رمان کوچه های بی کسی به قلم کیانا و شادی

نویسنده ای که کاغذ و قلم تنها همراهش بود.

نویسنده ای که تمام درد و دلاشو به صورت داستان می نوشت.

می نوشتم . توجهی به اطرافم نداشتم. این تنها کاری بود که توش غرق میشدم.

داستان هایم همش یک شکل بود .غمگین.احساسی.با یک پایان تلخ .یک داستان سرد بی روح.... درست مثل خودم.

دست کشیدم.خسته شدم.آهی کشیدم و قهوه ام رو خوردم صدای آهنگ رو بیشتر کردم صدای میثم ابراهیمی کل فضای خونه رو پر کرد

اشک روی صورتم یه یادگاریه

اشک جز زندگیمه خیلی عادیه

اشک همدم چشای بیقرارمه

اشک مرهم غمای گنگ و مبهمه

اشک یعنی من دلم گرفته از همه

اشک حرف بی صدای قلب خستمه

اشک.....چه واژه ی اشنایی.... همدمم..... سال ها پیش...... از 7 سال پیش..... هر شب اشک همدم من شد..... باعث ارام شدنم شد..... کاشکی این ارام بودن با دوام بود..... کاشکی از یاد می بردم......کاشکی میشد اون قسمت از خاطرم رو بندازم دور....... کاش سرنوشت منو بازی نمیداد......

"کاش میشد سرنوشت را...

از سر نوشت...."

آرزو زیاد داشتم زندگی هایم پر از کاش های متفاوت بود ....کاش هایی غیرممکن ..... ارزو داشتم.....خیلی زیاد.....آرزو هایی ناممکن .......

"خدایا

کدامین پل در کجای دنیات

شکسته

که هیچ کس

به خانه ی آرزوهایش نمیرسد......"

صدای آهنگ رو قطع کردم و دوباره غرق در خاطراتم به خوابی عمیق فرو رفتم.

به ساعتم نگاهی کردم.

تا نیم ساعت دیگه کلاس اولم شروع میشد.

هیچ حس خاصی نداشتم.

بدون نگاه کردن سر و وضعم رفتم بیرون.

سوار ماشینم شدم و حرکت کردم.

حدود 8 رسیدم دانشگاه

از ماشین پیاده شدم

این اولین باری بود که میومدم دانشگاه ولی اصلا شور و ذوقی نداشتم.بی اهمیت به اطرافم و بدون نگاه کردن به فضای دانشگاه رفتم سر کلاس . رشتم ادبیات بود. بعد از چند مین استاد وارد شد.و من اما بی حوصله تر از همیشه به حرف هایش گوش می دادم....کلاس تمام شد . به سمت کافی شاپ رفتم. نمیدونم چرا خیلی داغون بودم. یاد گذشته ام افتادم وقتی که میخواستم برم کلاس اول و دوم و... چقدر شور و ذوق داشتم. با یاد آوری اون روز ها لبخندی روی لبم نشست....لبخندی تلخ..... خیلی تلخ......

_سلام خانم خوشگله چرا تنهایی؟؟

به کنارم نگاه کردم از اون پسرایی بود که تازه کلشون رو از تخم دراوردن

_افتخار آشنایی نمیدی خانوم کوچولو؟؟

گوشه ی لبم یه وری میشه .... از جام بلند شدم و از کافی شاپ بیرون رفتم.

هیچ چیز برام مهم نبود....همونطور بی تفاوت به کلاس بعدیم رفتم..... نگاه های پر تمسخر دختر ها و پسر هارو روی خودم حس میکردم ولی اعتنایی نمیکردم اخه من بدون هیچ آرایشی با لباس زیادی ساده ولی بقیه دخترا حسابی به خودشون رسیده بودن یعنی الان کاملا برای یه عروسی حاضر بودن...

اون روز هم گذشت .....اولین روز دانشگاهم.یادمه بچه که بودم برای این روز نقشه ها داشتم. خیلی دوس داشتم این روز زودتر برسه.ولی حالا.... اون موقع چه میدونستم سرنوشت به من پوزخندی میزنه و من در دام سرنوشت اسیر این دنیا می شم.چقدر ساده بودم . چقدر پاک بودم.خوشحال... دلم برای کودکی هایم....دلم برای قبل از اون اتفاق تنگ شده.....خیلی دلتنگم...... دلتنگ یه بار دیگه خندیدن از ته دل فقط یکبار.دلتنگ لحظه ای شاد بودن.فقط یک لحظه..... آیا این خواسته ی زیادیست؟؟!!

