمزمه می کرد.

اون صورت جدی وخط اخم بین دوابروی محو وباریکش هم نمی تونست حتی ذره ای مهرشو از دلم کم کنه.برام عزیز بود نه فقط به خاطر اینکه مادر بابا مسعود بود یا بعد مرگ ماما در حق من مادری کرده بود.اون معلمی بود که بی مزد ومنت بهم درس زندگی داد.پس اغراق نبود اگه چیزی که الان هستم رو مدیون اون بدونم.وبرام عزیز باشه.

سرشو بلند کرد ونگاهش غافلگیرم کرد.

ـ چیزی شده؟

سرتکان دادم وتکه ای از موهای لختم،رو پیشونیم افتاد.

ـ نه… داشتم نگاهتون می کردم.

کمی تو جاش جا به جا شد وباصدای تیز ومحکمش گفت:پس چیزی شده.

لبامو بی اختیار برچیدم وبه زمین چشم دوختم.نمی خواستم حالا در موردش حرفی بزنم.اما دلم گرفته بود.ونگاه منتظرحاج خانوم وادارم می کرد چیزی بگم.غریب بودن حس بدیه.اینکه تصور کنی میون اینهمه آشنا بازم غریبه ای اصلا خوب نیست.از اون بدتر اینه که باور داشته باشی تو جایی که بهش تعلق داری ومیون یه عده هموطن هم باز غریبه ای.

ـ نمی خوام تو اون مراسم شرکت کنم.

جانمازشو تا زد.

ـ اینکه حرف تازه ای نیست.هروقت اون دعوت نامه می رسه همینو میگی.اما…

باقی جمله شو خودم گفتم:بازم شرکت می کنم وروز از نو و روزی از نو.

عینکشو از رو پاتختی برداشت وبه چشمش زد.

ـ برات خوبه.

ـ شمام که داری مث بابا واسه م نسخه می پیچی.

نگاه توبیخگرش صاف چشمای مردد وناامیدمو نشونه گرفت.

ـ حرفی که منو ومسعود می زنیم به صلاحته.اینو خودتم می دونی.

ـ شرکت تو اون مراسم به چه درد من می خوره؟دلم نمی خواد چیزی باعث یادآوری اون خاطرات بشه.

با لحن صریح ورکی که همیشه ازش سراغ داشتم جواب داد.

ـ دقیقا به همین دلیله که باید بری وتو این مراسم ها شرکت کنی.هیچ کس حق نداره هویت واصالتت رو ازت بگیره حتی خودت.اگه حضور تو اون مراسم بتونه ذره ای تورو به فرهنگ ومردمت نزدیک تر کنه نباید ازش چشم پوشی کنی.

پوزخند تلخی رو لبم نشست.

ـ این نزدیکی به چه دردم می خوره وقتی خودمو با اون فرهنگ ومردم غریبه می بینم.من دیگه اونجا هیچ کسو ندارم.

از جاش بلند شد وچادرشو از سرش برداشت.

ـ ریشه که داری…نداری؟

چیزی نگفتم.یه قدم بهم نزدیک شد.

ـ تو همیشه واسه من جاما بودی.هیچوقت نخواستم ندا صدا بزنمت می دونی چرا؟…همه فکر می کردن چون تورو نوه ی خودم نمی دونم اینطوری صدات می زنم اما من روزی رو می دیدم که تو بخوای بدونی کی هستی.مطمئن بودم اون روز اگه جوابی برای این سوال نداشته باشی اول از همه من وپدرت رو مقصر می بینی.چون تورو با فرهنگی بزرگ کردیم که مال سرزمین مادریت نیست.

ـ اما من هیچ وقت اعتراضی نداشتم.

حاج خانوم دستشو رو بازوم گذاشت وکمی فشرد..

ـ همین اعتراض نداشتنت باعث نگرانی منه.تو باید در موردشون حرف بزنی وچیزهای بیشتری بدونی…چرا نمی ری ب*و*سنی؟شاید هنوز کسی باشه…

حرفشو با دلخوری قطع کردم.

- هیچکی اونجا منتظر من نیست.همه شون یا آواره شدن یا کشته.

مردد پرسید.

ـ پس یحیی چی؟!

نگاهمو ازش دزدیدم وبه ظاهر با بی تفاوتی شونه بالا انداختم.

ـ اونم…اونم…

نتونستم یا شایدم نخواستم بگم مرده.سرمو پایین انداختم ویک راست به اتاقم رفتم.به حاج خانوم حتی شب به خیر هم نگفتم.

مثل همیشه نگاه عمیق وحرفای صادقانه ش وادارم کرده بود سکوتمو بشکنم وحرف بزنم وباز مثل همیشه این بحث های بی نتیجه با عقب نشینی من واز سر بی تفاوتی شونه بالا انداختنم به پایان رسیده بود.

هوا هنوز کاملا روشن نشده بود که چشمام بی اختیار باز شد.به سختی موبایلمو از زیر بالشتم بیرون آوردم وبه ساعتش نگاهی انداختم.بیست دقیقه به شش بود.

از جام بلند شدم وکش وقوسی به خودم دادم وخمیازه ی بلندی کشیدم.نگام ناخودآگاه به سمت آینه ی میز آرایشم چرخید.چشمام حسابی پف کرده بود و ورم داشت.بی خیال بررسی دقیق چهره ی خسته ووارفته م شدم و موهامو با یه حرکت بالای سرم جمع کردم وبا یه گیره ی مو بستم.

صدای زمزمه ی خوش آهنگ دوبیتی هایی که حاج خانوم زیر لب می خوند از آشپزخونه به گوش می رسید.داشت به عادت همیشه صبحونه رو آماده می کرد.

به سمت دستشویی رفتم و وضوگرفتم.عادت داشتم نمازمو اول وقت بخونم.همیشه تو مسائل اعتقادی نسبت به خودم سخت گیر بودم.منیژه دوست صمیمی وهمکارم گاهی دستم می انداخت ومسخره م می کرد اما اونکه مثل من تموم خونواده شو به خاطر این باورها وبه جرم مسلمان بودن از دست نداده بود تا بفهمه چقدر ادای فرایض دینی می تونه براش اهمیت داشته باشه.

نمازموکه سلام دادم صدای صحبت بابا وحاج خانوم توجهمو به خودش جلب کرد.سجاده مو جمع کردمواز اتاق بیرون اومدم.

ـ دیشب حالش خیلی گرفته بود.خواستم باهاش حرف بزنم اما خودش نخواست.

حاج خانوم با کمی مکث جواب داد.

ـ با من یه مقدار صحبت کرد اما بازم همون حرفای قدیمی…مسعود من از سکوت این بچه می ترسم.پونزده ساله که مونیرا فوت کرده اما اون نمی خواد خبری از خونواده ش بگیره.

بابا با دلخوری زمزمه کرد.

ـ کدوم خونواده؟جاما جز مادرش مونیرا کس دیگه ای رو نداشت.اونم که به رحمت خدا رفت.چرا اینقدر اصرار دارین که خبری ازشون بگیره؟تو ب*و*سنی هیچ خبری نیست.

لحن ملامتگر حاج خانوم حتی از جایی که من ایستاده بودم به خوبی تو صداش حس می شد.

ـ همه ی درد تو اینه که نمی خوای از دستش بدی وگرنه رفتن یا نرفتنش به ب*و*سنی بهونه ست.می ترسی بره وبرنگرده مگه نه؟

ـ جاما دختر منه.کسی یا چیزی نمی تونه اونو ازم بگیره.

حاج خانوم سکوت کرد.شاید اونم مثل من دردی رو که تو جواب بابا بود خوب حس می کرد.اون یه بار دخترشو از دست داده بود دیگه نمی خواست براش بار دومی وجود داشته باشه.

افکارم بی اختیار به سمت دختری کشیده شد که هزاران کیلومتر از من دور اما جایی نزدیک در کنار من تو قلب بابا داشت.اسمش آوا بود ویه سالی از من بزرگتر.ثمره ی عشقی که بیست سال پیش خیلی اتفاقی به هیچ وپوچ رسید.وحالا با مادرش تو آلمان زندگی می کرد.بابا زیاد در موردشون حرفی نمی زد اما دلتنگیشو خیلی خوب می شد از لابلای حرفاش درک کرد.

تموم این افکار پراکنده رو پس زدم وبا برداشتن چند قدم خودمو به آشپزخونه رسوندم.یه نفس عمیق کشیدم وبه ظاهر خودمو شاد نشون دادم.

ـ سلام به بهترین بابا وخوشگل ترین مادربزرگ دنیا…صبحتون به خیر.

بابا با یه لبخند شیرین ازم استقبال کرد وصندلیمو عقب کشید.حاج خانوم هم از جاش بلند شد.

ـ صبح تو هم به خیر.بشین تا واسه ت چایی بریزم.

نگاهمو به چشمای نگران بابا دوختم ودستشو گرفتم وآروم سرانگشتاشو فشردم.

ـ من حالم خوبه.

حاج خانوم چاییمو جلو روم گذاشت ولب هاش به حالت لبخند کمی قوس پیدا کرد.مطمئن بودم از اینکه اینقدر زود تونسته بودم خودمو جمع وجور کنم ازم راضیه.

هرچند این جمع وجور شدن به قیمت بیدار موندن تا نیمه های شب وفکر کردن به گذشته ها وحسرت خوردن برای نداشته ها تموم شد.وحاج خانوم اینو خوب درک می کرد.

مشغول خوردن صبحونه شدم وبه حرفای روزمره وتکراری شون در مورد آب وهوا وگرونی واتفاقاتی که حول وحوش زندگی اقوام افتاده بود،گوش دادم.

داشتم واسه خودم نون وپنیر وگردو لقمه می گرفتم که بابا بی مقدمه گفت:بالأخره امروز بریم مراسم یا نه؟

نگاهی به ساعت مچیم انداختم.دیرم نشده بود اما بی اختیار عجله داشتم.

ـ با چیزایی که دیشب تو اخبار شنیدم فکر می کنم رفتنمون چندان هم بی فایده نباشه.سعی می کنم واسه بعد از ظهر مرخصی بگیرم.

هرکس دیگه ای به جای این دو عزیز بودحتما از دستم دیوونه می شد.انگار نه انگار که دیشب واسه نرفتن کلی غر زده بودم.

بابا از جاش بلند شد.

ـ باشه پس من می رم آماده شم.امروز خودم سر کار می رسونمت.

به نشونه ی موافقت سرتکان دادم وآخرین لقمه رو هم به دهان بردم .باقی مانده ی چای شیرینمو تند تند سر کشیدم وبی اعتنا به تذکر حاج خانوم ازش تشکر کردم وبه سمت اتاقم دویدم.

ده دقیقه ای حاضر شدم وکیفمو برداشتم.بابا ماشین رو روشن کرده بود وداشت از در خونه بیرون می برد.

به سمت در هال رفتم واز همونجا حاج خانوم رو مخاطب قرار دادم.

- من دارم می رم.فعلا خداحافظ.

ـ خدا نگهدارت باشه.مواظب خودت باش.

زیر لب چشمی گفتم وخم شدم تا بندهای کتونی مو ببندم.سر که بلند کردم از دیدن خودم تو آینه ی قدی جلو پادری دلم گرفت.حاج خانوم حق داشت که به این وضعیتم اعتراض کنه .چیزی که الان بودم رو نمی شناختم.دوستش نداشتم ویا به عبارت بهتر داشتم تحملش می کردم.

دختری که روسری ایتالیاییشو به سبک لبنانی می بست.شلوار جین ترک می پوشید .کتونی های ظریفش چینی بودن.چهره ی مات وسفید وقد تقریبا بلندش به اعتقاد منیژه شبیه روس ها بود.یه هویت ایرانی داشت واسمش ندافراهانی بود.اما در عین حال هیچ کدوم از اینهانبودویا واقع بینانه تر اینکه به هیچ کدام از این مشخصه ها تعلق نداشت.

این من درون آینه ،من نبودم.تصویری بود از چیزی که تو این سال ها برای خودم ساخته بودم.کسی که نمی شناختمش ودر عین حال به حضورش عادت کرده بودم.

بابا جلوی مهد کودک نگهداشت.به سمتش برگشتم وبا علاقه به چهره ی آروم ومنتظرش خیره شدم.

-بابت رفتار دیشبم معذرت می خوام.

دستشو رو شونه م گذاشت وبا محبت گفت:حرفشم نزن.برو تا دیرت نشده.

در جوابش فقط لبخند زدم واز ماشین پیاده شدم.نگاهی به سردر موسسه انداختم وبعد دست تکان دادن واسه بابا،وارد شدم.

حدود دوسالی می شد که اونجا مشغول به کار بودم.راستش با لیسانس علوم اجتماعی کار به خصوصی نتونسته بودم پیدا کنم وشاید مربی مهد بودن وحضور کنار بچه هایی که یه دنیا شور وانرژی بودن برام یه فرصت خوب بود تا از لاک تنهاییم بیرون بیام وبا مردم جامعه ای که منو تو خودشون پذیرفته بودن بیشتر ارتباط برقرار کنم.

کفشامو دم در با دمپایی های راحتی که مخصوص محیط کارم بود عوض کردم.وارد سالن ومحوطه ی بازی بچه ها شدم.میز شهلا،مدیر داخلی مهدمون درست جلوی در قرار داشت اما طبق معمول خودش پشت میز نبود.

بعد ثبت ساعت ورودم تو دفتر کارکنان،از پله ها بالا رفتم وارد کلاسم شدم.نگاه گذرایی به چارت کاریم انداختم ولباس فرممو پوشیدم.

منیژه ضربه ی کوتاهی به در کلاس زد.

ـ سلام.

به سمتش برگشتم وبا لبخند محوی گفتم:سلام کی اومدی؟ندیدمت.

ـ یه پنج دقیقه ای می شه.طبق معمول خواب موندم.می رم لباسمو عوض کنم.فعلا.