کلاسم بالاخره تموم شد

خسته و کوفته به سمت ماشینم ک تازه بابا بعد از گواهینامه ام خریده بود رفتم.

سوار شدم و از تو آیینه خودم رو نگاه کردم.

مقنعه ام که یه ذره رفته بود عقب و موهای قهوه ایم کامل دیده میشد دادم جلو

نفس عمیقی کشیدم و استارت زدم.

ترافیک سنگین بود به خاطر بارونی که اومده بود.

قطرات باران رو شیشه میخورد .

باعث میشد دوباره یادم بیاد.

غرق در خاطراتم شدم

هفت سال قبل：

از آیینه قدی خودم رو نگاه کردم.

لبخندی میزنم.به صندلای دخترونه ای که پوشیدم و یه پیراهن خیلی خوشگل و شیک...

جلوتر میرم و صورتم رو بررسی میکنم رژ مامانم رو زده بودم و با یکم رژگونه.

امروز امیرحسین میومد خونمون و خیلی خوشحال بودم. چهارده سالشه اما قیافش میخوره شونزده رو داشته باشه همه ی دخترا کشته مرده شن.

بالاخره پسرداییم بود و دوست داشتم خودمو براش خوشگل کنم.

دستی روی پیراهنم کشیدم و یادم افتاد عموی بابا هم قراره بیاد طفلی خیلی مریضه دلم براش میسوزه.

هروقت دستای لرزونش رو میبینم ناراحت میشم...

وقتی دوباره خودم رو تو آیینه بررسی میکنم و میبینم که به چیزی احتیاجی نیست.

یه ب*و*س به سمت آیینه میفرستم و بلند میخندم و از آیینه فاصله میگیرم

دخترک در اتاق را بست اما نفهمید کسی از آیینه داد زد: نرو دختر کوچولو ....اون پایین خیلی خطرناکه.

با بوق ماشین عقبی به خودم اومدم و حرکت کردم.

به خونه رسیدم ماشین رو پارک کردم و پیاده شدم.

رفتم داخل

نیاز به سکوت داشتم.

یه استراحت

یه خواب عمیق

و شاید حتی

یه خوابی ابدی

شاید

قطره ای آرامش

رفتم روی تختم

به سقف بالا سر اتاقم خیره میشم

هفت سال قبل：

_سلام

_سلام عمو جون

عموی بابا اومد و نشست چند دقیقه بعد هم امیرحسین اومد

_سلام پسر دایی

_سلام دختر عمه

یکم نشستیم حوصلم حسابی سر رفته بود .

پسر عموی بابا هم اومد.

یه مرد حدود ۳۰و خورده ای

_مامان من میرم تو اتاقم

_باشه عزیزم برو

رفتم بالا داشتم اهنگ گوش میکردم که.....

زمان حال:

اشکی روی گونه هام جاری شد و باعث شد بقیه اشکام سرازیر بشه.....

بالاخره هر چقدرم سنگ باشم بازم آدمم....

بازم احساس دارم.

کاش سکوت نمیکردم.

کاش نمیرفتم بالا.

و خیلی کاش های دیگه.

ولی غافل از پوزخند سرنوشت.

غافل از بازی کثیفی که برام فراهم شده بود.

غافل از زمین و زمان....

سکوت کردم.

سکوتی که باعث نابودیه زندگیم شد.

سکوتی مرگبار.

ازخواب بیدار شدم.اتاقم تاریک بود گوشیم رو چک کردم ساعت هفت رونشون میداد...خمیازه ای کشیدم و از تخت بلد شدم.

وارد هال شدم.مامان رو دیدم که تو آشپزخونه درحال شام پختنه.

از پشت بغلش کردم و یهو از جا پرید و هین بلندی کشید

_کشتی منو تو دختر ترسیدم.

لبخندی میزنم وگونه اش رو میب*و*سم

_مامان من چی داره میپزه؟

مامان با کفگیر به سمتم میاد

_خوبه خوبه تا اسم غذا میاد دیگه مهربون میشی اره؟؟ برو نخواستم دو روز دیگه میری خونه ی شوهر این قر و فراتو برای شوهرت نگه دار...