با منیژه از وقتی که وارد دانشگاه شدیم دوست بودم.این کار رو هم از صدقه سری اون داشتم.در واقع تشویق های منیژه بود که وادارم کرد واسه مربی مهد شدن پیش قدم شم.

ساعت هشت تقریبا تموم بچه های کلاسمو تحویل گرفتم وبعد اینکه پشت سر هم قطارشون کردم تا برای ورزش صبحگاهی پایین برن،منیژه رو تو سالن بازی دیدم.طبق معمول داشت با سیمین که مربی مقطع بچه های نوپا بود در گوشی حرف می زد وریز می خندید.

نگاهش به چهره ی زار وداغون من که افتاد بی اختیار صحبتشو قطع کرد وبه سمتم اومد.

ـ نبینم غمتو…چته؟پکری.

بی حوصله دستی تو هوا تکان دادم.

ـ بی خیال قضیه ش مفصله.

ـ با حاج خانوم دعوات شده؟

سرتکان دادم.بازومو گرفت وکشید.

ـ پس چی؟

ـ امروز سالگرد سربرنیتسا ست.

ـ بازم اون دعوت نامه ی لعنتی؟

بی اختیار بغض کردم.

- می دونم این عین خودخواهیه.اما دوست ندارم چیزی از گذشته م بدونم.هروقت خبری از اونجا بهم می رسه باور کن چهارستون بدنم می لرزه.همش منتظرم…منتظرم که از یحیی خبر بدی بشنوم.هفده ساله که دارم با این درد زندگی می کنم.دیگه خسته شدم.این روزا حتی خودمم نمی شناسم…حاج خانوم مدام ازم می خواد که برم واز خونواده م خبری بگیرم تا بلکه این بی قراری ها تموم شه اما من…

منیژه با تردید گفت: می ترسی مگه نه؟!

با سرانگشت اشاره م قطره اشکی رو که داشت رسوام می کرد پاک کردم.

ـ اگه یحیی رو هم کشته باشن دیگه همه چی واسه م بی معنا می شه.من سالهاست دارم با این رویا زندگی می کنم که اونم یه جای این کره ی خاکی داره نفس می کشه ومن تنها نیستم.در واقع اینکه ازش بی خبر باشم رو ترجیح می دم به اینکه بدونم دیگه نیست.

لبخندی به خوش بینانه ترین حالت رو لباش سبز شد وچشماش برق زد.

ـ اگه اونم زنده باشه وبخواد ببیندت چی؟هیچ به این فکر کردی شاید یحیی هم داره دنبالت می گرده؟

مگه می شد فکر نکرده باشم.به خاطر اون لحظه واون روز حاضر بودم تموم زندگیمو بدم.شاید واسه همین زبون مادریمو هرگز فراموش نکردم وخاطراتمو مثل با ارزش ترین دارایی هام تو گنجینه ی ذهنم حفظ کردم.

نگاه هردومون بی اختیار به سمت سیمین برگشت که داشت با التماس وخواهش پسربچه ای رو که تازه آورده بودنش وارد محوطه ی بازی می کرد.دست وپا زدن عصبی وبی قرار بچه که شکم برآمده وبه قول منیژه خیک چربی سیمین رو هدف قرار داده بودموقعیت خنده داری رو به وجود آوردوباعث شد بی اختیار لبخند بزنیم.

سیمین با دیدن لبخندمون کلافه به هردوتامون پرید.

ـ بایدم بخندین.این که بساط هر روزه ی شما نیست.من بیچاره باید بسوزم وبسازم…

بچه رو تکان مختصری داد.

ـ کارن آروم باش.

ارمغان که مربی بچه های آمادگی بود بی خیال دادن تمرینات کششی شد وبرای کمک به سمت سیمین رفت.

ـ بازم که با تاخیر آوردنش.

سیمین نفس نفس زنان جواب داد.

ـ بنده خدا مادربزرگش…مجبوره با اون پای داغون…هر روز…این بچه رو بیاره…ازش نمیشه بیشتر از این…انتظار داشت.

زیر لب از منیژه پرسیدم.

- پس پدر ومادرش این وسط چیکاره ان؟چرا یکی از اونا این بچه رو نمی یاره؟

ـ سیمین می گفت یه دوماهی میشه از هم جدا شدن.بچه پیش پدر ومادربزرگش زندگی میکنه وباباش فرصت نمی کنه صبح اونو بیاره.طفلی کارن به خاطر طلاق والدینش خیلی ضربه خورده.مادربزرگش میگه تو خونه رفتارش از اینم بدتره.

نگاه متاثرم واسه چندلحظه تو چشمای به اشک نشسته ی کارن خیره موند وتصویری از یه خاطره ی قدیمی رو جلو چشام زنده کرد.

سرزانوهای زخمی یحیی وصورت خیس از اشکش…ماما نمازشو نیمه کاره رها کرده بود…یه دختر بچه ی چهارساله ی غرق در خون جلوی در خونه تو دستای کادا داشت جون می داد…چشمای به اشک نشسته ش تو نگاه ناباور من قفل شده بود وسی*نه ش خس خس می کرد…

ـ خاله ندا؟!

کسی آستینمو کشید.بی اختیار به سمت پایین خم شدم وتصویر اون چشمای به اشک نشسته محو شد.

ـ جانم؟!

ـ میشه من امروز صبحونه نخورم؟

لپشو آروم کشیدم وبا خنده گفتم: نه نمیشه.آخه کلاغ ها بهم خبر رسوندن که خاله فهیمه امروز واسه صبحونه یه چیز خیلی خوشمزه درست کرده.در ضمن هرکی صبحونه شو کامل بخوره یه برچسب خوشگل جایزه می گیره.

چشمای میشی کتایون برق زد.

ـ خاله میشه اون برچسب پرنسسی بزرگ رو به من بدین؟

چتری هاشو کنار زدم.

ـ چرا نمی شه.اگه دختر خوبی باشی وصبحونه تو کامل بخوری حتما می دم.

با خوشحالی به سمت پله ها دوید تا هرچه زودتر خودشو به کلاس برسونه.صبحونه ی اونروز بچه ها املت سیب زمینی بود.غذای محبوب اکثرشون مخصوصا مانی که به قول منیژه کپل مدرسه ی موش ها بود.وتا هفت هشت لقمه ی درست وحسابی نمی خورد از خیر صبحونه نمی گذشت.مادرش اصرار داشت مواظب تغذیه ش باشیم ونذاریم زیاد بخوره اما من نمی تونستم به همین راحتی از التماس های مانی واسه خوردن یه لقمه بیشتر بی توجه بگذرم.سراین موضوع منیژه که مربی هم مقطع من بود،کلی دعوام می کرد واکثراً غذای مانی رو خودش می داد.

نیم ساعت اول آموزش ریاضی داشتیم وبعدش باید در مورد واحد کارشون که این هفته درباره ی اعضای بدن بود صحبت می کردیم.نیم ساعت سوم طبق برنامه ی هر چهارشنبه ی بچه ها عمو موسیقی می اومد وباهاشون شعر تمرین می کرد.

باید با شهلا در مورد مرخصیم صحبت می کردم.تعداد بچه ها واسه شیفت بعد از ظهر خیلی کمتر بود ومنیژه قبول کرده بودکلاس منو هم اون روز اداره کنه.عموموسیقی که اومد رفتم پایین وبا شهلا صحبت کردم.از اونجایی که مرخصی من فقط تو همین یه روز در سال خلاصه می شدواونم چند ساعته بود ،کسی اعتراضی نداشت.

با بابا تماس گرفتم که بعد از ظهر حوالی ساعت دو دنبالم بیاد.

موقع ناهار منیژه وارمغان که دورادور یه چیزایی از زندگیم می دونست،دلداریم دادن وازم خواستن هرطور شده تو این برنامه شرکت کنم.

مراسم تو هتل استقلال بود وبا اجلاس زنان وبیداری واسلامی یکی شده بود.یه چند نفری اول برنامه سخنرانی کردن.از ب*و*سنی هم مهمان دعوت کرده بودن.ویکی شون با حرفایی که زد احساسات جمع رو تحت تاثیر قرار داد.سخنران،خانوم جوونی بود که جز اسمش که منو یاد صمیمی ترین دوست دوران کودکیم زانا می انداخت بیشتر از این حضورش کنجکاوم نکرد.

یادآوری خاطراتی که با زانا داشتم منو تو خلسه ی افکارم فرو برد وبه طور کامل توجهمو از برنامه گرفت.خونواده ی آلیچ دوست خانوادگی وهمسایه ی قدیمی ما بودن من وزانا از وقتی خودمون رو شناختیم کنار هم بودیم.پدرهامون با هم به جنگ رفتن ومادرهامون در کنار هم برای شهید شدن جفتشون عزاداری کردن.شاید تا موقعی که شهر محاصره نشده بود هرگز تصور نمی کردم چیزی بتونه مارو از هم جدا کنه.اما به واسطه ی قرار گرفتن هرکدوم از ما تو یه اتوب*و*س سرنوشت جداگانه ای هم برامون رقم خورد.اونو با توجه به خبرهای ضد ونقیضی که ماما به دست آورده بود به بانیالوکا منتقل کرده بودن ومن راهی ویسگراد شده بودم.وحالا حتی نمی دونستم زنده هست یا نه.

با فشار دست بابا به خودم اومدم.داشت با خانواده ی حسینوویچ احوالپرسی می کرد.نگاه کنجکاوم بینشون دنبال ابراهیم گشت.همیشه ته قلبم اونو به خاطر شجاعتی که داشت تحسین می کردم.اینکه خودش دنبال شناسایی اجساد دوبرادرش رفته وبعد پیدا کردن جسد هاشون اونا رو با احترام وشکیبایی دفنشون کرده،واقعا جای تقدیر داشت.کاری که از سایر اعضای خونواده ش ویا حتی بیشتر ب*و*سنیایی های مقیم ایران بر نمی اومد.

یاسمیلا زیر گوشم آهسته گفت:هنوز برنگشته.میگه کارهای زیادی واسه انجام دادن تو سارایوو داره.

یاسمیلا خواهر ابراهیم بود.متولد ایران وبرخلاف اعضای خونواده ش وسایر قربانیان جنگ هیچ تصویری از اونجا نداشت.پونزده ساله بود وبواسطه ی برداشت های کودکانه ای که از رابطه ی دوستانه ی من وابراهیم داشت تصور می کرد شاید از لحاظ عاطفی این بین وابستگی هایی هم وجود داشته باشه.چیزی که برای من وابراهیم لااقل تو این اوضاع خنده دار به نظر می رسید.

بعد از احوالپرسی با خانواده ی حسینوویچ وابراز همدردی هایی که تمامی نداشت ازشون جدا شدیم وبه خونه برگشتیم.تو بین راه بابا بی مقدمه پرسید.

ـ خب مراسم چطور بود؟

بی حوصله وکلافه جواب دادم.

ـ نمی دونم…لااقل برای من که مثل همیشه تکراری وخسته کننده بود.

دوست نداشتم بیشتر از این در موردش صحبت کنم.نگاهمو از شیشه ی سمت خودم به خیابان دوختم.و دوباره تو خاطرات کودکیم غرق شدم.

به خودم که اومدم جلوی در خونه بودیم.بابا پیاده شد که درو باز کنه.نگاهم از همونجا متوجه عمه محبوبه وبچه ها شد.شیما داشت مثل همیشه با آب وتاب چیزی رو واسه حاج خانوم تعریف می کرد وشهاب با خنده سر به سرش میذاشت.

از ماشین پیاده شدم وبه سمتشون رفتم.

ـ سلام عمه جون؟

عمه با دیدنم بشقاب میوه شو رو میز گذاشت واز جاش بلند شد.

ـ سلام عزیز دلم…خوبی مادر؟

سالها می شد که این نگاه دلسوزانه وپر از محبتش آزارم نمی داد.می دونستم دست خودش نیست.تووجودش اونقدر مهربونی وعلاقه وجود داشت که ناخودآگاه باعث می شد چنین رفتاری داشته باشه.

بغلش کردم وبا اشتیاق ب*وسیدمش.منو کمی به خودش فشرد وبا چشمای خیسش ازم جدا شد.پیش خودم گفتم لابد باز یاد ماما وگذشته ی تلخ من افتاده.

سیما از پشت بازومو کشید.

ـ بسه بابا چقدر ابراز احساسات می کنین آخه شما؟بذارین یه چیزی هم تهش واسه ما بمونه.

برگشتم وتوچشمای شیطونش زل زدم.انگار کودک درونش قصد بزرگ شدن نداشت.

ـ چه خبرته زلزله؟نرسیده از راه ،شروع کردی.

گونه مو محکم ب*وسید.

ـ چطوری خوشگله؟…آخ اگه بدونی چقدر دلم برات تنگ شده بود.

صورت تف مالی شده مو پاک کردم وبا حرص گفتم:پس تو کی بزرگ می شی شیما؟بابا دیگه نامزد کردی یکم با پرستیژ رفتار کن.واقعا دلم واسه آقا مرتضی می سوزه که همچین کلاه گشادی سرش رفته.

شیما به شوخی پشت چشم نازک کرد.

ـ خیلی هم دلش بخواد.هرکی با منه در یمنه.

شهاب با خنده گفت:آجی کوچولو یکم بیشتر خودتو تحویل بگیر.طفلی مرتضی اگه بفهمه قالب کردن تو بهش،بزرگترین کلاهبرداری خاندان فراهانی ها در تاریخ این سلسله بوده چه حالی میشه…راستی سلام.

شیما با حرص بازوی شهاب رو نیشگون گرفت ومن با خنده جواب سلامشو داد.

بابا بعد احوالپرسی با جمع گفت:خب حاضرین راه بیفتیم؟

با تعجب پرسیدم.

ـ کجا؟!

نگاهشو ازم گرفت وبه حاج خانوم که چادرشو رو سرش مرتب می کرد دوخت.