خیره اش میشم و دستم رو از کمرش جدا کردم

تعجب میکنه ...

به سمتم میاید و اسمم رو صدا میزنه...

صداشو نمیشنوم.

چشمام پر از اشک میشه

بعضی وقتا به خودم میگم کاش از دلم خبر داشت.

کاش میدونست دخترش چی کشیده و دم گوشم برام حرف بزنه دلداریم بده و شبا برام لالایی بخونه...

اما بعضی وقتا نمیشه برگشت به گذشته و برای گفتن کمی دیر بود. نمیخواستم نگرانش کنم برای همین خودمو زدم به اون راه و بحث رو عوض کردم.

به گوشت ها اشاره کردم

_ نگفتی چی میخوای بپزی مامان خوشگله؟

میدونستم که میدونه حالم بد شده اما میدونست وقتی بحث رو عوض میکنم چیزی نباید ازم بپرسه..

_قرمه سبزی ؟یا از اون قیمه خوشمزه هات ؟؟ دلت میاد این همه غذاهای خوشمزه درست کنی و به خوردم بدی که چاق بشم ؟

خداروشکر فهمیده باید بحث رو عوض کنه .

لبخند زد

_بهتر یه ذره از این حالت لاغر مردنی درمیای

مشتی به کمرم زد و چشمکی زد و صدای قهقه هایمان فضای خانه را پرکرد....

ولی من نمیخندیدم نه خنده هایم واقعی نبود.بعد از اون روز ها دیگه هیچوقت واقعا نخندیدم....همش تظاهر بود.تظاهری برای شاد کردن دل دیگران.یا شایدبرای گول زدن خودم.که باور کنم حال خوبی دارم.

متنفرم...

از خنده های الکی

از زهر خند هایم

اما چاره ندارم بخاطر اطرافیانم میخندم . خنده ای که از صد گریه و شیون بد تر است..... خنده ای تلخ ...تلخ تر از زندگیم خیلی تلخ تر

رکسانا：

این استاد چقدر حرف میزنه

سرم رفت.

بالاخره استاد رضایت داد و از کلاس رفت بیرون البته بعد از اینکه حسابی مخ ما رو خورد.

داشتم وسایلم رو برمیداشتم که برم خونه

_خانم علیزاده

_بله

_راستش میخواستیم با چند نفر از بچه های دانشگاه پنجشنبه بریم کوه شما هم میاید؟؟

حوصله نداشتم اصلاولی اینقدر اصرار کرد قبول کردم.

_پس پنجشنبه میام به این آدرسی که دادید

_باشه خدافظ

_خدانگه دار

رفتن.امروز سه شنبه بود فردا کلاس نداشتم

سوار ماشین شدم و حرکت کردم .وایی این ترافیکا تمومی هم ندارند .خلاصه بعد از سه قرن معطلی رسیدم خونه چه عجب!!!

_سلام مامان گلم

_سلام

_مرسی که خیلی تحویل گرفتی

_خواهش

ینی دیوونه ی محبت مادرانه هستما!

رفتم تو اتاقم با همون لباسا افتادم رو تخت .داشتم از خستگی میمردم ولی باز هجوم فکر ها مانع خوابیدنم شد.کاشکی میشد برای یک روز هم که شده بدون فکر و خیال به خواب برم.... لباسم رو عوض کردم و دوباره خودم را روی تخت انداختم . گذشته جلوی چشمانم بود. انگار زنده شده بود انگار همان زمان ها بود اومد دستش بهم نزدیک شد.با جیغ بلندی از خواب پریدم ....

دستی بر روی صورتم کشیدم خیس عرق بودم.نه....نه تحمل تکرار شدنش رو ندارم.تحمل اون عذاب را ندارم.....تحمل شعله ی جدیدی رو ندارم.

نفس، نفس می زدم حال خوبی نداشتم.از روی تخت بلند شدم و رفتم و به دست و صورتم آبی زدم خیلی دارم عذاب می کشم .خیلی

"کاش آخر داستان جوری بشه که

بگیم آره

ارزش داشت

اینقدر سختی بکشیم."

رکسانا：

حالم جا اومد.

به سمت پنجره اتاقم رفتم.

پنجره را باز کردم.