ـ سرخاک مونیرا.

نمی دونم چرا هروقت صحبت از رفتن به سر خاک ماما می شد،بابا مسعود اینجوری بهم می ریخت.خب من می دونستم که ازدواج اونا یه جورایی مصلحتی بوده وبیشتر به خاطر سرنوشت نا معلوم من چنین تصمیمی گرفته شده.چون ماما نمی خواست تنها فرزند باقی مونده شو از دست بده.

اما این ابراز احساسات بابا گیجم می کرد.اون با اینکه پونزده سالی می شد که از مرگ ماما می گذشت علی رغم اصرار من وحاج خانوم،هرگز ازدواج نکرده بود.سر خاک ماما دوباره بساط گریه وزاری عمه محبوبه برپا شد.با خودم فکر کردم حالا خوبه فقط دوسالی عروسشون بوده.اگه بیشتر از این بود چیکار می کردن.به سنگ قبر ماما خیره شدم.به غربتی که تو این یه وجب خاک،خوب جا گرفته بود.دستمو رو خطوط حک شده ی روی سنگ کشیدم وزیر لب اسمشو تکرار کردم.کاش لااقل یه چند سالی بیشتر عمر می کرد،تا حسرت خیلی چیزها به دلم نمونه.من هنوز تشنه ی شنیدن ترانه های عاشقانه ی سرزمینم با صدای دلنشین ماما بودم.دوست داشتم وقتی تو خونه قدم می زنم ببینم که تو آشپزخونه داره سودالینکا میخونه وبا علاقه برام بورک یا جواپی درست می کنه.دلم می خواست سرسجاده ش بشینم و اون با حس حضورم در کنارش واسه عاقبت به خیریم دعا کنه.نفهمیدم کی اشک هام صورتمو خیس کرد وچه زمانی تموم این آرزوهای برباد رفته رو زیر لب به زبان مادری زمزمه کردم.فقط یک آن به خودم اومدم که دیدم شیما داره زیر بازومو می گیره تا از کنار سنگ قبر بلندم کنه.

ـ ندا جان حالت خوبه؟

بی اختیار به زبان ب*و*سنیایی گفتم:جا سَم دوبرو (من خوبم)

شیما که متوجه جوابم نشده بود گنگ وگیج نگام کرد.بابا به سمتم اومدو منو تو بغلش گرفت.کمی که آروم شدم همگی سر خاک پدر بابا مسعود یا به قول شهاب فراهانی بزرگ رفتیم.از اونجا هم یه سر به آرامگاه خانوادگی پدر شهاب زدیم تا واسه همسر عمه محبوبه که حدود چهار سالی می شد فوت کرده بود،فاتحه بخونیم.موقع برگشت شیما تو ماشین ما نشست.تا با شوخی وخنده کمی روحیه مون رو عوض کنه.بین راه خیلی بی مقدمه پرسیدم.

ـ راستی نگفتی عروسی بالأخره چندم شد؟

ـ افتاد واسه بعد ماه رمضون.احتمالا سی مرداد.حالا یا اون روز عید فطره یا روز بعد از عید فطره که تعطیله.

ـ انشالله مبارکتون باشه.

بابا هم تبریک گفت وحاج خانوم کلی از محسنات ازدواج حرف زد.که البته اینو به در می گفت تا دیوار بشنوه.خب شیما با 22 سال سن داشت می رفت خونه ی بخت ومن با 26 سال سن هنوز مجرد بودم.

ـ راستی ندا جان یه زحمتی برات داشتم.

کاملا به سمتش چرخیدم.

ـ خواهش می کنم بی تعارف بگو.

با هیجان گفت:میشه تو پخش کردن کارت های عروسی به شهاب کمک کنی.آخه یه تعداد از مهمون ها همکارهای مامانن.اونم خجالت می کشه کارتها رو براشون ببره.

به نشونه ی موافقت سرتکان دادم.

ـ باشه کمکش می کنم.

با علاقه گونه مو ب*وسید وازم تشکر کرد.اون شب خونواده ی عمه واسه شام موندن وما بعد از مدتها از تنهایی در اومدیم.

موقع خداحافظی عمه باز سفارش کرد اینقدر قضیه ی ازدواج رو پشت گوش نندازم وحتما در فکرش باشم.راستش بیشتر از اینکه تحت تاثیر حرفاش کمی به خاطر این دیر کرد بترسم از دیدن چشمای حاج خانوم که وحشت زده ونگران منو می پایید خنده م می گرفت.

تقریبا سه هفته بعد از مراسم سالگرد،شهاب باهام تماس گرفت وخواست اگه فرصت دارم اونروز عصر تعدادی از کارتهارو پخش کنیم.تو مهد بودم وطبق روال هرپنج شنبه فقط شیفت صبح رو می موندم.ماه رمضون بود وگرمای هوا و روزه داری در کنار فشار کار،حسابی خسته وضعیفم کرده بود.با این حال،نه نیاوردم و واسه عصر،ساعت چهار قرار گذاشتیم.

داشتم واسه بچه ها قصه می گفتم.تعدادی شون با علاقه گوش می دادن وبقیه هم یا تو فکر بودن یا خودشونو با چیزی مشغول می کردن.داستان تقریبا به انتها رسیده بود که صدای جیغ گوشخراش وآزاردهنده ای تو محوطه ی کلاس های طبقه ی بالا پیچید

بی اراده نگاهم پی مانی دوید که سرش رو سی*نه ش افتاده وداشت چرت می زد.وحالا با این جیغ طفلی با ترس از خواب پریده بود ونفس نفس می زد.

سریع به سمتش رفتم وبغلش کردم.

ـ نترس خاله جون.چیزی نشده.

چشمای مانی از ترس دودو می زد ومثل بید می لرزید.صدای چکه چکه ی ریختن چیزی درست زیر پاش نگاهمو به سمت شلوار جین خاکستریش کشوند.ازدیدن رطوبت وخیسیش قلبم فشرده شد.قبل از اینکه باقی بچه ها متوجه قضیه بشن سریع منیژه رو صدا زدم تا بچه های منو به کلاس خودش ببره.

اون جیغ های عصبی وبلند هنوز ادامه داشت ودندون های مانی از شدت ترس به هم می خورد.خوب حس می کردم که پیش اومدن این وضع ناخواسته حسابی شوکه ش کرده.

دستای توپولیشو گرفتم وچندبار پیاپی ب*وسیدم.اشک توچشمام حلقه زد.من این ترس وتجربه ی ناگوار رو قبلا داشتم.می دونستم چطور کلی حس متضاد در آن واحد تمام فکر وذهن آدمو درگیر خودش می کنه.

منیژه به کلاسم برگشت.

ـ تو که هنوزم اینجا نشستی…اَه.صدای این بچه چرا قطع نمی شه؟

با حال زار وآشفته ای پرسیدم.

ـ کیه داره اینطوری جیغ می زنه؟

ـ نمی دونم.صدا از کلاس سیمین می یاد.ببینم به خانوم لطیفی گفتی بیاد بچه رو ببره دستشویی؟

به حالت نفی سرتکان دادم واون که حال خرابمو دید به نشونه ی دلجویی وهمدردی گفت:نگران نباش خودم ترتیبشو می دم.

خانوم لطیفی که اومد ومانی رو برد.بلند شدم تا کلاس رو کمی تمیز کنم.این وظیفه ی من نبود اما تو این وضعیت که خود خانوم لطیفی درگیر مانی بودترجیح دادم کارشو بیشتر از این سنگین نکنم وخودم به اوضاع کلاسم یه سر وسامونی بدم.

کارم تقریبا تموم شده بود اما انگار جیغ کشیدن های اون بچه تمومی نداشت.تو این جور موقعیت ها معمولا سعی داشتیم تا جایی که امکان داره بذاریم خود مربیش مشکل رو حل کنه.اما مثل اینکه اوضاع پیچیده تر از این حرفا بود.بلند شدم وپنجره ی کلاس رو باز کردم تا هواش عوض شه.

با حالی زار وخسته به سمت کلاس سیمین رفتم.میترا مربی هم مقطع اون،دم در ایستاده بود وبا تاسف به صحنه ی روبروش نگاه می کرد.بی توجه بهش وارد کلاس شدم.ارمغان داشت شونه ی سیمین رو می مالید واون مثل یه قالب کره ی واررفته پهن شده بود رو زمین واشک می ریخت.واقعا اوضاع خنده داری بود.نگاهم به سمت بچه ای که بی قراری می کرد کشیده شد.از دیدن کارن که صورتش به کبودی می زد وچشماش از شدت ترس درشت شده بود،جا خوردم.بی اختیار دوقدم به طرفش رفتم.

ارمغان بلافاصله اشاره کرد

ـ نزدیکش نشو حالش بدتر می شه

به سمتش برگشتم.

ـ چرا اینطوری شد؟

بی اختیار صداشو کمی بالا برد.با اون جیغ های بنفشی که کارن میکشیدصدا به صدا نمی رسید.

ـ معلوم نیست سر چه موضوعی با یکی از دختر بچه ها درگیر شده وموهاشو کشیده،بعدشم هلش داده ودست دختر بچه خورده به میزش وکمی اذیت شده.سیمین ازش خواست عذرخواهی کنه اما اون قبول نکرده و وقتی واسه تنبیه گفته باید دور از جمع بشینه کارن زیر بار نرفته .اونم به زور متوسل شد واین اوضاع پیش اومد.

گریه ی سیمین بلند شد ونگاهم بی اراده به سمت کارن چرخید.یه چیزی تو نی نی چشماش واسه م آشنا بود.شبیه یه درد قدیمی یا زخمی که بدون مرهم رها شده بود تا خودش جوش بخوره وحالا عفونت کرده بود.

جیغ هاش حتی یه لحظه هم قطع نمی شد.احتمال می دادم اگه این وضع ادامه پیدا کنه شاید حتی تارهای صوتیش آسیب ببینه.حسی بهم می گفت من می دونم باید چطوری این بچه رو آروم کنم.

بی اختیار به سمتش قدم برداشتم.اینبار حتی اخطارهای ارمغان هم مانعم نشد.کارن با دیدنم بلندتر جیغ کشید ومن بی توجه جلو پاش رو زمین زانو زدم.حس می کردم قبلا این صحنه رو یه جایی دیدم.اما چیزی به خاطرم نمی اومد.دستمو پشت سرش گذاشتم واونو به طرف خودم کشیدم.شروع کرد به دست وپا زدن.اهمیتی ندادم.انگار یکی بهم می گفت به این مقاومت کردن ها توجهی نشون نده.تو کار خودتو بکن.سرشو چرخوندم وبه حالت نیم رخ اونو به سی*نه م فشردم.

زیر لب زمزمه کردم.

ـ به جای جیغ کشیدن گوش بده کارن…آفرین پسر گوش بده.

دست وپا زدن هاش بیشتر اما جیغ وفریادش شبیه ناله های ضعیف وبی تاثیر شده بود.اون داشت گوش می داد…گوش می داد به صدای قلبی که ازش می خواست آروم باشه.

کم کم دست وپاشم از تکاپو افتادن واون ناله های ضعیف هم تو حنجره ی خسته وزخمیش خاموش شد.حالا انگار همه ی وجودش سرتا پا گوش شده بود که بشنوه…بشنوه کوب کوب هایی رو که بهش اطمینان می داد دیگه جایی برای ترس نیست.وآغوش من پر از حس امنیتیه که اون به دنبالشه.

دستاش تکان خفیفی خورد وباعث شد خودموکمی عقب بکشم.اما اون برخلاف انتظارم مانع از این فاصله گرفتن شد.خودشو بهم چسبوند وبا دستای کوچیکش به مانتوم چنگ انداخت.

گریه های سیمین هم قطع شده بود وداشت با تعجب به من و کارن نگاه می کرد.

شهلا وارد کلاس شد.

ـ اینجا چه خبر بود؟

کارن ناخودآگاه از ترس لرزید و خودشو بیشتر بهم فشرد.دستمو دور بدنش حلقه کردم و موهای مجعدوبراقشو ب*وسیدم.

ارمغان به شهلا اشاره کرد از کلاس بیرون برن تا براش همه چیزو توضیح بده.شهلا در حین بیرون رفتن به میترا تشر زد که سر کلاسش برگرده.

اشک دوباره تو چشمای سیمین حلقه زد.داشت با نگاهش ازم تشکر می کرد.لبخند محوی رو لبم نشست وچیزی نگفتم.

ارمغان دوباره به کلاس برگشت وآروم از سیمین پرسید.

ـ با پدر ومادرش تماس گرفتین؟

صدای سیمین بی اراده بالا رفت.

ـ هرچی با مادربزرگش تماس گرفتم جواب نداد.ناچار به باباش زنگ زدم که گفت واسه یه کاری رفته هشتگرد وامروزم مثل همه ی پنج شنبه ها مادرش باید بیاد دنبالش.اون مادرِ…

بی اختیار اخم کردم وارمغان به حضور کارن اشاره کرد.سیمین با حرص گوشه ی لبشو گاز گرفت و واسه آروم شدن نفس عمیقی کشید.

ـ مادرش گفت فرصت نداره این هفته بیاد دنبالش و دوباره مارو به پدرش پاس داد.هرچی التماس کردم بابا حال این بچه بده به گوشش نرفت که نرفت .حالا با پدرش تماس گرفتیم گفت خودشو هر جور شده می رسونه.ولی خب کمی طول می کشه.

با التماس دوباره به من نگاه کرد.انگار ازم می خواست این وضعیت رو کمی بیشتر تحمل کنم.

با اطمینان سرتکان دادم.

ـ نگران نباش تا اومدن پدرش،کارن پیش من می مونه.

اونو تو بغلم محکم گرفتم واز جام بلند شدم.

ـ می رم کلاس خودم.تو هم بهتره خودتو جمع وجور کنی.واسه میترا سخته اون همه بچه رو کنترل کنه.