نسیم خنکی بهم میخوره

لبخندی میزنم

لبخندی به تلخی زهر

لبخندی پر از درد

حالم بهتر بود

به سمت میز اتاقم رفتم

روی صندلی اتاقم نشستم

به دفتر خیره شدم

یه دفتر قهوه ای ساده

خودکار و به دستم گرفتم و طرحی که خیلی وقت بود به ذهنم رو روی کاغذ میارم

خوشحالم که چیز جدیدی خلق میکنم

شروع یه زندگی

وجود شخصیتهای داستانم که هرکدومشون یه نقشی دارن

خوب

بد

غم

خنده

شادی

تو داستانم از همه چیز میگم

مینویسم از دردا

از تنهایی ها

از زندگی

از همه چیز

بسم الله ای میگم و بالای صفحه اسم داستان رو مینویسم：

کوچه های بی کسی

رکسانا：

مینویسم

بی ارده

بی اختیار

از زندگیم

از تنهاییام

از اول اولش

از اون روز .

بی اختیار اشکی روی گونه هام جاری میشه

ولی من ادامه میدم.

کمرم رو صاف میکنم و خمیازه ای میکشم.

هوا تاریک شده بود به ساعت نگاهی انداختم چشام گرد شد.

ساعت نه رو نشون میده و من چهار ساعت بود که داشتم یه سره مینوشتم.

از جام بلند شدم و در اتاق رو باز کردم

سالن تاریکه

تعجب کردم و رفتم سمت آشپزخونه

خبری از مامان نیست

اتاق خواب هم سری زدم

وا

پس کجا رفته

دلم شور میزنه و تلفن و برمیدارم و به مامان زنگ میزنم تلفنش خاموش بود بیشتر استرس گرفتم

شماره بابا رو میگیرم و اونم در دسترس نیست

بدجور نگران شدم

دوباره زنگ زدم

_دستگاه مشترک مورد نظر خاموش میباشد

نگرانی کل وجودمو میگیره.

ولی به خودم دلگرمی میدم

صدای چرخوندن کلید رو روی در میشنوم و در باز میشه.

رکسانا：

صدای چرخوندن کلید رو روی در شنیدم و در باز شد.

لبم ک میخواست کش بیاد.یهو جمع شد

قلبم وایساد و یه قدم به عقب رفتم

لبخند کریهی روی لباش نشست

و کم کم به قهقه تبدیل شد.

میخنده و با خنده هاش تنم به لرزه می افته...

گوشامو گرفتم ولی صدای زمزمه شو میشنیدم

_خانوم کوچولو بیا بغل عمو

چرا میترسی؟ بیا ببین چی برات گرفتم.

دیدم که از جیبش یه رژلب قرمزی در آورد و خیره شد به چشام

_خیلی به اون لبای قلوه ایت میاد بیا امتحانش کن خانوم خوشگله

چشمکی زد

_رنگش که خوبه حالا طعمشم باید امتحان کرد

بلند بلند خندید و دستمو رو گوشام گرفتم و از ته دل جیغ کشیدم

_رکسانا...رکسانا مامان بلند شو

یهو بلند شدم.

برگشتم و سریع و از جام بلند شدم و داد زدم به من دست نزن هق میزدم و دوباره داد زدم

مامانم بغلم کرد و منو برد سمت تخت و در گوشم حرف میزد

_هیش اروم عزیزم خواب دیدی ..آروم عزیزکم

هق میزدم و کنار گوشم صدایی اکو شد که مامانم نیس

_هیش آروم دختر کوچولو کاریت ندارم که فقط داریم باهم خاله بازی میکنیم همین خاله بازی که کار بدی نیست بلند خندید و مو به تنم سیخ شد

_مامان قربونت بره خواب دیدی

سرمیزت خوابت برده بود عزیزکم

چشامو میبندم با نجواهای مامانم بخواب میرم به خوابی عمیق

خوابی که باعث میشه شاید برای لحظه ای از فکر بیرون بیام.خوابی آرام و البته غیرممکن بعد از اون روز خواب آرومی نداشتم. این هم تبدیل شد به یک آرزوی محال.

از خواب که بلند میشم

خمیازه ای میکشم و از رو تختم پا میشم

نگاهم به سمت میزم میوفته که چند برگش افتاده بود رو زمین خم میشم و خیره میشم به نوشته هام

نوشته هایی که همین چند ساعت پیش رو کاغذ اومده بود

چشمم به یکی از متنای داستانم میوفته و لبخند تلخی میزنم： شده تاحالا از چیزی بترسی؟!