به کلاس خودم برگشتم.خوشبختانه طبق روال همه ی پنج شنبه ها فعالیت فوق برنامه نداشتیم.وتو این ساعت،بچه ها تغذیه شون رو می خوردن.درِ کلاس منیژه باز بود.نگاه شرمنده ای بهش انداختم واون با لبخند خیالمو راحت کرد.با دیدن مانی که دو لُپی داشت بیسکوئیت ساقه طلایی شو با شیر می خورد دلم آروم گرفت وبه کلاس خودم برگشتم.

با باز موندن پنجره وهجوم گرما به داخل کلاس،هوا حسابی خفه وگرم بود.پنجره رو یه دستی بستم وسرمای مطبوع کولر،کم کم فضا رو قابل تحمل کرد.

اینجور که پیدا بود ظاهرا کارن قصد نداشت حتی یه لحظه خودشو ازم جدا کنه.راستش منم به این وضع اعتراضی نداشتم.درآغوش گرفتن اون بعد از مدتها بهم حس آرامشی رو داده بود که به دل می نشست.

بی اختیار شروع کردم به خوندن یکی از سودالینکا های ماما.مطمئن بودم که کارن حتی یک کلمه شو هم متوجه نمی شه.اما ریتم آهنگ ولحن ادای کلمات وزیر وبم شدن خوش حالت صدام توجهشو جلب کرده بود وحالا بازدم نفس هاشو منظم وکشیده تر از قبل، از روی مقنعه رو پوست گردنم حس می کردم.

ناخودآگاه ذهنم دوباره به سمت ب*و*سنی وسربرنیتسا،خونه ی کوچیک وخونواده ی خوشبختمون پرکشید.از بابا خاطره ی چندانی ندارم.موقعی که شهید شد من هفت ساله بودم.ولی خوب یادمه وقتی ماما این ترانه ی عاشقانه رو براش می خوند لبخندش عمیق تر وپر رنگ تر از همیشه بود وچشماش برق می زد.گونه های گل انداخته ماما رو می ب*وسید وازش می خواست که بازم این ترانه رو بخونه.

ـ نداجان؟!

ازشنیدن اسمم تکان خوردم وچشمای خواب آلود کارن کاملا باز شد.به سمت در چرخیدم.شهلا بود که داشت صدام می زد.

ـ پدر کارن اومده دنبالش…می شه بچه رو بدی ببرم؟

کارن خودشو بهم چسبوند.

ـ خودم می یارمش.

نگاهی به ساعت روی دیوار انداختم.زمان چقدر زود گذشت.یک ساعتی می شد که کارن تو بغلم آروم گرفته بود.

با دقت از پله ها پایین رفتم.سرکارن هنوز رو قفسه ی سی*نه م بود و به ضربان قلبم که بر اثر پایین رفتن از پله ها تند شده بود گوش می داد.

نگاهم به سمت محوطه ی بازی کشیده شد.وبه نیم رخ مرد قدبلندی که رو به بُرد نصب شده روی دیوار،نقاشی بچه هارو تماشا می کرد زل زدم.

از صدای کشیده شدن دمپاییم رو کف پوش محوطه ی بازی،مرد به سمتم چرخید وبه زور لبخند زد.کاملا واضح بود که از شرایط پیش اومده عصبیه.اما می خواد خودشو هرطور شده کنترل کنه.

ـ سلام خانوم.شرمنده اگه دیر شد.

به نشونه ی سلام سرتکان دادم.

ـ ایرادی نداره.

دستاشو دراز کرد تا کارن رو از بغلم بگیره ودر همون حین پرسید.

ـ خیلی بی تابی کرد؟

جاذبه ی نگاهش وادارم کرد واسه چند لحظه رو چهره ش مکث کنم وخیلی بی ربط جواب بدم.

ـ اما بالأخره آروم شد.

دستشو رو پهلوی کارن گذاشت واون خودشو بیشتر تو بغلم جمع کرد.با تعجب سرمو عقب کشیدم وبه کارن که داشت شستشو می مکید وخودشو بهم می فشرد زل زدم.

ـ کارن عزیزم.نمی خوای بیای بغل بابایی؟

کارن به سمت پدرش برگشت.واسه یه لحظه بین رفتن تو آغوش اون و موندن کنار من مردد شد.

ـ دیگه بابا فرید رو دوست نداری؟

با این سوال کارن خودشو به سمت پدرش خم کرد واون مرد با علاقه پسر سه ساله شو تو بغل گرفت.صورت ظریف و معصوم کارن تو انحنای سی*نه ی مرد پنهون شد ودستای کوچولوشو دور گردن پدرش حلقه کرد.

مرد لبخند محوی زد وزیر لب خداحافظی کرد.اما قبل از اینکه دور بشه گفتم:ببنید آقای…

به سمتم چرخید.

ـ آذریان هستم.

نگاه مرددمو به سختی ازش گرفتم وبه دست راستش که روی کمر کارن قرار داشت دوختم.

ـ در مورد پسرتون…ببینید آقای آذریان من نمی دونم مربیش یا مدیر مهد باهاتون صحبت کردن یا نه…راستش این مورد تو تخصصم هم نیست اما…من تجربه شو قبلا داشتم.خواهش میکنم با یه روانشناس در موردش صحبت کنین.

یه نفس عمیق کشیدم ودوباره تو نی نی چشمای خوش رنگ قهوه ایش غرق شدم.سکوتش ونگاه خیره ش کلافه م کرده بود.اما بالأخره به حرف اومد.

ـ راستش یکم اوضاع زندگیم بهم ریخته ست اما…

بی هوا از زیر زبونم در رفت.

ـ در جریان هستم.

ابروهاش تو هم گره خورد ولب هاشو باحرص روی هم فشرد.حسابی خراب کرده بودم.سرمو پایین انداختم وزیر لب زمزمه وار گفتم:معذرت می خوام من نباید…

ـ خداحافظ خانوم.

با عصبانیت روشو ازم برگردوند وبه سمت در رفت.حتی منتظر جوابم نموند.به سرعت درو پشت سرش بست ومنو مات ومتحیر به جا گذاشت.

عصر حوالی ساعت چهار بود که شهاب به دنبالم اومد.تو اتاقم نشسته بودم وداشتم جزء سیزدهم قرآن رو میخوندم،که حاج خانوم ضربه ای به در اتاق زد و وارد شد.

ـ مادر جان بیا شهاب اومده.

کتاب رو ب*وسیدم وکنار گذاشتم.با دیدن شهاب که روی مبل نشسته بود وداشت با رادیوی کوچیک حاج خانوم ور می رفت،لبخند زدم.

ـ سلام خوبی؟

نگاهشو به طرفم چرخوند وبا روی باز جواب داد.

ـ سلام ممنون.حاضری؟

ـ آره بریم.

زودتر از من بلند شد وبه راه افتاد.به سمت حاج خانوم برگشتم.

ـ خب ما دیگه می ریم.کاری ندارین؟

ـ نه مادر مواظب خودتون باشین.