مثلا از لولو خورخوره ی زیر تختت که منتظره تو بخوابی و بیاد سروقتت ...

یا مثلا ترس از تاریکی و چراغ خاموش اتاقت ...

یا حتی از کاب*و*س دیدنای شبانه که ختم میشه به گریه کردن و عروسک بغل گرفتن و دلداری دادن مامانت که تو گوشت برات لالایی میخونه.

راحت تر حرف بزنیم؟

میدونی من از چه چیزایی ترس دارم؟!

به کسی نمیگی؟!

در گوشتو بیار

مثلا من از موریانه هایی که رخنه کردن تو مغزم و یه روزی دیگه نتونم بیارمشون رو کاغذ میترسم

میترسم که دیگه خالی از هر کلمه و جمله ای که تو ذهنم من و تو رو میسازن ختم بشه.

دیگه از چیا میترسم؟

قول میدی همینجا حرفامو که زدم دفنشون کنی تو قلبت؟

پس خوب گوش کن...

مثلا من از ده دوازده سالگی میترسم.ترس

از دوازده سالگیم .

مثل وقتی که برای اولین بار طعم لجن ب*و*سه ای رو چشیدم...

درد داره نه؟!

هیچوقت طعم تلخ زهرش رو چشیدی؟!

نه معلومه که نه

تو هم از جنس همونایی

بیشترین ترسم میدونی چیه ؟

ترس رفتنت

یا ترس از ه*و*ست.

تو که اذیتم نمیکنی؟!

تو که مثل اونا نیستی؟!

میدونی الان شدم همون دختر بچه ای که کاب*و*س دیده و با عروسک تو بغلش بره پیش مامانش تا براش لالایی بخونه

خیلی خوابم میاد.

عروسکم و بغلم میکنم و صدای دلنشین یکی که داره برام لالایی میخونه.

داره خوابم میبره

چشمامو میبندم

راستی تو که دیگه اذیتم نمیکنی؟!

لبخند غمگینی مهمون لبام شد کاغذ رو کنار گذاشتم بلند شدم و از اتاق بیرون رفتم

_مامان

جوابی نشنیدم

رفتم جلوتر تا نوشته ای روی میز دیدم.مامان نوشته بود میره به یکی از دوستاش سر بزنه بی خیال شدم و رفتم تو اتاقم دفترم رو باز کردم و شروع کردم به نوشتن

میدونی ...

اگه آدم یه چیزیو فهمیده

دیگه نمیتونه ندونه

میتونه نخواد

میتونه بره

میتونه سکوت کنه

میتونه بمیره

اما نمیتونه وقتی چیزی رو فهمیده دیگه نفهمه

من فهمیدم

خیلی زود

فهمیدم دنیا کثیفه

آدما کثیفن

فهمیدم دنیا به هیچکس رحم نمیکنه

فهمیدم باید از جنس سنگ باشم.

فهمیدم باید محکم باشم.

من خیلی زود فهمیدم

خیلی زود بزرگ شدم

خیلی زود یاد گرفتم محکم باشم.

خیلی زود

دفتر رو بستم نفس عمیقی کشیدم چشمانم رو لحظه ای بستم و بلند شدم و روبروی آینه ایستادم به خودم نگاهی انداختم لبخند تلخی روی لبم نشست

آره من واقعا بزرگ شدم.

من یاد گرفتم.

من سخت شدم.

سنگ شدم.

نقاب زدم.

تا کسی از درونم با خبر نشه.

پنهان کردم.

آره من کوهم

کوهی که هیچکس نمیداند درونش چه آتشفشانیست

درونم غوغایست.

کیفم رو برداشتم و بعد از خداحافظی با مامان رفتم بیرون سوار ماشینم شدم و حرکت کردم اینا چرا حرکت نمیکنن؟؟

اعصابم داغونه.

بیخیال از همه چیز خواستم سریع دور بزنم و از ترافیک لعنتی خلاص شم که....

دستمو گرفتم رو سرم تیر میکشید.

گرمای خون رو حس کردم.

صدای جمعیت میومد

صداها برام گنگ بود

در آخرین لحظه چیزی دیدم که باورم نمیشد.

نه....

امکان نداره