ـ راستی چرا بابا امروز اینقدر دیر کرده؟پنج شنبه ها که معمولا خونه بود.

عینکشو از رو بینیش برداشت وبا گوشه ی روسری،شیشه شو پاک کرد.

ـ تقریبا یه نیم ساعت پیش تماس گرفته بود.گویا یه مشکل حقوقی واسه یکی از دوستاش بوجود اومده بود.مسعودم که سرش واسه اینجور کارها درد می کنه سریع رفته حلش کنه.خلاصه از صبح تا حالا درگیر کار اونه.

حرف از مشکل حقوقی که پیش می اومد ته دلم می لرزید.می دونستم تو این جور موارد پای بابا به کجا ها باید باز شه.پرونده های سیاسی ای که هرکسی قبولشون نمی کرد.

گاهی به جونش غر می زدم که آخه پدر من تو با مدرک دکترا وتجربه وسابقه ی خوبی که داری به همون تدریس وقبول پرونده های بی دردسر قانع باش اما این حرفا به گوشش نمی رفت.

می گفت به اون رسالتی که داره باید پایبند باشه.اون یه فعال حقوق بشره ونمی تونه به همین آسونی از حقی که می بینه زایل شده بی تفاوت بگذره.

نفسمو با حرص فوت کردم.

ـ باشه.فقط وقتی اومد باهام یه تماس بگیرین نگرانش نمونم.فعلا.

ـ برو به سلامت.

به سمت در چرخیدم.شهاب جلو آینه قدی وایستاده بود وداشت خودشو برانداز می کرد.

ـ خوش تیپی آقا پسر.

به سمتم برگشت ویکی از اون لبخند های خاص خودشو زد.

ـ برمنکرش لعنت.

ـ ای روتو برم شهاب.

شروع کرد به بلند خندیدن وسر به سرم گذاشتن.با اینکه سه سالی ازم بزرگتر بود اما باهاش راحت بودم.

تقریبا تموم کارت های دعوتی رو که مال دوستای عمه بود،دادیم.باقیش رو هم شهاب گفت خودش می رسونه.هوا به شدت گرم وتب آلود بود.گلوم می سوخت وزبونم عین چوب خشک شده بود.شهاب زیر سایه ی درختی نگه داشت.با اون آفتاب مستقیمی که می تابید حتی خنکای کولر ماشین هم افاقه نمی کرد.

ـ خیلی خسته ت کردم.شرمنده.

لحن عذرخواهانه ش بی اختیار منو یاد پدر کارن انداخت.با یادآوری ماجرای صبح دچار عذاب وجدان شدم.من نباید اون حرفو می زدم.

ـ معلومه حسابی از دستم شکاری که چیزی نمی گی.

به سمتش برگشتم وبا لبخند سرتکان دادم.

ـ نه حواسم جای دیگه بود.

ـ کجا؟

ابروشو به حالت با مزه ای بالا انداخته بود وطلبکارانه نگام می کرد.پیش خودم گفتم یعنی اگه یحیی هم بود اینجوری نگام می کرد؟نمی تونستم بگم جای تنها برادرمو برام پر کرده بود اما خب بعضی اوقات دیدنش منو یاد یحیی می انداخت وباعث رفع دلتنگی می شد.

ـ می گم شهاب چی می شد قبل از عروسی شیما به یاد قدیما سه نفری بریم درکه.همونجام روزه مونو افطار میکنیم.چطوره؟

ـ این جواب سوالی بود که من پرسیدم؟

ـ ای بابا اذیت نکن دیگه.

خوب می دونست که دارم از زیر جواب دادن به اون سوال درمی رم.ولی با این حال اصرار نکرد.

ـ خب مرتضی رو کجای دلمون بذاریم؟تو که می دونی شیما بدون اون جایی نمی یاد.اگه هم بیاد هزار بار یادش می کنه تا این تفریح مجردی ،کوفت جونمون بشه.

مثل بچه ها لب برچیدم.

ـ مثل اینکه چاره نیست.خب مرتضی رو هم می بریم.

با بدجنسی لبخند زد.

ـ اما به شرطی که جریمه شو بده.

من که می دونستم منظورش از جریمه حساب کردن پول شام هست.اعتراض کردم.

ـ بازم که خسیس بازی در آوردی شهاب.

ـ خو زندگی خرج داره.اونجام که حسابی آدمو می تیغن.

ـ حالا یه بار خواستی تو عمرت دست توجیب کنی ها.

از سر ناچاری سر تکان داد.

ـ ه*و*س روخانوم میکنه.مابایدتاوانشو بدیم.باشه بابا نترس خود خونه خرابم حساب میکنم…حالا به نظرت فردا که جمعه ست بریم؟

با لبخند زمزمه کردم.

ـ آره خوبه.به یاد قدیما وبه افتخار نوه های فراهانی بزرگ.چطوره؟

شهاب با حسرت گفت:عالیه.فقط کاش آوا هم بود.

از آوردن اسمش بی اختیار ته دلم خالی شد.به طرفش برگشتم وگفتم:آوا؟!!

با یه لبخند محووغمگین سرتکان داد.با تردید پرسیدم.

ـ ازش خبر داری؟!

نمی دونم چرا اخمام بی دلیل تو هم گره خورد ولحن سوالم اینقدر خصمانه شد.شهاب داشت با تعجب نگام می کرد.خب چیکار کنم دست خودم نبود.حرف از آوا که می شد اینجوری بهم می ریختم.نه به خاطر خودم.بیشتر بابت بابا مسعود.

اینکه بعد اینهمه سال تلاش نمی کرد با پدرش ارتباط برقرار کنه اعصابمو بهم میریخت.

طلبکارانه پرسیدم.

ـ جوابمو ندادی؟

با تردید گفت:خب…خب بی خبرم نیستم.

ـ این یعنی چی؟

ـ ببینم ندا تو با آوا مشکلی داری؟

نفسمو با حرص فوت کردم.ونگاهمو از شیشه ی سمت خودم به بیرون دوختم.

ـ نه ندارم.اما حرف زدن درموردش عصبیم میکنه؟

ـ چرا؟!

با خشم به طرفش برگشتم.

ـ چی چرا؟اون بیست ساله که رفته وشده یه خبر کوچیک از پدرش نگرفته…بابا حتی نتونسته یه آدرس مختصر ازش بدست بیاره.حرفی نمی زنه اما من می بینم چه قدر از دوریش غصه می خوره…صحبت کردن ازدختر بی معرفتی مثل اون منو بهم می ریزه.

ـ چرا فکر میکنی بی معرفته…شاید خواسته ونتونسته.

پوزخند تلخی رو لبم نشست.

ـ معلومه حسابی ازش خبر داری.

سرشو پایین انداخت.

ـ حدود سه ماهی می شه از طریق فیس بوک با هاش درارتباطم.

چشمام از شدت تعجب گرد شد.

ـ تو سه ماهه که باهاش در ارتباطی؟

ـ اون منو پیدا کرد…ازم خواست در موردش چیزی به دایی نگم.